[AF] De schade van die onverwachte ontmoeting...

*Tessie*

Hallo ^^
Dit is mijn eerste fanfiction die ik ga schrijven, ik ben erg benieuwd wat jullie er van vinden, ik zou het leuk vinden als jullie in mijn poll willen stemmen of een pb’tje sturen.
Veel plezier met lezen alvast!

Het verhaal gaat over Hermelien (in het zevende jaar) die in de loop van het zevende jaar nogal verandert. Ze krijgt andere vrienden, en ook krijgt ze meer oog voor jongens. Viktor Kruml is voor haar de ware, maar ze heeft hem zolang niet gezien en gesproken dat ze het idee heeft dat het over is tussen hun samen. Op Zweinstein lijken vriendjes voor het oprapen te liggen; Ron Wemel probeert haar met behulp van subtiele stapjes voor zich te winnen en tot haar grote schrik probeert Draco Malfidus haar te versieren. Met volle teugen geniet ze van de aandacht, maar als Zweinstein onverwachts bezoek krijgt van oud-leerlingen uit het hoge noorden, waaronder Hermelien’s (ex?)vriendje, barst de bom en verandert alles.

Nogmaals; veel plezier met lezen!
Greetz, Tess

(Hieronder komt straks het eerst hoofdstuk)[/u]

*Tessie*

Het eerste hoofdstuk!
Het wordt nog veel leuker hoor! Very Happy

Veel leesplezier, en morgen waarschijnlijk een nieuw stukje!
Greetz, Tess

Hoofdstuk 1

Hermelien gooide haar spullen neer in de meisjesslaapzaal. Er lagen kleren op haar bed, boeken op de grond en een paar tijdschriften op haar nachtkastje. Ze liet zich zuchtend op haar hemelbed neervallen. Ze had net een slopende treinreis achter de rug en ze was blij dat ze even rust had. Aan de ene kant zag ze erg op tegen het feestmaal, wat over een halfuur al zou beginnen, aan de andere kant had ze er veel zin in. Ze zou eindelijk weer bij kunnen kletsen met haar vrienden, alhoewel, dat had ze met Ginny de afgelopen zomer toch al gedaan. In de zomervakantie had Hermelien bij de Wemels gelogeerd, waar ze het erg naar haar zin had gehad. Met Ron en Harry had ze nauwelijks contact, ook al liepen ze met zijn allen door het te kleine huis, maar met Ginny heeft ze hele nachten doorgehaald. Alleen maar praten, praten en nog eens praten. Over school, jongens en alles daaromheen. Heerlijk vonden de meiden het, Hermelien had op school nauwelijks vriendinnen, daar ging ze alleen met Harry en Ron om en af en toe zag ze Ginny in de leerlingenkamer, terwijl Hermelien voor Ginny een soort zus was die Ginny zich altijd al gewenst had, waarmee zij problemen kon bespreken.
Hermelien dwong zich haar gedachten op nul te zetten en óf het meest chaotische stuk van de kamer (waar zij sliep) opruimen, of zich alvast klaarmaken om naar het feestmaal te gaan.
Ze koos voor het laatste. Ze keek naar de stapel kleding op haar bed, in feite had ze altijd hetzelfde aan, wat haar begon te vervelen. Ze koos voor een blauw spijkerrokje, met een heupketting en een brede gespenriem. Daarop zocht ze een donkerrood hemdje met ingewerkte strassteentjes. Nadat ze dat bij elkaar had aangetrokken, trok ze zwarte, hoge laarzen aan en deed ze haar wilde haarbos in een lage, losse paardenstaart. tevreden keek ze in de mooi afgewerkte spiegel naast haar nachtkasje, met deze kleine verandering qua kleding, en het verschil met haar haren, leek het wel alsof ze een metamorfose had ondergaan. Toen ze op haar zilveren horloge keek, zag ze dat ze nog maar tien minuten had. Snel griste ze haar tandenborstel en tandpasta uit een klein toilettasje en rende ermee naar de badkamer. Snel ragde ze de borstel langs haar tanden. Ze dacht er niet eens aan om haar spullen terug te brengen, ze liet ze op de salontafel in de ruime badkamer liggen. Ze rende de trap af naar de verlaten leerlingenkamer, deze stoof ze door en pas op de gang liep ze rustig de trappen af, waarna ze nog bijna bleef haken met haar hak van haar laars in een trede van een van richting veranderende trap. Geïrriteerd trok ze haar voet weg en liep zuchtend de grote zaal binnen. Ze liep naar de lange tafel waarboven de goud en rode versiering van Griffoendor hing. Haastig zocht ze met haar ogen de menigte aan de tafel af naar Harry, Ron of Ginny. Een beetje aan het einde zag ze hen met zijn drieën bij elkaar zitten. Hermelien slenterde naar haar vrienden toe en liet zich zuchtend op een bank neervallen. Ze hield haar ogen naar beneden gericht, naar haar schoenen. Ze vond zichzelf een chaoot zoals ze zich had gedragen het laatste halfuur, met haar geren en gevlieg van haar bed naar haar tas en van haar tas naar de badkamer. Onwillekeurig grijnsde ze in zichzelf en besloot het anders aan te gaan pakken. Geen chaoot meer, maar ook geen rustig, lief meisje. Ze zou gaan doen waar ze zin in had en desnoods was dat nieuwe vrienden maken of flirten met de boys van Zweinstein. Met Viktor had ze toch al geen contact meer, dacht ze verbitterd.
Maar even later glimlachte ze alweer in zichzelf en hief haar hoofd op. Ze zag Ron met open mond naar haar kijken (die hij razendsnel weer dichtklapte) , Harry staarde haar aan en ze zag dat vele ogen van haar medeleerlingen op haar gericht waren. Ze keek om zich heen en schonk iedereen die haar aankeek een mysterieus glimlachje. ‘Kom maar op!’ mompelde ze grijnzend in zichzelf. Ze had er schoon genoeg van om altijd dat saaie, maar slimme meisje te zijn. Slim zou ze toch wel blijven, aan die saaiheid zou ze iets gaan doen en wel meteen!
‘Had je het tegen mij?’ vroeg Ron verbaasd. Hij keek met opgetrokken wenkbrauwen naar Hermelien.
‘Wat?’ zei ze geschrokken. Ze had toch niet in zichzelf gepraat?
‘Je zei iets over dat ik om moest komen, dat meende je toch zeker niet?’ zei Ron met een geschrokken blik in zijn ogen.
‘Wat, jij?’ zei Hermelien, terwijl haar wenkbrauwen omhoogschoten. ‘Nee Ron, jou zou ik absoluut niet kunnen missen, ik zou nooit meer mezelf kunnen zijn als jij er niet meer was.’
Ron keek haar een beetje verdwaasd aan, zoals Loena Leeflang dat ook zo zou kunnen presteren.
Maar Hermelien glimlachte liefjes naar hem en begon haar eten op te scheppen. Om haar heen hoorde ze gefluister en haar naam. Normaal gesproken zou ze gelijk paniekerig gedacht hebben dat er over haar werd geroddeld, deze keer voelde ze zich alleen maar zelfvoldaan.
‘Maar, Hermelien, ik eh, nou, ik wilde vragen, of jij, eh, laat maar.’ mompelde Ron met een volslagen krankzinnige uitdrukking. Nog steeds staarde hij haar aan.
Hermelien wist niet wat ze moest zeggen, normaal zou ze gevraagd hebben of het wel goed met hem ging of dat hij soms een probleem had. Máár ze zou veranderen, hielp ze zichzelf herinneren. Ze keek Ron recht in zijn ogen aan, trakteerde hem op een kort glimlachje, en zei; ‘Ronald Wemel, als je me wilt versieren kom je maar koekjes brengen, of schrijf me desnoods een romantische liefdesbrief, dat deed Viktor ook vaak.’
Ron keek haar kwaad aan en vermorzelde met een nijdig gezicht een aardappel op zijn bord.
‘Sorry Ron, ik maakte maar een grapje. Ik zou je echt nooit willen kwetsen. Je bent toch niet boos, hé?’ viel ze abrupt terug in haar gewoonlijke manier van doen. Ze glimlachte engelachtig en schoof haar nauwelijks aangeroerde frietjes aan de kant. Ze had geen trek meer. Ze dronk haar pompoensap op, die volgens haar smaakpupillen anders smaakte dan normaal.
‘Ron, Harry, Gin, ik ga naar de leerlingenkamer, komen jullie mee of zal ik daar wachten?’ vroeg Hermelien terwijl ze haar vrienden beurtelings aankeek.
‘We komen straks wel, Hermelien.’ zei Harry, terwijl hij nog haastig een stuk vlees in zijn mond duwde. ‘Tot zometeen!’
‘Mooi, ik had toch nog een leuke jongen gezien! Ik zie jullie zo wel!’ Ze stond op, negeerde de blikken van haar medeleerlingen en liep tot verbazing van Ron en Harry naar Draco Malfidus die bij de grote deur wachtte op iemand. Ze draaide zich nog even om, wierp een eigenwijze blik op haar vrienden en liep samen met Draco weg. Weg van de chaos, weg van haar vrienden, weg uit de grote zaal, maar wél weg met de jongen van haar dromen.

*Tessie*

Hello! ^^
Zo, hier ben ik weer met een nieuw hoofdstuk.
Ik wil iedereen die in mijn poll gestemd heeft bedanken, en ook de mensen die me een pb’tje hebben gestuurd. Ik kreeg de tip dat ik misschien beter even het Mary Sue topic door kon lezen, dat heb ik gedaan (lekker slim dat ik dat niet eerst heb gedaan!) en ik heb er wel wat handigheidjes aan over gehouden. Bedankt voor de tip, en ik hoop dat het nu beter wordt.
Veel leesplezier!

Hoofdstuk 2

‘Griffel, je had me voor de vakantie beloofd dat je me zou helpen met Transfiguratie, wil je dat nog steeds doen?’ vroeg Draco Malfidus met een kille blik in zijn grijze ogen.
‘Nou, Malfidus. Eigenlijk was dat als grapje bedoeld, aangezien je die egel in een kraai moest veranderen, en niet in een kolibrie met een scheve snavel.’ zei Hermelien. Vanbinnen lachte ze, ze had nooit verwacht dat Draco het zo serieus zou nemen, de opmerking of ze hem soms moest helpen, was meer als belediging bedoeld. Daarna had hij er nooit meer iets over gezegd, maar nu had hij haar schijnbaar opgewacht. Dan moest hij wel erg in de problemen zitten met Transfiguratie, dacht ze.
‘Best, ik dacht dat je het meende. Hoe heb ik ooit zo stom kunnen zijn. Die idiote Griffoendors zijn ook allemaal hetzelfde.’ zei hij kwaad. Hij draaide zich om en beende weg.
‘Draco! Wacht, ik bedoel Malfidus! Ik wil je best wel helpen!’ riep Hermelien hem na. Koortsachtig dacht ze na; het kon een valstrik zijn, hij kon het nu misschien niet meer willen, maar misschien… Kwam er ooit nog eens wat leuks van!
‘Ja, dat zal best wel! Ik weet hoe je bent, rot op, modderbloedje!’ sneerde hij vanaf de andere kant van de gang.
Vanbinnen kookte Hermelien. Hoe durfde hij haar modderbloedje te noemen, dat had hij al lang niet meer gedaan. Maar ze besloot zich niet te laten kennen. Ze liep naar hem toe en tikte Malfidus, die zich inmiddels al had omgedraaid en mokkend voor zich uitkeek, op zijn schouder.
‘Noem me geen modderbloedje meer, wil je? Als je normaal doet, wil ik je best helpen.’ zei Hermelien, zo vriendelijk als ze kon tegen Malfidus.
Hij leek te twijfelen. Toen haalde hij zijn schouders op en mompelde; ‘Waarom ook niet? Als ik dan misschien mijn cijfer op kan trekken… Zeg maar wanneer je tijd hebt, Griffel.’ Hij keek haar vragend aan. Zijn grijze ogen leken iets vriendelijker te kijken.
‘Ik zou…’ Hermelien dacht na over een geschikt moment. ‘Ik kan morgen na Kruidenkunde, maar ik kan ook nu, ik kan vanavond. Zeg maar wat je wilt.’
‘Zullen we vanavond afspreken?’ vroeg Malfidus.
Hermelien kon zien dat hij zijn best deed om vriendelijk te zijn. ‘Prima, zullen afspreken bij het toilet van Jammerende Jenny?’
Een seconde later had Hermelien al spijt van haar vorige uitspraak. Wie stelde er in hemelsnaam voor om af te spreken op een toilet om huiswerk te maken?
‘Een toilet?!’ Draco keek haar met een walgend gezicht aan. ‘Waarom gaan we niet naar de bieb? Het liefst vannacht, dan is er tenminste iets spannends aan leren.’ Hij keek haar grijnzend aan.
Hermelien aarzelde, stel dat ze betrapt zouden worden? Misschien wel door Vilder, of nog erger: Sneep! Maar ze herinnerde zich zelf aan haar voornemen; veranderen, wél slim, níet saai! Ze beet op haar lip en dacht nog snel even na.
‘Is goed, ik zie je vanavond, Malfidus!’ Hermelien grijnsde nu ook. ‘Enne, vergeet je boeken niet voor Transfiguratie en neem ook een toverstok mee!’
‘Dacht jij soms dat ik achterlijk was, Griffel? Welke Zwadderaar gaat in hemelsnaam zonder toverstok s’ nachts op pad? Ik moet Vilder wel kunnen vervloeken als ik hem tegenkom.’ Hij lachte nu hardop. ‘Bedankt alvast, Griffel. En ik beloof dat ik je voorlopig geen Modderbloedje meer zal noemen, oké?’
‘Daar houd ik je aan!’ Hermelien lachte met hem mee. Nu Draco eindelijk eens normaal deed, leek hij best aardig te zijn. En hij zag er goed uit. Ze keek goedkeurend naar zijn kapsel, zijn witblonde haar zat door de war en zijn grijze, normaal, kille ogen stonden nu vriendelijk.
‘Griffel?’ Draco keek haar vragend aan. ‘Zullen we om elf uur afspreken? En dan bij de ingang van de bieb.’
Hermelien knikte. ‘Ik ga de nieuwe methoden voor dit jaar van Transfiguratie alvast even doorlezen, dan snap ik het straks beter.’ Ze glimlachte, zwaaide snel nog even naar hem en rende daarna de dichtstbijzijnde trap op. Eenmaal in haar slaapzaal aangekomen hijgde ze een beetje van het vele rennen. Ze knielde op de grond neer, naast haar boeken en zocht haar boek voor Transfiguratie. Toen ze dat had gevonden dacht ze, zoals gewoonlijk, na over hoe ze het beste ongezien naar de bieb kon komen en daar kon verblijven. Misschien bestond er wel een of andere bezwering of spreuk waarbij ze onzichtbaar zou worden. Maar dan zou Draco haar nooit kunnen vinden. Verbitterd dacht ze na, ze had spijt van haar snelle besluit. Ze tikte ongeduldig op haar horloge. ‘Half negen al!’ riep ze hardop door de verlaten slaapzaal.
Over ongeveer een halfuur zouden de rest van de leerlingen terugkomen van het feestmaal.
Ze had er genoeg van, al die mensen die haar aanstaarden omdat ze eens wat anders had aangetrokken. Ze bedacht zich dat (zoals dreuzels het noemden) een echte It-girl het helemaal niet naar haar zin moest hebben met die aandacht.
Ineens kreeg ze een briljant idee; Harry’s mantel! Ze kon natuurlijk vragen of ze die mocht lenen, maar gelijk bedacht ze zich dat ze Harry liever niet wilde uitleggen waar ze hem voor nodig had. Als ze nu eens snel… Ja! Ze had tijd genoeg! Ze raapte snel haar boeken bij elkaar, schreef een klein briefje met de tekst “Vanavond afgesproken met Draco” en plakte die met het zelfklevende randje op haar bovenste Transfiguratie boek. Ze rende de trap af, gooide haar boeken op een tafeltje bij de open haard, waar ze graag met Ron en Harry zat.
Na nog eens goed gekeken te hebben of er niemand was, rende ze de trap op naar de jongensslaapzaal. Ze herkende Harry’s bed gelijk. Hedwig zijn uil zat in haar kooitje of zijn bed zachtjes te krassen en keek Hermelien doordringend aan met haar grote ogen.
Hermelien dook op de grond en zocht in Harry’s hutkoffer naar zijn mantel. Eindelijk had ze de fluweelachtige cape te pakken. ‘Ik lijk wel een dief.’ mompelde ze hardop.
Ze sloeg de mantel om zich heen en keek in de dichtstbijzijnde spiegel of ze helemaal bedekt was. Toen ze zichzelf niet meer zag staan liep ze zo zacht mogelijk de slaapzaal uit. Aangezien ze de deur open had gelaten toen ze naar binnen was gekomen, zag niemand dat ze uit de kamer liep. Ze liep heel behendig de trap af. Toen ze nog steeds helemaal bedekt beneden stond, verging het lachen haar. Ze zag Harry en Ron in de stoelen naast het tafeltje bij de open haard verbaasd kijken naar haar boeken. Ze herkenden haar boeken meteen; het kon niet misschien, de witte Transfiguratieboeken met aan de rechterzijde een rij hartjes getekend met de letter H en een aantal puntjes naast een ietwat groter hartje.
Hermelien sloop dichterbij, de boeken nu pakken was een onmogelijke opgave.
Zo stil mogelijk luisterde ze vol afschuw hoe haar twee beste vrienden het over het opgeplakte briefje hadden over de afspraak met Draco. Het was maar goed dat ze haar niet zagen staan, anders had ze wel door de grond kunnen zakken.
Angstig hield ze haar adem in toen Ron opstond, en haar kant opliep.

