[AF] Missing (you)

Veer

Missing(you)

Lovestory at Hogwarts
Hoofdstukken:
1: You
2: broken
3: before the dawn
4: away from me
5: feel for you
6: anything for you
7: breathe no more
8 My immortal
9: missing
epiloog

Proloog

Lara glimlachte zwak toen ze een eerstejaar zag struikelen een beet van haar brood. Haar punten waren aanzienlijk gedaald sinds het begin aan haar nieuwe, en laatste schooljaar.
Ze wist waarom. Haar gedachten dwaalden steeds af naar Lander, haar vaste vriend die in Bulgarije woonde...
Ze miste hem.
In het begin had ze niet eens geweten dat hij een tovenaar was, er was gewoon elektriciteit in de lucht geweest toen ze hem het eerst zag.
Perkamentus stond op, hij was net tot schoolhoofd benoemd nu Wafelaar op pensioen was gegaan.
En dat vond Lara best, Wafelaar had naar haar mening vrij ouderwetse methodes. Ze hoopte dus dat Perkamentus minder streng zou zijn.
Hij wou een mededeling doen blijkbaar, hij trok de aandacht met een kuchje en plots was het doodstil in de grote zaal.
'Oke.. Zweinstein zal dit jaar meedoen aan een soort uitwisselingsproject' zei hij, Lara keek verrast op, 'Enkele leerlingen van klamfels zullen hun laatste jaar hier doen en ik hoop dat jullie die goed zullen opvangen'.
Lara glimlachte... Zou hij erbij zijn?

reacties?
^^
xxxxxxx
Veer[/u]

Veer

Chapter one: You

Lara zuchtte en liet zich op haar bed vallen.
Het was een drukke dag geweest en ze was doodmoe, ze zocht meteen naar haar kistje met Landers brieven.
Ze zag zijn glimlachende gezicht op de foto naast haar bed naar haar kijken...
Lara McPherson, 19 jaar, zwart haar, blauwe ogen en een zwadderaar.
Zo omschreven mensen haar, als een huls.
Niemand wist hoe ze echt was, behalve Lander.
Niemand wist af van de littekens op haar armen die ze steeds verborg achter polsbandjes en lange mouwen.
Slechts weinig mensen wisten dat haar haar zwart was gekleurd. Van nature was ze blond, zoals haar moeder... Alleen haar moeder was er nog.
Maar dat vond Lara oké, zij en haar moeder, het was oke.
Ze woonde wel niet meer thuis, haar familie had nooit veel voor haar betekent, ze kende haar ouders amper.
haar vader stierf toen ze 6 maanden oud was en haar moeder werkte 24 op 24, 6 op7. omdat zij voor de inkomsten moest zorgen en nooit haar diploma had gehaald.
Dat was niet verwonderlijk, Ze had nog op school gezeten toen Lara werd geboren...
Lara zocht een stuk perkament en nam een potlood, ze vond het onaangenaam om met een veer te schrijven.
Haar huls, maar wat dacht haar ziel.

The words have been drained from this pencil .
Sweet words that I want to give you

Ze kraste een hartje achter de zin en beet op het porlood

And I can't sleep, I need to tell you
Goodnight

Ze glimlachte onzeker maar die glimlach vervaagde al gauw.
De stilte overheersde in de ruimte en liet haar slechter voelen.
Ze was alleen...

When we're together I feel perfect
When I'm pulled away from you I fall apart

Ze streek door haar haren en beet op haar lip.
Er was niemand in de slaapzaal die haar nu kon zien, het kon haar niet deren. Ze had een hekel aan mensen die bezorgd deden over haar, achteraf kon het hen toch niet schelen..
Ze wou geen valse hoop.

Now that you love me
I love myself
I never thought I would say that
I never thought that it be, you..

Lara noteerde de laatste zin en plooide het perkament op.
Ze stak het bij de andere brieven in haar kistje...

[Please, Please forgive me]
[But I Won't be home again]

Veer

Chapter two: Broken

Lander Stone, 20, blauwe ogen, donkerbruin warrig haar, charmant.
Zo kenden vele mensen hem, zijn vrienden kenden hem zo. Maar Lara niet. Zij kende hem als de man met dat beetje extra dat hem zo speciaal maakte.
Als ze in zijn ogen keek zag ze niet zomaar zijn ogen, maar dacht ze aan de blauwe zee die je geheimen voor jou verzweeg als ze te zwaar waren om voor jezelf te houden.
Als hij zijn armen om haar heen legde, voelde ze zich veilig en geborgen. Dat niemand haar ooit nog zou kunnen kwetsen.
Iemand waarbij ze kon uithuilen, zonder zich te hoeven schamen. Veiligheid

"Wanted you to know, I love the way you laugh"

Ze hoorde hem opnieuw die woorden zeggen, alsof ze nu zou wakker worden in haar appartement en hij naast haar zou liggen.
Dat hij in haar ogen zou kijken en glimlachen, door haar haren zou strijken.

