[AF] The story of Mara Bouvier

**Bernou** · 20/07/06 - 01/01/09

People!

Oh, ik heb allemaal lieve reacties gekregen en ik ben er ontzettend blij mee ^^
Ik wil jullie bedanken door hoofdstuk 15 te posten ^^ Ik hoop dat jullie het iets vinden, want ik ga het niet meer veranderen [a]
Well, ik ga weer eventjes mensen bedanken..
christine_daae
_hp-gek_
fairy_princess
slytherin89
Addiie
Emily x
Magical
1991nicole
En uit het reageertopic;
Myrthe
Kirstenxx

Veel leesplezier iedereen!

Liefs, Bernou

Hoofdstuk 15

Ik besefte na een tijdje pas dat ik Percy omhelsde en het beste was nog dat hij mij óók omhelsde. Ik voelde me goed nu hij me zo vasthield, alleen, tot mijn spijt, liet hij me al snel weer los.
“Graag gedaan hoor” glimlachte hij. Ik voelde hoe achter ons een aantal ogen in mijn rug prikten en zag dat Percy zijn ogen groter werden en een angstige uitdrukking kregen.
“Wat is-“ wilde ik vragen, maar toen begon ik het al door te krijgen.
“Ik zei het toch!” gilde iemand en ik draaide me met een ruk om. Tja, dit had ik kunnen verwachten. Penelope moest bewijs hebben dat ik en Percy een relatie zouden hebben, maar dit is toch geen bewijs. Ik bedoel, vrienden omhelzen elkaar ook en daarbij hadden we niet eens een relatie.
“Bedankt voor de tip Fred en George” riep ze naar de tweeling, die achter in de groep mensen stond. Ik zag hoe Fred en George wegdoken achter de mensen en ik hoorde hoe ze begonnen te lachen.
Right, nu dacht iedereen dus dat ik een relatie had met Percy, wat dus niet waar was.
Ik zag hoe Penelope met grote passen en een kwade blik naar Percy toe liep. Ze duwde mij ruw opzij, waardoor ik op een bed viel. Ik zag hoe ze haar hoofd ophief en, ik weet niet waarom ze het deed, maar ze spuugde recht in het gezicht van Percy. Het vreemde was, dat Percy zich er niks van aan trok, hij bleef gewoon rustig! Ik snapte niet hoe hij rustig kon blijven, ze spuugde in zijn gezicht! Ik zou echt al helemaal geflipt zijn, misschien had ik wel terug gespuugd of- Ik stopte abrupt met denken toen Percy begon te praten.
“Penelope” begon hij, maar Penelope leek niet te luisteren.
”Jij!” begon ze kwaad, terwijl ze het puntje van haar vinger onder zijn neus duwde.
“Jij moet eens ophouden met deze stomme smoezen te bedenken. Ik hield van je Percy, ik hield van je!” Na deze woorden gezegd te hebben beende ze de ziekenzaal uit. Al snel volgde de rest van de leerlingen. Toen ik in de deuropening niemand meer zag staan, behalve Fred en George, beende ik kwaad naar ze toe. Percy was onderhand op het bed gezakt en had verbaasd naar de weglopende Penelope gestaard. Aan zijn gezicht te zien, voelde hij zich erg rot.
“Jullie!” zei ik kwaad, toen ik ze bij de ziekenzaal had weggetrokken. “Jullie hebben hier voor gezorgd. Ik weet het gewoon” Fred en George begon te lachen.
“That’s right” zei de tweeling in koor. Okay, ik had nu het gevoel dat ik ieder moment kon ontploffen. Ik vond het fijn dat iedereen dacht dat ik een relatie had met Percy, maar het feit dat ze Percy zo gekwetst hadden, maakte me kwaad. Het leek dat Fred en George nu pas doorkregen wat ze eigenlijk aangericht hadden, want hun blik veranderde al gauw naar bezorgd.
“Is het zo erg?” vroeg Fred voorzichtig. Ik knikte langzaam.
“Ik zou jullie excuses maar maken en vertellen wat er precies gebeurd is” mompelde ik, nog steeds kwaad. Fred en George knikten en liepen terug richting de ziekenzaal. Ik was hun moeder dan wel niet en kon hun dus niet commanderen, maar deze keer vond ik het nodig. Percy was wel hun broer!

[..]

Toen ik de leerlingenkamer binnen kwam, liep Cedric gelijk naar me toe. Hij keek me grijnzend aan, maar ik had geen idee wat hij bedoelde. Ik keek hem vragend aan en Cedric begon nu te lachen.
“Ik heb gehoord dat Penelope je in het meer heeft gegooid” Ik glimlachte en knikte. Dit was alleen niet alles wat hij wilde weten.
“Ik hoorde ook dat Percy je naar de ziekenzaal gedragen heeft” Weer knikte ik. Cedric wist ook echt alles.
“Heb jij een relatie met Percy?” vroeg hij direct daarna en ik schrok even. Okay, dit was de hele school dus ook al rond gegaan en dat terwijl het niet eens waar was. Ik wist dat ik het Cedric toch allemaal uit moest leggen, maar ik had geen zin om alles, tot in de kleinste details, te vertellen.
“Dat wordt gezegd. Penelope heeft het de ronde gedaan, dankzij Fred en George. Penelope heeft Percy goed laten weten dat ze hem haat en nu is zit Percy in een grote dip” vertelde ik in één adem. Cedric keek me met open mond aan.
“Dus dankzij Fred en George heeft Percy ruzie met Penelope en gaat het de ronde dat je een relatie met Percy hebt?” vroeg hij en nogmaals knikte ik. Cedric balde zijn vuisten en wilde de leerlingenkamer uit lopen, toen ik hem tegen hield.
“Ze zijn hun excuses al aan het aanbieden” zei ik zacht en Cedric draaide zich om. Hij boog zijn hoofd voorover en stopte bij mijn oor.
“Ik ga Penelope eens goed de waarheid zeggen” fluisterde hij en ik glimlachte toen hij de leerlingenkamer uit liep. Cedric had echt alles over voor zijn vrienden.
Aangezien het nog geen tien uur was en er niks te doen was in de leerlingenkamer en Sandra al was gaan slapen, liep ik de leerlingenkamer uit, opzoek naar iets leuks om te kunnen doen. Ik zag hoe een aantal anderen me nawezen en begonnen te fluisteren zodra ik de hoek om kwam. Hadden die mensen nu echt niks beters te doen?! Ik liep stug door naar de grote, eikenhouten deuren, die me naar buiten zouden leiden. Ik liep richting het meer en ging daar tegen een boom zitten.
Ik begreep het niet, ik begreep het gewoon niet. Hoe kon Percy weten dat ik in het meer gevallen was en wie dat gedaan had? Hij had ons niet eens gezien of zou hij helderziend zijn? Misschien was hij wel naar Professor Trelawney gegaan en had deze voorspeld wat, wanneer zou gebeuren.
“Hey, Mara” zei een stem van achter de boom vandaan. Ik schrok op uit mijn gedachten, toen ik deze stem hoorde. Ik keek om en zag een zwarte schim staan. Ik hoefde zijn gezicht niet eens te zien, om te weten wie het was. Ik zei niks en bleef alleen maar naar de schim staren, die langzaam dichterbij kwam.
“Mag ik erbij komen zitten, schat?”

**Bernou** · 20/07/06 - 01/01/09

People!

Ik ben echt ontzettend dankbaar voor iedere lieve reactie die ik op mijn verhaal krijg. Hierdoor schrijf ik met veel plezier door en post ik nu al hoofdstuk 16. Ik weet eigenlijk niet of ik er tevreden mee ben...Een beetje wel en een beetje niet ^^ Ach, jullie merken het wel als jullie het lezen.
Well, ik ga weer eventjes mensen bedanken.. [as usual]
christine_daae
_hp-gek_
fairy_princess
slytherin89
Addiie
Emily x
Magical
1991nicole
En uit het reageertopic;
Myrthe
Kirstenxx

Veel leesplezier iedereen met het nieuwe stuk!

Liefs, Bernou

Hoofdstuk 16

Ik schudde mijn hoofd op zijn vraag. Ik had echt geen zin nu, in zijn gezelschap en al helemaal niet meer toen hij me ‘schat’ noemde.
“Nee!” zei ik chagrijnig en hij voelde hoe hij toch naast me plaats nam. Ik stond op en wilde weglopen toen hij me tegenhield.
“Alsjeblieft, laat het me uitleggen” probeerde hij, maar ik schudde mijn hoofd. Hij moest eens weten wat hij me had aangedaan.
“Je hebt niks uit te leggen! Je hebt me gebruikt en dat weet je net zo goed als ik dat weet!” gilde ik kwaad en ik zag dat Pete zijn ogen groter werden.
“Dat is niet waar, ik hield van je…Ik houd van je” Ik keek hem met open mond aan, hij zei dit best geloofwaardig, maar ik wist of ik hem moest geloven.
“Oh, moet je Kathy weer terug winnen? ” vroeg ik boos en met een beetje sarcasme in mijn stem. Ik keek hem doordringend aan en ik zag dat zijn ogen nat werden.
“Het is uit, Mara. Ik heb haar gedumpt voor jou!” riep hij teleurgesteld. Hij keek me aan en ik merkte dat hij elk moment kon gaan huilen. Oh man, dit meende hij echt, maar hoe ging ik hem vertellen dat ik hém niet leuk vond. Ik schudde mijn hoofd, natuurlijk meende hij dit niet. Hij kón het niet menen, ik geloofde het gewoon niet.
“Ga toch weg” mompelde ik voordat ik weg rende, terug naar de school.

