[AF] Gedwongen keuzes

trijntjuh

Vervolg Hoofdstuk 26

Ik voelde me ongemakkelijk bij al de starende blikken, die geen enkele schaamte toonden.
Er was zelfs een man bij,wijzend naar mij, die begon te sputteren. Ook al kon ik zijn woorden niet verstaan maar diep vanbinnen dacht ik dat het waarschijnlijk niet veel goeds zou zijn.
Ik keek opzij naar Potter die een kleine glimlach op zijn gezicht tevoorschijn haalde.
Ik wist niet hoe ik moest reageren, bang als ik zou lachen dat ze me zouden aanvallen omdat ik het lef had om een onnozele glimlach boven te halen.
Ik durfde ook geen tranen te tonen, straks dachten ze dat ik me zielig gedroeg omdat ik dat als opdracht had opgekregen van de Heer, om zo gemakkelijker binnen te geraken in het Grimboudplein.
De beste gedachte die ik in mijn hoofd voelde razen was dat ik gewoon naar de grond moest staren en zo weinig mogelijk van hun zuurstof in de ruimte te verpesten.
‘Harry, waarom heb je haar mee? Je weet toch wie en wat ze is?!’ Hoorde ik nu de vrouw met de rare smaak van haarkleuren met een ontzette toon naar Potters hoofd slingeren.
‘Tonks, rustig aan… Ik leg het jullie allemaal straks uit, samen met Finn.’
Ik keek aarzelend op naar Potter en onderdrukte een zucht.
‘Harry zei dat hij het straks allemaal uit zal leggen…’ Gromde Dolleman, die achter ons stond, naar Tonks toe die een poging ondernam om in protest te gaan.
Ik had het gevoel dat deze dag nog lang zou aanslepen ook al had ik gehoopt om, ik zou al tevreden geweest zijn met een bezemkastje, als een blok in slaap te kunnen vallen en even al mijn gedachten te kunnen verzetten.
Ik schrok uit mijn gedachten toen ik een hand onder mijn kin voelde en zag voor mijn neus dat een man,begin de veertig, me bekeurend bekeek.
Hij had een vreemde uitdrukking op zijn gezicht en als hij geen grijze strepen in zijn bruine haar had, zou hij er een stuk jonger hebben uitgezien.
Hij liet me los en haalde met veel moeite een verwelkomende glimlach tevoorschijn.
‘Als Harry je vertrouwt, zullen wij dat dan ook maar doen…’ Lupos draaide zich om en liep naar een deur toe om hem daarna met een doffe klap achter zich te sluiten.
Ik keek om naar Dolleman, nadat hij me een duwtje in de rug had gegeven.
Met voorzichtige stappen, bang dat ik door de grond zou zakken van schaamte, liep ik naar de deur toe waar Lupos net achter was verdwenen.
Ik keek opnieuw om naar Dolleman die me een korte knik toewierp als teken dat ik naar binnen mocht gaan.
Ik liet mijn hand even op de deurklink rusten die koud aanvoelde, om hem daarna naar beneden te duwen.
Dit alles was allemaal zo onwerkelijk voor mij, maar diep vanbinnen kon ik wel huilen van blijdschap dat ik eindelijk op een liefdevolle plaats was.
Liefdevol was het hier zeker, ik zag Tonks met een kleine glimlach iets vertellen tegen Lupos die net was gaan neerzitten met een kop thee en belangstellend naar haar luisterde.
Hier hebben ze tenminste begrip voor elkaar, ging het door mijn hoofd en ik slikte even.
‘Ga maar zitten hoor Finn…’ Potter keek me kalm aan en ging naast zijn vrouw zitten die ook plaats had genomen na haar dochter in bed te hebben gestopt.
Ik keek met een vluchtige blik de tafel rond en zag dat er wel minstens twaalf mensen zaten, als het er niet meer waren.
Ik probeerde niet zenuwachtig te lijken en moest mezelf forceren om mijn handen te doen ophouden met trillen.
‘ En wat doet ze hier nu?’ Ik keek op en zag dat de woorden opnieuw uit Tonks kwam.
Ze leek wel iemand te zijn die geen blad voor de mond nam en ondertussen had ze bewezen dat ze inderdaad ook zo’n persoon was.
Ik sloot mijn ogen voor een paar seconden en ondernam een poging om mijn vermoeidheid te negeren die nu wel heel hard de kop begon op te steken.
Potter haalde diep adem toen hij zag dat ik er geen zin in had om opnieuw mijn verhaal te doen. Ik zou toch alleen maar opnieuw huilen bij de gedachte dat mijn zoon daar nog altijd bij die smeerlappen zat. De smeerlappen die mijn leven goed naar de vaantjes hadden geholpen.
Ik luisterde met een half oor naar Potter die zo goed mogelijk mijn woorden van daarnet aan het herhalen was.
Ik merkte vanuit mijn ooghoeken dat zelfs Tonks een beetje uit haar lood was geslagen door Potters woorden.
‘…Ze hebben je buiten gegooid en je zoontje zelf gehouden?’ Ze keek me ontzet aan en schudde haar hoofd. ‘ Zo hebben we maar weer eens bewijs dat ze harteloos zijn.’
‘Ze zijn meer dan dat…’ Mijn stem klonk schor van het lange zwijgen en ik glimlachte zwak.
‘ Dus…Jou zoon is ook de zoon van Draco?’
Ik knikte enkel en onderdrukte een zucht. De warmte rond me maakte me nog slaperiger.
‘ Ze houden Mika bij zich om hem op te leiden tot een Dooddoener, waarschijnlijk een van de beste ooit als hij het wordt, aangezien hij van jongs af aan zal opgeleid worden.’ Ik probeerde niet verstikt te klinken maar ik wist dat het niets zou uithalen. ‘ Hij is, laten we zeggen, een vergoeding wegens de fouten van Draco en mij…’ Ik haalde diep adem en staarde even naar mijn handen die opnieuw waren beginnen trillen terwijl ze op mijn knieën lagen.
Ik keek verwonderd opzij en zag dat Tonks naast me was komen zitten.
‘Het enige wat ik wil is dat ik mijn blond schatje weer tegen me aan kan voelen.’ Ik sloeg mijn ogen neer en onderdrukte tranen.
‘ Je zult hem terug krijgen, geloof ons maar…’ Ik keek op en haalde een moeizame glimlach tevoorschijn naar Lupos toe.
‘Tenminste als Finn zich ook aan haar afspraak houdt.’ Voegde Dolleman er aan toe vanuit een hoekje. Ik keek om naar hem en reageerde verder niet met alleen een lichte knik.
‘Ik denk dat het wel genoeg is voor vandaag…’ Potter schraapte zijn stoel achteruit en keek me even aan. ‘ Ik toon je je kamer.’
Ik keek hem dankbaar aan en ging ook overeind staan.
Met een lichte aarzeling mompelde ik een ‘slaapwel’ en ‘bedankt’ naar de groep toe, die met een kleine glimlach terug antwoordden.
Ik nam mijn tas van de stoelleuning en sloeg hem over mijn schouder om daarna Potter naar de trap toe te volgen.
Zwijgend liepen we beide de trap op en hielden algauw halt bij een donkerbruine houten deur.
‘ Probeer maar te slapen…Morgen praten we verder.’ Potter gaf me een lichte schouderklop en slenterde de trap weer af naar beneden toe.
Even liet ik mijn blik op zijn rug rusten totdat hij uit mijn zicht was verdwenen.
Met onderdrukte zucht opende ik de deur en beet op mijn lip terwijl ik de kamer binnenschuifelde. Het uitzicht dat ik door het raam zag, was haast niet te beschrijven.
De zon was bijna onder gegaan achter de horizon zodat de lucht een mengeling van roze en blauw was. Een gedekt bed stond onder het raamkozijn en er naast stond een nachtkastje, opgefleurd met babyblauwe verf. Tegen de linkermuur van de kamer stond de kleerkast, waarvan er een spiegel stond in een van de deuren.
Ik liet mijn tas op de eenpersoonszetel naast de deur vallen en liep naar het bed toe.
Met een vermoeide plof liet ik me er op vallen en algauw werd het zwart en stil rond me.