*Tessie*

Hoofdstuk 3

Ze hapte naar adem toen Ron naar haar voeten greep. Ze sprong een meter achteruit, waarbij ze geschrokken dacht dat er misschien een stukje van haar linkervoet zichtbaar was. Toen ze sprong, sprong ze perrongeluk tegen Ginny Wemel aan. Ginny keek kwaad naar Ron, die ze aanzag als dader. ‘Ron, jij kan ook nooit eens uitkijken voor iemand anders, hé!’ riep ze met een boos gezicht.
‘Sorry Ginny, maar ik liet mijn ganzenveer vallen en die wilde ik oprapen.’ Hij wees onhandig naar het miezerige veertje dat een paar centimeter bij Ginny vandaan lag.
Hermelien liep rustig weg, niemand had haar in de gaten, althans; dat hoopte ze maar.
Toen ze eenmaal bij het gat van het portret van de Dikke Dame stond, dacht ze sterk aan een non-verbale spreuk, een sommeerspreuk. Haar boeken rezen op en vlogen razendsnel naar de plek toe waar Hermelien stond. Hermelien dook weg voor de stapel boeken, die anders tegen haar aan zouden vliegen, ze viel tegen het portretgat aan, wat automatisch een zwaaibeweging naar achteren maakte, wat er voor zorgde dat Hermelien naar achteren viel met de stapel boeken op haar buik. Haastig krabbelde ze op, trok de mantel goed en hield haar boeken stevig tegen haar lijf aangedrukt. Toen ze eenmaal stond en een zucht van verlichting slaakte, ving ze nog net een glimp op van haar medeleerlingen die verdwaasd naar het luik keken.
Onwillekeurig grinnikte ze; ze moesten eens weten waar dat “saaie” meisje mee bezig was.
Aangezien het nog te vroeg was om naar de bieb te vertrekken, dwaalde ze wat door de gangen en oefende ze met het lopen met een onzichtbaarheidsmantel aan, zodat ze ongezien kon gaan en staan waar ze wilde. Op een gegeven moment kwam ze aan bij het toilet van Jammerende Jenny. Ze besloot naar binnen te gaan, de deur op slot te doen en de onzichtbaarheidsmantel even van zich af te gooien. Eenmaal veilig binnen wierp ze de mantel in een hoekje bij de deur. Ze wilde een slokje water gaan drinken bij de wasbakken. Toen ze zich omdraaide verstijfde ze echter; iemand zat haar rustig te volgen in haar handelingen. Een meisje dat tegen de muur aanleunde. Loena Leeflang.
‘Hallo, Hermelien. Hoe gaat het met je?’ vroeg Loena met grote, verdwaasde ogen. Ze glimlachte relaxed en friemelde met haar rechterhand aan een grote sinaasappelring in haar oor. Haar ketting was deze keer van stukjes komkommer, wortel en lange pijpjes macaroni geregen.
‘Hé Loena, leuk je weer te zien. Met mij gaat het prima, met jou ook hopelijk?’ zei Hermelien gemaakt vriendelijk. Aan de andere kant was ze blij dat ze Loena was tegengekomen en niet Parvati Patil of Belinda Broom, dan had de hele school geweten wat Hermelien die avond had gedaan.
‘Jaaaa, mooi!’ riep Loena blij. Ze streek dit maal een plukje vuilblond haar uit haar gezicht.
‘Maar helaas ben ik in de vakantie gebeten door een Klifklappertje. Het is net zoiets als een teek, hij zuigt zich vast in je huid en na enkele dagen ontploft hij onderhuids. Dan krijg je hoge koorts, hoofdpijn en groene bultjes rond de plaats van de beet. Ik heb nog wel een paar gevlochten peterseliestengels bij me, dat voorkomt de heftige reactie van het Klifklappertje. Wil je het soms proberen?’ vroeg Loena enthousiast, maar gretig.
‘Nee dankjewel, Loena. Ik heb op dit moment niet zo’n trek in peterselie. Misschien morgen bij het ontbijt, goed?’ zei Hermelien in een poging Loena niet teleur te stellen.
‘Is goed!’ zei Loena blij. ‘Wat ga je eigenlijk doen? Ga je naar die knappe Ron?’ Loena keek zwijmelend bij de gedachte aan Ron.
Hermelien keek haar ongeloofwaardig aan en zei toen; ‘Ja, ik wilde net gaan kijken hoe hij ging trainen met Harry op het Zwerkbalveld.’
‘Gaan ze zo laat op de avond nog trainen? Wat moedig en dapper van ze, zeg! Ik houd van avontuurlijke jongens, mag ik mee?’ vroeg Loena gretig, terwijl ze zich aan Hermeliens hand omhoogtrok.
Hermelien voelde de moed in haar schoenen zakken. Wat had ze nu weer gezegd, straks kon ze nog met die gestoorde Loena door de school gaan lopen, uiteraard zonder onzichtbaarheidsmantel en het modderige Zwerkbalveld opdraven en dan net doen alsof ze verbaasd was dat de jongens toch niet waren gaan spelen in de stromende regen.
‘Wacht even Loena, ik moet naar het toilet, maar het slot is kapot. Zou je even buiten de deur kunnen wachten?’ Hermelien sloeg haar ogen ten hemel, ze had weer eens niets beters kunnen verzinnen.
‘Maar natuurlijk!’ Loena liep met opgeheven hoofd de deur uit. En wachtte op Hermelien bij een bankje naast een van richting bewegende trap.
Hermelien zuchtte, ze hield niet van liegen en daarbij wilde ze Loena niet laten stikken. Ze besloot haar een kern van waarheid te vertellen. Ze zocht de onzichtbaarheidsmantel op, die ze uiteindelijk vond naast de deur die naar de gang leidde.
Hermelien liep naar Loena toe en tikte het wachtende meisje op haar schouder. Loena keek blij op.
‘Sorry Loena, wat ik net vertelde was niet waar.’ Hermelien zag Loena’s lach bijna als stinksap van haar gezicht afdruipen. ‘Ik wilde de waarheid niet vertellen, maar als je het verder tegen niemand zegt, mag je het weten. Oké?’
‘Zeg het maar, ik heb toch geen vrienden aan wie ik het zou kunnen vertellen.’ Loena keek Hermelien flauwtjes glimlachend aan.
Hermelien voelde een steek vanbinnen. Ze had best wel medelijden met Loena.
‘Goed dan. Ik had eigenlijk een date vanavond.’ fluisterde Hermelien, in de hoop dat Loena dan zou begrijpen dat ze haar daar niet bij kon gebruiken.
‘Ooooh, met wie?’ vroeg Loena nieuwsgierig.
‘Draco Malfidus.’ Hermelien legde een vinger tegen haar lippen. ‘Zeg het niet, oké?’
Loena schudde haar hoofd. ‘Weet je dat je op bad boys valt?’ zei ze vaag glimlachend.
Hermelien glimlachte, Loena was ondanks haar gestoorde indruk toch wel een gezellig gezelschap. ‘Ja, ik weet het Loena. Maar ik wil niet dat er iemand achterkomt. Je bent de enige die het weet.’
Loena glom van trots. ‘Maar pas wel op dat die Dracus Malfido je geen Slepslibbers geeft.’ zei ze met een geschrokken blik in haar grote ogen.
‘Kan je me vertellen wat Slesplibbers zijn?’ vroeg Hermelien lachend.
‘Nee! Het zijn Slepslibbers. Pas er wel mee op hoor! Het zijn een soort staafjes wortel, maar als je ze eet, heeft het dezelfde werking als een liefdesdrankje.’
‘Ik zal er op letten, Loena. Bedankt. Maar ik moet nu gaan.’ Hermelien zwaaide naar Loena en sloeg nadat ze uit het zicht was de mantel om. ‘Op naar de bieb!’ mompelde ze grijnzend.

