[AF] Gedwongen keuzes

trijntjuh

Hoofdstuk 1 : Woede en onzekerheid

Ik plofte nijdig op mijn bed neer.
‘Hoe haalden ze het in hun hoofd…’ Mompelde ik ontzet terwijl ik even een blik wierp naar mijn vriendenfoto’s die getrokken waren op een minder bekende tovenaarsschool die de 'Gouden Vleugel’ heet..
Ik liep daar al 5 jaar school en nu vonden mijn ouders het plots hoogdringend om mij op een andere school te dumpen?
Ik onderdrukte een zucht terwijl ik naar de foto’s bleef staren.
Hoe moest ik het in godsnaam aan mijn vriendinnen uitleggen?
Met wie moest ik omgaan in die nieuwe school…Ik kende daar niemand!
Ik liet me haast verdrietig languit op het bed vallen en probeerde mijn tranen te bedwingen.
Zweinstein…Dat was de school waar ik de rest van mijn studentenleventje moest afwerken.
Ik begreep nog steeds niet waarom het nu zo nodig was om mij te laten veranderen van school.
Wat is er in godsnaam mis met de Gouden Vleugel?!
Ik had er mijn vrienden…Geen enkele docent had een hekel aan me,ik had goede punten…Ik amuseerde mij er altijd,het was zelfs als een tweede thuis voor mij!
Het had vast met mijn vaders functie te maken…Ik ben helemaal niet trots op mijn vader.
Het liefst zou ik het gewoon verzwijgen,maar ik denk dat je het wel al kunt raden…
Inderdaad,mijn vader is een volgeling van Jeweetwel…En hij is er nog trots op ook!

Ik krabbelde langzaam recht en liep zo traag mogelijk naar het raam toe.
Met een zucht plofte ik neer op de vensterbank en staarde afwezig naar buiten.
‘Schat…Is alles in orde?’ Ik keek verdwaasd om en zag dat mijn moeder in de deuropening stond met een bezorgde blik.
Ik haalde mijn schouders op en wierp een vluchtige blik naar mijn wandklok die 19.56 aantoonde. Had ik hier echt meer dan een uur naar buiten zitten staren?
Het liefst wou ik dat mijn moeder de kamer weer zou verlaten,ik wou alleen zijn maar jammer genoeg nam ze het besluit mijn kamer in te lopen en de deur achter zich te sluiten.
‘Ik had nu wel echt geen zin in een opbeurend gepraat, Het zou toch niet helpen.
‘Lieverd…Je moet weten dat die school uitermate goed voor je is…’
Ik trok een verbeten gezicht als ik mijn moeder bezighoorde.
Een uitermate goede school…
Ik keek haar nijdig en vernietigend aan. ‘Een goede school?! Wat is er dan mis met de school waar ik nu heen ga?!’
Ik genoot van het moment dat ik mijn moeder lichtjes geschrokken zag kijken.
‘Schat…ik weet zeker dat je nieuwe vrienden zult maken en je zult amuseren op Zweinstein.We hebben al veel goeds gehoord over die school weet je.’
‘Wil dat daarom zeggen dat ik daar heen moet?’ Siste ik haar woedend toe en keerde mij de rug weer.

Ik vertikte het om verder te luisteren naar haar gejammer en proberende sussende woorden over dat alles wel in orde zou komen en in een plooi zou vallen en hoorde haar na een kwartiertje de kamer verlaten als ze eindelijk doorhad dat het helemaal niets uithaalde.
Dat was een van mijn negatieve kantjes…ik kon nogal koppig doen en voor een hele lange tijd zelf.
Ik keek naar de deur die 10 seconden geleden met een zachte plof was dichtgevallen achter mijn moeders rug en slenterde terug naar mijn bed waar ik mij op liet vallen.
Woedend en onzeker viel ik een tijd later in slaap.

Hoofdstuk 2 : Het moeizame vertrek

Ik keek mistroostig in mijn kamer door het raam naar buiten en liet nog net geen zucht ontsnappen.
Normaal op deze tijd van het jaar zou ik hyper rondspringen omdat er weer een nieuw schooljaar op de gang was en dat ik weer iedereen zou zijn die ik 2 maanden had moeten missen. Zelfs naar de lessen zou ik op dit moment snakken, de knorrende docenten die de leerlingen moeten weerstaan met honderden smoesjes omdat ze hun huiswerk zogezegd vergeten zijn. Soms zaten er daar echt hilarische smoesjes tussen.
Ik grijnsde even bij de gedachte toen een vriendin van me doodleuk naar de docent had toegelopen en had gezegd dat haar hond het huiswerk als toetje had aangezien.
Ze had geen hond en die zijn nog niet eens toegelaten op school!
Mijn grijns verdween algauw toen ik mijn moeder mijn naam hoorde roepen van onder aan de trap.
‘Ik kom eraan!’ Riep ik haar even toe en nam zo traag mogelijk mijn koffers.
Om te tonen aan mijn ouders dat ik het liefst gewoon naar de Gouden Vleugel zou willen gaan,slenterde ik de trap af op mijn traagste tempo,een slak kon me haast zelf nog verslaan.
‘Wil je wel een liever gezichtje trekken?’ Ik zag mijn moeder een glimlach tevoorschijn halen maar het zou haar niet lukken om mij op te beuren.
‘We vertrekken zeker?’ Ik onderdrukte voor de zoveelste keer een zucht die er uit wilde.
Mijn moeder knikte nog steeds met die vreselijke glimlach.
Had ik nu maar een overdreven grote gom waarmee ik die glimlach van haar zou kunnen wegvegen.
Ik zette mijn tas even op de grond en keek van mijn moeder naar mijn vader die er voor deze keer wel bij was.
Ik kon nog wel een reden bedenken om mij naar Zweinstein te sturen,Mijn vader had er zijn 7 jaren opleiding gedaan , als ik me herinner zat hij in de afdeling Zwadderich.
Hij zou waarschijnlijk wel denken dat ik daar ook zou belanden.
Mij interesseerde het me allemaal niets waar ik zou belanden…een ding wist ik zeker,ik wilde helemaal niet naar die school!
Mijn gedachten dwaalden weer af naar oude herinneringen die me nog meer kostbaar waren geworden in deze tijd.
Ik kon nog net op tijd een glimlach onderdrukken toen ik een vriendin hysterisch van mij van het ene bed naar het andere bed zag springen in onze slaapkamer,of moet ik zeggen ex slaapkamer? Ik probeerde nog steeds mijn glimlach te onderdrukken,straks dachten mijn ouders nog dat ik het zag zitten om toch naar die school te gaan.
Wacht maar…Dacht ik bij mezelf,Ik maak ze het daar knap lastig.
Die gedachte beurde me toch lichtjes op en ik tilde mijn tas weer op.
Met sadistisch getinte gedachten liep ik de voortuin in en keek even om naar mijn ouders die op een drafje achter me kwamen.
Verdwijnselen op straat was hier geen probleem , we woonden nu eenmaal in een anti Dreuzel straat…Wat wel nog handig was en zeker voor mijn vader die om de 5 min op zijn zachtste gezegd weg moest…voor werk of anders was het wel voor Jeweetwel.
Ik nam de hand van mijn moeder vast omdat ik nu eenmaal nog niet kon verdwijnselen.
Ik keek verwonderd als mijn vader zijn hoofd schudde en mijn moeder me abrupt losliet.
‘Wat is er aan de hand?’ vroeg ik met een lichte aarzeling in mijn stem.
‘Ik wil je eerst even spreken.’ Begon mijn vader terwijl ik lichtjes bleek wegtrok.
Dit kon niet veel goeds betekenen,wist ik al direct.
Ik zette mijn tas weer neer en volgde mijn vader die een eindje verder ging staan.

Off : Reacties via PB zijn altijd welkom! ^^

trijntjuh

Hoofdstuk 3 : Een eer of niet?

Ik keek even verward om naar mijn moeder en zag dat haar glimlach als sneeuw was verdwenen.
Ik voelde me net alsof er een zware steen op mijn maag lag en keek mijn vader aarzelend en vragend aan.
‘Ik wil je iets aanbieden…Je moeder is trouwens er uiteindelijk mee akkoord gegaan…dus maak je niet druk.’
Ik keek verbaasd als ik mijn vader hoorde ratelen over het onderwerp waar ik totaal nog niets van wist. ‘Wat dan wel? Wat is die gunst?’ Ik kreeg al het gevoel dat ik het eingelijk niet meer wilde weten.
‘Je bent aan de leeftijd gekomen van 16 jaar…’begon hij en ik kreeg een nog onaangenamer gevoel vanbinnen.
Nee…Dit kon niet waar zijn…Was DIT de reden dat ik moest veranderen van school?!
Ik keek mijn vader lichtjes in paniek aan en wist wat komen zou…
‘En je weet dat ik trots op je zou zijn en dat je voor altijd mijn dochter in mijn ogen zou zijn.’
Ik voelde me misselijker komen bij ieder woord die hij uitkraamde maar probeerde niets te laten merken.
‘Papa…’Begon ik voorzichtig,’dat kun je toch niet van mij verlangen?’
Ik slikte moeizaam als ik hem doordringend zag kijken.
‘Je hebt meer in je zitten dan je denkt hoor…Finn.’
Ik schudde mijn hoofd en keek hulpeloos rond.
‘De Heer zei het me zelf dat hij het een hele eer zou vinden om je in de groep te mogen hebben en voor jou zou het ook een hele eer mogen zijn.’
‘Is dit een van de redens waarom ik van school moet veranderen?’ vroeg ik aarzelend terwijl ik mijn vader niet durfde aan te kijken vanwege dat ik schrik had dat ik hem met pure walging zou aankijken en dan zou het aan het stuiven vliegen.
‘We willen je eerst testen…Ik wil dat je die test zeker doet!’ voegde mijn vader er bruusk aan toe.
Ik zweeg terwijl ik vanuit mijn ooghoeken merkte dat mijn moeder lichtjes snikte.
Ze gaat er mee akkoord? Mijn hoela…Spookte het door mijn hoofd.
‘En wat is die test dan?’ Ik keek lichtjes naar mijn vader om toch mijn angst een beetje te verbergen.
‘Je moet Harry Potter in de gaten houden…Vertellen over de dagelijkse dingen dat hij doet,zijn manier van doen… Iemand anders heeft die opdracht al…Draco , die ken je toch nog hé van vorig jaar?’
Ik probeerde mij die persoon weer voor ogen te halen en trok dan een gezicht.
‘Die blonde jongen die de hele tijd mij in de gaten hield toen hij hier met zijn ouders kwam dineren?’ Ik trok een wenkbrauw omhoog en probeerde niet te laten blijken dat ik die jongen niet eens kon uitstaan.
‘Inderdaad...Hij is de persoon’ Antwoordde mijn vader met een grijns ‘Hij kan het nu eenmaal niet alleen aan en daarmee vond de Heer het wel handig dat hij jou er bij liet springen. En zo kan Draco je ook dingen aanleren.’
Ik trok een gezicht en had veel zin om weg te lopen.
Dit was wel het toppunt…
‘Ik wil dat je het aanneemt!’ zei mijn vader toen weer met enige dreiging in zijn stem.
Ik knikte alleen maar terwijl het onaangename gevoel in me verergerde.
Ik zag mijn vader nog net goedkeurend knikken en zijn mantel goed doen.
Ik keek weer om naar mijn moeder en zag haar haar neus snuiten en heftig nasnikken.
Mijn vader negeerde het totaal en liep weer naar mijn moeder toe.
Ik volgde algauw en nam mijn tas toen ik merkte dat het nu wel tijd was om te vertrekken.
‘Stel je niet zo aan Sofie!’ Hoorde ik mijn vader tegen mijn moeder roepen die mijn vader verwonderd en geschrokken aankeek.
Ik beet op mijn lip en probeerde mij eruit te houden.
Geruststellend nam ik opnieuw mijn moeders hand en ik haalde deze keer een glimlach tevoorschijn.
De school was het probleem niet meer…Ik mocht niet kinderachtig doen omdat ik nu eenmaal moest veranderen.De reden vanwege de verandering was veel erger en ik wist dat ik donkere tijden tegemoet zou gaan.
Ik wou haast niet weten wat mijn moeder op dit moment moest voelen.
Ik zou gek worden van het gevoel te weten dat je de man van wie je houdt zomaar plots je dochter opeist voor iets waar je totaal niet mee akkoord gaat en te weten dat je dochter elk moment haar laatste adem uitblaast in het ergste geval.
Ik probeerde er niet aan te denken dat mijn dood misschien nu wel dichter staat dan ik ooit had durven denken.
Ik wreef eventjes met mijn duim over de rug van mijn moeders hand en zag haar mij aankijken.
‘Mam…Wat er ook gebeurt,alles komt in orde…’ Ik bleef haar aankijken zolang ik de woorden tegen haar fluisterde terwijl ik evengoed wist dat de woorden die ik nu zei waarschijnlijk maar 10 % waarheid was.
Mijn moeder haalde een zwak glimlachje tevoorschijn die me enigszins een beetje opluchtte.
Waarschijnlijk betekende haar glimlach niet veel,het was naar mijn mening maar een glimlach om te tonen dat ze blijft hopen.

