[AF] Harry Potter en de Onvervloekbare Vloek

Moony · Geplaatst: Vr Jun 25, 2004 20:12

deel 16: * Ban. (2)

Chicco sprong naar buiten, en keek om zich heen. De leerlingen deinsden achteruit, Hermelien daarin tegen, liep rustig naar Chicco toe.
Hij liet drijgend zn tanden zien, toen Hermelien trillend naderde.
Er vormde zich een lichte gele gloed om de Magnaydi, waar Hermelien niet van leek te schrikken. Ze strekte haar arm, die ongelofelijk trilde.
"Chicco, af." Zei Harry rustig.
Chicco keek om zich heen toen hij Harry's stem hoorde en ging liggen, nadat hij Harry had zien staan. Iedereen keek verbluft naar Harry, even als Hermelien. Harry leek de aandacht niet te merken, en aaide Chicco. Die op zijn beurt kwispelde met zijn enorm lange en dunne staart, waardoor enkele leerlingen snel aan de kant moesten springen.
"Harry, kom mee." Zei Ginny, die Harry mee trok, de gang op liep en het portret achter Harry dichtdeed.
Chicco maakte vreugde sprongetjes om Harry en Ginny heen, hij was duidelijk blij om Harry weer te zien. Ookal was hij nog geen vijf minuten alleen geweest.
"Wat is dat voor ding." Zei Ginny, die naar de blije Chicco wees.
"Het is een Magnaydi." antwoorde Harry.
"Dus toch..." zei Ginny, die nu naar Chicco staarde.
Ze wende zich weer tot Harry, en zei:" Harry, je hebt gehoord wat Hermelien zei hé? Over de centauren?"
Zonder op antwoord te wachten ging ze door.
"Ze weet niet waar Ron is, maar dat weet ik en het zal je totaal niet bevallen."
"Wat?" Zei Harry, toen Ginny hem doordringend aankeek.
"Er is een verband tussen Ron en de Centauren, Harry" zei ze.
Harry voelde een ongemakkelijk gevoel opborrelen en zijn maag maakte een salto.
"Je -eh- wilt toch niet zeggen dat Ron, de centauren hebben hem eh-"
"Ja Harry, de Centauren hebben Ron. Hoe raar het ook klinkt, ze hebben hem, en er is een goede verklaring voor."
Ze ging tegen de muur zitten, en keek Harry nu vanaf de grond aan.
"Je weet dat vorig jaar Firenze is verstoten uit de kudde, he Harry?" Zei ze. "Ja" antwoorde Harry, die naast Ginny was gaan zitten.
"Toen jij en Hermelien vorig in het verboden bos waren, heeft Groemp Ban vermoord. Daar kwamen ze pas achter toen Perkamentus Omber uit het bos haalde, en nu verdenken ze Perkamentus ervan. Hij was al niet meer zo geliefd bij de centauren, en nu willen ze wraak."
Ze stopte even, zuchte, en vervolgde haar verhaal.
"Toen Ron zostraks naar het Zwerkbalveld wilde, werd zijn bezem neergehaald. Ik was bij hem, dus heb alles zien gebeuren. De bezem belande vlak achter het hutje van Hagrid, Ron en ik zijn hem gaan halen, waarna er een stuk of veertig centauren uit het bos kwamen en Ron meenamen. Aangezien ze jou niet hadden gezien, namen ze iemand die veel met je om ging, om Perkamentus zoveel mogelijk pijn te doen. Aldus, Ron."
Het was even stil.
"Waarom weet Hermelien hier niets van?" Zei Harry schor, die de stilte verbrak.
"Ik vond het beter het jou eerst te vertellen. Jij kan Ron helpen, zeker met die Magnaydi van je." antwoorde ze.
"Wat heeft Chicco hier mee te maken?"
"Ik weet het niet helemaal. Ik ving een gesprek op tussen Hermelien en Ron, en het ging over Chicco, dat hij grote krachten had enzo, ik weet het niet precies. In elk geval, ik ga met je mee om Ron te halen."
Harry keek naar zijn schoenen, maar antwoorde niet.
"Als je gaat, natuurlijk." Zei Ginny streng.
"Kan ik nee zeggen?" zei Harry, die Ginny recht aankeek. Haar felle ogen staken af tegen haar rode haar, ze was best mooi, kwam Harry tot zijn conclusie.
Hij maakte zichzelf los uit zijn gedachten, en stond op.
"Laten we gaan." Zei hij, en liep voor Ginny, de gang uit.

Greetz Moontje

Moony · Geplaatst: Wo Jun 30, 2004 12:46

Deel 17.*

Harry beende het kasteel uit, met Ginny op z’n hielen, en Chicco die nog steeds rondjes om hen heen rende.
”Toverstok bij je?” riep Harry naar achter.
”Natuurlijk, wat dacht je. Ik ben geen 1e jaars meer.” Antwoordde Ginny spottend.
Het leek Harry verstandiger niet op dat antwoord in te gaan, Ginny had immers altijd een antwoord terug.
Plotseling rende ze lang hem heen en riep:”Harry, aanlopen! Iedereen kan ons zien lopen!” Harry rende achter haar aan, tot ze de schaduw van de bomen bereikten en uit het zicht verdwenen waren.

”Nog meer waardeloze veulens van dat ras.” Siste Magorian van achter de bomen tegen Ronan.
“Nutteloos, inderdaad. Ze betreden ons bos, wat denken ze wel.” Fluisterde hij terug.
“Laten we ze pakken en meenemen, net zoals we met dat afschuuwlijke andere roodhaartje hebben gedaan.”
”Nee Ronan, het is te vroeg. Laten we kijken wat ze van plan zijn.” Hij grijnsde.
”Uiteindelijk kunnen ze nooit veel schade aanrichten aan ons sublieme ras, van onsterfelijkheid.”
Ze liepen geruisloos achter Harry en Ginny aan.

“Ginny, waar hebben ze Ron heen gebracht?”
”Wist ik het maar… ik zag alleen dat ze hier het bos in gingen.”
Harry stopte met lopen en draaide zich om naar Ginny.
”Hoe wilde je Ron vinden? Dit bos is immens groot!”
Ginny zette zichzelf schrap, ze voelde dat er bij Harry weer een woede aanval op kwam zetten.
”Harry, ik kan er net zo min wat aan doen! We zullen moeten blijven zoeken, koste wat het kost. Het gaat ons echt niet helpen als jij een potje sacherijnig gaat zitten doen! Let liever op en loop door, des te eerder vinden we hem!”
Ze liep lang Harry heen, die haar verbluft nakeek, en vervolgens besloot haar te volgen.
”Sorry” zei hij na een tijdje. “Geeft niet.” Antwoordde ze kil.
Plotseling stond ze stok stijf stil, en staarde voor zich uit.
”Harry…Hoorde jij dat ook?” fluisterde ze.
Harry snapte niet wat Ginny bedoelde, maar luisterde aandachtig.
Enkele minuten gingen voorbei, terwijl ze daar stil stonden en wachten op een teken van leven.
Het was doodstil, geen vogel die tjilpte, geen takje dat kraakte.
”Laten we verder gaan, Ginny. Hier schieten we niets mee op.” Zei Harry, die argwanend om zich heen keek.
“Nee.” Antwoorde ze kortaf, ze wende zich tot Harry, en zei:
”Luister dan ook! Luister niet naar je omgeving, luister naar je ziel, naar wat je hart je vertelt.”
Harry moest de woorden even tot zich door laten dringen. Had Ginny dat gezegt?
Weer keek hij haar aan. Haar ogen leken feller dan ooit te voren, en vastberadener dan dat ze ooit waren geweest.
”Luister! Je doet geen moeite om te luisteren, harry!” beet ze hem toe.
Harry probeerde zich te concentreren, maar had geen idee wat hij zou moeten horen.
Ginny zuchtte. “Laten we maar verder gaan ja, je hoort het toch niet.” Haar stem klonk enigszins teleurgesteld toen ze dat zei, maar ze liep verder.

