[AF] De Godin van de jacht

cornelia · Geplaatst: Zo Jun 20, 2004 17:09

hey allemaal dit is een verhaal van een vriendin
ze heet karlijn en dit verhaal taat ook op een andere site
dus hij is echt van haar.

Godin Van De Jacht

1. Nog niet veilig

Een witte mist hing er om het bos heen. Daardoor zag Diana geen hand voor ogen. Ze struikelde, en viel. Helderpaars bloed sijpelde naar beneden. Diana stond weer op en liep door. Ze moest door. En niet alleen voor zichzelf... Voorzichtig voelde ze even in het bundeltje dat in haar armen lag. Door een sabbelend mondje aan haar vinger merkte ze dat Isolde wakker was. Ze sloeg de dekens stevig om de baby heen, ze moest er niet aan denken dat Isolde ziek zou worden. Ze moesten nog zo ver... Het werd kouder en kouder en Diana werd moeier en moeier. De wond bleef bloeden en het helder paarse bloed bleef omlaag sijpelen. Uiteindelijk stopte Diana met lopen. Ze keek zoekend om zich heen en zag een grote struik, perfect om je in te verstoppen en om in te slapen. Diana liep er naar toe en ging middenin de struik liggen. Van buitenaf zou je haar zo niet zien. Even later viel ze in slaap, Isolde stevig tegen zich aangedrukt.

Diana werd wakker door een harde stem.
‘En die beessies doen geen vlieg kwaad, behalve als je...’ De stem klonk dichtbij. Diana besloot in de struik te blijven wachten tot de ma weg was. En waarschijnlijk nog iemand, tenzij de man tegen zichzelf praatte. Het ging allemaal goed, tot Isolde wakker werd en zachtjes begon te jammeren. Het jammeren ging over op krijsen. Bang keek Diana nar de zijkanten van de struik. De man was opgehouden met praten, en iets sloop langzaam naar hun toe... De struiken werden ruw opzij getrokken en Diana keek recht in het gezicht van een reusachtige man. De man zei verbaast:
‘Wie ben jij?’ Diana antwoordde niet, maar staarde hem bang aan. Snel klauterde ze uit de struiken. Dat wou Isolde blijkbaar, ze hielt in ieder geval op met huilen. Een hele groep mensen van haar leeftijd staarde haar aan. Diana besefte hoe ze eruit moest zien: vol schrammen, haar haren vol klitten en haar sneeuwwitte jurk vol scheuren. Waarschijnlijk was hij ook niet zo wit meer. De man zei:
‘De les is afgelopen,’ en tegen Diana:
‘Km maar effe met me mee, we gaan naar Perkamentus.’ Diana volgde de man bang. Wie was die man? En wie was Perkamentus? Ze liepen het bos uit, en kwamen toen voor een gigantisch kasteel te staan. De man liep naa binnen en Diana volgde hem. Uiteindelijk kwamen ze voor een lelijke waterspuwer te staan. De man zei:
‘Suikerveren!’ En de spuwer sprong weg, terwel de muur erachter zich in tweeën spleet. Achter de muur was een draaiende wenteltrap. Daar ging de man op staan, dus Diana volgde hem maar. Boven stonden ze voor een glanzende eikenhouten deur, met een koperen klopper in de vorm van een griffioen. De man klopte een keer op de deur, en die zwaaide geruisloos open. Ze kwamen in een ronde kamer. Achter het bureau zat een oude man, met een lange, zilver grijze baard. Hij keek erg geschrokken naar Diana. Toen fluisterde hij:
‘De godin van de jacht is terug.’ Diana reageerde verbaast:
‘Hoe weet u dat?’

‘Je wilt echt niks vertellen?’ Vroeg Perkamentus voor de zoveelste keer. Diana schudde haar hoofd.
‘Later mischien,’ zei ze. Perkamentus knikte.
‘Maar je blijft dus hier? Je kan al aardig toveren, dus je kan meteen meedoen in het 6e jaar.’ Diana knikte.
‘En Isolde?’ Perkamentus vroeg:
‘Je dochtertje hé? Die kan ook hier blijven.’ Op dat moment schrok Isolde wakker en riep:
‘Diannnie!’ Diana tilde Isolde op en knuffelde haar.
‘Het is over lieverd, onze zorgen zijn voorbij!’ Riep ze. Helaas bleek het die middag al dat ze daar geen gelijk in had...

Met een kloppend hart volde Diana Perkamentus naar de Grote Zaal. Zometeen zo ze gesorteerd worden. Perkamentus had haar alles uitgelegt over de afdelingen en Diana hoopte in Griffoendor te komen. Ze friemelde aan haar pasgewassen, ziverbruine haar, en keek omlag naar haar witte gewaad. Hij was eerst zwart geweest, maar toen ze het aantrok werd het automatisch wit. Hetzelfde was bij Isolde gebeurt. De deuren van de Grote Zaal gingen open en alle leerlingen én leraren keken nieuwsgierig naar Diana. Ze liepen naar de oppertafel en Perkamentus boos zich naar een oude vrouw met een streng gezicht toe. Even dacht Diana dat hij haar ging kussen, maar hij mompelde alleen wat. De vrouw knikte, stond op, en liep de zaal uit. Perkamentus schraapte zijn keel en zei:
‘Diana is een nieuwe leerlinge. Ze word zometeen gesorteerd. Ze zal in het 6e jaar komen.’ Diana’s ogen vlogen onrustig heen en weer door de zaal. Ze werd door vele niewschierige ogen aangestaart. De streng uitziende vrouw kwam terug, en ze had een oude, versleten hoed en een krukje bij zich. Ze gebaarde naar Diana dat ze moest gaan zitten en zette de hoed op Diana’s hoofd. Gelijk hoorde ze een stem zeggen:
‘Mmm, nu 3 dagen later iemand sorteren ben ik niet gewend... Maar ik zal het doen... Eens zien... Aha, jij hebt voornamelijk veel moed meisje... En geleerdheid ook, maar vooral moed en ridderlijkheid... GRIFFOENDOR!’ Onder een luid geklap ging Diana naar de tafel van Griffoendor, met Isolde naast haar. Een meisje wou toen ze zat wat aan haar vragen, maar dat lukte niet, omdat de deuren van de Grote Zaal opeens met veel geweld openvlogen...

5 mannen renden naar binnen en renden op Diana en Isolde af. Een van de mannen riep met een schorre stem:
‘Godin van de jacht! Je dochter word de heerseres van het rijk van Verdorfenis als ik dood ben! Het rijk van Verdorfenis, voor haar alleen...’ Diana zat verstijft van schrik op haar stoel en drukte Isolde stevig tegen haar aan. De leraren sprongen op en wouden de mannen vervloeken, maar die waren opeens verdwenen...

cornelia · Geplaatst: Zo Jun 20, 2004 20:05

2. De vader van Isolde

Perkamentus liep naar Diana en Isolde toe. Diana keek hem bang aan. Nu zou ze vast weg moeten. Perkamentus zei echter:
‘Diana, wil je even mee komen?’ Diana stond trillend op. Ze gingen naar Perkamentus kantoor. Daar zei Perkamentus:
‘En dat was...’
‘De vader van Isolde ja,’ maakte Diana zijn zin af. Ze aarzelde even, ze had dit nog nooit aan iemand vertelt. Maar iets zei haar dat ze Perkamentus kon vertrouwen... Ze besloot het te vertellen.
‘Ik ben opgegroeit in een weeshuis, maar daar ben ik van weggelopen toen ik 15 was. Het weeshuis was niet zo... Leuk. Wat er daarna kwam was echter ook niet leuk. Vrijwel meteen daarna werd ik ontvoerd door een man die zich Rhauk noemde. Hij zei dat ik een godin was. Ik geloofde hem natuurlijk niet. Ik bedoel, ik een godin? Godinnen moesten toch knap zijn? Dat was ik beslist niet. Vond ik. En bovendien, ik heb nooit in God of Zeus ofzo gelooft. Rhauk had echter bewijzen... Waarom zou ik anders paars bloed hebben, of werden al mijn kleren wit als ik ze aantrok? Ik begon hem langzaam te geloven. Toen vertelde hij me waarom hij me ontvoerd had. Hij regeerde over een rijk, Het Rijk Van Verdorfenis. Vele andere rijken vochten tegen hem, maar hij was te sterk. Hij wilde er zeker van zijn dat zijn rijk zou blijven bestaan, dus had hij een opvolger nodig. Een kind van hem, en een kind van een speciaal iemand. Een godin dus. En die iemand was... Ik. Isolde werd toen dus geboren... Ik mocht weg, ze hadden mij niet meer nodig. Stiekem nam ik Isolde mee, ze merkten van niks. Ik heb maanden gereist. Ik had voldoende geld mee om te overleven, en ik werd niet ontdekt. Tot ik hier kwam... Eerst door die... Hagrid heet hij hé? En dus net door Rhauk...’ Dana hielt op met praten. De tranen stroomden geruisloos over haar wangen.
‘En nu... Wil hij Isolde terug...’ Perkamentus vroeg:
‘Hoe oud is Isolde?’ Diana antwoordde:
‘Over twee weken 1 jaar.’ Perkamnetus momplede geschokt:
‘Dus al bijna een jaar op de vlucht...’