trijntjuh

Vervolg Hoofdstuk 3
Ik haalde even diep adem en keek mijn moeder bemoedigend aan.
Ik trok een gezicht toen het net leek alsof iemand me aan de haak had geslagen achter mijn navel en nu spastisch mij op het droge probeerde te trekken.
Ik liet mijn moeders hand los en had het gevoel dat ik helemaal verwaaid was toen we aangekomen waren op het perron.
Verwonderd was ik toen de gigantische rode locomotief voor me zag staan.
Dit was toch wel iets anders dan de mismaakte pompoen die de leerlingen van de Gouden Vleugel kwam ophalen aan een bepaalde rivier die altijd afgesproken was.
Normaal ontweek ik altijd mijn moeders geknuffel en hysterische afscheidszoenen maar iets in me maakte me week toen ik de warmte van mijn moeders lichaam tegen me aanvoelde.
Ik sloot mijn ogen en genoot van het moment dat ik nog bij haar was.
‘Ze moet de trein op…Sofie’ Begon mijn vader vastbesloten om mij naar die school te zenden.
Ik keek op naar mijn moeder en voelde haast haar verdriet diep in me graven.
‘We zien elkaar weer met Kerst,beloofd.’ Ik gaf haar nog een zoen op haar linkerwang en wierp toen een blik naar mijn vader die lichtjes glimlachte.
Eingelijk had ik geen zin om hem ook maar iets te geven maar hij bleef nu eenmaal mijn vader dus liep ik op hem af en gaf hem ook een zoen maar deze maal op de rechterwang.
Opnieuw nam ik mijn tas bij me en liep aarzelend naar de trein toe waar ik daarna het verhoog opstapte.
Met een gemaakte glimlach keek ik om naar mijn moeder die al met een even gemaakte glimlach naar me zwaaide.
Veel moeite heeft het me gekost om mijn arm op te tillen en terug te zwaaien.
Haastig schuifelde ik de trein in toen ik de conducteur zijn fluitje hoorde tieren over het hele perron.
De trein was al in gang geschoten en begon langzaam schokkend vooruit te rijden terwijl ik slenterend naar een lege coupé zocht.
Ik had er niet veel zin om al direct bij een hele menigte te zitten die ik helemaal niet kende terwijl ik wilde nadenken over de afgelopen uren die over me gewandeld waren.
Na een tijdje zoeken vond ik tot mijn vreugde een lege coupé die ik algauw inpalmde.
Met een harde plof liet ik mijn tas vallen op de zetel tegenover de andere waar ik na 10 sec op neerplofte.
De trein was ondertussen al goed op weg en ik zag de weides langs me passeren via het raam.
Mijn gedachten dwaalden af naar de tijd van daarjuist,hoe kan hij dit in godsnaam van me verwachten?
Ik trok bleekjes weg toen ik mezelf in gedachten mijn toverstok zag trekken met een nijdige grijns en hysterisch wijste naar een gillend meisje van misschien 12 jaar oud,smekend om niet te sterven.
Nee…Zo mocht ik niet worden…
Ik hof mijn benen op en sloeg mijn armen rond hen heen.
Waarom doet hij me dit aan?!
Ik had veel zin om het uit te gillen maar onderdrukte nog net de neiging en veranderde die gil maar in een diepe zucht.
Ik zou nooit iemand kunnen vermoorden,laat staan het willen.
Lange tijd staarde ik naar buiten en probeerde de opdrachten te verdringen die ik misschien wel zou moeten uitvoeren.
Ik was zodanig in gedachten verzonken dat ik niet merkte dat iemand de coupédeur had opengeschoven en zat te leunen in de deuropening.
‘Alles in orde?’ Hoorde ik een stem vragen waardoor ik het spastisch uitgilde en met grote ogen mijn hoofd naar de deur draaide.
Ik ademde zwaar en probeerde te kalmeren terwijl de persoon me vreemd aankeek en toen een grijns tevoorschijn haalde.
‘Zo te zien niet dus…’
Ik trok een gezicht terwijl de persoon voor me neerplofte nadat hij mijn tas had opgeschoven.
‘Jij…’ Ik probeerde niet krankzinnig te klinken en keek naar de persoon genaamd Draco.
‘Niet blij me te zien? Je zult me wel meer zien hoor nu’ Ik probeerde niet mijn ogen te rollen toen hij met een veelbetekende blik keek.
‘Leuk…’ Ik keek weer naar buiten en probeerde hem te negeren.
Hij was nog irritanter nu ik met hem een conversatie voerde,alhoewel je het niet echt een conversatie kon noemen,maar hij was leuker toen hij zweeg en me enkel aanstaarde op die avond van de diner toen.
Nu zat hij tegen me te zeveren over dingen die ik maar half opving en hij hield me de hele tijd in de gaten.
‘Je moet weten…Het is een hele eer voor je’
Die zin had ik wel goed opgevangen en keek hem haast vergiftigend aan.
‘Je kunt denken van dat het niet zo is…Maar uiteindelijk zal je het zelf beseffen hoor,ik was zelf zo.’
Net alsof het mij interesseert hoe jij vroeger was… Ik rolde mijn ogen terwijl de gedachte langs me passeerde.
‘Je weet al wat je moet doen?’
Ik keek opzij en zag Draco met een vragende blik kijken.
‘Ja ik weet wat ik moet doen…Ben je zo zwak dat je het niet aankon?’
Ik merkte dat ik een gevoelige snaar bij hem had geraakt en grijnsde.
‘Is het dan zoveel werk om een luttele persoon in de gaten te houden?’
‘Ik heb nog andere opdrachten weet je…’ Antwoordde hij met een licht nijdige ondertoon.
Ik keek hem met opgetrokken wenkbrauwen aan en zweeg maar.

trijntjuh

Hoofdstuk 4 : Aankomst

Uit pure verveling had ik me languit neergelegd op de zetel en Draco volkomen zitten negeren.
Mijn ogen waren gesloten en langzaam dommelde ik weg in een slaap.
‘Finn…Finn?...’ Draco liet een zucht ontsnappen ‘FINN!’
Ik gilde het nog net niet uit en trok mijn ogen spastisch open.
‘Wat?!’ Ik keek hem nijdig aan en krabbelde overeind.
‘We zijn er…’Hij haalde een glimlach tevoorschijn en greep naar zijn spullen.
Ik wreef even in mijn ogen en verzamelde mijn spullen ook bij elkaar.
‘Klaar?’ hij keek me vragend aan terwijl ik haast moordneigingen kreeg van zijn zogenaamde vriendelijkheid in zijn stem…Een slijmbal was hij ja.
Algauw liepen we de coupé uit en sleurden we onze spullen achter ons aan.
‘Ik zal je dan laten kennismaken met Severus…Die schiet je altijd te hulp als je er nodig hebt.’
Ik probeerde niet te lachen,wat voor namen hadden al de mensen hier eingelijk? Draco…en nu SEVERUS?! Ik genoot van het moment dat ik tenminste nog een beetje een normale naam had…Ik bedoel…Finn is toch minder hilarisch dan Draco of Severus?
Ik nam de personen die langs me passeerden vluchtig op en trok bleekjes weg toen ik de ene en echte Harry Potter langs me zag lopen.
Draco snoof diep terwijl hij Harry nakeek en mompelde iets tegen zichzelf.
‘Tegen jezelf praten is het eerste voorbeeld van gekheid weet je’
Hij keek me aan met een gezicht van ‘Dit-is-niet-grappig’ en ik besloot maar om voorlopig mijn lippen stijf op elkaar te houden.
Ik kon het niet laten om hatelijk te lachen toen ik Draco zag sukkelen met zijn tas die klem bleef zitten in de deuropening van de trein.
‘Help liever…’Hij keek me geïrriteerd aan. ‘Als je wil dat we overeen komen tenminste’
‘Wie zegt er dat ik dat wil?’ Ik sprong over zijn tas en liep het perron op, hem nalatend.
‘FINN!’ Ik negeerde zijn talloze pogingen om mijn aandacht te trekken en liep rustig verder beseffend naar weet ik niet waar.
Tot mijn woede was het hem toch gelukt om zijn tas los te krijgen en me achterna te rennen om daarna zijn hand rond mijn arm te sluiten.
‘Wil je wel even normaal doen?! Straks breng je alles stuk en krijg ik het op mijn dak! Dit is geen grap!’ Ik schrok even van zijn gezicht die op onweer stond en ik wist dat hij het meende, zelfs een beetje te.
Ik kon het nog altijd niet geloven dat dit nu mijn leven was, het was net alsof ik toekeek naar mezelf, net of dit een of andere goedkope mislukte film was waar je medelijden kreeg met de hoofdpersonage en spontaan een zakdoek vol snoot.
‘…Het spijt me…Ok?’ tot mijn ontzetting meende ik die woorden ook nog en Draco kalmeerde lichtjes.
‘Trouwens…Je bent op weg naar de verkeerde kant.’ Besliste hij maar om als antwoord te geven.
Ik haalde een glimlach tevoorschijn en nam mijn tas beter vast toen er een hysterische bende van leerlingen passeerden en haast mijn tas meetrokken door hun hevigheid van passeren.
‘Kom…’ Ik trok een gezicht toen hij mijn hand nam.
‘Euh…Ik kan best wel op mijn eentje lopen…Ik zal je niet zo gauw uit het oog verliezen.’ Ik trok mijn hand los voor sommige mensen raar zouden denken.
Hij snoof diep en liep verder terwijl ik hem volgde.
Ik besloot uiteindelijk om toch maar naast hem te lopen.
‘In welke afdeling zit jij?’ Ik probeerde een gesprek aan te knopen ook al wist ik dat ik nog altijd een hekel aan hem had maar toch had hij iets over zich die toonde dat hij niet helemaal was zoals hij altijd liet blijken.
‘Zwadderich…’ Antwoordde hij enkel terwijl we verder liepen naar wat op koetsen leken dat door niets getrokken werden.
‘Hoe gaan die dingen in godsnaam vooruit rijden?’ Vroeg ik verbluft ‘Er hangt niets voor!’
‘Er hangt wel iets voor…Terzielers namelijk.’ Hij antwoordde met een ondertoon van ‘Hoe dom ben jij eingelijk?’
Ik trok een gezicht en beet op mijn lip toen ik tot de ontdekking kwam dat ik nog nooit van die beesten had gehoord…Als het al beesten waren.
‘Terzielers zijn onzichtbaar voor mensen die nog nooit iemand geliefds hebben zien doodgaan.’
‘…Zie jij ze?’ Vroeg ik aarzelend en zag hem een gezicht trekken.
‘Nee…Ik zie ze niet, net zoals jij.’
Hij trok de deur van een koets open en ik kroop aarzelend erin na een blik op Draco te hebben geworpen.
Draco plofte voor me neer nadat hij de deur met een knal had dichtgetrokken.
‘Normaal zitten mijn vrienden bij me…Maar voor deze keer is het beter dat het enkel jij en ik is…Er moeten nog een aantal dingen op punt gesteld worden.’
Ik keek hem zwijgend aan en probeerde niet angstig te blijken.
Hoe kon een jongen van 16 bijna 17 jaar over zo’n dingen praten alsof het de normaalste zaak van het leven is?
Ergens had ik het gevoel dat hij er niet zelf voor gekozen had en dat hij net als mij gedwongen werd alleen had ik er de moed niet voor om naar zijn verleden te vragen.
‘En die punten zijn?’ Vroeg ik met een aarzelende ondertoon.
‘Je identiteit die je nu aangenomen hebt mag je aan niemand tentoonstellen! Ook al denk je dat die ene persoon te vertrouwen is en dat hij niet zou doorvertellen…of er mee akkoord is…het beste is gewoon je mond te houden!’
Ik knikte enkel en voelde dat de koets in beweging kwam.
‘Je mag maar met 2 mensen op Zweinstein over deze dingen praten, en dat ben ik en Severus.’
Ik knikte opnieuw omdat ik niet wist wat ik zou moeten antwoorden.
‘En ten derde…Als Hij je roept…treuzel niet en maak dat je zo snel mogelijk er bent!’
Ik keek hem lichtjes geschokt aan. ‘Waarom?’
‘Laten we zeggen dat Hij…niet echt geduldig is. ‘
‘Wat ben je van plan?!’ Ik onderdrukte nog net de neiging om de deur hysterisch open te trekken en de koets uit te springen toen Draco rechtstond en zijn trui omhoog trok.
Met een gezicht van walging zag ik een groot litteken op zijn rug.
‘Dus…Een tip…Zo snel mogelijk.’ Hij zuchtte even en plofte neer nadat hij zijn trui goed gedaan had.