"I wanna hold you high and steal your pain away"

Hij kon haar pijn zo goed wegnemen, Lara was daardoor al vaker vebaasd geweest over hoe hij dat deed.
Als hij zachtjes 'shht' zei voelde ze zich al meteen stukken beter. Als hij met zijn wang lang de hare streek voelde ze zich plots ongelooflijk gelukkig...Het verbaasde haar, en stelde haar gerust. Omdat ze zeker wist dat hij om haar gaf.

"I keep your photograph, I know it serves me well".

Een rijtje van vier foto's onder elkaar.
Op de eerste keken ze elkaar verliefd aan, op de tweede zoenden ze elkaar, op de derde ook maar daar hing Lara's haar voor haar gezicht en op de vierde leune zij met haar hoofd tegen zijn schouder.

"Cause I'm broken when I'm lonesome".

'Lara! Wil je dat wegsteken?' zei de professor, de lerares stond achter haar en keek naar de vier zwartwit fotootjes die Lara vasthield.
Ze voelde een schok, alsof er net iemand in haar hart had gekeken en daar Lander had gevonden.
Ze stak het haastig tussen haar boek en de professor wandelde verder.
Lara keek naar het felrode polsbandje dat ze van Lander had gekregen, dat was de enige reden waarom ze het droeg. Ze was normaal gezien altijd in het zwart gehuld en het polsbandje viel op. Er stond in zwarte letters "I LOVE YOU" op.

"And I don't feel right when youre gone away"

Niemand wist dat ze een vriend had, behalve Layla, haar halfzus.
Ze hadden dezelfde vader, alleen kon Layla hem nog herinneren.
Lara's moeder was 17 geweest en haar vader 25, hij was getrouwd met Layla's moeder op de moment dat Lara was geboren.
Maar toen Layla's moeder was overleden had Mira (Lara's moeder) haar in huis opgenomen.

"There's so much left to learn and no one left to fight"

Het deerde Lara niet, ze had de strijd toch al opgegeven.

[Maybe someday you'll look up]
[And, barely concious, you'll say to no one]
[Isn't something missing?]

Bedankt voor de reacties ^^
xxx
Veer

Veer · Laatst aangepast door Veer op Za Apr 08, 2006 18:37; in totaal 1 keer bewerkt

Chapter tree: Before The Dawn

"Meet me after dark again and I'll hold you"

Het was nacht geweest toen ze hem had ontmoet, ze zag hem gewoon, wandelde naar hem toe en hij sloeg meteen zijn armen om haar heen.
Alsof ze beiden wisten dat diet "Het" was, ze had het gevoeld.
Ze voelde het in de luttele seconden dat ze daar stonden en hem in de ogen keek, er hing iets onbeschrijfbaars is de lucht.
Hij had die nacht maar een ding gezegd.
'Je zag er dwars doorheen, dwars doorheen mijn masker'

Zo'n vreemde uitspraak die ze toch duidelijk begreep, ze had er geen verdele uitleg voor nodig.
Vanaf die dag waren ze onafscheidbaar, na een week was hij bij haar op de camping blijven overnachten en na twee weken, toen Lara weer naar huis moest, was hij mee gegaan.
Op de luchthaven hadden veel mensen hen aangestaard, wat niet zo verwonderlijk was aangezien ze niet van elkaars lijf konden blijven.
Allen met gemengde gevoelens, de ene mensen met de gedachte van wat een leuk stel. Andere mensen dachten dan weer dat dit soort gedrag ongepast was in het openbaar.
Maar LAra had het niet kunnen stoppen, ze moest bij hem zijn

"I am nothing more than to see you there"

De nacht deed iets bij haar, de maan, de sterren.
Ze probeerde zich een hemel voor te stellen zonder die lichtjes aan de lucht. Donkerder dan je je kan voorstellen, zo voelde ze zich soms.
Zo hopeloos, zonder die lichtjes
...
Hij had haar naam op zijn pols getatoeeerd.
Maar Lara wist dat hij die verborg voor buitenstaanders, hij liep niet graag te koop met zijn gevoelens...

[You won't cry for my absence, I know]
[You forgot me long ago]

^^
Dat is het alweer Razz

Ga straks misschien typpen voor volgende post ^^.
Reacties nog steeds welkom
xxxx

Veer

Chapter four: Away From Me

Ze telde de dagen af, al kruiste ze geen vakjes af op een kallender, het gebeurde in haar hoofd.
Ze herrinerde zich nog toen lader haar littekens ontdekt had, hij was haast beginnen huilen. Ontsteld over het feit dat het meisje ooit haar armen had opengekerfd door het toedoen van een gebroken realtie

"I hold my breath as this life starts to take its toll"

Nu wist ze wel beter, ze liet het leven geen controle nemen over haar, ze wou zelf controle hebben.
Lara gaf het wachtwoord en ging de leerlingenkamer binnen. Cindy, een goede viendin van haar, was zo te zien bezig met een huistaak van Transfigurie. Die eigenlijk tegen gisteren was, maar Cindy was altijd een dag telaat.