trijntjuh · Geplaatst: Vr Jun 01, 2007 18:57

Hoofdstuk 27 : De Rat.

‘Finn…Opstaan…’ Ik hoorde ergens vaag, aan mijn linkeroor, iemand tegen me bezig.
Met een zucht opende ik mijn ogen en liet mijn blik opzij gaan, zodat ik Potter zag staan met een kleine glimlach.
Ik strekte me kort uit en voelde dat mijn spieren weer meer tot leven kwamen.
‘Heb je beetje goed geslapen?’ Hij keek me vragend aan en ik antwoordde enkel met een kleine knik. Ik had inderdaad goed geslapen, het bed was uitermate comfortabel en de rustige omgeving in de kamer was ook al een pluspunt.
Ik ging overeind zitten en liet mijn voeten op het wollige tapijt onder me rusten.
‘Hoe laat is het?’ Ik merkte dat mijn stem schor was.
‘Het is bijna middag…We dachten bijna dat je dood was gevallen of zo.’ Hij grijnsde lichtjes en stond recht om naar de deur toe te lopen. ‘ Binnen een half uurtje is het eten klaar, we verwachten je.’
Ik knikte opnieuw en voelde me alsof een klein kind dat zijn vader was aan het gehoorzamen.
Hoe zou het met mijn vader zijn? Ging het door mijn hoofd.
Ik had hem al een tijdje niet meer gezien, niet dat ik daar behoefte aan had.
Maar…Meestal als je hem niet zag was dat het teken dat hij iets aan het plannen was of nog erger ; dat hij het uitvoerde. Die gedachte verontruste me.
Ik onderdrukte een geeuw en voelde me schuldig dat ik het hier nu zo goed had terwijl Mika nog altijd in dat godvergeten gat zat.
Ik krabbelde overeind en keek om naar het bed dat een beetje sjofel en afgebroken lag.
Ik nam het laken in mijn handen, dat zacht aanvoelde, en dekte het bed opnieuw dicht zodat het gebruiksklaar was voor vanavond. Als ik hier nog vanavond zou slapen tenminste.
Het kon evengoed zijn dat ik vanavond weer onder de brug zou moeten slapen.
Ik onderdrukte die gedachte en nam mijn trui die over de stoelleuning hing.
Ik keek even met een verwonderde blik als ik merkte dat de trui helemaal anders aanvoelde dan gisteravond toen ik hem uit deed. Hadden ze hem nu gewassen?
Ik beet op mijn lip en trok daarna mijn trui over mijn hoofd om algauw mijn armen te laten verdwijnen in de mouwen. Hij voelde opnieuw zacht aan in de plaats van dat hij ruw aanvoelde en muf rook.
Ik bekeek mezelf even in de flauwe weerflikkering van het raam en zag dat ik al meer kleur had in mijn gezicht en er zo gezonder uitzag.
Ik liet mijn handen even door mijn verward haar gaan in de hoop dat er minder slordig zou uitzien. Ik deed het haarelastiekje rond mijn linkerpols af en deed een staart in mijn haar, waardoor ik er toch een beetje meer deftig uitzag.
Ik liet me weer neerploffen op mijn bed en knoopte mijn schoenen algauw dicht.
Met een vluchtige blik keek ik naar de wekker die het middaguur aantoonde en ook liet blijken dat het tijd was dat ik mijn gezicht zou vertonen.
Ik liet mijn rechterhand over de trapleuning glijden terwijl ik treed per treed afliep.
Een paar doffe stemmen klonken op uit de keuken zodat ik wist dat ze allemaal klaar zaten om te beginnen aan het middageten.
Waarschijnlijk zou dit een maal worden waarbij ze me opnieuw met vragen zouden bestoken.
Ik liep de keuken in en plofte neer op de laatste vrije plaats, tussen Dolleman en Lupos.
Met een zucht probeerde ik Dollemans oog te negeren dat wild in zijn oogkas aan het rollen was. Ik wist dat hij mijn manier van doen nu in de gaten aan het houden was.
Algauw begonnen we in stilte op te scheppen. Was het hier altijd zo stil of lag het aan mijn aanwezigheid? En waarom had ik het gevoel dat ze voor mijn binnenkomst over me hadden zitten praten? Waarom zouden ze ook niet…
Net toen ik dacht dat er geen vragen gingen komen zag ik Tops, die voor me zat, met een aarzelende blik opkijken. Ik had dan toch gelijk gehad.
‘We vroegen ons iets af.’ Begon ze. ‘ We hadden het over welke informatie je zou hebben over Voldemort en zijn volgelingen.’
Ik wist niet hoe ik zwijgend zou moeten reageren dus haalde ik enkel een glimlach tevoorschijn.
‘Je bent toch van plan om iets te vertellen?’ Ik probeerde niet te zuchten als ik Dolleman naast me met een dreigende ondertoon hoorde grommen.
‘Ik zei toch dat ik jullie informatie zou geven? Of denk je misschien dat ik het stiekem niet erg vind dat mijn zoon daar moederziel alleen zit tussen slechte personen?’
Ik trok een wenkbrauw omhoog en zag Dolleman licht ontzet terugkijken.
‘Kom…Laten we nu eens ophouden met de hele tijd het slechtste te denken over haar.’ Potter porde even met zijn vork in een stuk aardappel en keek de groep rond. ‘ Ik heb jullie alles verteld wat zij tegen mij verteld heeft. Jullie weten niets meer of minder dan ik…En we kunnen toch zeggen dat, nu ze haar toverstok heeft afgegeven, ze het meent.
Ik keek hem met een dankbare blik aan en tilde mijn glas op om er daarna een slok van te nemen.
‘Maar Harry…Misschien kan ze nu toch al een paar dingen vertellen? Alle informatie is nuttig. Het kan haast op enkele seconden komen.’
Ik legde mijn vork neer en keek Tops voor enkele seconden aan.
‘Hij is een leger aan het opbouwen…Ja, ik weet dat jullie dat ook weten. De hele wereld weet het.’ Als ik merkte dat een persoon naast Tops haar mond wilde openen.
‘En jullie weten ook waarschijnlijk dat de Heer pogingen heeft gedaan om in Harry’s gedachten rond te graven…Wat hem vaak is gelukt.’
De mensen rond de tafel knikten instemmend en keken me afwachtend aan.
Ik haalde diep adem en probeerde snel in gedachten mijn woorden te zoeken.
‘Hij weet dat jullie een veilige plaats hebben en hij weet ook dat het deze plaats is.’
‘Dat is onmogelijk…’ Gromde Dolleman opnieuw naast me en ik vroeg me af of hij wel iets anders kon dan dat grommen.
Ik keek opzij naar hem en schudde mijn hoofd. ‘ Hij weet dat jullie de veiligheid gezocht hebben in het Grimboudplein.’
‘Hoe dan?’ Potter keek me met een verwarde en tegelijkertijd ontzette blik aan.
Ik beet op mijn lip en zag een jongen met donkerblond haar aan de hoek van de tafel licht bleek wegtrekken. ‘ Er is hier een rat aanwezig.’
‘Een wat?’ Tops keek me raar aan om daarna een blik naar de andere personen te werpen die deelnamen aan het gesprek.
‘Een rat…Iemand die zodanig goed is in liegen en hier is binnengeraakt terwijl hij dan gewoonweg gaat informatie leveren bij de Heer als hij er de kans toekrijgt over alles wat jullie doen en van plan zijn. En enkele theorieën om hier te kunnen binnengeraken en jullie zo neer te halen.’