trijntjuh

Hoofdstuk 5 : De sortering

De rest van de tijd die we spendeerden in de koets had ik stil voor me zitten staren terwijl er duizenden gedachten door mijn hoofd flitsten.
Ik rilde terwijl er een koude rilling over mijn rug ging en keek aarzelend op naar Draco die ook al in gedachten verzonken was geraakt.
Nog steeds was het moeilijk om te beseffen dat zo’n jongen een Dooddoener kon zijn,ook al had hij iets negatiefs en nijdigs over zich,achter al die dingen vond ik dat er een kwetsbaar persoon zat die hij niet zo gauw zou laten tonen als het aan hem lag.
Ik keek hoe hij rechtstond toen de koets tot stilstand was gekomen en onderdrukte een zucht die zou laten blijken dat ik dit helemaal niet zag zitten.
Ik stond recht en kroop de koets uit terwijl Draco de deur openhield en ik zag een horde van leerlingen naar een gigantisch kasteel toelopen, wat me lichtjes beangstigde, ik had nog nooit van drukte gehouden.
Met een aarzeling nam ik mijn persoonlijke tas over van Draco en sloeg hem over mijn schouder.
‘Ik weet niet hoe je sortering zal verlopen –‘ Ik keek Draco verward en vragend tegelijkertijd aan.’Mijn sortering?’ Ik vond dat de stem die uit mijn mond kwam niet bij me paste.
‘Deden ze dat niet in je vorige school?’ Hij keek me aan alsof ik van een andere planeet kwam en schudde zijn hoofd ‘Heeft je vader je dan zelfs niets verteld erover?’
Ik trok een gezicht en haalde mijn vader zijn woorden weer tevoorschijn voor zover ik kon en glimlachte dan.
‘Je bedoelt dat ik bij een bepaalde afdeling zal belanden?’
‘Hij heeft je dus toch iets verteld.’ Draco grijnste ‘Maar het punt is nu dus of je mee moet met de eerstejaars of dat ze jou zullen apart nemen.’
Ik voelde mijn maag keren terwijl Draco zijn woorden uitkraamde alsof het helemaal niets was. Wat ik nu wel niet wilde is als 6de jaar tussen een stelletje ongerelde beginnende tieners staan die haast spastisch flippen en met grote ogen rondkijken naar alles en nog wat inclusief mij.
Ik probeerde de gedachte te verdringen en hoopte vurig dat ze me apart zouden nemen.
‘Juffrouw Robins?’ Ik draaide me om en zag een nogal streng uitziende vrouw met een strakke knot in haar haar voor me staan.
Ik keek haar aarzelend aan en knikte enkel.
‘Als je even kunt volgen… Je bent nu eenmaal nog niet in een afdeling.’
Ik liet mijn ogen flitsen naar Draco en nam hem maar als persoon uit noodzaak dat ik niemand anders kende ‘Je gaat toch mee hé?’
Draco glimlachte enkel en schudde zijn hoofd ‘Ik moet naar de Grote Zaal…Je zult me wel zien zitten als je gesorteerd bent.’
Ik zag de strenge vrouw verwonderd kijken naar Draco wat ik raar vond totdat Draco van zijn kalme uitdrukking een arrogante blik maakte en diep snoof terwijl hij de strenge vrouw recht aankeek.
‘Gedraag je meneer Malfoy’ Snauwde ze hem toe terwijl hij zijn ogen rolde en houvast naar het kasteel toeliep.
Ik keek weer naar de strenge vrouw waarvan ik nog altijd de naam niet had kunnen ontdekken en trok een vragende blik.
‘Ik ben professor Anderling, ik ben je docent Gedaanteveranderingen. Als je nu wilt volgen?’
Ik knikte en liep met een opgewonden gevoel achter Anderling na en keek met grote ogen rond toen we een grote hal binnenkwamen.
Ik probeerde me te herpakken toen ik me net als een spastisch eerste jaartje voelde die voor het minst opgewonden was en hyperactief rond zou springen.
De ene na de andere gang draaiden we in en liepen we dan recht door wat naar mijn gevoel maar niet ophield, ik zou hier zeker en vast verdwalen…dat wist ik nu al.
Wat na een eeuwigheid leek maar toch van pas gekomen was om de omgeving in me op te nemen hield Anderling halt bij een groot beeld van een of andere vogel, een feniks naar mijn mening.Ik had geen flauw idee wat we hier te zoeken hadden maar ik besloot om te wachten tot Anderling iets zou doen.
‘Limoentjesfris’ Ik keek naar Anderling en wou ze net gek verklaren toen het beeld in beweging kwam en de lucht in rees terwijl er een gigantische trap verscheen.
‘Na u juffrouw Robins’ Ze glimlachte met een moederlijke glimlach en na een aarzeling liep ik verbluft de trap op tot aan een bruine zware deur met een opschrift op dat naar aanleiding de naam zou moeten zijn van het schoolhoofd, ik had al eens iets vaags gehoord over die Perkamentus.
Anderling kwam naast me staan en klopte zachtjes tegen de deur wat algauw met een zwiepje openzwaaide en het eerste wat ik zag was een nogal oude man met lang grijs haar en een haast nog langer grijze baard die blonk door de verlichting in de kamer.
‘Ah…onze nieuwe leerlinge’ Hij glimlachte terwijl hij met een kalme stem juist die woorden had uitgesproken. ‘Een goede reis gehad, hoop ik?’
Ik knikte enkel en glimlachte voorzichtig, niet goed wetend hoe ik moest reageren.
‘Als je iets hebt waarover je kwijt wil in de toekomst, je weet me zijn en anders kun je ook een docent in vertrouwen nemen.’ Hij bleef met die glimlach naar me kijken die een soort van geruststelling straalde.
Ik knikte opnieuw en hoopte vurig dat dit gauw voorbij zou zijn.
‘Nou…Dan lijkt het me dat het tijd is om haar een afdeling aan te wijzen?’ Anderling keek Perkamentus aan die nog altijd met die zelfde glimlach knikte.
Ik keek Anderling na die naar een kast liep en een sjofele hoed tevoorschijn hield.
Nu verklaarde ik haar toch wel gek, wat kon een hoed in godsnaam met sorteren te maken hebben?
‘Ga zitten juffrouw Robins ‘ Ze wees me een krukje toe waar ik voorzichtig ging op zitten en verontrustend naar Anderling keek die op me afliep met de hoed in haar ene hand.
Ik beet op mijn lip toen ze de hoed op mijn hoofd zette en slaakte nog net geen gilletje toen de hoed een paar woorden in men rechteroor fluisterde.
‘Een Robins dus?’ Fluisterde hij terwijl ik het gevoel had dit dat haast wel een droom moest zijn.
‘Ik zie…dat je genoeg ambitie hebt…En een gevoel om je te kunnen bewijzen…’
Ik keek met opgetrokken wenkbrauwen omhoog naar de hoed en wachtte maar af op het moment dat nog zou komen.
‘Ik denk dat ik wel weet waar ik je kan steken…Zwadderich!’
Ik zag Anderling enkel glimlachen en ze nam de hoed weer van mijn hoofd.
‘Nou…dan lijkt het me tijd om te vertrekken naar de Grote Zaal.’ Opperde Perkamentus die met een fonkeling in de ogen naar me keek.

trijntjuh

Hoofdstuk 6 : Ontmoeting Sneep

Ik plofte met enige aarzeling neer naast Draco die de Grote Zaal aan het rondkijken was met kleine oogjes.
‘Je valt echt niet op hoor…’ Fluisterde ik hem in het oor en zag hem met een verwarde blik opzij kijken.
‘Ik bedoel dat, als je met een gewone blik kijkt, zal het minder lijken dat je iets of iemand aan het zoeken bent.’
Draco trok een gezicht en liet zijn hoofd op zijn hand leunen.
‘Je hoeft me niet de les te spellen…, Trouwens straks moeten we naar Severus, dingen bespreken.’
‘Je hebt me toch al de regels verteld?’ Ik trok een wenkbrauw omhoog en zag Perkamentus nog net zich neerzetten achter de oppertafel.
‘Maakt niet uit…We gaan straks naar hem, punt uit.’
Ik probeerde de neiging te onderdrukken om met mijn ogen te rollen wat net lukte.
Ik zag Perkamentus iets fluisteren tegen Anderling die stilletjes knikte waarna hij met een glimlach rechtstond.
‘Welkom voor de nieuwelingen op deze school hier en welkom terug voor de leerlingen die een nieuw jaar tegemoet gaan op Zweinstein.’
‘Dat zegt hij nu ieder jaar…’ Hoorde ik Draco met een geërgerde stem mompelen ‘En ondertussen is het hier nog altijd even stom net zoals ik toen in het eerste jaar zat.’
Ik probeerde niet te lachen bij de gedachte aan een 11 jaar oude Draco en verborg mijn grijns achter mijn hand.
‘Ook wil ik even vermelden dat het Verboden Bos en de 3de verdieping van Zweinstein verboden terrein zijn, de lijst met verboden voorwerpen kun je terugvinden bij onze conciërge Vilder.’ Ik trok een gezicht van walging toen ik tot de ontdekking kwam wie die Vilder was, hij deed me nog het meest denken aan iemand die nog nooit van water had gehoord en zich dan maar waste in een modderpoel.
‘Wie is Sneep eingelijk?’ Vroeg ik voorzichtig aan Draco die haast in een rothumeur was omdat hij vreselijke honger had en de verwelkoming van Perkamentus naar zijn mening veel te lang duurde.
‘…Zie je Anderling zitten?’ Begon Draco met een fluisterende stem.
Ik knikte en keek naar Anderling die naar mijn gedacht aan het faken was dat ze geïnteresseerd luisterde naar het schoolhoofd.
‘Ernaast…Daar heb je Severus.’ Hij zuchtte even en sloot zijn ogen terwijl hij met een hand over zijn grommende maag ging.
Ik keek naar Sneep en vond na de schokkende ontdekking over Vilder dat Sneep er haast een vriendelijke man uitzag die als er iemand problemen had, ze zeker zou helpen, wat natuurlijk helemaal het geval niet was, dat wist ik diep vanbinnen zelf ook.
Ik klapte algauw flauw mee toen de leerlingen hun applausje starten terwijl Perkamentus weer ging neerzitten.
‘Eindelijk!’ Draco begon haast hysterisch eten op te scheppen toen het eten verscheen wat voor mij een schokkend moment was.
Nog nooit in mijn leven had ik zoveel verschillende maaltijden, toetjes en andere dingen tegelijkertijd op tafel zien staan waardoor ik bijna niet kon kiezen wat ik zou eten.
Uiteindelijk besloot ik om frietjes op te scheppen met een stuk biefstuk.
Ik zag twee massieve personen aan de andere kant van Draco naast elkaar zitten, die besloten hadden om onmiddellijk al te beginnen met de toetjes.
De ene had een overdreven grote coupe ijs voor zijn neus staan met meer dan 8 verschillende smaken en waarschijnlijk een hele slagroomfles losgespoten erop terwijl de andere genoegen nam met een toren van wel 10 wafels op elkaar en gesmolten chocolade erover gegoten.
‘Ken je die mensen? ‘ Ik knikte naar de twee massieve personen en keek toen Draco weer aan.
‘Dat zijn Karel en Vincent, 2 vrienden van me.’ Draco nam zijn glas met pompoensap gevuld en dronk er een teug van waarna hij zijn glas weer neerzette op de plaats waar hij 5 sec geleden stond.
‘En dat is Patty, een vriendin van me.’ Ik keek naar de plaats waar hij naar keek en zag een meisje met pikzwart haar en een rare grijns op haar gezicht voor me zitten.
Met enige voorzichtigheid nam ik haar uitgestoken hand uit en schudde hem even.
‘Dus jij bent Finn Robins?’ Ze keek me licht geïnteresseerd aan.
Ik knikte enkel en wist niet wat ik zou moeten antwoorden, waardoor ik maar besloot een stuk vlees in men mond te steken.
‘En je zat in welke school?’ Ze keek me nog meer geïnteresseerd aan.
‘De Gouden Vleugel…’ Antwoordde ik terwijl de gedachte door mijn hoofd ging dat ik deze dag nog geen enkele keer had gedacht aan mijn vrienden daar, ik had er ook niet echt de kans voor gehad, er was zoveel gebeurd in 12 uur tijd.
‘Ken ik niet…’ Patty’s geïnteresseerde bui verminderde en ze concentreerde zich weer op haar eten.
Ik keek opzij naar Draco die zijn vork en mes neerlegde en knikte.
Ik wist dat het tijd was om te vertrekken naar Severus, want die was inmiddels ook al verdwenen achter de oppertafel.
‘Wacht hier even…Ik ga eerst…kom binnen een minuut dan achter, we wachten in de hal.’
Ik knikte terwijl Draco me aankeek en rechtstond.
Ik probeerde hem niet na te kijken terwijl hij de Grote Zaal uitliep en deed alsof ik nog bezig was met het laatste van mijn maaltijd.
Na wat naar mijn gevoel wel meer dan voldoende tijd was geweest, stond ik ook recht en liep op mijn dode gemakken de Grote Zaal uit.
Ik zag Draco tegen een beeld aanleunen terwijl Severus met een kleine glimlach naar me keek.
‘Misschien is het beter dat we mijn bureaukamer nemen…’ Hij sprak met een nogal niet zoveel tegenkomende stem, wat ik best fascinerend vond.
Draco knikte en liet Severus voorgaan waarna Draco hem volgde en ik maar besloot naast Draco te lopen.
Eenmaal het bureaukamer ingekomen, gingen ik en Draco op de 2 stoelen voor het bureau zitten terwijl Sneep zich achter het bureau vestigde.
Het was net het gevoel dat ik net betrapt was en een zware straf boven mijn hoofd hangen had.
‘Draco heeft je al een paar dingen duidelijk gemaakt?’ Ik voelde me nog meer betrapt toen ik Sneep zijn doordringende blik op mij gericht zag.
Ik knikte en keek Sneep ongemakkelijk aan terwijl mijn handen klam begonnen aan te voelen.
‘Heb je de Heer al ontmoet?’ Hij keek me vragend aan.
Ik schudde mijn hoofd en kon niet geloven dat hij ook al zo kalm over dit onderwerp kon praten alhoewel Sneep er toch gevaarlijker uitzag dan Draco en ook overtuigender was.
‘Dacht ik wel…Hij zou het anders aan me meegedeeld hebben.’ Vervoegde Sneep er aan toe terwijl hij een bundel blaadjes op zijn bureau samenklopte.
Dus Sneep was een best belangrijk persoon in Jeweetwel zijn ogen? Spookte het door mijn hoofd terwijl ik dromerig naar de blaadjes keek.
‘Ik dacht dat vader haar volgend weekend zou komen halen om naar de schuilplaats te gaan?’ Vroeg Draco aarzelend waarna Sneep instemmend knikte.
‘Dat klopt, dus hou er rekening mee…’ Hij keek me vragend aan.’
‘Finn…’ Antwoordde ik enkel en glimlachte flauwtjes.
‘Dus hou er rekening mee dat je dit weekend in het grootste geval een hele dag van Zweinstein kunt verdwenen zijn, Finn.’
Ik knikte opnieuw en voelde een onaangenaam gevoel in mijn maag, ging ik Jeweetwel echt ontmoeten?
Was dit nu echt realiteit?
‘Moet er nog iets gezegd worden…’ Ik zag in Sneeps voorhoofd een grote frons ontstaan terwijl hij met een vinger over zijn kin krabde.
‘Hoe gaat het trouwens met jou taak, Draco?’ Hij vestigde zijn ogen naar Draco die opkeek met een verwarde blik, hij zat met zijn gedachten compleet ergens anders.
‘Gaat wel…’ Hij glimlachte schaapachtig en draaide kringetjes met een vinger op zijn bil.
‘Goed dan..Jullie kunnen gaan naar de Leerlingenkamer.’
Ik stond recht toen Draco zijn stoel achteruitschraapte en ook rechtstond.
Met een raar gevoel liep ik naast Draco de gang op, nog altijd ging het niet echt door me dat dit allemaal waarheid was. Ik kon toch onmogelijk zoals de andere Dooddoeners worden?