"Lost all faith in the things I've achieved"

'Lara, hoe gaat het ermee?' vroeg ze, dat was iets wat ze de laatste tijd veel hoorde van anderen, zag ze er zo erg uit?
Ze wist dat haar punten sterk gedaaald waren sinds het begin van het nieuwe schooljaar.
'je ziet er vrij triest uit sinds we aan het laatste jaar zijn begonnen' vulde Cindy zichtzelf aan.
'Jah, het.. vreemd dat we niet meer terugkomen' zei ze, 'meer niet'.
Ze wou de waarheid niet zeggen, ze was blij dat het school eindelijk gedaan was, ze zou met Lander naar haar dreuzelappartementje verhuizen.
Ze had het gekocht door het geld dat ze verdiende met vakantiewerkjes toen ze nog thuis woonde en met zakgeld dat ze spaarde. met de erfenis van haar vader.

"I'm longin to be lost in you"

Wegzinken in zijn armen en genieten van wat ze met Lander had.
Momenteel leek het moment zo onrealistisch, maar als het er zou zijn...
'Ga je Zweinstein missen?' vroeg ze, Lara schudde haar hoofd.
'Weet je... Cindy... Eigenlijk niet. Voor mij heeft het altijd gevoeld alsof ik hier gevangen werd gehouden, tegen mij wil. Iets wat me ervan weerhoud echt te leven' zei ze.

"Won't you take me away from me?"

'En, het is soms moeilijk om met jezelf te leven. Zonder iemand dat je af en toe verteld dat het geen droom is ' sloot ze af...

[Am I That Unimportant?]
[Am I So Insignificant?]

Reacties mag nog steeds ^^
Sorry dat het zolang duurde, computer was gecrasht enzo Very Happy

maar nu is alles terug Razz

xxxx
Veer

Veer

Hoi...
Wil even zeggen dat het nog even gaat duren voor ik tijd heb om weer een nieuw stukje te posten.
Ik vind het zelf jammer omdat ik echt plezier heb in het schrijven en posten maar jammer genoeg begin ik volgende week weer aan mijn examens... Sad

Dinsdagnamiddag vind ik misschien wat tijd tussen het leren door maar hoogstwaarschijnlijk is het volgende hoofdstuk pas voor de paasvakantie die op 1 april begint.

xxxx
Veer

Veer

Chapter five: Lies

Lara schrok toen Andrew haar op de gang aansprak, haar ex… ‘Hey’ zei hij, Lara wou vluchten maar was op een of andere manier versteend.

“You Will Never Be Strong Enough”

‘Heey’ zei ze nerveus, ‘Hoe gaat ie?’. Ze begreep niet waarom ze antwoorden maar het was een soort mechanisme in haar dat zei dat ze iets moest zeggen.
‘Goed, met jou?’ vroeg hij. Lara slikte onzeker, ‘Euhm..oke’ zei ze.

“You Will Never Be Good Enough”

‘Weet je’ zei hij met een glimlachje, ‘Ik denk nog vaak aan jou’
‘Ohja?’, Lara probeerde verbaasd te klinken maar het lukte haar niet echt goed, ze wou vluchten.
‘Ik mis je’

“You Were Never Concieved In Love”

‘Andrew, we zijn al 2 jaar uit elkaar’
‘Maar we waren zo lang samen’
Hij stapte naar voor en ze hoorde hoe hij ademde, het bezorgde haar rillingen…
‘Andrew, nee’ zei ze stil, hij negeerde haar en deed nog een stap dichterbij, haar gedachten werkten snel en plots voelde ze weer haar benen.
‘Laat me verdomme met rust’ zei ze kil, hij grijnsde naar haar.
‘Wat ga je doen? Je bent niets waard Lara, niets’ zei hij

“You Will Not Rise Above”

Ze deed een stap naar achter, draaide zich om en rende weg naar haar klaslokaal.
Ze ging aan het raam zitten, merkte Landers uil op en liet die even binnen om de brief te nemen. Lara plooide die voorzichtig open onder haar lessenaar en zuchtte.
Ze miste hem, zo hard. Ze had een hangertje rondom haar hals hangen dat hij haar had gegeven toen ze weer naar huis moest.

You are the only reason
That I stil wanna live
And, baby, maybe you can’t see
But You’re the only one for me

The days are passing by
To you I wouldn’t lie
Inside I’m bleeding, the end is near
But by your side I know I have nothing to fear

As long as I know for sure
I know you are my only cure
And you shouldn’t crie when I’m away
Cause When I’m back I will stay

Cause I need you
...

