[AF] Do you?

Justintime · Geplaatst: Ma Jul 30, 2007 14:47

Deze fic is gebaseerd op Shawn en Kim van Beauxbatons, het speelt zich af wanneer ze van Hogwarts af zijn en samenwonen.
Hij werd geschreven door mij en Skywalker, het eerste deel wisselden we het schrijven af, het tweede deel (blauw) is geschreven door Skywalker en heeft een ander scenario dan het derde deel (roze) geschreven door mij.
Het liedje dat wordt gebruikt in de fanfic is van Ne-yo en heet do you, vandaar dat de fic zelf ook zo heet (: Die kun je hier op youtube luisteren als je wilt.
Dus, dit verhaal heeft twee eindes, misschien een beetje verwarrend maar ik heb het zo duidelijk mogelijk gemaakt denk ik. Hope you all like it! ^^ Reacties zijn meer dan welkom!

“JIJ zit de hele dag maar te feesten en dronken te zijn, okáy?! En als JIJ dus ineens besprongen wordt door één van je ‘fans’, dan hoef IK daar totáál geen medeleven voor te hebben!” schreeuwde ze naar hem.
Hij opende zijn mond ook, natuurlijk. “Ik was stomdronken! Denk je dat ik zo graag wou kussen met zo’n gestoorde hooligan, als ik jou heb?”
“Aha.” Ze draaide zich gekwetst om. “Dus daar gaat het je allemaal om?”
“Euh?” Hij krabde in zijn haren. Was dit nu wat ze noemen een verkeerde opmerking? “Nee, ik,- Ik bedoelde niet,- Kim alsjeblieft!”

“Laat het maar Shawn! Ik hoef je excuses écht niet meer.” Riep ze naar hem. “Ik ben je leugens méér dan beu, Bradés! Het is misschien beter als we uit elkaar gaan!”
Bij deze woorden trok ze haar jas van de kapstok en verliet het huis met een knallende deur, eens buiten begonnen tranen over haar wangen te stromen. Wéér ruzie, waarom kon daar niet eens een einde aan komen? Ze nam haar gsm uit haar zak en toetste een nummer in, toen Kim een warme stem hoorde glimlachte ze.
“Sorry dat ik zo laat nog bel, maar…” Ze vervolgde haar zin niet maar begon te snikken.
“Hey, het is niet erg hoor. Kom anders naar hier, dan kan je het uitleggen. Ik heb net wat eten gemaakt.” Zei de persoon aan de andere kant van de lijn.
“Dat lijkt me fijn.” Nadat ze dit heeft gezegd verbrak ze de verbinding en zette pas naar het huis van Liam.

[…]

Aarzelend stond Shawn voor de spiegel. Okay, ze was een paar dagen geleden ervandoor gegaan. Hij had haar een paar keer gebeld, maar haar telefoon stond uit. Hij had haar geprobeerd op te sporen, maar niets lukte. Tot nu toe. Daarnet kreeg hij te horen waar ze verbleef. Shawn wist natuurlijk niet van wie dat huis was, en dat kon hem weinig schelen ook. Het zou wel één van haar vriendinnen zijn. Hij was ervan overtuigd dat hij haar terug mee naar huis zou nemen. Het moest lukken. Ze hield van hem, en hij van haar.
Met die gedachte trok hij een jack aan, en even later reed hij in zijn auto naar het adres.

Na een tijdje rijden en zoeken, stond Shawn op de parkeerplaats tegenover het huis. Het was een gewoon appartement met hooguit vijf kamers. Het zag er behoorlijk nieuw uit, en hij gokte erop dat het de eigenaar wel wat gekost moest hebben. Ietwat nerveus bekeek hij zichzelf in het spiegeltje van de auto. Na een korte zucht stapte hij uit, en voelde de gure wind tegen zijn gezicht slaan. Met een vastbesloten glinstering in zijn ogen liep hij het opstapje op, en belde aan. Voetstappen. Hij stak zijn handen diep in zijn broekzakken. Iemand deed open. Kim. Haar bruine ogen boorden zich diep in die van hem. Hij haalde diep adem.