*Tessie*

Hoofdstuk 4

Hermelien dwaalde wat door de gangen en maakte een omweg naar de bieb. Ze hoopte dat Draco er al was. Bij de glazen deur van de bieb tuurde ze naar binnen, zou hij er al zitten?
Ze hapte naar adem toen ze iets tegen zich aanvoelde, wat begon te vloeken en haar opzij wilde duwen. Ze wilde zich bijna verontschuldigen, toen ze bedacht dat ze niet te zien was.
Voorzichtig draaide ze haar hoofd om en keek toen hoe Draco Malfidus naast haar/ tegen haar aan stond. Snel keek ze om zich heen om te kijken of er geen leraar aankwam. Toen ze had gezien dat de kust veilig was, trok ze de mantel van zich af. Ze lachte om Draco’s gezicht, dat haar erg verbaasd aankeek.
‘Kom, we gaan naar binnen.’ Hermelien pakte haar toverstok, mompelde ‘Alohomora’ en zag tevreden hoe de deur krakend openzwaaide.
Draco stapte de bibliotheek binnen en zocht een tafel ergens achterin waar ze konden gaan zitten. Hermelien volgde hem.
‘Verdomme! Nee hé!’ kreunde Draco. Hij trok Hermelien mee aan haar arm naar de andere kant van de bieb.
‘Wat? Draco, wat is er?’ fluisterde Hermelien met gefronste wenkbrauwen.
‘Lijpe Loena zit daar.’ Draco wees naar de tafel waar Loena zat.
Hermelien verbaasde zich erover, wat deed die Loena toch allemaal? Eerst komt ze haar tegen op een defect toilet, daarna zit ze heel relaxed in de bieb én waarom kwam ze haar zo vaak tegen? Ze zuchtte; ze had er eigenlijk al geen zin meer in om Draco Transfiguratie uit te leggen met Loena naast hen aan een tafel. ‘Kom, we gaan ergens anders heen.’ zuchtte Hermelien. Ze gooide haar boeken op de tafel. Dat had ze beter niet kunnen doen; Loena merkte hen op.
‘Hallo Hermelien, vond je de bieb een leuke plaats voor een date?’ vroeg Loena dromerig.
Hermelien schuifelde heen en weer en voelde zich niet op haar gemak, ze had natuurlijk tegen Loena gezegd dat ze een date had, ze kon ook nooit eens iets goeds bedenken.
‘We hebben geen date, dom wicht! Griffel zou me Transfiguratie uitleggen.’ beet Draco haar toe.
Loena wees op de boeken van Draco en Hermelien. ‘Als ik een date zou hebben zou ik mijn boeken niet meenemen.’ ging ze onverstoorbaar verder.
‘Rot op, en leidt ons niet af. Griffel moet haar kop er gewoon bij kunnen houden. Begrijp je dat?’ snauwde hij.
‘Wat hoor ik?’ fluisterde Hermelien paniekerig. Ze wees in de richting van de deur.
‘Misschien zijn het wel Kreukelhoornige Snottifanten.’ sneerde Draco.
‘Snel! Het is Vilder, ik hoor het aan zijn adem! Kom onder de mantel, Draco.’ Hermelien sloeg de mantel open, zodat Draco er ook onder kon komen staan. Draco dook naar haar toe en sloeg de mantel dicht.
‘Hé, wat moet ik dan doen?’ zei Loena verontwaardigd.
‘Doen alsof je slaapt, part mij zeg je dat je bent gebeten door een Slaapslang ofzoiets!’ snauwde Draco.
Hermelien gniffelde, maar Draco legde meteen een vinger tegen haar lippen.
Hermelien hapte naar adem; ze zag nu pas dat zij en Draco erg dicht op elkaar stonden.
‘Rustig, hé!’ fluisterde Draco, zo zacht mogelijk. Hij legde zijn armen om Hermeliens schouders heen.
Hermelien moest onwillekeurig grijnzen bij dit hele gebeuren. Maar goed dat ze onder die onzichtbaarheidsmantel stonden. Zo kon Loena hen niet zien, het leek nu wel meer op een date. Toch voelde Hermelien zich er niet gemakkelijk bij, stel dat Ron haar nu had kunnen zien staan; in de armen van Malfidus. Ron zou hem persoonlijk te lijf gegaan zijn. Of haar, dat kon ook nog…
Hermelien besloot haar gedachten af te sluiten en proberen te genieten van dit moment, ook al zou Vilder met zijn enge kat binnenstormen en hijgend naar een dader op zoek gaan, het maakte haar niet meer uit, ze stond tegen Draco aan en was ook nog onzichtbaar. Toen herinnerde ze zich met een schok dat Ron en Harry het blaadje op haar boek hadden gelezen.
Wat maakte het ook eigenlijk uit, ze zou wel iets verzinnen en dan iets beters dan die smoezen tegen Loena.
‘Kom tevoorschijn, miezerige scholiertjes, ik hang jullie aan jullie enkels op aan de kettingen in mijn kantoortje. Kom hier, stukken uitschot!’ Vilder gniffelde in zichzelf. ‘Haaa! Hebbes!’
Hij wees op Loena die met haar hoofd in haar armen lag.
‘Meekomen jij! Mee naar mijn kantoor!’ mompelde Vilder venijnig. Hij sloeg Loena tegen haar schouder. ‘En opschieten!’
Loena kreunde. ‘Hè, wat?’ zei ze zachtjes. ‘Waar ben ik? Hoelang heb ik geslapen?’ mompelde ze vaag.
‘Je hoort hier niet te zijn, zo laat! Meekomen jij!’ snauwde Vilder tegen haar.
‘Maar, ik ben schijnbaar in slaap gevallen, volgens mij zit ik hier al uren.’ fluisterde Loena angstig. Ze knipperde een aantal keren met haar ogen.
‘Niks mee te maken, je hoort in je bed te liggen.’ Vilder pulkte aan zijn schotse sjaal. ‘EN NU KOM JE VERDOMME MEE!’ schreeuwde hij, zodat Loena bijna een meter omhoog vloog van haar stoel.
‘Maar, ik…’ snikte Loena. Ze had tranen in haar ogen en liet zich snikkend op de tafel vallen.
‘Laat maar zitten, aan zo’n jankend kind heb ik niets. Ga snel naar je slaapzaal jij!’ snauwde Vilder teleurgesteld.
Loena vertrok snikkend. Vilder stormde de bibliotheek uit en even later, toen hij op de gang was, hoorde Hermelien hem tegen Mevrouw Norks mompelen. En nog wat later stierven zijn voetstappen helemaal weg.
Hermelien slaakte een zucht van verlichting. Draco sloeg de mantel van hen af.
‘Dat scheelde weinig. Maar gelukkig is Leipo opgerot!’ mompelde hij zelfvoldaan.
‘Nou, ik kon Vilder wel zoenen!’ zei Hermelien, blij dat Loena weg was.
‘Dat bedoelde je hopelijk niet letterlijk, hé?’ grijnsde Draco.
Hermelien voelde dat ze rood werd, en schudde gauw haar hoofd. ‘Ik bedoelde het maar figuurlijk.’ mompelde ze, met nog steeds een rood hoofd.
‘En mij?’ zei Draco, hij grijnsde. Hij legde zijn Transfiguratieboeken op een tafel, leunde tegen een stoel aan en keek Hermelien aan.
‘Wat bedoel je?’ vroeg Hermelien achterdochtig.
‘Hoe zou je mij willen zoenen, letterlijk of figuurlijk?’ grijnsde hij.
‘Wat! Malfidus, doe normaal. Ik ben je vriendinnetje niet!’ snauwde Hermelien.
‘Het was maar een vraag, hoor.’ zei Draco, gemaakt angstig. Hij grijnsde, en zei; ‘Zou je me niet zoenen dan? Ik denk dat het alleen maar in je voordeel werkt hoor, verkering hebben met een populaire Zwadderaar.’
‘Misschien in mijn negatieve voordeel!’ gromde Hermelien.
Draco lachte nu hardop. ‘Rustig maar, het was maar een grapje. Oké?’ Hij gaf haar een korte omhelzing en keek daarna naar haar gezicht. Ze leek het niet eens erg te vinden.
‘Je bent eigenlijk best vaag, weet je dat?’ lachte Draco.
‘En als ik jou was, zou ik Lijpe Loena ten huwelijk vragen, jullie zijn een goed stel samen. Allebei even lijp!’ merkte Hermelien vinnig op, maar ze lachte wel bij haar uitspraak. ‘Zullen we maar met Transfiguratie beginnen?’
Draco deed alsof hij bedenkelijk keek. ‘Nou, liever niet. Ik denk dat ik me liever met jou bezighoud. Je bent eigenlijk best wel leuk.’
‘Wat?’ zei Hermelien geschrokken. ‘Kom op, Draco. Hou op.’
Draco zette een stap naar voren, dichter naar haar toe. Hij was te dicht bij, veel te dichtbij.

*Tessie*

Hoofdstuk 5
Geweldig, maar moeilijk

Hermelien wist niet wat ze moest denken, haar gedachten stonden uitgeschakeld, haar vingers tintelden van de spanning. Draco’s lippen voelden zacht op de hare, in het begin was ze onzeker, dat veranderde na mate de tijd verstreek. Ze zoende hem terug en begon het steeds leuker te vinden. Na een minuut, kwartier of halfuur, ze had geen idee meer van tijd, brak ze de kus af en ademde gejaagd zuurstof in haar longen.
‘Dus toch?’ grijnsde Draco.
Speels duwde Hermelien hem weg. ‘Ja, als je zó doet kan ik je echt weerstaan, Malfidus.’
Ze lachte; ‘Dat was maar een grapje hoor, Draco. Maar ik moet toegeven dat ik het niet erg vond.’ Weer voelde ze dat ze rood werd.
‘Hermelien Griffel, wat ben je toch knap.’ fluisterde Draco geheimzinnig.
‘Ja, nog even, en doe me een huwelijksaanzoek in de bieb!’ snauwde Hermelien. ‘Sorry, zo bedoelde ik het niet, al lijkt het me wel apart.’ Ze grinnikte.
Draco knielde voor haar neer. ‘Dan doe ik het wel anders, ik doe je geen huwelijksaanzoek, maar ik zou je willen vragen om verkering?’
Hermelien hapte naar adem, dit had ze niet verwacht. Draco’s gezicht stond serieus, dus hij zal het wel gemeend hebben. Zoenen met hem was eigenlijk wel heftig genoeg geweest voor haar. Maar verkering… Zou Draco de ware zijn? Dat was Viktor toch? Viktor Kruml, dacht ze verbitterd. Hij had nooit meer wat van zich laten horen. Nu ze er zo aan dacht, kon Viktor wat haar betreft barsten.
‘Ja, is goed.’ mompelde ze verlegen. Wéér werd ze rood, ze had het zo warm dat ze het gevoel had dat ze een hele lading hitte uitstraalde.
Draco keek eerst verbaasd, daarna blij. ‘Meen je het?’ vroeg hij hoopvol.
‘Ja, anders had ik het niet gezegd hoor.’ Hermelien glimlachte.
‘Maar vertel je het aan Wezel en Potter? Of wil je het geheimhouden?’ vroeg Draco nadenkend.
‘Ik denk dat ik het ze vertel, ik denk namelijk dat ze het niet erg leuk vinden als ze er een keer achterkomen, dan ben ik liever eerlijk en als ze het dan niet leuk vinden is het hun probleem, maar dan heb ik ze tenminste niets voorgehouden of bedrogen of zoiets.’
‘Ik snap het wel hoor, misschien is het ook wel beter.’ zei Draco begrijpend.
‘Ik zal het wel moeilijk vinden, hoor. Om het ze te vertellen. Maar ik heb nog geen zin om me daar nu al druk over te gaan maken.’ zei Hermelien. Ze sloeg haar armen om Draco heen.
‘Ik ben moe, ik denk dat ik zo meteen naar bed ga, vind je het erg?’
‘Nee ga maar, maar vertel morgen wel even hoe je het tegen Wezel en Potter hebt gezegd. Het liefst zou ik erbij zijn. Ik kan me die koppen al helemaal voorstellen.’ Draco genoot zichtbaar bij het idee hoe Ron of Harry zou kijken als Hermelien vertelde dat ze verkering met Draco had. ‘Welterusten, schat.’ fluisterde hij.
Hermelien keek hem dromerig aan. ‘Lekker slapen, Drakie.’ grijnsde ze. Een beetje verlegen gaf ze hem een afscheidszoen.
Nadat ze elkaar welterusten hadden gewenst en afscheid hadden genomen vouwde Hermelien de onzichtbaarheidsmantel op en deed deze onder haar gewaad, daar hield ze ook haar boeken stevig vast. Ze zou snel in de leerlingenkamer zijn, dus weinig kans op Vilder en vertrokken ze allebei naar hun slaapzalen.
Draco naar de slaapzaal van Zwadderich, Hermelien naar de slaapzaal van Griffoendor.
Twee tegenpolen, één hart.

Eindelijk kwam Hermelien de leerlingenkamer binnen, het was al laat en het was er uitgestorven. Ze wilde eigenlijk gelijk doorlopen naar haar slaapzaal, toen ze stemmen hoorde. Bekende stemmen. Het waren de stemmen van Ron en Harry!
‘Hermelien? Waar ben jij geweest, de hele avond? Je zou op ons wachten in de leerlingenkamer, had je gezegd. En toen vonden Harry en ik jouw Transfiguratieboeken, met een briefje erop geplakt dat je had afgesproken met Malfidus! En toen stegen je boeken ineens op en waren ze weg! We snapten er niks van!’ Ron praatte aan een stuk door.
‘Dat kan ik me wel voorstellen. Ik was gewoon weg vanavond. En die boeken heb ik naar me toegehaald met behulp van een sommeerspreuk.’ zei Hermelien. Ze kreeg een brok in haar keel bij het idee dat ze alles uit moest gaan leggen, dat ze had afgesproken met Draco, dat ze verkering met hem had en dat ze Harry’s mantel had geleend zonder het even te melden.
‘Maar kan je ook nog uitleggen wat je hebt gedaan?’ vroeg Harry, rustig maar niet-begrijpend.
‘Ik denk het wel, maar zal ik het morgen zeggen? Het is een beetje…’ Hermelien’s stem stierf weg toen Ron haar onderbrak; ‘Ja, hallo! Nu willen wel weten wat jij hebt uitgespookt. Niet zo geheimzinnig, voor de dag ermee!’
‘Ron, laat me even, oké? Ik heb zelf amper in de gaten gehad wat er is gebeurd, ik was helemaal van de wereld.’ Hermelien’s stem klonk moe. Ze sloot haar ogen en dacht terug aan die lange avond. Als ze eraan dacht wat er allemaal gebeurd was, die avond werd ze helemaal moe, maar wel blij. Ze wist dat ze Draco al lang leuk vond, maar ze wilde het nooit laten blijken, zelfs niet tegenover zichzelf. Nú pas bevestigde ze haar gevoelens, ze was blij dat dit zo gelopen was, anders had ze jaar in, jaar uit, inblijven zitten over hem, Viktor en Ron. Ze leek wel een femme fatale, zoals Ron’s moeder, Molly Wemel, het genoemd zou hebben.
Ze had altijd gedacht dat Viktor de ware voor haar was; hij was sportief, beroemd, knap, lief en charmant. Nooit had ze gedacht dat ze ooit een beter vriendje zou kunnen krijgen, maar nadat ze nooit meer wat hoorde op alle brieven die ze hem had geschreven, begon ze toch te twijfelen. Hij had echt een gevoelige snaar bij haar geraakt om haar zo te laten zitten. En nog steeds kreeg ze een brok in haar keel als ze aan hem dacht. Maar ze zou ervoor gaan zorgen dat ze niet meer aan hem dacht, helemaal niet meer. Of alleen nog negatief, maar ze mocht hem absoluut niet missen. Ze had nu Draco…
‘Nu maak je het nog veel mysterieuzer! Kom op, Hermelien, we zijn je vrienden, je weet toch dat je ons kunt vertrouwen?’ zei Ron. Hij keek gekwetst.
‘Jullie zullen het niet begrijpen en al kunnen jullie dat wel, dan willen jullie het niet.’ Hermelien zuchtte. Ze moest het zeggen, het moest! Maar ze wilde ook niet dat Ron zich gekwetst voelde, als zij vertelde dat ze een koppeltje was met Draco.
‘Het is ook allemaal zo moeilijk!’ fluisterde Hermelien moedeloos. Ze legde haar gezicht tegen Ron’s schouder aan en begon te snikken.
_____________________________________________________________

Thanks for reading! Very Happy

En ik wil ook iedereen bedanken die me een pb'tje heeft gestuurd, die in mijn poll heeft gestemd of een reactie heeft achtergelaten in het reageertopic!

