[AF] Topsecret

Savan · Geplaatst: Di Sep 05, 2006 17:25

Hoi,(LEES DIT)

Lang geleden, ik weet het, maar ik ben met een ander verhaal bezig, en nouja, het is nogal moeilijk deze ook bij te houden, want deze is nou eenmaal in de "Ze" vorm, en ik vind de "ik" vorm fijner schrijven...
Oke, ik wilde jullie vragen, of jullie het leuker zouden vinden als: Ik door ga met de "ze" vorm, of dat ik overga met de "ik"vorm. Ofwel, zouden jullie het goed vinden als ik in de "ik" vorm verder schreef?

Savan

15.

‘Dus je vind het niet erg,’ Celine keek voorzichtig naar Harry, die zijn hoofd schudde. ‘Nee tuurlijk niet, Ginny en ik zijn weer bij elkaar, dus eigelijk komt het wel goed uit,’ tevreden knikte Celine en draaide zich om. Ze had Harry gezegt dat ze niet met hem naar het feest kon, omdat Jamie en zij nu bij elkaar waren. Celine keek even naar Jamie, die naar haar toe kwam gelopen. Hij sloot zijn armen om haar middel. ‘Kunnen wij nu gaan,’ zei hij zachtjes. Celine knikte. ‘Hij vond het niet erg, omdat wij gewoon vrienden zijn en hij iets heeft met Ginny,’ Jamie knikte goedkeurend, alsof hij er toestemming voor moest geven. Jamie drukte een kus op haar lippen. ‘Ga je mee, er is een wedstrijd,’ zijn vinger streek over haar wang. Celine schudde haar hoofd. ‘Nee, ik heb geen zin, ik moet nog heel veel doen,’ ze maakte zich los. ‘Moet ik ook blijven,’ Jamie draaide zich naar haar toe. ‘Nee, ga jij maar kijken, ik kan me niet concentreren als jij er bent,’ Celine glimlachte. Jamie zette zijn handen in haar nek. Celine boog zich naar hem toe en ze zoende weer. Toen Jamie zich daarna terug trok glimlachte hij. ‘Totzo dan,’ hij draaide zich om en ging met de andere naar de grote zaal, om voor de wedstrijd nog wat te eten. ‘Ga je niet kijken,’ met een schok draaide ze zich om. ‘Harry, wat doe jij hier,’ Celine zuchte van opluchting. ‘Ik ben wat laat inderdaad, maar Ginny wilde perse dat ik haar officieel vroeg voor het feest,’ Celine lachte. ‘Zo is Ginny toch helemaal niet,’ Harry schudde zijn hoofd. ‘Nee, maar haar vriendin wel,’ hij liep naar het portretgat. ‘Maar, ga je niet kijken,’ Celine schudde haar hoofd. ‘Ik weet niks van Zwerkbal, dus wat heeft het voor een zin.’ Harry lachte nu ook. ‘Als je nooit kijkt weet je er nooit iets van, kom mee kijken, ik kijk ook, ik moet weten of Zwadderich verliest van Ravenklauw,’ Celine knikte. ‘Nou oke,’ Harry hield het portretgat vrij, zodat Celine er eerst door kon. ‘Zo, jij bent dus met Jamie he,’ Harry’s stem klonk vreemd, ze lette er niet op. ‘Ja dat klopt,’ Celine voelde dat ze rood werd. Ze gingen de grote zaal in. ‘Ik ga naar Ron en Hermelien hoor,’ Celine zwaaide en liep verder, aan de andere kant van de tafel zat Jamie. Ze zag Emma, een knap meisje uit Ravenklauw, met hem praten, een steek van jaloersie ging door haar heen. Ze schudde haar hoofd. Ze moest niet zo vreemd doen, hij mocht heus wel met andere meisjes praten. Celine zwaaide. Emma leek boos en dwaalde weer af naar haar eigen tafel. Celine perste zich tussen Jamie en Rose in. ‘Ga je wel kijken,’ verbaasd stopte Rose een stuk toast in haar mond. Celine knikte. ‘Ja, Harry haalde me over,’ ze beet een stuk van haar eigen toast af, die ze zojuist had gepakt.

