Probleem over mensen die met je bevriend willen zijn.

Sabrè

Vorig jaar ging ik naar een nieuwe school (MBO) om de opleiding secretarieel te gaan volgen. Een meisje, die ik al heel lang kende ging die opleiding ook doen en we spraken af om dan samen te gaan kijken hoe het was enzo, maar er waren dus nog drie vriendinnen van haar die ook die opleiding gingen doen en dus waren we opeens met z'n vijven.
No big deal, met eentje kon ik het gelijk al goed vinden, want die was net zo druk als ik ook. Maar die andere twee waren een beetje van die popies en ze waren opzich wel aardig, maar ik kon het niet echt supergoed met ze vinden.
Toen werd onze klas dus opgedeeld, omdat ie te groot was en moesten gingen wij vijven samen met nog een ander groepje, waar we al wat meer contact mee hadden de andere klas vormen. In het begin allemaal leuk en aardig, maar die andere meiden waren zo overheersend, dat ik gewoon niks meer zeggen kon en als ik wat zei dan werd er altijd een heel kort antwoord op teruggegeven. Ik heb het er een keer met m'n vriendin over gehad en die zei ook dat ik veranderd was. Veel stiller was geworden en niet meer die 'gekke druktemaker' van vroeger was. Toen besloot ik ook om te stoppen met die opleiding en terug te gaan naar de havo. Daar kon ik ook gelijk de maandag erop beginnen. Dat was dan weer op m'n oude school, maar wel met heel veel onbekende mensen, aangezien het grootste gedeelte m'n vrienden al van school af waren. Ik kwam toen in een klas waar ik 1 jongen kende, die op de mavo al bij mij in de klas heeft gezeten, maar die had z'n eigen vriendengroep. Dus ik was 'alleen'. Maar toen sprak met gym 1 van de meiden me aan die ook niet meedeed (ik had namelijk een liesblessure toen) waarom ik dus niet meedeed en waarom ik nu pas op school kwam etc.
Heel gesprek gehad en sindsdien ging ik met haar en haar vriendengroep om. Maar zij zat niet met alle vakken bij mij in de klas, dus met clusters zat ik weer alleen. Gelukkig zaten bij die clusters weer meiden en jongens die ik kende van de mavo, dus dat scheelde weer, maar alles was en bleef oppervlakkig. En met dat meisje uit m'n klas klikte het toch eigenlijk ook weer niet helemaal, dus ging ik wat meer met de jongens uit m'n klas om. Dat was serieus waar altijd gezellig en in m'n eigen klas had ik toen uiteindelijk m'n plekje wel gevonden, het zij nog altijd oppervlakkig.
Maar ik rook dus (jaja slecht) en daar hebben we een appart rokershok voor. Daar zaten ook weer wat oude klasgenoten, die dan weer wat nieuwe vrienden hadden gemaakt en twee daarvan zaten ook met mij bij clusters en met die vier mensen heb ik nou nog altijd contact en dat zijn hele goede vrienden van me geworden, maar die tijd op het MBO zal ik nooit weer vergeten en ik ben nog steeds niet wie ik voor die tijd was.

Het is gewoon zo raar hoe erg je door het toedoen van anderen kunt veranderen. Dat vind ik gewoon heel jammer en daarom probeer ik mensen altijd zo vriendelijk mogelijk te blijven behandelen. Zelfs als ik ze echt niet mag. Ik zal ze nooit zo behandelen, zoals die meiden toen tegen mij gedaan hebben.

miss louise · Geplaatst: Za Nov 03, 2007 13:24

Ik heb wel eens mensen die aan me plakken, maar ik stoor me daar niet echt heel erg aan. Ik ben namelijk een makkelijk doelwit voor die mensen, zelf toegegeven. Zelf ben ik namelijk geen plakker, maar ik ben meer een eenling. Ik doe dingen het liefst alleen en ik ben gewoon aardig tegen iedereen. Maar omdat ik aardig tegen iedereen doe zijn er mensen die graag bij me staan en zich veilig bij me voelen. Ik vind het best, ik kan wel met iedereen kletsen en overweg.

Ik heb een vast groepje waar ik bij sta tijdens de pauzes. We zijn met zijn zessen. Met twee van die meiden ben ik Ã©cht bevriend, tegen hun zeg ik alles en ik kan met hun ook het beste lol hebben. De andere drie vind ik persoonlijk geen eens echt aardig, ik doe wel aardig, maar dat doen zij niet. Dat vind ik soms best wel eens frustrerend. Ik heb een grote klas, dus als mijn twee vriendinnen eens naast elkaar willen zitten dan blijven die andere meiden over en gaan ze moeilijk doen omdat ze niet naast mij willen zitten. Ik trek me daar niks van aan, hun moeten mij niet, nou... dat is dan hun eigen probleem. Maar toch verziekt het soms wel een beetje de sfeer, want ik heb nooit rot tegen hun gedaan, maar zij doen dat wel tegen mij. Maar goed, dat zegt meer over hun dan over mij, is het niet?