Diana zat een beetje onwennig in de leerlingenkamer van Griffoendor. Ze zag allemaal mensen naar haar wijzen en over haar fluisteren, maar niemand durfde blijkbaar naar haar toe te komen. Een jongen keek geergerd naar al die wijzende mensen, en liep op Diana af.
‘Hallo, jij bent Diana hé? Ik ben Harry. Harry Potter.’ Hin ging naast Diana zitten. Isolde, die blijkbaar niet lekker lag op Diana’s schoot, maakte daar handig gebruik van en klom meteen op Harry’s schoot. Na even draaien viel ze op schoot met haar duim in haar mond en haar hoofd op Harry’s borst. Nu wezen alle mensen in de leerlingenkamer grinnekent naar Harry. Die trok zich daar niks van aan, en vroeg:’
‘Kan jij goed zwerballen?’ Diana antwoordde:
‘Ze zeggen van wel. Ik heb het al een tijd niet meer gedaan, maar vroeger was ik altijd het beste als drijver.’ Harry vertelde dat hij zoeker en aanvoerder van het zwerkbalteam van Griffoendor was, en dat ze nog een drijver nodig hadden. Diana zei dat ze zou probereb drijver te worden. Het bleek wel dat Harry heel veel van zwerkbal afwist, en even later waren ze druk in gesprek, over wat voor zin een snaai nou eigenlijk had in een zwerkbalwedstijd. Ze waren het bijna eens, toen ze gestoord werden door Anderling, het afdelingshoofd van Giffoendor. Ze kwam Diana’s lesrooster brengen. Ze leek blij te zijn dat Diana vriendschap had gesloten met Harry. Waarschijnlijk om hun voorgeschiedenis. Allebei doffe ellende. Ook al woonde Diana vroeger in een ander land (Rhauk had haar meegenomen naar Engeland), ze wist natuurlijk wel dat Harry ‘De Jongen Die Bleef Leven’ was. Harry wist natuurlijk dat er ook iets met haar was, maar vroeg er niet naar. Hij wist blijkbaar hoe vervelend het was dingen te moeten vertellen die je liever voor jezelf wou houden. s’avonds bij het avondeten waren Harry en Diana al dikke maatjes, alleen over 1 ding waren ze het nog niet helemaal eens... Wat voor nut had een snaai in een zwerkbal wedstrijd? Bij het avondeten zag Diana ook Harry’s andere 2 vrienden. Een meisje met een grote bos bruin haar, Hermelien, en een jongen met vuurrood haar en een niet zo’n pientere uitdrukking op zijn gezicht, Ron. Ron deed meteen al erg aardig tegen Diana, maar Hermelien haar eerste opmerking tegen Diana was:
‘Waarom trek je niet gewoon een zwart gewaad aan?’ Diana gaf geen antwoord. Voor het eerst in tijden voelde ze zich weer eens goed, dat liet ze niet door Hermelien verpesten. Voordat iedereen kon gaan eten stond Perkamentus op en zei:
‘Na wat er vanmiddag gebeurde, heb ik liever dat jullie Diana geen lastige vragen stellen. Smakelijk eten.’ Diana probeerde Isolde net wat geprakte banaan binnen te krijgen die de huiselfen speciaal hadden gemaakt voor Isolde, toen ze Hermelien hoorde vragen:
‘Wat is er vanmiddag gebeurt dan?’ Toen Harry haar alles had uitgelegd keek ze even naar Diana en toen naar Isolde, en leek ze het te snappen. Ze deed in ieder geval een stuk aardiger tegen Diana. Na het eten moesten Harry, Ron en Hermelien huiswerk maken. Diana grijnste, voor haar zou de ellende morgen pas beginnen. Nou ja, ellende... Na ongeveer een en een half jaar geen school wou ze eigelijk wel weer. Ze wou zelfs naar astronomie, waar ze niks van begreep. En aangezien Isolde overdag bij de huiselfen zou verblijven, hoefde ze zich daar geen zorgen over te maken. Isolde vond Harry blijkbaar erg aardig, want ze was net als vanmiddag weer op zijn schoot geklommen. Harry vond Isolde blijkbaar ook aardig, want soms als hij geen zin meer had in zijn huiswerk keek hij even naar Isolde en ging hij met hernieuwde kracht verder. Opeens slaakte Harry een kreet van pijn en drukte hij zijn handen tegen zijn litteken op zijn voorhoofd. Diana keek even naar Harry, sprong toen op, legde Isolde in Hermelien’s handen en trok voorzichtig Harry’s handen weg. Toen volgde ze met haar vinger de vorm van Harry’s litteken. Eerst gingen er felle pijnschokken door haar vinger heen, toen werd het minder. Ze zag Harry verbaast naar haar kijken. Zijn pijn was over.

cornelia · Geplaatst: Ma Jun 21, 2004 16:50

3. Zwamdrift’s 3e ware voorspelling?

Diana keek Harry even geheimzinnig glimlachend aan. Ze kon het niet uitleggen, ze snapte het zelf geeneens. Ze zag dat het al 11 uur was, en aangezien ze morgen goed uitgerust wou zijn bij haar eerste schooldag pakte ze Isolde en ging ze al naar bed. Isolde viel meteen tegen Diana aan in slaap, maar voor Diana duurde het langer voor ze de slaap kon vatten. Zoals altijd. Ze hoorde de anderen binnenkomen, kletsen, toen werd het stil, en zij lag nog te woelen... Ze kon s’avonds nooit in slaap komen. De hele dag was ze moe, en s’avonds was ze juist helemaal wakker. Ze had ook gewoon zoveel om over na te denken... s’avonds overdacht ze al haar blunders van die dag nog een keer, en ging ze zich nog even ‘diep schamen...’ En daarna ging ze nadenken over wat ze de volgende dag allemaal moest doen, en daar dan flink tegenopzien natuurlijk. En dan, rond 3 uur, valt ze gewoonlijk in slaap. Zoals altijd weer. Een seconde later leek het, werd ze wakker. Op haar wekker zag ze dat het 8 uur was. Het gebruikelijke... Gapend zat ze even later aan het ontbijt. Harry plofte naast Diana neer en leek ook heel moe te zijn. Dat viel een paar jongens uit de 4e ook op, en een zei:
‘Zo Potter, drukke nacht gehad? En ehm... Hoe heet jij?’ Dat laatste vroeg hij aan Diana. Die antwoordde:
‘Diana gewoon. M’n achternaam is verbrand toen het weeshuis een keer in de fik ging...’ De jongens hielden meteen hun mond. Harry zei:
‘Overmorgen worden de nieuwe drijvers gekozen, jij gaat het ook proberen hé?’ Diana twijfelde even, maar knikte toen. Opeens riep Harry:
‘O nee hé! We moeten rennen, over 5 minuten begint toverdranken!’ Net op tijd kwamen ze nog binnen. De leraar, Sneep, een man met vies vettig haar zei mteen toen hij Diana en Harry zag:
‘Zo, weer iemand voor Potter’s fanclub, juffrouw...?’
‘Diana,’ antwoordde Diana. Sneep keek even alsof hij wat wou zeggen, herinnerde zich toen iets en begon de les. De les ging redelijk goed voor Diana, maar voor Griffoendor in z’n geheel... Er werden 20 punten afgetrokken, 15 voor Marcel omdat hij zijn ketel liet ontploffen, en volgends Sneep expres. 5 voor Harry omdat z’n drank inplaats een paarse gloed een lila gloed had. Een of andere klerenkast uit zwadderich had een staalblauwe drank met een groende gloed, maar daar keek Sneep overheen... Toen de les afgelopen was betrok Harry’s gezicht. Hij mompelde:
‘Waarzeggerij, met de Zwadderaars nog wel... Eigenlijk had ik dat niet meer hoeven te hebben, maar het moest... Vraag me niet waarom...’ Harry leek heel diep in de put te zitten. Ron zei tegen Diana:
‘De lerares voorspelt nu al 3 jaar dat Harry dood gaat, en dan ook nog met de Zwadderaars erbij...’ Ze waren net in het lokaal toen een zweverige stem zei:
‘Welkom kinderen, in dit nieuwe jaar – O! Jongens, Volgends de stand van Mars vergeleken met Pluto en Saturnus, ga je binnen nu en... En... 24 uur dood!’ De lerares, die Zwamdrift heette, werd helemaal hysterisch. Harry echter zuchtte geergerd. Een bleke jongen met een spits gezicht keek heel blij. Harry fluisterde:
‘3 jaar geleden voorspelde ze precies hetzelfde, over 24 uur ben je dood...’ Zwamdrift had het niet gehoort, en richtte zich op Diana.
‘Jouw toekomst is evenmin rooskleurig meisje... Morgen treft het onheil je al...’ Opeens schoot Diana overeind en stamelde:
‘Heeft u een... Een broer?’ Toen Zwamdrift knikte vroeg Diana angstig:
‘Heet hij Rhauk?’ Zwamdrift schudde haar hoofd.
‘Nee. Maar zo noemt hij zich wel. Een pleegbroer is het dan ook. Als ik een echte broer had gehad had hij zich Lucus genoemt... Ja, mijn echte broer zou veel beter zijn. Aardiger, slimmer, knapper...’ Diana mompelde:
‘Nou, slim was Rhauk wel. En knap, tja, daar kan je ook niet omheen...’ Plots vroeg Zwamdrift:
‘Hoe wist je dat ik een broer had?’ Diana antwoordde:
‘Uw achternaam... Iemand zei een keer: ‘Ja, z’n achternaam is Zwamdrift. Hij is geadopteerd...’’ De jongen met een spits gezicht trok zich er niks van aan dat Diana en Zwamdrift in gesprek waren en vroeg:
‘En wat is mijn toekomst?’ Met een lijzige, bekakte stem. Zwamdrift kneep even haar ogen dicht en zei toen:
‘Je krijgt binnenkort geluk in de liefde jongen...’ Harry grijnsde en vroeg:
‘En, wie is de ongelukkige Draco?’ Draco antwoordde eerst niet, kee toen verschrikt op en zei:
‘Niemand...’ Toch keek hij daarna opvallends veel naar Diana....

