Auteur |
Bericht |
Moony
3e jaars


Verdiend:
45 Sikkels
Woonplaats: On Sean Patricks lab =3..
|
Geplaatst:
Za Jul 31, 2004 12:39 |
 |
Deel 23.* Gebruik je manieren eens!
”Nooit gedacht dat ik Draco nog eens zou helpen” zei Gbinny, toen ze even later weer in de Leerlingenkamer waren.
“Nee ik ook niet” zei Hermelien.”Maar ik had ook nooit gedacht dat Sneep zo zou doen. Tegen Draco niet, tegen niemand niet. Wat zou hij hebben?”
“Ja! Wat zou er eigenlijk met hem gebeurt zijn? Ik hoop dat ie ontslagen wordt.”
“Dat zou niet slim zijn van Perkamentus, Ron. Sneep is verder wel een goede leraar.”
Hermelien kreeg een paar boze gezichten toegeworpen.
“Ja sorry… Hij is niet altijd even aardig, maar jullie moeten toegeven dat hij een goede leraar is.” Ze wachtte even/
Er klonk een zwak instemmend gemompel.
“Zoals ik al zei denk ik niet dat hij ontslagen is, goede leraren zijn moeilijk te vinden.”
“Jaja dat weten we, maar wat is er dan gebeurt met hem?” zei ze ongeduldig.
“Strafwerk?” suggereerde Ron grijnzend.
”Ja dat zal het zijn” Antwoordde Ginny spottend.”Nee, ik dacht meer aan een enorme preek, een woede uitbarsting en een waarschuwing. Wat jij, Hermelien?”
“Misschien…Het is afwachten, en dan nog hopen dat we het te weten komen. Ik denk niet dat hij het van de daken zal schreeuwen.”
Het gesprek ging over vanalles en nog wat, misschien wel een uur lang. Maar Harry mengde zich er niet in.
‘Hoe kon die kandelaar opeens naar Draco vliegen? En waarom?’
Op die vragen zocht hij een antwoord. Onwetend, dat het gesprek er op het ogenblik over ging.
“…Misschien was het één van de geesten van Zweinstein die er mee rende?” zei Ron.
“Nee, die geesten kan je zien, bovendien kunnen ze geloof ik niets vast pakken.” Antwoordde Ginny.
“Ik denk dat het iets magisch was of-
“of iemand had er een spreuk over uitgesproken” viel Hermelien haar in de reden.
“Maar wie?”
“Iemand die een hekel heeft aan Malfidus” Antwoordde Ginny.
“Of iemand die hem tegen ons wilde beschermen…” zei Hermelien duister.
Er viel een stilte in hun gesprek, die bijna griezelig was.
“Ik ga naar bed…” zei Hermelien uiteindelijk.” Welterusten.”
“Ja, ik ga mee… het is laat.” Zei Ron
Harry en Ginny bleven alleen achter.
“Eh, Harry? Harry!” riep ze.
Harry was verzonken in zijn gedachtes, te diep misschien wel, aangezien hij Ginny niet hoorde.
Ze liep naar hem toe, en fluisterde in zijn oor:” Je hoort me wel, Harry, wil je me horen? Zink niet weg in je mooie groene ogen.”
Het leek misschien raar, en misschien ook wel te sprookjes achtig, maar de gefluisterde woorden van Ginny leken te werken. Alsof ze de deur had open gedaan naar deze wereld, waardoor hij nu weer naar binnen trad.
“Ah, je was er nog” zei Ginny triomfantelijk.
“Hé? Ja, oh ja.” Antwoordde hij afwezig.
“Hoe laat is het? Ohnee…” Kreunde hij. “Ik ga naar bed.”
Hij stond op, liep naar de deur, met Chicco achter zich aan.
“Eh Harry? Zei ze.
“Ja?”
Het was even stil.
“Ik…nouja, eh, ga ook maar slapen”
“O…” antwoordde Harry, en zette zijn voet op de eerste tree.
“O? Is dat alles? O?!”
“Ja. Moet ik meer zeggen dan?”
Ginny liep naar hem toe.
“Ja” zei ze. “Bijvoorbeeld…” ze stond voor Harry. “Hoeveel je van me houd”
“Pardon?!”
“Oh kom op Harry! Ik zie hoe je naar me kijkt, en ja, ik hou ook van jou”
“Ginny, dit is niets voor jou, ga slapen. Je bent moe, ik hou niet van je, je zuigt het uit je-
Verder kwam hij niet.
Ginny’s lippen hadden de zijne aangeraakt, waardoor zijn woorden geen uitweg meer hadden, maar Ginnys liefde wel, even. Heel even.
Harry rukte zich los en liep weg, na een keer walgend achterom te hebben gekeken.
“Sorry! Riep Ginny hem nog na, maar hij leek het niet te horen, hij wílde het niet horen. ‘Hoe kon ze!’
Hij was in de war, nog meer dan hij al was. ‘Ginny had hem gezoent. Of hij haar ook? Had ze gelijk? Vond hij haar leuk? Nee, hoe kon hij haar leuk vinden! Het was een leugen, één grote leugen. Hij kón het zusje van zn beste vriend niet leuk vinden! Dat kon, níet!
Even later, viel hij erover in slaap.
Woej hihi, Dat was weer een deel Hopelijk was het leuk
Reacties en Tips zijn zoals gewoonlijk hartelijk welkom!
Greet, Moony |
|
|
  |
 |
Moony
3e jaars


Verdiend:
45 Sikkels
Woonplaats: On Sean Patricks lab =3..
|
Geplaatst:
Zo Aug 01, 2004 19:32 |
 |
Deel 23.*Gebruik je manieren eens! (2)
De volgende week had Ginny Harry haast smekend aangekeken, maar steeds wendde hij z’n blik af. ‘Weglopen heeft geen zin, maar erover praten kan ik simpelweg gewoon niet’ dacht Harry.
En dat was ook zo.
Een paar vriendinnen van Ginny spraken hem er steeds over aan, tot ze haar er huilend om zagen wegrennen. Iets, wat zo mooi had kunnen zijn, was ineens zo ruw kapot gemaakt. Dat kon niet, en mocht niet.
Harry was net op weg naar de grote zaal, toen hij werd geroepen.
“Harry!”
Hij herkende de stem, en liep door.
“Harry! Kom op dit is niet leuk” Het bleef snikkend staan.
Ook Harry stopte met een zucht, en draaide zich om.
“Ja Cho?” zei hij geërgerd. “Wat is er?”
“Ik heb het gehoord tussen jou en Ginny”
“Dat is dan fijn voor je!” Sneerde Harry, en liep met grote passen weg.
“Harry! Wacht! Zo bedoel ik het niet! Luister nu even!”
Ze ging voor Harry staan, nadat ze hem had ingehaald en keek hem met haar donkere natte ogen aan.
“Is het waar? Vind je Ginny aantrekkelijk? Ze is zo anders dan ik ben, je kan gewoon niet op haar zijn! Oh Harry!” Ze sloeg haar armen om hem heen, maar tot haar schrik gooide hij ze van haar lichaam af.
“Wat moet je toch altijd van me! Je gedraagt je als een klein kind, Cho!” schreeuwde hij, en rende weg, met een nu huilende Cho achter zich latent.
“Nouja zeg! Ze is één stuk jaloezie!” riep Ron even later. “Niet normaal! Ze lijkt wel gestoord.”
“Ach Ron, het zal allemaal wel meevallen” suste Hermelien.
”Nee, dat doet het niet en-
“Hoe kon ik zo dom zijn” zei Harry opeens.
“Hé? Wat bedoel je? Jij bent niet dom geweest, mn zusje was gewoon arrogant en Cho achterbaks!”
“Nee nee, dat bedoel ik niet…”
“Wat dan wel?”
Harry zat te knagen op zn nagels, tot hij opsprong, wegliep en ondertussen zei:” Ik ben bij Hagrid, kom mee Chicco, en blijven jullie maar hier, ik ben zo terug”
“Dat ik daar niet eerder aan gedacht heb" zei Harry zacht, terwijl hij aanklopte bij Hagrid.
“Jaja, k kom der an, wacht effe wil je”
Een paar secondes later deed Hagrid de deur open en liet Harry binnen.
“…dus zou het mogelijk zijn?” Vroeg Harry.
“Kan… tis niet onmogelijk, maar die beesten kennen dat niet uit zichzelf. Ze motten het van hun meester geleerd hebbe”
Harry dacht na.”Hij heeft me de spreuk eerder zien doen, onder de les Bezweringen”
“En je had het over een paarse gloed he? Hmm… ik zal het voor je opzoeke Harry”
“Bedankt Hagrid”
“Geen dank…” zei hij met een glimlach op z’n gezicht. “Alles voor een goede vrind hé…”
Het was even stil…”Nog thee, Harry?”
“Nog één kopje dan”
Hagrid stond lachend op, en liep naar de fluitketel.
“Weetje Harry? Je lijkt erg op James. Niet alleen kwa uiterlijk, maar je doet ook precies als je pa…”
“Dus?”
“Dus niks, maar er kommen een hoop meisies op je af, net zoals op James.”
“Je komt de ware nog wel tegen Harry” Zei Hagrid even later bemoedigend.
“Ik ga maar…” zei Harry, en liep naar buiten.
“En je thee dan?” riep Hagrid hem na.
“Geef maar aan Muil!”
“Da gaat moeilijk Harry! Dies de pijp uit!”
“Strerkte dan!” riep Harry terug, en rende door de grote eiken voordeuren het kasteel binnen.
xx Moony |
|
|
  |
 |
Moony
3e jaars


