[AF] The Mistery Man

Mrs Charlie Weasley · Geplaatst: Ma Nov 19, 2007 23:36

Na lang nagedacht te hebben, heb ik besloten om dit verhaal hier nog een keer te posten.
De vorige keer is het namelijk op Mistereuze wijze verdwenen ( tja wat wil je met zo een titel ) Wink

De meeste zullen het verhaal al kennen en sommige ook niet.
Ik heb dit geschreven voor dat deel 7 uitkwam dus bepaalde dingen zullen niet meer kloppen met het echte HP verhaal, al heeft mijn verhaal wel wat overeenkomsten Very Happy

Ik zal proberen om elke dag een hoofdstuk te plaatsen.

Voor nu genoeg gekletst. Hier is Hoofdstuk 1:

Hoofdstuk 1

Hermione zuchtte. Het laatste, waar ze op zat te wachten, was een gemaskeerd bal, georganiseerd door het ministerie van Toverkunst.
Het was 5 jaar geleden dat Voldemort verslagen was, door Harry Potter, in een rechtstreeks duel en het ministerie vond dat reden genoeg voor een feest.

Ze had een grote hekel aan dit soort feesten maar omdat ze op het ministerie werkte, was ze verplicht om te gaan.
Na veel gezeur van Ginny en Jetske, had ze een witte baljurk gekocht en was ze om stipt 20.30 aanwezig.
Zodra het banket, wat warm en koud eten bevatte, was afgelopen, werden de genodigden naar de grote balzaal geleid waar men kon dansen en de gesprekken kon voortzetten.
Hermione verveelde zich snel en overwoog om weg te gaan toen ze plots ten dans gevraagd werd door een man, die helemaal in het zwart gekleed was. Ze accepteerde de uitnodiging met een glimlach en liep achter de Mistery Man aan, de dansvloer op.
Terwijl ze danste, wat hij verrassend goed kon, keek ze de zaal rond.
Het was een oude ronde zaal, die middeleeuws was aangekleed met glas in lood ramen en bijpassende gordijnen van zware fluwele stof. Overal hingen bloemen, die versierd waren met gekleurde linten en bovenin de zaal zweefde zeker 1000 kaarsen, die een zacht maar helder licht verspreiden.

De muziek stopte, de dans was afgelopen en terwijl Hermione terug liep naar Harry en Ginny, botste ze tegen Draco aan. Hij keek haar arrogant aan maar zei verder niets. Sinds hij met Jetske getrouwd was, leek het alsof hij wat aardiger, vriendelijker geworden was.
Het afschuwelijke woord "Modderbloedjes" gebruikte hij niet meer maar hij straalde nog steeds arrogantie en sluwheid uit.

"Met wie was jij nu net aan het dansen?" vroeg Ginny opgewonden toen ze bij haar tafeltje was aangekomen.
"Ik heb geen flauw idee maar zou het heel graag willen weten," antwoordde Hermione zuchtend.
"Misschien was het Ron wel," grijnsde Harry maar toen hij de blik van Ginny zag, verdween zijn grijns als sneeuw voor de zon.

Het was onvermijdbaar geweest en het deed pijn, veel pijn.
In hun 7de jaar hadden Ron en Hermione eindelijk, tegen elkaar, durven te vertellen wat ze voor elkaar voelde.
Het was raar maar ook heel vertrouwd geweest om te horen dat hij van haar hield en een flinke tijd verliefd was. Het gevoel was wederzijds en toen ze elkaar, in de leerlingkamer van Gryffindor, kuste wist ze dat het zo moest zijn. Dit was het gevoel waar ze al die tijd opgewacht had.

Spijtig genoeg verdween de verliefdheid en maakte plaats voor houden van. Na een paar maanden waren de vonken weg en besefte Hermione dat het niet werkte.
Misschien wilde ze te graag, misschien hield ze wel van Ron maar niet op die manier maar meer zoals broer en zus of als goede vriend.
Wat de reden ook was, Ron dacht hetzelfde en na een lang, moeizaam gesprek, waarbij de emoties hoog opliepen, besloten ze, om als vrienden verder te gaan en daarmee was hun relatie over.
Ze had het verschrikkelijk gevonden want al die jaren had ze gewacht, gehoopt en getwijfeld en nu…
Nu was er niets meer, het was voorbij.

De muziek begon weer te spelen en de Mistery Man kwam weer haar kant op.
Met haar ogen volgde ze hem totdat hij voor haar tafeltje stond. Zonder enige aarzeling bood hij haar zijn hand aan. Weer glimlachte ze en legde haar hand in die van hem.
Rustig en langzaam begeleide hij haar naar de dansvloer, waar net de Weense Wals begon.
Onder het dansen, boog ze iets naar hem toe en vroeg, met zachte stem:” Wie ben je?”
Hij keek haar aan maar het enige wat ze zag, waren zijn groene ogen en zijn mond.
Er viel een stilte en wachtend op zijn antwoord, voelde Hermione de spanning stijgen.
Het liefste had ze ter plekke zijn masker afgetrokken maar ze kon zich beheersen.
Toen hij, eindelijk, zijn mond opende om antwoord te geven, zag Hermione dat zijn gebit stralend wit was. Geen scheve of lelijke tanden maar mooie, rechte witte tanden.

Zachtjes fluisterde hij:” Wie ik ben, doet er niet toe. Ik zou het prettig vinden, als je me Prince Charming noemt.”
Even keek ze hem verrast aan maar omdat hij fluisterde en omdat het roemoerig was in de zaal, kon ze zijn stem niet goed horen en daardoor was zijn stem onherkenbaar voor haar. Toch besloot ze het niet zomaar op te geven.
“Kennen wij elkaar?” vroeg ze nieuwsgierig.
De enige reactie, die ze van hem kreeg, was een klein knikje.
De dans was afgelopen en de mensen klapten.
Terwijl hij haar terugbracht naar haar tafeltje, dacht ze koortsachtig na. “Het was een bekende, hij kon goed dansen, had groene ogen en stralende witte tanden.
Ron kon het niet zijn want die had blauwe ogen maar wie was het dan wel?”

Ze ging zitten en zuchtte. Aan de ene kant vond ze het leuk en opwindend maar aan de andere kant was ze heel onzeker. Een deel van haar vond het zelfs eng omdat ze niet wist wie het was en wat zijn bedoelingen waren.
Jetske boog over haar heen en zei lachend:“Dus je hebt een geheime aanbidder?”
Hermione keek om en glimlachte naar haar vriendin. “Ik weet niet wie het is en ook niet wat hij van me wil.”
“Wat geeft dat nou? Dat je niet weet wat hij van je wil”, antwoordde ze, “Geniet ervan.”
Harry en Ginny kwamen terug van hun dans en Ginny stormde gelijk op Hermione af.
“En?!? Wie is het?”
Ze schudde haar hoofd.”Ik weet het niet, Gin.”

“Laten we eens nagaan wie het kan zijn, als we de koppen bij elkaar steken, dan komen we er toch wel uit,” zei Jetske, met een serieuze blik in haar ogen.
Ginny en Hermione waren het met haar eens en knikte instemmend.
Hermione zei:” Even alle feiten op een rij, het is iemand die mij kent. Hij heeft groene ogen dus Ron kan het niet zijn want die heeft blauwe ogen. Harry valt ook af want die heeft net met Ginny gedanst en meer namen kan ik op dit moment even niet verzinnen.”
“Daar komt ook nog bij dat hij zeker een kop groter is dan jij,” voegde Jetske toe.
“Ja, daar heb je gelijk in, dat was ik even vergeten,” antwoordde Hermione.

Mrs Charlie Weasley · Geplaatst: Di Nov 20, 2007 22:15

Hoofdstuk 2:

“Weet je aan wie ik zat te denken,” zei Ginny ineens.
“Vertel! ,” klonk het in koor.
“Aan Percy,” zei Ginny terwijl ze naar haar vriendinnen keek om te zien wat hun reactie was.
Ginny vervolgende:” Ja, ik weet dat het stom is maar -“.
“Nou,”zei Jetske met een frons in haar voorhoofd, “Zo gek vind ik dat niet en het zou best wel eens kunnen kloppen.”
“Hoezo?” Hermione keek haar niet begrijpend aan.
“Ja, Mrs Malfoy, verklaar U nader”, sneerde Ginny.
“Zeg, het was jouw idee,” antwoordde Jetske lachend.
“Stttt”, zei Hermione, terwijl ze haar giechelende vriendinnen een por gaf, “daar heb je hem weer!”

De Mistery man kwam naar het tafeltje gelopen en stopte toen hij voor het tafeltje stond.
Ginny wilde een reactie bij hem uitlokken en zei opeens:”Hoi Percy.”
Hij keek haar recht aan, begon te grijnzen maar gaf verder geen spoor van herkenning.
Ginny keek wat beteuterd en Jetske schoot weer in de lach.
Draco kwam, van het buffet, teruggelopen en gaf Jetske, express, een kus op haar mond.
Even keek hij, met een opgetrokken wenkbrauw, naar de onbekende man.
Blijkbaar stoorde hij zich eraan.
“Ik weet niet wie of wat je bent maar dit is mijn vrouw en als je haar met 1 vinger aanraakt, ben je de mijne,” siste hij naar de onbekende.
Nu had Draco niet veel nodig en was snel jaloers.
De onbekende keek naar hem. Hij was totaal niet onder de indruk en lachte.
“Ben je echt zo onzeker, Malfoy?”
Draco werd nu echt boos en wilde zijn stok trekken maar Jetske hield hem tegen.
“Ik durf tenminste mijn gezicht te laten zien, creep,” snauwde hij met samengeknepen ogen van boosheid.
Harry kon een glimlach niet onderdrukken. Draco en hij hadden hun haat tegenover elkaar “bijgelegd” maar vrienden waren ze niet en zouden ze nooit worden ook.
Harry vond het heerlijk als Draco weereens op de kast gejaagd werd en dat maakt niet uit wat de reden was. Het was gewoon leuk om te zien hoe hij boos werd.
Jetske wist heel goed dat dit weleens flink uit de hand kon lopen en trok Draco mee, weg van de onbekende. Draco accepteerde dit niet zomaar en verzette zich flink, daarbij allerlei lelijke dingen roepend naar de onbekende.
Uiteindelijk waren ze buiten gehoorafstand.

