[AF] The Five

Catie · 01-2004/31-12-2009

Geen reacties. Naja pech dan XD

Part 29

Ze rende door de gangen van het kasteel. Het kon haar niets schelen dat mensen haar nakeken en als iemand in de weg stond duwde ze die gewoon opzij. Ze moest hier weg en wel nu! In de common room aangekomen liep ze meteen door naar de slaapzaal en begon in haar hutkoffer te rommelen. Toen ze even later weer naar boven was had ze de tranen van haar gezicht geveegd en haar zakmes in haar broekzak gestopt. Ondanks het feit dat er geen tranen meer waren te zien, was er duidelijk aan haar houding te zien dat ze van slag was. In de hal aangekomen bleef ze even radeloos staan. Waar moest ze heen? Waar zou ze rust vinden? Maar voordat ze ook maar kon verder lopen voelde ze een hand om haar pols en geschrokken draaide ze zich om. Toen ze Diego zag keek ze snel weg. “Suez? Wat is er aan de hand?” Vroeg hij bezorgd.
“Niets!” Zei ze, harder dan ze had bedoeld.
“Suez! Lieg niet.”
“Er is niets!”
Ze trok haar hand los uit zijn greep, draaide zich toen om en rende naar buiten toe. Ze bleef maar rennen, totdat ze ergens bij het meer was. Ze zakte op de grond neer en een tijdlang bleef ze naar de grond staren. Een paar tranen drupte over haar wangen. Na een tijdje haalde ze het zakmes uit haar broekzak en maakte hem open. Ze legde hem naast haar neer en begon haar arm te ontbloten. Verscheidene littekens waren al te zien op haar arm. Dunne, kleine littekens, van een lange tijd geleden. Langzaam zette ze de punt van het zakmes op haar arm en drukte wat door. Ze twijfelde. Ze beet op haar lip. Toen ze op het punt stond om het zakmes door te drukken voelde ze een hand om haar pols sluiten en de hand met het zakmes wegtrekken. “Je waagt het niet Suez.” Ze wilde hem niet aankijken. “Ik wil hier niet meer zijn.” Fluisterde ze zacht. Diego ging achter haar zitten en sloeg zijn armen zachtjes om haar heen. “Ik wil je niet kwijtraken Suez, nooit niet.”
“Ik weet het niet meer Diego. Ik wil nooit meer terug naar huis.”
“Je hoeft niet terug Suez. Je zou bij mij kunnen gaan wonen, mijn ouders keuren alles goed.”
“Alsof ze het ooit toelaten. Ze willen dat we naar de buitenwereld het perfecte gezin zijn. Als ik zomaar weg zou lopen zullen ze me achterna komen, alleen maar om dat imago te herstellen.”
“We vinden wel een oplossing Suez.”
Een tijdlang zaten ze daar en Suez probeerde haar gedachtes te ordenen. Het feit dat Diego nu bij haar was stelde haar gerust. Toen het licht minder begon te worden voelde ze hoe Diego haar losliet en opstond. Suez bleef zitten. Toen ze de hand van Diego zag keek ze omhoog. Zijn glimlach zorgde ervoor dat ze ook glimlachte en ze pakte zijn hand vast en liet zich omhoog trekken. Hij sloeg zijn arm om haar middel en samen liepen ze terug naar het kasteel. “Ik hou van je Suez.” Suez stond even stil en keek hem aan. Zachtjes gleed ze met haar hand over zijn wang heen. “Ik ook van jou Diego. Ik hou ook van jou.” Zei ze zacht. Ze duwde een kleine kus op zijn lippen. Diego trok haar wat dichter tegen zich aan en liet zijn handen op haar heupen rusten.

Die avond probeerde ze haar gedachtes af te leiden door wat huiswerk te maken. Eigenlijk hoefde ze niet eens huiswerk te maken, maar voorlopen was geen misdaad. En zo had ze tenminste iets om haar gedachtes te laten verdwijnen. Toen ze een hand op haar schouder voelde keek ze op en ze zag Styx. “Je ziet er slecht uit Suez.” Haar stem klonk bezorgd en Suez keek even weg. “Ik voel me ook niet zo goed.” Ze sloeg haar boek dicht en keek even naar Styx. “Kom, dan gaan we even naar boven.” Styx stak haar hand uit en langzaam pakte Suez die hand aan. Toen ze wat later boven waren zat Suez op haar bed en keek naar Styx die wat leek te zoeken. Uiteindelijk stopte Styx en kwam naast haar zitten. “Ik hoorde van Diego dat je ouders kwamen Suez.” Suez knikte als bevestiging. Eigenlijk wist ze niet zo goed of ze het er wel over wilde hebben. “Hoe is het je afgegaan?”
“Slecht.”
Haar stem was zacht en ze keek weg. De gedachte aan het feit hoe haar ouders een toneelstukje hadden opgezet voelde vreselijk aan. Het deed pijn, in haar hart. Maar nog steeds voelde ze de klap op haar wang en zachtjes raakte ze haar wang aan. “Hij heeft me geslagen.”
“Wat? Voor de ogen van Scrimge?”
“Ja.Ik werd kwaad.”
“Over?”
“Over dat ze weer een toneelstukje opvoerde. Altijd doen ze alsof alles hun wat kan schelen, of dat ze echt om me geven. Maar het is de grootste leugen die er bestaat. Ik kon er niet meer tegen en ben uitgevallen.”
“En toen?”
“Ze deden alsof ze het niet begrepen. En toen sloeg hij me. Scrimga kwam voor me staan en zei dat, ondanks dat ik hun dochter was, hij het niet toeliet dat een leerling werd geslagen. Mijn ouders begonnen te schreeuwen en toen ben ik ervandoor gegaan.”
“Suez, het spijt me zo.”
Ze voelde de armen van Styx om haar heen en zachtjes legde ze haar hoofd tegen de schouder van Styx. Het was misschien maar beter dat Styx het wist. Die kwam er anders toch wel achter en dat zou veel lastiger voor haar worden.

De dagen die volgde waren rustdagen voor Suez. Scrimge had haar vrij gegeven omdat er zoveel was gebeurd en Suez was voornamelijk bezig met huiswerk vooraf te maken en veel te rusten. Ze had wat onderzoek gedaan naar haar rechten en of het mogelijk was dat ze zonder overleg bij Diego kon gaan wonen. Ze wist dat Diego zijn ouders op de hoogte had gesteld van de situatie en zodra er weer een dag kwam dat ze naar Hogsmeade mochten zou ze zijn ouders gaan ontmoeten. Ergens benauwde het haar wel. Ze had vaker gezegd dat ze weg wilde, maar nooit had ze eigenlijk het lef gehad om echt weg te gaan. Toch luchtte het haar ergens wel op. Aan het eind van de week was ze wel tot rust gekomen en had ze met wat leraren gesproken over de stof die ze had gemist. Het was gelukkig niet al te veel bijzonders.

Catie · 01-2004/31-12-2009

Annaaa, je hebt geen idee hoe blij ik was met je reactie =D Het klopt dat je inderdaad nog niet veel weet over The Five, maar na dit hoofdstuk kom je al iets meer te weten.
Yunalesca ook bedankt voor je reactie. Maar vergeet niet, je mag niet in dit topic posten. Een post in 't Reactietopic of per PB is wel gewenst ^^

Over dit hoofdstuk zelf. Ik heb dit met erg veel plezier geschreven. En wie meer wilt weten over The Five moet dit snel lezen ^^

Part 30

Waar was ze? Suez wist het niet meer. Ze liep in een stad, een onbekende stad. De mensen waren vervaagd, de huizen ook. Was dit een droom? Ze wist het eigenlijk niet zeker. Hoe meer ze liep, hoe meer ze twijfelde over alles. Alles was zo onbekend en toch kwamen sommige dingen haar bekend voor. Plotseling werd de lucht donker, ze hoorde mensen gillen en schreeuwen. Ze legde haar handen op haar oren om het allemaal te laten stoppen. “Hou op!” Schreeuwde ze. Maar de mensen hielden niet op. Ze bleven schreeuwen. Kreten van angst en pijn. Plotseling verdween al het geluid, Suez hield haar ogen gesloten. “Het is goed Suez. Open je ogen.” Hoorde ze iemand zeggen. Langzaam opende ze haar ogen. Twee meiden van haar leeftijd stonden voor haar, gekleed in doodnormale kleding. “Wie zijn jullie?” Vroeg ze. Ze deed een kleine stap naar achteren. “Je hoeft niet bang te zijn Suez. Ik ben Erin.” Zei het blonde meisje.
“En ik ben Brady.”
Brady had zwart haar. Suez twijfelde. Moest ze bang zijn? Wegrennen? Of deden de meiden echt niets. Terwijl ze de meiden beter bekeek zag ze dat hun haarkleuren en oogkleuren steeds een wat andere vorm aannamen. Alsof ze niet mocht weten hoe ze er echt uitzagen. “Is er iets Suez?” Vroeg Brady. Suez schrok op uit haar gedachtes en schudde met haar hoofd. “Nee, ik was in gedachten verzonken.”
“Ach, dat heeft iedereen wel eens. Kom, laten we gaan.”
“Waarheen?”
“Wat doet het ertoe? Je wilde toch altijd al weg? Van waar je was?”
“Wat bedoel je?”
“Heb je niet altijd gezegd dat je weg wilde? Weg wilde van je huis? Je leven?”
“Ik was kwaad.”
“Nou en. Kom Suez. We doen je echt niets.”
“Of geloof je ons niet?” Vroeg Erin met een wat valse glimlach.
Suez rolde met haar ogen. Dat was de meest kinderachtigste vraag die ze ooit had gehoord. Maar toch wist ze niet de valse glimlach van Erin te plaatsen. Beide meiden wist ze niet goed te plaatsen.

Terwijl ze, samen met Erin en Brady, was gaan lopen had ze het gevoel dat ze de meiden kende. En toch wist ze dat beide meiden haar totaal onbekend waren. Het voelde alsof een band door hun bloed liep. Een band die was begonnen toen ze geboren werd. Ze zuchtte onhoorbaar en schudde de gedachte van zich af. Even keek ze opzij naar de meiden. Nog steeds wist ze ze niet te plaatsen. Toen ze weer naar voren keek en de omgeving bestudeerde merkte ze pas dat ook de omgeving constant veranderde. Ze zag plekken, plekken die ze wilde vergeten. Vanuit het niets liep ze door de gangen van Durmstrang. Ze zag zichzelf staan, tegenover een hoogblond meisje. “Je haatte haar, toch?” Klonk plotseling de stem van Brady.
“Ja, ze was de grootste slet van de school.” Antwoordde ze, zonder haar blik van de twee meiden af te wenden.
“Ach, ook haar heb je goed te pakken gekregen, is het niet?”
“Ik denk het...”
“Toen je je controle verloor. We weten dat je het je maar moeilijk kunt herinneren.”
“Waar heb je het over?”
“Kun je je het niet meer herinneren Suez?”
“Waar heb je het over Brady?!” Haar stem klonk nu kwaad.
“Ow Suez. Je moest eens weten.”
“Wat?”
De meiden grinnikte en Erin knipte met haar vingers. Plotseling stonden ze in een leeg lokaal. Suez zag zichzelf staan, haar haren viel langs haar gezicht en haar gezicht... vertrokken van woede. Ze zag haar staan. Haar hoogblonde haren waren in een staart vastgebonden en haar nagels waren roze gelakt. Zoals ze het altijd deed. Suez kon dit allemaal niet herinneren, het moest wel nep zijn. “Hou op! Dit is nooit gebeurd!” Zei ze kwaad. Maar Brandy en Erin antwoordde niet. Suez wilde een stap doen, maar Brandy pakte meteen haar arm vast. “Kijk Suez.” Suez keek even naar Brandy en keek toen naar zichzelf. Wat ze zag, beangstigde haar. De blik in haar ogen was niet van haar. Ze zag hoe zij een spell op op haar afvuurde. Maar voordat de spell Suez had geraakt werd die afgebroken door een onzichtbaarveld. Suez keek naar zichzelf. Nog steeds was het niet haar eigen blik. Ze zag hoe ze een handbeweging maakte en een onzichtbare kracht zorgde ervoor dat zij naar achteren vloog. Hard tegen de muur aan. En ze zakte naar beneden. Maar meteen sprong ze weer op en gaf een kreet van verontwaarding. Maar voordat ze iets kon doen werd ze tegen de muur aangedrukt. Suez keek naar zichzelf en zag dat ze haar arm gestrekt hield, naar voren toe en een beweging maakte alsof ze kneep. Toen ze naar haar keek zag ze dat ze spartelde. “Hou op! Hou op!” Schreeuwde ze. Ze wilde deze beelden niet zien. Het waren niet haar herinneringen. Dit was nooit gebeurd. Ze zou het weten als het was gebeurd. Maar de beelden hielden niet op en ze kneep haar ogen dicht en legde haar handen op haar oren. Ze probeerde zich af te sluiten van dit allemaal.

Plotseling werd alles stil. Er heerste een doodse stilte om haar heen en ze merkte dat ze trilde. Trilde van angst. Ze voelde hoe ze werd losgelaten en langzaam zakte ze op haar knieën. Een traan gleed langs haar wang. Wat was dit? Waarom lieten ze dit zien? Dit kon geen herinnering van haar zijn. Het kon niet! Maar toch... voelde het zo echt, zo bekend. “Sta op Suez.” Ze reageerde niet op de stem van Brandy. Langzaam opende ze haar ogen. Alles was zwart. Ze zette haar handen op de grond, althans het was een groot zwart vlak. “We hebben het allemaal moeten ondergaan Suez.” Zei Brandy nu, “Je bent een van ons. Dat zul je altijd zijn.”
“Hou op.” Fluisterde ze zachtjes. Woede schuilde in haar stem.
“Je zult het wel accepteren Suez. Je bent niet voor niets gebonden door bloed.”
“Hou op!” Haar stem werd harder.
“The Five zal je halen Suez, of je het nou wilt of niet. Je bent verbonden met ons, we weten waar je bent, wie je bent en wat je bent. We weten meer over je jou dan je zelf weet. Je zult nooit kunnen ontsnappen. Je bloed brengt je toch bij ons.”
Suez had de kracht er niet voor om te antwoorden. Ze voelde hoe een van de meiden haar haren achter haar oor deed en toen werd er een vinger in haar nek gelegd. De plotselinge hitte en pijn die ze voelde zorgde ervoor dat ze een gil slaakte. Haar gil verdween in de duisternis. Al haar energie leek uit haar weggezogen te worden en ze begon zwaar te ademen. “Tot ziens Suez. We zien je snel.” Suez wilde opkijken, maar ze had de kracht niet. Voordat er ook maar iets gebeurde werd alles zwart voor haar ogen.

Suez schoot recht overeind. Alles was donker en ze had geen idee waar ze was. Langzaam kwamen er contouren tevoorschijn en toen ze de spullen herkende ademde ze opgelucht. Het was maar een droom. Een droom, niets meer. Ze was nog op de slaapzaal, alles was zoals het was. Ze hoorde de meiden in de andere bedden zachtjes ademen. Langzaam stapte ze uit het bed en hield zich vast. Ze voelde zich slap. Alsof de energie uit haar weg was gezogen. Toen ze weer wat steviger op haar benen stond liep ze langzaam naar de badkamer toe. Ze knipte het licht aan en liep naar de spiegel toe. Ze zag er moe uit, dat was het eerste wat haar opviel. Een tijdlang keek ze naar haar spiegelbeeld en hield ze zich vast aan de wasbak. Plotseling kwam het einde van haar droom bezig. De helse pijn die ze voelde in haar nek. Nu ze eraan terugdacht voelde ze een kleine steek. Langzaam deed ze haar haren naar achteren en keek via de spiegel naar de plek waar ze de pijn had gevoeld. Geschrokken deed ze een stap achteruit en liet haar haren los. “Onmogelijk.” Fluisterde ze. Voorzichtig veegde ze haar haren weer naar achteren. Op de plek waar ze de pijn had gevoeld zat een klein kruisje, in haar huid gebrand. Zachtjes gleed ze met haar vinger eroverheen. Het voelde schraal en pijnlijk aan. “Dit kan niet.” Fluisterde ze, “Het was een droom, dromen zijn niet echt. Die laten geen wonden achter.” De pijn en angst die ze in de droom had gevoeld begon haar lichaam binnen te sluipen en zachtjes liepen de tranen over haar wangen. Ze was doodsbang...

Catie · 01-2004/31-12-2009

Helaas geen reacties op het laatste hoofdstuk. Naja, is maar zo. even kleine mededeling. Ik ben nu bezig met Part 35 schrijven en het einde begint nu toch al een beetje in zicht te komen. Althans soortevan... En het is een lekker lang stuk deze keer =)

Reacties zijn meer dan welkom!

