[AF] Van een bruiloft komt een bruiloft...?

Potterfreaky · Geplaatst: Za Dec 02, 2006 22:38

......

De ochtend voor de eerste wedstrijd stonden de meeste spelers keurig om zeven uur op het veld, weliswaar nog niet helemaal wakker, maar toch…
Ze wachtten nog op Hermelien en Charlie, wat vreemd was, aangezien die twee nooit te laat waren. Om tien over zeven begon Ginny zich te irriteren;
‘Verdorie, zo valt er toch niet te trainen?! Om half negen heeft Ravenklauw het veld gereserveerd!’
‘Hermelien had gezegd, dat ze vandaag de nieuwe Jagers zou introduceren, misschien is ze daar mee bezig…’ opperde Victor.
Hij besloot maar alvast te beginnen en maakte twee teams, liet de beukers los, en bracht de Slurk in het spel.Hij vloog zelf mee als Jager.
Net toen Victor bezig was om Harry de Spatski-schijnbeweging te leren, zagen ze Hermelien en Charlie met knalrode hoofden het veld op rennen. Charlie stapte op zijn bezem en vloog snel naar de anderen toe.
‘Waar was jij??’ vroeg Ginny erg Molly Wemel-achtig en ze wees op haar horloge, dat inmiddels half acht wees. Charlie begon uitgebreid zijn excuses te maken. ‘Verslapen…’ zei hij met knalrode oren.
Ginny dacht er het hare van en bestudeerde Hermelien, die heel onschuldig om zich heen zat te kijken op de tribune, aandachtig. ‘Het zal toch niet??!’ dacht ze opeens.
Maar toen riep Charlie de groep bijeen . ‘Hermelien en ik hebben nog wel twee nieuwe Jagers kunnen regelen. Vanavond, als we onze laatste training hebben voor de wedstrijd van morgen, zullen ze er zijn. Hun namen zijn Pete Manning en Carly de Koning. Pete, die bij Huffelpuf zat, speelt, zoals Ginny en Gwen uiteraard weten, ook bij de Harpies en Carly was een Ravenklauwer, zij is pas twee jaar van school en dus nog redelijk fit. Ze is met haar negentien jaren de jongste van ons.
Dat Pete erbij komt is een meevaller, hij en Ginny en Gwen zijn natuurlijk al ingespeeld op elkaar. Voordat de volgende wedstrijd gespeeld wordt, hebben we ruim een maand dus kunnen we Angelique , Esther en Carly mooi op elkaar laten inspelen.’
Iedereen knikte goedkeurend en Ginny nam zich voor om haar vriendin eens uit te gaan horen, straks…
Nu begon de training pas echt en het daarop volgende uur werden ze flink afgebeuld.
Toen om half negen de Ravenklauwers het veld op kwamen, was iedereen dan ook blij dat het erop zat!

Vermoeid stegen de spelers van hun bezems af en wandelden richting de kleedkamers, om zich om te kleden. Ginny zocht meteen Hermelien, maar die leek wel verdwijnseld, hoewel ze wist dat dat niet mogelijk was. Harry kwam naast haar lopen en gaf haar een kus.
‘Goed gespeeld, schat!’
Ze glimlachte vermoeid. ‘Dank je wel, jij raakt ook weer aardig in vorm! Ik vraag me af waar Hermelien gebleven is…’
‘Ja, nu je het zegt... ’ Harry fronste zijn wenkbrauwen, ‘waarom was ze zo laat? Dat is niks voor haar.’
‘Liefje, heb je wel opgelet? Charlie was óók laat….’
Harry, die lang niet zo opmerkzaam was als zijn vriendin, keek geschokt. ‘Je denkt toch niet…?!’
‘Dat is nou precies wat ik wel denk…’ en ze keek veelbetekenend.
Ze besloten, nadat ze zich hadden omgekleed, om te gaan ontbijten. Ginny hoopte daar Hermelien tegen het lijf te lopen. Het was tevergeefs… Zowel Charlie als Hermelien waren niet in de Grote Zaal.
Ginny liep naar Tops toe. ‘Goedemorgen, heb jij Hermelien toevallig gezien?’
‘Ook goedemorgen en nee, nog niet gezien. Ik denk dat ze al weg was toen ik uit bed kwam.’
‘Tops…’ vroeg Ginny peinzend ‘Hoe laat moest jij eruit?’
‘Hoezo?’ ze keek erg nieuwsgierig, ‘Dat zal een uurtje geleden zijn geweest.’
‘Nou, Hermelien kwam pas om half acht op het veld, terwijl we al om zeven uur hadden afgesproken. En Charlie was ook te laat! Maar nu weet ik nog niks, want je kan haar dan net gemist hebben…’ voegde ze er een beetje geïrriteerd aan toe.
Tops keek haar opeens geshockeerd aan. ‘Je denkt toch niet dat ze bij Charlie heeft…?’
‘Dat probeer ik juist uit te zoeken.’
‘Ze hadden het ook wel erg gezellig, gisteravond…’ blikte Tops terug ‘Vreemd genoeg kan ik me verder niet echt herinneren wanneer en hoe we uiteindelijk thuis zijn gekomen…’ peinsde Tops.
‘Dat verbaasd me niks.’ zei Ginny droog, ‘Degenen die terug moesten naar Zweinstein, hebben je zo behekst dat je achter hen aan zweefde, omdat je bewusteloos was…’
Tops bloosde, ‘Tja, de mede was erg lekker…’ zei ze zwakjes.
‘Wat jammer is, is dat wij in de Drie Bezemstelen logeren en ik dus ook niet weet hoe het verder gegaan is…’
Op dat moment schoof Victor schoon gedoucht aan voor zijn ontbijt.
Ginny keek Tops aan, hij was er natuurlijk wel bij geweest…
‘Victor,’ begon Tops vleiend ‘Heb jij toevallig Charlie en Hermelien naar het kasteel zien lopen gisteravond?’
‘Charlie en Hermelien…?’ Victor dacht na, ‘Tja, ik heb ze wel bezig gezien, gisteravond, maar ja, het was zo druk… Toen we terugliepen... Ik had het eerlijk gezegd veel te druk met jou, Tops.’
Tops bloosde tot in haar knalroze haarwortels. ‘Ja, ja,’ zei ze snel ‘wie liepen er nog meer mee?’
‘Eeehm, Esther? In ieder geval, voor de rest zou ik het niet weten, het spijt me.’
Ginny keek de zaal in of ze Esther toevallig zag, wat niet het geval was natuurlijk, dus ze zou haar nieuwsgierigheid voorlopig nog even moeten bedwingen.

Hermelien deed haar uiterste best om Ginny te ontwijken; ze wist dat haar vriendin veel te nieuwsgierig was en ze was er nog niet aan toe om met haar te praten.
Toen de training was afgelopen, maakte ze dus dat ze wegkwam en haastte zich naar het kasteel. Razendsnel schoot ze de kelder in om wat eten te halen bij de huiselfen (ze schaamde zich diep, dit was erg hypocriet, besefte ze heel goed). Daarna sloot ze zich op in Tops’ werkkamer, omdat ze dondersgoed wist dat Ginny meteen naar Tops toe zou gaan.
Ze liet zich op het bed vallen en haar gedachten gingen razendsnel terug naar gisteravond…

Het was al laat en nog steeds erg druk in de Drie Bezemstelen. Charlie en Hermelien hadden al heel wat boterbier op en weer ervoer Hermelien het gevoel dat ze eerder op haar eigen feest ook gevoeld had; dat heerlijke, onbesuisde, vrije gevoel… Het werd weer licht in haar hoofd en alle remmingen vielen weg. Ze flirtte onbeschaamd met Charlie, die ook al een aardig eind heen was aan zijn rode wangen en ongecontroleerde bewegingen te zien.

En toen… Niks meer, ze had er de hele ochtend over lopen piekeren wat er verder gebeurd kon zijn, zeker gezien het feit dat ze naast Charlie wakker werd… Haar gedachten gingen terug naar die morgen, en terwijl ze eraan dacht, kreeg ze het weer warm.

Wat was het lekker warm, ze draaide zich nog maar eens om. Voelde ze dat nou goed? Lag er iemand naast haar?! Hermelien durfde haar ogen niet open te doen, deels vanwege degene naast haar en deels vanwege de verschrikkelijke hoofdpijn, die ze nochtans verwachtte… Voorzichtig schoof ze het bed uit, maar het was al te laat…
‘HERMELIEN!!” hoorde ze naast zich en ze trok in een reflex de deken op tot haar kin.
Nu deed ze toch haar ogen maar open, en jawel hoor, daar waar ze bang voor was geweest werd werkelijkheid: Charlie… Hij keek haar geschokt aan.
‘Hoi…’ zei ze benepen, terwijl ze haar ogen weer half dichtkneep. Hij sprong razendsnel het bed uit en trok een broek aan, Hermelien wilde haar ogen dichtdoen, maar was te laat, tot haar opluchting zag ze tussen haar wimpers door dat hij wel een boxer droeg. ‘Ziet er goed uit…!’ dacht ze ondeugend.
Charlie begon weer te ijsberen, ‘Hermelien, hebben wij…?’
Hermelien schudde machteloos haar hoofd. ‘Ik zou het werkelijk niet weten..’ en ze trok de dekens nog wat hoger op.
‘Ben je aan de pil?’ vroeg hij zonder omhaal.
Ze werd nu donkerrood, ‘Nee.’ zei ze kort, hij vloekte luid. Toen ging hij naast haar zitten.
‘Luister,’ zei hij lief, ‘Dit had ik me zo niet voorgesteld, ik heb hier al veel over gefantaseerd, maar dat we het beide niet meer kunnen herinneren…? Nee, dat verdien jij niet!’
In een opwelling omhelsde ze hem, om hem vervolgens snel weer los te laten, geschrokken van zichzelf.
‘Charlie, als wij HET gedaan zouden hebben zou ik me dat heus wel herinneren, hoor! Ik vermoed dat wij straalbezopen in slaap zijn gevallen…’
Hij keek haar hoopvol aan, ‘Ik help het je hopen… Maar mocht het wel gebeurd zijn en mocht je zwanger zijn…’ Ze keek even naar de grond, maar hij vervolgde ferm, ‘Dan zal ik mijn verantwoording nemen en met je trouwen!’
Nu sprong Hermelien uit bed en begon zich zwijgend aan te kleden, Charlie volgde haar met een mengeling van verbazing en plezier. ’Is er wat?’
Ze keek hem snel aan. ‘Nee, hoor, fijn om te weten…’ zei ze kort en toen ze klaar was, zei ze hem snel gedag en maakte dat ze naar het veld kwam, ze kwam er net achter dat ze al een half uur te laat was.

