[AF] Lily, James & co.; from nightmare to dream

celtic_me · Geplaatst: Za Sep 30, 2006 11:25

Hier is het dan...

{Sirius}
,, Waarom heb je me niets gezegd?” vroeg ik niet veel later aan Jaina.
,, Over wat?” vroeg ze.
,, Dat James en Lily een koppel waren… zijn.” Siste ik.
,, Oh, dat. Dat weet ik niet. Ze hadden me doen beloven om niets tegen je te zeggen.
,, Aha, en sinds wanneer luisteren we naar James?” vroeg ik haar. Maar meer kon ik niet echt zeggen, want de laatste tijd had ze de gekke gewoonte om me te kussen als ze geen zin had in een discussie.
,, Dat kan je niet altijd doen als we eens een meningsverschilletje hebben.” Fluisterde ik.
,, Ah nee?” zei ze al even zacht, en ze kuste me opnieuw.
,, Okee, misschien wel.” zei ik niet veel later.
Waarom liet ik me toch altijd doen door haar? Waarschijnlijk omdat ze zo fantastisch was.
Oh help! Ik werd al net zo erg als James en Remus!
Nu ja, zo erg was dat nu ook weer niet…

{Remus}
Wat een jaar. Voor ik het wist was het al december, net alsof het drie dagen had geduurd, in plaats van drie maanden.
Alles ging heel snel. Ik verwaarloosde mijn schoolwerk een beetje, omdat ik altijd bij Rune was, maar Lily en Jaina maakten het me nu ook al wat makkelijker.
Rune werd nog steeds niet beter, en professor Perkamentus had haar nu toch naar de Ziekenzaal laten brengen. Als ze over twee weken nog niet zelfstandiger was, werd ze overgebracht naar het Sint-Holisto.
Maar daar wil ik liever niet aan denken. Dan was het om zeep. Nu ze niet sterk genoeg was, had Rune nog altijd geen kans gehad om haar vriendinnen alles uit te leggen.
,, Remus, jij moet gaan eten.” hoorde ik de stem van Lily zeggen.
,, Bedankt, maar ik blijf liever nog even.” Zei ik, maar plots legde Lily haar hand op mijn schouder.
Ze had geen worden nodig. Zwijgend stond ik op en vertrok.
,, Zo, Rune, nu is het weer jij en ik. Je moet toch dringend eens beter worden. Remus gaat er helemaal aan onderdoor. En wij hebben het er ook moeilijk mee. Weet je al dat James en ik ondertussen een koppel zijn? Ik weet niet of ik je dit al verteld heb, dus daarom doe ik het nu.” Vanaf toen hoorde ik niets meer, want ik was de ziekenzaal uit.
,, Hey, Remus, man, je bent net een wandelend lijk. Het is toch nog langniet volle maan.” zei Sirius. Zonder woorden maakte ik hem al voor de derde keer vandaag monddood. Zonder verder nog aandacht aan hem te schenken, liep ik door. Okee, ik was misschien niet de meest genietbare persoon op deze planeet, maar ik kon er niet tegen.

{James}
Remus was chagrijnig, Rune heel erg ziek, Sirius mocht niet meer spreken, Jaina was Sirius aan het pesten, en Lily zat op de Ziekenzaal. Ik was alleen. Wat was er toch aan de hand? Het was ons laatste jaar op Zweinstein, moeten we dan niet vrolijk zijn? Okee, Runes ziekte bracht wel een domper op de hele situatie, maar daar kon zij ook niets aan doen.
De sfeer in de leerlingenkamer was bedrukt, en ik was het er eerlijk gezegd een beetje beu.
Zonder en word te zeggen, liep ik naar buiten, op weg naar de Ziekenzaal, naar Lily.
In de Ziekenzaal rook ik nog steeds de muffe ziekenhuisgeur die ik in de loop der jaren gewoon werd (ik speel Zwerkbal, weet je nog). Helemaal achteraan, afgeschermd achter een gordijn, zag ik het silhouet van Lily.
,, Hey, ben je nog wakker?” vroeg ik zachtjes. Lily knikte.
,, Alles in orde hier? Vroeg ik nu. Geen reactie.
,, Het spijt me.” Ik wist niets beter. Ik ging op de stoel naast Lily zitten, en het duurde niet lang of ze had mijn hand vastgenomen.
,, Kom hier.” Fluisterde ik, en ik trok haar tegen me aan. Een snik sneed door de aanhoudende stilte in de zaal. Niet alleen Remus ging eraan onderdoor, maar ook Lily. Rune was haar beste vriendin.
,, Het komt wel in orde.” Probeerde ik haar te troosten, hoewel ik wist dat het verspilde moeite was.
Zo zaten we een hele tijd. Ik denk dat ik zelfs kan zeggen dat Lily even in slaap was gevallen.
,, Lily, Lily, wordt wakker.” Zei ik zacht. Lily kreunde even, maar opende toch haar ogen.
,, Rune? Rune, je bent wakker!” riep ze bijna uit, en ze vloog naar haar vriendin.
Ik vond dat het tijd was om ervandoor te gaan. Niet dat iemand dat merkte.
,, James, wacht even.” Zei Rune zwak. Poging mislukt.
Op de een of andere manier kon ze me duidelijk maken dat ik Lily even buiten moest werken.
,, Lils, zou Remus het niet willen weten?” vroeg ik.
,, ja, dat is waar, ga jij hem even haken?” vroeg ze. Rune keek me aan alsof ze me dwong Lily hier buiten te trekken.
,, Okee.” Zo langzaam mogelijk liep ik naar buiten.
,, Ach, laat ook maar, ik ga wel.” zei Lily met een glimlach van oor tot oor.
,, okee, nu vertel me waarom ik haar buiten moest krijgen.3 begon ik. Rune was nog steeds heel zwak.
,, James, luister, ik kan je nog altijd niet alles vertellen, maar ik ben niet gewoon ziek. En ik kon het niet meer met Lily hier.”
,, Zal ik dan ook weggaan?” vroeg ik, een tikje bezorgd.
,, Nee, alsjeblieft, wil je nog even blijven.” zei ze stil. Ik knikte, en nam haar hand vast. Rune glimlachte zwak en sloot haar ogen. Ik zei niets en zat zwijgend naast Rune. Haar greep op mijn hand verslapte.
BAF. De deur vloog open en Remus, Jaina, Lily en Sirius kwamen binnengevlogen.
,, Waar… wat…3” hoorde ik Remus zeggen, maar ik bewoog niet.
,, James, mag ik…” begon hij, maar toen zag hij dat ik Runes hand vasthad.
,, jij… verrader!” riep hij uit en toen ik rechtstond en ertegenin wilde gaan, kreeg ik zonder waarschuwing een vuistslag op mijn gezicht.
,, Remus!” riep lily uit. En eerst dacht ik dat ze schrok om wat Remus deed, maar toen ik me omdraaide, zag ik dat ze naast Rune zag en haar hand opnam. Ze liet me zachtjes los, en Runes arm viel levenloos op het bed.
,, James, hoe kon je.” Snikte Lily, en als Sirius er niet was geweest, had Remus me doodgeslagen.
,, nee… nee, Rune, wordt wakker…” fluisterde Remus toen hij opnieuw zijn aandacht richtte op Rune, maar er gebeurde niets…

voila... the end??????????