Part 31

De woordenwisseling tussen Styx en Pandora volgde Suez niet eens. Levenloos roerde ze met haar lepel in haar kom met cruesli en melk. De beelden van haar nachtmerrie bleven constant terugkeren. En nog steeds beangstigde de beelden haar. Het feit dat ze plotseling een gebrand teken in haar nek had zorgde ervoor dat ze niet wist of het nep was. Maar het moest wel een droom zijn. Zo wilde ze het althans. Ze merkte niet eens dat Styx wat aan haar vroeg en dat er iemand naast haar kwam zitten. Toen ze plotseling een hand op haar been voelde schrok ze op uit haar gedachtes en toen ze opkeek keek ze recht in de bezorgde ogen van Diego. Eigenlijk meteen keek ze weer weg. “Gaat het wel Suez?” Vroeg hij zacht. Ze antwoordde niet. “Suez, sinds wanneer antwoord je niet meer?” Klonk Styx plotseling. Wat verbaasd keek Suez naar Styx en ze was stil. “Je ziet er slecht uit.” Ging Styx verder. De hand van Diego verplaatste zich naar haar schouder en ze keek hem aan. Zijn vragende ogen bleven op haar gericht. De vragen speelden door haar hoofd en abrupt stond ze op. “Wat kan het jullie schelen. Laat me met rust!” Suez had geen idee waar de woorden vandaan kwamen, maar ze dacht er niet eens overna. Ze wilde weg, nu. “Suez! Wacht!” Hoorde ze Diego zeggen. Maar Suez liep gewoon door. ze haalde uit de common room haar tas en liep toen meteen door naar het lokaal. Ze had Transfiguration en het zou nog een ruim kwartier duren voordat de les zou beginnen. Toen ze bij het lokaal was zakte ze via de muur maar naar beneden toe en bleef daar zitten. Constant keek ze naar de grond, ze wilde niet zien of er iemand aankwam. “Wil je binnenkomen Suez?” Verbaasd keek Suez op en zag Lunya staan. Langzaam haalde ze haar schouders op. “Je ziet eruit als iemand die nodig haar hart moet luchten.” Suez trok even haar wenkbrauw op. Ze wist niet precies wat ze nu moest denken. “Alsof mijn problemen u iets kunnen schelen.” Mompelde ze.
“Misschien wel, misschien niet. Maar ik ben wel een leraar.”
“Dus?”
“Suez, leraren zijn er niet alleen om leerlingen les te geven. Leraren zijn er ook om de problemen van leerlingen aan te horen als het nodig is.”
“Dat heb ik nog nooit gemerkt.”
“Niet elke leraar kan het aan.”
Er was een stilte. Suez keek naar Lunya en zag dat ze gebaarde dat ze binnen mocht komen. Langzaam stond Suez op en volgde Lunya naar binnen toe. De deur ging automatisch dicht. “Heb je ruzie gehad Suez?” Suez schudde haar hoofd. “Naja, niet een echte ruzie. Ik werd kwaad. Ze zeuren constant aan mijn hoofd. Of het wel goed met me gaat en alles. Ik wil ook wel eens wat rust.” Antwoordde ze.
“Misschien geven ze om je Suez.”
“Dat weet ik ook wel. Maar ze begrijpen nooit wanneer het genoeg is. Ik ben niet zo vaak afwezig met mijn gedachtes, echt afwezig dat ik echt niets merk. En als ik dat wel ben, dan wil ik dat ze me met rust laten. Ik kom heus wel met mijn problemen naar hun toe.”
“Weet je dat zeker Suez?”
“Ja...”
Maar het woord kwam er helemaal niet zo zeker uit en ze keek weg. Ze wist het eigenlijk niet. Meestal moesten ze toch doorvragen naar wat er was gebeurd. “Nee.” Zei ze toen zacht. Ze zag de glimlach van Lunya niet. “Het maakt niet uit Suez. Er zijn genoeg mensen die gesloten zijn en hun problemen niet snel voorleggen. Maar je mag het niet op diegene afrekenen die om je geven. Want uiteindelijk zijn hun diegene die je echt willen helpen.” Suez zuchtte zachtjes. Maar voordat ze kon antwoorden hoorde ze de bel al gaan. Een paar minuten later zat het lokaal vol.

Tijdens de les had Suez weinig gezegd. Ze had op haar normale plek gezeten, naast Diego, maar ze had weinig gesproken. Ze wist dat Diego met haar wilde praten, maar haar antwoorden tegen hem waren kortaf en simpel geweest. Ze wilde niet dat hij zich zorgen zou maken als ze vertelde wat ze had gedroomd en dat ze een plotselinge wond had. Maar ergens wist ze dat ze ervoor zorgde dat hij zich nu ook zorgen maakte. Gewoonweg door haar afstandelijke gedrag. Toen de les was afgelopen stond Suez op. Maar voordat ze weg kon lopen voelde ze de hand van Diego om haar pols sluiten. “Ik wil met je praten.” Zei hij.
“Diego, ik...”
“Nee Suez, deze keer luister je naar me.”
Suez was meteen stil en sloeg haar ogen neer. De blik van Diego stond bezorgd en blij was ze er niet mee. Toen het lokaal leeg was trok Diego haar zachtjes mee en Suez volgde hem. Een tijdlang werd er niets gezegd en pas toen het weer rustig op de gangen was merkte ze dat hij wilde gaan praten. “Suez, ik maak me zorgen.” Zei hij toen.
“Dat is niet nodig.” Loog ze.
Diego schudde met haar hoofd en pakte zachtjes haar gezicht vast zodat ze hem wel moest aankijken. Ze zag bezorgdheid in zijn ogen staan. “Wat is er aan de hand Suez? Vertel het me.” In zijn stem hoorde ze lichte frustratie en met haar ogen keek ze weg. “Mag ik niet gewoon wat rust?” Vroeg ze toen zacht.
“Rust? Je bent afstandelijk, je bent bleek, je bent niet jezelf. En dat wil jij oplossen met wat rust? Suez, er is iets gebeurd! Ik zie het aan je houding.”
Suez deed een stap achteruit waardoor Diego haar gezicht wel los moest laten. Ze keek hem aan, verschillende emoties lagen in haar ogen. “Ja! Ik wil gewoon wat rust! Mag ik ook eens wat voor mezelf hebben?” Daarna draaide ze zich om en liep weg. “Suez wacht! Je kan niet zomaar weglopen!” Maar Suez liep wel weg. Ze wilde weg.

Later die middag zwerfde ze door de kerkers heen. Gewoonweg omdat ze zo weinig mensen tegen wilde komen. In een van de donkerste gangen was ze tegen de muur gaan zitten en luisterde naar de geluiden. Voetstappen, vage stemmen en geluiden die ze niet thuis kon brengen. “Sinds wanneer zitten mooie meiden op de grond?” Klonk er plotseling. Langzaam keek Suez op en zag David staan. Een flauwe glimlach. Ze zag dat hij zijn hand uitstak om haar omhoog te helpen en ze schudde haar hoofd. Hij haalde zijn schouders op en ging toen naast haar zitten. “Wat doe je hier Suez?” Vroeg hij. Ze haalde wat nonchalant haar schouders op.
“Nadenken, zonder gezeur.”
“Aha, ruzie gehad?”
“Niet echt.”
Ze keek hem aan en zag hem glimlachen. Ergens wist ze wel wat hij wilde vragen. De meeste jongens van Slytherin wilde het eigenlijk vragen. “Denk je dat ik gevaar loop als je vriend ons zo vind?” Vroeg hij toen met een glimlach. Suez schudde even haar hoofd om een glimlach te verbergen. “Verhalen doen snel zijn ronde, is het niet?” Ze zag David knikken. “Iedereen van Slytherin weet wat er is gebeurd. Lloyd vertelt graag sterke verhalen. Het maakt hem populairder bij de meiden. En daarnaast zullen andere jongens maar al te graag jou willen krijgen, alleen maar om de kick te voelen dat ze van je vriend winnen.”
“Alsof dat ze ooit lukt.” Antwoordde ze met wat minachting.
“Zal het ze nooit lukken?”
“Ik zal nooit voor iemand anders kiezen. Zeker niet als ik in een relatie ben. Dat is zwak en laf. Daarnaast, ik ben niet de eerste beste slet die twee jongens tegelijk heeft.”
“Dat geloof ik Suez.”
Suez antwoordde er niet op en stond langzaam op. Ze had de hele dag niet gegeten en in haar oren begon een zoemend geluid te klinken. Langzaam legde ze haar hand tegen haar hoofd aan en sloot haar ogen. “Gaat het wel Suez?” De stem van David klonk vaag en ver weg. Suez merkte niet eens meer dat David haar opving en haar zachtjes door elkaar schudde. Ze merkte niet dat hij haar optilde en begon te lopen.

Toen ze haar ogen opende draaide alles voor haar ogen. Toen alles weer stilstond ging ze langzaam rechtop zitten. “Hoe kon je zo stom zijn Suez?” Langzaam draaide ze haar hoofd en zag hem zitten. Zijn blik was kwaad, maar bezorgd. “Het...” Begon ze.
“Nee Suez! Het spijt je niet. Vertel me alsjeblieft wat ik hiermee moet Suez. Want ik weet het niet. Eerst doe je afstandelijk, alsof je iets voor me verbergt. Je loopt zomaar weg en dan wordt je plotseling in de armen van een zevendejaars de gang uitgedragen. Wat moet ik daar van denken Suez?”
Suez was stil. Zijn woorden drongen langzaam tot haar door en ze beet op haar lip. “Denk je dat er iets is gebeurd?” Vroeg ze zachtjes.
“Ik weet het niet. Ik wil het niet geloven, maar je afstandelijkheid van vandaag maakt het er niet beter op Suez.”
“Diego... Ik zou nooit voor iemand anders kiezen. Geloof me alsjeblieft.”
Hij zuchtte. Suez keek hem aan, niet wetend wat er zou gaan gebeuren. Plotseling ging hij bij haar op het bed zitten en streelde zacht haar wang. Daarna pakte hij haar handen vast en gaf een zachte kus op haar vingers. “Na dat gedoe met Lloyd ben ik gewoon wat voorzichtig. Ik wil niet dat je iets overkomt.” Suez glimlachte en boog naar Diego toe. Ze gaf hem een kus op zijn wang en glimlachte. “Ik hou van je Diego.” Fluisterde ze zacht. Ze keken elkaar even wat zwijgzaam aan en toen kuste Diego haar zachtjes. Suez voelde hoe hij haar dichter naar zich toetrok en ze genoot van zijn warmte. “Zo te zien voel je je al beter Juffrouw Lecher.” Klonk er plotseling. Beide keken ze verschrokken op en zagen Scrimge staan. Hij glimlachte flauw. “Ik dacht dat er iets aan de hand was, vooral omdat je de laatste tijd vaker aanvallen hebt. Maar ik hoorde dat je gewoon te weinig hebt gegeten. Niets om me zorgen over te maken dus.” Scrimge draaide zich om en liep weer weg. Suez keek Diego even aan en die haalde zijn schouders op. “Kom, we zoeken een plek op waar we niet zoveel last hebben van mensen.” Zei hij flauw glimlachend.

Suez legde haar hoofd ontspannen tegen Diego aan. Veel hoefde er eigenlijk niet gezegd te worden. Suez genoot van zijn aanwezigheid en van zijn armen die hij zachtjes om haar heen had geslagen. Voor haar leek het alsof er even geen tijd meer was. Plotseling schoot een beeld van haar nachtmerrie voorbij en ze opende haar ogen. “Ik had een nachtmerrie vannacht.” Zei ze toen zachtjes.
“Waarover?”
“Het begon dat ik in een stad liep en plotseling werd de lucht donker en begon iedereen te schreeuwen. En uit het niets stopte al het geluid en stonden er twee meiden voor me. Ze namen me mee...”
“Waarheen?”
“Naar Durmstrang. Ik zag een scene die ooit tussen mij en een meisje had plaatsgevonden. We praatte en ze hadden het erover dat ik haar goed te grazen had genomen. En toen kwamen we in een klaslokaal en daar stond ik, tegenover dat meisje. Ik maakte mezelf bang. De manier waarop ik keek, stond. Zo ken ik mezelf niet. En een kracht die niet van mij kan zijn zorgde ervoor dat de spell die dat meisje op me afstuurde werd afgebroken. En ze werd achteruit geblazen. En toen ze opstond maakte ik een soort beweging. Alsof ik iemand met een hand wurgde. En dat gebeurde bij haar, maar dan door iets onzichtbaars...”
“Suez, het was maar een droom.”
“Dat weet ik niet Diego! Ik kan me zoiets niet herinneren, maar toch voelde het alsof het wel was gebeurd. Het voelde zo bekend... En erna werd alles echt zwart. De twee meiden waren nog bij me, ze hadden het over The Five ofzo. En toen duwde een van hun haar vinger in mijn nek en ik voelde een brandende pijn en ik werd wakker. En toen had ik dit...”
Suez draaide haar hoofd naar Diego toe. In haar ogen stond angst en met een trillerige hand duwde ze haar haren opzij en kwam het wondje tevoorschijn. De blik in de ogen van Diego veranderde en zacht gleed hij met zijn vinger eroverheen. Ze beet op haar lip om de pijn die ze voelde tegen te gaan. “Suez... Heb je dit zelf gedaan?”
“Nee! Het was er plotseling. Toen ik wakker werd was het er. Geloof me alsjeblieft, Diego. Ik weet echt niet hoe het er komt en ik heb het niet zelf gedaan. Ik heb het hele jaar al dingen die ik niet kan verklaren. Briefjes, nachtmerries. Allemaal van The Five.”
Zachtjes liepen er een paar tranen over haar wangen en Diego trok haar nog wat dichter tegen zich aan. Hij aaide haar zachtjes over haar haren heen en fluisterde geruststellende woordjes in haar oor. Suez sloot haar ogen en huilde zachtjes.

Catie · 01-2004/31-12-2009

Myrthe, bedankt voor je reactie ^^ En dan echt heel erg bedankt ^^ Was leuk om je reactie te lezen =)

En dan nu het 32ste stuk alweer. Schiet aardig op moet ik zeggen ^^

Part 32

Er verstreken een paar weken en het werd constant mooier weer. Suez probeerde haar gedachtes constant af te leiden zodat ze niet met dingen geconfronteerd werd. Alle brieven die ze van haar ouders had gekregen las ze niet eens. Ze verbrandde ze meteen. Ze wilde voor nu niets met ze te maken hebben. Suez wist gewoon niet goed ermee om te gaan. Met alles. De meeste dingen gingen eigenlijk ook langs haar heen. Goede cijfers maakte haar weinig uit en als er iets gebeurde waar iedereen over praatte merkte ze het amper. De nachtmerries bleven maar doorgaan. Het kostte haar zoveel energie.

Terwijl ze met Diego in de bibliotheek zat probeerde ze zich te concentreren op het boek. Ze moest zinnen meerdere keren overlezen om het te blijven volgen. Ze merkte het niet eens toen Diego haar in haar zij prikte. Toen Diego met zijn hand voor haar ogen zwaaide keek ze verbaasd op. Ze zag bezorgdheid in haar ogen staan en keek weg. “Suez. Ik maak me zorgen.”
“Het spijt me Diego.” Mompelde ze zacht.
“Je slaapt nog steeds slecht toch?”
“Ja. Ik heb nog steeds nachtmerries.”
“Je moet naar de ziekenzaal gaan om te vragen of ze er iets tegen kan doen.”
“Diego nee.”
“Waarom niet? Het is niet iets waar je je voor moet schamen Suez.”
“Diego alsjeblieft. Scrimge zorgt er al voor dat hij constant weet als er iets met me is. Hij hoeft zich niet nog meer met mij te bemoeien.”
Diego zuchtte. Langzaam keek Suez hem weer aan. Niet wetend wat precies te zeggen. Zachtjes streelde ze zijn wang en toen hij haar hand vastpakte deed ze niets. Een tijdlang zaten ze daar zwijgend terwijl Diego haar hand vast had. Suez had haar ogen neergeslagen en honderden gedachtes raasden door haar hoofd. Ze wilde zoveel zeggen, maar niets kwam over haar lippen. Uiteindelijk begon Diego zijn spullen in te pakken en langzaam pakte Suez ook haar spullen. “Laten we maar gaan eten.” Suez knikte en pakte de hand van Diego aan en samen liepen ze naar de Grote Zaal.

Die avond was Suez voornamelijk op de slaapzaal geweest. Daar had ze zich wat kunnen concentreren met niemand om zich heen en wat achterstallig huiswerk ingehaald. Hoewel ze nog niet alles af had was ze het even zat en besloot om een douche te gaan nemen. Even alle gedachtes van zich af laten spoelen. Terwijl ze onder de douche stond hoorde ze de deur opengaan en weer dichtgaan. Waarschijnlijk een van de andere meiden van haar jaar. “Ze doet zo vreemd de laatste tijd.” Suez hoorde de zin, maar kon niet meteen plaatsen van wie hij was. En over wie het ging. “Ze is niet meer zichzelf. Dat is een feit,” zei een andere stem.
“Ze zegt dat het door te weinig slaap komt, maar volgens mij is er veel meer aan de hand.”
Wie de twee ook waren, het was Suez meteen duidelijk dat het over haar ging. Voorzichtig stapte ze onder de douche vandaan zonder die uit te zetten. Ze sloeg een grote handdoek om haar lichaam heen. Stil liep ze naar de deur toe en keek door de spleet wie er binnen zaten. “Misschien heeft ze problemen. Er is veel gebeurd.” Suez zag Pandora praten.
“Misschien wel. Ik maak me gewoon zorgen.”
“Als jullie je zorgen maken zeg het dan recht in mijn gezicht.”
Suez duwde de deur open en met een pijnlijk gezicht keek ze de twee meiden voor zich aan. Van Pandora keek ze naar Styx en schudde met haar hoofd. “Als jullie je dan zo graag met mijn leven willen bemoeien doe het dan waar ik bij ben en niet stiekem.”
“Suez...”
“Nee! Ik kan er ook niets aan doen dat ik slecht slaap, dat de nachtmerries maar terug blijven keren. Dat ik amper weet waar ik aan toe ben. Dat ik bang ben om in slaap te vallen. Dat is het probleem wat ik heb, niet iets anders omdat er veel is gebeurd dit jaar.”
Suez veegde even met haar hand langs haar ogen en beginnende tranen weg te vegen. Een stilte was er gevallen en Suez zag hoe Styx en Pandora elkaar aankeken. Niet wetend wat te zeggen. Ze schudde met haar hoofd, draaide zich om en liep de badkamer weer in. Ze duwde de deur hard dicht en draaide die in het slot. “Suez, alsjeblieft doe open.” De stem van Styx klonk bezorgd.
“Laat me met rust.”
Een tijdlang deed ze niets anders dan tegen de deur staan en daarna begon ze zichzelf af te drogen en om te kleden. Een tijdlang keek ze naar de littekens op haar armen. Zou ze er een bijmaken? Ze herinnerde zich hoe Diego had gereageerd toen hij haar had gevonden met het zakmes. Ze kon het gewoon niet.