“Ik wilde nog sorry zeggen en… Ik hou van je, en,-” begon hij met een heleboel handgebaren.
Ze fronste. Een frons uit medelijden. Ze legde haar ene hand aan de zijkant van de deur, en haar andere hand op haar heup. “Shawn… Je hebt gehoord wat ik tegen je zei.”
Met deze woorden wilden ze de deur sluiten, maar hij legde snel zijn arm ertussen zodat ze hem óf pijn moest doen, óf naar hem moest luisteren. Ze koos het tweede.
“Maar ik kan niet zonder mijn meisje,” fluisterde hij. Hun gezichten waren dicht bij elkaar. Shawn was ervan overtuigd dat ze nu opnieuw voor hem zou zwichten.
“Het spijt me,” mompelde ze, een beetje beschaamd. Kim keek naar de grond, en toen weer in zijn hoopvolle ogen. “Maar ik heb iemand anders ontmoet.”
Die woorden – dat ene zinnetje – deed zijn hele wereld instorten. Lam deed hij een stap naar achteren, liet haar de deur sluiten, en bleef hij beduusd naar de bruine deur kijken.
Verschrikt omdat Shawn zo reageerde keek ze hem na, dan voelde ze haar schuldig. Even bleef ze twijfelend staan, wat moest ze nu doen?
“Shawn! Wacht even!” riep ze terwijl ze achter hem aan liep. Ze haalde hem in en hijgde even uit, Shawn keek haar met een gekwetste blik aan. Waarom moest dit zo moeilijk zijn?
“Waarom, Kim?” fluisterde hij zachtjes.
Ze beet even op haar lip, hoe kon ze dit uitleggen zonder hem te kwetsen? Niet. Het zou hem altijd kwetsen. Ze zuchtte even en keek hem aan. “Het spijt me echt, Shawn. Maar de laatste tijd liepen onze ruzies zo uit… Ik voelde me steeds wéér zo gekwetst als we weer maar eens ruzie hadden. En toen leerde ik Liam kennen en…”
Ze zweeg. Hoe kon ze dit uitleggen? Natuurlijk wou ze Shawn niet bedriegen, maar het leek niet fout als ze bij Liam was. Hij maakte haar gelukkig, zoals Shawn haar ooit gelukkig maakte, maar dit leek niet zomaar tijdelijk. “Ik kon altijd terecht bij hem als we ruzie hadden, elke keer…”
Shawn kreeg een krop in zijn keel, meende ze dit? Was die Liam beter als hém? Betekende het dan niets meer voor haar?

Gedachten spookten door zijn hoofd, ze bedroog me. Ze bedroog me. “Hoelang is dit al aan de gang? Van voor de dag dat we de laatste keer ruzie hadden?”
Onhandig trok Kim wat aan haar mouwen en keek ze naar de grond. Waarom moest hij het nu zo moeilijk maken? “Shawn, laat dit… Het is niet belangrijk…”
“Voor mij wel!” schreeuwde hij tegen haar.
Een stilte volgde, dan draaide Kim haar hoofd weg van hem. “Het is beter als we elkaar een tijd niet meer zien, Shawn.”
Ze draaide haar om en wandelde weg, ze wandelde gewoon uit zijn leven. Alsof het niets was. Voor haar was het niets, maar voor hem was het zijn wereld.

[…]

Het was allemaal al een tijdje geleden. Hoeveel maanden precies wist Shawn niet uit zijn hoofd, maar het waren er veel. Hij had haar ook echt met rust gelaten. Zij had hem ontweken, als ze elkaar ooit moesten tegenkomen. In de tussentijd had hij welgeteld negentien vriendinnetjes versleten, en was hij op het moment single. Het leek alsof Kim niets meer was dan een schoolliefde. ‘Gewoon’ iemand. ‘Gewoon’ een meisje. ‘Gewoon’ Kim. Hij hoorde van vrienden dat ze heel gelukkig was met haar nieuwe vriend. Liam. En het enige wat Shawn kon doen, was denken en hopen dat Liam haar een geweldig leven kon geven.
Het was hartverscheurend om aan haar te denken, dus deed hij het zo min mogelijk. Na zo’n lange tijd, kon hij haar alsnog niet vergeten. Ze zou nooit een vage herinnering worden. Altijd zou Kim helder en scherp in zijn geheugen gegrift blijven.