Ze ontwaakte uit haar gedachte, omdat er luid op de deur gebonsd werd. ‘Hermelien, ik wéét dat je hier bent, doe open!’ hoorde ze Ginny’s stem.
Na even getwijfeld te hebben besloot ze met een zucht de deur maar te openen, ze moest –wéér- met de billen bloot…
Ze keek een verbouwereerde Ginny aan. ‘Waarom verstop jij je??’ vroeg die stomverbaasd
Toen begon Hermelien te huilen, ze gierde met lange uithalen en viel Ginny in haar armen. Ginny loodste haar naar binnen en zette haar op bed.
‘Charlie?’ gokte ze.
Hermelien knikte alleen maar, ze veegde haar tranen weg en begon het hele verhaal te vertellen. Ginny keek haar met open mond aan.
‘Ik ben sprakeloos..’ wist ze alleen uit te brengen, ‘Dus,’ vatte ze samen, ‘voor hetzelfde geld ben je zwanger…!’
Hermelien knikte benepen, ‘Ja…’
‘En die a-romantische broer van me heeft gezegd dat hij met je zou trouwen als je zwanger zou zijn?!’
Hermelien knikte weer, ze kreeg weer tranen in haar ogen. ‘Dat wil ik niet Ginny, ik wil dat áls hij met me trouwt, hij dat zal doen omdat hij van me houdt, niet omdat ik zwanger zou zijn…’ ze snufte nog eens.
‘Heb je hem dat gezegd?’
‘Nee, natuurlijk niet, hij houdt helemaal niet van me anders had hij dat toch wel gezegd!’
Ginny schudde haar hoofd, ze was opgegroeid met zes grote broers en wist daardoor wel iets van mannen af. ‘Hermelien, ik denk dat hij echt gedacht heeft dat hij je hiermee zou helpen, dat je blij zou zijn…’
Hermelien snoof luid, ‘Reuzeblij!’

Potterfreaky · Geplaatst: Di Dec 05, 2006 22:05

Hallo..Weer een stukje, ik wil graag svp en josse even bedanken voor hun trouwe pb'tjes oh en Mrs Charlie Weasley, natuurlijk! Thanks Mr. Green

Dan nu: veel plezier!!

Hoofdstuk 15 Ravenklauw vs De Allstars

Die avond was de laatste training voor hun eerste wedstrijd; Hermelien had besloten om het vanaf nu volledig aan Charlie en Victor over te laten, deels doordat ze het veel te druk had met de laatste voorbereidingen voor het bal en deels omdat ze Charlie even niet wilde zien.

Charlie stond op het verlichte veld met het hele team eindelijk compleet om zich heen. Hij stelde de nieuwkomers voor en besloot eerst te gaan trainen met het team dat de volgende dag zou spelen. Hij riep hun namen voor: Ginny Wemel, Gwen Jacobs, Esther vd Hoeven, Jelle Maas, Pieter de graaf, Olivier Plank en Harry Potter.
‘Dit heeft niks te maken met het al dan niet aanwezige talent van de anderen,’ verklaarde hij hun keuze, ‘Victor en ik hebben besloten dat deze mensen het best bij elkaar passen qua spel. Het kan heel goed zijn dat de opstelling voor de volgende wedstrijd heel anders zal zijn, ik beloof jullie dat iedereen aan de beurt komt.’
Niemand protesteerde, hoewel hij hier en daar wel wat teleurgestelde gezichten zag.
‘Wat betreft Pete en Carly; daar kan ik nog niks zinnigs over zeggen, hoewel ik veel van ze verwacht, als ik alle verhalen mag geloven. Maar het lijkt me verstandig dat jullie…’ hij richtte zich tot hen ‘...het eerst even aankijken en dan straks lekker meedoen.’
Pete en Carly knikten.
‘Nog een laatste mededeling; Ik wil morgen toch met een spelende aanvoerder spelen, dit omdat het voor Ravenklauw anders verwarrend zou kunnen zijn en ik wil geenszins dat we een voordeel hebben. Gwen zal morgen aanvoerder zijn, dit vanwege haar ervaring.’
En de training begon.
Victor richtte zich voornamelijk op Harry; die vond het geweldig, je kreeg niet elke dag les van wat eens de beste Zoeker ter wereld was!
Charlie coachte Gwen en samen probeerden ze het team soepel te laten spelen. Na drie kwartier geschreeuw, gezweet en gevloek besloten Charlie en Victor de andere leden erbij te halen, die zich aan de zijlijn opgewarmd hadden. Ze deden een wedstrijdje, wat altijd goed werkte. Er werd fanatiek gezwerkbald en het ging hard tegen hard. Zo werd Charlie, die dus nu in het “reserve” team als Zoeker speelde, bijna van zijn bezem geslagen door een keiharde beukerslag van Jelle. Hij bukte net op tijd en keek de beuker verbaasd na. Hij stak zijn duim goedkeurend op naar Jelle. ‘Goede mep!’ Jelle grijnsde.
De nieuwe spelers Pete en Carly bleken erg goed; mede door hen waren de teams tot, Victors tevredenheid, erg aan elkaar gewaagd.
Het reserve team won; Dit tot grote hilariteit van de toeschouwers, de opmerkingen waren niet van de lucht. ‘Professor, uw B-team is Beter..’ riep een bijdehante Ravenklauwer.
‘Ha ha,’ lachte Victor sarcastisch, ‘Ons A team heeft zich gespaard... en trouwens, ál onze spelers zijn goed!’

Hermelien liep met Professor Anderling door de Grote Zaal; ze had een klembord bij zich waarop ze continu aantekeningen maakte over wat er nog moest gebeuren. Morgen zou alles versierd worden en er was een comité aangesteld om de oud-leerlingen te verwelkomen; ze zouden al vroeg komen zodat ze ook de Zwerkbal wedstrijd konden zien, die om elf uur zou beginnen. Dus moesten er met de lunch al extra tafels komen. Anderling zou het allemaal met de Huiselfen bespreken. Er zou ook een band komen ’s avonds.
Om een uur of elf besloot Hermelien naar bed te gaan, ze was doodop.

Hermelien was al vroeg wakker; zo rond zeven uur liep ze al door de Grote Zaal om te checken of alles volgens plan verliep; Hermelien was dan ook een controlfreak te noemen…
Het weer was erg goed; er stond een klein briesje en er leek zelfs een herfstzonnetje door te komen.
Een uur later verschenen de eerste Zwerkballers aan het ontbijt; de meeste waren zojuist verschijnseld, buiten het terrein uiteraard, en lepelden op hun gemak hun havermout naar binnen. Bijna iedereen had zoveel ervaring met grote wedstrijden dat ze niet echt last hadden van spanning.
Ginny schoof aan naast Harry. Ook zij waren zojuist verschijnseld. Even later kwam Esther bij ze zitten, ‘Mogge’ zei ze toch wel een beetje nerveus.
‘Weten jullie iets af van die lui van Ravenklauw? Best vreemd om tegen mijn eigen afdeling te moeten spelen…’
‘Nee,’ zei Ginny met volle mond, ‘Niet veel, alleen dat ze een goede Zoeker hebben.’
‘Gelukkig hebben wij de beste!’ zei Esther met een glimlach naar Harry, deze nam het compliment met een hoofdknik in ontvangst.
‘Weet je,’ ging Esther verder, ‘het is heel raar maar ik weet nog heel goed dat jij op school kwam, hoewel ik toen in mijn laatste jaar zat! Ik kan me zelfs nog wel herinneren dat ik tegen je gespeeld heb… Wat een kleine opdonder was je! Ik kan je verzekeren dat niemand het echt fijn vond om van je te verliezen!’
Harry grijnsde, dat kon hij zich heel goed voorstellen…
Toen veranderde ze van onderwerp en Ginny verdacht haar er sterk van dat al dat vorige alleen een inleiding was geweest om over Ron te praten; met wie kon je dat immers beter doen dan met zijn zus en beste vriend!
‘Komt Ron ook kijken?’ vroeg Esther dus zogenaamd nonchalant.
Ginny grinnikte, ‘Ja, ik denk het wel, ik geloof zelfs dat de hele familie komt… Ron heeft je vast wel verteld over de rest van de familie?’
Esther knikte, ‘Ja, veel jongens, hè! Zal best zwaar voor jou geweest zijn als enige meisje…?’
Ginny grimaste. ‘Nog steeds, hoor! Maar dat is wel een van de redenen dat ik zo goed kan Zwerkballen; ik mocht nooit meedoen, maar kon wel mooi hun bezems pikken als ze op school zaten! Maar gelukkig heb ik nu wel een aantal heel leuke schoonzussen! En met een beetje mazzel heb ik er binnenkort weer eentje bij..’
Toen kwam Ron aanlopen en Esthers interesse voor Harry en Ginny was acuut verdwenen..
‘Ik geloof dat het menens is tussen die twee!’ zei Harry geamuseerd.