De les was nog niet begonnen… Lara stond op en verliet het lokaal, alsof ze het even niet meer aankon. Allemaal kwam het op een en dezelfde moment op haar af.
Ze wandelde wat verder, leunde tegen de muur en ging zitten.
Het was alsof ze Landers stem alweer hoorde

“Rest In Me And I’ll Comfort You”

Lara snikte opnieuw, liet zich wat dieper zakken en stond uiteindelijk op. Ze wandelde voorzichtig naar de ziekenzaal en ging op een van de bedden zitten
‘Zo’ vroeg de verpleegster haar, ‘Wat scheelt er’
‘Ik heb hoofdpijn’ zei ze zacht, ‘Heb al een tijdje niet meer geslapen’.
‘Hmm… Weet je, ik zal je een slaapdrankje geven en dan kun je hier rusten’ zei ze, Lara knikte en ging neerliggen.

“I Have Lived And I Died For you”

[Isn’t Something Missing?]
[Isn’t Someone Missing me?]

Bedankt voor de reacties ^^
Paasvakantie is al voor de helft gevuld, maar k ben nu bezog met hetvolgende hoofdstuk al te typpen.
Heb het druk met nog een ander verhaal te schrijven, te RPG'en, gedichtjes en school Rolling Eyes

Reacties kan ik nog wel lezen Wink

xxxx

Veer

Chapter six: Anything for you

Ze mocht de ziekenzaal alweer verlaten en was daar enorm blij om.
’s Morgens had ze in de spiegel gekeken en beslist om de zwarte haarkleur uit te wassen, voor als Lander zou komen morgen…

“I’d Give Anything To Give Me Too You”

Zodra ze weer op de slaapzaal was nam ze haar brievenkistje en opende het met een zelfgemaakte spreuk. Met een zachte klik opende het en keek ze naar de foto die aan de binnenkant van het deksel kleefde.
Daarna nam ze een van de brieven en las ze hem

Ik mis je.
Ik hoor je stem telkens weergalmen, maar als ik rondom kijk sta je er niet
Mensen vragen naar je, omdat ik in mijn slaap naar je vroeg
Ik denk de hele tijd aan jou, ik kan het niet helpen.
Ik vraag me af hoe je dat doet, me zo eenzaam laten voelen door er niet te zijn
…
xxx
L.

L, hij sloot nooit af met zijn volledige naam, en dat begreep Lara.
Ze greep automatisch naar het hartjeshangertje rond haar hals en zuchtte.
Lara miste hem ook, de hele tijd. Als ze in de lessen zat dacht ze aan hem, als ze niets deed, dacht ze aan hem…

“Nothing’s Stopping You So Please Release Me”

Lara hoorde voetstappen en verborg haastig het kistje weer in haar lade van haar nachtkastje.
‘Lara?... Voel je jezelf al wat beter?’
Het was haar halfzus, Layla. Lara knikte onzeker en ze kwam naast haar zitten op het bed.
‘Morgen is hij er’ zei Lara stil, haar zus knikte en keek haar bezorgd aan.
‘Misschien moet je wat rusten nog’ stelde ze voor, ‘je ziet er nog wat moe uit en je wil er opperbest uitzien als hij er is, niet?’.

“Make Believe, Close Your Eyes”

Ze wierp weer een blik op de foto op haar nachtkastje en keek naar Layla.
Ze kleedde zich om en kroop in het bed, ‘Slaapwel meid’ zei ze, Layla knikte en verliet de slaapzaal.
Alvorens haar ogen te sluiten keek Lara naar de foto

"I ’ll Be Anything For you”

[I Know What you Do To Yourself]
[I Breath Deep And Cry Out]
[Isn’t Something Missing?]
[Isn’t Someone Missing Me?]

^.^
Thnx voor de reacties.
Zoals gezegd is het nu paasvakantie (voor mij toch al)
Mijn examens zijn afgelopen en ik begin nu meteen aan het volgende hoofdstuk in word...

xxxx

ps: reacties mag ^.^

Veer · Geplaatst: Za Apr 01, 2006 9:45

Chapter seven: Bring Me To Life

Een bal, er zou een bal komen om de studenten van Klamfels te verwelkomen.
Lara had een zwart kleedje aan, mouwloos, zwarte All Stars, netkousen en nethandschoenen om haar littekens te verbergen.
Haar haren waren opnieuw blond, met een paars haarlint hield ze de lokken uit haar gezicht en de keek op toen de deuren opengingen.
Lara zag hem meteen, hij was haast de enige die zich mooi had opgedost met een hemd. Zijn bruine haren lagen warrig en halfweg bleef hij staan om haar te bewonderen.
Ze zag hem met zijn lippen geluidloos ‘Wauw’ zeggen en Lara voelde haar wangen rood worden.
Hij kwam weer in beweging en wandelde naar haar toe, legde zijn handen op haar heupen en zoende haar.
‘Nooit gedacht dat ik een meisje zo zou missen’ zei hij glimlachend, Lara beantwoorde zijn kus, ‘Je staan leuk, met je haar zo’ zei hij.
‘Ik hoopte al dat je dat zou vinden. Het zwart is er nog maar net uit, dus niemand heeft me herkend’ zei Lara, ze twijfelde even, ‘Zullen we het terrein verkennen?’.
‘Jah, oké’ zei hij, ze verlieten samen het Bal alvorens het goed was begonnen.
…

