[AF] Forgotten Memories

The lady of the lake · Geplaatst: Wo Feb 07, 2007 19:58

Hey, hier ben ik weer! Misschien kennen jullie mij nog van ‘The life and love of Lili and Draco.’ Nou, ik ga weer een nieuw ‘Draco’ verhaal schrijven! Het idee komt van een vriendin die een verhaal aan het schrijven was, maar die ging niet door. Dus nu doe ik het. Ik hoop dat jullie het leuk vinden. Ik zal elke week/anderhalve week proberen te posten. Reacties zijn altijd welkom!

Hoofdstuk 1

De jonge vrouw zat in de tuin. Ze droeg een grote strooien hoed die haar gezicht moest beschermen tegen de felle zon en las één van haar favoriete boeken. Ook al wist ze hoe het ging eindigen, toch moest ze elke keer op het einde huilen. Achter haar hoorde ze rennende voetstapjes op haar af komen.
‘Laura! Laura!’ Haar kleine zusje kwam op haar afrennen en wapperde wild met een brief in haar hand. Laura veegde snel een rollende traan weg en keek glimlachend op. ‘Laura, post! Kijk, is dit niet de stempel van de Malfidussen?’
Laura pakte de brief uit haar handen en streek over de stempel heen. ‘Ja, wat vreemd…’

De Malfidussen waren bekend in de gehele tovenaarswereld. Maar veel minder bekend was Laura’s overleden vader. Hij had een galagewaad ontwerpbedrijf dat best aardig liep. Eén van zijn klanten was Narcissa Malfidus. Toen hij ziek werd en niet meer kon werken, ging zijn bedrijf failliet, en daarmee was hij alles kwijt geraakt. Zelfs zijn huis. Als allerergste stierf zijn vrouw een paar maanden daarna. Ook al had Narcissa Malfidus puur zakelijk contact met hem, op ten duur kreeg ze toch medelijden met de man en zijn pasgeboren baby en dochter van vijf. Ze kregen toestemming om in één van de huizen van de Malfidussen te gaan wonen. Het huis was ruim en in een Victoriaanse stijl gebouwd. De tuin was overwoekerd en de muren konden wel een likje verf gebruiken. Maar toch lukte het ze om er hun thuis van te maken. Tot een paar maanden geleden toen haar vader uiteindelijk aan zijn ziekte stierf. Toen was de mooie droom ingestort. Maar dat deed Laura niet. Ze moest sterk zijn voor haar zusje. Zij was zeventien en daarmee de oudste. Ze stopte haar verdriet weg en gaf haar zusje een kitten. Een schrale troost, maar Laura had haar boeken en nu had Lizzie ook wat afleiding. Jaren hadden ze niets gehoord van de Malfidussen, dus dit was een complete verassing.

Ze schuurde de brief open en las hem aandachtig.

Geachtte mevrouw Laura Summerberry,

Gecondoleerd met het verlies van uw vader. Ik kende hem zelf niet zo goed. Het spijt mij dan ook om u op dit moment dit nieuws te brengen maar later was echt onmogelijk. Aangezien u vader is overleden en daarbij geen gebruik meer maakt van onze woning, moet ik u vragen om zo spoedig mogelijk te vertrekken. Aangezien u minderjarig bent en daarmee de oudste in het huishouden en ook, zover ik weet, niet getrouwd bent met iemand die dat wel is, heeft u geen recht meer op de woning. Mijn zoon komt binnenkort langs om de sleutel op te eisen. Vanaf die dag is het van hem en hebben jullie een maand de tijd om dan een ander onderkomen te vinden.

Hoogachtend,
Lucius malfidus.

‘Laura?’ Hoorde ze Lizzie vragen. ‘Is alles goed? Je handen trillen helemaal.’
Geschrokken keek ze op. ‘Nee, Liz, het is helemaal niet goed.’
Lizzie trok de brief uit haar handen en begon hem ook te lezen. ‘Wat!? Maar wat bedoelt hij daarmee? Moeten we weg?’
Laura staarde naar het bleke gezicht van haar zusje. ‘Dat gaat helemaal niet gebeuren.’ Zei ze sterk. ‘Dát gaat niet gebeuren, zeker niet.’ Ze stond op en liep het huis binnen op zoek naar mevrouw Tumble. Het was de enige huiself die ze hadden en ze respecteerden haar enorm. Doordat mevrouw Tumble niet de hele tijd afgesnauwd werd, zoals andere huiselfen, was ze niet bang voor haar meesters maar werd zij zelfs als een gelijke behandeld. Wat Laura als vanzelfsprekend vond. Bovendien wist zij altijd raad. Lizzie liep huilend achter haar aan.

Toen mevrouw Tumble de brief had gelezen kon ze niets uitbrengen. Totaal geschrokken omhelsde ze de twee meisjes. Ze was altijd al een beetje een moeder voor hen geweest.
‘Trouwen…’ Bracht Laura moeizaam uit. ‘Ik zal moeten trouwen en snel.’
‘Trouwen!’ Riep Lizzie. ‘Jíj? Maar je bent toch helemaal niet verliefd ofzo?’
Laura zuchtte en schudde haar hoofd van nee.
‘Maar er zijn wel mannen verliefd op jou, toch?’ Mevrouw Tumble kreeg een hoopvolle blik in haar ogen. ‘James, de zoon van de bakker, Timothé, die brengt altijd bloemen voor je mee als hij op bezoek komt of Tom, je zei eerst toch dat hij zo’n mooie glimlach had?’
Laura zuchtte nog dieper. ‘James is de grootste klier die ik ken, verder kan ik me echt niet getrouwd zien met Timothé. En ik heb gezegd dat Tom een gézellige lach had, qua geluid dan, mooi wit kan je ze ook niet echt noemen. Nee, die zijn niks voor mij.’
‘Kan je niet trouwen en daarna scheiden?’ Vroeg Lizzie.
‘Nee.’ Antwoordde Laura boos.
Lizzie keek meteen weer verdrietig.
‘Sorry,’ Ze Laura snel. ‘Maar ik vind het zó gemeen. Ik ben zeventien, over zes maanden ben ik jarig! Het is gewoon niet eerlijk. Hij zet ons gewoon op straat!!! De schroft!’
‘Ssst.’ Mevrouw Tumble keek naar Lizzie. ‘Niet schelden waar je zusje bij is!’
Opeens barstte Lizzie weer in gehuil uit. ‘Ik wil niet weg! Dit is ons huis! Al mijn herinneringen van pappa zijn hier! Alstjeblieft, ik wil niet weg!!!!’ Hysterisch rende ze naar haar kamer. Mevrouw Tumble gaf Laura een hou-vol-meisje blik en volgde Lizzie. Laura bleef nog een tijdje in de kamer zitten. De zon was verdwenen en uit de plaatsvervangende wolken drupte regen tegen het raam aan. Ze moest een man vinden, en snel. Maar ze wilde helemaal niet met de eerste beste trouwen die ze tegen kwam. Eigenlijk wilde ze helemaal niet trouwen. Maar ja, hier weg… Ze keek om haar heen. Al haar herinneringen waren hier, hier was ze opgegroeid. Straks zou dat allemaal weg zijn en voor wat? Een verwend zoontje? Nee, dacht ze vastbesloten. Dat ging niet gebeuren. Ze moest een man vinden. Maar waar?

Ik hoop dat jullie het tot nu toe wat vinden! Smile

The lady of the lake · Geplaatst: Di Feb 13, 2007 14:06

Dankjewel Potterfreaky voor je PBtje!

Hoofdstuk 2

‘Ik ga even een wandeling maken!’ Riep Laura in de deuropening.
‘O! Ga je een verloofde zoeken?!’
Laura wierp haar zusje een boze blik toe en gooide de deur dicht. Ach ja, Lizzie deed ook niets anders dan hopen. Net als zij. Maar iemand zoeken die ook maar een beetje in de buurt kwam als geschikte huwelijkskandidaat was toch een stuk moeilijker dan gezegd. Tenslotte, de leuke mannen kwamen nou niet bepaald uit de lucht vallen. Laura keek naar de lucht. Nee, geen mannen maar wel wolken, regenwolken, ze zou moeten opschieten. Ze liep de hoofdweg af en sloeg een bospaadje in. Laura zocht de kersenstruiken. Haar maag knorde, ze hoopte dat ze vandaag wat extra’s zouden kunnen krijgen in plaats van droog brood en de nog onrijpe groentes uit mevrouw Tumble’s groentetuintje.Aan haar riem hing een jutte zakje om de kersen in te bewaren. De struiken waren laat met bloeien en er was dus nog niet zoveel. Laura zuchtte. Vandaag dus weer niets.

Een paar kilometer verder, zat een vrouw met lange lichtblonde haren een schaaltje vol met kersen op te eten. Eén voor één stopte ze de kersen in haarmond en zoog erop alsof het een snoepje was.
‘Draco, houdt eens op met ijsberen. Je maakt zelfs mij zenuwachtig.’ Commandeerde ze.
‘Moeder, dat kan ik niet.’ Antwoordde de jonge man die hetzelfde blonde haar en dezelfde voorname gezichtsvormen had als de vrouw. ‘Begrijp je dan niet hoe opgewonden ik ben. Ik krijg straks eindelijk mijn eigen huis. Eindelijk na al die jaren.’
‘Nou, ik zou me er nog niet zo erg op verheugen. Het huis is oud en uitgewoond. Een vrij arme familie heeft er gebruik van gemaakt. Van die dreuzel liefhebbers. Het zou er nu wel niet uitzien. Ik snap echt niet waarom je niet liever dat huisje in de bergen wilt. Dat is zoveel-’
‘Ik wil dát huis.’ Zei hij absoluut.
Zijn moeder zuchtte. ‘Oké, wat jij wilt. Vlieg er maar heen en kijk maar of je het dan nog zo leuk vindt.’

Een paar kilometer terug was Laura tegen een boom aangekropen. Ze sloeg haar armen over haar knieën en snikte. Ze wist het nu echt niet meer. Ze zouden binnenkort uit hun huis gegooid worden, waar moesten ze dan heen? Ze hadden nog geeneens genoeg geld om eten te kopen! Laura bleef nog een tijdje zitten en voelde hoe de druppels op haar hoofd begonnen te vallen. Opeens begon het heel hard te waaien. O nee, het zou gaan onweren! Snel krabbelde ze overeind en rende terug. Harde rukwinden zorgden ervoor dat ze bijna omviel. Blaadjes en takjes sloegen tegen haar gezicht aan. Ze gaf een gil en hoorde tot haar verbazing ook iemand schreeuwen. Laura keek omhoog en zag iets op haar afkomen. Voordat ze de kans kreeg om uit de weg te gaan, viel het ding met een grote klap tegen haar aan. Ze viel op de grond en haar hoofd raakte hard de uit de grond stekende wortels van een boom. Een felle pijn ging door haar heen en ze zag sterretjes. Ze probeerde haar hoofd op te tillen maar die voelde heel zwaar aan en toen was alles opeens zwart.