Nu zat Shawn een beetje te hangen op de bank. Hij keek TV en at ondertussen wat chips. Het vreselijkste was, dat ze hier – in Shawn’s huis – nog van alles had liggen. Kleding, spulletjes… Hij wilde het niet weggooien, maar wilde er ook niet naar kijken. Vandaar dat hij alles had opgeborgen in een kamer, en die kamer nooit in kwam. Zo leek het nog een beetje alsof ze niet voorgoed verdwenen was. Ook al was ze dat wel.

[…]

Weer een paar maanden waren verstreken, als er nog ietwat hoop was geweest op een terugkomst van Kim dan was die nu wel helemaal weg. Na wat gerommel met zijn zoveelste vriendinnetje (als je het zo al kon noemen) nam hij afscheid van haar. Nadat hij zich in de zetel had neergeploft ging, de ringtone van Sexy love af. Aan dit liedje zaten zoveel herinneringen, hij weet nog de eerste keer dat hij wat zong voor Kim… Misschien moest hij zijn ringtone eens veranderen. Hij nam op en noemde zijn naam, uit gewoonte.
“Yo Shawn, ik ben het.” Zei Matt. “Ik heb niet al te best nieuws voor je bro. Maar ik dacht wel dat je het wou weten, dus bel ik maar even.”
“Okay… Vertel maar dan.”
“Wel, het eerste. Kim en Liam zijn nu err… al twee maanden ofzo verloofd. Er was een verlovingsfeestje enzo, en ze zijn dus van plan om te gaan trouwen.”
Dit nieuws overdonderde Shawn nogal. Verbaasd luisterde hij naar Matt. Trouwen? Kim had altijd al beweerd dat trouwen niets voor haar was, tegenwoordig scheidden er meer mensen dan er trouwden dus wat haalde het uit? En nu… Hoe konden meningen in zo’n korte tijd veranderen?

“En sorry mate, maar… Ik heb nog wat slechter nieuws geloof ik.” Zei Matt een beetje twijfelend.
“Laat maar komen, veel slechter kan het niet geloof ik.”
“Daar zou ik maar niet zo zeker van zijn. Wel… Momenteel zit Kim in het ziekenhuis, ze is namelijk err… Net bevallen, van een dochtertje.”
Het bleef een hele tijd stil. Dit was te veel om in korte tijd te verwerken, zij, met Liam, een kind?! Zij hadden kinderen gewild, hoeveel ze er wel niet over gesproken hadden. En nu heeft zij hún kinderwens vervuld met… Liam?
“Het spijt me echt voor je. Maar zij ging verder met haar leven, misschien moet je dat ook doen?”
“Hoe dan?”
Weer bleef het stil, juist ja. Iedereen had het over ‘verdergaan met je leven’, maar niemand kon zich in zijn plaats stellen. Wat zij hadden gehad was uniek geweest, en hij had gedacht dat het voor altijd en een dag was. Wist niemand dan hoe dát voelde?
“Ik moet nu gaan, ik spreek je nog wel eens.”
Verbinding verbroken.

[…]

Kim zat met haar kindje – Honey – op de bank. Liam was gaan werken, maar hij had beloofd snel thuis te komen. Zodat hij bij zijn gezin kon zijn. Ze wiegde Honey zachtjes heen en weer, tot het baby’tje daadwerkelijk in slaap viel. Met een trotse glimlach stond Kim langzaam op, en bracht ze het kleintje naar bed. Met haar handen diep in haar broekzakken gestoken, liep ze langs naar de keuken. Onderweg kwam ze langs de voordeur, waar een klein pakketje op de grond lag. Met een vragend gezicht pakte ze het op, en las ze de titel: “VOOR KIM”.
Vreemd, er stond geen afzender op. Ze maakte het open, en een CD viel eruit. Het had geen opschrift of zoiets dergelijks, dus besloot Kim even te proberen of hij in de CD-speler kon. Misschien was het een DVD, maar daar zou ze zo wel achter komen.

