Heb jij ooit een dierbare verloren?

Rogue · Geplaatst: Vr Aug 10, 2007 12:53

ah meissie, hoezo erg! dat lijkt me echt vreselijk. Ben je enigst kind dan? Dan zou ik helemaal balen omdat ik dan een grote zus had kunnen zijn van 2 kinderen.

Addiie · Geplaatst: Vr Aug 10, 2007 12:58

@Rogue; inderdaad, ik ben enigst kind. Ik zou dolgraag een broertje of zusje hebben gehad ...

JustxMe · Geplaatst: Vr Aug 10, 2007 13:15

@Addiie: Ik wens je veel sterkte, wat het is niet niets. Ikzelf heb het ook meegemaakt.

Ik heb hier al is gepost maar ik had het toen alleen over mijn opa en mijn nichtje. Maar laatst had ik een dagboek van mezelf gevonden en las dingen van mezelf toen mijn moeder een miskraam had gehad. Het is nu wel zo'n 7 jaar geleden maar ik moest wel huilen toen ik dat dagboek las. Mijn moeder was dus zwanger maar in de 5e maand ging het mis. Het kindje werd dood geboren. Ik wis nog maar 7 maar toch, als ik het lees vind ik mezelf op die moment volwassen. Het was een jongetje, en dat wisten we al door echo's. We hadden al een naam uitgezocht en een babykamer en ik had ook allemaal knuffel gekocht voor de baby etc. Het was heel raar en plotseling toen mijn moeder ineens niet meer zwanger was en ik geen broertje zou krijgen. Ik heb het er best wel moeilijk mee gehad. Maar mijn moeder had het nog moeilijker, vooral toen ze een jaar later zwanger was van mijn zusje. Ze had toen ook ene dagboek geschreven, dat doet ze altijd voor ons tijdens de zwangerschap en ook daarbij moest ik huilen. Want ze beschreef hoe bang ze was dat ook dit fout zou gaan. Maar gelukkig, het ging dit keer niet fout. Mijn zusje werd geboren en we waren allemaal dolgelukkig ookal zat de pijn van mijn broertje er nog wel. En ik noem het gewoon mijn broertje, want dat was het ook. En ach, ik moest dit gewoon even kwijt.

Addiie · Geplaatst: Zo Aug 12, 2007 20:28

@JustxMe; Wow, dat is heftig! Het spijt me heel erg voor je van je broertje, maar wel geluk dat je zusje gezond en wel is geboren! Dat is wel een grote opluchting, maar ik kan me voorstellen dat het nog steeds pijn doet als je terugdenkt aan de miskraam van je moeder. Sterkte, ook al is het al een poos geleden! Ik weet hoe je je voelt!

Aya · Geplaatst: Ma Aug 13, 2007 16:11

Vrij veel mensen... Heel raar, eigenlijk.

Mijn opa van vaders kant, mijn opa van moeders kant, allebei mijn overgrootoma's, de geliefde van mijn beste vriendin. Ze zijn allemaal het afgelopen anderhalf jaar gestorven. Behalve mijn opa van vaders kant, hij stierf toen ik nog op de basisschool zat.

Mijn opa's waren allebei ziek... Mijn ene overgrootoma aan ouderdom, maar de andere aan kanker, want ze was eigenlijk nog vrij jong en superfit; ze was zelfs nog met ons naar Singapore geweest, en daar hebben we toch een eind weggeshopt.
En die vriend... Dat was ook echt afgrijselijk. Hij werd aangereden door een vrachtwagen. De vriend die bij hÃ¨m in de auto zat heeft het gelukkig overleefd, maar hij kwam in een coma terecht, en is drie dagen erna overleden.

Lady Voldermort · Geplaatst: Ma Aug 20, 2007 12:46

Er zijn een paar mensen in mijn omgeving gestorven, maar niet echt mensen die ik heel dierbaar noem.. Kende ze eigenlijk amper. Wel was er iemand en daar ben ik verdrietig over geweest. Het was een buurvrouw van mijn oma en opa en die kwam altijd op bezoek. Thee drinken, praten. Wij noemde haar ook Tante. Zij ging in haar slaap dood aan een bloedprop, als ik het mij nog goed herinner. Aantal jaren geleden, ik was geloof ik 9? Ze was echt een lief mens.

