[AF] Lily, James & co.; from nightmare to dream

celtic_me · Geplaatst: Ma Jul 17, 2006 12:19

{Sirius}
,, Oh, meneer Zwarts, kijk nu, een hele leuke foto van een bange Sirius. Ik denk dat leerlingen op Zweinstein dat heel lollig gaan vinden.” Ja lap, Jaina had iets gevonden dat me de rest van mijn dagen zou blijven achtervolgen. Zij vond het grappig, maar ik helemaal niet. Okee, misschien een klein beetje, maar alleen omdat haar idee goed was, en de uitvoering… gewoon perfect.
,, Komaan, Ryan, wat kan ik doen zodat je me die foto geeft.” Riep ik haar na toen ze van me wegliep.
,, Weet je, Zwarts, die lijst is te lang om op te noemen, dus ik zal je de moeite besparen om hiernaar te luisteren. Ze bleef maar lachen. Ik wist niet wanneer ze zou ophouden. Als ze ooit al ophield.
,, Probeer het, met mij weet je nooit.” Ik probeerde enthousiast te klinken.
,, Goed, jij je zin. Ten eerste, noem me niet meer Ryan, ik heb een voornaam om een reden.”
,, Okee, maar dan ook geen ge-Zwarts meer.”
,, Redelijk genoeg. Dan, ten tweede, geen zielige grapjes meer met Lily en Rune. Ook niet et mij.” Zei ze doodleuk.
,, Met jullie alledrie niet?” ik schrok op, dat zou moeilijk gaan worden, ,, Geen meer met Lily, en ook niet meer met Lawson… Rune.” Ik moest al gaan opletten met wat ik zei, blijkbaar gold dat noemen-bij-de-voornaam ook voor haar vriendinnen.
,, Maar mag ik soms wel nog een grapje uithalen met jou?” vroeg ik heel zielig, met de immer almachtige, nooit strijd aflatende puppyblik op mijn gezicht. Jaina begon te lachen toen ze het zag.
,, Waarom, als ik vragen mag?” vroeg ze me steenkoud.
,, Wel, omdat ik je dat van vandaag nog betaald moet zetten… en omdat het bij onschuldige grapjes zal blijven.” Zei ik waarheidsgetrouw.
,, … Okee dan, maar hou het onschuldig.” Dat was een bevel, ik knikte.
,, Mag ik dan nu die foto?” vroeg ik wanhopig. Ja, ik was wanhopig, ik had een reputatie hoog te houden, weet je wel.
,, Eens denken… nee.” Lachte ze me toe.
,, Waarom dan niet. Ik doe wat je wilt… alles, maar geef me alsjeblieft die foto terug.” nu was het wel hel ver gekomen met mij, ik begon zelfs al te smeken.
,, ja, dat is al een goed begin, maar beloftes zijn maar woorden. Ik wil eerst zien of je ze ook waarmaakt, pas daarna krijg je de foto. In die tijd zal ik het aan niemand laten zien. Beloofd.” Zei ze me, maar ze kon een glimlach niet verbergen. Ze zat me nog altijd uit te lachen en daar kreeg ik stilletjes aan genoeg van.
,, Dus, alles even op een rij; ik moet jou en je vriendinnen bij de voornaam aanspreken en jij doet dat ook bij mij ( en bij mijn vrienden),” begon ik, en Jaina knikte. ,, ik mag geen grapjes meer met E… Lily en Rune uithalen, maar wel met jou, als ze heel onschuldig blijven.” Opnieuw knikte ze.
,, Goed, dan is dat geregeld, maar mag ik je nog iets vragen?” begon ik, in de hoop dat Jaina nog niets vermoedde.
,, Ja, vraag maar.” Zei ze, en ik deed mijn best om niet te beginnen lachen. Bij ieder woord dat ik zei, zette ik een stap meer in haar richting.
,, Ik dacht er juist aan, dat als ik een grap met je uithaal, ik je niet zal vervloeken. Is dat goed?” zei ik serieus, en Rune had geen flauw idee van wat ik van plan was. Ondertussen stond ik vlak voor haar, het leek alsof ze bevroren was. Ze knikte, als teken dat ze me gehoord had.
,, Maar dan kan ik wel… dit doen…” ik nam haar vast en begon haar te kietelen. Jaina schreeuwde het uit (van de pret hoop ik dan toch).
,, Lamelos!” gierde ze uit. Pas na vijf minuten deed ik wat ze me zeer beleefd vroeg (kuch kuch).
,, Sirius Zwarts, wat hadden we nu afgesproken?” ze was woedend.
,, Het was toch maar onschuldig.” Piepte ik, ik begon echt schrik van haar te krijgen.
,, Jij bent echt onverbeterlijk, maar weet je… Auquamenti.” Ik was door en doornat.
,, Dat was leuk.” Zei ik ironisch. ,, ik hoop dat je me ook kan opdrogen, want ik heb het k-k-koud.” Het mocht dan mooi weer zijn, maar het was december en december was winter, dus ik had het koud.
,, Tuurlijk.” Lachte ze. Jaina zorgde ervoor dat ik opnieuw droog was.
We gingen nog wat drinken in ‘De 3 Bezemstelen’. Toen we merkten dat het donker begon te worden, besloten we om terug naar het kasteel te gaan. Ik wilde weten hoe James’ dag was geweest, want van hem wist ik niets. Ik wist dat Remus naar Zweinsveld ging met L… Rune (ik kan het maar beter oefenen om iedereen bij de voornaam te noemen), maar James..; met wie zou hij gegaan zijn?

nogmaals bedankt miss_sweet voor al je lieve reacties (misschien dat nu wat meer mensen ook eens wat reacties sturen... of ze positief of negatief zijn... dan weet ik tenminste waar ik op moet letten in het verhaal, of wat goed is, en wat ik zeker moet behouden. Dat zou zeker helpen.)
Oja, misschien willen jullie me laten weten wat jullie favoriete stuk in het verhaal is, dan weet ik ook wat het beste geschreven is...

celtic_me · Geplaatst: Ma Jul 17, 2006 20:26

Ik ben nog steeds ongeduldig aan het wachten op wat meer reacties, en wat favoriete stukken.
Dat van mij is bijvoorbeeld wanneer Peter, Sirius en James het wachtwoord van de toren niet meer wisten, en Remus in een deuk lag...
alsjeblieft? Iemand? Ideetje?

{James}
Ondertussen zat ik opnieuw in de leerlingenkamer. Ik was begonnen aan mijn huiswerk voor Bezweringen, maar ik was het al beu na tien minuten(dat zijn dan tien minuten meer dan de laatste keer). In ieder geval, nu zat ik daar dus heel leuk niets te doen, totdat het portretgat openzwaaide, en Lily binnenkwam.
,, Dag E…” zei ik, maar toen ik haar gezicht zag, bedacht ik me.
,, Dag James.” Zei ze, en ze liep achteloos langs me door.
,, Dag Lily.” Zei ik toen ze naar haar slaapzaal verdween. Eigenlijk was dat geen slecht idee. Niet veel later vertrok ik zelf naar boven, naar mijn eigen zaal. Toen ik daar aankwam, vond ik opnieuw een brief.

Dag James,
ik hoop dat je mijn vorige brief hebt gelezen, want anders is dit nogal belachelijk. Ik schrijf je deze brief omdat ik je wilde zeggen dat er niets veranderd tussen ons. Ik moet je niet, en wat jij denkt, weet ik niet en wil ik niet weten. Kijk, dat ik je nu bij je voornaam noem, is louter ‘zakelijk’. We spraken af dat je geen grappen meer met ons zou uithalen. Je weet wel wat ik bedoel. Dus zoek er niets achter. We zijn niet eens vrienden, dus beeld je niets in.

Lily Evers

Ik kon een grijns niet onderdrukken. Dat meisje bleef me verbazen. Snel zocht ik een stuk perkament en mijn veer (die ik toevallig terugvond in Sirius’ schooltas). Ik schreef een kort briefje terug.

Dag Lily,
Ik heb inderdaad je vorige brief gelezen. Wat zou er moeten veranderen tussen ons? Ik vind het heel goed zo (afgezien van onze verhitte discussies van tijd tot tijd, maar daar gingen we aan werken). Ik zal er echt niets achter zoeken. We zijn gewoon twee mensen die vriendelijk zijn tegen elkaar. Niets meer, niets minder.
James Potter

Ik was net van plan om naar de uilenvleugel te gaan om Pyro te halen, toen de vogel op het raam tikte. Ik bevestigde de brief aan zijn poot.
,, Breng deze naar Lily, wil je?” vroeg ik hem. Hij beet weer in mijn vinger (gelukkig niet zo hard als de laatste keer) en vloog weg, naar de andere kant van de toren.
Die schoolhoofden of stichters (ik weet niet wiens idee het was) zijn niet al te snugger. Meisjes kunnen op de jongensslaapzaal komen, maar jongens niet op die van de meisjes. Wat heeft het voor nut. Alleen jammer voor hen dat ze vergeten zijn dat er ook bezems bestaan. Jammer voor hen, goed voor ons. Niet dat ik daar iets mee wil zeggen…
Dus, ik ging terug naar beneden, toen ik op de trap bijna omver werd gelopen door net de persoon die ik hier niet zo verwachten.
,, Wel wel, het is niet slim om zo snel al terug te keren naar de plaats van de misdaad… Lily.” Zei ik lachend.
,, Ach P… James, hou je mond.” Zei ze, lichtelijk op haar tenen getrapt. Blijkbaar was ik niet de enige die problemen had met een voornaam.
,, Was er nog iets?” vroeg ik.
,, Nee.. ja, ik wilde… heb je mijn briefje gevonden?” Ik knikte.
,, Ja, Pyro brengt je mijn antwoord.” Lachte ik. Ik kon het niet helpen.
,, James, wacht even, “ zei ze toen ik aanstalten maakte om mijn weg naar onder te vervolgen. Ik keek haar verbaasd aan.
,, Kijk, ik weet dat we proberen om normaal met elkaar om te gaan, maar wil je daar alsjeblieft niets van zeggen. Tegen niemand.” Vroeg ze me. Ik was ietwat verbaasd toen ze het zei, maar ik kon me al snel herstellen. Ik keek haar indringend aan, proberend de strijd in haar ziel te doorgronden, want ze zat duidelijk ergens mee.
,, Ja… okee, dat is goed. Ik zal ze niets zeggen. Maar waarom, als ik vragen mag?” ik was niet spottend, en wilde het alleen maar begrijpen.
,, Omdat… ik moest je niet, en Jaina ook niet, ze zou het me nooit vergeven dat ik vriendelijk tegen je ging doen. Daarom niet.”
,, Oh, bedankt.” Zoiets had ik dus niet verwacht. Dat deed pijn. Je krijgt ook niet iedere dag zoiets te horen. Ik liep verder naar onder, niet meer op Lily lettend. Ik besloot om nog een rondje rond het meer te gaan lopen.

{Lily}
,, Oh, bedankt.” Zei hij, en hij vertrok. Waarom reageert hij nu zo. Ik zei toch alleen maar de waarheid. De waarheid? Denk… Denk… Denk… ik zei ‘ik moest je niet’. Moet in de verleden tijd. Hij heeft het toch niet gehoord zeker? Ik ben helemaal in de war. Ik moet niet meer zoveel tegen mezelf praten. Als hij niet debiel bezig was, en niemand meer vervloekte, dan viel hij eigenlijk best wel mee. Niet dat ik daar iets mee wil zeggen…
Hij kan aardig doen, als hij dat echt wil, dat had ik wel gemerkt, in zijn brieven, en ook als ik met hem praat. Zonder Jaina erbij. Hoe zou dat toch komen? James blijft me verbazen. De manier waarop hij daarjuist naar me keek… ik kreeg er kippenvel van. Het was alsof hij in mijn ziel keek, mijn gedachten kon lezen. Waarom drong James zo ver in mijn gedachten door? Hoe kwam het dat ik me zo voelde toen hij me aankeek? Ik wist gewoon niets meer, alleen dat ik nu achter hem aanging. Waarom weet ik niet. Echt niet. Ik was een vreemde in mijn eigen gedachten. Zonder verder na te denken, liep ik naar onder, en vroeg aan een tweedejaars of hij James niet had gezien. Naar het schijnt was hij naar buiten. Ik liep door het portretgat. De Dikke Dame bevestigde mijn vermoeden dat hij naar buiten was. Toen ik voorbij de kassen liep, zag ik Rune. Met Remus. Ik besloot om ze maar niet te storen, en zocht verder naar de persoon van wie ik nooit gedacht had dat ik er nog achteraan zou lopen…
Ik volgde hem en niet veel later had ik hem ingehaald.
,, Potter!...James! Wacht even!” riep ik buiten adem. Verschillende leerlingen keken me na. Lily Evers die James Potter achtervolgt. Geen alledaags gezicht.
James draaide zich verrast om toen hij mijn stem hoorde. Hij stopte, zodat ik dichterbij kon komen.
,, Waarom… was je nu …opeens zo… snel weg?” vroeg ik hem hakkelend, op zoek naar zuurstof. James zei niets.
,, Ach toe nou… James, zeg iets.” Zei ik op een manier die ik nooit voor mogelijk had gehouden. Hij ook niet volgens mij.
,, Jullie moeten niets van me hebben.”zei hij simpelweg. En ik die schrik had dat James wist dat ik… ach, laat ook maar.
,, Is het dat?” vroeg ik verbaasd, en te laat merkte ik dat dat niet de gepaste reactie was.
,, Is het dat? Is het dat?” James werd boos.
,, Lily, ja dat is het. Jullie moeten me niet. Alsof ik dat nog niet wist. Ik die mijn best doet om vriendelijk te doen. Om te veranderen. Je trekt er je gewoon niets van aan van wa tik denk.” Raasde hij, ik wist niet wat ik moest zeggen.
,, Dacht je nu echt dat ik je als mijn beste vriend ging behandelen na wat jij de afgelopen zes jaar hebt gedaan? Dacht het niet.” Nu werd ik ook boos. Ik liet niet zomaar over me heen lopen. Dit was James’ beurt om met zijn mond vol tanden te staan.
,, Lily, het…”
,, Nee, James. Zwijg. Jij doet nu misschien je best, maar de laatste jaren? Toen dacht je ook niet aan wat wij voelden… aan wat ik voelde. Je dacht enkel aan jezelf, en aan je ego. Ik kan pas denken aan jouw gevoelens als je dat gigantische ego van je aan de kant kan zetten, en eerder ook niet.” Vloog ik uit. Ik liep verder, James alleen achterlatend. Nu was ik alweer in de war, en erger dan ooit. Aan de ene kant vind ik dat ik hem goed heb aangepakt, hij verdiende het. Maar een stemmetje in mijn hoofd fluistert me toe dat ik te hard ben voor hem, dat hij inderdaad zijn best doet om te veranderen, en bij James Potter is dat al heel wat.
Plots realiseerde ik me iets. James wàs veranderd. Voor mij.
Aaargh, ik wist het allemaal niet meer. Ik liep zo snel mogelijk een leeg klaslokaal binnen, en bonkte even met mijn hoofd tegen een muur. Dat luchtte op, maar daarna had ik wel een serieuze buil.