Jade · Dreuzel Verdiend: 45 Sikkels

Heyz,

ik ben Karlijn,
de maker van dit verhaal,
en omdat nu al 5 (!) mensen zeiden tegen mij dat iemand mijn verhaal gepikt zou hebben zeg ik heb hier even:
Het mocht er staan!
ik heb toestemming gegeven,
omdat ik zelf geen zin had hem te posten,
omdat ik bij m'n vorige verhaal
(De Nieuwe Leraar)
hem bij zoveel site's poste dat ik het niet bij kon houden.
Maar dit verhaal mocht echt gepost worden!

even wat anders:
Mijn vervolg op De Nieuwe Leraar zet ik wel zelf op deze site.
Hij gaat
De Levende Mummie heten...

xXx Karlijn

cornelia · Geplaatst: Di Jun 22, 2004 19:53

4. Ze haten jou niet...

Bij Verweer Tegen De Zwarte Kunsten, wat werd gegeven door Ann Brashares, moest Diana samenwerken met Belinda. Die Deed de hele tijd nors en kortaf tegen Diana.
‘Wat héb jij?’ Vroeg Diana toen Belinda grijnste omdat Diana een spreuk niet goed uit kon spreken.
‘Weet je best!’ Zei Belinda met hoog opgetrokken wenkbrauwen.
‘Je komt hier aan, praat met niemand anders dan ‘De beroemde Harry Potter en zijn vrienden...’Je voelt je duidelijk te goed voor ons!’ Ze keek ongelovig toen Diana zei:
‘Wát? Harry was gewoon de eerste die op me af kwam!’ Belinda snoof ogelovig.
‘Tuurlijk. Maar laten we nu doorgaan met die spreuk, of voel je je daar ook te goed voor?’

Toen ze 4 uur uit waren liep Diana naar het meer. Ze ging zitten en keek met brandende ogen naar het water. Behalve Harry en Ron leek niemand haar aardig te vinden. Zelfs Hermelien vond haar nog niet aardig... Wist ze maar waarom... Ze wou net uitgebreid gaan huilen en zielig doen toen ze een stem achter zich hoorde zeggen:
‘Ach gut, moet mevrouw ik-ben-de-beste huilen?’ Diana keek om en zag allemaal meiden uit Zwadderich staan. Margriet, die vooraan stond, zei:
‘Je komt hier met je mooie gezichtje, voelt je te goed voor ons en pakt alle jongens van ons af, die als een blok voor je vallen... Laten wij je mooie gezichtje maar eens gaan verbouwen, zodat wij onze jongens terug krijgen...’ De meiden grijnsden gemeen. Patty, een meisje met een gezicht als van een pekinees, gaf Diana een harde schop midden in haar buik. Dat leek het startsein voor de anderen te zijn. Klappen daalden op Diana neer, harder en harder. Diana dacht dat het nooit op zou houden. Toen riep een stem opeens:
‘Hou op! Diana, gaat het?’ Diana haalde zwak adem. Ze had het gevoel dat ze nauwlijks adem kon halen. Toen begon ze te hoesten. Juist nu een astma aanval, echt geweldig... Wat ook erg leuk was, was dat ze bloed uithoestte... Draco, die had gevraagt op het ging, vroeg hetzelfde nog eens. Harry, die had geroepen: ‘Hou op!’ Tilde Diana op.
‘Naar de ziekenzaal, Malfidus, vertel dit even aan Sneep of Perkamentus!’ Draco keek even jaloers naar Harry die Diana in zijn armen had liggen, maar rende toen weg naar Sneep. Of Perkamentus. Korzel en Kwast hielden de meiden in bedwang. Harry was Draco, Korzel en Kwast blijkbaar buiten tegengekomen, en toen zagen ze alle 4 wat er gebeurde. Toen Diana de ziekenzaal binnen werd gebracht riep madame Plijster:
‘Blauwe plekken, wonden, uitgespuugt bloed en... Een astma aanval! Asmanicus!’ Er schoot een zalmkleurige flits op Diana af, en Diana hielt meteen op met hoesten. Toen ze was verbonden kwamen Perkamentus, Anderling en Sneep binnen. Diana probeerde niet naar ze te kijken. Ze zat van onder tot boven in het verband. Perkamentus zei:
‘Diana, wil je even vertellen water gebeurt is?’ Diana keek nog naar de grond toen ze zacht vertelde wat er gebeurt was. Toen ze uitvertelt was voelde ze de blikken van iedereen die aanwezig was op haar branden. Sneep zei:
‘Nou... Een week strafwerk lijkt me.’ Anderling riep kwaad:
‘Een maand! En puntenaftrek! Dit kan je die meiden niet gwoon laten doen Severus!’ Madame Plijster zei:
‘Een flinke straf in ieder geval! Maar nu moet Diana rust hebben, weg nu, WEG!’ Iedereen ging weg en Diana plofte op haar bed neer. Eindelijk viel ze eens meteen in slaap, maar dat had ze liever niet gedaan, gezien wat ze droomde...

‘Ik ben echt geen godin zeg! Godinnen zijn knáp weetjewe, en aardig! Ik ben geen van beide! Nooit geweest ook!’ Schreeuwde Diana naar een gesloten deur. Achter de deur vandaan antwoordde een stem rustig:
‘Geloof me, je bent wel een godin... Een halve, dat wel, maar toch, een godin...’ Diana gilde:
‘Een halve? Niet! Ik ben niks!’ De stem bij de deur zei:
‘Je vader is een god... Zeus. Je moeder echter is een heks... Een verdomd knappe ook... Jij bent een van de krachtiste vrouwen op aarde, je kan dingen die alleen goden kunnen, je bent een hoogbegaafde heks, je bent mooi... Je haren zijn bruin van je moeder, met een zilveren gloed van je vader... Je hebt het lichaam van een godin, en de hersens van je moeder...’ Diana Gilde:
‘Niet! Iedereen houd van godinnen, en iedereen haat mij...’ De stem zei:
‘Ze haten jou niet, ze haten de persoon als wie je je voordoet... Als ze je echt kenden hielden ze van je, met hart en ziel...’

Diana werd met een schok wakker. Ze dacht terug aan haar droom. Nou ja, droom, herinnering. De stem achter de deur was van Rhauk geweest... Rhauk had altijd beweert dat Diana het tegenovergestelde van hem was. Hij was duivels, onaardig en irritant rustig. Diana was volgends hem een godin, aardig en echt rustig kon je haar niet noemen... Dan vroeg Diana zich toch iets af... Hoe zou Isolde worden? ‘

cornelia · Geplaatst: Do Jun 24, 2004 11:40

5. Roze roosjes...

Diana lag in haar bed te wachten tot madame Plijster zou komen en zou zeggen dat ze weg mocht. Ze wou zo snel mogelijk, want er hing hier in de ziekenzaal zo’n vreemde geur, doods leek het wel... Eindelijk kwam madame Plijster. Ze keek niet erg blij. Ze zei:
‘Jij mag weg, maar je dochtertje Islo... Isol... Nou ja, je dochtertje moet hier wel heen, ze heeft een kwaaltje opgelopen. Het gaat snel over, alleen dan moet ze wel elke dag een speciale pap eten, en voldoende slapen. En die ene pap is het probleem... Ze moet elk uur een beetje, en dan ook nog goed slapen! Dit word een nachtmerrie...’ Diana gaf Isolde een kus op haar voorhoofd, en liep toen uit de ziekenzaal, naar buiten. Bijna meteen toen ze buiten kwam viel Draco tegen haar aan. Hij wou net naar binnen lopen, schrok van Diana, viel bijna en greep zich aan Diana vast. Toen trok hij zich overeind aan Diana en viel Diana bijna. Draco ving haar op. Een koel briesje ging langs hun heen, door de deur naar buiten. Toen boog Draco zich naar voren, en zijn lippen raakten de hare...
*
Een stralende zon,
schijnt op ons neer

Een zacht koel briesje,
vliegt ons voorbij

Je lippen zacht op de mijne,
jouw haar op mijn hoofd

Lieve zachte woordjes,
tot we werden gestoord...
*
‘Diana, je bent - Gatver!’ Het was Hermelien. Draco en Diana deden allebei geschrokken een stap naar achter. Hermelien keek ongelovig van Diana naar Draco.
‘Dat ze uit al die jongens nou hem moet kiezen...’ Mompelde ze.
‘Ehm... Tip: ga naar de kamer van de hoge nood,’ Zei ze, en liep toen weg.
‘De kamer van wat?’ Vroeg Diana verbaast aan Draco. Die zei:
‘Volg me...’ Ze liepen het halve kasteel door, en na 3x door een en dezelfde gang gelopen te hebben verscheen er een deur (met slot...) uit het niets. Draco hielt de deur voor Diana open, en Diana ging naar binnen. Het was een helemaal witte kamer, en langs de meur groeiden kleine rozé roosjes. Er was een knusse bank, en omdat het donker was (er waren geen ramen) verlichten tientallen kaarsen de donkere kamer, wat een sprookjesachtig effect gaf. Draco plofte op de bank neer, en Diana ging naast hem zitten. Omdat de bank zo klein was zaten ze zo ongeveer bij elkaar op schoot. Draco verbrak de stilte die er was gekomen en zei:
‘Wat er nog ontbreekt. Witte wijn!’ Als bij toveslag verscheen er een klein tafeltje met witte wijn erop. Glimlachend proosten ze. Op de liefde...