Het was druk bij Zwerkbal. Celine perste zich tussen de mensen door om een plaatsje te vinden, maar met weinig succes. Uiteindelijk zakte ze zuchtend neer op een stoeltje, zo’n rood krakkemikkig ding die elk moment in kon zakken. Een luid gejuich klonk op, en Celine keek naar het veld. De spelers van bijde teams kwamen het veld op. De Zwadderaars uiteraard in het groen en de Ravenklauwers in het blauw. Met een snerpend fluitje begint de wedstrijd, de Ravenklauwers eerst. Het commentaar van Luna Leeflang bulderde over het veld, en Celine had meteen al spijt dat ze was gaan kijken.

Het was feest, nu Ravenklauw had gewonnen van Zwadderich hadden de Griffoendors weer kans. In haar eentje, weggekropen van de drukte zoog Celine op haar pen, zo’n dreuzelding vond ze bij langerna geen ganzeveer. Ze tikte met de punt van haar pen op de tafel, diep nadenkend over het antwoord op de eerste vraag. Ze zette haar pen op het papier en toen ze uiteindelijk het zinnetje had opgeschreven gooide ze haar pen weer weg, je werd zíek van die herrie. Celine stond op, keek om zich heen en zag alleen Harry, die Ginny vast hield, Celine zuchte, daar had ze geen zin in. Met een schuldgevoel die overdreven sterk was liep ze de leerlingenkamer uit, aan het einde van de gang zag ze Jamie, en snelde erheen.

Savan · Geplaatst: Zo Sep 24, 2006 10:34

Haiihaii allemaal,

nieuw stukje. Ik zou niet meer weten wie er allemaal reacties hebben gestuurd. Het spijt me. Dit keer heb ik in een half uur een hoofdstuk geschreven, terwijl ik er eigelijk niet veel zin in had. Ik kreeg weer zin toen ik schreef. Natuurlijk, reacties zijn van harte welkom^^

Savan

16

Celine klemde haar armen om Jamie heen. Ze hoorde Jamie lachen maar trok zich er niks van aan. Pas toen ze door had dat ze té hysterisch deed liet ze hem los. ‘Wat is er,’ Celine hoorde de lieve ondertoon in zijn stem die hij altijd had als hij tegen haar praatte. ‘Waar was je, ik zag je niet bij Zwerkbal, en je was niet bij het feest,’ ze voelde de armen van Jamie om zich heen en ze zuchtte. ‘Ik was wel bij Zwerkbal, ik zat ergens anders, en ik had niet zo veel zin in het feest,’ met een vragende blik keek Celine naar Jamie. ‘Mijn eh’ Celine zag de blik in Jamies ogen, een blik die ze nog nooit had gezien. ‘Wat,’ het klonk geïriteerde dan ze wilde. ‘Niks laat maar,’ Jamie snauwde, hij snáuwde. ‘Jamie,’ Celine keek hem aan, Jamie maakte zich los van Celine en liep richting de leerlingenkamer, op het laatste moment draaide hij naar rechts en liep de wenteltrap af. Celine zuchtte en rend ehem achterna. ‘Jamie wácht nou, Jamie’ maar hij luisterde niet, hij negeerde haar. Celine draaide met haar ogen en ging de leerlingenkamer weer binnen, het geschreeuw en geroep hoorde ze nieteens, wat was er met Jamie.

‘Mevrouw Meijer, mevrouw Meijer’ Celine keek op. ‘Wat’ zei ze aggresief, maar dat besefde ze niet. ‘hoe laat ben je vrij,’ ‘Het laatste uur..’ ‘Dan zie ik u graag daarna in mijn kantoor,’ met een kwaad gezicht keek Celine naar Anderling en zette haar hand onder haar kin. Fijn, dat ook nog. Ze sloeg haar armen over elkaar en keek met een wazige blik naar Anderling. Jamie was vandaag en gisteren niet in de lessen verschenen, ze snapte het niet, had zij iets fout gedaan, of was er iets gebeurd met Jamie, hij leek nog wel zo gelukkig. De bel ging, Celine propte de boeken in haar tas en was als eerste de klas uit. Eigelijk had ze nu Kruidenkunde, maar het kon haar niks schelen. Dat stomme rooster moest veranderen, anders had ze nu een tussenuur gehad. Celine gaat richting de grote zaal.