trijntjuh · Geplaatst: Zo Nov 05, 2006 15:01

Hoofdstuk 7 : Schreeuwend Gevoel Vanbinnen

Zenuwachtig zat ik naar de haard voor mijn neus te staren terwijl ik plukjes stof uit een kussen van de zetel trok.
Hoe had die week toch zo snel voorbij kunnen vliegen?
Vluchtig liet ik mijn ogen de kamer rondflitsen en zag een paar eerstejaars gespannen samen hun huiswerk voor toverdranken maken, de 2 ‘vrienden’ van Draco waren schaakmat aan het spelen in een hoekje van de Leerlingenkamer en Draco zelf lag languit neer in de andere zetel.
Hoe graag zou ik toch ruilen met iemand van de eerstejaars, het enige waar zij hen zorgen in hoefden te maken was dat hun huiswerk op tijd en zo juist mogelijk in orde was.
‘Je weet toch dat we straks naar de Kamer van Hoge Nood moeten hé?’ Vroeg Draco me terwijl die zin langs de ene oor inging en de andere kant er weer uitging.
Met een wazige bleek keek ik hem vragend aan.
‘…Ow…Ja weet ik.’ Ik glimlachte geforceerd en voelde mijn rare gevoel in mijn maag nog meer verergeren.
‘Gaat Severus mee?’ Vroeg ik uiteindelijk om de stilte die er opnieuw was gekomen te verbreken.
‘Nee…Hij zal daar al zijn…Ze zullen daar allemaal zijn.” Hij nam de ochtendprofeet en sloeg die open om te laten merken dat het handiger zou zijn dat ik niets meer vroeg in deze riskante omgeving, maar ik had zoveel vragen, het was haast oneerlijk dat hij zo iets deed.
Ik zuchtte en liet me meer in de zetel zakken terwijl ik vertwijfeld naar de voorpagina van de ochtendprofeet keek.
‘Hoelang nog?’ dit duurde veel te lang naar mijn mening en gaf een tik tegen de ochtendprofeet toen Draco besliste om niet te reageren.
‘Wat?’ hij keek lichtjes geïrriteerd over de ochtendprofeet.
‘Duurt het nog lang voor we moeten?’
‘Tot mijn vader teken ge-‘ Hij zweeg toen er een briefje voor zijn neus verscheen en er hyper bleef zweven.
‘Is dat het teken?’ Vroeg ik aarzelend, bang dat hij bijna zou ontploffen van mijn zeurderigheid.
Draco knikte enkel en smeet de ochtendprofeet verwaarloosd neer op een tafeltje en krabbelde daarna recht.
Ik stond ook recht en probeerde het gevoel vanbinnen te negeren terwijl ik moeite deed om niet bleek weg te trekken.
Harry Potter in de gaten houden was dan net een droombaantje als je het vergeleek om straks oog in oog te staan met de gevaarlijkste tovenaar van heel het land, nee van heel de wereld.
Mijn voeten brachten me automatisch naar de Kamer van Hoge Nood toe terwijl ik Draco ergens vaag in de verte dingen hoorde vertellen tegen me die ik totaal niet in het geheugen opsloeg. ’…-Vergeet niet te buigen.’
‘Wat?’ Ik keek verward opzij naar Draco die een gezicht trok.
‘Heb je wel iets gehoord van wat ik allemaal tegen je zei?’
‘Euh…Ja’ Loog ik terwijl hij me wantrouwig aankeek. ‘Je zei buigen?’
‘Ja…Vergeet niet te buigen voor de Heer.’
Ik voelde een rilling over mijn rug gaan, de gedachte alleen om zo’n vreselijke man ‘de Heer’ te noemen.
In plaats van mijn mening te zeggen knikte ik als een klein kind die hoopte dat ze nu een lolly zou krijgen als beloning.
Ik keek toe terwijl Draco met gesloten ogen drie maal langs de muur liep waar algauw een bruine deur verscheen.
‘Waarom moeten we hier eigenlijk zijn?...ik bedoel…Je vader kan hier toch helemaal niet terecht komen, Zweinstein is zodanig beveilig-‘ Ik zweeg als Draco zijn hoofd schudde en grijnsde.
‘Waarom denk je dat ik een haard tevoorschijn gehaald heb?’ Hij knikte naar een haard aan het einde van de kamer.
Ik trok een gezicht en zweeg voor het zekerste terwijl ik de kamer in me opnam en vertwijfeld bleef kijken naar een kast die in het midden van de kamer stond.
‘Die kast…Waarvoor dient die?’ Ik beet op mijn lip en keek Draco nieuwsgierig aan.
‘Dat…Was een opdracht van mij…meer hoef je niet te weten.’ Hij plofte neer in een tevoorschijn gehaalde zetel terwijl ik besloot om tegen de muur aan te leunen en naar de haard te staren.
Na wat wel een eeuwigheid bleek te zijn verschenen er blauwe - paarse vlammen en kwam Draco’s vader Lucius genaamd de haard uit waarna hij zijn mantel afklopte van het stof.
‘Die kast…Die werkt toch nog altijd hé?’Vroeg Lucius terwijl hij zoon aankeek.
Draco knikte enkel en liet merken dat hij niet vond dat hij er meer over hoefde te zeggen.
‘Nou…Zullen we dan maar?’
Aarzelend liep ik naar Lucius toe die een soort van poeder in mijn hand drukte.
‘Wiggelweg 45…’ Zei hij enkel terwijl hij met kille grijze ogen naar me keek.
Ik slikte even en ging in de haard staan terwijl ik de blonde personen voor mijn neus afwachtend zag kijken, wat me alleen nog maar misselijker maakte.
‘Wiggelweg 45’ Stamelde ik aarzelend en voelde een soort van haak achter mijn navel me wegtrekken.
Gespannen sloot ik mijn ogen toen de zoveelste haard die ik passeerde me maar een kotsend gevoel gaf en sloeg net geen gil toen ik met een plof op een harde vloer terecht kwam.
Zo haastig mogelijk krabbelde ik overeind en algauw verscheen Draco, die er wel in geslaagd was om recht overeind te blijven en kreeg 5 seconden later gezelschap van zijn vader die ook op beide voeten was beland.
Ik draaide langzaam een rondje rond mijn eigen as en zag dat we in een nogal kale, mistroostige donkere kamer waren terecht gekomen.
‘Kom…’ Lucius trok de deur open die een nog engere gang tentoonstelde.
Met kordate stappen die door de hele gang weergalmden liepen we verder, dit kon toch nog altijd niet echt zijn?!
Ik liet een hand over mijn buik gaan die naar mijn mening, als het kon, nu een beroerte zou krijgen.
Ik kon mezelf nog net weerhouden van tegen Draco aan te lopen die plots gestopt was en naar zijn vader keek die bij een grimmige deur stond waar de verf van het afbladderen was.
Een schreeuwend gevoel raasde diep vanbinnen…dit was het moment van de waarheid.