heb er al een klein stukje aangeplakt (vanaf 'ik volgde hem en niet veel later had ik hem ingehaald')

celtic_me · Geplaatst: Di Jul 18, 2006 13:13

HOOFDSTUK 6: REJECTION (again)

{Remus}
Ondertussen waren Rune en ik in de Leerlingenkamer, waar we ook James vonden. Hij zat er maar stilletjes bij, dat kon maar twee dingen betekenen;
1) Lily had hem alweer afgewezen
2) Lily had hem nog eens afgewezen.
Enkel daardoor kon James in een depressieve bui zijn.
,, Zeg James, hoe is het? Je bent zo stil.” Zei ik, toen Rune en ik dichterbij kwamen.
,, Huh? Sorry, ik was.. ergens anders met mijn gedachten. Niets aan de hand. Waar is Sirius? Ik heb hem nog niet gezien.” Zei hij aan zo’n tempo dat ik het nu wel weer zeker wist; Lily had hem afgewezen. Alweer. Lang hoefden we niet op Sirius te wachten, want even later liepen hij en Jaina ook binnen. Ze zetten zich bij ons op de bank.
,, Zo, Remus, hoe is jouw dag geweest?”vroeg Sirius, en aan zijn blik te zien en aan de toon in zijn stem te horen, was hij iets van plan.
,, Best wel okee, en de jouwe?” ik had geen zin om alles te vertellen.
,, Bwah, niets speciaals gebeurd.” Zei hij.
,, Ik ga naar boven.” Zei Rune zacht. Ze was moe. Jaina volgde haar.
,, Zo, James, vertel. Hoe is het gegaan?” ik viel met de deur in huis, iets anders zat er toch niet op. Maar mijn poging mislukte, want het portretgat zwaaide open. James’ blik veranderde van afwezig, naar boos, of gekwetst, of zoiets.
,, Ik ga naar boven.” Zei hij stil. James stond op en liep weg. Sirius wilde hem achterna gaan.
,, Nee, laat hem mar even.” Zei ik snel, en hield hem tegen.
,, Waarom? Die jongen zit ergens mee, en ik wil weten wat dat is.” Zei hij resoluut.
,, Ja, ik weet dat je nieuwsgierig bent, maar wacht tot hij klaar is om het te vertellen.”
Mijn vermoeden was juist. Zijn humeur had inderdaad iets met Lily te maken, want toen het portretgat open ging, kwam Lily naar binnen. Ik denk dat ze James nog net zag verdwijnen.
Zonder iets te zeggen (wat niet moeilijk was, ze zei nooit iets tegen ons) liep ze naar boven. Sirius zat gewoon te ratelen over iets, ik weet niet wat, en had dus niet door wat er rondom hem gebeurde. Lily ging naar boven, en als ik het juist heb, niet om naar haar eigen slaapzaal te gaan…

{Lily}
Stomme, stomme, stomme ik. Waarom kon ik nu niet gewoon normaal doen? Ik praat echt teveel tegen mezelf. Moet daar toch eens iets aan doen. Ik haastte me naar boven. Ik wil James vertellen dat het niet mijn bedoeling was om zo uit te vliegen. Ik stond aan de deur van zijn slaapzaal, toen ik een stem in mijn hoofd hoorde.
Je moet zo snel niet naar hem toegaan.
Waarom niet? Ik wil mijn excuses aanbieden. Alweer.
Ja, maar niet nu. Hij gaat er iets achter zoeken. Je kent hem.
Ja? Ken ik James Potter?
Ja…toch ongeveer.
Nee, ik ken hem niet. Ik bedoel, ik ken het joch dat altijd met iedereen misselijke grapjes uithaalt, maar de James die ik de laatste tijd zie, die ken ik niet.
Okee, misschien heb je gelijk. Maar laat hem. Doe het niet!
Ik voel me schuldig. Ik ben echt te hard geweest. Ook al was het James Potter.
Discussie gesloten.
Nee, doe het niet. Wacht af. Laat hem eerst kalmeren.
Okee, ik laat hem even.

In plaats van naar de jongensslaapzaal te gaan, liep ik snel naar die van de meisjes, in de hoop dat niemand me had zien staan.
Daar ging ik bij Rune en Jaina zitten. Ik merkte dat Rune nogal stil was. Ze zag er ook heel bleek uit. Jaina daarentegen, was juist heel opgetogen. Ze praatte honderduit over vandaag. Naar het schijnt had ze nogal een leuke dag, maar ik wist niet hoe dat kwam. Dat deel verzweeg ze.
,, Zo, zijn jullie met z’n tweeën gegaan?” vroeg ik nonchalant. Nu zwegen ze allebei.
,, Jaina? Rune? Zeg iets tegen me.” Geen antwoord.
,, Alsjeblieft?” ik deed zielig, maar dat haalde ze wel over de brug.
,, Ik ben met Remus Lupos geweest.” Zei Rune, zo zacht dat ik mijn oren moest spitsen om haar te verstaan.
,, Ik met Sirius…Zwarts.” Zei Jaina, en zij klonk beschaamd.
,, Met Zwarts?” schrok ik op, Jaina knikte.
,, Dat is allemaal haar fout.” Reageerde Jaina, ze wees naar Rune.
,, Rune, dan is het ook dankzij jou dat J…Potter niet naar Zweinstein ging.” Riep ik bijna uit. Rune zat er maar heel gekwetst bij.
,, Rune? Is alles wel in orde?” vroeg ik. Ik was toch een beetje bezorgd.
,, J…Ja, het gaat wel.” Zei ze zwak.
,, Nee, het gaat niet. Ik zie het aan je, vertel het ons. Je zal je nadien beter voelen.” Probeerde Jaina. Rune schudde haar hoofd, en een eenzame traan liep over haar wang.
,, Heeft hij je pijn gedaan?” vroeg Jaina geschokt en nu schudde Rune haar hoofd nog heviger.
,, Nee, Remus is juist heel lief voor me geweest. Hij heeft naar me geluisterd.”
,, Oh, Rune, wij zijn je beste vriendinnen, je kan ons alles vertellen.” zei ik op mijn beurt, maar toen Rune begon te vertellen, was ik daar niet meer zo heel zeker van.
Ze vertelde van vandaag, en wat Remus gezegd had, dat hij voor haar was opgekomen. Dat vonden Jaina en ik allemaal heel mooi, en lief. Maar toen begon ze te vertellen van haar ziekte. Toen ze was uitgesproken was het muisstil. Je kon een speld horen vallen. Geen van ons drieën wist wat te zeggen. Na een minuut of vijf van intense stilte, sloeg ik mijn armen om Runes schouders. Jaina deed juist hetzelfde. Zo zaten we ongeveer de rest van de avond te huilen. Rune vroeg ons om niets te zeggen, tegen niemand. Ik had iets ergs verwacht, maar dat ze ongeneeslijk ziek was? Zoiets nooit.

{Remus}
,,Wat heb jij vandaag, zeg?” hoorde ik Sirius zeggen. Met een ruk draaide ik mijn hoofd om.
,, Huh? Wat…hoe bedoel je?” vroeg ik verward.
,, Je zegt niets. Je luistert volgens mij nog niet eens.” Zei hij.
,, Oh, ik ben er niet bij met mijn gedachten. Peter nog gezien?” vroeg ik, om maar snel van onderwerp te veranderen.
,, Jaja, ik ken je. Nee, ik heb hem niet gezien na dat strafwerk. Hij is er ook niet meer zo bij de laatste weken. Wat vind jij ervan?”
,, Ja, hij heeft steeds minder tijd voor ons.” Zei ik, al lang blij dat Sirius niet doordraafde.
Ik had Rune beloofd niets te zeggen, dus deed ik dat ook niet. Zij zou mijn geheim ook geheim houden. Daar was ik blij om.
Sirius gepreek over Peter en dat hij niet meer veel bij zijn vrienden was, ging voor het grootste deel aan me voorbij. Ik zat met mijn gedachten een verdieping hoger, in een slaapzaal, waar een meisje nu moe en uitgeput op haar bed lag, in de hoop dat zij van tijd tot tijd ook eens aan mij dacht.

{Rune}
Waarom? Waarom nu? Ik had het aanvaard. Ik wist dat ik zou sterven, veel vroeger dan ik gehoopt had. Maar waarom komt hij dan net nu in mijn leven? Waarom dringt hij zo ver door in mijn wereld. Hij doet wat geen mens meer zou klaarkrijgen bij mij; hij laat me mijn zorgen vergeten. Hij laat me lachen, maar niet zoals bij Jaina en Lily, hij laat mijn hart lachen…
Ik krijg hem maar niet uit mijn hoofd. Die bezorgde blik op zijn gezicht toen ik het vertelde, die is onvergetelijk.

Intussen was de rust weergekeerd in de toren van Griffoendor. Iedereen lag in zijn of haar eigen bed, vredig in slaap. Iedereen? Nee, na middernacht slopen vier jongens zonder al te veel geluid hun slaapzaal uit. Nu ja, drie van hen maakten geen geluid. De vierde moest weer eens tegen een tafel lopen, die met een harde klap omviel.
,, Sssst!” hoorde hij driemaal voor zich.
,, Sorry!” fluisterde hij.
Zonder verdere ongelukjes, bereikten ze de eikenhouten voordeur. Ze slopen naar buiten, de inktzwarte nacht in…

celtic_me · Geplaatst: Do Jul 20, 2006 13:07

De volgende morgen was het net alsof er niets gebeurd was, enkel aan Remus’ gezicht was er iets te zien, en aan de manier waarop Sirius liep. Het leek alsof hij een trap had gekregen, want telkens als hij wilde gaan zitten, deed hij dat met de grootst mogelijke voorzichtigheid.
’s Morgens, aan de ontbijttafel van Griffoendor.

{James}
,, Sorry Sier, ik deed het echt niet expres.” Probeerde ik tegen hem te zeggen, maar ik kon mijn lach niet inhouden. Het was ook hilarisch. Gisterennacht, toen Remus’ maandelijkse, harige probleempje de kop weer opstak, waren we zoals gewoonlijk weer naar buiten, maar Sirius blafte veel te luid, hij zou het halve kasteel wakker gemaakt hebben als hij zo nog lang doorging (dat, en hij liep in mijn weg), daarom heb ik hem een lichte trap tegen zijn achterste verkocht. Blijkbaar neemt hij het mij nog kwalijk.
,, Tja, Sluipvoet, hou je dan ook koest, als een brave hond.” Lachte Remus, zelfs hij scheen het grappig te vinden. Peter was er weer bij, (het was ook al lang geleden) en hij lachte zich te pletter.
Iets verderop aan de tafel zag ik Lily en vriendinnen zitten. Ik zag Runes blik verschillende keren in Remus’ richting flitsen, Lily keek ons afkeurend aan, alsof ze dacht dat we weer één of andere smakeloze grap hadden uitgehaald. Hoe komt ze er toch bij?
Na het ontbijt liepen Remus, Peter, Sirius en ik naar de Noordertoren voor een les Waarzeggerij. De enige reden waarom ik het vak gekozen heb, is omdat dat de perfecte gelegenheid is om te slapen, of om bij te praten. Lily, Rune en Jaina volgden al snel, maar ik denk dat zij de les gewoon interessant vinden.
We stonden te wachten aan het luik, toen Lily me nog altijd afkeurend bekeek. Opeens, ik weet niet waar het vandaan kwam, liep ik naar haar toe.
,, Luister, Lily, ik heb geen grap uitgehaald, ik heb Sirius een trap verkocht, daarom zaten we zo te lachen aan tafel.” Zei ik zacht, in de hoop dat niet al te veel mensen me verstonden.
,, Zei ik dan iets… Potter?” vroeg ze me kil. Leuk, gaan we die toer weer op. Mij niet gelaten.
,, Wat jij wilt, Evers, wat jij wilt.” Ik liep terug naar mijn vrienden.
,, Wat ging jij nu doen?” vroeg Sirius verbaasd.
,, Niets, laat maar. Meisjes, als ik ze ooit begrijp, eet ik mijn gewei op.” Die uitspraak zorgde ervoor dat Sirius’ blaffende lach door de gang weerklonk, en Peter bijna over de grond rolde van het lachen. Bij Remus beperkte het zich tot een zuinige glimlach. Nu viel het me op dat zijn blik voortdurend in Runes richting ging.
Plots opende professor Eridanus het luik.
,, Waar wachten jullie nog op? Kom maar naar boven?” zei ze met strenge stem.
,, Goed, als iedereen op zijn of haar plaats zit, kan ik beginnen met de les. Vandaag gaan we aan de hand van een sterrenkaart, en de standen van de maan en andere planeten onze toekomst voorspellen.
,, Joepie, net waar ik op zat te wachten.” Zei ik ironisch, Remus en Sirius knikten instemmend. Peter was al in slaap gevallen.