‘Celine?’ Celine keek om, ze zat aan de tafel van Griffoendor. ‘Zit je niet bij Kruidenkunde,’ het was Jamie, zijn stem klonk schor. ‘Maakt dat wat uit dan,’ fluisterde ze. Jamie schudde zijn hoofd. ‘Ik vind het wel fijn,’ zonder haar aan te kijken ging hij naast haar zitten. Celine legde haar hand op zijn arm. ‘Jamie wat is er,’ ze voelde hoe Jamie zijn arm onder haar hand wegtrok, hij was wit. ‘Weet je,’ begon hij. ‘Ik bedonder altijd alle meisjes,’ Celine trok wit weg. ‘Maar ik ben niet gewend dat,’ ze kneep haar ogen dicht, ze snapte het niet meer. ‘Wat doet die foto van die jongen op jou bed,’ hij zei het snel, en Celine moest eerst alle woorden tot zich laten doordringen voordat ze het begreep. Ze werd nog witter. Ze had haar fotoboek op haar bed laten liggen, op een pagina waar een jongen met kort zwart haar op stond, ze wist niet wie het was, maar ze keek er vaak naar. ‘Hoe- wat kwam je op mijn kamer doen’ stotterde ze. ‘Rose heeft me meegnomen, ik wilde iets op je kussen leggen,’ Celine voelde tranen opkomen. Had hij nog meer gezien, had hij de foto van de Malfidussen gezien of van haar moeder. ‘Wat heb je nog gezien,’ fluisterde ze geschokken. ‘Wát, he, nee.. Celine niks, ik was overstuur,’ Jamie die overstuur was door een foto van iemand uit haar familie, eigelijk was het lachwekkend, maar ze wist dat ze moest zeggen wie het echt was. ‘Ik- Jamie, dat is.. het is Familie van me,’ ze keek niet naar Jamie. ‘Wat, maar- hij leek op- Thomas,’ hij fluisterde de naam bijna. Celine verstrakte. Daar had ze helemaal niet aan gedacht. ‘Het is Thomas niet, zeker weten,’ loog ze, ze wist het niet zeker. ‘Dus het is niet je vriendje,’ Jamies stem klonk nog steeds schor, hij keek Celine nu pas aan. Ze schrok. Zijn ogen waren dik en rood, en zijn wangen blonken van de tranen. ‘Jamie,’ begon ze. ‘Ja, wat is er,’ Celine kuchte. ‘eergisteren, toen na die wedstrijd, je was zo gelukkig, je lachte, je sloeg je armen om me heen.’ Jamie schudde zijn hoofd. ‘Ik huilde, en ik wilde je nog een laatste keer voelen,’ Celine slikte. Dat ze het zo fout had gezien. ‘Hé’ het drong tot haar door. ‘Hoe bedoel je voor de laatste keer voelen,’ ze voelde tranen opkomen. ‘Wees niet verdrietig,’ ze voelde Jamies hand op haar arm. ‘Ik dacht dat jij het uit ging maken,’

