[AF] No such thing

LavenderBrown · Geplaatst: Vr Sep 22, 2006 23:26

* yawn * I'm really, really tired right now (':
En ik luister - oh nee wacht. Never mind. Maroon5 dus; liefde <3
En hier weer een saaie Petey. En dan komt er weer een Lils. Met wat meer actie. Promise (: And hay, als je mijn fic nog leest, een pb'tje met 'ja' erin is voldoende [a] My god I'm lame.

Love, Fleur
_____________________________________________________________
Chapter twenty-nine
I need to wake

‘Hé Peter!’
Peter keek verstoord op; hij kwam net uit de ziekenzaal gelopen en Tamara stond voor hem. Ze werd vastgehouden door Lily.
‘Uh… Hoi,’ zei hij en hij krabde aan zijn hoofd. Kon hij nu maar in een rat veranderen; twee meisjes die hem aardig aankeken…
‘Weet je waar Sirius is?’ vroeg Lily geïnteresseerd.
Wormstaart, ik beheks je als je ooit aan Evers vertelt wat ik heb gedaan…
‘Hij zal wel in de kerkers zijn.’
Lily trok een wenkbrauw op. ‘Maar natuurlijk. Weet je toevallig of hij Tamara behekst heeft?’
‘Nee hoor, niet behekst.’
Zijn stem bleef normaal! Hij liet zijn hand over zijn adamsappel glijden. Geweldig! Bedankt, stem!
‘Eh – ik ga maar eens naar mijn, eh… Bed.’
‘Je hebt net drie dagen in een bed gelegen!’
Waarom was Lily als enige aan het woord? Tamara had vast een schorre keel…
‘Ja, waar is Sirius,’ zei ze uiteindelijk dromerig. Lily schoot een kwade blik op haar af.
‘Ik wéét gewoon dat Zwarts wat met Tamara heeft gedaan en zodra ik er achter kom wat, ga ik naar professor Perkamentus!’ zei ze waarschuwend, alsof ze het tegen Sirius zelf had.

‘Juist,’ piepte Peter, die meteen door zijn stembanden in de steek werd gelaten. ‘Ik ben uh –’
Hij maakte zijn zin niet af en rende weg, knalde bijna tegen een muur en bedacht zich even waar de leerlingenkamer nou precies zat. Zat hij op de verkeerde trap?
Haastig sprintte hij door, zo snel als zijn korte beentjes hem konden dragen en vond uiteindelijk de Dikke Dame, die hem arrogant aankeek.
‘Wachtwoord?’ vroeg ze snibbig.
‘H-harlekijnwortel,’ hijgde Peter, zijn handen in zijn zij en zijn hoofd rood van het rennen.
‘Dat was het wachtwoord vorige week,’ deelde de Dikke Dame hem mee.
‘Maar ik heb in de ziekenzaal gelegen!’ sputterde Peter, toen hij besefte dat ze hem er niet in wilde laten.
‘Hersenbeschadiging?’ vroeg ze liefjes.
‘Nee, ik was –’ begon Peter, maar toen realiseerde hij zich dat het gemeen bedoeld en hij hield beledigd zijn mond.
‘Als je me nou gewoon –’

‘Varkensvleugel,’ zei een zachte stem achter Peter.
De Dikke Dame zwaaide open terwijl Peter zich omdraaide en achterover het portretgat in struikelde toen hij het meisje voor hem zag.
‘Mooi,’ flapte hij er uit.
‘Eh, ga weg,’ zei het langharige meisje een beetje verward en afstandelijk en Peter liep met knalrode kaken weg.
In een hoekje van de leerlingenkamer stond Sirius met iemand te praten. Peter wandelde een beetje aarzelend naar hem toe en stond stil toen hij iemand cynisch hoorde praten.
‘Zeg het alsof je het meent.’
‘Ik kan niet doen alsof, ik meen het ook!’ zei Sirius wanhopig.
Was hij nou aan het sméken?
Peter haalde zijn schouders op, dat zou wel gespeeld zijn. Hij vond Remus op een bank, verstopt achter een boek en ging naast hem op de bank zitten.
‘Hoi!’ zei Peter tegen Remus’ boek.

Remus legde zijn boek op zijn schoot en keek Peter met zijn normale, serene gezicht aan.
‘Ah, Peter! Terug uit de ziekenzaal, goed…’
‘Is er nog iets dat ik moet weten?’ zei Peter, die zijn hoofd richting Sirius bewoog.
‘Oh, bedoel je Sirius? Die probeert nu iemand over te halen om zijn vriendin te spelen. Dom van hem; hij had iedereen kunnen kiezen en dan neemt hij de moeilijkste. Rose, die bij ons in de klas zit.’
Peter glimlachte. ‘Het lukt Sirius vast wel.’
Remus snoof en verborg zich weer achter zijn boek, dat was getiteld ‘De zeven wetten van de weerwolf.’
‘Heb jij wetten?’ vroeg Peter fronsend.
‘Sst!’ klonk het uit Remus’ mond. ‘Alsof iedereen het moet weten!’
Peter ging onverstoorbaar door. ‘En wat moest Sirius menen? Rose zei ‘doe alsof je het meent’ of zoiets.’
‘Dat hij haar moet helpen?’ suggereerde Remus lichtelijk geïrriteerd.
‘Ah, vast wel. Ik ga naar bed, want dat moet van –’
‘Je moeder?’
‘Nee,’ zei Peter abrupt, zijn handen over zijn wangen geslagen. ‘Madame Pleister.’

Hij rende snel de leerlingenkamer uit, nagekeken door een lachende Remus.
Met een kwaad gezicht plofte hij op zijn bed, dat er eerst nog zo netjes bij had gelegen. James lag op bed te zoenen, maar dat zag hij pas toen hij omrolde om een boek te pakken voor het slapengaan.
‘Oh!’ zei Peter en hij slaakte een gilletje.
James brak even de kus en keek over het hoofd van het donkerharige meisje heen.
‘Oh hoi Wormstaart, dit is Gabrielle. Gabrielle, Wormstaart.’
Het meisje giechelde dom. ‘Heet hij Wormstaart?’
‘Ik heet Peter!’ piepte Peter meteen. Waarom nam James altijd van die… wat was het woord - domme vriendinnetjes?
‘Je vond Lily toch leuk?’ vroeg hij toen, niet doorhebbend hoe vreselijk tactvol hij was. Dit keer rukte Gabrielle zich met een kwaad gezicht los. ‘Wát?’
James glimlachte ontspannen, maar zijn ogen veraadden alles.
‘Evers?’ Hij veegde een pluk haar uit Gabrielle’s ogen.
‘In haar dromen…’

[i need to move - i need to wake up
i need to change .. i need to shake up
-- Melissa Etheridge; I need to wake up]

LavenderBrown

Pagina 2! No, what have I done?
Nou, um, heel lang niets geschreven omdat ik maar niks kon bedenken voor een Lils hoofdstuk. Maar NST is weer alive and kicking, ook al suckt dit hoofdstuk, aan mijn volgende hoofdstukken ga ik hard werken :')
Bedankt voor de reacties die nog moeten komen! [Ja, ze komen, anders gaan er koppen rollen.]

