[AF] Lifestream From Another World

Strongest Wizard · 6e jaars Verdiend: 15 Sikkels Woonplaats: London.

Hallo Allemaal, Hier komt dus het vervolg van: De zoon van Harry Potter, te staan. Het verhaal zal zich afspelen als Tobey in zijn 6de jaar zit, ongeveer 5 jaar later dus. Hermelien is inmiddels zwanger van Harry. De problemen met Voldemort en Dooddoeners lijken opgelost te zijn, zeker nu Perkamentus, hoofd van de Schouwer-Comissie is.
Als Harry echter een vreemdeling ontmoet, stapelen de problemen zich weer op. In mijn verhaal zullen tevens een aantal characters van de Final Fantasy games te vinden zijn, maximaal 4 characters, ik ben er nog niet helemaal uit. Het zal een soort van Final Fantasy crossover worden, maar ook weer niet. Het verhaal speelt zich nog steed af, in en rond Zweinstein.
De final fantasy characters heb ik gebruikt, omdat ze mij in de spellen erg aanspraken, maar ookal vind je de spellen niet leuk, of ken je ze niet, wees dan alsnog gerust, ik zal ze zo goed mogenlijk proberen ze omschrijven. Het verhaal draait dan ook dus om veel: Fantasy.
Het zal geen rip-off worden van één van de games, of van een Harry Potter boek, ik probeer de gebeurtenissen zelf te verzinnen.

Groeten, Strongest Wizard.

Strongest Wizard · 6e jaars Verdiend: 15 Sikkels Woonplaats: London.

Harry schuifelde langzaam door de straten van Zweinsveldt heen, het was hartje winter, en hij deed daarom zijn sjaal strakker vast.
Hij stapte de lekke ketel binnen, hing zijn jas op, en ging regelrecht naar de bar.
''Het gebruikenlijke, Harry?'' vroeg de barman.
''Ja graag, John'' zei Harry, en hij schudde nog wat sneeuw uit zijn haar.
Hij had zijn drankje nog niet, en hij hoorde het belletje bij de deur rinkelen. Er stapte een jongenman naarbinnen, met een raar pak aan.
Zijn haren waren blond, en ze stonden in pieken alle kant op. Net zoals bij Harry, alleen deze jongen had er een zware overdossis gel ingedaan.
Zijn rare paarse pak leek op een soort van gevechts-outfit, je kon zo aan hem zien dat het een strijder was, van hij had grote legerkisten aan zijn voeten, en op zijn rug hing een groot en breed zwaard.
Hij sloeg wat sneeuwflokjes uit zijn haar, en keek zenuwachtig rond. Veel mensen staarden hem aan, Harry bedacht dat de jongen vast uit het buitenland kwam. De jongen keek rond, en ging toen aan een klein tafeltje in de hoek zitten. Hij had schijnbaar veel indruk gemaakt op de mensen, vanwege zijn grote zwaard, want ze fluisterden zachtjes, en wezen zijn richting uit.
''Alsjeblieft Harry'' zei John, en hij duwde een grote kan boterbier bij Harry in zijn hand. ''Bedankt John, o en trouwens, breng zo nog maar een borrel, aan de tafel van die nieuwkomer'' zei Harry en hij glimlachte.
Harry was enorm vrijgevig, hij was inderdaad heel rijk geworden. ieder blad wilde wel een verhaal over hoe het met Voldemort was afgelopen, en daarnaast had Harry ook nog eens een baan op Zweinstein. Hij gedroeg zich niet arrogant, zoals de meesten met geldt, en hij gaf veel weg. Harry stond op en liep naar de jongen toe. '''Hallo, ik zie dat je alleen zit, mag ik erbij komen?'' vroeg Harry beleeft.
De jongen keek even zenuwachtig, en zei toen vlug ''Ja hoor''.
''Je hebt geen bekent gezicht, je bent nieuw hier'' zei Harry.
''Ja ik eh.. ik kom niet van eh.. hier'' zei de jongen.
''Trouwens, ik ben Harry Potter, maar noem me gewoon Harry oké?'' zei Harry beleeft, en hij stak zijn hand uit.
De jongen schudden hem vlug en zei '' Ik ben Cloud, Cloud Strife''.
John kwam aangelopen met nog een kan boterbier, Cloud staarde ernaar.
''Nou, drink het op dan, het is heerlijk'' zei Harry.
Voorzichtig nam Cloud een slok, en zijn uitdrukking stond op vrolijk.
''Zo hey, lekker drankie'' zei Cloud.
Cloud probeerde langzaam een gesprek aan te knopen ''Hey ehm.. Harry?''
''Ja?''
''Nou, weet jij misschien plekken in de buurt waar ik kan overnachten?''
''Ja hoor, ik werk op Zweinstein, dat is hier vlakbij, ze hebben daar vast wel een plekje voor je'' zei Harry.
''ehm.. Zweinstein?'' zei Cloud.
''Ja Zweinstein, de toverschool, ken je die niet?''
''Nee, nooit van gehoord'' zei Cloud.
Harry vond dat verdacht, hij scheen Harry niet te kennen, en ook Zweinstein niet.
''Cloud, voor je met me mee kan, moet ik eerst zeker weten dat je te vertrouwen bent, laat je polsen aan mij zien, dan weet ik of je een dooddoener bent of niet'' zei Harry streng, hij was nog steeds vel, als het om Dooddoeners ging.
Cloud tilde zijn mouwen op, niks te zien. ''Dooddoeners?'' vroeg Cloud.
''Ja, dooddoeners, mensen die geloven in Voldemort's ideën, en die zijn dromen willen voortzetten'' zei Harry wijs.
''Voldemort, wie is dat?'' vroeg Cloud.
Harry kreeg een rare uitdrukking op zijn gezicht, hield Cloud hem nu voor de gek? Elke tovenaar kende Voldemort, vanaf Engeland tot Australië.
''Voldemort, is een slechte tovenaar, hij vermoordde veel mensen, en probeerde volledige macht te krijgen, ik heb hem verslagen, maar dat is een lang verhaal, daar zal ik je nu niet mee opzadelen'' zei Harry lachend.
''Tovenaars?'' vroeg Cloud verontwaardigt.
''Ja, tovenaars, en natuurlijk heksen, enzovoorts'' zei Harry, en hij haalde zijn toverstok tevoorschijn.
''Wat wil je gaan doen met dat houdje?'' vroeg Cloud, en zijn uitdrukking was totaal verbaast.
''Het is een toverstok, komop zeg dat weet je toch wel?'' zei Harry, die nu een beetje boos werdt, omdat hij dacht dat hij in de maling genomen werdt.
''Nee, wat kun je ermee doen?'' vroeg Cloud, en hij fronste zijn wenkbrauwen.
''Nou, toveren, kijk: Wingardium Leviosa'' zei Harry, en de kan boterbier vloog langzaam uit Cloud's handen.
Cloud staarde ernaar met open mond ''Facinerend'' wist hij alleen uit te brengen.
''Harry, kun je me het verhaal vertellen van die Voldemort?'' vroeg Cloud.
''Ja, is goed'' zei Harry, en hij merkte dat Cloud gaapte ''Kom we gaan naar Zweinstein, dan vertel ik je het hele verhaal''
''Is goed'' zei Cloud, en ze stonden op.
Harry borg zijn toverstok op en hij zag iets glimmen om de middel van Cloud, er hingen kleine balletjes, zo groot als knikkers om zijn middel, ze hadden de kleuren: Rood, geel en paars.
Harry fronste zijn wenkbrauwen, zei John gedag, en liep de deur uit, op de voet gevolgt door Cloud.

Strongest Wizard · 6e jaars Verdiend: 15 Sikkels Woonplaats: London.

De kille wind sneed langs Harry, en zijn oren waren dan ook snel rood.
Het was ijskoud buiten, en hij versnelde zijn pas. ''Snel doorlopen Cloud, ik vertel het verhaal wel als we binnen zijn'' zei Harry en hij begon te rennen.
De sneeuw werdt heviger, en Cloud begon ook te rennen.
Ze stopte vlak voor Zweinstein, Cloud keek met open ogen naar het reuzachtige kasteel. De reuzachtige deuren gingen open en Harry liep naarbinnen. Cloud keek verwondert rond. Ze bleven even in de inkomsthal staan, toen er ineens een reuzachtige gedaante op hen afstapte. Instinctief trok Cloud zijn reuzachtige zwaard. ''Wat mot dat?'' galmde het door de zaal.
''Niks ergs Cloud, dit is Hagrid, hij is een vriend van me'' zei Harry, en Claud hing zijn zwaard weer op zijn rug.
''Ahh... Cloud heh, nou welkom dan!'' zei Hagrid, en hij schudde de hand van Cloud, toen hij een aantal botjes horde kraken liet hij gauw Cloud's hand los '' Sorry maat'' zei Hagrid, en hij liep de grote zaal binnen.
Harry liep achter hem aan, en Cloud deed dat dus ook maar.
Cloud wist niet wat hij zag, er stonden vier grote lange tafels, en daaraan zaten honderden kinderen te eten. Ze hadden allemaal hetzelfde soort gewaad aan, maar alleen met verschillende kleuren kraag, en met een bagde op hun gewaad. De kinderen keken Cloud raar aan, en de hele zaal was stil. Cloud liep snel door naar de leraren tafel.
Harry fluisterde iets in Anderling's oor, en ging bij het kleine podiumpje staan. ''Stilte stilte, leerlingen, dit is Cloud Strife. Hij is een vriend van mij, en verblijft tijdelijk op Zweinstein. Jullie zullen hem geen overbodige vragen stellen, en hem met rust laten, eet smakelijk verder!'' zei Harry.
Cloud zwaaide een beetje ongemakkelijk, en iedereen ging weer verder met eten. Met een zwaai van Harry's toverstok vloog er een extra stoel aan, en Cloud nam plaats. Harry vertelde hem onder het eten over Zweinstein, en het hele verhaal van Voldemort. Cloud was ondertussen druk bezig met eten, of eerlijk gezegt vreten, hij had blijkbaar nogal honger.

Een knappe blonde jongen was de gangmaker aan de tafel van Griffoendor, Tobey Potter.
Hij was sinds zijn eerste jaar veel gegroeit, en hij was knapper geworden. Hij kon goed zwerkballen, en hij kreeg steeds meer aandacht van meiden, wat Annemiek niet leuk vond. Hij had het karakter van zijn opa overgenomen, vertelden veel leraren hem. Hij was een heuze gangmaker, en een echte deugniet geworden. Naast hem zat zijn beste vriend, Joost Wemel. Hij had rood haar, en nogal veel sproeten, hij leek erg op zijn pa, alleen hij had gel in zijn haar. Ook hij was een echte deugniet geworden, hij had de mooiste spullen om geintjes mee uit te halen. Dat kon ook niet anders, want zijn ooms hadden een toverfopshop, met de prachtigste fopdingetjes.
Aan de andere kant van Tobey, zat Annemiek, zijn vriendin.
Ze had donkerblond haar, en mooie blauwe ogen. Ze lette niet echt op Tobey, hij kreeg veel aandacht van meiden, en dat moest Annemiek niet.
Ze deed net alsof ze druk in gesprek was met een vriendin.
Er schoot ineens een raam open, en honderden uilen vlogen naarbinnen.
Cloud keek weer gefacineerd uit zijn ogen, hij had zoiets nog nooit gezien.

Vlak voor Cloud z'n neus, lande een witte sneeuwuil.
''Hedwig!' zei Harry opgetogen, en hij stopte het diertje een koekje toe.
Hedwig liet een briefje vallen, en vloog toen weer weg.
Harry opende de brief en las hem.

Geachte heer Potter,
Aanstaande zaterdag, verwachten wij U bij Azkaban, stipt om 2:00 uur.
Het gaat hier om de heer Draco Malfidus, die dan zijn kus krijgt.
Er is de mogenlijkheid om erna nog te blijven.
Hopenlijk zien wij U aankomende zaterdag.
Groet, Het ministerie.