‘Diana, wakker worden...’ Fluisterde een lieve stem Diana toe. Diana zei:
‘Ik sliep niet!’ Draco grijnsde.
‘Dacht ik al... Vandaar dat je niet reageerde toen ik vroeg of je met mij naar het feest wou hé?’ Diana schoot overeind. Draco vroeg:
‘En, wat is daarop uw antwoord?’ Diana lachte.
‘Ja, ik wil!’ Draco ging ‘sirieus verder:’
‘Dan verklaar ik u nu tot man en vrouw...’ Diana omhelsde Draco. Draco zei:
‘Nu je niet slaapt... Zullen we naar het avondeten?’ Diana keek op haar horloge. 5 uur. Ze was dus al 5 uur in deze kamer... 2 uur slapend, 3 uur zoenend en klatsent...
‘Is dat niet een beetje vroeg?’ Vroeg ze. Draco lachte op zo’n manier dat Diana het niks meer uitmaakte of het vroeg was. Draco zei:
‘Ik dacht, dan gaan we picknicken. Erst een stuk lopen... Een lang stuk, dan wat eten... En dan onder de sterrenhemel teruglopen... Want waar ik heen wou is best een eind lopen, dus het kan laat worden. Zullen we gaan?’ Diana knikte. Wat maakte het haar uit of het laat zou worden? Zolang ze maar bij Draco was...

Lieve zacht kleurige vogeltjes floten helder, bergen bloemen zover het oog reikte, knuffelige konijntjes en een waterval waarin water kristal lijkt... Een slapend hert, en de sfeer van liefde... Een rood kleed, met allemaal lekkernijen erop... Een kussend paartje, een jongen en een meisje, Draco en Diana... In een boom een gekerfd hartje, met 2 D’s... En toen...
‘Zullen we gaan eten?’ Vroeg Draco. Diana knikte. Toen ze beiden aan hun nagerecht begonnen, een schaaltje met stracciatella-ijs erin, vroeg Diana aan Draco:
‘Waarom haat jij Harry eigenlijk zo? Hij is best aardig!’ Draco snoof, en zei:
‘Best aardig? Hij is verschrikkelijk! Altijd mar de held uithangen, redder in nood spelen... Hij is een verwent rotjoch!’ Het was duidelijk dat Draco niks over Harry wist. Diana zei:
‘Ik zal je eens wat vertellen!’ Ze vertelde Draco bijna alles over Harry wat ze van Ron had gehoord. Natuurlijk niet alles precies, maar in grote lijnen. Z vertelde hoe Harry was opgegroeit, in de bezemkast en hoe Dirk en zijn vriendenclub Harry pesten, in elkaar sloegen en vernederden, hoe Harry sinds hij op Zweinstein was elk jaar een levends gevaarlijk avontuur beleefde én overleefde, en hoe Harry na zijn ouders ook nog zijn peetvader verloor... Toen ze was uitvertelt mompelde Draco:
‘Dat wist ik niet...’ En keek schuldbewust. Diana zei:
‘Dat kon jij niet weten,’ en drukte een kus op zijn lippen...

cornelia · Geplaatst: Do Jun 24, 2004 20:00

6. Degene die haar wat doet zal het niet overleven...

Gelijk toen Diana de leerlingenkamer binnen kwam merkte ze dat iedereen wist dat ze met Draco had gezoend en de hele dag met hem op stap was geweest. Vele keken haar vol afschuw aan. Met een Zwadderraar zoenen, dat dóé je toch niet? Een meisje, Delphine, liep naar Diana toe en zei:
‘Diana... Zo heet je toch? Bereid je voor op een zware tijd. Ik heb ook ooit iets met een Zwadderaar gehad... De rest van Griffoendor sloot me buiten, ze zeiden dat ze niet wouden omgaan met zo’n Zwadderaar-lover... Ik ben veel vriendinnen kwijtgeraakt. Nu het uit is willen mijn vriendinnen terug vriendinnen worden. Ik geef jou de tip hetzelfde als mij te doen als het uit gaat... Neem ze niet terug. Als ze je geen geluk gunnen zijn ze je niet waard...’ Delphine knikte even naar Diana en liep toen weg, voor Diana wat kon zeggen. Diana glimlachte. Lief van Delphine dat ze het even kwam zeggen. Maar Ron en Harry zouden haar niet laten zitten.
Toch?

‘Met een Zwadderaar, Dráco nog wel! Wat moet je met hem? Iedereen weet toch wat een schoft hij is? Hij zal je laten zitten, hij zal je hart breken!’ Schreeuwde Harry naar Diana. Hij raasde nog ven door, maar stopte toen hij Diana’s verdrietige gezicht zag.
‘Sorry...’ Zei hij zacht.
‘Alleen... Dráco! Je kan toch wel iets beters krijgen?’
‘Nee,’ zei Diana,
‘Dat kan niet. Hoe kan ik iets beters krijgen als hij de beste is?’ Harry deed zijn mond open en weer dicht. Na even nadenken zei hij:
‘Oe, ga dan maar met Draco... Maar zodra ik merk dat hij je misbruikt dan ram ik hem in elkaar!’ Ron, die Harry’s laatste woorden had gehoord, zei:
‘Wie ga je in elkaar slaan? Mag ik helpen?’ Harry legde alles aan Ron uit, en die riep:
‘Waarom hoor ik dat nu pas? Zoals gewoonlijk als laatste... Maar Diana,ik geef Harry gelijk... Draco is een klootzak, en zodra hij wat doet dan rammen we hem in elkaar, maar als hij... Nou ‘Normaal’... Is zoenen met een Zwadderar normaal? Maar als hij ‘Normaal’ doet, moet je het zelf maar weten.’ Diana lachte blij.
‘Goede keuze,’ Klonk de stem van Delphine achter Diana.
‘Zwadderaars kunnen best aardig zijn... Als hun vrienden er niet bij zijn en ze niet stoer hoeven te doen zijn ze best lief... Maar Harry, Ron, let wel op Diana. De rest van Griffoendor zal behoorlijk vals tegen Diana doen, Griffoendors kunnen soms erger dan Zwadderaars zijn... Bescherm haar... Aan brulbrieven kan je niks doen, maar let erop dat ze nooit alleen is, want dan kan ze altijd nog in elkaar getrimd worden...’ Delphine knikte even naar Diana, net als de eerste keer dat Diana haar zag. Toen draaide ze zich om, en liep ongemerkt weg...

Hermelien had blijkbaar van Harry en Ron gehoord dat ze bij Diana moest blijven, want ze week geen moment van haar zijde. Dus toen er s’nachts op het raam geklopt werd hielt Hermelien Diana, die naar het raam liep ook haarscherp in de gate. Het was Draco op zijn bezem. Hermelien hoorde hem fluisteren:
‘Kom je mee? Er is een heerlijke warmwaterbron iets verderop...’ Hermelien glimlachte. Vanaf nu zou Draco wel op Diana letten...

‘Zalig! Hoe heb je dit ontdekt?’ Vroeg Diana, die lekker lag. Draco grijnste en zei:
‘Tip van m’n vader. Al was het niet de bedoeling dat ik hem voor een Griffoendor zou gebruiken...’ Hij zuchtte en ging verder.
‘Mijn vader haat modderbloedjes en iedereen die niet in Zwadderich zit. Ik een lange tijd ook, ik wist niet beter... Toen ik jou leerde kennen wist ik meteen dat mijn vader loog.’ Draco lachte.
‘Hoe kan zo’n lief meisje nou verkeert zijn? Maar mijn vader vind je wel verkeert... Als hij erachter komt dat wij iets hebben met elkaar zal ik een zware straf krijgen...’ Diana knikte. Ze had al veel van Hermelien over Draco’s vader gehoort. Dat hij altijd zo neerbuigend tegen haar deed, omdat ze een modderbloedje was... En dat Draco precies op hem leek... Daarop had Diana geantwoord:
‘Precies, léék. Mensen veranderen Hermelien. Echt, Draco is in feite heel aardig...’ Hermelien had ongelovig genoven. Ze geloofde Diana blijkbaar niet. Maar dat zou nog wel komen...

‘Ssst! Straks horen ze ons!’ Giechelde Diana toen Draco haar een luide klapzoen gaf. Hermelien was inderdaad wakker geworden. Dat was toch wel handg, dat ze het raam open kon doen. Hermelien zei zacht tegen Draco:
‘Draco, het zal best dat je bent verandert... Maar geloof me... Als je Diana ook maar íéts aan doet... Het zal je dan berouwen!’ Ze siste het, op zo’n manier dat Draco slikte en zelfs bijna bang antwoorde:
‘Oke...’ Hij kon zich net inhouden. Op een koele toon zei hij:
‘Griffel, echt... Ik zal Diana niks doen... En geloof me, als iemand wel wat durft te doen met haar, zal die het niet overleven...’ Toen draaide hij zich om, en vloog hij weg. De nacht in.