Greetz Moony

Moony · Geplaatst: Do Jul 01, 2004 12:56

Deel 17.* Zoete wraak. (2)

Ginny strompelde voor Harry uit het diepe bos in. Het werd alsmaar donkerder. Ze hadden geen een van beide enig idee hoelang ze al hadden gelopen, of laat staan waar ze waren.
"Kunnen we niet beter een leraar waarschuwen?" zei Harry voorzichtig.
Ginny antwoordde niet, maar probeerde zich een weg te banen door de bramen struiken.
"We kunnen uiteindelijk nooit veel beginnen tegen veertig centauren." probeerde hij weer.
Ginny draaide zich om en wende zich toch Harry.
"Weet je wel wat je zegt?" zei ze op een abnormaal hoge toon.
"Je zegt, dat je terug wilt gaan, Harry! Ik heb je dat nog nooit horen zeggen! Je bent Je-weet-wel al meerdere keren te lijf gegaan, en voor een paar centauren deins je terug?! Je bent erg veranderd Harry. Ik heb hier maar 1 woord voor, Laf!"
Ze stopte even om op adem te komen, Harry keek verbluft toe.
"Fijn. Als je niet meer durft, ga ik wel alleen verder."
Ze draaide zich om en liep weg.
Harry liet zich op de grond zakken, verslagen, teleurgesteld en in de steek gelaten.
Hij liet zich voorover vallen, en voelde zijn handen met de vochtige grond in contact komen. Plotseling ritselde er wat achter hem. Bliksem snel draaide hij zich om, en taste op de grond naar zijn toverstok. "Lumos!"
Er verscheen een zuiver wit lichtpuntje aan de punt van Harry's stok. Hij zag niets.
"AAAH!" klonk het achter hem. Het was een hoge meisjes stem die dit geluid maakte. "Ginny!" Hij stond op en rende in de richting van het geluid. Het werd iets lichter, naarmate hij verder rende. Het bladerdak van de bomen was minder dicht, maar dat deed er niet toe, vond hij.
Hoe had hij zo stom kunnen zijn Ginny alleen te laten! Hij was weer verzonken in zelfmedelijden, hoe had dat kunnen gebeuren!
"Ginny! Waar zit je!" schreeuwde hij.
Harry kwam bij een openplek, en stond voor de rand van een klif.
"Was je daar eindelijk, Harry Potter." Klonk een zware stem achter Harry. Harry herkende de stem, hij was afkomstig van Magorian. Langzaam draaide hij zich om, en zag de vosbruine centaur achter een boom vandaan komen.
"Waar is Ginny!" sneerde Harry. "Je doet haar niets, neem mij!"
"Jij commandeert ons niet, mensenkind. Je hebt het recht niet om iets van ons Centauren te willen. Wij stellen hier de eisen." Antwoordde Magorian.
"Waar is ze?!" vroeg Harry, die weer een woede bui op voelde borrelen.
"Waar zijn Ron en Ginny!"
"In goede handen." klonk het.
Er kwam een gedaante het bos uitlopen, en kwam tot stilstand naast Magorian. "Of moet ik zeggen, in goede hoeven?" grijnsde Ronan, de centaur die net kwam aanlopen.
"Ginny!" schreeuwde Harry. Op de rug van de centaur lag Ginny, roerloos en lijkbleek.
"Blijf waar je bent, of we doden het veulen." Zei Magorian.
Ronan pakte Ginny aan haar arm, en kwakte haar op de grond. Ze bleef liggen, zo slap als een vaatdoek.
"Wat hebben jullie met haar gedaan!" Schreeuwde Harry.
"Het doet er niet toe wat we met dat jong gedaan hebben, het doet er wel toe wat jullie hebben gedaan, en wat wij gaan doen!" antwoordde Ronan.
"Het doden van de machtige centaur Ban was een grote vergissing van Perkamentus. Hij had ons ras met rust moeten laten, van het begin af aan! We -"
"Perkamentus heeft er niets mee te maken! Hij was het niet die Ban vermoorde!"

Greetz Moontje Wink

Moony · Geplaatst: Do Jul 01, 2004 13:26

"Stil mensenkind, val me niet in de reden! Perkamentus heeft hem vermoord, Ban is er niet meer, en dat nemen we jullie kwalijk!"
"Wat hebben Ginny en Ron er mee te maken, laat ze gaan!" Sneerde Harry weer.
De centauren lachten. "Dom mensenkind, je snapt het nog steeds niet hé?" Magorian liep in de richting van Harry. "Ban was een almachtige centaur, we kunnen niet verder leven zonder wraak, zoete wraak! Aangezien jullie een centaur hebben gedood, doden wij er een paar van jullie afschuwelijke ras. Makkelijk, niet?" zei Magorian.
Hij stond nu voor Harry, en boog zich voorover, zodat hij recht in de fel blauwe ogen van Magorian keek.
"Dat is jullie lot. De dood." fluisterde Magorian.
Plotseling flitste er een geel iets voorbij, dat nogal op een vuurbal leek. Hij ramde tegen Magorian aan, die tien meter achteruit schoof, tegen een boom botste en op de grond viel. De gele vuurbal bleef staan, en werd steeds witter van kleur, tot de duidelijke vorm van CHicco was verschenen. Hij zette zich schrap en ontbloote zijn tanden en gromde gevaarlijk tegen Ronan, die er nog altijd stond.
Hij lachte. "Dacht je werkelijk van mij te kunnen winnen met dat schroot hondje?" zei hij spottend. Chicco blafte, en sloop dichterbij.
Harry benutte de tijd, greep zijn toverstok en richte hem op Ronan.
"Locomotor Mortis!" riep hij. Onmiddelijk plakten Ronan's benen zich aan elkaar, zodat hij niet meer weg kon rennen.
"Wel..." begon Harry. "Waar is Ron, en wat heb je met Ginny gedaan."
"Alsof ik je dat ga vertellen, nutteloos mensenkind!." antwoorde Ronan.
Harry liep naar Ronan toe. "Luister, je hebt geen keus. Of je verteld me nu wat er is gebeurt en waar Ron is, of ik laat mijn magnaydi - en hij wees naar Chicco, die nog steeds zijn tanden liet zien - je afranzelen." zei Harry, en hij grijnsde. Natuurlijk was hij niet van plan Chicco op hem af te sturen, maar misschien ging Ronan zo praten.
Het was even stil. Ronan keek Harry vol walging aan, en schraapte zijn keel. "Dat belachelijke roodhaartje van jou ligt daar." antwoorde Ronan, en hij wenkte met zijn hoofd naar een boom.
Harry liep er onmiddelijk heen, en zag Ron ook slap en lijk wit op de grond liggen.
"Wat is er met ze gebeurt!" vroeg Harry, nadat hij zich weer tot Ronan had gekeerd.
"Ze leven nog, maar niet lang meer. Ooit gehoord van Gif, mensenjong?"
Harry's grijns storf weg en zijn maag maakte weer een salto, ze moesten nu naar de ziekenzaal, en wel direct!
Harry richtte zijn toverstok weer op Ronan en riep:"Silenco!" en
"Mobilicorpus." Geruisloos bewogen de lippen van Ronan zich terwijl hij nu in de lucht zweefde. "Mobilicorpus, Mobilicorpus!" zei hij, en wees op Ginny en Ron. Nu hij nog, hoe kwam hij over dit bos heen?
Chicco blafte een paar keer in de richting van het bos.
Harry zag een paar glanzende ogen, waarna er een zwarte, rossige, grote hond verscheen.
"Fijn, nog meer ongedierte." mompelde hij.
Hij had zijn toverstok al opgeheven en zijn mond al opengedaan, toen Chicco opsprong en hem uit zijn hand sloeg.
"Chicco! Wat doe je stom beest, zie je dan niet dat -
De grote zwarte hond was een eindje van Harry en de rest af gaan zitten. Net zo plotseling als de hond was verschenen, kwam er ook een enorme vogelkop het bos uitzetten, gevolg door een lichaam.
"Wat? Scheurbek?" fluisterde Harry. Hij kon zn ogen niet geloven, Scheurbek? Langzaam liep hij in de richting van de Hippogrief, die zijn kop een beetje scheef hield. Het was inderdaad Scheurbek.
"Scheurbek, hoe kom jij hier? Hoe, wat kom -"
Plotseling realiseerde Harry zich de zwarte hond weer.
"Dat meen je niet..." zei hij, en liet zich op de grond zakken.