Toen ze de badkamerdeur weer open deed zag ze dat Styx en Pandora nog steeds in de kamer zaten. Beide hadden ze een bezorgde blik op hun gezicht en Suez keek weg. Ze liep naar haar bed toe en zei niets. Ze begon de spullen van haar bed te ruimen en netjes op te ruimen. “Ik kan het niet,” zei ze toen zacht, zonder ze aan te kijken, “Iedereen verwacht van me dat ik naar de ziekenzaal ga om te vragen of er iets tegen gedaan kan worden. Maar ik wil niet dat Scrimge zich nog meer met me bemoeid. Dat doet hij al genoeg. Zeker sinds die aanval die ik kreeg.”
“Suez, dat begrijpen we. Maar we maken ons echt zorgen,” zei Styx na een korte stilte.
“Ik weet het, maar...”
“Suez, het spijt ons. Maar elke keer als we je willen helpen stoot je ons af. Alsof je bang bent voor ons.”
“Ik weet het. Maar ik weet niet waar het vandaan komt.”
Er viel een stilte en Suez bleef naar haar hutkoffer staren en de inhoud. Alles wat er gebeurde verwarde haar. Het maakte haar zwak. En ze haatte het. Hoe had ze het ooit zover kunnen krijgen? Dat ze zich zo zwak opstelde. Zo was ze nooit geweest. Nooit.

Catie · 01-2004/31-12-2009

Helaas geen reacties...

Part 33

Hogsmeade. Het enige wat Suez eraan over had gehouden waren slechte herinneringen. Vooral na de laatste keer. Ze probeerde de gedachtes van zich af te schudden en pakte de hand van Diego wat steviger vast. Toen hij haar aankeek glimlachte hij flauw. “Suez, er zal niets gebeuren. Dat beloof ik.” Suez knikte. Ze wist het zelf niet zo goed meer. Terwijl ze in Hogsmeade liepen probeerde Suez niet op te vallen. Diego had voor haar een lolly gekocht in de vorm van een hart en nu liepen ze langzaam naar de Drie Bezemstelen. “Denk je dat ze me mogen?” Ze stond even stil en keek Diego aan. Hij glimlachte. “Ik weet zeker dat ze je mogen Suez.” Zei hij met een glimlach, “Ze moeten wel. Zo’n mooi meisje met zo’n glimlach.” Suez glimlacht flauw. “Zo mag ik het zien.” Hij pakte haar hand vast en ze liepen weer verder. Bij de Drie Bezemstelen duwde hij de deur voor haar open en liet haar als eerste naar binnen lopen. Toen ze binnen stonden keek Diego rond en wees toen met een glimlach naar aan tafeltje waar twee volwassenen aanzaten.

Toen ze bij het tafeltje waren wist Suez niet wat ze moest zeggen. Diego begroette zijn ouders en Suez stond er maar wat bij. Het was duidelijk dat Diego op zijn moeder leek qua uiterlijk. Toch herkende ze verschillende trekjes van zijn vader in hem. Toen Diego plotseling haar hand vastpakte en haar wat naar voren trok glimlachte ze wat zenuwachtig. “Zoals jullie weten is er dit jaar een meisje geweest dat mijn hart heeft gestolen. En ik wil haar graag aan jullie voorstellen. Dit is Suez.” Zei Diego met een grote glimlach.
“Je had zeker gelijk toen je vertelde dat ze mooi was.” Zei de vrouw met een glimlach, “Ik ben Alyssa.”
“En ik ben Damon.”
Sues schudde van beide hun hand. Nog steeds niet wetend wat ze moest zeggen. Toen Diego wees dat ze kon gaan zitten ging ze zitten en keek even naar Diego. “Kom Diego, we laten de dames even alleen en gaan wat te drinken halen.” Suez keek naar Diego en zag dat hij knikte. “Ik ben zo terug.” Fluisterde hij tegen Suez. Ze knikte en toen de twee weg waren werd het even stil. “Ik kan me nog herinneren dat ik voor het eerst de ouders van Damon ontmoette. Ik was zenuwachtig, niet normaal. Maar uiteindelijk bleek dat ik me helemaal geen zorgen had hoeven maken.” Zei de moeder van Diego plotseling.
“En toch doet iedereen het. Het zal wel in de aard van de mensen liggen.” Antwoordde Suez met een wat flauwe glimlach.
“De mens is iets wat je nooit zult begrijpen. Zelfs al ben je er een. Want iedereen is anders.”
“En dat is maar goed ook. Anders zou er niets meer leuk zijn in het leven.”
“Zo mag ik het horen Suez. Zelfs als het slecht gaat moet je zorgen dat het leven weer mooi wordt. En wat spannende dingen kunnen daarbij helpen.”
Suez glimlachte. Ze had niet verwacht dat ze ooit zo met een ouder zou kunnen praten, zeker niet na de ervaringen met haar eigen ouders. Dit was gewoon zo anders. “Ow en Suez. Noem me gerust Alyssa.” Suez keek haar even verbaasd aan maar knikte toen.

Suez wilde wat zeggen, ze wist niet precies wat, maar voordat ze wat kon zeggen werd er een glas voor haar neergezet. Toen ze opkeek zag ze Diego met een glimlach staan. Hij kwam naast haar zitten en duwde een korte kus op haar mond. Ze glimlachte wat flauw en pakte toen haar glas op en nam een kleine slok. “Suez, ik hoorde van Diego dat je het hem aardig lastig hebt gemaakt dit jaar. Ik ben wel erg nieuwsgierig naar wat je hebt gedaan.” Verbaasd keek Suez de vader van Diego aan. Toen keek ze naar Diego met een wat onbegrijpelijke blik. Hij grijnsde even. “Hij bedoeld die afwijzingen Suez.” Zei hij met een grijns.
“Ow sorry.” Mompelde ze wat met een kleine glimlach.
“Was hij zo vervelend dat je eerst niets met hem wilde Suez?”
“Nee, zo ging het niet. Ik had eerst niet eens door dat hij met flirtte. Ik was teveel met andere dingen bezig. En toen het zover kwam wist ik al helemaal niet meer wat ik moest doen. Laten we zeggen dat ik niet precies wist wat ik wilde. En dat heeft hij er goed ingewreven.”
“Niet waar.” Zei Diego wat verontwaardigd, maar met een lach.
“Wel waar. Je bleef me maar lastig vallen, je maakte het alleen maar moeilijker voor me.”
“Omdat jij gewoon niet wilde toegeven dat je allang op me was gevallen.”
“Leugenaar.”
“Jullie zijn me wel een stel samen. Uiteindelijk hebben jullie gewoon beide schuld. En Suez, een man laten wachten en hopen kan nooit fout zijn. Komen alleen maar leuke dingen uit.” Zei zijn vader met een knipoog.
Suez grinnikte even en keek toen naar Diego. Ze voelde hoe hij zijn hand op haar been legde en even zacht over haar been wreef.

Er viel even een kleine stilte en Suez nam nog een slok van haar drinken. Ze was eigenlijk wel benieuwd naar wat Diego zijn ouders allemaal over haar had verteld. Ze wist van Diego dat hij veel contact met ze had en altijd goed met ze praatte dus ergens verwachtte ze wel dat hij ze veel had verteld. “Suez, je begrijpt denk wel dat we het met jou over iets specifieks willen hebben.” Begon Alyssa toen, “Namelijk over het komen wonen bij ons.” Suez knikte even. Diego had haar al verteld dat ze het over dit zouden gaan hebben. “Naar wat we van Diego hebben gehoord kun je het erg slecht met je ouders vinden. Maar we willen graag jouw verhaal horen.” Suez knikte even en was even stil. “De band met mijn ouders is altijd al slecht geweest.” Begon ze toen, “Voor mijn ouders ben ik op het verkeerde moment gekomen. Beide stonden ze op het punt om door te breken in hun carriere. En toen werd mijn moeder zwanger.”
“Wanneer kwam je erachter?” Vroeg Alyssa.
“Toen ik zeven was. Ik hoorde ze praten. Ze hebben bijna nooit aan me gedacht. Ze dachten dat ze me gelukkig maakte met cadeau’s, maar dat was niet zo. Ze hadden nooit door wanneer ik ongelukkig was. Toen ik op Durmstrang kwam ging het vanaf het eerste jaar al mis en ik schreef in brieven dat ik er weg wilde en me ongelukkig voelde. Maar ze besteedde er geen aandacht aan. Het was altijd zo van, het komt wel goed. Maar dat kwam het niet en vanaf toen ben ik me tegen de school gaan keren. Probeerde alles om er weg te worden gestuurd, anders zagen ze gewoon niet dat ik er weg wilde. Maar tegelijkertijd kreeg ik erdoor veel ruzie met ze. Ze proberen me niet eens te begrijpen. Als er andere bij zijn doen ze alsof we het perfecte gezin zijn, maar als ik alleen met ze ben krijg ik alleen maar verwijt te horen.”
“Is het wel eens uit de hand gelopen?”
“Ja... Ik heb een keer twee weken opgesloten in mijn kamer gezeten en dat ik amper te eten kreeg. En soms slaat mijn vader me...”
Deze woorden kwamen er veel zachter uit dan haar vorige woorden. Ze keek naar haar vingers, die in haar schoot lagen. Alle tranen die zouden willen komen kwamen niet, omdat ze ze allemaal terugdrong. Ze wilde niet huilen. “Suez, wij zullen er geen problemen mee hebben als je bij ons komt wonen. Ook omdat Diego een groot deel voor zichzelf heeft. Maar we willen wel dat je dit met je ouders gaat overleggen. En als je wilt zullen we meegaan. Ik gok dat Diego sowieso met je meegaat.” Suez keek op en keke Alyssa aan. Langzaam knikte ze en keek toen naar Diego. “Ik ga sowieso mee.” Bevestigde hij.
“Ik zie mijn ouders tot het eind van het jaar niet meer.” Zei ze zacht.
“Dat maakt niet uit Suez. Je schrijft een brief naar ze dat je met ze wilt praten. En je schrijft er gewoon bij dat je mij meeneemt.”
Ze knikte even en probeerde te glimlachen. Ergens luchtte dit haar wel op. Ze zou in ieder geval niet alleen zijn als ze met haar ouders zou gaan praten.

Een tijdlang hadden ze nog gepraat over leukere onderwerpen en Suez merkte dat ze zich meer op haar gemak voelde dan bij haar eigen ouders. De ouders van Diego waren begripvol en behandelde haar normaal. Toen het bijna tijd was om terug te gaan naar Hogwarts stonden ze op van de tafel. “Suez, het was me een genoegen om kennis met je te maken.” Zei de vader van Diego, “En onthoud, het is echt niet verkeerd om hem soms wat te pesten of even af te wijzen. Hij kan wel tegen een stootje.” Suez kon alleen maar om de opmerking glimlachen. “Ik zal het zeker onthouden.” Ze keek even naar Alyssa en wilde wat zeggen. “Ow wacht, bijna vergeten.” Onderbrak die haar al. Ze zag dat ze in haar tas rommelde en haalde er toen een flesje uit. “Diego vertelde ons dat je de laatste tijd veel last had van nachtmerries. Deze potion zal je helpen om je dromen weer onder controle te krijgen en ze te veranderen naar hoe jij ze wilt. Je zult erdoor een stuk beter slapen.” Voorzichtig pakte ze het flesje aan en stopte het veilig weg. “Bedankt.”
“Geen dank Suez. Ik hoop je snel weer te zien en laat het maar weten als je ons bij dat gesprek wilt hebben.”
“Dat zal ik doen.”
Ze namen nog een laatste keer afscheid en toen verdwijnselde zijn ouders. Ze keken elkaar even aan en liepen toen samen terug richting Hogwarts, zoals de meeste ondertussen deden. Terwijl ze terug liepen zeiden ze beide niet zo heel erg veel. “Je ouders zijn erg aardig.” Zei Suez zacht toen ze al bijna bij het kasteel waren.
“Ik ben blij dat je ze aardig vind. Ik heb ook heel erg veel geluk gehad.”
“Dat heb je inderdaad.”
“Suez? Je maakt je toch niet teveel zorgen over dat gesprek met je ouders... Toch?” Vroeg hij na een korte stilte.
“Een beetje. Wat als ze het me verbieden?”
“Suez, je bent bijna volwassen. Ze mogen het niet verbieden.”
Ze knikte even en zweeg toen. Diego stopte even en liet haar ook stil staan. Liefdevol gleed hij met zijn hand over haar wang heen. Even duwde hij een kus op haar lippen en glimlachte toen. “Desnoods sleur ik je gewoon mee naar mijn huis, of ze het willen of niet.” Suez glimlachte toen ze dat hoorde. Ze wilde wat zeggen maar Diego legde zijn vinger op haar lippen. “Kom.” Ze knikte even en zwijgzaam liepen ze weer verder.

Catie · 01-2004/31-12-2009

Tea en Perkie13 bedankt voor jullie reacties ^^ Reacties doen me goed, hopelijk vinden jullie 't volgende stuk ook leuk ^^

Part 34

Twee weken later sliep Suez weer normaal. Bij de potion zat een instructie en die had ze precies gevolgd. Een weeklang nam ze het drankje in voordat ze ging slapen en weigerde een ander potion in te nemen. Zoals op het briefje had gestaan was ze de eerste twee dagen nog meer vermoeid, maar daarna begon het heel erg af te nemen. Na anderhalve week had ze geen nachtmerries meer en sliep ze perfect. Ze merkte weer hoeveel energie ze eigenlijk had. Ze had meer plezier met Diego en ze kon zich beter concentreren op haar huiswerk en alles om haar heen. En vandaag was het extra mooi weer. De meeste leerlingen zaten buiten, te genieten van de zon. Samen met Diego had Suez een rustig plekje opgezocht zodat ze even samen konden zijn. Ze leunde tegen hem aan, haar ogen waren gesloten. Volop genoot ze van de warme zon die in haar gezicht scheen. Het feit dat Diego zachtjes met zijn hand over haar blote been gleed zorgde er alleen maar voor dat ze glimlachte. “Ik ben blij dat je de oude weer bent Suez.” Fluisterde hij zacht in haar oor.
“Bedank je moeder maar.” Zei ze met een glimlach.
“Dat komt nog wel. Je bent zo mooi als je jezelf bent Suez.”
“En wat als ik niet mezelf ben?” Vroeg ze wat plagerig.
“Dat zeg ik lekker niet.”
Suez opende haar ogen en draaide zich naar Diego toe. Verontwaardigd keek ze hem aan en gaf hem een plagerige duw. “He!” Zei hij met een lach. Diego keek haar met een wat ondeugende grijns aan en sloeg plotseling zijn armen om haar heen en trok haar naar zich toe. “Dacht het dus niet.” Antwoordde Suez met een lach en trok zich los uit de greep. Snel stond ze op en keek Diego aan. “Waar denk jij heen te gaan?” Vroeg hij met dezelfde ondeugende grijns als net en langzaam ging hij staan. Met een speelse lach keek ze hem aan. “Zie me maar eens te pakken.” Haar stem was plagerig en ze deed twee stappen achteruit. Daarna draaide ze zich plotseling om en begon ze te rennen.

Ze ontweek verschillende mensen en toen ze even omkeek zag ze dat Diego achter haar aanzat. Suez kreeg er alleen maar meer lol in. Ze keek weer even voor haar en toen weer even naar achteren. Plotseling voelde hoe ze werd vastgepakt en toen ze voor zich keek zag ze Artemis staan. “Laat me los idioot!” Zei ze.
“Artemis, ik vermoord je als je haar laat gaan!” Hoorde ze Diego roepen.
Ze keek Artemis aan met een smekende blik en die kon alleen maar grijnzen. Ze voelde de hand van Diego op haar schouder en toen ze hem aankeek was de grijns niet van zijn gezicht te halen. Ze verwachtte eigenlijk dat Artemis haar los zou laten, maar die bleef haar stevig vasthouden. “Zeg, laat haar eens heel snel los.” Zei Diego terwijl hij Artemis aankeek.
“Ik hoorde net iemand roepen dat ik vermoord werd als ik haar liet gaan...”
De grijns op het gezicht van Artemis was groot en pesterig en hij trok Suez dichter tegen zich aan. “En ik dan? Mag ik niet kiezen?” Probeerde ze zielig.
“Nee.” Zeiden beide jongens tegelijk.
Suez keek van Artemis naar Diego en andersom. Ze wilde eigenlijk niet weten waar dit op uit zou gaan lopen. Ze merkte dat de greep van beide jongens wat verslapte terwijl ze elkaar aankeken. Toen ze genoeg kans had om los te komen nam ze haar kans en zo snel mogelijk trok ze zich los. Beide jongens keken haar even verbaasd aan, maar Suez ging er meteen vandoor omdat ze wist dat beide jongens achter haar aan zouden gaan. “Hierkomen!” Hoorde ze Diego roepen. Maar ze reageerde niet en rende gewoon door. Toen ze ergens bij het kasteel rende ging ze een hoek om en zag meteen dat ze geen kant meer op kon. Ze draaide zich om en zag dat de twee jongens met een grijns tegenover haar stonden. “Jullie zijn me zeker niet van plan om te sparen?” Vroeg ze zacht.
“Nee.” Zeiden ze.
“Ik mag ook niet kiezen wie me krijgt?”
De jongens keken elkaar aan en knikte toen even. “Voor deze keer mag je kiezen.” Suez glimlachte en keek naar de twee jongens voor haar. Diego keek haar met een blik aan dat als ze Artemis zou kiezen hij haar een weeklang zou pesten.Artemis keek haar echter aan met een blik dat ze zo Diego heel goed zou kunnen pesten. Ze twijfelde even wat ze zou doen. Toen deed ze een stap naar Artemis toe en pakte zijn handen vast. “Artemis...” Zei ze terwijl ze hem aankeek en vanuit haar ooghoek de reactie van Diego peilde. Toen draaide ze zich plotseling om en sloeg haar armen om de nek van Diego. “Je bent niet helemaal mijn smaak, sorry.” Ze voelde hoe Diego haar optilde en ze keek hem aan. “Wat ben jij gemeen!” Zei hij meteen.
“He verdorie.” Zei Artemis met een lach, “Alweer verloren. Ik moet het toegeven Diego, je bent beter. Je hebt geluk.”
“Ik heb het altijd al geweten Artemis. Je bent hopeloos.”
Suez keek Diego aan en glimlachte om zijn opmerking. Even schudde ze met haar hoofd en duwde toen een zachte kus op zijn mond. Zachtjes liet hij haar weer staan en keek haar aan. “Ik krijg je nog wel Suez. Mij een beetje laten geloven dat je voor hem ging kiezen.” Zei Diego met een grijns. Suez grijnsde. “En wat wil je doen? Me negeren? Dat kun je niet eens.” Zei ze uitdagend.
“Denk je dat ik dat niet kan?” Vroeg hij verontwaardigd.
“Denken? Ik weet het wel zeker.”
“Ik ga met Suez mee Diego. Je zult haar nooit kunnen negeren. Gewoon omdat je te graag bij haar bent. Het is niet goed voor.” Bemoeide Artemis zich ermee.
“Ik zal het dan maar opgeven. Niemand gelooft in me.” Zei Diego alsof hij het heel moeilijk had.
“Sorry Diego. Maar we willen niet zien dat je gezondheid achteruit gaat omdat je wilt bewijzen dat je Suez kan negeren.”
“Zeker echte vriendschap?”
De lach van Diego zorgde ervoor dat Suez even grinnikte. Ze gaf Diego een zachte tik tegen zijn neus en keek hem aan. Ze deed haar mond open om wat te zeggen, maar Diego was haar voor en kuste haar. Toen hij haar losliet keek hij haar met een grijns aan. “Wilde je wat zeggen?” Vroeg hij onschuldig. Ze glimlachte en deed een stap achteruit zodat hij haar niet meer vast had. “Kom. Ik denk niet dat Artemis hierbij wilt zijn.” Zei ze met een kleine glimlach. Ze keek even naar Artemis en die schudde met zijn hoofd. Ze voelde hoe Diego haar hand vastpakte en haar toen zachtjes meetrok. Ze glimlachte wat flauw naar hem en zwaaide nog even. Hij grijnsde terug en draaide zich toen om.