Narcissa · Geplaatst: Vr Aug 24, 2007 11:41

Jemig volgens mij heb ik hier al vaak gepost of laten weten dat ik iemand heb verloren die ik kende. Nauw gisteravond toen ik thuis kwam kreeg ik te horen dat me buurvrouw was gestroven aan kanker. Ik kon haar wel een beetje , me moeder kon haar nog beter. Me moeder kon haar toen ze nog klein was, ze ging veel met haar broers om. En bovendien was ze nog niet zo heel erg oud, nog geen 40 jaar. Sad

Maandag is de begravenis en daar gaan we natuurlijk heen. Jemig voor wie ik de volgende voor mij? Crying or Very sad

Elyn · Hotemetoot Verdiend: 334 Sikkels

Ja. Gisterenavond... we zijn op vakantie geweest, en hadden ons hondje Simba ondergebracht bij een collega van mijn moeder. En gisterenavond stuurde mama een smsje wanneer we Simba konden komen halen en toen belde die vrouw terug... Simba was kennelijk onder de poort door gekropen en onder een paard in de wei terecht gekomen... hij was meteen dood.
Ik mis hem echt zo... ik weet geen blijf met mezelf... ik zou hem zo graag nog een laatste keer vasthouden... hij was nog niet eens 1 jaar oud geworden.
Ik zou het liefst wegkruipen in een hoekje en daar voor eeuwig blijven wenen... Hoe komt iemand anders over een verlies heen? Ik heb het gevoel dat dit nooit meer overgaat...
Het is ook de eerste keer dat ik met de dood wordt geconfronteerd...
Ik weet dat het maar mijn hondje is, en niet een persoon... dus overdrijf ik?

Addiie · Geplaatst: Zo Sep 02, 2007 8:37

Dark_angel schreef:

Ja. Gisterenavond... we zijn op vakantie geweest, en hadden ons hondje Simba ondergebracht bij een collega van mijn moeder. En gisterenavond stuurde mama een smsje wanneer we Simba konden komen halen en toen belde die vrouw terug... Simba was kennelijk onder de poort door gekropen en onder een paard in de wei terecht gekomen... hij was meteen dood.
Ik mis hem echt zo... ik weet geen blijf met mezelf... ik zou hem zo graag nog een laatste keer vasthouden... hij was nog niet eens 1 jaar oud geworden.
Ik zou het liefst wegkruipen in een hoekje en daar voor eeuwig blijven wenen... Hoe komt iemand anders over een verlies heen? Ik heb het gevoel dat dit nooit meer overgaat...
Het is ook de eerste keer dat ik met de dood wordt geconfronteerd...
Ik weet dat het maar mijn hondje is, en niet een persoon... dus overdrijf ik?

Natuurlijk overdrijf je niet! Ik vind het echt ontzettend jammer voor je, veel sterkte! Je kleine hondje, da's ook niet niks, en dan zo plotseling. Het spijt me echt voor je. Nogmaals veel sterkte!

**Vivian.** · Geplaatst: Zo Sep 02, 2007 9:52

Veel sterkte iedereen. En Dark Angel... Ik zou ook heel verdrietig worden als mijn hondje doodgaat.

Ik heb drie jaar geleden mijn oma van mij vaders kant verloren. Ze was al jaren niet helemaal fit meer, maar toch gebeurde het nog onverwacht. Het was kerstavond, en mijn vader werd gebeld of hij iets kon brengen waardoor oma beter kon ademen. Dat heeft hij gedaan (we wononden op ongeveer een half uur rijden van hun huis), maar om 1 uur 's nachts ongeveer was het voorbij Crying or Very sad

. Ze sliep, voorgoed. Het was de eerste persoon waarvan ik de dood bewust meemaakte. Haar uitvaart was achteraf heel mooi en ik weet nu dat het zo heeft moeten zijn, maar toen ben ik er zodanig van in de put geraakt dat ik psychologische hulp nodig had.

Een paar jaar later overleed mijn opa van dezelfde kant. Hij had kanker en is net geen 86 geworden. Ik weet nog precies wat ik aan het doen was toen ik het hoorde. Het was najaar, avond, en ik wou net weggaan bij keyboardles. Mijn moeder belde en vroeg me om voorzichtig te rijden. Ik zei nog tegen mijn keyboardlerares... O gelukkig, ik dacht dat ze belde omdat opa dood is. Thuis zei mn moeder het alsnog. Maar na 1 avond te hebben gehuild kreeg ik dat weekend opeens zo'n gevoel dat opa nu gelukkig was. Dat gevoel herhaalde zich tijdens zijn uitvaart.

Hoewel ze er nu allebei niet meer zijn heb ik de herinneringen aan hun voorgoed in mijn hart, en in gedachten zijn ze nog zoals voordat het minder ging.