Volgende keer díe ene ontmoeting?? Smile

*Tessie*

Hoofdstuk 6

‘Hé Hermelien, wat is er nou aan de hand?’ vroeg Harry bezorgd. Hij legde een hand op haar schokkende schouder.
Ron keek een beetje ongemakkelijk, maar legde toen zijn arm om haar heen.
Schokkerig haalde ze adem en zei toen; ‘Ik vind het niet erg wat er is gebeurd, maar ik weet zeker dat jullie het niet leuk vinden.’ Met horten en stoten haalde ze adem, terwijl de tranen over haar wangen liepen. ‘En ik wil jullie niet kwetsen, maar ik wil het jullie ook niet voorhouden.’
‘Hermelien, we zijn je vrienden! Vertel het ons maar, en we beloven dat als we het niet leuk vinden, dat we niet boos worden of gekwetst zijn.’ zei Ron fel.
Harry knikte instemmend. ‘Vertel het ons, je kwetst ons meer door het niet te zeggen. Dan hebben we het gevoel dat je ons niet kunt vertrouwen, toch Ron?’
Nu knikte Ron heftig “ja”.
Hermelien haalde diep adem; ‘Ik, ik, ik heb verkering met Draco.’
Ron hapte naar adem en Harry sperde zijn ogen wijd open.
‘Je hebt wat?’ riep Ron vol afschuw uit, wat hem op een mep op zijn arm van Harry kwam te staan.
‘Ik zei het toch!’ Hermelien wilde opstaan en wegrennen, maar Harry hield haar tegen en duwde haar terug in de bank.
‘Het spijt me echt voor jullie, maar ik vind hem echt leuk.’ zei Hermelien, nog een beetje naschokkend.
‘Het maakt niet uit, Hermelien. Ik accepteer het als je met hem verder wilt, maar beloof me alleen dat je geen dingen tegen je zin doet?’ vroeg Ron.
Hermelien knikte. ‘Dat doe ik ook zeker niet.’
‘Dan is het goed.’ Ron’s gezicht klaarde op.
‘Ik heb er eigenlijk geen problemen mee.’ zei Harry. ‘Als jij gelukkig met hem bent, is het toch goed?’
Nu Ron over zijn schrik heen was, werd hij nieuwsgierig; ‘Heb je al met hem gezoend?’
Hermelien voelde dat ze rood werd. ‘Ja, vanavond.’
‘Ha! Dus je was bij hem!’ zei Ron triomfantelijk.
Harry grinnikte bij het zien van zijn twee beste vrienden; Ron zo nieuwsgierig, en Hermelien die bekende. ‘Waar ben je eigenlijk geweest, Hermelien?’
‘In de bieb.’ mompelde Hermelien. Ze voelde schuldbewust onder haar gewaad de onzichtbaarheidsmantel.
‘En je bent niet eens gepakt door Vilder?’ vroeg Ron enthousiast.
‘Nee, maar dat kwam door dit.’ Hermelien hield de mantel omhoog.
Harry keek gefronst en Ron sperde zijn ogen open.
‘Hoe kom je daaraan? Heeft Harry je die geleend?’ vroeg Ron ongelovig.
Harry schudde verbaasd zijn hoofd.
‘Sorry Harry, ik had om elf uur ‘s avonds afgesproken bij de bibliotheek en ik was bang dat Vilder me zou zien en strafwerk zou geven dus ik heb die mantel uit je kamer gehaald.’ Bang keek ze hem aan, zou hij boos worden, of zou hij het begrijpen?
Gelukkig was het het laatste; hij lachte er zelfs om. Ron lachte mee, en zelfs Hermelien kon weer lachen. Ze was blij dat haar vrienden zo reageerden, Ron en Harry waren échte vrienden!
‘Waarom heb je bijna ’s nachts afgesproken bij de bieb?’ vroeg Harry, nog steeds lachend.
‘Dat wilde Draco graag.’ zei Hermelien. Eindelijk was ze een beetje tot rust gekomen, en ze vond het fijn dat haar vrienden er zelfs wel om konden lachen.
‘Zie je, je doet nu al dingen tegen je zin! Kijk uit hoor, met die Malfidus, je weet het maar nooit bij hem!’ zei Ron, terwijl hij op de rugleuning van de bank sloeg.
‘Ik deed het niet tegen mijn zin, ik vond het zelf ook wel leuk!’ zei Hermelien.
‘Dat zeg je nu, maar je meent er niets van. Je zegt het alleen maar omdat je niet wilt toegeven dat je het voor hem deed!’ riep Ron fel uit.
‘Nou, een beetje dan.’ mompelde Hermelien teneergeslagen. ‘Maar echt niet helemaal, hoor!’
‘Ik geloof je, Hermelien. Als jij het zo zegt, waarom zou ik daar dan aan twijfelen?’ zei Harry rustig.
Hermelien glimlachte naar hem. ‘Ik lieg er ook niet om.’
‘Maar… Ik dacht dat je iets met Viktor had?’ merkte Ron voorzichtig op.
Spontaan sprongen de tranen weer bij Hermelien in de ogen. Waarom moest Ron nou juist over hém beginnen? Ze probeerde juist over hem heen te komen.
Ron schrok van Hermelien’s reactie. Hij legde zijn hand op haar schouder en fluisterde; ‘Hé, rustig maar. Zo bedoelde ik het niet.’
‘Geeft niet, ik moet gewoon niet zo moeilijk doen.’ zei Hermelien met schorre stem. Ze veegde haar tranen weg en glimlachte.
‘Viktor Kruml. Mister Perfect heeft anders nooit meer wat van zich laten horen. Wat mij betreft kan hij barsten!’ zei Hermelien fel. Ze wilde niet laten merken dat ze er vanbinnen nog kapot van was, dat hij haar had laten zitten. ‘Ik ben nu juist blij met Draco, en anders; Mister Perfect zie ik toch nooit meer.’ merkte ze kattig op.
‘Gelukkig maar, wees blij.’ zei Ron vrolijk.
‘En mocht je je nog rot voelen over Viktor; daar kom je nu wel over heen met Draco. Hij zorgt er wel voor dat je niet meer aan denken aan andere jongens toekomt, hoor!’ Harry knipoogde.
Hermelien lachte om Harry’s uitspraak. Hij merkte op de een of andere manier altijd hoe ze zich voelde, ook al wilde ze daar juist niet over spreken. En nog beter; hij was altijd in staat om haar op te vrolijken.
‘Oh, en als Malfidus je dwingt tot dingen waar je geen zin in hebt, dan roep je Harry en mij er maar bij. Dan slaan we hem wel even in elkaar!’ Ron lachte agressief en maakte een karatetrap vanaf de bank, waarbij hij perrongeluk Hermelien’s boeken van het tafeltje schopte. Zijn oren werden rood en hij raapte de boeken weer op en legde ze terug op de tafel.
‘Maar als jullie het niet erg vinden, vertrek ik nu richting mijn bed.’ Harry gaapte en stond op.
‘Sorry Hermelien, ik ga ook. Ik hou het bijna niet meer uit. Die verhalen van jou maken me moe.’ Ron lachte en gaf Hermelien een klap op haar schouder. ‘Enne, meid; niet teveel over al die jongens inzitten, hé!’ Hij lachte om zijn eigen uitspraak en liep met Harry mee naar boven.
Hermelien, die alleen achterbleef, glimlachte in zichzelf. Ze was echt blij met Ron en Harry, dat ze het zo sportief op hadden gevat dat ze verkering had met hun vijand.
Ze scheurde het briefje waarop stond dat ze een afspraak had met Draco van haar Transfiguratieboek en krabbelde er snel met haar veer op; “Ron & Harry; bedankt voor het gesprek. Jullie zijn échte vrienden. –xx- Hermelien”
Ze rende de trap op naar de jongensslaapzaal, en schoof het briefje onder de deur door.
Glimlachend liep ze naar haar eigen slaapzaal.
In bed dacht ze nog maar aan een ding: Draco! Dromerig dacht ze terug aan de avond, het was geweldig geweest, ondanks dat ze later had uitgehuild bij haar vrienden over Viktor (wat zij geeneens wisten)
Ze had nu al zin in de volgende dag, en met een laatste glimlachje viel ze met haar kleren aan, op haar bed in slaap.
Nog geen idee, wat haar de volgende dag te wachten stond…

*Tessie*

Hoofdstuk 7
Het gaat ook nooit goed!

Na het ontbijt liep Hermelien rustig naar buiten. De eerste drie uren van het rooster waren vervallen, professor Stronk was ziek en professor Anderling, die hen een blokuur Transfiguratie zou geven, was haar stem kwijt en had besloten dat de lessen niet veel waard zouden zijn zonder haar stem.
Ron en Harry waren toverschaak aan het spelen, en omdat Hermelien geen zin had om bij hen te blijven zitten, was ze naar buiten gegaan.
Rillend van de kou ging ze tegen een boom vlakbij het meer zitten. Ze voelde zich alleen en eenzaam, zo in de kou, alleen buiten. Draco zou het tweede uur een tussenuur hebben en hij zou haar buiten op komen zoeken.
Hermelien ademde diep in, en blies haar adem weer naar buiten, ondanks de kou en eenzaamheid buiten, kwam ze tot zichzelf. Relaxed liet ze zich in het gras vallen en staarde naar de lucht, ze kon niet wachten tot Draco zou komen, ze had hem die ene nacht al gemist.
Tegen haar wil in, dwaalden haar gedachten af naar Viktor. Het vierde jaar, zo fantastisch… Met hem naar het Kerstbal en... ‘Nee hè!’ riep Hermelien geërgerd uit. Ze baalde van zichzelf hoe ze iedere keer weer terugdacht aan die leuke momenten met hem. Er was niks positiefs aan geweest. Hij was een soort player, zoals ze in de dreuzelwereld gezegd zou hebben.
Ze hoorde een klap, een hoop stemmen en het water in het meer klotsen.
Eigenlijk wilde ze meteen rechtop gaan zitten en inspecteren waar al die herrie vandaan kwam, maar iets in haar zei dat ze gewoon relaxed moest blijven liggen. Ze sloot haar ogen en zette haar gedachten op nul. Gedachteloos lag ze daar maar. Alleen, en verkleumd van de kou.
Toen ze regendruppels hoorde vallen en uiteindelijk zelf ook nat werd van de regen, kreeg ze tranen in haar ogen. Naar binnen gaan wilde ze niet, ondanks hun begrijpende reacties ontliep ze Ron en Harry. Ze schaamde zich over haar uitbarsting van gisteren, ze had moeilijk gedaan over niets. Ze was blij, blij met haar vriendje, en dan ging ze zitten huilen. Ze snapte nog maar weinig van zichzelf, net zoveel als waarzeggerij.
Toch bleef ze in het nat wordende gazon liggen, met gesloten ogen en nog steeds rillend van de kou. Ineens voelde ze een warme hand op haar schouder. Dankbaar wilde ze omhoogkijken, maar ze dwong zichzelf om nog even zo te blijven liggen, als ze nu lag.

Draco rende door de gangen van Zweinstein heen. Eindelijk kwam hij bij de deur waardoor hij naar buiten zou kunnen lopen. Hij zou Hermelien weer zien, hij had bijna niet kunnen wachten voordat hij haar weer zou kunnen zien. Ze hadden buiten afgesproken, ergens in de buurt van het meer. Draco stormde naar buiten, halverwege het veld zocht hij met zijn ogen naar Hermelien. Eindelijk zag hij haar, ze lag onder een boom. Blij liep hij naar haar toe.
Bijna was hij bij haar toen zijn ogen zich tot vervaarlijke spleetjes vernauwden. Wie stond er naast haar met een hand op haar schouder? Tegelijkertijd hoorde hij de figuur zeggen; ‘Cheb je lekker cheslapen? Ik ben blij je weer te chunnen zien!’
‘Hé! Wat moet jij bij haar? Rot op jij!’ riep Draco woedend. ‘Hermelien, wat is hier aan de hand?’
Hermelien opende eindelijk, angstig haar ogen. Ze besefte nu pas dat die hand niet van Draco was geweest. Maar van wie dan wel?
Toen ze haar ogen opende, keek ze recht in het gezicht van, ‘Aaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaah!’ schreeuwde Hermelien, Viktor Kruml!
‘Wat doe jij bij mijn vriendin als ze slaapt, hé, vertel op!’ Draco was ziedend, hij kon die Viktor Kruml wel in elkaar slaan.
‘Wat? Zij is niet jouw vriendin, ze is mijn vriendin. Ook al chebben lang elkaar niet chezien.’
zei Viktor verontwaardigd.
Hermelien ging plotseling rechtop zitten. Ook zij was woedend. ‘Viktor Kruml. Denk jij alsjeblieft niet dat ik jouw vriendin nog ben. Jij hebt nooit geantwoord op mijn brieven, je hebt me gewoon laten stikken. Je wilt niet weten hoeveel pijn me dat heeft gedaan, ik was er kapot van. Nu ben ik erover heen, ik hoef je niet meer te zien, je bestaat niet meer in mijn gedachten. Rot op!’ beet ze hem toe.
‘Wat?! Ik was blij jou weer chunnen zien, en nou jij doet zo! Jij liegt, het is niet waar wat jij gezegd hebt.’ zei Viktor boos.
‘Rot gewoon op, hoor je!’ schreeuwde Draco.
‘Maar ik ben voor jou speciaal hier gekomen, en nu jij bent vreemdgegaan.’ Viktor spuugde zijn woorden haast uit, en liep weg.
‘Opgeruimd staat netjes.’ zei Hermelien kattig.
‘Je had toch niet echt verkering met hem, hoop ik?’ zei Draco wantrouwig.
‘Nou nee, bedankt. Ik ben alleen met hem naar het Kerstbal geweest, in het vierde jaar. Daarna hebben we nog een tijdje geschreven, maar toen hij niet meer antwoordde, was het wat mij betreft over.’
‘Mooi zo, beter maar.’ zei Draco goedkeurend. ‘Maargoed, hoe gaat het met mijn meisje?’
Zijn ogen stonden weer vriendelijk en hij glimlachte.
‘Het gaat prima hoor, vooral nu ik weer bij jou ben, gaat het goed!.’ Hermelien lachte, stond op, ging op haar tenen staan en gaf Draco een kus op zijn mond.
‘Is dat alles?’ zei Draco grijnzend. ‘Zal ik je eens voordoen hoe je moet zoenen?’
‘Is goed, ik heb nog heel wat te leren van je.’ Hermelien grijnsde nu ook. Ze liet zich achterover in het gras vallen.
Draco dook speels naast haar neer en begon haar te kietelen, zodat Hermelien het uitschaterde. Toen hij eenmaal wat rustiger was geworden, zodat Hermelien weer op adem kon komen, zoenden ze.
Het was een perfect uurtje, zo samen. Ze hadden de grootste lol en de leukste, nutteloze gesprekken. Totdat Draco weer naar zijn les moest.
Allebei baalden ze daar van.
‘Zie ik je vanavond nog?’ vroeg Hermelien.
‘Wat dacht jij dan, dat ik je gewoon de rest van de dag niet meer zou willen zien? Nee, dat dacht ik niet.’ zei Draco. Zijn hand zocht de hare, terwijl ze samen terugliepen naar het kasteel.
‘Anders nemen we vanavond allebei wat eten mee bij het avondmaal en dan gaan we samen eten, buiten.’ Hermeliens ogen glommen bij het idee alleen al. Romantisch samen buiten eten.
Draco scheen ook plezier te hebben bij dat idee, zijn ogen lichtten op en hij glimlachte.
‘Dat doen we! Aan de rand van het verboden bos, om zeven uur?’ Draco keek haar schattend aan.
‘Afgesproken!’ zei Hermelien enthousiast. Vlug gaf ze hem nog een kus op zijn wang en wenste hem succes bij zijn les, terwijl zij naar de bieb liep.
Eenmaal in de bieb, zocht ze een interessant boek uit, wat ze in de bieb zelf wilde gaan lezen.
Haar adem stokte toen ze een donker paar ogen vanachter een boekenkast ontdekten. De ogen volgde haar in haar handelingen. Toen stapte de figuur achter de boeken vandaan, naar Hermelien toe.
‘Nee, niet jij!’ Hermelien spuwde haar woorden uit.
‘Niet praten!’ beval de stem van de figuur haar. Hij liep naar Hermelien toe, en zoende haar op haar mond. Hermelien probeerde hem weg te duwen, maar hij pakte haar polsen strak vast, ze kon niet meer weg.
Toen hij haar had losgelaten, liep hij weg alsof er niets was gebeurd.
Hermelien snikte, en rende naar de leerlingenkamer van Griffoendor.
Toen ze daar was aangekomen wilde ze het liefst gelijk naar haar slaapzaal gaan en haar tanden poetsen, maar ze kon zich niet meer verroeren.
Zich slap voelend liet ze zich op een lege bank vallen. Snikkend liet ze haar hoofd in haar armen vallen. Haar schouders schokten en ze shakete. Het kon ook nooit eens normaal gaan!
Waarom had hij dat nou gedaan, waarom nou?
Ze durfde pas weer op te kijken toen ze een arm om haar schouder voelde. Ze hief haar hoofd, met rood, betraande ogen op en keek in het bezorgde gezicht van Ginny Wemel.
___________________________________
Thanks voor het lezen! Very Happy