Hermione gluurde even naar de onbekende, die nog steeds bij haar tafeltje stond en was vastbesloten om erachter te komen wie hij nu precies was en waarom hij dit deed.
Ze stond op, pakte zijn arm, en terwijl ze een zacht rukje aan zijn arm gaf, keek hij haar even verbaasd aan.
“Ik wil even weg hier,” zei ze.
Hij knikte en draaide zich een beetje om zodat ze haar arm door die van hem kon steken.
Arm in arm liepen ze langzaam naar buiten.
Hermione huiverde want het was kouder dan ze had verwacht.
Hij zag de huivering en vroeg zachtjes:”Heb je het koud?”
Ze knikte en voorzichtig legde hij zijn mantel over haar schouders.
Terwijl ze hem aankeek, mompelde ze:”Dank je wel”.
Hij knikte.
“Waarom mag ik niet weten wie je bent?” vroeg ze vragend, bijna wanhopig.
Zonder haar aan te kijken, zei hij mat:”Omdat het niets uitmaakt.”
“Het maakt wel degelijk uit!!!,” riep ze opgewonden, “Ik wil het weten wie je bent en waarom je dit doet. Wat de reden is dat ik je gezicht niet mag zien!!”
Hij snoof.”Dat je nieuwsgierig bent, wist ik maar dat je zo-.”
Voor hij zijn zin af kon maken, zei ze fel:”Zo wat ben?!!”
Hij keek haar aan en grinnikte.
Iets wat haar mogelijk nog bozer maakte dan ze al was.
Bijna ontplofte ze.
“Draco had gelijk, je bent een creep!!!!!”
Zonder zijn reactie af te wachten, liep ze naar binnen.
“Wie dacht hij wel dat hij was?” dacht ze boos.
Binnen keek ze om zich heen maar zag Ginny of Jetske nergens en besloot naar huis te gaan.
Ze verdwijnselde naar huis, kleedde zich uit en ging naar bed.
Vrijwel gelijk viel ze in slaap en droomde over Percy, die haar een huwelijksaanzoek deed, terwijl Ron op een harp speelde en de tweeling overal rozenblaadjes strooide.

De volgende ochtend werd ze wakker en had barstende hoofdpijn. Langzaam stond ze op terwijl het bonken in haar hoofd toenam. De hoofdpijn was het gevolg van de spanningen op haar werk en van gisterenavond. Bovendien had ze zeer vast geslapen en dat was ook niet bevorderlijk.
Er zat een uil te wachten in de keuken, toen ze die binnen liep, die haar boos aankeek.
Het beest klakte een paar keer en draaide vervolgens zijn kopje weg.
Snel haalde ze het briefje van het pootje af en las:

“Lieve Hermione,

Het spijt me oprecht, als ik je heb beledigd. Dit was absoluut niet mijn bedoeling.
Het was koud vannacht, want je had mijn mantel nog, maar de gedachte aan jou hield me warm.
Ik besef dat je nu een sterke troef in handen hebt want ik wil mijn mantel terug en jij weet dan gelijk wie ik ben.
Er zal niets anders op zitten dan dat ik bij je langs moet komen maar dat vind ik niet erg.
Als ik eerlijk ben, dan moet ik toegeven dat ik graag in je gezelschap ben.

Liefs,
PC

Ze las het briefje 3 keer over voordat de woorden doordrongen en langzaam kwam er een glimlach op haar gezicht.
Om de een of andere reden gaf het briefje haar een vreemde tinteling van spanning, opwinding, onzekerheid maar ook van macht. “Hij moest langs komen en dan zou ze gelijk weten wie hij was.”
Dat was een leuke gedachte en weer glimlachte ze.
Even liep ze haar gedachten de vrije loop. “Hij schreef dat hij het niet erg vond om bij me te zijn. Ik zou zo graag willen weten wie het is. Misschien is hij wel ontzettend leuk.”
Bij die gedachte zuchtte ze.

Ze liep terug naar de kamer, die altijd opgeruimd en netjes was, en zag daar de mantel op een stoel hangen. Heel even raakte ze het ding aan.
Het was een zwarte mantel, die helemaal gevoerd was en zeer zwaar aanvoelde.
Terwijl ze naar het ding keek, besefte ze dat de eigenaar ervan, weleens rijk kon zijn of tenminste een goede baan moest hebben want dit was geen goedkope mantel! Dit was het soort dat Lucius Malfoy droeg.

Er werd op de deur geklopt en Hermione schrok:” Zou dat hem zijn? O nee.”
Verschrikt keek ze naar beneden, naar wat ze aan had en, o help, dat was alleen een oud T-shirt.
Weer werd er op de deur geklopt, ditmaal harder en ze hoorde een mannenstem.
“Hermione, doe open. Ik weet dat je er bent.”

Mrs Charlie Weasley · Geplaatst: Wo Nov 21, 2007 22:13

Allereerst een klein bedankje voor de mensjes die mij een reactie gegeven hebben. Dat stel ik zeer op prijs. Voor degene die denken dat Charlie de Mistery Man is, die moet ik helaas teleurstellen want hij is het zeker niet. Wie het wel is, blijf lezen dan kom je er vanzelf achter.

Hoofdstuk 3:

Gauw sloeg ze de mantel om zich heen en deed voorzichtig de deur open.
“Goedemorgen,” zei een vrolijke stem.
Ze keek in het vriendelijke gezicht van Charlie, die haar lachend aankeek.
Opgelucht haalde ze adem.

Charlie was, sinds een paar jaar, haar collega op het ministerie.
Hij werkte op het departement van Magisch Transport van dieren, magische wezens en fabeldieren.
Charlie had er bewust voor gekozen om 2 dagen per week in Londen te werken en de rest in het drakenreservaat in Roemenië.
Hij wilde graag wat dichterbij zijn ouders zijn en toen dit baantje vrijkwam was het een mooie kans.

Hermione vond het altijd leuk, als Charlie in Londen was en ook even bij haar langs kwam, voor een praatje of een kopje thee.
Na de breuk met Ron had hij haar heel goed opgevangen en ze waren goede vrienden geworden.

“Wat heb jij nu aan?” zei hij lachend.
Even keek ze hem schaapachtig aan, realiseerde zich ineens dat ze er belachelijk uit moest zien en werd vuurrood.
“Ik, ehhh, ehh, kom binnen,” stamelde ze terwijl ze een hoofd als een tomaat moest hebben, tenminste zo voelde het wel. Het liefste had ze ter plaatste in de grond willen verdwijnen.
“Zal ik thee zetten, dan kun jij misschien iets anders aantrekken,” zei hij grinnikend terwijl hij naar de keuken liep.
Blij met dit voorstel, knikte ze en rende snel de slaapkamer in.
Daaraan gekomen, pakte ze een spijkerbroek en trui uit de kast, controleerde deze of ze niet vuil en/of kapot waren en trok ze gauw aan.
Een blik in de spiegel vertelde dat haar haren weereens een grote suikerspin, compleet uit model, waren maar dat was op te lossen met een spreuk. “Hoera, lang leve de magie!!!”
Snel een spreuk over coupe ‘ik zit compleet, totaal in de war en wat je ook doet, je krijgt het toch niet voor elkaar want vandaag ben ik dwars, eigenwijs en weiger ik om recht en netjes in model te gaan zitten’ en Hermione was weer toonbaar voor de rest van de wereld.

Snel liep ze naar de woonkamer.
Algauw kwam Charlie met 2 dampende mokken thee de kamer binnen en niet veel later zaten ze met 2e op de bank.
Charlie begon het gesprek:” Hoe was het bal eigenlijk? Ik baalde er wel van.Het had mij leuk geleken om er naar toe te gaan maar ik moest, gisterenavond op het laatste moment, nog werken in Roemenië.“
“Ach, je hebt niet veel gemist,” antwoordde ze, met een lach om haar mond.
Charlie haalde zijn schouders op. “Volgens mijn zusje had je een geheime aanbidder.”
Hermione verslikte zich en Charlie grijnsde.
“Hoe, hoe weet jij dat?” bracht ze moeizaam uit.
Toen ik vanmorgen in Het Nest kwam, was Ginny in de keuken tegen ma aan het praten. Jammer genoeg kon ik niet ongemerkt voorbij sluipen en zodra Gin me zag begon ze tegen mij te kwebbelen en ratelen. Pfffffft, ik had er al gauw genoeg van en ben uiteindelijk gevlucht, naar jou toe, in de hoop hier wat rust te vinden.”

Hermione moest lachen bij de gedachte, van een ratelende Ginny en een wanhopige Charlie, die weg probeerde te komen.

“Zit jij me nu ook nog uit te lachen?” jammerde Charlie, die onmogelijk zijn lach in kon houden en daardoor nog harder moest lachen.
Pas nadat hij uitgelachen was, zei hij: “maar even serieus, had mijn zusje gelijk of ziet ze dingen die er helemaal niet zijn, wat in Ginny’s geval ook niet zo heel vreemd is sinds ze verliefd is op Harry.”

Hermione was ook in de lach geschoten. Met een zakdoek veegde ze de tranen van haar wangen af en barste opnieuw in lachen uit.
Nadat ze beide nog een slok thee genomen hadden, zei ze: “Ja, er was iemand, een man denk ik, die vroeg me een paar keer ten dans en waar ook die mantel van is maar ik weet niet wie het is.Hij heeft namelijk zijn naam niet genoemd.”
Een diepe zucht volgde en even staarde ze voor zich uit.