Helaas... Ik had drie jaar geleden een heel aardige Duitse mentrix. Ze betekende veel voor me, heel veel. Ik kon altijd met haar praten, ook toen ze mijn mentrix niet meer was. Maar op een kwade zomerdag, ongeveer twee jaar geleden, gebeurde er iets vreselijks. Ze woonde alleen thuis, had 's avonds een appel gepakt, maar de appel blokkeerde haar luchtpijp. Het leven is zo oneerlijk.

RemusWeerwolf · Geplaatst: Zo Nov 18, 2007 20:37

Toen ik 1 jaar was, is mijn opa gestorven. Ik kan me dat dus niet herinneren, maar mijn moeder vertelt nog wel eens over hem. Hj had kanker en lag dus vaak in het ziekenhuis. Mijn moeder vertelde dat ze dan altijd met mij naar hem toe ging en toen ze één keer zonder mij was gekomen, was hij boos geworden.. best wel zielig. En als ik dan daar was kneep ik altijd in zijn hand enzo....

En vorig jaar is mijn hond gestorven. Dat klinkt misschien raar, maar het heeft me heel erg veel pijn gedaan. Ik heb hem vanaf mijn 6e tot mijn 14e gehad. Hij was echt heel lief en een grote knuffelbeer.
Hij had kanker aan zijn lymfeklieren en daardoor kreeg hij overal knobbels. Op het einde zelfs onder zijn keel.
Ik wist dat hij dat had, maar op zich viel het mee, alleen werd die knobbel bij zijn keel steeds dikker.
Toen was ik op school en kwam tijdens de les een vrouw van de administratie mij halen en zei: Je moeder is hier, ze komt je halen. Dus ik vroeg wat er was en toen zei ze: Dat kan je moeder beter vertellen. En toen stond mijn moeder voren met een betraand gezicht en zei dat we de hond moesten laten inslapen.
Toen stortte de wereld echt in....
Die morgen was het blijkbaar heel snel met hem gegaan, zijn keel was helemaal dicht gaan zitten en er kwam slijm uit zijn keel en hij kreeg nauwelijks nog adem.
De dierenarts had gezegd dat het een kwestie van tijd was, uiteindelijk had die knobbel in zijn keel er voor gezorgd dat hij geen adem meer kon krijgen, dus het was beter als hij een spuitje zou krijgen. Misschien had hij anders wel een paar uur langer gehad, maar zo had hij tenminste geen pijn meer.
Mijn vader en ik konden het niet aan om er bij te zijn en we zijn een eindje gaan rijden. Mijn moeder is toen bij de hond gebleven en heeft hem na het spuitje weggebracht.
Maar ik ben wel blij dat mijn moeder me is komen halen. Ik had het haar nooit vergeven als ze de hond hadden laten inslapen, zonder dat ik afscheid had kunnen nemen.
Ik heb echt dagen gehuild.....

RemusWeerwolf · Geplaatst: Zo Nov 18, 2007 20:44

Dark_angel schreef:

Ja. Gisterenavond... we zijn op vakantie geweest, en hadden ons hondje Simba ondergebracht bij een collega van mijn moeder. En gisterenavond stuurde mama een smsje wanneer we Simba konden komen halen en toen belde die vrouw terug... Simba was kennelijk onder de poort door gekropen en onder een paard in de wei terecht gekomen... hij was meteen dood.
Ik mis hem echt zo... ik weet geen blijf met mezelf... ik zou hem zo graag nog een laatste keer vasthouden... hij was nog niet eens 1 jaar oud geworden.
Ik zou het liefst wegkruipen in een hoekje en daar voor eeuwig blijven wenen... Hoe komt iemand anders over een verlies heen? Ik heb het gevoel dat dit nooit meer overgaat...
Het is ook de eerste keer dat ik met de dood wordt geconfronteerd...
Ik weet dat het maar mijn hondje is, en niet een persoon... dus overdrijf ik?

Nee, je overdrijft echt niet. Toen mijn hond dood ging, stortte de wereld ook echt in. Ik heb dagen gehuild en ik mis hem nog steeds. Als ik alleen ben en niks aan het doen ben, ga ik vaak weer heel lang aan hem denken en dan moet ik weer huilen. En het is wel al anderhalf jaar geleden. Ook nu nog teken ik hartjes en de naam van mijn hond op mijn schoolboeken.
Ik begrijp helemaal hoe je je voelt, je zult je nog een tijdje heel erg depressief voelen, maar het gaat langzaam over...

