[AF] Harry Potter en het Geheim

KNIKKEBEEN · Geplaatst: Vr Aug 25, 2006 19:15

Malfidus en Vleeschouwer draaiden zich in een ruk om.
“Severus,” zei Malfidus. “Wil je ons voortaan niet meer zo verschrikken?”
“Bang, Lucius?” vroeg Sneep uitdagend.
“Nee,” beet deze toe. “Waarom moeten we trouwens in godsnaam zeker zijn van wat we doen? Ik denk dat de Heer van de Duisternis wel degelijk míj heeft aangeduid om hier de zaken te regelen en niet jou!”
“Houdt toch je mond, Malfidus,” siste Sneep en duwde hem weg vanuit de deuropening.
“Pas op, Sneep!” waarschuwde Vleeschouwer. “Je mag nu wel het lievelingetje van de heer zijn, maar je gedraag je niet zo tegen je vrienden!”
Sneep stroopte zijn mouwen op en wees met zijn toverstok op het kwartet. Touwen verschenen en bonden zich magisch om Harry, Ron, Hermelien en Ginny. Toen hij dat gedaan had draaide hij zich om en keek Vleeschouwer minachtend aan.
“Vrienden,” zei hij alleen maar en keek toen naar het vastgebonden kwartet.
Harry kon niet meer van de woede! Hij kolkte! Als hij nu zijn toverstok maar had, of als hij gewoon maar los was geweest, dan had hij Sneep met zijn blote handen vermoord. Al die tijd… al die tijd dat hij zich voordeed als een vriend van de goede kant! Allemaal schijnheilig bedrog was het geweest, ja!
“ROTZAK,” schreeuwde Harry toen hij zich niet meer kon inhouden.
Sneep zijn ogen werden klein en deed een stap naar voren in de richting van Harry.
“Potter, dit moment is voor mij zalig weet je, eindelijk zal je worden uitgeleverd aan de heer van de Duisternis en ik zal toekijken hoe je pijnlijk vergaat tot stof…” fluisterde hij met opeengeklemde kaken. Harry spuwde in zijn gezicht (omdat hij niets anders kon wegens vastgebonden te zijn). En Ron, Hermelien en Ginny die langs hun vastgebonden zaten, deden precies hetzelfde. Harry was blij dat zijn vrienden net hetzelfde dachten over Sneep als hij deed. Pure walging!
Sneep leek nu degene te zijn die bijna vuur spuwde van furieusheid. Hij trok Harry bij zijn nekkraag en voelde iets raar in zijn binnenzak.
“Maar goed dat de heer je levend wil,” zei hij, veegde zijn gezicht af en wendde zich toen weer naar Malfidus en Vleeschouwer.
“Nu om terug te komen op”- Hij stopte even met praten omdat Vleeschouwer een gezicht trok waaruit bleek dat hij als een kleine puppy zo op de grond kon gaan vallen en rollen van het lachen. “opdat jullie plan eigenlijk onvoorzichtig is. Jullie kunnen beter via een geheime gang ontsnappen die leidt naar Zacharinus. Daar kunnen jullie een ViaVia gebruiken die ik daar heb neergelegd. Deze ViaVia brengt je direct bij de heer.”
“Dat heb je weer eens ingenieus uitgedokterd, Severus,” zei Malfidus. “Misschien te ingenieus.”
“Vertrouw je me soms niet?” vroeg deze. “Hoe durf je dat nog te insinueren, Lucius? Na al wat ik voor de heer heb gedaan, na al de rommel die jij hebt gemaakt, opgeruimd te hebben?”
“Je weet maar nooit,” zei Malfidus lijzig.
“Laten we nu maar vertrekken,” zei Vleeschouwer. “Voordat we nog een talkshow beginnen.”
“Hoe gaan we ongemerkt door het kasteel zwerven zonder opgemerkt te worden door andere mensen?” vroeg Malfidus.
“Volg mij,” zei Sneep kortaf. Malfidus volgde hem en Vleeschouwer sprak nog gauw een zweefbezwering en een camouflagespreuk over het kwartet heen en escorteerde hun toen achter Sneep en Malfidus aan.