Niet echt een lang stuukje, maar het is niet eht volledige hoofdstuk ^.^
En k heb geen reacties gehad Rolling Eyes

xxxx

Veer · Geplaatst: Vr Apr 14, 2006 11:44

Het voelde goed, om zo samen door de koude te wandelen en te praten. Over wat ze hadden gedaan, ze hoefden elkaar niet te zeggen hoe hard ze elkaar gemist hadden. Ze begrepen elkaar…
Ze lagen aan het meer nu, rolden rond over het vuile zand terwijl ze elkaar zoenden.
‘Lara?’
Ze voelde hoe de sfeer plots serieus werd en ze keek hem aan.
‘Wil je met me trouwen?’. Lara glimlachte even en knikte.
‘Wanneer?’ vroeg hij.
‘Wat dacht je van volgende week?’

“How Can You See Into My Eyes Like Open Doors”

‘Oké’ antwoordde Lander meteen, ‘Volgende week’
‘Wat doen jullie hier nog?’ klonk een stem, de twee keken geschrokken op en staarden in het gezicht van een van Landers leraren.
‘Euhm…rollebollen?’ zei Lara blozend, Lander lachte en ging naast Lara zitten.
‘Het bal is al een half uur gedaan, jullie moesten in bed liggen’
‘Wel, euhm. Sorry professor, we zijn niet echt op het bal geweest’ zei Lara, ze merkte hoe de leraar haar geërgerd aankeek.
‘Ohja, dit is men vriendin’ zei Lander, ‘Lara’.
De leraar knikte naar haar en keek weer naar Lander.
‘Jullie moeten nu echt naar bed’ zei hij, Lara keek naar Lander en herkende pretlichtjes in zijn ogen.
‘Meneer, we zouden onze relatie min of meer geheim willen houden’ zei Lara, de leraar knikte en het koppel stond op. Ze hadden hetzelfde idee en Lara volgde haar vriendje naar het schip…

“Leading You Down Into My Core”

‘Lara’ fluisterde hij, ‘Lara, sta op. We zijn te laat’.
Lara schrok wakker en keek hem aan.
‘We zijn te laat!’ herhaalde hij, ze sprong uit het bed en kleedde zich haastig aan waarna de twee zich naar de les begaven.
‘Hoe komt het dat jullie te laat zijn?’
De lerares keek de twee streng aan en Lara zuchtte, ‘Ik heb me overslapen professor’.
‘En u?’ ze keek naar Lander en wachtte op het excuus dat hij zou geven.
‘Sorry mevrouw, ik vond het lokaal niet, zij heeft me de weg gewezen toen ik haar op de gang tegenkwam’ zei Lander, hij behield zijn strakke en serieuze gezicht terwijl hij haar aankeek.
‘Wel, ga maar zitten’.
Lara ging vanachter zitten en Lander vanvoor, ze merkten dat enkel meisjes naar Lander keken alsof hij een god was…

[Even Though I'm The Sacrifice]
[You Won't Try For Me]
[Not Now]

Sorry voor het lange wachten ^.^
Mjah, nu heb ik nog 3 en een halve dag vakantie (Ik ben Belg Very Happy

) en dan weer school. Woensdag is mn laatste dansles dus heb ik daarna misschien tijd om te posten Wink

.
Nu hebbik het volgende hoofdstuk al af in Word en ik begin zometeen aan het volgende dus Laughing