Ik kwam buiten adem de school binnen, toen ik tegen iemand opbotste. Het had niet beter gekund, het was na tien uur, ik kwam van buiten en precies dan moet ik altijd Percy tegen het lijf lopen. Ik keek omhoog en glimlachte waterig, tot mijn verbazing glimlachte hij terug.
“Het spijt me Percy, ik zal naar mijn leerlingenkamer vertrekken” mompelde ik en ik wilde Percy passeren, toen hij me tegen hield.
“Wacht..” fluisterde hij.
“Wat is er gebeurd bij het meer?” Okay, nu was hij definitief helderziend. Hoe kon hij alles weten? Eerst over mijn ruzie met Penelope en nu over dat ik een ruzie had bij het meer. Ik snapte er niks meer van.
“Mara?” vroeg hij me en ik schrok op uit mijn gedachten.
“Niks. Helemaal niks” zei ik vastbesloten, maar weer kon ik hem niet passeren. Percy keek me doordringend aan en ik verdronk in zijn ogen. Waarom moest ik altijd diep in zijn ogen kijken, als hij me aankeek? Ik voelde hoe alle vlinders in mijn buik, druk rondvlogen en hoe ik de warmte door mijn lichaam voelde stromen. Dat zijn ogen me zo goed konden laten voelen.
Ik kon het niet meer aan, dit was nu al de zoveelste keer dat ik verdronk in zijn ogen. Ik schudde mijn hoofd en liep toen langs Percy heen, opweg naar de leerlingenkamer. Waarom durfde ik nu niks te doen, ik kon toch altijd proberen uit te vinden of hij ook iets voor mij voelde? Ik stopte voor de leerlingenkamer, zei het wachtwoord en liep toen naar binnen. Sandra zat op me te wachten, terwijl het al elf uur was. Ik plofte neer, naast Sandra en zuchtte even. Sandra keek me vragend aan, maar ik begon te vertellen, voordat ze de kans had om me iets te vragen.
“Pete was bij het meer. Hij vertelde me dat hij van me hield” mompelde ik verslagen en ik zag dat Sandra haar mond open viel van verbazing.
“Hij zei wat?”
“Dat hij van me hield. Hij heeft het eerder gezegd en toen gebruikte hij me, maar nu zei hij het zo..” Ik dacht even na over het woord, welke ik hier kon invullen, maar Sandra was me voor.
“Geloofwaardig?” vroeg ze en ik knikte. Geloofwaardig was het goede woord, het perfecte woord eigenlijk. Ik zag dat Sandra afkeurend haar hoofd schudde.
“Je moet hem niet geloven, Mara. Je weet wat hij jou heeft aangedaan” zei ze zacht en ik knikte. Ik wist dat ik hem niet kon vertrouwen, maar hij leek zo verdrietig dat ik, om eerlijk te zijn, een beetje medelij met hem kreeg. Snel schudde ik mijn hoofd, om zo de gedachte eruit te schudden. Tja, het klinkt vreemd, maar het helpt wel!
“Nee, je hebt gelijk. Ik moet hem niet geloven” zei ik en ik stond op. Ik was erg moe en was echt toe aan een warm en zacht bed.
“Ik ga slapen. Ik spreek je morgen wel” mompelde ik en Sandra knikte.
“Ik wacht nog even op Cedric, slaapwel” zei Sandra en ze glimlachte naar me. Ik knikte en liep de trap op naar de slaapzalen. Ik poetste mijn tanden, trok mijn pyjama aan en liet me vallen op mijn bed. Ik moest nu even goed nadenken. Ik ben verliefd op Percy, maar had medelijden met Pete toen hij zei dat hij van me hield. Om eerlijk te zijn, wist ik echt niet meer wat ik moest doen. Misschien moet ik Pete deze keer vertrouwen en hem nog een kans geven. Het enige probleem was dat ik Pete nog niet helemaal vertrouwde en dat ik mijn liefde voor Percy niet wilde laten verwateren. Ik houd van Percy en ik denk niet dat het snel zal veranderen. Vooral niet na vanavond. Ik dacht aan hoe hij me aankeek met zijn prachtige ogen en zijn lieve glimlach. Ik had daar nog wel eeuwen naar kunnen kijken, zonder enigszins verveeld te raken. Okay, ik dwaalde af, ik dwaalde heel erg af. Ik liep in mijn pyjama naar beneden en merkte dat Sandra er alweer vandoor was, waarschijnlijk met Cedric. Ik sloop de leerlingenkamer uit en liep door de donkere gangen heen. Ik moest gewoon even naar buiten, frisse lucht, waarin ik beter na kon denken. Misschien kon ik er daar achter komen wat ik moest doen.
Ik liep stilletjes naar buiten en keek eerst even goed om me heen, of ik niemand zag. Ik stond even stil, toen ik zeker was dat er niemand buiten was en ademde toen even goed in. Frisse lucht deed me in twijfelachtige situaties altijd goed. Ik rekte me even uit en wilde verder lopen naar het meer, toen iemand me opeens bij mijn schouder vastgreep en me naar zich toetrok.

**Bernou** · 20/07/06 - 01/01/09

People!

Het spijt me dat het zolang heeft geduurd, voordat er een nieuw stukje kwam, maar mijn inspiratie kwam net pas weer terug xD Ik ben zelf best tevreden over het stukje, maar het is niet aan mij om te beslissen. Dat is aan jullie ^^
Ik ga weer even wat mensen bedanken voor hun steun, in het maken van mijn verhaal.
christine_daae
_hp-gek_
fairy_princess
slytherin89
Addiie
Emily x
Magical
1991nicole
TheNoble&AncientLineB
En uit het reageertopic;
Myrthe
Kirstenxx

Heel veel leesplezier ^^

Liefs, Bernou

Hoofdstuk 17

Ik slikte moeizaam. Ik wist zeker dat er niemand was, ik zag in ieder geval niemand hier buiten. Ik was nieuwsgierig naar wie er achter me zou staan, maar ik was bang om me om te draaien.
“Mara” mompelde een stem. Okay, nu werd ik echt bang, want de stem klonk hees en leek me gevaarlijk.
“Mara” mompelde het weer. Ik stond te trillen om mijn benen en durfde me niet te verroeren. Wie was het en wat wilde deze persoon van mij? Ik voelde hoe ik nog dichter tegen hem aan werd getrokken. Aan zijn stem te horen, was het een jongen, of een man. Er belandde nu ook een andere hand op mijn schouder en deze samen draaiden mij om, zodat ik de persoon aan moest kijken. Het vreemde was, dat er niemand stond. Ik zag alleen twee handen, op elke schouder één. Opeens liet één hand mij los en deze greep in de lucht. Toen hij zijn hand weer terug trok, begreep ik het pas. Harry Potter kwam van onder een onzichtbaarheidmantel vandaan en hij keek me glimlachend aan.
“Harry, wil je me nooit meer zo laten schrikken?” vroeg ik hem, toen ik begon te lachen. Harry grijnsde breed en wreef met zijn hand door mijn haar.
“Beloofd” mompelde hij.
“Maar daarvoor heb ik je niet opgezocht” Ik keek Harry vragend aan, waar had hij het over? Ik zag dat Harry even zuchtte en toen diep nadacht, waarschijnlijk om te bedenken hoe hij alles over moest brengen.
“Pete, hij zocht je, maar niet in vriendschappelijke zin” zei hij ernstig en mijn gezicht betrok. Was Pete dan toch niet te vertrouwen? Ik snapte niet dat ik er aan gedacht had om hem een tweede kans te geven.
“Hoe weet je dit?” vroeg ik zacht en Harry schudde langzaam zijn hoofd.
“Ik weet het niet. Echt niet” mompelde hij, maar opeens begon hij te glimlachen.
“Kom we gaan naar Hagrid” zei hij opeens en hij pakte mijn arm vast. Ik werd meegesleept naar het huisje en Harry klopte daar grijnzend aan. Was hij iets van plan ofzo. Van binnen hoorden we een harde ‘Binne’ en Harry opende de deur en trok me mee naar binnen. Toen ik rondkeek zag ik dat Percy op de bank zat. Ik moest hier weg, ik moest hier nu gewoon weg. Als Percy me hier zag maakte hij me af. Ik schrok toen hij naar me keek en glimlachte. Hoe kon hij nu glimlachen, ik moest allang in de leerlingenkamer zijn, net als Harry. Ik snapte er niks van.
“Ga toch zitte” zei Hagrid en we deden maar wat ons gevraagd werd. Harry plofte snel op een stoel neer, zodat er alleen nog maar een plek naast Percy vrij was. Was dit een complot ofzoiets? Ik vroeg me dit steeds meer af. Zou Harry hebben geweten dat Percy hier was?
“Wille jullie thee?” vroeg Hagrid en we knikten allemaal. Ik voelde dat Percy naar me keek en ik draaide mijn hoofd naar hem toe. Ik glimlachte voorzichtig en voelde hoe muil bij ons op de bank kwam liggen. Ik aaide hem over zijn hoofd, toen Hagrid met een grote mok thee aan kwam.

[..]

”Zal ik jullie tortels effe alleen late?” vroeg Hagrid en ik zag hoe Percy knikte. Ik keek Hargid met een vreemde blik aan en ik zag hoe hij, met Harry, naar de keuken vertrok. Opeens voelde ik dat Percy een arm om mij heen sloeg en ik voelde alle warmte weer van binnen. Ik glimlachte voorzichtig naar hem en keek hem recht in zijn ogen aan. Ik zag hoe hij naar me glimlachte en zijn hoofd langzaam naar me toe boog. Ik voelde me gelukkig worden en zag hoe zijn gezicht steeds dichtbij kwam. Ik sloot voorzichtig mijn ogen en….

“Mara?! Mara!? Opstaan” hoorde ik een stem zeggen en ik opende langzaam mijn ogen. Toen ik naar boven keek, zag ik Percy zijn lachende gezicht. Oh nee hè, ik was boven op Percy in slaap gevallen. Dit moest mij weer overkomen. Ik duwde mezelf overeind met mijn handen en ik voelde hoe Percy me daarbij hielp. Ik voelde hoe alle vlinders in mijn buik ongelofelijk druk werden en ik kom een glimlach niet meer onderdrukken.
“Gaat het?” vroeg Percy en ik knikte. Ik had de hele nacht op Percy gelegen en hij vond het niet erg! De vlinders in mijn buik waren onderhand een druk bezocht feest aan het geven, geloof ik.
“Ah, Mara. Je ben weer wakker” zei Hagrid en hij grijnsde.
“Je was in slaap gevalle, na de thee” zei hij lachend en ik glimlachte. Ik keek op de grote klok in de kamer en zag dat het al etenstijd was. Ik moest me ook nog eens omkleden! Ik stond snel op en rende het huisje uit. Ik hoorde dat iemand de deur van het huisje dichtsloeg en achter me aan rende.
Ik rende het kasteel in, recht naar de leerlingenkamer van Hufflepuff. Ik merkte hoe iedereen me vreemd aankeek, omdat ik in een pyjama door school rende, maar daar trok ik me niks van aan. Ik rende door en hoorde nog steeds voetstappen achter me aan komen. Vlug zei ik het wachtwoord ik rende de leerlingenkamer in, waar ik tegen Cedric aanknalde.
“Waar was je? We hebben je overal gezocht.” vroeg deze vrolijk, waarschijnlijk blij me gevonden te hebben.
“Ik was bij Hagrid en ben daar in slaap gevallen. Boven op…” begon ik, maar ik kapte mijn zin af. Sandra kwam nu naar beneden rennen en sprong zo ongeveer boven op me.
“Je bent erweer” gilde ze lachend en ik grijnsde.
“Op wie?” vroeg Cedric alsof er niks gebeurd was. Mijn lach verdween en ik keek even om me heen, of er niemand mee luisterde.
“Boven op Percy” mompelde ik en Cedric en Sandra begonnen te grijnzen.
“Dat is geweldig!” riepen ze en ik werd van beide kanten geknuffeld. Ik begon nu te lachen en probeerde me los te halen uit hun greep.
“Ik ga me even omkleden” zei ik en ik rende naar boven. Snel trok ik mijn gewaad aan en ik ging op bed zitten om mijn schoenen aan te trekken. Mijn vrienden zijn ook geweldig lief voor me.
Toen ik weer naar beneden kwam, liep ik met Cedric en Sandra de leerlingenkamer uit, om naar de Grote Zaal te gaan.
Opeens zag ik dat er iemand op zijn knieën zat en mij aankeek. Cedric en Sandra gingen bij de groep staan, die om ons twee heen stond en ze begonnen te joelen. Alleen Cedric en Sandra keken me ernstig aan.
“Lieve Mara…” begon hij.