Allemaal ideeën gingen door haar hoofd heen. Zou het van Liam komen? Misschien één van haar vriendinnen, of collega’s? Matt? Thomas? Iemand anders? Ze besloot het te luisteren als Liam thuis kwam. Samen. Fluitend legde ze de CD weg, en begon het eten te bereiden. Het duurde geen halfuur, toen Liam ineens achter haar stond, en haar trakteerde op een passionele zoen.
“Schatje,” zei Kim met een glimlach tegen hem. “Er is een pakje gekomen. Een CD, ik ga ‘m nu beluisteren. Kom je ook?”
Hij zoende haar nogmaals, en ze liepen samen naar de CD-speler. Even later zaten ze tegen elkaar op de bank, toen ze een dramatische zucht uit de boxen hoorden komen. Daarop volgde een stem. Een melodie. Kim keek verbaasd. Liam ook. Dit was de stem van… Van Shawn… Het was te merken dat Liam zich er ongemakkelijk bij voelde, maar hij liet het maar.

“Maybe this decision was a mistake.
You probably don't care what I have to say.
But it's been heavy on my mind for months now.
Guess I'm trying to clear some mental space.
I would love to talk to you in person.
But I understand why that can't be.
I'll leave you alone for good I promise.
If you answer this one question for me.

I just wonder,
Do you ever,
Think of me,
Anymore, do you?”

Liam’s hart ging voelbaar sneller kloppen. Hij keek weifelend naar Kim. Zij keek naar hem. Haar hele leven stortte in door een liedje.
“Je- Euh… Je hebt toch niet… Iéts met hem? Ofzoiets?” stamelde Liam. “Want-”
Kim onderbrak hem. “Nee. Ik weet niet waarom hij dit doet.”

“First off let me say congratulations.
Heard that you just had a baby girl.
If she looks anything like her mother,
She's the prettiest thing in the world.
Swear that I'm not tryin' to start no trouble.
Tell your fiance he can relax.
I'll leave you alone for good I promise,
There's a question I just gotta ask.

I just wonder,
Do you ever,
Think of me,
Anymore, do you?”
“Wees maar niet bang Bradés, relaxen zal ik zeker,” mompelde Liam. Het verbaasde hem een beetje dat Kim de CD-speler niet door de kamer had gesmeten omdat ‘die verraderlijke Shawn’ weer eens iets had uitgehaald. Het begon aan hem te knagen.

“I know what we have is dead and gone.
Too many times I made you cry.
And I don't mean to interrupt your life.
I just wonder do I ever cross your mind?

I just wonder,
Do you ever,
Think of me,
Anymore, do you?

I just wonder
Do you ever
Think of me
Anymore
Do you?”

Justintime · Geplaatst: Ma Jul 30, 2007 14:49

Het verdriet droop van zijn stem af. De hopeloosheid. Wanhopigheid. Het drong haar oren binnen, en baande zich een weg naar haar hart. Dit liedje sloeg barsten in haar ijzersterke verdediging. Het deed pijn. Het voelde als de waarheid verwikkeld in een leugen: eerst zou ze het ontkennen, maar het zou waar blijken te zijn. Haar hersenen deden pijn. Haar hoofd voelde zweverig aan. Een doodse stilte heerste. Kim stond op. Ze keek Liam verward aan, niet doorhebbend dat haar ogen gevuld waren met een paar kleine traantjes.
“Kim? Schatje? Het is toch niet eh… Wáár wat hij zegt? Ik bedoel, je dénkt toch niet de hele tijd aan hem? Kim?” Liam’s stem klonk bezorgd. “Lieverd alsjeblieft. Zeg iets…”
“Ik heb tijd voor mezelf nodig,” zei ze hard genoeg. Liam knikte. Hij stond ook op, en liep richting de babykamer. “Honey huilt, geloof ik…” mompelde hij daarbij.

Kim balde haar vuisten. “Verdomme Shawn,” fluisterde ze zachtjes en in zichzelf. “Waarom moet je het me altijd zo moeilijk maken?”

[…]

Een weekje was verstreken. De bruiloft kwam dichterbij, en ze had het liedje van Shawn (het heette “Do You?”) op haar mp3 speler gezet. Ze luisterde het zo vaak als mogelijk was. Als afleiding, of juist om over na te denken. En na een paar dagen pas, realiseerde ze zich wat ze wilde. Ze moest met hem praten. Liam zou het misschien niet fijn vinden. En zijzelf was natuurlijk ook onzeker over wat er zou gebeuren, maar ze móest hem spreken. Vandaar dat ze op een avond naar Liam toe liep. Hij was in de keuken en was bezig groente te snijden. Ondertussen praatte hij tegen Honey die in haar babystoeltje toekeek.