celtic_me

{Jaina}
Ik schrok wakker, alweer de zoveelste keer op rij. Ik had opnieuw en opnieuw dezelfde nachtmerrie gehad. Rune die doodstil in dat bed lag en maar niet wilde wakker worden.
Ik was niet de enige die het er moeilijk mee had, Lily ook. Zij lag soms in haar slaap te huilen.
Van Remus zagen we ook niet veel meer. Zelfs James en Sirius zijn rustig. Ze hebben al dagen niet meer gelachen. Wat zeg ik… weken al niet meer.
Sinds Rune wegging…
Nee, ze waas er nog, alleen was ze nu in het Sint- Holisto.Perkamentus vond het niet verstandig om haar nog langer zonder de juiste verzorging te laten. Remus mocht ieder weekend op bezoek, maar voor de rest mocht niemand. Ik weet niet of hij eigenlijk meer dan drie woorden tegen mij, James of Sirius heeft gezegd sinds die dag. Tegen James heeft hij zelfs helemaal niets meer gezegd. De enige tegen wie hij praat, is Lily. Soms zitten die twee uren samen en praten ze. Het is raar, want Rune is ook mijn vriendin. Tegen mij praten ze alletwee niet meer. Ik vind het verschrikkelijk. Ik wordt overal buiten gehouden.
,, Jai! Kom je!” hoorde ik in de verte een stem roepen. Ik zat buiten, aan het meer. Ik had stilte nodig om na te denken ( Nu ja, stilte kon ik binnen ook wel vinden, maar je weet wat ik bedoel.)
Sirius kwam dichterbij.
,, Alles in orde?” vroeg hij zo vrolijk mogelijk, maar de bittere ondertoon was duidelijk hoorbaar.
,, Nee, eigenlijk niet. En met jou ook niet.” Zei ik onomwonden.
,, Ja. Je hebt gelijk.” Dat was voor het eerst dat ik Sirius zo snel hoorde toegeven. Hij zette zich naast me op het gras.
,, Ik krijg echt stress van de situatie zei hij, na een tijdje gezwegen te hebben.
,, Je bent niet alleen. Lily praat niet meer tegen me, en ik weet helemaal niet hoe het met Rune gaat. Ik weet gewoon niets meer;” zei ik.
,, Kom hier,” zei Sirius zacht, en hij sloeg zijn arm om me heen.
,, Remus heeft geen woord meer tegen James gezegd sinds die ene dag, en hij is niet de enige.”
,, Huh? Hoezo? Je bedoelt toch niet…” zei ik stomverbaasd.
,, Lily. Ze zegt ook niets meer tegen hem. Ze verwijt het hem nog altijd dat hij haar had weggestuurd.” Zei Sirius. Zijn blik hing star over het steeds donkerder wordende meer.
,, Hoe… hoe weet je dat?” vroeg ik. Hij schudde zijn hoofd.
,, Dat weet ik gewoon. James kan er ook niet meer tegen, daarom dat ik hem, Lily en Remus nu bij elkaar zet. Maar daar heb ik jouw hulp bij nodig. Jij moet Lily voor me gaan halen en naar de kamer van Hoge Nood brengen.” Sirius legde me alles uit. Ik wist niet waar hij ineens al het verstand vandaan haalde, mar het was het idee wat eigenlijk fantastisch was.
,, Okee, ik doe het.” Voor de eerste keer in dagen (of misschien ook weken) kon ik gemeend glimlachen. Hand in hand liep ik met Sirius weer naar binnen.
,, Lil, kom eens, ik moet met je praten.” Zei ik toen ik de slaapzaal binnenliep.
,, Nee, ik kan nu niet.” Zei ze ijskoud.
,, THAT’S IT.” zei ik. ,, jij komt nu mee. Levicorpus! Uh-uh, Silencio! En vergeet ik niets… aja, Accio toverstok.” Anders zou ik aar nooit meekrijgen. Op die manier liep ik naar de gang op de zesde verdieping. Ik kan je wel vertellen dat we veel bekijks hadden, maar toen ik aankwam bij de plaats waar niet veel later een deur zou verschijnen, zag ik dat ik niet de enige was met dit genieuze idee. James en Remus hingen ook in de lucht.
,, Tja, crazy minds think alike.” Lachte Sirius.
Nadat we binnen waren, en Sirius de deur verzegeld had, konden we de spreuken opheffen.
,, okee, nu gaan jullie eens allemaal heel goed naar me luisteren.” Zei Sirius onmiddellijk.
,, Ik ben het beu, en Jaina ook. Jullie zijn verschrikkelijk de laatste tijd, nu ja, jullie twee dan. James kreeg ik alleen maar op deze manier mee.”
,, Hij heeft gelijk. Remus, Lily, jullie praten enkel nog maar met elkaar, vergeet niet dat Rune nog meer vrienden had dan alleen maar jullie. Sirius, James en ik zijn er ook nog. we horen er nog steeds bij.” Zei ik streng. Het luchtte op om er eindelijk eens alles uit te kunnen gooien.
,, Opnieuw, Remus en Lily. Jullie hebben helemaal niets meer tegen James gezegd, en hij is te koppig om zelf op de proppen te komen. Hij heeft niets misdaan. Hij deed enkel wat Rune hem vroeg. Iets wat jullie allemaal zouden doen.” Maar nu voel ik me aan de ene kant de overbezorgde moeder… euhm… vader, en aan de andere kant de professor die een probleempje tussen haar… zijn drie favoriete leerlingen moet bijleggen. Dus… Jaina en ik zijn ervandoor.”
,, Oja, voor ik het vergeet, de enige manier waarop je nar buiten kan, is ieder geschil dat er heerst, op te lossen. Eerder gaat de deur niet open.” Ik lachte boosaardig naar Sirius.
Als er nog ooit iemand hem dom zou noemen, dan maakte die wat mee.
We liepen langzaam naar buiten en verzegelden de deur opnieuw.

{James}
,, Ik zou het niet proberen, voor hetzelfde geld heeft hij er een vloek over uitgesproken.” Zei ik.
,, Ja, daar heeft hij het verstand voor;” zei Remus tegen Lily die net was opgestaan en richting deur liep.
,, Dus we moeten eerst alles oplossen vooraleer we buiten kunne,” vroeg Lily nog eens. Remus knikte.
God wat voelde ik me machteloos; Waarom zei ze niets tegen mij, maar enkel tegen HEM.
,, Luister, Lily, wat heb ik in Merlijns naam verkeerd gedaan?” vroeg ik. Ik begon nu pas echt gek te worden.
,, Als je dat niet weet, ga ik het je ook niet vertellen.” Zei ze ijskoud.
,, Dat is heel vriendelijk van je. Bedankt. Maar als het nog altijd gaat over het feit dat ik je heb weggestuurd toen Rune net wakker werd, dan heb je eerst nog eens wat uitleg nodig.” Zei ik.
,, Ik ga nergens heen.” zei ze, bereid om te luisteren.
,, Okee, je was erbij toen ze wakker werd. Op de een of andere manier liet ze me weten dat jij even moest weggaan.”
,, Ah, dus je deed enkel wat ze je vroeg!” riep Lily hard.
,, Ja, dat klopt. Toen jij buiten was, legde ze uit dat ze ‘het’ niet kon als jij of Remus erbij was.” Vertelde ik. Dit was moeilijker dan ik eerst dacht.
,, Wat bedoel je met ‘het’?” vroeg Remus. De klank in zijn stem liet vermoeden dat hij het al wist.
,, Ik denk… ik denk dat ze wilde sterven.”

voila, hier ben ik weer. nee, het is nog niet gedaan. Ik geraak maar niet aan een goed einde. Alhoewel, mijn einde heb ik al geschreven, maar ik moet er naartoe werken, en dat kan nog enkele posts duren.
dus, niet getreurd, ik blijf nog even.

en bedankt voor de reacties in het topic (lees: reactie kan geen kwaad, ze eten je niet op en hakken je niet in stukken, ze vermoorden je niet in je slaap en wurgen je ook niet op de meest onverwachte momenten)
nuja,
groetjes, en tot de volgende post, CELTICje

celtic_me

Bedankt voor de paar reacties die ik heb gehad (hint hint) en hier is alweer een nieuw stukje.