“Kun jij je hierin loswringen?” fluisterde Hermelien aan Ron. “Nee,” en hij bewoog totdat er striemen in zijn niet gewonde arm begonnen te komen. “En dat gevoel alsof er een ei op mij kapotgeslagen is ook niet erg evident. Vergeet ook niet het feit dat we hier zweven en niemand ons ziet!”
“Harry, gaat het trouwens nog? Met je verwondingen en zo?” vroeg Ginny.
“Ja,” zuchtte hij.
“Laten we anders gewoon schreeuwen om hulp? Er zal toch iemand ons moeten horen?” opperde Ron.
“Zou dat echt een goed idee zijn?” fluisterde Hermelien nog stiller. “Ik bedoel, wie weet wat ze dan doen met ons?”
“Ze kunnen toch niets doen, want ze hebben Harry nodig.”
“Ron,” zei Hermelien. “Je zegt het zelf. Ze hebben Harry nodig, niet ons. Dus wie weet wat ze met ons dan doen?”
“Ik vind dat we wel moeten roepen. Iemand moet ons dan horen en achterna komen. Dan kunnen ze ons redden!” fluisterde Harry na een lange stilte.
“En daarbij het risico nemen dat ze ons iets aan doen of zelfs vermoorden. Harry, we hebben geen toverstok!”
“Dat is waar,” zei Ginny. “We zijn in feite machteloos.”
Ze namen een bocht naar rechts die lichtjes daalde.
“HELP! IEMAND HELP ONS!” schreeuwde Harry uit volle borst en hetgeen wat Hermelien voorspelde gebeurde. Vleeschouwer had zich omgedraaid en een spreuk op hun vieren afgevuurd. Ze vielen allemaal met een doffe dreun neer op de grond.
“Vleeschouwer, monddoodbezweer hun stemmen, we moeten zorgen dat we hier discreet weg komen,” beval Lucius.
“Silencio! Wingardium Leviosa!” Harry voelde zich, net zoals de andere weer gedwongen omhoog te zweven. Daarbij hebben ze hun stem ook nog verloren!
Maar het bleek voor Harry en de anderen toch niet zo erg te zijn als daarvoor, want wat Vleeschouwer en de rest niet wisten, was dat toen hij die spreuk op hun afvuurde, het touw knapte.
Hij had het natuurlijk niet gezien omdat ze onder de camouflage zaten.
Een zee van mogelijkheden ging voor hen open…

Idril zegt; dit stuk is nog steeds te kort. Het moet minimaal 1000 woorden tellen...
Sorry hoor, maar ik moet zeggen dat je fout zit Smile

in de regels voor fanfiction topic staat dat een gepost stuk ofwel minimaal 1000 woorden moet bevatten ofwel 75 regels. En hoeveel regels heeft mijn stuk? 75... Dus is dit stuk helemaal niet te kort en druis ik niet in tegen de regels Smile

*miauw* KNIKKEBEEN

KNIKKEBEEN · Geplaatst: Zo Sep 24, 2006 20:51

Het kwartet kon niet veel meer doen dan wachten waar het zou terechtkomen. Al zwevend probeerde Harry tekens te doen om te checken of iedereen nog in orde was.
Niemand had meer verwondingen dan dat ze eerst hadden, alleen leek Hermelien verbrand te zijn, want haar hoofd was vuurrood. Later merkte Harry op dat het gewoon van de furieusheid was. Hermelien haar voorspelling was inderdaad uitgekomen, maar Harry’s doel ook. Met name bevrijdt te worden uit de touwen.

Harry voelde net zoals de rest dat de ruimte waarin ze liepen stilaan kleiner begon te worden. Ze waren dus in een van de geheime gangen op Zweinstein aan het lopen. Vleeschouwer had helemaal geen moeite gedaan om op te letten waar hij zijn gevangenen naar toe zweefde. Ginny werd zo bijna verpletterd toen ze tegen de wand werd gesmeten.
En door die actie voelde Harry iets steken in zijn binnenzak. Hij haalde een verfrommelt briefje naar boven en las het. Zijn verbazing groeide bij elke letter.

Potter, je bent dus toch niet zo dom als het achtereind van een Schroeistraartige Skreeft om uiteindelijke dit briefje te kunnen lezen. Ik hou het kort. Perkamentus heeft me de opdracht gegeven om jullie naar dat lokaal te brengen en doen alsof ik jullie opsloot. Ik moest wachten op Malfidus en Vleeschouwer en me erbij toe herenigen zodat het leek of ik aan hun kant stond. Zo kregen jullie de indruk dat ik voor de Heer werkte en dan zouden jullie geen blijk geven van dit plan. Wij zullen dadelijk aankomen op Zweinsveld en daar zal de ViaVia Malfidus en Vleeschouwer recht in de handen van Perkamentus op Azkaban brengen. Ik zal zorgen dat jullie niet mee worden gesleurd.