Toen het bijna zover was dat de wedstrijd zou beginnen, verzamelde de complete groep zich in de nu overvolle kleedkamer.
Charlie nam het woord. ‘Luister, jullie hebben gisteren laten zien dat jullie het aankunnen, ik wil nog even vertellen wat de specialiteiten zijn van de spelers van Ravenklauw.’
Na deze uiteenzetting, die volgens Harry minstens zo saai was als die van Olivier vroeger, gaf Charlie het woord aan Gwen. ‘Vanaf nu is zij jullie aanvoerder jullie doen wat zij zegt.’
Gelukkig had Gwen verder geen mededelingen en stond op.
De andere spelers stonden ook op en degenen die niet zouden spelen, wensten de anderen veel succes en vertrokken naar de tribune, samen met Victor.
Gwen liep voorop en keek al haar spelers even bemoedigend aan. ‘Succes!’ zei ze ferm.
Hermelien stond naast Madame Hooch, die scheidsrechter zou zijn, op het veld en zou een korte speech gaan houden als iedereen aanwezig was. Harry zag dat de tribunes overvol waren en hij zag hier en daar wat bekenden, waar hij vrolijk naar zwaaide, totdat hij een por in zijn zij kreeg van Ginny, ‘SSST, Hermelien gaat spreken…’siste ze.

‘Allereerst; welkom bij de eerste Zwerkbal wedstrijd van het seizoen! Ik ben blij dat jullie met zoveel gekomen zijn.’ begon ze wat onzeker, haar stem galmde door het nu stille stadion.
Ze vervolgde: ‘Het zal een bijzondere wedstrijd worden, en ik hoop ook een spannende. Er is één ding dat ik jammer vind, Er zullen in het team van de Allstars geen Zwadderaars meespelen...'
Er klonk wat commentaar uit het publiek, hier en daar riepen wat Zwadderaars dat dat terecht was, waarna alle anderen hen overstemden. ‘Zwakkelingen!!’ riep iemand. Hermelien wachtte even totdat de rust was weergekeerd en vervolgde toen: ‘Omdat hier zoveel oud leerlingen zijn, wil ik graag iemand herdenken, die hier bij had moeten zijn, maar tragisch genoeg acht jaar geleden vermoord werd, velen van jullie hebben hem waarschijnlijk gekend…Hij had het prima gedaan als Zoeker in ons Allstar team. Ik heb het natuurlijk over Carlo Kannewasser…’ Ze pauzeerde even. ‘Ik wil graag even een momentje stilte voor hem..’
Het stadion was niet muisstil, enkele Zwadderaars deden vervelend, maar dat werd snel de kop ingedrukt door wat docenten…
Na een minuut begon er iemand te applaudisseren en Hermelien zag dat het een vak vol Huffelpuffs was. Al snel applaudisseerde iedereen en Hermelien glimlachte tevreden, ze besloot het af te ronden. ‘Dan wil ik iedereen nu een prettige wedstrijd wensen en voor vanavond; heel veel plezier op het bal!’
Charlie zat inmiddels op de tribune en was net zo zenuwachtig geweest als Hermelien, met het zweet in zijn handen had hij naar haar toespraak geluisterd en was apetrots toen ze uitgesproken was, hij klapte hard in zijn handen voor haar!

Tot ieders plezier bleek Leo Jordaan de magische speaker weer ter hand te hebben genomen en na een ferme handdruk tussen Gwen en de aanvoerder van Ravenklauw, begon de wedstrijd.
Het werd een spannende wedstrijd en de teams deden niet voor elkaar onder; De zoeker was inderdaad heel goed; het was een meisje en ze leek nog jong, Harry kon zich ineens heel goed voorstellen hoe Esther en zijn andere tegenstanders zich gevoeld moesten hebben toen hij daar ineens stond.
Hij voelde zich aan zijn stand verplicht om de snaai eerder te pakken dan zij, maar hij moest echt zijn uiterste best doen, ze was werkelijk zo vlug als water! Ondertussen ging het in de aanval prima; Ginny, Gwen en Esther scoorden aan de lopende band, het stond inmiddels 100- 50. Het was dus zeker niet zo, dat Olivier niets te doen had; de Jagers van Ravenklauw maakten het hem niet makkelijk. Het publiek was razend enthousiast, ook Leo had de tijd van zijn leven;
‘ENNNNNN DAAR IS GINNY WEMEL WEER, DE JAGER VAN DE HARPIES, WAT EEN TALENT, MENSEN!! EN ZE SCOOOOORT!!…’
Harry grinnikte even, maar toen ineens, zag hij hem: De snaai! Hij zag, vanuit zijn ooghoek, dat het meisje van Ravenklauw hem ook gezien had, maar Harry was dichterbij…
Leo had het al snel gezien. ‘EN POTTER HEEFT DE SNAAI GEZIEN MENSEN, LET OP! MAAR DIE KLEINE MARCHA YARD HEEFT HEM OOK GEZIEN, WAT IS ZE SNEL…!!! GAAT ZE DE JONGSTE ZOEKER OOIT VAN ZWEINSTEIN VERSLAAN??’
Harry hoorde het commentaar van Leo niet meer… Hij lag plat op zijn bezem en staarde geconcentreerd naar de glinsterende snaai, die nu snel dichterbij kwam, hoewel dat ook gold voor zijn tegenstandster… Plotseling zag hij Pieter onder hem door schieten, hij zag hem nog net een beuker wegslaan, richting Marcha. Harry stak zijn hand uit en… greep de Snaai! Triomfantelijk stak hij zijn hand met daarin de Snaai in de lucht, maar keek verbaasd op toen er niemand reageerde. Toen pas zag hij dat iedereen zijn aandacht had gevestigd op Marcha, die niet langer op haar bezem zat, maar op de grond lag. Pieter stond naast haar. Hij hoorde nog wel Madame Hooch roepen dat ze gewonnen hadden met 260-60 maar de glans was eraf… Hij landde razendsnel naast Marcha, die gelukkig weer bij kennis was.
‘Ik heb het niet gezien, Pieter’ verontschuldigde hij zich bij zijn Drijver
‘Harry, zo is het spel nu eenmaal…’ hoorden ze plotseling vanaf de grond, Marcha zat rechtop. ‘Gefeliciteerd, goed gespeeld’
‘Dank je…’ zei Harry wat verbluft, ‘Jij ook!’ en dat meende hij oprecht, hij had veel respect voor het tengere meisje, dat hooguit een jaar of dertien was.
‘JAAAA, EN DE ALLSTARS HEBBEN GEWONNEN MET 260 TEGEN 60!!’ riep nu Leo Jordaan en het publiek begon te joelen. De Ravenklauwers dropen teleurgesteld af en Harry werd bestormd door zijn pas verworven teamleden.
‘Goed gespeeld, Harry!’ feliciteerde Gwen Harry met een ferme handdruk, terwijl hij de overige teamleden van de tribune het veld zag opkomen.
‘Het enige wat jammer is,’ besefte Harry opeens ‘is dat we geen leerlingenkamer hebben om het te vieren…’
‘Oh,’ zei Hermelien opgewekt, ‘We vieren het vanavond tijdens het bal!’
Toen zag ze Charlie aankomen en maakte dat ze weg kwam, ze wist even niet goed wat te zeggen…

Potterfreaky · Geplaatst: Vr Dec 08, 2006 23:59

Ennn weer een nieuw stukje! Ik vind dit zelf een erg leuk stuk.. Ooh en Lady of the lake bedankt voor de inspi!!
Have Fun!!