trijntjuh · Geplaatst: Zo Nov 12, 2006 19:53

Hoofdstuk 8 : Het Teken

Ik sloot mijn ogen even en haalde diep adem terwijl ik hoorde dat Lucius de deur krakend opendeed.
Aarzelend trok ik mijn ogen open en liet Lucius en Draco voorgaan waardoor ik de kans kreeg om de kamer vluchtig in te kijken.
Het enige wat mij de aandacht trok was dat er een éénpersoonszetel met zijn rug naar ons gericht stond waar voor zorgde dat we niet konden zien wie er daar zat.
Toen ik mijn ogen losrukte van dat beeld merkte ik dat er een hele groep met zwarte mantels aan en een maskerbedekt gezicht personen stonden rond de stoel.
Ik wist dat mijn vader er ergens tussen moest staan en stapte aarzelend de kamer in waarna ik net geen gil liet ontsnappen doordat de deur met een knal achter me dichtviel.
Opnieuw haalde ik diep adem en kreeg een duwtje van Lucius die me meer naar voor wilde.
Gespannen en lichtjes met angst keek ik om naar hem en zag hem knikken.
‘ Hij wil jou spreken…’ Antwoordde hij fluisterend op mijn blik waarna hij tussen de anderen ging staan.
Ik keek de groep met grote ogen rond en zag dat Draco ook al op zijn plaats stond en juist zijn masker op zijn gezicht plaatste.
‘…Waar is Wormstaart?’ Ik voelde mijn haren overeind komen op mijn armen toen ik de stem van de nog steeds naar mij gekeerde persoon hoorde.
Het was een kille en sissende stem, een stem die je zelden hoorde en je zeker niet wilde horen uit iemand zijn mond horen als je in een donkere straat zou rondlopen.
‘Wormstaart!...Waar is hij toch als je hem nodig hebt?!’
Ik keek om als ik de deur weer krakend hoorde opengaan en zag een kleine man die nogal een kromme houding aannam binnenkomen.
‘Draai me om…Wormstaart.’
Ik volgde de man Wormstaart genaamd met een gespannen blik en zag hem met veel moeite de zetel omdraaien met een paar kreten van gejammer.
Hoe meer de zetel zich omdraaide en hoe meer de persoon zichtbaar werd in mijn gezichtsveld hoe meer ik het schreeuwend gevoel in mijn maag voelde opkomen.
Even balde ik mijn handen tot vuisten in de hoop dat het gevoel zou verdwijnen en ik kalm zou kunnen blijven en zag een witbleke persoon zitten die maar een ongezond iets over zich had.
‘Dus dit is Finn Robins? ‘ Ik zag de persoon met kille ogen naar me kijken en een rare grijns op zijn gezicht.
Met een bang hart keek ik hem aan terwijl ik een gezicht van afgunst probeerde achterwege te laten.
Ik keek Lucius aan die iets geluidloos naar me mompelde die op ‘buigen’ leek.
Ik trok wit weg en boog vlug waardoor de Heer met een hoge lach zich amuseerde.
‘Ik dacht al…Dat je het eventjes was vergeten…Heeft de jonge Malfoy dan toch iets tot een goed einde kunnen brengen…’
Ik zocht Draco tussen de groep en zag hem nog net een gezicht trekken.
‘Ik wil je straks nog eventjes spreken, Draco…Maar eerst maar eens kijken voor de jonge Robins.’
Naar mijn mening moest hij geen tijd voor me maken en mocht hij me gerust de deur laten opentrekken en de gang oprennen.
‘Ik heb al een paar dingen over je gehoord…Lucius vertelde me zelf dat je de opdracht om Potter in de gaten te houden, nog serieus neemt.’
Ik keek de Heer enkel aan en knikte gehoorzaam terwijl ik nog altijd de neiging had om de kamer uit te rennen.
‘En dan wil ik nu horen of je iets vreemds aan hem hebt opgemerkt.’
Ik keek de Heer met een verwarde blik aan en schraapte aarzelend mijn keel.
‘Nou…Ik heb hem de laatste tijd nogal betrapt op dat hij niet aanwezig is op het kasteel…Of dat hij in de Kamer van Hoge Nood zit, dat kunnen we niet echt zeker weten.’
Ik voelde een moment van trots door me gaan toen ik hem goedkeurend zag kijken waarna hij met enige moeite uit zijn zetel krabbelde waardoor mijn gevoel algauw weer veranderde in angst.
‘Nog iets?’ Hij stond recht voor me en keek me aan terwijl ik een slik onderdrukte.
‘Hij is ook de laatste tijd nogal veel bij Perkamentus…’
‘…Echt?’
Ik knikte enkel en probeerde mijn gezicht niet af te wenden.
‘Dat wil dus zeggen dat er een kans is dat ze iets aan het beraadslagen zijn…’ Ik zag de Heer de groep rondkijken en zijn blik laten rusten op Draco.
‘Je gaat dus samen met Robins ons Pottertje goed in de gaten houden.’
Draco knikte vlug en boog lichtjes.
‘En dan denk ik dat het nu wel tijd is…Dat we jou kunnen accepteren bij de groep.’
Ik zag de Heer zijn blik weer vestigen op mij en keek hem aarzelend aan.
‘Je linkerarm…’
Ik keek hem vragend aan waardoor hij mijn linkerarm greep als antwoord en mijn linkermouw omhoog trok.
Met angst over heel mijn lichaam zag ik de Heer zijn toverstok trekken en het puntje ervan tegen mijn linkerarm zetten waarna hij woorden begon te mompelen.
Ik trok een gezicht toen ik een intense scheut van pijn door men arm voelde gaan en heel mijn lichaam vulde en eindigde aan de toppen van mijn tenen.
Ik sloot mijn ogen en hapte naar adem terwijl ik hoorde dat de Heer zijn toverstok weer weg stak.
Met enige aarzeling trok ik één oog open en zag het Teken oplichtend en blinkend op mijn arm staan.
Voor het eerst ging het door me dat dit inderdaad wel echt de realiteit was.
‘En nu wil ik de jongeheer Malfoy spreken…’
Draco stapte aarzelend maar toch met enige zelfverzekerdheid naar voren terwijl de Heer hem schamper bekeek.
‘Iedereen verlaat de kamer nu, behalve Malfoy.’
Ik voelde iemand zijn hand rond mijn arm sluiten en trok me mee de kamer uit.
Ik keek om naar de persoon en merkte dat het mijn vader was die met een trotse blik naar me keek, wat ik haast niet kon uitstaan.
Ik draaide mijn hoofd vlug weer en zag dat Lucius voor me stond.
‘Wat gaat er gebeuren met Dra-‘ Ik zweeg abrupt en trok bleek weg toen ik een gedempte gil vanuit de kamer hoorde waar Draco zich bevond met de Heer.

trijntjuh · Geplaatst: Zo Nov 19, 2006 21:06

Deel 2 Hoofdstuk 8

Geschokt draaide ik mijn hoofd om naar de deur die de toegang naar de kamer bevatte.
Was hij nu? Draco… Honderden dingen spookten rond in mijn hoofd tegelijkertijd.
Ik bracht spastisch mijn hand naar de deurklink toe en wou hem juist grijpen toen ik de arm van Lucius rond mijn middel voelde en achteruit werd getrokken.
‘Niet doen! Wil je soms zelf een straf boven je hoofd krijgen?!’ Ik keek Lucius verwonderd aan terwijl hij me met een ziedende blik aankeek.
‘Draco…hij verdient het niet!’ Ik probeerde Lucius weg te duwen waar algauw uitbleek dat het nutteloos was.
‘De Heer heeft zijn redens…’
‘Hij is je bloedeigen zoon! Hoe kan je dat zeggen?!’
Ik merkte dat Lucius er wilde op in gaan maar zweeg wijselijk toen we de Heer iets hoorden brullen.
Vanuit mijn ooghoeken zag ik Sneep voorzichtig de deur opendoen en tot mijn ontzetting zag ik Draco bewusteloos op de grond liggen in een onnatuurlijke pose.
‘Breng die imbeciel hier uit mijn ogen!’ De Heer gaf het lichaam van Draco een tikje met zijn voet terwijl hij met een woedende blik er naar keek.
Was hij…Dood?
Ik keek met een angstig gevoel naar Sneep die Draco optilde en de kamer uitbracht.
‘Is hij?!’ Ik ging vlug naast Sneep lopen en bekeek Draco die een gekneusd gezicht had met hier en daar opkomende blauwe plekken.
‘Nee…Dat niet nee…’ Sneep duwde een deur open met zijn voet en ik zag een bed aan het einde van de kamer die tussen 2 nachtkastjes stond, waarbij de kamer ook een kastje bevat naast de deur.
‘Blijf jij bij hem?’ Ik zag Sneep vragend naar me kijken en knikte uiteindelijk.
Ik keek hem na en zuchtte toen hij de deur achter zich dicht trok.
‘Draco?’ Ik liet mij vinger aarzelend over zijn kaaklijn gaan terwijl ik op mijn lip beet.
‘Je laat me toch niet in de steek hé? Ik weet dat ik soms bot kan doen tegen je…Maar je bent haast de enige die ik nog een beetje kan vertrouwen…’
Ik trok een gezicht toen de woorden door me drongen en ik tranen voelde opkomen.
Om me ergens te concentreren greep ik naar de kom met water en een doek.
‘Dit gaat waarschijnlijk een beetje pijn doen…’ ik wist dat hij me niet hoorde maar ergens stelde het me gerust om hem toch te waarschuwen terwijl ik aan het deppen was op de plaatsen waar er gedroogd bloed hing.
Met volle concentratie probeerde ik hem op te lappen, wat niet veel ophaalde omdat zijn gezicht langzaamaan begon op te zwellen door de verwondingen.
Ik glimlachte lichtjes toen ik merkte dat hij bijkwam en jammerend een oog opentrok.
‘Hey…Gaat het beetje?’ Ik keek hem vragend aan terwijl hij me aankeek alsof hij me niet herkende.
‘Finn? Waar…Waar ben ik?’ Hij probeerde zich rechter te zetten wat niet lukte zonder pijn.
‘Blijf maar liggen, je bent nog altijd in het kasteel…Wat heeft hij gedaan?’
‘Wat ik verdiend heb…’
Ik keek ongelovig naar Draco en schudde mijn hoofd. ‘Niemand verdient zo iets.’
Draco zuchtte en probeerde zijn ogen op normale grootte open te trekken.
‘Draco…Doe geen moeite...je gezicht is gezwollen.’ Aarzelend keek ik naar zijn reactie en zag hem met een pijnlijk gezicht naar me kijken.
‘Zo kan ik niet naar school…’
‘Daarom denk ik dat Severus je naar hier heeft gebracht…Hij zal wel een smoesje vinden tegenover Perkie…we werken het wel weg met magie.’
Ik keek om toen ik de deur krakend hoorde opengaan en Lucius in de deuropening verscheen.
‘Hij wil je opnieuw spreken…’
Ik keek hem met een vragende blik aan en hoorde Draco op de achtergrond iets mompelen.
‘Nee…Hij heeft niet verteld waarover, Hij heeft me enkel gevraagd om je te zeggen dat je moet gaan.’
Ik knikte terwijl ik er op tegen op zag om weer voor zijn neus te moeten verschijnen.
‘Dan ga ik maar…’ Ik onderdrukte een zucht en liep langs Lucius die even naar me glimlachte.
Wat verwachtte hij toch van me? Ik had mijn vader nu toch al trots gemaakt? Dit mocht nu wel ophouden…
Met enige aarzeling klopte ik voorzichtig op de deur en hoorde algauw een antwoord erop.
Met een zachte tik duwde ik de deur open en boog lichtjes vooraleer ik een stap binnen zette.
‘Je wou me spreken over iets…Mijn Heer?’ Diep vanbinnen maakten die woorden me misselijk maar wierp hem ondertussen een vriendelijke glimlach toe.
‘Ik wil dat je voorbereid bent…voor iets speciaals.’
Ik keek hem vragend en verward aan. ‘Iets speciaals, Mijn Heer?’
Ik zag hem knikken en een grijns tevoorschijn halen.
‘Ik denk dat je wel klaar bent om aan het echte werk te beginnen.’
Ik glimlachte om te laten blijken dat ik het zelfde idée als hem had terwijl ik veel liever de kamer gillend zou willen uitstormen.
‘Je zou samen met Severus een paar reuzen moeten kunnen overtuigen…’
Ik herinnerde me vaag dat Draco daar ooit iets had over verteld, hij had ook zo’n taak gekregen in het verleden en het had geëindigd als een waar bloedbad.
Bij de gedachte dat een reus me plette met een voet van hem, trok ik bleek weg en keek de Heer aarzelend aan.
‘In het verleden zijn er daar een paar problemen van gekomen…Daarmee dat ik graag Severus en jij die taak wil zien afsluiten.Je zult het wel weten als je die opdracht moet vervullen.’
Ik knikte opnieuw om te tonen dat ik het begreep en boog lichtjes.
‘Goed dan mag je gaan…Nog succes.’
Ik liep achteruit de kamer uit en sloot de deur toen.
Met een hol gevoel leunde ik tegen de muur aan en sloot mijn ogen.
Deze nachtmerrie was nog lang niet voorbij…
Aarzelend opende ik mijn ogen en keek besluitloos de gang in.
Misschien kon ik wel vluchten…Samen met Draco vluchten, hier ver weg vandaan…
Nee...Ze zouden ons vinden, en dan worden we vermoord…
Radeloos liet ik me op de grond zakken en begroef mijn gezicht in mijn handen terwijl er tranen langs mijn wangen rolden.

trijntjuh · Geplaatst: Wo Dec 06, 2006 17:01

Hoofdstuk 9 : Plan?