“En dat vind jij verschrikkelijk, jou kennende,” lachte Charlie sarcastisch.
“Ja, dat vind ik helemaal niet leuk,” zei ze vlug en fel.
Iets feller dan eigelijk de bedoeling was.
Charlie keek haar aan en trok 1 wenkbrauw op.
Terwijl ze heel goed wist dat hij haar plaagde, kon ze het toch niet laten om te happen.
“Wij denken dat het Percy was,” zei ze bijna triomfantelijk.
“Wie is wij?” vroeg Charlie nieuwsgierig.
“Nou, Ginny, Jetske en ik”.
Even fronste Charlie zijn wenkbrauwen, alsof hij diep nadacht.
“Maar waarom denken jullie dat?” vroeg hij verbaasd.
“Omdat hij goed kon dansen, groene ogen had, op het ministerie werkt, vrijgezel is en hoffelijk was,” antwoordde ze met een zucht.

Charlie grinnikte en zei:”Sorry dat ik jullie complot theorie in de war schop maar Perce heeft geen groene ogen.”
“Wat, wat bedoel je met Percy heeft geen groene ogen. Dat kan niet, ik bedoel, hij moet het zijn. Dat kan niet anders,” riep ze, bijna wanhopig.

Charlie lachte. “Nu klink je, alsof je het erg vindt dat het Perce niet is!! Bespeur ik daar soms interesse in mijn kleine broer? Bloeit er iets? Ik kan en wil wel bemiddelen voor je. Is helemaal geen probleem,” zei hij met een zeer grote grijns.
“Ook jij kunt te ver gaan, Charles Weasley!!! Ik ken nog wel een paar goede vervloekingen die ik maar al te graag op jou uitprobeer,” zei ze uitdagend.

Charlie genoot ervan om Hermione te plagen want ze kon, net als Ginny, altijd zo lekker fel reageren.
Toch had hij met Ginny weleens een verkeerde aanvaring gehad en toen had ze hem inderdaad vervloekt, met als gevolg dat Charlie 3 dagen niet kon praten en alleen maar kon zingen.
De andere hadden het schitterend gevonden, alleen Mrs. Weasley had, met haar handen
in haar zij, Ginny en Charlie vermanend toegesproken.

Zijn grijns werd nog groter en hij wist zeker dat hij haar makkelijk aan zou kunnen maar hij besloot om er nu maar niet meer mee door te gaan.
In plaats daarvan, vroeg hij: “Heb je zin om mee te gaan naar Fred en George?”
Door Charlies plotselinge omschakeling, keek ze hem even verbaasd aan.”Bedoel je naar de shop of wat?”

Mrs Charlie Weasley · Geplaatst: Do Nov 22, 2007 21:04

Omdat ik het leuk vind dat mijn verhaal gelezen word en omdat ik elke keer wel van iemand een reactie krijg ( waar ik heel blij mee ben ) zal ik nu Hoofdstuk 4 en 5 posten. Ik hoop dat jullie dat op prijs stellen en ik zie graag jullie reacties verschijnen. Very Happy

Als er iemand is, die denkt te weten wie de Mistery Man is, stuur me dan een pb. Dit geld alleen voor de mensen die mijn verhaal nog niet niet kennen.

In hoofdstuk 5 zit een fotolink. Die persoon heet, in het echt, ook Paddy.

Hoofdstuk 4:

Hoofdstuk 4

Fred en George woonde, sinds een jaar of 4 samen, boven de shop. Het was vooral gemakzucht geweest dat ze daar waren gaan wonen.
Mrs Weasley was het er niet mee eens geweest en bleef maar praten over “te weinig eten, niet goed voor zichzelf zorgen en dat ze er zo slecht uitzagen” maar Fred en George hadden het gat in de markt gevonden en konden het werk nauwelijks aan.
Hun winkeltje liep als een trein en daarmee was de bezorgdheid van Mrs Weasley echt overbodig.

“Naar de shop en later misschien naar hun huisje. Dat ligt er een beetje aan hoe druk het is in de shop. Ik had namelijk ook met Bill afgesproken om weereens met zijn 2e naar de Weird Sisters te gaan en ik heb het nogal druk, “ antwoordde hij een beetje mat.
Hermione keek naar Charlie’s gezicht en inderdaad hij zag er moe en wit uit.
Dat was ze echter niet van hem gewend. Charlie had, door zijn sproeten, altijd een bruine kleur in zijn gezicht en deze werd nog eens versterk doordat hij buiten werkte.
Charlie viel zelfs uit de toon bij zijn, doorgaans, bleke familieleden.
Hermione vond het altijd leuk als Charlie langskwam terwijl ze heel goed wist dat hij eigenlijk geen tijd voor haar had en dat gaf haar altijd een warme gloed van binnen. Daardoor voelde ze zich een beetje speciaal.

“Ik wil wel mee maar vind jij het niet leuker om even met Fred en George te praten zonder dat ik erbij ben. Ik ga wel een andere keer mee,” zei ze met een lichte teleurstelling in haar stem.
“Klopt, ik heb de tweeling al een tijdje niet meer gesproken en gezien maar ik zou het heel leuk vinden als je meeging. Als ik je er niet bij wilde hebben, had ik je toch niet meegevraagd en je kent me nu lang genoeg om dat te weten, tuttebel!!” grinnikte hij.
Hermione gooide een kussen naar zijn hoofd en trok een pruillip.
Charlie ontweek het kussen handig en stond op.
“Ga je nog mee? Kijk niet zo zielig met die prullip.”
Hermione schonk hem haar liefste glimlach en liep richting Charlie.
Samen verdwijnselde ze naar de shop van de tweeling.

Het was, zo als gewoonlijk, weer druk en Hermione liep achter Charlie aan die zich een weg baande, richting toonbank. Na veel geduw en getrek bereikten ze eindelijk de toonbank.
Fred was luidkeels aan het roepen naar George, die met zijn armen vol spullen, uit het magazijn kwam en naar de toonbank liep.
Hij struikelde en liet bijna alles vallen maar Lee Jordan schoot hem te hulp.
Opeens zag Fred Charlie en grijnsde:”Hey Charlie, kom je weer eens kijken wat je broertjes aan het uitspoken zijn of heb je iets nodig?”
Bij die laatste opmerking keek Fred vol verwachting naar Charlie.
Als Charlie bij zijn broers in de fopshop was, kocht hij altijd voor een man of 20 spullen, die hij dan meenam naar Roemenië. Vaak besteedde hij een groot bedrag en was een graag geziene klant.

“Beide Fred, ik kwam eens kijken hoe het met jullie ging en Henry heeft een lijstje gemaakt met spullen, die ze willen hebben. Ik zie dat het lekker druk is en dat de zaken goed lopen.”
George was erbij komen staan, keek naar het lijstje wat Charlie hem gaf en knikte.
Even keek George de andere kant op en zag Hermione, tegen wie hij zei:”O, Hermione, ik zie nu pas dat jij er ook bent. Ben je hier alleen of met Ginny?”
George keek de winkel rond op zoek naar zijn zus.
“Nee, ze is hier met mij,” antwoordde Charlie voordat Hermione ook maar iets kon zeggen.
De tweeling wisselde even een blik met elkaar en Fred sneerde: “Dus zij is je…”
“Nieuwe liefde,” maakte George de zin af.
Charlie keek de tweeling, met een opgetrokken wenkbrauw, aan en er kwamen geen andere hatelijke opmerkingen meer.
In plaats daarvan legde George Charlie’s spullen, netjes ingepakt in verschillende bruine papieren zakken, op de toonbank.

Hermione had met verbazing naar dit tafereeltje staan kijken en vroeg zich af hoe Charlie het voor elkaar kreeg dat de tweeling hem met rust liet terwijl ze Percy of Ron gegarandeerd belaagd en/of belachelijk gemaakt zouden hebben.
“Kom je morgen ook naar Het Nest, Charlie?” vroeg Fred opeens.
Verbaasd door deze vraag, keek Charlie omhoog, richting Fred en daarna naar George.
“Wij vieren morgenmiddag onze verjaardag,” antwoordde George snel, toen Charlie hem aankeek.
“Waarom vier je die daar, in plaats van in jullie eigen huis?” reageerde Hermione rap.
“Omdat ma dat graag wil,” antwoordde Fred grijnzend.
“En omdat het voor ons lekker makkelijk is, geen geregel en geen rotzooi,” lachte George.
“Wat zijn jullie toch handige donders,”grinnikte Charlie.
Hij draaide zich naar Hermione.
“Ga je mee, lief? Mijn “lieve” broertjes hebben het druk.”
Ze knikte en snel liepen ze de shop uit voordat Fred of George konden reageren.

Hoofdstuk 5

Buiten aangekomen schoot Hermione in de lach.
“Binnenpretje of mag ik ook mee lachen?” merkte Charlie droog op.
“Ja, sorry, Fred en George zullen wel denken dat wij “iets” hebben, als ik aan hun verbaasde gezichten denk,”lachte ze.
“Wij hebben toch ook “iets,” antwoordde Charlie serieus.
Even keek ze hem doordringend aan maar hij gaf geen krimp.
“Wat, wat bedoel je,?” stotterde ze, “wij hebben helemaal niets,” reageerde ze terwijl ze haar wangen rood voelde worden en niet wist waar ze moest kijken.
“Hermione!!!,” riep Charlie overdreven gekwetst uit, “je hebt net al mijn gevoelens platgewalst. Hoe kun je? !?”
Onzeker keek ze hem aan. “Was dit gein of meende hij het?”
Charlie kon goed toneelspelen en ze twijfelde nu toch echt. Snel keek ze, bij Charlie vandaan, de andere kant op zodat hij niet zou merken dat ze twijfelde.
“Wat is er, lief?”
Zijn stem haalde haar uit haar gedachten.

“Niets, ik stond aan Ginny te denken,” loog ze.
Hij begon te grijnzen en gaf haar een klein duwtje.
“Ik kan jou toch zo mooi voor de gek houden. Je had je gezicht net moeten zien, dat was gewoon schitterend,”grinnikte hij.
Plots drong het tot haar door wat hij gezegd had.
”Jij, ontzettende grote klier!!!” riep ze.
Charlie begon te lachen en pas toen hij uitgelachen was, keek hij haar aan.
“Kom, dan trakteer ik je op een ijsje, om het goed te maken.”
“Dan hoop ik maar dat je genoeg geld bij hebt, want jij hebt heel wat goed te maken nu,” zei ze met een plagerige ondertoon.