HOOFDSTUK 14: FORGIVE, FORGET AND LEAVE

,, James, dat kan je niet menen.” Zei Lily verbaasd. Ze kon het niet geloven, en ik eerlijk gezegd ook niet. Zo erg ziek kon ze toch niet zijn? Anders zou Remus toch wel iets gezegd hebben.
,, Ik denk het wel. Lily, je moet me geloven, ik wou je nooit pijn doen, echt niet. Ze wilde niet dat je erbij moest zijn.” Ik zei het wel, maar het was niet mijns tem, het was die van een volslagen vreemdeling.
,, Nee, zo erg was het niet eens.” Zei Lily, meer om zichzelf te kalmeren, dan tegen mij of Remus.
,, Remus, wat…” begon ze nu, maar de blik in Remus’ ogen verraadde dat ik gelijk kreeg. Het was dus toch. Rune was doodziek, en hij had er nooit iets van gezegd.
,, Remus, hoe kon je!” zei Lily snikkend. Hij zei niets.
,, Waarom had je haar hand vast?” vroeg hij pas na een tijdje. Zijn stem klonk kil.
,, Omdat… omdat ze…” maar hij liet me niet uitspreken.
,, Laat ook maar. Ik dacht dat je mijn vriend was.” Riep hij nu.
,, Remus wil je nu eens even je mond houden en naar me luisteren!” riep ik verhit. In één klap werd het doodstil. Het was alsof zelfs de vogels die buiten rondvlogen waren opgehouden met kwetteren en fluiten.
,, Remus, ik had haar hand vast omdat Rune bang was. Ze wilde de mensen waar ze het meest van hield dit niet laten meemaken, maar ze vroeg ook of ik bij haar wilde blijven. Zodat ze niet alleen was.” Vertelde ik. Remus geloofde er duidelijk geen woord van.
,, En waarom zou jij dan wel bij haar mogen blijven, en Lily en ik niet?” vroeg hij hard.
,, Omdat… Dat heb ik daarjuist al eens uitgelegd.” Riep ik terug.
,, Omdat ze het meest van jullie twee houdt, en jullie dit niet wilde aandoen. En trouwens, over aandoen gesproken, besef je wel hoe moeilijk het de laatste weken is geweest voor Jaina, Sirius en mij?” vroeg ik, steeds met hardere stem.
,, Jullie sloten ons overal buiten. Nooit repten jullie een woord over Runes toestand. Lily, jij hebt geen drie woorden tegen Jaina gezegd, terwijl ze ook een van Runes beste vriendinnen is, en die van jou. Remus, waarom heb je Sirius links laten liggen. Hij heeft je niets misdaan. Als er iemand is die jullie mogen beschuldigen, dan ben ik het, of jezelf. Ik ben het beu, horen jullie het… BEU! MOE! Alles wat je wilt, als dit maar ophoudt!” riep ik. Lily had tranen in haar ogen, maar daar trok ik me even niets van aan. Het luchtte op om het eens allemaal te zeggen. Alle problemen kwamen naar buiten.
,, James, ik…” begon Lily. ,, het spijt me.” Zei ze zacht, maar vastberaden.
Ik plofte boos, en nog nahijgend van de inspanning om te roepen en te tieren, in de dichtstbijzijnde zetel neer. Zwijgend. De stilte priemde in ieders oren.
Onhoorbaar kwam Lily dichterbij, en hurkte naast me neer.
,, James, sorry. Ik had je niet zo mogen behandelen.” Zachtjes nam ze mijn hand vast.
Ik draaide me om, weg van Lily.
,, Lily, je beschuldigde mij er altijd van om allee mar aan mezelf et denken, maar je bent zelf niet beter dan dat. Het is alleen maar menselijk. Maar op de manier waarop Remus en jij iedereen hebben behandeld, dat wens je niemand toe. Ik heb tijd nodig om na te denken.” Zei ik, verbaasd van mezelf.
,, James, alsjeblieft, Lily staat hierbuiten. Je bent boos op mij.” Zei Remus nu.
Ik schudde mijn hoofd.
,, Nee, dit is iets waar jullie allebei schuld aan hebben. Ik ben niet boos, op geen van jullie, ik ben alleen maar teleurgesteld. Remus, ik dacht dat je mijn vriend was. Vrienden steunen elkaar, ze slaan elkaar geen gebroken neus. En Lily, ik dacht dat je me graag zag…” Ik stond op en liep weg van de twee mensen die ik beschouwde als familie;
,, Ik ben weg.” Zei ik.
,, James, de deur is gesloten.” Zei Remus. Opnieuw schudde ik mijn hoofd.
,, Niet meer. Alles zou uitgepraat moeten worden, en dat is zo. Het is alleen niet opgelost. Zie je nog wel.” Zonder me nog één keer om te draaien, liep ik naar buiten.
,, En, is het uitgepraat?” vroeg Sirius me even later vol belangstelling. Ik schudde mijn hoofd.
,, Niet echt. Ik heb hen gezegd waar het op stond, maar ze hebben zich gedragen als… ik heb er zelfs geen woorden voor.” Vertelde ik.
,, Ah, daar zijn jullie, tenminste een paar.” Hoorde we de stem van Perkamentus zeggen.
,, Dag professor. Er is toch niets met Rune?” vroegen we in koor. Perkamentus glimlachte en zijn ogen fonkelden achter zijn halfronde brillenglazen.
,, Nee, in tegendeel, juffrouw Lawson zal in de loop van de dag terugkeren. Ze is een heel pak beter.” Glimlachte hij vriendelijk.
Dat was het beste nieuws in weken.
,, Dank u wel, professor.” Lachten we opgelucht.
,, Zo, dat is weer verteld, dan hoop ik dat we jullie allemaal, zonder enige uitzondering mandag in de les zien. En hou jullie aandacht erbij, want voor je het weet zijn het eindexamens.” Zei hij mysterieus, vlak voor hij verdween.
,, Ik ga het ze zeggen.” Zei Jaina dolblij en ze rende naar de Kamer van Hoge Nood, waar Remus en Lily nog steeds zaten.
,, Jongens, Rune komt naar huis!” hoorde ik haar nog roepen.
,, Ojee, daar komen ze. Ik ben weg.” Zei ik snel., en voordat Sirius kon protesteren, was ik al verdwenen.