Celine en Jamie zaten in de leerlingenkamer. Celine lag in Jamies armen, en kon zich bijna niet voorstellen wat er nou was gebeurd. Ze wist alleen dat Jamie jaloers was geweest, de allergrootste meidenmagneet was jaloers geweest omdat zij een foto van een andere jongen op haar bed had liggen. Ze wilde het zeggen, zeggen wat ze dacht, maar ze kon het niet. Er waren twee lesuren voorbij gegaan, waar ze allebei niet heen waren geweest. Er klonk geroesemoes vanuit de gang, het portretgat zwaaide open. ‘Celine, Jamie,’ Celine keek op. ‘Hoi Rose,’ ‘Waarom was je niet bij de lessen,’ Celine haalde haar schouders op. ‘Het waren er maar twee,’ ze keek haar aan, toen dacht ze aan gedaanteverwisseling en maakte zich los uit Jamies armen. ‘Ik moest naar het kantoortje van professor Anderling,’ Rose knikte. ‘Ik zou maar snel gaan, straks kom je nog te laat,’ Celine stond op. ‘Ik ga met je mee,’ Celine voelde Jamies hand in de haare, ze was blij. ‘Bedankt,’ daarna keek ze naar Rose. ‘Heb je zin om vanavond een meiden avond de hebben, jeweetwel, even naar Zweinsveld en daarna vanalles doen,’ Rose knikte. ‘lijkt me leuk,’ Celine glimlachte en samen met Jamie wandelden ze uit de leerlingenkamer.

‘Waarom was u niet bij de les mevrouw Meijer,’ Celine kuchte. ‘Er was iets in mijn privéleven,’ ze zei het zachtjes. ‘Dat betekend toch niet dat u zomaar nisk hoeft te doen in mijn lessen,’ Celine schudde haar hoofd. ‘Nee mevrouw,’ Professor Anderling knikte. ‘Ga nu maar,ik trek vijf punten af, en gedraag je de volgende keer,’ Celine knikte en liep het kantoortje uit. Ze liep regelrecht naar Jamie toe. ‘Zo, wat gaan we doen,’ Celine glimlachte en ze sleurde hem mee naar buiten.

Savan

Heawj Heawj iedereen,

Hier nog een stukje, al krijg ik niet veel(*kuch* helemaal niet) pbtjes, ik schrijf door, al wel wat langzaam. Ik vind t zélf een leuk stukje geworden qua inhoud, maar qua schrijfstijl, niet echt super^^

Beoordeel het maar, en maybe, stuur me een pb, of in het reactie topic^^

17.

Een hysterisch lachje ontsnapte uit haar mond. Met een gezicht maakte ze een ratslag, trapte een paaltje van Celines bed om en kwam liggend op de grond. Celine lachte. ‘Kom nou, doe mee Cel’ Rose lag op de grond en keek naar Celine, die net een bus haarlak door de kamer wierp. ‘Hoe wist je dat ze vandaag weg zouden zijn,’ Celine lachte weer. ‘Wist ik niet, ik heb gewoon een date geregeld met Johan en Miko, daar zitten ze nog wel even aan vast denk ik,’ Rose kwam grinnekend overeind en plofte op Celines bed neer. Ze streek met haar handen door haar haar, na die drie keer te hebben ondergedompeld in de veels te grote gelpot. Celine liet zich achterover vallen. ‘Dus, met wie ging je nou,’ onder de deken voelde ze haar dagboek branden. ‘Wie, ik, met Robert, maar noem hem alsjeblieft Rob, anders wordt ie boos,’ Celine was ondertussen naar de kast gelopen. ‘Ik ben wel blij dat de jongens iets wisten te doen, zo’n hele avond met jou-,’ Ze stak plagend haar tong uit en liet haar vinger over de zijde gaan van haar galagegewaad. ‘Ja inderdaad, moet je je voorstellen,’ het klonk sarcastisch, zo was het waarschijnlijk ook bedoeld. Rose stond op haar plekje van hun eigengemaakte kast en trok haar geweefde galagegewaad eruit. ‘Welke schoenen doe je aan,’ ‘Die roze,’ ‘oke,’ Celine zet haar voeten in de schoentjes en gaat voor de spiegel staan. Haar mascara zat nog goed, de oogschaudw perfect, ze was tevreden. Rose keek haar kant op. ‘Wat doe je weinig make-up op Cel,’ zelf was ze net bezig met de lipp-gloss. ‘Ja,’ Celine voelde aan de clip achter in haar haar, en spoot nog wat haarlak achter. ‘Klaar Roos,’ vragend keek Celine haar kant op, Rose stond al voor de deur. ‘Jazeker, kom,’ ze sleurde Celine mee, waardoor ze bijna viel, de trap was plat. Nieuwschrierig keek ze rond, ze zag Rob onderaan liggen en porde Rose in haar zei, die draaide met haar ogen en gleed naar benden, waar ze Rob hielp. Celine gleed lachend over de leuning. Ze schudde lachend haar hoofd. ‘We moesten stil zijn slimmerd,’ ze plofte neer op de bank. Ze hoorde Robert kreunen en keek naar hem. Hij stond rechtop, trillend en bevend, of, hoe je dat trillend en bevend kon noemen. Het was duidelijk gespeeld, en het ondertoontje waarmee hij sprak bewees het. Rose sleepte hem mee naar de bank. ‘Doe normaal,’ snauwde ze, Rob stopte.