Greetz Moony

Moony · Geplaatst: Do Jul 01, 2004 18:58

Deel 18* De terugkeer...

"Het kan niet waar zijn, ik droom! Dit kan echt niet." brabbelde Harry koortsachtig.
"Het kan, het kan, NIET! Het kan gewoon niet, dat is Sirius niet, dat kan niet."
Chicco blafte weer, deze keer stond hij naast de zwevende Ginny.
Het was alsof hij wilde zeggen, "Geen tijd om te welven in medelijden en dromen, je vrienden wachten op je."
Harry realiseerde zich het blijkbaar ook. "Mobilicorpus" zei hij zacht, en wees op Chicco en de zwarte hond. "Sirius?" zei hij voorzichtig. De zwarte hond blafte. Was dat een ja? Harry wist het niet.
Hij boog weer voor Scheurbek, ging op zijn rug zitten, en steeg op.
Alle lichamen en beesten zweefden achter hem aan.
Na nog geen minuut vliegen, had Harry de klif achter zich gelaten en had het bos plaatsgemaakt voor tegels. Scheurbek streek vlak voor het bordes neer en Harry stapte af. Blijkbaar viel hij op, want Professor Anderling kwam gelijk naar buiten.
"Potter! Wat is hier aan de hand?" vroeg ze, met een ongeruste blik op Harry.
"Je hoort op dit ogenblik niet buiten te zijn, ga - oh alle tovenaars op een stokje- Potter, help me eens." Professor Anderling had Ginny en Ron roerloos op de grond zien liggen. "Ze moeten zo snel mogelijk naar de ziekenzaal, Potter, neem jij die honden mee, ik zorg voor de Wemels."
Ze nam het over, en Harry zag Ron en Ginny weg zweven het kasteel in.
Verslagen stond hij buiten en keek om zich heen.
Ronan maakte nog steeds geruisloos protest tegen alles, en Chicco en de zwarte hond zaten rustig onderaan het bordes.
Harry wist niet of hij de zwarte hond Sirius moest noemen, of niet.
Hij ging zitten en sloeg zijn handen voor zn ogen.
"Met je vrienden komt alles goed, Harry." Zei de rustige stem achter hem.Harry keek om, Perkamentus was in de deuropening verschenen.
"Harry, het is wie je denkt dat het is."
"Hoe kan dat? Sirius is dood! het kan sirius niet zijn! dat kan - NIET!"
zei Harry, totaal overstuur.

Groetjes Moony

Moony · Geplaatst: Do Jul 01, 2004 19:58

Deel 18.* De terugkeer... (2)

"Harry" begon Perkamentus, terwijl hij rustig het bordes afdaalde.
"Ik heb Sirius zien terugkeren, en ik kon het eerst zelf ook niet geloven.
Nadat hij door dat gordijn was gevallen in het Departement van Mystificatie, dacht ik dat we hem voorgoed kweit waren.
Normaal gesproken was het ook zo geweest. We zouden hem nooit meer terug zien, maar er mocht een wonder gebeuren.
Sirius is echt terug gekeerd."
Harry zat nog steeds verslagen op het bordes, en staarde naar Sirius, in de vorm van de zwarte hond.
"Waarom veranderd hij niet terug?" bracht hij er moeizaam uit.
"Dat zal niet gebeuren, ben ik bang. De dood heeft consequenties met zich meegebracht, en geen tovenaar kan erachter komen wat precies.
Sirius zal nooit meer zijn menselijke gedaante aannemen. Het is al een wonder dat hij zo is teruggekeerd."
Perkamentus ging naast Harry zitten, en lachte moeizaam naar hem.
"Ik zou het nu wel fijn vinden dat je Chicco meeneemt en uitrust in de Leerlingenkamer. Morgenavond verwacht ik je in mijn kantoor, 20:00. Geen zorgen om Sirius, hij is in goede handen, en voor Ronan hoef je ook niet meer bang te zijn."
Harry keek Perkamentus nog een laatste keer aan, en liep het bordes op.
"O en Harry? Je mag wel even langs de ziekenzaal, ik geloof dat je vrienden weer bij positieven zijn." riep Perkamentus achterom, nog voor Harry de deur dicht had gedaan.
Hij moest naar Ron en Ginny, zo snel mogelijk!" dacht hij in zichzelf, en haaste zich naar de ziekenzaal.

Greetjes Moony

Moony · Geplaatst: Za Jul 03, 2004 19:28

Deel 19.* Opknapbeurt.