“Jep! Papa gaat eten maken! Voor jou en mama!” hoorde ze hem zeggen. “Want papa houdt héél veel van zijn prinsesjes. En later, als jij een grote meid wordt, mag je mij helpen met groente snijden…” Grijnzend keek hij Honey aan, die van alles aan het brabbelen was. “… want papa is er niet zo goed in. Ghehe.”
“Liam?” Kim pakte haar jas van de kapstok en trok die aan. “Ik ga even… Even naar… Shawn toe. We moeten dingen uitpraten.”
Hij draaide zich met een ruk om, en sneed daarbij een klein sneetje in zijn vinger. “Auw!” Met een onbeholpen gezicht draaide hij de kraan open en liet het koude water over zijn vingertop lopen. “Oh, prima. Als je wel op tijd terug bent voor het eten.”
Kim glimlachte zwakjes. “Zal ik doen.”
“En Kim?” Liam draaide zich half om. “Wees voorzichtig.”

Even later stond Liam’s auto voor Shawn’s deur. Kim had die even geleend. Ze stapte uit, en haalde diep adem. Ineens was ze vreselijk nerveus geworden.
Met een zelfverzekerde houding liep ze richting zijn deur. Hun deur, eigenlijk. Normaal had ze de sleutel in het sleutelgat gestoken, en was ze lachend naar binnen gelopen. Nu… Nu moest ze aankloppen. Dus dat deed ze. Ze hoorde een hoop gerommel vanachter de deur. Ze sloeg haar jas stevig om zich heen, en een ademwolkje verliet haar mond van de kou.
“Yo wacht even baby!” hoorde ze een lachend stem zeggen. “Woohoo, maak je geen zorgen. Ik ben er hélemaal klaar voor,-” Hij trok de deur open en zag Kim.
Het enige wat Shawn aan had, was een boxershort. “Kim,” zei hij opgelaten en overdonderd. “Kom binnen, kom binnen…” Hij hield de deur voor haar open, en ze stapte naar binnen.
“Emma… Kom morgen maar weer terug. Of later. Ik bel je nog wel,” zei hij vlug tegen een jonge vrouw die half uitgekleed op de bank lag. Emma – zo scheen ze te heten – stond verontwaardigd op, griste haar spullen van de grond en verdween in twee seconden.

“Sorry,” zei Shawn. Hij zocht gauw een jeans en een trui bij elkaar, trok dat aan, en ging toen met een afwachtende glimlach voor Kim staan. “Wil je wat te drinken?”
“Nee, ik ben zo weer weg…” zei ze, om zich heen kijkend. Zo, Shawn had er wel een rotzooi van gemaakt zeg. “Ik wilde zeggen dat ik je CD heb ontvangen.”
Shawn slikte. Hij legde zijn beide handen op haar schouders. “Je hebt nog een keus…” fluisterde hij met hoopvolle ogen. “Ga niet bij me weg.”
Kim keek omhoog in zijn ogen. “Ik ben al bij je weg gegaan Shawn. En het zit er niet in dat ik nog terug kom.”
Hij liet een zucht uit zijn mond ontsnappen. “Ik zou alles doen om je weer terug in mijn leven te hebben. Maar ik denk ook dat ik jouw standpunt begrijp… Kom je om mijn vraag te beantwoorden? Want zoals je wel weet, geloof ik niet dat ik compleet uit je hart verdwenen ben. Je houdt van me, Kim. Ik voel het.”

Ze keek weg. En het voelde voor hem alsof hij een puntje bij haar had gewonnen. Misschien had hij daardoor teveel zelfvertrouwen gekregen. Wat het ook was, hij boog zich voorover om haar lippen te raken.
Toen Kim doorkreeg wat hij van plan was, draaide ze zich met een ruk om. “Ik ga tróuwen,” mompelde ze haastig. “En het was een fout om hier te komen.” Met die woorden beende ze zijn huis uit, en sloeg de deur met een klap dicht.
“Kim! Wacht!” Zonder zijn jas aan te trekken rende hij haar achterna. De kou omarmde hem direct, maar het kon hem niets schelen. Hij haalde haar in voordat ze in de auto gestapt was.