Laura opende haar ogen. De zon scheen fel in haar ogen en ze knipperde moeizaam. Haar hand lag op een tak. Toen ze haar hoofd omdraaide zag ze echter dat het de steel van een bezem was. Ze probeerde omhoog te komen maar haar lichaam voelde heel zwaar aan. Versuft merkte ze dat er iemand op haar lag.
‘Hé, hé…’ Zei ze moeizaam terwijl ze de persoon zachtjes heen en weer schudde. De persoon antwoordde niet. Aan zijn figuur te zien was het een man. Hij lag op zijn buik, zodat ze zijn gezicht niet kon zien. Zijn blonde hoofd rustte op haar borst en die van hem ging rustig op en neer. Het leek wel alsof hij sliep. Voorzichtig raakte ze zijn haar aan. Het voelde zacht en rook naar rozenwater. Toen ze haar vingertoppen zag, waren die bebloed. Ze voelde een paniekerig gevoel in haar opkomen en schoof met moeite onder hem vandaan. Voorzichtig probeerde ze hem om te draaien. Dat ging vrij moeilijk aangezien hij een stuk groter was dan haar. Maar uiteindelijk lukte het haar. Zijn gezicht was onaangetast, maar er liep wel een opgedroogde stroom bloed over zijn voorhoofd. Zijn blouse was gescheurd bij de mouwen en aan de voorkant, en op de hoofdwond na leek alles in orde. Ze bekeek zijn gezicht nog eens. Laura kende hem niet, anders had ze hem zeker wel onthouden. De man was knap. Dat was wel te zeggen. Hij had een vrij klassiek gezicht, een rechte neus en volle lippen. Mooie lippen, lippen om te kussen. Laura bloosde ondanks dat hij haar gedachtes natuurlijk niet kon lezen. Waarom dacht ze daar nou aan? Ze kende hem geeneens en ze dacht nu al aan kussen met hem. Maar ja, hij was tenslotte wél uit de lucht komen vallen. Laura grinnikte in zichzelf. Opeens werd ze serieus. Zou ze het durven? Om hem te kussen? Ze was benieuwd hoe dat zou zijn. Met al die boerenpummels in het stadje, stond ze nou nooit echt op springen om hun te kussen. Maar hij, hij was knap en redelijk schoon. Vóór die val wás hij schoon geweest. Ze boog zich voorover. Een zenuwachtig gevoel maakte haar misselijk. Heel vluchtig raakte haar lippen de zijne. De man maakte een geluidje diep in zijn keel. Verschrikt sprong Laura op. Hij bewoog zijn hand even maar lag daarna weer compleet stil. Laura lachte om zichzelf. Ze keek weer naar zijn wond. Die zou verzorgd moeten worden. Mevrouw Tumble zou er wel één van haar zalfjes op kunnen doen. Maar dan zou hij wel eerst wakker moeten worden. Met haar voet begon ze hem wild heen en weer te schudden.
‘Hé! Hallo?! Wakker worden!’
Maar het had allemaal geen zin. De man was niet wakker te krijgen. Wat ze ook deed. Maar hij zou en moest met haar mee komen. Had ze haar toverstok nou maar bij haar… Opeens kreeg ze een idee. Ze pakte zijn laarzen beet met beide handen en begon hem mee te trekken. Ze zou na een tijdje wel pijn krijgen maar hem optillen ging waarschijnlijk ook niet. Ze was tenslotte maar een kleintje met haar één meter zestig. En hij, nou, ze schatte hem bijna twee meter. Dus sleepte ze hem maar het bos uit. Nou ja, haren wassen kon hij bij haar thuis wel…

Reacties zijn altijd welkom!

The lady of the lake · Geplaatst: Ma Feb 19, 2007 16:47

Dankjewel Josse en Duffie! En natuurlijk ook als je een PBtje in de reageertopic hebt achtergelaten!

Hoofdstuk 3

Mevrouw Tumble klikte met haar tong.
‘O jee, dat is een ernstige hoofdwond.’
‘Echt waar?’ Laura hoopte dat het niets ernstigs zou zijn, maar zodra ze thuis was gekomen had mevrouw Tumble haar wel van gedachten laten veranderen.
‘Ja, als je hem niet had meegenomen had het wel eens een infectie kunnen worden. En dan zou het waarschijnlijk niet zo goed met hem afgelopen zijn…’
Laura merkte tot haar eigen verbazing dat ze tranen in haar ogen had. ‘Het komt toch wel goed met hem?’ Vroeg ze.
‘Ja meisje, nu wel. Wees nou maar niet zo ongerust. Trouwens, als jij daar ook wie weet hoeveel minuten in de regen hebt gelegen…. Ga maar gauw een warm bad nemen en snel een pyjama aan trekken. Straks hebben we twee zieken.’
Laura knikte en snelde zich naar boven. Ze nam een warm bad met amandelolie en trok een witte nachtjapon van kasjmier aan. Daaroverheen droeg ze een witte wollen ochtendjas met wijde mouwen, die ze met een breed satijnen lint in haar middel vastbond. Al deze dingen waren nog van haar moeder geweest. Nu had ze er geen geld voor gehad. Ze haalde snel een borstel door haar blonde haren en ging vlug weer bij hun gast kijken.

Mevrouw Tumble had voordat ze wegging een beker melk naast het bed gezet voor als hij bij zou komen en dorst zou hebben. De man lag op zijn rug en had nog steeds zijn ogen dicht. Zijn borst ging rustig op en neer. Een paar minuten bleef ze bij het voeteneind staan en bekeek ze hem rustig. Aan zijn pink droeg hij een ring met een diamantje. Een echte? Ze vroeg zich af wie hij was. En ook al kende ze hem nog niet zo goed, helemaal niet eigenlijk, toch voelde ze een soort van band met hem. Opeens begon hij te bewegen. Hij rekte zich uit en begon kleine geluidjes te produceren. Laura keek vertederd naar hem. Op de één of andere manier herinnerde hij haar aan een klein jongetje. Hij opende zijn ogen. Laura zag dat ze een grijze kleur hadden. Wat vreemd, ze had blauw verwacht. De ogen keken haar aan met een blik van ontzag. De man opende ook zijn mond en sprak.
‘Ben ik dood?’ Hij liet de vraag zo normaal klinken. Laura staarde naar hem. Toen wierp ze een blik in de spiegel naast haar. Ze was compleet in het wit en haar lange blonde haren hingen los. Haar blauwe ogen waren groot van verbazing en domineerde haar gezichtje. Hij dacht waarschijnlijk dat ze een engel was.
‘Nee.’ Antwoordde ze. Toen realiseerde ze dat dat antwoord hem natuurlijk niet tevreden zou stellen. ‘Nee, je was gewond en buiten bewustzijn.’
‘O.’ De man keek dwars door haar heen. Toen sprak hij weer. ‘Ik- ik ben Draco.’ Zei hij tenslotte. Laura knikte bemoedigend om hem verder te laten spreken. ‘Ik ben Draco… Draco…’ Hij fronste zijn wenkbrauwen. ‘Draco.’ Zei hij weer. ‘Mijn achternaam… Ik weet niet…’ Hij keek haar vragend aan. Laura schudde haar hoofd en keek bang naar hem. ‘Ik- ik weet niet hoe ik heet. Ik weet niet hoe ik heet!’ Een paniekerige blik verscheen op zijn gezicht. ‘Mijn naam! Ik weet niet wie ik ben! Wie ben jij?’
Laura kon niets uitbrengen. ‘Wie ben jij!?’ Riep hij steeds. Hij sprong uit bed en liep naar haar toe. Laura zette een stapje naar achter. Hij greep haar pols en belette haar weg te gaan. ‘Waar ben ik ? Wat is dit voor huis? Woon ik hier?’ Laura werd steeds banger. Hij was ontoerekeningsvatbaar. ‘Wie-ben-jij!’ Hij begon steeds harder in haar pols te knijpen.
‘L-laura.’ Stamelde ze.
‘Laura.’ Herhaalde hij.

Opeens werd de deur open gegooid.
‘O!’ Lizzie sloeg haarhanden tegen haar mond en keek verschrikt naar Laura en vervolgens naar Draco. ‘O! Jij bent vast Laura’s verloofde! Ik ben zo blij je met haar wilt trouwen!’
Laura sperde haar ogen wijd open. ‘Verloofde?’ Vroeg ze bibberend.
‘Verloofde?’ Vroeg Draco even verbaast. Maar hij werd al wat kalmer. Hij keek naar Laura. Zij staarde naar de grond. Hoe moest ze deze situatie nou weer uitleggen?
‘O, ik begrijp het. Denk ik.’ Draco liet snel haar pols los. Laura begon wild over de rode afdruk te wrijven. ‘Het spijt me.’ Mompelde hij.
Lizzie liep naar hem toe en stak haar hand uit. ‘Ik ben Elizabeth.’ Ze gaf hem een bijna koninklijk handje. Draco pakt haar kleine handje beet en schudde die zachtjes.
‘Ik ben twaalf. Bijna dertien.’ Voegde ze eraan toe.
‘O.’
‘Hoe oud ben jij?’
De frons verscheen weer op zijn gezicht.
‘Nou?’
‘Ehm…’
Laura ging tussen hun in staan en draaide zich naar Lizzie. ‘Draco heeft daarnet een ongeluk gehad.’
‘O, wat is er gebeurd dan?’
Laura ging verder. ‘Hij heeft een hele harde klap gehad waardoor hij zich nu even niet meer
zoveel kan herinneren.’
‘O.’ Zei Lizzie weer. ‘Weet je nu niet meer hoe je Laura hebt ontmoet?’
Draco keek naar Laura en boog zijn hoofd. ‘Nou, nee. Ik weet eigenlijk helemaal niets meer behalve dan dat ik Draco heet.’
‘Dat is rot. Maar ik ben nog steeds wel heel blij. Want,’ En toen richtte ze zich naar Laura ‘dat betekent dat wij niet hoeven te verhuizen. Jeee!!!’
‘Ga maar even mevrouw Tumble halen, Liz.’ Het meisje rende de kamer uit, terwijl ze nog steeds kreten uitte van vreugde. Laura keek naar Draco. Zijn ogen vroegen om uitleg.
‘Hoe gaat het?’ Vroeg ze om van onderwerp te veranderen.
‘Nou, ik heb echt een gigantische pijn in m’n kop, verder weet ik niet waar ik ben óf wie ik ben, of wie jij bent… Dus je hoeft je over mij echt geen zorgen te maken hoor.’
Laura schrok zichtbaar van zijn snauwerige antwoord.
Draco zuchtte. ‘Sorry, oké. Ik ben gewoon nog een beetje in de war. Ik hoop maar dat mijn geheugen in een paar dagen weer terug komt. Want ik heb zo’n gevoel dat ik nog wat moest doen, alleen het probleem is dat ik dus niet meer weet wat ik moest doen.’
‘Tja…’ Laura wist het ook niet.
Hij keek haar aan. ‘Zeg, wat is er precies met mij gebeurd?’
‘Nou, dat zei ik toch al. Je hebt een harde klap gehad.’
‘Ja, maar van wat? En hoe kwam dat dan? Wie heeft mij trouwens gevonden?’
‘Ho, ho. Eén vraag per keer.’
Draco keek haar afwachtend aan. Laura besloot om de waarheid te vertellen. Nou ja, een deel daarvan.
‘Je bent van je bezem afgevallen.’
‘O… en toen?’
‘Nou, toen heb ik je gevonden.’
‘En verder…?’
‘Nou, ik heb je toen bij mevrouw Tumble gebracht.’
‘Mevrouw Tumble?’
‘Ja, onze huiself.’
‘Huiself…. O ja! Huiselfen. Die dingen.’
‘Dingen?! Ze hebben gevoel hoor. In dit huis worden huiselfen als gelijke beschouwd! En trouwens…’ Voegde ze eraan toen ‘toen je hier in het verleden op bezoek kwam, was je dol op mevrouw Tumble!’
‘O ja?’ Hij haalde zijn wenkbrauwen op. ‘Waarom kan ik me dat zo moeilijk voorstellen? En ik ben dus hier al vaker geweest?’
‘Eh, ja.’
‘Hoe vaak dan?’
‘Eh, vaak…’
‘O? En ik had je zusje nog nooit ontmoet?’
Laura beet op haar lip. ‘Nee.’ Ze staarde hem zenuwachtig aan. Maar gelukkig haalde hij alleen zijn schouders op en vroeg niets meer.
‘Wil je wat eten ofzo? Of misschien iets drinken?’ Ze wierp een blik op het glas melk. ‘Iets kouds?’
‘Oke.’ Het bleef een tijdje stil.
‘Eh, daarheen.’ Laura wees naar de trap.
‘Ja, natuurlijk.’ Hij liep langs haar heen. Laura leunde tegen de deur aan en zuchtte. Waar was ze aan begonnen?