Harry rende door de gangen, hij had weinig oog voor Foppe, die roomsoezen naar hem gooide, en schoot als een haas langs professor Anderling, die verward voorover viel.
"Potter!" riep ze hem nog achterna, maar Harry stond pas stil voor de deuren vande ziekenzaal.
Hij opende de deur, en zag de bedden met schoon wit linnengoed verschijnen. Er stonden schermen, met daarachter schimmen. Harry liep voorzichtig richting de achterste bedden.
Madame Plijster kwam de hoek omzetten.
"Ah, Potter. Je vrienden zijn bij, je mag wel even bij ze." zei ze lieflijk, en wees naar de achterste twee bedden, en liep de ziekenzaal uit.
Harry liep voorzichtig langs het eerste scherm heen, er lag iemand in het bed, maar Harry kon niet zien wie. Hij stak zijn hoofd om de hoek van het tweede scherm.
Hij zag Ron op zn zij liggen, en Ginny zat rechtop in het bed ernaast.
Zodra ze Harry zag, fonkelden haar ogen op.
"Harry! Is alles goed met je?" zei ze.
Ron draaide zich ook kreunend om, en bracht moeizaam een lachje op zijn gezicht.
Ginny keek verontrustend naar haar broer, "Ron heeft het nogal moeilijk, zie je. Het gif heeft langer in zijn lichaam gezeten, en dat heeft zo z'n bijwerking." zei ze schamper.
Harry grijnsde, toen hij Ron met zijn ogen zag rollen, maar zei niets.
"Madame Plijster heeft ons een één of ander verschrikkelijk smerig goedje gegeven, maar we voelen ons duidelijk beter. Nou, ik tenminste. Ik mag misschien straks al weer naar de leerlingen kamer!" Vervolgde ze.
"En Ron?" vroeg Harry. "ig moei noh efen bliefen" zei Ron moeizaam.
"Hij moet nog even blijven." Hielp Ginny hem.
"Ig kah heus wel plate met Hally!" beet Ron Ginny toe.
"Al goed!" zei ze, en haalde haar schouders op.
"Je hebt nog steeds geen antwoord gegeven, weet je." zei Ginny, nadat het even stil was geweest. "Ik vroeg je hoe het met je was." Herhaalde ze, "En je mag wel gaan zitten..."
Harry wilde er een stoel bij pakken, toen Ginny met haar hand op haar bed sloeg. "Nee joh, ga gezellig bij ons zitten, hier op bed" zei ze.
Harry volgde haar advies op, en ging naast haar Zitten.
Ron wilde rechtop gaan zitten, maar viel kreunend weer achterover.
"Zal ik een paar kussens voor je halen, mn lieve kleine broertje?" Plaagde Ginny hem. Ze sprong overeind, en huppelde de ziekenzaal door. Ron gromde alleen maar wat, meer protest kon hij toch niet maken. Ginny kwam terug met een heel klein kussentje en gooide die hard op Ron's bed.
"Auhh" kwam er alleen uit. Ginny plofte vrolijk weer naast Harry neer.
"En Harry, is nog iets gebeurt?" vroeg ze.
Harry keek haar aan, haar ogen glinsterden van de pret. Harry wendde zijn blik af. "Je blooft" hakkelde Ron, met een overduidelijke grijns op zijn gezicht. "Pardon?" zei Ginny, die hem niet verstond.
"Niks" Antwoorde Ron, nog steeds met een grijns op zijn smoel, hij had het idee dat Harry hem wel had verstaan. En dat had hij, Harry wist heel goed dat ROn zei:"Je bloost", en dat was ook zo, maar hij wilde het niet toegeven. In plaats daarvan, werd hij alleen maar roder.
"Zeg Harry, weet je zeker dat alles goed gaat? Geen paprika gegeten ofzo? Je bent zo rood." Zei Ginny, die Harry ernstig aankeek.
Het bed tegenover Harry begon te schudden. Bijkbaar had Ron een binnen pretje, wat hij sloeg met zijn vuist op de rand van het bed, en lag met zijn hoofd in het kussen. "So glappig! hahaha" bracht hij er lachend uit. "Ach Ron hou je kop nou eens! Je kan niet eens normaal praten na die klap tegen je kaak, dus hou je gewoon stil!" Beet Ginny hem toe.
"Ik denk dat ik maar ga, jullie redden je wel zo te zien." Zei Harry, nog steeds rood, maar hij was er van overtuigd dat alles goed ging, en wilde nu graag naar Hermelien om alles aan haar te vertellen.
"Oh, ik zie je straks wel weer" zei Ginny, die Ron grijnzend aankeek en de nadruk legde op Ik.
Harry stond op, zwaaide naar Ron, en liep de ziekenzaal uit.

Greetz Moony

Moony · Geplaatst: Zo Jul 04, 2004 14:56

Deel 19.* Opknapbeurt.(2)

Toen Harry de deuren van de ziekenzaal opensloeg en naar buiten stapte, zat Chicco voor hem op de grond. Er mochten geen dieren in de ziekenzaal, Chicco dus ook niet. Hij drentelde weer om Harry heen, terwijl ie naar het Portret van de Dikke Dame liep.
"Pimpelpaarse kattekrabbels" zei Harry, waarna het portret aan de kant ging en er een doorgang vrij kwam.
De leerlingenkamer was weer leeggelopen, nu de centauren wegwaren, mochten de leerlingen weer door het kasteel lopen, en daar lieten ze zich geen twee keer zeggen. Hermelien zat echter nog bij het haardvuur te lezen. Harry ging naast haar zitten, maar ze leek het niet door te hebben.
"Druk bezig?" Vroeg Harry met een grijns op zijn gezicht.
Hermelien keek geschokt op uit haar boek, "Harry! Ik- sorry, ik hoorde je niet komen."
"Geeft niet" antwoorde Harry, en hij keek om zich heen. Nog voor hij Hermelien wat had kunnen vertellen, had zij haar mond alweer open gedaan. "Ik ben bij Ron en Ginny geweest, ze hebben alles verteld. Het gaat best goed met ze he? Hopelijk mogen ze morgen al weer meedoen met de lessen."
"Hoe weet wat er is gebeurt?" Vroeg Harry. "Harry, wat denk je?" zei Hermelien spottend. "Misschien lopen er ook nog mensen rond die "leraren" heten en je informeren over je vrienden als er iets is gebeurt?"
Hoe dom, dacht Harry. Natuurlijk, ze wist alles, Perkamentus had haar vast alles verteld.
"Weet je ook - ehm- van Sirius?" Opperde Harry voorzichtig.
"Ja Harry, Perkamentus heeft me alles verteld."
Harry stond op en liep naar de deur van de slaapzalen.
"Harry, wat ga je doen! Het is nauwelijks zes uur! We hebben nog niet eens wat gegeten!" Zei ze geschokt.
"Geen trek, en ik wil vroeg naar bed." antwoorde hij kortaf, deed de deur los en liep naar boven. Chicco holde naar boven langs Harry heen, en sprong op zijn bed.
Harry nam de moeite niet op zich uit te kleden, en trok de gordijnen rond zijn hemelbed dicht.
Hij lag nog tijden te piekeren over de gebeurtenissen vandaag, tot hij in slaap viel.

Weer liep hij in een hete omgeving, met een paar boompjes om zich heen. Het was heerlijk rustig en de vogels floten, tot plotseling...
De hemel betrok en er was vreselijk weer in aantocht. Harry holde een kant op, weg van die stortbui, hij wilde naar huis, ja, naar huis!
Er was een schim in de verte, kon die hem helpen de weg te vinden?
Hij rende er in de richting van het persoon, tot die zich omdraaide.
Een lijkwit gezicht met bloeddoorlopen ogen keek hem aan.

Harry schrok wakker. Het was donker om hem heen, het was zeker na 12en, en hij was nat van zweet. Harry taste naar zijn bril, tot hij een paar groene ogen voor zich zag oplichten. Hij deindse achteruit, en zocht naar zijn toverstok. "Lumos!" fluisterde hij. Tot zijn opluchting zag hij Chicco voor zich, het waren zijn ogen die oplichtte.
Hij liet zich weer op bed ploffen, en dacht na.
Die droom was niet normaal, hij had die eerder gehad. Het was Voldemort, maar wat wilde die hem duidelijk maken? Moest hij dit aan Perkamentus vertellen? Zou hij weer Occlumentie moeten leren?
Waarom was Sirius terug gekeerd, en hoe?
Alle vragen zoefden door zijn hoofd. Hij hoorde de zware ademhaling van Marcel, en het geritsel van dekens. Blijkbaar was er nog iemand wakker.
Hij besloot het morgen aan Hermelien te vertellen, die wist altijd raad met deze dingen. Zonder het door te hebben. viel hij weer in slaap. Moe, van alles wat er was gebeurt, moe, van alle vragen zonder antwoord. Gewoon, moe.

Greetz Moony

Moony · Geplaatst: Di Jul 06, 2004 13:30

Deel 20. Een paar ogen, starend naar leven...