cornelia · Geplaatst: Za Jun 26, 2004 12:10

7. Diana’s kracht...

‘Wakker worden, wakker worden, wakker worden, wakker worden WEEEEEEEEEEEEEEEEKEND!’ Gilde Hermelien de volgende ochtend in Diana’s oor.
‘Laat... Me... Slapen... Ik... Ben... Moe...’ Mompelde Diana, met tussen elk woord een stilte. Hermelien grijnsde.
‘Wat zou je zeggen als Draco naast je bed stond?’ Diana kroop verder onder de dekens en zei:
‘Dat ik wil slapen...’ Giechelend zei Hermelien:
‘Nou, je hbt het gehoord Draco... Ze wil slapen...’ Diana schoot meteen overeind en keek recht in het lachende gezicht van Draco. Diana mompelde:
‘Niet grappig... Ik ben echt moe hoor... Hé, is er vandaag geen zwerkbal? Draco, ga weg, ik moet me omkleden, en m’n haren kammen, en en en...’
‘Slapen?’ Zei Hermelien liefjes. Diana kreunde.
‘Ik was bijna vergeten dat ik moe was...’ Hermelien grinnekte:
‘En weet je... Er is morgen pas zwerkbal... Maar Draco moet in het Verboden Bos iets opzoeken, en hij vroeg zich af of jij mee wou...’ Aan Hermeliens gezicht viel af te lezen dat zij het Verboden Bos maar niks vond. Diana vroeg:
‘Is dat dat bos waar Hagrid me gevonden had toen?’ Hermelien knikte, en zei:
‘Draco, wegwezen, Diana heeft ook privé nodig hoor...’ Draco pakte zijn bezem en vloog naar buiten, nadat hij zei:
‘Ik heb een speciaal kruid nodig, voor mijn uil. Hij is ziek, en alleen dat kruid helpt...’ Hermelien deed met een ruk de gordijnen dicht. Toen Diana klaar was ging ze achterop Draco’s bezem, en vlogen ze naar het Verboden Bos. Aan de rand van het bos legde Draco zijn bezem neer, hij zou er in het bos toch niks aan hebben.
‘En dan nu... Diep het bos in... Bij alle enge beesten... Op zoek naar... Meloentjeskruid!’ Zei Draco.
‘Wát kruid?’ Vroeg Diana verbaast. Ze had op z’n minst een of andere enge kruid verwacht, maar meloentjeskruid klonk nou niet bepaalt... Eng. Draco zag aan haar gezicht dat ze niet zo onder de indruk was van ‘meloentjeskruid.’ Hij zei:
‘Oke oke oke... Die kruid is niet echt... Eng. Maar op de plaatsen waar hij groeit, leven veel beren en herten... Beren en herten met magische krachten natuurlijk, en die beesten zijn echt eng... Maar ik zal je beschermen!’
‘Of ik jou,’ grinnekte Diana. Toen ze aan kwamen bij het ‘meloentjeskruid’ troffen ze inderdaad een beer aan. De beer deed eerst niks, maar toen zag hij Draco... Woest begon hij te brullen, hij ging op zijn achterpoten staan, hij stormde op Draco af en toen... Zag hij Diana. Diana’s ogen veranderden van haar normale groene kleur in haast doorzichtig grijs, haar haren werden pikzwart en haar witte kleren veranderden van wit in goud. Ze liep op de beer af en het leek alsof de beer haar begreep, alsof hij wist dat Diana hem wat aan kon doen als hij Draco wat deed... De beer rende bang weg, net als de andere beren... Maar de herten kwamen juist naar Diana toe, en Diana verstond ze... Ze hoorde de herten haar bedanken dat ze die vreselijke beren had weggejaagd, ook al zouden die terug komen... Toen zag Diana Draco naar haar kijken.
‘Hoe... Hoe doe je dat? Zo van uiterlijk veranderen, en... Met die dieren... Práát je nou met die dieren?’ Diana zei:
‘Ik zal je iets vertellen Draco... Kom even zitten, het is nogal... Ingewikkeld.’ Draco en Diana gingen op een om gevallen boomstam zitten, en Diana begon te vertellen...
‘Ik ben geen echt mens Draco. Nou ja, ik ben wel echt, alleen... Mijn vader is een god. En mijn moeder een heks... Elke keer als een god of godin een nieuwe kracht van zichzelf ontdekt, krijgt zij of hij een nieuw uiterlijk. Ik heb net een nieuwe kracht ontdekt... Als een god of godin zijn kracht ontdekt weet hij of zij meteen wat het betekent of hoe ze of hij het moet gebruiken. Mijn nieuwe kracht is dat ik beren en herten dingen kan laten doen, en ik kan ze verstaan...’ Draco keek geschrokken.
‘Dus... Eigelijk ben jij ook een soort... modderbloedje?’ Vroeg hij moeizaam.
‘Ik bdoel... Ik haat modderbloedjes niet meer, maar...’
‘Nee, ik ben geen modderbloedje,’ zei Diana.
‘Ik ben een half godin... En ik heb een menselijke vorm, ik kan doodgaan... Als ik dood ben dan ga ik naar mijn vader... Dan ga ik naar huis.’

cornelia · Geplaatst: Za Jun 26, 2004 22:00

8. Voor Isolde...

Toen ze bij Zweinstein aankwamen moest Diana eerst even naar Perkamentus, om te vertellen wat er gebeurt was. Niemand herkende haar, behalve Isolde, die nog in de ziekenzaal lag. Ze was nog ziek, het ging niet over Madame Plijster zei bezorgt:
‘Normaal zou het nu toch al over moeten zijn...’ Isolde lag ziek en zwak in haar bedje, ze had magere, ingevallen wangetjes, en een hele bleke huid. Diana schrok toen ze Isolde zag: Isolde riep niet zoals altijd opgewekt:
‘Diannie!’ Maar bracht slechts een zwak, schor gefluister uit. Diana bleef de hele dag bij Isolde, ookal wist ze dat ze niks kon doen. Isolde werd steeds zwakker en na 2 dagen kon ze zelfs niet meer goed het eten binnen krijgen. Diana ging niet naar haar lessen, maar bleef dag en nacht bij Isolde. Draco kwam ook vaak, net als Hermelien, Ron en Harry. Isolde vrolijkte altijd op als Harry kwam, en het ging dan beter met haar. Harry en Isolde leken een speciaale band te hebben, maar Diana wist niet wat het was. Toen, op een nacht, hoorde ze hoe de toch al zwakke ademhaling van Isolde stopte. Geluidloos gleden de tranen over haar wangen. Ze had het zien aankomen, maar toch... Ze voelde een pijn, diep van binnen, zo sterk dat het nauwlijks te beschrijven was, even voelde ze zich ontzettend kwaad, maar toen ging dat gevoel over in machteloosheid... Ze kon niks meer doen... Isolde was... Dood.

Opeens bedacht Diana zich iets. Ze was zelf half godin, dus Isolde moest daar ook wat van mee gekregen hebben. En als het waar was wat ze dacht... Was Isolde nu bij haar opa. Diana’s vader. Zeus.

Ookal wist Diana nu dat Isolde bij Zeus was, ze kon niet over Isolde’s dood heen komen. Dagen achtereen dacht ze aan haar, ze volgde nog de lessen niet, bij de begravenis zat ze aan één stuk door te huilen en niemand kon haar troosten. Met Harry was het niet veel beter. Hij huilde niet de hele tijd, maar nu keek hij vaker dan vroeger boos, machteloos en zelfs ongelukkig... Isolde was er niet meer om hem op te vrolijken, en de anderen lukte het niet... Diaa zat op een dag verdrietig bij het meer, toen Harry naast haar ging zitten. Hij zei:
‘Diana, ik weet dat het moeilijk is... Maar we moeten er over heen komen. Voor jou moeilijker, maar we moeten het allebei doen. Want zoals Rhauk zei: Jij bent de krachtigste vrouw op aarde. En als je u gaat trainen, samen met mij, kan je misschien ooit Rhauk verslaan...’ Diana vroeg:
‘Hoezo moet jij trainen dan?’ Harry mompelde:
‘Voldemort...’ Diana knikte begrijpend. Toen nam ze een besluit.
‘Ik zal het doen,’ zei ze.
‘Voor Isolde!’

De volgende dag ging Diana weer naar de lessen, maakte ze een vliegtocht met Draco, en... Oefende met Harry. Net toen Diana een verlam spreuk over Harry had uitgesproken kwam Draco opeens binnenvallen.
‘Diana, weet j -’ Hij hielt op met praten toen hij de verlamde harry zag, en begon toen hard te lachen.
‘Hoe heb je hem erin laten lopen! Goed gedaan Dian!’ Diana zei:
‘Draco... Harry en ik waren aan het oefenen...’ Draco keek haar nog harder lachend aan:
‘Die smoes moet ik onthouden... We waren aan het oefenen... Goeie!’ Opeens hielt hij op met lachen en mompelde:
‘O jee... Waren jullie echt aan het oefenen?’ Diana knikte. Draco mompelde:
‘Daarom kreeg ze hem dus verlamt...’ Toen vroeg hij:
‘Mag ik mee ‘oefenen?’’ Diana keek even naar Harry, maar bedacht zich toen dat hij verlamt was en niks kon zeggen. Dus zei zij het.
‘Ja,’ glimlachte ze. Harry kon dan niks zeggen, zijn ogen vertelden wat hij vond... Opeens sprong hij op en zei:
‘Oke, wat gaan jullie oefenen...’ Draco en Diana keken verbaast naar hem.
‘Hé, ik had je toch verlamt?’ Voeg Diana.
‘Ja,’ grinnekte Harry,
‘Maar ik heb iets geleerd waardoor ik dat soort spreuken kan verbreken. Ik wil het jou oo best leren hoor. Maar niet waar híj’bij is...’ Vol afkeer keek hij naar Draco. Die zei:
‘Oke... Dan oefen ik nu gewoon mee, en leer je haar dat morgen. Wat gaan we nu oefenen?’ Harry grijnsde.
‘We gaan met de boeman oefenen...’ Draco riep verschrikt:
‘Nee!’ Diana keek verbaast. Waar was Draco dan het allerbangste voor...?

cornelia · Geplaatst: Zo Jun 27, 2004 14:12

9. Waar Draco bang voor is...

Harry had al een boeman losgelaten en die stoof op Draco af, die helemaal ineenkromp. Harry keek verbaast naar de boeman. Het was... Lucius! Hij zag dat Draco de boeman niet aankon en nam het over. Een rochelende dementor verscheen, maar een zilverachtig hert joeg hem weg. Draco ging trillend zitten en Diana ging naast hem zitten. Toen voelde ze opeens een van haar nieuwe krachten die ze bij haar nieuwe uiterlijk had gekregen... Ze kon herinnen ringen lezen. En langzaam voelde ze hoe ze meegesleurd werd, de donkere diepte van ellende in...