The lady of the lake

Dankjewel Josse! Sorry, dat het zo lang heeft geduurd. Misschien dat wat meer reacties zou helpen? Hint, hint…

Hoofdstuk 4

‘Zeg, hoe hebben wij elkaar trouwens ontmoet?’
Laura schrok en verslikte zich in haar thee. ‘Tja, dat is een lang verhaal…’ Zei ze proestend.
'Nou, vertel maar. Ik heb alle tijd.’
‘Nou, ehm… Ik was op weg naar, naarre…’
‘Naarre?’
‘Naar het dorp! En eh, toen ging ik wat kruiden kopen en, en toen zag ik jou. Ja, zo ging het.’
Draco trok zijn wenkbrauw op. ‘Werkelijk?’
‘Ahu.’
‘Wat verschrikkelijk saai! Zeg vertel me ook eens, waar woon ik eigenlijk?’
‘Waar je woont? Nou hier natuurlijk!’
‘Hier?’
‘Ja. Eigenlijk was je van plan om binnenkort bij ons te gaan wonen, maar deze situatie heeft alles een beetje versneld.’
‘O, oké.’ Hij bleef een tijdje stil en dacht na. ‘Maar moeten we geen huisje van ons eigen dan? Ik neem aan dat je ouders en je zusje dit nou niet zo prettig zouden vinden.’
‘Mijn ouders zijn dood.’ Deelde Laura koel mee. ‘Ik zorg voor mijn zusje want ze heeft niemand anders. En sowieso, niet iedereen heeft genoeg geld om een eigen huis te kopen.’
‘O, sorry. Ik neem aan dat we dat dus niet kunnen.’ Draco nam een hap van zijn eten. ‘Is er niets anders dan kool en aardappelen? Het is nou niet bepaald heerlijk ofzo.’
Bij die woorden sprong Laura uit haar stoel. ‘Niet heerlijk? Wees blij dat je wat te eten krijgt!’ O nee! Dacht ze. Een rijkeluiszoontje…
‘Sorry. Zei Draco opnieuw. Ongemakkelijk begon hij grote happen naar binnen te werken.
Zuchtend liet ze zich terug vallen in haar stoel. Waarom moest Lizie nou persé die kamer binnenstormen zodat zij nu moest liegen. Oké, ze had de waarheid moeten vertellen maar ze was gewoon een beetje overdonderd. En natuurlijk was dit dé kans. De kans om ervoor te laten zorgen dat het huis van hun bleef. Misschien zou ze nog geeneens met hem hoeven trouwen, misschien kon ze gewoon wachten tot dat rotjoch van die Malfdussen er aan zou komen. Verloofd was tenslotte toch ook een beetje getrouwd. Maar, dacht Laura, dan zou ze wel gebruik maken van een onschuldige man. Waarschijnlijk zou zijn familie zich op ten duur vreselijk ongerust maken. Misschien had hij zelfs al een vrouw en misschien ook nog wel kinderen! Dat kon ze hun niet aan doen. Maar aan de andere kant, ze zou hem alleen maar een tijdje lenen. Anders stonden hun op straat! Wat moest ze anders doen? Laura liet haar hoofd op haar handen rustte en sloot haar ogen.
‘Gaat het wel?’ Vroeg een stem van dichtbij. Té dichtbij. Toen Draco zorgzaam zijn handen op haar schouders legde, sprong Laura op alsof hij haar gebrand had.
‘Wat doe je?!’ Vroeg ze paniekerig.
‘Wat? Ik dacht alleen maar dat je je niet lekker voelde ofzo.’ Draco keek gekwetst en ging weer zitten. ‘Je bent nou niet bepaald dol op me, hé?’
‘Ik- ik schrok alleen maar. Hoe laat is het eigenlijk?’ Op dat moment sloeg de grote klok in de hal tien uur. ‘Tien uur? De dag gaat echt supersnel.’ Laura gaapte. ‘Ik ben eigenlijk al best wel moe. Ik denk dat ik alvast maar naar bed ga.’ Ze wierp een blik op Draco’s bord en zei streng: ‘Je gaat dat toch wel opeten hé? Het zou zonde zijn als je het liet staan.’
‘Ja.’ Zei Draco met tegenzin terwijl hij wat kool van de ene kant naar de andere kant op het bord verschoof. Laura liep naar boven en liet hem alleen.

Laura was al een tijdje in een diepe slaap toen ze opeens gewekt werd door vreemde geluiden. Ze fronste haar wenkrauwen maar reageerde niet, in de hoop dat de slaap terug zou keren. Opeens voelde ze dat de dekens verschoven en gillend kwam ze omhoog. Ze hoorde een mannenstem vloeken.
‘Je hoeft niet zo te gillen. Je lijkt wel een speenvarken!’
Laura negeerde de weinig flatteuze opmerking en draaide zich naar Draco om. ‘Wat doe jíj in míjn bed?!’
‘Ehm, even denken…’ Antwoorden Draco sarcastisch. ‘We zijn verloofd, of ben jíj dat soms vergeten?’
Laura schrok zich rot en trok de dekens terug en sloeg ze strak over haar lichaam. ‘Ehm, nee natuurlijk niet! Maar dat is nog geen reden voor jou om hier… je hebt je eigen kamer weet je nog?’
‘Ja, maar daar is het koud en vochtig.’ Antwoordde hij als een verwend jongetje. Laura wierp hem een kwade blik toe. ‘En trouwens,’ Vervolgde Draco, ‘Ik slaap toch liever tegen het warme lichaam van mijn aanstaande aan…’
‘Huh!’ Snoof Laura. ‘Ik dacht het toch niet! Als die kamer niet goed genoeg is, dan slaap je maar op de gang!’
‘Wat ben jij toch ouderwets! Het is toch heel normaal dat twee geliefden bij elkaar in bed slapen? Of ben je soms bang? Je hoeft heus niet zo preuts te doen, maagdje van me…’
Laura sprong uit bed. ‘Hoe durf je zo, zo… te spreken!’ Brieste ze. ‘Dat is het trouwens helemaal niet! Ik hou er gewoon niet van om met zo’n vervelende klier als jij in bed te liggen!’ Verschrikt sloeg ze haar handen voor haar mond. ‘Ik bedoel… je bent wel lief hoor, alleen…’
Draco keek haar gekwetst aan. ‘Nou, misschien is het maar beter dat ik me niets meer herinner, want als je altijd zo aardig tegen me bent…’
Laura voelde zich meteen schuldig. Hij kon er ook niets aan doen dat ze hem niet mocht. Hij hield waarschijnlijk van één of andere jetsetkoningin met lange benen en een hele hoop poen die in een landhuis hier ver vandaan smachtend op hem zat te wachtten. Maar dat mens kon wel even wachten hoor… ‘Ik weet zeker dat je geheugen binnenkort wel weer terug komt. Dat kun je weer aan al die fijne momenten van ons samen denken. En dan wordt je vanzelf weer een beetje de Draco die ik altijd al gekend hebt.’ Laura hoopte dat haar neus niet ging groeien.
‘Ja, ik hoop het ook.’ Zuchtte hij. ‘Misschien dat ik dan weet hoe ik je moet behandelen. Het lijkt net alsof ik je niet ken terwijl we van elkaar houden. Het spijt me als ik anders over kom dan normaal, maar dat zal dan wel door de klap komen.’ Hij trok haar weer op bed eb sloeg zijn arm over haar heen. ‘Weet je, ik kan me niets meer herinneren over hoe het was om jou te kussen.’ Zijn stem klonk lager dan normaal. ‘Maar ik kan het me wel voorstellen.’
‘Ehm,’ Laura probeerde van hem vandaan te schuifelen maar hij had haar stevig vast. ‘Zoals ik al zei, ik ben niet gewend om met andere te slapen, de enige die ooit in mijn bed heeft geslapen is-’
‘Ahhh!’ Draco gaf een vrij hoge gil voor een man en viel zowat van het bed af. ‘Een kat!’
‘Ja, Tikkels inderdaad. Maar hoe wist jij dat?’ Laura keek verbaast neer op hem. Draco sprong weer op en keek de rode kater met bange ogen aan. ‘Ik- ik heb een kattenfobie!’ Stotterde hij. Hij keek Laura aan en ze zag dat hij even verbaast keek als zijzelf waarschijnlijk. ‘Ik weet niet hoe het komt maar… Ik mag ze niet.’ Argwanend keek hij Tikkels aan die rustig op het bed ging zitten.
‘Oké… juist, je bent bang voor katten…?’ Laura streelde liefdevol de kop van de kater. ‘Hij doet niks hoor.’
‘Ik ben niet bang!’ Riep Draco kwaad.
Laura trok haar wenkbrauw op. ‘O ja, je mág ze alleen niet…’ Zei ze sarcastisch. ‘Nou, weer een reden om hier niet te slapen hé? Want Tikkels… die is niet van plan om ergens heen te gaan.’
Draco liet zijn schouders hangen, zuchtte en liep de kamer uit nadat hij nog één blik op Tikkels worp.
Laura tikte deze op de neus en zei lachend: ‘Muizen vangen nee… Maar je bent dan toch nog ergens goed voor hé?’ Maar toen ze even later weer in bed lag en rilde onder de dunne lakens wenste ze bijna dat Draco met zijn warme lichaam tegen haar aan kon kruipen als een soort van tweede deken. Bijna.

The lady of the lake

Dankjewel Duffie voor je reactie!

Hoofdstuk 5

Laura vloekte hardop. Uit de roestige kraan kwam een lichtbruine vloeistof die niet bepaalt fris rook. O nee, waarom hadden ze haar ook geen uitstel gegeven met het betalen van die rekening? Nu was de waterleiding afgesloten omdat ze te laat was met het geld. Niet dat dat zoiets nieuws was, dit was al de tweede keer dit jaar. Laura zuchtte en pakte een stuk zeep. Ze wandelde het huis uit en liep naar de beek. Gelukkig scheen de zon en was het water niet al te koud. Laura trok haar kleding uit en liet zich helemaal in het verfrissende water zakken. Ze zeepte zichzelf in en zwom nog een tijdje rond. Na een poos kwam ze met tegenzin uit het water en ging op een platte rots liggen. De zon moest haar drogen aangezien ze geen handdoek mee had genomen. Ze liet de warme stralen op haar schijnen en langzaam viel ze in slaap.