De morgen was bewolkt en grijs, er was geen zon die in zijn gezicht scheen, maar toch werd Harry wakker. Het was nog vroeg, hoogstens zeven uur. Harry keek om zich heen, iedereen leek nog te slapen, hoewel hij het gesnurk van Ron wel miste. Langzaam kleedde hij zich aan, en maakte aanstalten om naar beneden te gaan.
Ook in de leerlingen kamer was niemand, het haard smeulde nog steeds een beetje, en de klok tikte zacht. De enige geluiden die verder te horen waren, was Knikkebeen die zachtjes spinde, en het suizen van de wind langs de ramen.
Chicco had blijkbaar niet doorgehad dat Harry was opgestaan, want lag nog rustig op bed te slapen. Harry kroop door het portretgat.
De gangen waren verlaten rond deze tijd, maar toch had Harry het idee dat hij niet alleen was na die droom van laatst, die gisteren weer terug was gekomen.
Hij sloop de trappen af, maar had eigenlijk geen idee naar wat hij op zoek was. Zou hij naar Hagrid gaan? Nee… die zat om zeven uur ’s ochtends ook vast niet op zijn bezoek te wachten.
Hij was bij de grote marmeren trap aangekomen, en keek neer op de grote eiken voordeur. Tastend naar de goede tree liet hij zich naar beneden zakken. Hij vond het een wonder dat hij Foppe of Vilder niet was tegen gekomen, die liepen dagen en nachten te patrouilleren door het kasteel, eigenlijk vroeg hij zich af of ze ooit wel eens sliepen, Vilder zag er nou niet bepaald charmant uit.
Hij liep naar de enorme deur, en opende het. De wind gierde hem tegemoet, terwijl Harry naar buiten stapte en de deur weer achter zich sloot met een doffe klap.
De wind had duidelijk een grote rol gespeeld, de eeuwenoude beukwilg had het zwaar te verduren gehad. Er lagen grote takken naast en tot Harry’s verbazing probeerde het niet eens vogels en andere dingen aan de kant te zwiepen.
Hij liep naar de boom toe, met zijn arm gestrekt en met grote passen. De takken van de beugwild lagen slap, alsof het dood was. Harry herinnerde zich de gang eronder maar al te goed, als hij daarin zou kunnen komen. Hij was er vlak bij, toen plots de takken omhoog zwiepten, voor een aanloop om Harry weg te slaan. Nog net op tijd kon hij het hol induiken, hij voelde de takjes nog op zijn been belanden, maar hij was er. Het was er donker, en Harry had eigenlijk geen idee wat hij hier zocht, of wie. Hij liep door. Na een paar keer tegen een boomwortel aan te zijn gelopen, zag hij vaag daglicht, afkomstig uit het Krijsende Krot.
Zoals een paar jaar geleden was er schemerig licht en overal hingen spinnenwebben. Bij elke stap de hij zette, stootte de vloer een akelig gepiep uit, alsof het het elk moment kon begeven. Weer voelde hij zich niet op zijn gemak. Het was alsof iemand naar hem keek, iemand hem in de gaten hield, nog steeds.
Wanhopig liep hij naar boven, op een teken van leven. Hij opende een deur.
Harry was in de kamer waar hij in zijn 3e jaar Sirius voor het eerst in zijn normale gedaante had gezien, en aangevallen. Waar Peter Pippeling was gevlucht voor zijn leven nadat zijn identiteit bekent was als Ron zn rat, en waar hij nu zat te piekeren.
Hij sloot de deur en ging op het bed zitten. Het bloed wat toentertijd van Ron zijn been af was gelekt, was nog steeds zichtbaar op de stoffige lakens, en Harry dacht zelfs nog kleine afdrukken van rattenpootjes te zien in de stoflaag.
Hij deed zijn ogen dicht en liet zich achterover op het bed vallen.
Krakend ging de deur open. 'Blijf kalm, ga rustig overeind zitten en kijk wie er is.' dacht Harry.
Hij hoorde de voetstappen van een gedaante, krakent op de vloer. Dichterbij kwamen ze, nog dichterbij, tot ze plotseling waren gestopt.
Harry wist dat hetgeen wat net binnen was gekomen vlak bij hem stond, en hem op het ogenblik aanstaarde. Hij voelde een zachte plof naast hem, waarna er hij een warme adem over zijn gezicht voelde stromen.
Nog steeds had hij zijn ogen dicht, bang, voor wat hij zou aantreffen als hij ze los deed. Hij voelde iets, dat zijn lippen aanraakte, iets zachts, heel even, en ze daarna weer met rust liet. Weer voelde Harry de adem over zijn gezich glijden. Waarna de gedaante opstond en zacht de kamer weer verlaat, en de deur met een gekraak, gevolgd door een zachte klik in het slot liet vallen.
Harry opende gelijk zijn ogen en ging rechtop zitten. 'Wat was dat?' Hij rende naar de deur met zijn toverstok in zn hand, opende hem, en keek omzich heen.
Er was niemand te zien. De spinnenwebben bewogen zachtjes heen en weer in het ritme van de wind, maar er was echt niemand te bekennen.
Hij zag zijn voetstappen in de dikke stoflaag, maar ook daar waren geen andere voetsporen te bekennen. Hij besloot zo snel mogelijk het Krot te verlaten en terug te gaan naar het kasteel. Er was niets gebeurt, niemand had hem gezien. Hij rende de trap af en schoot de gang in. Na eventjes lopen in het donker zag hij het einde van de gang. De gang had plaats gemaakt voor lucht, de nog steeds grijze lucht, met daarvoor een donker kasteel. Hij rende het plein over en kwam even later buiten adem in de leerlingen kamer aan. Tot zijn grote schrik zag hij Ron zitten, bij het haardvuur met zijn voeten op het tafeltje.

Greetz Moony
Reacties mogen altijd, evenals Tips Wink

En bedankt voor het reageren op de vorige delen! Dat waardeer ik zeker! Very Happy

Moony · Geplaatst: Wo Jul 07, 2004 18:29

Deel 20* Een paar ogen, starend naar leven...(2)

”Hallo Harry.” Zei Ron afwezig. Nog steeds even verbaasd als dat hij binnen was gekomen, reageerde Harry op Ron:”Ja, ook goedemorgen, maar wat doe jij hier eigenlijk? Moet je niet op de ziekenzaal zijn?”
”Nee nee, alles gaat prima…” zei hij dromerig. “Nou dat lijkt me niet” antwoordde Harry sarcastisch, “Je lijkt Loena wel…”
Ron draaide zijn hoofd naar Harry, en stootte gelijk een gesmoord gilletje van de pijn, waarna hij even afwezig wat terug zei. “Heel grappig…heel grappig…”
Het was even stil. “Weet je zeker dat alles goed gaat?” Vroeg Harry voorzichtig.
”Hij zei toch dat alles goed ging! Er is nog geen reden om hem te gaan uithoren!” Beet Hermelien hem toe, die blijkbaar alles gehoord had en van de trap kwam lopen.
Harry zuchtte, en nam zichzelf voor niets meer te zeggen.
“Ron, waarom ben je hier?” Vroeg ze, nadat ze naast Ron op haar hurken ging zitten.
”En ik mocht hem geen vragen stellen? Moet je eens naar jezelf kijken!” Sneerde Harry, die op ging staan.
Hermelien grijnsde alleen maar, en wendde zich weer tot Ron.
”Weet je…” zei ze, terwijl ze het verband van Ron verwisselde.
”Ik wist dat je zo zou uitvallen tegen me…” Vervolgde ze haar verhaal rustig.
”Het was slechts een kwestie van tijd, en de goede woorden…”
“Alles leuk en aardig, maar waarom doe je zo” Vroeg Harry, nog steeds niet volledig weer afgekoeld.
Hermelien keek hem aan, alsof ze het niet kon geloven dat hij dat vroeg. “Harry, het is zo simpel als wat! De Heer van het Duister voed zich met angst, en angst komt meestal voort uit woede, dus je zal je moeten leren beheersen! Zeker nu je het tegen hem zal moeten op nemen. Ron en ik willen je daarbij helpen, zo goed als we dat als vrienden kunnen doen!” Weer viel er een onaangename stilte in hun gesprek.
”We probeerden erachter te komen waar je, nou ja, kookpunt zit. Maar je werkt niet echt mee. Elke keer als we daar achter probeerden te komen, liep je weg.”
Zei Hermelien uiteindelijk, nadat ze nieuw verband om Ron z’n arm had gedaan.
”Dat wist ik niet…”
”Nee natuurlijk wist je dat niet” antwoorde Ron, die zich eindelijk weer met het gesprek bemoeide.