Zenuwachtig keek Celine om zich heen. Ze tikte met haar voet op de grond. ‘Waar blijft die idioot,’ hoorde ze Rob sissen. Celine wierp hem een boze blik toe, en hoorde Rose geïriteerd praten. ‘-maar, ze denkt dat Jame heilig is, en..’ Celine drukte haar ogen dicht, zodat ze de lippen van Rose niet kon lezen, en deed haar best het gedemte geluid niet te horen. Op dat moment ging het portretgat open, Jamie. Celine sprong op, hij zag er leuk uit. Zijn lippen waren misschien iets te rood, en zijn galage gewaad hing scheef, maar Celine zuchte. ‘Jamie, eindeijk,’ ze keek naar Rose en Rob, die stonden ook op. ‘Waarom was je zo laat,’ Celine keek naar Jamie. ‘Sorry lieverd, ik moest even wat doen voor professor Anderling, zullen we gaan,’ zijn lieve ogen spraken de waarheid. Celine smolt bijna.

Dear Diary,

Ik ben net terug van ons mini feestje. Dat betekend dus Rob, Rose, Jamie en ik. Jamie klemde steeds, en wilde alleen maar dansen. We hebben níet gezoend, hij heeft me alleen “gevoerd” zeg maar. Ik vond hem wat vreemd vandaag, hij kwam eerst zeker een half uur te laat, en daarna gedroeg hij zich als iemand die met zijn zus danst ofzo. Maargoed, misschien lag het aan mij, wie weet. Ik denk het. Jamie heeft , me trouwens overgehaald morgen te spijbelen en naar Zweinsveld te gaan, goed idee? Geen idee, we doen het gewoon. Ergens anders over, ik wil Alanis graag zien, hoe lang heb ik haar nu al niet gezien? Lang, denk ik, want ik kan haar me niet herinneren, ookal schrijft ze wel. Waarover ik ook twijfel, is hoe dat nu verder moet. Mijn halve familie, meer zelfs, is dood. Ik baal ervan. Ík een Zwarts. Goed, ik stop nu, ben doodop en Jamie komt morgen al heel vroeg, kus, Celine.

Celine klapte het dagboek dicht en legde hem op haar nachtkastje. Zo stootte haar fotoboek eraf. Voorzichtig pakte ze hem op. De kaft was verschoven. De simpele kaft, bruin met een stickertje, was eraf geschoven. De échte kaft werd zichtbaar. Het Zwarts teken. Het nobele en Aloude geslacht Zwarts stond er geschreven. Ze ademde diep uit. Voorzichtig, met twee vingers schoof ze de gehele kaft eraf, die op de grond bleef liggen. Onder het teken van hun familie stond een grote stamboom, waarschijnlijk-. Celine liet haar vinger over de namen gaan. Cicilia Zwarts 1634-1656. Celine huiverde. Haar hele familie, inclusief de mensen die ze nieteens kende. Haar vinger gleed verder en verder over de kaft. Daar, onder de kleine lettertjes “Bellatrix 1951-” stond haar naam, Celine Zwarts, naast haar naam, ook onder Bellatrix’ naam, stond “Alanis Zwarts,” en naast haar moeders naam, was een schroeiplek. Voor de schroeiplek stond “Rodolphes Lestrange”. Celine beet op haar lip. Was haar moeder twee keer getrouwd, of waren zei en Alanis ongelukjes geweest, of waren ze een tweeling. Ze voelde tranen op komen. Daar, boven haar oma, stond “Dorea- Charles Potter” en daarnaast een grote schroeiplek, die leide naar, waarschijnlijk, haar vader, waar alleen nog de letter H te zien was. Ze voelde tranen opkomen.