Draco, dacht Harry. Hij had al lang niet meer een Draco gedacht. Zaterdag zou de man die zijn leven op Zweinstein probeerde te verstieren vermoord worden. Zijn verdiende loon, dacht Harry, en de woede borrelde weer in hem op.
''Zeker geen vriend van je?'' zei Cloud met gefronsde wenkbrauwen, toen hij Hary's blik zag.
''Nee'' zei Harry nors.

Na het eten gingen de leerlingen naar hun slaapzalen, en Harry wijsde Cloud de weg naar de kamer voor gasten. Cloud bedankte en deed de deur op slot.
Harry liep terug naar zijn kamer, en trof daar Hermelien aan.
Helemaal vergeten, dacht Harry, en hij keek bezorgt. Hij ging op bed zitten en streelde haar haar voor haar ogen weg. Langzaam opende ze haar ogen. ''hoi lieverd'' zei Hermelien zacht.
''Hey sgat'' zei Harry.
''Sorry dat ik er niet was bij het eten, ik kreeg weer krampen en ben toen maar even gaan liggen'' zei Hermelien.
''Geeft niet sgat, ik moet je trouwens iets vertellen. Er logeerd hier een vriend van mij, hij heet Cloud. Hij is nieuw hier, en hij mag van mij op Zweinstein logeren. Ik kwam hem tegen in de lekke ketel. Hij weet niet wat tovenaars zijn, maar ik heb belooft alles uit te leggen, Albus zal voor me uitzoeken waar hij vandaan komt, misschien is hij geraaakt door een vergetelheids spreuk ofzo'' zei Harry en hij gaapte ''Ik ben moe''.
''Is goed sgat'' zei Hermelien.
Harry deed snel zijn gewaad uit, en stapte ook in bed.
Hij gaf Hermelien nog een kus op haar voorhoofd, en sloeg een arm om haar heen. Hermelien deed hetzelfde.
Harry kon zich niet verzetten tegen de slaap, evenals Hermelien, en ze waren snel in dromenland.

Om 12 uur stapte Tobey uit bed, en Joost volgde hem.
''Ssstt'' zei Tobey, en ze liepen op hun tenen de zaal uit.
''Tobey, ik heb het toch al gezegt, je kan de meisjesslaapzaal niet binnekomen'' zei Joost geërgerd.
''Ha, let maar eens op'' zei Tobey en hij stapte de trap op.
''Alohomora'' zei hij zacht, en hij hoorde een klik, de deur was open.
''Dit is veel te simpel'' hoorde hij Joost nog zeggen.
Tobey trok zich er niks van aan, en stak zijn hand uit naar de deur.
Hij kreeg een enorme stroomschok, en hij knalde achteruit tegen Joost op. Samen rolde ze van de trap af.
''Auw, ik zei het toch'' zei Joost boos, en hij wreef over zijn hoofd.
Tobey lachte, en hij liep terug naar zijn eigen slaapzaal. Halverwege de trap hoorde hij een stem. ''Tobey? Ben je daar?''.
Het was Annemiek, ze stond onderaan de trap.
''Hey, ik probeerde naar je slaapzaal te komen, ik miste je'' zei Tobey.
''Ik hoorde het'' zei Annemiek, en ze lachten.
Tobey liep naar haar toe en gaf haar een lange zoen.
''Wil je misschien even mee naar boven?'' vroeg Tobey voorzichtig.
''Ik bedoel, gewoon om te slapen hoor, niets ernstigs'' zei Tobey haastig, en hij werdt rood.
''Ja, is goed, het begint koud te worden'' zei Annemiek, en hand in hand liepen ze naar boven.
Ze gingen samen liggen in Tobey's bed, met hun armen om elkaar heen.
Annemiek was zacht, vond Tobey. Ze was warm, een soort kacheltje.
Ineens klonk de stem van Joost ''Jullie krijgen op je kop!'' zei hij.
''Houd je kop Joost, je verklapt niks aan Anderling of me pa ok?'' zei Tobey.
''Ja hoor, voor een zak smekkies'' zei Joost uitdagend.
''Ja, wat jij wil Joost, trusten'' zei Tobey lachend.
Annemiek grinnikte, ze lachte lief, vond Tobey. Als ze lachte stond zijn wereld even stil, haar lach werkte genezend, het paste precies bij haar. In Tobey's armen lag het meisje van zijn dromen, Annemiek..

Strongest Wizard · 6e jaars Verdiend: 15 Sikkels Woonplaats: London.

''Meneer Potter, en mevrouw Wemel, wat is hiervan de bedoeling?'' Kraste de stem van Anderling hard door de jongensslaapzaal.
Tobey kneep zijn ogen op elkaar, en deed ze toen langzaam open.
Hij zag Annemiek naast hem zitten, en angsitg kijken. Nu wist hij het ineens weer, Annemiek had gisterbij hem geslapen. ''Betrapt'' zei Joost.
''Meneer Wemel, U bemoeit zich er niet mee!'' zei Anderling streng, ''Eigenlijk zou ik jullie twee moeten straffen, maar dat laat ik liever aan Harry en Hermelien over'' Anderling stampte weg en ze zei nog iets dat klonk als '' de jeugd van tegenwoordig'' en toen hoorden ze de deur dichtkletteren.
Annemiek trok snel een groot shirt van Tobey aan, die tot op haar knieën kwam. Alle jongens in de slaapzaal staarde hun lachend aan.
Tobey was nogal bang voor de reactie van zijn vader, hij zou vast wel een preek krijgen. Hij lootste Annemiek de zaal uit, en kleedde zich aan.
Toen ze met z'n allen naar de grote zaal wilden voor het eten, werden Tobey en Annemiek geroepen. Ze draaiden zich snel om, en daar stond Harry.
''Jullie allemaal, doorlopen graag'' zei Harry, en de andere kinderen liepen het portretgat uit. Joost klopte Tobey nog op zijn schouder, en liep toen achter de menigte aan.
''Annemiek, je moeder wacht op je bij onze kamer'' zei Harry, en Annemiek gaf Tobey nog een kus, en maakte zich toen snel uit de voeten.
''Pap ik, Annemiek en ik, er is niks-'' stamelde Tobey.
''Tobey, je bent nu 17, en ik verwacht dat je goede beslissingen maakt. Het is tegen de regels om bij elkaar op de slaapzalen te komen, en al helemaal om dan ook nog is te blijven slapen. Voor deze keer zal ik het door de vingers zien, maar let goed op en denk na voor je iets doet'' na die wijze woorden gezegt te hebben, liep Harry ook naar de grote zaal.
Tobey had verwacht dat zijn vader heel boos zou doen, maar dat deed hij gelukkig niet. Hij liep snel achter Harry aan naar de grote zaal.

Bij het eten ging hij naast Annemiek zitten.
''En?'' vroeg Tobey.
''Nou, ma was niet zo boos, alleen bezorgt, bij jou?''
''Ja, m'n pa was ook niet boos''
''Gelukkig''
''Ja, hij heeft het deze keer door de vingers gezien'' zei Tobey, en beide grijnsden ze.

''Hey Cloud'' zei Harry toen hij ging zitten aan de lerarentafel.
''Hoi Harry'' zei Cloud, en hij stopte een boterham in z'n mond.
Wonderbaarlijk genoeg zat Cloud's haar weer onder met gel, zijn blonde punten stonden alle kanten op. Harry vroeg zich af hoelang hij met z'n haar bezig was, en hij lachte.
''Wat is er?'' vroeg Cloud.
''wat? nee niks, een binnenpertje'' zei Harry.
''Morgen is toch die executie, van je vriend?'' vroeg Cloud.
''Het is niet mijn vriend!'' zei Harry nijdig.
''Oh oké, maare, mag ik erbij zijn? Ik bedoel, het klinkt wel fet'' zei Cloud.
''Executie's zijn helemaal niet fet Cloud'' zei Harry nog steeds nijdig.
''Oh, oké Harry'' zei Cloud, en hij bedacht zich dat het slimmer was dat hij zijn mond hield.
Na een lange stilte probeerde Cloud weer een gesprek aan te knopen.
''Harry?''
''Ja?''
''Wat gaan we vandaag doen?''
''Vandaag heb ik zwerkbaltraining, en ik geef dus geen les, zondag moet ik een wedstrijd spelen'' zei Harry.
''Zworkbul?'' vroeg Cloud.
''Nee, Zwerkbal, weet je niet wat zwerkbal is?'' zei Harry, en hij bedacht zich, dat Cloud helemaal niets van tovenaars afwist.
''Nee.. sorry'' zei Cloud, een beetje beteuterd, dat hij zo wijnig van tovenaars afwist.
''Nou zwerkbal is een sport, je vliegt op bezems, kom anders mee naar de training, dan kun je het zien'' zei Harry.
''Ja graag!'' zei Cloud blij.
Toen vlogen de uilen weer binnen, Cloud schrok zich weerééns een hoedje. Hedwig zat er ook tussen, en ze had een zwarte brief in haar klauwen, met een rode stempel.
Harry herkende de brief meteen, hij was van het ministerie. Het betekende dat hij het aan niemand anders mocht laten lezen.
Vlug opende Harry de brief, en boog zich zodat niemand mee kon lezen.

Beste Harry,
Hoe staan de zaken er voor op Zweinstein? Ik hoop goed.
Ik zou het op prijs stellen als je iedereen de groeten doet.
De laatste paar dagen maak ik overuren, vanwege de executie van meneer Malfidus. Ik had weinig tijd op dingen op te zoeken over Cloud.
Toch heb ik in mijn vrije uren tijd voor je kunnen maken, ik heb overal gezocht en rondgevraagt.
Harry, deze Cloud Strife is niet bekent, over de hele wereld niet. Het is ook onlogisch, dat er een vergetelheidsspreuk is gebruikt op hem, hij herinnert wel zijn naam. Het kan een schuilnaam zijn Harry, en je moet proberen uit te zoeken waar hij vandaankomt. Wees op je hoeden, Harry. Hij kan gevaarlijk zijn.
Groet,
Albus.
PS: Succes met je wedstrijd zondag Harry.

Harry vouwde de brief op en stak hem in zijn zak.
''Belangrijk?'' vroeg Cloud.
''Ja, geheim'' zei Harry.
''Oké'' zei Cloud, en Harry was blij dat hij verder geen vragen stelde.
Anderling stond op, en melde dat de leerlingen naar hun lessen moesten.
Zuchtend stodnen ze op, en Harry en Cloud vertrokken naar het trainingsveld van Wizard's United.
Toen ze daar aankwamen, via de haard, stond Cloud nog verwondert uit zijn ogen te kijken. Hij had zojuist met een openhaard gevlogen, zoals hij het noemde.
Harry trok Cloud mee naar een rustig hoekje, en keek hem boos aan.
''Oké Cloud Strife, nu vertel je me eens wie je echt bent, en waar je vandaankomt''..

Strongest Wizard · 6e jaars Verdiend: 15 Sikkels Woonplaats: London.