Hoofdstuk 16 Het Bal

Die avond werd voor velen onvergetelijk…

Hermelien voelde zich geradbraakt en besloot een bad te nemen in de badkamer van de klassenoudsten, waartoe ze toegang had gekregen. Als ze dat niet zou doen, vreesde ze dat ze de avond niet door zou komen.
Toen het begon te schemeren en ze dus nog genoeg tijd zou hebben voor het feestmaal zou beginnen, vertrok ze richting de badkamer, die zich op de vijfde verdieping bevond.
‘Dennengroen’ fluisterde ze toen ze bij de juiste deur was aangekomen en de deur opende zich.
Ze was altijd dol geweest op deze ruimte, het was prachtig met zijn marmeren tegels en enorme badkuip, dat eigenlijk meer een klein zwembad was. Ook de glas-in-lood ramen met de meermin waren er nog steeds, in feite was er niets veranderd…
Ze besloot eens lekker te gaan relaxen en kleedde zich op haar gemak uit en deed een van de zachte badjassen aan, die er lagen. Toen deed ze verschillende kranen open, waar onmiddellijk allerlei heerlijke geuren en dikke, gekleurde bellen uit kwamen.
Toen het bad bijna vol was, liet ze zich erin glijden. Het was net zo heerlijk als ze zich kon herinneren en ze sloot genietend haar ogen. Toen na een poosje haar hand toevallig over haar buik streek, schrok ze even, ze werd ruw teruggehaald naar de werkelijkheid; Stel dat ze wel zwanger was?! Wat moest ze dan?… Onwillekeurig legde ze haar hand nu beschermend op haar nog platte buik. Ze zou haar kind houden! Wat Charlie ook deed of vond! Zou ze met hem trouwen?… Hermelien slaakte een diepe zucht. Ze begon uit te rekenen wanneer ze het zeker zou weten; volgens haar berekening zou ze nog zeker twee weken in onzekerheid zitten, nu werd ze een beetje boos op zichzelf. ‘Verdorie, je weet niet eens meer wat er gebeurd is!’ Ze riep zichzelf tot de orde, ‘Vooruit, hoe groot is de kans nou toch zeker dat het überhaupt gebeurt is?!’. Toen kwam de onzekerheid weer terug; wat als het wel gebeurd was? Dan was ze ontmaagd en kon ze zich die bijzondere gebeurtenis niet eens herinneren… Plots werd ze daar heel treurig van en voelde ze warme tranen over haar wangen stromen; ze probeerde ze weg te vegen, maar ze bleven maar komen… Ze voelde een brok in haar keel en slikte moeizaam. Op dat moment hoorde ze voetstappen . Ze weerklonken hard door de marmeren ruimte en Hermelien pakte snel haar toverstok, die ze op de rand van het bad had gelegd.
‘Wie is daar ?!’ riep ze dapper, terwijl ze met haar andere hand zichzelf bedekte met schuim.
‘Ik ben het…’ hoorde ze een zachte maar heel bekende stem zeggen.
‘Charlie?’ riep ze vertwijfeld, ‘Wat doe jij nou hier en hoe ben je binnengekomen..’
‘Hetzelfde als jij, liefje, ik was van plan om me op te knappen voor het bal…En je had de deur niet goed dichtgedaan!’ zei hij geamuseerd, toen hij in het zicht was gekomen, ‘Maar het bad is gelukkig groot genoeg…’
Toen keek hij haar aan en zag hij de sporen van haar tranen..
‘Je hebt gehuild!’ zei hij, ineens bezorgd. Ze draaide haar hoofd weg, maar hij zat al naast haar. Serieus vroeg hij: ‘Hermelien, maak je je zorgen?’
Ze keek hem aan en zei nu fel: ’Wat dacht jij dan! Ik voel me verward, misschien draag ik een baby in me! Dat is een serieus probleem, Charlie!’
Zijn blik werd naar haar buik getrokken, die hij uiteraard niet kon zien. Ze volgde zijn blik.
‘Er valt heus nog niks te zien, hoor!’ zei ze een beetje bits. Automatisch deed ze nog wat schuim over haar lichaam.
‘Hermelien, ik voel me ook verantwoordelijk en ik maak me ook zorgen! Ik wil dat je dat weet!’ Hij keek haar teder aan.
‘Dat is hem geraden!’ dacht ze nijdig, maar ze zweeg…
‘Nou, als ik meer weet laat ik het je wel weten.’ zei ze uiteindelijk op een toon alsof ze een afspraak bij de kapper maakte… Charlie knikte, maar toen, echter, begon hij zich tot haar ontzetting uit te kleden. Op zijn gemak deed hij zijn broek uit en gewaad af . Hermelien was even sprakeloos en kneep haar ogen dicht.
‘Charlie…’ piepte ze met haar ogen dicht, ‘Wat doe je nou??’
‘Waar lijkt het op? Ik ga in bad natuurlijk! Als je wil, wacht ik tot jij eruit komt, hoewel mijn gevoel me iets héél anders zegt…’ fluisterde hij zachtjes in haar oor, ‘Maar ja, we hebben al genoeg problemen, niet?’ hij knipoogde ondeugend.
Hermelien voelde kippenvel over haar hele lichaam en begon te blozen. ‘Als jij me dan even die badjas aangeeft, en het fatsoen hebt om je ogen dicht te doen, dan kan ik eruit…’ zei ze fermer dan ze zich voelde. Met benen, die voelden alsof ze van rubber waren, wist ze uiteindelijk uit het bad te klimmen. Ze wilde wegvluchten, maar Charlie, die zich inmiddels in het bad had laten glijden, riep haar terug. Ze stopte maar draaide zich niet om.
‘Dans je nog met me, straks?’ Hij leek zich totaal ontspannen te voelen. Hermelien durfde niet naar hem te kijken, hij zou waarschijnlijk geen enkele moeite doen om zichzelf te bedekken, en ze wist niet of ze dat wel wilde zien; vannacht wilde ze wel weer eens lekker slapen, zonder het beeld van een naakte Charlie op haar netvlies te hebben… Uiteindelijk keek ze hem toch aan en gaf antwoord op zijn vraag
‘Ik wil graag met je dansen!’ Hij deed inderdaad geen enkele moeite om zich te bedekken, zag ze, en ze wist nu al dat dit beeld haar vannacht zou achtervolgen in haar droom….
‘Dat is mooi.’ zei hij tevreden en Hermelien bleef even besluiteloos staan. ‘Als je nog langer blijft staan, schiet je nog wortel…!’ Hij had haar naar hem zien kijken en gniffelde zachtjes.
Nu maakte ze zich razendsnel uit de voeten, een bulderende Charlie achterlatend…

En uur later was ze helemaal opgedoft en klaar voor het feestmaal. Op haar gemak liep ze naar beneden en liep de Grote Zaal in. Het was inmiddels stampvol in de feestzaal omdat bijna alle bezoekers van het bal mee aten.
Hermelien keek tevreden om zich heen; de Grote Zaal zag er prachtig uit! Het was versierd met duizenden lampjes die blijkbaar magisch brandden en alle rechte afdelingstafels waren vervangen door vele ronde tafeltjes met gezellige stoelen, om zo het saamhorigheidsgevoel te verbeteren.
Hermelien zag veel van haar oud-klasgenoten met elkaar kletsen; zijzelf zat bij onder andere Harry, Ron, Marcel, Simon en Daan aan tafel. Het leek weer even of ze vijf jaar terug in de tijd waren gegaan… Het eten was, zoals altijd, uitstekend. De huiselfen hadden zich extra uitgesloofd, leek het.
Toen al het eten weg was en Professor Anderling nog een speech had gehouden, waarin ze Hermelien bedankt had voor alle moeite, kon dan eindelijk het feest beginnen. Met een zwiep van haar stok had Anderling alle tafels laten verdwijnen en een moment later was daar de band die vrijwel meteen opzwepende muziek begon te spelen. Er ontstond al snel een soort van dansvloer en vele jonge en oudere tovenaars en heksen waagden zich aan een dansje.
Hermelien sprak met veel mensen, waaronder Loena Leeflang, die ze al vijf jaar niet meer gesproken had. Loena bleek niet veel veranderd te zijn, ze droeg nog steeds radijsjes-oorbellen… Haar ketting van boterbierkurken had ze blijkbaar thuis gelaten. Dromerig staarde de nu volwassen vrouw voor zich uit; ze bleek nu ook bij “de Kibbelaar” te werken, waar haar vader hoofdredacteur was en beloofde dat er een artikel over de afgelopen Zwerkbalwedstrijd in het volgende nummer zou komen.
‘Hé,’ zei ze ineens, ‘Waarom staat die man daar…’ ze wees richting Charlie ‘zo naar jou te kijken?’ Hermelien voelde een blos opkomen.
‘Ik zou het niet weten…’ loog ze.
‘Volgens mij is het familie van die vriend van je, eeeh Ron? Hij heeft in ieder geval hetzelfde rode haar.. Ik vraag me af of hij nog vrijgezel is…’, mompelde ze tegen niemand in het bijzonder.
‘Ron of hij?’ reageerde Hermelien feller dan ze bedoeld had. Loena keek haar dromerig aan.
‘Oh, vind je hem leuk dan?’ Loena wond er nooit doekjes om, daar stond ze om bekend.
‘Ik bedoelde Ron, trouwens.’ ging ze stoïcijns verder, terwijl ze Hermelien uitgebreid bekeek.
‘Nee, die is niet vrij…’ antwoordde Hermelien een beetje afwezig, al twijfelde ze of Loena wel een antwoord verwachtte. Ze keek eens naar Charlie, Meestal had Loena het wel bij het rechte eind met haar onomwonden uitspraken, ze moest maar eens goed bij zichzelf te rade gaan, wat ze nou eigenlijk wilde… Bovendien was ze misschien wel gedwongen om een keuze te maken. Onwillekeurig ging haar hand weer naar haar buik, ze was nu misschien niet meer alleen voor zichzelf verantwoordelijk…
Toen ze uit haar overpeinzing kwam, was Loena weggelopen en stond Charlie naast haar.
‘Hoi!’ Hij blies zachtjes in haar linkeroor en ze maakte van schrik een klein sprongetje.
‘Charlie!!’ siste ze, ‘Je bezorgt me nog eens een hartaanval!!’
‘Het spijt me, dat was niet de bedoeling.’ zei hij. Hij keek er vrolijk bij en leek allerminst spijt te hebben. ‘Ik kom mijn dans opeisen; belofte maakt schuld!’
Ze keek hem aan, smolt weg en liet zich gewillig meevoeren naar de dansvloer. Schijnbaar oneindig lang zweefde ze in zijn armen over de dansvloer. Toen ze uiteindelijk naar de kant liepen, had ze dan ook geen enkel idee hoe laat het was. Aan haar droge keel te voelen hadden ze een flinke tijd gedanst!
‘Wil je wat drinken?’ hoorde ze Charlies stem op dat moment.
‘Ja, graag!’ antwoordde ze gretig. Hij liep weg om de drankjes te gaan halen en ze zag Parvati Patil en Belinda Broom op zich af komen; die twee stonden erom bekend dat ze niet vies waren van een roddeltje en ze kwamen ongetwijfeld vissen over Charlie… En inderdaad, ze werd niet teleurgesteld.
‘Wie was dat?’ vroeg Belinda nieuwsgierig, zonder inleiding, alsof ze elkaar niet vijf jaar niet gezien hadden…
‘Dag Belinda, Parvati, leuk om jullie weer eens te zien! Alles goed?’ zei Hermelien droogjes, Belinda’s brutale vraag straal negerend.
‘Euhh, ja zeker leuk!’ zei Belinda snel, een beetje van haar apropos . ‘Maarre, was dat je man?’ ging ze onverstoorbaar verder met vissen.
Hermelien was het een beetje zat met deze op sensatie beluste types en werd een beetje baldadig. ‘Ja hoor, wist je dat niet? We zijn al drie jaar getrouwd en hebben al twee kinderen…’ verzon ze ter plekke. Ze negeerde hun open monden en vroeg vrolijk: ‘En jullie? Verliefd? Verloofd? Getrouwd?’
Op dat moment kwam Charlie echter terug met de drankjes en gaf een boterbier aan Hermelien. Hij overzag de situatie eens en keek verbaasd van Hermelien, die gemeen stond te grijnzen, naar de twee jonge vrouwen naast haar die hem met open mond stonden te bekijken. Vragend keek hij Hermelien aan. Deze begon er net plezier in te krijgen en stelde hem voor.
‘Schat,’ – Schat??? Charlie trok zijn wenkbrauwen op – ‘dit zijn Parvati en Belinda, oud-klasgenoten van Griffoendor. Meiden, dit is Charlie Wemel, mijn echtgenoot…’
Nu viel bij Charlie het muntje, vandaar die duivelse blik van Hermelien en die nieuwsgierige blikken van de twee! Maar als ze wilde spelen, dan speelde hij graag mee…
Vriendelijk gaf hij de twee een hand en sloeg vrijpostig zijn arm om Hermelien heen. Deze keek tot zijn plezier, al een beetje benauwd.
‘Wemel?’ vroeg Belinda, toen ze haar stem weer terug had, ‘Familie van Ron en Ginny?’
‘Ja, inderdaad! Ik ben hun op één na oudste broer.’
De twee knikten ongemakkelijk, niet zo goed wetend wat nu te zeggen.
‘En?’ ging Hermelien toen verder, ‘Jullie?’
‘Oh, euh, ik ben verloofd’ antwoordde Parvati toen, ‘met een Dreuzel…’
‘Ik ben nog vrijgezel.’ gaf ook Belinda antwoord, terwijl ze glazig lachte.
Het gesprek bloedde en beetje dood en Hermelien zei toen: ‘Nou, leuk jullie gesproken te hebben. Tot ziens, hè…’ Ze pakte Charlie bij zijn elleboog en trok hem weg bij de twee die hen nastaarden.
‘Zo,’ zei Charlie toen ze buiten gehoor van de twee meiden waren, ‘jij speelt graag spelletjes?’ Ze keek hem schuldbewust aan.
‘Het spijt me, de verleiding was te groot, die twee waren zo irritant nieuwsgierig! Het floepte er zo maar uit…’
Op dat moment kwam Ginny voorbij en ze keek onheilspellend kwaad.
‘Zo, wat hoor ik nu weer!?! Zou je het niet eerst aan je eigen zus vertellen als je stiekem getrouwd was…!’
Ze deed haar handen dreigend in haar zij. Charlie en Hermelien keken elkaar stomverbaasd aan en proestten het uit. Ginny werd al nijdiger.
’We hadden het kunnen weten!’ gierde Hermelien, en ze veegde de tranen uit haar ogen, ‘Wat een goede grap, zeg…’ hikte ze. ‘Lieverd het is een roddel, ik heb het net voor de gein staan vertellen aan Belinda en Parvati, nou dan weet je het wel…’ Ginny keek ongelovig van de een naar de ander en blies opgelucht haar adem uit.
‘Nou, dan hebben jullie nu een probleempje want die twee vertellen het aan iedereen die het maar horen wil…’
Charlie pakte Hermelien bij haar middel, zei vluchtig zijn zuster gedag en loodste haar mee naar buiten, weg van al die veel te nieuwsgierige mensen…