Love, Fleur
_____________________________________________________________
Chapter thirty
Look what you've done

‘Aah!’ Lily werd met een gilletje wakker en het beeld van James’ hoofd dreef weg van haar netvlies. Dit was de eerste keer dat ze echt zijn hoofd had gezien in haar droom, echt duidelijk. Ze rilde over haar hele lijf.
‘Wazzist?’ mompelde Tamara slaperig, maar ze zat meteen rechtovereind en ze keek Lily met heldere, blije ogen aan.
‘Sirius! Ik zie hem over een paar minuten weer!’
Lily zuchtte geïrriteerd en wreef in haar ogen.
‘Tám,’ zei ze op een klagend toontje, ‘waarom heb je opeens weer zo’n interesse in hem gehad?’
Tamara lachte hard, schel en onnatuurlijk. ‘Haha! Waarom zou ik géén interesse in hem hebben? Hij is mannelijk, knap, lief, zorgzaam, en –’
‘JA, ik hoef de rest van Zwarts’ geweldig goede eigenschappen niet te horen, dank je,’ snauwde Lily en ze stond op, net als Tamara.
Ze voelde een harde klap tegen haar oog en het werd heel even zwart voor haar ogen en ze wankelde, maar toen ze een paar keer knipperde, nam de kamer langzaam weer vormen aan. Ze haalde diep adem.

‘Wat gebeurde er?’
Tamara keek haar met ijskoude ogen aan.
‘Beledig hem nog eens en je zal het weten,’ siste ze langzaam.
Richelle, een ander meisje uit hun klas, stak haar hoofd tussen haar gordijnen door.
‘Tamara en Lily hebben ruzie!’ piepte ze en een paar andere meisjes werden wakker van haar hoge stem die opgewonden door de slaapzaal klonk.
Lily schoot een als-blikken-konden-doden blik op haar af, maar Richelle weigerde om weg te kijken, dus kleedde Lily zich razendsnel aan, onder toeziend oog van iedereen in de slaapzaal.
‘Waar kijken jullie naar?’ brieste ze woedend, vluchtig naar Tamara kijkend, die haar ogen toegeknepen had en haar vinger moordlustig over haar keel liet schieten.
Lily pakte haar tas en hobbelde de slaapzaal uit. Haar voetstappen galmden hard terwijl ze de trap afstampte.
In de leerlingenkamer zat, heel ontspannen…

‘SIRIUS ZWARTS!’
‘Oh hoi Evers, mooie dag, is het niet?’
‘Het onweert. En wát heb je met Tamara gedaan?’ vroeg Lily, die haar handen tot vuisten balde.
‘Ik?’ zei Sirius op een hoog toontje en hij grijnsde. ‘Niks.’
‘Ik geloof je niet!’
‘Natuurlijk geloof je me niet, maar, bewijs het eens…’
Lily rechtte haar rug en keek hem furieus aan. Haar handen trilden.
‘En of ik het ga bewijzen…’
Haar aandacht werd van Sirius weggetrokken door James, die de trap af kwam gelopen en een achterlijk huppeltje maken, voor hij naar Lily en Sirius toe kwam.
‘Wat een blije gezichtjes!’ kirde hij, maar zijn lach verstomde toen Lily hem niet al te zacht bij zijn arm pakte.
‘Een stukje lager en dan tussen mijn benen,’ zei James, ‘dat is mijn –’
‘MOND DICHT POTTER, WIJ GAAN PRATEN!’ schreeuwde Lily. Een eerstejaars die de trap van de jongensslaapzalen afkwam, piepte iets onverstaanbaars en sprintte weer terug naar boven.
Lily sleurde een gewillige James met zich mee naar buiten en drukte hem daar tegen een muur, onder een slaperig ‘niet zo agressief in de morgen…’ van de Dikke Dame.
‘Kop dicht, dik mens,’ snauwde Lily kwaad. ‘Wat heeft Sirius met Tamara gedaan?’

James keek een beetje moeilijk toen Lily’s nagels zich in zijn huid drukten.
‘Liefdesdrankje,’ zei hij op een verveeld toontje.
‘Mag ik nu weer los?’
Lily duwde hem van zich af. ‘Dat was makkelijk…’
Te makkelijk, dacht ze piekerend, toen ze naar beneden liep om te gaan ontbijten.
De rest van de dag besteedde ze aan het zoeken naar een oplossing voor het liefdesdrankje dat Sirius Tamara had toegediend, met als enige probleem dat ze niet welke het was.
Ze zocht naar symptomen, noteerde ze en bracht uren door in de bibliotheek, stoffige boeken doorbladerend.
Na ongeveer een uur gebogen gezeten te hebben over ‘de kleinste drankjes met het grootste effect,’ wat in minuscuul geschreven letters recepten bevatte, klonk er een luide, blije stem achter haar.
‘Mevrouw Evers!’
Lily draaide zich verrukt om. ‘Professor Slakhoorn!’
Dit is mijn kans.

‘Hoe maakt u het?’
‘Goed hoor meisje, goed,’ zei hij en hij streek over zijn kin. ‘Wat ben je aan het doen?’
Hij wierp een blik over haar schouder.
‘Kleine drankjes met groot effect… Wie wil je vergiftigen?’
‘Nou,’ zei Lily met een treurig gezicht, ‘ik denk dat er iemand onder invloed is van een liefdesdrankje. En… ik vind het zó oneerlijk, dat ze de nobele kunst van uw vak gebruiken om er zoiets mee te doen!’ Slakhoorn lachte.
‘Maar daar kunnen we wel wat tegen doen!’
Hij sloeg zijn jas open, waar hij een paar flaconnetjes in had zitten.
‘Eh…’ zei Lily, die het niet echt nodig leek om altijd drankjes mee te hebben.
Slakhoorn rommelde wat tussen de flesjes en haalde er eentje uit met een paarse vloeistof.
‘Gooi dit in het drankje van die persoon en het komt weer helemaal goed!’
‘Werkt dat dan tegen ieder liefdesdrankje?’ vroeg Lily niet-gelovig.