De les ging snel voorbij… nee, eigenlijk niet. Het is gewoon makkelijk om dat te zeggen. In werkelijkheid duurde de les eerder een jaar dan een uur. Ik blijf me afvragen waarom ik me ook alweer heb ingeschreven. Wie kan zoiets toch interessant vinden? Maar dan verschuift mijn blik nar Lily en dan weet ik het weer. Ik kan toch niet de rest van mijn leven achter haar aan blijven lopen? Ik moet er echt iets aan doen. Het duurt nu al 6 jaar, bijna 7, en ze heeft me altijd afgewezen. Misschien is het tijd om me erover heen te zetten. Maar probeer dat maar eens…

celtic_me · Geplaatst: Za Jul 22, 2006 14:30

Even nieuw stukje...

Na de les liepen we allemaal terug naar onder voor de les Transfiguratie. Toen we voor het lokaalstonden, besefte Sirius ineens dat we vergeten waren om onze boeken om te wisselen.
,, Sluipvoet, hoe kunnen we nu zo stom zijn?” raasde ik. Ik weet niet wat ik had die dag, maar ik was zeker niet goed gezind. Waarschijnlijk had het feit van Lily’s laatste tirade er iets mee te maken. Ine ieder geval, Sirius en ik haastten ons naar de leerlingenkamer om onze boeken te halen, iets wat ervoor zorgde dat we tien minuten te laat de klas binnenstormden.
,, Wel, meneer potter en meneer Zwarts? Wat is jullie excuus deze keer.
,, Wel, mevrouw, het zit zo, we zagen Secr…meneer Sneep, en we moesten hem toch redden van Foppe.” Begon Sirius met zijn allerzoetste glimlach.
,, Zijn jullie zeker dat jullie Foppe niet zelf op meneer Sneep hebben afgestuurd?” vroeg ze streng en argwanend. We schudden gelijktijdig ons hoofd.
,, Luister nu eens goed. Als één van jullie twee dit jaar nog eens te laat komt en dan nog eens zo’n ondoordacht excuus verzint, dan mogen jullie je nablijven totdat het jaar gedaan is.
Sirius en ik keken haar niet-begrijpend aan.
,, Meneer Sneep was op tijd in de les.” Zei ze.
Sirius keek me aan en begon te lachen. Intussen was ik zo bedreven in de Monddoodbezwering, dat ik hem ongemerkt kon beheksen, voordat Anderling iets doorkreeg.
,, Ga nu maar zitten, dan kunnen we verder met de les. Ik was net aan het uitleggen dat jullie en werkstuk moeten maken. Met dat werkstuk is het de bedoeling dat jullie je partner kunnen transfigureren. Eind deze week kennen jullie de groepen. Dit zijn groepen van zes, per zes worden jullie ook nog eens per twee ingedeeld. De verdere opdrachten krijgen jullie de volgende lessen te horen.
,, Vooruit, Gaffel, dat kan nog leuk worden.” Gniffelde Sirius toen ik hem zijn stem teruggaf.
,, Ja, als jij erbij bent zeker?” spotte Remus. Sirius knikte.
,, Sier, hou je ego in de gaten.” Zei hij nog. Leuk, dat was de eerste keer dat iemand dat eens niet tegen mij zei.
Wat wel waarheid is, is dat ik van de rest van de dag niet veel meemaakte, ik was veel te moe.
Pas aan het avondeten werd ik wakker. Als met een vingerknip werden de tafel en schalen rijkelijk gevuld met allerlei lekkernijen; kippenbotjes, gehaktballen, reepjes spek, bijna iedere groentesoort die bestaat, en kannen overheerlijk, koel pompoensap. Zodra alles verschenen was, deden Sirius en ik ons tegoed aan… alles. Remus keek ons aan met een blik die zei; ,, stelletje varkens!” Niet veel verder zat Lily, samen met Rune en Jaina. Ik zag Remus snel even glimlachen naar Rune, die teruglachte. Ik grinnikte. Remus keek me vreemd aan.
,, Laat maar.” Lachte ik. Remus werd rood. Ik zei niets meer.
Onderweg naar de leerlingenkamer liep Lily ons straal voorbij. Even, heel even maar, keek ze me aan, maar de blik die op dat moment in haar ogen lag, had ik liever niet gezien. Pure afschuw. Ik werd er niet goed van.
,, Kom, laten we doorgaan.” Spoorde ik de anderen aan. Sirius begreep er niets van, dat deed hij nooit als het om zoiets ging. Remus wel. Ik besloot dat ik maar eens met hem moest praten. Peter liep hersenloos achter ons aan.
,, Zeg eens, Gaffel, is het niet eens hoog tijd om nog eens een grapje uit te halen? Met… laat ons zeggen…Secretus?” grijnsde Sirius die avond.
,, Weet je, Sluipvoet, ik denk dat je gelijk hebt. Het is al veel te lang geleden.” Zo’n kans kon ik toch echt niet laten liggen. Sirius spurtte naar onze slaapzaal. Even later viel hij terug naar onder met mijn Onzichtbaarheidsmantel in zijn hand.
,, Jij hebt echt mijn gedachten gelezen.” Lachte ik. We liepen het portretgat uit, Sirius wierp de mantel over ons heen. Nu waren we onderweg naar de leerlingenkamer van Zwadderich. Eigenlijk wist ik niet goed wat Sirius van plan was, want we kenden het wachtwoord van hun kerker niet, en dan zaten we dus echt in het hol van de… slang.
,, Sirius, jongen, wat zijn we nu weer van plan?” vroeg ik hem fluisterend.
,, We gaan ze eens even aten schrikken.” Lachte hij. Iets in zijn lach zei me dat hij er zelf niet zo zeker van was.
Toen we bij onze bestemming waren aangekomen, stonden we daar mooi.
,, Nu moet je me toch eens vertellen wat je eigenlijk van plan bent?” vroeg ik hem. Ik snapte er niets van.
,, Kijk, we doen dit en…” Ik moest toegeven, zijn plan klonk zo slecht nog niet.
,, POTTER EN ZWARTS! Wat…”
,, Sirius! NEE!” hoorde ik mezelf roepen.

Wie is de persoon die hen riep? Wat heeft Sirius gedaan?
Willen jullie het weten? Lees dan maar verder. Ik weet niet wanneer het vervolg komt, misschien zelfs vandaag nog.
Reacties? Iemand? Alsjeblieft?

celtic_me · Geplaatst: Za Jul 22, 2006 22:15

HOOFDSTUK 7: ALONE IN THE DARK

{Lily}
,, Vooruit, maak dat jullie wegkomen! Juffrouw Evers heeft rust nodig!” hoorde ik en stem roepen. Ik probeerde mijn ogen te openen, maar dat lukte niet. Ik zette me recht, en zwaaide met mijn armen… nee, dat zou ik willen doen, maar mijn lichaam wilde niet mee. Waar was ik?
,, Hallo? Hoort iemand mij?” zei ik, maar er kwam geen geluid uit mijn keel. Ik begon te beseffen dat ik op de ziekenzaal lag, behoorlijk in de kreukels. Ik hoorde alles wat er rondom me gebeurde, maar zelf kon ik geen teken van leven geven. Wat was er toch gebeurd?

__FLASHBACK__
,,POTTER EN ZWARTS!” hoorde ik mezelf roepen.
,, Petrificus Totalus!” riep een andere, bekende stem.
Ik was verstijfd, en voelde mijn hoofd (en mijn nek) iets hards raken.
Potter boog zich over me, mijn blik werd wazig, plots was alles zwart.

{Remus}
,, Jullie zijn echte stomkoppen, weten jullie dat?” raasde ik. Ze hadden Anderling niet nodig om op hun plaats gezet te worden, daar kon ik zelf nog wel voor zorgen.
,, Wordt toch eens volwassen.” Ging ik verder, maar op dat moment kwam Rune de slaapzaal binnen.
,, Whaa! Meisje op de jongenszaal!” probeerde Sirius, maar ik keek hem vernietigend aan( dat probeerde ik toch en ik denk dat dat toen gelukt was, want hij zweeg).
,, En, is er al verbetering?” vroeg ik haar. Rune schudde bezorgd haar hoofd.
,, Nee, niets, ze zou onderhand al wel waker moeten worden, maar ze wil niet, zegt madame Plijster.”
,, Hoezo? Ze wil niet?” vroeg James haar verbaasd.
,, Ze zegt dat fysiek alles in orde zou moeten zijn, maar om de één of andere reden wil ze niet terugkomen. Weten jullie iets meer?” vroeg Rune zacht, maar geen van ons wist meer. Tenzij…
,, James, jij weet daar toch ook niets van?” vroeg ik hem, toen Rune naar onder was, en Jaina Sirius kwam weghalen.
,, Ik? Nee, hoe kom je daar nu bij?” vroeg hij, hij deed alsof zijn neus bloedde.
,, James, ik wil nu niets zeggen, maar…” begon ik.
,, Dan zeg ook niets.” Bitste hij.
,, Bijt mijn neus niet af. Nee, jullie waren naar de leerlingenkamer van Zwadderich, en Sirius vervloekte haar?” vroeg ik. James knikte. Ik keek hem niet-begrijpend aan.
,, Kijk, we wilden een grap uithalen met Secretus, maar we waren nog niet binnen toen L… Evers daar al stond.
,, James, wanneer ga je haar eens bij haar voornaam noemen?”
,, Mij goed, Lily riep dus onze namen en voor ik het wist, had Sirius zich omgedraaid en haar vervloekt. Die jongen denkt ook nooit na.” James zat er maar verslagen bij.
,, En nu laat Plijster me nog niet eens binnen in de Ziekenzaal om te kijken hoe het met haar gaat.” Voegde hij er zacht aan toe. Plots hoorde ik onhandig gestommel op de gang.
,, Kom maar binnen, Sluipvoet!” riep ik zonder de moeite te nemen om op te staan.
,, Hoe wist je… ach, laat ook maar.” Zei hij met een rood gezicht.
,, Ik ga maar eens naar onder.” Ik wist wanneer het tijd was om te gaan…

Sirius bleef in het deurgat staan, zelfs toen Remus vertokken was en de deur achter zich had dichtgetrokken. De spanning was om te snijden, de stilte verstikkend. Geen van beiden die het woord nam. Pas na wat wel een eeuwigheid had kunnen zijn, brak Sirius eindelijk het ijs.

{James}
,, Het spijt me van Evers.” Zei hij, met zijn blik star op de grond gericht.
,, Ik had haar niet gehoord en toen ze ons riep kreeg ik bijna een zevendubbele hartstilstand, ik schrok me een ongeluk, die vervloeking was een pure reflex, ik kon er echt niets aan doen, kun je het me ooit vergeven?” dit alles kwam er aan zo’n razendsnel tempo uit dat ik mijn best moest doen om alles te verstaan. Ik keek hem aan, eerst wilde ik de schuld op hem schuiven, maar hij kon er inderdaad niets aan doen. Voor hetzelfde geld was ik degene geweest die haar had vervloekt.
,, Sirius, jij bent mijn beste vriend, tuurlijk vergeef ik het je.” Zei ik.
,, Oef, dat is een pak van mijn hart. Ik had even gedacht dat je nooit meer tegen me zou willen praten.” Lachte hij, zij het als Sneep, met heel veel moeite.
,, Sluipvoet, hoe kun je zoiets denken? Het was een ongeluk, Rune heeft me verteld dat me morgen even langs kunnen gaan.” Ik deed het hele verhaal, Sirius kreeg nu alles te horen wat Rune me eerder al had verteld.
Vandaar dat ik de volgende dag, direct nadat de lessen waren afgelopen, met Rune en Jaina meeging naar de Ziekenzaal. Sirius paste, hij kon er zogezegd niet tegen, maar ik wist beter. Ik had daar al dikwijls genoeg gelegen (de gebruikelijke risico’s bij het volgen van lessen op Zweinstein, en de pesterijtjes met de Zwadderaars, en Zwerkbal…) en nooit had hij er een probleem van gemaakt. Sirius was bang van wat hij gedaan had. Ik zei er maar niets van, en liep zo snel als ik kon achter de meisjes aan (deze keer eens letterlijk, niet figuurlijk!).
Daar aangekomen wist ik niet hoe ik me moest gedragen. Ik was er bijna altijd geweest als patiënt, niet als bezoeker. Toen ik Rune volgde achter het scherm om Lily’s bed, ging er een schok door me heen.
Lily die roerloos in een steriel ziekenhuisbed lag. Haar gezicht was bleek, en haar ogen gesloten. Haar handen lagen naast haar lichaam op de dekens, haar haar lag over het kussen. Rune toverde drie stoelen. Niemand zei iets. Nu moet ik wel toegeven,Rune zag er ook niet al te best uit. Ook zij was enorm bleek, en fel vermagerd, alsof ze ook ziek was. Plots, zonder enige waarschuwing draaide ze haar hoofd en keek me recht aan, ik wendde mijn hoofd naar de grond.
,, madame Plijster zegt dat ze alles kan horen wat we zeggen.’ Vertelde Jaina na een hele tijd.
Blijkbaar wisten zij en Rune ook niet echt hoe ze zich moesten gedragen, zeker niet met mij erbij.
,, Dag Lily, vandaag is er niets speciaals gebeurd, je hebt niet veel gemist. Alleen Pippeling is bijna in de Verdwijnkast op de vierde verdieping gevallen.” Zei Jaina tegen Lily. Ik vond het raar. Hoe kon je nu echt weten dat iemand je hoorde. Ik kon het niet, ik kon niet tegen haar praten.
,, Vooruit, Potter, jouw beurt.”zei Jaina, bijna op dwingende toon.
,, IK? N…nee, bedankt, liever niet.” Stotterde ik.
,, Kom op, James, zo erg is het niet.” Zei Rune een heel stuk rustiger en zachter. Ik verbaasde me later pas over het feit dat het de eerste keer was geweest dat ze me bij mijn voornaam had genoemd.
Het was tijd voor het avondmaal, maar ik had helemaal nog geen honger.
,, Kom je ook?” vroeg Rune me, toen zij en Jaina opstonden om te vertrekken.
,, Huh? Oh, nee, ik blijf nog even hier, als dat goed is.” Jaina keek me raar aan, alsof ze me persoonlijk zou vervloeken, maar Rune knikte begrijpend. Ergens diep vanbinnen had ik het gevoel dat zij me begreep. Als enige… nu, misschien deed Remus dat ook, maar daar ben ik nog altijd niet zeker van.
Ik zat daar maar. Alleen en in stilte. Naast Lily’s bed.
Pas toen ik er echt zeker van was dat ik heel alleen was, begon ik zachtjes te praten.