Verdiend:
45 Sikkels
Woonplaats: On Sean Patricks lab =3..
|
Geplaatst:
Zo Aug 01, 2004 19:59 |
 |
“Je zou best wel eens gelijk kunnen hebben weetje” zei Hermelien, nadat Harry het verhaal over Chicco had verteld.
“Als Chicco het werkelijk was, moeten we nog wel een beetje met hem oppassen.
“Hoezo?”
“Dat snap je toch wel Ron?
“Zodra één van de leraren doorheeft dat dit soort dingen van Chicco afkomstig zijn, ze kunnen vaker voor gaan komen, zal Harry er voor opdraaien!”
“Och meid, je zegt alweer iets zinnigs” zei Ron weer meisjes achtig.
“Nou moet je echt ophouden Ron!” zei Hermelien verveeld. “Je bent ook zo-
“Romantisch, ja ik weet het”
Harry grijnsde, Ron en romantisch?
Hermelien werd rood, maar ging stug verder.
“Dat was niet het woord wat ik in gedachte had, dat woord was-
“Hartstochtelijk? Tja, dat ben ik ook. Ik ben ook zo veelzijdig.”
Hermelien had ondertussen dezelfde kleur gekregen als Ron’s Haar,.
“Ik ga Chicco uitlaten” zei Harry, die een smoes verzon om hen alleen te laten. Het begon er inmiddels raar uit te zien.
“Ik ga mee” zei Ron met een knipoog, en trok Harry mee buiten de leerlingenkamer.
“En?”
“Wat en?”
“Nou, of het een goede openingszin was, ik bedoel, ze is zo lief.”
“Vraag het niet aan mij, ik blijk er geen verstand van te hebben”
“Natuurlijk wel, het zit je gewoon even tegen, maar even weer terug, vind je het niet vreemd als ik iets met haar krijg?”
“Nee…” zei Harry zo luchtig mogelijk.
“Gelukkig” zei Ron glimlachend.”Ga nu *uche uche* Chicco maar uitlaten"
"Hé? Je was toch met Harry mee?" zei Hermelien, toen Ron de leerlingenkamer weer binnen liep.
"Nee, Chicco wilde me er niet bij hebben. Achja, ook Magnaydi's willen privacy weet je."
Hermelien keek hem ongelovig aan.
“Het is echt zo hoor!” zei Ron, toen hij haar zag kijken. “Waar kijk je trouwens naar?”
“Wat denk je?”
Ron keek achter zich. “Geen idee, er staat daar niemand.”
“Misschien keek ik wel naar jou”
“Wat? Naar mij? Kom op zeg, dat zou dan de eerste keer zijn.” zei hij grijnzend. ”Volgensmij lopen hier wel aantrekkelijkere mannen rond.”
Hij telde ze op zn vingers.”Alex, Draco, Michel, Daan-
“Doe normaal zeg!” zei ze lachend.
“Doe ik, maar wie zou je kiezen?”
“Geen commentaar…”
“Ah kom op Hermie” Hij ging naast haar zitten.
“Wie zou je kiezen?” Hij trok een pruillip en keek Hermelien smekend aan.
Hermelien schoot in de lach en wroete wild in Ron’s haren, waarna ze achter een stoel ging staan en zei:”Je zult me te pakken moeten krijgen”
“Maar al te graag” Mompelde Ron onverstaanbaar, en zette de achtervolging in.
Na een paar minuten kat en muis spelletje, lagen ze naast elkaar op de grond uit te rusten, en naar het plafond te kijken.
"Nooit gedacht dat ik het plafond nog eens zou bestuderen, het is erg mooi" zei Hermelien.
Ron draaidde zich op zn zij , zodat hij naar Hermelien keek. “Het plafondis mooi ja” zei hij dromerig. “Maar jij… je bent duizend keer mooier.”
Hermelien draaide zich nu naar Ron toe.
“Ik meen het” zei hij.
“Weet ik.”
“Wist je?”
“Ja, ik zag je vanaf dag 1 op Zweinstein naar me kijken. Ik deed precies hetzelfde, en ik verborg mijn liefde door steeds te kibbelen en ruzie te maken…”
“Jong en onbezonnen” zei Ron.
“Fijn dat jullie nu eindelijk ook tot die conclusie komen” Zei Harry, die net weer aan kwam lopen.
“Sorry, we hoorden je niet aankomen”
“Je hoeft je niet te verontschuldigen Hermelien, maar hebben jullie al wat met elkaar?”
“Eh-
“Ja dus.” Hij ging in een hoek zitten en keek uit het raam.
“Harry, ik-
“Doe geen moeite, Hermelien.”
“Maar-
“Ik zei stoppen!”
Hermelien keek Ron bitter aan, maar ook hij leek er geen oplossing voor te hebben.
Even stonden ze daar zo, roerloos, tot Hermelien Ron wenkte en hem wat influisterde. Ron knikte, en liep weg.
Reacties?
Groetjes Moony |
|
|
  |
 |
Moony
3e jaars


Verdiend:
45 Sikkels
Woonplaats: On Sean Patricks lab =3..
|
Geplaatst:
Do Aug 05, 2004 13:45 |
 |
Harry voelde wat langs zijn oor suizen.
Toen hij keek, zag hij Hedwig zitten op de leuning van een stoel,vergezeld door een goudbruine uil. Ze klikte tegen Hedwig, alsof ze haar waarschuuwde, vond Harry.
‘Help me, Hedwig’ dacht Hermelien.
‘Waarmee kan ik je van dienst zijn?’ Hoorde Hermelien.
‘Het is Harry, je baas, hij is de laatste tijd zo snel boos en alles’
‘En wat heb ik daaraan te veranderen? Ik ben simpelweg maar zijn uil’
‘Nou, als je…’
‘Chicco! Psst, Chicco!’ dacht Hermelien.
Chicco, die even verderop lag, spitste zijn oren.
‘Hadte dahr iemande mijne naam geroepe?’ Hoorde Hermelien, met een zwaar accent.
‘Jazeker, luister, je moet me helpen!’
‘Ageja, waarome oogk nie hea, wat is uwen probleme?’
Chicco liep naar Harry toe. Hij kreeg weer een paarse gloed over zich, en plotseling zweefde Harry, achter Chicco aan de leerlingenkamer uit.
Om de een of andere reden leken ze niet zichtbaar en hoorbaar te zijn voor anderen, want Harry schreewde en zwaaide, maar niemand reageerde.
Chicco liep de trap op naar de Noordertoren, en eenmaal bovenin, zat Hedwig op hen te wachten.
Harry herkende dit lokaal, hij had er een tijd lang Waarzeggerij gehad van Professor Zwamdrift. Er leek niets veranderd te zijn, alles stond nog precies zo als dat Zwamdrift het had achter gelaten.
Hedwig vloog naar een kandelaar bovenaan de muur, en streek erop neer.
Gelijk schoof er een kast aan de kant, en stond er een spiegel.
Vervolgens vloog Hedwig naar de deur,. En liet het in het slot vallen.
Harry viel met een doffe klap op de grond, waarna Chicco naast de spiegel ging zitten.
Maar die spiegel kende hij! Die had hij eerder gezien. Maar natuurlijk!
Het opschrift luidde:” Spiegel van Neregeb”
Langzaam liep hij er heen, behoedzaam, maar toch nieuwsgierig.
Hij zag zijn spiegelbeeld vaag.
Dichterbij liep hij, nu was zijn spiegelbeeld haarfijn te zien, even, maar hij was niet alleen.
Het volgende moment verschenen er meer mensen in de spiegel.
Hij zag Sirius, Lupos, Tops, zijn ouders, Ginny, een Eenhoorn en… Voldemort.
‘Wat?! Mijn diepste verlangens? Ginny? Eenhoorn? VOLDEMORT?!’ Dacht Harry.
“Ja Harry. Ginny staate erbij omdadde gij naar haar verlanget, die Eenhoorn bent e jijzelf, als jé getransformeerde bint. En Voldemort, ja, Voldemort, omdat je hem haat ent heme zo glaag wilte verslaane.”
Vertelde Chicco hem. Harry leek er niet van te schrikken, maar van binnen voelde hij de angst weer opzetten. Angst, die met name bij Voldemort een grote rol speelt.
Hedwig vloog weer naar de kandelaar, en even daarna schoof de kast stukje bij beetje weer op zn plaats. Harry zag zijn ouders hem nog bemoedigend toelachen, tot ze verdwenen waren achter de kast.
‘Tijde om te gaan, Harry’ Hoorde hij.
De deur stond op een kier, Chicco liep weg, achter Hedwig aan.
Harry liep rustig over de gangen. Hij zag nog net het puntje van Chicco’s staart verdwijnen achter het portret van de Dikke Dame, toen hij de hoek om kwam.
‘Zo laat al?’ dacht Harry. ‘We moeten naar de les…’
Hij haastte zich naar de leerlingen kamer, en zocht Ron en Hermelien, en zag ze even later bij het raam zitten.
“Ron! Hermelien! Hebben jullie er aan gedacht dat we zo naar-
“Ja, we moeten naar Bezweringen Harry, we wachtten al op je” zei Ron.
“Dat wilde ik net zeggen”
“Das dan mooi” zei hij grijnzend. “Kom op maat, laten we gaan dan, ga je ook mee Hermie?”
“Doe niet zo flauw” zei ze lachend.
Plagend liepen de drie naar het lokaal van Professor Banning, waar ze direct naar binnen mochten lopen.
Het was een herhalingsles. De eerste tien minuten was iedereen bijna in slaap gevallen.
“…ongeacht de leeftijd. Een tovenaarskind uit het derde jaar kan de spreuk, maar dan is hij minder effectief en-
“Kijke daar eens!” Riep Marcel, die naar buiten wees.
“Kom op kinders, bij de les blijven alsjeblieft” Piepte Professor Banning, tevergeefs, want iedereen keek naar buiten en slaakte kreetjes van “oe” en “ah”.
Ook Harry keek naar buiten.
Er was een parelwitte eenhoorn buit het bos opgerezen, die nu rondjes vloog met grote, krachtige slagen. Hij fonkelde in de zon, waarna hij weer daalde en tussen het bladerdak niet langer zichtbaar was.
“Goed, waar was ik gebleven… ohja… De spreuk is dan minder effectief…”
Na een vermoeiende les kwam toch iedereen druk praten het lokaal uit.
“Zag je hoe mooi hij was?” zei Marcel opgewonden tegen een meisje uit hun klas.
“Is dat zo bijzonder? Ik zie wel vaker eenhoorns? Zei Hermelien fluisterend tegen Harry, die de grap niet zag en alleen zijn schouders ophaalde.
“Blij dat dit de laatste les was vandaag” zei Ron opgelucht.
“We hebben alleen twee uur Bezweringen gehad!” zei Hermlein.
“Maar daarom was het wel ons laatste uur?”
Plotseling bedacht Harry zich, dat hij naar zijn verdedigings lessen moest, en probeerde zich los te wrikken uit de figuurlijke greep van Ron en Hermelien.
Hij rende naar het kantoor van Perkamentus, zei tegen de vuurspuwer “Rozenbottelsiroop” en klopte even later aan op de deur van zijn kantoor.
“Binnen”
Bedankt voor de reacties en Tips, zoals jullie onderhand wel weten, verwelkom ik ze graag in het reactietopic of in mijn postvak via Pbtjes ^^
Moony |
|
|
  |
 |
Moony
3e jaars