Cloud keek angstig, en Harry pakte hem bij z'n shirt.
''Ha-arry, laat me-los'' zei Cloud.
''Zeg nu wie je bent, ik riskeer het niet om heel Zweinstein in gevaar te brengen!'' zei Harry.
''Harry, ik ben echt Cloud Strife'' zei Cloud verontwaardigd.
''Ja hoor, niemand kent je op deze hele wereld!'' zei Harry boos.
''Klopt'' zei Cloud droog.
''WAT? Waar kom je in godsnaam vandaan dan?'' zei Harry, die min of meer zijn controle verloor.
''Ik kom uit een andere demensie, ik ken geen tovenaars enzo, ik kom niet van hier'' zei Cloud, een traan glinsterde op zijn wang, Harry bedacht zich dat Cloud vast zijn echte huis moest missen.
''En moet ik dat geloven?''
''Ja, Harry echt, je moet me geloven, ik wil hier helemaal niet zijn!''
''Hoe kom je hier dan?''
''Je gelooft me toch niet, als ik het vertel'' zei Cloud zuchtend.
''Probeer maar'' zei Harry.
''Oké, in onze wereld was een man, vroeger werkte ik voor hem, een soort generaal in het leger waarin ik zat. We voerden missie's uit voor de overheid, top geheim dus. Tot hij zijn eigen plannen kreeg over de wereld, hij vermoorde alles en iedereen op zijn weg, hij was onstopbaar. Zoiets als die Voldemort in julie wereld. Hij was een soort moordmachine, hij was onmenselijk. Hij stond bekent als: Sephiroth.
Ik trainde en trainde me kapot, uiteindelijk versloeg ik hem, en ik dacht dat hij dood was. Dit was echter niet zo, en hij trok me mee door een soort bel van water, die schijnbaar onze werelden verbonden.
Hij moet hier ook zijn, en pas als hij dood is, komt de bel weer'' zei Cloud, hij zuchte. Even bleef het stil en toen zei Harry ''Ik help je''.
''Echt?! riep Cloud''
'Ja zekers, ik kan die ''creep'' toch niet in mijn wereld rond laten lopen, of wel soms?'' zei harry lachend.
''Nee, dat is waar'' zei Cloud.
Harry pakte hem bij z'n schouder ''Nou komop, dan kun je de training zien'' zei Harry en ze liepen naar het veld.
Cloud ging zitten en keek zijn ogen uit, ze vlogen op bezems, en ze gooiden balletjes over. Er waren ook andere ballen, die uit zichzelf vlogen, ze probeerden dingen en mensen te vernielen.
Harry vertelde dat het zijn taak was om het kleine goude balletje te vangen. Harry maakte een duikeling en ving knap het balletje, Cloud wou dat hij zo kon vliegen, hij stond op en klapte voor Harry.

Tobey snapte het niet, tijdens de lessen en tijdens het eten praatte hij bijna niet met Annemiek. Ze hing veel meer bij haar vriendinnen, en het leek wel of ze hem constant voor schud probeerde te zetten.
Joost zuchtte en zei ''Vrouwen...''.
Tobey lachte, maar diep van binnen wilde hij helemaal niet lachen.
Zijn relatie met Annemiek was zo goed, als 5 jaar was hij met haar samen. Hun relatie had de nodige opstakels gehad, maar het was al met al een superleuke tijd. Tobey kon er niet tegen als hij haar zelfs maar 1 dag niet zag. Na de les Toverdranken liep ze eindelijk alleen op de gang, Tobey snelde naar haar toe.
''Hey sgat'' begon hij.
''O hoi'' zei ze afwezig.
Tobey trok haar mee een gang in, en ze bleef staan.
''Sgat, zeg me nu gewoon wat er is, ik kan er niet tegen als je zo doet'' zei Tobey.
''Tobey, je bent de hele tijd met andere meiden aan het smoezen, ze hangen om je en aan je. En jij vind het alleen maar leuk!'' zei Annemiek boos.
''Ik kan er toch ook niks aan doen, dat ik er goed uitzie'' zei Tobey arrogant, hij probeerde grappig te zijn.
Annemiek vatte zijn grap echter niet als grappig op.
''Tobey, ik wil het gewoon niet, ik kan het niet aan. We moeten elkaar een tijdje niet zien, ik wil nadenken. Dag Tobey'' zei Annemiek, en ze liep snel weg. Tobey hoorde haar nog snikken, en daar stond hij dan, met zijn mond open en zijn ogen wijd. Hij had een grote brok in zijn keel, die hij maar niet door kon slikken, de hele dag niet.
Tijdens de lessen viel hij bijna niet op, en dat viel juist iedereen op, want Tobey was de gangmaker van alle grappen in de klas.
Tijdens het avondeten ging Annemiek niet naast hem zitten.
''Ruzie?'' vroeg Joost.
''Ze wil me een tijd niet zien, ze heeft het zegmaar.. uitgemaakt'' zei Tobey, en hij voelde de brok omhoog komen.
''WAT?'' zei Joost, die zich verslikte in zijn pompoensap.
''Ja, zo zei ze het'' zei Tobey, hij was erg afwezig.
De plaatsen naast Tobey waren leeg, maar die werden snel gevuld door 2 meiden. Danielle Rogers, en haar vriendin Helga Robusk. Ze waren zeer populair bij de jongens, ze zagen er goed uit. Tobey had geen zin in hun charmes, en hij keek naar Annemiek.
Op de één of andere manier wisten meiden altijd wanneer je ruzie had met je vriendin, dacht Tobey, hij werdt boos bij de gedachte.
Annemiek keek vlug naar hem, en zag dat Danielle en Helga naast hem zaten. Ze keek snel de andere kant op.
Harry kreeg geen hap door zijn keel, maar voor Danielle en Helga een heel gesprek konden beginnen, stond Harry op.

''Hallo allemaal, ik heb even een mededeling.
Zaterdag, na de executie zal er een feest zijn op Zweinstein, een gala.
Ik snap dat het een rare dag is, maar het is niet om te vieren dat meneer Malfidus dood is. Het is om het begin van het schooljaar te vieren.
Dus zoek allemaal een partner, en ik zie jullie zaterdag avond.
Eet smakelijk verder!

Ook dat nog, dacht Tobey.
Danielle vroeg hem meteen mee uit, en hij wilde niet, maar toch zei hij ja, om maar van het gezeur af te zijn. Joost ging met Helga, en Tobey probeerde uit te zoeken met wie Annemiek ging.
Hij liep met Joost op de gang, toen die erover begon.
''Ik weet met wie Annemiek gaat'' zei Joost.
''Wat? Met wie?'' vroeg Tobey, en hij was weer klaarwakker uit zijn dagdroom.
''Met Mitch Nevers'' zei Joost.
'WAT?!'' schreeuwde Tobey, en sommige 1ste jaars keken hun angstig aan en hobbelde toen weg.
''Ja, ik hoorde het van Helga'' zei Joost.
Tobey dacht dat zijn wereld instortte, Mitch was een razendpopulaire jongen. Hij zat in zijn 6de jaar van Ravenklauw, en hij had donkerblond haar, met weinig gel erin. Zijn ogen waren bruin, en de meeste meiden vonden hem erg aantrekkelijk, en dat wist Mitch maar al te goed.
Zijn dag werdt beter, toen hij hoorde dat je zelf kon optreden op het gala. ''Kom Joost, wij doen een nummertje''
''Kan jij zingen dan? Ik wil wel drummen, dat is cool'' zei Joost.
''Ik kan het proberen, misschien kan ik hiermee Annemiek overtuigen wat ik voor haar voel. Ik zal ook wel gitaar spelen, en ik zoek nog wel iemand voor de piano en de bas'' zei Tobey, hij werdt vrolijk van het idee.
Ze schreven hun namen op het formulier, ze waren één van de eersten.
Net één vakje boven hun stond de naam: Medor Jordaan, hij zou een stukje muziek doen wat ze ''rap'' noemde.
Het thema was dan ook ''Dreuzelmuziek''.
Tobey begon rond te vragen, en voor hij het wist had hij al een bassist en een pianist. Ook had hij al ideeën in zijn hoofd over het liedje.
Maar wat zijn vrienden niet wisten, was dat Tobey goed kon zingen, en dat er in Tobey's hoofd een plannetje borrelde. Hij wilde zelf ook een solo liedje zingen, speciaal voor Annemiek.
Hij wist het zeker, deze gelegenheid was prima!

Strongest Wizard · 6e jaars Verdiend: 15 Sikkels Woonplaats: London.

Zoals jullie vast merken, probeer ik de stukken zo snel mogenlijk na elkaar te plaatsen. Ik ben de laatste tijd vol met inspiratie, en ik wil daar graag het beste uit halen. Ik hoop dat het zo makkelijker te volgen is voor jullie, kijk dan ook niet raar op als ik 2 of 3 stukjes per dag post Wink

{stem ook op het poll!} {of PB} Groet

Na een dag was het al zover, het was vrijdag en morgen moesten ze optreden. Ze hadden gelukkig al een paar keer geoefend, en het ging reuze goed. Ze vonden allemaal dat Tobey goed kon zingen, hij lachte bescheiden.
Tobey kon ook goed gitaar spelen, het zat een beetje in zijn bloed, en hij had het zichzelf aangeleerd. De vrijdag vloog voorbij, en bij het eten en onder de lessen negeere Annemiek nogsteeds Tobey volkomen.
Tobey schoot uit zijn slof toen het eten afgelopen was, hij zag Mitch en Annemiek handi n hand de zaal uitlopen. Snel holde hij erachteraan, net als Joost. Blijkbaar was Annemiek even naar de wc, want Mitch stond alleen.
''Je blijft met je poten van me vriendin af!'' schreeuwde Tobey boos.
''Ha, het WÁS je vriendin!'' lachte Mitch.
''Je hebt me gehoord Mitch, als je iets bij haar flikt, vervloek ik je!'' Zei Tobey, die zaich bijna niet meer onder controle kon houden.
Mitch daagde hem alleen maar uit. ''Vervloek me nu dan maar vast, want binnekort is ze van mij Potter'' zei Mitch, en hij knipoogde.
Nu brak bij Tobey alle zelfbeheersing, en hij sloeg Mitch hard op zijn gezicht. Mitch sloeg hard terug, bij Tobey op ze wang, die onmiddelijk rood werdt. Diep in Tobey zat nog steeds de Vampmoon, daardoor had hij, als hij heel erg kwaad werd, veel meer kracht. Hij verranderde welliswaar niet meer in een monster, maar zijn spieren schokte wel als hij boos werdt. Hij sloeg Mitch vol in z'n buik, en die vloog achterover vol op de grond. Iedereen was inmiddels in de hal gaan staan, en ze vormde een grot kring om Mitch en Tobey.
Niemand probeerde ertussen te komen, zeker niet toen ze Tobey tekeer zagen gaan. Mitch krabbelde overeind, en hij schopte Tobey vol op z'n knie. Tobey pikte dit niet, en hij schopte terug. De spieren in zijn been schokte weer, en Mitch vloog weer achterover. Hij lag op de grond en hij greep naar zijn maag, het kwam blijkbaar hard aan, want hij brulde het uit. Op dat moment kwam Anderling aangelopen.
''Potter, Nevers! Hoe durfen jullie op zo'n ordinaire dreuzelmanier elkaar te lijf gaan! Meneer Potter meekomen nu meteen!'' zei Anderling en ze stampvoette weg.
Annemiek had Tobey een vuile blik toegeworpen, en hielp Mitch met opstaan, en naar de ziekenzaal te gaan. Mitch wierp Tobey nog een grijns toe, en Tobey wist het. Hij had zoiets doms gedaan, nu zou Annemiek al helemaal de kant van Mitch kiezen. Hij liep boos achter Anderling aan, de kinderen gingen snel aan de kant voor hem.
Hij kreeg een groot pakket strafregels, daar was hij wel even mee bezig.

Annemiek bracht Mitch naar de ziekenzaal, en ze ging toen bij het meer zitten. Ze huilde zacht.
Haar beste vrienden, Megan Riverwood, zag het en ging naast haar zitten.
''Ik mis hem zo, Megan. Maar hij kan maar niet normaal doen, net zoals met Mitch net. Hij weet nu ook eindelijk hoe het is, als ik met jongens omga, iets wat ik altijd al moest voelen toen hij altijd met al die trutjes omging'' zei Annemiek, en Megan legde een arm om haar schouder.
Annemiek gooide alles eruit, en het luchtte ontzettend op. Ze zou weer met Tobey gaan praten na het feest.

Tobey zat nog aan zijn strafregels, en toen ging het protretgat open.
Annemiek stapte naar binnen, met haar vriendin Megan. Snel ging Tobey door met z'n strafwerk. Hij zag wel dat Annemiek gehuild had, en hij stortte diep van binnen in. Hij dacht dat ze gehuild had om Mitch.
Ze liep met Megan naar boven en Tobey hoorde de deur dichtkletteren.
Toen hij zijn strafwerk afhad ging hij ook naar bed, morgen zou zijn laatste kans zijn.