Savan

Heawj,

Ben ik weer, snel dit keer. Thanks Edena voor je reactie^^ verder zal ik niet treuzelen, veel plezier met lezen^^

18.

De zon kwam die volgende dag later op als anders, zo leek voor Celine. De hele nacht had ze wakker gelegen. Met een hol gevoel in haar maag, en het idee hebbend dat er iets ging gebeuren kleede ze zich aan. Geheel alleen ging ze naar beneden. In de hal kwam ze Thomas tegen, glimlachte maar liep snel verder. In de grote zaal aangekomen kwam ze erachter dat het de laatste dag was van de week, Donderdag, morgen hadden ze vrij, een vrije dag, door de beginsjaar vergadering. Ze smeet ongeïnteresseert een broodje op haar bord en zonder beleg begon ze die in stukken te hakken en op te eten. Ze had niet door dat Rose naast haar kwam zitten. Het laatste stukje naar binnen proppend bedenkt ze zich dat ze het eerste uur vrij is, en wil net opstaan als Rose begint te praten. Geschokken ploft ze neer. ‘Hee,’ mompeld ze. ‘Wat is er met jou, en Jamie, hij is ook al zo chagarijnig, en gisteravond was het niet echt gezellig he, Jamie staat trouwens op de gang, blijkbaar een of ander belangrijk gesprek tussen Belinda en hem, het leek-,’ verder kwam ze niet. Celine was opgesprongen en had daardoor een glas sap van de tafel gegooit. Met een sneltreinvaart rende ze naar buiten, te laat. Recht voor haar stonden Belinda en Jamie, ze zoende. Celine voelde tranen opkomen, en terwijl ze haar best deed er zich niets van aan te trekken, zoende Jamie en Belinda verder, wild, wilder als Jamie en zij ooit hadden gedaan.

Het was alsof een schreeuwende leegte haar begon te overheersen, ze wilde Belinda slaan, haar vermoorden, haar keel dichtknijpen en gillen, maar ze deed het niet. Verslagen liet ze zich op de grond zakken in de toiletten. In de spiegel zag ze een meisje, rode ogen, uitgelopen make-up, en een slap lichaam. Was zei dat, Celine Zwarts huilde om een jongen, Jamie, de player van school. Ze stond trillend op, stak haar hoofd onder de kraan en sloeg haar haren naar achteren. Op het moment dat ze de wc uitliep zag ze Ron. Hij was alleen, wat vreemd was, want ze had hem nog nooit gezien zonder Hermelien. Ron had haar gezien, en met een waterig glimlachje kwamen ze elkaar tegemoet. ‘Hoi,’ mompelde Celine. ‘Hi,’ Rons stem klonk schor, schrokkerig. ‘Is er wat,’ het was tegelijk. Celine glimlachte. ‘Ja, eh’ ze haalde haar schouders op. ‘ ’t is Jamie he, ik zag hem net, met...’ Hij hield zijn mond, waar Celine hem ongelooflijk dankaar voor was. ‘Wat is er met jou,’ vroeg ze gedurft, omdat Ron zo te zien bijna huilde.’Hermelien, ze eh, ik denk dat ze verliefd is op. Op eh,’ hij rilde. Op dat moment kwam Hermelien eraan. Ron verstijfde. ‘Verstop me,’ sisde hij, maar Celine had nog iemand gezien, Jamie, zonder Belinda welliswaar, maar hij liep achter Hermelien aan, hoe wisten ze dat ze hier waren. Vanuit haar ooghoeken zag ze Ron dichterbij komen en zijn armen klemden zich om haar heupen, hij draaide haar naar zich toe. ‘Wat doe je,’ angstig, maar ook wel ondernemend keek Celine hem aan. ‘Doe méé’ sistte hij. Celine voelde zijn mond op de zijne komen, en wist even niet wat ze moest doen, maar begon daarna maar terug te zoenen. Ze trilde, en toen eindelijk de voetstappen waren uitgestorven duwde ze hem van zich af. Wat heb ik gedaan, kreunend keek Celine naar Ron, zijn gezicht stond strak. ‘Ik eh, bedankt,’ Celine knikte. ‘Misschien zijn ze jaloers,’ ze wisten allebei het antwoord. Ja, ze waren jaloers, maar ze hadden allebei het zelfde gedaan. ‘Celine,’ Celine draaide zich om. ‘Ja wat,’ mompelde ze. ‘Wil je een- een nep-relatie beginnen met mij,’ Celine schok, wát wilde hij. Maar misschien, het was een goede gelegenheid om- ze zuchte. ‘Het spijt me maar-’ Ron knikte. ‘Ik begrijp het, ik had het niet moeten vragen. Celine knikte. ‘Ik eh, ik ga maar eens.’ Ze draaide zich om en liep weg.