‘Breng me die vaas! Nu!’ Moeizaam tilde een 9-jarige Draco een grote, zware vaas op, die tot de rand was gevuld met een ijzige vloeistof. Het leek tenminste ijzig... Aarzelend deed hij een paar stappen, maar zijn vader riep ongeduldig:
‘Sneller!’ Draco deed moeilijk een paar stappen, probeerde sneller te lopen, en toen... Struikelde hij. De vloeistof golfde over hem heen, en overal waar het op zijn huid kwam verbrande het. Geen ijzige vloeistof dus... Draco begon te gillen van pijn, hij zat echt helemaal van top tot teen onder de brandblaren... Zijn vader zei boos:
‘Kun je geeneens een váás tillen?’ Zijn stem werd minachtend toen hij zei:
‘Je lijkt wel een meisje! Die kunnen ook niks! Zeg me na Draco: Ik ben niks! Zeg me na!’ Bang keek Draco naar zijn vader. Hij was groot en sterk, sterker dan Draco ooit zou worden... Zei zijn vader dan. Nu zou hij sterk zijn.
‘Nee,’ zei hij.
‘Nee, dat zeg ik niet! Zeg jij het maar!’ Woedend freep Lucius zijn zoon vast en kneep een paar brandblaren kapot.
‘Dat word weer een nachtje bij de dementors! Maar eerst... CRUCIO!’
‘Ik ben niks!’ Gilde even later een schorre, gepijnigde stem door het huis...
_________________________________________________

Draco zat in een donker, klein kamertje. Opeens vloog de deur open.
‘Dacht je echt dat ik het niet zou merken? Denk maar niet dat je hier zo makkelijk van af komt, ik vil je levend!’ Klonk de scherpe, snauwerige stem van Narcissa, Draco’s moeder, door de kamer. Ze zwaaide met een portemonnee...
‘Hoe durf je mij te bestelen!’ Achter Narcissa stond een grijnzende Korzel. Opeens wist Draco zeker dat Korzel het geld gestolen had. En hem, Draco, de schuld gegeven had... Draco werd naar beneden geduwd, naar zijn vader. Die zei:
‘Een gepaste straf. Het is lente, nietwaar? Breng de nacht maar buiten door...’ Draco zuchtte opgelucht. Het was s’nachts gewoonlijk 5 graden, dat overleefde hij wel. Hij had ergere straffen gehad... Zijn opgeluchte stemming verdween toen zijn vader vervolgde:
‘Nadat je 3 uur in het meer hebt gezwommen. Ik betover hem dat hij... 3 graden is. Daarna blijf je de nacht in het bos. Naakt. Dan pakt de kou je beter...’

Draco voelde hoe de kou tot diep in zijn botten doordrong. De 3 graden waar zijn vader het over had waren -3 graden geworden.
‘Eruit!’ Schreeuwde een stem opeens. Toen hij uit het meer stapte voelde hij een sterke, koude wind langs zijn blote lichaam gaan. Zijn vader zei:
‘Raar... De bomen in ons bos zijn opeens maar 1 mm... Wel handig, want het waait hard, zie nu maar eens warm te worden...’ Lachend liep Draco’s vader weg. Draco viel huilend op de grond. Korzel en Kwast, die moesten opletten of hij niet ontsnapte, lachend luid en spottend...
________________________________________________

Opeens werd Diana met een ruk uit Draco’s herinneringen getrokken. Aan zijn blik zag ze dat hij wist wat ze gezien had...
‘Is dat... Is dat echt gebeurt?’ Vroeg Diana met een trillende stem aan Draco. Die knikte. Harry, die er zo te zien niks van begreep, vroeg:
‘Wat echt gebeurt?’ Diana antwoordde:
‘Niks... Sorry Harry, maar wil je even weggaan? Draco en ik hebben iets ehm... Persoonlijks zal ik maar zeggen te bespreken...’ Harry liep de deur meteen uit, hij had blijkbaar door dat het iets ergs was. Draco zei toen Harry weg was:
‘Ja, echt gebeurt...’ Diana sloeg een arm om Draco heen. Ze zei:
‘Weet je, eigelijk lijken jij en Harry allebei best op elkaar. Jullie hadden allebei een rotjeugd, willen het niet toegeven als ze problemen hebben, jullie zijn allebei aardig, en jullie zitten beiden soms voor je uit te staren alsof je je herinnert... Nou ja, vreselijke dingen...’ Draco mompelde:
‘Ja, we lijken op elkaar... We kunnen elkaar beide niet uitstaan...’ Opeens werd Diana meegetrokken in een herinnering. Ze voelde dat Draco die aan haar wou laten zien...

Een zachte snik galmde door de holle, lege, koude kamer. Een kille stem zei:
‘Over een paar jaar, 2 waarschijnlijk, ben je een volgeling van mij. Vandaar dat ik je nu vast laat zien hoe ik mijn volgelingen straf als ze iets verkeert doen...’
‘Ik word geen dooddoender! Nooit!’ Schreeuwde Draco. De kille stem zei:
‘Als je geen dooddoender word vermoord ik je... Word je wel dooddoender, heb je kans langer te leven...’ De stem klonk kil en minachtend. Hij vervolgde:
‘Over 2 weken ga je terug naar Zweinstein. Ik heb je ouders gezegd je hard aan te pakken deze 2 weken, zodat je weet dat je bij nooit wat fout moet doen... En geloof me, deze straf valt nog mee...’ Voetstappen liepen galmend weg. Draco mompelde:
‘Ik breek nooit meer een theekopje...’ En begroef zijn bebloede gezicht in zijn kapotte armen.

cornelia · Geplaatst: Ma Jun 28, 2004 16:41

10. Waarschuwingen

Diana zat in de leerlingenkamer. Ze wou gaan slapen, maar haar huiswerk
toverdranken was nog niet af... Een opstel van 4 vellen perkament. Ze viel bijna
ij slaap toen er een hard gegil klonk. Een bloedende Hermelien viel opeens uit
de lucht... Diana rende naar haar toe, en zag dat ze een briefje in haar hand
had liggen...

‘Wil je niet dat dit nog eens gebeurt,
kom dan middernacht naar het Verboden Bos.

Rhauk’

Diana wist meteen wat ze zou doen. Ze zou gaan.

Diana sloop door de gangen van Zweinstein. Een keer was ze bijna betrapt, ze kon
nog net op tijd wegduiken. Ze liep naar de deur en even later stond ze buiten.
Bij de rand van het Verboden Bos scheen een helder licht. Aarzelend liep Diana
er op af.
‘Diana! Besef je wat het betekent dat mijn opvolger dood is? Ik zal een nieuwe
nodig hebben, een kind van mij en een kind van de krachtigste vrouw ter
wereld...’ Het licht werd zwakker en zwakker, en toen was het donker.
‘Ik zal het kind nu nog niet nodig hebben, ik had het verkeert ingeschat
eerst... Het kind zal over 2 jaar precies geboren moeten worden! Rn tot die tijd
geef ik je bepaalde waarschuwingen dat er niet met me te spotten valt... Hier is
de eerste...’ De stem, die van Rhauk was, riep iets, en Diana viel stijl
achterover. Op haar arm zat een klein, zwart, onopvallend puntje...

‘Leeft ze nog?’
‘God, ze is helemaal blauw!’
‘Zie haar lippen dan, paars van de kou!’
‘Nog even en ze zou doodgevroren zijn!’
‘Snel, schiet op! De zweeft op het randje van de dood!’
Vage stemmen, afwisselend van hard naar zacht, klonken terwel ze nogal hobbelig
op werd getild. Ze wou haar ogen openen en wat zeggen, maar dat lukte niet...
inplaats daarvan werd alles opeens zwart.

‘Al 5 dagen bewusteloos, ze overleeft het toch wel? ’
‘Het moet!’
Moeizaam deed Diana haar ogen open, en ze bracht een schor geluidje uit.
‘Water...’ Haar keel voelde schor, alsof ze dagen niet gedronken had. Een beetje
water kwam op haar dichte mond en sijpelde haar keel binnen. Moe zakte ze weer
weg, naar een lege diepte...

‘Diana?’ Diana voelde een hand die haar hand vasthieltt. Toen ze haar ogen
opende zag ze Draco naar haar kijken. Hij vroeg wat er gebeurt was, en Diana
begon zacht te huilen.
‘Ik weet het niet... Of wel... Maar...’ En huilend viel ze in slaap, in Draco’s
armen.

‘Is dat mens nou nóg niet wakker?’ Gilde een boze stem door de ziekenzaal. Diana
ging rechtopzitten.
‘Ik ben wel wakker hoor,’ zei ze. Hermelien keek even verbaast, en rende toen op
Diana af.
‘Dat je dat voor mij hebt gedaan!’ Zei ze. Diana zei:
‘Ik laat je niet vallen...’ Hermelien wist blijkbaar dat Diana vanaf nu die
‘waarschuwingen’ kreeg, zodat Hermelien zelf niet werd gemartelt, ontvoerd of
iets in die zin. Hermelien mompelde:
‘Ik zal jou ook nooit meer laten vallen...’ Pas de volgende ochtend begreep
Diana wat Hermelien bedoelde.

cornelia · Geplaatst: Ma Jul 05, 2004 15:35

11. Normaal 1 keer per jaar...

Hermelien zei zacht:
‘Diana... Ik moet je wat vertellen...’ Diana keek naar Hermelien’s ernstige gezicht. Hermelien zei aarzelend:
‘Nou... die meiden deden niet echt aardig tegen je he... Nou, dat komt omdat... Iemand... Aan ze zei dat je je te goed voelde voor hun... En eh...’
‘Wie zei dat?’ Onderbrak Diana Hermelien.
‘Dat mens is echt gestoord, ze kende me geeneens, behalve Harry jou en Ron kende niemand me, nu nog niet echt!’ Hermelien zei zacht:
‘Je hebt gelijk, ik ben gestoord.’
‘Huh? Wat?’ Vroeg Diana verbaast.
‘O, je bedoelt toch niet dat... Dat jij...’ Hermelien mompelde:
‘Wel... Ik was die iemand...’