Tobey werdt vroeg wakker gemaakt door Joost. Hij moest een zwart pak aan, want vandaag zou eerst de executie van Malfidus plaatsvinden.
Toen ze hun pak aanhadden, gingen ze naar het kantoortje van Lupos.
Daar wachtte Harry en Hermelien, en Lupos op hun.
Hermelien en Harry merkten dat Annemiek niet meeging, en ze hadden wel door waarom, helemaal toen ze het gezicht van Tobey zagen.
Ze liepen naar buiten en ze verdwijnselde.
Ze kwamen terecht op een veldje, waar allemaal stoelen stonden, en een aantal mensen. Ze waren laat dus ze gingen snel zitten.
''Vandaag zal de executie van de heer Draco Malfidus plaatsvinden.
Hij werdt aangeklaagt wegens meervoudige moord, en dooddoener activiteiten'' zei een man, die Tobey op een priester vond lijken.
Draco Malfidus keek Harry en Hermelien woedend aan. Tobey gunde hij geen blik. Hij werdt aan een schavot geplaatst, en de dementors kwamen aanzweven. Ze waren angstaanjagend, vond Tobey.
''Meneer Malfidus, heeft U nog laatste woorden?'' zei de priester.
''Ja, ik hoop dat jullie allemaal zullen branden, en vooral jij Potter, ik zal op je wachten samen met de heer van het Duister!'' schreeuwde Draco.
''Het zij zo'' zei de priester, en de Demontor ging voor Draco staan.
''Rust in vrede meneer Malfidus'' klonk de stem van de priester.
Draco gilde het uit, maar het duurde niet lang.
Harry stond op en schreeuwde '' Expecto Patronum! '' en een blauw hert beukte de dementor aan de kant. De dementor keek verontwaardigd, en iedereen keek verbaast naar Harry.
Perkamentus stond ook op, ''Harry, wat is hiervan de bedoeling?'' vroeg Perkamentus, die het blijkbaar ook niet snapte.
Harry liep op Draco af, en hij ging op het podiumpje bij de microfoon staan. ''Dit is niet de juiste handeling'' zei Harry.
En sommige mensen stonden boos op en begonnen door elkaar te schreeuwen.
Met zijn ernomde denderende stem riep Perkamentus ''STILTE! Volgens mij wil meneer Potter nog wat zeggen''. Iedereen keek meteen stil naar Harry.
Harry slikte even, en ging toen verder. ''Draco zal niet de dood krijgen, met een sterke vergetelheidsspreuk zullen wij zijn geheugen wissen, hij zal schoonmaker worden op Azkaban, ik heb gehoord dat ze er daar een paar tekort komen, omdat meneer Malfidus zijn aanhangertjes die vermoord hebben. Wat zeg je van dit voorstel, Albus?'' zei harry, en iedereen keek naar Perkamentus.
Hij vertrok geen spier in zijn gezicht, en zei '' Ik ben het eens met Harry, Malfidus zal de zojuist uitgesproken straf krijgen, verder is deze zaak afgehandelt''.
Perkamentus begon te klappen voor Harry, en de andere mensen deden dat ook. Harry had een goed besluit genomen.
Draco werdt afgevoerd, en hij schreeuwde nog verwensingen naar Harry, maar na een tijdje was hij buiten gehoorafstand.
De mensen verdwenen weer en Albus liep naar Harry toe.
''Dat was een wijs besluit van je Harry, ik merk dat je groter geworden bent'' zei Ablus, en hij knipoogde.
harry bedankte Perkamentus en liep terug naar Hermelien en Tobey.
''Zo, dat zal dan wel weer het nieuws van de dag worden, denk ik'' zei Harry en hij zuchtte.
''Ik denk het wel sgat'' zei Hermelien lachend, en ze kuste Harry.
Ze merkte dat Tobey er ook nog bijstond, en Hermelien werdt rood. Ze verdwijnselde snel net even buiten Zweinstein.

Joost zat al in de leerlingenkamer, hij had zijn pak al aan.
Gauw rende Tobey naar ze slaapzalen, en hij trok zijn pak aan, althans dat dacht Joost.
Tobey kwam naar beneden en Joost's mond stond open van verbazing.
Tobey had helemaal geen pak aan, hij had een spijkerbroek en sneakers aan, en een shirt waarop stond ''Freak''.
Toen Tobey, Joost zag kijken zei hij '' Doe nou ook maar je normale kleding aan, geloof me nou maar, de andere jongens hebben het ook!''.
Joost geloofde het niet, maar deed toch wat Tobey zei.
Iedereen was al in de grote zaal, en toen Tobey's bandje binnen kwam lopen begonnen de kinderen te lachen, omdat zij hun gewone kleding aanhadden.
''Zie je nou wel'' zei Joost boos tegen Tobey.
''Wacht nou maar af Joost'' zei Tobey terug.
Toen iedereen uitgelachen was begon de eerste act. Het was Medor Jordaan, die een stukje rapte. Daarna was Tobey's band al aan de beurt.
Ze gingen op het podium staan, en toen ze eenmaal stonden kwam hun apperatuur aangevlogen.
Bij Jack landde een grote bassgitaar in z'n hande, bij Mark landde een elektrische gitaar in z'n handen, net als bij Tobey, en voor Joost landde een drumstel.
Tobey liep naar de microfoon.
''Hallo allemaal, dit wordt onze bijdrage aan deze gala avond.
We spelen een liedje van de dreuzelband: Sugarcult.
Ik wil jullie graag even voorstellen aan de band. Op de drums hebben we Mr. Joost Hemel. En op de bass hebben we: Mr. Jack The Ripper.
Aan de 2de gitaar hebben we Mr. Markster. En ik, ik ben jullie zanger en gitaar speler vanavond, mijn naam is: Mr. Toabster.
Ze hadden allemaal grappige namen voor elkaar bedacht, en toen Tobey zijn laatste zin gezegt had, zette Joost de drums in.

This may never start.
We could fall apart.
And I'd be your memory.
Lost your sense of fear.
Feelings insincere.
Can I be your memory?

So get back, back, back to where we lasted.
Just like I imagined.
I could never feel this way.
So get back, back, back to the disaster.
My heart's beating faster.
Holding on to feel the same.

This may never start.
I'll tear us apart.
Can I be your enemy.
Losing half a year.
Waiting for you here
I'd be your anything.

So get back, back, back to where we lasted.
Just like I imagine.
I could never feel this way.
So get back, back, back to the disaster.
My heart's beating faster.
Holding on to feel the same.

This may never start.
Tearin' out my heart.
I'd be your memory.
Lost your sense of fear.
Feelings disappear.
Can I be your memory?

So get back, back, back to where we lasted.
Just like I imagine.
I could never feel this way.
So get back, back, back to the disaster.
My heart's beating faster.
Holding on to feel the same.

This may never start.
We could fall apart
And I'd be your memory.
Lost your sense of fear.
Feelings insincere.
Can I be your memory?

Halverwege knipte Tobey in zijn vingers, en toen hadden alle bandleden ineens hun strakke pak weer aan, het zag er prachtig uit en het vuurwerk spoort om hun oren.
De hele zaal ging uit zijn dak, iedereen stond te springen en te dansen.
Het was echt een staande ovatie, de band buigte diep.
Iedereen klapte en joelde. ''Dankuwel, dankjulliewel!'' zei Tobey.
''Ik wil nog even een luid applaus voor de band!'' zei Tobey.
En iedereen begon weer te klappen en te joelen. Tobey zag zelfs een aantal Zwadderaars uit hun dak gaan.
De band liep van het podium, maar Tobey bleef staan.
''Tobey wat doe je?'' vroeg Joost.
Maar zijn vraag werdt snel beandwoord. ''Zoals jullie vast wel allemaal weten, zijn Annemiek en ik uit elkaar. Maar ik wil graag nog duidelijk maken, Annemiek, ik hou nog steeds van je, en ik kan niet zonder je. Daarom draag ik dit liedje aan je op!'' zei Tobey, en er vloog een gitaar aan. Tobey ging zitten en begon te zingen en te spelen.

Another turning point
A fork stuck in the road
Time grabs you by the wrist
directs you where to go.
So make the best of this test
and don't ask why.
It's not a question
but a lesson learned in time.
It's something unpredictable
but in the end it's right.
I hope you had the time of your life.

So take the photographs
and still frames in your mind.
Hang it on a shelf
In good health and good time.
Tattoos of memories
and dead skin on trial.
For what it's worth,
it was worth all the while.
It's something unpredictable
but in the end it's right.
I hope you had the time of your life.

It's something unpredictable
but in the end it's right.
I hope you had the time of your life.

It's something unpredictable
but in the end it's right.
I hope you had the time of your life.

Het leek of de zaal ontplofte. Iedereen juigte en klapte voor Tobey.
Tobey werdt rood en keek in de zaal met een grijns. Harry en Hermelien klapte het hardst van allemaal. Iedereen in de zaal riep ''Tobey Tobey Tobey!''. Tobey zag zelfs dat Anderling een traantje wegpikte.
Mitch keek zo vuil als roet. En Tobey ging weer staan.
''Reuze bedankt allemaal, alleen ik heb nog één verzoek, wil Annemiek Wemel alsjeblieft naar het podium komen?'' zei Tobey.
En de zaal joelde weer, iedereen riep nu: ''Annemiek, Annemiek, Annemiek!'' het was echt een staande ovatie.
Annemiek schuifelde verlegen naar het podium, en ze ging bij Tobey staan.
Tobey liet de mircofoon zakken, en hij zakte zelf ook door zijn knieën.
Uit zijn zak haalde hij een klein doosje en hij opende het.
Er zat een prachtige goude ring in, met een diamantje.
Iedereen keek met grote ogen toe, het was een heus spektakel.
''Annemiek, ik kan echt niet zonder je, en ik wil alleen maar jou. Zonder jou is het leven niets waard, ik hou ontzettend veel van je.
Wil je alsjeblieft met me trouwen?'' vroeg Tobey, en een last onttrok zich van zijn schouders.
''Annemiek begon de huilen en zei hard: Ja natuurlijk Tobey!'' en ze vloog bij Tobey om z'n nek. Tobey deed haar de ring om en een lange zoen volgde.
Iedereen begon weer te joelen en te juichen, en Hermelien en Harry, en Joost, die net als zoveel mensen hun oren niet konden geloven, klapte ook.
Tobey was dolgelukkig met Annemiek in zijn armen, net als bij Annemiek was dit de beste dag van hun levens..

Strongest Wizard · 6e jaars Verdiend: 15 Sikkels Woonplaats: London.