Vertrouw me,
Severus Sneep.

Vertrouw me, VERTROUW ME? Wie dacht hij wel dat hij was. Het kan misschien wel een redelijke uitleg zijn, maar vertrouwen, dat nooit. Nee, Harry zou Sneep nooit van zijn leven ooit nog vertrouwen. Het enige wat hij nu kon doen, was hopen op redding. En mocht het gaan zoals Sneep beschreef in zijn briefje, dan zij het zo. Maar het kan net zogoed anders gaan en daarmee was het beter om argwaan te hebben.

Harry liet het briefje passeren. Ondanks de monddoodbezwering straalde ieders gezicht verbijstering uit. Plots ging de grond hellen. Een straaltje licht doorboorde de schemering. Ze waren er…

“Zo, Severus,” zei Lucius. “Waar is die ViaVia van jou?”
“Volg me,” zei Sneep kortaf.
Hij ging door een deur en Harry rook de zoete geur van snoepwaar en andere lekkernijtjes. Ze hadden dus de geheime gang van Zacharinus genomen. Niet veel later voelde Harry de buitenlucht. Er was een klein windje komen opdagen dat wapperde in ieders haar.
“Hier is het, en het beste lijkt me om dat onderkruipsel daar los te maken. Ze zullen heus niet ontsnappen. Ze hebben geen toverstok en doen het waarschijnlijk in hun broek mochten ze een poging doen tot weglopen.” Harry was zo kwaad… de ondertoon waarop Sneep dat juist zei was zo cynisch.
“Vleeschouwer, maak ze los,” beval Malfidus.
“Ja, ja…” gromde hij en hief eerst de zweefbezwering op. Harry en de rest plofte met een doffe bonk op de grond neer.
“Trouwens, wil je misschien zo vriendelijk zijn om hun toverstokken aan mij te geven?” vroeg Sneep aan Lucius.
“Waarom zou ik?” zei Malfidus sceptisch.
“Het lijkt me juist uiterst logisch als Vleeschouwer, die bende kinderen en jij naar de Heer gaan, het toch het beste is dat hun toverstokken achterwegen blijven. Zo zijn ze meer kwetsbaar. Ik denk toch dat jij zo ver kan nadenken, Lucius?”
Malfidus keek minachtend naar Sneep en overhandigde hem de vier toverstokken.
“Hier is de ViaVia. Deze vertrekt over een minuut, dus ik zou maar opschieten, als ik jullie was?”
“Vleeschouwer, heb je ze nog altijd niet losgemaakt?” wendde Lucius tot de robuuste man.
“Sorry, ik ben ook maar een mens. Mag dat dan nog niet eens jeuk hebben aan mijn achtereind?”
“Je had beter Ravenwoud meegenomen,” fluisterde Sneep en keek op zijn zakhorloge. Plots gebeurde alles in een oogwenk. Sneep ontdeed de camouflage spreuk, gooide de toverstokken naar het kwartet. En vuurde een spreuk af op Vleeschouwer zodat deze samen met Malfidus het tinnen blikje (wat de ViaVia moest voorstellen) vasthield.
Nog geen seconde later verdwenen ze… op weg naar wat het leek… Perkamentus.

Hermelien die zo bedreven was in non-verbale spreuken, verloste iedereen van hun monddoodbezwering.
En toch was iedereen nog stil. Ze keken allemaal tegelijk naar Sneep in een mengeling van afkeer, opluchting en een gevoel dat blijkbaar niemand kon thuisbrengen.
De stilte werd verbroken door Sneep.
“Kom en laten we jullie terug naar de ziekenzaal brengen.”
Het leek even of hij vriendelijkheid wilde tonen, maar toen nog niemand reageerde, schreeuwde hij:
“Sta daar niet zo te staan of moet ik soms punten aftrekken van Griffoendor?”
Ja, de oude Sneep was nog altijd daar. Meer redenen om hem niet te vertrouwen, dacht Harry…

pb's of reacties in het reageertopic altijd welkom Wink

*miauw* KNIKKEBEEN

KNIKKEBEEN

Ok, dit is een hartverscheurend stuk voor mij Sad

veel plezier...