Groetjes Moony Smile

Het is niet groot, helaas, maargoed... Smile

Lees ze

Moony · Geplaatst: Ma Jul 26, 2004 20:30

Héhé, ik was op vakantie geweest, dus vandaar dat ik niets gepost heb. *Sorry daarvoor* maar ik heb niet stil gezeten, ik heb iets van 60 kantjes vol geschreven, dus je komt nog aan het lezen aan Wink

Nou, alvast veel plezier met hetvolgende deel.

Deel 21. * Anders dan anders.

Harry liep het portretgat uit, rende een paar trappen af, tot hij in de gang kwam, dat onder andere leidde naar het kantoor van Perkamentus.
Hij zag vanuit hier de vuurspuwer plaatsmaken voor een trap, waar vervolgens Perkamentus verscheen.
’Zou hij me verwachten?’ dacht Harry, en ging nog iets sneller lopen.
“Professor?”vroeg hij. Perkamentus draaide zich om, en lachte vriendelijk.
“Kom binnen, Harry” zei hij met zijn altijd kalme stem, en wenkte naar de trap. Gharry ging op een tree staan, waarna hij Perkamentus zal volgen en de vuurspuwer met een zachte plof de gang weer afsloot.
”Zo Harry” begon Perkamentus, zodra ze in zijn kantoor zaten.
”het is er deze dagen niet van gekomen je voor te bereiden, door verkeerde omstandigheden. Dus als het je uitkomt…”
‘Hij gaat me vragen de tijd nu in te halen’ dacht Harry.
“Zou ik morgen graag willen beginnen.” Ging hij verder, en keek Harry aan.
“Alles goed en wel professor, maar wat moet ik meenemen?”
“Zo weinig mogelijk, dunkt me.” Hij keek uit het raam, en sprak verder. “Als jij straks plotseling voor Voldemort komt te staan, zal je je ook moeten redden met de dingen die je op dat ogenblik bij je hebt.
Allicht is je toverstok wel handig.”
Voegde hij er met een knipoogje aan toe.
’Zou dat alles zijn?’
“Maar dat is nog niet alles…”zei Perkamentus.
”Ik heb hier nog iets dat van jou is. Tenminste, het was van je vader, maar al zijn bezittingen zijn naar jou gegaan zoals je weet. Ook dit boek wat ik toentertijd in beslag heb genomen.”
Perkamentus liep naar een schilderij, waarna het opzij vloog en er een ruimte achter liet zien. Hij rommelde wat en kwam terug met een langwerpig dik pakje, dat dicht geknoopt was met een doek en een goudachtig touw.
“Dit is jou eigendom Harry” zei hij kalm.
“Hij hield Harry het pakje voor, die het gewillig aanpakte en er naar staarde.
“Je kunt het beste terug gaan naar je slaapzaal, en het daat uitpakken. Maar onthoud, het gebruiken ervan brent risico’s met zich mee, maar ook voordelen.”
Harry nam alles haastig in zich op, en rende terug naar de leerlingenkamer, waar hij alleen in een hoekje ging zitten.
Zijn hand trok trillend aan het touw, en haalde de doek eraf.

Moony · Geplaatst: Ma Jul 26, 2004 20:53

Het volgende stukje Very Happy

En reacties en tips mogen altijd Very Happy

Heel graag zelfs! per PB of reageer topic Smile

Deel 21.* Anders dan anders (2)

Harry zag een boek, een oud boek welteverstaan.
Het leek van leer te zijn gemaakt en er was met gouden letters wat op geschreven.
“Faunaten over de wereld” las Harry.
Hij bladerde het wat door.
“…ongekend een faunaat worden…”
”…sterk denken aan het dier…”
“Hé Harry, wat doe je?” zei Hermelien, die net aan kwam lopen.
Harry sloeg van de schrik het boek dicht.
Niet zo slim, als je bekijkt dat zo de titel weer duidelijk zichtbaar was.
“Faunaten over de wereld? Harry, je bent toch niet van plan faunaat te worden?!” zei Hermelien bedenkelijk.
“Nou, ehm… Ik heb het boek gekregen van Perkamentus, het was van m’n vader.” Antwoordde Harry. “Wat ik met het boek doe, weet ik nog niet”
”Welk boek?” zei een stem.
Ze zagen Ron tegen de muur bij het portretgat staan.
“Hé, kan je weer lopen?” zei Hermelien sarcastisch.
“Madame Plijster gaf me een één of ander vies goedje, maar het werkt wel. Maar welk boek?”
“Faunaten over de wereld.” Antwoordde Hermelien bits.
“Oh gaaf! Wat wordt ik als ik een faunaat ben?”
Hermelien wierp Ron een je-weet-best-dat-dat-niet-mag blik toe,.
“Goed idee Ron” zei Harry grijnzend.
“Kijken kan geen kwaad” voegde hij er snel aan toe, en zocht de juiste bladzijde op.
Hermelien was blijkbaaar ook nieuwsgierig, want toen ze de twee jongens zag stuntelen, pakte ze het boek af en begon het vervolgens op te zoeken.
Uren gingen voorbei, toen ze uiteindelijk grijnzend wat zei:” Ron”
“Je wordt een spin.”
Alle kleur die zich op dat moment nog in Rons gezicht bevond, trok nu weg.
“Een spin? Nee, dat, kán niet. Gewoon een vergissing.”
Hij liep naar het boek, om het te controleren.
“Een spin! Een SPIN!” Tierde hij even later.
“Ik wordt een uil.” Zei Hermelien triomfantelijk.
“En Harry, je wordt een eenhoorn.”
“En nu?” Vroeg Harry.
“En nu gaan we eten” antwoordde ze.
“Ik had meer zoiets verwacht van, en nu gaan we proberen of het ook daadwerkelijk lukt.
Hermelien beet op haar lip. ‘Was dat wel zo verstandig?’ dacht ze.
‘So what? Er kan weinig gebeuren, bovendien is faunaat zijn geweldig!’
zei een stemmetje in haar hoofd.
‘je overtreed de regels, en dat mag zeker niet!’ zei een andere stem.
“Oke…” zei ze uiteindelijk, na een diepe zucht.
“Wat oke?” zei Ron, met een brede grijns.
“Oke! We doen het…”
“Doen wat?” zei Harry, met een even grote grijns.
Hermelien gaf hen lachend een por in hun buiken.
“Dus we worden faunaat?” zei Ron lachend, omdat hij werd gekieteld door Harry en Hermelien.
“Jazeker” antwoorde Hermelien.
“Laten we maar gelijk beginnen.” Opperde ze.
“Goed idee” zeiden Ron en Harry tegelijk, waarna ze elkaar aankeken en weer lachen over de grond rolden.
Hermelien ging weer op het kleed voor het haardvuur zitten, en verdiepte zich weer in het boek.