{Lily}
Damn. Wat had ik nu toch weer gedaan. Was hij eindelijk een beetje normaal, verknoeide ik de heleboel. James had gelijk. Ik was egoïstisch geweest, maar hoe kon ik hem aan het verstand brengen dat het niet meer zou gebeuren? Waarom was alles toch zo ingewikkeld. Jongens; Ik snap er niets meer van.
Ik zat in mijn eentje in de Slaapzaal. Rune was nog steeds niet aangekomen, en Jaina zat bij Sirius. Remus probeerde alweer (voor de 356 249e keer vandaag) de brokken met James te lijmen.Sirius had hem al lang vergeven, en mij ook. Jaina had het er moeilijk mee. Maar ze zei dat ze nooit lang boos op mij kon zijn.
,, Ik ga een eindje wandelen.” Hoorde ik de stem van James zeggen.
IDEE! Snel krabbelde ik iets op een papiertje en liep naar onder (wel nadat ik het portretgat hoorde dichtklappen).
,, Ik moet even naar Anderling.” Zei ik haastig, en snel liet ik Jaina het briefje zien. Ze knikte en ik vertrok. Buiten zag ik al snel James lopen.
,, James, wacht even!” riep ik, maar hij liet niet zien of hij me al dan niet gehoord had.
,,James Potter! STA STIL!” riep ik. Maar hij liep stug door. Ik begon te rennen, en niet veel later had ik hem ingehaald. Vlak voor hem bleef ik stilstaan.
,, James, nu ga je eens goed naar me…”

tja... wat gaat er nu toch gebeuren...er gebeurt toch nog iets. Of is het nu afgelopen? Ik weet het niet, laten jullie het mij maar weten.
celtic

celtic_me

,, … luisteren.” Zei ik, pas enkele minuten later. Nee, er was niets gebeurd, alhoewel…
James had me zonder verwittiging gekust. En niet zomaar een kus.
,, Wat… waarom…” begon ik. Ik snapte hem helemaal niet meer.
,, Doe zoiets nooit meer.” Was het enige wat hij zei.
,, Nooit meer, beloofd.” Zei ik met een glimlach.
,, Kom hier.” Nu pas glimlachte hij ook.
,, Lily, jij hebt me keer op keer vergeven als ik weer eens mezelf was geweest, ik doe dat ook. Het deed alleen pijn.” Vertelde James. Ik knikte.
,, Je hebt gelijk. Kom je mee naar binnen?” vroeg ik. Opnieuw knikte James en met een arm om mijn schouders liepen we naar binnen.
,, Jongens! Kom snel, Rune is terug!” Sirius kwam ons al tegemoet. James en ik keken elkaar aan en begonnen te lachen. Het zag ernaar uit dat alles toch weer terug normaal zou worden. Eindelijk.

{Rune}
Eindelijk. Eindelijk voelde ik me beter. Het had wel een eeuwigheid kunnen zijn. Dit was nu niet direct het ideale beeld dat ik had van mijn laatste jaar op Zweinstein, maar ja, ik was er nog, en had nog al mijn vrienden. Dat was iets wat ik me nooit had kunnen voorstellen.
,, Remus? Ben jij dat?” vroeg ik zacht toen de deur de eerste keer open ging.
,, Nee, sorry, het is Jaina.” Zei de bekende stem.
,, Jai! Ik heb je gemist!” riep ik zo hard ik kon, wat nog altijd niet meer was dan een gewone stem.
,, Ik jou ook, je moest eens weten wat een heksenketel het hier was.” Zei ze met een mysterieuze glimlach.
,, Ik wil alles weten.” Jaina begon te vertellen. Ik luisterde naar alles wat ze zei, maar toen ze bij het stuk kwam nadat ik James had gevraagd om Lily weg te sturen, moest ik toch even slikken. Ik had nooit gedacht dat Remus of Lily zo zou reageren. Ik snapte er niets meer van.
,, Jaina, wacht eens even… waarom zou Remus James slaan?” vroeg ik verbouwereerd.
,, Omdat… omdat hij jouw hand vast had, en Lily had weggestuurd, maar van dat laatste ben ik niet zeker. Sinds die dag heeft hij niets meer tegen me gezegd, en ook Lily niet. Niet dat Remus daarvoor wel nog veel zei.”
Ik kon mijn oren niet geloven.
,, Meen je dat nu?” vroeg ik ongelovig. Jaina knikte zwijgend.
,, En… en Lily dan? Waarom liet zij James toen zitten?” vroeg ik.
,, Om dezelfde reden. Zij kon niet begrepen dat jij haar weg wilde, dus stak ze de schuld maar op James. Lily en Remus spraken alleen nog maar tegen elkaar. Ik heb in geen weken geweten hoe het met je ging.” Zei Jaina. Er rolde een traan over haar wang.
,, Rune, ik was zo ongerust.” Snikte ze.
, Jaina, ik ben terug in orde.Alles komt goed.” Zei ik troostend, maar ik ben niet zeker of ik het zelf wel geloofde.
Jaina vertelde me hoe James en Sirius er samen met haar op aandrongen om iets te weten te komen over mijn toestand, maar noch Lily, noch Remus zei er iets over.
Opeens ging de deur nog eens open. Remus en Lily stormden binnen.
,, Rune eindelijk ben je wakker! Hoe voel je je?” vroegen ze dor elkaar. Jaina werd volkomen genegeerd.
,, Daarjuist nog goed, totdat ik hoorde wat voor vrienden ik had.” Zei ik tegen hen.
,, Jai, wil je James en Sirius even gaan halen?” vroeg ik aan mijn vriendin.
Ze knikte en vertok.
,, Ik snap jullie niet. Denken jullie nu echt dat je de enige bent die om me geeft.” Zei ik toen de deur dicht was.
,, Rune, ik…” begon Remus
,, Nee, Remus, dat had ik echt niet verwacht van jullie.” Ik keek geen van beide aan.
,, Sorry, ikwil nu even liever alleen zijn.” Ik draaide me om.
,, Rune, alsjeblieft, we hebben iedere dag bij je gezeten, en nu wil je ons niet zien.” Zei Lily.
,, Juist, dat hebben jullie gedaan, maar hebben jullie ook aan Jaina of aan James of aan Sirius gedacht?” vroeg ik. De vloer was voor de twe ineens interessant.
,, Ik wil mijn vrienden terug.” Zei ik alvorens ik opstond en naar de deur wilde lopen, maar halverwege zakte ik op de grond.
,, RUNE!” riep Remus, en hij liep naar me toe.
,, nee, laat me.”zei ik. De deur ging open en James kwam binnen.
,, Wat is hier aan de hand?” vroeg hij verbaasd.
,, Niets, Lily en Remus wilden juist vertrekken.” Zei ik. Het deed me pijn om zo tegen mijn vrienden te doen. Maar ik had geen andere keus.
,, Rune, laat Remus je helpen.” Zei James, maar ik schudde mijn hoofd.
,, nee.” Zei ik kortaf.
,, Mag ik je dan helpen? Je kan moeilijk daar blijven zitten. Je bent nog altijd ziek. En zo is de kans groot dat Sirius over je struikelt als hij zodadelijk binnen komt.” Vertelde James met ene klein lachje.
Zwijgend knikte ik. Hij knielde voor me neer, en nam me op. Ik kon even niet meer op mijn benen staan. James droeg me naar het bed en zachtjes legde hij me neer.
,, Bedankt.” Zei ik zacht. Hij knipoogde alleen maar even. Op dat moment kwamen Sirius en Jaina ook binnen.
,, Hey, Rune, leef je nog?” vroeg Sirius lachend.
,, Tuurlijk, onkruid vergaat niet.” Lachte ik terug. Hij, Jaina en James kwamen rond me zitten. Remus en Lily stonden onwennig aan de deur.
,, Rune, je bent wel hard, of ligt dat aan mij?” vroeg een stem in mijn hoofd. Ik zag dat James naar me keek.
,, Hoe… hoe weet jij hiervan?” vroeg ik zwijgend terug.
,,Ik volg les op Zweinsteins Hogeschool voor Hekserij en Hocus-Pocus.” Lachte de stem, die van James was.
,, Ze wilden alleen maar het beste voor je.” Zei hij.
,, Misschien wel, maar dan hoefden ze jullie toch nog niet buiten te sluiten. Laat ze maar eens even in hun eigen vet gaarkoken. Morgen of zo zal ik terug normaal doen tegen ze. Goed genoeg?” vroeg ik in stilte. James knikte.
,, Euhm, James, is het stemmetje in je hoofd weer tegen je aan het praten?” vroeg Sirius, die duidelijk niet door had wat er aan de hand was.