Verdiend:
45 Sikkels
Woonplaats: On Sean Patricks lab =3..
|
Geplaatst:
Do Aug 05, 2004 15:55 |
 |
Perkamentus zat achter zijn bureau. “Ah Harry, je bent er. Zullen we gaan?”
Harry zag dat Perkamentus de tijdverdrijver in zijn hand had, maar het nu om zijn en Harry’s nek hing, en het één slag draaide.
De wereld leek hetzelfde te blijven, alleen de klok raasde achteruit.
“Zo Harry” Zei Perkamentus. “We zullen moeten gaan lopen, maar voor eerst, zal ik even zorgen dat we niet zichtbaar zijn. Ik geloof dat je de spreuk wel bekend is.”
Hij gaf een zwiepje met zijn toverstok en belandde met de punt op Harry’s hoofd, die een koude kledder over zijn lichaam voelde stromen.
Perkamentus deed hetzelfde bij zichzelf.
De spreuk kende Harry inderdaad nog wel, Dolleman had het ooit bij hem gebruikt om hem te camoufleren. Samen liepen ze het kasteel uit, via een geheime gang, staken het plein over en liepen een heel eind het verboden bos in.
“Nu we toch even alleen zijn” Begon Perkamentus, “Heb je je boek al eens doorgespit?”
Harry wist over welk boek hij het had, over dat wat van zijn vader was, het boek, over Faunaten.
“Zo’n beetje” Antwoordde hij behoedzaam.
“Aha… En?” Zei Perkamentus belangstellend.
“Nou…”
“Weetje Harry, zullen we eens proberen of je het kan?” Zei hij met een knipoogje.
Harry vond het maar raar, maar knikte, en sloot zijn ogen.
Het volgende moment dat hij keek, zat er een geweldige en grote Feniks voor hem.
‘Professor?’
‘Ja Harry?’ Hoorde Harry de stem van Perkamentus antwoorden.
‘Bent u dat?’
‘In levende lijven. En jij bent zoals ik al had verwacht een Eenhoorn, Harry.’
‘En nu?’
‘Probeer wat je wil’
‘Vliegen, bedoelt u?’
‘Je hebt vleugels, en een inmens grote lucht, dus ja, je mag vliegen.’
‘Hoe, Professor?’
‘Zoals je denkt dat goed is’
Harry strekte zijn vleugels, en klapperde er mee. Een meter steeg hij op.’
‘Goed zo, Harry. Als je hetzelfde doet, maar dan met een aanloop weet ik zeker dat het je lukt’
Harry volgde zijn advies op, hij liep een eind naar achteren, en galoppeerde vervolgens wild klappend met zijn vleugels naar de open plek…
Het lukte! Hij steeg op, hoog boven de bomen. Hij zag het kasteel, en alles wat er in de weide omgeving. Een paar rondjes vloog hij, tot zijn vleugels te moe werden om zijn grote lichaam te dragen, en hij pardoes weer op de grond belande.
‘Heel goed Harry, met oefenen kom je ver’
Harry vouwde zijn vleugels weer langs zijn lichaam, terwijl Perkamentus rustig verder praatte.
‘We kunnen nu alleen beter onze gewone gedaantes weer aannemen, aangezien we zo bezoek krijgen.’
Hij was nog nauwelijks uitgepraat, of er stond al weer een gewone Perkamentus voor Harry. Hij, daarin tegen, veranderde langzaam weer in zijn oude vorm.
Nog geen minuut later verscheen Professor Nimfershiff van achter een boom, op de voet gevolgt door Sneep en Anderling.
‘Goedenmiddag” begroette Perkamentus hen.
“Harry, zullen we beginnen? Het is de bedoeling dat je onze spreuken ontwijkt of tegenhoud. We beginnen met de wat simpelere spreuken, om erin te komen.”
Meteen vloog er een gele lichtstraal op hem af, die hij nog net kon ontwijken.
“Dat kan je beter Harry, kom op” zei Anderling bemoedigend.
“We hebben je inderdaad beter zien doen” zei een stem achter Harry.
Die stem kende hij, goed zelfs.
Hij draaide zich om en keek in het grijnzende gezicht van Lupos.
“Boe” zei Lupos lachend.
Harry had niet blijer kunnen zijn, hij vloog Lupos in zn armen.
“Ho ho, rustig aan knul” zei Lupos, die bijna stikte onder Harry’s blije greep.
Harry liet hem los. Hij voelde een traan van blijdschap over zijn wang rollen, en kapot vallen op de vochtige aarde.
”Tops!” Zei hij opeens, en rende naar haar toe.
Ze lachte en ving hem met open armen op, alsof Harry een klein kind was.
Hij had ze zo gemist, terwijl hij ze nog helemaal niet zo lang geleden had gezien.
Hij had juist in de ze tijd sterke behoefte aan een mens die hij goed kende, vertrouwde, en die hij nu zag als zijn 2e ouders, naast Sirius.
“Moet dit echt” zei ze kille stem van Nimfershiff verveeld.
“Ja Nicoleine…” Antwoordde Perkamentus vriendelijk.
Lupos schraapte zijn keel, en zei:”Laten we verdergaan met waar we voor kwamen.”
“Ja” zei Harry.
Er werd gelijk weer een spreuk op hem afgestuurd, die hij nu moeiteloos ontweek, evenals de rest van de spreuken, waarvan hij er een paar zelfs stopte.
Zo ging het even door, tot Perkamentus het woord vroeg.
“Goed gedaan Harry, en bedankt iedereen. Ik denk dat dit een geslaagde eerste keer is, en morgen hoop ik de medewerking van jullie allen weer te hebben.
Nimfadora, Remus, jullie mogen in het kasteel verblijven als jullie daar behoefte toe voelen, tot morgen”
Anderling en Nimfershiff liepen het bos uit, samen met Perkamentus en Sneep.
Lupos, Tops en Harry liepen achteraan, druk, met verhalen uitwisselen.
Dat was weer een deel ^^.
Groeten Moony |
|
|
  |
 |
Moony
3e jaars