Toen het feest afgelopen was, stroomde de zaal langzaam weer leeg, het was een geweldige avond geweest.
Tobey wilde ook naar de slaapzalen gaan, maar Harry hield hem even tegen.
''Volgens mij moeten we praten tobey''
''Ja goed''
ze liepen naar de achterkant van de zaal.
''Heb je er goed over nagedacht, jongen?'' vroeg Harry bezorgt.
''Ja pap, Annemiek is het voor altijd'' zei Tobey.
''Goed, als je er zo overdenkt. Volgende maand word je 17, ik kan je dus niet tegenhouden. Gefeliciteerd Tobey'' zei Harry, die nu glimlachte.
''Dankje pap, en wanneer is Hermelien afgeteld?'' vroeg Tobey.
''Nou, dat duurt nu niet zo lang meer. Haar krampen worden steeds erger, en het kan wel eens volgende maand gaan gebeuren'' zei Harry.
''Hebben jullie al een naam?'' vroeg Tobey.
''Nee nog niet, we zijn druk aan het nadenken. Maar het wordt al laat, en je wil vast nog even naar Annemiek toe'' zei Harry en hij knipoogde.
''Ja graag, truste pap'' zei Tobey en hij liep weer naar Annemiek toe.
Annemiek kuste hem vol op z'n mond. Tobey gaf haar een hand en ze liepen naar boven.
''Zo, dus je besluit staat echt vast?'' vroeg Tobey.
''Ja, zeker weten'' zei Annemiek.
Tobey lachte, dit was de mooiste dag uit z'n leven.
Tobey en Annemiek sliepen deze avond weer in één bed, maar vreemd genoeg deed Anderling er nu niks aan. Het werdt een beetje hun gewoonte, om bij elkaar te slapen. En aangezien Tobey niet op de meisjesslaapzalen kon komen, moest Annemiek telkens bij hem.
Tobey had ook zijn groep ''fans'' vergroot. Sommige mensen vroegen zelfs voor de gein, wanneer hij zijn eerste cd uit zou brengen.
Tobey genoot van al die aandacht, maar hij zorgde er wel voor dat hij niet teveel met andere meiden omging. De lessen werden leuker, heel Zweinstein werdt leuker, in Tobey's wereldje.
Zijn grappen waren beter dan ooit, zelfs de leraren konden er hier en daar om lachen. Hij was een hele vrolijke jongen.
De kerstvakantie zat er al snel aan te komen, en Tobey en Annemiek besloten om samen naar huis te gaan, naar het huis van Tobey's grootouders. Dat was Harry's tweede huis, en hij had het goedgekeurd. Zolang ze alles maar netjes hielden.
De rid met de Zweinsteinsexpress verliep soepeltjes, en voordat Tobey het wist stonden hij en Annemiek alweer op peron 9 3/4.
''Zo, nou mooi dat pa het goedvond, dat we in het andere huis verbleven'' zei Tobey.
''Ja, dan heb ik eindelijk eens tijd met jou alleen'' zei Annemiek, en ze kuste Tobey.
''O, hoezo, had je plannen dan?'' vroeg Tobey, met een ondeugende ondertoon.
Annemiek leek schijnbaar zijn gedachtes te kunnen lezen want ze zei meteen '' Tobey! ''.
Tobey grijnsde. Hij pakte Annemiek d'r hand, en met zijn andere hand sleepte hij zijn hutkoffer mee. Tobey wilde eigenlijk verdwijnselen, maar Annemiek vond het toch veiliger om een elf-taxi te nemen.

Tobey graaide in zijn zak, en pakte de sleutels.
Het huis was stil, er was helemaal niemand. Je kon zien dat er al lang niemand meer geweest was, want hier en daar lag nog wat stof.
Tobey gooide z'n hutkoffer op de bank, en hij nam Annemiek in z'n armen.
''Ja, ik wilde het effe professioneel doen, je zo de kamer binenntillen'' zei Tobey.
''Je bent een sgat'' zei Annemiek, die Tobey opnieuw kuste.
Tobey tilde Annemiek op het bed, en hij kuste haar.
Hij merkte meteen dat deze zoen anders was, een brandend verlangen.
Tobey ging ook op het bed liggen naast Annemiek, en hij trok haar dicht tegen zich aan.
De zoennen werden steeds hartstochtelijker, en op een gegeven moment stopte Tobey. Hij keek Annemiek recht in haar ogen, alsof hij iets wilden vragen. Annemiek knikte goedkeurend. Hun relatie zou vanavond een hoger niveau berijken, en dat wisten ze beiden maar al te goed.

Strongest Wizard · 6e jaars Verdiend: 15 Sikkels Woonplaats: London.

Tobey drukte zijn ogen op elkaar en deed ze toen open. Hij keek opzij, en hij zag dat Annemiek nog sliep, hij kuste haar op d'r voorhoofd en ging toen naar beneden. Hij zette een kopje toverkoffie, en hij ging op de bank zitten.
Het was nogal koud, dus Tobey zette ook meteen de opehaard aan.
Hij voelde zich geweldig, want na gisteravond was hij echt verbonden met Annemiek, en ij had nog twee en een halve week met haar alleen.
Hij sukkelde weer een beetje in slaap, maar toen tikte er ineens een uil op het raam. Tobey opende het raam en de uil liet een brief vallen.
Tobey gaf de uil een soort van koekje, en toen vloog de uil weer hoog de lucht in.
Snel opende Tobey de brief, hij kon zien dat het gehaast geschreven was.

Tobey, Hermelien is nu in het ziekenhuis, het is zover.
Harry

Met een ruk stond Tobey op en hij rende naarboven de trap op.
Hij stormde de kamer binnen, en Annemiek, die net wakker was, schrok zich een hoedje.
''Hermelien bevalt zo!'' bracht Tobey hijgend uit.
''Wat?! Nu al?'' vroeg Annemiek.
''Ja, ik kreeg net een uil, komop opschieten!'' zei Tobey.
Beiden schoten ze in hun kleding, en ze kamden hun haren, ze stormden de trap af en smeten de deur achter zich dicht.
''We moeten verdwijnselen, er is geen tijd voor een taxi'' zei Tobey.
''Maar.. weet je wel hoe-'' stamelde Annemiek.
''Ja ja, komop pak m'n hand vast!'' riep Tobey nu.
Annemiek pakte Tobey's arm stevig vast, en toen dacht Tobey diep na.
Dat vreselijke gevoel kwam weer, alsof hij door een veel te klein riool heengeperst werdt. Na een korte tijd stopte het weer, en ze stonden voor het St.Holisto.
''Komop'' zei Tobey en hij sleurde Annemiek mee.
Tobey schreeuwde zowat naar de mevrouw achter de balie ''Griffel, bevalling!''.
''Hoho, rustig aan jongeman. Kamer 14 op de kraamafdeling, 6de verdieping'' zei de vrouw, en ze glimlachte vriendelijk.
Tobey zei niet eens bedankt, en hij schoot de trap op.
Ze moesten 12 trappen lopen, en toen ze éénnmaal hijgend en al op de 6de verdieping stonden, zagen ze Harry.
Ze rende naar hem toe ''En?'' vroeg Tobey nog stevig na-hijgend.
''Nou, ze is daar nu binnen, maar ik mag niet!'' zei Harry, die zich daar blijkbaar erg boos over maakte.
Annemiek en Tobey gingen zitten, en zelfs Tobey werdt zenuwachtig, want Harry ijsbeerde.
Cloud en Lupos hadden blijkbaar de lift genomen, want er klonk een belletje, en toen verschenen ze.
''Hoe is het met haar, Harry?'' vroeg Lupos rustig.
''Ja dat weet ik toch niet! Ik ben toch hier en niet daar!'' zei Harry kwaad.
Lupos knipoogde naar Annemiek en Tobey en zei zacht: ''Ik merk het al''.
Toen kwam Cloud eropaf lopen. Hij zei maar niks tegen Harry, die op ontploffen stond.
Hij ging voor Tobey en Annemiek staan, en hij schudde hun hand.
''Ehh.. sorry dat ik me niet hem voorgesteld hoor, maar ik ben Cloud, Cloud Strife'' zei Cloud, en hij stak z'n hand uit.
''Ik ben Tobey, en dit is m'n vriendin, Annemiek'' zei Tobey en ze schudde de hand van Cloud.
''Ah, jij bent zeker de zoon van Harry? En dan ben jij zeker de dochter van Hermelien?''
''Ja'' zeiden ze in koor.
''Oké, nou ik spreek julie nog wel, tot zo'' zei Cloud, die blijkbaar even ging rondkijken. Hij had natuurlijk nog nooit een ziekenhuis voor magische ziektes en zwakten gezien.
Na iets wat voor Harry wel voor eeuwig leek te duren, knalde de deur open. 'Meneer Potter, U mag naarbinnen'' zei de man, en hij kon zijn zin niet afmaken, want Harry botste tegen hem op en rende de kamer binnen.
Hermelien zag Harry, en Harry kuste haar. ''Het is een meisje Harry'' zei Hermelien verzwakt.
''Ze is prachtig'' zei Harry, en hij kuste Hermelien nogmaals.
Tobey en Annemiek kwamen nu ook aangelopen, gevolgt door Lupos.
''Zo, hoe gaat de kleine dondersteen heten?'' vroeg Lupos, en hij lachte.
''Ze heet Giséla'' zei Harry, en hij keek trots naar zijn dochter.

Strongest Wizard · 6e jaars Verdiend: 15 Sikkels Woonplaats: London.

''Prachtige keuze, Harry'' zei Lupos.
Toen iedereen de baby even vastgehouden had, gingen ze weer weg.
Hermelien moest rusten, en Harry zou als enigste bij haar blijven.
Op verzoek van Annemiek namen zij en Tobey nu toch maar een elf-taxi.
Ze zeiden Cloud en Lupos gedag en reden op weg naar huis.
Ze waren nog geen twee stappen binnen het huis, of Tobey tilde Annemiek weer op.
Ze gingen op de bank samen een film kijken, iets wat dreuzels altijd deden.
Het was nog best leuk ook.

Cloud was weer op Zweinstein, en hij verveelde zich.
Hij wist niks van tovenaars en toverspreuken af, dus hij kon met niemand meepraten.
Hij besloot om maar iets te zien waar hij goed in was, hij pakte z'n zwaard van z'n kamer en liep naar buiten.
Hij klopte bij Hagrid aan, die nogal verrast keek.
''Hey Hagrid, ik vroeg me af, ik wilde me zwaard even testen en ehm.. nou misschien heb je iets voor me?'' vroeg Tobey.
Hagrid kreeg een glimlach op z'n gezicht ''Jongen, je komt net op tijd. Ik zou nog wat hout kappen voor het vuur op Zweinstein''.
''Echt? Bedankt Hagrid''
''Geen probleem, loop maar effe mee''
Cloud liep achter Hagrid aan. Hij verbaaste zich nog steeds over de omvang van Hagrid.
Hagrid leidde hem naar een veldje met bomen, van ongeveer een meter dik.
''Nou, laat maar effe zien wat je ken dan heh'' zei Hagrid.
Cloud ging staan, en hief zijn zwaard. Hij haalde snel uit, en de boom kraakte en kwam met een doffe klap neer.
''Jezus mina hey, nou ik laat je wel effe alleen'' zei Hagrid, die nogal verbaast was over dat een klein mannetje als Cloud zo snel een boom kon omhakken.
Toen Cloud een stuk of zes bomen had omgehakt, en ze netjes had opgestapeld, kwam Lupos ineens aanlopen.
Om zijn middel droeg hij een zwaard, een schermzwaard.
Hij gooide Cloud een tweede schermzwaard aan en zei: ''Ik heb vroeger op schermles gezeten, een dreuzelsport, ik weet het. maar vroeger vond ik het erg leuk''.
''Mooi, eindelijk weer eens, nou kijken of ik het nog kan'' zei Cloud.
''Ja, ik heb het ook allang niet meer gedaan'' zei Lupos.
Ze liepen naar elkaar toe en bogen. Ze gingen staan en Lupos haalde uit.
Net mis, een zwaardgevecht volgde. Hagrid was er inmiddels ook bijgekomen, en hij klapte het spektakel toe.
Steeds meer leerlingen kwamen aanlopen, en ze vormden een grote kring rond Lupos en Cloud.
Cloud vond het prachtig, zo kon hij eindelijk laten zien wat hij kon.
Hij stapte naar voren en sloeg Lupos' zwaard uit z'n handen.
Hij zette het puntje tegen Lupos' keel en zei ''Ha, gewonnen''.
Lupos klapte, net als Hagrid en de andere omstanders.
Eindelijk had Cloud laten zien wat hij kon, nu zou iedereen hem teminste niet zo raar nakijken.