Zo.. Very Happy

Hopelijk vond je het leuk, want ik schrijf morgen pas verder Wink

haha
Groetjes Moony

Moony · Geplaatst: Wo Jul 28, 2004 14:22

Deel 21.*Anders dan anders. (3)

Nadat Ron Harry elf keer had verslagen met toverschaak, kwam ze weer overeind en zei:” Je moet je sterk concentreren op het dier dat je wordt. Kijk, hier staat het.”
De beide jongens gingen achter haar staan, en lazen het stuk door wat ze aan wees.
“Als we het willen proberen…” begon ze.
“Moeten we dat niet hier doen. Iemand suggesties?”
“Het verbodenbos?” zei Ron.
“Nee, als we daar gesnapt worden zijn we er gloeiend bij omdat we daar niet mogen zijn.”
“De kamer van Hoge Nood?” probeerde hij weer.
Hermelien dacht na.” Je zegt eindelijk eens iets zinnigs, Ron” zei ze uiteindelijk.
”Laten we gaan dan.” Zei Harry.
Ze liepen naar de derde verdieping, en openden even later de deur naar de Kamer van Hoge Nood.
Het was er schemerig, en overal stonden boeken. “Prachtig, precies goed!” zei Hermelien enthousiast, nadat ze een boek over “Hoe wordt ik Faunaat” te pakken had gekregen.
“Dus sterk op het beest concentreren zei je? Dat moet niet moeilijk zijn.” Zei Ron.
Hij kneep zijn ogen dicht, en dacht aan een spin, met harige dikke poten en enorme ogen.
“Eh Ron? Ron?! Ro-on!!”
“Sst! Ik moet me concentreren!”
“Ron!” schreeuwde Hermelien.
Ron zuchtte, en deed zijn opgen open. Hij krabte met zijn hand achter zn oor, toen hij daar iets voelde kriebelen.
“Harry, ga nou niet weer met die plumeau door mn nek alsjeblieft.” Zei Ron verveeld.
“Ron? Ik sta hier.”
Ron keek op. Harry stond voor hem, maar wat stond er dan achter hem?
Vliegensvlug draaide hij zich om met getrokken toverstok. Er stond niemand.
Verbluft draaide hij zich weer naar Hermelien en Harry toe.
Die ineens begonnen te lachen.
“Wat?” zei hij.
“Heb je het dan nog niet door?” bracht Hermelien er proestend uit, en legde haar hoofd op Harrys schouder.
“Je hand Ron, je hand!”
Ron keek hen niets begrijpend aan, maar keek toch even naar zijn hand.
“Aahh!”schreeuwde hij. “Haal het weg haal het weg haal het weg!”
In plaats van een hand, had hij een zwarte, harige poot gekregen.
“Concentreer je op je eigen hand, Ron” zei Hermelien lachend.
“Hoe kan ik me in godsnaam concentreren als ik een vieze SPINNEN poot heb!” schreeuwde hij angstig.
“Denk gewoon aan je eigen hand Ron, je kan het best” zei Harry grijnzend.
Ron knikte haastig , en kneep zijn ogen angstig dicht.
Ze zagen de spinnenpoot langzaam weggaan, en plaatsmaken voor Rons eigen hand.
“Goed gedaan Ron! Knap staaltje schreeuwkunst, Je hebt jezelf overtroffen” zei Harry sarcastisch.
“Ha…ha… Doe jij het eens beter dan! Toe dan?!” daagde Ron hem uit.
“Algoed” zei Harry grijnzend, en concentreerde zich op alles wat hij van een eenhoorn wist.
Het volgende moment voelde hij zichzelf groot, en alles voelde anders.
Hij stond voorover, hij...
Hij was een eenhoorn!
"Harry! Hoe flik je dat!" Hoorde hij Ron vol ongeloof zeggen.
"Goed gedaan Harry, voor de eerste keer, is het alles behalve slecht." zei Hermelien prijzend.
Harry was wit, bijna zilver. Hij had een lange scherpe hoorn op zijn hoofd en grote sterke vleugels.
"Probeer eens te vliegen!" zei Ron
"Ach hou je eens stil jij. hij weet nauwelijks hoe ie moet lopen!" beet Hermelien hem toe.
"Verander maar weer terug Harry" zei ze.
"Nu ik"
"Alsof zij het nog moet proberen, net of het haar dan niet lukt." fluisterde Ron tegen Harry.
"Pardon?"
"Nee niks" zei Harry snel.
"O, oke" antwoordde ze, en sloot haar ogen.
Ron keek Harry grijnzend aan, en Harry zou zweren dat hij "bedankt" fluisterde.
Het volgende moment dat ze Hermeliens kant op keken, was ze er niet meer.

Reacties? Very Happy

Greetz Moony

Moony · Geplaatst: Do Jul 29, 2004 13:28

Bedankt voor alle reacties Wink

Deel 21.* Anders dan anders (4)

De reden van haar plotselinge verdwijning kwam al snel aan het licht.
In de tijd dat Ron en Harry niet op haar hadden gelet, was ze getransformeerd, en boven op de kroonluchter gaan zitten.
Ze kraste tevreden, toen ze zag dat de jongen haar niet konden vinden.
Grijnzend keken ze op.
Boven op de kroonluchter zat een prachtige goud bruine uil met paarse staartveren, beter bekend als Hermelien.
Ron zei niets, en staarde alleen maar naar haar. ‘Ongelofelijk’ dacht hij.
Nogmaals kraste ze blij, vloog geruisloos naar de grond, en veranderde weer terug.
Hermelien glunderde.

xxxjiz Moony.

En Reacties zijn welkom Very Happy

Graag zelfs Very Happy

* Omdat dit een beetje een klein hoofdstuk is, gooi in de andere er tegelijk even achteraan in dezelfde post. Wink