Buiten begon Hermelien meteen te rillen. Charlie deed z’n mantel af en legde die om haar schouders.
‘Wat doen we nu?’ vroeg hij haar. Een stukje verderop liepen twee meisjes die meteen begonnen te smoezen en wijzen toen ze hen zagen, ze waren blijkbaar hot nieuws…
‘Ik denk dat ik maar naar bed ga…’ zei Hermelien, ‘Ik ben het een beetje zat om bekeken te worden alsof ik een bijna uitgestorven diersoort ben! ‘
‘Charlie?’ hoorden ze opeens een harde stem, die aan Minerva Anderling toebehoorde, ‘Charlie, kan ik je even spreken?’ Charlie knikte en fluisterde in het voor bij gaan tegen Hermelien: ‘Niet weggaan, ben zo terug!’
Hij liep achter Minerva aan naar binnen. Hermelien, die dacht dat hij met een paar minuten weer terug zou zijn, besloot even te wachten. Ze stond in gedachten verzonken, toen ze een hatelijke meisjesstem hoorde: ‘Waar ben jij mee bezig?’
Hermelien keek verbaasd op, had ze het tegen háár? Ze keek voor de zekerheid even om zich heen.
‘Wat bedoel je, in vredesnaam?’ zei ze uiteindelijk tegen de blondine, die duidelijk een leerling was. Het meisje keek haar hooghartig aan en snoof minachtend.
‘Jij moet van professor Wemel afblijven, hij is van míj! Ik snap niet wat hij in je ziet en ik geloof ook niet dat jullie getrouwd zijn!’ bitste ze.
Er ging Hermelien opeens een lichtje op, ze kende dit meisje, vaag… Het moest de leerling zijn die ze betrapt had met Charlie!
’We zijn inderdaad niet getrouwd nee, maar ik zal je snel uit de droom helpen. Professor Wemel geeft niks om je en zal zeker geen relatie beginnen met een leerling!’
Priscilla, want die was het inderdaad, keek Hermelien wraakzuchtig aan en priemde met haar wijsvinger in haar richting…
‘Jij zorgt maar dat je uit zijn buurt blijft! Ooit ben ik geen leerling meer, namelijk en dan is hij van míj!’ en ze liep met nijdige stapjes weg. Hermelien keek haar hoofdschuddend na.
Het ging nu wel erg lang duren. Ze kreeg het ijskoud, ondanks de mantel, en besloot naar binnen te gaan, waar haar een verrassing te wachten stond…

Potterfreaky · Geplaatst: Di Dec 12, 2006 23:23

Hallo! weer een stukje, iets korter dan normaal, sorry... hope you like it!
En weer bedankt voor alle pb'tjes!!!!

Hoofdstuk 17 de goede afloop?

‘Charlie, ik heb een zeer ernstige beschuldiging gehoord en ik wil graag van jou horen hoe het zit!’
Charlie zat in Minerva’s kamer en keek haar met stijgende verbazing aan.
‘Zou je misschien iets duidelijker willen zijn, want naar mijn mening heb ik niets fout gedaan…’ zei hij stijfjes. Minerva keek hem bezorgd aan het was duidelijk dat het haar erg dwars zat.
‘Volgens mijn bron heb jij een relatie met een leerlinge..’
Charlie voelde woede in hem omhoog borrelen. Als hij die Malfoy in zijn handen kreeg…
‘Professor, dat is een leugen!’ zei hij fel.
‘Ik vrees toch dat ik het met het schoolbestuur moet bespreken, het is een serieuze beschuldiging…’
Charlie stond op en begon te ijsberen, ‘Minerva, je kent me toch goed genoeg om te weten dat ik zoiets nooit zou doen?’ zei hij nu een beetje wanhopig, ‘Maar ik kan het wel uitleggen, hoor! Haal die leerling er maar bij! Ze heeft geprobeerd me te, euh, versieren.’ Hij was een beetje gegeneerd. ‘Maar ik heb haar natuurlijk afgewezen en gestraft, ik heb zelfs gezegd dat ze naar huis kon gaan als het nog eens zou gebeuren!’

Minerva leek wel overtuigd, maar ze had nog een probleem, ‘Charlie, de leerling in kwestie is al bij me geweest, nadat ik het hele verhaal had gehoord en ze ontkent niet dat jullie iets hebben samen…. Waren er niet meer getuigen?’
‘Behalve Malfoy, nee… en ik vermoed dat hij de bron is van dit verhaal.. Dus daar heb ik niks aan’ zei hij somber.
‘Je hebt gelijk. Het verhaal komt van Draco, maar ik zal het toch serieus moeten nemen, al moet je weten dat ik je geloof. Ik zou wel graag willen dat dat tussen ons blijft, ik behoor tenslotte onpartijdig te zijn.’
Charlie knikte begrijpend. ‘Als alles fout loopt, ben ik waarschijnlijk mijn baan kwijt?’ Hij wilde graag weten waar hij aan toe was.
‘Ik mag dan misschien onpartijdig zijn, maar ik zal zeker wel zeggen dat je een geweldige leerkracht bent!’ reageerde Minerva fel.
‘Dank je, dat waardeer ik… Ik hoop dat het genoeg is…’

Even later liep hij in gedachten verzonken naar benenden, door alle commotie was hij vergeten dat hij Hermelien al zeker een kwartier had laten wachten…
Beneden aangekomen, zag hij haar rillend van de kou rondlopen in de hal.
‘Hermelien!’ Ze keek omhoog. ‘Het spijt me dat ik je zolang heb laten wachten, maar ik moet je iets zeggen.’ Ze keek hem nieuwsgierig aan.
‘Loop even mee.’ Hij pakte haar bij haar elleboog en leidde haar naar een lege gang door een deur die deed of hij muur was. De gang bleek echter niet leeg… Zowel Charlie als Hermelien keken stomverbaasd naar het schouwspel dat zich voor hun ogen afspeelde.
Voor hen stond namelijk Draco Malfoy en hij was zeker niet alleen. Draco had het zo druk met het zoenen van wat overduidelijk een leerling was, dat hij hen niet eens opgemerkt had!

‘Uhum’ Charlie schraapte discreet zijn keel. Draco en het meisje vlogen onmiddellijk uit elkaar. Hermelien had haar armen over elkaar gedaan en stond geamuseerd toe te kijken.
‘Ik geloof dat mijn problemen zojuist opgelost zijn!’ zei Charlie vrolijk, ‘En ik denk dat iemand anders er een probleem bij heeft.’ Hij keek Draco veelbetekenend aan…
Draco keek hem nijdig aan, wetend dat hij klem zat.
‘Malfoy, ik ga ervan uit dat jij vanavond nog naar Minerva toe gaat om je eerdere beschuldigingen in te trekken.’ Hermelien keek Charlie verward aan, waar had hij het over?
‘Zo niet,’ vervolgde Charlie rustig, ‘dan weet morgen de hele school wat jij en miss blondie zonet stonden te doen, en ga er dan maar vanuit dat je kan vertrekken!’
Malfoy keek hem aan alsof hij hem hartgrondig vervloekte, maar zweeg en trok het meisje mee, de gang uit, zodat Charlie en Hermelien nu wel alleen waren.
‘Waar had je het over, net?’ viel Hermelien met de deur in huis. Charlie vertelde waar het gesprek met Minerva over was gegaan en glimlachte toen Hermelien bijna uit haar vel sprong van boosheid, ze begon te razen en te tieren. ‘Dat jij zo rustig bleef, daarnet! Ik had hem op zijn kop gehangen, of zijn teennagels aan elkaar vervloekt!!!’
‘Wat was ik daar dan mee opgeschoten? Nu had ik hem mooi tuk!’
Hermelien keek hem bevreemd aan, zo rustig had ze hem niet vaak meegemaakt!
‘Maar stel dat je hen niet had betrapt, hoe had je het dan opgelost?’ wilde ze weten.
‘Ik weet het eerlijk gezegd niet, maar ik moet eerlijk toegeven dat een aantal van die vloeken die jij net noemde en nog wel iets ergere, door mijn hoofd schoten toen Minerva het me vertelde.’ Ze grijnsde, zo kende ze hem weer!
‘Maar nu,’ zei hij vrolijk, terwijl hij haar hand vastpakte, ‘Gaan we wat drinken op de goede afloop!’ Hermelien keek hem aan, er stroomde een gelukzalig gevoel door haar heen en de hand die hij gepakt had, tintelde. Samen liepen ze terug naar de Grote Zaal.