En ze werden door Sneep naar de ziekenzaal geëscorteerd.
Daar kwam niet veel later Perkamentus binnen die een hele uitleg gaf dat het daadwerkelijk zo moest gaan, zoals hij Sneep de opdracht had gegeven. Hermelien vond het maar niets en gevaarlijk.
“Professor, waarom heb je het zo gedaan? Het kon toch directer? Drastischer?”
“Mejuffrouw Griffel,” zei Perkamentus. “Het kon allemaal, maar deze manier was het beste.”
“Waarom?” vroeg Ginny.
“Ja, waarom?” benadrukte Hermelien. “Ik bedoel maar, we hadden gewond kunnen raken.”
“Ik vertrouw professor Sneep en ik geloof en geloofde dat jullie in goede handen waren.”
“Vertrouwen? Vertrouwen?” sprak Harry nu in eens. “Professor, hoe je hem daar zag bezig doen, was uit den boze. Ons behandelen als vuil… en nog erger als hij normaal doet tijdens de lesuren!”
“Het moest echt leken,” zei Perkamentus kalm en zette zich neer in een geparfumeerd bloemetjes fauteuil die hij net voor zichzelf had getoverd.
“Echt? Dan was het verdomd écht,” knarste Harry. “Sorry, professor, maar ik vertrouw het nog steeds niet, ondanks alles, ondanks weet ik veel… er schort iets… en ik wil er achter komen.”
“Ik vertrouw Sneep… Harry.”

“Wat is er gebeurd?” Malfidus stond van de grond op en zocht Vleeschouwer. “Vleeschouwer?”
“Hier ben ik,” bromde hij. Malfidus draaide zich een kwart naar links en zag Vleeschouwer in een hilarisch positie.
“Maak je daar van af,” hield Malfidus zich in. “Verdwijnsel.”
“Ik zou graag hier af willen maar dat gaat moeilijk gaan vanwege mijn positie, is het niet, Lucius,” zei Vleeschouwer met een vleugje sarcasme “En verdwijnselen lukt niet, dat had ik al geprobeerd toen jij nog bewusteloos op de grond lag”.
“Maar je hangt te hoog. Ik kom er niet aan, en ik vind mijn toverstok niet. Die heb ik waarschijnlijk laten vallen toen ik hier neerplofte.”
“DAN ZOEK Pindakaas met Boter NAAR DIE TOVERSTOK!” schreeuwde Vleeschouwer. Malfidus voelde druppeltjes speeksel op zich neervallen.
“Je moet nodig Monsieur Pulipos Extra Stankverdelger voor Desastreuze Adem nemen,” grijnsde Malfidus terwijl hij het speeksel van zich afveegde. “En wie weet laat ik je hier gewoon even hangen, want laat ik je er aan herinneren dat ik hier nog altijd de bevelen uitdeel en niet jij? En ik tolereer zeker geen klodders vocht op mijn gezicht. Dus ik zou je maar eens beheersen, wil je?”
Ondanks dat er schemering was op de plaats waar Malfidus en Vleeschouwer terecht waren gekomen, zag je goed dat Vleeschouwer zich inhield. Hij leek wel zo rood als de magma die in een hot spot tegen de lithosfeer duwt.
“Dat is heel wat beter,” lachte Malfidus en keerde zich toen naar de grond toe, zoekend naar zijn- en Vleeschouwers toverstok. Niet veel later hoorde Vleeschouwer:
“Lumos,” en een kleine lichtbundel scheen pal in zijn oog.
“Lucius, getverderrie, haal dat licht uit mijn oog.” Malfidus scheen ergens anders en zei:
“Vleeschouwer jij moet nodig je achtereind scheren… geen wonder dat je daarstraks jeuk had.
En sinds wanneer heb je roze Mini Magic Mouse onderbroeken aan?”
“Laat het zijn, Malfidus en haal me hier alsjeblieft van af. Aan een onderbroek hangen is echt geen pretje en je hebt me genoeg getreiterd,” smeekte Vleeschouwer bijna.
“Vooruit dan…” en niet veel later stond Vleeschouwer met beide benen op de grond.
“Waar zijn we eigenlijk?”
“Wat is er eigenlijk gebeurd, dat is de relevante vraag.”
“Ja… Ik kan me eigenlijk bitter weinig herinneren wat er de laatste seconden zich heeft afgespeeld.”
“Severus heeft er mee te maken,” sprak Malfidus minachtend. “Dat is het, ja! Severus…”
“Hij heeft ons hier gestopt!”
“Dat heb ik inderdaad.”