Toen ze enige tijd later wakker werd, was ze al compleet droog en haar haren, door het opdrogen licht gekruld, werden door een zacht briesje op en neer bewogen. Een vreemd geluid had haar gewekt. Langzaam leunend op haar ellebogen kwam ze overeind. Ze keek om zich heen totdat ze achter haar een tak hoorde kraken. Ze keerde zich om en zag tot haar verbazing iemand staan. De zon scheen in haar gezicht, verblindde haar een moment maar toen ze haar hand op haar ogen hield, herkende ze de persoon. Draco stond leunend tegen een dikke eik aan en sloeg haar zonder schaamte gade. Laura’s wangen daarentegen kleurde diep roze. Ze hoopte dat hij dacht dat het door de hitte van de zon kwam. Ze stond zonder nadenken op en keek hem recht in zijn ogen aan. Tot zij zich realiseerde dat ze poedelnaakt was. Haar hand greep naar een handdoek die er niet was. Toen probeerde ze zich wanhopig te bedekken met haar handen.
Draco keek nog steeds onbeschaamd naar haar. ‘Je haar krijgt in de zon een zilveren glans met aan de uiteinden glinsterende puntjes net als kleine diamantjes.’ Zei hij met een ietswat vreemde klank in zijn stem.
Laura zweeg. Alleen het ruizen van de voorjaarsblaadjes was te horen. Draco glimlachte en liep langzaam naar haar toe. ‘Ik geloof niet dat ik ooit zo’n prachtige vrouw als jij hebt gezien. Ook al kan ik ze me niet allemaal herinneren natuurlijk…’
Laura slikte. Ze had tientallen verhalen gehoord over rovers die vrouwen verkrachtten diep in de bossen. Misschien was hij wel één van hun. Ze wist natuurlijk helemaal niets van hem, behalve zijn naam. Hoe lang stond hij daar al? In ieder geval lang genoeg om te zien dat haar haren net van zilver leken met glinsterende diamantjes aan de puntjes.
‘Wat doe jij hier?’ Vroeg ze moeizaam.
‘Ik kan jou dezelfde vraag stellen.’
‘Dat lijkt me wel duidelijk. Ben je behalve je geheugen ook nog je verstand verloren?’
‘Nou, nou. Rustig maar. Ik vroeg me alleen af waarom je er voor zou kiezen om hier te baden, en niet in je gewone badkuip. Ben je zo avontuurlijk ingesteld, of hoopte je alleen maar op een romantische ontmoeting met je aanstaande?’ Hij grijnsde breeduit.
‘Nee, niet bepaald…’ Laura deed net alsof het de gewoonste zaak ter wereld was dat ze hier zo naakt stond. ‘Het water is afgesloten.’
‘Het water is afgesloten?’ Herhaalde hij.
‘Ja, de leiding is afgesloten.’ Draco keek haar een beetje dom aan. Laura zuchtte geïrriteerd. ‘Wat? Denk je soms dat het water zo maar uit de lucht komt vallen?’
‘Nou, meestal als het regent wel…’ Antwoordde hij droog. Laura heften haar handen wanhopig op naar de lucht. Draco’s blik ging meteen een stuk lager.
‘Hallo, mijn gezicht is hier!’ Laura zwaaide met haar handen voor zijn gezicht en probeerde haar eigen knalrode hoofd te negeren. ‘Wat doe jíj hier trouwens? Weet je niet dat het hier gevaarlijk is? Het stikt hier van de rovers.’
‘Gevaarlijk? Het enige gevaar wat hier rond sluipt ben ik.’ Ze hij arrogant. ‘En als het dan zo gevaarlijk is dan zou ik toch echt niet willen dat mijn verloofde alleen die enge bossen door moet lopen.’
‘Ik ben geen klein kind. Ik kan dat heus wel alleen.’ Zei een boze Laura die geen zin had in gezelschap.
‘Ik dacht het niet. Ik ga nergens heen totdat jij weer veilig thuis bent.’ Laura bromde wat binnensmond. ‘Wat zei je?’
‘Niks.’
Draco pakte haar pols en drukte er een warme kus op. ‘Mooi, en ga je nou maar gauw aankleden voordat ik in de verleiding kom om iets te doen waar je schijnbaar nog even mee wilt wachtten…’
Laura beantwoorde zijn wellustige grijns met een kwade blik, trok haar pols los en draaide haar rug naar hem toe.
‘Je hoeft je niet om te draaien hoor. Ik heb alles toch al lang gezien…’
‘Nou, ik doe het toch!’ Ze draaide zich om en begon haar rok aan te trekken. Draco ging op de rots zitten en genoot zichtbaar van het schouwspel. Laura knoopte haar blouse vast en trok haar verschoten schoenen aan. Tenslotte bracht ze met haar handen haar haren in model. Het hele gebeuren had vijf minuten gebeurt.
‘Heb je ervan genoten?’ Vroeg Laura scherp.
‘Ben je klaar?’ Vroeg Draco geduldig haar vraag negerend.
Laura knikte. ‘Ja hoor…’
‘Oké, dan kunnen we gaan.’ Hij pakte Laura bij haar arm en leidde haar het pad op. Laura liet het haar allemaal overkomen en wierp hem alleen een paar chagrijnige blikken toe.

Het is niet zo lang, sorry…

The lady of the lake

Dankjewel Duffie en Kira!

Hoofdstuk 6

Draco liep het huis uit. Hij vond zelf dat hij ook stonk. Een lekker bad zal ook wel prettig zijn geweest. Warm, met bubbels en de geur van Lavendal. Lavendal… gebruikte hij dat? Draco schudde zijn hoofd. Hij wist het allemaal niet. Als hij zich iets probeerde te herinneren kreeg hij een kloppend gevoel in zijn hoofd. Vagen beelden van een blonde vrouw met een schelle stem kwamen in zijn hoofd. Hoe kon Laura nou zó klinken. Het leek absoluut niet op haar zachte vriendelijke stem. En haar haar was licht golfend, niet stijl. Met van die lieve pretoogjes. Draco glimlachte onbewust. Iedereen zou zo verliefd op haar kunnen worden. Maar toch… Hij voelde dat er iets niet klopten. Iets. Maar wat? Draco had het gevoel dat hij onmogelijk op háár verliefd had kunnen worden omdat ze zo lief en aardig was. Draco was in de war. Viel hij dan op onaardige vrouwen ofzo? Hij werd in zijn denken verstoord door mevrouw Tumble.
‘Vergeet u geen handdoek mee te nemen als u zich gaat wassen?’
Draco keek de huiself bevreemd aan. Hij voelde zich nooit op zijn gemak bij haar. Ze had van die priemende ogen en zo’n lelijk gezicht. Hij walgde eigenlijk een beetje van haar. Voorzichtig pakte hij de handdoek uit haar kleine handje. De huiself schonk hem een glimlach. Draco moest de neiging onderdrukken om haar geen klap te geven. Een onplaatsbaar gevoel van macht kwam naar boven drijven.
‘Meneer, wat is er?’ De huiself staarde hem aan.
‘Staar niet zo!’ Het schoot Draco’s keelgat uit voordat hij het in de gaten had.
‘U hoeft niet zo boos te doen! Ik hielp u alleen maar!’ Mevrouw Tumble keek hem kwaad aan.
‘Niet zo brutaal! Je bent maar een huiself. En dat staat nog lager dan een strontvlieg!!!’
‘Hoe durft u! Ik ben hier altijd met respect behandeld! Ik tolereer niet-’
Draco gaf haar een klap. Het was niet zo’n harde maar op het kleine gezichtje van mevrouw Tumble kwam het hard aan. Een blauwe plek verscheen onder haar rechter oog. De huiself verstijfde en begon toen angstig te rillen. Ze draaide zich om en wou wegrennen. Maar op het pad voor haar stond Laura. En aan haar ogen te zien had ze alles gezien wat er was gebeurt. Ze waren vol vuur en kwaad stampte ze op Draco af. Haar hand schoot door de lucht en raakte Draco’s wang. Zijn hand schoot naar de roder wordende plek en zijn mond zakte open. Ze had hem ook geslagen. Laura hurkte naast mevrouw Tumble neer en sloeg troostend een arm om haar heen. Draco staarde een tijdje naar de twee en liep toen voorzichtig weg.

Hij zwom een tijdje door het water en overdacht wat hij had gedaan. Hij wist het zelf ook niet echt. Hij had impulsief gereageerd en had aan de andere kant ook niet verwacht dat Laura zo emotioneel zou reageren. Hij vroeg zich af of hij voor zijn ongeluk ook zo zou hebben gereageerd. Laura had gezegd dat hij dol was op mevrouw Tumble. Waarom voelde hij dat dan niet?

Laura tuurde voorzichtig langs de boom heen. Draco was rustig rondjes aan het zwemmen. Laura voelde zich boos. Ze dacht aan mevrouw Tumble, die was echt van streek geweest omdat haar vorige eigenaar haar altijd sloeg als ze iets verkeerds had gedaan. Ook dacht ze aan de laatste keer dat zij hier gezwommen had. Ze voelde dat ze rode wangen kreeg, ook al dacht ze d’r alleen maar aan. Dat zou ze hem betaald zetten, dacht ze. Laura bekeek haar omgeving. Op de steen waar zij in slaap gevallen was, lagen de kleren van Draco. Laura glimlachte boosaardig. Ze had zin in kattenkwaad. Zachtjes sloop ze naar zijn kleding toe. Ze griste zijn broek, T-shirt en ondergoed weg. Zachtjes grinnikend liep ze weg.
‘Hé!’ Hoorde ze achter haar. Draco stond tot aan middel nog in het water. ‘Wat ga jij met mijn kleding doen?’ Vroeg hij hulpeloos. Laura staarde naar zijn borst. Hij was wel erg gespierd en glom door het water. ‘geef ze terug!’ Riep hij weer.
‘Wat wil je?’ Vroeg Laura terwijl ze haar hand langs haar oor zetten.
‘Mijn kleren!’ Riep Draco gefrustreerd.
‘O, deze?’ Laura lachte breeduit. ‘Wil je deze hebben?’ Ze zwaaide de kleding heen en weer.
‘Ja.’ Bromde Draco boos.
‘Nou, je krijgt ze lekker niet!’ Laura stak haar tong uit en liep weg.
‘Hé wacht! Blijf hier. Ga nou niet weg! Kom op, doe niet zo flauw!’
Laura reageerde niet en liep verder van hem vandaan. Ze grinnikte van pret. Opeens hoorde ze gespetter achter zich. Laura draaide zich om en haar mond viel open van verbazing.

Daar stond Draco. Naakt op een klein groen lenteblaadje na.
‘Geef mijn kleding terug!’ Riep hij boos.
Laura staarde naar het blaadje en grapte: ‘Past daar alles achter?’ Hij kwam boos op haar af lopen maar wel voorzichtig. Laura zette geamuseerd een paar stapjes naar achteren. ‘je kan ze toch nooit pakken!’
‘O nee?’ Draco kwam steeds dichterbij. Laura voelde een boom achter zich. Ze hield de kleren achter zich.
‘Geef dan…’ Draco stond nu maar een paar centimeter van haar af.
‘Dan moet je wel je blaadje loslaten. Weet je zeker dat je dat wilt…’ Plaagde Laura. Draco hield zijn handen in de lucht. Laura hield even haar adem in maar kon toch niets anders zien dan zijn gezicht.
‘Nu zijn m’n handen vrij…’ Zei Draco zachtjes. Laura vond dat hij wel erg dichtbij stond. Ze duwde de kleding tegen hem aan.
‘Hier. En nu weg wezen.’
Draco pakte de kleding maar in plaats van weg te gaan kwam hij nog dichter tegen haar aan staan. Hij pakte haar kin beet en drukte zijn mond op haar lippen. Laura reageerde niet maar langzamerhand raakte hij een vertrouwde snaar en kuste zij hem terug. Opeens trok ze zich los. Ze keek hem verwilderd aan en rende weg.
‘Tot straks, mijn liefste!’ Hoorde ze nog achter zich.

Reacties?