{Lily}
,, Hey, Lily. Ik ben het, James. Ik weet niet of je me kan horen, maar in dat geval… het spijt
me.” Hoorde ik een bekende stem zeggen.
,, Het was echt niet onze bedoeling geweest.” Zei hij nog.
,, Hallo! Hoort iemand mij?” riep ik, maar het zou handig zijn als er ook daadwerkelijk geluid uit mijn keel kwam… dus niet.
,, Zeg, Potter, wat doe je hier?” zei ik in gedachten.
,, Ik wilde gewoon even komen kijken hoe het met je ging.” Vertelde hij verder.
,, Oja, met mij gaat het echt uitstekend.” Zei ik in stilte. Dit is dus echt nog veel erger dan een Monddoodbezwering.
,, Maar je kan niet echt veel zeggen. Jaina vertelde dat je normaal gezien alles zou moeten kunnen horen.”
,, Ja, dan is Jaina heel slim, want dat is ook zo.” Wat deed hij in hemelsnaam hier? Hij liet geen enkele mogelijkheid voorbijgaan om me te pesten met zijn achterlijke grapjes, dus waarom moest hij hier zonodig de bezorgde jongen komen uithangen? Ik snap hem nog steeds niet.

Zo. Dat is dan weer dat. Bedankt voor de enige reactie die ik gehad heb (dank je, KNIKKEBEEN). Misschien bij dit stuk wat meer geluk. Lees ze...

celtic_me · Geplaatst: Zo Jul 23, 2006 15:25

Pas nadat Madame Plijster hem zo goed als buiten zwierde, vertrok James uit de Ziekenzaal. Het was al laat en James besefte nu pas hoeveel honger hij had. Hij was net op weg naar de keukens om daar wat eten te vragen, toen hij Sirius tegenkwam.

{Sirius}
,, Hier zit je dus.” Zei ik tegen hem. James zei niets.
,, Ik dacht dat je wel honger zou krijgen, dus ik heb wat eten voor je meegenomen.”
,, Ah, bedankt, daar had ik eigenlijk net zin in.” Zei hij, en hij toverde een glimlach op zijn gezicht, alleen jammer dat die zo slecht gelukt was.
,, Gaffel, je zit ergens mee. Zeg het eens tegen nonkel Sirius.” Probeerde ik de sfeer wat op te krikken, maar volgens mij mislukte mijn poging een beetje.
,, Er is niets, Sirius, echt niet.”maar waarom geloofde ik hem dan niet.
,, Kom op, ik ken je nu wel lang genoeg om te weten dat dat niet waar is. Praat met me. Gooi het in de groep.” Lachte ik.
,, Je zou het niet begrijpen. Ik wil er trouwens ook niet over praten.” Zei hij. Hij liep me voorbij, richting leerlingenkamer. Nu had hij zijn eten nog niet gehad. Ik volgde hem, maar zei niets meer. Toen hij door het portretgat heen was, liep hij rechtstreeks naar de slaapzaal, waar hij zich op zijn bed liet vallen.
,, Vooruit, James, het heeft geen zin om hier in je eentje te zitten kniezen.” Zei ik hem, ik mende het. Ik wilde dat hij wat meer met me ging praten. Waarom ging hij met belangrijke zaken altijd naar Remus toe? Wat een vraag, omdat Remus serieuzer is dan ik natuurlijk. Ik praat weer teveel tegen mezelf.
, James, je bent mijn beste vriend sinds onze eerste dag hier op Zweinstein. Je kan alles tegen me zeggen.” Ik probeerde alles, maar niet scheen te werken. Ik liet hem dan maar wat alleen, en liep terug naar onder, waar ik bij Remus en Peter ging zitten, nu ja, vooral bij Remus, aangezien Peter luid lag te snurken.
,, Zeg, Remus, weet jij soms wat er met James scheelt? Hij doet zo raar.” Zei ik tegen hem. Hij keek bedenkelijk.
,, Zou het soms niets te maken kunnen hebben met jullie ‘leuke’ grapjes van dit jaar?” vroeg hij.
,, Met onze grappen? Nee! Hoe kom je daar toch bij?3 ik was geschokt.
,, Nee, hij voelt zich schuldig om wat er is gebeurd met Lily.” Zei een stem die dichterbij kwam uit het duister. De stem van Rune.
,, Wat er nu met haar is gebeurd, en in de trein.” Zei Jaina, die vlak achter Rune liep. Rune zette zich naast Remus, en Jaina duwde Peter van de bank zodat er naast mij een plaats vrijkwam.
,, Sorry daarvoor.” Zei ze nog, maar Peter sliep gewoon door.
,, Hoe weten jullie dat nu?” vroeg ik verbaasd. Jaina haalde haar schouders op (ik was niets anders van haar gewend), maar Rune nam het woord.
,, Omdat hij vandaag de hele tijd naast Lily’s bed heeft gezeten.” Zei ze.
,, Meen je dat nu?” ik geloofde mijn oren niet. James bij Lily.
,, Maar wacht eens even… ik vind het ook heel erg wat er met haar gebeurd is…”
,, Ja? Daar is echt heel veel van te merken.” Zei Jaina.
,, Ik meen het. Maar James trekt het zich wel heel erg aan, of ligt dat nu aan mij?” ik snapte er niets meer van.
,, Sirius, gebruik je verstand, je bent niet stom.” Zei raar genoeg niet Remus, maar Rune.
,, Zet alles eens op een rijtje. Tot welk besluit kom je dan?” vroeg ze me.
,, Eens even denken… hij deed al raar na dat voorval in de trein, hij wilde geen grappen meer uithalen met Ev… hey! Waar is dat nu goed voor?” Jaina gaf me juist een harde stomp in mijn ribben.
,, Aja, sorry. Met Lily, hij zit de hele tijd aan haar bed, hij loopt de hele tijd te kniezen. Hij is niet meegegaan naar Zweinsveld…” mijn hersenen werkten op volle toeren.
,, Wacht eens even?” riep ik zo hard dat enkele eerstejaars zich een hoedje schrokken.
,, James is… verliefd!”
,, Eindelijk!” zeiden Remus en Rune in koor. Ze begonnen te lachen.
,, Waarom weten jullie dat al en ik niet?” hoe kon ik zoiets nu missen?
,, Omdat James dit jaar nog geen enkele vriendin heeft gehad, en het laatste trimester van vorig jaar ook niet.” Zei Remus doodnormaal.
,, Okee, ik moet toch eens wat beter gaan opletten.” Lachte ik.
,, Jullie moeten het ook weten, dat wat er met Lily is gebeurd, dat was een ongeluk. Ze verraste me. Die vervloeking was een pure reflex.” Legde ik uit, maar Jaina en Rune glimlachten.
,, Dat weten wij ook wel. We vinden alleen dat je haar eens moet komen bezoeken.” Zei Jaina. Zowel Rune als Remus knikte.
,, Ik… dat kan ik niet maken.” Zei ik zacht.
,, Sirius, dat kan je wel.” antwoordde Jaina, al even zacht.
,, Madame Plijster zegt dat ze alles kan horen.” Zei Rune.
,, Dan is het misschien veiliger als je nu gaat, nu ze nog niet wakker is, anders zou ze je zo hard vervloeken dat we je niet meer herkennen.” Zei Remus. Er speelde een glimlach rond zijn mond.
,, Wat Remus wilt zeggen,” begon Rune. ,, is dat ze het op prijs zou stellen als je je excuses gaat aanbieden.”
Ik vond het echt raar.
,, Maar wat heeft ze dan eigenlijk?”vroeg ik in de war. Rune deed het hele verhaal.
,, Dus er is eigenlijk maar één reden waarom ze niet wakker wilt worden?” vroeg ik toen ze klaar was met uitleggen.
,, Ja. Maar het kan even goed een persoon zijn…” zei een stem achter ons.
,, James! Ik dacht dat je boven zat.” Zei Remus. Ik schrok me bijna dood. Wat had iedereen vandaag toch?
,, Ja, eerst wel. Maar ik had honger.” Nu glimlachte hij. Ik gaf hem het pakketje eten.
,, Bedankt.”zei hij, en hij ging terug naar boven.
,, Waarom zorgt iedereen ervoor dat ik steeds en hartverzakking krijg?” vroeg ik.
Iedereen lachte, maar nu was ik eens voor de eerste keer in mijn leven serieus.

Remus en Rune raakten intussen verzeild in hun eigen gesprek. Aan Remus’ gezicht te zien was dat nogal persoonlijk, dus was ik voor deze ene keer van plan om hen niet af te luisteren.
,, Zeg, Sirius, je weet toch nog dat ik iets speciaals heb. Iets wat eigenlijk van jou is.” Fluisterde Jaina zonder waarschuwing. Ik was zo geconcentreerd aan het kijken naar Remus en Rune, dat ik haar niet hoorde. Voor de zoveelste keer die dag schrok ik me zo goed als dood.
,, Jaina! Ik schrik me dood.”
,, Juist goed.” Ze glimlachte boosaardig.
,, Je weet toch nog wel… een fotootje…” zei ze zacht. Ik werd een beetje rood, denk ik (mijn gezicht werd warm).
,, Jaina, je had het me beloofd.” Fluisterde ik.
,, Ja, maar het kan toch zijn dat ik van gedachte ben veranderd.” Zij was slecht.
,, Dat meen je toch niet, mag ik hopen?” ik sloeg stilaan in paniek.
,, Eens denken… eigenlijk wel.” Lachte ze.
,, NEE! Dat kan je niet doen! Ik doe alles.” Okee, nu klonk ik echt wanhopig.
,, Alles? Echt alles?” het zag ernaar uit dat ze me ging laten lijden. Ik knikte.
,, Okee,dan zal ik je morgen zeggen wat je mag doen, en daarna krijg je de foto.” Zei ze.
,, Dank je.” Zei ik. De laatste tijd ging het beter met ons, dan bedoel ik dus tussen Jaina en mij. We praatten normaal tegen elkaar. Net zoals Remus en Rune die het echt goed met elkaar konden vinden.
De volgende dag, aan de ontbijttafel.
,, Oh Sirius!” hoorde ik een al te bekende stem door de Grote Zaal roepen. Langzaam draaide ik mijn hoofd, omdat ik wist wat ging komen. Jaina kwam blij aangehuppeld.
,, Dag Jaina. Ik veronderstel dat je weet wat ik mag gaan doen?” vroeg ik met een naar voorgevoel.
,, Ja, je hebt gelijk. Ik heb een hele leuke opdracht voor je.” Ik werd echt bang.
,, Je mag vrijdag een rokje aandoen voor het ontbijt en het middagmaal.” Zei ze zo zacht dat alleen ik het hoorde.
,, WAT?” Iedereen in de Zaal keek mijn richting uit, maar toen ze zagen wie geroepen had, draaiden ze zich gelukkig weer om.
,, Jaina, dat kan je niet menen?!” fluisterde ik nu.
,, Nee,je hebt gelijk, dat is geen leuke opdracht. Je mag de hele dag dat rokje aandoen.” Jaina gierde het uit.
,, WAT! WIL JE ME DOOD?”

celtic_me · Geplaatst: Ma Jul 24, 2006 12:31

zo, weer even een klein stukje, straks misschien meer.
{Lily}
,,Do be do be do...” okee, ik begon langzaamaan gek te worden, maar ik kon er echt niets aan doen. Probeer jij maar eens dagen aan een stuk contact te maken met de buitenwereld, zeggen wat je wilt, maar geen geluid eruit krijgen… dat is om knettergek van te worden.
Ik keek wel altijd uit naar de bezoekjes van Jaina en Rune, zij vertelden me alles wat er gebeurde. Ik voelde me wat vreemd, ik begon zelfs uit te kijken naar de bezoekjes van P…James. Hij deed me lachen (in mezelf). Ook hij vertelde me wat er was gebeurd, maar op zo’n manier dat het allemaal hel lollig was. Ik begon hem heel anders te zien dan vroeger. Ik zag nu een heel andere James, een James die best aardig was (nu ja, zag, ik hoorde hem). Ik vond het fijn als hij tegen me praatte, de manier waarop, gewoon alles.