Tobey opende zijn ogen, en hij merkte op dat ze op de bank in slaap waren gevallen. Hij kuste Annemiek op haar voorhoofd en pakte een boterbiertje uit de koelkast.
Hij ging aan de eettafel zitten en staarde voor zich uit, hij was zo blij dat hij zou gaan trouwen met Annemiek. Dan zouden ze eindelijk echt voor eeuwig verbonden zijn.
Hij tilde Annemiek op en bracht haar naar bed. Tobey ging zelf ook maar meteen slapen.
Hij kon de slaap snel vatten, iets waar hij later nog spijt van zou krijgen.
Hij droomde over Annemiek, ze was vermoord. Hij stond bij haar lijk, en hij zag iemand met een zwarte mantel, het gezicht kon hij niet zien.
Een flits volgde en toen zat hij ineens in de woonkamer, met mensen om zich heen. Sommige huilden, en andere waren stil.
De droom leek zo echt, en hij gutste van het zweet.
Het volgende moment werdt hij schreeuwend wakker, en hij voelde de ader bij zijn slaap kloppen. Hij was zo boos geweest, dat hij weer een lichte vampmoon transformatie had meegemaakt.
Annemiek werdt met een schrik wakker en staarde hem aan.
''Heb je slecht gedroomd?'' vroeg ze.
''Ja heel slecht, jij was dood. Het was echt een rotdroom'' zei Tobey.
''Sgat, ik ben nu hier, en ik ga niet dood. Ik blijf voor altijd bij je, weet je nog?'' zei Annemiek troosten en ze gaf hem een kus.
''Ja, gelukkig was het maar een droom, want ik kan niet zonder je'' zei Tobey.
''Ik ook niet zonder jou sgat, kom we gaan slapen'' zei Annemiek.
Ze was zo lief, de juiste persoon om je te troosten. Haar stem, haar kus, haar lach. Het was genezend voor onzichtbare wonden, wonden van diep in je hart.
Tobey glimlachte bij de gedachte aan Annemiek, hij knuffelde haar, en al knuffelend vielen ze in slaap.

Strongest Wizard · 6e jaars Verdiend: 15 Sikkels Woonplaats: London.

Hermelien lag nog de slapen, met Giséla in haar armen.
Harry kneep zijn ogen op elkaar en opende ze toen, het was al middag.
Toen besloot hij om Ron en Ginny maar eens op te zoeken in het St.Holisto.
Hij vroeg aan een verpleger waar hij de desbetreffende afdeling kon vinden en ze zei dat het op de 8ste verdieping was.
Hij liep de trap op en hij eindigde op de 8ste verdieping.
Daar aangekomen zag hij meteen een bekent gezicht. Een blonde man die met blokjes zat te spelen stond op en liep naar hem toe ''Hallo ik ben Gladianus!'' zei hij en hij schudde wild Harry's hand.
''Ehh ik ben Harry'' zei Harry.
''Leuk, nou ik ga weer verder met bouwen, toedeloe'' zei Gladianus en hij ging weer met zijn blokken verder.
Even verderop zag Harry een bekend rood hoofd een kamer inschieten.
Harry snelde er achteraan, en hij kwam bij de kamer waar Ginny en Ron zaten.
''Hallo Ron, en Ginny'' zei Harry.
Maar hij werdt volledig genegeerd, Ron die wist niet meer wie Harry was, maar hij wist nog wel dat hij boos op Harry moest zijn, waarom wist hij niet.
Ginny zat stil uit haar raam te kijken, en toen Harry naast haar ging zitten zei ze nog niets. Het leek also ze versteend was, zo kil keek ze in de verte.
''Het gaat goed met Tobey'' zei Harry rustig.
Ginny zei niets, maar Harry zag dat er een traan rolde over haar wang.
Ineens bulderde Ron door de kamer ''Hey jij, rot op, weg bij me zus jij of ik stamp je eruit!'' Ron sloeg wild in het rond.
''Ja ok, ik ga al'' zei Harry en hij stond vlug op. Er kwamen meteen verplegers aan om Ron te kalmeren. Harry liep weer naar beneden, en hij dacht diep na. Het leek even of Ginny haar geheugen terughad, maar hoe kon dat?
Harry zag dat Giséla al wakker was, en hij besloot om een wandelingetje met haar te maken, zodat ze Hermelien niet wakker zou maken.

Annemiek opende langzaam haar ogen. Tobey lag niet meer naast haar.
Ze stond op en deed een ouwe ochtendjas aan, die waarschijnlijk van Tobey's oma geweest was.
Ze ging voor de spiegel staan, en spoelde haar gezicht af. Er zaten witte oordopjes in haar oor, en toen ze die eruit haalde, snapte ze waarom.
Tobey zat beneden op z'n gitaar te spelen, en hij wilde niet dat Annemiek daardoor wakker zou worden.
Het klonk mooi, vond Annemiek. Hij had er echt talent voor.
Ze liep de kamer binnen, en hij zat op de bank met zijn rug naar Annemiek toe.
Hij zong zachtjes, en het nummer eindigde. Toen Annemiek begon te klappen draaide Tobey zich met een ruk om.
Hij werdt meteen rood ''Euh.. sta je hir al lang?''.
''Lang genoeg om te horen dat jij heel goed kan spelen'' zei Annemiek en ze kuste Tobey.
''Dankje'' zei Tobey bescheiden, en hij kuste terug.
Toen ze net even bezig waren, ging ineens de bel.
"Wie zou dat nou weer zijn?'' zei Tobey, en Annemiek hief haar schouders op.
Hij deed de deur open, en daar stond een ietwat rare vrouw. Ze keek vrolijk. ''Hallo, in ben Nymphadora Tops'' zei ze en ze stak haar hand uit.
Tobey en Annemiek schudde de hand.
''Sorry, ik had verwacht hier Harry aan te treffen'' zei Tops.
''Nou, die is er dus niet, hij heeft vandaag een wedstrijd tegen de Cambridge Cannons'' zei Tobey.
''O, en wie zijn jullie dan?'' vroeg Tops.
''Ik ben Tobey, Tobey Potter, en dit is mijn vriendin Annemiek'' zei Tobey.
''Aahh, Tobey, dat ik dat niet eerder zag. De vorige keer was je nog zo klein toen ik je zag'' zei Tops en ze kneep Tobey in z'n wang.
Annemiek grinnikte. En voordat Tobey iets kon zeggen zei Tops ''Weet jij misschien waar ik Remus kan vinden?''
''Ja eh, die is op Zweinstein'' zei Tobey.
''Oke bedankt, en de groeten aan je moeder heh Tobey'' zei Tops en ze verdwijnselde.
De groeten aan je moeder? Ze wist toch dat Ginny in het St.Holisto was, en dat Tobey haar al 5 jaar niet meer gezien had?
Annemiek keek Tobey vragend aan en Tobey zei '' Vriendin van me pa, iemand van de orde''.
''Oké schat, wil je nog een nummertje voor me spelen?'' zei Annemiek.
''Wat? Nou ehh..'' zei Tobey, hier was hij niet op voorbereid.
Annemiek keek poeslief uit haar ogen en zei ''Ahh toe''.
''Nou oké dan, omdat je zo lief bent''.
Tobey ging zitten en begon te spelen, Annemiek straalde helemaal.
Het was best een mooi nummertje, en toen het af was vloog Annemiek, Tobey om de hals en ze zoende hem vol met hartstocht.
Tobey voelde de knopen van zijn vest openschieten, maar ineens hoorden ze iemand klappen.
Met een ruk schoten Tobey en Annemiek omhoog. Betrapt dacht Tobey, en hij zag aan Annemiek dat die hetzelfde dacht.
Er kwam een kleine gedaante uit de hoek, het was een huiself.
Tobey pakte naar z'n toverstok en schreeuwde ''Wie ben jij?''.
''Niet bezweren meneer, alstublieft'' zei de elf en hij deed zijn handen voor zijn gezicht.
Langzaam liet Tobey z'n toverstok zakken.
''Bedankt meneer Potter meneer, ik ben Dobby. Ik ben in dienst van U vader, en hij zei dat U misschien wel wat help met het huishouden kon gebruiken'' zei Dobby.
''Nou, ja dat zou wel handig zijn, maar je moet ons niet sotren als we uhm.. bezig zijn, of met ze tweeën oke Dobby?'' zei Tobey.
''Ja Potter meneer, ik ga meteen beginnen'' zei Dobby en hij begon meteen de schoorsteen schoon te maken.
''Zullen we maar naar boven dan?'' zei Tobey, en zijn ogen fonkelden.
''Is goed schat'' zei Annemiek, en ze liet zich door Tobey naar boven tillen.

Strongest Wizard · 6e jaars Verdiend: 15 Sikkels Woonplaats: London.

Harry zat op het bankje in de kleedkamer. Naast hem zat: Sjors Edius, hij was een drijver.
Harry was opzich niet zo zenuwachtig, maar de andere spelers wel.
De captain stond op en begon met zijn speech ''Jongens, vandaag hebben we een zware wedstrijd. De Cambride Cannons staan 1 punt boven ons, en als we dit winnen staan we eerste. Jongens doe alsjeblieft je best, we moeten dit gewoon winnen, het MOET!
Jongens nu is het de tijd, om waar te maken wat onze club kan, GO WIZARDS UNITED!''.
Iedereen stond op, en pakte zijn of haar bezem en liep naar de hal.
Daar stonden de spelers van de Cambridge Cannons, ze keken boos. Harry bedacht zich dat dit wel eens een ruwe wedstrijd kon worden.
Er klonk een hoorn en de teams stapten op hun bezems en vlogen in de lucht. Een oorverdovend gejuich volgde, het stadion was helemaal vol, alles was uitverkocht.
''En ja hoor mensen, daar is hij dan, de zoeker van de eeuw, HARRY POTTER!'' schreeuwde de commentator, en het publiek begon weer te juichen. Harry kreeg een kleur.
De ballen werden losgelaten en het spel begon. Al snel stonden de Cambridge Cannons met 50 - 0 voor.
Het was inderdaad, zoals Harry al voorspelde, een ruwe wedstrijd.
De Cambridge Cannons hadden er zin in, de beukers werden wild in het rond geslagen en Harry kon er nog maar net één op een haartje na ontwijken.
''Ohhh, Hassan Marir maakt de 70 - 0 voor de Cambridge Cannons'' klonk het door de luidsprekers.
Een aantal spelers van Harry's team lagen al op de grond, ze verdediging hield het niet langer, Harry moest iets doen, er moest nu iets gebeuren.
De zwerkbal captain, Jack Whitestone, kreeg een beuker in zijn buik, en hij dwaalde af naar beneden.
De doelpunten vlogen bij Wizard's United om de oren, en het stond al snel 140 - 0.
Harry had de snaai nog steeds niet gezien, en de Cambridge Cannons maakte al snel 160 - 0.
Als Harry nu de snaai zou vangen, zouden ze alsnog verloren hebben, hij dacht bliksemsnel na.
Ineens kreeg hij een goede ingeving, hij vloog naar beneden en onderschepte de slurk, de wachter had dit niet verwacht en Harry scoorde. ''OOO DE ZOEKER HARRY POTTER SCOORT, ONGELOOFELIJK, WAT ZAL DE SCHEIDS HIERVAN ZEGGEN!'' klonk het door de speakers.
''Omdat er veel te veel spelers van Wizard's United niet kunnen spelen, is dit doelpunt goedgekeurd!'' zei De scheids, en het publiek barstte los.
Harry consentreerde zich, en sloot alle gedachtes en iedereen om zich heen af, alsof hij de tijd stil zette. Hij zag de snaai nu, vlakbij de scheids.
Een beuker stormde op Harry af, en met een supersnelle reactie liet Harry zich van zijn bezem vallen. Hij hing nu met twee handen aan zijn bezem, en de beuker vloog voorbij. Harry tilde zich razendsnel weer op zijn bezem en hij schoot richting de snaai.
''OOH EN WAT EEN ACTIE VAN HARRY POTTER'' klonk het weereens door de speakers.
Harry ging op zijn bezem staan, en hij sprong in de open lucht, hij pakte de snaai, maar hij viel naar beneden. ''ACCIO BEZEMSTEEL'' brulde Harry nog op het laatste moment, en zijn bezem schoot pijlsnel richting Harry, hij klom weer op zijn bezem en hij maakte een eren rondje rond het veld. Blijkbaar had nog niemand het gezien dat hij de snaai had, want toen Harry de snaai omhoog hield hoorde hij pas: ''WEER ZO'N GEWELDIGE ACTIE VAN HARRY POTTER, EN WIZARD'S UNITED WINT!''
Het stadion ontplofte, en Harry zakte neer op zijn bezem.
Grijnzend landde hij en hij liep naar de captain toe.
''Veel gewonden?'' vroeg Harry.
''Valt wel mee, lichte verwondingen, niks ernstigs'' zei de captain en hij omhelzde Harry stevig. Hij was nogal groot dus Harry voelde zijn botten kraken, net zoals Hagrid het altij deed.
''Echt klasse Harry, reuze goed gedaan!'' zei de captain en hij klopte Harry nog even op zijn schouder.
Harry schoot de kleedkamer binnen, en daar begon het hele team feest te vieren. Ineens trokken ze zich niks meer aan van hun verwondingen, en harry werdt op de schouders genomen. Het volgende moment spoot het boterbier door de kleedkamer.