The lady of the lake

Dankjewel Kira, Josse en Duffie!!!
En ja ik weet het, het duurde weer een eeuwigheid… Maar hoe feller de zon gaat schijnen, hoe minder zin ik heb om te typen…

Hoofdstuk 7

Blonde haren, die anders altijd perfect gekamd waren, plakte tegen het blanke voorhoofd aan. Haar schouders schudde wild en haar mascara liet donkere vegen achter op haar wangen. Ze hief haar hoofd op en uitte een krijs.
‘Mijn zoon, waar is mijn zoon?!’
Lucius wierp een geïrriteerde blik op zijn vrouw en wendde zich weer tot de man die voor hem stond. Hij droeg een lange zwarte jas en leren handschoenen. Onder zijn donkerblauwe hoed staken plukjes vettig grijs haar uit. Zijn gezicht was gelig en bedekt met groeven. In zijn rechterhand zat een pijp die hij regelmatig naar zijn mond toe bracht. De rook kwam in het gezicht van Lucius terecht. Die versmalde zijn ogen maar hij gaf geen krimp.
‘Meneer Von Duc… wat prettig dat u langs kon komen.’
‘Voor zo’n trouwe klant altijd.’ De man hief sabbelde aan zijn pijp en keek Lucius een ogenblik aan. ‘We zijn niet al jaren kennissen maar ook goede vrienden.’
Lucius gaf hem een koel glimlachje. ‘Juist ja… Maar de reden waarom je hier bent…’
‘O ja, natuurlijk!’ De man frommelde een papiertje uit zijn zak. ‘Uw zoon, ik weet waar hij is!’
Lucius trok zijn wenkbrauw op. ‘Nu al? Ik had je nog geeneens de opdracht gegeven.’
‘Nee, nu weet ik het ook niet. Maar in de toekomst, ja in de toekomst ga ik hem vinden! Ik werk nu al heel m’n leven als detective en ik heb nog nooit maar dan ook nooit iemand niet-’
‘Mooi, dus je neemt de klus aan?’ Onderbrak Lucius hem.
‘Jazeker, als ik ontvangen mag…eh.. nou ja, een grote zak met van die gouden munten hé?’ De man lachte en kreeg daarna een gigantische hoestbui.
‘Alstublieft! U moet hem vinden!!!’ Narcissa viel voor de man neer en klemde zijn beide benen vast. ‘ALSTJEBLIEFT!!!’ Krijste ze.
De man wankelde en probeerde Narcissa van hem af te trekken. Lucius keek geamuseerd toe.
‘Alstublieft mevrouw, rustig nou maar…’ Hij gaf het papiertje aan Lucius. ‘Hier tekenen, graag.’
Lucius nam het aan en tekende het zonder er één op te werpen. ‘Hier, en nu aan het werk.’
‘Ik ga al meneer.’ Hij keek weer naar Narcissa die hem nog steeds zo stevig als een wurgslang omklemde. ‘Ik ben al weg…’

Ondertussen zat Laura in de tuin ‘De verloren zomer’ te lezen. Ze schommelde zacht in haar hangmat en nam een teugje van haar limoensap.
‘Hai!’ Riep een stem plotseling achter haar.
‘Ahh!’ Laura schrok zich rot en kieperde half uit haar hangmat. Alleen haar benen bleven haken. ‘Au…’
‘Eh, gaat het…’ Draco boog voorzichtig over de hangmat heen.
‘Nee, het gaat niet! Ik lig hier ondersteboven op de grond, mijn perfecte middag is verstoord, ik weet niet meer op welke pagina ik was én ik zie jou!!!’
‘Het kan dus niet beter.’ Grinnikte Draco. ‘Moet ik je helpen opstaan? Ik zie nu alleen maar je beentjes. Ook al is dat wel één van je mooiere delen. Gelukkig zijn die niet zo behaard…’
‘Wat bedoel je daar nou weer mee…?’ Vroeg Laura geïrriteerd.
‘Nou, zoals je daar ligt, met je haren voor je gezicht en die grote zonnebril op… Nou ja, je lijkt zo een beetje op cousin It. Je weet wel, van de Adams Familie…’
‘Ohhhh!!! Jij- jij….’ Laura hijgde van boosheid, strompelde omhoog en streek haar blauwe jurkje recht. ‘Hoe durf je! Ohhh!! Ik zal je wel…. Wat sta jij daar nou weer te grijnzen?!’
Draco glimlachte. ‘Ik dacht er alleen maar aan hoe mooi je wel niet bent als je boos bent.’
‘Wat?’ Vroeg Laura stomverbaasd.
‘Mooi… Je ziet eruit als een wilde amazone.’ Hij liep om de hangmat heen en pakte haar handen beet.
Laura zette een stapje naar achter. Hij naar voren. Het licht in zijn ogen waarschuwde haar dat ze niet te dicht bij hem mocht staan. Ze was de laatste tijd ook niet zo zeker van zichzelf geweest. ‘Een amazone?’ Giechelde Laura zenuwachtig. ‘Doe niet zo gek! En ik zie er helemaal niet uit. Mijn haar zit wild, ik ben helemaal rood… van de zon, natuurlijk…En-’
Draco pakte haar gezicht beet en dwong haar in zijn ogen te kijken. Terwijl hij met zijn andere hand haar blonde lokken uit haar verhitte gezichtje streelde, fluisterde hij zachtjes: ‘Jij
bent de mooiste, liefste en opwindendste vrouw op aarde, en ik hoef er geen andere herinneringen te hebben om dat te weten…’ Hij bracht haar gezicht naar zijn lippen en kuste haar vurig. ‘Wanneer gaan we nou een trouwen?’ Mompelde hij tegen haar mond aan. ‘Ik verlang naar je, en jij ook naar mij.’ Hij keek zo ontzettend liefdevol naar haar dat Laura zich meteen weer als een leugenaar voelde.
‘Binnenkort, ik beloof het je.’ Fluisterde ze zachtjes. Ze dacht meteen weer aan de zoon van de Malfidussen die één dezer dagen nou eens langs zou komen. ‘Maar het probleem is dat ik geen geld heb. We hebben helemaal geen geld voor een trouwerij. Niks…’ Dat was tenminste geen leugen. Ook al was al het andere het wel. Ze voelde zich nu nog slechter. Draco begreep haar gezichtsuitdrukking verkeerd.
‘O lieverd, hebben we dan niemand die ons kan helpen. Mijn ouders…?’ Vroeg hij plots.
‘Dood.’ De felle leugen was er uit voordat Laura het in de gaten had. Ze beet op haar lip. Een vreselijke blik van gekwelde pijn verscheen op Draco’s gezicht.
‘Ik ken me hun herinneren:…’ Zei hij zachtjes.
‘Echt?’ Vroeg laura angstig.
‘Ja, nou ja, niet hun gezichten. Maar hun stemmen, het parfum van m’n moeder…’ Hij knipperde een traan weg.
‘O Draco…’ Laura sloeg met een slecht geweten haar armen om zijn hals. ‘Het spijt me voor je.’
Draco maakte haar armen los en keek haar aandachtig in de ogen. Even dacht ze dat hij haar door zou hebben maar hij pakte alleen mar wat uit zijn zak.
‘Ik had deze in m’n zak gedaan, aangezien er volgens jou hier zo veel dieven rondlopen.’ In de palm van zijn hand lag een zilveren ring met een slang in de vorm gemaakt van amethist en zwarte onyx. ‘Mijn ouders hebben hem aan mij gegeven. Dat weet ik gewoon. Ik weet niet of hij veel opbrengt maar het is tenminste iets.’ Draco keek naar de steen, slaakt een zucht en stopte hem in Laura’s hand.
‘Nee, Draco, dit is het enigste-’
‘Ik doe het voor jou. Deze ring bindt me aan het verleden. Maar wat heb ik aan een verleden zonder herinneringen? Ik heb liever een onvergetelijke dag in onze toekomst.’ Hij kuste haar en liep weg.
Laura bleef achter, met de ring, én met een nog groter schuldgevoel.

The lady of the lake · Geplaatst: Di Apr 03, 2007 14:58

Dankjewel Duffie en de mensen die gestemd hebben in de poll!

Hoofdstuk 8

Toen Laura de winkel binnen liep rinkelde er een belletje. Ze keek de zaak rond. Zware gordijnen hingen voor de ramen en lieten het zonnige daglicht buiten. In de vitrines glinsterde zeker al genoeg. Laura bekeek de juwelen terwijl ze verder liep. Een grote dikke man zat achter de kassa en was bezig het geld te tellen. Ze zag hoe hij met een bijna eerbiedig gebaar het geld terug legde en een valse glimlach met gelige tanden liet zien. Hij bekeek haar van top tot teen; van haar warrige haren tot haar afgetrapte schoenen. De glimlach verzuurde.
‘Hallo jongedame.’ Begon hij. ‘Ik ben de beste juwelier van Newtown maar ik ben vreselijk duur. Misschien kun je ooit nog eens terugkomen als je in wat betere staat bent.’
‘Ik kom niets kopen. Ik wilde alleen een ring vérkopen.’ Deelde ik hem rustig mee, zijn beledigende woorden negerend.
‘O, Sorry… Ik eh…’ Hij viel stil terwijl Laura de glanzende ring op de toonbank legden. De man pakte de ring voorzichtig op en hield hem tegen het licht van een lamp naast de kassa.
‘Magnifiek…’ Fluisterde hij. ‘Deze stenen ben ik al lang niet meer tegen gekomen.’ Hij wendde zich weer tot Laura. ‘Deze wil je kwijt?’
Laura knikte verwachtingsvol. De ogen van de man knepen zich samen. ‘Hoe kom jij hier aan? Je hebt hem toch niet gestolen hé?’ Ze schudde haar hoofd en voelde haar maag zenuwachtig samentrekken.
‘Ik geloof je niet!’ Lachte hij vals. ‘Maar dat geeft niet lieverd, dat is jóuw probleem, niet de mijne. Nou even wachten, ik ben zo terug.’ Hij pakte de ring en liep naar een achterkamertje. Een tijdje later kwam hij terug. Hij legde een zak met gouden munten neer. ‘Dit moet genoeg zijn. Meer krijg je er niet voor!’
Laura keek met grote ogen naar de munten. Zoveel geld had ze nog nooit gehad. Maar toch had ze het idee dat ze waarschijnlijk afgezet werd. Ze keek weer in de varkensoogjes van de man en waagde een grote gok.
‘Ik wil zeker nog 20 procent er boven op.’
‘Wat!!!???’ De man verschoot van kleur. ’20 procent? Zoveel zijn ze echt niet waard!’
‘Als u me geen 20 procent extra geeft, dan ga ik wel naar een andere juwelier.’
‘Jij, klein rot-’
‘Dag meneer.’ Laura pakte de ring terug en liep richting de uitgang. Haar hard bonste als een gek.
‘Oké, oké! Ik geef je die 20 procent wel. Nou geef mij die ring terug!’
Opgelucht haalde Laura adem. Ze was even bang geweest dat hij haar liet gaan. En er was geen andere juwelier in de buurt…
Hij griste de ring uit haar handen en duwde haar de extra gevulde zak munten toe. Laura glimlachte zoetjes naar hem en zei vriendelijk gedag. De man staarde haar alleen maar kwaad aan. Toen ze de winkel uit liep botste tegen een gigantische kerel in een lange zwarte jas op. De zak met munten viel uit haar handen. Gelukkig zat die goed dicht. De kerel stopte de pijp in zijn mond om als vriendelijk gebaar de zak op te pakken. Tot Laura’s grote verbazing droeg hij zwarte leren handschoenen. Wie doet dat nou bij dit weer, dacht ze verbaast.
‘Sorry, mevrouwtje.’ Hij grijnsde naar haar. Zijn tanden waren nog geler dan die van de valse juwelier. Ook stonk zijn adem gigantisch. Maar dat was niet waarom laura snel weg wilde gaan. Er ging iets wreeds van hem uit. Alsof hij een soort van huurmoordenaartype ofzo was. Ze rilde, rukte de zak uit zijn handen en maakte dat ze weg kwam.