Celine keek gefocust naar de stamboom op de kaft van haar verhaal en probeerde tevergeefs de brandplek weg te halen op de plek van haar vaders naam. Ze molde de kaft bijna. Ze zuchtte en gooide haar toverstok over haar schouder. Ze steunde met haar hoofd op haar handen en sprong op. Voorzichtig keek ze om zich heen. Iedereen sliep, zou ze... ze stapte in haar sloffen en liep naar de leerlingenkamer, die was leeg. Voorzichtig sloeg ze haar mantel over haar hoofd en liep de leerlingenkamer uit. ‘Hee, het is twee uur!’ hoorde ze achter zich. Ze keek niet om. Snel liep ze verder. Het zou kunnen. Met snelle passen liep ze richting de wenteltrap, en binnen een aantal minuten was ze bij de bibliotheek aangekomen. Zachtjes ging de deur open, de onderkant gleed geluidloos over de stenen vloer. De deur piepte niet. Ze liet haar mantel van haar hoofd glijden en hij hing weer zoals het moest. Haar vinger ging over de honderden titels in de eerste boekenkast, de tweede kast werd uitgespit. Het moest inmiddels vier uur zijn. Ze keek om zich heen en liep naar de laatste kast van het deel “tovenaars door de eeuwen heen”. Daar, het leek op een landkaart. Ze liet het uit de boekenkast glijden. “Het edele geslacht zuivere tovernaars(1700/1900)” Ze hapte naar adem. De kaart stak ze in haar zak. Rennend, met haar sloffen in haar hand, liep ze naar de leerlingenkamer. Daar, voor haar, rees het gestalte van Vilder op. Ze schok. ‘Wat doe jij hier,’ klonk het gevaarlijk. Celine stotterde. ‘Ik eh, ik, ik moest, eh, mijn eh’ ze slikte, niet uit haar woordenkomend. Ze voelde Vilders handen om haar arm sluiten en werd meegesleurt.

Savan

Heawj heawj

Bedankt voor al jullie reacties *Megakuch* ofwel, jammer dat ik alweer geen reacties heb gekregen.

Maargoed, hier het laatste stukje geen idee of ik een vervolg ga schrijven, dat ligt geheel aan jullie, als toch niemand/bijna niemand hem leest heeft dat geen zin.

19.

Ze rukte aan haar arm. ‘Laat me los,’ gilde ze hard. ‘Ik was wakker en ging een wandelingetje maken, laat me los,’ ze voelde tranen over haar gezicht rollen. De map voelde ze branden in haar zak. Voor zich zag ze een schim wegschieten, Foppe? Vilder sleurde haar nog steeds mee, gillend rukte ze haar arm los. ‘Ik deed-’ ze hapt naar adem. Harry stond daar, achter een harnas. Ze wilde wat zeggen, maar Harry gebaarde dat ze dat niet moest doen. Hij pakte zijn stok, en op dat moment ramelde er een ander harnas, en begon, het begon te lopen. Vilder stond stil. ‘Foppe!’ zijn stem klonk schrel, hij rende weg. Celine liep opgelucht naar Harry toe. ‘Bedankt’ fluisterde ze. Harry knikte. ‘Kom snel mee,’ hij duwde een wandkleed opzij, en aan het eind van de gang zag ze de wenteltrap, eenmaal in de leerlingenkamer zuchtte ze opgelucht. ‘Ik ga,’ ze wees naar boven, maar Harry had geen aandacht voor haar, ze haalde haar schouders op. ‘Ook goed,’ ze liep haastig naar boven.