**Bernou** · 20/07/06 - 01/01/09

People!

Na ongeveer de hele dag inspiratieloos geweest te zijn, hulpmiddelen (naar de wc gaan, ijsberen) van Emily x uitgeprobeerd te hebben en even uitgerust te hebben, heb ik eindelijk een stuk op papier. Om heel eerlijk te zijn; ik ben er nog best tevreden over...^^
Ik ga weer even wat mensen bedanken voor hun steun, in het maken van mijn verhaal.
christine_daae
_hp-gek_
fairy_princess
slytherin89
Addiie
Emily x
Magical
1991nicole
TheNoble&AncientLineB
En uit het reageertopic;
Myrthe
Kirstenxx

Heel veel leesplezier ^^

Liefs, Bernou

Hoofdstuk 18

“…” Ik wist niet wat ik hierop moest zeggen. Hij zat voor me, op zijn knieën en hij had me gezegd, wat ik liever niet wilde horen. Iedereen stond om ons heen te joelen en ik stond met een mond vol tanden. Wat moest ik hier nu op zeggen? Ik bedoel, hij zat voor me en maakte een hele preek over dat ik ‘oh zo lief’ zou zijn. Ik wist nu echt niet meer wat ik van hem moest denken. Moest ik hem nu wel, of moest ik hem nu niet vertrouwen?
Ik was zo verzonken in mijn gedachten, dat ik niet gemerkt had dat hij was opgestaan en naar me toe was gelopen. Toen ik opkeek stond Pete recht tegenover me en iets te dicht tegen me aan, als je het mij vraagt.
“Zou jij mijn vriendin willen zijn?” vroeg hij tenslotte. Had ik nou de hele preek gemist? Ik keek hem vreemd aan en ik hoorde hoe iedereen om ons heen begon te joelen, behalve Cedric, Sandra en Percy. Wacht heel even; Percy juichte niet. Zou hij niet willen dat ik en Pete een stelletje werden? Zou hij het niet willen? Opeens voelde ik opluchting, misschien wilde Percy niet dat ik een vriendje kreeg zodat hij nog kans maakte. Snel schudde ik de gedachte uit mijn hoofd, natuurlijk niet, hij was waarschijnlijk alleen bezorgd.
“Zeg ja! Zeg ja!” Ik keek op en zag dat veel mensen riepen dat ik ‘ja’ moest antwoorden op zijn vraag.
“Het spijt me, maar je hebt me bedrogen, gekwetst en je hebt me pijn gedaan. Denk je nu echt dat ik jou ooit als vriendje zou willen?” vroeg ik hem en ik duwde hem kwaad opzij, toen ik hem passeerde. Gelukkig vertelde mijn hart me dat ik de goede keuze had gemaakt en ik mijn kwade blik, ging over in glimlachen. Ik wilde naar Sandra en Cedric lopen, maar deze waren nergens meer te bekennen. Sandra, Cedric en Percy waren er allemaal vandoor gegaan. Dat was nu ook niet bepaald aardig.
“Mara!” hoorde ik iemand roepen en ik draaide me om. Even was ik bang dat het Pete was, maar het was Harry die me riep. Hij kwam op me af lopen, samen met Ron, Hermelien en Ginny.
“Mara, ik moest je dit geven” zei Harry en hij overhandigde mij een briefje. Ik keek even naar het briefje, maar ik durfde het nog niet te openen.
“Van wie is het?” vroeg ik voorzichtig, maar Harry schudde zijn hoofd.
“Het spijt me, maar dat mocht ik je niet vertellen” zei hij grijnzend, hij draaide zich om en liep met zijn vrienden weg. Ik keek nogmaals naar het briefje en liep ermee naar de Grote Zaal. Gelukkig zag ik dat Cedric en Sandra al aan tafel zaten. Waarschijnlijk hadden ze het voorval met Pete niet meer aan kunnen zien. Ik stopte het briefje snel in de zak van mijn gewaad en ging toen naast ze zitten.

[..]

Ik had eindelijk vrij, na een stuk of zeven lesuren gehad te hebben. Ik zakte op een zetel neer, in de leerlingenkamer en zuchtte. Ik had net twee uur Toverdranken gehad en dat viel niet bepaald mee, aangezien Snape in een nóg slechtere bui was dan anders. Ik legde mijn hoofd achter op de leuning van de zetel en zuchtte nogmaals. Ik haatte schooldagen en al helemaal als ze zo lang duurden.
Na een tijdje besloot ik mijn gewaad maar eens uit te trekken en gewoon in een makkelijk shirt en trainingsbroek rond te gaan lopen. Ik was toe aan een setje vrije tijd kleding dragen, want het gewaad werd ik ook zat. Het klinkt misschien alsof ik ongelofelijk chagrijnig was, maar dat viel reuze mee.
Ik liep de trap op naar de slaapzalen en haalde een trainingsbroek en een shirt van mijn broer uit mijn hutkoffer. Mijn gewaad trok ik uit, maar ik merkte niet dat het briefje, dat ik aan het begin van de dag van Harry had gekregen, uit mijn zak viel. Snel trok ik mijn andere kleren aan en toen liet ik me op het bed zakken. Ik keek naar de grond en zag opeens het briefje liggen. Het vreemde was, dat ik ernaar bleef kijken, zonder dat ik de drang voelde om het op te rapen. Tegen mijn eigen wil in, pakte ik het briefje van de grond, maar ik vouwde het niet open. Ik was, om eerlijk te zijn, bang om te lezen wat erin zou staan. Een kwartier lang zat ik met het briefje in mijn handen, te staren naar de buitenkant ervan. Ik wist niet wat ik ermee aan moest, Harry deed zo geheimzinnig over het briefje en dat leek hij zelfs vermakelijk te vinden. Net of het grappig was, dat ik nu niet wist wie het geschreven had. Misschien is het leuk om een ‘geheim’ briefje te krijgen, maar niet op het moment dat ik Pete had afgewezen. Straks was het nog een kwaad briefje van Pete. Ik schrok op toen de deur dichtsloeg, Sandra binnen rende en het briefje uit mijn handen trok.
“Zo Mara, geheime liefde?” vroeg ze me lachend, terwijl ze op haar eigen bed ging zitten. Ik stond gelijk op en liep naar haar toe.
“Ik weet het niet. Ik weet niet van wie het is, noch dat ik weet wat erin staat” zei ik en Sandra keek me vragend aan.
“Heb je dit nog niet gelezen? Hoelang heb je het al?”
“Sinds vanochtend” Sandra haar mond viel open van verbazing. Als zij zo’n briefje had gekregen, had ze het gelijk geopend.
“Mara, we gaan dit nu meteen openen, of anders…” zei ze en ze grijnsde. Okay, dit was zo’n typische Sandra zin. Of anders…Maar niet zeggen wat er anders zou gebeuren. Dat gaf je nooit méér keus, dan het doen wat er gezegd werd. Ik pakte voorzichtig het briefje uit de handen van Sandra en vouwde het open. Mijn ogen gingen snel over het papier en ik keek verbaasd op, toen ik het helemaal gelezen had. Sandra had het niet meegelezen en keek me lachend aan.
“Komaan Mara! Lees het voor!” riep ze en ik knikte zachtjes. Ik richtte me weer op het perkament en begon deze keer hardop voor te lezen.

**Bernou** · 20/07/06 - 01/01/09

People!

Weer een nieuw stukje, uit Mara haar leven. Misschien een leuk stukje, misschien een stom stukje, maar dat is aan jullie om uit te maken ^^
Ik ga weer even wat mensen bedanken voor hun steun, in het maken van mijn verhaal.
christine_daae
_hp-gek_
fairy_princess
slytherin89
Addiie
Emily x
Magical
1991nicole
TheNoble&AncientLineB
En uit het reageertopic;
Myrthe
Kirstenxx

Veel leesplezier!

Liefs, Bernou

Hoofdstuk 19

Lieve Mara,

Ik zou je graag om acht uur bij het meer zien. Ik wil je graag spreken over iets, iets wat ik je al heel lang wil vertellen.
Ik hoop echt dat je er vanavond bent, want ik moet het je nu vertellen. Ik heb dit al veel te lang uitgesteld.

Liefs, …..