Met een droevige blik keek ik op toen ik een deur met een kraak hoorde opengaan.
‘Draco?!’ Verwonderd keek ik naar Draco die geen enkele wonde meer had en nogal schaapachtig grijnsde. ‘Moet…je niet in je bed liggen? Uitrusten?’
Draco schudde zijn hoofd en probeerde geen pijnlijk gezicht te trekken.
‘Valt het op dat ik gewond ben? Ik bedoel…Van gelaatsuitdrukkingen dan.’
Met een nog steeds verwonderde blik krabbelde ik overeind en keek hem keurend van top tot teen aan. ‘Nee…Alleen moet je minder zuur kijken.’ Ik glimlachte lichtjes en zag dat hij het ook wel amusant vond.
‘Gaan jullie maar…’ Ik keek om toen Lucius’ stem door de gang galmde en ik zag hem nog net met zijn hoofd de gang uit verdwijnen om daarna een doffe plof van een dichtvallende deur te horen.
Met aarzelende hand nam ik Draco vast en samen verdwenen we naar het kasteel.
‘Zal het gaan? ‘ Ik gaf hem voorzichtig een duwtje zodat hij niet te veel pijn zou hebben als hij eenmaal in de zetel zou zitten.
‘Maak je geen zorgen…Ik heb wel erger meegemaakt.’ Antwoordde hij terwijl hij een kussen achter zijn rug opschudde.
Met een blik van ‘Ben je nu serieus of niet?’ keek ik hem aan en wende hem dan maar uiteindelijk af.
‘Is alles wel in orde met jou? Je ziet er zo bleek uit…’
Ik keek lichtjes op naar Draco en liet net geen zucht ontsnappen.
‘Draco…Je kunt me niet vertellen dat je dit leuk vind…’ Ik beet op mijn lip en staarde naar het vuur in de haard die vrolijk ronddanste.
‘Wat niet leuk vinden?’ Hij probeerde mijn blik op te vangen waardoor ik naar de grond begon te staren.
‘Dit…Dit alles,’ Ik keek op met tranen in de ogen. ‘ de taken die we krijgen, de pijn die we moeten lijden en zullen krijgen… En dan die hele geheimhouding! Draco…Ik wil geen reuzen gaan opstoken en zeker geen mensen vermoorden!’ Ik greep hem bij de kraag en keek hem hulpeloos aan. ‘Jij kunt niet aan mij beweren dat jij dat wel leuk vindt...’
‘Ik…ik weet niet waar je het over hebt, je kent me helemaal niet!’ Ik trok een gezicht terwijl Draco zich van me lostrok en zo normaal mogelijk probeerde te doen.
‘Je gaat me niet vertellen dat je niet bang was daarjuist…Ik heb je heus wel horen gillen!’
‘Mensen gillen als ze pijn hebben Finn!’ Hij keek me licht nijdig aan en wendde opnieuw zijn gezicht af.
‘ Aha… dus nu houd je plots van pijn?!’ Ik keek hem spastisch aan en zorgde ervoor dat hij niet opnieuw zijn gezicht kon afwenden. ‘Ik ken je beter dan je denkt Draco… Je bent net als mij.’
‘Ohja? En wat bedoel je daar dan mee Finn Robins?!’ Hij greep me bij beide polsen en keek me met grote ogen aan.
‘Dat je net als mij geen keuzes hebt om te kiezen…Dat je gedwongen word, gedwongen om de eer te houden in de familie…Onze vaders kunnen dat misschien leuk vinden, maar wij niet!’Ik trok mijn polsen los en keek hem licht buiten adem aan van het roepen.
‘Je mag blij zijn dat het weekend is…Anders zaten er hier nu mensen en waren wij er nu aan.’ Antwoordde hij met geforceerde kalmte.
‘Ik weet heus wel wanneer ik kan roepen en wanneer niet…’ Ik rolde mijn ogen en keek hem dan recht aan. ‘Maak me dus geen leugens wijs Draco Malfoy.’
‘Je kunt beweren wat je wilt…’ Hij zweeg abrupt als hij merkte dat zijn stem hakkelde.
‘Draco…’ Ik ging aarzelend hurkend voor hem zitten en keek hem zwijgzaam aan. ‘ Vertel me dan toch wat je denkt…Ik zag al van de eerste dag dat ik hier was dat je daar helemaal niet thuishoort, we horen daar beide niet thuis.’
‘Wat wil je dan?!’ Hij keek me in paniek aan en onderdrukte nog net de neiging om weg te rennen. ‘ Je weet evengoed als ik dat we niets anders kunnen! Finn…We moeten er maar het beste van maken!’
‘Denk je nu echt dat wij twee in staat zullen zijn om iemand te vermoorden?!’ Ik keek hem ontzet aan en nam zijn hoofd tussen mijn handen. ‘Wil je het zelfs maar overwegen om een onschuldig persoon van zijn leven te roven?’
‘Weet jij soms iets beters? ‘ Hij keek me met tranen in de ogen aan en verbeet ze zo hard als hij kon.
‘We kunnen vluchten…ver hier vandaan, zorgen dat ze ons hier niet vinden…’
‘Je bent gek…’ Ik zag hoe hij een gezicht trok terwijl er een traan over zijn wang rolde.
‘We kunnen samen een plan bedenken…’ Ik veegde met enige aarzeling zijn traan weg en glimlachte lichtjes.
‘Een plan?’ Hij trok zich los van me en krabbelde overeind.
‘Ja…Een plan.’ Ik ging recht staan en keek naar Draco die door het raam keek waardoor er damp op het glas stond.
‘Denk je dat het zo simpel is?’ Hij keek naar me om met waterige ogen.
‘We kunnen het toch proberen?’ Ik hoorde de deur van de leerlingenkamer opengaan maar gaf er geen aandacht aan.
‘Jij wilt dus een poging ondergaan om de Heer en de rest van de Dooddoeners slim af te zijn?’ Hij stond recht voor me en fluisterde langzaam en voorzichtig zijn woorden uit.
‘Wil je dan voor de rest van je leven dingen doen die je totaal niet wilt?’ Ik keek hem vragend aan terwijl hij een zucht liet ontsnappen.
‘Het is zelfmoord Finn, zelfmoord zeg ik je.’
Ik nam Draco zijn arm vast als hij langs me wilde passeren.
‘Ik dwing je tot niets…Maar ik wil niet heel mijn leven verspillen aan dit.’ Ik keek hem doordringend aan en liet hem toen los. ‘ Denk erover na…’
Ik keek hem nog een laatste keer aan om daarna te trap naar de slaapkamer op te lopen.

trijntjuh · Geplaatst: Zo Dec 17, 2006 19:53

Hoofdstuk 10 : Gebroken Zielen

Uren, zelfs dagen streken voorbij en naar mijn gevoel had ik meer de tijd laten voorbij gaan met naar buiten te staren terwijl ik op een vensterbank zat in de slaapkamer.
Ik had voor de zekerheid Draco maar een beetje tijd voor zichzelf gegund, zodat hij kon nadenken waar ik zelf ook eingelijk behoefte aan had.
De situatie waar mijn vader me had ingesleurd kwam eindelijk tot mijn besef en diep vanbinnen schreeuwde ik dat het helemaal mijn vader niet kon zijn.
Ook al is het zo…maar het is moeilijk te aanvaarden dat je eigen vader je dit aandoet.
Met een zacht gesnik veegde ik mijn traan weg die langs mij wang naar beneden dwarrelde terwijl ik Hagrid druk bezig zag in zijn moestuintje.
Het aangename en onbezorgde leventje dat ik 3 weken geleden nog had leek zo ver weg.
Hoe zou het met mijn moeder zijn, normaal zond ze altijd een brief om te laten weten dat ze me miste, dat alles goed met haar was, dat het stil in huis was en dat ze hoopt dat ik het op school naar mijn zin heb, maar nu…Geen briefje, zelfs geen verkreukeld stukje krantenpapier met 3 woordjes op, met dat zou ik zelfs al tevreden zijn.
Zou ze haar schamen voor mij, is ze bang?
Of mag ze geen contact houden met me van mijn vader omdat ze mij anders zogezegd uit mijn concentratie zou halen?
Inmiddels was het gestopt met regenen en kwam er aarzelend een streepje zon tevoorschijn tussen de dikke grijze wolken die met veel tegenzin opschoven voor de zon.
Met een zucht krabbelde ik van de vensterbank af en klopte het stof van mijn rok.
Misschien moest ik maar mijn gezicht weer laten vertonen voor ik het middelpunt van roddelen was in de leerlingenkamer vanwege mijn asociaal gedrag de laatste dagen.
Even keek ik in de spiegel om te zien of het opviel dat ik had zitten huilen wat in dit geval nu maar eens niet zo was.
Met enige moeite haalde ik een glimlach tevoorschijn en haalde diep adem terwijl ik wist dat ik er nog maar meer gebroken uitzag.
Met een zachte klik deed ik de deur open en sloot hem achter mij.
Ik probeerde geen gezicht te trekken toen ik leerlingen zag omhoog kijken en een paar dingen tegen elkaar fluisterden.
Ze weten niet waar ze het over hebben… Ging het door mijn hoofd terwijl ik een strook haar achter mijn oor stak en de trap afliep met zelfverzekerde stappen.
Vluchtig keek ik de Leerlingenkamer rond toen ik beneden kwam maar Draco was nergens te bespeuren.
Om de blikken niet meer te hoeven zien nam ik mijn tas en verliet algauw de Leerlingenkamer, goed beseffend dat iedereen me haast aan het nastaren was, ik voelde de ogen in mijn rug priemen.
Met galmende stappen liep ik de lege gangen door, het was al laat, binnen een uurtje moest iedere leerling aanwezig zijn in zijn leerlingenkamer anders hadden ze wel goed de kans dat er een straf boven hen hoofd hing.
Ik beet zenuwachtig op mijn lip terwijl ik de zoveelste lege gang doorliep.
Waar zou hij toch zijn? Onbewust maakte ik me zorgen om Draco, wat als hij iets stoms aan het doen was?
Nee…Zoiets zou hij nooit doen, hij heeft al grote moeite om pijn te verdragen van iemand anders, waarom zou hij dan zichzelf pijn doen…
Ik liep zo stil mogelijk de trap af en kwam de Hal in die recht de tuin inkeek.
Ik zag in de verte een gedaante bij het Meer zitten en even moest ik mijn ogen tot spleetjes trekken om tot de ontdekking te komen dat er een blond persoon zat.
Aarzelend liep ik de tuin in en sloop zo stil mogelijk naar hem toe.
Hij keek om met grote ogen en kalmeerde lichtjes toen hij merkte dat het ik was.
‘We…We moeten het doen…Ik kan er niet meer tegen…’ Ik hoorde aan zijn stem dat hij aan het huilen was geweest en dat er weer iets ergs was gebeurd.
‘Wat hebben ze gedaan? ‘ Ik ging aarzelend naast hem zitten en kijk vertwijfeld opzij en zag hem zijn schouders ophalen.
‘Doen ze niet altijd iets? ‘ Hij onderdrukte een luide snik en smeet nijdig een steen recht het Meer in.
Ik keek naar het Meer en zag de steen over het water ketsen om dan met een doffe plof te zinken in het oneindige.
Even hoopte ik dat ik die steen was, zorgeloos diep naar de bodem zinken, niemand die je tegenhoudt en niemand die je iets verplicht om enge dingen te doen, enkel jij en het water.
‘Wat hebben ze gedaan?’ Vroeg ik opnieuw terwijl ik een rilling over mijn rug voelde gaan van een kille wind die begon op te steken.
‘…Mijn rug…’ Hij sloeg zijn handen voor zijn ogen en snikte het hysterisch uit.
‘Wat is er met je rug?’ Ik aarzelde even en legde mijn hand op zijn rug.
Met een gil sprong hij overeind en keek me haast vernietigend aan.
‘Wat is er met je rug?...Laat me dan toch kijken.’
Hij schudde zijn hoofd en draaide zich weer om naar het Meer.
‘Het is niets…’ Antwoordde hij met een aarzelende stem terwijl hij voor zich bleef staren.
Ik krabbelde overeind en ging naast hem staan. ‘Draco…toe nou, je weet dat we in hetzelfde schuitje zitten.’
Hij keek opzij naar me en haalde opnieuw zijn schouders op.
Ik slikte mijn woorden in en probeerde hem de tijd te gunnen, met aandringen zou het toch niet lukken.
Ik bleef voor me staren terwijl minuten voorbij streken tot…Ik uit mijn ooghoek zag dat Draco zijn mantel afdeed en zich aarzelend draaide met zijn rug naar mij.
Ik sloeg verwonderd mijn hand voor mijn mond toen ik merkte dat zijn wit schoolhemd doorbloed was op zijn rug.
‘Wat hebben ze gedaan?!’ Ik tilde zonder waarschuwing zijn hemd op en keek met een blik van walging naar een rug die verschillende open wonden had, die naar hoe ze er uitzagen gemaakt waren met een zweep.
‘Hebben ze…’ Ik zweeg toen hij met betraande ogen naar me omkeek.
‘Is het…Echt zo erg als ik het voel?’ Hij snikte het uit terwijl ik hem naar me omdraaide en zijn gezicht tegen me aandrukte.
‘Het zal gauw wel voorbij zijn…’ Onbewust drukte ik een zoen op zijn kruin en bleef naar het Meer staren.