trijntjuh · Geplaatst: Zo Jun 17, 2007 17:38

Off : Sorry voor het lange wachten. Ik zat namelijk midden in de proefwerken, daardoor dat ik minder tijd heb om te werken aan mijn verhaal. Spoedig komt er meer!

Vervolg Hoofdstuk 27.

Ik zag Potter vanuit mijn ooghoeken met een verblufte blik naar me kijken.
Ik staarde even naar mijn handen terwijl de jongen, die aan de hoek van de tafel zat, haast nog meer bleek begon wit te trekken.
‘ Weet je wie die rat is?’ Ik sloeg mijn blik op en zag dat het Lupos was die deze vraag stelde.
Ik knikte met een korte aarzeling en wist niet goed of ik het wel zou doen of niet.
Ik kon niet anders, het was voor Mika. Ook al was ik niet echt de persoon die mensen zou verraden.
Ik zag de helft van de mensen rond tafel van de een naar de ander kijken alsof ze hoopten dat een van hen hysterisch zou beginnen roepen en om vergiffenis smeken.
‘ Ik denk wel dat je het zal mogen uitleggen, Jochen.’ Ik keek de jongen met een nijdige blik aan. Ik zag de rest vliegensvlug naar de jongen kijken die grote ogen trok en dan ook een nijdige blik bovenhaalde.
Dolleman sprong overeind en greep Jochen net op tijd bij zijn kraag toen hij het op het lopen wilde zetten. ‘Blijf jij maar zitten!’
Ik keek met een onverschillige blik toe hoe Jochen op zijn stoel werd geduwd en haast werd geplet onder het gewicht van Dolleman terwijl hij, tevergeefs, probeerde te ontsnappen.
Ik probeerde een herinnering te onderdrukken en liet mijn blik op Jochen rusten.

[ Flashback ]
Ik onderdrukte een zucht en trok mijn benen omhoog zodat ik in kleermakerszit zat terwijl ik even een blik liet rusten op de grote staanderklok in de Leerlingenkamer.
Ik haalde een glimlach tevoorschijn als ik voetstappen hoorde dichter komen.
Met een kleine zwiep draaide ik mijn hoofd en trok een gezicht toen ik niet alleen Draco, maar ook Jochen zag staan.
Met een vragende blik keek ik naar Draco en zag tot mijn ontzetting dat hij een bloedneus had gehad..
‘ Wat is hier de bedoeling van?’ Ik liet mijn blik op Jochen rusten die met een schaapachtige grijns naar me keek.
‘Denken jullie twee soms dat wij daar achterlijk zijn?’
Ik keek hem met een mengeling van verwondering en ontzetting aan.
‘Ik snap je niet helemaal…’
Draco mompelde een paar onverstaanbare woorden en het leek alsof hij elk moment kon ontploffen.
‘ Als je maar weet dat ik dit alles aan Severus rapporteer!’ Ik zag een zelfvoldane grijns op Jochens gezicht verschijnen.
Ik beet onbewust op mijn lip en keek naar Draco die een blos op zijn wangen had van ingehouden woede. In een fractie van een seconde lag Jochen plots op de grond terwijl hij Draco op zich had.
Ik gilde het uit en sprong vlug overeind om Draco van hem af te sleuren.
‘Niet doen, Draco!’ Met enige moeite kreeg ik hem van Jochen af en sleurde hem vlug achteruit terwijl Jochen met een ontzette blik overeind krabbelde.’
[ Flashback ]