En een bedankje voor de stemmen in mijn poll, en natuurlijk die lieve pb'tjes! Hartstikke bedankt, en ik vind het super om pb'tjes te ontvangen!
XXX Tess

*Tessie*

Hoofdstuk 8
Eindelijk, probleem bekend

‘Kom Hermelien, we gaan wel ergens anders heen, het is hier zo druk.’ Ginny glimlachte zwakjes en hielp haar vriendin op te staan. Ginny leidde haar de leerlingenkamer uit, pas aan het einde van de doodlopende gang stopte ze met lopen. Beide meisjes gingen op de grond zitten, met hun ruggen tegen de muur aan.
‘Meid, wat is er toch met je aan de hand?’ zei Ginny, met bezorgde blik in haar ogen.
Hermelien haalde diep adem. Ze had Ginny al sinds de vakantie niet meer gesproken, ze sprak haar ook nauwelijks; alleen als ze bij haar logeerde en dan hadden ze de meest diepgaande gesprekken. Hermelien vertrouwde Ginny blindelings, en ze aarzelde ook niet om haar vriendin.
‘Ik heb verkering met Draco.’ zei Hermelien. Inmiddels was ze wel iets tot rust gekomen.
Ze veegde haar tranen af met haar hand.
‘Heeft hij je daar soms tot gedwongen? Ik weet nog goed dat je in de vakantie zo in zat over Ron, en dat hij nog een keer perrongeluk de kamer in kwam lopen toen we het over hem hadden. Wat waren we toen boos!’ Ginny glimlachte.
Hermelien glimlachte flauwtjes. ‘Nee, hij heeft me niet gedwongen. Ik vind hem ook leuk.’
Gelukkig reageerde Ginny heel relaxed. ‘Nou, dan ben ik echt blij voor je! Dan heb je ook die problemen niet meer met Ron, dat hij niet zag dat je hem leuk vond, hé! Maar misschien wordt hij nu jaloers.’ Ginny lachte. ‘Maar vanwaar die tranen, meis?’
‘Je weet nog, Viktor Kruml? In de vakantie heb ik je ook verteld dat ik er kapot van was dat hij me had laten zitten, weet je het nog?’ zei Hermelien.
Ginny keek bedenkelijk, ineens zei ze; ‘Ja, ik weet het weer!’ Ginny keek Hermelien vragend aan. Ineens schrok ze; ‘Je zit toch niet meer in over hem, hé?’
Hermelien knikte. ‘Ja, hij is op Zweinstein op dit moment. Ik ben echt doodsbang voor hem.’
Ginny keek haar opnieuw vragend aan. ‘Heeft hij soms iets gedaan bij je, of heeft hij je soms bedreigd?’
Hermelien knikte zachtjes met haar hoofd. Ze schaamde zich voor wat er was gebeurd, die ochtend.
‘Wil je me vertellen wat?’ Ginny’s ogen stonden ernstig toen ze Hermelien aankeek.
‘Hij… Hij stond vanmorgen ineens naast me, toen ik tijdens het eerste en het tweede uur, wat uitviel- buiten in het gras lag, ik durfde Ron en Harry niet meer onder ogen te komen, na dat gesprek van gisteravond. Ik had hen namelijk verteld dat ik verkering met Draco had, gelukkig reageerden ze begripvol, maar toen begon Ron ineens over Viktor, terwijl ik hem juist wilde proberen te vergeten. En ik bleef maar huilen, die avond. Vanochtend schaamde ik me, en ik ontvluchtte ze, door naar buiten te gaan. En toen gebeurde dat met Viktor.’ zei Hermelien. Het luchtte haar op om eindelijk eens te zeggen wat er echt was.
‘Maar, wat deed jij vanochtend buiten? Het regende zo hard!’ zei Ginny geschrokken.
‘Nou, daar had ik afgesproken met Draco, en ik had ook wel bij de deuren kunnen wachten, maar ik was bang om Ron en Harry tegen te komen. Ik schaam me nog steeds zo over gisteravond.’ zei Hermelien.
‘Maar, ik weet zeker dat ze dat niet erg vinden. Ze zijn je vrienden, en ze moeten het maar gewoon accepteren als jij ergens een keer mee zit. Ze moeten juist blij zijn dat je naar hen toekomt, dat betekent dat je ze ziet als echte vrienden!’ zei Ginny, net zo fel als dat haar moeder kon zijn. ‘Kwam je vanwege dat net huilend en shakend de leerlingenkamer binnen?’
Hermelien aarzelde even, maar toen knikte ze.
Ginny knikte ook en zei toen; ‘En nu ga je de waarheid vertellen. Ik zie gewoon dat je ergens anders mee zit. Lieg alsjeblieft niet tegen me, je weet toch dat ik er voor je bent als je een probleem hebt? We zijn toch vriendinnen?’
Hermelien knikte. ‘Dankje, Gin. Het klopt ook niet, ik voel me wel behoorlijk rot over dat van gisteravond, maar wat er net is gebeurd vond ik veel erger.’
Ginny’s ogen vernauwden zich tot twee zwarte streepjes. ‘Heeft die Viktor soms wat bij je gedaan?’ vroeg ze dreigend.
Hermelien slikte even. ‘Ja, dat heeft hij gedaan.’ Ze wendde haar gezicht van haar vriendin af en begon weer te huilen, ze vond het verschrikkelijk, nu ze eraan terug dacht.
Ginny stond op en ging aan de andere kant van Hermelien zitten. Ze legde een arm om haar vriendin haar tengere schouders, die op en neer schokten.
Met haar andere hand streek Ginny over Hermelien haar gevouwen handen.
‘Vertel het me, oké?’ fluisterde Ginny.
‘Ik… Ik was daarstraks in de bibliotheek, en ik zag dat iemand me aankeek. Eerst zag ik alleen een paar ogen vanachter een boekenkast, daarna kwam hij achter de kast vandaan. Ik wilde net gaan lezen, maar toen stond hij voor me. En toen zoende hij me, op mijn mond. Ik wilde hem wegduwen, maar toen hield hij mijn polsen stevig vast, ik kon nergens naar toe, en de bieb was verlaten, dus niemand zag het.’
‘Meid, wat afschuwelijk voor je.’ Ginny keek haar vriendin begripvol aan. ‘Wie was het?’
‘Hmm, ik dacht dat je dat nu al wel begrepen had.’ mompelde Hermelien somber. ‘Het was Viktor Kruml.’
Ginny klakte woedend met haar tong. ‘Dit is niet normaal meer! Ga naar professor Anderling, dit kan zo niet langer doorgaan. Nu heeft hij je gezoend, wat al niet meer normaal is. Wat moet het dan de volgende keer wel niet zijn? Als hij de volgende keer tegen je zin in gaat, en verder gaat dan zoenen, heb je een levenslange trauma. Dat wil ik echt niet voor je!’
‘Dankjewel Gin, maar ik ga het niet vertellen. Jij bent de enige die het weet, verder niemand. En dat wil ik graag zo houden.’ zei Hermelien, ze glimlachte flauwtjes.
‘Wat jij wilt, maar vertel het me wel als er wat is, goed? Ik wil echt niet dat je er mee blijft zitten.’ zei Ginny rustgevend.
Hermelien knikte en stond op. Ginny, die nog op de grond zat, zuchtte.
‘Trek me eens omhoog.’ lachte Ginny.
Hermelien lachte ook, pakte Ginny’s handen en trok haar omhoog, zodat ook Ginny weer stond.
Samen liepen de meisjes terug, ze waren net wat voorbij het portret van de Dikke Dame.
De gang voor hen leek uitgestorven, er liep niemand. Waarschijnlijk had iedereen les.
‘Gin?’ vroeg Hermelien afwachtend. ‘Bedankt voor het gesprek, ik voel me fijner nu ik het verteld heb.’
‘Het is goed, meid. Ik ben blij dat ik je zo heb kunnen helpen.’ Ginny glimlachte.
Hermelien glimlachte ook. ‘Echt bedankt, Gin.’
Ginny stapte een stapje dichter naar Hermelien toe. Ze gaf haar vriendin een omhelzing. Hermelien sloeg haar armen ook om Ginny heen.
‘Je mag ook altijd naar mij toe komen, als je een probleem hebt.’ fluisterde Hermelien.
Ginny reageerde niet, maar gaf Hermelien een kus op haar wang, daarna lieten ze elkaar los.
Een beetje verslagen keken ze elkaar aan, toen begonnen ze allebei te lachen.
Het lachen verging hen echter, toen ze een stem achter zich hoorden.
‘Zo, ik krijg nu toch echt andere ideeën over jullie.’ Ron Wemel keek hen grijnzend aan.
Hermelien en Ginny keken elkaar snel aan; ze konden allebei wel door de grond zakken.
_________________________________________
Thanks for reading! Ook wil ik de mensen die het trouw lezen en me pb'tjes sturen heel erg bedanken! Very Happy

Door die pb'tjes blijf ik schrijven, dan weet ik tenminste dat mensen mijn verhaal lezen. Heel erg bedankt!
Btw ook de mensen uit het reactietopic; Thank you! Smile

Maar nu kan ik mijn poll niet meer veranderen, terwijl ik wel een vraag aan jullie heb;
Wie vinden jullie met wie Hermelien het beste moet daten?
Draco
Ron
Viktor
(Ginny? Laughing

)
Of verzin zelf iemand, misschien willen jullie een pb'tje sturen, zodat ik meer inspiratie krijg Wink

Alvast bedankt!
xx Tess

*Tessie*

Hoofdstuk 9
Ginny, Ron, Viktor of Draco? Last best!

‘Bye Gin, ik zie je vanavond wel weer!’ Hermelien zwaaide nog naar haar vriendin voordat ze met Ron meeliep naar hun les Bezweringen, met de Zwadderaars. Normaal gesproken zou ze dat afschuwelijk hebben gevonden, nu ging er voor haar niets meer boven een les met Draco.
Nadat Ginny een andere richting was opgegaan brandde Ron los; ‘Wat had dat te betekenen, Hermelien? Waarom stond je met mijn zusje te zoenen?’ siste hij.
‘Ik deed wat?!’ riep Hermelien kwaad uit. ‘Allemachtig Ron, zo zijn meisjes gewoon, en we zoenden niet. Gek die je bent, ik date Draco en jij denkt dat ik met je zusje ga staan zoenen!’
‘Nou, daar leek het anders wel op. Jullie stonden net zo innig in elkaar verstrengeld als…’ in zijn kwaadheid zocht hij naar woorden.
‘Als… Jij en Belinda Broom?’ maakte Hermelien zijn zin liefjes af. ‘Nee dankjewel, dat doe ik zelfs met Draco nog niet. Het leek wel een wedstrijd tussen jullie, wie de ander het eerste had opgevreten!’
‘Nou, zoiets ja! Zo stond je anders wel met Ginny in die gang!’ zei Ron boos.
‘Wat denk jij nou? Dat als ik op Draco, een jongen, voor het geval het je nog niet was opgevallen, zou vallen, tegelijkertijd een soort liefdesrelatie aan zou gaan met je zusje? Sorry Ron, ik ben niet lesbisch!’ schamperde Hermelien.
‘Wie was er eigenlijk begonnen, jij of Ginny?’ vroeg Ron nieuwsgierig.
‘Ach, barst toch!’ snauwde Hermelien. Ze griste een boek uit de handen van een eerstejaars die naast haar stond, om Ron er vervolgens mee op zijn hoofd te meppen. Het boek gooide ze later gepikeerd naar de andere kant van de gang.
Ze gooide haar tas wat verder over haar schouder, waarbij ze Ron pijnlijk in zijn maag raakte en verdween in de menigte. Ron bleef zuchtend achter.
Eenmaal bij het Transfiguratielokaal aangekomen, liep Hermelien meteen naar binnen en gooide haar boeken op tafel. Ze was zo boos op Ron dat ze niet eens in de gaten had dat er iemand achter haar stond. Ze voelde een regelmatige ademhaling in haar hals.
Agressief draaide ze zich om. ‘Wat moet je van me?’ snauwde ze woedend. ‘Ooh, sorry Draco. Ik dacht even dat Ron het was.’
Draco grijnsde. ‘Geeft niet hoor, schoonheid. Heb je ruzie met Wezel?’
‘Hij beweert dat ik een soort relatie met zijn zusje heb.’ zei Hermelien, met haar schouders ophalend.
Draco lachte smakelijk. ‘Hij is ook echt stekeblind hé? Net als in dat liedje over Zwerkbal, gewoon mijn zelfgeschreven, schijnbaar toekomstige tekst.’ Hij grijnsde zelfvoldaan.
Hermelien lachte ook. ‘Er is alleen nog wel iets wat ik je moet vertellen. Ik hoop dat je het begrijpt.’ Ze schuifelde een beetje nerveus met haar voeten.
‘Ligt aan het verhaal, of ik het begrijp. Maar vertel?’ zei Draco.
‘Nou, ik denk dat ik eigenlijk verliefd ben op Ron.’ zei ze, met een beetje een droevige uitdrukking.
‘Wat?!’ fluisterde Draco onthutst.
Hermelien schaterde bij het zien van zijn gezicht. ‘Nee joh, gekkie! Ik vind alleen jou leuk! Maar het ging over die Kruml, die ons vanmorgen lastig viel.’
‘Wat had hij? Ooh, als hij iets bij je heeft gedaan, of je heeft bedreigd, dan is hij nog niet klaar met me! Laat ik het beter zeggen; dan ben ik nog niet klaar met hem!’ Draco’s ogen stonden kil en agressief.
‘Nou, het is wel zo. Toen jij net naar je les was gegaan vanmorgen, ben ik naar de bieb gegaan. Ik wilde net gaan lezen, maar ik voelde gewoon dat ik werd aangekeken. Toen ik opkeek stond hij voor me. Hij zoende me op mijn mond, ik wilde hem wegduwen, maar toen greep hij mijn polsen vast. Ik kon niets meer doen, en ik vond het zo erg! En nu ben ik bang dat hij jou wat aan gaat doen, omdat ik nu verkering heb met jou. Hij is jaloers of zoiets!’
‘Als ik hem was, zou ik het maar niet proberen! Ik ben nog niet klaar met hem. Ik vervloek hem tot… Ik weet het nog niet!’ Draco’s kiezen knarsten van woede.
‘Volgens mij wil professor Banning met zijn les beginnen.’ Hermelien wees op de kleine banning die hoopvol op en neer sprong op zijn bureautje, in de hoop dat hij de aandacht op zich zou kunnen vestigen.
Hermelien gaf Draco snel een kus op zijn wang, waarna ze snel naast Ron ging zitten. Op haar vaste plaats. Ze pakte haar boeken uit haar tas, een ganzenveer, een potje inkt en legde vervolgens haar toverstok naast haar andere spullen.
‘Waar is Harry eigenlijk?’ vroeg Hermelien aan Ron, die vergeten was dat ze boos op hem was.
‘Die is in de leerlingenkamer gebleven. Hij had last van hoofdpijn, zei hij.’ mompelde Ron.
‘Oké, zal best.’ zei Hermelien. Ineens herinnerde ze zich dat ze boos was op Ron. Die ruzie was ook totaal nutteloos, dus ze besloot er wat over te zeggen. ‘Hé, het was trouwens echt niet waar hoor, dat ik wat in Ginny zag. Ja, een lieve vriendin!’ zei Hermelien snel tegen Ron.
Ron grinnikte; ‘Zie je nou wel, je vindt haar toch een leuke vriendin!’
Hermelien’s gezicht stond op onweer en Ron proestte het uit.
‘Dat… Dat gezicht van jou!’ hikte hij. ‘Hou jij je nou maar bij Malfidus, mijn zusje is van Harry.’
Hermelien lachte weer. ‘Ik bedoel het ook niet op zo’n manier, maar gewoon. Je weet wel. Gewoon anders!’ besloot ze onhandig haar zin.
‘Ik snap het ook wel hoor, maar het was gewoon even leuk om jou ermee te plagen.’ grinnikte Ron.
‘Moet je vooral tegen Ginny doen, ik denk dat zij daar echt de humor van inziet.’ zei Hermelien zuur. Ginny kennende zou ze de cruciatesvloek op hem afvuren als hij zoiets tegen haar zou zeggen.
Ron glimlachte zwakjes. ‘Dan is ze vast het zusje wat ik gewenst heb.’
Nu lachten ze allebei.
‘Met Ginny valt niet veel te spotten, ze weet goed van zich af te bijten.’ mompelde Hermelien gniffelend.
‘En of ik dat weet.’ fluisterde Ron met een angstige uitdrukking in zijn ogen, waar Hermelien vervolgens weer om moest lachen.
‘Jongens en meisjes, mag ik alsjeblieft jullie aandacht?’ piepte de kleine Banning vanaf zijn bureau.
En dat was het begin van een ellenlange saaie les…
___________________________________________________
Heel erg bedankt voor het lezen & nog meer bedankt voor al die leuke pb'tjes van jullie! Ik ben er echt blij mee & ik vind het hartstikke leuk om lekker met jullie te schrijven!
Ook de reacties die ik heb gekregen op de vraag die ik in het vorige hoofdstuk had geschreven vind ik grappig. De een vond Ron een goed idee, de ander Harry, iemand anders Draco en weer een ander Viktor, HELP! Shocked