*

Deel 22.*

”Ik had het moeilijker verwacht” zei Hermelien, toen ze terug liepen naar de leerlingenkamer.
“Tenslotte konden Harry en ik het gelijk” voegde ze er plagerig aan toe.
“Ik had het ook wel gekund” zei Ron laagdunkend. “Als ik in een vlinder moest veranderen of zo…”
Hermelien rolde met haar ogen, maar ging er niet op in.
“Weet je wat ik opeens dacht?” zei ze.
“Hmm laat me denken” zei Ron, en hij trok een gezicht als een nadenkende Hippogrief.
“Ha…ha… Wat hebben we een lol. Nee even serieus, Harry, je vader was ook een faunaat, toch?”
Harry knikte.
“Nou, hij veranderde in een hert, en de vorm van jou patronus is ook een hert. Toevallig he?”
Ron snoof.”Wat toevallig. Misschien is Harry z’n zoon wel, en heeft hij daarom zoveel weg van James?!”
Hermelien stond op het punt om er wat van te zeggen, tot Harry het woord nam.
“Ik zat ook even te denken, dieren kunnen met elkaar communiceren hé?”
“Ja dat kan, door middel van gedachtes” zei Hermelien wijs.
“Aldus, als wij faunaten zijn, en dus dieren, kunnen we dus-
“Met dieren praten ja…” Viel ze hem weer in de reden.
“Laat me eens uitpraten! We kunnen dan met dieren praten ja, en wat is Sirius nu?”
“Maar dat is briljant Harry!” riep Ron, die gelijk door de leerlingen kamer begon te paraderen.
“Hoe zou ie terug gekeerd zijn? Goh gaaf! We kunnen hem alles vragen en zeggen!”
“Je vergeet één ding Ron.” Zei Hermelien.
“Sirius zal vast niet naar buiten mogen zonder toezicht, en aangezien niemand óns mag zien, zal communiceren wel moeilijk worden.”
Ron dacht na, en zei uiteindelijk op zn aller meisjes achtigste stem:” Je zegt eindelijk eens iets zinnigs, Hermelien”
Ze reageerde er niet op, en pakte het faunatenboek van Harry weer, en begon er driftig in te lezen.
“…het dier bezit een kenmerk van degene die het wordt…” zei ze evenlater.
“Dus als we getransformeerd zijn, valt er iets te herkennen… Dat moet ik uitproberen, Harry, wil je even -
”Jaja, Rustig aan”
Het volgende moment stond er weer een eenhoorn in de verlaten leerlingenkamer.
“Ron, zorg even dat er niemand binnenkomt” zei ze, waarop Ron mokkend naar de gang slenterde.
Speurend liep ze om Harry heen.
“Zeg, gaat dit nog lang duren?” zei hij ongeduldig.
“Nee, ik heb het al. Je ogen zijn nog steeds groen. Dat zal je kenmerk wel zijn.” Veronderstelde ze.
“Goed” zei ze, nadat Harry zijn normale gedaante weer aan had genomen.
“Nu ik, en let ook op de kleinste details”
Het volgende moment zat er weer een glanzende uil op de grond.
Het was niet moeilijk om af te leiden welk deel van Hermelien hier te zien was.
Hermeliens haar was goud/bruinachtig, evenals de kleur van de veren nu.
“En Ron?” vroeg Harry.
“Heeft geen zin. Hij kan nog niet transformeren, en als kon ie dat wel, dan zag je toch een spin met rood haar of met sproeten” spotte ze, nadat ze een grijns op haar gezicht had gehaald.

*oh en sorry, ik kon nog geen goede titel vinden voor dit hoofdstuk, die bedenkt ik meestal aan het eind Wink

Mn excusens..

Greetz Moony

Reacties en tips zijn welkom Very Happy

Moony · Geplaatst: Do Jul 29, 2004 14:29

Deel 22.*

“Dag Iedereen. Voor het eten verschijnt, en iedereen zijn of haar buikje rond eet, heb ik nog een paar mededelingen.”
Perkamentus schraapte zijn keel.
“Zoals jullie inmiddels al wel hebben vernomen hebben we een nieuwe lerares Verweer Tegen de Zwarte Kunsten, Professor Nimfershiff.
Er werd geklapt, terwijl Ron tegen Harry fluisterde:” Blij dat we vanaf dit jaar geen Verweer Tegen de Zwarte Kunsten meer hebben”
“En dan is er nog dit” vervolgde Perkamentus zijn verhaal.
“Alle leerlingen krijgen voorlopig nog VTZK, tot deze periode voorbij is. Dus ook 6e en 7e jaars.”
Er klonk direct gemompel. Sommige leerlingen keken afkeurend en waren beduust, terwijl anderen juist blij waren.
Ginny, die naast Harry zat, begon direct met hem te praten.
“Net of die laatste 2 jaar nog wat uitmaakt, wel of geen VTZK. Waarom doet hij dit eigenlijk? Het is altijd zo geweest, waarom veranderen?”
Harry haalde zijn schouders op tegen Ginny, maar hij wist best wel waarom Perkamentus dit deed. Alles hing af, van Voldemort.
“Haha, kijk Chicco eens!” zei Ron plotseling.
Chicco, die altijd achter Harry aanliep, zat voor zijn voeten onder de tafel.
Over de anders zwarte strepen, hing nu een paarse gloed, die ook in zijn ogen verscheen.
“Mooi mama’s hondje heb je daar, Potter”
Harry keek om. Draco Malfidus stond achter hem.
“Hou – je – mond –“ zei Harry, die elk woord afzonderlijk en duidelijk uitsprak.
Draco grijnsde, hij boog zich voorover, zodat Harry de haat in Draco’s ogen kon zien.
“Nee…” fluisterde hij duister.
Op dat moment vloog er een kandelaar door de zaal, recht op Draco af.
Iedereen die toe keek, trok een pijnlijk gezicht en stootte zachte “oe” kreetjes uit.
Draco stond nog steeds voorovergebogen, maar nu met zijn handen voor zijn kruis.
De kandelaar lag rokend voor hem, tot Draco zich op de grond liet zakken en zachtjes kreunde.
“Wat is hier aan de hand!”
Professor Sneep kwam aanlopen.
“Zo zo, Draco? Draco! Sta op!” Toen Malfidus niet opstond, schopte hij tegen zijn rug, waarna hij helse kreetjes uitstootte.
Hij wilde nog een keer schoppen, tot –
“Sto-oop! Gilde Ginny, die voor Draco was gaan staan, en spreidde haar armen wijd uit, zodat Sneep geen mogelijkheid meer kreeg Draco te schoppen.
“Aan de kant, Wemel” zei hij ijzig.
“Nee”
“Je gaat aan de kant of-
“Of wat?! Dan schop je me zeker? Je doet je best maar Secreetje, Je hebt het recht niet leerlingen pijn te doen!” riep Ginny.
Sneep klemde zijn kaken op elkaar, maar zei heel nadrukkelijk “50 punten aftrek voor Griffoendor.Potter, Griffel, Breng Malfidus naar de ziekenzaal.”
Harry stond op, maar Hermelien bleef zitten.
”Vooruit! Waar wachten jullie op!…" Nog voor Hermelien ook maar iets had kunnen zeggen, kreeg ze een klap op haar wang. Ze zei niets, maar dan ook helemaal niets. Er was geen traantje te bekennen, geen beetje pijn, geen beweging. Ook Sneep stond stil, en staarde naar Hermelien. Een moment van stilte vloog voorbij. 'Ik ben te ver gegaan' dacht Sneep, en slikte. "Kriek, Bel, Breng de Malfidus naar de ziekenzaal alsjeblieft.”
Hermelien stond op, waarna iedereen haar nakeek terwijl ze naar Draco toe liep.
Hermelien leek er niet warm of koud van te worden. Ze knielde bij Draco, en ging daarna recht voor Sneep staan.
Er was een rode plek op haar wang te zien terwijl haar lippen bewogen. Maar het was niet haar stem.”Onverantwoord gedrag wordt gestraft. Ook bij leraren.”
Sneep leek er niet van te schrikken.
“Volgensmij ben jij niét degene die dat bepaald" zei hij.
Hermelien sloot haar mond, en toch zei iemand wat:” Ohjawel, ik bepaal dat wel, of je het nu leuk vind of niet”
Sneep keek achter zich. Hij deinsde aan de kant en begon gelijk over ‘een ongeluk’ te brabbelen.
Het lange gestalte van Perkamentus was verschenen, en had alles al die tijd gezegt, en gezien.
“Je hoeft je niet te verontschuldigen, Severus, ik heb alles gezien. Zou je zo vrij willen zijn mij te volgen?”
Perkamentus liep weg. Sneep twijfelde, maar beende met prote passen achter hem aan.
Madame Plijster kwam aanhobbelen vanaf de oppertafel. “Oh hemeltje, Griffel, Wemel, zouden jullie even willen helpen deze arme jongeman mee te nemen?”
Ze knikten, en hielpen Draco overeind, waarna ze Madame Plijster volgden.

_____________________________________________________________
Nou, Zoals jullie inmiddels wel weten zijn Tips en Reacties welkom. *zowel negatief als positief, ik heb aan allebei wat. (Hoewel ik liever positieve heb natuurlijk, haha Wink

)

Greetz Moony