‘Ik heb het gemaakt, natuurlijk werkt het!’ zei Slakhoorn een beetje beledigd.
‘Oh, bedankt…’ Lily griste de flacon uit zijn hand, sloeg het boek dicht en rende met een vlugge ‘u bent mijn favoriete leraar!’ de bibliotheek uit.
In de leerlingenkamer liep ze tegen Sirius en Tamara aan, die haar woest aankeek, terwijl ze Sirius’ hand streelde.
Lily pakte haar vast, draaide het flaconnetje open, trok Tamara’s protesterende mond open en stak het hele flesje erin.
‘Drinken!’ beval ze op een waag-het-eens-om-tegen-te-werken-toontje en Tamara slikte, net voordat Sirius luid ‘NEE!’ riep.
‘Blij?’ siste ze, maar meteen vervaagde de kwade uitdrukking op haar gezicht en ze trok haar hand los van die van Sirius en keek hem geschrokken aan.
‘Eh… Alles goed, Lily?’ vroeg ze aan Lily, die maniakaal stond te lachen.
Gemene grijns. Bedankt, Slakhoorn!

‘Héél goed…’

[oh well, it seems like such fun
until you lose what you've won
-- Jet; Look what you've done]

LavenderBrown

Dearest doodles,
Hier een très saai [ja ja, ik weet het te verkopen] Seer+Jammie hoofdstuk, hierna komt de actie, promise!
Enne, kijken jullie ook even bij de nieuwe fan fiction challenge?
[reclame] Ooh en bedankt voor ze reacties ^^

Love, Fleur
_____________________________________________________________
Chapter thirty-one
We will rock you

‘Snel, snel, straks komen ze achter me aan!’ zei Sirius gehaast.
‘Rustig, zó kwaad zijn ze ook weer niet, hoor,’ antwoordde James op zijn gemak, terwijl hij de Sluipwegwijzer terug in de zak van zijn versleten (‘daar vallen de meiden op’) spijkerbroek duwde.
‘ZWÁÁÁRTS!’
Lily’s zoetgevooisde stem.
‘Oeps,’ zei James. ‘Dissendium!’
Het standbeeld van de gebochelde heks op de derde verdieping schoof opzij en Sirius en James doken er tegelijk op af, zodat hun hoofden tegen elkaar knalden, voor ze zich er eindelijk door wurmden.
James sloot het gat weer af en in de gang achter hen hoorden ze een gil.
‘Waar zijn ze heen? Als ik hem krijg –’
‘Waar doen ze zo moeilijk over?’ vroeg James zacht, terwijl ze snel door de donkere gang liepen. Sirius stapte in een plas.
‘Ieks, lumos!’
Een klein stukje van hun pad werd verlicht.
‘Heb je geld meegenomen?’ vroeg Sirius informatief, maar James zuchtte.
‘Natuurlijk. En wáárom heb je in hemelsnaam een liefdesdrankje aan Tamara gegeven?’

Sirius maakte een nietszeggend gebaar.
‘Het leek me wel leuk,’ zei hij toen een beetje laconiek.
‘Oh, zo klinkt het net of je tegen Anderling praat. Waarom kies je niet gewoon een meisje die wél wat met je wil? Die Rose is knap…’
James keek een beetje peinzend voor zich uit, in zijn hoofd een lijstje opstellend van meisjes die dood zouden willen gaan voor een date met Sirius.
Nou ja, na de date dan, anders heb je er niet veel aan.
Sirius keek hem grijnzend aan en hield de toverstok onder James’ neus, terwijl ze langzaam de trap opliepen die naar de kelder van Zonko’s, de snoepwinkel die al 180 jaar in de familie Zonko, een stel gierige gekken, allemaal vol van hun eigen snoep, was.
‘Wat lach je – AUW!’ brulde James, toen hij keihard met zijn hoofd tegen het luik stootte.
‘Bedankt dat je me even waarschuwde,’ snauwde hij, terwijl hij het luik openduwde en keek of er iemand in de kelder was. Veilig.
‘Je herkende mijn stoute glimlach, toch?’
‘Die Lily straks van je gezicht af gaat rammen, bedoel je?’ vroeg James liefjes en hij rukte Sirius hardhandig aan zijn arm door het luik.
‘Auwie,’ klaagde Sirius meisjesachtig en James grinnikte.
‘Gek. Kom, we gaan naar Rosmerta.’
Ze liepen door de met hongerige tovenaars bepakte winkel, snel achter een schap duikend toen ze Slakhoorn verlekkerd naar de ingemaakte ananas zagen staren.

‘Heeft hij geen les?’ vroeg Sirius.
‘Zijn verslaving dreef hem hier naartoe… Hij gaat er aan onderdoor,’ zei James, op een laag, serieus toontje en allebei lachend schoten ze de winkel uit, toen Slakhoorn zich even omdraaide.
Sirius en James liepen een beetje huiverig door de januariwind naar de Drie Bezemstelen, de kroeg waar echt altijd mensen waren, waarschijnlijk om de jonge Rosmerta, die er nog niet zo lang werkte.
Sirius had een mislukte poging gedaan om haar te versieren en stak het erop dat ze lesbisch was, James bleef erbij dat de tien Vuurwhisky’s en het feit dat Sirius kledingstukken uit begon te trekken waar iedereen bij was misschien de oorzaak van de afwijzing waren.
‘Hai, Rosmerta,’ zei Sirius zwoel, zodra hij de deur door was gekomen en de blonde vrouw draaide zich weg van een dwerg met een gigantische snor en keek de twee jongens vrolijk aan.
‘Wat kan ik jullie brengen, jongens?’ vroeg ze, haar hand al rond een flesje Boterbier.
‘Gewoon twee Boterbier,’ antwoordde James, die op een barkruk ging zitten. Sirius nam aarzelend plaats naast de dwerg, die hem woest aan keek.
‘Hoi,’ begon Sirius. ‘Ik ben Sirius Zwarts en ik vind je –’
Hij stopte even toen de dwerg een bijl van naast de barkruk optilde en hem aan de andere kant zette.
‘Ik vind je snor heel mooi,’ hakkelde Sirius en hij draaide zijn rug naar de dwerg toe.