“Kim! Het spijt me! Het is gewoon dat,-”
Ze draaide zich naar hem toe, sloeg haar arm om zijn nek, en kuste hem vol op zijn mond. Hij was verbaasd, maar ook gelukkig. Door al de plotselingheid was ze bijna gevallen, dus hij greep haar bij haar middel vast. Die kus was goddelijk. Het betekende alles voor hem. Ze woelde door zijn haren, en hij kon zich niet beter voelen. Het had gewerkt. Hij had haar terug.
Na een tijd stopten ze. Ze keken elkaar aan. Hoewel Shawn uitermate gelukkig keek, kon Kim die gevoelens niet bepaald delen. “Ja dus,” zei ze zachtjes, terwijl ze een hand door zijn haar haalde. “Ja. Ik denk aan je, Shawn Bradés. Maar ik ga trouwen met Liam. Ik zal altijd aan je blijven denken. Je bent uitgenodigd op de bruiloft.” Ze ging op haar tenen staan, en drukte een kusje op zijn neus.
“Maar waarom doe je dit dan?” bracht Shawn er verbluft tegenin. “Om mij te straffen?!”
“Nee,” zuchtte ze. “Om je duidelijk te maken dat ik niet over je heen ben. Maar ik ben van plan trouw te blijven aan Liam. En aan Honey. Ik zie je op de bruiloft.”

Hoewel het vreselijk koud was, voelde Shawn zich warm vanbinnen. Half dan. Oké, ze hield van die Liam. Oké, ze ging met die gast trouwen. Maar ze was niet over hem heen. Hij betekende nog wat voor hem. Er was nog hóóp. Wie weet… Wie weet zou ze Liam voor het altaar laten staan. Wie weet zou ze hand in hand met hem wegrennen, gehuld in een bruidsjurk. Je weet het maar nooit. En met die gedachte liet hij haar los. Hij liet haar instappen en wegrijden. Met de gedachte dat alles goed zou komen.

[…]

De dag van de bruiloft. Shawn stond in zijn beste pak voor de spiegel. Hij grijnsde. Dit was dé dag. Kim zou haar liefde openlijk verklaren. Haar liefde voor Shawn, welteverstaan. Zijn ogen glommen van geluk, en hij reed een beetje té snel naar de kerk. Het was nog steeds vreselijk koud buiten, maar hij kon niet klagen. Vanbinnen voelde het namelijk alsof hij in brand stond.
Op de voorste rij zat Matt. Shawn liep naar hem toe, en ging naast zijn vriend zitten. “Yo,” begroette hij hem grijnzend.
Matt leek verbaasd om hem hier aan te treffen, maar hij zei er niet echt iets van. Ze raakten in gesprek over Quidditch, maar Shawn keek onderzoekend naar Liam. Dat ventje zag er inderdaad niet slecht uit. Hoewel, Shawn zag er natuurlijk véél beter uit.

“Sshtt, daar komt ze al,” siste Matt ineens. Shawn vroeg zich af waarom hij hem tot stilte maande, omdat Matt zelf de hele tijd aan het praten was, maar oké.
Het werd muisstil in de zaal, en het gebruikelijke muziekje kwam op. Kim liep met een prachtige jurk naar Liam toe. En ze zag er verdomd goed uit.
Na een eeuwigheid (Shawn kwijlde bijna. Ze leek echt precies op een engel! Hij zou nog in God gaan geloven hierdoor!) kwam ze aan bij Liam. Er volgde een hele preek van de priester (of hoe die gast ook heten mocht. Het kon ook een pastoor zijn.) waarbij Shawn bijna in slaap viel, maar daarna kwam dé vraag:
“Neemt u, Liam Word, Kim Dulait tot uw wettige echtgenote en belooft u getrouw alle plichten te zullen vervullen die de wet aan de huwelijkse staat verbindt. Wat is hierop uw antwoord?”
En Liam zei (heel slijmerig, vond Shawn): “Ja.”
“Neemt u, Kim Dulait, Liam Word tot uw wettige echtgenoot en belooft u getrouw alle plichten te zullen vervullen die de wet aan de huwelijkse staat verbindt. Wat is hierop uw antwoord?”