Vanaf dat moment had Severus ons nauwgezet beginnen in de gaten te houden.
Ik probeerde niet te grijnzen bij het beseffen dat ons plan toch was gelukt terwijl Jochen ons in zekere mate had verraden tegen Severus.
Dit is mijn wraak op hem, ging het door mijn hoofd.
Ik probeerde me weer op de situatie te concentreren en zag dat Potter een flesje had bovengehaald die hij nu boven Jochen hield.
‘Je waagt het niet!’ Sputterde hij moeizaam terwijl zijn gezicht door Dolleman werd gegrepen.
‘Mond open, of ik knal mijn toverstok er in!’ Bromde Dolleman zonder enig greintje medelijden.
Jochen liet zijn blik met een vorm van angst erin opzij flitsen naar Dolleman en staakte zijn pogingen om tegen te werken.
Ik sloeg mijn armen over elkaar en zag hoe Potter het drankje in Jochens mond goot.
‘Wat heb je hem gegeven?’ Vroeg ik met enige aarzeling.
‘ Waarheidserum.’ Antwoordde Potter enkel en zette het lege flesje op tafel.
Ik liet mijn blik even rond gaan in de ruimte en voelde een zekere spanning aan.
Ik kon niet echt onderscheiden of het een goede of negatieve spanning was, maar er was er alvast een.
Het was haast lachwekkend om te zien hoe de hele groep gespannen naar Jochen keek.
Hij zag er maar pips uit en een paar zweetdruppels liepen over zijn voorhoofd terwijl hij zwaar uitademde.
Ik voelde me even slecht bij de gedachte dat hij misschien wel zou gedood worden of nog erger…Naar Azkaban en daar wegrotten. Maar ik kon er niets aan doen, hij verdiende het in mijn ogen en waarschijnlijk nog in andere mensen hun ogen ook.
Ik liet mij weer neerploffen op mijn stoel terwijl de anderen ook mijn voorbeeld volgden.
Dolleman daarintegen bleef voor Jochen staan zodat hij niet weg kon.
‘Bind hem anders vast…’ Opperde Tops terwijl ze haar toverstok trok. ‘ Of moet ik het doen?’
Dolleman deed aarzelend een paar stappen achteruit terwijl Tops naast hem ging staan.
Algauw zag ik een lang stuk touw uit haar toverstok komen dat zich als een giftige slang rond Jochen begon te wrikkelen.

trijntjuh · Geplaatst: Di Jun 26, 2007 19:23

Hoofdstuk 28 : Voldemorts plannen.

Ik voelde noch medelijden noch enige sympathie voor hem en keek even naar de reacties van de andere getuigen.
Ik zag hoe Tops haar toverstok weer weg stak onder haar mantel nadat ze een goedkeurende blik had gekregen van Dolleman. Zo’n blik moest wel zeldzaam zijn…Daarvoor moest je Dolleman nauwelijks kennen.
Potter nam een stoel bij zich en schraapte hem dichter naar Jochen toe.
Het was haast misselijkmakend om Jochen vervaarlijk met zijn ogen te zien draaien terwijl hij een paar onverstaanbare woorden mompelde.
Was ik even blij dat ik niet voor zijn neus moest zitten en ik ontspande me lichtjes.
Een paar leden bleven dicht in de buurt van Potter zitten, moest er toch iets mislopen, alhoewel die kans nu toch redelijk klein was.
Jochen zat vastgebonden en zou zich niet zomaar kunnen loswerken.
En het feit dat er nog een redelijke afstand was tussen de stoel van Potter en die van Jochen, was er ook al een soort van veiligheid.
Stiekem was ik benieuwd naar wat hij ons allemaal zou vertellen maar langs de andere kant had ik ook schrik voor de gruwelen die we zouden horen.
Zouden er dingen tussen zitten dat ik ook wist? Of had ik enkel leugens gehoord omdat ze mij niet vertrouwden? Niet dat ik het erg zou vinden.
Alleen nog maar het gevoel hebben dat je met zo’n zware lasten en geheimen moest rondlopen was bijna ondragelijk.
Ik sloot mijn gedachten af en richtte mijn blik op naar het tafereel dat zich nu afspeelde.
Met een diepe ademhaling sloot ik mijn ogen voor een paar seconden, klaar om een lange tijd door te staan.
Mijn blik liet ik rusten op Potter en zag dat hij aan het nadenken was hoe hij zijn eerste vraag zou formuleren.
‘…Ben je een volgeling van Voldemort?’ Harry keek Jochen met een doordringende en zowel kalme blik aan.
Jochen keek Potter met een fonkeling in de ogen aan en stelde een fiere blik op.
‘Ja…En ik ben er trots op.’
Dolleman bromde iets vanuit zijn vaste hoekje maar zweeg verder.
‘Finn sprak dus de waarheid.’ Tonks keek met een vriendelijke glimlach naar me en ik beantwoordde haar met een kleine knik.
Ik liet mijn handen op de houten tafel rusten en probeerde iets, uit Jochens manier van doen, te halen.
Potter keek even de groep rond om verschillende mensen veelbetekende blikken te werpen.
‘Kan je me over Voldemorts plannen vertellen?’ Hij keek Jochen met een vragende blik aan terwijl Jochen een grimas tevoorschijn haalde.
‘ Waar haal je toch het lef van de Heer zo te noemen?’ Antwoordde Jochen als eerste zin.
Potter keek hem zwijgzaam aan en haalde een kleine grijns boven dat hij probeerde te onderdrukken. ‘Omdat ik het niet de moeite waard vind voor hem…Hij is geen Heer en hij zal het nooit zijn.’
Ik beet op mijn lip terwijl ik Potters antwoord door me liet gaan, eindelijk iemand die durfde zijn mening zeggen. Haast met zekerheid waren er nog mensen die er zo over dachten maar ze waren gewoon bang om het toe te geven.
Ik zag een spier bij Jochen vertrekken en algauw kleurde hij wit van woede.
Potter schoof lichtjes achteruit met zijn stoel als Jochen wild begon tegen te werken waardoor het touw rond hem zich alleen nog meer rond hem spande.
Uiteindelijk liet hij zich uitgeput vallen tegen de rugleuning van zijn stoel en ademde zwaar uit zonder zijn blik van Potter te verwijderen.
Ik zag dat er een lichte aarzeling was in Potters blik maar toch bleef hij resoluut zitten.
De doodse stilte in de ruimte en de serieuze blikken van iedereen maakte me diep vanbinnen benauwd maar ik probeerde niet toe te geven aan het gevoel.
Ondertussen waren we nog geen stap verder met het gesprek en had ik de neiging om te denken dat de waarheidserum nu wel bijna moest uitgewerkt zijn.
Net op het zelfde moment dat ik die gedachte in mijn hoofd had schraapte Jochen zijn keel en vervolgde zijn voorgaande zin.
‘ De Heer zijn leger word sterker.’ Jochen haalde opnieuw zijn grimas tevoorschijn terwijl Tonks een ontzette blik met Lupos wisselde.
‘ De Heer heeft iets wat jullie niet hebben.’ Vervolgde hij met nog steeds dezelfde grimas.
‘ En wat is dat dan wel?’ Potter keek hem gespannen aan en tikte nerveus met zijn voet op de stenen vloer onder zich.
Ik kon het niet laten van op mijn nagels te bijten en voelde een spanning rond gieren in mijn buik terwijl mijn gedachten naar Mika leidden.
‘ Ik weet het zelf niet zo goed…Op dat vlak is de Heer nogal gesloten.’
‘Lieg niet tegen Harry!’ Dolleman schoof meer naar voren en keek dreigend naar Jochen.
‘Hij liegt niet, Alastor…Vergeet niet dat hij een waarheidserum heeft genomen.’ Potter keek opzij naar Dolleman die een bezwarend gemompel startte en zich terug naar de hoek begaf.
Ik liet mijn hersenen op sneltempo werken in de hoop dat ik iets van Jochens woorden kon linken aan iets dat ik wist van vroeger.
Zou Mika er iets mee te maken hebben? Ik trok lichtbleek weg en verzette de gedachte vlug terwijl ik mijn hoofd schudde.
‘ Hij omschreef het als een ultieme kracht…’ Jochen grijnsde al zijn tanden bloot zodat het opviel dat er een hoek van zijn linkervoortand af was.
‘ Weet je wat je met die ultieme kracht kunt doen?’ Potter hangde haast aan Jochens lippen en wachtte gespannen op antwoord.