**Shirley** · Geplaatst: Za Nov 03, 2007 13:51

Plakkers kunnen op zich heel lastig zijn, hoe zielig het soms ook is. Op het MBO hadden we ook zo'n plakker. Het probleem was eigenlijk, dat meisje was raar. Maar dan bedoel ik dus niet raar op een leuke manier. Ik bedoel, de helft van de mensen waar ik mee om ga Ãs raar, daar is niks mis mee. xD Maar zij was fout raar. En dan bedoel ik echt niet haar uiterlijk ofzo, maar gewoon hoe ze deed. Ze verspreidde verhalen over haar vader (die boer was) en dat hij zijn eigen koeien zou verkrachten... En dat was dan nog maar Ã©Ã©n van de vele verhalen die ze vertelde.

Logisch gevolg is dat niemand meer met haar om wilde gaan. Daarbij deed ze een richting bij ons op school die alleen jongens deden (Vee teelt), dus die zette haar ook constant voor gek. In de pauzes kwam ze dus vaak bij ons groepje (de Bloem en Design kliek) zitten. Maar we mochten haar gewoon echt niet, puur omdat ze allemaal rare verhalen vertelde, en niet helemaal leek te sporen. Dus zulke plakkers kunnen gewoon lastig zijn, wij werden soms ook een tikkie bot tegen haar, gewoon om van haar en haar enge (niet kloppende?) verhalen af te komen. Van sommige mensen word je gewoon gek, dus ik snap het op zich best wel. Nou was dit een extreem geval natuurlijk.

Verder ben ik gewoon iemand die iedereen een kans geeft. Als er nieuwe mensen op school kwamen, tja die plakte natuurlijk wel eens in het begin. Maar de meeste moeten gewoon even wennen, en worden daarna gewoon goede vrienden.

Sophie Wemel · Geplaatst: Ma Nov 05, 2007 18:58

Bwa, ik heb er niet echt last van ofzo. De meeste van mijn vrienden zijn meestal mensen die zelf problemen hebben en blijkbaar trek ik dat aan. En sommige hebben een speciale persoonlijkheid wat ik erg leuk vind. Maar dan zijn er een paar die een beetje een crimineel verleden hebben en die dan toch met me bevriend willen worden. Niet dat ik die personen mijd ofzo, maar de meeste van die mensen zijn niet iemand met wie ik bevriend wil worden. Liever een zachtaardig persoon met een leuk karakter dan iemand die superwild is en zich nooit gedraagt.

Ik zit altijd bij een groepje met vrienden die ik echt graag heb. Er word veel lol gemaakt en ik kan het heel goed met hen vinden. Daar zit nog een persoon bij die ik wel goed kan hebben, maar ik vind dat die soms echt bij me plakt zal ik maar zeggen. Die raakt me soms ook aan (dus voortdurend schouderklopjes geven of die komt op me leunen ofzo) en dat heb ik liever niet graag. Ik denk dat niemand het graag heeft als er iemand constant op je komt leunen. En dan zit die soms mensen de beledigenen, behalve dan tegen mij omdat hij dan zegt: 'Sophie niet, die is lief.' Ik heb van iemand gehoort dat die verlieft op me is en dat komt nu niet zo goed uit. Ik vind niet dat hij me als uitzondering moet pakken en de rest moet uitschelden voor niets. Soms irriteert hij me, maar soms ook niet.

Vroeger was ik wel een beetje een plakker. Rond de tijd van het 6de leerjaar had ik bijna geen vrienden meer. Mijn beste vriendin had me toen laten vallen en ik had nog maar 2 of 3 vrienden over die ook niet elke keer bij me stonden. Dus ik ging dan vaak bij een groepje meisjes staan. Die waren wel aardig maar ze wouden me toch niet in hun vriendenkring hebben. En meestal als ik bij hun ging staan negeerden ze me en gingen ze gauw ergens anders staan. Ze vonden me toen ook raar, waarom weet ik niet. Maar dat was wel een eenzame tijd geweest. Ik weet ongeveer wel hoe het voeld om geen vrienden te hebben en ik begrijp die mensen anderzijds wel. Sommige mensen lijken echt niet aardig, maar soms kun je het mis hebben en zijn die mensen wÃ©l aardig.