Harry wreef voor de zoveelste malen dit jaar door zijn verward zwart haar.
“Professor,” zei Ron plots, die zich een hele tijd had stilgehouden, omdat madame Plijsters met zijn gewonde arm bezig was.
“Wat is er nu met de rest gebeurd?”
“Nu je het zegt, meneer Wemel. De dooddoeners zijn allemaal opgesloten in Azkaban, die nu onder mijn toverkracht is beveiligd. Malfidus senior en Vleeschouwer waren aan mijn hand ontsnapt. Normaal zou ik zoiets nooit laten gebeuren, of zou het in principe niet kunnen gebeuren, maar ik kwam pas uit die parallelle wereld en ik was nog wat verzwakt.”
“En daarom liet u professor Sneep ervoor zorgen dat hij Malfidus en Vleeschouwer zou gevangen nemen en hem naar Azkaban zou sturen?” vroeg Ginny.
“Inderdaad.”
“En hoe weet u dat die twee nu daadwerkelijk naar Azkaban zijn gestuurd?” vroeg Harry weer eens met achterdocht.
“Omdat die ViaVia’s door mij zijn geplaatst en ik professor Sneep voor de duizendste maal vertrouw,” antwoordde Perkamentus geagiteerd.
Harry zakte verder zijn ziekenbed in. Hij kon niet tegen Perkamentus zijn woord op. Misschien moest hij het gewoon maar accepteren, maar diep van binnen, diep van binnen wist hij dat er iets niet pluis was. Hij voelde net het gevoel als toen die deur van die klaslokaal openbarstte en hij net op tijd Hermelien van daar kon wegduwen.

Er werd voor de rest niet meer veel gesproken over het onderwerp. Perkamentus had veel te veel dingen te doen en het einde van het schooljaar was bijna in zicht. Ze hadden wel afgesproken om in de zomervakantie elkaar te ontmoeten om eventuele onbegrijpelijke vraagstukken op te lossen, maar voor nu alleen gelde de regel: rust, rust, rust…
En dat deden ze… alle vier tesamen, rusten en genieten van de laatste schooldagen die nog restten. Ondanks alles wat gebeurd was…
Maar al die commotie al die pijn al die humor… alles leek op een dag plots terug te komen bij Harry. En dat was toen hij samen met de anderen de Zweinsteinexpress instapten. Al die herinneringen… Hij zou Zweinstein alweer twee maanden moeten missen…
“Wat ga ik het hier weer missen en vooral jou,” zei Harry die Ginny in zijn armen had toen hij Zweinstein zag verdwijnen achter de bergen. Ginny nam zijn hand beet en kuste het zachtjes en gaf een knikje naar Ron en Hermelien die tegenover hun zaten in de coupé.
Harry grijnsde een beetje, want Harry wist wat Ginny bedoelde. Hermelien en Ron zaten samen verstrengeld uitgebreid te zoenen…
“Maak je maar geen zorgen, alles komt goed,” zei Ginny.
En Harry boog naar Ginny en deed Hermelien en Ron gezellig na… onwetend dat die zorgeloosheid die hij volgens Ginny moest hebben, helemaal verkeerd was. Hij zou zich juist zorgen moeten maken… want twee dagen geleden…

“Severus, waarom heb je ons hier gezet?” vroeg Malfidus.
“Zwijg, ik kan niet lang hier zijn. En wees blij dat je nu niet in Azkaban zit dankzij mij.”
“Wat zit je nu allemaal te raaskallen,” zei Vleeschouwer verhit.
“ Zwijg, zeg ik je en luister! Jullie willen Potter voor onze Duistere Heer?”
Ze knikten allebei.
“Hier neem dit aan,” en hij gaf Malfidus iets in een pakje gefrommeld. “Gebruik dit en je zult slagen… vertrouw me maar.”
Malfidus opende het pakje en keek met grote ogen er naar, Vleeschouwer deed hetzelfde.
“Hoe kom je eraan?” vroeg Malfidus verbouwereerd.
“Ik moet gaan…” zei Sneep haastig. “Je kunt nu weer verdwijnselen. Adieu…”
“Maar hoe kom-” Malfidus werd onderbroken.
“Lucius...houd er over op… het is een geheim…”

EINDE zo dat was het Sad

het leek net een neverending story omdat ik er bijna drie jaar mee bezig was... Maar nu eindelijk is er een einde ... Ik hoop zeker nog dat ik een paar reacties krijg in het reactietopic of via pb Sad

als jullie me dat nog gunnen Sad

Ik wil nog iedereen bedanken die mijn verhaal is blijven volgen Smile

Jullie waren een fijn leespubliek Smile

en zoals Sneep zei:

"Adieu..."

*Miauw* KNIKKEBEEN

KNIKKEBEEN

Eh een modje mag dit sluiten??? Smile