jaja, ik ben snel aan het posten, maar er volgen nog stukjes...

celtic_me

Het gesprek ging verder, en Lily en Remus gingen naar onder.
,, Rune, moet je nu echt zo hard zijn voor ze?” vroeg Jaina even later. Ik knikte.
,, Ja, ik wil het ook niet, maar ik kan niet vergeten hoe ze jullie behandeld hebben. Maar maak je geen zorgen, wil één van jullie ze zodadelijk gaan halen?” vroeg ik met een lachje.
,, Weet je, Rune,” begon Sirius. ,, Ik had nooit gedacht dit ooit tegen jou te moeten zeggen, maar je bent slecht. Geweldig.” Lachte hij. Sirius lachte zo hard, dat hij maar weer eens van het bed afviel.
,, okee, ik snap het al, ik haal ze wel even.” Zei hij, over de pijnlijke plek op zijn hoofd wrijvend.
Niet veel later ging opnieuw de deur open en Lily en Remus kwamen binnen.
, Jongens, luister nu eens even.” Begon ik, toen ze allemaal rond me zaten.
,, Jullie zijn allemaal mijn vrienden. En geen een van jullie is minder dan de andere. Jullie betekenen alles voor me. Ja, zelfs jij Sirius.” Lachte ik.
,, aha, bedankt.” Zei hij.
,, Rune, het spijt ons.” Zei Lily als eerste.
,, We weten dat we te ver zijn gegaan, maar we waren zo bezorgd.” Probeerde ze alles te verklaren.
,, Dat weet ik, maar dat wil niet zeggen dat de rest niet geïnteresseerd was.” Zei ik. Lily keek beschaamd naar haar handen. Remus zei nog steeds niets.
,, Remus?” vroeg ik na enkele minuten.
Nu pas keek hij me aan.
,, Rune, als je wilt dat ik ze overal in betrek, is er ook iets wat jij moet doen.” Zei Remus. Hij keek me aan met de pijn duidelijk leesbaar in zijn ogen.
,, Rune, je moet het ze vertellen.” Zei hij Ik wilde het niet toegeven, maar ik wist dat hij gelijk had.
Met pijn in mijn hart knikte ik. Alsof we het hadden afgesproken stond Remus op en zei:
,, Lily, Jaina, komen jullie even mee?” Ik wilde het eerst liever tegen de jongens zeggen. Lily en Jaina zouden het er nog heel moeilijk mee krijgen.
Toen ik zeker was dat de deur dicht was, begon ik te vertellen. Geen van de twee zei een woord, en het duurde even voordat ze me durfden aankijken.
,, Het spijt me, ik wist het niet.” Zei James stil.
,, Ik ook niet, en er is echt niets aan te doen?” vroeg Sirius. Ik schudde mijn hoofd.
,, Wees klaar voor Lily en Jaina, ze gaan het er niet gemakkelijk mee hebben.
,, Bedankt dat je het ons hebt willen vertellen.” Zei James, en Sirius knikte. Ze liepen naar hun slaapzaal, want als ze mijn vriendinnen nu moesten zien, stonden ze niet in voor de gevolgen.
Nu kwamen Lily en Jaina binnen.
,, Hey. Luister…” zei ik, en opnieuw vertelde ik het verhaal. Hoe verder ik geraakte, hoe sneller de tranen zich opvolgden…

{Sirius}
,, Remus, waarom heb je ons nooit iets gezegd?” vroeg ik na een tijdje. Okee, ik wist op voorhand al dat het een stomme vraag was, maar ik kon er niets aan doen.
,, Rune wilde het zelf vertellen.” Zei hij op een toon die volkomen emotieloos was.
,, Sorry, stomme vraag.” Zei ik toch maar. Remus knikte. Plots hoorden we boven een deur openzwaaiden, en twee personen renden de trap af. James en ik stonden al snel op, juist op tijd om te zorgen dat Jaina en Lily ons niet voorbijliepen. Ze huilden. Niet dat we ze dat kwalijk konden nemen. Ze hadden net gehoord dat hun beste vriendin doodziek was. En dan bedoel ik het letterlijk.
,, Waarom?” snikte Jaina.
,, Het leven is niet eerlijk.” Snikte ook Lily. James en ik keken elkaar aan. Remus ging terug naar boven, terug naar Rune. Voor haar moest het ook niet makkelijk zijn.
De dagen die volgden, vielen nogal mee. Het ging steeds beter met Urne, en aan het einde van de week kon ze terug naar de lessen. Met ons zessen hadden we de tijd van ons leven. Peter, die zagen we nooit meer, het was net alsof hij a richting was veranderd, van Griffoendor… naar Zwadderich. Rare jongen. Hersenloos. En Sneep en Malfidus, die hadden eigenlijk wel hersenen. Nu ja, het was toch niet echt een verlies.
Nu Rune terug beter was, deden we alles samen. De eerstvolgende trip naar Zweinsveld was er een om nooit meer te vergeten. We hadden de grootste lol. De meisjes lieten zelfs toe dat we Secreetje en Malfidus vervloekten. Dat was een welkome afwisseling.
Het was alsof iedereen veranderd was sinds we het wisten van Rune.
We maakten echt plezier, en we waren onafscheidelijk. We namen het voor elkaar op. Het was zelfs zo erg dat Lily en Jaina ervoor zorgden dat Malfidus aan zijn schoenen aan het plafond plakte. Het was dan ook nog eens een spreuk die de leerkrachten niet kenden, dus hij hing daar wel even. (Lang leve het Verstand)
Hoe goed Rune zich nu ook voelde, we waren het nog niet vergeten. Zelfs toen de examens eraan kwamen, maakten we allemaal tijd voor elkaar. Het was vermoeiend. Maar het was de moeite waard.
Toen we eenmaal aan het leren waren geslagen, kwamen de examens er in een vliegende vaart aan. Dat waren de ergste dagen uit mijn leven (bekeken tot dan toe). Examens, als ik er ooit achter kom wie die heeft uitgevonden, dan vervloek ik die persoon hartgrondig, en erger dan ik Sneep en Malfidus ooit heb vervloekt (en daar waren toch wel wat erge vloeken bij).