Verdiend:
45 Sikkels
Woonplaats: On Sean Patricks lab =3..
|
Geplaatst:
Vr Aug 06, 2004 10:49 |
 |
Lachend kwamen ze in het kasteel aan.
”Tot straks Harry!” Riepen ze, en liepen een andere gang in/
Harry kwam glunderend de leerlingenkamer binnen.
“Zo Harry” Ron grinnikte. “Vanwaar ben jij opeens in zo’n goed humeur?”
“Lupos en Tops zijn er!”
“Ja duh, die zijn er al een paar uur.”
“Oh, nouja, ik had ze niet gezien.”
“Niet gezien?” Ron lachte.”Jij bent in een opperbest humeur en dan zeg je, ik had ze niet gezien? “
“Ik snap je niet, maar ik ben nogal in de war de laaste tijd, geloof ik.”
“Zal wel… maar zullen we naar buiten gaan?”
Weer zochten ze hun favoriete plekje onder de grote boom in het gras, heerlijk in de schaduw.
Er waren meer leerlingen buiten. De meesten zochten een 0plekje in de zon, afgezonderd van een groepje 1e jaars, die ronddrentelden als een groep zwerfhonden. Maar ook zij hadden na een tijdje een plek gevonden.
Ron lette overal op, hij lachte bijna iedereen uit die voorbij kwam lopen, die hem vervolgens niet begrijpend nastaarden.
Harry daarin tegen was nu stil, en staarde naar het meer. Chicco lag even verderop languit in de zon te slapen. Hij leek nu nog witter, nu de zon op zijn zachte vacht scheen.
Ook daar leek Harry geen erg in te hebben.
“Ben zo terug” zei Ron, en rende weg.
Toen Ron even later weer terug kwam, schrok Harry wakker, omdat er iets hards op zijn hoofd viel.
“Kijk eens” zei Ron tevreden. “Is ie niet mooi?”
“Je klinkt net als Hagrid” zei Harry, die zag dat Ron terug was gekomen.
“Wat heb jij nou weer?”
“Een oude slurk. Ze gebruikten hem niet meer, ik mocht hem hebben om mee te trainen, maar was hem gisteren vergeten op te halen”
“Ah… en ik ken je nu ook wel weer zo goed dat je daar niet mee gaat trainen.” Zei Harry bijna verwachtingsvol.
“Hmm, zou het?” Zei Ron grijnzend. “Je kent me te goed, kom mee.”
Ron liep voorop. Hij ging om het kasteel heen en dook ergens de bosjes in. Het ristelde even, en toen zei Ron ongeduldig “kom nou!”
Harry trok de takken opzij, en liet ze daarna weer achter zich dichtvallen.
Hij zag Ron in een goek onder een vlierbes zitten, naast een bezem. Harry’s bezem.
“Kijk” Begon Ron.” Ik wil eigenlijk de meisjes slaapzaal wel eens zien. Bovendien wil ik Hermelien eens verassen. Als ik nu eens veranderd in een spin en in de kapotte Slurk kruip, vlieg jij met je bezem naar het raam toe, en gooit me naar binnen. “
Voor Harry ook maar kon antwoorden kroop er een kleine zwarte spin in de slurk.
Harry zuchtte, stapte op z’n bezem met de slurk onder zijn arm, en zette zich flink af. De takken boven hem vlogen alle kanten op, in kleine stukjes. Harry vloog zoals gezegd naar het raam, en mikte de Slurk erdoor.
‘Nu sta je er alleen voor Ron’ dacht hij.
Hij was nog nauwelijks weer op de grond of hoorde een ijzingwekkende hoge gil. Even daarop werd er een zwart bolletje uit het raam gegooit.
Veel te laat, besefte Harry dat dat bolletje pootjes had, en een spin was.
“Ron!” Schreeuwde hij.
Een einde verderop klonk een zacht gekreun.
Hij snelde erop af, en barste in lachen uit toen hij Ron had gevonden.
Zijn gewaad was blijven steken aan een tak van een hoge boom, en Ron bungelde er slap aan heen en weer.
“Gelukkig geen harde landing” zei Harry proestend.
Ron toverde een waterig lachje tevoorschijn.
Nadat Harry hem had geholpen de boom uit te komen, vertelde Ron wat er was gebeurt.
“Nou, ik kroop uit de Slurk, en zag allemaal bedden, eigenlijk hetzelfde als bij ons. Maar veel tijd om te kijken had ik niet. Er gilde iemand achter me, en nog iemand anders gooide me het raam uit. Ik kon alleen niet zien wie.”
Harry lag nog steeds dubbel van het lachen, toen Hermelien plotseling de leerlingenkamer binnenvloog.
“Ben je gek geworden!” Siste ze tegen Ron.
“Wat?”
“Je bent werkelijk gestoord!”
Ze keek om zich heen om er zeker van te zijn dat er niemand in de buurt was.
“Je gaat toch niet als spin de meisjesslaapzaal binnen!” Fluisterde ze zo zacht, dat zelf Harry en Ron nog moeite hadden om het te verstaan.
“Hoe weet jíj dat?!”
“Ik ben niet helemaal debiel Ron. Ik gooide je snel uit het raam voor Ginny bovenop je ging staan. Wie weet wat er had kunnen gebeuren!”
“Dan was je geplet door je eigen zusje!” Bracht Harry er proestend uit.
Heel erg bedankt voor al jullie reacties, en blijf ze sturen
Groetjes Moony. ^^ |
|
|
  |
 |
Moony
3e jaars


Verdiend:
45 Sikkels
Woonplaats: On Sean Patricks lab =3..
|
Geplaatst:
Ma Aug 09, 2004 11:09 |
 |
tja het volgende deel
"Ja dag Harry, ik heb ook nog benen, ik had weg kunnen lopen weet je wel... Maar Herm, er is niets gebeurt! Relax eens!"
"Behalve je schaafwonden" Zei Harry grinnikent.
"Een echte man denkt daar niet aan" Antwoordde Ron.
“Haha, wat een lol. Nee even serieus, als je was gezien was je er gloeiend bij! Je hebt geluk gehad. En Harry, hoe heb je zo stom kunnen zijn er niets van te zeggen? Jíj moet toch zeker weten dat we die risico’s niet kunnen nemen!”
Beloven jullie me dat jullie nooit en nooit weer van die smerige geintjes uithalen. Beloven jullie dat?”
Ron zuchtte en knikte, evenals Harry.
“Fijn “ zei Hermelien, en stond op. “Kan ik jullie nu met een gerust hart alleen laten?”
De jongens keken elkaar aan, en antwoordden tegelijk “Nee”
“Stelletje…ik krijg jullie nog wel” zei ze lachend, en liep weg.
“Ik heb honger, jij niet?” zei Ron.
“Nou honger, ik lust wel wat ja. Maar is het niet veelste vroeg voor het avond eten in de grote zaal?”
“We kunnen naar de keukens gaan? Dobby en Winky hebben we tenslotte ook een tijd niet gezien”
“Goed idee, gaat Hermelien ook mee?”
“Nee, dan begint ze weer te zeuren over die gedoe, daar heb ik weinig zin in” Antwoordde Ron lachend. “Hoe ze er eigenlijk bij kwam weet ik al niet eens meer.”
Zo praatten ze nog even door, tot ze aan waren gekomen bij het schilderij met de fruitschaal.
“Maak je klaar voor een windvlaag lekker eten!” Zei Harry, terwijl hij de peer kietelde en de deur open liet glijden.
Hij had gelijk, zodra de huiselfen hun hadden opgemerkt kwamen ze met allerlei lekkere dingen aanlopen.
Ron pakte alles gretig aan, in tegenstelling tot Harry, die de elfen bijna teleurstelde omdat hij bijna niets aanpakte.
”Befankt!” zei Ron, met zn mond vol met roomsoes, toen de huiselfen tot rust waren gekomen.
“Meneer! Harry Potter meneer!” klonk het boven alle geluiden uit.
Harry zag Dobby’s hoofd elke keer boven de menigte uitkomen,
en na een korte tijd stond hij voor hen.
“Dobby is vereerd u weer te mogen zien, Harry meneer, meneer” zei hij buigend.
“Hallo Doffy” zei Ron, die inmiddels een tosti in zn mond had. “Dobby, bedoel ik.”
“Goedenmiddag, Meneer Ron meneer. “ Hakkelde Dobby.
“Ron is de naam, Dob, meneer hoeft nog niet.”
“Dob noemt menneer Ron toch liever meneer Ron, meneer Ron.”
Ron zuchtte, “Vertel eens Dobby, gaat alles goed?”
“Met Dobby zelf wel meneer Ron, meneer, maar andere huiselfen voelen grote angst.”
“Hoe bedoel je Dobby?” Vroeg Harry.
“Net als Dobby zei, meneer, andere huiselfen voelen grote angst aankomen.”
“Welke angst?”
“Zij niet weten, meneer Harry meneer, wij elfen voelen alleen angst als er iets vreselijks gaat gebeuren.”
“Wie, Dobby, kan ik met ze praten?”
“Ik nietw eten meneer, maar Winky heeft het ook.”
“Waar is ze?”
“Bij het haardvuur, meneer Ron meneer”
Harry haastte zich naar Winky, op de voet gevolgd door Ron en Dobby.
“Winky” zei Harry, nadat hij naast Winky was gaan zitten. Ze leek verbaasd, maar inderdaad ook bang op.
“Ik ben het, Harry, Harry Potter”
Winky keek hem ongelovig aan, en barste daarna in tranen uit.
Dobby snelde naar haar toe, en legde zijn arm beschermend over haar heen.
“Wat is er?” Vroeg Ron, die zijn laatste pudding op at.
“Dobby vind dat jullie beter later terug komen kunnen kunnen, meneren.” Zei Dobby beslist.
“Kom Ron.” Zei Harry, en trok Ron mee.
“ En mn roomsoes dan?”
“Kom – mee” siste Harry.
Groetjes Moony |
|
|
  |
 |
Moony
3e jaars