Nadat ik het briefje had voorgelezen, viel ook de mond van Sandra open. Ik keek haar even aan en richtte me toen weer op het briefje. Het was maar een kort briefje, maar toch haalde het veel vragen in me op. Wie zou dit geschreven hebben? Wat had deze persoon al zolang uitgesteld, om me te vertellen? Het handschrift én de manier van schrijven, kwamen me beide niet bekend voor. Eigenlijk werd ik best nieuwsgierig naar de schrijver van het briefje, maar aan de andere kant was ik bang om het te weten. Ik zat diep in mijn gedachten toen Sandra de stilte verbrak.
“Dus Mara! Een Blind Date vanavond!” riep ze lachend en ze sprong boven op me. Ik duwde haar lachend van me af, maar keek haar toen serieus aan.
“Ik weet niet of ik moet gaan Sandra. Wie weet is het Pete wel” zei ik zacht en ik keek naar mijn voeten die voor het bed bungelden en hield het briefje in mijn hand geklemd. Ik moest er niet aan denken dat Pete er zou staan.
“Misschien is het Percy wel” lachte Sandra en nu begon ik ook te grijnzen. Percy zou er niet staan, natuurlijk niet. Waarom zou Percy me om acht uur bij het meer willen zien? Misschien had hij weer problemen met verliefdheid, maar daar ging ik niet vanuit. Nee, ik was er bijna zeker van dat Percy het niet zou zijn. Ik stond langzaam op en stopte het briefje in mijn broekzak. Ik liep een beetje rond door de kamer en ik luisterde maar half naar Sandra, die stond te schreeuwen hoe ik eruit moest zien vanavond.
“Je moet een jurk aan! Of een rok en ik ga je haar doen!” riep ze enthousiast. Ik grijnsde en trok haar mee de slaapzaal uit.
“Kom op Sandra, dat zien we dan wel weer. Eerst gaan we eten, want ik verga echt van de honger” zei ik lachend en Sandra knikte, tot mijn genoegen, instemmend.
“Maar daarna is het make-over tijd!” zei ze nog, maar ik reageerde niet. Ik had eigenlijk geen zin om helemaal opgemaakt en mooi gemaakt te worden. Zag ik er dan zo slecht uit in mijn normale kleding?
Samen liepen we de leerlingenkamer uit, opweg naar de Grote Zaal. Ik sjokte door de gangen, terwijl Sandra, in tegenstelling tot mij, stond te springen en te huppelen. Het leek erop dat Sandra meer zin had in mijn ‘date’ dan dat ik dat zelf had.
We liepen samen de Grote Zaal in en ik plofte naast Cedric neer, die al in de Grote Zaal zat. Waarom was hij altijd eerder binnen dan ons?
“Hey treuzelaars” zei Cedric en hij grijnsde breed naar Sandra, die plagend haar tong naar hem uitstak.
“Hoi” mompelde ik en ik pakte een lepel aardappelen uit een kom. Ik zag hoe Sandra iets in Cedric zijn oor fluisterde en hoe Cedric me opeens veelbelovend aankeek.
“Wat?” vroeg ik geïrriteerd, maar Cedric bleef me lachend aanstaren. Hij strekte nu zijn arm naar me uit en hield zijn hand plat voor me. Ik snapte niet wat hij bedoelde en probeerde toen maar iets, door op zijn hand te slaan.
“Komaan, dat briefje” zei hij lachend en nu begreep ik pas wat hij bedoelde. Best logisch dat ik het begreep, nu hij gezegd had wat ik moest doen. Ik haalde het briefje uit mijn zak en gaf het aan Cedric, die meteen begon te lezen.

[..]

Het was tien voor acht en ik ijsbeerde door de leerlingenkamer. Om eerlijk te zijn had ik geen zin om te gaan, omdat ik bang was dat Pete er zou staan, maar aan de andere kant vond ik het best leuk en spannend.
“Sta nu stil!” riep Sandra geïrriteerd en ik hield halt voor haar neus.
“Perfect!” zei ze en ze keek naar Cedric, die instemmend knikte. Ik droeg een groen zomerjurkje en groene schoentjes om mijn voeten, met een grote strik aan de voorkant. Alle kleren waren van Sandra en ze had me gedwongen om ze aan te trekken. Het ergste was nog, dat ik een ongelofelijke hekel aan jurkjes had en ik snapte niet dat Sandra me dwong om dit te dragen. Ik schudde mijn hoofd, dit kon dus echt niet.
“Sandra, ik ga mijn eigen kleren aandoen. Hierin ben ik mezelf niet meer” zei ik en ik passeerde haar, opweg naar de slaapzaal. Sandra riep me nog iets na, maar dat hoorde ik al niet meer. Ik trok snel een makkelijke broek uit mijn hutkoffer en pakte ook nog het hippe shirtje, dat over de rand van mijn bed hing. Ik trok mijn gympen aan en liep toen weer naar beneden.
“Ik ben weg!” zei ik en ik hoorde Sandra en Cedric lachen.
“Wat nu weer?” vroeg ik, toen ik me in de deuropening omdraaide. Sandra wuifde me met haar hand weg en ging toen op de bank zitten, met Cedric naast haar.
“Ga nu maar” zei ze en ik deed maar wat me gezegd werd. Ik liep zenuwachtig alle gangen door, tot ik bij de buitendeuren aankwam. Ik stond even stil en bekeek de houten deuren grondig. Ik wist niet of ik het nu moest doen, of juist niet moest doen. Ik bedoel, straks stond Pete daarbuiten op me te wachten. Ik zuchtte even diep en liep toen de buitenlucht in. Ik keek richting het meer en ik zag dat er een zwarte schim over het meer stond te kijken. Om eerlijk te zijn, durfde ik geen stap meer te verzetten. Ik stond als aan de grond genageld en bleef naar de schim staren, die zich niet verroerde. Tegen mijn wil ik, zette ik een kleine stap en liep ik langzaam naar het meer toe. Ik zag hoe de schim groter werd en duidelijker zichtbaar werd, wie er nu eigenlijk stond. Toen ik dichterbij was, merkte ik dat het Pete niet kon zijn die er stond. Dit gaf me meer moed verder te lopen en ik zette nog een aantal stappen in de richting van het meer.
Toen ik aankwam draaide de jongen zich naar me om en glimlachte hij naar me.
“Ik ben blij dat je bent gekomen”

**Bernou** · 20/07/06 - 01/01/09

People!

Hoofdstuk 20 alweer, een hoofdstuk wat voor sommigen erg leuk gaat zijn, maar voor sommigen ook heel jammer. Tja, dat lezen jullie nog wel in dit hoofdstuk ^^
Ik wil wel weer even mensen bedanken.
christine_daae
_hp-gek_
fairy_princess
slytherin89
Addiie
Emily x
Magical
1991nicole
TheNoble&AncientLineB
En uit het reageertopic;
Myrthe
Kirstenxx

Heel veel leesplezier!

Liefs, Bernou

Hoofdstuk 20

Ik keek hem met grote ogen aan. Ik had hem hier wel als láátste verwacht. Percy glimlachte naar me, maar ik bleef hem, met mijn verbaasde blik, aankijken. Ik begreep er niks van, wat zou Percy me moeten vertellen?
“Jíj bent de schrijver van het briefje?” vroeg ik hem voorzichtig en Percy zijn glimlach ging over in een grijns.
“Ja, ik ben de schrijver van het briefje. Verbaast het je?” vroeg hij aan me en ik knikte verslagen. Natuurlijk verbaasde het me. Ik had dus nooit verwacht dat Percy hier zou staan en wat zou hij willen vertellen?
“Ja, om eerlijk te zijn wel” mompelde ik en Percy zijn glimlach leek niet te kunnen verdwijnen. Ik glimlachte waterig naar hem, maar bleef verbaast over het feit, dat híj het briefje had geschreven. Hij mocht me nu ook wel vertellen wat hij zolang had uitgesteld om me te vertellen.
“Mara…” begon hij en ik keek hem vragend aan. Zou hij nu al gaan vertellen wat hij al zolang had uitgesteld? Ik keek hem aan met een nieuwsgierige blik en hij glimlachte weer.
“Ga anders eerst even zitten” zei hij en hij stak zijn hand uit, waarschijnlijk om me over de gladde stenen bij het meer te begeleiden. Ik nam zijn hand aan en ik voelde dat alle vlinders weer losgelaten werden. Dit moest ik even beseffen; Percy Weasley pakte mijn hand! Hij bracht me naar een boom, waar hij tegenaan ging zitten en me wenkte dit ook te doen. Ik nam naast hem plaats en keek uit over het meer. Het begon al te schemeren, maar het was nog lang geen tijd om naar de leerlingenkamers te gaan. Dat hoopte ik tenminste niet, anders zou Hufflepuff straks weer 10 punten armer zijn, nu ik hier met een Hoofdmonitor zit.
Ik keek naar Percy, die leek na te denken, over wat hij moest zeggen en na een tijdje keek hij me aan.
“Mara..” zei hij weer en ik keek hem weer vragend aan. Om eerlijk te zijn, hoopte ik dat hij nu zou vertellen wat hij wilde vertellen.
“Wil je misschien wat drinken?” zei hij zenuwachtig en ik schudde mijn hoofd. Okay, wilde hij het nu zolang uitstellen tot het niet meer kon? Soms begrijp ik echt niks van jongens.
“Nee bedankt, ik heb geen dorst” zei ik en ik glimlachte naar hem. Het was een tijdje stil, toen Percy de stilte verbrak.
“Heb je het koud?” vroeg hij. Zonder op mijn antwoord te wachten trok hij zijn vest uit en legde hij het over mijn schouders. Om eerlijk te zijn had ik het inderdaad koud en voelde het heel erg goed zo. Ook al had hij me nog steeds niks verteld. Daar zat ik dan, tegen een boom, Percy zijn vest over mijn schouders, met Percy dicht naast me, die alleen een T-Shirt droeg en het meer voor onze neus. Ik voelde me erg goed zo, Percy naast me was geweldig, dat hij me zijn vest gaf om warm te blijven was nóg beter, maar ik werd nu wel nieuwsgierig naar wat hij me wilde vertellen.

[..]

Het was alweer bijna twee uur later en Percy had me nog steeds niet verteld wat hij me wilde vertellen. Ik snapte het niet, wat hield hem tegen? In die twee uren was er weinig gezegd, eigenlijk bijna niks. Het leek erop dat Percy niet meer zou zeggen, wat hij wilde zeggen. De hele avond zag hij er al uit, alsof hij nadacht over hoe hij het over zou brengen. Zou het dan zo erg zijn?
“Laten we naar binnen gaan, het is al bijna 10 uur” zei hij zacht en hij stond op. Weer stak hij zijn hand uit, om me zo over de gladde stenen te kunnen begeleiden. Ik kwam ook overeind en nam zijn hand aan, waarna we naar het gras liepen. Daar liet hij mijn hand los en zo liepen we terug naar het kasteel. De hele weg naar het kasteel werd er geen woord gezegd. We keken beide voor ons uit, naar de grote houten deuren en daarvoor hielden we halt.
“Ik zal met je meelopen naar de leerlingenkamer” zei hij en hij glimlachte weer. Ik knikte dankbaar en toen liepen we het kasteel in. De gangen waren al erg donker en ik zag geen hand voor ogen. Ik wankelde een beetje door de gangen en botste af en toe tegen de muur aan. Ik was ook zo stom geweest om mijn wand te vergeten!
“Gaat het Mara?” hoorde ik Percy vragen en ik knikte, maar besefte daarna pas dat hij dat niet kon zien.
“Een beetje, maar heb jij je wand misschien op zak?” vroeg ik zacht en ik hoorde dat hij iets uit zijn gewaad haalde en een spreuk mompelde. Opeens verscheen er licht en ik zag dat Percy me glimlachend aankeek.
“Zo beter?” zei hij en ik knikte.
“Perfect” zei ik en ik grijnsde. Dit was, om eerlijk te zijn; geweldig. Met Percy Weasley door de donkere gangen lopen, was gewoonweg leuk.
Toen we langs de Gryffindor leerlingenkamer kwamen, zag ik dat de Dikke Dame al lag te slapen en ik hoorde dat ze snurkte. Ik grijnsde even en liep toen door, achter Percy aan.
Toen we eindelijk bij de Hufflepuff leerlingenkamer aankwamen stopte ik voor de ingang, waar ook Percy gestopt was. Aangezien hier licht was, mompelde Percy een spreuk en stopte hij zijn wand weg. Ik keek hem even, diep in zijn mooie ogen, aan en ik merkte dat hij glimlachte. Het was een tijdje stil, toen ik de stilte verbrak.
“Percy?” Ik zag dat hij me vragend aankeek en glimlachte weer eens.
“We hebben twee uur bij het meer gezeten, maar je hebt me nog niet verteld wat je me wilde vertellen” zei ik en ik probeerde het alles niet op te dringen. Ik keek hem vragend aan en Percy glimlachte.
“Ik weet het, maar het is gewoon..” Percy stopte even met praten en hij begon met zijn eigen vingers te spelen.
“...het is gewoon moeilijk om te zeggen” mompelde hij, maar ik vertikte het nu iets te zeggen. Ik keek hem nog steeds vragend aan, maar Percy keek nu naar zijn voeten. Na een tijdje keek hij me weer aan, recht in mijn ogen.
“Mara…Ik ben verliefd op je”

**Bernou** · 20/07/06 - 01/01/09

People!