trijntjuh · Geplaatst: Wo Dec 20, 2006 19:01

Hoofdstuk 11 : Ontstaan Plan

Ik languit neer op mijn bed terwijl ik naar het plafond staarde.
Verschillende gedachten spookten door mijn hoofd en probeerde Draco’s rug niet meer voor mijn ogen te halen.
Gisteren had ik hem na veel zeuren eindelijk mee naar de Leerlingenkamer gekregen om het te verzorgen.
Toen ik hem vertelde dat er veel kans was dat het zou infecteren, trok hij grote ogen en liep algauw met me mee zodat ik zijn rug zo goed mogelijk kon oplappen.
We konden onmogelijk naar Madame Plijster gaan, hoe zouden we in godsnaam moeten vertellen hoe hij aan die verwondingen was gekomen en een smoes uitvinden erover was ook niet echt gemakkelijk.
Hoe konden ze zomaar zonder een greintje medelijden iemand zo hard toetakelen?
Ik zou mezelf maar haten als ik iemand een pijn als hel zou laten voelen.
Was de kick naar macht dan zo groot bij hen?
Ik krabbelde overeind en keek de slaapkamer vluchtig rond terwijl ik een zachte zucht liet ontsnappen.
Hoe we zouden ontsnappen van het hele Dooddoenerschap en onder de neus van de Heer, daar hadden we nog geen flauw benul over.
Zouden we iets kunnen vinden in de bib? Het is toch compleet idioot om een ontsnappingspoging op te zoeken in boeken?
Ik keek even naar mijn horloge en zag dat hij middag aantoonde.
Met veel getreuzel trok ik mijn schoenen aan en liep de kamer uit.
Samen zouden we wel iets vinden… Ging het nog door mijn hoofd terwijl ik Draco met een lichte glimlach naar me zag kijken.
‘Alles in orde met je rug? ‘Ik ging met mijn gezicht naar zijn oor toe om die woorden in te fluisteren. Niemand hoefde iets te weten over zijn rug, het zou zelfs een ramp zijn als de school er iets over zou weten want dan zouden ze zich vragen stellen die ze zeker op Draco zouden afvuren.
‘Het gaat wel…Niet dat ik er hoef op te slapen.’ Hij zuchtte even en zweeg.
‘Gaan we eten, of?’ Ik ging weer meer overeind staan en keek hem met een vragende en medelijdende blik aan.
‘Is goed…’ Hij krabbelde langzaam overeind en probeerde geen pijnlijk gezicht te trekken.
Na een eeuwig gezoek van mijn tas die verloren was geraakt tussen de drukte van de Leerlingenkamer verlieten we die algauw.
‘…Heb jij enig idée om?’ Hij keek me vluchtig aan nadat hij zenuwachtig de gang had rondgekeken.
Ik zweeg en haalde mijn schouders op.
‘Misschien…Gewoon verdwijnen?’ Ik beet op mijn lip terwijl we een bocht insloegen en terecht kwamen in een nieuwe gang.
Draco keek me verward aan. ‘Verdwijnen? Waarheen dan…Ik bedoel, Waar moeten we dan verblijven?’
Ik zweeg en bleef voor me kijken terwijl ik een antwoord probeerde te vinden op zijn vraag.
‘Finn?...Ze zullen ons heus vinden… Je kent men vader helemaal niet, hij is nog anders dan welk beeld je ook van hem hebt.’
Ik keek opzij naar hem en wachtte op verdere uitleg.
‘Hij zou er alles aan doen om ons terug te vin-‘ Hij zweeg toen een paar eerstejaars ons pad kruisten en nogal nieuwsgierig naar ons keken.
Ik wachtte geduldig tot Draco vond dat de kust veilig genoeg was en verder ging.
‘Hij zou ons zelfs moeten vinden van de Heer… En dat betekent ons doodsvonnis.’ Ik merkte dat hij nogal met een angstig gezicht keek en probeerde ook geen negatieve gedachten door me te laten gaan.
‘Het komt heus allemaal wel in orde…’ Ik keek hem een kleine glimlach aan en Draco hield halt.
‘Waarom zeg je me dat de hele tijd, als je er zelf niet zeker van bent?’ Hij stak zijn handen in zijn broekzakken en onderdrukte een zucht.
‘…Om toch nog ergens hoop in te hebben, we mogen niet opgeven Draco.’ Ik probeerde mijn glimlach niet te laten verdwijnen terwijl ik een miezerig gevoel vanbinnen had.
‘Finn, ik wil het dolgraag doen…maar ik wil nog een tijdje van mijn leven genieten weet je.’
Ik merkte dat hij me niet durfde aan te kijken terwijl hij zijn woorden uitsprak.
Aarzelend sloot ik mijn hand rond zijn arm zodat hij me wel moest aankijken.
‘Je krabbelt toch niet terug, hoop ik?’ Ik keek hem vertwijfeld aan en hoopte op positief antwoord.
‘Natuurlijk niet…Maar weet je wel wat voor een gevaar we ons op de hals halen?’ Hij liet nu toch een zucht ontsnappen en sloeg zijn ogen neer.
‘Natuurlijk weet ik dat, maar we willen toch niet zo blijven leven?’
‘We hebben niet eens een idée!’ Hij trok zijn arm met lichte nijdigheid los en keek de gang in.
Ik zweeg terwijl ik zijn blik probeerde te vangen.
‘Wat als…We nu eens vluchtte terwijl we bezig zijn met een opdracht?’ Antwoordde ik aarzelend en zag hem lichtjes opkijken.
‘We doen geen opdracht samen, Finn…Behalve die dan dat we Potter in de gaten moeten houden.’ Hij rolde zijn ogen en tikte nerveus met zijn linkervoet.
‘Ik kan ervoor zorgen dat je mee moet naar de reuzen met mij?’
‘Je doet die taak met Sever-‘
‘Ik zei toch dat ik zal maken dat jij die met mij moet doen!’ Ik verloor mijn geduld door zijn tegenwerking en liet een geërgerde zucht ontsnappen.
‘En hoe wil je dat doen?!’ Het was nu zijn beurt om aan te vallen met woorden. ‘Severus vergiftigen?!’
Ik keek hem aan met een lichte verwondering en grijnsde dan.’
‘Draco…Je bent een genie!’
Hij trok een gezicht en keek me raar aan ‘ Wat bedo- Je gaat hem vergiftigen?!’ Hij keek me nu vol ontzetting aan en zweeg.
‘Nuja…Niet echt vergiftigen… Meer ervoor zorgen dat hij voor een tijdje niet meer bruikbaar is…Zodat de Heer wel zal moeten iemand anders aan me koppelen voor die opdracht.’
‘En wat als hij mijn vader neemt?’ Hij keek opzij naar me terwijl we inmiddels weer waren beginnen stappen naar de Grote Zaal.
‘…Ik zal je aanbevelen.’ Ik grijnsde omdat er een ontstaan was van het plan, en voor het eerst voelde ik me sterk doordat we in actie kwamen tegen hen.

trijntjuh · Geplaatst: Zo Dec 24, 2006 15:52

Hoofdstuk 12 : Slaapdrankje

Met driftige passen liepen Draco en ik de gang door terwijl we met een vluchtige bleek achter ons keken.
‘Denk je dat iemand ons gezien heeft?’ ik keek opzij naar Draco die nauwelijks zijn schouders ophaalde.
‘Ik denk het niet...Maar het was wel op het nippertje!’ Hij keek met een vertrokken gezicht naar me terwijl we een bocht insloegen en algauw halt hielden aan de ingang van de Leerlingenkamer.
‘En waar wil je in godsnaam dat drankje brouwen?...Je hebt me trouwens nog altijd niet verteld wat je van plan bent!’ hij keek me met een licht beledigde blik aan die ik wegwuifde met een kalme uitdrukking op mijn gezicht.
‘Ik zal je het gauw vertellen, wees maar gerust. Volbloed…’
De muur schoof opzij zodat we de Leerlingenkamer konden inlopen, die nogal druk bezet was door de andere leerlingen, dat was nu eenmaal het nadeel aan weekends.
‘Laten…we het in jou kamer bewaren…Aangezien ik het je graag wil uitleggen en jongens niet in de meisjeskamer kunnen geraken zonder zich te bezeren raad ik dus de jongenskamer aan.’ Ik grijnsde lichtjes terwijl we grootte moeite moesten doen om niets te laten opmerken van de spullen die onder onze trui zaten.
Met de tijd die we nauwgezet hadden uitgerekend gisteravond, om te zien hoelang Severus over zijn eten deed hadden we besloten om tijdens de lunchpauze, zijn bureau in te breken om de spullen die we nodig hadden voor het brouwsel te kunnen bemachtigen.
Het was niet simpel geweest en we moesten ons op een bepaald moment ook verbergen achter een grote pilaar omdat Severus toch iets vroeger gedaan had met eten dan gisteren.
Draco liep eerst de trap op naar de jongenskamer terwijl ik bleef treuzelen bij de trapleuning beneden.
Met een zucht liet ik mijn blik door de ruimte gaan en merkte dat een paar mensen me nogal nauwgezet in de gaten hielden.
Ik kon, naar de situatie waar ik me nu in bevond, onmogelijk ongezien naar boven sluipen.
…Dan moeten ze maar rare dingen denken. Ik grijnsde bij de gedachte en liep rustig de trap op.
Ik duwde de deur zachtjes open en zag Draco plat op zijn buik op de grond liggen terwijl hij dingen onder een losse plank, vanonder zijn bed, de spullen wegstak.
‘Hier…’ Nadat ik even had gekeken dat er niemand was gevolgd haalde ik de spullen vanonder mijn trui en gaf ze aan hem.
‘…En nu wil ik uitleg’ Draco krabbelde overeind en sloot de deur van de kamer om er daarna tegen te leunen.
‘Niet opgelet in Toverdranken, Blondie?’ Ik grijnsde terwijl hij een gezicht trok.
‘Je weet dat ik niet van je rare bijnaam keuzes houd.’ Hij onderdrukte de neiging om een kotsgebaar te faken.‘Je zou toch wel haast moeten weten welk drankje we gaan brouwen, als je de kruiden en andere benodigdheden hebt bestudeerd tenminste.’ Ik keek hem geamuseerd aan terwijl hij een dom gezicht trok.
‘Oh ja…Ik ga echt wel die onnozele dingetjes bestuderen terwijl we elk moment konden betrapt worden.’
Ik plofte neer op zijn bed dat vervaarlijk kraakte.
‘Nou…Echt stevig is je bed ook niet hé.’ Ik keek verwonderd en zag Draco licht grijnzen. ‘Maar goed..uitleg wilde je?’
‘Ja… En liefst nog vandaag als het kan Finn.’
‘Nou…Ik had dus gedacht om een slaapdrankje te maken… Zodat onze Severus toch wel voor een paar daagjes in een diepe en rustige slaap is.’ Ik friemelde aan mijn schoenveter en keek toen op naar Draco die een wenkbrauw omhoog trok.
‘Een slaapdrankje?...En, waar wil je die maken?’
‘…De Kamer van Hoge Nood?’ Ik keek hem vragend aan en zag dat hij een antwoord aan het zoeken was.
‘We kunnen dat daar doen ja…Haast niemand weet toch van die plaats af…Behalve Potter en zijn miezerige vriendjes.’
‘Komen ze daar vaak? Anders kan dat best een probleem zijn, aangezien als wij daar al zitten, kunnen zij dan niet binnen en zullen ze zich dingen afvragen als ze weten dat de personen die daar zitten, wij zijn.’
‘…Jij denkt veel te veel na, weet je dat?’ Draco trok een gezicht en onderdrukte een zucht.
‘Dat is ook nodig’ Ik grijnsde en zweeg even. ‘…En ook als zij de kamer in gebruik hebben kunnen wij niet verder doen.’
‘Hoelang duurt het dan wel voor het brouwsel klaar is?’ Hij sloeg zijn armen over elkaar en keek me aan.
‘Het heeft toch een tijdje nodig om sterk genoeg te zijn…Het enige wat ik nog nodig heb is een boek waarin staat hoe we het moeten maken.’
‘Je kent de ingrediënten vanbuiten maar hoe je het moet maken niet?’ Hij keek me aan alsof ik gek was en ik kon een lach niet onderdrukken.
‘Je hebt dus echt niet opgelet in de les Toverdranken…We hebben die drank nog niet lang geleden besproken, weet je nog? Toen heb ik die ingrediënten kunnen overschrijven. Het enige probleem is dat we de praktijk niet hebben uitgevoerd er van…Dus hebben we wel een boek nodig.’
‘…Dus moeten we de bib nog in?’
‘…Ik had gedacht dat jij dat wel kon doen, dan zal ik ondertussen de benodigdheden voor het brouwsel naar de Kamer van Hoge Nood brengen…Je moet dan maar komen als je dat boek hebt.’
Draco knikte lichtjes en zweeg terwijl ik de kamer even rond keek om te ontdekken dat er niet veel verschil was met de meisjeskamer, alleen was het hier veel rommeliger dan bij de meisjes.
‘…Waar gaan we Severus in godsnaam dan steken als hij het drankje gedronken heeft en ligt te slapen?’ Hij keek met grote ogen naar me met de overtuiging dat we iets over het hoofd hadden gezien.
Ik glimlachte lichtjes en krabbelde overeind.
‘ We smijten hem in de kast van het lokaal…Wie zou er daar nu inkijken tijdens het weekend?’
‘In de kast van zijn lokaal?’ Hij keek onder de indruk en ging weer tegen de deur leunen.
We zwegen toen we een aarzelende klop aan de andere kant van de deur hoorden.
‘Ja?!’ Draco keek om naar de deur terwijl hij bleef leunen.
‘Euh…Zou ik binnenmogen in mijn eigen slaapkamer?!’ We smoorden onze lach toen we een geërgerde stem hoorden en Draco ging opzij.
We keken naar de deur die met een zwaai openging en een jongen met bruin middellang haar en een gezicht die net op het randje van onweer stond keek ons verstomd aan.
‘Niet op letten…’ Ik klopte het stof van mijn broek af en liep langs hem de kamer uit. ‘ We waren toch net klaar.’
Draco grijnsde lichtjes en liep achter me ook de kamer uit om daarna de deur achter zich dicht te trekken, de verbaasde jongen achterlatend.