Ze stak haar arm door die van Charlie en liep met hem de gezellige wegisweg op, richting Florian Farieltjes ijssalon. Het was druk en onderweg kwamen ze, verschillende heksen, tovenaars en vreemd uitziende wezens tegen. Sommige hadden haast en haasten zich door de menigte heen terwijl andere juist de tijd namen om, op hun gemak, in de etalages te kijken of een praatje te maken.
Het was voor Hermione een tijdje geleden dat ze in de wegisweg was geweest en ze genoot er van.
Na de val van Voldemort was de wegisweg weer helemaal opgebloeid en was gezelliger dan ooit.
Niet alleen Fred en George deden goede zaken, ook de andere winkels zagen hun omzet stijgen.

“Het is drukker dan ik dacht,” zei Charlie ineens.
“Zullen we het dan maar een andere keer doen,”antwoordde Hermione terwijl ze richting Charlie keek. Stiekem hoopte ze dat hij hun ijsuitje niet zou afbreken maar hij had gelijk, het was inderdaad druk.
Charlie schudde zijn hoofd en zei:”Nee, ik heb je een ijsje beloofd en zoals je zelf zei, ik heb heel wat goed te maken.” Even verscheen er een duivelse glimlach maar die was snel weer verdwenen.

Een half uurtje later hadden ze een leuk plekje gevonden op het terrasje, in een waterige zonnetje maar dat mocht de pret niet drukken.
Terwijl Charlie de ijskaart pakte en doorlas, dwaalde Hermione’s gedachten weer af.
Ze dacht aan de Mistery man en aan hun dans. De vragen spookte door haar hoofd.
“Wie zou het zijn? Wat wilde hij? Waarom moest hij haar hebben? Waarom? Waarom? Waarom?

NU komt er een stukje, dat ik geschreven heb vanuit Charlie’s pov.

“Verdorie, waarom nu net vanavond, terwijl ik naar het bal wil,” zuchtte hij.
“Ja, sorry Charlie maar we hebben je hulp even nodig, nu die Roemeense Langhoorn ziek is,” antwoordde Paddy ,” je bent nu eenmaal de snelste op een bezem en we moeten haar een slaapmiddel geven.”
“Ja, ja,” mompelde Charlie.

Hij was al een paar weken continue aan het werk geweest en had zich verheugd op een avondje uit maar een zieke draak ging voor. Dat was een ongeschreven wet binnen het reservaat. Iedereen wist dat en hield zich daar ook aan.
Het was Charlie’s taak op de bezem om Cleo, de draak, af te leiden zodat de andere het slaapmiddel door het eten konden mengen zonder geraakt of platgestampt te worden.
Charlie vergeleek het vaak met zwerkbal, daar moest de zoeker ook allerlei obstakels ontwijken, in zijn zoektocht naar de snaai.

Na ruim een uur heen en weer gevlogen te hebben, 4 keer bijna verbrand en 7 keer geraakt door een vuurbal, stapte Charlie moe van zijn bezem af.
Paddy liep bezorgd naar hem toe.

Paddy en Charlie waren elkaars beste vrienden. Ze hadden elkaar op Zweinstein leren kennen en hadden beide in Griffoendor gezeten. Paddy was voor Charlie wat Harry voor Ron was.
Paddy was een man met donkerblond haar. Hij had het altijd kortgeknipt, soms zelfs gemillimeterd.
Zijn postuur was normaal en naast Charlie was hij zelfs slank te noemen, niet dat Charlie dik was, nee integendeel. Hij was even groot als Charlie.
Paddy had donkerblauwe ogen, mooie zachte ogen.

“Smeer jezelf hier mee in,” zei Paddy terwijl hij Charlie een potje blauwe stinkzalf gaf.
Charlie keek naar het potje en haalde zijn neus even op.
“Dank je, Paddy, tja, ze verraste me een paar keer en ik moet eerlijk bekennen dat er een stuk of 4 vuurballen me vol geraakt hebben,” antwoordde hij en bekeek ondertussen zijn armen en benen.
Met een pijnlijk gezicht begon hij zijn rechterarm in te smeren.
“Hulp nodig?”
Charlie keek om en zag Mickey, lachend, naar hun toe komen.

Mickey was een jonge heks, van een jaar of 20, met ravenzwart haar, dat ze altijd in een vlecht droeg. Haar naam was eigenlijk Michelle maar dat, vond ze zelf, was veel te meisjesachtig en daarbij wilde ze liever “1 van de jongens” zijn dus werd ze Mickey genoemd.
Ze was erg op Paddy gesteld en had via hem Charlie leren kennen, op wie ze in stilte verliefd was.
Charlie wist daar niets van en Mickey wilde dat graag zo houden want ze wist 100 nee 1000% zeker dat ze zijn type niet was.
Daarom droomde ze liever in stilte dan keihard afgewezen te worden.
Paddy had zijn ogen niet in zijn broekzak en had zo zijn twijfels.
Regelmatig vroeg hij aan Mickey of ze een oogje op Charlie had maar keer op keer ontkende ze totdat hij het tenslotte opgaf.

Paddy en Charlie begroette Mickey vrolijk.
Mickey zag Charlie met een potje blauwe stinkzalf staan en stopte gelijk met lachen. Brandwonden hoorde erbij maar waren absoluut geen pretje, dat wist ze uit eigen ervaring.
“Hoe groot is de schade?” vroeg ze bezorgd.
“Het valt best wel mee, hoor,” zei Charlie, ”maak je om mij maar geen zorgen.”
“Als jij Charlie nu eens lekker insmeert en vertroeteld, dan knapt hij een stuk sneller op,” sneerde Paddy richting Mickey.
Mickey keek onderzoekend naar Charlie’s arm en daarna naar Paddy. Haar blik was zeer boosaardig en Paddy deinsde een stukje achteruit.
Charlie schoot in de lach.
”Paddy, Paddy toch,” lachte hij, “als blikken konden doden, dan was jij nu echt wel dood geweest!!!”

Mickey negeerde Paddy verder en richtte haar blik weer op Charlie.
“Ik dacht dat jij vanavond naar London zou gaan voor dat feest op het ministerie?”
“Ja,” antwoordde Charlie somber, “dat was ook de bedoeling maar Cleo, de Roemeense Langhoorn, ging nu eenmaal voor. Ach, er komt nog wel eens een bal want het Ministerie is dol op het regelen, plannen en organiseren van feesten.”
“Je kunt nu toch nog gaan,” moedigde Paddy hem aan.
Charlie snoof. “Laat maar, het is veel te laat en eer ik me gedoucht en aangekleed heb, is het feest al lang voorbij.”

Mickey schudde haar hoofd.
“Ja!!!, wel als je hier blijft staan treuzelen, dan ben je zeker te laat!” zei ze streng.
Paddy knikte instemmend.
“Tja Charlie, je hoort wat de dame zegt dus schiet een beetje op. Vort, je had al weg moeten zijn.”

Charlie keek eerst de een daarna de ander aan en mompelde:” Jah, jullie hebben gelijk, ik ga douchen en dan naar London.”
Met die woorden draaide hij zich om en liep weg.
“Veel plezier!!!!!” riep Mickey hem na. Charlie zwaaide nog een keer en verdwijnselde toen naar zijn huisje, binnen het reservaat.

Mrs Charlie Weasley · Geplaatst: Za Nov 24, 2007 14:50

Jammer genoeg heb ik geen reacties meer gehad maar ik kan zien dat het toch gelezen word en daar ben ik ook al heel blij mee.

Nu zal ik hoofdstuk 6 plaatsen.

Veel plezier!!!!

Hoofdstuk 6

Binnen een half uurtje had hij zich gedoucht, aangekleed en was naar de aankomsthal van het ministerie verdwijnseld.
Terwijl Charlie op de klok, die door de hal zweefde, keek hoorde hij, achter zich, nog meer plopjes dus hij was zeker niet de enige die te laat was.
De klok gaf aan dat het inmiddels 20.45 was, wat inhield dat hij, voor het buffet te laat was.
Daarom ging hij gelijk naar de grote balzaal, die op dat moment nog helemaal leeg was.
Charlie nam de zaal, die schitterend en Middeleeuws was aangekleed, goed in zich op. De zaal deed hem denken aan de Grote Zaal op Zweinstein en even glimlachte hij.
Hij had een fantastische tijd op Zweinstein gehad en koesterde er nog een aantal mooie herinneringen aan.

Opeens klonk er een gong en Charlie schrok op uit zijn gedachten. Langzaam druppelde de gasten, vanuit de buffetzaal, de balzaal binnen. De meeste stopte of keken rond om de versieringen goed te kunnen bekijken.
Sommige begonnen te applaudisseren terwijl anderen enthousiast begonnen te roepen.
Charlie kon ze geen ongelijk geven want het zag er prachtig uit.
De meeste gasten waren ook echt Middeleeuws gekleed en hadden veel moeite voor hun kleding gedaan.

De klanken van de muziek klonken door de zaal en al spoedig begonnen de eerste gasten te dansen.
Charlie keek de zaal rond, op zoek naar bekenden maar de meeste waren gemaskeerd.
Plots viel zijn oog op Hermione. Ze zag er prachtig uit in haar witte, glanzende assepoester jurk. Met haar haren mooi opgestoken, leek ze wel een sneeuwwitte sprookjes prinses.
Het was duidelijk dat ze alleen gekomen was want ze keek zeer verveeld voor zich uit.
Naast Hermione stonden Jetske en Ginny. Jetske was gekleed in een bordeauxrode jurk, die qua model gelijk was aan de jurk van Hermione.
Ginny’s jurk was zeeblauw en de rok van de jurk was recht, eerder modern ipv Middeleeuws, en daarmee viel ze een beetje uit de toon maar dat mocht de pret niet drukken.
Harry had een zwart gewaad aan terwijl Draco een zwarte smoking droeg.
Er was geen officiële dress code geweest maar de kledingkeuze aanpassen aan het thema werd zeer gewaardeerd door het Ministerie.