{Lily}
Okee, ik geef toe, Sirius had gelijk. De examens waren verschrikkelijk. Daarna was et heerlijk rustig. Alhoewel…
De examens hadden Rune wel weer enorm uitgeput, maar ze stond erop om toch alles zelf te doen. Ze was nog altijd te trots. Ze was weeral zienderogen verzwakt, maar dat gaf ze niet toe. Ze genoot van het leven. En van haar vrienden. Waarom hebben we elkaar toch zo laat ontdekt. De groep die we nu waren, was hechter dan iets anders wat ik ooit had gezien.
Maar toch, niet alles was rozengeur en maneschijn. Het kwam nu steeds dichterbij…
Ik zat in de uilenvleugel toen James er ook aankwam. Toen ik uit het raampje keek, zag ik remus over het grasveld lopen, naar een boom waarbij een klein persoontje zat.

{Remus}
,, Hey,” zei ik, toen ik kwam aangelopen langs het meer. Ik zag Rune tegen een boom zitten, dezelfde boom waar ze zat toen ze me vertelde van… haar ziekte. Ik merkte dat er iets mis was, toch kon ik nog niet opmaken wat. Ik liep dichterbij, en ging naast haar zitten.
,, hoe gaat het nu met je?” vroeg ik bezorgd.
,, Het gaat wel. Ik heb wat ik wilde. Mijn zevende jaar is afgemaakt. Ik ben samen met de liefste jongen die je je maar kunt voorstellen. Al mijn wensen zijn uitgekomen.
,, Nee, Rune, zo moet je niet denken, je hebt nog tijd. Misschien vinden ze nog…” maar ze liet me niet uitspreken, ze draaide zich naar me toe, en ik zag de pijn in haar ogen. Ogen die normaal blauwgroen waren, maar nu, nu de zon er in scheen, waren ze helder als water, en toch dofgrijs, alsof ze uitgestreden was. Rune nam mijn hand vast, en trok zich naar me toe. Ik ging naast haar zitten, en ze legde haar hoofd tegen mijn schouder, haar hand nog steeds in de mijne, en mijn andere hand lag om haar middel. Ze begon te spreken. Wat ik hoorde, kon ik niet geloven, en ik hoop zei ook niet, maar haar stem klonk zeker.
,, Remus, mijn enige wens was dat ik mijn laatste jaar op Zweinstein kon afmaken… nee, dat is een leugen. Mijn enige wens, was dat ik een lang en gelukkig leven zou kunnen leiden, samen met jou. Maar ik weet al lang dat dat niet zal gaan. Maar de tijd die mij is gegeven, is een tijd geweest die ik nooit zal vergeten. Nooit ben ik gelukkiger geweest. Ik heb vrienden gehad, Lily, Jaina, en zelfs Sirius, James, en soms Peter. En ik heb jou gehad. Als ik bij jou was, vergat ik al mijn problemen. Als iets me langer hier gehouden zou hebben, dan ben jij het. Jij deed me lachen, op de donkerste momenten. Het was niet het feit dat ik afstudeerde waarvoor ik het zolang wilde rekken, maar dat was om bij jou te kunnen zijn. Jij bent degene voor wie ik blijf. Maar ik ben op, ik kan niet meer. Ik ben het moe om te vechten, Remus.” Vertelde ze me. Haar stem trilde niet één keer, maar ik zag wel dat de tranen over haar wangen stroomden, en ik moet zeggen, bij mij ook. Ik kon hier niet tegen. Het meisje van wie ik hield… van wie ik altijd zou houden.
,, Remus?” vroeg ze. ,, Wil je iedereen halen, maar zeg ze niets.” Ik knikte. Snel liep ik naar binnen, en veegde de tranen van mijn gezicht, in de hoop dat niemand wat zou merken. Al snel kwam ik bij de leerlingenkamer, waar ik gelukkig iedereen vond (behalve Peter, die had bijles Transfiguratie, en hij had niet meer zoveel tijd voor zijn vrienden). Ik probeerde met vaste stem te praten.
,, Jongens, komen jullie even mee naar buiten? Rune wilt jullie iets vragen.” Zei ik, en iedereen stond direct op. Lily liep als laatste voorbij me, en toen ik haar aankeek, zag ik dat ze verwilderd haar hoofd schudde. Ze had tranen in haar ogen.
,,Remus… nee…” maar ik kon niets anders doen dan mijn hoofd afwenden.
,, Zeg niets tegen de anderen.” zei ik, mijn hoofd nog steeds gebogen, en met trillende stem.
Toen we allemaal rond Rune zaten (ik had mijn plaats naast haar weer ingenomen, en Lily zat aan de andere kant).
,, Ik wilde jullie even iets zeggen,” begon ze, en ik zag dat Lily en ik niet de enigen waren die het moeilijk hadden.
,, ik wilde zeggen dat ik de beste vrienden heb die iemand zich ooit kan wensen. Jullie hebben gezorgd dat mijn tijd hier fantastisch was, en ik zal dat… en jullie allemaal, nooit vergeten. Jullie maken van de donkerste dag telkens opnieuw een dag van licht en plezier, vergeet nooit hoe dat moet... Lily nam Runes hand vast, en met haar andere die van James. Rune had mijn hand vast, en met mijn andere hand had ik die van Sirius vast, Sirius had Jaina’s hand vast, en zij ook die van James.

Zo was de cirkel compleet.
Rune verzwakte nog steeds zienderogen. Alle vrienden stonden één voor één op, met Lily als laatste. Zij omhelsde haar vriendin, en fluisterde nog;
,, Ik vergeet je nooit, jij mij ook niet?” Rune keek haar aan, en glimlachte.
,, nooit van mijn hele leven… en daarna ook niet.” Lily holde achter James aan, en hij sloeg troostend zijn arm rond haar schouders, die nu schokten. Nog eenmaal keken ze allen achterom, naar Remus en Rune, die alleen achterbleven aan het rustige meer.
Remus had Runes hand niet losgelaten, en nu zaten ze zwijgend naast elkaar. Rune nestelde zich dicht tegen Remus aan,en voor het eerst sinds jaren kwam ze werkelijk tot rust. Ze had haar lot aanvaard, maar toen kwam Remus, en nu had ze het er weer moeilijk mee.
Langzaam viel de avond, maar geen van de twee had zin om naar binnen te gaan. Remus sommeerde een deken, en sloeg die om Rune heen.

,, Remus?” fluisterde ze na een tijdje, en ik luisterde.
,, bedankt dat je in mijn leven bent geweest.” Zei ze, en voor het eerst hoorde ik haar stem trillen. Een traan rolde over mijn wang. Ik nam haar in mijn armen.
,, Rune, wat is de reden dat je nog hier bent?” vroeg ik haar, ik wist dat ik het moest doen.
,, Voor jou.” Ze had deze vraag al verwacht.
,, Je moet weten, hoe moeilijk het ook is voor me, want ik zou niets liever willen dan oud worden met jou, maar ik weet dat je pijn hebt, en moe bent. Ik laat je gaan.” Ze draaide zich om, en keek me aan.
,, Ik hou zoveel van je, Remus, en ik zal je nooit vergeten. Niet in dit leven, en niet in een volgend. Dank je… voor alles. Door jou is mijn leven compleet.” Zei ze, en ze kuste me. Het was een kus die ik nooit zou vergeten. Ze legde zich opnieuw tegen me aan, en niet snel daarna viel ze in slaap. Haar hand in de mijne. Haar aanraking was warm, en rustig. Alsof ze er nu klaar voor was… Ik kon niet slapen, en luisterde naar haar ademhaling. De hele nacht staarde ik uit over het meer, en het Verboden Bos. Ik ging met mijn andere hand zachtjes door haar haar. Ik zag een gelukzalige glimlach op haar gezicht. Ik herinnerde me de tekst die ik had gehoord, en zachtjes herhaalde ik het.