Ginny was al een tijdje op zoek; ze had Hermelien en Charlie een half uur geleden naar buiten zien gaan en een kwartier geleden was ze maar eens gaan zoeken. Ze werd het een beetje beu dat iedereen steeds naar haar toe kwam om te vragen hoe het zat met Hermelien en Charlie… Ze bleef maar herhalen dat het een roddel was. Op het moment dat ze net weer iemand had afgewimpeld, zag ze de twee hand in hand binnen komen lopen, en besloot verhaal te halen.
‘Jullie mogen het nu weer zelf oplossen, hoor!’ zei ze nijdig, toen ze binnen gehoorsbereik waren. ‘Ik heb net een keer of tien staan uitleggen dat het niet waar is, dat jullie getrouwd zijn!’ Charlie en Hermelien keken elkaar lachend aan, ze waren eigenlijk vergeten dat dat probleempje er ook nog was…
’Dat komt goed zusje!’ zei Charlie relaxed, hij had het gevoel dat hij de hele wereld aankon; Hermelien aan zijn zij, Malfoy in het nauw!…
Toen zochten ze alle leden van het Zwerkbalteam op en ze proostten nog eens met zijn allen op de overwinning van vanmiddag.

Een paar uur later lag Hermelien in haar bed, met haar handen onder haar hoofd en overdacht ze de avond. Het was bijzonder geslaagd geweest, uiteindelijk… Opeens herinnerde ze zich dat morgen de laatste dag was dat ze op Zweinstein zou zijn. Maandag zou ze aan haar nieuwe baan beginnen… Ze had er heel veel zin in, maar het was een heel dubbel gevoel; ze wilde hier op Zweinstein niet weg! Ze maakte zichzelf wijs dat ze teveel gehecht was aan het kasteel… Diep in haar hart wist ze echter dat het voornamelijk Charlie was, waarom ze hier niet weg wilde. Toen draaide ze zich om en viel in een diepe slaap, waarin ze achtervolgd werd door een halfnaakte Charlie…

Zondag verliep rustig; Hermelien ruimde haar spullen op en maakte een wandelingetje over het schoolterrein. Het was een mooie herfstdag; niet te koud en er scheen een voorzichtig zonnetje. Toen ze over het gazon liep met het voornemen om Hagrid te bezoeken, riep iemand haar, ‘Hermelien!’ Met een glimlach draaide ze zich om. Hagrid, want die was het, stond inmiddels achter haar en keek haar breed glimlachend aan.
‘Wat gezellig, dat je nog effies bij me langskomt’ zei hij, met een blik vol genegenheid; Hermelien en hij hadden altijd een bijzondere band gehad.
Iedereen wist dat ze vanavond weer naar huis ging. Ze keek hem wat triestig aan, wat hij niet zag omdat hij net de deur van zijn kleine huisje opende. Hij wees uitnodigend naar binnen en ze stapte langs hem heen. Zwijgend ging ze op een van de enorme stoelen zitten. Hagrid liep door het huisje om thee te zetten en eventjes was er niks anders te horen dan het gerommel met potten en pannen van Hagrid.

‘Zo,’ zei hij even later, terwijl hij thee inschonk en naast haar ging zitten, ‘Vertel nu maar eens wat je dwars zit, je ziet er niet echt blij uit!’
Tot haar eigen verbazing voelde ze ineens de tranen over haar wangen lopen.
‘Volgens mij wil jij helemaal niet weg!’ zei Hagrid opmerkzaam. Hermelien schudde haar hoofd.
‘Is er dan ook een speciale reden, dat je niet weg wil?’ vroeg hij voorzichtig verder
Hermelien keek hem met betraande ogen aan en knikte bijna onzichtbaar.
‘Zit ik er erg naast of heet die reden “Charlie”?’
Ze knikte weer. Ze nam een slokje thee uit de gigantische mok en slikte het langzaam door, om tijd te rekken..
‘Hagrid,’ zei ze toen ferm,alsof ze zojuist een beslissing had genomen, ‘Ik moet dit doen, het is de baan van mijn leven, als het echte liefde is, komt het vanzelf goed…’
Hagrid schudde mistroostig zijn grote hoofd. ‘Ze moet het zelf weten…’ dacht hij treurig, maar hij had zo’n vermoeden dat zijn collega de komende tijd niet te genieten zou zijn.

Potterfreaky · Geplaatst: Za Dec 16, 2006 20:30

Hallo!
Dit is echt een leuk stuk (al zeg ik het zelf..) love

Veel plezier en iedereen weer bedankt voor de pb'tjes!

Hoofdstuk 18 Het moment van de waarheid

De eerste twee weken waren hard werken geweest voor Hermelien; alles was nieuw en vreemd en haar hoofd puilde over van informatie. Gelukkig had ze fijne collega’s en beviel het werk haar. In eerste instantie werd ze geacht aanwezig te zijn bij besprekingen van de Wikenweegschaar, zodat ze wist wat er speelde. Ze maakte veel aantekeningen en lette goed op. Ook deed ze wat administratief werk, later zou ze meer buiten het ministerie gaan werken en zou ze ook mee gaan werken met het magisch arrestatie team.

Die avond kwam ze vermoeid terug in haar gezellige appartementje; ze kroelde even met Knikkebeen en gaf hem en Ozzy wat te eten. Vandaag had ze veel vergaderingen gehad en ze liet zich doodmoe op de bank vallen. Ineens herinnerde ze zich iets… Ze was opslag weer klaarwakker en rende naar de kalender. Ze keek goed en begon te rekenen; ja, vandaag of morgen zou ze het zeker weten… Ze werd er doodnerveus van en besloot Ginny te raadplegen via het haardvuur. Ze stak haar hoofd in de haard, wierp er wat brandstof in en riep Ginny’s adres. Een seconde later lag haar hoofd bij Harry en Ginny in het vuur.
‘Hallo Hermelien, waaraan hebben we dit bezoek te danken?’ vroeg Harry rustig. Hij zat met de Avondprofeet in zijn handen en las gewoon door.
‘Harry, is Ginny er ook?’ vroeg Hermelien zenuwachtig. Harry knikte en riep naar boven: ’GINNY!!’
Even later verscheen Ginny beneden. ‘Hé Hermelien!’ zei ze vrolijk.
‘Ginny, ik wil je graag even onder vier ogen spreken.’
Harry stond zuchtend op en verliet de kamer. Buiten Ginny en Charlie, uiteraard, wist niemand af van haar probleem en dat wilde ze graag nog even zo houden totdat ze
zekerheid had.
‘Zeg het eens, weet je al meer?’ vroeg Ginny voorzichtig.
‘Nee, maar vandaag of morgen moet het toch echt gaan gebeuren…’zei Hermelien benepen, ‘Het probleem is, dat ik nu niet meer kan wachten, weet jij of de magische apotheek er niet iets voor heeft?’
‘Nou, ik heb daar nog geen ervaring mee… Maar je zou er gewoon even heen moeten gaan, volgens mij zijn ze nog wel open!’ raadde Ginny haar aan.
Hermelien knikte, ‘Nou dan ga ik maar, als ik meer weet dan hoor je het meteen.’
‘Sterkte, meid, ik denk aan je…’
Hermelien trok haar hoofd weer terug, ondertussen haar eigen adres mompelend. Thuis deed ze een mantel om en pakte haar geldbuidel, ze ging nu in de haard staan en zuchtte eens diep en vertrok toen richting Wegisweg….

Het was rustig in de apotheek die, tot Hermeliens opluchting, inderdaad nog open was.
Ze liep naar de balie waar een vriendelijke heks haar vragend aankeek. Ze voelde zich wat ongemakkelijk en wist niet zo goed wat te zeggen…
‘Kan ik u helpen?’ vroeg de heks toen.
‘Euh, ja… Ik zoek iets waardoor ik weet of ik zwanger ben of niet..’ zei Hermelien zachtjes, hopend dat er niemand meeluisterde, hoewel de apotheek verder leeg was. De heks knikte en was in het geheel niet verbaasd. Ze liep naar achteren en kwam terug met een doosje. Ze begon uit te leggen hoe het werkte; Hermelien moest plassen over een soort stokje en dan zou het stokje van kleur veranderen, als hij blauw werd was ze zwanger en als hij rood werd niet. Ze betaalde en verliet snel de zaak.