Vanuit zijn ooghoek zag hij Ron lopen, tenminste hij dacht dat het Ron was.
Zijn loopje en zijn slungelachtige gestalte waren kenmerken van Ron en daarom wist Charlie, desondanks Ron geheel in het zwart gekleed was en een masker droeg, zeker dat het Ron was.

Charlie’s werk, binnen de kolonie, was onder andere het observeren en bestuderen van de draken en dat was ook het liefste wat hij deed. Hij kon uren kijken naar draken en mensen zonder dat ze het zelf in de gaten hadden.
Deze avond op het bal, stond hij in een hoekje, te kijken en te observeren en hij genoot er zichtbaar van.

Nadat de relatie tussen Ron en Hermione stuk gelopen was, had Charlie zich als een luisterend oor opgesteld voor zowel Ron als Hermione.
Charlie had de breuk aanzien komen maar had verder niets kunnen doen want het was hun leven, hun beslissing en hun toekomst. Hij had het heel jammer gevonden maar het was beter zo.
Ron kwam een ander tegen en Charlie hoorde zijn opgetogen verhalen met veel plezier aan.
Vaak was Charlie de eerste, die de spannende details hoorde en hoe vaak hij Ron moest beloven dat hij het aan niemand zou vertellen, wist hij al niet meer.
Binnenkort zou Ron zijn verloofde in Het Nest gaan voorstellen en zouden hun trouwplannen bekend gemaakt worden. Charlie glimlachte bij de gedachte, dat zijn babybroer ging trouwen.
Nee, met Ron ging alles heel goed.

Vanuit zijn ooghoek zag hij, plots, iemand in het zwart gekleed en uiteraard gemaskeerd, naar Hermione lopen.
Charlie’s interesse was gewekt en hij besloot het goed in de gaten te houden want wie die snuiter ook mocht zijn, als hij kwade bedoelingen had met Hermione, dan was hij aan het verkeerde adres. Daar zou Charlie dan wel voor zorgen. Hermione had genoeg meegemaakt.

Mooi, de dans was afgelopen en ze liep terug naar haar tafeltje, waar ze bijna gelijk door Ginny besprongen werd.
En ja hoor, daar was hij weer en weer liep hij naar Hermione toe. Terwijl de muzieknoten van de Weense Wals door de zaal klonken, bleven Charlie’s ogen gericht op Hermione.

Onbewust was hij aan het nadenken over wie die kerel kon zijn. Hij had iets bekends maar Charlie wist niet goed wat.
In gedachten ging hij alle bekenden af: Ron, die kon het niet zijn want die had hij zien lopen met zijn verloofde, Harry, nee want die danste met Ginny en hij kon zich moeilijk in 2e splitsen, de tweeling was er niet, tenminste Charlie had ze niet gezien, Percy, ja dat zou kunnen maar leek hem onwaarschijnlijk, iemand van de Orde, leek hem sterk want Hermione was vrij jong.
Er vond een aanvaring bij het tafeltje plaats en Draco werd door zijn vrouw Jetske afgevoerd.

Opeens liep Hermione, met de onbekende, naar buiten en Charlie raakte een beetje in paniek. Achterna lopen was geen optie want dat zou ze hem zeker niet in dank af nemen maar wat als die kerel iets deed wat ze niet wilde.
Hij besloot om toch maar naar buiten te gaan en het van een afstandje in de gaten te houden. Hij slenterde, op zijn dooie gemak, richting de deur van de tuin waar Hermione naar toe gegaan was.

Vanuit de deuropening zag hij Hermione en hem staan. Charlie hoorde haar vragen:”Waarom mag ik niet weten wie je bent?”
Zonder het zelf te beseffen, boog Charlie zich dichter naar het gesprek toe.
“Omdat het niets uitmaakt.”

Weer dat bekende. Het was iets in zijn stem maar wat?
Hermione’s reactie bracht Charlie weer bij zijn positieven en hij keek richting ‘het koppel.’
Charlie had genoeg gehoord. Opeens wist hij wie de onbekende was, het was in 1 keer duidelijk. Het was iemand van wie hij het absoluut niet verwacht had maar van wie ze niets te vrezen had.
De onbekende zou haar niets doen. Daar was hij van overtuigd.

Mrs Charlie Weasley · Geplaatst: Zo Nov 25, 2007 12:33

Joepie, ik heb weer een reactie gehad. Dank je wel daarvoor.

In dit hoofdstuk zitten ook weer fotolinks want dat vind ik wel makkelijk.

Het verhaal bestaat uit 14 hoofdstukken dus we zitten nu op de helft.

Have fun!!!

Hoofdstuk 7

Terwijl Charlie zich omdraaide om naar binnen te gaan, stormde ze langs hem heen, naar binnen toe. Het was duidelijk dat ze boos was.
Charlie keek even om naar de onbekende en besloot even een praatje te gaan maken. Hij kon dan gelijk kijken of zijn vermoeden juist was.
“Hoi, jij bent wel de laatste, die ik hier verwacht had,” zei Charlie terwijl hij de onbekende iets langer aankeek dan nodig was.
“Hey Charlie,” antwoordde de onbekende een beetje geschrokken, “ik kan er dus vanuit gaan dat je weet wie ik ben.”
Charlie knikte maar zei verder niets.
De onbekende vervolgde:”Wil je me een groot plezier doen en het even tussen ons houden wie ik ben en dat ik hier ben geweest.”
“Tuurlijk joh, geen probleem, ik hou mijn mond maar het ging niet zo lekker met Hermione. Ze was nogal boos daarnet. Ik wist trouwens niet dat je haar leuk vond.”
“Ja, ik vind haar al een tijdje leuk maar de omstandigheden zijn niet zo lekker op dit moment,” zuchtte de onbekende.
“Ik weet het, ik weet in welke situatie je zit en daarom verbaasde het me dat je haar leuk vindt. Even iets anders: ben je wel serieus met haar of is ze maar een flirt voor je? Want dat laatste zou ik heel lelijk van je vinden. Ze heeft al genoeg gehad toen met Ron en het laatste wat ze nu nodig heeft, is nog meer verdriet!” zei Charlie kordaat.

Geschrokken van Charlie’s ‘waarschuwing’ antwoordde hij zacht:”Het is absoluut geen flirt en ik wil haar ook niet kwetsen. Maak je daar maar geen zorgen over, Charlie, ik ehhm, ik heb alleen tijd nodig om dit alles in goede banen te leiden. Je zult zien dat alles straks op zijn pootjes terechtkomt.”
“Dat hoop ik dan maar. Ik hou in ieder geval mijn mond maar ik hoop wel dat je weet waar je mee bezig bent! Ik ga naar binnen, kom je ook?”

“Nee,” antwoordde de onbekende, "ik ga naar huis. Ik ben moe. Morgen weer een drukke dag en mijn hoofd staat nu toch niet meer naar gezelligheid sinds zij weg is,” en met deze woorden liep de onbekende weg, naar de verdwijnselplaats, in de aankomsthal.

Charlie haalde zijn schouders op en liep naar binnen.
In een hoekje stonden Jetske en Draco te kussen en Charlie zag Remus en Tonks een eindje verderop staan.
Charlie liep naar Remus en Tonks toe maar voordat hij bij hen was zag Tonks hem lopen en begon uitbundig te zwaaien. Ze lette niet goed op en sloeg een vol dienblad, bij de serveerster, die toevallig langs, kwam uit haar handen. Alle kopjes, schoteltjes en bordjes vielen met luid gerinkel en gekletter op de grond. Tonks werd vuurrood, Charlie lachte en Remus schudde zijn hoofd, dit was weereens een typische Tonks actie.

Iedereen draaide zijn of haar hoofd om zodat ze konden zien wat er gebeurd was en wie dat lawaai had veroorzaakt. Er werden zelfs een paar hatelijke opmerkingen gemaakt maar die werden door Remus en Tonks genegeerd.
Inmiddels waren Remus en Tonks begonnen met scherven op te ruimen en zodra Charlie hen had bereikt, bukte hij zich om ook mee te helpen.
Pas toen alles opgeruimd was, begroette ze elkaar.
“Echt weer een actie van jou, Dora,” grinnikte Charlie.
“Alsof jij nooit iets laat vallen, Charlie,” antwoordde Tonks vrolijk.
Voor Charlie haar weer antwoord kon geven, zei Remus vriendelijk: “Nou, kindertjes, geen ruzie meer maken.”
Tonks giechelde even en Charlie zei: “Ja, meneer.”
“Wat dacht je, Charlie? Ik hoef me niet aan het thema of de dress code te houden,” merkte Remus droogjes op terwijl hij naar Charlie’s kleding keek.
“Ja, zoiets. Ik moest vanavond nog werken en had dus geen tijd meer om mijn kleding passend te maken maar om eerlijk te zijn, ik zie het probleem niet. Ik ben er toch dus,” antwoordde Charlie nonchalant.

Charlie viel behoorlijk uit de toon met zijn kleding, en dat was nog zachtjes uitgedrukt, in plaats van een mooi Middeleeuws gewaad, had hij een zwarte drakenleren broek aan met daarop een wit overhemd met lange mouwen. Het overhemd was veel te groot en leek nog het meeste op een piratenblouse.
Charlie stond erom bekend dat hij het niet al te nauw nam met zijn kleding en de enige die zich daarom druk maakte, was Mrs Weasley.
Remus had een licht gewaad aan en zag er fijntjes uit. Tonks had haar lichtbruine haren, in een mooie vlecht, opgestoken en droeg een donkerblauwe jurk. Het was duidelijk dat ze hun kleding op elkaar hadden afgestemd want het zag er mooi uit.