trijntjuh · Geplaatst: Wo Jul 11, 2007 23:05

Hoofdstuk 29 : Gruzielementen.

Ik beet op mijn lip en keek bijna even gespannen als Harry op dat moment.
Het leek alsof Jochen vermoeiende pogingen deed om het toch maar niet uit te flappen, ook al was dat onmogelijk.
‘Hij heeft de Gruzielement…’ Jochen sloeg zijn ogen neer omdat hij er bewust van was dat hij zijn Heer had verraden. ‘ De sterkste Gruzielement.’
Ik zag Harry een gezicht trekken en vlug een halve meter achterschuiven met zijn stoel, het leek of hij zich bijna had verbrand aan dat stukje Dooddoener dat hij voor zijn neus had.
Vaag had ik ooit dingen opgevangen ten tijde dat ik nog mijn tijd verspilde in Voldemorts schuilplaats.
In het begin had ik hem gedempt horen praten met Lucius over dat onderwerp, daarna was Lucius voor maanden verdwenen. Dus dat was zijn opdracht geweest?
Ik sloeg mijn ogen op en zag de zaak al een stuk klaarder. Ik had nooit mogen aanwezig zijn op vergaderingen. Daar wantrouwden ze me te veel voor, zeker na de mislukte poging van ontsnappen samen met Draco. Mijn gedachten werden verstoord door een hoop gebrul dat in de keuken ontstond.
Licht verwonderd zag ik Harry met zijn armen zwaaien en Lupos sprong snel overeind om hem tegen te houden. Jochen moest iets vreselijks gezegd hebben, leek het wel.
De zelvoldane grijns op Jochens gezicht bevestigde mijn theorie nog maar meer.
‘Weet je wel wat een ramp dat dat is?!’ Briesde Harry tegen Lupos.
‘Kalm aan…We lossen het wel op.’ Met een kleine aarzeling duwde Lupos hem neer op een stoel terwijl Jochen overeind werd getrokken door Dolleman.
‘Wat moet ik met hem doen?’ Vroeg Dolleman, deze keer zonder een grom.
‘Breng hem maar naar Azkaban…Ze zullen daar wel weten wat ze met hem moeten doen.’ Harry keek niet op terwijl hij die woorden mompelend uitsprak.
‘Ben je zeker?’ Ik moeide mij aarzelend in het gesprek.
Potter keek met een ontzette blik op om me daarna vragend aan te kijken.
‘Wie weet bezit hij nog wel meer informatie…Die wil je toch niet verspillen?’
‘We weten genoeg, Finn…Geloof me maar. We zitten in diepe problemen.’
Ik keek hem zwijgend aan. ‘ Vraag hem dan tenminste of hij aanwezig was bij die vergaderingen over de Gruzielementen.’
Potter trok een gezicht en keek opzij naar Jochen die bijna op ontploffen stond.
Ik grijnsde lichtjes, het moest moeilijk zijn om te weten dat je eigenlijk dingen moest verzwijgen en ze er toch uitflapte zonder dat je het wilde.
Dolleman greep zijn gevangene beter bij de arm en duwde hem naar voren toe.
Jochen knikte nauwelijks en sloeg een verwijtende blik opzij naar mij.
‘Zitten…’ Potter wees naar de stoel waar Jochen nog net had gezeten.
Dolleman duwde hem ruw neer op de stoel en bleef hem vasthouden, aangezien de touwen die rond Jochen hadden gezeten, nu in de mist op waren verdwenen.
Ik ging beter rechtop zitten op mijn stoel,en wilde zo goed mogelijk het gesprek volgen dat nu zou komen. ‘Ik luister.’ Potter schraapte zijn stoel opnieuw dichter en keek Jochen met een dreigende blik aan. ‘Harry, ben je zeker dat het drankje nog lang genoeg zal werken?’ Opperde Tonks die een tijd lang had gezwegen.
‘Daar zeg je zoiets…’ Potter nam opnieuw het flesje en gooit een nieuwe teug in Jochens mond, die kokhalsend het goedje inslikte.
Ik beet even op mijn nagel en zag Jochen zijn blik opnieuw omhoog werpen nadat hij een paar seconden naar de grond had gestaard.
‘ Begin maar te vertellen.’ Potter zette het flesje op tafel naast zich en wachtte af tot Jochen zou beginnen.
‘Zoveel is er niet verteld…Ik weet enkel dat Hij de Gruzielement eerder moest hebben dan jullie.’
Ik zag Potter lichtjes mompelen met een onderdruk van ontzetting.
‘ En weet je waarvoor hij dat wil gebruiken?’ Potter volgde Jochens zenuwachtige bewegingen nauwgezet.
Ik trok een gezicht als Jochen me recht aankeek en een flauwe grijns bovenhaalde.
‘Hij wil de kracht die dat Gruzielement bevat ergens opslaan…Aan iets schenken zodat hij zeker weet dat de kracht niet snel zal uitdoven.’
Ik trok bleek weg terwijl de woorden nog nazinderden in mijn hoofd.
‘Waar heb je het over?’ Potter keek hem onbegrijpend aan.
‘Hij bedoelt dat ze de kracht zullen overzetten naar Mika…Wie zou er nu een kind willen vermoorden om Voldemort uit te schakelen, niet waar?’ Antwoordde ik verstikt op Harry’s vraag.
Ik zag Harry met een verwonderde blik omkijken en zijn woorden zoeken.
‘ Is het niet?’ Ik keek Jochen met betraande ogen aan. ‘ Daarom willen ze hem…ZEG HET ME!’
Jochen grijnsde nog meer en ik wist dat hij van mijn paniek genoot.
‘Je hebt het inderdaad helemaal juist…Robins.’
Ik slikte en probeerde kalm te blijven. ‘Onmenselijk, dat zijn jullie…Een kind zo’n zware last opleggen!...Hij is een goed kind! Hij hoort daar niet thuis!’
‘Hij is een Malfoy en verraden door zijn eigen ouders! Hij hoort daar meer thuis dan ieder andere Dooddoener!’
Ik keek hem verbluft aan en krabbelde overeind. ‘ Jullie blijven van mijn zoon af!’ Ik probeerde Jochen zo hard mogelijk pijn te doen en sloot mijn handen rond zijn nek. ‘Gehoord? Jullie blijven van hem af!’ Ik trok witbleek weg van woede en zag Jochen naar adem sputteren wat me een gevoel van zelfvoldoening gaf.
‘Finn, hou op!’ Ik voelde iemand zijn armen rond mijn middel slaan en me krachtig achteruit trekken.
In een moment van wanhoop probeerde ik Jochen opnieuw te grijpen maar belande ruw met mijn rug tegen de muur aan.
‘Kalmeer!’ Ik zag dat het Lupos was die me had tegengehouden voor het te laat was.
‘Jou kind wordt de rechterhand van de Heer…’ Jochen grijnsde gelaten en reageerde verder niet meer.
‘ We moeten haar zoon halen…’ Ik keek vluchtig op naar Dolleman die deze keer nogal medelijdend klonk. ‘ Voor het te laat is.’
Jochen proestte het uit en bewoog haast als een bezetene op zijn stoel waardoor Dolleman moeite had om hem tegen te houden.
‘Jullie zijn al te laat! Het kind heeft de kracht allang in zich…’
Dolleman trok een gezicht en knalde Jochen neer op de grond waardoor hij in een mum van tijd bewusteloos lag. ‘Krachten of niet…Haar zoon moet hier geraken…Zeker nu dat hij die krachten bevat.’