{James}
,, Kom op, Sier, kom mee vandaag, ik ben er zeker van dat ze je kan horen.” Ik probeerde Sirius ervan te overtuigen dat hij met me mee moest gaan naar de ziekenzaal.
,, Nee, James, ik kom niet mee.” Wat kon die jongen toch koppig zijn, maar niet vandaag, niet met mij.
,, Sirius Zwarts, ik geef je nog één kans, jij gaat nu met me mee, ofwel…” dreigde ik.
,, James… NEE.” Hij draaide zich om en liep weg.
,, Mij goed, als jij het zo wilt. Hey, Sier!” hij draaide zich verbaasd om.
,, Silencio!” hij zweeg. ,, Levicorpus!” hij zweefde. Ik trok hem achter me aan naar de Ziekenzaal.
Volgens mij vloekte hij dat het niet meer netjes was en als hij ooit losgeraakte, zou ik het hele kasteel van voor tot achter, vanboven tot onder kunnen bezichtigen. Aan zijn gezicht te zien, was hij niet een beetje furieus.
Na een kort tochtje (vol gelach en gegiechel) kwamen we aan op onze bestemming.
Ik zette Sirius terug op de grond toen we voor het zeil stonden dat Lily’ bed scheidde van al de rest.
,,James,” zei hij toen hij ook zijn stem terug had. Ik keek hem aan met een scheve grijns op mijn gezicht.
,, Als ik hier uit kom, zou je wensen dat je nooit geboren was.” Zei hij serieus.
,, Tuurlijk, jongen, tuurlijk. Maar voor nu, kom maar eens mee.” Zei ik glimlachend. Ik trok Sirius nog steeds met me mee. Toen hij haar zag liggen, kon ik zweren dat hij even bleek werd als het laken dat over haar heen lag.
,, Je hebt me nooit gezegd dat ze er zo… ziek uitzag.” Fluisterde hij.
,, Ja, ik weet het, ik schrok er zelf van. Zeg iets tegen har. Ik ben er zeker van dat ze je kan horen.” Zei ik. Sirius’ gezicht verraadde dat hij zich al even onwennig en zenuwachtig voelde als ik de eerste dag.
,, Dag… euhm… E…Lily?” vroeg hij twijfelend.
,, Praat maar. Ze zal je nu echt niet vervloeken.”lachte ik. Ik probeerde de boel een beetje te relativeren, maar Sirius stond volgens mij op springen.
,, Dag Lily, ik ben er weer. Sirius is er ook bij. Nu, ik weet dat je hem (en mij) waarschijnlijk zal willen vervloeken, maar ik rad je aan om daar toch nog even mee te wachten, totdat je je toverstok terug zelf kan vasthouden.” Zei ik dan maar.
,, Ik kwam naar hier om je te zeggen dat het me enorm spijt. Ik had zo nooit mogen reageren. Ook dat van in de trein, dat… dat was volledig mijn idee. James had er niets mee te maken. Ik meen het. Wees niet te hard voor hem.” Vertelde Sirius, ik was verbaasd die woorden uit zijn mond te horen.
Lily gaf nog steeds geen teken van leven…
Sirius wilde hier het liefst van al zo snel mogelijk weg.
,, Ik kom terug. Beloofd.” Zei ik zacht. Ik nam even haar hand vast. Toen Sirius al weg was, drukte ik snel een kusje op haar voorhoofd…

{Lily}
,,Wat doe je nu?” wilde ik roepen. Alles tintelde.

en nog bedankt voor alle reacties die ik heb gehad...

celtic_me · Geplaatst: Di Jul 25, 2006 20:17

Zo, alweer een klein stukje, ik heb vandaag niet veel kunnen schrijven, misschien morgen weer. (ik heb vandaag het hele eerste seizoen van Roswell gekeken Razz

)

{Sirius}
Ojee, ik zag de problemen al aankomen. Dit keer eens niet in de vorm van professor Anderling, maar eerder in de vorm van Jaina.
,, Dag mijn beste Sirius.” Lachte ze.
,, Dag Jaina, hoe gaat het vandaag?” vroeg ik vriendelijk, in de hoop dat ze haar plan zou afblazen.
,, Met mij goed, bedankt voor de vraag, met jou?” vroeg ze, maar ze gaf me geen tijd om te antwoorden, direct daarna ging ze al verder met har aankondiging.
,, kijk, je herinnert je mijn genius idee toch nog wel? Dat gaat niet door…” ik sprong bijna een gat in de lucht, maar…
,, Nu ja, voorlopig toch nog niet. Nu Lily op de Ziekenzaal ligt en zo, je weet wel. Nee, je moet het nog altijd doen, maarpas als Lily wee wakker is. Zij mag dit ultieme gloriemoment absoluut niet missen.” Lachte Jaina.
,, Je moest nog iets terug krijgen.” Fluisterde ze in mijn oor, ik wist dat ze op mijn geweldige grappen doelde. Als kers op de taart gaf ze me nog een kus op mijn wang ook. Ze liep weg, mij achterlatend. Verward wreef ik over de plek waar ze me daarnet gekust had.
,, Ik snap niets meer van meisjes.” Zei ik hardop. Ik schudde mijn hoofd, en liep naar de Leerlingenkamer, die nu overigens bijna leeg was, op Remus en Rune na, maar een klein stemmetje diep vanbinnen riep heel hard: ,, LAAT ZE MET RUST!” en omdat die stem klonk als een razende Lily, Jaina en Rune in het kwadraat, besloot ik ook maar rustig verder te lopen.

{Remus}
,, Hoe gaat het nu echt met je?” vroeg ik aan Rune. Ze zag er de laatste dagen echt niet goed uit.
,, Ik heb het je al gezegd, het gaat goed.” Zei ze, maar weinig overtuigend.
,, Ja, dat zeg je wel. Kom op, Rune, ik zie aan je dat je je niet goed voelt. Zeker niet nu met Lily.” Zei ik. Ik legde mijn hand even op de hare. Rune staarde vastberaden naar het haardvuur. Ze keek zo lang dat haar ogen ervan traanden. Toen ze haar blik op mij richtte, merkte ik dat het niet door het haardvuur kwam…
,, Ik ben zo bang, Remus.” Zei ze, haar stem trilde een beetje, en er rolde een traan over haar wang.
,, Alles komt goed.”zei ik zacht. Ik ging verzitten zodat ik mijn arm rond haar schouders kon slaan, maar ze stond op en keek me dreigend aan.
,, Nee, niet alles komt goed.” Zei ze. Ik keek haar verbaasd aan.
,, Okee, met Lily zal het wel goedkomen, maar heb je er al eens aan gedacht dat ik ook met een probleem zit?” raasde ze.
,, Iedere seconde sinds je het me verteld hebt.” Zei ik kalm. Dat scheen haar te bedaren.
,, Meen je dat?” vroeg ze zacht, alsof nooit iemand rekening hield met haar.
,, Ja, dat meen ik. Jij spookt door mijn gedachten, elk vrij moment. Maar niet alleen je… je ziekte, maar ook gewoon… jij.” Vertelde ik op diezelfde kalme toon. Ze wist niet wat te zeggen.
,, Kom, laten we even wat gaan wandelen.” Stelde ik voor. Zwijgend stemde Rune in. Buiten was het aangenaam. De rode zon ging onder achter het meer. De bomen van het Verboden Bos wiegden vredig heen en weer. Langzaam wandelden we voorbij de kassen.
,, Sorry.” Zei Rune zachtjes.
,, Hey, je hoeft geen sorry te zeggen, ik begrijp het wel.” Zei ik, al even zacht.
,, Jawel, ik had zo niet mogen reageren.” Zei ze me, terwijl ze naar de ondergaande zon keek.
,, Remus,” zei ze. We stopten met wandelen. Rune kwam tegenover me staan. ,, voordat ik je echt leerde kennen, had ik mijn ziekte aanvaard, mijn ziekte en mijn lot. Maar nu, het lijkt alsof alles is veranderd, overal waar ik ben, elk moment van de dag, denk ik aan je, en aan al die dingen die je me verteld hebt.” Nu was het mijn beurt om sprakeloos te worden. Het overrompelde me gewoon.
,, Rune, je hoeft niet…” maar ik kreeg geen kans.
,, Jawel, ik moet dit even zeggen. Als ik bij jou ben, vergeet ik alles rondom me, ik ga dit nog dikwijls zeggen, maar jij brengt me tot leven.” Tranen blonken opnieuw in haar ogen.
,, Misschien moet je nu iets zeggen.” Probeerde ze twijfelachtig, met een waterige glimlach.
,, Nee, ik kan daar niets op zeggen, maar ik kan wel dit doen.” Zei ik. Ik liep naar haar toe, en drukte mijn lippen op de hare. Haar handen lagen in mijn nek, de mijne rond haar middel. Zo stonden we een tijde, maar toen het te donker werd om nog een hand voor ogen te kunnen zien (wat niet lang duurde) gingen we terug naar binnen. Rune leek weer rustig, maar ik wist niet wat er binnenin haar omging…

even een klein stukje erbij, niet veel, maar beter dan niets... (vanaf 'jawel, ik had zo niet mogen reageren')

reacties? Iemand?

celtic_me · Geplaatst: Vr Aug 11, 2006 18:08

Een maand ging voorbij, zonder dat er iets veranderde. Noch bij Remus en Rune, noch bij Jaina en Sirius, noch bij James… en Lily. Ze was nog steeds bewusteloos, al noemde madame Plijster het liever een ‘bewuste coma’. James ging er iedere dag naartoe, net als Rune en Jaina. Het enige verschil was dat James er altijd was. In weekenden zat hij er van ’s morgens tot ’s avonds. Madame Plijster moest hem dikwijls wegsleuren, maar hoe vaak ze dat ook deed, hij kwam gewoon weer terug, ze zag hoeveel hij om haar gaf, daarom liet ze hem blijven.

{James}
Ik was alweer op weg naar de Ziekenzaal. Lily was nog steeds niet wakker geworden. Het duurde nu al langer dan een maand. Ze moest nu toch stilaan wakker beginnen te worden, maar niets wat daarop wees.
Voor de zoveelste dag op rij zette ik me neer in de stoel naast haar bed.
,, Hey, ik ben er weer.” Zei ik, ik was niet eens zeker of ze me wel kon horen. Niet dat me dat iets kon schelen, ik bleef praten.
,, Je hebt nog altijd niets gemist, alhoewel Rune en Remus steeds meer bij elkaar zijn. Jaina houdt iets verborgen wat met Sirius te maken heeft, maar ik weet niet wat, en geen van de twee is ook maar van plan me iets te zeggen, dus ik moet maar blijven raden.” Ik vertelde en vertelde, alles wat er gebeurde. Ik hoopte dat iets haar zou terugbrengen naar onze wereld, naar mij…

{Lily}
Ik snapte nooit veel van James Potter, maar nu snap ik er helemaal niets meer van. Iedere dag zit hij hier, te vertellen wat er allemaal gebeurt. Waarom doet hij dat? Voelt hij zich schuldig? Nee… ik denk het niet, want dan zou hij dat toch niet iedere dag doen. Ik vraag me af wat hij in zijn schild voert.
,, Hey, ik ben er weer.” Hoorde ik hem zeggen. Een hele monoloog volgde, over Remus, Sirius, Rune en Jaina, mar niets over hemzelf.
,,… dus moet ik maar blijven raden.” Toen hij dat gezegd had, bleef het een hele tijd stil, alsof hij over iets aan het nadenken was.
,, Je moet wakker worden.” Zei hij nu. Hij klonk niet echt… James-achtig, het was echt raar.
,, Je moet terugkomen, je kan het. Je bent in orde, zei madame Plijster, maar iets houdt je van m… ons weg… van mij.” Nu pas herkende ik de ondertoon in zijn stem. Ik was verbaasd die toon bij James Potter, grootste ‘grapjas’ aller tijde, te horen. Hij klonk wanhopig.
,, Waarom wordt je niet wakker?”vroeg hij zacht. De klank van zijn stem bezorgde me rillingen.
,, Ik moet gaan.” Zei hij. Zoals hij de laatste tijd iedere dag deed, gaf hij me opnieuw een kus op mijn voorhoofd, ik realiseerde me dat ik het niet eens erg meer vond.

Dagen gingen voorbij, telkens hetzelfde. Ik werd wakker (in mijn hoofd toch), madame Plijster verzorgde me, van tijd tot tijd praatte ze zelfs. Nadat ik het belsignaal hoorde, kwamen Rune en Jaina. Die bleven dan een hele tijd, totdat James kwam. Hij bleef tot een stuk in de nacht, soms zelfs tot ’s morgens. Hij was zo veranderd. De idiote James met het gigantische ego zag (of hoorde) ik niet meer. Misschien dat hij buiten wel nog zo was, maar als hij bij mij was, deed hij anders. Hij was lief en aardig.

Door wat James me later vertelde, wist ik dat die dag 26 januari was. Kerstmis en Nieuwjaar lag ik knock-out op de ziekenzaal. Dat was de dag die mijn leven voorgoed veranderde, dacht ik…

Het was een zaterdag, James zat al van ’s morgens aan mijn bed. Hij had mijn hand vastgenomen.
,, Je mag nog zo lang hier liggen als je wilt, maar van mij kom je niet af, dan zal je wat beters moeten bedenken.” Lachte hij, maar de lach was vals.
,, Het heeft lang geduurd, maar ik denk dat ik je iets moet vertellen.” Zei hij aarzelend. Ik werd echt nieuwsgierig, maar dat was mijn onderbewustzijn.
,, Ik weet dat je vindt dat ik een ego heb dat alles en iedereen in de weg staat,” begon hij, en mijn hart lachte. Hij had gelijk, dat dacht ik inderdaad, dacht… in de verleden tijd.
,, maar ik ben hier iedere dag geweest, elke dag sinds Sirius besloot je te vervloeken. In het begin voelde ik me er schuldig over, nu nog, eigenlijk, maar dat is niet de reden waarom ik elke dag weer terugkom. Ik mag je, nog niet zo’n klein beetje ook. De echte reden waarom ik altijd die grappen met je uithalen (nu weet ik dat ze niet allemaal even grappig waren), was omdat ik je aandacht wilde. Het is misschien een beetje laat, maar op die manier heb ik je alleen maar verder en verder weggeduwd.” Volgens mij was hij blij dat ik hem niet kon onderbreken, maar ik schrok echt van zijn eerlijkheid.
,, Kijk, het zit zo… help, dit is moeilijker dan ik gedacht had, zelfs als je niet kan antwoorden, krijg ik het nog niet gezegd.” Als ik wakker was geweest, had ik het uitgegierd van het lachen. James Potter die niet uit zijn woorden kwam. Een wereldprimeur.
,, Okee, ik doe mijn best, maar ik wist niet dat het zo moeilijk om te zeggen ‘ik zie je graag’. Oh god, het is eruit, ik heb het gezegd. Man, dat lucht echt op. Sorry voor dat laatste. Ik weet niet of je gehoord hebt of niet, maar ergens hoop ik van wel. Dit was de eerste keer dat ik echt eerlijk tegen je kon zijn. Al die keren dat ik je mee uit heb gevraagd, dat was altijd gemeend.” Ik wist niet wat te zeggen, even was ik blij dat ik niets kòn zeggen.
Geloof het of niet, maar ik was blij verrast met zijn ‘bekentenis’. Verrast, maar blij… heel blij, je kan het niet geloven. Ik wilde wakkeer worden, en liefst zo snel mogelijk. Het lukte niet. Blijkbaar was er nog altijd iets wat me ervan weerhield. Ik hoopte dat het niet James was…

Opnieuw een maand later, nog steeds geen verandering, met niets. Jaina chanteerde Sirius nog steeds met de foto, Remus en Rune groeiden steeds dichter naar elkaar, en Lily was nog steeds niet terug. James bleef bij haar, altijd.