Kim keek naar Liam. Toen naar Shawn. Daarna naar Liam weer. En weer terug naar Shawn. Was dat een zweetdruppeltje dat over haar voorhoofd gleed? Shawn kon niet stil zitten. Hij stootte Matt de hele tijd aan. Op dat moment dacht Shawn de volgende dingen:
God, laat haar alsjeblieft voor mij kiezen. Ik beloof dat ik dan elke dag ga bidden en nooit meer naar bed zal gaan met één of andere vrouw die ik uit de kroeg haal. Ik beloof dan ook dat ik nooit meer afval naar mijn buren zal gooien of mensen bellen en zeggen dat ik ze ga vermoorden. Ook zal ik mijn baas nooit meer lastigvallen met te-laat-komen en ik zweer plechtig dat ik mijn leven zal beteren. Besta je wel, of praat ik nu tegen Jan Piet?
Helaas hoorde Shawn niets terug. Zijn benen gingen nog erger trillen en hij had zin om op te staan en om Kim weg te sleuren van die stomme Liam.
“Ja,” kwam het plotseling uit Kim’s mond. “Mijn antwoord daarop is ‘ja’”

Schok. Shawn sperde zijn ogen open, zodat het voelde alsof zijn oogballen uit zijn kassen zouden rollen. Hij hoorde niet meer wat de priester/pastoor zei. In een waas stond hij op, negeerde alle starende blikken en liep weg. Verdomme. Zijn ogen waren nat. Hij knipperde de tranen woest weg. En dit keer voelde hij de kou wel. Dit keer, toen hij buiten stond, voelde hij alle kou van de wereld op hem afkomen. Shawn sloeg zijn handen voor zijn gezicht. Zijn hoofd voelde licht aan. Hij ging in zijn auto zitten, maar reed niet. Kon niet rijden. Het voelde alsof hij hasj had genomen of zo.
Even later tikte iemand op zijn raam. Matt. Shawn maakte het raampje open en keek zijn vriend met betraande ogen aan.
“Mate, je vriest hier nog dood man! Je zit hier al vier uur of zo!” zei Matt met een frons.
“Vier- vier uur?” stamelde Shawn. “Dat kan niet… Net tien minuten…”
Matt zuchtte, maakte de deur open, en loodste Shawn uit de auto. “Meekomen. Ik rijd je wel naar huis.”
“Nee!” Shawn stribbelde tegen. “Kim! Ik kan haar niet zomaar achterlaten! Ik moet haar overhalen! Ze moet met me mee!”
“Hou hiermee op!” Matt duwde hem tegen de auto aan en keek hem doordringend aan. “Kim is getrouwd! Het spijt me echt, maar ze heeft een leven. Zonder jou. Je zou ook verder moeten gaan, hoe moeilijk het klinkt. Ik wilde ook dat het anders was, maar dit is eenmaal zo. Ik wil je hier niet aan ten onder zien gaan. Je verdient beter.”
Shawn schudde langzaam en zijn hoofd. “Je begrijpt me niet! Kim en ik hóren samen… Matt alsjeblieft, laat me haar halen. We moeten samen naar huis…”
“De komende tijd gaan jullie samen niets doen, bro. Het is zo. Sorry.”
Shawn kwam los van de auto, en omarmde Matt.

“Euh, okay,” mompelde Matt. “Okay Shawn, we weten het. Ik weet dat ik de beste vriend op aarde ben, en dat je zonder me zou doodgaan enzo. Kunnen we nu stoppen met dit… Sentimenteel gedoe?”

[…]

Twee jaren zijn verstreken. Shawn was nu keeper bij het Franse nationale Quidditchteam. Matt was verhuisd jaar Amerika, en kwam af en toe terug in de vakanties. Kim en Liam waren nog altijd samen, en Shawn had Kim anderhalf jaar niet mee gesproken. Ze was een gesloten boek. Een uitgeblazen hoofdstuk. Het was over. Definitief. En als Shawn niet aan haar dacht, was zijn leven best oké. Een beste vriend die hem dagelijks brieven stuurde over hoe heet de dames daar waren, een geweldig Quidditchteam waarmee hij wedstrijden won en verloor, een uiterlijk om elke jongedame te versieren en natuurlijk een humeur dat niet stuk te krijgen was.