Toen ze eindelijk een plekje hadden waar ze echt niet zouden worden gestoord richtte Diego zich meteen tot Suez. Hij streelde haar wang en kuste haar toen zacht. Suez kuste hem terug en sloeg haar armen zachtjes om zijn nek heen. Met haar hand speelde ze wat met zijn haren en voelde hoe de handen van Diego zachtjes onder haar shirtje gleden en over haar buik en rug gleden. “Ik zal je nooit kunnen negeren.” Fluisterde hij zacht.
“Dat weet ik Diego. Dat weet ik...”
Ze voelde hoe Diego zijn lippen verplaatste naar haar nek en even voelde ze een rilling over haar rug gaan. “Ik hou van je.” Fluisterde ze zacht.

Terwijl de maan hoog scheen merkte niemand dat er nog vier meiden wakker waren. Iedereen sliep al en terecht. De vier meiden liepen samen, zwijgzaam. Toen ze stopte gingen ze in een kring staan en keken elkaar aan. “Is het wel verstandig?” Werd er gevraagd.
“Doet dat ertoe Erin?” Kaatste een van hun meteen terug.
“Fallon, ze is net bekomen van de vorige keer. Ze heeft nachtenlang nachtmerries gehad. Ze moet sterk zijn voor de volgende keer.”
“Als ze dit aankan betekent het dat ze echt een van ons is.”
“Ze is er sowieso een van ons! Je weet dat bij ons hoort Fallon!” Bemoeide Brandy zich ermee.
“Stil! Ze moet zich eerst nog maar eens bewijzen. En dat kan ze vannacht doen. Jullie kunnen terug. Ik kan dit wel alleen aan.”
“Wat jij wilt Fallon.” Mompelde Erin afkeurend.
De overige drie meiden draaide zich om en begonnen weer te lopen. Fallon wachtte totdat ze uit het zicht waren en haalde toen iets uit haar zak. Een driepaar stenen, een veer en een bloedrood doekje. Even grijnsde ze. Ze deed de spullen weer terug in haar zak en haalde uit het niets iets glimmends tevoorschijn. Een zandkorrel die licht gaf. “Bereid je voor Suez. Bereid je voor...” Mompelde ze. Met een felle lichtflits verdween ze.

Catie · 01-2004/31-12-2009

Dunno of ik reacties had ^^ Sorry... Hier Part 35 alweer, sorry voor laatheid, maar ik ben nogal druk de laatste tijd. En krijg 't ook weer druk :') Is een lang stuk ^^

Part 35

Suez voelde hoe de wind om haar heen harder begon te waaien. Het water wat zich onderaan de rots bevond begon te schuimen en het werd ruiger. Ze hoorde voetstappen achter zich, ondanks het geluid van de opkomende storm. “Ik verwachtte je al.” Zei ze. Het geluid van de storm viel stil, terwijl de rest doorging. Suez bleef naar het water kijken. “Wil je niet weten wie ik ben Suez?”
“Natuurlijk wel.” Antwoordde ze en ze draaide zich langzaam om.
Het meisje voor haar was een exacte kopie van haar. Suez keek haar aan en schudde haar hoofd wat minachtend. Ze vond het zwak dat het meisje haar uiterlijk had aangenomen. “Ik ben Fallon. Of zal ik zeggen dat ik Suez ben?” Zei het meisje sarcastisch.
“Zwak om jezelf niet eens te laten zien Fallon.”
“Of slim. Wie zal het zeggen Suez? Niemand.”
Fallon knipte met haar vingers en langzaam begon haar uiterlijk te veranderen. Haar haren kleurde donkerrood en haar ogen kleurde bruin. Suez wist meteen dat het niet klopte. “Leugenaar.” Mompelde ze. Fallon grijnsde even en deed twee passen naar Suez toe. Met haar vinger gleed ze over de kaaklijn van Suez en keek haar aan. Ze boog voorover en duwde haar lippen op die van Suez. Ze waren zacht en ze voelde de verbazing. Ze trok zich wat terug. Hun neuzen bevonden zich een paar milimeter van elkaar af. “Vanaf het begin dat ik je zag en wist wie je werkelijk was wilde ik ze al eens proeven.” Fluisterde Fallon, “En ik verzeker je, je vriend heeft geluk met je.” Suez was stil en keek haar aan. Ze probeerde het gezicht te herkennen, maar het lukte haar niet.

Plotseling deed Fallon een paar stappen naar achteren en keek Suez aan. Ze maakte een soort gebaar met haar handen en het hele landschap begon te veranderen. Suez zag hoe de grond onder haar verdween en plaatsnam voor donkere aarde. Verschillende bomen schoten uit de grond en het geluid van een storm was helemaal verdwenen. Ze stonden in een donker bos. Achter Fallon stond een enorm huis dat donker was. “Ik heb de informatie die je wilt Suez. Ben je bereid me te volgen ervoor?” Voordat Suez antwoord kon geven draaide Fallon zich om en liep richting het huis. Even twijfelde ze, maar toen begon ze Fallon te volgen. Toen ze voor de deur stonden duwde Fallon beide deuren met gemak open en liep de gang in die verlicht was met kaarsen. “Dit huis staat voor alles wat met ons te maken heeft Suez. Onze voorgangers, maar ook de geschiedenis van diegene die er nu toe behoren. We zullen die geschiedenis tot het laatst bewaren. Volg me.” Suez merkte dat de stem van Fallon klonk alsof ze geen tegenspraak wilde. Suez besloot Fallon te volgen. Ze zou vanzelf merken waar dit allemaal op zou gaan uitlopen. Terwijl ze lopen heeft Suez het gevoel dat de gang oneindig lang is. “The Five is eeuwenlang geleden begonnen. Het is begonnen rond de tijd dat magie zich ging ontwikkelen in scholen en alles. Een groep vriendinnen, zes vriendinnen om precies te zijn, waren onafscheidelijk. Hun krachten waren sterk, maar niet sterk genoeg. Ze verlangde naar meer. Maar de vriendschap werd onderbroken door het noodlot van een van de meiden.”
“Wat gebeurde er?”
“Kijk en luister,” zei Fallon terwijl ze naar een beeld wees wat plotseling verscheen, “Elizabeth, de jongste van het stel was altijd geliefd geweest bij de mannen. Ze was knap en had bijna alles wat haar hartje begeerde. Toen ze negentien was geworden werd ze door verschillende mannen ten huwelijk gevraagd. Een van hun was een graaf, een man van stand , hoogte en regels. Hij kende geen genade. Maar Elizabeth wees hem af, omdat haar hart naar iemand uitging die altijd vlakbij haar had gestaan.”
De beelden van wat Fallon vertelde vormden zich op het beeld en Suez volgde alles terwijl de woorden van Fallon tot haar doordrongen. Een kleine stilte was gevallen.
“Maar de graaf kon deze afwijzing niet aan en was woedend. Dagenlang liet hij zich niet zien in het dorp en toen hij kwam, kwam hij met een groep mannen. Ze beschuldigde Elizabeth van Hekserij van het ergste soort. Hoewel het hele dorp achter Elizabeth stond kon niemand iets doen. De graaf had alles geregeld en zijn beschuldigingen konden niet worden weergelegd, er was meer in het spel dan iedereen zag. Elizabeth werd veroordeeld tot de brandstapel en het hele dorp was gedwongen om toe te kijken. Haar geliefde probeerde haar te redden, maar tevergeefs. Voor zijn wanhoopdaad werd hij gedood.
De overige vijf meiden waren ontroostbaar. Nachtenlang hadden ze nachtmerries en elke keer als ze langs het plein kwamen werden ze herinnerd aan hun vriendin. De graaf was echter nog lang niet klaar met zijn woede en hij begon zich op het hele dorp te richten. Elk meisje was verplicht het bed te delen met hem als ze wilden trouwen. De meiden accepteerde dit niet, omdat twee meiden op het punt stonden van een relatie die op meer uit zou lopen. Ze besloten hun wraak waar te maken. De wraak die ze hadden gezworen vanwege hun dode vriendin. Midden in de nacht kwamen ze bijeen bij de volle maan. Ergens op een verlaten plek, een plek waar ze altijd kwamen als ze samen wilde zijn. Ze bundelden hun krachten en sloten een verbond. Een verbond door bloed. Ze sloten die nacht niet alleen een verbond met elkaar, maar ook een verbond met een macht die veel groter dan die van hun was.”
“Voor welke prijs?”
“Ze offerden een stukje van hun ziel op om een macht te krijgen die groter was dan ze hadden kunnen voorstellen. De macht waaraan ze een stukje van hun ziel gaven nam een menselijke vorm aan. De andere prijs die hij van hun vroeg was om zijn menselijke lust te voeden. Wat ze ervoor terug kregen was vele malen groter. De meiden hebben langzaam aan de graaf helemaal gek gemaakt en weggejaagd. Ze hebben wraak genomen en de touwtjes in eigen handen genomen. Ze zijn de machtigste vrouwen van hun tijd geworden.”
“Tegen een grote prijs.” Ging ze ertegenin.
“Ja toen wel. Maar tegenwoordig is het anders Suez. Er zijn heel wat eeuwen overheen gegaan en er zijn dingen veranderd Suez. Door de jaren heen hebben alle meiden hun bloedlijn doorgegeven aan nakomelingen. Steeds weer kwamen er vijf meiden samen die een bond sloten met een hogere macht. Het is niet iets waarvoor je kiest. Je bent uitgekozen vanaf je geboorte en verbonden vanaf je geboorte. Wij allemaal Suez, ook jij.”
Ze keek Fallon aan en die keek terug. De beelden die Suez net had gezien lagen nog op haar netvlies gebrand. Hoe Elizabeth werd vastgebonden en langzaam tot as verging. Alle meiden, kapot van verdriet. “Je kunt niet aan je lot ontsnappen Suez. Hoe dan ook, je bent een van ons. En dat zul je altijd zijn.”

Suez reageerde niet op wat ze zei en keek naar de beelden die nog in de lucht hingen. Langzaam vervaagde de beelden en plotseling voelde ze een hand om haar pols sluiten. “Kom.” Suez volgde Fallon en ze zag verschillende beelden van vrouwen die ze niet kende. Uiteindelijk stopte ze voor een deur en Fallon liet haar los. “Hier ligt jouw totale verleden Suez. Elk dingentje dat je je niet kunt herinneren, elke aanval die je hebt gekregen door een van ons te zijn, alles bevind zich achter deze deur.” Suez pakte de deurknoppen vast, ze wilde het weten. Ze wilde weten of haar nachtmerries waar waren. Plotseling pakte de handen van Fallon haar polsen vast. “Als je naar binnen gaat accepteer je wie je bent. Je kunt dan niet meer terug Suez. Het is de eerste stap naar macht.” Het laatste werd zacht in haar oor gefluisterd. Ondanks deze beangstigde woorden was ze niet bang en duwde ze de deuren open. Toen ze binnen stond merkte ze dat ze zich in een grote kamer bevond. Elke muur bevatte foto’s, nee beelden. “Je wilt het weten toch Suez? Weten of je nachtmerries echt waren. Of het echte herinneringen zijn. Zoek het maar Suez. Het bevind zich niet op de linkermuur. Dat is je jeugd tot je twaalde. Dat is niet belangrijk.”
“Het bevind zich op de muur voor me. Ik ben niet stom.”
“Dat weet ik Suez. Dat weet ik.”
Suez liep dichter naar de muur toe en bekeek verschillende foto’s die meteen begonnen te bewegen. Ze zag zichzelf op Durmstrang, bezig met een ruzie. Bij een volgende was ze al wat ouder, haar arm bloedde. Automatisch greep ze naar haar eigen arm en voelde de pijn die ze toen had gevoeld. Ze scheurde haar blik van het af en toen viel haar blik op twee foto’s verder. Ze liep ernaar toe en liet voorzichtig haar vingers erover heen glijden. Het was de herinnering die ze zocht. Ze zag zichzelf staan tegenover haar. “Deze beelden zullen je wel bekend voorkomen Suez.”
“Ik heb de laatste weken niets anders gezien.” Mompelde ze ironisch.
“Je stelde het niet zo op prijs, het cadeautje?”
“Jullie hebben een vreemd idee van cadeaus.”
“Ach, we hebben het allemaal gehad Suez. Maar ik denk overigens dat je de beelden van die foto erg zullen interesseren. Dat is namelijk niet zo lang geleden.”
“Wat?”
Suez keek Fallon aan en keek toen naar de foto waar ze heen wees. Langzaam liep ze naar de foto toe en zag zichzelf staan. In een lokaal. Samen met... Lloyd. Ze herkende dit. Vaag herinnerde ze zich dat Lloyd haar had vastgepakt en een lokaal in had geduwd. Maar de andere beelden kwamen haar niet bekend voor. Hoe Lloyd haar tegen een tafel duwde en haar probeerde te wurgen. Hoe hij plotseling aan de andere kant van de kamer lag, bloedend en hoe ze zelf wegliep.

Suez was stil. De beelden die ze zich niet kon herinneren irriteerde haar. Ze haatte het dat ze zich dingen niet kon herinneren. Maar het feit dat het de schuld van The Five was dat ze het zich niet kon herinneren maakte haar ergens nog kwader. Ze draaide zich om naar Fallon en keek haar aan. “Wat wil je?” Fallon grijnsde en knipte met haar vingers. Alles verdween en Suez voelde hoe er een stuk grond onder haar voeten begon te leven. Rotsachtig landschap, niet zo groot en om het eiland lag een kolkende zee. “Ik wil weten wat je kan Suez. Want ik denk, dat je het allemaal niet waard bent. Dat je zwak bent!”
“Ik ben niet zwak!”
“Bewijs het me!”
Voordat Suez het wist werdt ze omver geblazen door een harde windstoot die Fallon maakte. Ze stond langzaam op en kon net een paar stenen ontwijken die op haar af waren gestuurd. Ze vloekte zachtjes terwijl ze op de grond lag. Dit was haar droom! De woede was te lezen op haar gezicht en langzaam grijnsde ze. Langzaam stond ze op en keek Fallon aan. Ze richtte haar hand op Fallon en plotseling vloog daar een heldere blauwe straal uit. Ze zag Fallon wegduiken, maar stuurde met haar andere hand meteen een andere straal op af. Verschillende stralen en rotsen vlogen heen en weer, maar Suez raakte niet uitgeput. Fallon daarentegen wel. Uitgeput zat Fallon op handen en voeten, ze ademde zwaar. Suez liep naar haar toe en keek naar beneden, naar Fallon. “Dan is het nu tijd dat ik je echte gezicht zal zien Fallon. Laat me zien wie mij durft uit te dagen.” Met die woorden begon het uiterlijk van Fallon te veranderen. Ze leek in paniek te raken en graaide in haar zakken ze haalde wat spullen tevoorschijn en begon te mompelen. “Breng me hier vandaan en wel nu.” Hoorde Suez haar fluisteren. Vlug pakte Suez Fallon bij haar ondertussen zwarte haren beet en trok haar gezicht omhoog.

Verbijsterd keek ze naar het meisje voor haar. “Styx...” Maar Styx reageerde niet meer en ze verdween gewoon. Suez bleef achter, verbijsterd. Dit moest een leugen zijn. Het moest wel. Het kon Styx niet zijn...

Catie · 01-2004/31-12-2009

Bedankt voor de reacties en hier heb ik dan toch maar Part 36. Vind het wel een leuk stuk, maar jullie zien maar wat jullie ervan vinden. Reacties zijn welkom. Sorry voor eventuele typfouten XD

Part 36

De volgende ochtend toen Suez wakker werd, was de droom nog in haar geheugen gegrift. Ze herinnerde zich vooral het laatste, toen ze het gezicht van Styx zag. Even keek ze opzij, naar het bed van Styx maar die sliep nog half. Ze nam zichzelf voor om niet over deze droom te praten, met niemand. Langzaam stond ze op, stilletjes om de meiden die nog wat sliepen te laten liggen. Ze begon haar kleding uit te zoeken, het was zondag. Ze kon tenminste even wat normaals aan en hoefde het uniform niet aan. Toen ze aangekleed was liep ze de slaapzaal uit. Ze was de enige die al wakker was en toen ze naar boven toe liep en in de grote zaal aankwam merkte ze hoe rustig het was. afwezig nam ze plaats aan de eettafel en zag hier en daar nog wat mensen zitten, ook aan de andere tafels was het rustig. Terwijl ze ontbeet hield ze de ingang van de grote zaal in de gaten om te weten of er iemand binnen zou komen. Maar tegen de tijd dat Suez klaar was met eten, was er nog niemand binnengekomen die ze kende. Ze stond op en liep de eetzaal weerd uit. Het was weer drukker in de gangen en ze had geen zin om al terug te gaan naar de common room. De droom spookte nog door haar hoofd, ze wilde wat rust.