Maar Draco & Viktor zijn iig niet de enige jongens wie Hermelien date, ze wordt in mijn verhaal een echte femme fatale Wink

(*Eigenlijk een beetje zoals ik zelf; de een na de andere jongen Embarassed

*)
Noujaa, bedankt voor het lezen & de pb'tjes iig! Very Happy

Jullie maken mijn hele dag goed altijd met die gezellige berichtjes in mij inbox Smile

xxx Tess!

*Tessie*

Hello!!
Een nieuw stukje, niet een van mijn beste stukjes, maar toch...
Bedankt voor jullie pb'tjes & xMartine wil ik speciaal even bedanken voor haar gezellige gesprek via pb Smile

Ik zou ook eens bij haar fanfic kijken; A new adventure.
Nou, niks meer te zeggen; enjoy! Very Happy

Hoofdstuk 10
Nieuwe jongens, nieuwe kansen?

Toen het net donker begon te worden, liep Hermelien ongezien weg uit de Grote Zaal, ze had een aantal broodjes bij zich. Ze liep met haar winterjas aan naar de rand van het Verboden Bos. Eenmaal bij het Verboden Bos aangekomen, zocht ze met haar ogen het terrein af naar haar vriendje. Hij was er nog niet, maar hij zou vast wel bijna komen…
Ze wilde bijna op de grond tegen een boom aan gaan zitten, toen ze zag dat de grond alleen maar uit aarde en modder bestond. Zuchtend bleef ze staan, ze wilde bijna een eindje gaan lopen om de kou tegen te gaan, totdat iemand zijn of haar handen voor haar ogen legde.
‘Draco?’ vroeg Hermelien aarzelend.
‘Loop maar even mee een stukje het bos in.’ zei de stem kil en koud.
‘Draco, hou er mee op! Het is avond, en ’s avonds in het bos lopen lijkt me geen goed idee.’
‘Oh, zeker wel.’ zei de stem kortaf.
‘Draco, laat me los! Ik vind het niet leuk meer!’ riep Hermelien boos uit.
‘Doorlopen jij!’ snauwde de stem.
Hermelien dacht na; dit kon onmogelijk Draco zijn, hij zou nooit zo tegen haar doen. Het zou best wel zoiets voor hem zijn om zo’n grap uit te halen, maar als ze nadrukkelijk had gezegd dat ze het echt niet leuk meer vond, was hij er zeker weten mee opgehouden.
Eenmaal verder in het Verboden Bos, op een open plek haalde degene die Hermelien had gedwongen om door te lopen zijn toverstok tevoorschijn.
‘Lumos.’ mompelde de stem.
Hermelien keek nieuwsgierig naar het gezicht, ze wist niet wie ze moest verwachten te zien.
Toen de persoon het lichtpuntje van de toverstok bij zijn gezicht hield, gilde Hermlien; ‘Neeeee, Viktor, ga alsjeblieft weg! Doe het me niet aan!.’
‘Chermolien, ik wil chewoon zeggen dat ik jou niet wilde chebben laten zitten.’ zei Viktor, zijn gezicht stond ernstig.
‘Ja, dat zeg je nu! Je had gewoon toen moeten reageren.’ riep Hermelien woedend uit.
‘Ik ga hier weg, ik ga naar mijn vriendje toe, die waarschijnlijk op me staat te wachten.’
Ze keerde Viktor de rug toe en wilde weglopen, maar twee sterke handen grepen haar schouders hard vast.
‘Nee, jij blijft hier.’ zei Viktor. ‘Jij bent nog steeds mijn vriendin!’
‘Nee Viktor, je hebt nooit gereageerd op mijn brieven. Op het laatst gaf ik het op en probeerde ik je te vergeten. Nu heb ik een echt vriendje, een jongen die om me geeft.’
‘Maar, mijn brieven werden chewoon niet op de grens doorgelaten.’ probeerde Viktor.
‘Ja, zal best.’ snoof Hermelien ongelovig.
‘Ja, echt waar, Chermolien. Ik meen wat ik zeg!’ zei Viktor. ‘En ik weet chewoon dat jij mij mist en terugwilt, daarom ben ik hier gekomen naar jou.’
‘Viktor, hou op, ik probeerde je juist te vergeten.’ zei Hermelien, maar ze schuifelde met haar voeten.
‘Kom op Chermolien, ik ben hier voor jou speciaal!’ fluisterde Viktor. Hij zette een stap naar voren. ‘Ik weet, jij wilt mij!’ zei hij met glanzende ogen. Hij zette nog een stap naar voren.
‘Viktor, ik heb een vriend!’ smeekte Hermelien. Maar diep in haar hart wist ze dat ze Viktor miste, zou ze het deze keer gewoon doen? Draco zou het niet te weten komen, en misschien kon ze hierna proberen Viktor werkelijk uit haar hoofd te zetten.
Viktor sloeg zijn armen om Hermelien heen. Hermelien had last van een schuldgevoel tegenover Draco, maar ze wilde Viktor ook. Koortsachtig dacht ze na; zou ze het doen? Ze zou wel last van haar geweten krijgen, maar ze zou het hierna goed af kunnen sluiten met Viktor. Ze sloot haar ogen, ze had geen zin meer om na te denken. Ze zoende Viktor, Viktor zoende haar terug, het leek perfect te gaan. Totdat; ‘Hé, Hermelien!’
Hermelien liet Viktor razendsnel los en tolde om haar as, om de afkomst van de schreeuwende stem te traceren. Toen ze ongeveer zo’n 180° gedraaid was, zag ze hem staan:
Draco Malfidus, haar vriendje.
‘Nee!’ riep hij. ‘Dit kan niet!’ Hij staarde Hermelien aan. Voor het eerst sinds ze hem kende, zag ze verdriet in zijn ogen.
Wat heb ik me nu weer op de hals gehaald? Dacht Hermelien paniekerig. ‘Draco, wacht! Het is niet wat het lijkt. Ik kan het uitleggen!’
‘Laat maar zitten, Hermelien. Je hoeft niets meer uit te leggen, dit spreekt voor zich. Je hebt me bedrogen, in die paar dagen dat we verkering hadden.’ Draco had zijn ogen op zijn schoenen gericht.
Hermelien voelde de tranen prikken achter haar ogen. ‘Nee, Draco. Laat het me uitleggen!’
‘Het hoeft niet meer, het is te laat.’ zei Draco, hij klonk echt gekwetst. Toen hij zijn hoofd ophief, zag Hermelien een traan in zijn kille, grijze ogen blinken.
‘Hé, verdomme! Het is ook allemaal jouw schuld!’ riep Hermelien kwaad uit naar Viktor.
Viktor keek haar verontwaardigd aan; ‘Zelf begonnen ben jij!’ zei hij boos.
‘Ja, nadat je me eerst het bos in had geduwd.’ schreeuwde Hermelien woedend. ‘Draco, hij heeft me gedwongen hier naar toe te komen!’
‘Het kan me niets meer schelen, jullie tweeën zoeken het maar uit. Ik wil met geen van jullie nog iets te maken hebben. Tenzij je een goede reden hebt waarom je bent vreemdgegaan, Griffel.’ Draco viel terug in zijn normale doen van ongeveer een jaar geleden.
Hermelien beet op haar lip, een goede reden had ze niet. Hoe zou ze hem kunnen overtuigen dat ze het niet expres gedaan zou hebben?
Draco haalde zuchtend zijn schouders op, draaide zich om en liep weg van het elkaar vernietigend aankijkende tweetal.
Hermelien keek niet meer om naar Viktor, ze bleef zich zorgen maken over Draco.
Toen hij bijna uit het zich verdwenen was rende Hermelien naar hem toe.
‘Draco!’ gilde ze, zo hard als ze kon.
Hij draaide zich om, wilde eerst doorlopen, maar toen glimlachte hij.
Hermelien rende naar hem toe en gaf hem een omhelzing. ‘Vergeef me, alsjeblieft?’
Draco gaf geen antwoord, maar kuste haar op haar wang. En fluisterde toen; ‘Het is al goed, ik maak gewoon die Viktor binnenkort af. No worries.’
Na die uitspraak keken ze elkaar glimlachend aan, toch voelde Hermelien zich nog schuldig.
Ze gaf Draco een kus op zijn wang en fluisterde;
Het spijt me’

*Tessie*

Hoofdstuk 11
Het plan, en de mislukking ervan

‘Draco, het spijt me echt van die ene keer, maar eerst had Viktor me gedwongen om met hem mee verder het Verboden Bos in te gaan. Dieper in het bos begon hij eng te doen, ik was echt bang voor hem. En daarna begon hij klef te doen, en toen zoende ik hem uiteindelijk maar, omdat ik bang was dat hij me anders iets aan zou doen, hij had me gemakkelijk kunnen vervloeken op die open plek.’ Hermelien praatte snel, en zei bijna alles in een adem. Ze had zo’n spijt van wat ze met Viktor had gedaan, haar ex nota bene, dat ze het liefste wilde dat Draco haar niet zou laten vallen.
‘Hermelien, hoe vaak heb ik je nou al niet verteld dat ik het begrijp?’ zuchtte Draco. ‘Ik kan niet zeggen dat ik het niet erg vindt, maar ik begrijp het. Die Viktor vervloek ik trouwens binnenkort.’ Hij grijnsde gemeen bij het idee van een vervloekte Viktor.
Hermelien glimlachte; ze had zich altijd vergist, Viktor was nooit de ware voor haar geweest, het was gewoon Draco! Op dit moment zaten ze samen in de Kamer van Hoge Nood, het was rond een uur of tien ’s avonds en inmiddels had het koppel een week verkering.
Beiden hadden ze donkere kringen rond hun ogen, van het slaaptekort; alleen maar om bij elkaar te kunnen zijn. Draco spijbelde wanneer het kon om bij Hermelien te zijn, en Hermelien zelf verwaarloosde haar huiswerk om meer tijd met Draco door te kunnen brengen.
‘Hé, Hermelien! Morgen in de ochtend beginnen we allebei met een blokuur Toverdranken van Sneep, daarna heb jij Kruidenkunde met die Huffelsuffers en daarna hebben we allebei een blokuur Voorspellend Rekenen, daarna heb jij nog Transfiguratie, toch?’ zei Draco, plotsklaps enthousiast.
‘Ja, dat klopt! Jammer dat professor Anderling zich weer beter voelt. Dus we zijn veel lessen bij elkaar!’ Hermelien’s ogen glansden bij dat idee.
‘Ja dat ook, maar dat bedoel ik nog geen eens!.’ zei Draco blij. ‘Waarom slaap je vannacht niet bij mij op de slaapzaal?’
Hermelien lachte; ‘Haha! Dan mag ik zeker tussen Korzel en Kwast in liggen?’
Draco klakte ongeduldig met zijn tong; ‘Nee, gek! Je komt gewoon bij mij in bed liggen. Over die gasten van mijn slaapzaal spreek ik wel de Petrificus Totales vloek uit, ze liggen daar dan zonder zich te kunnen bewegen, ze zullen je niet zien, en pas als jij morgen uit de slaapzaal bent vertrokken, zal ik hem opheffen, beloofd?’
‘Draco, dat kan ik toch niet maken! Wat moet ik wel niet horen van mijn afdelingsgenoten als ze te weten komen waar ik ben geweest en wat ik heb gedaan, dan kan ik het laatste jaar op Zweinstein wel schudden, er zal alleen nog maar over me geroddeld worden.’ reageerde Hermelien geschokt.
‘Hermelien, je bent een meid van goud, maar af en toe moet je echt wat meer durven, zoiets als dit? We hebben dan de hele nacht voor onszelf!’ Draco zuchtte, maar klonk ook wel enthousiast.
Hij was zo blij met zijn plan, dat Hermelien eigenlijk geen “nee” meer durfde te zeggen.
‘Oké, ik doe het!’ ze had lichtjes in haar ogen, bij het idee dat ze de hele nacht bij Draco kon blijven, ook al vond ze het wel eng om zoveel risico te nemen. Maar risico? Wat hebben Harry en Ron al die jaren uitgespookt? Kijk wat ze hebben gedaan, ze gaan ook nog lachend door de school heen. Om nog maar te zwijgen over Fred en George; zei een klein stemmetje achter in haar hoofd.
‘Hé!’ bedacht Hermelien plotseling. ‘We kunnen ook hier, in de Kamer van Hoge Nood blijven slapen! We hoeven morgenochtend echt geen boeken meer te halen, als we alleen al aan een paar boeken denken, zie je ze al liggen.’
Draco glunderde; ‘Wat een idee! Prachtig, dat had ik zelf kunnen bedenken!’ Hij lachte, wat aangaf dat hij het niet meende.
Hermelien lachte ook; het was een fantastisch idee geweest, hier konden ze blijven!
Ze richtte haar ogen op de grote klok die boven een kast met boeken hing, en dacht sterk aan een bed. Na haar gedachten krampachtig vast te hebben gehouden, keek ze om zich heen in de kamer; links achterin stond een prachtig hemelbed, met zijden dekbedden, nog mooier als in de slaapzalen.
Triomfantelijk keek ze haar vriendje aan; hij had het bed ook al opgemerkt.
‘Ik ben eigenlijk best wel moe, weet je.’ mompelde Hermlien. ‘Zullen we nu alvast naar bed gaan?’
‘Prima, lijkt me super!’ Draco grijnsde.
Toen Hermelien Draco’s gezicht zag, had ze pas in de gaten dat ze iets erg fout had gezegd.
‘Draco, je snapt toch wel wat ik bedoel hé? Ik bedoel het helemaal niet… Je weet wel. Ik ben gewoon moe.’ besloot ze haar zin, ze sloeg haar ogen ten hemel, aangezien ze zich nogal schaamde voor haar opmerking.
‘Ik snapte je echt wel, maar je bent zo gemakkelijk op stang te jagen, heerlijk gewoon! Heel soms heb ik het idee dat ik zelfs Wezel wel snap!’ grinnikte Draco.
‘Zullen we dan maar?’ vroeg Hermelien voorzichtig. Een beetje verlegen keek ze naar haar Zweinstein gewaad, daaronder had ze een simpel zwart coltruitje, met daaronder een donkere spijkerbroek. Ze was dus echt niet van plan dat uit te gaan trekken en zich te gaan verkleden met iets wat ze opgeroepen zou kunnen hebben in de kamer. Ze zou wel in haar kleren slapen…
Hand in hand liepen ze naar het grote bed toe, waar ze zich allebei aan een andere kant lieten vallen.
‘Draco?’ fluisterde Hermelien toen ze eindelijk in bed lag. ‘Morgen, mijn laatste les Transfiguratie spijbel ik, dan kunnen we nog samen afspreken.’
Draco’s gezicht, wat toch al niet anders dan vrolijk stond, klaarde zo ver als het kon nog meer op. ‘Je bent geweldig.’ zei hij. Hij kroop dichter naar haar toe in bed en sloeg een arm om haar heen.
‘Welterusten, schat.’ fluisterde Hermelien. Ze schrok echter van de stem die ze terughoorde, een koude, kille stem, een stem die ze herkende. Niet die van haar vrienden, niet van Viktor, en niet van Draco.
‘Had u het tegen mij, juffrouw Griffel?’
Gespannen keken Hermelien en Draco elkaar aan. Schijnbaar dachten ze beiden hetzelfde; ‘Wat zou er deze keer fout gaan?’
______________________
Oehh, wat een kliffhanger, hé? Twisted Evil