De man keek het weglopende juffertje na. Zijn ogen namen de lijnen van haar bewegende lichaam op. Onder dat vuile bruine geval was ze knap. Hij vroeg zich af wie ze was maar schudde zijn hoofd. Ze had waarschijnlijk geen cent te makken maar was hooghartig genoeg om hem af te wijzen, dat wist hij nu al. Die stomme wijfen ook allemaal, ze waren nergens goed voor behalve-
‘Pardon meneer.’ Ruw werd hij uit zijn gedachtes verstoord. ‘Blijft u hier de hele dag voor mij winkel staan. Met uw, nou ja, woeste uiterlijk zou u de klanten misschien kunnen afschrikken…’ Hij bekeek de dikzak naast hem en haalde zijn schouders op.
‘Uw probleem.’
De andere man begon stoom uit zijn oren te blazen maar daar had hij lak aan. Opeens herinnerde hij zich waar voor hij eigenlijk in dit gat was.
‘O ja.’ Hij haalde een foto uit zijn zak en liet die aan de stomende juwelier zien. ‘Herkent u hem.’
De juwelier rukte de foto uit zijn hand. Hij zag een knappe jonge man met licht blond haar en doordringende ogen. Hij droeg een duur uitziend pak. Een gevoel van wroeging kwam bij hem op. Hij mocht dat perfecte joch niet.
‘Nee, hoezo is ie weg dan?’
‘Vermist.’ Antwoordde de andere man. Mooi, dacht de juwelier, ik hoop dat hij is verdronken ofzo… ‘Moet u hem terugvinden?’
‘Ja, zijn ouders zijn hopeloos. Hij komt van een nogal rijke familie.’
‘O ja?’
‘Ja, de malfidusssen. Nooit van gehoord?’
‘Jawel, ik wist niet dat die Lucius een zoon had.’
‘Kent u hem?’ Vroeg de detective verbaast.
‘Ja, van school. Ik zat in een andere afdeling hoor… Maarre, nou ja, hij was nogal een pestkop, heeft mijn hele jeugd zuur gemaakt.’
‘Ja, Lucius laat niet gauw andere toe in zijn vriendenkring.’ Met een haast verdrietig gebaar nam hij een trek van zijn pijp. ‘Dat ken ik. Maar voor de rest heb je de jongen niet gezien?’
‘Niet dat ik weet, op foto’s zien sommige mensen er heel anders uit hé?’
‘Ja, dat is waar. Maar er zijn geen nieuwe bewoners ofzo bij gekomen?’
‘Nou, volgens mij niet. Of toch… Wacht, dat meisje van daarnet, die eh, hoe heet ze nou, eh, o ja, Summerberry! Die gaat binnenkort trouwen. Dat nieuwtje heb ik van m’n vrouw, en die heeft het weer van de kaasboer en die heeft het weer van de huiself-’
‘Mmm, interessant. Hoe heette ze ook al weer?’
‘Summerberry. Trouwens ze was hier nog geen tien minuten geleden-’
Opeens greep de man zijn pols. ‘Die ring? Hoe komt u daar aan?’
Blozend keek de man naar zijn pink met de te kleine ring daaraan. ‘Dat was ik u net aan het vertellen. Ze was hier om die te verkopen. Ze heeft me aardig afgezet. Blond haar, klein en tenger, ze droeg een bruine jurk van linnen. Beetje type armoedzaaier. Hoe zou ze eigenlijk aan die ring komen?’
De andere man scheen opgewonden te zijn. ‘Summerberry, zei u. Waar wonen die?’
‘Villiantlaan… Dat huis met dat witte dak.’
‘Nou, die ga ik dan maar eens een bezoekje brengen. Je weet maar nooit.’
‘U gaat weer? Mooi! Kan ik ook weer aan het werk. En o ja, als u meer weet, vertelt u het me dan? Ik ben net zo nieuwsgierig als m’n vrouw…’

reacties pleazzze? Sad

The lady of the lake · Geplaatst: Di Apr 10, 2007 14:10

Dankjewel *Kira*, Gwendolyn en Fans van Dan!!!!

Hoofdstuk 9

Een hard gebonk wekte Laura uit haar boek.
‘Jaaa…. Ik kom al!’ Met tegenzin duwde ze zichzelf uit de oude hangstoel. Het gebonk bleef aan en werd harder. Laura zuchtte en trok met een chagrijnig gezicht de deur open. Van wat ze zag werd ze nou ook niet al te vrolijk. Ze herkende onmiddellijk de gigantische kerel van vanmiddag. Hij knikte haar toe en haalde zijn pijp uit zijn mond om te spreken.
‘Hallo. Mevrouw Summerberry?’
‘Ja, dat ben ik.’
‘Privé-detective Von Duc. Aangenaam.’ Hij stak zijn hand uit zodat Laura niet kon weigeren om deze te schudden.
‘ Hallo.’ Zei Laura kortaf. Ze bleef hem afwachtend aankijken.
‘Eh…’ De man frommelde een papiertje uit één van zijn zakken en stak deze haar toe.
Laura pakte deze aan en keek er aandachtig naar. Ze schrok toen ze realiseerde dat het papiertje, wat een vergeelde foto bleek te zijn, een afbeelding van Draco bleek te zijn. Hij droeg een purperen galagewaad en was misschien iets jonger dan nu. Ze keek geschrokken op naar de man. ‘Bent u… zijn váder?’
De man begon te lachen. ‘Haha, als Lucius dit zou horen… Nee, ik sta in dienst van zijn ouders. Hij is al een paar weken vermist en via via heb ik gehoord dat u op het punt staat te trouwen met een wildvreemde man die niemand uit het dorp kent en-’
‘Het is geen wild vreemde. Ik- ik kende hem al tijdje.’
‘Dus dit is de man waarmee u gaat trouwen?’ Hij wees op de foto.
Laura staarde naar Draco, slikte moeizaam en knikte van nee.
‘Echt niet?’
‘Nee, dat zeg ik toch?’ Laura staarde nerveus op de klok. Ze had Draco voor een boodschap naar het dorp gestuurd en hij kon elk moment terug komen.
‘O, nou dat is jammer. Ik had gehoopt zijn ouders wat goed nieuws te vertellen.’
Laura voelde zich schuldig. Die mensen moesten zich hartstikke zorgen maken. Waarom deed dat rotjoch die langs zou komen er toch ook zo lang over? ‘Ehm, even uit nieuwsgierigheid hoor, wie zijn die ouders eigenlijk?’
‘Zijn ouders? De Malfidussen. Die ken je vast wel. Lucius Malfidus is werkzaam bij…’
De rest van het verhaal ontging haar totaal. Ze zag zijn mond bewegen maar de woorden drongen niet tot haar door. Hij wás een Malfidus. Eén van de rijkste tovenaarsfamilies die er waren. Hij was gewend om van een gouden bord te eten, geen wonder dat hij hun eten niet lekker vond. Geen wonder dat hij mevrouw Tumble niet mocht. Vandaar de dure kleren die hij aan had toen ze hem gevonden had. En die ring… nu wist ze zéker dat ze te weinig geld daarvoor had gekregen, dacht ze wrang. Opeens drong het tot Laura door. De Malfidussen hadden maar één zoon. Er was dus ook maar één iemand die haar huis kon claimen…
Ze sloeg haar hand van schrik tegen haar mond.
‘Mevrouwtje, gaat het wel? U ziet zo bleekjes.’
Laura knikte. ‘Ja, het gaat prima. Als dit alles is…’ Ze probeerde de deur dicht te doen.
De man stak zijn voet ertussen. ‘U weet zeker dat u hem niet kent?’
‘Ja, nee, ik bedoel, ik ken hem niet bedoel ik.’
De man knikte. ‘Oké.’ Ze zag dat hij haar niet geloofde maar dat was nu niet van belang. Hij moest eerst weg zodat Laura weer helder kon nadenken.
‘Dag…’
‘Tot ziens, ik weet zeker dat ik u weer zal spreken.’ Hij tikte als groet tegen zijn zwarte hoed en liep met stevige passen weer weg. Laura kwakte de deur dicht en zakte op de grond. Wild begon ze te huilen.

Laura zat nog steeds tegen de deur aan toen ze stemmen buiten hoorden. Ze stond snel op en vloog naar haar kamer. Vijf minuutjes later stond liep ze de statige, maar krakende, houten trap af om Draco en mevrouw Tumble te begroetten. Ze had haar gezicht gewassen en wat koraalrode lippenstift opgedaan. De versleten bruine jurk had ze uitgetrokken en had plaats gemaakt voor een zomerse gele met een oranje lint in de taille. Toen Draco opkeek straalden zijn ogen. Hij bekeek haar van top tot teen en nam haar in zijn armen. ‘Wat ben je toch mooi.’ Zuchtte hij. ‘Wat ben ik toch een bofkont dat ik met jou mag trouwen…’
Als je wist wat er echt aan de hand was, zou je me haten, dacht Laura. Maar in plaats daarvan kuste ze hem kort en zei met een valse glimlach: ‘Ik kan niet gelukkiger zijn, lieverd.’ Ze wierp een blik op mevrouw Tumble. De huiself stond daar rustig te wachten. Ze had één van haar smalle armpjes om Draco’s been heen geklemd. Draco volgde Laura’s verbaasde blik.
‘Je bent verbaasd, hé? Ja, ik eigenlijk ook. Maar mevrouw Tumble en ik zijn hele goede vriendjes geworden. Is het niet?’
De huiself knikte en keek haast verliefd naar Draco op. Zoveel affectie tussen hun maakte dat Laura zich ongemakkelijk voelde.
‘Oké, ga jij maar alvast aan het eten beginnen.’ Ze stuurde de huiself naar de keuken en pakte Draco bij zijn arm en leidde hem naar de patio. Ze verbaasde zich over het vreemde gevoel van daarnet. Ze was toch niet jaloers geweest ofzo? Ze voelde toch niets voor hem. Toch? Samen keken ze naar de zonsondergang. Draco praatte voluit over de plannen die hij had voor de bruiloft en fantaseerde erop los over het heropenen van haar vaders oude bedrijf. Laura glimlachte alleen maar en luisterde. De zon zakte achter bos in en kleurde de hemel feloranje, geel en paars. Af en toe wierp ze een heimelijke blik op hem. Het nare gevoel van vanmiddag was compleet verdwenen. Het leven leek weer zorgeloos. Een koel avond briesje deed haar rillen en Draco sloeg verwarmend een arm om haar heen. Hij ving haar blik en glimlachte liefdevol. Opeens waren zijn lippen op de hare. Ze was enigszins verbaasd maar kuste hem wel terug. Draco tilde haar op en droeg haar naar hun slaapkamer. Hún slaapkamer, dacht ze. Want zo zou het vanaf nu zijn. Hij legde haar voorzichtig neer en kuste elk plekje van haar gezicht. Laura sloot haar ogen. Hij stopte weer en even was ze bang dat hij weg zou gaan. Maar toen voelde ze zijn warme lippen weer tegen die van haar en ze kromde zich naar hem toe en nestelde zich tussen zijn sterke armen. Draco keek haar diep in de ogen en fluisterde: ‘Ik hou van je.’
Laura keek hem aan en hoefde niet te liegen toen ze de woorden uitsprak die ze diep van binnen al die tijd al gevoeld had. ‘Ja, ik ook van jou.’

slijm, slijm... Maar wel romatisch, toch? Wink

The lady of the lake · Geplaatst: Ma Apr 16, 2007 14:57

Dankjewel Fans van Dan!