Ik heb allemaal positieve reacties gekregen op mijn vorige stukje. Zo ongeveer iedereen was ontzettend blij dat Percy het eindelijk had gezegd, behalve ikzelf [a] .. Heel gemeen misschien, maar ik had het liever nog wat uitgesteld, bedacht ik me een dag nadat ik het stuk had gepost. Ik had nog erg goede ideeën om ertussen te doen, maar dat zal ik nu nog proberen in het verhaal te proppen.
Well, ik ga weer even mensen bedanken voor hun reacties, die mij toch door laten gaan met dit verhaal en ik zal stoppen met het typen van het voorwoord, zodra ik alle mensen bedankt heb [a].
christine_daae
_hp-gek_
fairy_princess
slytherin89
Addiie
Emily x
Magical
1991nicole
TheNoble&AncientLineB
En uit het reageertopic;
Myrthe
Kirstenxx

Veel leesplezier!

Liefs, Bernou

Hoofdstuk 21

Ik keek Percy, met grote ogen en open mond, aan. Zei hij nu echt dat hij verliefd op me was? Zei hij dat nu echt, of heb ik me het verbeeld. In mijn buik was er een groter feest dan ooit tevoren en ik had het gevoel alsof alles, om mij en Percy heen, verdween.
“Mara?” vroeg Percy me opeens. Ik keek op en sloot mijn mond omdat mijn, open gezakte, mond er nogal stom uitzag. Ik keek hem vragend aan en hij leek te begrijpen dat hij me kon vertellen wat hij wilde zeggen.
“Mara, ik hoop echt dat ik niks verkeerds heb ge-“ begon hij, maar voordat hij zijn zin af kon maken, was ik hem om zijn nek gevlogen. Volgens mij had ik me nog nooit in mijn leven zo goed gevoeld en ik kon me niet bedenken, hoe het allemaal nog beter kon worden.
Na een tijdje maakte ik me los uit de omhelzing en ik keek Percy glimlachend aan. Hij glimlachte ook en we wisten allebei, dat we niks hoefden te zeggen. Ik zag hoe Percy zijn hand uitstak en ik voelde hoe hij zachtjes over mijn wang streelde. Mijn glimlach werd breder en ik voelde me alsof ik de hele wereld aankon. Mijn dag kon nu echt helemaal niet meer stuk.! Ik glimlachte naar hem en ik zag dat zijn ogen straalden. Was hij echt zo blij dat hij het gezegd had? Ik denk niet dat hij zo blij kan zijn dan dat ik nu ben. Percy bleef naar me glimlachen en ik zag hoe Percy zijn gezicht, dichter bij het mijne kwam. Ik voelde zijn adem in mijn gezicht en, om eerlijk te zijn, werd ik een beetje zenuwachtig. Ik had nog nooit met een jongen gekust! Opeens werd ik uit mijn gedachten gehaald, doordat ik voelde hoe hij zijn lippen op de mijne drukten en hierdoor werd ik nog gelukkiger dan dat ik al was. Ik kuste hem zachtjes terug en ik was, om eerlijk te zijn, erg bang om iets fout te doen. Tja, dit was wel mijn eerste zoen! Toen hij zijn hoofd terug trok, was het enige wat ik kon doen; glimlachen. Hij grijnsde en keek me veelbelovend aan.
“Ik denk dat het tijd is om naar de leerlingenkamers te gaan” zei hij en nu grijnsde ik ook. Ik knikte instemmend en ik zag hoe Percy zijn wand uit zijn gewaad haalde.
“Dan zie ik je..morgen wel, denk ik” mompelde ik en ik voelde hoe Percy nog een snelle kus op mijn lippen drukte. Kon mijn dag nog beter? Ik keek Percy na, totdat hij uit het zicht verdwenen was en draaide me toen met moeite om. Ik mompelde het wachtwoord en liep zachtjes de leerlingenkamer binnen. Er was niemand meer in de leerlingenkamer te bekennen, dus ik sloop naar boven, opweg naar de slaapzaal. Toen ik de deur van de slaapzaal open deed, voelde ik hoe iemand me opeens besprong.
“Mara!” riep Sandra, terwijl ze boven op me lag.
“Wie was het? Hoe was het? En … Ach, je moet me gewoon alles vertellen” ratelde ze aan één stuk door. Ik grijnsde en zag toen dat Cedric ook uit de meisjesslaapzaal vandaan kwam. Cedric? Wat moest die in de meisjesslaapzaal?
“We hebben op je gewacht, maar we kunnen beter naar de leerlingenkamer gaan om alles te bespreken” zei hij fluisterend en ik keek hem vreemd aan. Zijn gave voor gedachten lezen, wordt steeds wat beter. Sandra klom van me af en Cedric hielp me overeind. Met z’n drieën slopen we naar de leerlingenkamer en daar ploften we op de bank.
“Mara! Vertel!” zeiden Cedric en Sandra tegelijk en ik grijnsde weer. Ik haalde diep adem en wist toen hoe ik moest gaan beginnen.
“Het was Percy bij het meer…” begon ik mijn verhaal en Sandra begon te gillen terwijl ze weer boven op me sprong. Ik zag hoe Cedric grijnsde, maar lekker op de bank bleef zitten.
“Wat wilde hij? Wat wilde hij, Mara?!” riep ze vrolijk en ik begon nu te lachen. Sandra kon soms zo ongelofelijk vreemd zijn.

[..]

“Hij heeft je gezoend!? Hij heeft je-“ Sandra kon haar zin niet verder afmaken, omdat ik haar afkapte.
“Ja, hij heeft me gezoend” zei ik kort en ik grijnsde breed. Cedric was nu opgestaan en Sandra volgde zijn voorbeeld.
“Weet je hoe geweldig dit is?” vroeg Cedric rustig en ik knikte. Ik knikte instemmend, want ik voelde me ook geweldig en ik kon nergens anders meer aan denken dan aan Percy.
Sandra en Cedric omhelsden me beide en het leek alsof ze net zo blij waren, als ik dat was.
“Misschien is het nu een goed idee om te gaan slapen. Het is morgen weer vroeg dag en het is nu..” Cedric keek even op de klok en richtte zich toen weer op ons. “..kwart over één” Ik gaapte even kort en knikte toen instemmend. Misschien was het niet zo’n slecht idee om nu te gaan slapen. Het idee dat ik dan Percy weer snel zou zien, maakte het allemaal nóg beter.

[..]

De volgende ochtend stapte ik vrolijk mijn bed uit en nam ik een snelle douche. Iedereen op de zaal sliep nog en ik probeerde zo stil mogelijk te doen. Toen ik de badkamer uitliep, stond Sandra al voor de deur te wachten.
“Hèhè, dat moest maar even duren hè” zei ze lachend en ik knikte grijnzend.
“Dat ben je toch wel van me gewend?” vroeg ik onschuldig en Sandra knikte overdreven, terwijl ze de badkamer in liep.
Ik trok snel mijn gewaad aan en was bezig mijn schooltas in te pakken, toen Sandra de badkamer uitliep. Ook zij trok snel haar gewaad in en had, tot mijn verbazing, haar schooltas al ingepakt. Samen liepen we naar beneden, waar we Cedric aantroffen.
“Hey Cedric!” zei ik vrolijk en Cedric grijnsde.
“Goedemorgen” mompelde hij en ik zag hoe hij Sandra een kus gaf. Zou Percy dat vandaag ook bij mij doen?
Met z’n drieën liepen we de leerlingenkamer uit, de gangen door, opweg naar de grote zaal. Onderweg zag ik opeens dat er iemand met grote passen naar me toe kwam lopen en dat deze stopte voor mijn neus.
“Jij rotkind! Waarom heb je me dit aangedaan!?”

**Bernou** · 20/07/06 - 01/01/09

People!

En hoofdstuk 22 is af, dus ik ga hem posten ^^ Ik heb op mijn vorige stuk niet veel reacties gehad, maar dat heeft me niet belemmerd om verder te schrijven...^^ Vandaar hier weer een nieuw hoofdstuk.
Ik hoop dat jullie het een beetje een leuk stuk vinden, want ik heb er mijn best op gedaan hoor : )
Dan ga ik weer even mensen bedanken voor hun reacties;
christine_daae
_hp-gek_
fairy_princess
slytherin89
Addiie
Emily x
Magical
1991nicole
TheNoble&AncientLineB
En uit het reageertopic;
Myrthe
Kirstenxx

Veel leesplezier!