Bedankt voor jullie lieve pb'tjes, die houden mijn verhaal in leven Very Happy

XX Tess

*Tessie* · Geplaatst: Vr Nov 02, 2007 20:36

Hoofdstuk 12
Foute avond...

‘Mee naar mij kantoor, allebei. En geef dan maar eens een verklaring voor dit leuke… spelletje?’ sneerde de stem van Sneep. Hij keek de twee in bed gemeen grijzend aan.
Hermelien en Draco konden allebei wel door de grond zakken.
Draco voelde in zijn mouw, hij had zijn toverstok daar in zitten, maar wat als Sneep zijn gedachten kon lezen? Draco dwong zichzelf zijn gedachten te vestigen op Hermelien, wat goed lukte. Ineens mompelde hij; ‘Petrificus Totalus!’
Sneep zijn lippen krulden om, waardoor hij een gemene uitdrukking kreeg.
‘Meneer Malfidus, ik verbaas me over…’ Verder kwam hij niet, doordat hij tegen Draco praatte, had hij Hermelien’s Petrificus Totalus niet aan zien komen.
Sneep verstarde en viel met een harde klap achterover.
‘Geweldig, Hermelien! Fantastisch gedaan!’ juichte Draco. Hij keek extreem vrolijk en klapte in zijn handen.
Hermelien glimlachte verlegen. ‘Ik kon niet anders. Maar wat als we hem bij laten komen?
Kan je geen Vergetelheidsspreuk over hem uitspreken, Draco?’
‘Dan moeten we hier eerst weg gaan, denk je niet?’ vroeg Draco bedenkelijk.
‘Is goed hoor.’ mompelde Hermelien. Vuil keek ze Sneep aan, de leraar die haar had vernederd voor de klas en punten had afgetrokken, alleen omdat ze een antwoord wist. Hij kon er gewoon niet tegen dat zij, als Griffoendor goed was in zijn vak; Toverdranken en later Verweer Tegen De Zwarte Kunsten.
Hermelien liep rustig naar Sneep toe en trapte tegen zijn arm.
‘Wat doe je nou?’ reageerde Draco geschokt.
‘Dat zag je.’ zei Hermelien kalm. ‘Ik schopte professor Sneep tegen zijn arm, die trap had hij verdiend voor al die jaren die hij verziekt heeft.’
Draco schudde ongelovig zijn hoofd; ‘Je bent echt veranderd, weet je…’
‘Negatief soms?’ vroeg Hermelien.
‘Nee, juist niet. Je bent eigenlijk alleen nog maar leuker geworden, en dat in die korte tijd.
Ik snap eigenlijk niet waarom ik niet in het eerste jaar van Zweinstein heb opgemerkt dat je zo leuk was. Dan hadden we inmiddels zeven jaar bij elkaar kunnen zijn.’ zei Draco spijtig.
‘Ja, hou maar op.’ zei Hermelien mistroostig. ‘En ik heb zelfs Ron nog leuk gevonden.’
‘Misschien was je toen depressief in die tijd?’opperde Draco.
Hermelien lachte; ‘Dat zou best kunnen. Nee hoor, Ron is echt lief, maar ik zou niet weten wat ik met hem moest doen als ik verkering met hem zou hebben. Ik zou er in ieder geval voor passen om zo te doen als Belinda Broom. Ieder moment van de dag zaten ze in elkaar verstrengeld en te zoenen met het speeksel over hun gezicht.’ walgde Hermelien. ‘Dat was echt zo erg om te zien, het was ronduit smerig. En ze hadden alleen maar wat met elkaar om te kunnen zoenen, volgens mij.’
Draco grijnsde. ‘Nooit Wezel daten dus.’
‘Nee, zou ik ook niet doen! Zullen we trouwens maar naar onze slaapzalen gaan, dan laten we hem ook bijkomen.’ zei Hermelien, met een vuile blik op Sneep.
‘Is best.’ Draco haalde zijn schouders op, loop jij alvast naar buiten, dan behandel ik Meneer Zwarte Kunst even.’ grinnikte Draco.
Hermelien gehoorzaamde en liep de gang op. Relaxed leunde ze tegen de muur aan en keek om zich heen. De gang was verlaten, wat logisch was, het was nacht.
Zuchtend sloeg ze haar ogen ten hemel, zou Draco al klaar zijn met Sneep? Zou ze gaan kijken, of toch nog maar even wachten?
Terwijl ze stond te denken, hoorde ze iets schuifelen. Haastig draaide ze zich om, als het Vilder was, was ze de klos. In plaats daarvan zag ze een figuur die ze liever niet wilde zien;
Viktor Kruml.
‘Rot op! Man, waarom kom ik jou altijd en overal tegen?’ snauwde Hermelien naar Viktor.
‘Ik ben hier op Zweinstein, speciaal gekomen naar jou!’ antwoordde Viktor kalm en trots.
‘Geweldig, en zou je ook speciaal voor mij weer weg willen gaan van Zweinstein?’ schamperde Hermelien.
Viktor schudde zijn hoofd; ‘Volgende week is hier Zwerkbalwedstrijd, jij komt kijken zeker?’
‘Alleen als Draco speelt!’ zei Hermelien fel.
‘Het is de oud leerlingen van Klammfels en die moeten spelen tegen Zwadderich en Griffoendor en degene die de minste punten heeft, die ligt eruit, terwijl de anderen tegen elkaar doorspelen, degene die wint, die mag een feest organiseren op Zweinstein.’ legde Viktor simpeltjes uit.
‘Dat is zo gemeen! Jij speelde voor Bulgarije als topzoeker, niemand van Zweinstein zal tegen jou opkunnen, ook al walg ik ervan om dat te zeggen.’ griezelde Hermelien. ‘En waarom spelen Huffelpuf en Ravenklauw trouwens niet?’ voegde ze er achterdochtig en snel aan toe.
‘Omdat zij vorig jaar op de twee laagste plaatsen zijn geëindigd, en alleen de twee besten werden gekozen.’
‘Zal best wel.’ mompelde Hermelien ongeïnteresseerd. ‘Wat doe je hier trouwens, waarom loop ik jou steeds op de vreemdste plaatsen tegen het lijf? En wat doe je hier op Zweinstein, met nog een paar andere oud leerlingen? Wat hebben jullie hier te zoeken? Helemaal niets! Jullie kunnen hier beter oprotten, dan vallen jullie tenminste ook geen anderen lastig.
EN LAAT ME NOU EENS MET RUST!’ schoot Hermelien ineens uit haar slof. Woedend keek ze Viktor aan, die schrok van haar uitbarsting.
‘Mooi gezegd, Griffeltje. Een tien met een gouden griffel voor die uitspraak! Je had in Zwadderich kunnen zitten.’ grijnsde Draco zelfvoldaan.
Zonder dat Hermelien iets in de gaten had gehad, was Draco naar buiten gekomen, en zo te zien had hij al een tijdje staan luisteren.
‘Echt mijn meid, zie je?’ zei hij fijntjes, maar gemeen tegen Viktor. ‘En ik ben trouwens nog niet klaar met jou, dat je het even weet. Mijn vriendin inpalmen, dwingen tot dingen te doen met jou en proberen af te pakken. Daar kom jij niet zomaar mee weg, weet je.’ zei Draco met een kwade schittering in zijn ogen.
‘Jij moet ook niet zo moeilijk doen, zij was mijn vriendin. En ik vind met haar praten af en toe leuk. Jij moet niet zeuren, kleine Witkop!’ beet Viktor Draco toe.
‘Wat? We zullen het trouwens zien, bij de Zwerkbalwedstrijd. Deal?’ grijnsde Draco.
‘Is goed.’ grijnsde Viktor nu ook. ‘Ik zie jullie bij de wedstrijd volgende week!’ Na die woorden draaide hij zich om en liep weg.
‘Draco!’ zei Hermelien ongerust. ‘Je bent een goede Zwerkbalspeler, maar je wint het nooit van Viktor Kruml, hij speelde voor Bulgarije!’
‘Heb je soms geen vertrouwen in me?’ zei Draco verontwaardigd.
‘Kom op, Draco, je weet echt wel dat ik dat wel in je heb.’ smeekte Hermelien hem. ‘Maar je moet gewoon weten dat ik niet wil dat je in gevaar komt.’
‘Er overkomt mij niets, ik ga er juist voor zorgen dat jóu niets overkomt door die Bulgaar!’ zei Draco arrogant.
‘Hij doet me niets aan Draco, laat het alsjeblieft zoals het nu is.’ smeekte Hermelien, voor de tweede keer.
‘Allemachtig! Ben je soms verliefd op dat chagrijnig stuk vreten?’ siste Draco gevaarlijk, met zijn ogen tot spleetjes geknepen.
‘Verdomme Malfidus! Je weet dat ik inmiddels een hekel aan hem heb, doe normaal dan!’ snauwde Hermelien.
‘En sinds wanneer noem jij mij “Malfidus”? Griffel…’ zei Draco minachtend.
‘Ach, rot toch op! Ga Viktor maar achterna, ik wed dat jullie snel vrienden zijn!’ sneerde Hermelien. Ze draaide zich om en rende de gang uit. Aan het einde van de gang bleef ze staan en draaide zich daar om, ze zag dat Draco nog op zijn plaats stond. Ze haalde diep adem; ‘Ik hoef geen verkering met zo’n arrogante en verwaande zak als jij! Ik hoef je voorlopig niet te zien, en ik wil al helemaal niet gestalkt worden, begrijp je?’ schreeuwde Hermelien.
Na die uitspraak rende ze naar de leerlingenkamer van Griffoendor, nog geen idee hebbend van wie daar nou op haar zat te wachten…

Bedankt voor het lezen Very Happy

& sorry voor het lange wachten. Ik had veel huiswerk en ik heb een tijdje bij mijn huisarts gezeten, waar ik moe van werd Razz

Ik ben benieuwd hoe jullie het nu vinden & of jullie me daarover een pb'tje willen sturen?
Fijne avond nog, iedereen! Very Happy