trijntjuh · Geplaatst: Di Jul 24, 2007 18:09

Hoofdstuk 30 : Het einde

De discussie over hoe we dit alles zouden oplossen had tot in de late uurtjes door geduurd.
Ik liet me versuft neervallen op mijn bed en voelde mijn spieren zich direct ontspannen, haast alsof ze ook blij waren dat het eindelijk rusttijd was.
Mijn hoofd bonkte van de vele informatie en ik had het gevoel dat er niets meer zou bij kunnen.
Met een zucht draaide ik mij op mijn zij en staarde verdwaasd naar de muur.
Een hol gevoel had ik vanbinnen en ik wist dat dit niet veel goeds voorspelde.
Met een droge mond sloot ik mijn ogen voor een paar seconden en slikte het weinige speeksel door.
Ik probeerde het krijsen van Jochen, in de kamer naast mij, te negeren.
Als het plan van Potter maar zou lukken, spookte het door mijn hoofd en ik staarde opnieuw naar de muur. Ik was moe, maar iets weigerde mij toe te laten om in een zalige slaap te vallen.
Als hij het waagde van het te verknallen, zou het zijn beste dag niet zijn. Ik trok een gezicht terwijl de persoon waar ik het over had in mijn hoofd een nieuwe gilpoging inzette.
Ik rolde mijn ogen en murmelde me beter in mijn laken zodat ik in een soort van roes kwam door de warmte die zich rond mij sloot.
Geluidloos liet ik mijn tranen rollen, die ik al een tijdje probeerde te verstikken.
Hopend dat ik morgen eindelijk mijn armen weer rond Mika kon slaan om hem daarna nooit meer los te laten. Hem te bestempelen met zoenen en duizend maal te zeggen dat ik hem van houd.
Dat mama er opnieuw voor hem is, dat ik hem voor altijd zal beschermen en ik niemand nog toelaat om hem aan te raken, geen pijn meer aan te doen.
Ik sloot mijn hand krampachtig rond een stuk laken en snoof mijn neus verstikt op.
Met mijn vrije hand veegde ik met een zucht mijn tranen weg en probeerde me opnieuw te vermannen.
Morgen zou alles voorbij zijn. Ik haalde een flauwe glimlach tevoorschijn maar diep vanbinnen voelde deze zin helemaal niet goed aan. Erger nog, het holle gevoel begon steeds meer te groeien.
Aarzelend sloot ik mijn ogen terwijl er geluiden vanuit het huis door mijn oren gonsden.
Jochen had ondertussen zijn aandachtpogingen gestaakt en ik hoorde gedempt zijn bed kraken.
Hij verdient nog niet eens een bed. Ik trok een gezicht bij die gedachte en mompelde een paar verwijtingen naar hem toe, tegen mezelf.
Ik sloot mijn gedachten af en voelde me langzaam aan in een diepe put vallen.
Het leek wel alsof ik nog maar een paar minuten in slaap lag, of ik kreeg al een tik tegen mijn gezicht.
‘Finn…We moeten straks vertrekken.’ Ik mompelde iets terwijl die zin vaag door me heen ging.
Ik hoorde iemand een zucht slaken en mijn bed zakte lichtjes in door een gewicht die er ging opzitten.
Ik opende mijn ogen met enige moeite, omdat het wel leek dat mijn oogleden aan elkaar waren geplakt.
Potter glimlachte lichtjes terwijl ik een nieuwe zucht onderdrukte.
‘Beetje kunnen slapen?’ Hij keek me met een vragende blik aan.
Ik knikte lichtjes. ‘ Het ging wel…’ Mijn stem klonk schor door het plotse wakker maken.
Ik merkte aan zijn kalme glimlachen dat hij stiekem zelf schrik had voor wat er vandaag zou gebeuren.
‘…Wat als hij het verknalt?’ Ik durfde het bijna niet vragen maar de vraag brandde op mijn lippen.
Potter keek me zwijgend aan. ‘ Laten we hopen dat hij dat niet doet…We mogen al tevreden zijn als we Mika kunnen grijpen.’
Ik knikte haast onmerkbaar en ging rechtop zitten.
‘Ik…Ik wil je nog eens bedanken voor alles.’ Ik sloeg mijn blik op naar hem en vervolgde dan : ‘ Dat je mij hier hebt opgenomen, dat je mij vertrouwde en nog steeds vertrouwt ondanks dat ik dat vies Teken op mijn arm staan heb. Dat je mijn zoon wilt helpen bevrijden…Ik weet dat je het nooit goed gedaan hebt met Draco.’ Ik sloeg mijn blik neer en friemelde aan een draadje dat loshing aan het laken dat nog steeds op me lag.
‘Jouw zoon is Draco niet.’ Potter keek naar me op en ik keek hem zwijgend aan. ‘ Ik heb het inderdaad nooit goed gedaan met hem. Maar ik moet toegeven dat hij toch iets goed gedaan heeft. Hij had een pracht van een vriendin.’
Ik glimlachte vertederd en beet op mijn lip. ‘ Je kan het je niet voorstellen hoe hard ik hem mis.’
Ik sloeg mijn blik verstikt op naar het raam en zag dat de zon aan het opkomen was.
Het moest dus nog vroeg zijn in de ochtend.
‘ En nu eisen ze Mika nog eens op.’ Ik slaakte een zucht. ‘ Mijn enige zoon, enig kind en enig overblijfsel van Draco.’