Sophie Wemel · Geplaatst: Ma Nov 19, 2007 20:36

RemusWeerwolf schreef:

Dark_angel schreef:

Ja. Gisterenavond... we zijn op vakantie geweest, en hadden ons hondje Simba ondergebracht bij een collega van mijn moeder. En gisterenavond stuurde mama een smsje wanneer we Simba konden komen halen en toen belde die vrouw terug... Simba was kennelijk onder de poort door gekropen en onder een paard in de wei terecht gekomen... hij was meteen dood.
Ik mis hem echt zo... ik weet geen blijf met mezelf... ik zou hem zo graag nog een laatste keer vasthouden... hij was nog niet eens 1 jaar oud geworden.
Ik zou het liefst wegkruipen in een hoekje en daar voor eeuwig blijven wenen... Hoe komt iemand anders over een verlies heen? Ik heb het gevoel dat dit nooit meer overgaat...
Het is ook de eerste keer dat ik met de dood wordt geconfronteerd...
Ik weet dat het maar mijn hondje is, en niet een persoon... dus overdrijf ik?

Nee, je overdrijft echt niet. Toen mijn hond dood ging, stortte de wereld ook echt in. Ik heb dagen gehuild en ik mis hem nog steeds. Als ik alleen ben en niks aan het doen ben, ga ik vaak weer heel lang aan hem denken en dan moet ik weer huilen. En het is wel al anderhalf jaar geleden. Ook nu nog teken ik hartjes en de naam van mijn hond op mijn schoolboeken.
Ik begrijp helemaal hoe je je voelt, je zult je nog een tijdje heel erg depressief voelen, maar het gaat langzaam over...

@Dark_Angel: ik weet nu precies wat je doormaakt. Mijn hond Xany is overlaatst ook overleden. Ik zag ze misschien maar om de 14 dagen, ze was echt een superlieve hond. Ik heb haar al een hele tijd niet meer gezien en in de zomervakantie heb ik haar voor de laatste keer gezien... Dit weekens heeft mijn vader verteld dat Xany er niet meer was en dat de veearts haar een spuitje heeft moeten geven. Ze was al heel ziek en kwam haar mand niet meer uit. Ze vermagerde ook zienderogen, hoewel ze veel at. Het was even beter geworden, maar daarna was ze weer doodziek. Mijn vader had geen keuze en heeft de veearts opgebeld en haar in slaap gedaan. Mijn vader heeft haar met mand en al onder de oudste boom begraven, hij zei dat hij het ook even moeilijk had. Ik denk dat hij het nog steeds moeilijk heeft... Pfff ik zou nu echt kunnen huilen, het was echt zo'n lieve hond... Ze was nog maar 9 jaar, dus ze was nog niet zo oud. En ik heb ook geen waardig afscheid kunnen nemen. Als ik in Frankrijk ben, zal ik wel een bloem op haar grafje leggen ofzo. Ik had al zo'n naar voorgevoel dat ze binnekort zou sterven, haar gezondheid ging al een paar weken geleden vlug achteruit. En ik vind het vreselijk als je geen afscheid kan nemen van je huisdier. Je word natuurlijk gehecht aan dat beestje. En nu huil ik omdat ik weer aan Xany moet denken. Crying or Very sad

Dus ik weet wat jullie beiden doormaken. Het is vreselijk om iemand te verliezen, en zeker als het om iemand gaat van wie je houd.

Narcissa · Geplaatst: Ma Nov 19, 2007 21:15

Nee niemand en ook niemand stel zich aan , als een dier dood gaat. Een dier kan soms nog wel pijner doen dan een mens die gestorven is. Elk levende ziel doet pijn. Als iemand vind dat iemand zich aansteld dat iets dood is gegaan die kan ik wel naar de hel toe trappen want het kan ook nog eens dubbel zo pijn zijn als je krijgt te horen dat je , "je niet zo moet aanstellen".

**Jessica.** · Geplaatst: Ma Nov 19, 2007 21:20

Ik huil om mensen die ik niet eens ken, dus om mijn hond of ander dier zou ik vreselijk huilen.

Er is dus een jongen van school overleden. Hij was 13 jaar oud.
Op school was de sfeer echt heel somber. Alle leerlingen waren best down en de leerlingen warenn heel rustig en stil.
De jongen is van een scooter gevallen. Ja, 13 en een scooter. Die vriend, waarvan die scooter is, zal zich wel heel schuldig voelen.
Natuurlijk was het een domme actie van hem. Maar deze straf vind ik te zwaar. Niemand verdient wat hij heeft gekregen.
Als ik aan zijn familie denk voel ik me vreselijk.

Vorig jaar is er ook al een jongen overleden.

En nu alweer is de school in een rouwproces.

Ik haat dit! Sad