“Ben je maar alleen?” vroeg Tonks opeens.
“Ja, mijn vriendin had geen tijd vanavond. Ze moest onze huisdraak nog uitlaten,” zei Charlie glimlachend.
Tonks keek hem met open mond aan.
“Ehh, lief, je mond staat open,” zei Remus zacht.
“Sinds wanneer heb jij een vriendin en waarom heb je mij dat nooit vertelt,” zei ze met diepe verontwaardiging.
“Lief, hij heeft geen vriendin, hij houd je voor de gek. Dat zou je nu toch wel moeten weten,” zei Remus met een zucht.
Een beetje boos keek Tonks Charlie aan.
“Jij zit vol met streken, Charlie!”
“En jij trapt erin,”grapte Charlie.

Na nog wat gepraat te hebben, keek Charlie naar 1 van de 3 zwevende klokken. Deze gaf aan dat het 00.15 was. Hij kon nog net een geeuw onderdrukken maar wist dat het tijd was om, richting het huis van Bill en Fleur te gaan.
Vlug keek hij naar Tonks en Remus. “Ik ga naar huis, naar bed, morgen ook weer genoeg te doen.”
“We zien je een andere keer weer,” zei Remus terwijl hij Charlie een hand gaf.
“Bye, bye,” lachte Tonks.
Charlie knikte en liep naar de aankomsthal, waar hij kon verdwijnselen naar het huis van Bill en Fleur.
Hij had de voorkeur om, de dagen dat hij in London was, bij Bill te wonen want die stelde geen lastige vragen zoals Mrs Weasley dat wel deed.

Mrs Charlie Weasley · Geplaatst: Ma Nov 26, 2007 19:55

Tot mijn groot genoegen had ik weer een reactie in het reageertopic Very Happy

Dank je wel.

Inmiddels mag het duidelijk zijn dat ik dol ben op fotolinks en ja hoor, in dit hoofdstuk staan er ook weer. Het eerste woord is een tekening ( die niet gemaakt is door mij ) zoals ik zou willen dat Bill eruit zag. Dit is echter voor de aanval van Greyback.

Hoofdstuk 8

Bill en Fleur woonde, in hartje London, in een dreuzelhuis. Het was een oud herenhuis geweest en Fleur was er helemaal verliefd op geworden.
Er moest veel aan het huis gedaan worden maar met behulp van magie hadden ze het helemaal terug in de oude Engelse stijl gebracht en was het een schitterend huis geworden.
Mr. Weasley kwam graag op bezoek en ‘onderzocht’ dan met veel interesse de dreuzelspullen, die nog steeds in het huis te vinden waren.
De buren, die allemaal dreuzels waren, zagen een prachtig gerestaureerd huis. Dat was het ook en daarom hadden Bill en Fleur er geen spreuk over uit gesproken die de ware gestalte van het huis verborg.

Terwijl Charlie de statige voordeur opende en de gang inliep, zag hij dat Bill en Fleur niet thuis waren want hun mantels hingen niet aan de kapstok.
Iets wat hij op dat moment niet zo heel erg vond want hij was moe en slaperig en verlangde naar zijn bed.
Hij liep de grote wenteltrap op en ging naar zijn kamer.

Nadat Bill en Fleur in dit huis waren gaan wonen, had Bill aan Charlie gevraagd of hij bij hen wilde logeren in plaats van in Het Nest.
Charlie wilde dit best proberen en ze spraken af dat het een eenmalig iets zou zijn maar het beviel aan beide kanten goed. Het klikte gelijk tussen Fleur en Charlie, iets wat Bill heel fijn vond want van al zijn broers was, zijn band met Charlie het warmste en het beste. Ze waren heel close en voor Bill was Charlie’s acceptatie van Fleur een grote opluchting.

Fleur vond Charlie lief, vriendelijk en grappig en, in tegenstelling tot de meeste Weasleys, kende Charlie Frans waardoor ze hem nog meer waardeerde. Soms als Fleur het woord niet wist in het Engels, hielp Charlie haar.
Zijn Frans was niet perfect maar het was verstaanbaar.
Charlie had het ooit moeten leren omdat hij voor zijn werk regelmatig naar een Franse kolonie moest en het handiger was dat hij de taal kon spreken.

Het huis was opgenomen in het haardrooster en stond bekend als “Huize Chic.”
Charlie woonde 2 dagen per week in Huize Chic en had met Bill afgesproken dat hij zich aan hen aanpaste met eten, uitgaan en zijn kamer opruimen.
Bill wilde geen vergoeding voor eten of iets anders en was zelfs beledigd toen Charlie Fleur geld had gegeven. Door tussenkomst van Fleur waren de beide heren bedaard en was een ruzie voorkomen.

Eenmaal in zijn kamer, ging hij op bed liggen en viel, zonder zich om te kleden in slaap.
De volgende morgen was hij al vroeg wakker. Hij stond op en rekte zich eens lekker uit.
Opeens keek hij naar beneden en schudde zijn hoofd.
“Ik heb weereens met mijn kleren aangeslapen, het is maar goed dat mam dit niet ziet want dan zou ik de wind van voren krijgen,” mompelde hij zacht.
Een beetje beschaamd kleedde hij zich uit.
Gauw liep hij naar de badkamer, stapte onder de douche en waste zich uitvoerig met Bill zijn badschuim.

Zijn arm was nog steeds pijnlijk en Charlie zuchtte.
Hij hield van zijn werk maar die brandwond waren echt niet leuk!!!
Zodra hij zich had afgedroogd en terug in zijn kamer was, keek hij in zijn kast om te kijken wat er nog hing.

Charlie probeerde ervoor te zorgen dat hij bij Bill ook genoeg kleren had hangen en soms lukte dat goed maar vaak ging het verkeerd.
Deze keer was het geen teleurstelling en hij pakte een donkere, drakenleren broek.
Om zijn pijnlijke arm te beschermen koos hij voor een zwarte trui met lange mouwen.
Nadat Charlie zich had aangekleed, voelde hij zijn maag knorren en liep hij rustig naar beneden.

Uit de slaapkamer van Bill en Fleur kwam gegiechel en nog wat andere geluiden, die weinig aan de verbeelding overlieten.
Eenmaal ter hoogte van de slaapkamerdeur was het duidelijk te horen dat Bill en Fleur even genoeg hadden aan elkaar.
Die 2 waren dol op elkaar en gelukkig had de aanval van Greyback daar geen verandering in gebracht.

Fleur was helemaal niet zo een trut, als dat Ginny haar omschreef, vond hij toen hij Fleur eenmaal had leren kennen. Ze hield oprecht van Bill en hun liefde was iets om jaloers op te zijn.

Beneden aangekomen liep hij de keuken in. De keuken leek helemaal niet op de keuken in Het Nest.
De keuken was wit, met hout afgewerkt en in plattelandstijl.
Er stonden een aantal dreuzelapparaten in, waaronder een koffie/espresso apparaat, Fleur haar lievelingsding.

Charlie had het ding al 4 keer opgeblazen omdat hij er niet mee om kon gaan en steeds probeerde om het met een spreuk te doen waar dat apparaat niet tegen kon.
Op laatst had Bill gevraagd of hij alstublieft van het ding afwilde blijven.

Vlug pakte hij wat brood uit het kastje, smeerde er wat boter + marmelade op en las de koppen van de Ochtendprofeet door.
Veel nieuws stond er niet in dus legde hij de krant terug op de aanrecht en at zijn brood verder op.

Nadat hij zijn bordje in de gootsteen had gezet, liep hij naar de voordeur en hoorde hij hoe Bill onder douche ging.
Bill kon het niet zo waarderen dat Charlie aan zijn badschuim zat en ook deze keer maakte hij dat, luid schreeuwend, duidelijk. Charlie, op zijn beurt, lachte Bill altijd uit en noemde hem een mietje omdat hij veel tijd aan zijn uiterlijk besteedde.

Ook deze keer grijnsde Charlie voordat hij naar Het Nest verdwijnselde en de tuin inliep. De tuin veranderde nooit en gaf altijd dezelfde vertrouwde aanblik. Het gaf Charlie een gevoel van warmte, veiligheid en van geborgenheid. Niets was fijner dan thuis te komen in je ouderlijk huis.
Hij keek even om zich heen en liep toen de keuken in.

Ginny was druk aan het kwebbelen tegen Mrs. Weasley, die maar met een half oor luisterde en er amper op inging omdat ze er toch geen speld tussen kon krijgen.
Het was een bekend tafereeltje bij Charlie en hij moest erom lachen.
Vrolijk begroette hij zijn moeder en onderging de beruchte knuffel met veel plezier.

“Charlie!!!!! Liefje. Wat zie je bleek!! Je zorgt toch wel goed voor jezelf, hé? Kom, ga zitten, dan maak ik iets te eten want je zult wel honger hebben en je moet goed op krachten blijven.”
Voor Charlie iets kon zeggen, had zijn moeder haar toverstok gepakt en met een paar doelgerichte spreuken, stond er een bord, overladen met zijn moeders bekende wafeltjes, voor zijn neus.
Hij opende zijn mond om iets te zeggen maar wist dat het geen zin had dus sloot hij hem weer.
“Aan het lucht happen, broer?” zei Ginny plagerig.
Charlie stak zijn tong naar haar uit en alsof ze niet gestoord was, door Charlie’ s binnenkomst, ging Ginny verder met vertellen over het bal, wie er allemaal waren, hoe ze eruit zagen en wat de laatste nieuwtjes waren.

Hij vond het maar gekakel en ging verder met eten.
Charlie deed verder ook geen moeite meer om te luisteren totdat ineens de naam “Hermione” viel.
Hij spitste zijn oren en probeerde onopvallend maar vol spanning mee te luisteren naar de verhalen over de mystery man. Ginny had al een heel complot bedacht over wie het was en Mrs. Weasley deed net zo hard mee met roddelen. De meest vreemde namen en personen passeerde de revue. De ene nog gekker dan de ander.

Na het een half uurtje aangehoord te hebben, stond hij op en zei:”Ik ga naar Hermione, eens kijken wat zij over die knaap te vertellen heeft. Dag zusje, dag ma!!”
Lachend liep hij de keuken uit en verdwijnselde naar Hermione haar flat.