Diana zat met Harry aan het toverschaken toen Hermelien aarzelend binnenkwam. Diana zei niks toen Hermelien voorzichtig:
‘Hallo...’ zei. Ze praatte al 4 dagen niet tegen Hermelien. Dat mens was echt raar... Ze maakte mensen zwart die ze niet kende, zoiets doe je toch niet? Hermelien mompelde:
‘Diana, echt, het spijt me!’ Diana antwoordde ijzig:
‘Beetje laat he? Nu haat iedereen me al!’ Hermelien vocht zo te zien tegen haar tranen, ze vond het blijkbaar echt erg. Nou, Diana vond het ook erg, en ze was niet van plan Hermelien zomaar te vergeven...

‘Je mag morgen weg uit de ziekenzaal, want vanavond is het feest. Je bent alweer aardig op krachten, dan vandaag weer onder de mensen en alles is weer goed!’ Zei Madame Plijster. Diana knikte glimlachend. Nadat Hermelien huilend naast haar bed was gaan zitten had ze haar vergeven, toch wel na ruim een week...

Diana liep in het Verboden Bos rond. Ze wist dat ze daar niet mocht komen, maar ze vond er rust die ze nergends anders had... Ze kon in het bos de dingen goed overdenken, en ze liep al ruim 4 uur rond. Ze merkte dat de eenhoorns die ze zag steeds dichterbij haar durfden te komen. Uiteindelijk liep er een mank beestje op haar af. Ze legde een hand op zijn pootje, en tot haar verbazing was haar hand olijfbruin... Het beestje dat eerst mank was geweest, huppelde nu vrolijk rond. Ze glimlachte. Blijkbaar hoorde deze kracht ook bij haar nieuwe uiterlijk: ze kon dieren genezen, en ook de eenhoorns vonden haar speciaal aardig, net als de herten. Ze zag een beekje met kristalhelder water, en liep er naar toe. Van al dat lopen had ze dorst gekregen, en ze had geluk dat hier een beekje zat, het was de eerste die ze tegenkwam. Toen ze bij het meertje stond keek ze even naar het water, en zag zichzelf er in weerspiegelt. Ze wou wat water pakken, mar verstarde toen. Ze zag zichzelf net in het water, maar... Ze was weer van uierlijk verandert! Vandaar haar kracht met de eenhoorns dus... Normaal veranderde ze maximaal 1 keer per jaar van uiterlijk, nu 2 keer vlak achter elkaar. Ze bekeek zichzelf. Haar huid was olijfbruin, haar haren waren donkerblondachtig, met een gouden gloed. Haar kleren leken wel onzichtbaar, als ze het van zich af hielt kon je er zo doorheen kijken alsof het doorzichtig was, maar als het op haar lijf zat bedekte het alles. Het zat ook op een bijzondere manier vast, het leek gewoon omgebonden te zijn ofzo... Er zat ook een lang stuk aan dat er bij ging, normaal als een soort rok waardoor haar kleding op een jurk leek, als ze liep leek het achter haar aan te zweven... Ze besloot dat niemand haar mocht zien voor vanavond, dit zou een ideale jurk zijn voor het feest. Draco zou hem waarschijnlijk leuk vinden, en dan was het goed... De rest van de dag bleef ze bij de eenhoorns, of liep ze naar een groepje herten. Ze at knalrode appels, en kwam zo goed de dag door. En toen was het avond, en begon het feest...

cornelia · Geplaatst: Ma Jul 05, 2004 15:35

12. De strijd van de broers

‘Doe je mond maar dicht,’ zei Diana tegen Draco. Draco’s mond was opengevallen toen hij Diana zag. Hij herkende haar wel, er was blijkbaar iets aan haar wat nooit veranderde. Haar uitstraling waarschijnlijk... Hij pakte haar hand, drukte er een kus op en zei:
‘Mag ik u naar de dansvloer begeleiden?’ Diana giechelde:
‘ja...’ Draco leek net zo’n deftige man uit van die liefdes films van dreuzels, zo lief... Op de dansvloer staande kwam er net een rustig liedje. Diana kon best dansen op drukke muziek, maar rustige...?
‘Dat kan ik niet,’ piepte ze toen Draco zijn armen om haar middel sloeg.
‘Rustig,’ zei Draco.
‘Doe je armen om min nek. Goed zo... En dan nu langzaam dansen...’ Op het ritme van de muziek bewogen ze heen en weer. Toen het liedje af was gelopen kwam er een knal nummer op, en toen wist Draco niet wat hij moest doen.
‘Rustig,’ zei nu Diana lachend.
‘Beweeg je op het ritme van de muziek, Geef je er aan over, dans niet houterig maar voel het ritme van de muziek...’

Opeens rende er een eenhoorn naar binnen. Iedereen schrok, het beestje zat onder het bloed. Het beestje duwde Diana mee naar buiten, rende toen weg en Diana volgde hem. Ze merkte niet dat Draco ook erachter aan rende, met een grote grijns... Zijn plan was gelukt. Ze kwamen midden in het Verboden Bos uit, waar een volwassen, grote eenhoorn stond. Diana kon eenhoorns verstaan, en ze hoorde hem zeggen:
‘Klim op mijn rug, snel, ik wil dat iedereen het zal overleven!’ Diana klom op de rug van de eenhoorn, en ze kwamen snel weg. Draco volgde op zijn bezem, die hij van te voren al klaar had gezet. Hij merkte niet dat Perkamentus nu ook volgde... Ze kwamen uit op een steile heuvel, waar geen groen gras op lag, maar eeuwenoude stenen. Diana zag Rhauk staan. Hij glimlachte even naar Diana, en zei toen:
‘Je tweede waarschuwing...’ Opeens veranderde hij in een groot, zwart monster. Hij kon vliegen, en opeens van het ene punt naar het andere put verdwijnen. Draco wist nu wat hij moest doen. Zorgen dat Perkamentus niks kon doen, als Perkamentus Diana zou redden zou alles voor niks zijn... Hij voelde er niks voor om voor Voldemort te werken later, maar wel voor Rhauk. Voldemort zou nooit over de hele wereld kunnen heersen, hij was niet krachtig genoeg. Rhauk daar in tegen... Voldemort en Rhauk waren broers. Ze wouden niet alleen de macht, ze wouden elkaar ook overtreffen. Ze hadden beiden hun naam verandert, en wouden beiden over de wereld heersen. Voldemort was vre gekomen, dat wel, maar Rhauk verder... Rhauk kon ook meer, veel meer. Draco rende naar Perkamentus. Perkamentus lette zo op Diana dat hij Draco niet opmerkte, en daardoor kon Draco hem in een keer met een spreuk Vastmaken. 2 andere mannen die voor Rhauk werkten kwamen tevoorschijn, maar toen ze zagen dat Rhauk verandert was in een monster doken ze angstig op de grond en keken ze met grote ogen hoe Rhauk op de ene plaats verscheen en op de andere verdween. Diana zat nog op de rug van de eenhoorn, en volgde Rhauk zonder veel moeite. Ze wist waar hij weer op zou duiken. Perkamnetus maakte vuur om zich van zijn boeien te verlossen die Draco hem gegeven had, en toen het los was deed hij de vlammen in een fakkel. Hij wou Diana gaan helpen, maar zag toen iets wat niet vaak zou gebeuren... Diana zat met gesloten ogen op de eenhoorn, met haar handen opgeheven. Bliksemstralen schoten uit haar handen, en vlogen op Rhauk af. Rhauk, of eigelijk het monster waar hij nu in was verandert, brulde het uit van de pijn. De bliksemstarlen bleven op hem neerslaan, tot hij viel. Rhauk verdween in het niks, net als de 2 mannen die voor Rhauk werkten. Draco sprak een spreuk uit, en in een draaikolk van licht verdween hij...

Diana viel van de eenhoorn af, ze was uitgeput. Perkamentus tilde haar voorzichtig op, en ze liepen terug naar het kasteel. Toen Diana in de ziekenzaal wakker werd besloot Perkamentus haar alles uit te leggen...

‘Ik zal je eerst iets uitleggen over Draco. Draco’s ouders hebben altijd voor Voldemort gewerkt, en het was vanzelfsprekend dat Draco dat later ook ging doen. Op een dag echter, kwam er weer eens een strijd tussen de 2 broers, Voldemort en Rhauk. Rhauk won, en nam Draco mee. Draco heeft zwarte kunsten van Rhauk geleerd, en hij kan blijkbaar ook goed toneel spelen... Iedereen was er in ieder geval van overtuigt dat hij van jou hielt en je nooit kwaad zou doen. Het tegenovergestelde was waar... Een van Rhauks mannen verwonde een jong eenhoorntje, het was zeker dat jij erachteraan zou gaan. De grote eenhoorn had beseft dat alleen jij tegen Rhauk kon vechten, en bracht je naar Rhauk. Draco zorgde ervoor dat ik je niet kon helpen. Toch heb je gewonnen...’ Diana vroeg:
‘Draco werkt voor... Rhauk?’ Perkamnetus knikte.
‘Diana, een ding... Draco kan terug komen op Zweinstein, want we hebben geen enkel bewijs dat hij Rhauk helpt, dus kunnen we hem niet schorsen...’ Opeens vloog de deur van de ziekenzaal open. Patty kwam binnen stormen.
‘Wat heb jij met mijn Draco gedaan?!’ Krijste ze. Voor Diana wat kon zeggen stortte Patty zich op Diana. Ze sloeg, krabte, beet, maar Diana deed niks terug. Inderdaad: deed. Na een paar minuten was ze het bui, en in één keer lag Patty op de grond, getroffen door een bliksemstraal...