In de leerlingenkamer van Griffoendor. Iedereen ging was naar bed, maar geen van de vrienden kon slapen. Ieder dacht aan Rune en aan Remus. Lily merkte dat ze opnieuw dacht aan het tekstje dat ze hoorde, en zachtjes zei ze het na, net als Jaina, die dat op exact hetzelfde moment deed, evenals James… en Sirius, en ergens, tegen een boom aan het meer, zat een jongen, die een tekst herhaalde…

Ergens in de nacht, het begon ochtend te worden, en over het Zwarte Meer zag ik de zon opkomen. Ik luisterde nog steeds naar Runes ademhaling, maar plots hoorde ik hem niet meer, ik keek naar haar gezicht, en merkte met een schok dat haar hand kouder werd. Rune had gevochten, en na jaren had ze kunnen opgeven. Ze had een rijk leven gehad. Maar toch, ik miste haar verschrikkelijk. Nu al, en ik weet niet of die pijn ooit zal vervagen. Ik bleef zitten, met haar hoofd nog steeds tegen mijn schouder. Tranen rolden over mijn wangen, en haar hand liet ik niet los. Rune was weg… en ze zou nooit meer terugkomen.
Ik liet haar niet los, en bleef de rest van de ochtend zo zitten. Ik wist dat waar ze ook was, ze nu gelukkig kon zijn, in een leven zonder pijn, maar de prijs die ze moest betalen was niet klein. Ze gaf haar leven op, en ik bewonder de moed, en de manier waarop ze het deed. Ik had de moed niet om op te staan, en haar naar binnen te brengen. Tegen de middag zat ik er nog, en pas toen kon ik het opbrengen afscheid te nemen.
,, Dag Rune. Ik zal je missen, maar nooit vergeten. Jij zal altijd een plaatsje hebben in mijn hart, en in dat van je vrienden. Alsof ze me gehoord hadden, zag ik ze aankomen over het terrein. Lily met James, en Sirius met Jaina. Ze kwamen langzaam dichterbij, maar toen ze merkten wat er aan de hand was, haastten ze zich blijkbaar.
Niemand kon geloven wat er was gebeurd. Rune was er niet meer.

*snif snif*

ps: nu zou ik toch heel graag wat reaccties hebben om te weten of ik dit op een goede manier heb geschreven, ik vond het zelf een moeilijk stuk, duslaat iets weten, alsjeblieft... Laughing

celtic_me

Opnieuw kwam iedereen rond ons zitten, op precies dezelfde plaatsen als daarvoor. Lily en Jaina huilden ook, en James en Sirius waren doodstil.
Het was precies alsof we verbonden waren met elkaar. Iedereen. Niemand die iets zei.
Tot laat in de namiddag zaten we samen. Het was raar, maar niemand anders van de leerlingen kwam dichterbij.
Toen de zon begon onder te gaan, kwam een lange magere gestalte naar buiten. Langzaam kwam deze onze richting uit.
,, Het is tijd.” zei Perkamentus zacht. Hoewel ik het wist, wilde ik Rune niet laten gaan.
,, Mag… mag ik haar meenemen?” vroeg ik schor. Perkamentus knikte zwijgend.
Iedereen stond op. Ik had Rune nog steeds in mijn armen. James had zijn arm rond Lily’s schouders gelegd, en Sirius rond Jaina.
Zo liepen we samen, zwijgend, over het grasveld, op weg naar de realiteit.
,, Waar moeten we naartoe?” vroeg Lily met een klein stemmetje.
,, We brengen haar naar een mooie kamer.” Zei Perkamentus. Zelfs de professor was er stil van geworden. Ik kon niet meer denken, ik liet alles maar gebeuren.

{Perkamentus}
Wie weet, als ze het op tijd realiseren en de krachten hun werk laten doen… wie weet…

{James}
Perkamentus bracht ons naar een grote ronde kamer waar één enkel bed in het midden stond. Voorzichtig legde Remus Rune neer.
Met een zwaai van zijn toverstok haalde Perkamentus vijf stoelen.
,, Jullie mogen nog bij haar blijven zolang jullie willen. Alleen, ik zou straks wel naar jullie eigen slaapzaal gaan. Sterkte.”
De professor vertrok en we bleven opnieuw achter. Voor de derde keer die dag namen we onze plaatsen rond Rune in. En opnieuw hadden we dat gevoel van verbondenheid.
Lily zat dicht tegen me aan, en Jaina bij Sirius. Remus had opnieuw Runes hand vastgenomen.
En toch, ik bleef me maar afvragen, WAAROM? En volgens mij was ik niet de enige. Lily en Jaina zaten nog steeds te huilen. Er rolde een traan over Remus’ wang, en zelfs Sirius en ik moesten ons sterk houden.
Minuten gingen voorbij, ik denk zelfs uren. Niemand zei een woord, of verroerde een vin.
Plots, niemand had zich eraan verwacht, lichtte de kamer op. Een mysterieus licht verscheen rond het levenloze lichaam van Rune. Met een schok liet Remus haar los.
Door het goudachtige licht leek het alsof ze zweefde. Iedereen keek verbaasd.Maar toen het licht weg was, was alles weer hetzelfde als daarvoor.
Remus nam Runes hand weer vast.
De rijd ging voorbij, tot…
,, Remus?” vroeg en zachte stem bijna onhoorbaar. Remus keek met een betraand gezicht naar Lily, mar die schudde haar hoofd. Jaina wist ook van niets.
,, Remus…” herhaalde de zwakke stem.
Nu pas keek hij naar Rune. Met een schok vloog hij recht.
,, Nee,” stamelde hij. ,, Nee, dit kan niet..” de verbazing groeide, tezamen met een glimlach.
,, Rune?” Rune, ik dacht dat je… “ begon hij, maar Rune glimlachte ook.
,, Hoe is het in de naam van Merlijn mogelijk?” zei ik stil. Lily veerde recht en keek naar haar vriendin.
,, Maar hoe…” vroeg Remus, die met een hand door Runes haar ging.
,, Sirius? Denk je niet…” vroeg ik.
,, Huh? Oja, inderdaad, wij gaan Perkamentus halen.” zei hij.
{Lily}
Een wonder, dat was het. Ik kon mijn ogen niet geloven. Rune leefde!
Remus was terug dolgelukkig. Hij had Rune in een innige omhelzing genomen.
,, hoe kan het toch?” bleef hij maar vragen. Ik wist het niet, niemand wist het.
Ik gaf Jaina een knuffel.
Niet veel later kwamen Sirius en James terug met Perkamentus.
,, Zozo, ik vroeg me al af hoe lang het zou duren.” Zei hij.
,, Professor? U… U wist dit?” vroeg Remus geschokt.
,, Ja en nee, meneer Lupos. Ja, ik kende de mogelijkheid. Nee, want ik weet ook dat het enorm zeldzaam is, en maar één op de miljoen keer kan voorkomen. Jullie band is enorm sterk. Onthoud dat. Kom, we gaan zitten en dan leg ik jullie alles uit, maat eerst moet juffrouw Lawson naar de Ziekenzaal.” Zei hij. Remus knikte,. Perkamentus sommeerde een draagberrie waar Rune opgelegd werd. Zo liepen we naar de Ziekenzaal.
Rune werd grondig onderzocht door madame Plijster, en werd zo goed als gezond verkaard.
Iedereen zat in de Ziekenzaal en Perkamentus begon te vertellen.
,, Deze bezwering heeft geen echt naam, omdat niemand precies weet wat het is, of waardor het tot stand wordt gebracht. Er zijn wel vermoedens dat het door het krachtigste wapen op aarde ontstaat.” Legde hij uit. Iedereen keek verbaasd.
,, Liefde.” Zei hij nu. ,, Volgens mij is het door de band die jullie hebben. Die band kan onmogelijk verbroken worden door één van jullie. Maar je moet wel opletten wie je tot je dierbaarste vrienden kan rekenen. Jullie zes zijn onvoorwaardelijk te vertrouwen, niet of niemand kan daar ooit iets aan veranderen. Maar er zijn anderen, die jullie kunnen verraden. Wees daarom enorm voorzichtig.”
,, Maar professor, er is iets wat ik niet begrijp. Is Runes ziekte nu weg?” vroeg Remus.
,, Ja. Theoretisch gezien wel. Maar, ja er is een maar, meneer Zwarts. Nee, luister goed. De band die heerst tussen jullie is iets wat nooit mag verbreken. Als er iets met jullie gebeurd, dan verzwakt die band. Stel je voor dat een van jullie sterft, dan zal niet enkel de band, maar ook Rune verzwakken. Zij blijft leven doordat jullie leven. Zij is afhankelijk van jullie allemaal.” Er heerste een doordringende stilte.
,, Maar als jullie me nu willen excuseren, ik ga haar ouders verwittigen. Blijf zolang je wilt.” met een glimlach op zijn oude gezicht vertrok hij.
,, Bedankt.” Zei Rune tegen iedereen.
,, Dankzij jullie leef ik nog, en zonder die ziekte.” Ze voelde zich duidelijk beter dan het voorbije jaar.
De laatste dagen van het jaar waren we nog meer samen dan daarvoor (het was moeilijk, maar niet onmogelijk).