Verdiend:
45 Sikkels
Woonplaats: On Sean Patricks lab =3..
|
Geplaatst:
Wo Aug 11, 2004 13:15 |
 |
Harry Trok de deur achter Ron dicht.
“Waarom moesten we zo nodig weg?” vroeg Ron verbaasd.
”Het heeft te maken met die angst, en met mij, dat is tenminste wat ik denk. Maar verder moet je het mij ook niet vragen, ik weet het niet…Ik kan geen gedachte lezen!”
“Oh nou sorry hoor, ik wist niet dat je boos werd!”
“Ohja, nu wordt ik weer boos? Moet je eens kijken hoe je zelf reageerd!”
“Harry, ik vroeg je alleen maar wat, dat is toch geen reden voor jou om zo hysterisch uit de hoek te komen?”
“Je bent gek om die dingen te zeggen! Ik ben boos, niet hysterisch, maar jij hebt duidelijk wel een steekje los zitten! G-e-s-t-o-o-r-d! Werkelijk w-
“Gaan we zo beginnen?!” zei Ginny bits, die net aan was komen lopen.
Harry’s wang gloeide van de harde slag van Ginny, maar hij liet het niet merken.
“Dat je mij zo ruw afwijst en me vervolgens niet meer aankijkt is al dom en krankzinnig, maar om je beste vriend zomaar te gaan uitschelden is totaal geschift. Die klap had je hard nodig, misschien brengt het je weer bij zinnen!” Zei ze, en liep met grote passen weg.
“Sorry Harry” zei Ron voorzichtig, en liep ook weg.
Daar stond hij, moederziel alleen. Hermelien boos, Ginny, Ron Dobby en Winky, allemaal wilden ze hem niet meer zien.
Even dacht hij terug aan het hoge balkonnetje, waar hij graag vanaf zou zijn gesprongen. Dan had hij al deze narigheid niet mee hoeven maken.
Maar wat moest hij nu? Hier blijven staan had ook geen zin. Naar Ron en Ginny gaan om zijn excusens aan te bieden? Wát in de godsnaam moest hij doen?
Harry schreeuwde een keer om zijn woede kwijt te raken, en liet zich daarna op de grond zakken. Zijn nagels schraapten over de grote koude tegels, en over zijn lichaam gingen rillingen.
“Kniel, Potter” zei een Kille stem.
“Ik weiger voor je te knielen!” schreeuwde Harry.
“Crucio!”
Harry schreeuwde het uit van de pijn.
“Kniel Potter, je hebt geen andere keus.”
“Ik… kniel… niet… voor-veraders!” zei hij moeizaam.
“Je zál knielen Potter!” Werd er geschreeuwd. “Of je zal kennismaken met wat men uiterste pijn noemt!”
“Crucio!”
“Sta op Potter.”
”Nee, nee… ik sta niet op!” zei Harry.
“Ahnee werkelijk? Zal ik je van de grond tillen?” zei de gladde stem van Sneep.
“Opstaan!” Commandeerde hij nu.
Harry opende zijn ogen. Nog steeds lag hij op de grond, maar nu aan de voeten van Sneep.
“Als je moe bent, slaap je maar opde slaapzaal. Niet, maar dan ook niet, in de gangen. En nu opstaan en wegwezen.”
‘Ik heb gedroomt’ Dacht Harry, terwijl hij door de gangen dwaalde.
Even bleef hij staan, om door het raam naar buiten te kijken en zo te zien hoe de hemel betrok en de regen woest naar beneden kletterde, en het rimpelloze wateroppervlak van het meer verstoorde.
“Hallo Harry” zei een dromerige stem achter hem.
Harry draaide zich om, en zag Loena Leeflang staan.
“Hallo”
“Wat is er met je?” Vroeg Loena rustig.
“Niets, hoezo”
“Ik zie het aan je ogen, ze zijn mat. Je ogen zijn altijd mat als er wat is” zei ze loom.
“Het zal wel” zei hij nors, en draaide zich weer om.
“Het heeft geen zin steeds weg te lopen Harry. Je hebt vrienden om het leuk mee te hebben, niet om ruzie mee te maken…
Als ik jou was, had ik het maar snel goed gemaakt. Je zal je vrienden nog hard nodig hebben de komende jaren.” Zei ze dromerig, en liep weg.
‘Ze heeft gelijk’ Dacht Harry.
Hij rukte zijn ogen los van de waterdruppels die op de grond uiteen kletsten, en rende de gangen door.
En bedankt voor jullie vorige reacties ik waardeer het enorm!
Reacties en Tips zijn zoals altijd nog welkom
Groeten Moony, en blijf lezen  |
|
|
  |
 |
Moony
3e jaars


Verdiend:
45 Sikkels
Woonplaats: On Sean Patricks lab =3..
|
Geplaatst:
Wo Aug 11, 2004 18:44 |
 |
”Sorry!” Riep hij zonder dat hij ook maar iemand gezien had, zodra het portret openging.
Een paar leerlingen keken verbaasd op, maar het groepje waartegen Harry het verlossende woord had gezegt, lachte gewoon door echt schonk geen aandacht aan hem.
“Sorry” Zei hij nogmaals, nu schor om dat hij de tranen voelde opkomen.
“Het spijt me!”
“Ik weet dat ik dom en egoïstisch ben” voegde hij eraan toe, ging ergens zitten en sloeg zijn handen voor zn ogen. Nog steeds reageerde er niemand.
“Ik ben een idioot, ik zat fout, ik weet het nu wel!”
Weer geen reactie.
“Ik kan gewoon niet zonder jullie” Zei hij schor, met waterige ogen, en met een blik vol met schuld.
“Zal ik naar hem toegaan?” Fluisterde Ron haast onverstaanbaar tegen Hermelien.
“Nee, laat hem maar eens goed bedenken wat hij allemaal deed” fluisterde ze terug.
“Kom op! Ik kan jullie niet missen! Ik heb jullie nodig…”
“Als vrienden…” Voegde hij er snikkend aan toe.
Er rolde een traan over zijn wang.
‘Waarom luisteren ze niet?!’ Dacht Harry.
‘Ze hebben altijd geluisterd, waarom nu niet?!’
“Alsjeblieft…” zei hij, met een wanhopige blik op Ginny’s rug.
De rest van de leerlingen waren weggelopen van al het emotionele gedoe van Harry, hoewel het hem niets kon schelen. Niets kon hem nog schelen, als hij zijn vrienden maar terug kreeg.
“We vergeven het je, Harry, maar alsjeblieft, alsjeblieft, denk voortaan na over wat je zegt en doet…” zei Hermelien zacht en bedeesd.
Harry haalde een waterig lachje op zijn gezicht.
“Kom erbij maat” zei Ron glimlachend.
Langzaam stond hij op, en plantte zich naast Ginny in de stoel.
“Sorry” zei hij tegen haar. “Ik had niet weg moeten lopen doen, nou-
Nog voor Harry goed en wel zijn zin af had kunnen maken, zat Ron Hermelien op de lip.
“Nou dat” zei Harry, terwijl hij wat ongemakkelijk naar Ron keek.
“Dus toch?” zei Ginny?
“Ik denk het” antwoordde hij.
“Meen je het?”
“Ja”
Ron stikte bijna van het lachen toen hij Hermelien los liet.
“Ik wist het! Haha! He Hermie, heb je dat gehoord?”
“Oh Ron… noem me geen Hermie voor de laatste keer” zei ze verveeld, maar grinnikte daarna toen ze naar Harry en Ginny keek.
“Maar ik heb jou” zei ze.
Harry werd rood toen hij zo naar Ron en Hermelien zat te kijken.
“Je bloost” zei Ron grijnzend.
“Wat? Ik bloos helemaal niet!” zei Harry zo luchtig mogelijk.
“Ja ja… je voelt je aangesproken” lachte Ron. “Ik zie het echt wel hoor, net zoals die keer in de ziekenzaal!” Ron lachte zich kapot, terwijl Ginny hem niet begrijpend aanstaarde. “Dus dat zei je! Je zei ‘Je bloost’ tegen Harry toen! Zie je, ik wist het!”
“Nee dat wist je helemaal niet, je dacht dat hij een of andere paprika’s had gegeten” Zei Ron, schaterend van het lachen.
“Nou, ik bloosde niet, en had ook geen paprika gegeten” zei Harry grijnzend.
“Ik zat onder de lippenstift van Loena”
“Je zat… wat?!” zei Ginny, die Harry gelijk walgend aankeek.
“Onder de lippenstift van Loena, Loena Leeflang”
“Dat meen je niet!” Riep ze
“Toch wel”
“Harry, je bent echt niet meer te volgen, het –
“Grapje”
Nog een beetje woest, drong het woord tot haar door.
“Pestkop” voegde ze er lachend aan toe, en mikte suikerklontjes op zijn hoofd.
“Hé hé! Voorzichtig hé! Straks bezeer je je lieve vriendje” Zei Harry lachend, en probeerde het suikerklontje te ontwijken.
“En eigendunk ook nog” zei Hermelien grijnzend. “Bovendien draagt Loena niet eens lippenstift.”
“Tja dat krijg je met leuke jongens” zei Ron, en benadrukte de laatste twee woorden.
“jullie zijn net een stelletje kinderen” zei Hermelien.
“Kom mee Ginny, we laten deze twee pupers even alleen” zei ze, en knipoogde naar de twee.
Woepie Nog een stukje Hopelijk was het de moeite waard
nouja, mijn praatje over reacties weten jullie nu zo onderhand wel... Stuur ze maar gewoon in het Reactie Topic, pb mag natuurlijk ook
Groeten Moony |
|
|
  |
 |
Moony
3e jaars