Shawn had er het één en ander van geleerd: dat je alles verliest als je opgeeft op wát voor manier ook, dat alcohol nooit goed is, dat God niet bestaat, en dat het leven meer kan zuigen dan Emma.

Justintime · Geplaatst: Ma Jul 30, 2007 14:50

Deze is wat korter xD Maar ik vind hem ondanks dat wel goed gelukt B)

Ze hoorde het liedje aan met een neutraal gezicht, in haar gedachten spoken wel duizend gedachten. Hij was nog niet over haar, hij hield nog van haar, hij dacht nog aan haar, elke dag. Als het liedje afgelopen was bleef ze even zwijgend voor haar uit staren, Liam keek haar verward aan.
“Je geeft toch niets om dit? We gaan trouwen, we hebben een kind, dit deert je toch niet?”
Even bleef het stil, dan schudde ze haar hoofd.
“Neeh, natuurlijk niet. Ik had het alleen niet verwacht…” Ze glimlachte even. “Zullen we even wat tv kijken?”

[…]

Er was een verlovingsfeest, een paar dagen voor het huwelijk. Kim zag er het nut niet van, maar Liam had erop gestaan. “Niets is te veel voor mijn prinsesje.” Met een glas champagne in haar hand luisterde ze het verhaal dat Liam vertelde, over hoe een idioot Shawn was, over hoe wanhopig hij was, over hoeveel beter dat hij was dan hem.
“Hij dacht toch niet dat hij mijn Kimmetje kon inpalmen? Natuurlijk was ik geen moment bang dat ze nog om hem gaf, als ze naar haar hart luisterde wist ze het antwoord wel.”
Kim keek op bij de laatste zin, naar haar hart luisteren…
“Juist ja, ik moet naar mijn hart luisteren.”
Met een glimlach keek Liam naar Kim en legde zijn arm om haar heup, maar ze duwde hem meteen weg.
“Sorry Liam…” zegt ze zachtjes. “Ik moet even iets gaan doen.”
Zonder nog een blik op hem te werpen stapte ze in vlugge pas weg van hen. Wat ze nu ging doen zou haar hele leven veranderen, maar ze wou het risico nemen. Honey, die in een wieg lag in een kamer apart, nam ze mee.

Daar was ze dan, voor de woning waar Shawn verbleef. Waar ze samen zoveel hadden gedeeld, alhoewel ze veel ruzie hadden hadden ze ook veel mooie momenten gehad. Ze stapte uit, nam Honey uit de kinderstoel en ging met Honey in haar armen naar de deur. Als ze nu op de deurbel drukte was er geen weg meer terug naar haar rustige, stabiele leven, een leven met een man die veel van haar hield, een leven met een gelukkig gezin. Even zuchtte ze, sloot ze haar ogen en drukte kort op de deurbel.
Stappen in de gang kondigden aan dat iemand kwam opendoen, wat later zwaaide de deur open en stond Shawn in boxershort en een wit hemd in het deurgat. Verbaasd keek hij haar aan, even niet in staat om iets te zeggen. Dan viel zijn blik op Honey en een flauwe glimlach speelde om zijn lippen.
“Helemaal haar mama.”
Ook Kim glimlachte en streek even door de haartjes van haar dochter. Na weer een stilte opende ze haar mond.
“Ja.”
Fronsend keek Shawn haar aan, ja? Wat bedoelde ze? Hij had geen vraag gesteld, toch? Of, misschien wel… Als hij besefte wat ze bedoelde klaarde zijn gezicht op, het liedje! Ze had ernaar geluisterd, wie weet besefte ze nu dat ze nog van hem hield!
“Elke dag, elk uur, elke minuut, elke seconde.”
Daarna kuste Kim hem, en het voelde alsof zij de enigen waren op de hele wereld. Hij sloeg zijn armen rond haar en kuste terug. Wanneer na een tijd hun lippen het contact verbroken, bleven ze met hun voorhoofden tegen elkaar leunen. Kim opende haar ogen en grijnsde.
“Kijk!”
Shawn deed zijn ogen ook open en zag Honey lachend in haar handen klappen, hij begon te lachen en drukte zijn lippen even op het voorhoofd van de baby.

Shawn and Kim, forever and always.