Rosmerta stond achter de bar te lachen.
‘En is er geen school, vandaag?’ vroeg ze geïnteresseerd, een glas ophoudend waar ze nog perfectionistisch een paar druppeltjes van af veegde.
Sirius trok een pruillip.
‘Waarom altijd van die slimme vragen, Rosmerta? Vind je ons gezelschap niet leuk?’
‘Oh, jawel hoor, het is alleen, ah, laat ook maar. Leuk dat jullie er zijn, jongens,’ zei ze en ze knipoogde.
James nam een slok van zijn Boterbier.
‘Rosmerta…’
‘Zeg het eens, schat.’
Ze draaide de dop van een fles met een schuimende paarse vloeistof en schonk het in het gigantische glas van de dwerg.
‘Misschien is het haargroeimiddel…’ fluisterde Sirius.
James negeerde hem. ‘Als je nou een meisje erg leuk vindt, je krijgt wat met haar, je gaat vreemd, je wilt haar terug, je doet iets stoms om haar terug te krijgen… Wat moet je dan doen als ze echt heel kwaad op je is?’

‘Wat heb je gedaan dan?’
‘Ik niet, een vriend van me.’
Sirius schoof nerveus met zijn voet en begroef zijn gezicht in zijn Boterbier.
Rosmerta giechelde toen ze het schuim op zijn gezicht zag.
‘Die smoes gebruiken ze allemaal, ‘een vriend van me’,’ zei ze.
‘Maar...’
'Laat haar even afkoelen, James. Doe gewoon aardig, maar niet té, snap je.’
‘Ik snap het helemaal. Bedankt voor de tips.’

Toen Sirius en James een paar uur later terugliepen naar het kasteel, waren ze allebei even stil, tot Sirius kuchte en de zenuwachtige stilte verbrak.

‘Zag je Rosmerta?’
‘Natuurlijk.’
‘Ze wil me.’
‘Natuurlijk.’

[somebody better put you back in your place
we will - we will rock you!
-- Queen; We will rock you]

LavenderBrown

Let op.

Love, Awesome-o
_____________________________________________________________
Chapter thirty-two
Secret

‘Welkom op deze bijzondere avond.’
Remus kwam een beetje onwennig het normaal lege klaslokaal in lopen, waar James een ronde tafel neer had gezet. James hing zelf onderuitgezakt op een stoel, een paar glitterende paarse doeken om zijn hoofd heengeslagen.
Peter zat op een kleiner stoeltje heen en weer te wippen en zijn vingernagels te bestuderen.
‘Eh…’ zei Remus, die eerst zijn tas tegen een muur zette en toen ook een stoel vanonder de tafel trok en ging zitten. Het piepen van de stoel liet hem huiveren.
‘Wat wilde je nou vertellen dat zo belangrijk was?’ vroeg hij toen aan James, zijn gedachten bij zijn wachtende Toverdrankenwerkstuk.
‘We wachten op onze laatste gast,’ zei James zweverig.
‘En wie is dat?’
‘Potter!’
De deur werd dichtgesmeten.
‘Kwam die anonieme, o-zo belangrijke uitnodiging van jóu? Ik ben weg.’
‘Nee, Lily, wacht even!’ riep Remus, die op de één of andere manier voelde dat het belangrijk werd.
Met een nors gezicht kwam Lily dichterbij. Ze ging op de stoel het verst van James af zitten en plantte haar voeten op de betonnen vloer, langzaam een pluk van haar haar ronddraaiend.
‘Dus. Wat is er?’ vroeg ze. ‘Ik geef je vijf minuten. En je ziet er belachelijk uit.’
‘Het gaat over mijn lieve Sirius en Meijer.’

Lily snoof. ‘Het is duidelijk dat die twee elkaar niet nodig hebben, Sirius is blij met zijn schnabbels en Tamara… Die heeft mij. Discussie gesloten.’
Ze liep naar de deur en draaide zich nog even om toen James mompelde:
‘Nee, jíj bent leuk gezelschap…’

‘Eh… Nou, dat is mislukt,’ merkte Peter snugger op, nerveus zijn handen over elkaar wrijvend.
‘Mond dicht, spast, alsof ik mijn plannetje niet door ga zetten! Sirius en Tamara, samen verdwaald, die zoenen de weg wel weer terug hoor,’ zei James vaag en hij wierp een blik op Lily die net weg wilde lopen maar nu weer terug kwam.
‘Wow, WÁT?’ zei ze lichtelijk geïrriteerd.
James glimlachte.
‘A. Jij gaat niks met Tamara doen. B. Alsof zo’n dom, ondoordacht, vaag plan zou werken.’
Remus zuchtte en liet zijn hoofd in zijn handen vallen, toen Lily en James argumenten over en weer begonnen te gooien.
‘Sirius is nog steeds zijn hoofd aan het breken over hoe hij haar terugkrijgt, het is april!’ Maar Tamara hoeft hém niet meer, dus pech voor onze zwartharige vriend!’
‘Nee, haar lesbische avonturen met jóu vindt ze amusant, zeker…’
Peter volgde de hevige discussie als een Zwerkbalwedstrijd; als Lily opstond ging zijn hoofd omhoog, als James geagiteerd zijn handen in de lucht gooide volgde hij ze, zo gefascineerd dat Remus even in de lach schoot.
‘Ik ga mijn huiswerk maken,’ zei hij, maar zijn opmerking was overbodig. Hij werd toch niet gehoord.Peter en hij liepen zuchtend het lokaal uit en Peter luisterde naar Remus’ geklaag over Lily en James.

‘Wat zijn ze onvolwássen, zeg. Ik ga mijn Toverdranken maken, veel nuttiger. Oh, wacht, ik heb mijn tas in dat lokaal laten liggen, ga jij maar alvast door,’ zei hij sereen tegen Peter, en hij draaide zich om, terwijl Peter langzaam doorslenterde; die ging vast Sirius adoreren in de leerlingenkamer, dacht Remus een beetje gemeen.
Hij voelde een vreemde steek in zijn buik; dit werd weer een week van voorbereiden voor volle maan, dan zijn transformatie, en dan weer een week herstellen.
Hij haalde een hand door zijn stugge haar, terwijl hij het klaslokaal naderde, maar zijn hand bleef steken, net als zijn mond, die net de woorden ‘Hé, ik ben mijn tas vergeten,’ wilde gaan vormen.
James stond tegen een muur, inmiddels zonder de vreemde doeken om zijn hoofd en Lily was hem gepassioneerd aan het zoenen.
Oké, iets klopt hier niet.