Verdiend:
45 Sikkels
Woonplaats: On Sean Patricks lab =3..
|
Geplaatst:
Wo Aug 11, 2004 19:24 |
 |
Deel 25.* Almachtig en heersend.
“Mannen onder elkaar he” zei Ron, toen hermelien en Ginny de leerlingenkamer uit waren. “Wat vind je van Ginny?”
“Wat moet ik van haar vinden?”
“Ach laat ook maar… Zeg, heb je je Medaillon eigenlijk al terug? Het ziet er naar uit dat Perkamentus hem zelf wil houden.”
Daar had hij ook niet meer aan gedacht, maar Ron had wel gelijk.
“Geen idee” Antwoordde hij.
“Anders haal je hem morgen toch op? Hij is immers van jou” zei Ron, waarna hij een slok van zn boterbier nam en zijn voeten op tafel legde.
“Ja… is goed.”
“Potje schaken?” Stelde Ron voor.
“Best” Antwoordde Harry mat.
Na twee potjes kwamen Ginnt en Hermelien weer lachend binnen zetten.
Ginny stuikelde over een tas, en viel met een smak op de grond. Maar barste in lachen uit en rolde over de grond heen.
“En daar gaat onze stilte” zei Ron, ontdanks dat zijn Koningin een hels kabaal maakte omdat ze aan het mes werd geregen van Harry’s Loper.
“Schaakmat” zei Harry droog, alsof het niets was.
“Jaja, je hebt gewonnen.” Zei Ron, en gooide zijn Koning om.
“Zzeg, als we nog eens een stofzuiger nodig hebben bellen we je wel” zei Ron lachend tegen een nog steeds over de grond rollende Ginny.
“Zullen we dat kettingetje nu gaan ophalen? Hier is het ook niet uit te houden met die twee in de buurt” Zei Ron met een knikje naar Hermelien en Ginny, die nu allebei lachend over de vloer rolden.
Harry knikte en stond op.
Toen ze bij het portret waren riep Hermelien hen nog wat na, maar zin om er naar te luisteren hadden ze even niet, en liepen door.
“Ongezoute zoutjes” zei Harry.
De vuurspuwer maakte plaats voor een grote trap, terwijl Ron fluisterde:” Sinds wanneer weet jij het wachtwoord van het Kantoor van Professor Perkamentus?”
“Doet er niet toe”
“Doet er wel toe, nou –
“Alsjeblieft hou op Ron” zei Harry ijzig, en klopte aan.
“Binnen”
“Dag Professor!” Zei Ron opgewekt.
“Ah Ron Wemel, en Harry Potter. Wat zoeken jullie nog zo laat op de avond bij een ouwe man?” Zei hij met een verwelkomende stem.
“Ga zitten, toe”
Harry en Ron namen plaats in de stoelen aan Perkamentus zijn bureau.
“Nou vertel? Of kwamen jullie voor een potje toverschaak?” Zei hij met een knipoogje.
“Nou eigenlijk –
“We wilden eigenlijk het Medaillon van Harry terug hebben, Professor” Viel Ron hem in de reden.
“Medaillon?”
“Het Individa Medaillon, Professor.’’
‘’Ah ja maar natuurlijk !”
Hij pakte een doosje op zijn burau, en haalde er een klein gietertje uit. Zorgvuldig koos hij een plaats uit op zijn hand, en goot er een zilveren substantie uit het gietertje overheen. Op de plek waar het zilverachtige goedje zijn hand geraakt had, werden delen zichtbaar van het Medaillon, tot het helemaal verschenen was.
Harry stak zijn hand rijkent uit om het Medaillon te pakken, tevergeefs, want Perkamentus sloot zijn vingers er omheen en zei:” Je moet weten, Harry, Dat het Medaillon zoveel grootse krachten heeft, dat iedereen er door aangetrokken wordt, Je moet hem altijd, en ik zeg altijd, bij je houden en hem zo weinig mogelijk laten zien, Voldemort wil ook al tijden in het bezit komen, dus pas op.”
Harry knikte.
“Goed dan, Alsjeblieft”
Het legde het in Harry’s handen, en zei:” Hang het om je nek, en laat het er hangen.
Zodra Harry dat deed voelde hij een raar gevoel door zijn hele lichaam vloeien. Het was alsof hij plotseling gegroeid was, niet van buiten, maar van binnen. Een rare gele gloed hing om zijn handen, hij voelde zich warm van binnen, gelukkig, tevreden, en machtig.
“Was er nog meer, jongens?”
“Nee professor” zei Harry.
“Goed dan, dan wens ik jullie beiden een goede nachtrust toe.”
Ze stonden op, en liepen het kantoor uit.
Terwijl ze langs de Bloederige Baron liepen, die hen goedenavond zei, voelde Harry een warme plek op zijn borst, waar het Medaillon zich bevond.
“Tisser Harry?”
“Oh nee, niets”
Groetjes Moony ^^ |
|
|
  |
 |
Moony
3e jaars


Verdiend:
45 Sikkels
Woonplaats: On Sean Patricks lab =3..
|
Geplaatst:
Wo Aug 11, 2004 19:42 |
 |
“Wil je een spetterende spettervis?” Zei Ron, toen ze door de gangen naar de leerlingenkamer liepen. “Nieuwste uitvinding van Fred en George.”
Harry pakte het misvormde visje aan, en bekeek het aandachtig.
“Rustig maar, ze zijn niet giftig of zo, en er zitten ook geen grote bijwerkingen aan.” Zei Ron grijnzend, toen hij Harry ernaar zag kijken.
Niet veel geruster stopte Harry het visje in zijn mond.
Het smaakte best goed, maar een gewoonte zou het niet worden. Het visje spetterde alle kanten op en floepte uiteindelijk uit zijn mond in een plantenbak.
Ron stopte bij een raam, en bleef dromerig naar buiten staren.
“Wat zou ik er veel voor over hebben om nu nog even door het bos te dwalen en kennis te maken met andere wezens” zei hij afwezig.
“Maar het kan, Ron” zei Harry.
“Hoe je het voor elkaar gekregen hebt weet ik niet, maar je kan transformeren.”
“Is het wel veilig nu? Ik bedoel, in het donker?”
“Ik geloof niet dat jij of ik in het donker kan zien, in elk geval niet geweldig goed. We zijn immers geen uilen.”
Ron lachte.”Hermelien wel, en Hedwig en Koe ook”
“Briljant!” Riep Harry, en rende samen met Ron naar de leerlingenkamer, naar Hermelien.
Na haar eindelijk van Ginny te hebben gescheiden en meerdere malen uit te hebben gelegt dat er geen gevaar was, stemde ze wijfelend in met het plan. Ze liepen nu onder de onzichtbaarheidsmantel naar de rand van het bos. Hedwig en Koekeroekus landen in een boom en bleven toekijken.
“Geweldig” Fluisterde Ron, terwijl hij de mantel opvouwde.
Buiten was het schemerdonker en koel, de maan gaf nog weinig licht, maar stak al wel af van de wolken.
“Wauw, het is volle maan!”
“Dat is alleen maar handig Ron, aangezien het straks donker wordt” zei Hermelien, die in de schaduw van een boom stond.
“Kom op, dan gaan we” zei Harry, en veranderde.
Een paar secondes later deden Hermelien en Ron hetzelfde.
Het witte lichaam van Harry stak sterk af tegen de donkere bomen.
“Blijf staan Harry, ik klim even op je rug voor je me fijntrapt” Hoorde Harry Rons stem, en voelde iets langs zijn been omhoog klimmen.
“Ik zit” Hoorde hij.
Hermelien was naast Hedwig gaan zitten en voerde duidelijk een groot gesprek, terwijl Koe rondjes om Chicco vloog.
“Laten we maar gaan” zei Ron.”Uilen voorop denk ik zo”
Ehh, een wat kleiner deel volgensmij, maargoed
Groeten Moony |
|
|
  |
 |
Moony
3e jaars