Terwijl Suez door het kasteel liep probeerde ze zich alles van haar droom op een rijtje te zetten. Het verhaal wat Fallon haar had verteld, het huis met haar eigen verleden. Het gevecht. Plotseling voelde ze iets langs haar voet glijden en toen ze naar beneden keek zag ze een kat lopen. De kat mauwde. “Wat wil je?” Vroeg ze geirriteerd aan de kat. De kat draaide een rondje om haar heen en Suez volgde de kat. Toen viel haar oog op een spoor van bloed en verbaasd keek ze ernaar. Langzaam drong er tot haar door dat het bloed een spoor maakte en het spoor was het pad wat zij had gelopen. Een pijn in haar arm, die haar maar als te bekend voor kwam zorgde ervoor dat ze langzaam naar haar arm keek. Haar arm zat onder het bloed. The Five, stond er in haar arm gekrast. Een geluidloze gil ontsnapte uit haar mond en ze opende de dichtsbijzijnde deur. De meisjeswc. Meteen wenste Suez dat ze dat niet had gedaan. De muren waren beklad met bloed en de twee woorden op haar arm bevonden zich overal op de muur. Ze zakte door haar knieën en sloot haar ogen. Ze legde haar handen op haar oren. Dit wilde ze niet! Ze wilde het niet zien, ze wilde niet dat de stem van Fallon zich in haar hoofd herhaalde. Maar ze zag het wel, de beelden stonden op haar netvlies gebrand en ze bleef de stem horen. “Hou op!” Fluisterde ze. De tranen sprongen in haar ogen, maar het hield allemaal niet op. De tranen stroomden geluidloos over haar wangen toen ze haar ogen opende. Ze legde haar handen neer en met haar ene hand gleed ze langzaam over de bekraste en bloedbedekte arm. Bloed kwam aan haar vingers en toen ze naar de woorden keek zag ze hoe langzaam alles vervaagde en leek te verdwijnen in haar huid. Ze ademde zwaar en stond moeizaam op. Toen ze in de spiegel keek zag ze hoe vermoeid ze eruit zag en dat haar ogen rood waren van de tranen. Met wat water zorgde ze ervoor dat ze er beter uitzag en liep toen de wc’s uit. Haar lichaam trilde nog van wat er net was gebeurd. Ze wist niet meer waar ze heenliep en probeerde de gedachtes te verdrijven. “Suez!” Ze schrok toen ze iemand haar naam hoorde roepen en ze draaide zich om. Toen ze Diego zag staan wist ze helemaal niet meer wat ze moest doen. Maar ze kon niet wegrennen. “Je bent al vroeg op mijn lief.” Zei hij. Suez haalde even haar schouders op, ze wist niets te zeggen. “Hoe voel je je? Je ziet er niet echt goed uit.” Zei hij bezorgd.
“Het gaat. Slecht geslapen, niets meer.”
Ze probeerde te glimlachen en pakte zijn hand vast. Diego knikte. Onderzoekend keek hij haar aan en zijn ogen bleven even op een punt gericht van haar shirtje. “Bloed je?” Verbaasd keek Suez hem aan. Hij liet zijn vingers langs de rand van haar shirtje glijden en toen hij zijn vinger voor haar gezicht hield zag ze dat er inderdaad bloed zat. “Ik weet niet hoe het er komt.” Zei ze zacht. Was het van haar arm af gedruppeld toen ze haar handen tegen haar oren had gedrukt? Of kwam het ergens anders van? “Er is toch niets gebeurd he?” Vroeg hij bezorgd.
“Nee, niet dat ik weet.” Antwoordde ze.
Ze wist dat ze eigenlijk moest vertellen wat er aan de hand was, maar ze kon het gewoon niet. Ze sloeg haar ogen neer, niet wetend wat te zeggen en alles. “Suez? Je liegt toch niet he?” De bezorgdheid in zijn stem zorgde ervoor dat het allemaal wat teveel werd. Zachtjes legde ze haar hoofd tegen zijn schouder en er rolde een traan over haar wang. “Ik had vannacht weer een nachtmerrie over the Five. En toen ik net liep kreeg ik een soort waanbeelden, althans dat had ’t wel moeten zijn.” Zei ze zachtjes.
“Wat voor beelden?” Vroeg hij, terwijl hij zijn armen zachtjes om haar heensloeg.
“Er liep een spoor van bloed op de grond en het ging naar mij toe. En mijn arm, hij bloedde... In mijn arm stonden woorden gekrast. The Five. Ik deed de eerste beste deur open, het was de meisjeswc en overal op de muren stond met bloed geschreven the Five. Uiteindelijk verdween alles weer, het vervaagde allemaal...”
Diego zei niets en streelde haar haren zachtjes. “Het komt wel goed Suez.” Fluisterde hij zacht. Al zijn woorden waren liefkozend en geruststellend en langzaam werd ze wat rustiger. Toen haar tranen waren opgedroogd nam ze wat afstand van Diego en keek hem aan. Hij duwde zacht een kus op haar lippen en pakte haar hand vast. “Dank je.” Zei ze zachtjes, “Dank je dat je er altijd voor me bent.” Diego glimlachte en keek haar aan. “Ik zal er altijd voor je zijn Suez, dat beloof ik.” Ze glimlachte flauw naar hem en toen Diego een stap deed naar een andere gang volgde ze hem.

Die middag was Suez voornamelijk met Diego geweest. Hij zorgde ervoor dat ze zich een stuk veiliger voelde en dat haar gedachtes wat werden afgeleid. Ondertussen zaten ze met de groep ergens op het terrein. Suez leunde tegen Diego aan en had haar ogen voornamelijk gesloten. Ze luisterde met een half oog naar wat er allemaal werd verteld. Artemis en Diego waren in gesprek over wat dingen die ze nog in de vakantie moesten doen en ze hoorde Diego zeggen dat hij nog wel met haar moest overleggen, omdat de kans groot was dat ze bij hem zou komen wonen. Ze moest erom glimlachen. “Oke, nu even iedereen opletten.” Hoorde ze Styx plotseling zeggen. Langzaam opende Suez haar ogen en ging wat rechter zitten en keek naar Styx. “Zoals jullie hopelijk weten, ben ik volgende week jarig en wordt ik dus zeventien. En natuurlijk wil ik het vieren. Ik weet alleen niet hoe.”
“Feestje natuurlijk. Ik bedoel, we kunnen vast wel ergens een plek regelen waar we niet worden gesnapt door de leraren.” Zei Artemis meteen.
“Daar zat ik ook al aan te denken. Maar ik ben zelf op een donderdag jarig en aangezien ik liever feest in het weekend omdat ik dan tenminste wel wat kan regelen bij mijn vader...”
“Dus je viert het later?”
“Ik denk het wel, die vrijdag of die zaterdag. Dus iedereen die een locatie heeft moet het even met me overleggen dan kan ik voor wat dingen zorgen en alles.”
“En wie mogen er allemaal komen?” Vroeg Suez plotseling.
“Sowieso jullie allemaal en ik denk dat er nog een paar mensen mogen komen waar ik nog wel eens mee omga.” Zei Styx luchtig, “Je bent toch niet bang dat ik Lloyd uitnodig he?”
Suez trok haar wenkbrauw op en schudde toen haar hoofd. Alsof ze daar bang voor hoefde te zijn, Styx had een hekel aan Lloyd. Dat wist iedereen. Ze voelde hoe Diego zachtjes in haar hand kneep en ze keek hem over haar schouder even aan. Ze hoorde hoe de rest weer verderging met praten over het feestje van Styx, maar zelf was ze er niet helemaal meer bij. Er zat haar iets dwars, maar ze kon niet precies zeggen wat.

Catie · 01-2004/31-12-2009

En dan nu na meer dan een maand tijd het volgende stuk. Sorry dat ik niemand noem qua reacties, maar ik ben het echt even kwijt ^^'' Hopelijk vinden jullie het hoofdstuk leuk en reacties zijn meer dan welkom. Sorry voor eventuele typfoutjes ^^''

Part 37

De dagen die volgde waren dagen waarbij Styx druk aan het regelen was. Suez bemoeide zich er zo min mogelijk mee, ze wist eigenlijk zo goed wat ze voor Styx kon kopen en ze had advies van Pandora gevraagd. Maar ook zij wist niet zo goed wat ze Styx moest geven. Styx gaf niet om sieraden, die had ze genoeg. Kleding wilde ze altijd zelf kopen en van luchtjes hield ze totaal niet. Daarnaast had Styx bijna alle boeken waar vervloekingen in stonden. Het was dus bijna onmogelijk om iets voor haar te kopen. Beide probeerde ze om wat te verzinnen, maar ze konden er amper uitkomen. Uiteindelijk besloten ze om samen een pakket samen te stellen met vanalles wat, kleine spulletjes die iedereen kon gebruiken en waar ze altijd wel mee wat kon doen. Toen ze het pakket hadden samengesteld hadden ze aan de ouders van Pandora gevraagd de spullen te kopen en Suez had Pandora haar deel van het kado betaald. Ze wisten ook dat Styx het voor elkaar had gekregen dat haar vader wat drank zou sturen voor het feest.

Toen de donderdag eindelijk was aangebroken hadden Pandora en Suez besloten om het kado s’avonds te geven als iedereen al sliep. Het zou een lange nacht gaan worden, dat was zeker. Toen de avond was aangebroken en de rest van de meiden al sliepen waren de drie meiden nog wakker. “We hebben samen een pakket voor je samengesteld, omdat je onmogelijk bent qua kado’s.” Begon Pandora, “Dus we hopen dat je het leuk vind.”
“En anders heb je gewoon pech. Wij hebben gedaan wat we konden.”
Suez zag dat Styx grijnsde en ze begon de doos open te maken. Een hoop sliertjes kwamen eruit en verschillende spullen, die ze niet hadden ingepakt. Een voor een haalde Styx de spullen eruit. Een fles massage olie, roze fluffy handboeien, een wat versleten riem, een dagboek, een spreukenboek, wat touwtjes, een zak chocoladekikkers en uiteindelijk een grote kaart. Ze las de kaart en ze glimlachte. “Hoewel ik dit niet had verwacht, is het wel erg leuk. Alhoewel ik me afvraag wat ik hiermee moet...” Ze hield de handboeien omhoog en de andere twee meiden grijnsde breed. “Het kan altijd wel een keer van pas komen, er zullen vast wel een paar jongens zich vrijweillig aanbieden om zich door jou te laten vastbinden.” Zei Suez met een glimlach.
“Ervaring ermee?” Vroeg Styx geinteresseerd.
“Misschien wel, zijn jouw zaken niet.”
“Ow, dus je geeft toe dat jij en Diego zoiets hebben gedaan?”
“Nee, ik geef niets toe. Het gaat tenslotte over jou, niet over mij.”
Een stilte viel en uiteindelijk schoten alledrie de meiden hard in de lach. Suez smoorde haar lach, door haar hand op haar mond te leggen en keek de andere twee grijnzend aan.

Een paar uur later hadden ze met samen twee flessen met aardig wat alcohol achterover geslagen, veel gelachen en gepraat. Pandora was al in slaap gevallen op haar bed en Styx lag naast Suez op bed. Elke keer als ze elkaar aankeken schoten ze in de lach en het duurde een tijd voordat ze elkaar konden aankijken zonder te lachen. “Weet je Suez, je bent echt geweldig.” Suez grijnsde, misschien door de alcohol, misschien ook niet. Styx had het meeste gedronken, dat was zeker. Suez wilde wel wat antwoorden, maar de hand van Styx die over haar wang gleed leidde haar af. De lippen van Styx waren het volgende dat haar afleidde en langzaam drongen er verschillende gedachtes door haar hoofd. Toen Styx haar hoofd terugtrok keken ze elkaar aan, beide waren ze even stil en toen moesten ze lachen. Suez besefte ergens dat ze echt teveel alcohol op had.

De dag erna had Suez barstende koppijn. Vaag kon ze zich nog wat dingen herinneren, Styx kon zich alleen nog het begin van de avond herinneren. Pandora kon zich nog het meest herinneren, maar die sliep ook het snelst. Terwijl ze aan de eettafel zaten at Styx bijna niets, ze was wat misselijk. Suez had weinig last van misselijkheid, alleen haar hoofdpijn was erg. “Jullie zien er allemaal erg vrolijk uit, iets teveel op?” Vroeg de lacherige stem van Artemis. Suez moest glimlachen. “Waar was je om ons te behoeden dan?” Vroeg Suez geinteresseerd.
“Zeg, ik ga alleen over Styx. En jullie hadden een privefeestje hoorde ik. Dus vraag maar aan Diego waar hij was om jou te behoeden. Daar komt hij aan.”
“Ach, ik ben er niet eens het ergst aan toe, ik kan tenminste nog eten en me wat herinneren, he Styx?”
Liefjes keek ze Styx aan die flauw moest glimlachen. Ze wilde nog wat zeggen, maar Suez draaide haar hoofd om toen ze een hand voelde. Diego was naast haar komen zitten. Met een glimlach kuste ze hem even kort. “Hoe voel je je?” Vroeg hij met een glimlach.
“Ik heb alleen hoofdpijn.” Antwoordde ze.
“Dus de schade valt mee?”
“Ja, de schade valt mee. Ik zal me inhouden op het feest.”
“Dat is je geraden Suez, want ik heb wel meer plannen.”
Hij had zich naar haar toe gebogen toen hij dat zei en zijn stem was zacht. Ze was de enige die het kon horen een er krulde een glimlach om haar lippen toen ze zijn woorden hoorde. Toen hij zich terugtrok zag ze ook een glimlach om zijn lippen staan. Zachtjes boog ze naar hem toe. “Krijg ik niet eens een voorproefje?” Vroeg ze speels.
“Nee, niet nu. Misschien als we straks wat tijd vinden, maar het wordt dan wel een heel klein voorproefje.” Fluisterde hij zacht terug.
Suez keek hem met een kleine grijns aan en liet haar hand even zacht over zijn bovenbeen glijden. Meteen pakte hij haar hand vast en bracht die naar zijn lippen. Zacht duwde hij een kus op haar vingertoppen en glimlachte naar haar.

De dag ging eigenlijk snel voorbij, maar het was druk. Suez had geen moment alleen met Diego kunnen krijgen en het irriteerde haar. Ze wist dat Styx haar nooit die avond zou laten gaan om met Diego af te spreken omdat ze allemaal achter liepen met huiswerk en Styx vanalles wilde overleggen voor het feest de volgende dag. Maar Suez kon zich die avond totaal niet concentreren, haar huiswerk was nog gelukt, maar Styx helpen met het feest was een hopeloos punt. Constant dwaalden haar gedachtes af naar Diego en zijn woorden. Zo af en toe werden er wat geïrriteerde woorden naar haar gegooid omdat ze niet oplette, maar ze besteedde er weinig aandacht aan, gewoonweg omdat haar gedachtes toch weer naar Diego gingen.

De zaterdagavond was eindelijk aangebroken en het feestje van Styx was net begonnen. Iedereen was er al en Styx had al wat cadeau’s uitgepakt. Suez zat op de knie van Diego en keek hoe Styx een kaart las die Artemis had gegeven. Er verscheen een langzame grijns op haar gezicht en ze keek even naar Artemis. Wat er op de kaart stond liet ze niemand weten. Suez voelde hoe Diego zacht een kus in haar nek plaatste en met zijn hand zachtjes over haar buik gleed. Ze draaide haar hoofd even en glimlachte naar hem. Hij glimlachte terug. Suez hoorde de muziek beginnen en ze keek even om, de cadeau’s waren allemaal al uitgepakt en Styx was in gesprek met Artemis. Ze zag hoe Artemis zachtjes met zijn hand over haar wang gleed en moest glimlachen. Toen stond ze op en keek Diego veelbetekenend aan. Hij glimlachte, stond op en pakte haar hand vast. Toen begeleidde hij haar naar de dansvloer. Een tijdlang danste ze en uiteindelijk zochten ze een hoekje op om even tot rust te komen en te praten. Suez zat in kleermakerszit op de bank, richting Diego en keek hem glimlachend aan terwijl ze een slok nam. “Ik heb nog steeds geen voorproefje gehad.” Zei ze wat plagerig.
“Die krijg je nu ook niet meer, wacht maar gewoon totdat we ’t goede moment vinden om weg te gaan.” Zei hij met een kleine lach.
“Dat vind ik gemeen van je.”
Ze keek weg en deed alsof ze beledigd was. Maar ergens wist ze nu al dat Diego er niet intrapte, want hij reageerde er niet eens op. “Ik weet wat het cadeau van Artemis voor Styx is.” Zei hij toen. Suez keek meteen om. Ze glimlachte en keek hem schuin aan. Ze wilde het weten. “Laten we het maar een verwenpakket noemen, sowieso een massage als ze alleen zijn. De kans is er wel dat ze ergens aan het eind van de avond verdwenen zijn. Wat erna gebeurd zal niemand weten, het enige wat ik weet is wat hij hoopt.” Vertelde Diego.
“Het is niet zo moeilijk om dat te raden.”
“Nee, dat is het inderdaad niet.”
“We weten allemaal wat Artemis voor haar voelt. Alleen Styx is zo onduidelijk met wat zij voor hem voelt.”
Diego glimlachte en legde zijn hand op haar been. Zachtjes wreef hij over haar been en keek haar aan. “Laten we het nou maar eens over ons hebben.” Hij glimlachte, zette zijn drinken op een tafeltje en boog naar haar toe. Hij pakte haar drinken uit haar hand en zette het weg, daarna duwde hij haar zachtjes wat achterover en kuste haar zachtjes. Suez reageerde door haar armen om zijn nek te slaan en hem terug te kussen. Ze lette niet eens meer op de rest van de omgeving, maar de andere lette toch niet echt op hun.