{Sirius}
,, Kom op, Jaina, stop met die belachelijke dingen.” Ik kon er niet meer tegen. Ze gebruikte me gewoon. Ze wist dat ik haar niets kon weigeren omdat zij nog steeds in het bezit was van een bewuste foto. Nu kon ik wel lastig zijn, maar ik bewonderde haar ervoor. Ze had echt doorzettingsvermogen, dat moest ik haar nageven. Ze was eigenlijk fantastisch. Ze liep constant achter me aan (wat handig was, zo hoefde ik dat niet te doen). Ze zei wel dat het door de foto was, zodat ze me iedere vrij moment kon pesten, maar iets zei me dat ze een beetje loog.
,, Nee nee, Sirius, nog even, als Lily wakker wordt en uit de ziekenzaal mag, dan ben jij verlost. Diezelfde dag mag jij in een rokje rondlopen. Die dag zal ik je de foto geven. Beloofd.” Dat zei ze me iedere keer. Wat ze niet wist, was dat ik het er niet bij zou laten. Ik had zelf ook nog een ideetje achter de hand. Wait & see….

{Lily}
Raar… ik begon zelfs uit te kijken naar James’ bezoekjes, hij zorgde ervoor dat ik me wel oke voelde, zelfs al was ik KO. Telkens als hij mijn hand in de zijne nam, tintelde ik, in mijn buik zwommen vlinders, zoveel dat je het je niet kan voorstellen, en geloof me, ik kon het zelf ook niet. Ik… en James? Nee, dat kon gewoon niet, ik moest het van me af zetten, alles negeren. Ik kon hoogstens wat vriendelijker gaan doen, maar meer ook niet. Dat was uitgesloten.
James zou altijd James blijven, wat er ook gebeurde.
Plots hoorde ik zijn stem.
,, Hey Lily, sorry dat ik zo laat ben, maar… ik weet het niet.” Hij klonk verdrietig. In al die tijd dat ik hier lig, dat ik enkel mijn oren heb om de wereld rondom me te verkennen, heb ik geleerd menselijke emotie te halen uit klanken.
,, Oh, Lily, werd je nu maar gewoon wakker, dat zou alles zoveel makkelijker maken. Ik mis je. Alsjeblieft, ik zou alles doen, als jij maar wakker werd. Alles…” Nu wist ik het. Ik moest gewoon…
Ik voelde zijn greep verstrakken, ik voelde zijn ogen op mijn gezicht, zijn ogen die angstig stonden, en plots oplichttten…

{James}
,, Alsjeblieft, ik zou alles doen, als jij maar wakker werd. Alles…” Ik kneep zachtjes in haar hand, en keek naar haar gezicht. Haar ogen waren nog steeds gesloten, emotieloos. Haar hand voelde koud aan in de mijne. Ik was zo bang… ik zou het me nooit vergeven als ze niet meer…
Maar plots voelde ik iets… ze kneep in mijn hand. Eerst kon ik het niet geloven, maar ik moest wel. Haar huid was niet meer koud, of klam, mar werd warmer. Lily werd wakker. Maar voorlopig waren dat de enige tekens van leven die ze gaf.

{Lily}
Was ik nu echt aan het wakker worden? Zou het eindelijk kunnen? Ik wist het niet. Ik weet alleen dat ik uit alle macht hoopte om de blik op zijn gezicht te kunnen zien. Toen ik het beeld in gedachten voor me haalde, moest ik onwillekeurig glimlachen, en plots zag ik zijn gezicht. Niet helder, maar ik zag de vage omtrekken. Was ik wakker?

celtic_me · Geplaatst: Vr Aug 11, 2006 18:12

HOOFDSTUK 8: LIGHT AT THE END OF THE TUNNEL

{James}
Ze werd echt wakker. Ik zag haar glimlachen, en haar ogen openden zich, een beetje, maar toch.
,, J…James?” bracht ze zachtjes uit.
,, Lily, ik ben hier.” zei ik blij. Eindelijk…
,, Alles komt goed.” Zei ik zacht, en ik ging door haar rode, zachte haren. Ze sloot haar ogen weer, maar de glimlach op haar gezicht bleef.
I was niet van plan om weg te gaan. Niet nu.
,, Ik blijf bij je, Lily. Ik laat je niet alleen.” Fluisterde ik.
,, Ik weet het.” Hoorde ik, maar het lek alsof haar stem van ver kwam. Toen werd het stil. De rest van de avond bleef ik bij haar bed zitten, haar hand liet ik niet los. Langzaam viel ik in slaap. Die nacht had ik de raarste droom. Ik liep in het kasteel, maar het was compleet verlaten. Ik riep Sirius en Remus, zelfs Peter, maar ik kreeg geen antwoord. Toen ik naar buiten liep, zag ik een eenzame gedaante aan het meer, vlak bij het Verboden Bos. Ik liep er naartoe, en zag dat het Lily was. Ze zei niets, het enige wat ze deed was glimlachen. Ze stak haar hand naar me uit. Ik ging dichterbij, en nam haar hand in de mijne, toen we wegliepen, voelde ik hoe ze in mijn hand kneep. En toen… werd ik wakker.

Ik merkte dat ik het niet allemaal gedroomd had. Lily had echt in mijn hand geknepen. Ik lag met mijn hoofd op haar dekens, maar toen ik naar haar gezicht keek, zag ik die lieve glimlach weer, een glimlach die je van kop tot teen deed bevriezen.
,, Hey…” zei ze zacht, en het klonk zwak.
,, Hey, welkom terug.” Zei ik lachend. Ik was zo blij dat ze er weer was.
,, Ik… heb alles… gehoord.” Ze glimlachte terwijl ze het zei.
,, Alles? Alles wat ik gezegd heb?” vroeg ik, ik kreeg al schrik. Lily knikte.
,, Ojee.” Zei ik, maar eigenlijk was het niet de bedoeling om het hardop te zeggen.
,, Geen… zorgen… ik zwijg.” Ze lachte nog steeds.
,, Je hoeft nog niet te veel te praten, je bent pas wakker.” Zei ik, ik streek opnieuw door haar haren. We zwegen, maar bleven wel een tijdje zitten. Na een uur of zo, hoorde we gestommel.
,, Hier ben je dus… LILY!” hoorde ik Runes stem roepen.
,, Je… je bent wakker! Sinds wanneer?” ratelde Rune.
,, Sinds gisterenavond, maar heel even. Ze viel direct terug in slaap.
,, En jij komt ons niets zeggen?” Rune klonk verontwaardigd, maar ze was veel te blij om haar vriendin wakker te zien, dus waarschijnlijk zou ze niet boos blijven.
,, Ga jij je maar even opfrissen, ik blijf wel bij haar.” Stelde Rune voor, ik was haar dankbaar.
,, Vind je het goed als ik straks nog eens terugkom? Ik moet je iets vragen?” vroeg ik twijfelend aan Lily. Ze was blijkbaar nog te zwak om veel te zeggen, dus knikte ze opnieuw. Ik kon een glimlach niet onderdrukken. Ik haastte me naar de leerlingenkamer. Voor de tweede keer dit schooljaar liep ik professor Perkamentus bijna ondersteboven, en toen ik secretus tegenkwam, kon ik mijn geluk niet op.
,, Locomotor Mortis… Rictusempra… Gommibommi Sneep!” riep ik in het voorbijgaan. Zijn benen plakten aan elkaar, hij giechelde alsof het een lieve lust was, en als klap op de vuurpijl vloog hij met een vaart door de lucht. Bedankt Remus, voor die leuke spreuk.
Pas aan het portretgat kwam ik slippend tot stilstand. Haastig zei ik het wachtwoord, wat ik de eerste 47 keer ook nog fout zei.
,, Ach, sukkeltje toch. Ik zal je maar binnenlaten, je bent duidelijk in je nopjes.” Zei de Dikke Dame toen ik het na 50 keer nog steeds niet wist.
,, Be-dankt.” Hijgde ik van de inspanning. Vanaf nu, geen misplaatste grapjes meer met haar. Alleen nog goede…
,, LILY IS WAKKER!” riep ik door de overvolle leerlingenkamer, maar trok ik me nu eens lekker niets van aan.Sirius en Remus glimlachten van oor tot oor, en Jaina spurtte al naar buiten. Ik iep verder naar boven om een douche te gaan nemen. Toen ik onder de warme waterstralen stond, begon ik na te denken. Lily had dan wel alles gehoord wat ik gezegd had, maar dat wilde nog niet zeggen dat ze zou gaan reageren zoals ik hoopte. Daar had ik schrik voor. Ik loop al 6 jaar achter haar aan, en als ze me nu afwijst, is het allemaal voorbij. Misschien wil ik het nog niet eens weten.

Tegen de avond ging ik terug naar de ziekenzaal. De zenuwen gierden door mijn lijf. Zo zenuwachtig was ik zelfs niet voor het moeilijkste examen. Zo langzaam mogelijk liep ik ernaartoe. Ik deed de deur open, en liep naar haar bed. Ik ging voorbij het scherm (dat daar nog altijd stond) en wat ik daar zag, had ik nooit gedacht. Lily… was weg…

{Remus}
,, Hey, daar ben je dan. Heb je de hele dag bij Lily gezeten?” vroeg ik Rune met en glimlach.
,, Ja, ik ben zo blij dat ze wakker is.” Hoe opgelucht en blij ze daarover ook kon zijn, ik zag aan haar ogen dat ze uitgeput was van de moeilijke tijd. Ze nestelde zich dicht tegen me aan. Ik sloeg mijn arm rond haar schouders.
,, Alles is in orde nu. Nu kan je weer tijd voor jezelf vrijmaken.” Zei ik, en ik drukte een kus op haar voorhoofd. Rune keek me schattend aan.
,, Wat scheelt er?” vroeg ik haar.
,, Niets,; alleen… dat zeg je altijd. ‘tijd voor jezelf’. Nooit eens tijd voor… ons.”
,, Ja, nu je het zegt. Ik ben gewoon bezorgd, denk ik.” Zei ik.
,, Dat is echt lief van je, maar ik moet nu tijd vrijmaken, dat klopt, maar nu meer voor ons, dan voor mij. Dat heb ik meer nodig.” Vertelde ze. Ik kon niet geloven dat we nu al meer dan een maand samen waren. Het leek nog maar gisteren dat ik haar kuste.

_____FLASHBACK_____
“Ik liep naar haar toe, en drukte mijn lippen op de hare. Haar handen lagen in mijn nek, de mijne rond haar middel.”
,, Waarom… waarom deed je dat?” vroeg Rune verbaasd, en helemaal van haar melk.
,, Omdat ik je graag zie.” Was Remus’ logische antwoord.
,, Echt waar?” Rune kon haar oren niet geloven.
,, Al jaren.” Voegde hij eraantoe. ,, Kom mee, terug naar binnen, het wordt al donker.” Zei hij. Zijn stem klonk gekwetst. Toen ze in de richting van het kasteel liepen, en Remus compleet in gedachten verzonken was, legde Rune haar hand in de zijne. Even keek hij haar verbaasd aan, maar ze glimlachte. Die lach vertelde hem meer dan duizend woorden…

De rest van de avond zaten we naast elkaar in de leerlingenkamer, vlak voor het haardvuur. Geen van ons beiden zei iets, maar ik had het gevoel dat dat niet nodig was. Het werd tijd dat alles weer eens rustig werd, na alle commotie die er geweest was rond Lily. Rune had het nodig. ‘Voor ons’ zei ze dan wel, maar haar ogen stonden lang niet zo vrolijk meer als vroeger. Het vuur in die ogen begon te doven. Ze kon alle rust gebruiken.