Strongest Wizard · 6e jaars Verdiend: 15 Sikkels Woonplaats: London.

Harry bedacht zich, dat Hermelien nog in het St.Holisto was, en dat ze vandaag naar huis mocht.
Hij nam snel afscheid van zijn mede-spelers, en hij verdwijnselde naar het St.Holisto.
Op de verdieping waarop Hermelien lag, kwam een ietwat oudere man naar Harry toe. Hij had een klein baartje, en witte haren.
Hij had een sjaal om van Wizard's United, en hij kwam meteen op Harry afgelopen. Hij begon vrolijk het lied te zingen van Wizard's United, en hij pakte Harry bij zijn arm. Harry lachte en hij danste vrolijk mee.
De oudere man leek van binnen nog heel jong, want hij maakte piroëtjes en sprong in het ronte. Een verpleger keek het tavereel lachend aan ''Gefeliciteerd meneer Potter, meneer Stuurder hier was al dagen stil, maar vandaag ontplofte hij toen hij het nieuws hoorde''.
''Dank U'' zei Harry bescheiden, en hij liep richting Hermeliens kamer.
''Sorry schat, ik werdt tegengehouden op de gang'' zei Harry.
''Ik dacht al zoiets schat, gefeliciteerd'' zei Hermelien en ze kuste Harry op z'n voorhoofd.
'"Ben je er klaar voor?'' vroeg Harry.
''Ja, helemaal'' zei Hermelien, en Harry hielp haar met opstaan.
Hermelien wikkelde Giséla in een hele dikke trui, ze was nu al overbezorgd. Harry lachte zacht, en hij verdwijnselde samen met Hermelien.
Toen ze thuis waren ging Hermelien meteen weer slapen, net als Giséla. Want ze waren nog zwak, en verschijnselen koste voor hun veel moeite.
Harry legde ze beide in bed, kuste hun allebei op hun voorhoofd, en hij liep naar beneden.
Een warm gevoel stak in hem op, misschien had hij nu eindelijk het eeuwige geluk gevonden, en de ware.

Het was weekend, dus de leerlingen mochten naar Zweinsveldt.
Joost, Annemiek, en Tobey gingen aan een tafeltje zitten in de lekke ketel. Tobey zag, net als Annemiek, dat Joost constant naar een meisje staarde. Tobey knikte naar Annemiek en hij stond op, en liep naar het meisje toe. Joost keek angsitg naar Annemiek, maar hij zei niets. Hij keek weer naar het meisje en Tobey.
Het meisje zat alleen, en Tobey ging bij haar aan tafel zitten.
Het meisje was nogal verrast, dat één van de populairste jongens op Zweinstien zomaar bij haar aan tafel kwam zitten.
''Hey'' begon Tobey.
''ehm.. hallo'' zei het meisje bescheiden.
''Zie je m'n vriend daar?'' zei Tobey en hij wees naar Joost.
''Ja? Dat is toch de drummer?'' vroeg het meisje.
''Ja die, nou hij vind je wel leuk'' zei Tobey.
''Echt?'' vroeg het meisje, Tobey stond bekent om zijn grappen, dus ze had groot gelijk dat ze hem niet meteen geloofde.
''Ja echt, en vind je hem ook wel wat?'' zei Tobey.
Het andwoord kon hij wel raden, want het meisje werdt zo rood als een tomaat.
''Wil je bij ons aan tafel komen zitten?'' vroeg Tobey, en het meisje knikte verlegen.
Tobey stond op en het meisje volgde hem. Joost had inmiddels ook een rode kleur.
''Nou, ik ben dus Tobey, dat is mijn vriendin Annemiek, en dit is Joost'' zei Tobey.
Ze ging meteen naast Joost zitten ''Nou, ehm hoi allemaal dan. Ik heet Allison, Allison Clearwater.
Nu ze zo dichtbij zat zag Joost pas hoe mooi ze eigenlijk was, ze had lange blonde haren, en blauwe ogen, die iets van een ondeugende glinstering met zich meebrachten.
Tobey zat nog maar net, toen er iemand op hem af kwam lopen ''Pardon, Tobey Potter neem ik aan?'' zei de man.
''Ja, that's me'' zei Tobey nonchalant.
''Mooi, kan ik je even spreken?'' zei de man.
''Jahoor, prima'' zei Tobey, en hij wierp zijn vrienden nog een rare blik toe, en volgde de man.
Ze gingen aan een leeg tafeltje zitten. De man zag er rijk uit, met dure kleding en veel sieraden.
''Laat ik me even voorstellen, ik ben Steve Shackwell'' zei de man, en Tobey schudde zijn hand.
''Dé Steve Shackwell?'' vroeg Tobey.
''Haha, ja, ik denk van wel'' zei Steve ''maar om maar meteen terzake te komen, ik heb gehoorde van bepaalde bronnen, dat jou bandje aardig kan spelen?''.
''Nou, we hebben opgetreden op het schoolfeest'' zei Tobey bescheiden.
''Mooi, ik weet genoeg. Zorg dat je volgende week weer hier bent, om 3 uur. En neem je bandleden mee. Tot dan Tobey!'' zei de man, en hij verdween.
Tobey liep terug naar zijn tafel, met een rare blik op zijn gezicht.
''Wie was dat?'' vroeg Joost.
''Steve Shackwell, hij wil ons zaterdag zien spelen'' zei Tobey, die het nog steeds niet kon geloven.
''WAT?!'' schreeuwde Joost zowat door de zaal ''Dé Steve Shackwell? Weetje het zeker?
''Ja, ik moet de band bij elkaar krijgen, en zaterdag spelen we'' zei Tobey.
Joost was zo ontzettend blij, dat hij spontaan Allison kuste, die reuzen verrast was, maar die wel terug kuste.
Tobey lachte, en hij kuste Annemiek.

Strongest Wizard · 6e jaars Verdiend: 15 Sikkels Woonplaats: London.

Harry schrok wakker, gedoe, het was al laat, en hij moest vandaag weer gewoon naar Zweinstein.
Hij schreef gauw een briefje voor Hermelien, en verdwijnselde toen.
Toen Harry bij het grote meer verschijnselde, kwamen net Tobey en Annemiek aangelopen.
''Zo jongelui, jullie zijn vroeg buiten'' zei Harry.
''Ja, maar pap ik moet je iets vertellen!'' zei Tobey, en hij klonk opgewekt.
''Wat is er Tobey?''
''Pap.. zaterdag mogen we voor Steve Shackwell optreden, hij wil onze band zien!''
''Wat geweldig Tobey, nou veel succes dan jongen!''
''Dankje pap''
''Nou, ga maar gauw naar jullie lessen, ik spreek je bij het eten wel weer Tobey, ajuus'' zei Harry en Tobey en Annemiek gingen naar kruidenkunde.

De week schoot voorbij, en Tobey werdt steeds zenuwachtiger. Net als ze andere bandleden. Het nieuws was inmiddels door de hele school versprijdt. Iedereen moedigte hun aan, en de zwadderaars joelden hun uit, maarja, zo ging dat nou altijd.
Tobey wilde persé elke avond oefenen, en dat ging ten kosten van hun huiswerk. Tobey was zowaar de hele week rustig, hij wilde geen strafwerk, zeker niet voor zaterdag.
Voordat Tobey het wist was het al zaterdag, en hij stond op met een raar gevoel in z'n buik, hij voelde zich misselijk en zenuwachtig.
Blijkbaar voelde de andere bandleden zich ook zo, want ze zeiden weinig bij het eten, en ze aten bijna niks.
Tobey deed nogal hectisch, en hij widle alles nog snel even doornemen.
''Tobey, doe chill, het wordt allemaal flex man'' zei Jack. Jack had lang zwart haar, dat met veel gel een beetje in stekels was gewrefen. Hij had over zijn gewaad altijd een leren jack aan. In zijn linkeroor hing een zilveren ringetje. Hij stond erom bekent dat hij stalen zenuwen had, en overal rustig over deed. Volgens Tobey kwam dat door de joints, die hij toegestuurd kreeg van zijn broer.
Toen iedereen nog aan het eten was, stond de band op. Ze hadden toestemming van Anderling om eerder weg te gaan. Ze verlieten de zaal onder een luid geklap, Annemiek drukte Tobey nog snel een kus op z'n lippen, net zoals Allison dat bij Joost deed.

Zoals afgesproken, stonden ze om 3 uur bij de lekke ketel.
Steve liet hun verdwijnselen, en ze kwamen in een soort studio terecht.
''Oké even ter controle, jullie band heet: Eye To You, en jullie zijn: Tobey Potter, Joost Wemel, Jack Swift, en Mark Wyott''.
Ze knikten. ''Nou, laat maar eens wat horen dan'' zei Steve, en hij ging achterover in zijn stoel zitten.
Ze jongens gingen even bij elkaar staan ''Okey jongens, dit is onze kans. We laten zien wat we kunnen, en dan merken we het wel. Beter als onze best kunnen we niet doen. Let's go!'' sprak Tobey moedigend toe.
De pakten hun apparatuur en ze zette een rustig nummertje in.
Tobey greep naar de microfoon en begon rustig te zingen.

Today's the Macy's Day Parade
the night of the living dead is on its way
with a credit report for duty call
it's a lifetime guarantee
stuffed in a coffin 10% more free
Red light special at the mausoleum

Give me something that I need
satisfaction guaranteed to you
what's the consolation prize?
economy sized dreams of hope

when I was a kid I thought
I wanted all the things that I haven't got
oh. I learned the hardest way
Then I realized what it took
To tell the difference between
thieves and crooks
when all along it was me and you

Give me something that I need
Satisfaction guaranteed
Because I'm thinking about
a brand new hope
the one I've never known
cause now I know
it's all that I wanted

what's the consolation prize?
economy sized dreams of hope
Give me something that I need
Satisfaction guaranteed
Because I'm thinking about
a brand new hope
the one I've never known
and where it goes
and I'm thinking about
the only road
the one I've never known
and where it goes

Because I'm thinking about
a brand new hope
the one I've never known
cause now I know
it's all that I wanted

Toen de laatse noten gespeelt waren, begon Steve te klappen.
'"Goed gedaan jongens, een rustig nummer. Leuk om kleine kinderen te laten slapen. Nu wil ik een sptterend nummer, iets waarvan ik uit me dak ga, kunnen jullie me dat geven jongens?''.
''Ja eh.. ja dat kunnen we'' zei Tobey ''Komop jongens, deze moet ervanaf spetteren, let's do this!''.