Toen ze eindelijk een moment hadden gevonden om weg te komen, zonder dat iemand hun zag liepen ze hand in hand door de donkere gangen. Plotseling hoorde ze allebei een geluid en ze stonden stil. Suez merkte dat het van een gang verderop kwam en stil liep ze erheen. Toen ze om de hoek keek keek ze snel weg en hield haar hand voor haar mond om niet te lachen. Diego keek haar verbaasd aan. “Styx en Artemis,” fluisterde ze. Diego keek voorzichtig om de hoek en toen hij haar weer aankeek zag ze een grijns op zijn gezicht. “Ik denk niet dat die gestoord willen worden. Kom.” Ze knikte en pakte zijn hand vast. Ze liepen snel verder en vonden na een tijdje een deur die niet afgesloten was. In de kamer stond een grote bank, Suez had geen idee waar ze was. Ze liep meteen naar de bank toe en ging zitten. Ze zag hoe Diego de deur dicht deed en op slot deed. Toen hij zich omdraaide glimlachte hij en liep naar haar toe. Suez bleef elke beweging van hem volgen en toen hij voor haar stond en de bovenste knoopjes van zijn blouse los maakte moest ze glimlachen. Zacht pakte ze zijn hand vast en duwde een kus op zijn vingertoppen, daarna trok ze hem zacht op de bank. Met gemak lukte het haar om de overige knoopjes los te knopen en ze trok zijn blouse uit die ergens op de grond belandde. Zijn lippen waren zacht en ze voelde hoe hij haar achterover op de bank duwde. Elke beweging die hij maakte zorgde ervoor dat ze zich meer aan hem overgaf en het voelen van zijn blote huid op die van haar zorgde ervoor dat ze zich helemaal overgaf aan hem. “Ik hou van je.” Fluisterde ze zacht tussen een kus door.

Catie · 01-2004/31-12-2009

Ik hou simpelweg van dit hoofdstuk. Er komt steeds meer naar boven toe en ik hou gewoon van dit hoofdstuk. Geniet ervan!

Part 38

De zaterdagavond stond in haar geheugen gegrift. Terwijl ze genoten van een vrij uur bij het meer kon Suez haar gedachtes niet vervangen door andere dan de zaterdagavond. Niet alleen de ontdekking van Styx en Artemis, wat Styx overigens meteen had ontkent, maar ook erna met Diego. Even keek ze naar het kasteel, ergens in een van de lokalen zat Diego, die nu les had met Artemis. Suez baalde ervan dat Diego geen vrij had, ze had gehoopt wat tijd met hem te hebben. Vaag merkte ze dat Styx en Pandora volop bezig waren met elkaar en ze merkte pas dat Artemis naast haar zat toen hij zijn hand op haar schouder legde. “Je bent afwezig Suez...” Ze moest glimlachen en keek hem aan. “Ik weet het.” Antwoordde ze.
“Hoe komt het?”
“De herinneringen van zaterdagavond.”
“Ik weet meteen wat je bedoeld... Diego vertelde me dat jullie de avond hebben afgesloten met elkaar...” Hij grijnsde breed.
“Maar wij zijn niet de enige die de avond samen hebben afgesloten, is het niet Artemis?”
Even keek Artemis om of Styx niet op hun lette, daarna keek hij Suez weer aan en knikte. “Styx mag het dan ontkennen, maar ik doe dat niet Suez. Je vraagt je misschien af waarom ik er niet mee zit dat ze het ontkent, maar het is best duidelijk. Ik ken Styx nu al zes jaar, ik heb haar zien veranderen, ik heb al haar problemen meegemaakt zonder dat ze het doorhad. Onze band is zo sterk dat ik weet dat ze toch altijd terug komt.”
“Maar... Vind je het dan niet erg, dat ze met jongens flirt en alles?” Vroeg ze zacht.
“Ik geef toe, ik vind het vreselijk om te zien. Maar om mezelf aan haar op te dringen heeft al helemaal geen nut. Styx gelooft niet dat ze iemand kan liefhebben, echt liefhebben. Echt van iemand houden. Ik weet de reden daarvan niet, ik weet alleen dat het een leugen is en ik kan niets meer doen dan haar proberen te laten zien dat ze het wel kan.”
“Dat een jongen zoveel over kan hebben voor een meisje...”
“Diego zou het ook voor jou overhebben Suez.”
“Denk je?”
“Ik weet het zeker Suez. Zijn voorstel om jou in huis te nemen is iets wat je niet doet als je niet zeker bent van je relatie. En al helemaal niet als je niet zeker bent van de liefde, van beide kanten. Diego zal jou nooit verraden, hij is trouw, maar naar jou nog meer dan naar iemand anders. Heb je daar ooit aan getwijfeld?”
“Nee, maar het is raar om een relatie als deze te hebben, terwijl ik tot voorheen nooit zo diep ben gegaan in een relatie. Het is anders dan de vorige keren, heel veel anders. Ik bedoel, ik kan hem alles vertellen zonder dat hij me uitlacht, verkeerd begrijpt of er niets om geeft. Hij merkt aan me als er echt iets mis is en hij is de enige die ooit zo bezorgd om me is geweest.”
“Het voelt fijn, is het niet?”
Suez knikte en glimlachte. Ze veegde even met haar hand langs haar ogen. Ze voelde hoe Artemis zijn arm om heensloeg en met zijn hand over haar haren streek. “Je mag jezelf gelukkig prijzen, dat meen ik.” Suez knikte en glimlachte. “Ik weet het.” Artemis haalde zijn hand weg en glimlachte. Een tijdlang waren ze stil, Styx en Pandora waren nog steeds volop met elkaar bezig, hun discussie ging er ook zacht aan toe. “Maar vertel eens... Is de avond ook echt afgelopen zoals je hoopte?” Ze keek hem aan. Even zag ze een glinstering in zijn ogen en hij knikte bijna onmerkbaar. Suez grijnsde even, zijn reactie was genoeg voor haar.

Toen hun vrije uur bijna voorbij was liepen ze gezamelijk terug naar het kasteel. Hun tempo was langzaam, ze waren wat aan het dollen. “Suez...” Verbaasd stond ze stil en ze keek om. Maar nergens zag ze iemand. Ze haalde haar schouders op en liep weer met de rest mee. “Suez... Je verbeeld het je niet mijn lief...” Nu stond ze echt stil. Die stem... Fallon! Ze keek om, probeerde erachter te komen waar de stem vandaan kwam. “Je zult me niet vinden Suez... Ik zit in je hoofd, zie me daar maar eens te verslaan lief...”
“Hou op!” fluisterde ze zacht.
“Waarom zou ik?”
“Hou op!” haar stem was nu harder.
Ze merkte niet dat de andere gestopt waren en zich verbaasd hadden omgedraaid. De stem van Fallon bleef in haar hoofd hangen en ze legde haar handen op haar oren om het te stoppen, maar het had geen nut. “Binnekort Suez, binnenkort zul je van ons zijn!”
“Hou op!” Haar stem was zacht en pijnlijk.
Langzaam begonnen zich beelden voor haar ogen te af te spelen. Ze zag Fallon staan, ze stond zo ver weg, maar toch zag ze elk detail op haar gezicht. Klauwen vanuit de grond grepen haar vast en trokken haar naar beneden. In het echt zakte ze door haar knieën. “Hou op!” Haar hele lichaam begon pijn te doen, overal voelde ze steken. Ze sloot haar ogen en voelde een natte traan over haar wang glijden. “Help haar dan! Ze heeft een paniekaanval! Ze moet naar de Hospital Wing!” Hoorde ze vaag ergens vandaan komen. Ze voelde een hand en meteen gaf ze een gil van schrik. De hand brandde op haar arm en ze greep naar de plek waar ze net was aangeraakt. Het voelde droog en pijnlijk aan. “Blijf van me af!” Ze hoorde haar eigen stem amper en haar ogen sperde zich wijd open. De pijn begon langzaam weg te zakken, licht hijgend zette ze haar handen op de grond. Nog steeds liepen de tranen over haar wangen en ze hoopte dat het eindelijk over was. Vaag merkte ze dat de druppels die van haar wangen op de grond vielen niet doorzichtig waren, maar rood. Bloedrood. En ze begonnen een vorm te krijgen. Letters. Ze sloot haar ogen, ze wilde het niet weten. Maar het was al op haar netvlies gebrand. De twee simpele woorden. The Five. “Suez? Gaat het?” De woorden waren ver weg en ze begreep ze niet. Weer voelde ze een hand op haar schouder, meteen weer die brandende pijn. Snel rukte ze zich los en stond op, tranen liepen over haar gezicht en ze deed een stap achteruit. Ze herkende Styx en Pandora niet. “Suez...” Er werd een hand naar haar uitgestoken. “Nee! Ga weg! Laat me met rust!” De twee armen die zich om haar heensloegen zorgden voor een helse pijn in haar lichaam en ze gilde. “Laat me los!” Haar woorden waren zwak en voordat ze het wist werd de pijn haar teveel en werd alles zwart voor haar ogen.

Ergens ver weg was ze zich bewust dat ze op een bed lag. Haar lichaam deed pijn en ze wilde wat zeggen, maar ze kreeg geen geluid over haar lippen. “Ben je helemaal gestoord geworden!” De stem klonk ver weg, maar ze hoorde de woede van de persoon. Ze besefte ergens dat het een meisje moest zijn. “Ach kom op, wat doet het ertoe?” Ook deze stem was van een meisje en de stem klonk vaag en ver weg. “Wat doet het ertoe? Iedereen had je kunnen snappen! Temidden van allemaal leerlingen!”
“Alles is goed gegaan! Niemand zal er ooit achterkomen.”
“We hadden afgesproken dat als we dit zouden doen we het zouden doen als er niemand bij zou zijn! En jij moet weer persee doen wat je wilt!”
“Zwijg nou eens! Je bent niet de baas over me!”
“Je moet je naar de afspraken gedragen!”
“En wat als ik het niet doe?”
“Wil je soms dat ze ons straks afwijst? Dat we onze krachten nooit kunnen beteren, dat we ons nooit compleet zullen voelen?”
Suez kreunde zacht en de twee stemmen vielen stil. Ze had geen intentie om haar ogen te openen of wat dan ook en langzaam zakte ze weer dieper in de duisternis.

Catie · 01-2004/31-12-2009

Heel erg bedankt voor de lieve reacties ^^ Ben echt heel blij geweest met de reacties. Ik heb nu het nieuwe stuk, zelf vind ik het maar een raar stuk, vooral het einde :/ Niet tevreden erover, amar het moet maar XD
Reacties zijn weer erg geliefd!

Part 39

Het was bijna donker toen Suez langzaam haar ogen opende. Zachtjes kreunde ze, alles deed pijn. Met moeite lukt het haar om rechtovereind te gaan zitten en wat naar achteren te leunen. Vaag herinnerde ze zich dat ze buiten was geweest met Artemis, Styx en Pandora, de rest was een groot zwart gat. Ze merkte dat ze alleen was, de hele hospital wing was verlaten, althans dat dacht ze, want haar bed stond afgeschermd van de andere bedden. Langzaam stapte ze uit het bed, de neiging om in een spiegel te kijken was groot. Ze wilde weten hoe erg ze eraan toe was. Voorzichtig liep ze om de schermen heen, naar een van de spiegels verderop. Hoewel ze maar een paar meter hoefde te lopen deed alles pijn en kostte het haar tijd en energie. Suez had verwacht dat ze er erg uitzag, maar het beeld van de spiegel liet haar toch schrikken. Ze was lijkbleek, haar ogen waren donker en haar houding was zwak. En er was iets dat ze niet kon thuisbrengen. Terwijl ze keek had ze het gevoel dat er iets veranderde, haar spiegelbeeld om precies te zijn. Suez had niet bewogen, maar haar spiegelbeeld stond met haar armen over elkaar geslagen, rechtovereind en sterk. Een vasthoudende en krachtige blik keek haar aan. “Ik heb je in een betere status gezien.” Klonk er plotseling achter haar. Meteen draaide ze zich geschrokken om. De pijn die ze daarbij voelde viel weg toen ze hem zag staan. “Diego...” Hij liep naar haar toe en sloeg zachtjes zijn arm om haar middel. “Ik breng je weer naar je bed.” Suez knikte en toen ze weer in bed zat keek ze hem aan. “Je hebt me laten schrikken lieverd. Toen Styx naar me toe kwam en zei dat je een paniekaanval had gehad...”
“Ik kan me niet echt herinneren wat er is gebeurd...” Fluisterde ze zacht.
“Dat komt nog wel Suez. Het is normaal dat je zulk soort dingen niet herinnerd.”
Een tijdlang was het stil en Suez keek naar Diego. Hij glimlachte naar haar, maar ze zag dat hij wat achterhield. Het maakte haar achterdochtig en toen zijn vingers haar vingers aanraakte trok ze haar hand terug en keek hem pijnlijk aan. Niet vanwege de pijn in haar lichaam, maar vanwege wat hij achterhield. Waarom hield hij wat achter? “Vertel me de waarheid Diego...” Fluisterde ze toen zacht.
“Scrimge is naar me toe gekomen Suez.”
“Waarom?”
“Blijkbaar heeft hij door dat er iets met je is, maar dat je het hem nooit zal vertellen. Hij probeert via andere te weten te komen wat er aan de hand Suez.”
“Heb je het hem verteld...?” Haar stem klonk onzeker.
“Nee, ik heb hem gezegd dat ik er niet bij was en zelf ook niet wist wat er was gebeurd. Hij heeft nooit gevraagd naar of het eerder is gebeurd.”
Suez knikte even en keek hem dankbaar aan. Ze wilde gewoon niet dat Scrimge hiervan af wist, hij bemoeide zich al genoeg met haar leven sinds Lloyd bezig was geweest.

Een tijdlang keek ze naar haar vingers en voorzichtig raakte ze de hand van Diego aan. Toen hief ze haar blik op en keek hem aan. Weer kreeg ze het gevoel dat Diego nog iets achterhield en wat verbaasd en geïrriteerd keek ze hem aan. “Misschien zou je hem de waarheid moeten vertellen Suez.” Verbaasd keek Suez hem aan en schudde toen met haar hoofd. “Diego, ik wil niet dat hij zich met mijn leven bemoeid. Niet nog meer dan hij al heeft gedaan!” Er viel een stilte en zwijgend keken ze elkaar aan. Suez zag dat hij het er moeilijk mee had en Diego zag hoe moeilijk Suez het ermee had. “Diego, als het nog een keer gebeurd zal ik er overna denken... Maar voor nu wil ik het gewoon niet.” Hij knikte langzaam en stond toen op. “Prima, wat jij wilt Suez.” Ze zag dat hij zich wilde omdraaien, maar vlug pakte ze zijn pols vast en trok hem naar zich toe. Hun gezichten bevonden zich vlakbij elkaar. “Ik hou van je Diego.” Hoewel hij dit niet precies had gewild moest hij glimlachen bij haar woorden. Die vijf woorden deden hem goed en zacht duwde hij een kleine kus op haar lippen. “Ik hou ook van jou Suez, meer dan je je kan voorstellen.” Toen hij weer opstond was zijn houding heel anders dan voorheen en hij glimlachte naar Suez. “Probeer te rusten mijn lief.” Daarna verdween hij weer en Suez ging liggen. Een tijdlang spookten er nog verschillende gedachtes door haar hoofd, maar uiteindelijk viel ze in slaap.

Toen Suez weer de Hospital Wing mocht verlaten was ze opgeknapt en ze merkte hoeveel energie ze eigenlijk had. Het achterstallige huiswerk had ze zo ingehaald en daarnaast had ze nog tijd om met de andere om te gaan. Styx en Pandora waren bezorgd geweest, ze hielden Suez nauwlettend in de gaten en als ze ook maar een beweging maakte die erop duidde dat er iets was keken ze elkaar aan. Meestal was Suez de meiden voor met de mededeling dat er niets was, ondanks deze oplettendheid stoorde Suez zich niet echt eraan. Het gaf haar voor het eerst een fijn gevoel dat er mensen om gaven en zich zorgen maakte. en hoe meer dagen er verstreken, hoe minder oplettend ze waren en hoe minder zorgen Suez zich maakte over wat er ook gebeurde.

“Juffrouw Lecher?” Verbaasd keek Suez om toen ze werd geroepen. Ze zag professor Lunya staan. Die wenkte haar en verbaasd keek ze even naar Diego. “Ik wacht wel op je.” Zei hij. Suez knikte en liep toen naar professor Lunya toe en volgde haar het lokaal in. Suez had geen idee wat er aan de hand was, ze had haar huiswerk gewoon ingelever den ze kon zich niet herinneren dat er iets was gebeurd. “Is er iets aan de hand professor?” Vroeg ze.
“Je hoeft je geen zorgen te maken Suez.” Antwoordde professor Lunya met een glimlach, “Ik wil je wat vragen.” Suez was stil en wist niet precies wat ze moest zeggen. “Ik heb gemerkt dat je heel erg vooruit bent gegaan en dat je echt goed bent in wat je doet.”
“Dank u professor.” Antwoordde Suez wat verbaasd.
“Ik heb wat jongere studenten die moeite hebben met het vak en ik probeer ze te helpen en betere studenten te vragen of ze wat kunnen betekenen voor die jongere studenten. Ik vroeg me af of jij misschien jongere studenten wilt begeleiden en uitleggen. Het is dus zo dat ook een paar Slytherin studenten hulp nodig hebben, maar ze willen niet bepaald worden geholpen door studenten van mijn House. Vandaar dat ik jou vraag.”
“Ik weet het niet professor, ik zie mezelf eigenlijk niet echt als een begeleider...”
“Je mag erover nadenken Suez, het maakt niet uit als je nee zegt, maar ik heb er vertrouwen in dat het je wel zal lukken.”
“Ik zal erover nadenken professor.”
“Dank je Suez. Je kunt gaan.”
Suez knikte en liep het lokaal weer uit, wat verderop stond Diego al te wachten op haar. Met een vragende blik keek hij haar aan en Suez pakte zijn hand vast. Toen ze wegliepen vertelde Suez wat er aan de hand was.