Mrs Charlie Weasley · Geplaatst: Di Nov 27, 2007 23:14

Tot mijn grote genoegen heb ik weer een paar reacties gehad en daar ben ik heel blij om. Dank jullie wel voor het lezen en voor de reacties. Razz

Hoofdstuk 9

Het was weer gezellig bij Hermione en Charlie vroeg zich wanhopig af of hij het haar eerlijk moest vertellen wie het was en hopen dat het goed kwam of zijn mond moest houden, zoals hij beloofd had.
Gelukkig was het druk in de Fopshop zodat zijn gedachten even van de kwestie werden afgeleid.

Na veel geduw en getrek stonden ze bij de toonbank. Charlie zag dat de tweeling een blik met elkaar uitwisselde, die gevolgd werd door de opmerking van Fred en daarna de aanvulling van George. Hij negeerde de opmerking maar keek ze toch even aan, om te laten zien dat hij het wel gehoord had en dat ze moesten kappen.

Fred en George waren weereens een keer aan het plagen, pesten, jennen en sarren geweest.
Hun slachtoffer, Charlie dus, had ze al verschillende keren gewaarschuwd maar ze bleven doorgaan. Op een gegeven moment was hij het zo beu geworden dat hij zijn zelfbeheersing verloor. Hij pakte Fred bij zijn keel en draaide bijna tegelijk George zijn arm op zijn rug.

Charlie was zoeker en zeer snel maar Fred en George hadden dit niet verwacht en daarom had hij hun kunnen pakken. In zijn woede brak Charlie George zijn arm, wat hem 2 weken huisarrest en een zeer boze moeder opleverde. Bill had uiteindelijk Charlie van Fred af moeten halen omdat deze blauw aanliep en sindsdien lieten ze hem wel links liggen met hun pesterijen.
1 blik van Charlie was voldoende om te zorgen dat ze ophielden en hij was er wel blij om want het laatste wat hij wilde horen was een berg onzin.

Eenmaal buiten begon Hermione te lachen en Charlie merkte droog op:
“Binnenpretje of mag ik ook mee lachen?”
Haar antwoord was fantastisch en Charlie besloot het spelletje mee te spelen maar gaf uiteindelijk toe. Pesterig gaf hij haar een klein duwtje maar hij had de twijfel bij haar gezien. Twijfel of hij het meende, twijfel omdat ze niet wist wat ze ermee aanmoest, twijfel omdat het meer bij haar deed dan ze toe wilde geven.

Plots schoot even de gedachte door hem heen: “Ze zal toch niet denken dat ik het ben, die onbekende pipo!”
Luchtig maar toch een beetje bezorgd zei hij:
”Ik kan jou toch zo mooi voor de gek houden. Je had je gezicht net moeten zien, dat was gewoon schitterend.”

Desondanks zijn bezorgdheid kwam de laatste zin er toch grinnikend uit.
Gelukkig zag ze de humor ervan in en ging ze op zijn aanbod, om een ijsje te gaan eten, in.
Oké, ze was behoorlijk sarcastisch maar ach.

Samen, arm in arm, liepen ze de gezellige maar inmiddels overvolle wegisweg op. Charlie zag een paar bekende, die hij vrolijk begroette en bij enkele bleven ze wat langer staan. Je kon duidelijk merken dat de zaken goed liepen want het was druk, gezellig en er was weer tijd om een praatje te maken met elkaar.

Toen Charlie de opmerking maakte, dat het drukker was dan hij dacht, bood ze uit beleefdheid aan om het uitje een andere keer voort te zetten maar Charlie schudde zijn hoofd en stond erop om zich aan zijn belofte te houden.

Ze moesten even zoeken maar hadden al spoedig een leuk plekje gevonden. De zon scheen wat flauwtjes maar het was eind maart en dan had je niet te klagen want voor het zelfde geld regende het. Charlie kende de ijskaart uit zijn hoofd want Florien veranderde zijn succesvolle formule bijna niet.
“Dat zou de klanten in verwarring brengen,” zei hij, altijd als er iemand vroeg waarom er steeds dezelfde coupes opstonden.

Terwijl Charlie de kaart, zogenaamd, doorlas, keek hij stiekem naar Hermione. Haar blik werd glazig en hij wist zeker dat ze aan gisteravond dacht.

Mrs Charlie Weasley · Geplaatst: Wo Nov 28, 2007 23:01

Jaja, ik heb weer reacties gehad en ik ben hier heel blij mee dus bij deze dank jullie wel.

Ik kwam tot de ontdekking dat hoofdstuk 10 een beetje heel erg kort is dus jullie hebben geluk want ik plak hoofdstuk 11 er maar gelijk aan vast.
De point of views lopen nu een beetje gelijk en ik denk dat daarom hoofdstuk 10 wat korter uit gevallen is.

Hoofdstuk 10

Van de ene kant hoopte ze dat Charlie de onbekende was maar haar verstand riep keihard:” Denk na, dat kan niet, hij was er gisteren niet eens en bovendien heeft hij totaal geen interesse in je, haal je dus geen rare dingen in je hoofd.”
Maar haar gevoel zei:” Hij is lief, vriendelijk, leuk en dat was misschien wel de belangrijkste reden, hij is heel vertrouwd.”

Charlie kuchte en zei zachtjes: “Lief, deze aardige kabouter wil graag weten wat je bestelling word.”
Ze schrok op uit haar gedachten en keek Charlie hulpeloos aan.

Charlie begreep donders goed dat het laatste waar ze nu aan dacht, ijs was en wat voor ijs ze wilde maar hij kon die arme kabouter niet laten wachten dan maar een gok en hopen dat ze het lekker vond.
“Doe maar een coupe Bosbessen - Aardbeien Magie voor mij en een coupe Iers geluk voor de dame.”
De Kabouter knikte en liep, nee rende was een beter woord, naar binnen.

Een, beetje bezorgd, keek hij naar haar. “Gaat het wel goed met je? Je bent zo stil.”
Een kleine glimlach verscheen even om haar mond maar verdween vrijwel gelijk weer.
“Ja, het gaat wel alleen gisteravond laat me niet los. Ik vind het maar niets dat ik niet weet wie het is en wat hij van mij wil,” antwoordde ze onzeker.

Charlie’s dilemma werd mogelijk nog groter en hij zuchtte, wat hem een verwonderde blik van Hermione opleverde. Nee, hij mocht zijn belofte niet verbreken maar haar zo onzeker en kwetsbaar te zien, dat vond hij verschrikkelijk.

“Charlie, is er iets wat je me wilt vertellen? ,” vroeg ze bijna fluisterend.
“Ehhm, nou nee, wat zou ik je moeten vertellen? ,” antwoordde hij aarzelend.
Ze verzamelde al haar moed, haalde diep adem en zei:
“Ben jij de Mistery Man van gisteravond?”
Ze voelde haar wangen rood worden en moest al haar wilskracht gebruiken om hem aan te blijven kijken maar ze bleef kijken want ze moest en zou het weten.

Weer aarzelde Charlie en zei zachtjes:” Nee, ik was het niet maar ik was er gisteravond wel en heb je zien dansen met hem.”
Oeps, dat laatste had hij beter niet kunnen zeggen want nu wist ze dat hij er gisteren wel was.
Een beetje verbaasd en met een frons in haar voorhoofd keek ze hem aan.
“Ik dacht dat je vanmorgen vertelde dat je gisteravond moest werken en er zo van baalde dat je niet naar het bal kon,” zei ze argwanend terwijl ze zijn blik ving met haar ogen.
Charlie werd vuurrood en probeerde haar blik te ontwijken maar slaagde daar niet in want ze bleef hem aankijken.

"Het spijt me dat ik niet eerlijk ben geweest over het bal maar ik heb gisteravond wel gewerkt en was te laat voor het buffet,” mompelde hij zachtjes terwijl hij de, inmiddels, beroemde rode Weasley kleur kreeg.

Hermione hield haar gezicht in de plooi maar lachte diep van binnen.
“Op zulke momenten was de gelijkenis tussen de Weasley Boys treffend. Ron zou ook zo reageren, als Charlie nu net gedaan had,” dacht ze.
“Ik vergeef het je,” zei ze met een lach, “maar waarom ben je er niet eerlijk over geweest? ,” vroeg ze nieuwsgierig.
“Ik weet het niet, het liep gewoon zo,” antwoordde hij enigszins opgelucht omdat ze niet boos was.

Op dat moment kwam de kabouter en zette 2 coupes met ijs, slagroom, vruchtjes, chocolade en vuurwerk op het kleine tafeltje wat nu gelijk helemaal vol stond.
In de coupe Iers Geluk zat een muntje kaboutergeld en de complete coupe was groen, de kleur van Ierland, behalve de slagroom want die was mooi helder wit.
De kabouter gaf aan Charlie de rekening en aan Hermione een briefje, wat ze verbaasd aannam.
Charlie had het wel gezien maar gaf eerst de kabouter het geld + een ruime fooi. De kabouter knikte en liep weg.

“Wat is dat, lief? ,” vroeg hij.
Diep van binnen wist hij het wel.
“Een briefje van de Mistery Man, waarin hij vraagt of ik vanavond om 21.00 uur in “de Lekke Ketel” hem wil ontmoeten,” antwoordde ze zenuwachtig.
“En ga je?” vroeg Charlie rustig.
“Ik weet niet wat ik aanmoet, ik moet Jetske en Ginny “bellen”. Ik moet weg,” riep ze opgewonden terwijl ze opsprong en bijna het tafeltje omstootte.
Rustig stond Charlie op, liep naar haar toe en sloeg zijn armen om haar heen.
“Lief, het is pas half 3. Je hebt tijd genoeg. Kom, eet je ijs op en kalmeer een beetje want ik word bloednerveus van je,” zei hij rustig.
Hermione had zich niet verzet tegen Charlie’s armen,eerlijk gezegd vond ze het wel fijn, het was een veilige haven.
Pas toen Charlie tegen haar begon te praten, werd ze wat rustiger.