Thuis aangekomen besloot ze de test meteen uit te voeren en ze vertrok naar het toilet. Even later zat ze gespannen naar het stokje te kijken, na een kleine minuut werd het stokje…… Knalrood!!! Ze zuchtte opgelucht en er viel een enorme spanning van haar af. Snel verliet ze het toilet; ze kon wel zingen van opluchting!
Opnieuw stak ze haar hoofd in de haard en toen ze bij Harry en Ginny gearriveerd was, begon ze meteen te roepen, vergetend dat Harry van niks wist. ‘Ginny, Ik ben niet zwanger!!!’
Harry zat nog steeds met de Profeet in zijn handen en viel spontaan van zijn stoel na die mededeling. Ginny vloog op haar af en begon druk te praten, Harry zat stomverbaasd op de grond naar zijn vriendinnen te kijken.
‘Als ik even mag onderbreken.!…’ probeerde hij. ‘Halloooo?!’
De twee meiden vielen stil.
‘Hoorde ik jou nou zojuist zeggen dat je niet zwánger bent?! Waarom wist ik dat nou weer niet?’ vroeg hij geïrriteerd.
Ginny keek hem een beetje beledigd aan, ‘Je hoeft toch niet alles te weten?’
‘Mag ik dan wel weten van wie je zwanger had kunnen zijn?’ vroeg hij toen.
Hermelien keek hem aan. ‘Van Charlie…’
Harry’s mond viel open van verbazing, hij schudde zijn hoofd en liep weg.
Ginny leek het niet eens te merken, ze hurkte neer bij de haard en zei: ‘Hermelien, je moet het wel aan Charlie vertellen… Heb je trouwens zin om morgenavond te komen eten op Het Nest? Ma vroeg of ik je wilde uitnodigen, Ron gaat Esther aan de familie voorstellen…’
‘Ja, ik wilde van het weekend even naar Zweinstein gaan om met Charlie te praten, en ja dat is goed, morgenavond zei je? Uur of zeven?’ Ze begon haar knieën te voelen, die nog voor haar eigen haard lagen en beëindigde het gesprek met haar vriendin.

Ze had niet veel meer van Charlie vernomen sinds ze weg was gegaan van Zweinstein en dat deed eigenlijk best pijn… Ze wilde het niet toegeven, maar ze miste hem ontzettend.
Vandaar dat ze zich stiekem erg verheugde op het uitje naar Zweinstein.
Opeens kreeg ze vlinders in haar buik! Zei Ginny nou net dat Ron Esther aan de familie ging voorstellen?! Dan moest Charlie er ook zijn…! Huppelend ruimde ze toen haar appartement op, ondertussen bedenkend wat ze morgenavond zou aantrekken.

Hagrid liep mopperend terug naar zijn huisje na de zoveelste moeizame les die hij samen met Charlie had gegeven; hij had gelijk gekregen, sinds Hermelien weg was, was Charlie niet te genieten geweest en heel wat leerlingen waren daarvan al de dupe geworden.
Hij zuchtte eens diep. Toen die derdejaars vandaag in huilen was uitgebarsten na die uitbarsting van Charlie, had hij besloten dat iemand hem moest vertellen dat hij onredelijk was en dat hij er niet populairder op werd…
Hij besloot naar zijn werkkamer te gaan.
Toen hij even later voor Charlies kamer stond en op de deur klopte, hoorde hij een norse ‘Binnen!’ en liep voorzichtig de kamer in. Charlie keek even op en boog zich toen weer over zijn nakijkwerk. ‘Wat is er?’ vroeg hij zonder hem aan te kijken.
Hagrid ging zitten, omdat hij moe werd van het gebukt staan.
‘Charlie,’ begon hij dapper ‘ik moet eens met je praten…’
‘Moet dat echt nu?’ vroeg deze met gefronste wenkbrauwen.
‘Ja, dat moet nu, je verbergt je in je werk en bent al twee weken niet te genieten! Vanmiddag had je die derdejaars, kom hoe heet ze,… Irene, zelfs in tranen, terwijl dat toch niet de eerste flubberwurm was die om zeep geholpen werd!’
Charlie keek hem aan en haalde met een vermoeid gebaar zijn hand door zijn haar.
‘Ik weet het Hagrid, je hebt gelijk, ik was onredelijk, vanmiddag. Ik zal Irene mijn excuses aanbieden, maar ik voel me gewoon beroerd… Ik mis Hermelien.’ bekende hij toen.
Hagrid grinnikte, hoewel hij niet verwacht had dat Charlie dat zou zeggen, ‘Nou, dan is er nog maar één mogelijkheid; je gaat naar haar toe en zegt wat je voelt!’
Charlie glimlachte flauwtjes en keek zijn vriend en collega aan. ‘Ik heb niet veel keus, wel? Morgen ga ik eten op Het Nest, ik heb stille hoop dat ze er ook zal zijn…’

Hermelien was er niet helemaal bij… Ze zat dromerig voor zich uit te staren met een veer in haar hand. Haar kersverse collega, een vlotte meid genaamd Ivanka , zwaaide met haar hand langs haar gezicht. ‘Hallo, ben je er nog?’ vroeg ze. Hermelien schrok op uit haar overpeinzing en keek haar collega versuft aan.
‘Jij was ver weg!’ zei Ivanka lachend.
Hermelien was in haar gedachten al op Het Nest, ze had bedacht wat ze tegen Charlie zou gaan zeggen als hij er daadwerkelijk zou zijn, wat ze niet eens zeker wist…
Ze lachte vaag naar Ivanka, die nogal nieuwsgierig was aangelegd. Ze had haar niet verteld over Charlie hoewel ze wel gevraagd had of ze een relatie had. Ze was er niet op in gegaan, haar “relatie” met Charlie was dermate ingewikkeld dat ze geen zin had om het uit te leggen. Bovendien wist ze zelf niet eens of er überhaupt een relatie was tussen hen…
Ze was blij toen het vijf uur was en ze naar huis mocht, normaal had ze het best naar haar zin, maar vandaag schoot het niet op.
Snel verdwijnselde ze naar huis en kleedde zich om; ze had al precies bedacht wat ze aan zou trekken; een nauwsluitende, paarse wollen trui met een grote col en een zwart rokje eronder en haar zwarte laarzen. Ze fatsoeneerde snel haar haren en deed een mantel om. Toen verdwijnselde ze naar Het Nest.

Het was al aardig druk toen ze haar opwachting maakte; de deur werd open gedaan door Ginny, die haar vriendin blij omhelsde. ‘Fijn dat je er bent! Kom erin!’
Hermelien keek haar een beetje nerveus aan. ‘Hoe zie ik eruit?’ vroeg ze zachtjes, terwijl ze naar de gezellige keuken liepen.
‘Prachtig,’ fluisterde Ginny terug, ‘heb je die laarzen nieuw? Mooi…’ zei ze een beetje jaloers.
Hermelien knikte snel, ‘Is hij er ook?’
Ginny wist uiteraard meteen wie ze bedoelde. ‘Hij is er nog niet maar kan elk moment arriveren.’
Hermelien slikte even, ze voelde een golf van misselijkheid opkomen. Nu ze niet zwanger was zou hij sowieso niet met haar trouwen, bedacht ze een beetje triest; heel stiekem had ze toch gehoopt dat ze zwanger zou zijn, al was het maar omdat Charlie dan bij haar zou blijven… Maar toen vermande ze zichzelf; het was tenslotte zo dat ze niet wilde dat hij bij haar zou blijven voor de baby….
Ze keek even snel om zich heen; Harry was er uiteraard ook en Fleur en Bill met Daniël en de tweeling met aanhang. Ron en Esther waren er nog niet.
Toen voelde ze kippenvel over haar rug lopen, hoewel ze met haar rug naar de deur toe zat, voelde ze dat hij was binnengekomen. Voorzichtig draaide ze zich om en inderdaad, daar stond hij… Ze had het gevoel dat zijn persoonlijkheid de hele kamer vulde en ze bleef hem gefixeerd aanstaren met, ongetwijfeld, een versufte blik in haar ogen.

Charlie had zich moeten haasten; het was druk op Zweinstein en hij had graag dat zijn werk klaar was. Gejaagd had hij zijn koffer gepakt, hij zou vannacht op Het Nest blijven logeren.
Wat later dan gepland verdwijnselde hij uiteindelijk naar Het Nest.
Met een mengeling van zenuwen en blijheid omdat hij haar waarschijnlijk weer zou zien liep hij richting zijn ouderlijk huis. Hij haalde diep adem en opende de deur. Hij hoorde de stemmen van een aantal van zijn broers al van veraf en met een blij gevoel stapte hij de warme keuken in.
Daar zat ze … Nog mooier dan hij zich herinnerde en met een gezonde blos op haar wangen. Zijn ogen haakten zich in de hare en hij nam zich op dat moment voor haar eerlijk te zeggen wat hij voor haar voelde! Hij realiseerde zich met een schok hoeveel hij haar gemist had; waren het echt maar twee weken geweest? Automatisch gingen zijn ogen naar haar buik. Hij vroeg zich af of je het al zou kunnen zien als ze zwanger zou zijn en even stroomde er een warm gevoel door hem heen, stel dat ze zijn kind droeg….?

Ze zag hem kijken en besefte dat ze het snel zou moeten vertellen. Ze stond op, zonder zijn blik los te laten. Ze liep op hem af en wenkte dat hij mee moest lopen.
Snel liep hij achter haar aan, ondertussen genietend van het uitzicht.
Ze liep naar boven en trok hem mee Ginny’s oude kamertje in, dat nu een logeer kamer was. Ze ging op het bed zitten en staarde naar haar voeten.
Charlies gevoelens streden om voorrang; aan de ene kant zou hij apetrots zijn als ze zijn kind droeg, aan de andere kant wilde hij dat hij het zich kon herinneren…
Hij ging naast haar zitten en pakte teder haar hand vast. Voorzichtig keek ze opzij.
‘En?’ vroeg hij alleen. Ze schudde haar hoofd.
‘Nee, ik ben niet zwanger…’
Hij wist niet zo goed of hij nou blij moest zijn of niet en hij kon ook niet zo goed aan Hermelien zien of ze er blij om was of niet…
‘En, dat is toch goed nieuws?’ peilde hij voorzichtig, nog steeds haar hand vasthoudend.
Hermelien begon, tot zijn verbazing te huilen. Hij keek haar verward aan en pakte haar gezicht vast.
‘Wat is er dan nu?’ Hermelien kon het niet meer voor zich houden en gooide het eruit.
‘Ja, voor jou! Nu hoef je niet met me te trouwen, heb je geen verplichtingen meer!’
Geschokt keek hij haar aan, dacht ze dát?!.
Hij besloot dat nu het moment daar was, zij was tenslotte ook eerlijk geweest. Hij haalde diep adem en zei teder:
‘Lieve, lieve schat,… Ik wil dólgraag met je trouwen, het maakt me niets uit of je nou wel of niet zwanger bent, ik hou van je, met heel mijn hart!’
Hermelien keek hem met vochtige ogen een beetje onbenullig aan, zijn woorden drongen niet meteen door… Toen bestudeerde ze zijn gezicht of ze het voor het eerst zag en er verscheen een grote glimlach op haar gezicht. Had hij haar nou zojuist ten huwelijk gevraagd?!? Charlie streelde haar wang en even gingen ze volledig in elkaar op. Toen kuste hij haar, dit keer met volle overtuiging en hartstochtelijk…..