Aldus Remus’ brein.
Maar Lily was James aan het zoenen, hij had háár niet tegen de muur geplet.
Hij wilde zich omdraaien, maar besefte zich dat hij zijn tas nog moest pakken.
Op zijn tenen liep hij over de drempel, die ongelooflijk piepte. Hij stond stil en hield zijn adem in, maar Lily en James merkten niks. Vreemd genoeg, hun tong zat toch niet in hun oren?
Hij voelde zich een ongelooflijke gluurder en wilde absoluut niet dat ze hem zouden zien. Hij trippelde een beetje op een onopvallende Peter manier achter Lily langs en bukte langzaam. Zijn knie knakte. Stom gewricht.
Aan een lusje pakte hij zijn tas op en bleef even stil staan toen Lily naar adem hapte, maar ze drukte haar lippen weer op die van James en Remus sloop achterwaarts de kamer uit, waarbij hij nog bijna tegen een deurpost aan liep.

‘Dus, mijn plannetje?’ hoorde hij James zeggen.
‘Hmm, dominant, hè?’ giechelde Lily.
Wat is er mís met haar?
‘Is dat een ja?’
‘Zeer zeker.’

Giechel. Giechel.

Later die avond kwam Lily de leerlingenkamer in, met een heel uitgestreken gezicht en een paar minuten later kwam James, die kuchte en wat om zich heen keek. Remus richtte hoofdschuddend zijn hoofd op en zuchtte.
Hij vroeg zich af waarom Lily en James door zijn hoofd bleven spoken, terwijl hij eigenlijk de eigenschappen van de 100 Dodelijke Druierkruiden moest noteren. Tamara zat in een stoel met lege ogen en een verveeld gezicht. Sirius keek met diezelfde blik naar een meisje op zijn schoot. Ze waren allebei al maanden vastbesloten om vooral niet naar elkaar te kijken.
Remus beet op zijn lip. Die kwamen nooit meer bij elkaar.
Toch?

[everyone has a secret - but can they keep it?
oh no they can't
-- Maroon5; Secret]

LavenderBrown

Oh, I am deeply, dééply ashamed of myself.
Sorry dat het zo lang geduurd heeft, mensen die mijn fic nog lezen :')
Hier is een ultralange, ultra-dramatische Tams. Maar hay, als het dramagehalte laag blijft, blijft de spanning ook weg, en er moest toch wát gebeuren in mijn cliché-romannetje? So... What do you think?

Love, Fleur
PS: Het lied heet eigenlijk Iris, maar dat vond ik geen passende titel voor dit hoofdstuk.
_____________________________________________________________
Chapter thirty-three
Broken

‘Eh, echt, Lily, leuk dat je me wilt koppelen, maar wil je alsjeblieft zeggen wie het is? Anders schrik ik me dood!’
Tamara werd door Lily door de gangen geduwd, een beetje tegenstribbelend.
‘Tamara, loop gewoon door, je ziet er fantastisch uit.’
‘Dat is het niet, ik hou niet van verrassingen!’
Ze liepen door de grote eikenhouten deuren van het kasteel en Tamara tuurde over het terrein.
‘Waar moeten we heen?’
Lily wees. Aan de overkant van het meer bewoog iets.
Twee ietsen. En er stond iets dat er normaal niet stond.
‘Loop je mee?’ vroeg ze zeurderig. Ze wilde Sirius terug, ze wilde geen date!
‘En wat ben jij de laatste tijd irritant opgewekt, trouwens.’
Lily glimlachte.
‘Hoe komt dat?’ zei Tamara geïnteresseerd. Ze kwamen dichterbij…
Het kapsel van die jongen leek op Sirius! Oh, dat begon al goed.
En zijn postuur ook wel…
Oh, die schoenen had Sirius ook!
Een stuk enthousiaster begon ze haar pas te versnellen, om er na een meter of vijf achter te komen dat het Sirius ook wás.

‘Oh, Lily, wat vals!’ zei ze en ze draaide zich nijdig om, maar Lily was verdwenen.
En de jongen die bij Sirius had gestaan, James zeker, ook.
Haar voeten begonnen te lopen.
Wilde ze hem terug?
Ja. Nee. Ja. Nee. Ja. Nee. JA!
Ze ging met een smal glimlachje op het stoeltje tegenover Sirius zitten en wierp een vlugge blik op zijn gezicht en keek daarna maar naar de tafel, waar allerlei eten op stond.
‘Heb jij dit bedacht?’ zuchtte ze, maar tot haar grote verbazing vroeg hij precies tegelijkertijd:
‘Waarom heb je dit gedaan?’
Haar mond viel open en die van hem ook en voor buitenstaanders was het vast een grappig gezicht geweest als het langer dan drie seconden had geduurd, want ze bogen al over de tafel heen om elkaar te zoenen.
Halverwege hun zoen stond Tamara een beetje gebogen op, en Sirius deed hetzelfde, zodat ze niet meer ongemakkelijk over de tafel etenswaren opzij stotend zoenden.
Ze sloeg haar armen op de vertrouwde manier om zijn nek en voelde zijn sterke handen om haar middel glijden en ze glimlachte even voor ze haar lippen weer die van hem liet vinden.
‘Waarom zouden Lily en James ons terug bij elkaar willen?’ mompelde Tamara tussen een hoop kleine kusjes door en Sirius haalde zijn schouders op.
‘Maakt het wat uit?’
Ze lachte en voor de eerste keer was het holle geluid uit haar stem verdwenen.
Hij veegde een lok haar uit haar gezicht.
‘Zullen we dan maar wat gaan eten, mooi?’
‘Mooi?’ fronste Tamara, die als antwoord ging zitten, haar vingers verstrengeld met de zijne.
‘Je nieuwe bijnaam.’
‘Oh, wat origineel,’ zei ze droog en ze liet haar handen over de schalen eten zweven.