Catie · 01-2004/31-12-2009

En dan eindelijk een nieuw stuk. Ergens hou ik gewoon van dit stuk, lekker veel emoties en er worden weer wat dingen in geleerd ^^ Nog bedankt voor de reacties en dan hier het stuk, veel plezier en reacties zijn zoals altijd, meer dan welkom (;

Part 40

De weken verstreken sneller dan Suez doorhad en het einde van het schooljaar was al in zich gekomen. Suez had het druk met alles, sinds ze ook studenten aan het begeleiden was met Transfiguration moest ze soms wat meer haar huiswerk aanpassen en nu het einde in zicht kwam werd het alleen maar moeilijker. Meer toetsen en meer huiswerk. Vandaar was er besloten dat Suez nog maar een keer in de week ging begeleiden zodat ze weer wat meer tijd vrij had voor haar eigen leven. Het weekend zat er eindelijk weer aan te komen, nog een schooldag en dan eindelijk weer wat tijd voor rust. Ondanks dat Suez niets liever dan rust zou willen hebben, zag ze op tegen het weekend. Dit was het weekend waarin het laatste uitje was naar Hogsmeade. Het weekend dat ze haar ouders zou zien en hun zou vertellen dat ze weg zou gaan. Hoe dichterbij het kwam, hoe banger ze werd en de vrijdag verstreek veel sneller dan ze had gehoopt. Diego had de hele avond geprobeerd om haar op haar gemak te stellen, maar ondanks zijn lieve pogingen lukte het niet helemaal. Die nacht sliep Suez pas laat en onrustig.

Doodnerveus stonden ze voor de ingang van de Drie Bezemstelen. Ze keek opzij, naar Diego die even bemoedigend in haar hand kneep. “Beloof me alsjeblieft, dat je me niet alleen laat. Zelfs niet om naar de wc te gaan of wat te drinken te halen.” Fluisterde ze zachtjes. Hij knikte even en zachtjes liet hij zijn vrije hand over haar wang glijden. “Ik beloof het Suez, ik zal constant bij je zijn.” Suez haalde opgelucht adem. Nog even keek ze hem aan en knikte toen. Langzaam duwde hij de deur open en stapten ze naar binnen. Stevig hield Suez zijn hand vast terwijl haar ogen door de kamer dwaalde. Niet veel later zag ze haar ouders staan. Ze kneep even in de hand van Diego en die volgde haar blik. “Kom.” Fluisterde hij zacht. Langzaam liepen ze richting haar ouders en toen ze tegenover hun stond was het stil. “Vader, moeder, dit is Diego.” Haar stem klonk ongemakkelijk en ze zag Diego even knikken. “Aangenaam kennis te maken.” Ze wist dat het alleen was om beleefd over te komen. Suez merkte amper dat haar ouders zich snel en arrogant voorstelde. Niet veel later zaten ze in een kamer, waar ze ongestoord konden praten. Er was wat te drinken besteld en zwijgzaam zat Suez naast Diego op de bank. Haar ouders zaten tegenover haar. Toen het dienstmeisje weer weg was viel er een akelige stilte. “Je schreef dat je ons over iets belangrijks wilde spreken Suez. Spreek.” De stem van haar vader kon ze niet plaatsen en even keek ze naar Diego. Diego glimlachte heel licht naar haar om aan te moedigen. Toen keek ze naar haar ouders. “Zoals we allemaal weten, is onze relatie niet bepaald goed.” Begon ze voorzichtig, “En het loopt steeds meer uit de hand.”
“Je bedoelt jouw gedrag, neem ik aan.” Zei haar vader scherp.
“Nee en ja tegelijk. Mijn gedrag mag misschien zo zijn, maar ik ben niet de enige die schuldig hieraan.”
“En dit kon geen drie weken wachten? En daarom moest hij mee?”
“Nee, het kan geen drie weken wachten, want ik ga niet met jullie mee naar huis over drie weken. Daarom is hij hier. Daarom zijn jullie hier. Ik ga bij Diego wonen.”
Een stilte viel er, maar Suez was blij dat de woorden er eindelijk uitwaren. Nu wist ze tenminste waar ze aan toe was. Haar ouders keken elkaar even aan toen keken ze weer naar Suez. “En wie zegt dat wij jou daar toestemming voor geven?” Haar vader sprak weer en Suez keek even naar Diego. Toen keek ze naar haar vader. “Ik. Ik heb jullie toestemming namelijk niet meer nodig, voor het geval jullie het zijn vergeten, drie dagen nadat ik thuis ben van school, wordt ik zeventien. Dat houdt in dat ik niet alleen buiten school mag toveren, maar ook zelf mag bepalen wat ik doe. En ik ga bij Diego wonen.”
“Suez, wees niet zo belachelijk. Je kent die jongen nog geen jaar.” Kwam haar moeder erbij.
“Ik ken hem misschien nog geen jaar, maar hij kent mij beter dan dat jullie mij kennen. Jullie hebben geen idee wat er allemaal gebeurd is dit jaar, omdat het jullie nooit wat heeft kunnen schelen.”
“Nee Suez, jij vertelde het ons nooit!”
“Nee, klopt. En waarom? Omdat ik jarenlang heb geprobeerd om jullie aandacht te trekken, om te laten zien dat er iets mis was. dat ik me slecht voelde en omdat ik wilde dat jullie zouden laten zien dat jullie om me gaven. Maar jullie hebben het nooit gezien en jullie hebben er nooit om gegeven. Daarom vertelde ik niets meer, omdat het toch allemaal zinloos was.”
“We geven je geen toestemming ervoor Suez.” Haar vader sprong weer terug op een ander onderwerp.
“Dan loop ik vanaf de eerste dag weg. Is dat wat jullie willen? Dat ik wegloop, zal vast goed zijn voor jullie reputatie. Onhandelbare dochter die wegloopt.”
Ze wilde eigenlijk opstaan, maar ze werd tegengehouden door Diego die haar veelbetekend aankeek. Ze zuchtte even en keek naar de grond. Ze had geen idee wat ze hier mee aan moest. Een tijdlang was het stil. “Meneer en Mevrouw Lecher. Ik hou van Suez, dat is iets wat zeker is voor mij en ik weet dat de relatie met u en Suez niet goed is. Maar ik weet ook dat u dit niet wilt, uw dochter op zo’n manier kwijtraken. Maar juist een afstand als deze kan er misschien voor zorgen dat u haar niet kwijtraakt.” Zei Diego plotseling.
“En jouw ouders dan?” Vroeg haar moeder wat minachtend.
“Mijn ouders staan volledig achter me. Ze hebben toestemming gegeven dat Suez bij ons kan komen wonen, daarnaast verwacht ik over een jaar mijn eigen huis te hebben, waardoor Suez en ik mijn ouders niet eens meer zullen storen.”
“Je bent wel erg zeker dat ze je trouw is, is het niet?”
“Daar ben ik meer dan zeker van, ik vertrouw haar volledig en ze weet dat ik haar nooit zal laten vallen.”
“Ik vraag jullie slechts om voor een keer begrip voor me te hebben, om me gewoon te laten gaan. Want ik wil niet met een ruzie weggaan. Maar ik wil ook niet dat dit zo doorgaat, want het doet me heel erg veel pijn, veel meer dan jullie denken.”
Er viel weer een lange stilte waarin Suez niet naar haar ouders durfde te kijken. Ze keek naar haar vingers, die speelde met de vingers van Diego. Ze wilde gewoon wat afleiding hebben.

Na wat een eeuwigheid leek te duren keek Suez voorzichtig op. Haar ouders waren zachtjes aan het overleggen, maar ze kon niets verstaan. Ze keek naar Diego die haar glimlachend aankeek. “Ik ben trots op je.” Fluisterde hij zacht in haar oor. Suez keek hem dankbaar aan en wendde toen haar blik af. Weer terug naar haar vingers. Na een paar minuten werd er even gekucht en Suez keek op. Haar ouders keken haar aan. “Je moeder en ik gaan hier thuis verder over praten, dit is niet iets wat we zo kunnen beslissen. Je zal een brief van ons krijgen over dit.” Suez knikte even en stond op. “Tot ziens dan maar.” Zei ze wat ongemakkelijk. Suez wist dat ze elkaar hoe dan ooit nog zouden gaan zien. “Suez wacht.” Haar moeder stond snel op en liep naar haar toe. Ze legde haar handen op haar schouders en keek haar aan. “Pas goed op jezelf, je bent wel mijn enige dochter.” Suez knikte en zweeg. Ze had geen idee wat ze moest zeggen. Toen ze samen met Diego de kamer uitliepen voelde ze een last van haar schouders vallen.

De frisse lucht die buiten heerste zorgde ervoor dat er eindelijk weer sinds die ochtend een echte glimlach op haar gezicht was te zien. Toen ze voelde dat Diego haar tegen zich aan trok en een kus op haar voorhoofd duwde werd die glimlach groter. “Suez, ik ben echt trots op je.”
“Ik ben blij dat jij erbij was. Anders was ik halverwege echt weggelopen.” Antwoordde ze terwijl ze hem aankeek.
“Het was niets Suez, je weet hoeveel ik om je geef.”
Suez duwde een zachte kus op zijn lippen. Hij reageerde door zijn handen zachtjes naar haar heupen te verplaatsen en haar nog wat dichter naar zich toe te trekken. Op dit soort momenten vergat Suez gewoon de wereld om haar heen. Zachtjes liet hij haar los en pakte haar hand vast. Hij hoefde niet te zeggen waar ze heengingen, Suez ging toch wel mee.

Catie · 01-2004/31-12-2009

En weer een nieuw stuk. Ik geloof wel dat ik een reactie had op het vorige stuk, maar ik weet het echt niet meer, sorry! Ik moet het echt beter gaan bijhouden ^^''' In ieder geval een nieuw stuk en uhm, dit is het stuk waarin je heelveel te weten komt XD Dus lees het...

Reacties meer dan welkom ^^

Part 41

De middag was er een die Suez niet snel zou vergeten. Samen met Diego had ze door Hogsmeade gelopen, wat spulletjes gekocht en Diego had heel veel tijd aan haar besteed. Ze voelde zich veel sterker dan voorheen en na het gesprek had ze eigenlijk alleen maar geglimlacht. Zelfs de andere zagen hoe goed ze zich voelde en ze was ook niet bang om ze te vertellen wat er aan de hand was. in de avond had ze uitgebreid met Styx en Pandora gepraat over wat er was gebeurd en daarna een hoop lol gemaakt, afspraken gemaakt voor in de vakantie en over van alles en nog wat gepraat. De dagen erna ging het ook gewoon op school goed en lukte het haar om alles wat aandacht nodig had goed te kunnen verdelen. De woensdagavond had ze samen met Dieho huiswerk gemaakt to laat in de avond. Toen ze de bibliotheek waren uitgestuurd hadden ze een leeg lokaal gezocht om verder huiswerk te doen en om nog even bij elkaar te zijn. Uiteindelijk had hij haar teruggebracht naar de common room en hadden ze afscheid genomen. Suez was doodmoe enaangezien de andere meiden eigenlijk ook al lagen te slapen kleedde ze zich snel om en ging naar bed.

Midden in de nacht schrok ze wakker van een stem. Zwaar ademend lag ze in bed en keek de slaapzaal rond. Niemand was wakker en toch hoorde ze weer die stem. Steeds een verschillende stem die haar naam riep. Een tijdje deed ze niets en bleef ze in bed zitten, maar de stemmen werden luider en riepen dat ze moest komen. Ze stond op, snel kleedde ze zich om en pakte haar mantel. Dit moest een einde krijgen en wel zo snel mogelijk. Ze volgde de stemmen, naar boven toe. De gangen waren verlaten en ergens had Suez het gevoel dat het geen toeval was. Toen ze eindelijk buiten was aangekomen, vreemd genoeg ging de deur gemakkelijk open, werd haar al snel duidelijk waar ze heen moest. Een vuur met een vreemde gloed verlichtte een groot deel en daar zag ze vier schimmen staan. Terwijl ze erheen liep was het bijzonder stil en toen ze er was bleef ze een paar meter van de schimmen vandaan staan. “Welkom Suez. We zijn blij dat je bent gekomen.” De stem klonk bijzonder bekend en de groep draaide zich om. Suez kon hun gezichten niet gezien. “Laat me zien wie jullie zijn of zijn jullie te laf?” Er klonk een lach door de stilte heen en eentje stapte naar voren toe. “Ow Suez, begrijp je het dan niet? Begrijp je dan niet waarom je hier bent?” Suez wist nu zeker dat dat Fallon moest zijn. Fallon wees naar het laatste meisje van de rij, die net naar voren stapte. “Aislin, ga je gang.”
“Dank je.”
Aislin deed haar kap af. Heldere bruine haren kwamen tevoorschijn en Suez herkende haar. Ze herkende haar als Naomi van Ravenclaw. “Hallo Suez, het is fijn om je eindelijk eens te kunnen spreken zonder bang te hoeven zijn dat je wist wie ik was. Ik ben Naomi.” Suez zweeg en keek naar de overige drie meiden in de rij, waaronder Fallon. “Laten we niet wachten, Brady, jouw beurt.” Nu stapte het meisje naast Naomi naar voren toe. Langzaam deed ze haar kap af en zwarte haar van een knap meisje kwam als eerste tevoorschijn. Even herkende Suez haar niet, maar al snel zag ze dat het het meisje was waar Naomi altijd mee te zien was. Ana Johnsson. Die glimlachte en knikte even. “Erin, jouw beurt.” Het derde meisje stapte naar voren en even ging er een rilling over haar rug heen. Ze had het gevoel dat ze dit meisje veel beter kende... “Pandora?!” Suez’s stem was verbaasd toen de witblonde haren van Pandora tevoorschijn kwamen. Ze schudde haar hoofd, ze had Pandora in bed zien liggen.. Toch? “Ik weet het Suez, niet echt wat je verwacht.” Pandora glimlachte op de manier zoals ze altijd deed, gerustellend. Suez keek naar Fallon toe, de enige die nog steeds de kap op had. “Wil je het echt weten Suez?” Haar stem was licht spottend.
“Ja.”
“Ik had niets anders verwacht van jou.”
Fallon liep naar haar toe en bleef voor haar staan, twee meter was er tussen hun. Suez volgde elke beweging van de handen die langzaam de kap beet pakte. Toen het gezicht van Styx tevoorschijn kwam was Suez niet eens verbaasd. “Dus toch...”
“Ja, je had me aardig te pakken toen. Ik had niet verwacht dat het je zou lukken Suez, maar je hebt je toen aardig bewezen.”
Er viel een lange stilte en Suez keek de meiden een voor een aan. Alle meiden kenden ze, twee maar amper, maar de andere twee daarentegen. Het hele jaar had ze met hun opgetrokken. Had ze gedacht dat het haar vrienden waren, maar ondertussen hadden hun voor die nachtmerries gezorgd. “Dus jullie vonden het leuk om me nachtenlang nachtmerries te geven en me ook overdag nog eens waanbeelden te geven?” Haar stem verraadde een lichte woede. De meiden keken elkaar even aan en toen stapte Pandora naar voren. “Suez, we hebben het allemaal moeten ondergaan, sommige erger dan de rest. We hebben het niet voor ons plezier gedaan, maar gedaan omdat het nodig was. Gedaan omdat we moesten weten of je er klaar voor was!”
“Klaar?”
“Suez, dit is echt niet iets wat je zomaar aankunt, je moet dingen opofferen en dingen opzij kunnen zetten. Je bent veranderd dit jaar dat hebben we allemaal gezien en gevoeld.” Kwam Styx erbij.
Suez keek de meiden een voor een aan. Iets in haar was gewoon zo kwaad dat ze hier meteen weg wilde. Ondanks de mooie verhalen die ze vertelden en de macht die ze kon krijgen, was haar woede veel groter. Ze sloot haar ogen en langzaam balde ze haar vuisten. Toen opende ze haar ogen en keek de meiden strak aan. “Jullie zoeken het maar uit, zonder mij.” Daarna draaide ze zich om en liep weg, terug naar het kasteel.

De meiden keken elkaar even betekenisvol aan en toen, met een snelle pas liep Styx achter Suez aan en pakte haar ruw bij haar schouder vast. Suez wist al dat dit eraan zat te komen en keek Styx met een koude blik aan. “Laat me met rust, Fallon.” Suez sprak de naam uit met een lichte haat en ze keken elkaar aan. “Doe niet zo belachelijk Suez, we zijn je vrienden, je familie… de familie die je nooit hebt gehad! En dat zal altijd zo blijven, we zijn verbonden Suez en je kan het niet ontkennen!”
“Ik zal het niet ontkennen, maar ik zal jullie negeren. Alsof het mij wat kan schelen wat jullie willen. Mijn familie… natuurlijk! Dan hadden jullie wel wat eerder als familie mogen optreden en daarnaast heb ik al een familie, een nieuwe familie.”
Suez keek Styx nog heel even aan en deed toen een stap opzij zodat Styx haar wel los moest laten. Daarna liep ze weer verder. “Waag het niet om voor me weg te lopen Suez, want dat is hetgeen wat je altijd doet! Je rent weg voor al je problemen, je rent weg en besluit dan maar om jezelf te pijnigen omdat je bang bent!”
“Als je het zo goed weet, als je zo goed weet wat er fout met me is en wat ik allemaal fout doe, laat me dan gewoon met rust! Ja ik ben vaak weggelopen voor al mijn problemen, maar ik ben niet diegene die hier wegloopt voor iets wat ze niets liever wilt of wel soms Styx?!” Schreeuwde Suez kwaad, “ Ik durf tenminste onder ogen te zien dat ik zielsveel van iemand houd! Dus waag het niet om over mij te praten!”
Suez had zich omgedraaid en keek Styx woedend aan. Hoe durfde Styx zo te praten, alsof zij helemaal perfect was, dus niet. Ze zag dat Styx wat bleek was geworden. Suez wist dat ze het goede punt had geraakt. Er was een stilte gevallen en Styx schudde haar hoofd. Suez lette er niet eens op, ze draaide zich om en liep weg, terug naar het kasteel. Waar moest ze anders heen? Ergens voelde ze een rare leegte in zich, maar ze besteedde er geen aandacht aan. Ze probeerde uit te vinden hoe ze ooit Styx en Pandora moest gaan negeren. Het afgelopen jaar hadden ze alleen maar samen doorgebracht. Toen ze weer terug was in het kasteel en veilig was aangekomen in de common room, ergens vroeg ze zich nog steeds af hoe dat kwam, liep ze meteen door naar boven toe. Een plotselinge vermoeidheid overviel haar.