Beneden, inmiddels, waren Esther en Ron ook gearriveerd, waardoor Hermelien en Charlie niet meteen gemist werden. Esther werd door Ron aan iedereen voorgesteld, hoewel ze Fred, George, Angelique, Ginny en Harry natuurlijk al kende, waardoor ze zich al snel op haar gemak voelde. Molly en Arthur leken erg in hun sas met de nieuwe vriendin van hun jongste zoon.
Na een tijdje was het eten klaar en riep Molly iedereen aan tafel. Het was Esther, die opmerkte dat Charlie ontbrak. ‘Zou Charlie ook niet komen?’ vroeg ze argeloos. Er viel een stilte en Ginny verschoot van kleur; zij had een uur geleden haar broer en vriendin naar boven zien vertrekken en had een vaag idee van wat daar gebeurde…
Ze probeerde hen af te leiden en riep dat ze vast even naar buiten waren gegaan, maar niemand geloofde het, aan het gegrinnik te horen.
Toen draaide iedereen zich om. Bovenaan de trap verschenen Charlie en Hermelien, die er allebei nogal verfomfaaid uit zagen…

Potterfreaky · Geplaatst: Wo Dec 20, 2006 21:22

Lieve Lezers,
Het spijt me erg, maar dit is het laatste hoofdstuk... Het verhaal is gewoon af... Ik wil graag iedereen bedanken, die gereageerd heeft, ik was en ben er erg blij mee.Ik wil graag even met name Smalofski, Mrs Charlie Weasley. Josse, HR-HP-RW en svp persoonlijk bedanken voor hun lieve pb's en Smalofski voor het beta'en!!!!!! love

Nou, veel plezier met het laatste stuk, Ik hoop dat jullie mijn nieuwe verhaal ook gaan lezen(duurt nog wel even..)

Hoofdstuk 19 Eind goed, al goed…

Iedereen staarde Charlie en Hermelien aan, de laatste begon nerveus aan haar kleding te plukken. Charlie deed echter of er niets gebeurd was en ging vrolijk aan tafel zitten. Hermelien volgde wat ongemakkelijk zijn voorbeeld en keek niemand aan. Zwijgend begonnen ze eten op te scheppen.
‘Esther, wat fijn dat je er bent, alles goed?’ vroeg Charlie tussen twee happen door.
Esther knikte, ze wist duidelijk niet zo goed wat te zeggen.
Toen besloot Bill dat het genoeg geweest was en stelde de grote vraag; ‘Waar waren jullie?’
Hermelien keek Charlie nerveus aan, ze hoopte dat hij een pasklaar antwoord had… Charlie deed echter net of zijn neus bloedde en zei rustig: ‘Hermelien en ik moesten even iets bespreken, niets dat jullie aan gaat, overigens….’
Ginny verslikte zich in een kippenbotje en even ging alle aandacht naar haar. De maaltijd verliep verder rustig, hoewel Hermelien steeds veel nieuwsgierige blikken op zich gericht voelde.
Na het eten was Ginny er als de kippen bij; ‘Wat is er nou echt gebeurd?’ vroeg ze gretig aan Hermelien.
‘Dat zijn dingen die ik niet met jou ga bespreken…’ antwoordde Hermelien met een grijns van oor tot oor, zodat Ginny precies wist hoe de vork in de steel zat. Met open mond keek ze Hermelien aan, dat had ze toch niet verwacht van haar redelijk brave vriendin…..

Bill liep na het eten rechtstreeks naar Charlie en trok hem mee de tuin in.
‘Jij en ik gaan eens praten, broertje!’ zei hij vastberaden. Charlie haalde zijn schouders op; hij had niet zo veel keus, aangezien Bill hem mee sleurde…
‘Waar ben je mee bezig?’ vroeg Bill op de man af.
‘Lang verhaal, maar ik kan je vertellen dat het erg serieus is. Wat er daarstraks gebeurd is bespreekt een heer niet met anderen, maar ik kan je wel vertellen dat het heel bijzonder was…’
Bill bestudeerde zijn broer en moest lachen, ‘Jij bent echt verliefd, hè!’
Charlie knikte, ‘Ik ben haar al eens bijna kwijt geweest, ik laat haar nooit meer gaan! En als je het niet erg vind ga ik nu naar haar toe, want ze moet nog één belangrijke vraag beantwoorden…’
Bill begon te grijnzen en keek zijn broer na, die met grote stappen terug het huis in liep.
Ja, hij was er vrij zeker van dat er binnenkort weer een feestje zou zijn op Het Nest…

Hermelien zat net met Esther te praten, toen ze Charlie weer binnen zag komen. Onmiddellijk was ze de draad van het verhaal kwijt en Esther begon te grinniken; ze was niet de enige die verliefd was, hier…
Toen schraapte Charlie luid zijn keel: ‘Mensen, familie, Ik wil graag even stilte!’ Hij liep op Hermelien af en ze kreeg een hoofd als een boei.
Toen knielde hij voor haar neer en vroeg heel teder;
‘Lieve, lieve Hermelien, wil je met me trouwen?’
Er viel een stilte, Alleen Molly snikte zachtjes op de achtergrond.
Hermelien keek hem liefdevol aan en zei toen luid en duidelijk: ‘Ja, Charlie, dolgraag!’
Op dat moment barstte er een orkaan van geluid los, hoewel Charlie en Hermelien daar weinig van mee kregen, zij waren innig verstrengeld in een kus.
Toen Hermelien de kus beëindigde, werd ze zowat omver gelopen door haar aanstaande familie leden; Molly jammerde luidkeels dat ze het al zolang gehoopt had en dat ze zo blij was voor hen, terwijl ze de tranen uit haar ogen wreef!
Arthur Wemel was iets minder emotioneel, maar kuste Hermelien warm op haar wang en zei: ‘Hermelien, ik zou geen betere partner wensen voor mijn zoon, ik wens jullie veel geluk toe!’

Toen de rust een beetje was teruggekeerd hadden ze eindelijk kans gezien om even te ontsnappen. Ze liepen innig gearmd door de tuin van Het Nest.
‘Weet je,’ zei Hermelien liefdevol, ‘ik weet nu zeker dat er niets gebeurd is, vorige maand!’ Charlie keek haar verwonderd aan, ‘Hoezo weet je dat zeker?’
‘Charlie, dit was zo bijzonder, dat kan ik gewoonweg niet vergeten zijn!’
Hij grijnsde breed. ‘Bedankt!’
Ze liepen weer terug naar Het Nest en maakten ondertussen plannen.
‘Charlie, waar gaan we wonen? Ik kan je niet de hele week missen als je op Zweinstein bent…’
Charlie keek haar aan, daar had hij nog niet over nagedacht..
‘Ik zou eens kunnen kijken of er niet een huisje te vinden is in Zweinsveld... ‘
Hermelien keek hem vrolijk aan, dat leek haar wel wat, zo dicht bij Charlie en Zweinstein wonen! Gearmd liepen ze de warme keuken weer in.
‘En?’ vroeg Ginny meteen, ‘Wanneer gaat de grote dag plaatsvinden?’
‘Zo snel mogelijk!’ zei Charlie terwijl hij verliefd naar zijn aanstaande keek.
‘Nou,’ zei Ginny terwijl haar ogen twinkelden, ‘dan moet het maar een dubbele bruiloft worden…’
Hermelien keek haar schaapachtig aan, terwijl Harry naast Ginny ging staan. Plots werd de hele keuken stil. Harry keek de keuken rond en zei: ‘Ja inderdaad mensen, deze jongedame zal binnenkort mevrouw Potter worden!’
En weer herhaalde het ritueel zich; iedereen feliciteerde het aanstaande bruidspaar en weer was Molly in tranen…

Epiloog

Het was een prachtige, winterse dag en er scheen een waterig zonnetje over Het Nest, dat weer prachtig versierd was, net als bij de bruiloft van Bill en Fleur.
Het was heel vroeg in de morgen en weer zat Charlie voor Het Nest te mijmeren. Nu echter was hij blij en trots en ook een beetje nerveus… Het was tenslotte niet elke dag je trouwdag…
Maar hij kon zich niets beters voorstellen dan de rest van zijn leven door te brengen met Hermelien… Hermelien! Als hij aan haar dacht begon hij al te glimlachen. Ze hadden pasgeleden een schattig oud huisje gekocht in Zweinsveld waar ze straks samen in zouden trekken.
‘CHARLIEEE!!’ Ja hoor, daar was zijn moeder alweer… Hij zuchtte diep en liep naar zijn ouderlijk huis, klaar voor de dag van zijn leven.

De dag werd inderdaad onvergetelijk; zowel Ginny al Hermelien straalden als nooit tevoren, ze waren prachtig! De ceremonie was romantisch en mooi, al was er op de achtergrond een zacht gehuil te horen van de jongste Wemel. Het was de pasgeboren dochter van Bill en Fleur, Charlotte. Hermelien keek er vertederd naar en legde haar hand op haar buik, die nu nog plat was, maar gauw dikker zou worden… Charlie zag het en kreeg tranen in zijn ogen, gelukkiger had hij niet kunnen zijn…
Molly legde ontroerd haar hand in die van Arthur. ‘Ik had toch gelijk, weet je.’ fluisterde ze. Arthur keek haar vragend aan.
‘Van een bruiloft komt een bruiloft…!'