...
xxxx
ps:reacties mag hea Wink

Veer · Geplaatst: Vr Apr 14, 2006 14:52

Chapter eight: Where Will You Go

Ze waren getrouwd, tijdens het weekend.
Lara voelde zich beter dan ooit en binnen een week zou het kerstmis zijn. Ze zouden samen in Lara’s appartement overnachten gedurende de kerstvakantie en ze verlangde ernaar.
Ze waren er goed in geslaagd om hun relatie geheim te houden, als begreep geen van beiden waarom ze dat wouden.
Het viel op dat veel meisjes achter studenten van Klamfels liepen, dus sommigen ook achter Lander. Lara glimlachte toen ze zag hoe Lander op de gang werd aangeklampt door een ravenklauwer en ze wandelde erheen.
‘Heb je al een date voor het bal?’ vroeg het meisje, Lander schudde zijn hoofd.
‘Ik ga niet naar het bal’ verklaarde hij, ze hadden nog getwijfeld of ze zouden blijven of niet, om het bal bij te wonen. Maar uiteindelijk hadden ze beslist naar huis te gaan, samen.
‘Waarom niet?’
Lara herkende haar, het was Nina, ze kwamen niet echt goed overeen aangezien ze ooit om een jongen hadden gevochten.
‘Ik ga naar mijn vriendin’ zei hij, ik kwam naast hem staan en keek Nina aan.
‘Leuke jongen, niet?’ vroeg ze, Nina wierp haar een hatelijke blik toe.
‘Maak je geen illusies Lara, hij is al bezet’ zei Nina haar, Lander keek haar dreigend aan en deed een stap naar haar toe.

“But I, I Know Who You Really Are”

Lara trok hem zachtjes terug aan zijn bovenarm, hij wist dat hij haar niet moest beschermen maar toch deed hij het.
‘Niet doen’ zei ze stil, hij keek haar aan, ‘Ze is het niet waard’.
‘Maar jij wel’ antwoordde hij, Lara glimlachte zwakjes. Ze nam zijn hand waardoor zijn mouw verschoof een de tatoo op zijn pols even zichtbaar werd.
‘Jij?’ zei Nina vol afschuw, Lara haalde haar schouders op, ze keek Lander aan en hij bemerkte een glans in haar ogen, hij voelde zich plots triest.
‘ik weet het’ mompelde hij, ‘Sorry, ik had er niet aan mogen denken’.
Het was vreemd, maar Lara voelde zijn pijn. Als hij aan zijn eerste gebroken hart dacht voelde ze de tranen opkomen en kon ze het niet tegen houden.
Hoe hard ze ook probeerde.

“You’re The One Who Cries When You’re Alone”

^.^
Speciaal voor jullie

xxxx

Veer · Geplaatst: Vr Apr 21, 2006 20:00

‘Wat?’ zei Nina, ze keek de twee verbaasd aan en grijnsde.
Lander zoende Lara vluchtig en ze glimlachte even, ‘houvanje!’ fluisterde ze.
‘Djeezes, als je haar dan toch zo graag hebt. Trouw dan meteen met haar’ zei Nina hatelijk.
‘Zullen we gaan wandelen?’ vroeg Lara, Lander knikte.
…

Nina had zich stil gehouden, waarschijnlijk omdat ze was afgewezen voor een Zwadderaar die zwarte lipstick droeg en paarse lokken in haar haren had. Nina werd door vele als een Mode icoon beschouwt op school, en na hun ruzie had ze Lara meteen als Mode miskleun benoemd.
Dus, als ze de roddel zou verspreiden, zou ze haar eigen imago beschadigen. En Nina kennende…

“Scared To Death To Face Reality”

Kerstmis
Hij hoorde zacht gesnik komen van de slaapkamer. Zo stil en toch hoorbaar, alsof plots iemand in zijn binnenste greep en zijn hart fijnkneep.

“No One Seems To Hear Your Hidden Cries”

Lander legde het magazine dat hij net nog aan het lezen was neer en ging naar haar heen.
‘Lara?’ vroeg hij stil, hij keek vanuit het deurgat de kamer binnen en zag haar huilend op het bed liggen.
In haar hand hield ze een brief en haar make-up was uitgelopen. Hij kwam naast haar zitten, doorlas de brief en streek haar daarna troosten door haar haren.
‘Zelfmoord’ mompelde ze, ‘Ik weet niet eens waarom’.
‘Ze laat je niet in de steek. Ze is je moeder, ze houd van je’ zei Lander stil, ‘Voel je het ook ?’
Lara stopte met snikken, ging recht zitten en keek hem verbaasd aan.
‘Hoe bedoel je?’ vroeg ze, haar ogen waren rood van het huilen en haar haren kleefden aan haar gezicht. En nog steeds vond Lander haar knap.
‘Als je luistert. Dan hoor je de stem van je geliefden in de wind. Je zult haar gezicht herkennen in de wolken. Onze dochter zou later op haar lijken… als je het goed aanvoelt ontdek je dat ze nog nooit zodicht was’ verklaarde hij.
‘Ik voel haar’ zei Lara stil, ‘ik begrijp het, maar ik mis haar nog steeds’
‘Ze wou al zo lang bij je vader zijn’ zei hij, ‘daar is ze nu’

“You’re Left To Face Yourself alone”

ziezo geef zou gauw mogelijk een vervolg ^.^
Reacties mag...

xxxxx

Veer · Geplaatst: Zo Apr 23, 2006 20:39

[karaoke bar]
‘I've heard there was a secret chord
That David played and it pleased the Lord
But you don't really care for music, do you?’
[…]
‘I've seen your flag on the marble arch
Love is not a victory march
It's a cold and it's a broken Halleluja’
[…]
Hallelujah

Lara stopte met spelen en ging naar Lander toe.
‘Zullen we naar huis gaan?’ vroeg hij, ze knikte en verlieten het podium. Ze negeerden de starende blikken en gingen richting uitgang toen Lara werd tegengehouden.
‘Je hebt een goede stem’ zei de man, ‘Ik werk bij een platencontract en..’
‘Nee bedankt’ zei ze meteen, de man keek haar een beetje verrast aan.