Hoofdstuk 9

De grote klok van de kerk werd geluid en alle aanwezige hoofden draaide zich om naar de mahonie houten deuren. De plechtigheid werd vanwege het stralende weer buiten gehouden. Een ivoren loper was uitgerold tot aan een klein wit kapelletje die begroeid was met lichtroze rozen. Op de loper waren kleine witte bloemetjes gestrooid en aan de uiteinden van de banken waar de gasten op zaten, waren boeketten met hyacinten en anjers vast gemaakt. De zoete geur van de bloemen was overweldigend. Het zag heel mooi uit, dat vonden alle gasten. Het enige wat nog stralender was, was de bruid. Voorgeleid door mevrouw Tumble, in een gebroken wit, op maat gemaakt mantelpakje, en Lizzie, compleet gekleed in suikerzoet roze. Laura kwam als laatste. Ze droeg een satijnen witte trouwjurk met een hoepelrok. Het lijfje was hartvormig aan de bovenkant en was met een halter in haar nek vast geknoopt. Ze droeg lange satijnen handschoenen die net tot over haar ellebogen reikte. Haar lange haren waren in een statige wrong vastgezet. Een paar losgeraakte pijpenkrullen danste langs haar gezicht. Haar sluier, die ze achter haar aan sleepte, was van kant en glinsterende viooltjes van gouddraad waren er op geborduurd. In haar oren zaten kleine diamantjes, niet overdreven groot maar wonderlijk elegant. Voor de rest droeg ze geen sieraden. De schoentjes waren wit, net zoals het boeket, wat bestond uit witte rozen. Met een stralende glimlach liep ze op Draco af. Hij droeg een zwart glanzend pak en keek haar aan. Hij leek een beetje nerveus maar probeerde dat te verbergen door te glimlachen. En dat lukte, niemand had het door, behalve ik, dacht laura. Ik ben de enige die hem zo goed kent. En toen realiseerde Laura, ook al kende ze hem slechts een paar maanden, het leek alsof het al veel langer was. Ze hield echt van hem. Toen ze naast elkaar stonden kneep ze bemoedigend in zijn hand. Van de hele plechtigheid ontging Laura alles: Ze was veel te druk bezig met verliefd naar Draco op te kijken…
Tikkels kwam de ringen brengen. In zijn bek droeg hij een mandje met daarin twee gouden ringetjes. Getraind, alsof hij het dagelijks deed, zette hij het mandje voor hun neer en begon zijn poezenpootjes te likken. Draco aaide de kat over haar kopje en glimlachte geamuseerd naar Laura toen zij verbaast een wenkbrauw op trok.
´Je kent me toch… Ik ben dól op poezen’.

Het was nu dood stil. Zelfs de vogels waren gestopt met zingen.
´Ja, ik wil.’ Laura voelde zich opgetogen maar aan de andere kant ook verontrust. Alsof er op het punt stond iets fout te gaan.
´En u, meneer Draco Hendrik Gispen´, Laura´s mondhoek krulde geamuseerd op, ´wat is daarop uw antwoord?’
Draco opende zijn mond en…

´Wacht!!!!’ Een felle vrouwenstem sneed door de lucht. Een zwarte glanzende auto reed het terrein op. Een blond figuur stormde de auto uit en rende richting de kapel. Een andere volgde het maar deed het wat rustiger aan. Een luid geroezemoes steeg op.
Toen het paar dichter bij kwam, kon Laura de gezichten goed onderscheiden. Een jonge ogende vrouw die hysterisch overkwam en een man, kalm en gereserveerd. Laura kende ze niet maar toch kwamen ze bekend over.
´Moeder?!’Laura´s maag veranderde in een ijskoude klomp bij deze woorden. Ze draaide zich om naar Draco. Hij staarde naar de vrouw met open mond.
´Mijn zoon, oooh!’Ze spreidde haar armen en Draco wierp zichzelf tegen haar aan. De tranen liepen over de bleke wangen van de vrouw, de man stond er vrij emotieloos bij. Laura realiseerde zich dat dit mevrouw en meneer Malfidus moesten zijn.
´Oooh, ik dacht dat ik je nooit meet zou zien!!’
Draco wrong zich los. ´Ik was mijn geheugen kwijt, ik wist niets meer…’
´Ja, lieverd. Mammie begrijpt alles.´ Ze kneep hem nogal hard in zijn wang. ´Die slimme detective van pappie is overal achter gekomen, en eindelijk hebben we je weer terug. Nu kan je weer naar huis toe, weg bij die geldzuchtige heks en kan je eindelijk trouwen met die nette en geschikte Cecilia Wood, jullie zijn nu al lang genoeg verloofd!’

Laura´s hoofd suisde en het werd één moment even zwart voor haar ogen. Ze kreeg het heel warm en zakte vermoeid op het gras. Toen Narcissa het woord verloofde uitsprak wilde Laura het liefst van het balkon afspringen, of anders Narcissa´s strot heel langzaam dicht knijpen…
Bezorgde gasten kwamen aanrennen en hielpen haar weer overeind.

´Wat een theater allemaal!!’Riep Narcissa dramatisch uit. ´Dat kleine kreng heeft mijn zoon misbruikt!’Ze wees een spichtige vinger naar Laura en richtte zich tot omstanders. ´Ze loog hem voor, deed alsof ze zijn verloofde was om op die manier veel geld binnen te krijgen-´
´Niet waar!!!’ Laura stormde naar voren.
´Om op die manier,’ Ging Narcissa onverstoord verder ´zijn huis in haar bezit te krijgen! Of niet soms?!?
Laura stond stil en staarde haar wanhopig aan. ´Ik ben geen geldwolf…’ Kon Laura alleen zwak uitbrengen.
Narcissa liep dreigend naar voren. Haar koude ogen priemde in de hare. ´Jouw soort…’ Zei ze zacht ´Ik weet hoe jij bent… ik gaf jouw vader, die armoedzaaier die zijn bedrijf niet eens in stand kon houden, één van onze huizen om in te leven. Omdat ik medelijden met jullie had. En nu… om op die manier mijn vertrouwen zo te schaden. Schande!’
´Ik hou van hem!’
Narcissa lachte honend en bracht haar gezicht tot enkele centimeters voor het hare. ´Jij houdt van…GELD!’
Laura wist niet eens wat ze deed totdat ze de handafdruk op Narcissa´s gezicht roder zag worden.
´Jij!!!’ Hijgde Narcissa. ´Hoe durf jij MIJ te slaan!!!’ Ze sloeg een soort van oorlogskreet en stortte zich op Laura. Krabbend en blazend rolden de twee vrouwen over de grond. Tevergeefs probeerden de twee mannen Laura en Narcissa van elkaar af te trekken. Laura drukte Narcissa tegen de grond. Die greep een kleine bloempot en gooide die tegen Laura´s hoofd aan. Laura´s bonkende hoofd dwong haar te gaan liggen. Narcissa maakte van de gelegenheid gebruik om Laura op de grond vast te pinnen en greep naar een nog zwaardere bloempot. Op het moment dat die op Laura´s hoofd zou landen, duwde Draco zijn moeder weg. ´Nee!’ Riep hij. De bloempot gleed uit Narcissa´s handen en sloeg kapot tegen zijn hoofd. Hij viel meteen neer. Een straaltje bloed liep over zijn slaap. Beide vrouwen vergaten dat ze in een veldslag verwikkeld waren en doken op Draco.
´Mijn Kindje!’
´Mijn lieverd!’
Draco werd wild heen en weer geschud en uiteindelijk opende hij moeizaam zijn ogen. Hij keek naar Narcissa en daarna naar Laura. Hij wreef over zijn hoofd, kneep zijn ogen tot spleetjes en vroeg… ‘Waar ben ik?’

Ik zou graag reacties willen... Sad

*kijkt lief*

The lady of the lake · Geplaatst: Zo Apr 22, 2007 15:35

Wooooeeehooooeeee!!!!! Veel reacties!!!!!
Bedankt Sfieke, Tea, Fans van dan, Josse, Gwendolyn en Duffie!!!

Hoofdstuk 10

Laura bekeek de wachtkamer waarin ze zat. De ruimte was compleet wit gemeubileerd. Ongemakkelijke plastic stoeltjes en tijdschriften van jaren geleden. Het rook er steriel. Rusteloos trok ze haar knieën op en vouwde haar armen er om heen. Ze negeerde de geïrriteerd blik van de verpleegster en staarde naar een voorlichtingsposter over corticosteroïden. Ze herinnerde zich vaagjes dat het iets met hormonen te maken had. Of niet. Laura schudde haar hoofd en vroeg zich af waarom ze zich met nietszeggende medische termen bezig hield als haar kersverse echtgenoot daarnet een zware hersenschudding had gehad, al weer. Wat had die stijve dokter ook al weer gezegd? Door twee zware hersenletsels achter elkaar op te lopen is de schade definitief. En nog een heleboel ander medisch gelul. Schade definitief, wat bedoelde hij daar nou weer mee? Waarom konden dokters niet gewoon iets normaal uitleggen?
Laura zuchtte, wierp een blik op de klok en pakte verveeld één van de haast vergeelde tijdschriften. Net toen ze bij het stukje over de komst van de DVD was gekomen, kwam een verpleegster voor haar staan. Laura zag dat het dezelfde van daarnet was en staarde de vrouw met lege ogen aan.
‘Mevrouw Summerberry?’ De verpleegster keek op van haar blocnote.
‘Mevrouw Malfidus.’ Verbeterde Laura haar. De verpleegster keek weer op haar blocnote en kraste iets door, daarna begon ze iets anders op te schrijven. Laura vroeg ongeduldig of er wat was.
‘Ja…’ Zei de verpleegster schrijvend. ‘U… man wenst u te spreken. Kamer vijf, rechter gang.’
‘Oké, dank u wel!’ Met lood in haar schoenen liep Laura de gang door. Voor de deur van kamer vijf bleef ze even staan en haalde diep adem. Toen ze de deur opende zag ze Draco in bed liggen. Zijn moeder zat naast hem op een stoeltje en hield zijn hand vast geklemd. Haar ogen schoten vuur naar Laura maar ze klemde haar lippen opeen en zei niets. Laura keek alleen naar Draco. Zijn grijze ogen stonden emotieloos. Zijn stemming was moeilijk te peilen. Laura had geen idee of hij nog wist wie zij was, ook al had hij wel naar haar gevraagd.
‘Laura.’ Zei hij alleen maar. Ze glimlachte hem bemoedigend toe. Hij wist het nog!
‘Dus jij bent Laura.’ Zijn stem klonk koud. Haar glimlach vervaagde. ‘Ik heb alles al van mijn moeder gehoord.’ Hij stopte even en keek wat voor effect zijn woorden hadden. ‘Je zou inderdaad niet verwachtten dat achter dat engelen uiterlijk, zo’n bedriegster zat.’
‘Wat bedoel je?’ Vroeg Laura angstig. Ze wierp een blik op het zelfingenomene gezicht van Narcissa. ‘Alles wat zij zegt is niet waar!’
‘O, dus zíj bedrog mij?’ Laura keek hem wanhopig aan. ‘Het was dus niet jij die mij misleidde, bedrog? Je hebt tegen me gelogen! Alles, al die maanden! Nu weet ik dat gelukkig allemaal niet meer, maar dat maakt het nog niet minder erg! Je bent met me getrouwd om mijn geld! En anders om dat vervallen bouwval van je te behouden! Nou, weet je wat? Zodra ik uit dit ziekenhuis kom, zorg ik ervoor dat dat huis direct gesloopt wordt!!! Met de grond gelijk gemaakt wordt! Ik zou maar alvast een nieuw onderkomen gaan zoeken!!!’ Hij lachtte hatelijk. Narcissa stond op. Met een geamuseerd glimlachje wendde ze zich tot Draco.
‘Lieverd, ik ga nu naar huis. Vertel haar gerust maar alles wat op je hart ligt. Tot morgen!’ Haar ogen kruiste nog éénmaal die van Laura en daarin was te lezen dat zij had gewonnen. Toen die heks de kamer had verlaten ging laura stilletjes op het bed zitten. Drcao probeerde minachtend opzij te gaan maar dat lukte niet omdat hij aan duizenden slangetjes vast gemaakt zat.
‘Luister,’ begon Laura ‘het spijt me. Ik heb inderdaad tegen je gelogen. In het begin deed ik dit vooral omdat ik mijn huis niet wilde kwijtraken. Ik vond het oneerlijk. Wij hadden zo weinig en jij zo veel. Eén huis zou je toch niet missen. En langzamerhand begon ik wat voor je te voelen. Ik hield echt van je.’ Laura sprak zacht en Draco moest zich inspannen om haar stem te horen.
‘Je bent egoïstisch… én een geldwolf. Het kwam wel mooi uit dat ik rijk ben hé?’
‘Dat is niet waar!!!’ Reageerde Laura fel. Ik wist eerst niet eens wie je was! Ik dacht dat je één of andere boerenpummel was!! Waarom geloof je mij nou niet!’
‘Omdat je altijd loog!!!’ Riep hij naar haar.
‘Maar nadat ik had ontdekt dat ik verliefd op je was, niet meer! Herinner je je niets meer?’
‘Nee.’ Hij keek naar het plafond.
‘Ook dit niet meer?’ Vroeg laura. Ze boog zich naar hem toe en kuste hem. Het was een voorzichtige kus, afwachtend.
Draco keek naar haar op en veegde een blonde lok achter haar oor. ‘Mmm, ik heb me in ieder geval niet verveeld, die afgelopen maanden.’ Zei hij koel.
Laura deinsde terug alsof ze zich had gebrand. Woedend keek ze hem aan. ‘Hoe durf je dat te zeggen! Ik ben geen hoer!’
‘O, een beetje wel toch?’ Hij keek geamuseerd naar haar boosheid en was niet van plan het vuurtje al te doven. ‘Tenslotte, je bent alleen maar met me getrouwd voor geld net als een-’
‘Ooohh!!’ Siste Laura. Van kwaadheid maakte haar een arm een wilde beweging en sloeg daarmee een paar slangen los. Opeens begon het apparaat naast haar te piepen. Laura’s woede was meteen verdwenen. ‘Wat- wat is er aan de hand!?’
Draco wees op het apparaat en probeerde iets te zeggen. Dat lukte niet, hij kon alleen maar hoesten. Toen hij paars aan begon te lopen, raakte Laura nogal in paniek. Ze probeerde enkele draadje weer vast te zetten, maar dat leidde er alleen toe dat de machine aan de andere kant ook vreemde geluidjes ging produceren. En Draco’s kleur werd er ook niet beter op. Zijn huis was nu asgrauw en zijn ogen puilde zowat uit zijn hoofd.
‘Help! Help!’ Begon laura nutteloos te roepen. Ze stormde de gang op. ‘Help!!!’ Waarom kwam er nou niemand?!
Een verpleegster kwam tenslotte aangerend. ‘Wat is er aan de hand?’
Laura wees naar de kamer en het enige wat ze uit kon brengen was: ‘Ik vermoord hem! Ik vermoord hem!’