Scared to open up these eyes
To see just what's inside
This tree is dead and cold
This house is not a home
Help me now I'm dying here alone
This is not a new game
So don't think that you know
Casually I confide
Awake and paralysed
Forever in one word
Forever is the longest time
It's the only cure I'm not sure I'll survive

This is not a new game
So don't think that you know
Can you see these blood shot eyes
Can you see
That my strength is failing
And I can't go on this way
And this hearts not beating
It just doesn't seem the same
And my strength is failing
And I can't go on this way (cant go on this way)

Promise me
Promise me
Promise me you will not ever leave
Promise me (you will not ever leave)
Promise me (you will not ever leave)
Promise me (you will not ever leave)

That my strength is failing
And I can't go on this way
And this hearts not beating
It just doesn't seem the same
It just doesnt seem the same
It just doesnt seem the same

Tobey keek snel even naar Steve, en die ging uit z'n dak. Het was inderdaad een lekker nummer, dacht Tobey.
''Kijk jongens, dat bedoel ik, geweldig echt. Mooi even kijken, nou, ik zal het wel regelen met jullie school. Want ik wil jullie zo snel mogenlijk op cd. Dit gaat echt verkopen, jonge actieve kinderen, prachtig'' zei Steve.
Hij liep naar de band toe en schudde bij iedereen de hand ''Jongens jullie zijn aangenomen''.
Ze begonnen luid te juigen en gek te doen. Tobey keek op de klok, en het was nog heel vroeg. Misschien zat iedereen nog in de grote zaal, dan konden ze het nieuws meteen bekent maken.
Ze namen snel afscheid van Steve, en ze spraken voor volgende week weer af.
Ze verdwijnselden, en ze verschijnselden vlakbij Zweinstein.
Ja, geluk. Iedereen zat nog in de grote zaal.
Iedereen wilde juigen, maar Tobey had met de band afgesproken dat ze triest zouden kijken.
Niemand juigte, alleen de zwadderaars lachten hard.
Tobey liep naar Harry toe, en hij fluisterde iets in zijn oor.
Harry stond op en srpak de zaal toe.
''Tobey en zijn band hadden vanmiddag een afspraak met Steve Shackwell. Hij was onder de indruk van hun bandje. Vandaag hebben ze gespeeld, en met trots presenteer ik: Eye To You. Ze zijn door ze hebben het gehaald!'' zei Harry.
De mensen in de zaal stonden op en begonnen te juichen en te klappen, ze gooide hun hoedjes in de lucht, net alsof het jaar vorobij was.
Tobey en zijn vrienden hadden zojuist weer een gelukkigste dag in hun leven erbij.

Strongest Wizard · 6e jaars Verdiend: 15 Sikkels Woonplaats: London.

Cloud stond op en rekte zich uit. Hij had wat kleren van Harry gekregen, omdat ze vandaag naar Zweinsveldt gingen, en Cloud wilde niet opvallen.
Het was een oud lerarengewaad, maar hij zat wel lekker.
Hij deed voor de zekerheid wel zijn riem om, met de glinsterende balletjes, maar hij nam z'n zwaard niet mee.
Cloud was erg opgewonden, vandaag zou hij zijn toverstok krijgen, en daarna zouden ze hem gaan uittesten bij het open veldtje vlakbij Zweindsveldt.
Hij opende zijn deur, en liep de trap af, Harry wachtte al op hem in de hal.
Even staarde Harry weer naar Cloud's haar en zei toen ''je moet mij echt eens wat van dat spul geven, voor in je haar!''.
''Ja eh, is goed hoor Harry'' zei Cloud en ze gingen naar buiten.
Harry pakte Cloud's arm vast en ze verdwijnselde, Cloud was daar nog steeds niet helemaal aan gewent, maar het gevoel was snel over.
Ze stonden in een winkelstraat, samen met nog iets van 100 andere tovenaars.
Cloud keek van links naar rechts, en hij zag overal spullen die hij niet kende. Vast wel tovertroep, dacht hij.
Ze stopten bij een winkel waar ''Olifander'' opstond.
Een man met wit haar en een klein stoppelbaardje staarde hun aan.
''Hallo Harry, leuk je weer eens te zien. Wat mag het zijn vandaag?'' vroeg de man aardig.
''Hey, mijn vriend wilde graag een toverstok'' zei Harry.
''Zo meneer...?''
''Strife, Cloud Strife''
''Zo, meneer Cloud. Als jullie even hier wachten, dan zal ik even wat modelletjes halen'' zei Olifander, en hij liep het magazijn in.
Hij kwam terug met een stapeltje dozen.
Hij haalde er verscheidene takjes uit, en gaf ze één voor één aan Cloud.
De ene keer ging er een vaas stuk, en de andere keer knalde er een bloempot uit elkaar.
Bij de laatste keer kreeg Harry's haar een paarse kleur, en Olifander en Cloud lachten.
''Wat?!'' zei Harry, die niets doorhad.
''Harry, je haar'' schaterde Cloud.
''WAA!'' snel veranderde Harry zijn haar.
''Nou, deze dus allemaal niet, er blijft niet veel over hoor! Erg merkwaardig, ja heel erg. Hmm... ik zoek nog even verder'' zei Olifander en hij liep weer weg.
Op een klein kastje lag een zilvere toverstok, hij was blijkbaar van metaal ofzo, dacht Cloud.
In hem borrelde de drang op, om het ijzeren staafje toch op te pakken.
Hij strekte zijn hand uit, en hij pakte het staafje vast tussen duim en wijsvinger.
Hij zwaaide ermee, en Olifander kwam net aangelopen.
Hij zag dat Olifander een beetje achterdochtig keek, maar die uitdrukking veranderde snel. Uit het zilvere stokje spoot nu een gele straal, die in een klein chinees draakje veranderde.
Harry en Olifander staarde Cloud met grote ogen aan.
''Mercurieus, niet te geloven. Meneer Cloud, dit is echt onmogenlijk, want wat U nu in Uw handen heeft, is niet eens een echte toverstok. Het is een ijzeren namaak van een onbekende tovenaar. Maar dit is niet de eerste keer dat ik dit meemaak, gisteren kwam er een man binnen, en die had precies hetzelfde. Ik vraag me af of we dit vaker gaan zien'' zei Olifander.
Harry was blijkbaar nog sprakenloos, en Olifander zei ''Nou, omdat ik me zo vermaakt heb, en omdat ik dit echt merkwaardig vind, heb ik een speciale actie. Ik vraag er 5 galjoenen voor'' zei Olifander.
Cloud keek even richting Harry, met een uitdrukking op z'n gezicht van: Ik heb geen geld. Harry knikte en legde 5 gouden muntjes op de toonbank.
''Doei, jongens'' zei Olifander, en ze stapten de zaak uit.
Ze verdwijnselde, en ze kwmanen u in een open veldje te staan.
Ineens schoot er een gedachte als een kogel door Cloud heen, gister was er een andere man geweest, met precies hetzelfde soort probleem. Kon het zijn dat die man..- dacht Cloud, maar zijn gedachtes werden verstoord door Harry.
''Hey luilak, blijf daar niet staan, probeer hem nou uit!''.
''Wat? Ja eh, okey!'' zei Cloud en hij zwaaide weer met zijn toverstok.
Een blauwe straal spoot ineens richting de lucht, en het volgende moment regende het een soort sneeuw.
''Haha, nou laten we maar eens een spreuk proberen, doe mij maar na'' zei Harry, ''Glacius''. Een blauwe straal schoot uit Harry's stok en vormde een gladde schaatsbaan. ''Nu jij''.
''Okey, Glacius!'' zei Cloud en de ijsbaan werdt groter.
''Prima prima'' zei Harry.
Cloud zag dat Harry naar de lichtgevende balletjes om zijn middel keek.
''Wat zijn die balletjes, Cloud?''

Strongest Wizard · 6e jaars Verdiend: 15 Sikkels Woonplaats: London.

''Uhm..'' Cloud wist even niet wat hij moest zeggen.
Harry wachte op Cloud's andwoord, en het volgende moment werdt hij wild in het rond geslingerd. Toen zijn maag omkeerde, en de inhoud eruit wilde spugen, stopte het getol en gedraai.
Harry zat in een soort donkere kamer, het leek wel op de kerker waar Sneep vroeger lesgaf.
Hij zakte neer op een kruk, en er verscheen een gedaante.
''Wie ben jij?'' zei Harry, en hij greep zijn toverstok.
'Harry, je kan me vertrouwen. Je vraagt je vast af waarom je hier bent?'' zei de gedaante.
'"Ja, nogal ja'' zei Harry boos ''En zeg nu wie je bent of ik vervloek je!''
''Ok'' hoorde Harry de gedaante zeggen. ''Lumos''.
Er schoot een balletje uit zijn toverstok die vel genoeg was om de hele kamer te verlichten.
Er stond een man met lang grijs haar, en gifgroene ogen voor hem.
Het haar hing tot op zijn rug, maar hij had geen baard. Hij had zware zwarte schoenen aan, en een soort zwart leren pak, met een zwarte cape. Op zijn rug hing een groot samurai-zwaard, die nog groter was als de man zelf.
De man stak zijn hand uit. ''Harry, ik ben Sephiroth. Ik kom net als Cloud uit een andere demensie. Harry, Cloud is gevaarlijk. Hij is uit onze demensie ontsnapt en gevlugt naar deze demensie. Ik kan je nu niet vertellen waarom, want mijn tijd is bijna op. Cloud wil Zweinstein overnemen, die bolletjes om zijn middel beschikken over krachten die een normaal mens of tovenaar nooit zou kunnen hebben. Harry geloof me, jij en de leerlingen zijn in gevaar. Binnenkort zien we elkaar weer'' zei Sephiroth, en toen werdt Harry weer wild heen en weer geslingerd.
Toen het stopte voelde Harry dat hij op de grond lag.
''Hey man, wat gebeurde er nou, je was ineens knock-out'' zei Cloud.
Als reactie van wat Harry net gehoord had schrok hij terug en stond op.
''hey gast, doe chill. Je had een black-out, ik ben Cloud weetje nog?'' zei Cloud.
''Ja. dat weet ik nog. Hou me hand vast, we gaan terug naar Zweinstein'' zei Harry fel, en Cloud pakte meteen zijn hand vast.
Binnen 10 seconden stonden ze op het terreintje bij Zweinstein.
''Hagrid heeft nog wat klusjes voor je'' zei Harry, hij wilde even van Cloud afzijn.
Cloud stribbelde niet tegen en ging zonder iets te zeggen naar Hagrid.
Harry liep snel Zweinstein binnen, en hij vertelde het aan Anderling en de andere leraren. Ze zouden een oogje in het zeil houden, en Cloud niet te lang alleen laten. Direct daarna verdwijnselde Harry weer naar huis. Hermelien zou vast wel een goede raad hebben, en hij had even afleiding nodig.

Omdat Tobey nu nog beroemder werdt, werdt hij op school natuurlijk nog populairder. Hij merkte wel dat Annemiek dat niet leuk vond, en daarom probeerde hij zoveel mogenlijk meisjes van zich af te schudden, en steeds met Annemiek op te trekken.
Door het nieuws dat hun bandje doorgebroken was, werden de andere bandleden ook mateloos populair. Vooral Jack, Jack was een echt vrouwen verslindertje geworden. Hij droeg over zijn gewaad gewoon een leren motorjack, en zijn zwarte haar zat strak naar achter gekamt.
Anderling kwam met het idee, om een feestje te geven, omdat de band doorgebroken was. En uiteraard moest de band op dat feest ook optreden.
Iedereen vond het een prima idee, helemaal omdat ze zelf hun partner uit mochten zoeken.
et leek allemaal prima te gaan, totdat Annemiek 3 dagen voor het feest ineens een oorontsteking kreeg. Ze kreeg van madame Plijster een drankje, maar het duurde alsnog minstens een week voor het wegtrok.
Nee heh, niet alweer, dacht Tobey. De gedachte dat hij met een ander meisje moest gaan kwelde hem.
Hij zat bij Annemiek aan bed. ''Tobey, ik vertrouw je, je mag best met een ander meisje hoor'' zei Annemiek.
''Je bent echt aan sgat, maar weet je het zeker? Ik bedoel, ik wil ook best niet gaan hoor!'' zei Tobey.
Eigenlijk wilde Annemiek helemaal niet dat Tobey met een ander meisje ging, maar toch zei ze ''Nee Tobey, ga nou maar gewoon''.
Tobey gaf haar een kus en verliet de slaapzaal. Annemiek bleef zacht snikkend achter.