Met een hol gevoel in haar maag legde ze de map op haar kussen en schoof haar gordijnen dicht. Ze ging op bed zitten en tilde de map op. Het was van geblakerd perkament gemaakt, en zag er kostbaar uit. Ze vouwde het open. Honderden lijntjes liepen kriskras door elkaar leek het, en bij elke hoek stond een naam. Met allerlei verschillende Bekende, en onbekende namen. Ze zocht. “Michael Charles, 1789-1820” ze volgde met haar vinger de lijntjes naar beneden. “Bellatrix-Rudolphes” en daar onder nog een naam, hij was nouwelijks leesbaar, maar werd verbonden met Bellatrix, als man ofzo. Ze hapte naar adem. “Hareld, Herman Potter” ze kneep haar ogen dicht, die kende ze, ze had eens, ze zuchte. Daaronder stonden twee lijntjes, “Alanis” en daarnaast eenbekende naam “Celine”, hoogswaarschijnlijk was zij dat. Ze stond op, ze moest weten wie die Herald Herman was. Ze keek op de klok. Ze had vrij vandaag, vandaag kwam ze erachter. Ze schoof de map onder haar kussen en legde haar hoofd op het kussen, maar de slaap kon ze niet vatten.

‘Celine, Celine wakker worden’ Celine deed haar ogen open, ze sliep net, misscien een uurtje, ze keek op haar horloge, het was tien uur. Slaperig ging ze overeind zitten. ‘Tisser’ Rose glimlachte. ‘Kom méé’ Celine knikte. Ze stondop en liep de slaapzaal uit, Jamie. Hij omhelsde haar. ‘Celine,’ siste hij. ‘Zweinstein is bijna afgelopen,’ Celine knikte verbluft, de laatste weken waar zó snel gegeaan dat ze het was vergeten, over amper vijf weken zat het erop. ‘Ik wilde vragen of je met mij mee wilde gaan, naar mijn huis, weg van je stiefouders,’ Celine keek hem met grote ogen aan, viel hem in zijn armen en zuchtte opgelucht.

Ze liet haar vinger over de catologussen gaan. ‘Familie Zwarts, Familie Wemel, Familie Potter, Familie Charles’ ze had nooit geweten dat er zoveel boeken van tovernaars families in de kast stonden. Ze trok het boek van ‘Potter’ uit de kast en ging op zoek naar de H. Een miniscuule stamboom, waarschijnlijk van één generatie stond er bij elke naam. Ook bij Herman Hareld nogwattes. “Herman Hareld Potter” stond verbonden met “Willem izaak Potter” en met “James Potter” een lijntje daarnaast “Jessica Wildenstijn, Mildred Tyfois, en Lily Evers” en alleen bij James en Lily stond een kort lijntje voor een kind. “Harry James Potter”. Dus, ze was familie van Harry. Ze glimlachte, zette het boek in de kast en liep naar haar slaapzaal.

Voorzichtig trok ze de kaft van haar boek. De Blacks, de H stond er nog, maar alles daarna was uitgeveegd. Ze streek over haar naam, nu nog zonder brandplek.

--Vijf jaar later—
“Dan verklaar ik u nu, tot man en vrouw, u mag de bruid kussen” Celine glimlacht en kust Jamie, die ook lachte. ‘Waarom moet het zonodig zo plechtig,’ Fluisterd hij, maar Celine glimlacht. De mooiste dag van haar haar leven, en zij denkt terug aan alles wat op Zweinstein is gebeurd, en ze weet zeker, dat er nu twee nieuwe brand plekjes op de stamboom bij zijn gekomen. Onder “Bellatrix-Rudolphes, H—” En daar, was ze maar al te blij om.

The End