Liefs, Bernou

Hoofdstuk 22

Ik zag hoe Penelope me kwaad aanstaarde en ik keek angstig naar de groep jongens die achter haar stonden. Zouden dat vrienden van haar zijn en zouden ze me iets aandoen als ik Percy niet aan Penelope ‘terug zou geven’? Ik was bang, erg bang en dat terwijl ik wist dat Cedric en Sandra nog achter me stonden en me op elk moment konden helpen.
“Je tong verloren, kleintje?” riep ze sarcastisch, maar nog wel steeds erg kwaad, terwijl ze dreigend op me af kwam lopen. Ik deinsde angstig achteruit en voelde dat ik tegen Cedric opbotste.
Penelope en de jongens, die achter haar stonden, hadden ondertussen hun wands gepakt en nu volgden Sandra, Cedric en ik hun voorbeeld. Daar stonden we dan, met z’n drieën tegen een hele groep jongens en Penelope, onze wands op elkaar gericht. Dit konden we niet winnen.
“Incarcerous” riep Penelope en ze had haar wand op mij gericht. Ik zag hoe er touwen op me af vlogen en ik keek angstig naar de touwen en durfde me niet te bewegen. Opeens ging Cedric voor me staan, ik zag hoe de touwen hem raakten, vastbonden en hoe Cedric met een harde klap op de grond viel en hij niet meer bewoog. Sandra en ik keken allebei geschokt naar Penelope, die hard en schel begon te lachen. We knielden naast Cedric op de grond neer en ik zag dat er een straaltje bloed uit zijn mond liep. Ik pakte mijn wand van de grond en richtte het op Penelope, die opeens, zonder enige reden, kreunend van de pijn op de grond viel. Ik keek verbaasd naar Penelope, met mijn wand op haar gericht, toen iemand me opeens bij mijn gewaad vastgreep. Toen ik omkeek zag ik dat het Snape was en dat Draco Malfoy, Cedric en Sandra vastgegrepen had. Ik haalde opgelucht adem, toen ik zag dat Cedric weer overeind stond en naar me glimlachte.
“Naar Professor Sprout” riep Snape kil naar Malfoy. Malfoy knikte en kreeg een gemene grijns op zijn gezicht. Ik zag hoe Crab en Goyle achter de muur vandaan kwamen en ik voelde hoe Snape me losliet, maar Crab me gelijk weer vastgreep en me meetrok.
We stopten voor de deur, van de kamer van Professor Sprout en Malfoy klopte hard op de deur.
“Binnen” hoorden we iemand roepen en Malfoy opende de deur en hij duwde ons naar binnen.
“Deze drie leerlingen van u, hebben een onschuldig meisje vervloekt” zei hij gevaarlijk.
“Ik denk dat u de straf het best kunt bepalen” zei hij en hij liep samen met Crab en Goyle de kamer uit. Ik snapte niet wat er aan de hand was, we hadden niemand vervloekt! Penelope had ons juist aangevallen!
“Maar professor, ik, wij-“ begon ik zachtjes, maar Professor Sprout onderbrak me, voordat ik mijn zin had afgemaakt.
“Jullie hebben de regels overtreden en ik kan dit niet door de vingers zien, zoals jullie zullen begrijpen. Vooral jou niet Cedric, je bent een Hoofdmonitor! Ik had wel beter van je verwacht” Professor Sprout wordt opeens onderbroken, als er op de deur wordt geklopt. Zonder op enig antwoord te wachten, gaat de deur open en wordt Percy zichtbaar.
“Oh sorry, stoor ik?” vraagt hij en hij wil de kamer alweer uitlopen als Professor Sprout hem terug roept.
“Blijf maar even, meneer Weasley. Ik ga je hier nog nodig hebben” Percy knikte en kwam langzaam verder de kamer binnen. Hij keek vragend naar Cedric, Sandra en mij, maar wij hielden veilig onze mond.
“Ik wil dat jullie het meer schoonmaken en vrij maken van dieren en planten die niet in ons meer thuishoren. Percy, jij begeleid ze en ik wil dat je ze in de gaten houdt, zodat ze er niet tussenuit knijpen” sloot Professor Sprout haar verhaal af. Ik keek haar vragend aan en ik keek hoopvol naar Percy, die instemmend knikte naar Professor Sprout.
“Maar Professor…” begon ik, maar Professor Sprout onderbrak me weer.
“Ademen onder water zal ik voor zorgen met een spreuk” zei ze, alsof ze mijn gedachten kon lezen. Ik knikte en liep toen samen met Cedric, Sandra en Percy de kamer uit, opweg naar het meer. Gelukkig hadden we vandaag geen lessen, omdat het weekend was, want anders hadden we daar ook nog problemen mee gehad.
Toen we op de gang liepen wilde Percy zijn mond open doen, om iets te vragen, maar ik legde mijn vingers op zijn lippen, ten teken dat hij niks hoefde te zeggen.
“Penelope” mompelde ik, maar Percy wilde blijkbaar het hele verhaal horen, want hij wilde weer zijn mond openen. Voordat Percy iets kon zeggen ging ik verder met mijn verhaal.
“Ze is kwaad op me, wilde me vervloeken, zag Snape en deed of ik haar vervloekt had en toen kregen we deze straf” ratelde ik aan één stuk door. Percy knikte en hield deze keer zijn mond gesloten. Stilzwijgend liepen we de school uit, opweg naar het meer. Tot onze verbazing, stond Professor Sprout daar op ons te wachten. Ze keek ons streng aan en sprak over Cedric, Sandra en mij een spreuk uit, zodat er een luchtbel om onze mond en neus verscheen.
“Als er iets gebeurd, wat gevaarlijk kan zijn, laat met een spreuk een rode vonk ontsnappen uit je wand en hem boven het water uitkomen. Dan kunnen wij naar beneden gaan om jullie te helpen.” zei ze en we knikten instemmend.
Zuchtend liepen we het water in, toen we ook nog speciale zwemhanden en voeten kregen en toen doken we allemaal onder water, met onze wand in de aanslag. Ik baalde, ik baalde ontzettend, want we hadden helemaal niks gedaan.
Toen ik opkeek zag ik dat Cedric en Sandra opeens nergens meer te bekennen waren. Ik keek even bang om me heen, maar ik zag toen dat verderop wat wier bewoog en ging er vanuit dat het Cedric of Sandra geweest moest zijn.
Langzaam zwom ik naar de bodem toe en ik voelde hoe ik met mijn voet ergens in verstrikt raakte. Ik zag hoe er een klein puntig visje op me af kwam zwemmen en mijn bel raakte, waardoor hij uit elkaar spatte. Ik vuurde zo snel mogelijk een rode vonk af en hoopte dat deze gezien werd, maar nadat ik dat gedaan had, viel mijn wand uit mijn handen en had ik het gevoel dat dit mijn laatste moment kon zijn. Met mijn voet probeerde ik me los trekken, maar het had geen zin.
Ik werd bang, erg bang en ik zag hoe alles opeens zwart werd voor mijn ogen, waardoor ik niet meer merkte dat iemand mee meetrok naar boven.

**Bernou** · 20/07/06 - 01/01/09

People!

Het heeft even moeten duren, maar mijn inspiratie was nul, school is ook steeds drukker enzovoort. Maar lang wachten hoort te belonen, dus hier is een nieuw stukje, waarvan ik zeker hoop dat het bevalt ^^
En ik ga ook weer mensen bedanken. Het minder leuke is dat ik denk bijna te gaan stoppen. Ik krijg nog amper reacties en daarbij raakt mijn inspiratie op. Ik hoop dat ik nog inspiratie krijg, anders is het over denk ik xD
Bedankt aan de volgende mensen;
christine_daae
_hp-gek_
fairy_princess
slytherin89
Addiie
Emily x
Magical
1991nicole
TheNoble&AncientLineB
En uit het reageertopic;
Myrthe
Kirstenxx

Veel leesplezier!

Liefs, Bernou

Hoofdstuk 23

Ik opende langzaam mijn ogen en zag overal witte muren om me heen. Voorzichtig probeerde ik rechtop te gaan zitten, maar ik voelde hoe iemand me terug in bed duwde. Een beetje druk op mijn longen, maakte het dat ik moeilijk ademde, maar gelukkig leefde ik nog!
Toen ik opzij keek zag ik dat Cedric, Sandra en Percy me bezorgd aankeken. Ik glimlachte flauwtjes, maar merkte toen dat er ook nog iemand aan de andere kant van het bed zat. Ik draaide mijn hoofd en ik zag dat Pete met gebogen hoofd, naast mijn bed zat.
“Pete?” mompelde ik bijna onverstaanbaar en ik zag hoe Pete zijn hoofd ophief en waterig glimlachte. Aan zijn ogen te zien, had hij gehuild. Zou hij gehuild hebben om mij? Ik voelde hoe iemand mijn hand vastpakte en ik merkte dat het Percy was.
“Percy?” vroeg ik voorzichtig en hij knikte, ten teken dat ik kon vragen wat ik wilde.
“Wat is er gebeurd?” Percy zuchtte even zachtjes en haalde toen diep adem.
“Onder water is je luchtbel geknapt..Je bent verstrikt geraakt in het meer en zag dat je een rode vonk afvuurde. Ik ben naar binnen gerent om Professor Sprout te halen, maar ik was niet de enige die de vonk gezien had” zei hij en ik keek hem vragend aan. Wie had de vonk dan nog meer gezien? Zonder dat ik de vraag hoefde te stellen, ging Percy verder met zijn verhaal.
“Pete zag de vonk ook en is gelijk het water in gedoken, om jou er vervolgens bewusteloos uit te halen” sloot hij zijn verhaal af. Ik keek Percy met grote ogen aan. Had Pete, de jongen die ik haat sinds mijn uitje met hem, mij gered? Ik draaide mijn hoofd en zag dat Pete me met behuilde ogen aankeek. Was hij dan echt bezorgd om mij en was hij echt niet zo als ik dacht dat hij was?

[..]