{Sirius}
30juni. Afscheid. Verdorie wat haatte ik deze dag. Ja natuurlijk, we blijven in contact, maar wie weet hoe vaak.
Er gebeurde iets wat ik nooit voor mogelijk had gehouden. Peter kwam terug naar ons. Hij verontschuldigde zich en vroeg of hij terug bij ons kon komen.
Ik was er vierkant tegen, die vieze rat hoefde bij mij niet te komen kijken, en eigenlijk dacht de rest er ook zo over, maar we konden hem niet in de kou laten staan.

{Rune}
Ik leefde! Niet normaal. IK LEEFDE!
Ook nadat we waren afgestudeerd en allemaal werk hadden gevonden, bleven we in contact. En dan bedoel ik niet oppervlakkige telefoontjes of brieven, maar een wekelijkse bijeenkomst bij één van ons zes. Peter was er nooit bij, hoewel iedereen hem ‘vergeven’ had.
Als we samen waren hadden we het grootste plezier en leek het dat we nog steeds op school zaten. Het was de beste tijd van mijn leven.

EPILOOG
{Remus}
,,Hoe had het toch ooit zo ver kunnen komen? Ik snapte er niets van. Nu ja, het verhaal van Lily en James is alom bekend. Ze trouwden, kregen een zoon en werden vermoord. Rune verzwakte, en de band ook. Niemand had dit verlies ooit kunnen vermoeden.
Maar niet lang ervoor was er nog iets verschrikkelijks gebeurd. In een gevecht tegen Dooddoeners, zoals de volgelingen van Voldemort zich graag noemden, kwam Jaina om het leven. Sirius, James en Lily brachten het er levend vanaf. Fysiek was er niets mis, maar psychisch wel. We hadden net een vriendin verloren. Sirius kwam toen maanden zijn huis niet meer uit. Ze woonden ook nog maar net samen. Hij was er kapot van. SSindsdien heeft hij nooit nog iemand zo dicht laten komen als Jaina. Niemand heeft hem ooit nog op zo'n manier kunnen raken. Hij is ook altijd alleen gebleven. Nooit meer liep hij achter meisjes aan.
Jaina's dood was de eerste keer dat Rune naar Sint-Holisto moest.
Toen ze enkele weken later terugkwam, vroeg ik haar om bij mij te komen wonen.
Feestje bij ons thuis. In een bedrukte sfeer. De band zwakte af.
Daarna… Lily en James. Rune kon er niet meer tegen, en een jaar voordat ik zou gaan lesgeven aan Zweinstein, ging Rune weg. Ik was er kapot van. Lily, James en Jaina waren dood, Sirius zat in Azkaban om iets waarvan ik niet geloof dat hij het gedaan heeft, en Rune was weg. Peter was ook dood, maar om de een of andere reden kon me dat niet veel schelen.
Opnieuw enkele jaren later zou Sirius sterven. Nu lag Rune permanent in het Hospitaal. Zij en ik waren de enigen van de Band die nog leefden.
Als er nu nog iets met mij zou gebeuren, dan zou ook zij sterven. Ik schrijf haar nog geregeld, en zij mij ook. Ik kan niet geloven dat het zo ver is gekomen. Ik hield van haar. We hadden samen zoveel meegemaakt, en ik zou er niet tegen kunnen moest er door mijn schuld iets met haar gebeuren. Nu, het feit dat Jaina, Lily en James dood zijn, is de schuld van ons alle zes. We hadden Peter terug toegelaten. Dat hadden we nooit mogen doen.” De hele tijd dat ik aan het vertellen was en herinneringen ophaalde, had hij geen woord gezegd. Nu blonken er tranen in zijn ogen.
,, Luister, jongen. Je ouders waren dolgelukkig. Met hun vrienden, en met jou. Sirius ook. Hij zou het niet verdragen als er iets met jou moest gebeuren. Ik heb je alles verteld wat je wilde weten, of tenminste alles wat ik wist. De meeste dingen staan hier in.” Zei ik, en ik gaf hem een stapel boeken.
,, hier staat bijna hun heel leven in. Dat van Je vader,je moeder… en van Sirius. Denk goed na voor je iets doet, Harry. En wees voorzichtig.”
,, Ik beloof het. Dankjewel professor Lupos.” Zei Harry, en hij vertrok.
Nu ging hij verderzetten wat de Band was begonnen. Hij ging het afmaken. Hij ging Voldemort afmaken.
Hij kon het…

ZO, dat was het dan. Nu is het echt gedaan. Ik vond het fijn om dit verhaal te schrijven, en heb er echt van genoten. Ik wil nog even iedereenbednaken die gereageerd heeft, vooral na de laatste post (bedankt daarvoor). Ik schreef voor de mensen die het lazen, en ik hoop dat die lezers ook mijn volgend verhaal willen lezen.
Groetjes, en hopelijk tot de volgende fanfic... CELTICje

PS: recties zijn nog steeds WELKOM. Wat vond je van het verhaal? Of van een deel? Of van een bepaald personage? Vertel me alles!!!