Liefs, Tess

*Tessie* · Geplaatst: Vr Nov 02, 2007 23:09

Hoofdstuk 13
Te moe voor ruzie

Hermelien stormde de leerlingenkamer binnen. Ze was woedend, op de enige twee jongens die ooit in haar leven perfect zouden zijn geweest. Op Viktor vanwege dat gestalk, iedere keer. En nu op Draco omdat hij haar niet wilde begrijpen, en overal maar even arrogant over deed.
Ze wilde eerst nog even stoom van zich afblazen voor de open haard, met een glaasje water.
Ze stormde door de leerlingenkamer heen, naar de badkamer. Ze rukte de deur open, om daar een glas met water te vullen.
Haar ogen werden groot van schrik toen ze zag dat er al iemand in de badkamer was.
‘Hermelien, wat doe jij hier?’ riep de stem van de persoon verschrikt uit.
‘Sorry Ginny, ik ging een glaasje water halen.’ zei Hermelien zo nonchalant mogelijk. ‘Wat doe jij hier eigenlijk?’ vroeg ze nieuwsgierig.
‘Nou, ik…’ zei Ginny trillerig, verder kwam ze niet. Snikkend haalde ze adem, en liet zich achterover tegen de muur aanvallen.
‘Wat is er, meis?’ vroeg Hermelien bezorgd. Ginny was er voor haar ook geweest, toen ze in zat over Viktor en Draco, dus vond Hermelien dat ze ook een luisterend oor aan Ginny moest bieden, die het zo te zien ergens nogal moeilijk mee had.
Hermelien pakte in plaats van één, twee glaasjes die ze vulde met water, en gebaarde Ginny dat ze mee moest lopen naar de leerlingenkamer.
Eenmaal in de leerlingenkamer aangekomen, waar niemand meer zat, gingen de meisjes samen op een roodkleurige sofa, met gouden accenten zitten.
‘Wat is er nou met je?’ vroeg Hermelien. Ze sloeg een troostende arm om Ginny heen, die haar koperrode haren uit haar gezicht streek.
‘Ik, had ruzie met Harry.’ snikte Ginny.
Hermelien beet op haar lip, wat moest ze hier nou op zeggen?
‘Wat rot voor je! Wil je vertellen waar het over ging?’ fluisterde ze maar tegen Ginny.
Ginny schudde haar hoofd. ‘Ik wil het niet vertellen, vind je het erg?’
‘Weet je het zeker?’ vroeg Hermelien. ‘Het lucht op als je het vertelt, ik weet het inmiddels zelf.’
Maar Ginny schudde koppig haar hoofd. ‘Nee, ik wil het niet vertellen, sorry. Maar ik baal er wel van in ieder geval, je weet zelf hoe leuk ik hem vind.’ Met betraande ogen keek ze Hermelien droevig aan.
Hermelien klopte rustig op Ginny’s rug. ‘Rustig maar, Gin. Het komt wel goed. Zal ik met hem praten?’
‘Je hoeft niet echt met hem te praten, maar als je wilt weten waarover we ruzie hadden, dan vraag je het maar aan hem.’ mompelde Ginny teneergeslagen.
‘Ik heb ook ruzie gehad vanavond.’ bekende Hermelien. Eigenlijk wilde ze niet vertellen dat ze ruzie had gehad met Draco, maar nu ze erover was begonnen, zou ze er vast niet meer onderuit komen.
‘Met wie?’ vroeg Ginny verbaasd.
‘Met Draco.’ mompelde Hermelien eerlijk.
‘Waarover?’ reageerde Ginny geschokt, schijnbaar was ze haar eigen ruzie even vergeten.
‘Laat maar zitten.’ zuchtte Hermelien. ‘Ik heb geen zin om het te gaan vertellen en uit te leggen, ik weet alleen dat ik er spijt van heb.’ Een traan rolde over haar wang.
‘Het komt goed, van ons allebei, afgesproken?’ zei Ginny, ineens opgewekt.
Hermelien knikte. ‘Is goed, morgen bieden we allebei onze excuses aan, vind je dat ook een goed idee, of niet?’
Ginny knikte; ‘Misschien komt het dan wel weer goed tussen Harry en mij, dat zou ik wel fijn vinden.’
De meisjes lachten en gaven elkaar een knuffel als bewijs dat ze accoord waren gegaan met elkaars ideeën.
‘Hermelien, we moeten praten!’ riep een stem, niet van Ginny afkomstig.
Hermelien keek snel waar de stem vandaan kwam.
‘Ron!’ riep Hermelien verbaasd uit. ‘Wat doe je hier?’
‘Ik was mijn toverstok vergeten mee te nemen, bedacht ik me pas net.’ Ron wees op een stukje hout op een tafeltje een paar meter bij Hermelien en Ginny vandaan.
‘Ooh, en is dat soms de reden dat je met me wilt praten? Moet ik je soms een geheugensteen geven voor Kerstmis?’ schamperde Hermelien. Vlak nadat ze die zin had uitgesproken, besefte ze pas hoe gemeen dat klonk. ‘Sorry, Ron. Ik heb een rotavond gehad. Maar vertel, waar wil je het over hebben?’
‘Ik wil het graag onder vier ogen doen, dat gesprek.’ zei Ron met een schuine blik op zijn zusje.
Ginny sprong kwaad overeind. ‘Nou, ik ben weg. Je had het ook gewoon kunnen vragen, Ronald Wemel.’ Ze trok er een gezicht bij dat er op leek dat haar werd gedwongen onverdunde Fistelpussap te drinken. Ze stormde weg en liet de deur van haar slaapzaal met een klap dichtvallen.
‘Je had het ook wat subtieler aan kunnen pakken, Ron.’ merkte Hermelien een beetje beledigd op. ‘Ginny en ik waren in gesprek!’
‘Daar wilde ik het juist over hebben. Ik kom ‘s nachts beneden om mijn toverstok te halen die ik ben vergeten en dan kan je wel ontkennen; maar ik was erbij! Nu twee keer! Ik dacht dat je verkering met Draco had en nu blijkt dat je zelf ’s nachts mijn zusje date!’ zei Ron vol ongeloof.
‘Nou moet je er echt over ophouden, Ron. Je weet dat ik je zusje niet leuk vind! Houd je mond er dan eens over!’ beet Hermelien hem toe. ‘Meisjes zijn nou eenmaal anders dan jongens, en ja; zij geven elkaar wel eens een knuffel, uit troost. Vorige keer heb ik uitgehuild bij Ginny, en zij net bij mij. Heb je er problemen mee, soms?’
‘Ja!’ zei Ron fel. ‘Je weet dat mijn zusje Harry leuk vindt, en dan probeer jij haar ’s nachts te versieren, en de vorige keer gewoon in het openbaar, op de gang! Iedereen had jullie kunnen zien. Ik vind het echt niet normaal meer wat je doet!’
‘Ron! Doe normaal! Nu ga je echt te ver!’ riep Hermelien uit. ‘Ik ben verliefd op Draco, en jij blijft maar in je achterlijke kop halen dat ik Ginny leuk vind!’
‘Nou, sorry. Maar het is wel heel erg toevallig dat ik jullie nu al zo twee keer gezien heb.’ zei Ron verontwaardigd.
‘Ron, geloof me!’ smeekte Hermelien ten einde raad. ‘Ik. Vind. Je. Zusje. NIET LEUK!’
Op het laatst schreeuwde Hermelien bijna. Zou het zo tot Ron doordringen?
‘Of is het trouwens bij jou het probleem dat ik Draco leuk vind?’ vroeg ze achterdochtig, inmiddels kende ze Ron wel, en wist ze meestal wel waar de problemen bij hem zaten.
‘Nee, ik vind het best als je Draco leuk vindt!’ zei Ron, maar zijn oren werden rood.
‘Trouwens; ik VOND Draco leuk…’ snoof ze verbitterd. Meteen na die uitspraak had ze spijt en voelde ze zich verward. Ze zou het toch goed maken, morgen? Had ze afgesproken met Ginny? En ze vond hem toch nog steeds leuk? Of toch niet?
‘Laat ook maar zitten!’ zuchtte Hermelien. De tranen van moeheid en verwarring stroomden over haar wangen.

Bedankt voor het lezen & Miss Louise; bedankt voor je lieve pb'tje Very Happy

Ik denk trouwens dat het niet nodig is om te zeggen dat Louise zelf een fantastische fanfic heeft, ik denk dat iedereen die wel eens op het fanficboard komt de fanfic van Louise volgt Wink

Ooh, en als jullie nog ideeën hebben over mijn verhaal, dan zou ik het graag willen weten via een pb'tje, misschien kan ik er dan wat mee in mijn ff.
Fijne avond nog iedereen! Very Happy

xxx Tessieee

*Tessie* · Geplaatst: Zo Nov 04, 2007 22:32

Hoofdstuk 14
Wie is het?‘Meisjes…’ zuchtte Ron vermoeid. Hij schudde zijn hoofd vol ongeloof en keek naar Hermelien die haar tranen afveegde.
Hermelien wierp hem een dodelijke blik toe, waar Ron van schrok.
‘Trouwens, als je moest kiezen, wie zou je dan kiezen; Ginny of mij?’ vroeg Ron nieuwsgierig.
‘Jou!’ antwoordde Hermelien zo snel dat Ron haar verbaasd aankeek.
‘Hmmm, dan moet ik haast wel geloven dat je Ginny niet leuk vindt, als je dan mij zelfs leuker vindt.’ mompelde Ron verbitterd.
‘Hé, je hebt het eindelijk door!’ snauwde Hermelien. ‘En anders, zo erg ben jij nog niet eens, maar als je eenmaal wat in je hoofd hebt, dan kan niemand dat er ooit nog eens uitpraten.’
Ron’s oren werden rood. ‘Sorry.’ mompelde hij beschaamd.
Voor Hermelien was het al over; zo was Ron nou eenmaal en zo moest ze hem maar accepteren.
‘Volgende week heb je trouwens wedstrijd, hé?’ zei Hermelien, zich plotseling herinnerd wat Viktor eerder die avond had gezegd.
‘Wedstrijd?’ riep Ron vol afschuw uit. ‘Waarvan een wedstrijd?’
‘Van Zwerkbal! Je moet tegen die oud leerlingen van Klammfels en tegen Zwadderich.’ zei Hermelien.
‘Maar goed dat jij dan geen verstand hebt van Zwerkbal, anders was het wel heel erg moeilijk geweest voor je om te kiezen voor wie je dan moest zijn. In Griffoendor zit je zelf, en in die andere twee zitten allebei wel een vriendje van je.’ snoof Ron verontwaardigd.
‘Jammer dat deze theorie niet klopt, Ron.’ sneerde Hermelien. ‘Op dit moment ben ik single.’
‘Dat zal anders morgenochtend ook wel weer veranderd zijn.’ schamperde Ron.
Ineens glimlachte hij; ‘Hé Hermelien, nu je op dit moment toch met zo’n soort onderwerp bezig bent…?’ even stopte hij zijn zin om adem te halen, en daarna met een schittering in zijn ogen verder te gaan terwijl Hermelien geduldig luisterde. ‘Hoe kan je iemand nou het beste versieren?’
Hermelien sperde haar ogen open. ‘Wat! Vind je iemand leuk?’ riep ze vol ongeloof uit.
Ron kreeg spontaan een huidkleur die nogal vloekte bij zijn rode haar. ‘Ja. Nee, wacht nou even, het was maar een vraag!’ sputterde hij.
‘Ja, vast wel.’ grijnsde Hermelien. ‘Vertel? Ken ik haar?’
‘Laat ook maar, tegen jou valt anders ook niets in te brengen. Nou, jij je zin; ik geef toe.’ bekende Ron, hij was nogal nerveus. Hij beet op zijn nagels en staarde naar de grond.
‘Wil je vertellen wie het is?’ vroeg Hermelien nieuwsgierig. ‘Is het een meisje uit onze afdeling?’
Ron leek even te twijfelen of hij het moest zeggen, daarna knikte hij.
‘Aha, dat is een stuk makkelijker.’ zei Hermelien opgewekt. In haar gedachten ging ze de meisjes van Griffoendor uit hun jaar na.
‘Ooh, of is het soms Harry?’ ze kon het niet laten omdat te zeggen, nadat Ron vreemde gedachten over haar en Ginny had gekregen.
‘Hou op.’ mompelde Ron nijdig. ‘Dat is niet leuk, Hermelien!’
Hermelien lachte, ‘Nu weet je tenminste hoe het voelt, hé?’
‘Sorry, nu pas besef ik hoe irritant ik was.’ zuchtte Ron. ‘Maar vertel, hoe kan ik háár het beste versieren?’
‘Sorry Ron, ik heb geen ervaring met meisjes versieren.’ grijnsde Hermelien. ‘Nee, nu doe ik gemeen, ik zou zo in Zwadderich geplaatst kunnen worden. Je moet gewoon behulpzaam zijn en je moet vooral vaak vragen hoe het met haar gaat. Dat sowieso, maar vertel me eerst maar eens wie het is.’
Ron lachte nerveus. ‘Nee, want dan lach je me uit. Wil je alsjeblieft nog meer vertellen over hoe ik haar kan versieren? Of maak een lijstje voor me? Dat zou trouwens best wel eens kunnen werken van zo’n femme fatale als dat jij bent!’
Ron zei het zo enthousiast, dat Hermelien het niet eens over haar hart kon verkrijgen om te zeggen dat ze liever geen femme fatale genoemd wilde worden.
‘Heb je een stukje perkament voor me?’ vroeg ze.
Schijnbaar had ze dat geen tweede keer hoeven zeggen, want Ron stormde de jongensslaapzaal binnen, waar hij na een paar minuten uitkwam met een stukje perkament, een veer die de naam ganzenveer niet eens verdiende en een potje inkt.
‘Alsjeblieft!’ riep hij al vanaf de trap. Hij zwaaide enthousiast met de spullen in zijn hand, waardoor het potje inkt uit zijn hand vloog en open spatte tegen een stuk goudkleurig behang. Hij had het niet eens in de gaten en rende gewoon door, waardoor hij uiteindelijk struikelde over zijn eigen potje inkt. Met een harde klap en zwaaiende armen kwam hij voor Hermelien haar voeten neer op de grond.
‘Ron?’ vroeg Hermelien voorzichtig. ‘Gaat het wel met je?’
Ron krabbelde met een rood hoofd omhoog. ‘Ja, het gaat wel. Hier heb je het perkament en de veer.’ Triest keek hij naar zijn ganzenveer. ‘Dat ding is ook niet veel soeps meer, hé? Waar is de inkt trouwens? Oh, wacht, volgens mij ben ik het vergeten te pakken in mijn slaapzaal. Ik ga het nog even halen hoor!’
‘Nee Ron, wacht. Je struikelde over je inkt. Ik pak het wel.’ Hermelien knielde behulpzaam neer bij Ron’s potje inkt. Ze mompelde een spreuk, waardoor de inkt weer terugkwam in het flesje.
‘Hier, alsjeblieft.’ zei Hermelien glimlachend. Ze reikte Ron het flesje inkt aan, die het dankbaar aanpakte.
‘Wil je het nu opschrijven?’ zei Ron vrolijk. Hij sloeg zijn arm nogal onhandig naar achteren, over de rugleuning van de bank, waarbij hij een vaas bloemen van het tafeltje achter hem eraf gooide. ‘Oeps, die zet ik straks wel terug.’ zei hij met rode oren.
‘Rustig maar hoor, ik begin al hoor.’ grinnikte Hermelien. ‘Vertel trouwens wie je leuk vind?’
Hermelien had besloten om op de meest onverwachte momenten te vragen wie hij leuk vond, misschien kreeg ze dan antwoord, ze was namelijk nogal nieuwsgierig.
Ron had zich er kennelijk op voorbereid, want hij schudde zijn hoofd. ‘Ik moet het wel een keer zeggen, anders komt er niets van, maar niet nu. Ik doe het denk ik een andere keer, oké?’
‘Vertel, waarom doe je zo geheimzinnig?’ zei Hermelien doortastend. ‘Ze zit toch trouwens wel in ons jaar, hé?’
‘Ja, dat wel. Maar hou nou op met vragen, en schrijf alsjeblieft wat handige dingen op.’
Hermelien doopte de veer in de inkt en zette hem op het perkament.
‘Zo, ze zit in ons jaar, dat kunnen er niet veel zijn. Belinda, Parvati…’ Ineens sperde Hermelien haar ogen wijd open. ´Of ik!´

Thanks for reading! Very Happy

Bedankt voor jullie pb'tjes, vind ik leuk om te ontvangen. Dus als jullie nog een goed idee hebben, of een leuke ship erbij bedenken, kan ik dat misschien gebruiken!
Fijne avond iedereen & stuur me als je wilt een pb'tje over hoe je mijn ff nu vindt, daar ben ik toch wel benieuwd naar!
x x x Tess