“I’m So Sick Of Speaking Words That No One Understands”
…

De school was weer begonnen, mensen waren opgewekt en leken dingen plots op te merken.
Zoals Lara, met haar paarse lokken, de Zwadderaar meid die steeds vaker glimlachend door de gangen wandelde.
En de knappe Lander, die volgens de nieuwste geruchten een vaste vriendin had en waardoor velen teleurgesteld waren. Of Lien, een Griffoendor die uitging met een Zwadderaar en zich niets aantrok van de omstanders.
Cindy, die plots polsbandjes droeg.
Dingen die niemand waren opgevallen leken ze plots te merken.
Maar hetgeen wat Lara opviel was Nina, die de hele tijd rond Lander hing.

“It’s Clear Enough That You Can’t Live Your Whole Life Alone”

Ze zag hem elke avond, ze gingen samen naar het schip.
De volgende ochtend waren ze als eerste in de Grote Zaal en konden ze gewoon zichzelf zijn.
Ze genoten het meeste van de ochtenden, de leraren zagen hen wel. Maar die hadden niet de nood
Om te roddelen.

“I Can Hear you In A Whisper”

Layla wist van hen af, en Landers beste vriend: Nick, ook.
Nina ook, maar die geloofde het niet, of ze begreep het niet. De halve school vond blijkbaar dat Nina met Lander moest zijn, en niemand zag dat Lara plots een nog grotere hekel aan haar had…

“But You Can’t Even Hear Me Scream”

[And If I Bleed, I’ll Bleed]
[Knowing You Don’t Care]

xxxxxxxxxx
Veer
reacties? Laughing

Veer · Geplaatst: Wo Apr 26, 2006 12:38

Chapter nine: Understanding

Lara slikte onzeker, vandaag zou er en einde aan komen.
Lander zou ervoor zorgen dat Nina hem met rust zou laten. Maar hij had nog niets gedaan, Nina zat naast hem in de les en ze werkten in stilte aan de opgegeven taak.
De paasvakantie was alweer voorbij en sindsdien werd Lara enken triestiger door Nina’s gedrag. En toen, midden in de les, stond Lara op. Ze draaide zich om, deed de ring van haar vinger en keek er even naar.
Ze voelde haar ogen met tranen vullen, legde de ring voor hem neer en rende het lokaal uit.

“You Hold The Answers Deep Within Your Own Mind”

Lander staarde even wezenloos naar de ring en voelde starende blikken.
Daarna nam hij die op en rende haar achterna, hij vond haar even verder op de gang, ze zat op de grond tegen een muur geleund en snikte.

“Consciously You’ve Forgotten It”

Lander liet zich naast haar neerzakken en beet op zijn lip.
‘Alles oke?’ vroeg hij, zijn stem klonk schor en Lara haalde haar schouders op.
‘Ik dacht dat ik sterker was dan dat’ zei ze stil, ‘Maar telkens als ik haar zo zie doen overmeesterd het me opnieuw. Die pijn’
‘Lara, je weet dat ik haar niet moet’ zei Lander, ‘Ik wil jou. Ik wil bij jou kunnen zijn, je aan eht lachen maken, je troosten. Ik wil naar je verhalen kunnen luisteren. Jou pijn en verdriet delen. Het maakt niet uit wat de toekomst ook brengt, zolang jij er maar bent’
Hij nam haar hand en schoof de ring weer aan haar vinger. Daarna legde hij zijn handen op haar polsen en zei: ‘Het verleden is nog slechts een schim, laat het geen aanleiding zijn voor toekomstige tranen’
Lara glimlachte waterig.
Ze keek naar haar polsen en merkte dat de littekens verdwenen waren

“Shame We Hide Our Eyes, To Blind Them From The Truth”

‘Bedankt’ zei ze stil, hij omhelsde haar en de bel galmde doorheen het schoolgebouw.
Ze stonden op, droogden hun tranen en gingen naar de volgende les. Daar gingen ze vanachter in het lokaal naast elkaar zitten en keken elkaar af en toe verliefd aan.
Niemand zei er wat over, alsof het gewoon een bewijs was voor iets wat ze al wisten, alsof het nooit anders was geweest.
Nina ging achter hen zitten, ze wierp geen hatelijke blikken naar hen toe.
De leraar glimlachte toen hij het stel samen zag zitten en Lander glimlachte ook.