Verdiend:
45 Sikkels
Woonplaats: On Sean Patricks lab =3..
|
Geplaatst:
Wo Aug 11, 2004 20:10 |
 |
Chicco installeerde zich naast Harry en begon een gesprek terwijl ze langzaam dieper het verbodenbos in liepen.
“Nooit gedachte datte ik ooit noge eens met uwe heb kunnen praten, Harry”
“Ik ook niet”
Toen ze een eindje het bos in waren gelopen kwamen ze iets of iemand tegen.
Het bleek een andere grote uil te zijn.
“Hallo vreemdelingen, wie mogen jullie zijn en wat brengt jullie hier?”
Chicco deed een paar passen naar voren, terwijl de strepen op zijn lichaam zachtjes licht afstraalden.
Hij stelde iedereen aan de uil voor, en vertelde wat ze kwamen doen.
Toen de uil hen goed had bekeken, begon het wat over hemzelf te vertellen.
“Jullie lijken me goed volk. En dus, ik ben August, ik woon al 85 jaar in dit bos en ken het van wortel tot blad.”
Na een tijdje stelde August voor hen door het bos te leiden en hen zijn vrienden te laten ontmoeten. Hij spreidde zijn enorme vleugels en vloog met logge slagen voor hen uit.
“Hij gaat ons toch niet alleen aan Uilen voorstellen he?” Piepte Ron, “Volgensmij eten die beesten spinnen”
“Dat zit er dik in” Antwoordde Harry plagerig.
Een eindje verderop streek August neer op een grote omgevallen boom.
“Atreya?” zei Angust.
Er klonk zacht gemompel, waarna er iemand wat terug zei:” August? Ben jij dat?”
“Ja schat, en ik heb wat anderen meegenomen die je vast graag wil ontmoeten”
Weer klonk er gemompel, en even daarna klom er een konijn uit de boomstam.
“Ah, vreemdelingen!” zei ze lachend
“Hallo daar! Ik neem aan August, dat je deze “Anderen” bedoelde?”
“Jazeker” Antwoordde August.
Na even gepraat te hebben vloog August weer voor hen uit, en liepen ze weer achter hem aan.
“Stukje vliegen?” zei Harry grijnzend tegen Ron. Nog voor hij antwoord kon geven spreidde hij zijn vleugels, begon te galloperen en vloog de lucht in.
“Hé pas op Harry!” Riep Hermelien, die nog net op tijd een duikvlucht in kon zetten.
“Harry! Dit is echt te gek! Te gek gewoon!” Riep Ron vol enthousiasme.
“Blijfte gij onder de bomen Harry!” Riep Chicco, “Laatte gij zichzelf niet zien!”
Harry zakte een stukje, en vloog met grote slagen langs August heen, die zijn kop schudde en zuchte.
“He Harry, stoppen! We zijn er al!”
Zonder dat hij er erg in had, hadden ze de rest ver achter zich gelaten. Harry snelde terug en landde met een zachte plof naast Koe.
“Mooi, mooi, mooi, mooi, mooi, mooi, mooi, mooi” zei Koe, met een snelheid dat het net één woord leek.
Ze besloten niet meer te luisteren naar zijn gebrabbel, omdat het hen de duizel in werkte.
Nog voor August deze vriend of vriendin riep, zei hij: “Magnaydi, Deze zal je leuk vinden, hmm… Chicco, was het hé? Ja…”
“Alexa!” Riep hij daarna.
Meteen kwam er een witte gedaante uit een boom springen.
“Ja? Riep iemand mij? Oh gezellig! Vreemdelingen! Hallo!” Zei het opgewekt.
“Hé, maare gij bent een Magnaydi!” Riep Chicco.
“Ja dat klopt, en jij? Aggut, nee toch…” zei ze ongelovig.
Alexa was ook wit, maar een slag kleiner dan Chicco. Haar strepen waren goudachtig en haar ogen felgroen.
Chicco’s ogen waren af en toe een mix van paars met groen, maar wat Harry mooier vond wist hij niet.
Groetjes Moony
Voor de duidelijkheid *ahhem* Reacties en Tips mogen nog altijd  |
|
|
  |
 |
Moony
3e jaars


Verdiend:
45 Sikkels
Woonplaats: On Sean Patricks lab =3..
|
Geplaatst:
Vr Aug 13, 2004 20:22 |
 |
“Ik dacht dat Hagrid zei dat Magnaydi’s zeldzaam waren” zei Hermelien.
“O dat zal best schat, ik heb vanaf de tijd dat ik mijn ouders ben kwijt geraakt en ben gaan zwerven, al 42 jaar geleden, geen Magnaydi meer gezien. En geloof me, ik heb alle hoeken van de wereld gezien.” Zei Alexa.
“Mijn ouders zijne omgebrachte door tovenaars” Zei Chicco treurig.
“Ik wasse nog jong, te jonge, een puppe van een paar jaar. Ik kon ontsnappen, maarch ik was niet sterk genoeg de val van ene oude jager in da Russische bergen te ontlopene. Tijden heefte hij me verzorgt, maar htte waren geene goede handen die mijnzelf aanraakten. Hij verkocht me op ene gegeven momente op een markt aan ene meneer, die me vervolgense in een donker hok stopte. Te lang heeft het donker me geteisterd, enne het stof mijn ogen aangetast. Toen ik eruitte kwam, stond ik inne ene ruimte met allemaal andere wezens. Ze verteldene me dat hiere tovenaars binnenkwamen, en steeds vrienden, wezens enne dieren dus, mee namen in ruil voore goudstukken. Ook ik kwamme aan de beurt.
Een vrouw nam me mee, en verzorgde mea. Ik voeldde me goed, en sterkte aan-e,
Tot de vrouw plotseling in elkaar zakte en roerloos bleef liggen, nadat iemande een spreuk op haar af had gevuurd.”
‘Voldemort’ Dacht Harry, terwijl Chicco verder vertelde.
”Ik werd meegenomen. Jaren heb ik in een stoffigge hol gezeten, en elke dag werd er ene stukje vleech naar me toegeworpene.
Ik kon ontsnappen na vele jaren. Op ene gegeven momente wkwam ik hier, bij Hagrid. Hij was té goedde voor mijnzelf, ik voelde me opperbest, maare ik miste wat.
Tot ikke Harry ontmoette, toen Hagrid me dee taak voorlegde Harry te beschermen, was ik nog nooit zo gelukkig geweeste. En nu, 48 jaar latere, sta ik hiere…” Sloot Chicco zijn levensverhaal.
Harry wist zeker, dat helemaal niemand, echt níemand, dít achter Chicco had gezocht. Zoveel leed, zoveel pijn en treurnis. Dat kon gewoon niet gedragen worden door zo’n tere ziel, alleen in een wereld vol gevaren waar het nauwelijks wat vanaf wist.
En hij kreeg zijn gelijk. Iedereen was stil en Harry voelde Ron zenuwachtig met zijn pootjes trillen.
“Gade gij met ons mee, Alexa?” Vroeg Chicco, die de ijzige stilte verbrak.
“Maar natuurlijk! Ik verveel me hier al tijden, en zou zo graag eens wat actie willen! Ik zou het verukkelijk vinden, en een grote eer me bij jullie te mogen voegen.”
August vloog weer voor hen uit, met Hermelien en Hedwig vlak achter zich. Alexa en Chicco renden vrolijk achter elkaar aan. Harry liep rustig, terwijl Ron op zijn kop kroop.
Het was donker, Ron zag geen hand voor ogen. Harry zag weinig, maar net genoeg om grote obstakels te ontwijken, na twee keer over een boomstam te zijn gestruikeld.
Toen het te donker werd, kregen ze gezelschap van Hedwig, die hen moeiteloos langs alles heen leidde.
Harry besloot te kijken hoe ver ze het bos in waren, en steeg voorzichtig boven het bladerdag uit. Het kasteel was donker, en ver weg. Maar toch gingen er gedaantes langs de af en toe verlichte ramen. Zacht belandde hij weer op de grond. August was ook neergestreken.
“Deze vriend” Begon hij. “Is hier pas gekomen. Ik ken hem nog niet zo heel goed, maar ik mag hem wel. Sirius, kom je even?”
Harry’s hart stond stil, toen er evenlater een zwarte hond achter een boom kwam aanzetten. Harry’s adem stokte, toen hij de stem van Sirius hoorde. “Ja August? Wat is er? O, je hebt er wat meegebracht. Wie mogen het zijn?”
Harry herkende zijn stem nu echt, het was Sirius, hij moest wat zeggen, hij moest! Hier had hij op gehoopt, en er tijden op gewacht. Sirius leefde, en hij kon met hem praten!
Nou, lekker spannend einde? =S =P
Groetjes Moony
Enja, ehh.. *hoezo dit wordt saai?* Reacties en Tips verwelkom ik graag in het Reactie topic of in mijn Inbox  |
|
|
  |
 |
Moony
3e jaars