{Lily}
Eindelijk,ik was wakker. Ik moest wel nog een week of zo op de ziekenzaal blijven, mar ik kon tenminste antwoorden als iemand iets tegen me zei. Wat wel anders was dan hiervoor, was James’ houding. Hij wist niet meer hoe hij zich moest gedragen.Toen ik nog ‘sliep’ praatte hij honderduit over vanalles en nog wat. Niets wat hem stil kreeg. Nu zat hij hier nog steeds iedere dag, maar er waren lange periodes van stilte. Hij zou hier ieder moment kunnen zijn, ik besloot dat het tijd werd om met hem te praten. Ik had gelijk, want daar hoorde ik hem al. Ik liep terug naar binnen, en zag de verraste blik op zijn gezicht.
Hij staarde angstig naar mijn lege bed, en keek verwilderd om zich heen.
,, James, zoek je iemand?” riep ik, zo hard als ik kon, wat niet veel volume inhield. Hij draaide zijn hoofd met een ruk om, en er verscheen een kleine glimlach op zijn gezicht.
Traag liep ik in zijn richting, en ging terug op mijn bed zitten.
,, James,” begon ik, net op hetzelfde moment als hij ,, Lily,” zei.
,, Doe… doe jij maar eerst.” Zei hij zacht.
,, James, toen ik hier… KO lag, heb ik alles gehoord van wat je zei.” Vertelde ik. James Potter werd rood.
,, Bedoel je dan echt… alles?” vroeg hij twijfelend. Ik knikte.
,, Ja, alles. Zelfs toen je zei dat je me graag ziet.” Nu had hij stilaan de kleur van een tomaat die op springen staat.
,, James, begrijp me niet verkeerd, mijn mening over jou is enorm veranderd, maar ik … ik heb gewoon niet dezelfde gevoelens voor je.” Zei ik, ik hoopte dat het tactvol genoeg was. Niet dus, want op de manier waarop hij me aankeek, wist ik dat het niet goed was.
,, Okee, dat had ik al kunnen verwachten, denk ik.” hij klonk nu echt verslagen.
,, James, ik hoop dat we…”

celtic_me · Geplaatst: Vr Aug 11, 2006 18:14

{James}
,, Nee! Zeg nu niet het woord vrienden!” zei ik hard. Ik wist al goed genoeg dat dat niet zou kunnen.
,, Waarom niet?” snapte ze het dan echt niet?
,, Lily, ik ben al 6 jaar zo gek als een dolle hond op je. Denk je nu echt dat we gewoon vrienden kunnen zijn?” ik begon bijna te roepen. Ik kon mezelf niet stoppen, zo erg was het.
,, James, luister nu eens…” ik gaf haar geen kans.
,, Nee, Lily, sorry, maar ik kan het niet… zie je nog wel.” Boos liep ik de zaal uit. Niet alleen boos op haar, maar eigenlijk vooral op mezelf. Ik had haar niet zo mogen pesten. Ik wilde terug naar binnen gaan, om sorry te zeggen, maar langs de andere kant, dat kon ik niet maken. Alhoewel… een onzichtbare kracht trok me terug naar binnen, te laat besefte ik dat het Lily’s uitermate krachtige Sommeerspreuk was.
,, James Potter, nu ga jij eens naar mij luisteren. Je hebt me 6 jaar lang geterroriseerd, en nu denk je plots dat ik verliefd op je ben? Je hebt me aangenaam verrast toen je hier iedere dag zat, daardoor ben ik van mening veranderd, ik wil je leren kennen. Maar dan wel de James Potter die er altijd was voor me.” Zei ze in één adem.
,, Goed… Maar onthoud één ding. Ik heb je leren kennen en ik zie je graag. Ik geef niet op, al duurt het mijn hele leven. Misschien dat jij, als je me beter leert kennen, me ook wel aardig zal vinden.” Met dit gezegd zijnde, vertrok ik opnieuw.
Voila, dat was van mijn hart, maar ik voelde me nog steeds slecht. Hoe zou het ook komen. Mijn wens was aan stukken geblazen, en nog niet zomaar. Gewoon, boem baf. Kapot. Gedaan ermee. Ik zou me over Lily heen zetten… althans, ik zou het proberen.

James ging drie dagen lang niet naar de Ziekenzaal, maar toen Lily ‘ontslagen’ werd, moest hij haar wel onder ogen komen. Hij had zichzelf beloofd dat hij haar zou negeren. Vriendelijk, dat zou hij zijn, maar niet meer… niet minder. Hij zou haar eens wat laten zien.
Het feit dat Lily terug beter was, betekende nog iets anders… iets in de aard van Sirius’ doodvonnis…

{Sirius}
,, Ojee, de wandelende dood.” Zei ik zacht tegen Remus, die nu zo hard begon te lachen dat de halve leerlingenkamer naar ons keek. Jaina was net binnengekomen. Aan de mysterieuze glimlach op haar gezicht te zien, had ze geen goed nieuws voor mij.
,, Remus, hoepel op.” Siste ik mijn vriend toe. Nog steeds lachend ging hij een eindje verderop (bij Rune) zitten.
,, Siriusje, Siriusje, je weet wat voor dag het vandaag is.” Zei ze gibberend.
,, Ja, zon.” Zei ik droog.
,,Juist, en weet je wie morgen een hapje gaat eten in de Grote Zaal?” vroeg ze liefjes.
,, E…Lily?” vroeg ik bang. Jaina knikte. Blijkbaar was Remus niet de enige die zijn lach niet kon inhouden.
,, Dus, je weet wat dat betekent. Ik heb je kledij voor morgen al op je bed gelegd.” Lachte ze, maar ik liet haar niet uitspreken. Zo snel ik kon, haastte ik me naar boven, in de hoop dat nog niemand het gezien had. Toen ik aankwam zag ik dat de slaapzaal leeg was. (gelukkig)
Ik liep traag naar mijn bed, bang voor wat ik zou aantreffen. Ik schoof de gordijnen, die verrassend genoeg dicht waren, open. Wat ik daar zag, was te afgrijselijk voor woorden. Gewoon verschrikkelijk. Daar zou ik een hele dag in moeten rondlopen! Schande voor de rest van mijn leven.

De volgende morgen was ik veel vroeger wakker dan anders, hoe zou het ook komen. De Dag des Oordeels, de Apocalyps… het einde van de Wereld en alles daarom heen… Sirius Zwarts met een rokje, en wat voor een rokje…
Eén voor één werden de andere jongens ook wakker, kleden zich om en vertrokken naar onder.
,, Moet jij je ook niet klaarmaken?” vroeg Remus, die wist wat de bedoeling was. Ik knikte zwijgend. Dit was de ergste vernedering van mijn leven.
Pas toen ik zeker was dat de leerlingenkamer helemaal leeg was, liep ik met mijn prachtig kledingstuk naar beneden. Het ontbijt sloeg ik over. Ik liep rechtstreeks naar het lokaal van professor Anderling. Niet lang nadat ik daar aankwam, arriveerde ook de professor. Ze gaf me één wel heel afkeurende blik en zei toen;
,, Wat de reden voor dit… grotesk verkleedpartijtje ook is, strafwerk, morgenavond, bij mij. Ze zweeg en liep de klas binnen. Snel volgde ik haar, in de hoop dat zo weinig mogelijk mensen me zouden zien.
Helaas, ijdele hoop. Toen ik na de les opstond, barstte het gelach al los. Ik probeerde mee te lachen, dan helden ze het snelst op.
Tijdens het volgende lesuur gebeurde hetzelfde. Daarom besloot ik het middagmaal maar over te slaan. Ik vroeg wel aan James of hij me wat te eten kon meebrengen. Als dat lukte, was het een echt mirakel. Hij kon niet recht blijven staan van het lachen. Wacht maar, ik kreeg hem wel. Normaal gezien zou hij nu ook in een rokje moeten rondlopen. Je weet wel,uit solidariteit.
In de namiddag hadden we Waarzeggerij, gelukkig met een groep leerlingen die me al gezien had. Maar Geschiedenis van de Toverkunst, dat hadden we enkel met de Griffoendors, gelukkig.
Omdat het ontwijken van de Grote Zaal vandaag zo goed lukte, was ik van plan dat ook met het avondmaal te doen, maar iets zei me dat Jaina me door had, want toen ik richting leerlingenkamer liep, hield ze me tegen.
,, Welwel, Sirius, ik wist niet dat je vrouwelijke kant zo… leuk was.” Lachte ze.
,, Maar ik weet wat je van plan bent. Je plannetje gaat niet lukken. Ik had beloofd dat je de Grote Zaal in moest, dat is dus precies wat je gaat doen.”
,, Nee… nee, dat meen je toch niet!” ze wasverschrikkelijk.
,, Toch wel.3 zei ze met en glimlach.
,, Okee, maar dan moet je eerst heel eerlijk toegeven, jij ziet me best wel zitten, he.” Jaja, de oude Sirius was niet weg hoor.
,, Wie denk je wel dat je bent?” snauwde ze me af.
,, Ik ben Sirius Zwarts, nu met een rokje aan, maar ik meen mijn vraag. Antwoord er maar op, want anders zet ik geen voet in de Grote Zaal. En eerlijk blijven.” Nu was het mijn beurt om te glimlachen.
,, Jij bent onverbeterlijk.” Zei ze. Ik keek haar scheef aan, als teken dat ze maar beter snel kon antwoorden.
,, Okee, okee, ik geef toe, je valt eigenlijk best wel mee.” Zei ze zo snel dat ik het maar met moeite kon verstaan, dit betekende wel dat operatie Jaina uitgevoerd kon worden.
Ik kon trouwens ook zweren dat ze even rood werd.
,, Goed, Zwarts, jij hebt je moment van glorie gehad, nu ik het mijne.” De vastberaden glimlach die daarjuist verdween, was alweer terug. Langzaam volgde ik haar.
,, Wacht maar… wie laatst lacht, best lacht.” Fluisterde ik.
Intussen waren we aangekomen waar we moesten zijn. Ik was zenuwachtiger dan ooit tevoren. Jaina ging eerst naar binnen. Enkele minuten later volgde ik haar.
Die stap was het moeilijkste wat ik ooit heb moeten doen. De grote Sirius Zwarts liep de overvolle Grote Zaal binnen, in niets minder dan een roze minirokje met kanten boordjes en zilveren glittertjes.
Ik deed mijn best recht voor me uit te kijken en me niets aan te trekken van het gelach, maar toen dat niet hielp, keek ik rond, en wuifde naar de lachende mensen. Ik zag Lily zitten. Volgens mij was ze aan het stikken in haar pompoensap. Ik kwam aan bij James en Remus, die lachten alsof hun leven ervan afhing. In plaats van daar te gaan zitten, liep ik verder naar Jaina, nog steeds uitbundig aan het wuiven naar mijn ‘publiek’.
,, W… Wat doe je nu?” vroeg ze me verbaasd. Ik glimlachte alleen maar, en stak mijn hand uit. Toen ze nog steeds niets deed, nam ik haar hand dan maar vast, en zorgde ervoor dat ze recht moest gaan staan.
,, Dit rokje… haar idee.” Riep ik door de Zaal. Opeens werd het stil.
,, Niet vriendelijk. Wat doen we dan?” vroeg ik aan de mensen in de zaal. Er weerklonk opgewonden gemompel, maar toen ik wist dat ik alle aandacht weer had, inclusief die van alle leerkrachten…
deed ik iets wat Jaina nooit voor mogelijk had gehouden…

celtic_me · Geplaatst: Vr Aug 11, 2006 18:17

…Ik had nog steeds haar hand vast. Daardoor was het makkelijker om haar dichter naar me toe te trekken en haar te kussen. Eerst stribbelde ze heftig tegen, ik dacht zelfs dat ik haar zou moeten loslaten, maar al snel deed ze iets wat wreed veel leek op het beantwoorden van een kus.
Wat ze niet wist, was dat ik haar intussen ook had gerestyled; Haar haar was nu knalroze en ze droeg een al even kleurige tutu. Nu leek ze precies op een Dreuzelpop, hoe zeggen die dat toch ook weer… aja, een bambi-pop… of was het nu barbie? Nu ja, maakt niet uit, zo zag ze er in ieder geval uit.
Pas toen ik luid applaus hoorde, liet ik haar los.

{Jaina}
Plots liet zijn hand de mijne los, en hoorde ik luid geklap rondom ons. Ik keek naar Sirius, merkte dat er iets niet klopte en kreeg de onweerstaanbare drang om rood te worden. ‘Wie vervloekt, kan de vloek verwachten’ denk ik. Met moeite durfde ik mijn blik weer op Sirius te richten. Verbaasd zag ik dat hij glimlachte. Iets aan die glimlach vertelde me dat er meer zat achter zijn plan, hoewel ik niet wist wat.
Hij bleef me aanstaren, totdat hij opnieuw mijn hand nam en me meetrok, de Grote Zaal uit… weg van de drukte en het lawaai.
Toen de stilte alles overheerste, merkte ik pas dat Sirius niet helemaal rustig was, niet zoals hij altijd was. Normaal gezien had hij direct al zijn antwoorden klaar, alsof hij op voorhand al wist wat je ging zeggen.
Ik haat stiltes…
Zonder enige waarschuwing ging ik vlak voor hem staan, zodat hij gedwongen werd te stoppen met lopen.