Ze pakte een aardbei en keek een beetje prikkelig toe hoe Sirius haar hand volgde met zijn ogen en zuchtte:
‘Oh, neem zelf ook wat!’
In stilte aten ze een beetje, terwijl het buiten wat kouder werd en wolkendekken samenpakten boven de lucht. Tamara gaf er niet om, zolang Sirius’ duim maar over haar handpalm streek.
‘Tamara, ik zit met een probleem.’
Ze keek op. ‘Wat is er dan? Ik help je wel.’
Oeps. Dat had ze niet moeten zeggen, het blééf Sirius.
‘Heb je iemand zwanger gemaakt?’ vroeg ze, maar haar keel werd droog… Stel dat –
‘Nee, natuurlijk niet!’
Ze glimlachte opgelucht. ‘Wat kan er erger zijn?’
‘Nou, eh… Kijk – help je me met alles?’
Ze beet ongemakkelijk op haar lip.
‘Ik weet niet, Sirius. Ik bedoel, ik heb…’
Haar adem stokte in haar keel.
In de verte liepen drie donkere figuren door de mist.
Zelfs aan de pas leken ze al onheilspellend.
Haar ongeruste gevoel verdween een beetje toen ze de lange zilvergrijze baard van de middelste figuur herkende, maar haar maag draaide een kwartslag toen ze de blik in zijn ogen zag.
‘Sirius! Niet achter je kijken, maar daar komt professor Perkamentus! Met een stel mannen met hoeden!’
Tamara schoof zenuwachtig op haar stoel en begon op en neer te wippen van nervositeit toen ze de kleur uit Sirius’ gezicht zag trekken.
‘Zouden we hier niet mogen zitten?
Is dit beschermd terrein van de reuzeninktvis of zo?’

Natuurlijk was dit een achterlijk idee, maar ze wilde gewoon niet geloven dat Sirius iets strafbaars had gedaan, want dat waren duidelijk mensen van het Ministerie en die droegen altijd van die foute hoeden.
Tamara had in ieder geval niets illegaals gedaan...
De mannen kwamen steeds dichterbij het tafeltje en Tamara trok haar hand los van die van Sirius, die haar wanhopig aankeek.
Ze stond snel op en maakte een soort van hoofdknikje naar professor Perkamentus. Hij bleef het schoolhoofd en als hij haar aardig vond, hoefde ze misschien niet na te blijven. Als het bij nablijven bleef…
‘Professor –‘ zei Sirius, die zich omdraaide in zijn stoel, maar zijn woorden bleven ergens hangen.
Professor Perkamentus zette een stap naar achteren en één van de twee mannen, een klein, mollig mannetje kuchte luid, haalde een rol perkament tevoorschijn en las:
‘Bij deze wordt Sirius Zwarts gedagvaard, wegens het illegaal be-’
‘HIJ – WAT?’ brulde een stem uit de bosjes en James’ hoofd kwam tevoorschijn.
Tamara keek hem woest aan en merkte dat ze haar nagels in haar hand drukte.

Ze gluurde naar Perkamentus, wiens blik niets verraadde. De mannen van het Ministerie pakten Sirius vast en namen hem mee, zonder de moeite te nemen om de beschuldiging af te maken.
‘Wacht, dat kunt u niet maken! Hij mag één telefoontje plegen!’ riep Lily, die naast James tevoorschijn kwam en een onnozele blik in haar ogen had.
‘Eh. Ik bedoel. Sorry. Te veel televisie gekeken thuis.’
Perkamentus keek haar even geïnteresseerd aan, maar richtte zijn blik daarna weer op de medewerkers van het Ministerie.
‘Ik vertrouw erop dat de heer Zwarts zeer binnenkort weer in onze aanwezigheid zal verkeren?’ vroeg hij op een een beetje dwingend toontje, maar zijn hele gezicht stond zacht, doch bezorgd.
Hoe deed die man dat toch?

‘Sirius, wat heb je gedaan?’ vroeg Tamara.
Sirius keek erg dramatisch om en ze kreeg bijna de neiging om hem te slaan en te zoenen tegelijk.
De langste man trok aan Sirius’ schouder en het trio verdween in de mist.
‘Waarom is er eigenlijk mist?’ vroeg Lily om de drama uit te stellen.
‘Oh, dat heb ik vanmorgen gedaan om de reuzeninktvis op zijn gemak te stellen. Hij voelde zich een beetje oncomfortabel,’ zei Perkamentus sereen, voor hij zich met een ‘goedenavond’ omdraaide en weg liep.
Lily, James en Tamara bleven in de meest ongemakkelijke stilte ooit achter.
‘Eh…’ zei James op een gegeven moment, maar Lily onderbrak hem.
‘James, zeg alsjeblieft niet dat je wat wilde gaan zeggen over de reuzeninkvis. Wat is er met Sirius?’
Tamara wreef in haar ogen en keek naar de afstand tussen Lily en James.
Niet de gebruikelijke drie meter zone…

‘Hé…’ zei ze langzaam.
‘Waarom noem je hem geen Potter? Waarom raakte je hem net aan? Wat deden jullie in de bosjes? Waarom scheld je hem niet uit? Waarom ben je gelukkig?’
James grijnsde schalks en hij streek nonchalant over zijn kin.
‘Ev – Lily heeft de subtiele kunst van het Potter-verleidingssysteem niet kunnen weerstaan en –’
‘OH DAT DOET DE DEUR DICHT, PÓTTER!’ brulde Lily opeens. ‘ALS WE AL WAT HADDEN HEB JE DAT NU VERPEST, JIJ EGOCENTRISCHE ZAK! EN MAG IK SOMS NIET GELUKKIG ZIJN, TAMARA?’
Ze hijgde een beetje, omdat ze alles vol overgave en zonder adem had geschreeuwd.
‘Gefeliciteerd Evers,’ zei James sarcastisch. ‘Je hebt zelfs de Gek stil gekregen.’
Hij wees naar Tamara, die Lily met open mond aan keek.
‘Oh, jullie…’
Ze begonnen alledrie tegelijk verwijten naar elkaars hoofd te gooien en het eindigde zo dat Lily en Tamara één front tegen James vormden, die voorstelde dat ze een trio zouden gaan doen, wat hen allebei nog kwader maakte.