Potter keek me met een vriendelijk gezicht aan. ‘ Ik wil het me niet voorstellen…Het moet ondraaglijk zijn. Iedere avond kijk ik nog eventjes naar Yinthe tot ze in slaap valt. Gek hoe je toch van sommige personen zoveel kan houden.’
Ik knikte en we keken beide op toen er een doffe klop ontstond op mijn slaapkamerdeur.
Het was Tonks die aarzelend haar hoofd binnen stak en lichtjes glimlachte.
‘Ik kom eventjes zeggen dat het ontbijt klaar is…Zodat we straks kunnen vertrekken.’
Potter krabbelde overeind en keek opzij naar me. ‘ Kleed je maar aan, we verwachten je zo.’
Ik wachtte tot ze beide de kamer verlieten en stond toen uiteindelijk maar recht.
Met het nog steeds hol gevoel in mij liet ik mijn voeten me naar de aangrenzende badkamer brengen.
Ik zag er moe uit en de wirwar van mijn haar zorgde niet voor een beter uitzicht.
In stilte kleedde ik me aan en betoverde de borstel zodat hij automatisch mijn haar kamde terwijl ik mijn tanden begon te poetsen.
Ik merkte aan de geluiden naast mij dat Jochen ook wakker was en dat hij aan het ijsberen was in zijn kamer. Ergens was ik opgelucht dat het bijna voorbij was en ook dat ik bijna niets zou moeten doen.
Enkel maar wachten achter de struiken en hopen dat er niets zou mislopen in het kasteel van Voldemort zelf.
Ik vond het moedig van Harry, dat hij zichzelf wou opofferen en een uur voor Dooddoener wou spelen.
Het had me verwonderd dat ze Wisseldrank in huis hadden, maar langs de andere kant ook dood normaal. Ze hadden waarschijnlijk bijna elk mogelijk toverdrankje. Wat ook wel nodig was als je in de Orde van de Feniks zat.
Ik probeerde er meer wakker uit te zien, maar wist algauw dat het hopeloos was.
Na een paar minuutjes trok ik de kamerdeur achter me dicht en slenterde de trap af.
Het was doodstil in de keuken, niet dat ik het erg vond.
Zoals vele, die nu rond de tafel zaten, had ik ook nood om eventjes te kunnen nadenken.
Zwijgend smeerde ik een broodje met jam en beet op mijn lip.
Eindelijk zou ik mijn jongen terug zien en kunnen vasthouden.
Het leek wel alsof de tijd vloog, want nauwelijks na een paar minuten naar mijn mening dan, krabbelde Potter overeind en sloeg even een veelbetekende blik rond de tafel.
Dolleman kwam ondertussen de kamer binnen met Jochen die een nijdig gezicht trok en een paar dingen mompelde.
‘Houd jullie klaar…Jochen en ik zijn zo terug. ‘ Potter nam Jochen over en verdween met een plof.
Ik sloeg mijn blik op en zag Dolleman een kast opentrekken dat vol zat met kleine flesjes, de ene met een kleurrijkere vloeistof dan de andere.
Ik zag hem een flesje nemen dat een donkerwitte vloeistof bevatte om het daarna me een doffe plof neer te plaatsen op de tafel.
Ik wist dat Potter nu met Jochen een andere Dooddoener gaan zoeken was om een stukje haar te kunnen pikken, dat was noodzakelijk voor de Wisseldrank.
Ik probeerde mijn zenuwachtigheid te onderdrukken en staarde naar het glas pompoensap voor mijn neus. Wat haast wel een eeuwigheid leek, in tegenstelling met daarnet, kwam Potter eindelijk tevoorschijn met Jochen stevig bij de arm.
‘Is het gelukt?’ Vroeg Lupos aarzelend terwijl Potter zijn kap van zijn hoofd trok.
‘Ja…Jochen wou klikken…Maar daar was de Dooddoener toch niet zo mee akoord..’ Potter grijnsde lichtjes terwijl Jochens gezicht haast op onweer stond.
Ik keek Potter verward aan maar hij reageerde verder niet.
Dolleman schoof het flesje dichter naar Potter die onwillekeurig een gezicht trok.
‘ Ik heb geen positieve ervaringen met dat drankje, maar goed.’ Hij nam het flesje en zorgde ervoor dat de paar haren in de vloeistof terecht kwamen.
Ik beet op mijn lip terwijl Potter met een vetrokken gezicht het goedje naar binnen werkte.
Verbluft was ik toen ik hem langzaam aan in Sneep zag veranderen.
‘Niet te geloven…’ Ik bleef verstikt kijken en grijnsde lichtjes.
‘Ook Sneep wil dat Mika het veilig stelt.’ Antwoordde Potter en knipoogde eventjes.
Ik veegde een paar tranen weg die toch waren doorgeglipt en krabbelde overeind nadat de rest ook aanstalten nam.
Ik deed mijn mantel in stilte aan en sloeg de kap over mijn hoofd zodat mijn gezicht haast niet merkbaar was.
Na enig gewacht op de anderen verdwenen we uiteindelijk en krabbelden vlug achter een paar struikjes.
‘Jullie blijven hier.’ Potter greep Jochen over. ‘ En jij leid me de weg naar Mika.’
Jochen trok een gezicht en liep met Potter, die nu even door het leven ging als een tweede Sneep, naar het kasteel toe.
Ik liet me op mijn knieën neerploffen en volgde hen gespannen met mijn blik.
Een naar gevoel ging door me terwijl ik even mijn blik op het kasteel liet rusten.