trijntjuh · Geplaatst: Wo Dec 27, 2006 23:35

Deel 2 Hoofdstuk 12

Ik keek even opzij naar Draco terwijl we de trap afliepen en terecht kwamen in de zitruimte van de Leerlingenkamer.
Ik trok een gezicht en verstarde in het midden van de ruimte en keek om naar Draco.
‘Wat is er?’ Draco keek me verward en vragend tegelijk aan.
‘De spullen…’ Ik zuchtte en keek om naar de trap die naar de jongenslaapkamer leidt.
‘Wat is er van de spullen?’ Hij trok een gezicht als teken dat hij me niet duidelijk begreep.
‘...Ik bedenk me plots dat ik ze nog gerust naar de Kamer van Hoge Nood kon brengen…’ Mompelde ik terwijl Draco me aankeek.
‘Ik zou ze gerust weer willen halen maar aangezien Sam op de kamer is…’
‘Ik weet.’ Ik liet een zucht ontsnappen. ‘Dan morgen maar…Kunnen we samen dan voor het boek gaan kijken nu?’
Draco knikte lichtjes en tuurde ondertussen de ruimte rond om te merken dat er veel mensen bezig waren met hun huiswerk te maken in een haastige bui.
‘Kom je?’ Ik sloeg mijn tas over mijn schouder en keek Draco vragend aan.
Ik glimlachte terwijl Draco naast me kwam lopen en we de Leerlingenkamer verlieten op weg naar de bibliotheek.
‘We mogen het wel niet te lang rekken…binnen een half uurtje moeten we in de Leerlingenkamer zijn.’
Ik knikte om te laten merken dat ik het gehoord had en keek de gang door.
Net toen ik een hoek wilde indraaien werd ik tegengehouden door Draco en hoorde in de verte een paar stemmen.
‘…Mijn vader…En Severus…’ Fluisterde Draco met een lichte bezorgde ondertoon.
Voorzichtig keek ik de hoek om en zag Severus haastig tegen Lucius bezig.
‘Wat zoude-‘ Ik onderbrak Draco zijn zin door mijn vinger op mijn lippen te leggen.
‘- Bedoel je dat ze de laatste tijd vreemd doen?’
Ik zag Severus nog net ongerust rondkijken voor ik mijn hoofd terugtrok.
‘…Ik merk dat ze nogal vaak op stap zijn…En er zijn dingen uit mijn voorraad verdwenen, heb ik deze avond gemerkt.’
‘Denk je dat Draco en Finn dat hebben gedaan dan?’ Opperde Lucius zo stil mogelijk terwijl Draco en ik onze adem inhielden.
‘…Het moet sneller gaan…’ Ik keek om naar Draco en fluisterde met alle zachtheid als ik kon die woorden.
Draco beet op zijn lip en keek voorzichtig de hoek om en zag aan Severus zijn doen dat hij dingen aan het opsommen was.
‘ – Dan heb ik het nog niet over het feit dat ze de hele tijd dingen fluisteren naar elkaar in de lessen…Niet enkel in mijn lessen, ik heb al gehoord van Remus, Minerva en nog anderen dat ze haast hun mond niet houden.’
‘Heb je iets kunnen opvangen van hun gesprekken?’
Ik keek met een bezorgde blik om naar Draco en wachtte gespannen op Severus zijn antwoord die wel gauw zou komen.
‘…Ik heb het geprobeerd, maar ze houden op als ze merken dat ik te dicht in hun buurt ben.’
Ik liep langzaam achteruit en trok Draco met mij mee.
‘Kom…We moeten ons haasten als we nog ons boek willen hebben.’
Met voorzichtige stappen om zo stil mogelijk weg te geraken liepen we de andere kant op en namen we een andere weg naar de bibliotheek toe.
‘…Wat denk je erover?’ Draco keek vragend opzij en zuchtte lichtjes.
‘Dat we ons best zullen mogen doen, als we willen dat het plan lukt en niet tegengehouden wordt door hen.’ Ik ging vermoeid met een hand door mijn haar terwijl de bib binnenkwamen.
‘…Denk je dan dat ze iets doorhebben?’ Fluisterde Draco om Madam Rommela niet woedend te maken.
‘Heb je Severus dan niet gehoord? Hij denkt dat we iets van plan zijn.’ Fluisterde ik terug terwijl ik haastig een rij doorliep en halt hield bij een bepaald thema.
‘Maar hij kan toch onmogelijk gokken dat we een slaapdrankje willen maken? Laat staan…Dat het voor hem bedoeld is.’
‘Als hij de verdwenen ingrediënten samenvoegt en kijkt welk drankje er uit ontstaat…Kan hij wel iets vermoeden.’
Draco trok een gezicht en zweeg om daarna een boek uit de rij te nemen.
Ik keek naar het boek dat hij in zijn handen hield en willekeurig doorbladerde.
‘Aangezien hij je vader op de hoogte brengt, veronderstelt hij dus dat we iets van plan zijn.’
Ik nam ook een boek in de hand en begon te bladeren om daarna bij een bladzijde te stoppen.
‘Ik denk dat ik iets gevonden heb…’ Ik las de bladzijde met grote regels door en grijnsde lichtjes. ‘Ik heb inderdaad iets gevonden.’
Ik ging dichter bij Draco staan zodat hij ook de bladzijde kon lezen.
‘Hoeveel tijd hebben we nog?’
Draco keek gretig op zijn horloge om daarna een gezicht te trekken. ‘Nog 5 min.’
‘Ok…rennen!’ Met een vlug pasje liepen we vlug naar madam Rommela toe om het boek te laten uitlenen die maar argwanend naar het boek keek als ze die aannam.
‘Kan het beetje sneller, we moeten gauw in de Leerlingenkamer zijn.’ Ik probeerde zo beleefd mogelijk te klinken en haalde een lieve glimlach tevoorschijn.
Madam Rommela daarintegen trok een gezicht en gaf het boek terug aan Draco met enig nijdig gemompel.
Draco keek met een bleek gezicht naar zijn horloge en sleurde me de bibliotheek uit om daarna spastisch en zo snel mogelijk naar de Leerlingenkamer te lopen.
‘Vol-blo-hoed…’ Riep ik naar de muur toe die naar de Leerlingenkamer leidde terwijl ik mijn hand tegen mijn zij aandrukte die dreigend het teken gaf dat ik mijn lichaam te hard had uitgeput.
Snakkend naar adem liepen we vlug de Leerlingenkamer in en ploften vermoeid neer in de zetel.
‘We hebben tenminste ons boek…’ Draco grijnsde lichtjes terwijl hij het zweet van zijn voorhoofd veegde.
Ik smoorde mijn lach en krabbelde na een tijdje overeind.
‘Ik kruip mijn bed in…Ik zie je morgen wel weer.’ Ik keek nog even met een glimlach naar Draco om daarna de trap op lopen en met een gelukzalig en tegelijkertijd bezorgd gevoel in slaap te vallen.

trijntjuh · Geplaatst: Vr Dec 29, 2006 16:41

Hoofdstuk 13 : Actie

‘Finn…’ Ik voelde een hand rond mijn arm sluiten terwijl ik iets onverstaanbaars naar de persoon riep.
‘Nee…Draco roept je…Je moet opstaan, Finn!’
Ik trok mijn ogen langzaam open en zag dat Patty de persoon was die me doorheen schudde.
‘Kan hij niet vijf minuten wachten?!’ Ik keek haar licht geïrriteerd aan en draaide me op mijn zij.
‘…Hij zegt dat er iets niet klopt.’ Ik trok mijn ogen weer open toen ik de aarzeling in Patty haar stem hoorde en draaide me langzaam naar haar om.
‘Wat klopt e-‘ Ik trok een gezicht en krabbelde zo snel mogelijk mijn bed uit om daarna de trap, naar de leefruimte toe, af te stormen.
Draco keek met een raar gezicht en trok een wenkbrauw omhoog ‘Je bent nog niet eens aangekleed.’
‘Wat is er aan de hand?’ Ik trok hem mee naar een hoekje en keek hem vragend aan.
‘Severus…Hij stond vanmorgen bij de Kamer van Hoge Nood…Ze hebben het door Finn.’ Hij keek met een bezorgde blik en liet een zucht ontsnappen.
‘…Onmogelijk, het kan niet… ‘ Ik keek met een ontzette blik de ruimte rond en ging tegen de muur aanleunen.
‘…Ik heb de spullen nog net kunnen binnendumpen.’
‘Heeft hij iets gezien?!’ Ik keek hem haast spastisch aan en kalmeerde lichtjes toen Draco zijn hoofd schudde.
‘…Hij stelde wel vragen.’ Mompelde hij in de hoop dat ik het niet zou horen.
‘Welke vragen?’ Ik ging rechter staan en keek hem afwachtend aan.
‘…Wat ik deed in de Kamer van Hoge Nood bijvoorbeeld…’ Hij trok een gezicht en zweeg opnieuw.
‘Wat heb je geantwoord?’
‘Dat het voor een opdracht was…Dat ik daar mijn notities over Potter veilig houdt…Omdat anders hier in de Leerlingenkamer, als iemand het vindt…nuja de rest kun je raden.’
Ik trok een gezicht en ging weer tegen de muur leunen. ‘Was hij overtuigd?’
‘Hij trok maar een argwanend gezicht…’ Mompelde Draco opnieuw.
Verschillende gedachten spookten door mijn hoofd en ik knikte dan uiteindelijk maar ‘Dan zit er nog één ding op…En dat is dat we in actie mogen schieten.’
‘…Daarom maakte ik je ook wakker!’ Draco rolde zijn ogen en keek licht beledigd.
Ik smoorde mijn lach en gaf hem een duw ‘Ik ben zo terug…Neem jij ondertussen maar het boek.’
Ik liep haastig de trap op naar de slaapkamer en kleedde me in een sneltempo aan.
‘Doe even door wil je!’ Ik trok een gezicht toen ik Draco’s stem gedempt hoorde.
‘Mannen…Allemaal dezelfde.’ Ik deed een slordige staart in mijn haar en stormde zo snel mogelijk weer naar beneden.
‘Geef dat boek maar aan mij.’ Ik nam het boek over van Draco en stak hem zorgvuldig in mijn tas.
Met een zucht verlieten we de Leerlingenkamer en merkten dat het nogal druk was in de gangen.
‘…Zoveel te beter, dan vallen we minder op.’ Ik grijnsde lichtjes en trok Draco mee door de menigte.
‘...En waar gaan onze twee vrienden heen?’
Ik trok bleek weg terwijl Draco verstarde en keken beide daarna aarzelend om, om te ontdekken dat het Severus was die ons vragend aankeek.
Ik kuchte even en haalde voor zover mogelijk een glimlach tevoorschijn.
‘Even wandelen… Het is weekend, wat moet je anders doen.’ Ik haalde mijn schouders op en zag dat Severus niet echt overtuigd was.
‘…Wandelen? Dat deden zelfs de leerlingen in het jaar 1800 nog niet in hun vrije tijd.’
Ik trok een gezicht en keek opzij naar Draco die aarzelend zijn mond opendeed.
‘…Ik zei toch dat we bezig waren met Potter?’ Draco keek Severus zelfverzekerd aan.
‘ Aaaah...Dus jullie gaan naar de Kamer van Hoge Nood?’ Hij sloeg zijn armen over elkaar en negeerde de blikken van voorbij lopende leerlingen.
‘Ja…Omdat de notities en alles wat we nodig hebben daar eenmaal liggen.’ Ging ik nu verder en glimlachte lichtjes.
‘Dan zal ik jullie niet langer ophouden…’ Hij grijnsde met veel tegenzin en draaide zich om.
‘Kom…’ Ik nam Draco bij de arm en trok hem haastig verder mee.
‘Wacht!’ Hij hield me tegen en keek waar Severus was gebleven.
‘Wat is er aan de hand?’ Ik keek vragend opzij naar Draco die voor zich bleef staren. ‘Draco?’
‘…Zie jij hem ergens?! Hij kan toch onmogelijk al uit de gang zijn…’
‘Draco…De gang is druk…Natuurlijk zien we hem niet meer.’
Draco trok een gezicht en keek opzij naar me. ‘…Je merkt hem heus op tussen de leerlingen, geloof me…Er klopt iets niet.’
‘…Waar heb je het in godsnaam over?!’ Ik kreeg het op mijn heupen en wilde nu wel een deftig antwoord krijgen.
‘Ik denk dat hij naar de Heer is…Zie je dat beeld daar?’ Hij wees naar een groot massief beeld die een stichter van Zweinstein moest voorstellen, welke wist ik niet.
‘ Wat heeft dat beeld met de Heer of met Severus te maken?!’ Siste ik nijdig tegen hem en zag hem nog net een gezicht trekken.
‘…Severus maakt nogal graag nuttig gebruik van dat beeld…Je kunt er onopgemerkt achter verdwijnen.’
Ik keek twijfelend naar het beeld en mompelde iets.
‘Je denkt dus dat hij naar de Heer is?’
’Heb je zijn gezicht niet gezien…Hij gelooft geen woord van wat we juist gezegd hebben.’
Ik onderdrukte de neiging om de schilderij die links van me aan de muur hangde aan te vallen en de hele gang onder te vloeken.
‘Ok…’ Ik probeerde zo kalm mogelijk te blijven. ‘Dan gaan we nu naar de Kamer van Hoge Nood…om aan dat drankje te werken zodat we eindelijk voor een paar dagen van die..Die…Die…ONRUSTSTOKER verlost zijn! Ik haalde diep adem en mompelde nog een paar verwijten.
Nijdig trok ik Draco mee naar de Kamer van Hoge Nood en passeerde met driftige passen drie keer langs de muur.
Draco trok haastig de deur open en liet me gauw binnen om daarna de deur achter zich te sluiten.
‘We houden niet op…Voor dat drankje in orde is!’ Ik keek Draco aan die vlug knikte en de spullen tevoorschijn haalde die we nodig hadden.