Toen het veel kouder werd buiten, liepen Tamara en Lily (na James een flinke klap verkocht te hebben) terug naar het kasteel.
‘Dit lijkt net een slechte soap,’ verklaarde Tamara half depressief.
‘Ja, en jij bent dat type die iedereen haat,’ zei Lily snobbig.
‘Dan ben jij de bitch waarvan later uitkomt dat je gewoon waardeloos bent,’ kaatste Tamara direct terug.
Ze dacht aan een boek dat ze van een Dreuzelvriendin had gekregen en eenmaal terug in de slaapzaal (Lily zat in de leerlingenkamer knorrig te wezen en James uit te schelden) viste ze het met trillende handen uit haar koffer.
Tamara sloeg het boek open op een willekeurige pagina.
Nou ja, eigenlijk niet zo willekeurig.
Ze had hem al minstens dertig keer daar open geslagen, zichzelf confronterend met de tekst.
‘Tina zakte in een hoek van de badkamer neer op de koude tegels, het nagelschaartje in haar hevig trillende handen geklemd.
Ze…’

De woorden er na waren onleesbaar geworden door tranen. Tamara smeet het boek weg toen ze voetstappen op de trap hoorde.
‘Tamara, ben je daar? Iemand zei dat jij en Lily ruzie hadden.’
De geamuseerde stem van Rose.
Tamara krabbelde overeind en sprintte de badkamer in, waar ze de deur met een ruk dichttrok.
‘Eh… Ik zit nu nét in bad, Rose. En je weet hoe ik op mijn privacy gesteld ben,’ loog ze.
‘Oh, sorry, we praten straks wel, schat,’ zei Rose slijmerig. De voetstappen verwijderden zich weer.
Tamara dacht even aan het hoge dramagehalte dat hier heerste, maar het gevoel dat zich van haar meester had gemaakt de afgelopen weken, maanden, op avonden als deze, overviel haar weer en ze bevond zich in de bekende roes…

[when everything feels like the movies
yeah you bleed just to know you're alive
-- Goo Goo Dolls; Iris]

LavenderBrown · Geplaatst: Wo Nov 01, 2006 22:28

Oeh, lang geleden. Weer. Maar ik heb het heel druk, hoor. En deze Seer is echt heel saai. Ik zal van het weekend weer eens gaan schrijven...
Proms!
So eh - what d'you think?

Love, Fleur
ps: de titel klopte weer niet :')_____________________________________________________________
Chapter thirty-four
Imprisoned

‘Ze heeft gelijk, ik héb recht op een – wat ze ook zei,’ protesteerde Sirius, terwijl die gorilla hem meesleurde.
‘En ik kan zelf lopen, of heb ik daar ook al geen recht op?’
Hij beukte een beetje met zijn schouder, maar het had niet echt effect, want de man hield hem vast tot ze voorbij het hek waren en hij opeens in een soort van reageerbuis werd geduwd; Verdwijnselen.

Hij had het een paar keer geprobeerd met James, maar dat draaide er op uit dat ze allebei voor een aantal minuten een paar ledematen kwijt waren, voor ze eindelijk werden gered door het Magisch Traumateam, of hoe die enge kale mannen ook heetten.
Ze waren behoorlijk pissig geweest, aangezien normaal altijd alles lukte.
Even later plofte hij neer op een koude vloer ergens in een stoffig gebouw.
Hij dacht aan Tamara (en Lily en James die over elkaar heen hingen in de bosjes glipten ook even voorbij) en zuchtte. Het ging net zo goed.
‘Bedankt hoor, komen jullie me nú ophalen.
Het was een ongelukje, oké? En gingen we niet naar het Ministerie?’
‘Je verblijft een poosje in de Jeugdinrichting voor Jonge Instabiele Tovenaars,’ zei de grootste man onverstoorbaar.
‘Dus je kunt praten?’ vroeg Sirius geïrriteerd.

De man keek hem woest aan, maar Sirius vond hem niet meer interessant toen er iemand van het andere geslacht in zijn gezichtsveld verscheen.
Ongeveer vijfentwintig, roze rokje en bijpassend jasje, zwarte pumps, blond haar in een staartje en geen make-up op.
‘Ik ben Sirius,’ zei Sirius blij. Vrouwen! In zo’n plaats! Het was er donker en koud en er waren vast cellen verderop.
Hij beukte de man opzij en stak zijn hand uit.
Ze had vast een heel lieve stem… Zou ze omkoopbaar zijn?
‘JIJ. JOCHIE, LUISTEREN. JE BENT HIER NIET VOOR JE LOL EN IK OOK NIET. JE HEBT EEN MISDRIJF BEGAAN EN WE ZULLEN JE OOK NIET BEHANDELEN OF JE EEN SCHATJE BENT.’
Ze pauzeerde even en gaf Sirius de kans om zijn liefste pruillipje te trekken.
‘Maar ik ben echt heel lief hoor, ik geef pootjes en –‘
‘GEEN GRAPPEN EN GROLLEN, LOLBROEK!’
‘Lólbroek?’
‘Luister jochie.’
Haar wenkbrauwen trokken samen.
Wat voor geluid er uit zo’n vrouwtje kon komen… Die gorilla leek er zelfs bang van te worden.
‘Ik. Ken. Jouw. Type.’
‘Val je daar op?’ vroeg Sirius heel subtiel.

‘Breng hem naar zijn cel.’
‘Sooooo, tsss, wat denk je wel niet, arrogant mens,’ zei Sirius op een verwijfd toontje, maar hij kreeg alweer een duw in zijn rug en voor hij struikelde zag hij het vrouwtje gemeen kijkend weg lopen.
Hij had niet eens haar naam!
Oeps, Tamara. Hij was haar al ontrouw geweest in zijn gedachten sinds hij vertrok.
In stilte ging hij in het vieze celletje zitten waar een soort van martelbed stond, een in-jaren-niet-meer-schoongemaakte wc en een krukje. Waarom stond er nou weer een krúkje? Kon je er een poot afschroeven om een handtastelijke celgenoot de harses in te slaan?

Hij deed een stom dansje voor hij zich op het krukje (wat plakte) liet neerzakken en zijn hoofd in zijn handen begroef.
Het stonk hier. En het was donker. En koud. En hij was eenzaam.
Hij had maar een paar spreuken op iemand uitgeprobeerd hoor. Oké, op zijn broer, maar zijn neus stond toch nooit goed, hij moest blij zijn met de blauwe kleur (toen hij er eindelijk weer op gezet was).
En hij had een kléin woedeuitbarstinkje gehad, maar… Argh.
Uit frustratie sloeg hij tegen de muur, maar het was toch wel zielig dat de muur altijd geslagen werd door losgeslagen criminelen, dus hield hij er mee op. Ook wegens de gezondheid van zijn knokkels.
Hij versleepte zichzelf naar het bed en vroeg zich af hoe lang hij hier nog moest blijven.