Na twee dagen in de ziekenzaal te hebben gelegen en veel bezoekjes van Percy, Cedric, Sandra én Pete te hebben gehad, mocht ik de ziekenzaal eindelijk verlaten. Ik glimlachte opgetogen en huppelde vrolijk de ziekenzaal uit. Eindelijk hoefde ik niet meer tegen die verschrikkelijk witte muren aan te kijken. Ik liep de gangen door en liep door naar de leerlingenkamer. De eerste week mocht ik geen lessen volgen van Madame Pomfrey, maar dat maakte me helemaal niets uit. Toen ik het wachtwoord zei bij de leerlingenkamer en ik niet binnen werd gelaten, keek ik verslagen naar de dichte deur. Ik had kunnen weten dat ze het wachtwoord zouden veranderen! Ik haalde mijn schouders op en besloot maar naar de Grote Zaal te gaan, in de hoop dat ik Cedric, Sandra, Percy of misschien Pete zou vinden. Ik voelde, naarmate ik verder liep, hoe de druk op mijn longen weer een beetje toenam, maar ik schonk er verder geen aandacht aan.
Toen ik de Grote Zaal in liep, zag ik dat er maar weinig leerlingen zaten. Mijn ogen vlogen naar de tafel van Gryffindor, maar helaas was Percy nergens te bekennen. Toen keek ik of Sandra en Cedric aan de tafel van Hufflepuff zaten, maar ook dit was niet het geval. Als laatste keek ik hoopvol naar de tafel van Ravenclaw, waar Pete alleen aan tafel, in zijn bord met ijs zat te roeren en opkeek toen hij me zag kijken. Ik glimlachte en liep toen richting de Ravenclaw tafel. Tot mijn verbazing stond Pete op, liep hij mijn kant op, maar liep hij me voorbij. Toen ik omkeek, zag ik dat hij de Grote Zaal uitrende en ik keek hem verbaasd aan. Had ik iets verkeerd gedaan? Ik draaide mijn hoofd en wilde net naar de tafel van Hufflepuff wilde lopen toen iemand zijn of haar handen voor mijn ogen sloeg.
“En nu moet jij raden wie ik ben” mompelde degene die achter me stond. Ik grijnsde en wilde me omdraaien, maar ik werd tegengehouden.
“Percy?” vroeg ik lachend en direct hierna werden de handen voor mijn ogen weggehaald. Ik grijnsde, draaide me om en keek in zijn mooie ogen, waar ik gelijk alweer in verdronk. Ik voelde hoe Percy zijn armen om mijn lichaam sloeg en zijn lippen op de mijne drukte. Het leek alsof alles om mij en Percy heen verdween, wat overigens heel raar was, aangezien er toch een paar leerlingen in de Grote Zaal te vinden waren.
Toen Percy zich na een tijdje -wat voor mij wel een half uur leek- terugtrok, keek hij me glimlachend aan.
“Dus je mocht de ziekenzaal vandaag al verlaten” verbrak hij de stilte en ik knikte instemmend. Percy grijnsde breed en ik zag aan hem, dat hij niet verwacht had dat ik vandaag de ziekenzaal al mocht verlaten.
“Percy?” vroeg ik opeens bloed serieus en zonder op antwoord te wachten ging ik verder.
“Heeft Pete mij echt gered uit het meer?” Ik keek Percy vragend aan, want om één of andere reden kon ik maar niet geloven dat Pete me gered zou hebben. Ik bedoel; het was nou eenmaal wel Pete! Ik zag hoe Percy knikte en ik voelde hoe hij mijn hand vast nam.
“Om eerlijk te zijn, was hij erg bezorgd om je, Mara. Híj was de gene die je uit het meer redde. Híj was de gene die elke dag bij je bed zat. Ik wil niet zeggen dat ik niet elke dag bij je was, maar hij was er voor je, ondanks dat hij wist dat hij je had gekwetst” Ik keek Percy met open mond aan. Ik moest even verwerken wat Percy net gezegd had. Ik klemde mijn vingers nu steviger om zijn hand en vanuit mijn ooghoek merkte ik dat Percy me bemoedigend aankeek. Ik dacht terug aan de avond toen ik bij het meer zat en Pete me zei dat hij van me hield. Het was toen erg geloofwaardig, maar ik wilde daar niet aan toegeven. En nu kreeg ik te horen dat hij me gered had uit het meer.
“Mara?” bracht Percy me uit mijn gedachten. Zonder er nog enige aandacht aan te besteden liet ik Percy zijn hand los en rende ik de Grote Zaal uit, ondanks dat ik de druk weer op mijn longen voelde.

**Bernou** · 20/07/06 - 01/01/09

People!

Wauw, eindelijk was mijn inspiratie terug en ga ik heerlijk verder met mijn verhaal. Ik heb nog overwogen het verhaal te stoppen, maar ik ben van plan toch nog een aantal hoofdstukken te schrijven voordat ik stop. ^^ Tenzij alles natuurlijk opraakt aan inspiratie en ik dus echt niet meer verder kan.
Bedankt aan de volgende mensen;
christine_daae
_hp-gek_
fairy_princess
slytherin89
Addiie
Emily x
Magical
1991nicole
TheNoble&AncientLineB
Kirsterxx
En uit het reageertopic;
Myrthe

Veel leesplezier!

Liefs, Bernou

Hoofdstuk 24

Ik rende door de school en ik merkte dat mijn benen me eigenlijk niet meer konden dragen. Ik zakte uitgeput tegen de muur en ik keek opzij, naar de blauwe lucht buiten. Toen ik goed keek, zag ik dat er iemand tegen de boom zat, bij het meer. Ik glimlachte, stond, vol goede moed, op en liep langzaam richting het meer, in de hoop dat ik niet door mijn benen zou zakken. Misschien was ik iets te actief begonnen, na mijn verblijf in de ziekenzaal, maar gebeurd was nu eenmaal gebeurd, toch?
Ik liep over het gras, richting het meer. Ik zag hoe de boom steeds groter werd in mijn ogen en stond stil toen ik bij de boom was aangekomen. Ik liet me langzaam naast de persoon, die tegen de boom zat, zakken en ik legde een hand op zijn schouder.
“Gaat het?” vroeg ik voorzichtig, voordat ik werd besprongen en half dood geknuffeld werd.
“Oh Mara, ik ben zo blij dat je de ziekenzaal mocht verlaten. Mara…Oh, je leeft nog. Ik heb je zo gemist!” riep Pete hysterisch en ik grijnsde breed. Ik probeerde Pete van me af te duwen, maar ik had het gevoel dat hij expres op me bleef liggen. Hij keek me recht in mijn ogen aan en ik probeerde voorzichtig onder hem uit te komen, wat tevergeefs bleek te zijn. Mijn emotie was opeens overgesprongen van dankbaar naar bang, wat misschien heel vreemd klinkt. Ik draaide mijn hoofd naar rechts, waar het helemaal verlaten was. Waar was Percy als je hem nodig had?! Naar links hoefde ik al niet meer te kijken, omdat ik wist dat er niks in het meer zou zijn, wat mij zou kunnen helpen. Toen ik Pete weer aankeek zag ik dat zijn ogen straalden en hij me grijnzend aankeek. Ik voelde zijn warme adem in mijn gezicht en ik probeerde me er steeds meer onderuit te wurmen. Ik voelde hoe Pete zijn gezicht dichter bij de mijne kwam en ik haalde opgelucht adem toen ik iemand Pete hoorde roepen. Kwaad merkte ik dat hij opstond en toen ik ook overeind kwam, zag ik dat Percy de gene was die Pete riep.
“Weet je wel waar je nu eigenlijk mee bezig bent?!” hoorde ik Percy schreeuwen en ik zag dat hij zijn wand uit zijn zak haalde en hem kwaad op Pete richte. Wilde hij Pete nu gaan vervloeken?
“Percy!” riep ik verbaasd en tot mijn opluchting liet hij zijn wand weer in zijn gewaad zakken, maar ik zag hoe hij Pete gevaarlijk aan bleef kijken. Om eerlijk te zijn snapte ik niet waarom ik niet wilde dat Percy, Pete zou vervloeken. Ik bedoel, ik háátte Pete en zou hem zelf ook wel willen vervloeken, maar nu Percy het echt wilde doen, voelde ik dat het niet moest gebeuren. Een mens zit maar raar in elkaar als je het mij zou vragen.
Toen ik langzaam opstond en Percy zich tot mij richtte, zag ik dat Pete er snel vandoor ging. Hij bleek dus niet zo veranderd als ik dacht dat hij zou zijn. Percy glimlachte voorzichtig, maar mijn blik bleef woedend, verbaasd en ook een beetje gevaarlijk. Ik was kwaad op Pete, maar ook op mezelf. Ik had Pete nooit moeten vertrouwen. Ik voelde hoe Percy zijn armen om mijn lichaam sloot en ik sloot mijn ogen, toen ik mijn hoofd op zijn schouders had gelegd. Ik voelde dat Percy een zachte kus op mijn voorhoofd gaf en zeker niet van plan was om me nu los te laten. Het klinkt misschien gek, maar terwijl ik Pete van me af wilde hebben, wilde ik Percy nu juist tegen me aan voelen.

[..]

Ik opende mijn ogen en ik voelde hoe het zonlicht door de ruit naar binnen scheen, op mijn bed. Ik kwam voorzichtig overeind en keek even om me heen. Een paar maanden waren verstreken en Percy en ik waren nog steeds samen. Ik vond het erg fijn om samen te kunnen zijn, maar het nadeel was nu dat het einde van het jaar in zicht begon te komen. Ik zag er erg tegenop, vooral omdat ik Percy volgend jaar niet meer zou zien op school.
Ik stond voorzichtig op en merkte niet dat het nog maar vijf uur ’s ochtends was. Ik nam een snelle douche en trok toen mijn gewaad aan, om de laatste lesdag tegemoet te gaan. We zouden nog twee dagen op school zijn en dan terug naar huis rijden, met de trein. Om eerlijk te zijn wilde ik niet terug, het liefst wilde ik hier blijven zodat ik niet weg hoefde te gaan bij Percy.
Ik liep zachtjes naar beneden, om te zien of Cedric al in de leerlingenkamer was, maar tot mijn spijt was dit niet het geval. De leerlingenkamer was verlaten, wat opzich heel logisch is om vijf uur ’s ochtends. Ik zuchtte en liet me op de bank zakken en vroeg me af waarom er nog niemand beneden was. Tja, ik wist ook niet dat het zo vroeg was.
Na even gezeten te hebben stond ik weer op en besloot ik Percy maar te gaan zoeken. Hij zou toch wel al wakker zijn?
Verbaasd van de rust, liep ik langzaam door de gangen. Het was overal nog verlaten en ik vroeg me af of de trein niet al eerder vertrokken zou zijn en ik alleen achter was gebleven.
Bang om me heen kijkend, liep ik naar het schilderij van de Dikke Dame. Ik zag dat ze nog sliep en ik grijnsde.
“Sorry dat ik stoor, maar waar is iedereen?” vroeg ik zachtjes. Ik zag hoe de Dikke Dame haar ogen opende en me chagrijnig aankeek.
“Weet jij wel hoe laat het eigenlijk is?” Ze keek me geïrriteerd aan en ik haalde mijn schouders op. Daar had ik eigenlijk helemaal niet over nagedacht. Ik had helemaal niet gekeken hoe laat het was vanochtend. Stom!
“Jij komt voor Percy neem ik aan” zei ze nu iets vriendelijker. Ik knikte verbaasd, hoe wist zij dat nu weer? Kon zij ook al gedachten lezen.
“Ik zal hem even voor je wekken” zei ze en opeens verdween ze naar de andere kant van het schilderij. Ik keek verbaasd naar het, nu lege, schilderij. Ik wist niet dat dit ook kon!
“Percy Weasley!!!” hoorde ik opeens iemand gillen en ik moest mijn oren dicht knijpen om ze niet te laten beschadigen. Dit was de eerste keer dat ik iets uit een leerlingenkamer hoorde komen. Ik keek op en zag de Dikke Dame weer verschijnen en ze glimlachte.
“Hij komt eraan hoor” zei ze en ik grijnsde. Dit zou een leuke wekker zijn geweest vandaag.
Na even te hebben gewacht zag ik dat het portret openvloog en Percy naar buiten kwam en me met slaperige ogen aankeek.
“Wat doe jíj nu weer hier?” zei hij en ik keek hem vreemd aan. Was hij nu niet blij met mijn bezoek?

**Bernou** · 20/07/06 - 01/01/09

People!