Catie · 01-2004/31-12-2009

Dit is in principe het ena laatste stuk van deze fanfic. Ik twijfel nog om er wat extra's aan te doen, maar dat weet ik nog niet. Ik wil namelijk dolgraag aan een nieuwe fic beginnen. Dat zien jullie vanzelf wel... Voor nu het volgende part

Part 42

Zonder ook maar een blik te werpen op Styx of Pandora liep Suez naar de Ravenclaw tafel waar ze Diego had zien zitten. Zonder wat te zeggen ging ze naast hem zitten en legde haar hand even op zijn schouder. De wat verrasde blik in zijn ogen deed haar glimlachen. “Sinds wanneer zit jij aan deze tafel? Ik dacht dat ik altijd bij jou kwam zitten.” Zei hij met een glimlach. Suez glimlachte even en duwde een korte kus op zijn lippen. “Veranderingen hoeven niet altijd slecht te zijn. Hoe heb je geslapen?” Ze wilde het onderwerp even veranderen omdat ze niet meteen wilde beginnen over Styx en Pandora. Diego keek haar even onderzoekend aan en glimlachte toen. “Geweldig, ik heb een prachtige droom gehad over een geweldige meid.” Hij knipoogde even plagerig naar haar. “En jij?”
“Had beter gekund, maar ik voel me verder prima.” Zei ze eerlijk.
“Mmm, niet eens over mij gedroomd?”
“Ow jawel, je was mijn grote redder.”
Plagerig gaf ze hem een duwtje en negeerde een paar verbaasde blikken van andere mensen aan de ravenclaw tafel. Ze hadden niet echt verwacht dat Suez hier zou zitten. Desondanks keken toch een paar jongens met een wat jaloerse blik naar Diego. Suez merkte het wel op, maar ze besteedde er weinig aandacht aan, alhoewel ze toch expres haar hand op die van Diego legde en zachtjes met zijn vingers speelde. Suez had eigenlijk amper ontbeten toen de bel ging en de lessen aankondigde, snel pakte ze nog een broodje mee en terwijl ze naar het lokaal liepen at ze die op. Ze was blij dat de eerste les een les was waarbij de niet naast Styx of Pandora zat, was dat in ieder geval iets waar ze nog geen probleem mee had. Helaas had ze later wel een les waarbij ze naast Styx zat.

De lessen die ze de rest van de dag had waren lessen waarbij de Styx en Pandora bleef negeren, ze was gewoon op haar normale plek gaan zitten, maar beide meiden had ze niet aangekeken. Als ze haar begroette reageerde ze niet eens. Ze wist dat sommige mensen de verandering wel opmerkte, maar ze besteedde er verder geen aandacht aan. Aan het eind van de dag zat ze samen met Diego in de bibliotheek, ze waren huiswerk aan het maken. “Wat is er eigenlijk aan d ehand tussen jou en de meiden?” Suez keek niet op toen Diego de vraag stelde en haalde even haar schouders op. “Er is niets aan de hand.” Loog ze.
“Suez, je negeert ze, dat is duidelijk. Je kijkt ze niet aan en als ze wat tegen je zeggen antwoord je niet. Is er iets gebeurd?”
even keek ze naar zijn hand die hij op haar hand had gelegd. Ze legde haar veer neer en keek op, naar Diego. Ze zuchtte even en haalde toen were haar schouders op. “We hebben gewoon ruzie gehad, niets om je druk over te maken.” Dat was dan weer geen leugen, ze hadden inderdaad ruzie gehad. “Waarover?” Suez zuchtte even, ze zag in zijn ogen staan dat hij gewoon wilde weten wat er aan de hand was en dat hij geen leugens wilde horen. “Ze heeft gezegd dat ik wegloop voor mijn problemen en alles, ze heeft gezegd dat ik altijd heb weggelopen en dat ik daarom maar mezelf pijn deed omdat ik bang was. Tevreden?” Ze draaide haar hoofd weg, ze wilde het hier eigenlijk niet over hebben met Diego, het was gebeurd en ze wilde er niet aan denken. “En hoe reageerde jij?” Vroeg hij door.
“Ik heb gezegd dat ze zelf diegene is die wegloopt, wegloopt voor iets wat een feit is. Ik ben niet diegene die niet durft toe te geven dat ik zielsveel van iemand houdt, zij is diegene die dat ontkent terwijl het overduidelijk is!”
“Suez rustig…”
Ze merkte nu pas dat ze wat stemverheffing had gebruikt en zuchtte even. Ze sloeg haar ogen neer, ze wilde het niet bekennen, maar het had haar meer pijn gedaan dan ze eerst had gedacht. Ze zag dat Diego opstond en om de tafel heenliep. Toen hij naast haar kwam zitten schoof ze iets op en toen ze zijn armen om haar heenvoelde legde ze automatisch haar hoofd tegen zijn schouder aan. Dit voelde zo veilig dat ze niets liever wilde dan zo gewoon te blijven zitten. “Ik snap dat je beledigd bent Suez en ik geef je gelijk, ze had het nooit mogen zeggen. Maar ze zegt het alleen maar omdat ze om je geeft. Styx mag dan soms niet echt aardig zijn, maar ze geeft heel veel om haar vrienden, ze wilt ze beschermen en daardoor flapt ze er nog wel eens dingen uit die ze niet hoort te zeggen.”
“Ze doet altijd alsof zij wel perfect is…”
“Jullie zijn van hetzelfde Suez, beide willen jullie onafhankelijk zijn, van iedereen. Maar beide hebben jullie elkaar nodig en iemand die jullie kan opvangen.”
Suez zweeg, ze wist niet wat ze moest zeggen. Zoveel zat haar dwars en ze wilde gewoon dat alles weer normaal was. Maar ergens wist ze dat het allemaal nooit meer normaal zou kunnen worden.

Uiteindelijk besloten ze om op te ruimen en wat te gaan wandelen. Suez wilde wel eens frisse lucht krijgen en misschien kon ze dan eens nadenken over haar volgende stap. Terwijl ze liepen had Diego zijn arm om Suez heengeslagen, soms wierp hij een wat bezorgde blik op haar, maar die beantwoordde ze met een geruststellende glimlach. Ergens wist hij wel dat het goed zou komen, maar hij wist dat zowel Suez als Styx ongelofelijk koppig waren. Maar ook hij besloot om even zijn gedachtes ervanaf te zetten en zachtjes trok hij Suez wat dichter naar zich toe. Toen ze stilhielden deed Suez een stap naar Diego toe en glimlachte. Zachtjes liet ze haar vinger over zijn kaaklijn glijden en duwde een kleine kus op zijn lippen. Een tijdlang stonden ze daar, terwijl de meeste mensen terug naar het kasteel gingen voor het avondeten. Uiteindelijk besloten ook zij terug te keren naar het kasteel.

Catie · 01-2004/31-12-2009

Important!

laatste

Part 43

Drie dagen gingen voorbij waarin Suez de nachten wakker lag en nadacht. Ze praatte weer tegen Styx en Pandora, desondanks was het nog afstandelijk. Ze kon nog niet goed bevatten wat er allemaal gebeurde, maar in haar geest woedde een tweestrijd. Iets riep haar elke nacht dat ze een deel miste, alsof ze een deel van haar ziel miste. Maar haar verstand riep constant weer dat ze alleen maar een fout zou begaan, dat ze Diego kwijt zou raken. Maar toch riep iets dat ze Diego toch nooit kwijt kon raken, ze deelden een hart en een ziel samen. Twee nachten later schrok ze wakker. Langzaam ging ze overeind zitten. Was ze in slaap gevallen? Ze kon het zich niet herinneren. Terwijl ze rondkeek merkte ze dat er twee bedden leeg waren. Langzaam stapte ze uit bed, de vloer was koud, maar ze merkte het niet. Ze keek naar de bedden die leeg waren, ze besefte heel goed wat er aan de hand was. zonder de andere wakker te maken kleedde ze zich aan en liep ze de trap af naar beneden toe en de common room uit. Ze had het gevoel dat ze gevolgd werd, maar het voelde niet bedreigend. Haar eigen hartslag was zachtjes en het voelde alsof die werd overstemd door een andere hartslag, eentje van vol verlangen. Terwijl ze naar boven liep kwam er niemand langs, de gangen waren verlaten, alweer. Ze wist precies waar ze heen moest, haar voeten liepen precies waar ze heen moesten.

Uiteindelijk stond ze stil. De vier gedaantes voor haar glimlachten. “We wisten dat je zou komen.” Suez haalde haar schouders op, zij wist ook al dat hun het wisten. De hartslag die ze had gevoeld had haar genoeg verteld. Pandora liep op haar af en ging naast haar staan. Zachtjes pakte Pandora haar hand beet. “Je keuze is gemaakt.” Zei ze met een glimlach. Suez zweeg nog steeds, ze vond het niet nodig om te praten. De circel waarin ze stond, ze andere vier meiden om haar heen. Het voelde zo vertrouwd en langzaam sloot ze haar ogen. Snelle hartslagen, verlangende hartslagen schoten door haar heen. “Hoe komt het dat ik jullie hartslagen voel?”
“Praat niet Suez, straks hebben we alle tijd voor vragen.”
Suez zweeg, het was alsof ze precies wist wat ze moest doen. Langzaam sloot ze haar ogen. De meiden mompelden wat, Suez kon het niet verstaan, maar ergens wist ze waar het over ging. De stemmen spraken in haar hoofd, duidelijk en geruststellend. Haar gezicht vertrok toen ze voelde hoe iets of iemand haar lichaam binnen leek te dringen. Toch schreeuwde ze niet. De pijn werd erger, maar tegelijkertijd gaf het een gevoel mee, een gevoel van macht. Het was alsof er een nieuwe kracht in haar vloeide. Het leek uren te duren, het was alsof hetgeen wat haar lichaam binnendrong langs elk adertje in haar lichaam ging en zich meester van haar maakte. Uiteindelijk verdween het gevoel, een branderig gevoel in haar lichaam bleef nog nahangen. Langzaam opende ze haar ogen weer, ze merkte nu pas dat haar ademhaling wat vluchtig en onregelmatig was. “Er is nog maar een ding dat moet gebeuren.” Suez keek op en zag Styx een zilveren dolk tevoorschijn halen. Het lemmet weerkaatste het licht van de maan en Suez keek Styx aan. “We hebben je bloed nodig om onze band te versterken.”
“Omdat het je eerste keer is zul je meer bloed moeten afstaan dan normaal, maar geen zorgen, je zult er geen littekens of wat dan ook aan overhouden.” Vertelde Ana.
“Het doet maar even pijn Suez, geef me je rechterpols alsjeblieft.”
Suez stak haar rechterarm uit en draaide die zodat haar pols zichtbaar werd. Styx zette het lemmet op haar pols. Suez sloot haar ogen niet en voelde hoe het bloed langzaam van haar pols afdruppelde in een zilveren schaal.

De vijf meiden zaten om een klein vuurtje heen. Het licht van het vuur gaf angsaanjagende schaduwen, maar niemand merkte er iets van. Een warme cloak zorgde ervoor dat Suez het niet koud kreeg, ze luisterde naar Ana die net haar verhaal had verteld over hoe zij het had ervaren toen ze dit had moeten doorstaan. Ze voelde de hartslag van de meiden nu nog beter dan eerst. “Hoe komt het dat ik jullie hartslag voel?”
“We kunnen het zelf ook niet verklaren.” Begon Styx, “We denken omdat het is doordat we zijn verbonden door een bloedlijn, een familielijn is het zelfs te noemen. We voelen ermee elkaars emoties, we kunnen erdoor elkaars gedachten lezen. Bij elkaar binnendringen. In het begin is het vervelend omdat je er geen controle over hebt, maar je leert er snel mee overweg te gaan. We weten erdoor ook als er iets mis is met elkaar.”
“En het is de bedoeling dat we doen alsof we elkaar niet kennen?”
“Voor mij en Styx maakt het niets uit, we gaan al het hele jaar met je om. Maar vanwege de Houses kunnen we overdags geen contact met Ana en Naomi zoeken. Het zou teveel verraden als we plotseling normaal tegen elkaar doen. Het zal echter veranderen zodra we van school af zijn.” Vertelde Pandora.
“En hoe zit het met Diego?”
Er viel een stilte en de andere vier meiden keken elkaar even aan. Toen schudde Styx haar hoofd en keek Suez doordringend aan. “Hij mag niets weten Suez. Ik weet hoe moeilijk het lijkt en is. er zal een moment komen waarop je het hem kan vertellen, maar voor nu niet. En geloof me als ik zeg dat het natuurlijk zal overkomen als je niets vertelt. Het zit in je aard en hij zal niets doorhebben.” Ze knikte even langzaam, het voelde raar om dit niet aan Diego te kunnen vertellen.

Dagen verstreken en langzaam wende Suez aan haar nieuwe leven. De hartslag en de gedachten van de andere meiden wenden en ze kon zich gemakkelijk afsluiten van hun gedachtes. Alles voelde tegenwoordig zoveel beter dan eerst, het was alsof ze niets meer miste in haar leven. Het einde van het jaar kwam nu echt in zicht, het leren voor haar toetsen ging gemakkelijk en ze merkte hoeveel ze eigenlijk al wist, het werd steeds gemakkelijker voor haar om gewoon te herinneren wat haar allemaal was verteld en wat ze had gelezen. En samen met het einde van het jaar kwam ook het samenwonen met Diego dichterbij. Haar ouders hadden vlak nadat ze zich bij de meiden had gevoegd een brief geschreven dat ze toestemming gaven, als hun wel mochten helpen met haar spullen overbrengen en ze hun beloofde dat ze hun niet zou vergeten of nooit zou schrijven. Voor het eerst ging alles gewoon zoals het hoorde te gaan.

Het geluid van de trein, schreeuwende mensen, ogen die overal naar bekenden zochten. Bijna ene jaar geleden had ze het vreselijk gevonden, maar nu viel het allemaal wel mee. Dieog had zijn arm om haar middel geslagen en zocht zelf naar zijn ouders. Suez was benieuwd naar hoe het huis eruit zag, Diego had haar genoeg verteld, maar het zelf zien was anders en daarnaast zouden ze het allemaal anders gaan inrichten om het aan te passen naar hun smaak. “Daar zijn ze Suez, kom.” Suez glimlachte en liep samen met Diego naar zijn ouders toe. Ze werd begroet alsof ze hun dochter was inplaats van de vriendin van hun zoon en ze glimlachte. “Suez?” Verbaasd keek ze om toen ze een stem hoorde. Toen ze haar moeder zag staan, wist ze niet zo goed wat ze moest zeggen. “Mam...” Haar stem verraadde wat verbazing.
“Hoi lieverd. Je vader had er graag bij willen zijn, maar er waren wat problemen dus hij is wat later.”
“Later? Wie?” Klonk er plotseling.
Verbaasd keken ze beide om en Suez zag haar vader staan. Hij glimlachte flauw en ging naast haar moeder staan. “Sorry, ik heb mijn best gedaan om zo snel mogelijk te komen.” Toen keek hij Suez aan, “We willen je wat geven.” Suez knikte wat beduusd, ze wist niet zo goed wat ze moest zeggen. Ze keek even om naar Diego die bemoedigend glimlachte, toen keek ze naar haar ouders. Haar moeder haalde een pakketje tevoorschijn en gaf het. Nog steeds verbaasd pakte ze het langzaam uit. Er kwam een zwart album uit met haar naam in krullerige letters op de voorkant. Toen ze het opende zag ze een kleine tekst staan. Suez Elisa Lecher, geliefde dochter te geboren op... haar geboortedatum en nog wat informatie over haar geboorte. Maar haar woorden bleven hingen op geliefde dochter. Ze merkte dat haar hand wat trilde toen ze naar de volgende pagina ging. Foto’s, allemaal foto’s van toen ze net was geboren, met overal een kleine tekst eronder. Vlug bladerde ze het door, gebeurtenissen die ze zich niet eens meer kon herinneren waren gefotografeerd, hoe haar moeder haar draagde, terwijl ze huilde en een jonge speelse hond tegen haar moeders been opsprong. De tekst eronder leidde haar dat dat haar eerste ontmoeting was met een hond en ze was doodsbang geweest. Langzaam sloeg ze het boek dicht, ze was sprakeloos. “Het spijt ons Suez, we weten dat we niet bepaald de ouders zijn geweest die we hadden moeten zijn, maar we hebben dit boek altijd bijgehouden totdat het vol was en we hopen dat je begrijpt dat we er spijt van hebben.” Suez knikte, niet wetend wat ze moest zeggen. “Bedankt.” Ze voelde een brok in haar keel en zweeg.

Terwijl ze wegliepen hield Suez het boek bij haar, het zat veilig opgeborgen in haar tas. Het afscheid was wat onwennig geweest, maar het boek had ze dan ook niet verwacht. Ze keek Diego aan die glimlachte naar haar. “Ik hou van je.” Fluisterde hij zachtjes tegen haar. Ze glimlachte. Het was eigenlijk precies wat ze even nodig had, die simpele woorden die zoveel betekenden.

The End