2 dagen later kwam er een blonde jongen op Zweinstein. Hij grijnsde naar Diana, en zei:
‘Maak je klaar voor de volgende waarschuwing...’ Diana glimlachde naar Draco, en zei ijzig:
‘Hoeft niet lieverd... Ik ben al klaar.’ En Patty gaf haar weer een stomp en krijsde:
‘Noem mijn lief geen lieverd!’ Diana zei tegen Patty:
‘Jouw lief? Ik heb net van Margriet gehoord dat Draco ja tegen haar had gezegd...’ En Patty rende weg om Margriet een schop te geven.

cornelia · Geplaatst: Ma Jul 05, 2004 15:36

13. Veritaserum

Het was nacht en iedereen sliep. Diana ook. Ze liep op paarse, glinsterende wolken, en rende achter iets aan. Ze wist niet wat het was, maar ze voelde een drang bij het ‘iets’ in de buurt te komen. Ze had het gevoel alsof die haar al haar geluk terug zou geven... Isolde, Draco toen hij nog aardig was, en een van haar vroegere vriendinnen in het weeshuis... Ester. Ester was heel irritant geweest vaak, maar ze had wel het geduld gehad naar Diana te luisteren als die weer eens haar hart uit moest storten. Ester was altijd veel knapper geweest dan Diana, en Diana was daar soms zó boos om, dat Ester zo knap was en zij zo lelijk... Natuurlijk vertelde ze dat niet aan Ester, dat kind zou veel te veel eigendunk krijgen. Maar toch, Ester had ook haar goeie kanten... Ze rende voorbij gouden palmbomen, zag een blauwe zon en fel rode sterren. Ze stak haar hand uit, en pakte het ‘iets’ waar ze achteraan had gerend... Toen ze het gepakt had wou ze dat ze het niet had gedaan. Wat ze vast had was verschrikkelijk lelijk, en haar hand die het vasthield was rood omdat het ding brandde. Het leek vastgeplakt te zitten aan Diana’s huid, ze kon het niet afschudden, en toen hoorde ze een stem...
‘Zo zal jij worden Diana, als je niet naar mij luistert... Iedereen die je vasthoud zal branden,en je zal verschrikkelijk lelijk worden... Maar als je wel naar mij luistert zal ik je dat besparen... Luiste voortaan alleen naar de naam: Voldemort. Ik ben machtiger en krachtiger dan mijn broer, en geloof me... In de strijd zal ik winnen. De strijd is binnenkort... Ik zal zorgen dat jij er bij kunt zijn. Als Rhauk wint dan ben jij, de godin van de jacht, van hem. Verliest hij... Dan heb ik er een uiterst krachtige volgeling bij...’ Een kille lach weergalmde in de geheimzinnige ruimte. Toen voelde Diana opeens iemand aan haar trekken.
‘Dian, word wakker! Diana!’ Slaapdronken keek Diana op. Ze dacht niet meer aan haar droom. Maar op een nacht moest ze er wel aan denken...

‘Vandaag brouwen we de waarheidsdrank, genaamd Veritaserum. Het is een krachtige drank, en als je ook maar iets fout doet kunnen de gevolgen verschrikkelijk zijn. Gezien sommige mensen hier, denk ik dat we veel van deze gevolgen zullen zien, en dan kan ik de rest, die het goed doet, waarschuwen dat dus nooit te doen. De gene die het fout deden, zullen misschien nooit meer naar hun oorspronkelijke staat terug komen...’ Om de lippen van Sneep krulde een vals lachje.
‘Werk in tweetallen. De ingredienten staan in de kast, en de maakwijze staat op het bord. Je hebt tijd, vanaf... Nu.’ Diana zuilde met haar tas naar Harry neer, en ging naast hem zitten. Bij toverdranken moest je elke keer met de zelfde personen samenwerken, en zij met Harry dus. Ze had nog geluk, Parvati moest samenwerken met Marcel... Ze gingen aan het werk. Toen ze klaar waren zuchtte Harry:
‘Misschien hebben we de drank nu wel goed gemaakt, maar daar staat tegenover...’
‘...Dat onze geheimen niet meer veilig zijn,’ maakte Diana zijn zin af.
‘Klopt ja. Ik kan Sneep wel villen, zo voor de hele klas deze drank maken...’ Sneep zelf keek tevreden rond. Vele deden het fout, de Zwaderaars hielp hij. Toen hij bij Diana en Harry kwam kreeg hij een grote, valse lach op zijn mond.
‘Perfect,’ zei hij.
‘Ik denk dat ik dood ga,’ kreunde Diana. Harry zei:
‘Gezellig... Zullen we samen dood gaan?’ Diana antwoordde:
‘Ja graag, lijkt me ook wel ongezellig, zo in je eentje in de hemel, ik ken niemand daar!’ Harry grijnsde en wou weer wat zeggen, maar toen zei Sneep:
‘Jullie horen nu allemaal klaar te zijn. De eerste drank die ik uittest is ie van... Juffrouw Patil.’ Parvati keek angstig.
‘Drink 3 druppels op, en ik zal je testen...’ toen Parvati de druppels had opgedronken vroeg Sneep:
‘Hoe heten je ouders?’ Met een doffe stem zei Parvati:
‘Merjem en Gerard.’
‘Hoe oud ben je?’
‘16’
‘Welke Griffoendor jongen vind je het leukst?’
‘Harry Potter’ Een luid gegrinnik geing door de kerker, en iedereen keek naar een knalrode Harry.
‘Genoeg!’ Zei Sneep.
‘En dan nu... Testen we de drank uit van Meneer Potter...’

cornelia · Geplaatst: Ma Jul 05, 2004 15:36

14. Diana, Godin van De jacht

‘Oke, meneer Potter, neem 3 druppels van de drank.’ Harry zat verstijft. Diana gaf hem een duwtje in zijn rug, en hij pakte de beker. Toen dronk hij het op... En begon Sneep de vragen op Harry af te vuren. Harry antwoordde steeds weer met een doffe stem, alsof hij buiten bewustzijn was.

‘Hoe is je volledige naam?’
‘Harry James Potter’
‘Hoe gaat het met je?’
‘Geweldig, ik voel me alleen een beetje dof’
‘Wat is het leukste wat je ooit hebt gedaan?’
‘Mijn tante opblazen’ Er steeg eer luid gegrinnik op in de klas, vooral van (hoe kan het ook anders...) Ron.
‘STLILTE! Potter, volgende vraag... Wat doe je het liefste als je alleen met een meisje bent?’
‘Een verhaaltje over de bloemetjes en de bijtjes voorlezen’ Nu was het geen grinneken wat de klas deed, een paar kregen de slappe lach... Tot Sneep riep:
‘Stilte! Volgende vraag... Van wie houd je?’
‘Iedereen behalve wie ik haat’
‘Oke, dat was het... Als het goed is dan komt hij nu weer bij... Ja. Gaat u maar zitten meneer Potter.’ Harry keek een beetje versuft, en ging zitten. Ron lachte nog na:
‘Man, wat geef jij een vage antwoordden zeg!’ Harry vroeg:
‘Wat antwoordde ik dan? Of eerst: wat vroeg hij?’ Ron zei:
‘Nou, eerst gewoon hoe je naam was... Toen hoe het ging met je... Toen wat het leukste was wat je ooit hebt gedaan... Je tante opblazen, geweldig! Toen wat je het liefste zou doen als je alleen met een meisje was... Een boek over... Over...’ Ron kon niet verder pratn omdat hij stikte van het lachen, dus zei Diana:
‘Dat je haar zou voorlezen uit een boek over de bloemetjes en de bijtjes...’

‘En dan nu meneer Malfidus.’ Nu was Griffoendor opeens vol aandacht... net als Zwadderich. Draco dronk trillerig zijn 3 druppels op. Sneep leek het niet leuk te vinden, maar begon toen vragen te stellen...

‘In welke afdeling zit je?’
‘Zwadderich’
‘Welke leraar vind je het best?’
‘Sneep’ De volgende vraag koste Sneep blijkbaar moeite te stellen, maar hij had blijkbaar een aantal vragen die hij verplicht moest stellen, om te kijken of de drank echt werkte... Bij Harry had hij er zelf een paar bij gedaan.
‘Welke kleur onderbroek heb je aan?’ De hele klas lette niet zo op, saaie vraag. Maar het antwoord was niet saai...
‘Wit, met roze hartjes en rood kant’ De hele klas barste in lachen uit, Maar Sneep Bulderde:
‘Stilte! Volgende vraag. Welk meisje vind je het mooist en liefst van de hele school?’
‘Hermelien Griffel’ Iedereen keek verbaast naar Draco. Toen begon Patty zacht te grinneken... En even later had de hele klas de slappe lach. Door dat geluid schrok Draco op, en werd hij knalrood. Snel liep hij naar zijn plaats. Sneep zei:
‘Stilte! Volgende persoon...’ Voor Sneep verder kon praten klonk er opeens een luid gekraak, en zakte het plafon door. Iedereen rende gillend naar de gang, maar Diana niet. Ze kon niet, het leek alsof ze vastzat. Ze hoorde een stem zeggen, onmisbaar de stem van Rhauk:
‘Godinnen kunnen niet dood... Half godinnen dus ook niet. Als ze de Avada Kedavra vloek krijgen, voelen ze alleen een helse pijn. Daarom... AVADA KEDAVRA!’ Al snel bleek dat Rhauk zich had vergist. Sómmige half godinnen overleefden deze vloek... Andere niet. Diana niet. Ze voelde ook geen pijn. Haar lichaam werd bleker en bleker, vager en vager en haast doorzichtig. Haar lippen vormden de woorden:
‘Vergeet me niet...’ Naar de gang toe, en toen zweefde ze naar boven. Naar haar familie, naar Isolde en Zeus, en de rest van alle goden. Nu was ook zij een echte godin... Diana, Godin Van De Jacht.

*~~*~~*~~*The End*~~*~~*~~*