Jaren had ik daar vast gezeten als het ware als een pion.
Ik onderdrukte een zucht en keek opzij naar de andere leden van de Orde, die gespannen wachtten met hun toverstok in de aanslag.
Minuten streken voorbij, Ik sloeg vluchtig een blik naar mijn uurwerk en zag dat ze al een half uur binnen waren. Ik probeerde niet te panikeren. Wat als er iets was misgelopen en dat Potter nu ergens opgesloten zat? Klaar om vermoord te worden terwijl Mika nog altijd in de kluwen zat van de Heer.
Ik trok een gezicht en sloot die gedachte uit.
Mijn hart versnelde een paar bonzen toen de zware deur van het kasteel openzwaaide.
Ik wilde overeind springen toen ik Sneep zag aanlopen met Mika, die ik aannam als Potter.
‘Finn, rennen! Ze weten ervan…RENNEN!’ Ik keek geschokt terwijl ik Mika overkreeg.
‘Seve…Severus?’ Antwoordde ik hakkelend en keek met grote ogen.
‘Waar is Harry?!’ Tonks sprong overeind en trok een gezicht als ze merkte dat een horde Dooddoeners naar buiten kwamen gelopen.
‘Finn…Doe me een plezier, maak dat je er vandoor bent!’ Ik zag angst in Severus’ gezicht en knikte lichtjes.
Ik keek vluchtig naar Mika die zich angstig en opgelucht tegen me aanklemde en ik voelde een gelukzalig gevoel door me vloeien.
‘Het is voorbij, jongen…We gaan.’ Ik wilde net op dat moment verdwijnen als er een rode straal langs me flitste.
Onhandig trok ik mijn toverstok en zette Mika beter op mijn arm terwijl hij het hysterisch begon uit te huilen. Het kon me op dit moment niet meer zoveel schelen, ik had mijn zoon.
‘Grijp haar en dat kind!’ Hoorde ik iemand briezend gillen.
Ik gaf Mika vlug over aan Ginny die nog achter de struiken zat. ‘Hou hem bij!’
‘Mama!’ Mika probeerde hulpeloos mijn trui te grijpen.
Ik drukte vlug een zoen op zijn kruin en snelde naar Potter toe, die al terug veranderd was in zichzelf, en de volle laag op zich zou krijgen als ik me niet haastte. Ondertussen verdween Ginny twijfelend met een huilende en een paniekerige Mika.
‘Harry, let op!’ Ik gilde het uit en Potter bukte zich nog net op tijd door mijn uitval.
Ik trok bleek weg als er tegelijkertijd drie stralen op me afkwamen.
Met een gil donderde ik op de grond en zag flitsen aan mij voorbij gaan.
Ik sloot zwaar ademend mijn ogen en zag mezelf en Draco in de Leerlingenkamer zitten, volkomen zonder zorgen, in elkaars armen om daarna een zoen te drukken op elkaars lippen. Daarna zag ik Draco op de grond liggen met zijn koude blik, die ik nooit zou vergeten om daarna te eindigen met de geboorte van Mika. Hij was zo klein en kwetsbaar geweest, een klein bundeltje warmte in mijn armen.
Ik probeerde wanhopig de flitsen bij me te houden en opende mijn ogen met een snakking naar adem terwijl er een gezicht boven me verscheen.
‘Finn!’ Potter trok paniekerig mijn trui omhoog en zag er maar bleek uit. ‘…het komt in orde, echt waar.’
Met enige moeite legde ik mijn hand op zijn wang. ‘ Laat me maar…Zorg voor Mika.’ Ik slikte even en liet mijn hand slap op zijn wang liggen.
‘Finn, hou vol…Alsjeblief, hij heeft je nodig!’
Ik zag Potter vlug rond zich kijken en daarna zijn blik weer op mij vestigen.
‘ Zorg voor hem...’ Ik haalde diep adem en keek hem met enige moeite aan. ‘Laat hem af en toe weten dat zijn ouders hem heel graag zien.’
‘Finn, je gaat nergens heen…Echt waar. Straks lig je samen met je zoontje op bed.’
Ik glimlachte zwak en liet mijn hand van zijn wang glijden. ‘ Zorg voor hem.’
In de verte zag ik Draco staan met een kleine glimlach en ik voelde tranen over mijn wangen lopen.
‘Ga maar naar Draco...Je hebt het verdiend’ Antwoordde Potter gedempt tegen me en ik voelde de energie uit me weg ebben.
Potter keek zwijgend naar Finn en deed met een zucht haar betraande en levensloze ogen dicht.
‘Terugtrekken!’ Potter verdween vlug met Finn in zijn armen en de Orde volgde hem algauw.
Ginny kwam geschokt de kamer binnen terwijl ze Mika probeerde te troosten.
‘Is ze…?’ Vroeg ze met een lichte aarzeling en zag haar man witbleek omkijken om daarna een korte knik te waarnemen van hem.
Potter nam Mika over van Ginny en slikte even. ‘ Hij lijkt zo op Draco.’
Mika sloeg verdwaasd zijn blik over Potters gezicht en staakte op slag zijn huilen. ‘Mama?’
Potter beet op zijn lip en legde een hand op Mika’s kruin om daarna de kamer uit te lopen terwijl Mika hysterisch zijn stem door het huis liet galmen, roepend om zijn moeder.

Dit is het einde van mijn verhaal, spoedig zal ik beginnen met een vervolg op dit verhaal. Alvast nog veel leesplezier! ^^