“Please Don’t Be Afraid”

Niemand vroeg uitleg, ze begrepen het meteen.
Vanaf dat Lander haar achterna was gelopen hadden ze het begrepen

“The Dawn Will Break The Silence”

[Isn't Someone Missing Me?]

En het volgende hoofdstuk zal het laatste zijn ^.^
Maar ik begin nu al te typpen aan een nieuwe fanfic...
Dus er is misschien nog hoop, ik heb genoeg inspiratie voor 3 boeken momenteel (waarmee ik dus bezig ben) Very Happy

xxxxxxxxx
Veer

Veer

Chapter ten: Missing

10 jaar later
Lara zuchtte stil en liet zich neerzakken op het bed.
Lander was al een week weg, en zij zat thuis met hun 3 dochters: Amy-Lee, Leanne en
Eva- Luna. Ze wilden een tijdje uit elkaar gaan, maar Lara begreep niet waarom.

“Please, Please Forgive Me
But I Won't Be Home Again”

De zon scheen door het kleine raampje binnen in de kamer en wierp haar licht op het bed en de muur. Na een tijdje stond Lara op en ging haar dochters van school halen, normaal deden ze het samen, maar nu zou ze alleen moeten gaan.
Zodra ze aankwam begonnen de leraren vragen te stellen, vreesde ze.
Maar dat gebeurde niet, ze haalde de kinderen op en ging naar huis, alsof er niets aan de hand was.

“Maybe Someday You’ll look Up
And Barely Conscious You’ll Say To No One
Isn’t Something Missing”

Er was niet veel post, maar wel een brief van Lander.
‘Kom morgen naar de karaoke’ stond er, Lara herhaalde de woorden in haar hoofd, legde de brief weg en ging haar dochters helpen met hun huiswerk.
Amy-Lee had nooit veel hulp nodig, zij zou volgend jaar naar Zweinstein gaan. Maar Eva- Luna, de jongste, begreep niet altijd alles.
Met een zucht ging ze zitten naast haar en hielp hen.
…
“You Won't Cry For My Absence, I Know”

Om 20 uur ‘s avonds stond Lara in de karaoke, ze zag hem staan, voelde hem.
Ze wist dat hij haar miste, het kon niet anders.
Met kleine stapjes wandelden ze naar elkaar toe. ‘Ga je zingen?’ vroeg hij, ze haalde haar schouders op.
‘Voor jou?’ vroeg Lara onzeker, hij knikte kalm en Lara glimlachte zwak.
‘Mis je mij?’ vroeg ze, hij knikte opnieuw en Lara begaf zich naar het podium, voor hem wou ze zingen, voor niemand anders…

“You Forgot Me Long Ago
Am I That Unimportant
Am I So Insignificant
Isn't Something Missing
Isn't Someone Missing Me"

Lander kwam naast haar staan en zong zacht mee…

“Though I'd Die To Know You Love Me
I'm All Alone”

Het werd zwaarder voor Lara om haar tranen te verbergen, maar voor ze het besefte stroomden die over haar wangen.
Hij merkte het, nam haar in haar armen en zong zachtjes verder.

“I Know What You Do To Yourself
I Breathe Deep And Cry Out
Isn’t Something Missing
Isn’t Someone Missing Me”

Ze zongen stiller, en stiller, tot ze zwegen aan het einde van de muziek.
Ze waren zich weinig bewust van de vele blikken, maar het raakte hen ook niet, toch niet op die bewuste moment. De enige personen die ze zagen waren elkaar.
‘Ik mis je’ zei Lara, ‘Maar ik begrijp niet waarom je’
‘Ik ook niet’ zei Lander, ‘Ik denk dat ik wou weten of ik zonder je zou kunnen. Omdat ik niet anders heb geweten, nooit’
‘Toch wel?’ vroeg Lara verbaasd, hij schudde zijn hoofd en glimlachte zwak.
‘Mijn leven begon pas toen ik jou leren kennen’ zei hij, ‘Mijn leven ben jij, hier met jou zijn. Mijn laatste dag zal ik bij jou doorbrengen’
‘Beloofd?’
Lara keek hem onzeker aan, ze hoefde verder geen reden waarom hij weg was gegaan, ze voelde opnieuw zijn pijn, ze huilden dezelfde tranen.
‘Beloofd’ zei hij zacht.
Ze proefde zijn zoute tranen die vermengd waren met de hare
…

[Isn’t Something Missing?]
[There Is Someone Missing Me]

dat is het dus...
Cool

Mijn volgende verhaal is op weg, ik heb tot nu toe 2 en een halve pagina getypt en ik hoop dat die goed is...
Reacties mag!!!
xxxxx
Veer