{Rune}
,, Wat was dat in hemelsnaam?” vroeg ik verbaasd aan niemand in het algemeen.
,, Hoe zou ik dat nu moeten weten? Ik wist helemaal van niets… gek genoeg.” James was de eerste die antwoordde. Ik denk dat dat aan zijn ego lag.
,, Jij? Wist van niets?” Remus klonk verbaasd. Ik verwachtte nu ieder moment een debiele opmerking te horen van of over Peter, mar toen die niet kwam, begon ik rond te kijken. Peter zat niet aan onze tafel. Remus merkte dat ik iemand zocht.
,, Wie vind je niet?” vroeg hij redelijk hard, hij had moeite met boven lawaai uit te komen.
,, Peter. Heb jij hem vandaag al gezien?” ik wist niet waarom het me opeens zo interesseerde.
,, Nee… wacht even, ik heb gevonden. Kijk eens naar achter, en dan iets naar links.” Verzocht Remus me. Ik volgde zijn blik, en kwam uit bij de tafel van Zwadderich.
,, Kijk nu eens naast Secreetje… Sneep, bedoel ik.” Zei hij, en een glimlach kon hij niet onderdrukken.
,, Peter? Bij Sneep? Wat heeft die daar te zoeken?” ik snapte er geen snars meer van.
,, Geen idee, maar ik ga het wel willen uitzoeken, maar niet vandaag.” Hij lachte naar me. Een hartverwarmende lach, iets wat je al je zorgen deed vergeten, zodat je alleen nog maar aan hem kon denken. Dat was iets wat niemand anders kon, enkel hij…

{James}
Ik snap het niet. Waarom heeft hij me niets gezegd? Ik, zijn beste vriend… en ik wist van niets. Gewoon schandalig, dat zou hem nog zuur opbreken. Ik keek rond, op zoek naar Remus, maar hij had het veel te druk met Rune, dus zocht ik naar Peter, die alweer nergens te vinden was. Toen mij blik verder dwaalde, vond ik Lily, die toevallig mijn richting uitkeek. Voorzichtig glimlachte ze.
,, Zin om even naar buiten te gaan?” vroeg ik, al even voorzichtig. Ze deed teken dat ze me niet hoorde. Ik wees richting deuren. Toen begreep ze het, en knikte. Samen liepen we naar buiten, nagestaard door veel meisjes, die nogal een jaloerse blik op hun gezicht hadden, hoewel ik eigenlijk niet wist waarom.
Toen we buiten waren, wist ik alweer niet goed wat ik moest zeggen.
,, Luister, ik had zo niet mogen uitvaren tegen je, laatst, in de ziekenzaal.” Begon Lily.
,, Huh? Ah, nee… Nee, ik had zo ook niet mogen doordrammen.” zei ik daarop.
,, Ja, okee, dat klopt, maar dan staan we quitte.” Lily lachte. Jezus, wat had ze een mooie lach, onweerstaanbaar gewoon.
,, Kijk, James, ik wil gewoon vrienden zijn. Niet meer… niet minder. Ik heb al die tijd naar je geluisterd, toen ik knock-out was. Ik vond het fijn dat je zo dikwijls kwam. Als het zou kunnen, had ik zelfs altijd gelachen. Maar in het verleden heb je teveel gedaan wat ik niet zomaar kan vergeten, maar ik kan het altijd proberen. De laatste maanden ben je zo fel veranderd, ik had het echt niet voor mogelijk gehouden.” Het was precies een boek, zoveel had ze te vertellen, maar ik kon niets zeggen.
,, Bedankt. Dat betekent veel voor me, dat moet je weten. Ik was al bang dat je nooit meer met me zou willen spreken.’ Ik lachte toen ik het zei.
,, Nee, dat nooit. Ik wil echt vrienden worden. Echt waar.” Ze bleef lachen. Even zwegen we, maar al snel sloeg het onderwerp over op Jaina’s grap met Sirius en vice versa.
,, … ik snap echt niet waarom hij me niets gezegd heeft, hij zegt me altijd alles. Mij? Niets zeggen? Dat ik gewoon niet normaal.” Lily begon hard te lachen toen ik het zei.
,, Wat? Wat is er?” vroeg ik verbaasd.
,, Je ego springt weer op.”lachte ze.
,, Ik? Een ego? Hoe kom je daar toch bij?” ik wist helemaal niet waarover ze het had.
,, Jij hebt een ego dat altijd in je weg staat, en af en toe van die gigantische oprispingen heeft.” Ze bleef lachen.
Ik? Een ego? Onmogelijk…

celtic_me · Geplaatst: Vr Aug 11, 2006 18:20

{Jaina}
,, Zou je nu eindelijk willen zeggen wat er te zeggen valt?” raasde ik. Sirius keek me verbaasd aan. Ik schudde glimlachend mijn hoofd, en zei;
,, Sorry, ik ben gewoon nog altijd in de war van… daarstraks.” Ik voelde me opeens een beetje onwennig.
,, Oja, dat, sorry daarvoor, denk ik toch. Ik moest toch iets terugdoen.” lachte hij.
,, Ja, maar die tutu is wel heel agressief.” Ik moest ook lachen, al deed ik enorm mijn best om streng te klinken.
,, Ja hè, vond ik dus ook. Maar in ieder geval, ik bewonder je.” Ik draaide me abrupt om en keek hem aan. Zei hij nu echt wat ik dacht dat hij zei?
,, Jij? Bewondert mij? Waarom dan wel?” vroeg ik verbaasd.
,, Omdat je lef hebt. Je durft alles aan, gaat geen enkele uitdaging uit de weg. Jij bent niet bang van mijn grappen, en je laat je er ook niet door doen. Je bent altijd in de stemming om wraak te nemen, dat vind ik leuk aan je. Ook al is die wraak dan voor mij bedoeld.” Ik was met verstomming geslagen.
,, Ik… snap jou niet helemaal.” moest ik wel zeggen.
,, Hoezo? Ik wist dat ik af en toe moeilijk te volgen was, maar zo moeilijk?”
,, Sorry, maar het ene moment haal je ‘grappen’ uit alsof je leven er vanaf hangt, en het andere moment ben je aardig en… lief.” Voor de verandering werd ik maar weer eens een beetje rood. Ik kon er gewoon niets aan doen. Ik besloot dat ik daar maar eens een spreuk voor moest gaan zoeken.
,, Oh, zo denk je dus.”
,, Ja, inderdaad, maar die tutu en mijn haar…” ik keek naar mijn kleren en mijn ‘nieuw’ kapsel, ,, dat is te begrijpen, jij hebt ook iets leuks aan, maar die kus… ik snap jou niet.” Bracht ik in één adem uit.
,, ZO moeilijk is het niet echt. Wanneer zoen je iemand?” vroeg hij me doodleuk. Ik keek hem aan, in de hoop dat hij niets zou kunnen afleiden uit mijn blik.
,, ik snap jou echt niet, Sirius Zwarts.” Zei ik, en ik draaide me om om zo te kunnen weglopen.
,, Dan is dit misschien duidelijker.” Zei hij. Ik stond op het punt te vertrekken, toen hij opnieuw mijn arm vastnam. Ik kon geen kant op, ik was compleet bevroren. Zachtjes draaide hij me om en keek me recht aan. Al snel wendde ik mijn blik af, maar hij lede zijn hand onder mijn kin, zodat ik hem wel moest aankijken.
,, Sorry, als ik je in de war breng, en ik hoop dat dit dan ook duidelijker voor je is.” Zei hij met een mysterieuze glimlach rond zijn mond.
Hij kwam dichterbij en drukte zachtjes zijn lippen op de mijne… alweer.
Waarom doet hij dat toch steeds?
Niet klagen… kussen
Ja maar… hij kan me niet zomaar de hele tijd beginnen zoenen?
En waarom niet?
Het is niet ethisch, hij denkt niet na, en hij is mijn type niet.
Droom verder, tuurlijk is hij je type!
Ach, zwijg en kus hem.
… Okee dan maar.

{Sirius}
Gebeurde dit nu echt… echt?
Eindelijk!

{Remus}
Na het eten liepen we rustig naar boven, enkel Rune en ik. James was ervandoor met Lily, en Sirius met Jaina, weet ik veel waar ze heen waren (en tussen ons gezegd en gezwegen, wil ik dat weten? Dacht het dus niet.).
We waren als één van de eersten in de leerlingenkamer. Rune liep direct naar één van de grotere zetels vlak bij het haardvuur. Ik ging naast haar zitten. Dit was één van Runes betere dagen.
,, Jaina is slecht… door- en doorslecht.” Zei Rune, maar ze kon niet stoppen met lachen.
,, Ja, je hebt gelijk, maar het was Sirius’ verdiende loon.” Als ik haar zag lachen… echt lachen, kon ik het niet laten dat ook te doen.
,, Remus? Wat is er?” vroeg ze me bezorgd. Ik schudde mijn hoofd.
,, Niets, waarom?” voeg ik haar.
,, Zomaar, laat maar. Maak je geen zorgen om mij. Het komt goed.” Probeerde ze me gerust te stellen. Om de een of andere reden wist ze altijd wat me dwarszat.
,, Ik maak me geen zorgen.” probeerde ik, maar ik kon niet liegen tegen haar.
,, O jawel. Remus, ik heb je verteld van mijn… ziekte, omdat ik jou in mijn leven wilde. Ik heb er niets aan als je je de hele tijd zorgen maakt over me. Ik wil leven, niet me zorgen maken over de toekomst… en wat die ook met zich meebrengt.” Zei ze. Haar stem klonk begrijpend, maar haar ogen stonden bang.
,, Ik weet het, het spijt me.Maar ik geef te veel om je. Ik kan het niet zomaar opzij zetten.” Vertelde ik haar waarheidsgetrouw.
,, Dat weet ik, maar probeer het te aanvaarden, zoals ik.” Zei ze.
Rune legde har hoofd tegen mijn schouder. Mijn arme sloeg ik om haar heen. Zo zaten we de rest van de avond. In stilte.
Met enkel elkaar…

celtic_me · Geplaatst: Vr Aug 11, 2006 18:23

Dagen gingen voorbij, zonder dat er iets speciaals of enigszins levensbedreigends gebeurde, iets wat zeer uitzonderlijk was op Zweinstein. Sirius werd wel nog vaak aangesproken over zijn nieuwe kledingsstijl, net zoals Jaina, maar zij niet zo vaak als hij.
Tegen het einde van de week zat James had James weer ruzie met de aanvoerder van het Zwerkbalteam van Zwadderich. Ze hadden elkaar vervloekt alsof hun leven er vanaf hing, maar Professor Anderling had er niets anders op gevonden dan een oefenwedstrijdje te spelen. James Potter tegen Nacedo Pierce. De wedstrijd duurde niet zo lang en werd overigens gewonnen door James. (Nu was het niet echt duidelijk of dat kwam door James’ talent, of doordat Pierce tegen één van de doelpalen aan vloog.)
Een feit wat ervoor zorgde dat hij de Gouden Snaai weeral gestolen had.

{Lily}
,, Opschepper!” riep ik hem toe door de overvolle gang.
,, Ook hallo, Lily.” Zei hij daarop. Sirius en Jaina kwamen achter hem aan, Peter was zoals gewoonlijk weer eens verdwenen, en ik wist dat Rune en Remus naar de leerlingenkamer waren.
,, Ja, dat zei ik hem ook al, maar hij luistert gewoon niet.” Lachte Sirius.
Met een simpel non-verbaal spreukje had ik de Snaai in mijn macht. James’ idee was de Snaai te laten ontsnappen, zodat hij hem telkens kon vangen, maar ik liet de Snaai verder vliegen dan hij gedacht had, zodat James voor de eerste keer in zijn leven naast de Snaai greep.
,, Welwel, lukt het je niet meer?” lachte Jaina, ik stond daar met het meest serieuze gezicht ooit, en James stak de schuld van de wegvliegende Snaai doodleuk op Sirius.
,, Sirius, kappen nu, je bent irritant.” Zei hij met een rood gezicht.
,, IK? Waarom zou ik dat nu doen?” vroeg Sirius daarop, hij was niet bepaald blij met de beschuldigingen. Sirius’ blik gleed verder naar mij, en nu was ik zo ver dat ik mijn lach gewoon niet kon inhouden.
,, JIJ?” vroeg hij verbaasd, alsof zoiets ingenieus gewoon niet van mij zou kunnen komen. Omdat ik niets kon zeggen van het lachen knikte ik.
,, Hazo, dus jij wilt mij beetnemen?” vroeg James, die er nu plots wel om kon lachen.
,, Ja, wat jij mag, mag ik ook.” Lachte ik.
Tegenwoordig was alles in orde. Rune en Remus waren samen, maar ik weet niet of James en Sirius dat weten, en Jaina en Sirius (tot zijn eigen grote verbazing) ook. James en ik… wij waren gewoon vrienden, en ik moet zeggen dat ik genoot van de tijd die we samen doorbrachten. Ik had nooit gedacht dat hij zo lief kon zijn. Ook als we met zijn zessen waren hadden we de tijd van ons leven.
Omdat de lessen van die vrijdag afgelopen waren, liepen James, Sirius, Jaina en ik eerst even naar de leerlingenkamer om Rune en Remus te gaan halen, en dan zouden we naar het meer gaan.
Gelukkig liepen Jaina en ik voorop.
,, Psst, als jullie niet willen dat ze er zo achter komen, laat elkaar dan nu los.” Fluisterde ik tegen de twee. Als door een elektrische schok zaten ze plots op 2 meter afstand van elkaar.
,, Hey, daar zijn jullie dan, komen jullie mee naar het meer?” vroeg James en Sirius, die niets gemerkt hadden (jongens!).
Met een beetje een rood hoofd stond Rune op.
,, Bedankt.” Fluisterde ze me toe.
De jongens liepen een heel stuk voor ons, dus Jaina en ik hadden de tijd om Rune te ondervragen.
,, Zeg eens, waarom wil je niet dat de jongens het weten?” vroeg ik haar. Eerst zei ze niets.
,, Omdat ze er alleen maar domme moppen over maken.” Zei ze zacht.
,, Ja, ik weet het, het zijn echte kleine kinderen. Maar dat houdt ook op. Zelfs James is ermee gestopt, iets wat ik nooit had verwacht.” Lachte Jaina. Ze had gelijk.
,, Rune, je moet je niets aantrekken van die twee pipo’s.” zei ik serieus.
,, Okee, dat doe ik niet meer.”

{James}
,, En, Remus, nog niets met jou en… Rune?” vroeg James donker.
,, Als het zo is, dan zijn het zeker niet jouw zaken.” Zei Remus met een mysterieuze glimlach. Waarom heeft hij toch altijd een antwoord klaar.
,, Kijk, Sluipvoet is toch ook met Jaina?” zei ik, in een poging tot, maar alweer boorde hij me de grond in.
,, Ja, en jij en Lily dan?” lachte hij. Auwch, die deed pijn.
,, Okee, die zit. Ik heb niets met Lily, en het ziet er niet naar uit dat dat ooit gaat gebeuren.” Ik moest de waarheid maar aanvaarden.
Al snel waren we bij het meer aangekomen, en niet veel later bij een rustig plekje waar we met zijn allen konden gaan zitten.
,, Weet je, Jai, jongens hebben inderdaad meer hersenen dan meisjes.” Hoorde ik Lily zeggen.
,, Eindelijk geeft ze het toe.” Lachte ik hard.
,, Jaja, droom verder.” Zei ze tegen mij, maar toen wendde ze zich terug tot Jaina en Rune.
,, Maar meisjes gebruiken tenminste al hun hersencapaciteit, terwijl dat bij jongens maar ongeveer 75 procent is.” Met een schalkse blik keek ze me aan.
,, Je wordt echt gevaarlijk, Lily.” Lachte ik nog steeds.
,, Goed dat je het doorkrijgt, James.” Zij lachte ook.
Heb ik al gezegd dat Lily een fantastische lach heeft? Ja? Ah, okee, dan zeg ik het nog eens.