Okay, ik heb het nu wél echt besloten. Mijn verhaal gaat stoppen. Mijn inspiratie raakt totaal op en ik denk dat hierna alleen de epiloog nog gaat komen. Mijn verhaal is binnenkort gedaan ^^
Ik wil jullie toch nog van een hoofdstuk laten genieten nu, de laatste in dit geval. Ik hoop dat jullie het hoofdstuk een beetje leuk vinden ^^
Bedankt aan de volgende mensen;
christine_daae
_hp-gek_
fairy_princess
slytherin89
Addiie
Emily x
Magical
1991nicole
TheNoble&AncientLineB
Kirsterxx
En uit het reageertopic;
Myrthe

Veel leesplezier!

Liefs, Bernou

Hoofdstuk 25

Ik keek Percy verbaasd aan en ik voelde hoe de tranen in mijn ogen sprongen. Had hij dit nu echt tegen me gezegd? Had hij dit nu echt gezegd?
Ik merkte dat de eerste traan over mijn wang rolde en ik draaide me om, om vervolgens weg te rennen. Net toen ik weg wilde rennen, voelde ik een hand op mijn schouder, maar ik weigerde me om te draaien.
“Mara?” hoorde ik Percy wanhopig vragen, maar ik bleef koppig de andere kant op kijken. No way dat ik hem aan ging kijken nadat hij zoiets gezegd had!
“Het spijt me” mompelde hij en ik merkte dat hij moeite had om zijn tranen te bedwingen.
“Waarom zei je dat?” zei ik, bijna onverstaanbaar door mijn tranen, maar toch een beetje met een kwade ondertoon. Ik sloeg mijn handen kwaad over elkaar en ik schudde zijn hand van mijn schouder. Even had ik het gevoel dat Pete achter me stond waar ik zo kwaad op was. Waarom? Ik heb geen idee, waarschijnlijk vond ik Percy een beetje op Pete lijken ofzoiets.
“Ik…Ik weet het niet” stotterde Percy bijna onhoorbaar en zonder er verder nog bij na te denken draaide ik me naar hem om. Ik zag hoe een kleine traan over zijn wang rolde en hoe hij waterig naar me probeerde te glimlachen. Ik hield van hem, maar hield hij eigenlijk nog wel van mij? Even vroeg ik het me af, maar toen hij weer een hand op mijn schouder legde, wist ik het zeker. Penelope had gewonnen.

[..]

Vandaag zou de rit naar huis zijn en ik zat aan de tafel van Hufflepuff, de blik van Percy ontwijkend. Niemand, zelfs Cedric en Sandra niet, wist wat er aan de hand was tussen ons. Ik merkte dat Cedric en Sandra wel iets vermoedden, maar ik hield mijn kaken op elkaar.
Toen we naar de leerlingenkamer liepen merkte ik dat Cedric telkens bedenkelijk mijn kant op keek, maar ik schonk er geen aandacht aan.
“Mara, wat is er nou met jou? Waarom ben je nooit meer met Percy te zien?” Ik zei nog steeds niets en ik mompelde het wachtwoord, waarna ik de leerlingenkamer binnen liep. Ik plofte vermoeid op de bank neer en ik voelde dan Cedric naast me ging zitten. Sandra was met Mandy meegegaan om één of andere reden, waar ik niks van opgevangen had.
“Mara, wat is er nou met jou? Waarom ben je nooit meer met Percy te zien?” vroeg Cedric weer en ik zuchtte even.
“Ik weet het niet. Percy vroeg eergisteren wat ik bij zijn leerlingenkamer deed, ik ben weggerend en nu spreek ik hem niet meer” mompelde ik bijna onverstaanbaar en ik merkte dat er tranen in mijn ogen sprongen. Nu besefte ik pas wat ik had gedaan. Ik had Percy beschuldigd van het hebben van een relatie met Penelope, terwijl hij daar niks over gezegd had en ik hem nooit meer met Penelope had gezien. Waar was ik nu in hemelsnaam mee bezig?!
“Waarom spreek je hem niet meer” Cedric bleef me geïnteresseerd aankijken, maar ik bleef voor me uit staren.
“Ik weet het niet. Ik had Percy, in mijn gedachten, beschuldigd van het hebben van een relatie met Penelope, terwijl hij daar niks over gezegd had en ik hem nooit meer met Penelope had gezien. Ik snap niet waarom ik dat gedaan heb, maar ik ben weggerend en als hij me wilde aaspreken liep ik stug door. Wat moet ik doen Cedric?” vroeg ik hem wanhopig, waarna ik hem voor het eerst die middag recht aankeek.
“Ik weet het ook niet Mara, tenminste niet waar je mee bezig bent. Ik weet alleen wel dat ik je nu de leerlingenkamer uitstuur om Percy te zoeken en het goed te gaan maken!” zei hij glimlachend en ik knikte instemmend, waarna ik opstond en de leerlingenkamer uitrende, opzoek naar Percy.
Ik rende door de gangen en aangezien ik de vaart er aardig in had, was ik te laat om af te remmen en knalde ik hard tegen een harnas op, die omviel en een hard gekletter door de gang veroorzaakte. Snel zakte ik door mijn knieën en probeerde ik wanhopig alle stukken bij elkaar te rapen en zo het harnas weer in elkaar te zetten. Tja, ik was een beetje vergeten dat ik hier ook een wand voor kon gebruiken.
Opeens voelde dat iemand ruw mijn schouder vastgreep en me omhoog trok. Ik durfde me niet om te draaien, omdat ik zo ongeveer wel zeker wist dat het de conciërge zou zijn.
“10 punten van Hufflepuff!” hoorde ik een vertrouwde stem mompelen en ik hoorde dat diegene gehuild had. Ik glimlachte en draaide me om, waarna ik Percy om zijn nek vloog.
“Het spijt me! Het spijt me zo!” riep ik wanhopig en ik voelde dat er tranen over mijn wangen stroomden. Ik voelde hoe Percy me zachtjes over mijn rug wreef en me een kus op mijn voorhoofd gaf.
“Het is niet jouw fout, Mara. Het is de mijne, ik had niet zo stom mogen reageren op je bezoekje” mompelde hij en ik glimlachte. Waarom zei iedereen altijd dat het zijn of haar schuld was, terwijl de ander de schuld ook al op zich nam? Mensen zijn soms echt vreemde wezens, als je er goed over nadenkt.
Ik draaide mijn hoofd naar boven en ik zag dat Percy glimlachte en ik glimlachte waterig terug, door mijn tranen heen. Ik besefte me nu pas hoeveel Percy eigenlijk voor me betekend.
“Vergeef je me?” vroeg Percy me en ik knikte. Ik voelde hoe hij zijn lippen zachtjes op de mijne drukte en al snel raakten we verstrikt in een zoen, waardoor we de mensen om ons heen totaal vergaten. Tja, en ik had echt wel door dat mensen ons vreemd aankeken, die langs ons heen liepen op de gang.
“Mara?” vroeg hij me, toen hij me weer aankeek. Ik keek Percy vragend aan en hij opende zijn mond, om hem vervolgens weer te sluiten. Ik fronste en keek hem nog steeds vragend aan. Weer opende hij zijn mond en deze keer produceerde hij wél geluid.
“Ik besef me nu pas dat ik je volgend jaar niet meer zal zien”

**Bernou** · 20/07/06 - 01/01/09

People!

Okay, het einde. Het laatste stukje. Ik zou graag willen weten of dit een geschikt einde is, want zelf ben ik er niet zo tevreden over. Misschien hadden jullie wel gewilt dat het allemaal helemaal anders ging. xD Helaas!
Dan wil ik nog voor de laatste keer mensen bedanken;
christine_daae
_hp-gek_
fairy_princess
slytherin89
Addiie
Emily x
Magical
1991nicole
TheNoble&AncientLineB
Kirsterxx
En uit het reageertopic;
Myrthe

Heel erg bedankt voor het lezen van mijn verhaal en erg bedankt voor jullie steun. Ik heb veel aan alle lieve PB'tjes gehad. Echt heel erg bedankt iedereen!

Veel leesplezier met het laatste stukje!

Liefs, Bernou

Epiloog

De hele treinreis zat ik tegen Percy aan en had ik tranen in mijn ogen staan. Ik had het helemaal niet meer beseft. Percy zou volgend jaar van school af zijn en ik zou er nog twee jaar moeten zitten.
Kwaad schopte ik tegen mijn bed, waarna ik kwaad begon te schreeuwen. Waarom had ik Percy niet eerder ontmoet? Waarom had ik hem niet ontmoet in mijn eerste jaar?
“Mara?” hoorde ik mijn moeder vragen in de deuropening en ik draaide me langzaam om. Sinds wanneer mocht ze in mijn kamer komen?
“Gaat het wel?” vroeg ze nu en ik knikte. Tuurlijk ging het wel. Ik was alleen maar ongelofelijk kwaad op Hogwarts. Wie verzint er dan ook maar zeven jaren op een school?! Okay, ik wist dat het die fout niet was, maar ik wilde het gewoon niet beseffen.
“Als er iets is, kan je me het altijd zeggen” zei mijn moeder en ik knikte. Dat zei Percy ook altijd…

[..]

De volgende ochtend stond ik vermoeid op. Ik keek op de wekker en merkte dat het al tien uur was.
“Mara? Ben je wakker?” hoorde ik weer de stem van mijn moeder vragen. Ik kreunde zachtjes als antwoord en ik wist gewoon zeker dat ze glimlachte, zonder het te hoeven zien.
“Er is telefoon voor je. Een ene Percy, kan dat?” vroeg ze en op dat moment wist ik niet hoe hard ik uit mijn bed moest komen en de telefoon uit mijn moeders handen te trekken.
“Percy!” riep ik vrolijk.
“Zolang heb je me niet hoeven missen hoor” lachte hij en ik grijnsde. Toch wel een dag, hoor! En dat is erg veel!
“Rare dingen trouwens, die telefoons” mompelde hij en ik glimlachte. Ik merkte wel weer dat iedereen in het gezin daar een tovenaar of heks was.
“Maar waarvoor ik bel..” mompelde hij.
“Ik heb goed en slecht nieuws” ik haalde even diep adem.
“Begin maar met het slechte nieuws” mompelde ik. Ik hield het goede liever voor het laatst
“Voldemort is herrezen” mompelde hij, bijna onverstaanbaar. Ik hoorde zijn stem trillen van angst. Ik schrok van deze woorden, want dit had ik totaal niet verwacht.
“En het goede nieuws?” mompelde ik angstig.
“Het goede nieuws?” ik knikte, ondanks dat ik wist dat hij het niet kon zien.
“Het goede nieuws is dat ik nog steeds van je houd, Mara”