Ik zie het einde naderen... Sad

Voor het verhaal dan Wink

The lady of the lake

Hoofdstuk 11

Laura liep het bospad af. Het grind knarste luid onder haar hakken. Maar dat interesseerde haar niet. Het enige waar ze de laatste tijd aan kon was Draco. Dag en nacht. Hoploos verliefd dacht ze somber. Juist op het moment dat Laura er achter kwam dat ze van hem hield, was hij begonnen met haar te haten. En ze had hem bijna vermoord. Zijn gevoelens zouden door deze actie er nou niet echt beter op geworden zijn…
Ze wist niet hoe het nu met hem was. Ze had hem noch zijn ouders meer gesproken. En dat was maar goed ook. Ze moest nu in gaan zien dat haar leven niet met hem zou zijn. Het was maar een vluchtige liefde geweest. Over een paar maanden was ze hem vast alweer vergeten. Net als hij nu al… Geïrriteerd merkte ze dat er dikke tranen over haar wangen liepen. Met een ruw gebaar veegde ze de tranen weg.
Gelukkig had hij nog geen uitspraak gedaan over haar huis. Maar voor hoelang nog? Ze kon elk moment een brief verwachtten met het verzoek dat ze eruit moest.
Het desbetreffende huis doemde voor haar op. Met grote ogen probeerde ze alles te bekijken. Elk detail, van dakpan tot houtvezel, probeerde ze in haar hoofd te prenten, voor het moment dat ze hier weg zou moeten en nooit meer terug zou keren. Helaas merkte ze dat dat al snel genoeg zou gaan gebeuren.

Tegen één van de muren stond een nonchalant figuur. Hij droeg een zwarte zonnebril en een op maat gemaakte jas. Op de één of andere manier vond Laura dit wel maar ook weer niet bij hem passen. Ook het duur uitziende horloge, waar hij een verveelde blik op wierp, paste niet helemaal bij het plaatje. Misschien kwam het door het oude huis achter hem, maar waarschijnlijk was ze het gewoon niet gewend.
Terwijl Laura dichterbij kwam, voelde ze haar hart harder bonzen.
‘Wat doe jij hier?’ Vroeg ze met het enige beetje kracht wat ze nu nog in haar lichaam over had.
Draco deed zijn zonnebril af en glimlachte raadselachtig. Laura voelde zich week worden. ‘Weet je dat niet?’ Vroeg hij licht verbaast.
‘Het huis.’ Laura slikte moeizaam. Hij zou haar nu alles afnemen wat ze nog had.
‘Je mag het hebben. Daarom deed je alles toch ook? Voor het huis?’ Laura staarde hem alleen maar aan. ‘Voor mij is het niet veel waard. Ik ga hier toch niet in wonen.’
Laura trok de enige conclusie die er was. ‘Je gaat met je verloofde-’ Laura wist niet meer hoe ze heten, ‘in één of ander groot paleis wonen.’
Draco proestte het uit. ‘Paleis? Dat zou ik wel willen. Nee, geen paleis. Behalve als jij dat natuurlijk écht zou willen. Maar dan zou ik wel meteen failliet zijn…’
Laura was hem dat ene zinnetje niet ontgaan. ‘Ik? Wat bedoel je? Ik begrijp het niet.’
‘Nou, ik bedoel dat nadat jij mij bijna vermoord had,’ hij trok een quasi-zielig gezicht, ‘kreeg ik door jou niet alleen een afgrijselijke huidskeur, maar ook mijn geheugen wéér terug. Ik moet je dus eigenlijk daarvoor bedanken. Ook al was het niet echt een prettige ervaring…’ Voegde hij er grinnikend aan toe.
‘Dus- dus je bedoelt dat je alles weer weet?!’ Laura wreef over haar hoofd en probeerde alles te begrijpen.
‘Ja, alles. Voor het eerste ongeluk, tussen het eerste en het tweede in, daarna en nu dus ook weer. Alles dus.’
‘O.’ Kon laura alleen maar uitbrengen. ‘En? Wat vindt je er nu allemaal van?’ Vroeg ze voorzichtig.
‘Ik vind dat je heel gehaaid ben!’ Riep hij uit. Laura werd bleek. Hij grinnikte. ‘En wat ben ik blij dat ik mijn kop zó hard gestoten hebt. Ik kan niet geloven wat een vervelend persoon ik vroeger was. Voordat jij kwam dan…’
‘Echt waar?’ Vroeg laura zeer verbaast.
‘Nou, misschien vinden sommige personen mij nu nóg vervelend…’
Laura staarde hem met open mond aan. Ze kon niet geloven dat hij nu grapjes aan het maken was terwijl ze eerst dacht dat hij haar haatte!
‘Maar in ieder geval…’ Begon hij weer ‘Je vraagt je natuurlijk af waarom ik hier ben.’
Laura knikte zachtjes.
‘Ik ga op reis, voor een hele lange tijd. Ik weet nog niet precies waar naar toe, ik zal wel zien. Maar ik ga in ieder geval hier vandaan. Het idee is verzonnen door mijn moeder. Ze zij dat ik nodig wat rust nodig had.’
‘Huh?’ Dat snapte Laura echt niet.
‘Nou weet je, zij is nog niet op de hoogte van het feit dat mijn geheugen weer terug is. En dat wou ik eigelijk ook zo houden, voor een tijdje dan. Op die manier kon ik net doen alsof ik dat verschrikkelijke mens van een Cecilia Wood was vergeten. Ik heb alleen maar één keer met haar gedanst en mijn moeder meteen weer denken dat ik… Nou ja, laat maar zitten. Ik ga dus een tijdje weg. Misschien wel heel lang. Laura…’ Hij zweeg even en keek haar doordringend aan. ‘Ik weet niet hoe je over me denkt. Misschien haat je me nu wel. Maar je moet weten dat ik me realiseer hoeveel je eigenlijk voor me betekent.’
Laura keek hem aan en schudde haar hoofd. ‘Ik haat je niet. Echt niet. Ik dacht juist dat jij mij haatte!’
‘Laura…’ hij sprak haar naam heel zacht uit. ‘Ik hou van je.’ Zei hij tenslotte. ‘Zo, nu heb ik het gezegd. Het spijt me, ik had het al veel eerder moeten zeggen.’
Een traan gleed van Laura’s verhitte wang af. Draco streek met zijn duim de traan weg. Zijn hand streelde haar wang. ‘Ik weet niet of je met me mee gaat, maar ik weet wel dat jij altijd in mijn herinneringen zal blijven.’
‘Nee.’ Laura schudde haar hoofd. Meer tranen borrelde op achter haar oogleden. ‘Ik kan niet met je mee gaan, Draco. Ook al houd ik net zoveel van jou als jij van mij. Ik kan gewoon niet.’
Draco boog zijn hoofd. Zijn stem brak toen hij vroeg: ‘Mag ik dan voordat ik weg ga, nog weten waarom je niet met me mee gaat?’
‘Ik kan Lizzie, mevrouw Tumble en Tikkels niet achterlaten. En het huis, het is de plaats waar ik wil blijven. Mijn thuis.’ Ze kuste Draco zachtjes. ‘Het heeft mij nodig.’
Draco keek haar strak aan. In zijn ogen vlamde een vuur van gesmolten zilver. ‘Maar ik ook.’ Laura werd gehypnotiseerd door zijn blik. ‘O, Draco, wat nu?’
‘Ik blijf.’ Antwoordde hij standvastig. Niemand kon hem van zijn idee af brengen.
‘Maar het reizen dan?’ Vroeg Laura ‘Het avontuur?’
Draco schudde zijn hoofd. ‘Dat heb ik niet nodig. Kijk eens hoeveel avontuur ik al beleefd heb met jou!’ Hij lachte gepassioneerd.
‘Ik weet zeker dat één dag met jou net zo avontuurlijk is als een heel leven lang op reis.’ Met deze woorden nam hij haar in haar armen en kuste haar hartstochtelijk.
‘En je moeder dan?’ Mompelde Laura nog. Zij had je verboden om ooit nog eens met mij om te gaan!’
Draco keek haar ontdeugend aan. ‘Dan zeg ik gewoon, dat ik dat vergeten was.’

The End

Afgelopen! Ik hoop dat jullie dit een leuk verhaal hebben gevonden en ik wil iedereen bedanken die de tijd heeft genomen om dit verhaal te lezen!