Verdiend:
45 Sikkels
Woonplaats: On Sean Patricks lab =3..
|
Geplaatst:
Za Aug 14, 2004 16:02 |
 |
“Sirius?”
“Hallo jong” zei Sirius verveeld. “Weet je wat ik me afvraag? Waarom zelfs dieren de plaats in willen nemen van Harry, Harry Potter”
“Hoezo?” Vroeg Harry verbaasd.
“Jong, je stem! Je hoeft echt zn stem niet na te doen” zei Sirius spottend. “Je lijkt er nou niet bepaald veel op.
“Schaam je, Sirius!” Riep Hermelien. “Je herkent je eigen peetzoon niet eens!”
”Wat? Hermelien? Dat meen je niet! Hoe –
“Doet er niet toe hoe we Faunaat zijn geworden, we zijn het!” Zei Hermelien.
”Ja… ja je hebt gelijk. Oh jongens, ik heb jullie zo gemist, het had niet zo mogen eindigen.”
“Hoe ben je teruggekeerd, Sirius?” Vroeg Ron.
“Ron? Ben jij dat? Nog even klein als altijd zie ik” zei Sirius sarcastisch. “Maar om even serieus te blijven, het antwoord is ver te zoeken. Ik geloof dat Perkamentus een theorie heeft, maar ik niet, eerlijk maar waar-
Hij werd onderbroken door een harde roep, de roep, van een weerwolf.
“Ik wist niet dat hier weerwolven zaten!” Piepte Ron.
“Nee, ik heb ze ook in geen 10 a 20 jaar gehoord of gezien” zei August.
Hermelien kraste zacht. “Eh, jongens? Ik wil niet opdringerig zijn, maar we moeten maar weer eens gaan, en snel! Wegwezen!” Kraste ze.
Harry draaide zich om, en keek recht in een paar glanzende rode ogen. Hij steigerde, en vloog snel op.
“Remus!” Riep Sirius. “Remus! Kalm aan!”
Het was volle maan, en niemand minder dan Remus Lupos was op het kasteel, beter gezegt, wás op het kasteel. Op het ogenblik stond hij voor hen, in het bos.
Hij sloeg met zijn scherpe klauwen wild om zich heen.
“Harry, Hermelien! Hééélp!” Klonk de stem van Ron. Meteen daarna lichtten de strepen van Alexa op, en stormde ze op Lupos af. Er kwam een paarse gloed over haar, en vervolgens vloog er een gele lichtflits naar hem. Hij schreeuwde, en viel slap op de grond, waarna hij langzaam terug veranderde.
Sirius snelde op Lupos af, maar kon niets doen. Alexa ga f nog steeds licht af, net genoeg om iedereen te laten zien dat Lupos gewond was, evenals Ron, die er is zijn gewone gedaante kreunend naast lag.
”Jullie moeten ze naar het kasteel brengen, en snel!” Jankte Sirius.
“Harry, ga liggen!” Zei Hermelien, die nu ook terug was veranderd en Remus en Ron op Harry’s rug sleepte.
Nadat ze goed lagen, veranderde ze terug en vloog voor Harry uit.
sorry, k moet ff weg.. tosso
Moony |
|
|
  |
 |
Moony
3e jaars


Verdiend:
45 Sikkels
Woonplaats: On Sean Patricks lab =3..
|
Geplaatst:
Zo Aug 15, 2004 17:30 |
 |
Chicco en Alexa renden onder het bladerdak met hen mee, het bos uit. Harry vloog over het plein, en landde bij de voordeur.
“En nu? Ik kan onmogelijk veranderen. Ik val hier veel te veel op!” zei Harry bluchtig.
“Dan ga ik wel, maar je moet meelopen naar binnen!”
Hermelien opende de deuren en rende naar de ziekenzaal, met een galloperende Eenhoorn met gewonden op zijn rug, achter haar aan.
Een groepje leerlingen uit hun 7e jaar keken hen beduusd na, maar liepen daarna verder.
“Madame Plijster!” Madame PLIJSTER!” Schreeuwde Hermelien.
“Agunst meid, doe eens rustig, wat is er? – o alle tovenaars op een stokje, een eenhoorn!”
“Dat doet er niet toe! Ron en Professor Lupos zijn gewond!”
“Laat dat beest hier verdwijnen, het zit onder de bacillen! Weg – weg – weg ” zei ze, terwijl ze druk naar de deur gebaarde.
Harry liep de zaal uit, en vloog door een groot openstaand raam naar het verbodenbos. Sirius kon hij onmogelijk terug vinden, bovendien zag hij te weinig. Hij veranderde onder de bomen, kroop onder de mantel die Ron in een boom had verborgen, en rende naar het kasteel terug.
î î î Het vervolg op het deel in de vorige post. î î î
Ron lag weer op de ziekenzaal, in een bed met witte gladgestreken lakens.
Lupos lag in een bed tegenover hem, maar leek te slapen.
'Waren Harry en Hermelien hier maar' Dacht Ron.
Zijn borst, benen en armen deden pijn.
Voorzichtig legde hij zijn hoofd anders. Achter het scherm zag hij het silhouet van Madame Plijster druk heen en weer lopen. De lampen verlichtten de ruimte, maar de schermen zorgen voor schemer. Toch was die schemer net genoeg om Ron te laten zien dat Lupos zijn ogen had geopend, en mat naar het plafond keek.
“Professor?” Zei Ron schor.
Er kwam geen antwoord.
“Professor Lupos?” Zei Ron iets harder, terwijl hij z’n best deed zijn hoofd omhoog te houden.
Weer geen reactie.
‘Hoe kon ik zo stom zijn om me met volle maan in een buurt te begeven met onschuldige kinderen.’ Lupos beet op zijn lip. Hij zat er al over te piekeren sinds hij was bijgekomen.
Plotseling vloog de deur los, en stormde er iemand binnen.
“Madame! Het is te laat om de patiënten te bezoeken, ik verzoek u –
“Kan me niet schelen! Ook al was het Kerstmis!”
Hoordde Ron. De stem kwam hem bekend voor, en toen diegene de hoek om kwam zetten en Lupos om zn nek vloog, stelde hij zn gedachte vast. Het was Tops.
"Madame, ik verzoek morgen terug te komen!" Tierde Madame Plijster.
Tops reageerde er niet meer op, en was één en al voor Lupos.
"Was het, nouja, dát?"
Lupos keek haar schuldig aan.
"Zit er maar niet over in, Remus, ik weet zeker dat alles goed komt" zei ze lieflijk.
"Dat weet ik, Nimfadora, maar toch, ik had beter kunnen weten." Antwoordde hij schor.
"Tops?" zei Ron voorzichtig.
Ze keek op, toen ze Ron zag liggen glimlachte ze zwak, als teken van herkenning, en ging naast Ron’s bed zitten.
“Wat is er met hem?” Vroeg hij zacht.
Tops zuchtte, en pakte Ron’s hand.
“Schat, Remus is, tja, zie je, hij voelt zich schuldig over het ongeval. Er had zoveel ergs kunnen gebeuren, dit is al erg genoeg. Hij neemt het zichzelf kwalijk. Hij trekt wel weer bij” zei ze, tikte Ron bemoedigend op zijn handen, en liep weer naar Lupos.
“Madame, voor de laatste keer, het is midden in de nacht, de patiënten moeten rusten! Na tienen morgen kunt u weerkomen.” Zei Madame Plijster, die nu redelijk aangebrand was.
Tops grijnsde, gaf Remus een kus, en liep langs Madame Plijster de zaal uit.
“Welterusten” zei die nors, en deed het licht met een klap uit. Nog voor Ron het zelf door had, was hij in slaap gevallen.
Groeten Moony
Reacties en Tips mogen altijd  |
|
|
  |
 |
|
|