‘Hallo?’ riep hij uit pure frustratie.
Geen antwoord.
‘Zijn jullie hier allemaal dood of zo? Of wachten jullie tot je het gaat?’
Een koor van protest en een paar bedreigingen klonk op.
Actie, eindelijk.
‘Hou je bek, nieuwe, of ik sla hem dicht,’ gromde iemand bij wie Sirius meteen het beeld van een varken schetste.
‘Ga je gang, vanuit je één bij één celletje. Ach, het is altijd beter dan de goot waar je eerst odes aan whisky zong…’ zei Sirius zachtjes, maar het varken had hem dus gehoord.
Er klonk een luid gerinkel en ‘je mag blij zijn dat ik mijn toverstok niet bij me had, anders –’
‘Had je er zelfs over nagedacht om hem in een of ander gat te stoppen, gezien het feit dat je het niet weet te gebruiken?’

Sirius werd na een kwartier over en weer beschuldigingen en een hoop ironische opmerkingen over moeders (alsof hij om zijn vrekkige, lelijke oude moeder gaf) een beetje moe en gaf het op.
‘Wat, durf je niet meer, nieuwe?’
Sirius liet zijn tralies los en liet zich achterover op zijn bed vallen.
‘AAAH, MERL- Oh, laat ook maar.’
Kwaad staarde hij naar het plafond, tot het licht in de gang uitging en er een man met opgeheven toverstok voorbij marcheerde, en Sirius langzaam wegdoezelde.

[was it you who spoke the words that
things would happen - but not to me?
-- Jason Mraz; You and I both]

LavenderBrown · Geplaatst: Ma Nov 06, 2006 20:16

Sorry, dit is de laatste. Tell me what you think... Bedankt voor al jullie hyperreacties, I really appreciate it =D

Love, Fleur
_____________________________________________________________
Epilogue
On love, in sadness

‘We zijn hier bijeen gekomen om –’
‘Oh, hou je mond,’ snifte Lily zachtjes.
James sloeg een arm om haar heen, die ze voor de verandering niet wegsloeg.
‘Ik kan niet geloven dat ze…’
‘Sst.’
James keek over Lily’s schouder door de Dreuzelkerk, waar half Zweinstein en alle leraren zich verzameld hadden.
Sirius stond achterin de kerk tegen een pilaar geleund, achter iedereen zodat hij ongestoord kon huilen.
James ving zijn blik op en beet op zijn lip. Sirius zien huilen was zeldzaam, de laatste keer dat hij dat had gedaan was… Ja, wanneer eigenlijk.
Constant in gedachten verzonken en gedecideerd niet aan Tamara te denken, die daar in een kist lag, keek hij stug naar voren.
Hij en Lily zaten op de eerste rij, een klein stukje van Tamara’s ouders en kleine broertje. Haar broertje zat te glimlachen om een lieveheersbeestje dat hij zag lopen, haar moeder zat zachtjes te huilen en Tamara’s vader keek strak voor zich uit.
Remus zat Peter te kalmeren, die als een gek op en neer wipte, omdat hij geen idee had hoe hij zich moest gedragen. Remus had het erg moeilijk en stond ook op het punt om in huilen uit te barsten.
Toen de saaie liedjes die niet bij Tamara’s leven pasten en het geneuzel van de man die de dienst leidde eindelijk over was, gingen ze in een grote stoet naar de begraafplaats.

Lily huilde onophoudelijk en leek zelfs opgelucht dat James haar hand nam en zijn vingers met die van haar verstrengelde.
‘James…’ zei ze zachtjes, tussen twee gierende snikken door.
‘Ja?’
Voorzichtig, hij moest haar niet nog emotioneler maken.
‘Waarom ging ze weg?’
‘Ik…’ Hij trok een beetje met zijn mond. ‘Geen idee. Ze moest iets… een geheim… iets waar wij niets van wisten. Misschien –’
‘Zit het jou helemaal niet dwars? Je zit gewoon theorieën te bedenken over…’
Haar stem brak en ze keek voor zich uit. Haar grip om zijn hand versterkte en ze liepen in stilte door.
‘Het spijt me, Lily. Ik ben er… Daar is Sirius.’
‘Ik zie hem.’
Haar sarcasme klonk door haar tranen heen en ze haalden Sirius in, die met gebogen hoofd en schouders liep. Hij trapte steentjes voor zich uit.
‘Hé.’
Sirius draaide zich om en veegde beschaamd zijn wangen droog.
‘Hé.’

James besloot dat hij maar geen woorden moest gebruiken om zich te uiten, dus sloeg hij onhandig zijn vrije arm om Sirius heen, die niet de moeite nam om hem weg te slaan.
‘Ik heb haar pijn gedaan,’ mompelde Lily.
‘Ik ook…’ zei Sirius, zijn stem vol schuldgevoel.
James rukte zich abrupt los van de twee.
‘Jullie moeten het niet op jezelf steken! Ze heeft het zelf gedaan, oké! Hoe cru het ook mag klinken, dit heeft ze aan zichzelf te danken en niet aan jullie!’
Lily keek hem geschokt aan en Sirius staarde naar de grond. In ieder geval stopten ze met hun verwijten jegens zichzelf…
James liep kwaad door. De rest van de mensen had inmiddels de begraafplaats bereikt en James wurmde zich door een paar rijen door naar voren.
Lily en Sirius waren hem achterna gelopen en kwamen achter hem staan.
Lily jammerde zachtjes dat Tamara zo’n goede vriendin was geweest en dat ze haar met haar discodroom had geholpen. Sirius kon het niet laten om haar sarcastisch aan te kijken, voor hij weer wegzonk in zelfmedelijden.

James negeerde zijn vriend en vriendin en tastte in de binnenkant van zijn jas. Hij haalde zijn witte lelie tevoorschijn, die hij bovenop de kist legde. Eindelijk begonnen ook de tranen bij hem te stromen en nadat hij het brok in zijn keel had weggeslikt, zuchtte hij diep en het leek of hij de miserie van de hele wereld inademde.

‘Vaarwel, Tamara.’

[it feels just like i'm spinning - all around the summer
and i am drinking all of the tears that you've cried
breathing every breath that you sighed..
-- Jason Mraz; On love, in sadness]