“Je hebt gelijk, Charlie. Ik heb tijd genoeg. Ik zal hem maar een briefje terugsturen dat ik vanavond kom,” zei ze langzaam en ging gauw terug zitten.
“Dat laatste lijkt me een goed idee en weet je, als we ons ijs ophebben, lopen we naar de betoverende Beestenbazaar want, als ik me niet vergis, kun je daar uilen lenen.”
“Is goed, daar heb ik Crookshanks ( knikkebeen) ook gehaald, “lachte ze vrolijk.
“Aha, jouw kat met extra’s,” lachte Charlie.
“volgens mij wist je als 1 van de eerste wat Crookshanks precies is of niet soms,” zei ze uitdagend.

Charlie snoof.
“Daar gaan we weer,” dacht hij.
Dit was haar betweterige kant en hij had zichzelf inmiddels aangeleerd om daar niet te veel tegen in te gaan want winnen was bijna onmogelijk.

“Ja, ik weet wat Crookshanks is want 1 van mijn hoofdvakken was “Verzorging van Fabeldieren” maar heb je de kaboutermunt al gevonden want ik wil onderhand weg hier. Ik heb Fleur beloofd dat ik vandaag de was zou doen en ik ga vanavond met Bill op stap.“
Charlie’s stem klonk vermoeid en even wreef hij met zijn handen over zijn gezicht.
Hermione knikte en at gauw haar ‘Iers Geluk’ op.
“Ja, gevonden,” zei ze toen ze met haar lepel op iets hards en metaalachtigs stootte.
Voorzichtig haalde ze de munt uit de, nu lege, coupe, wreef hem schoon met haar zakdoek en liet hem in haar tasje vallen. Binnen enkele uren zou hij toch verdwijnen.

Ze stonden op en liepen gearmd, richting de Beestenbazaar. Het was inderdaad mogelijk een briefje per uil te versturen en ongeveer 10 minuten later was de uil met het kleine briefje onderweg naar hem. Om te voorkomen dat de uil verkeerd zou vliegen, had Charlie heel zachtjes de naam van de ontvanger gefluisterd want dat arme beest had het anders gewoon niet geweten.
Buiten in de gezellige drukte van de wegisweg, namen ze afscheid en Charlie wenste haar veel geluk vanavond.
Zenuwachtig lachte ze.

Hermione verdwijnselde naar huis waar ze eerst een uur met Jetske aan de telefoon ging hangen, om daarna nog 3 kwartier met Ginny een haardgesprek te voeren.
Na de gesprekken met haar vriendinnen, waarin ze alles in geuren en kleuren had uitgelegd, liet ze het bad vollopen en liet zichzelf in het heerlijk, geurende, warme water glijden. Ze voelde gelijk alle spanningen van zich afglijden. Even sloot ze haar ogen en dommelde weg.
Toen ze haar ogen weer open deed, zag ze dat het inmiddels 20.05 was en vlug stapte ze uit bad.

Tijdens haar telefoongesprek met Jetske, had ze haar kleren al uitgezocht en klaargelegd op haar bed. Op advies van haar vriendinnen en omdat ze zelf ook niet goed wist wie of wat ze kon verwachten, trok ze een strakke, lichtblauwe spijkerbroek aan met daarop een roze T-shirtje met ronde hals. Op het shirtje stond in paarse glitterende sierletters “Girl”.

Haar make up hield ze simpel, geen oogschaduw maar wel wat zwarte mascara, een beetje oogpotloodje en wat licht roze lipgloss.
Voor die altijd warrige bos met haar, had ze de perfecte spreuk waardoor haar haar netjes opgestoken zat, niet te stijfjes maar lekker nonchalant. De spreuk had ze gevonden toen ze op zoek was naar de perfecte spreuk voor het Kerstbal met Victor.

Een klein zwiepje, een korte blik in de spiegel en alles was prima in orde.
Op naar “De Lekke Ketel”.
Om 20.50 deed ze de deur van “De Lekke Ketel” open en stapte naar binnen.
Het was niet druk en vlug keek ze rond of ze iemand zag, die ze kende of die zwaaide maar er kwam geen reactie en een beetje teleurgesteld liep ze naar een leeg tafeltje, in het midden, met zicht op de deur en wachtte gespannen af.

Mrs Charlie Weasley · Geplaatst: Do Nov 29, 2007 22:55

Dank jullie allemaal voor de leuke reacties, ben er echt heel blij mee.

Dit stukje is een beetje een tussenstukje en ik moet eerlijk bekennen dat ik hier een stukje van mezelf heb ingestopt want ik voelde me op dat moment echt als Charlie zich voelt terwijl hij met Bill praat.

Hoofdstuk 11

Ook Charlie was naar huis verdwijnseld, niet zijn eigen huis want dat stond in Roemenië maar naar het huis van grote broer Bill.
Hij liep een rondje door het huis en haalde uit elke kamer de vuile was, die zweefde nu in een treintje achter hem aan. Bij elke kamer werd de trein langer totdat Charlie bij de “waskamer” was.
Met een spreuk en een klein zwiepje, viel de was, keurig gesorteerd, in 3 hoopjes op de grond. 1 hoop was de ‘witte’ was, 1 hoop was de ‘bonte’ was en de derde stapel was de ‘fijne en/ of wol’ was.

De was doen, in de Magische wereld, was het beste vergelijkbaar met de middeleeuwen. Toen deden de mensen hun was op houten wasborden en in grote ronde waskuipen, dat wil zeggen de mensen die rijk waren.

Charlie liet de eerste stapel was in de ronde, magische wastobbe plonsen en prevelde de eerste spreuk. De was begon zichzelf te spoelen, daarna verdween het water en werd de was uitgewrongen, er kwam weer water in de tobbe en weer begon de was te spoelen. Dit ging een tijdje zo door totdat Charlie vond dat de was schoon genoeg was. Hij gaf een zwaai met zijn stok en de was hing zichzelf op het droogrek op.
Hoop nummer 2 werd in de tobbe gegooid en het ritueel herhaalde zich, spoelen, uitwringen, spoelen, uitwringen, spoelen en ophangen.
Na dat hoop nummer 3 op het droogrek hing, veegde Charlie het zweet van zijn voorhoofd. Hij had geen hekel aan de was doen maar het koste veel tijd, moeite en vooral veel energie. Daarom deed Bill of Charlie meestal de was voor Fleur.

Charlie had, van Hermione, weleens gehoord dat de Dreuzels een apparaat hadden waarmee ze de was deden en dat dit veel sneller en bovendien veel makkelijker was en hij was, op dat moment, echt jaloers geweest.

Langzaam liep hij naar de keuken en haalde 2 boterbiertjes uit de provisiekast. Met de biertjes in zijn hand liep hij naar de bibliotheek waar Bill zat te lezen.
“Ha, boekenwurm, zin in een kleine pauze?”
Bill keek op en grijnsde.
“Tuurlijk, voor jou altijd.”
Charlie gaf hem het biertje en keek naar de open haard, die rustig brandde.
“Vertel eens, hoest met de liefde?” vroeg Bill nieuwsgierig, “ik zie of hoor de laatste tijd zo niets meer en ik wil wel een beetje op de hoogte blijven.”
“Dat geloof ik graag dat jij dat wilt maar er is niets te melden,” antwoordde Charlie somber.
“Ach,” zei Bill medelevend, “er komt vast wel iemand voorbij.”
“Er komen er genoeg voorbij maar niemand blijft stilstaan om mij beter te leren kennen,” zuchtte Charlie.
“Tja, soms gaat het beter dan andere keren maar ik kan-,” zei Bill.
“Bill,” onderbrak Charlie hem, “bespaar me je peptalk of je opbeurpraatjes over dat de ware er heus wel is of dat er iemand is die mij ziet zitten want er is niemand voor wie ik de prins op de bezemsteel ben of die mij helemaal het einde vind en ik heb nu even geen zin in dat gezeur!!!!”
Bill keek Charlie een beetje bezorgd aan. Zo een uitval was niet Charlie’ s gewoonte.

“Gaat het wel goed met je? Ik verbaas me er over dat dit zo hoog zit bij je,” zei Bill terwijl hij Charlie onderzoekend aankeek, zijn ogen even tot spleetjes vernauwde en daarna zijn blik afwende.
Charlie zuchtte.
“Het spijt me, Bill, ik had niet zo moeten uitvallen tegen je want jij kunt er ook niets aandoen maar ik mis het zo: het verliefd zijn, elkaar ontdekken, samen leuke dingen doen, de dagen aftellen dat je elkaar weer ziet, uren zitten te dromen en geen hap meer door je keel krijgen. Soms voel ik me zo alleen,” zei Charlie zacht.

Bill keek naar hem en zei:” Ik weet het maar je kunt het niet forceren door wanhopig op zoek te gaan. Het overkomt je of niet, het klinkt, nu voor jou, waardeloos maar het is echt zo en als het gebeurt, dan is het geweldig.”

Even was het stil en beide dachten na over wat er allemaal gezegd was.
“Waarschijnlijk heb je er geen zin meer in maar gaan we vanavond nog naar “De Wieven” of slaan we het over?” vroeg Bill een beetje aarzelend.
“Om heel eerlijk te zijn, geef ik er weinig om maar wil wel even “de Ketel” want Hermione heeft daar een date vanavond en-”

“En wat?” onderbrak Bill hem, ”jij wilt gaan kijken hoe dat gaat. Als ik heel eerlijk ben, Charlie, vind ik dat raar en nogal ver gaan. Persoonlijk, denk ik zelfs, dat jij daar helemaal niets te zoeken hebt en zeker Hermione niet in de gaten hoeft te houden. Het is een volwassen vrouw en kan heel goed op zichzelf passen.”

Charlie probeerde zichzelf te verweren maar Bill gaf hem geen kans.
“Nu ik erover nadenk, lijkt mij dat er iets heel anders aan de hand is, nl dat jij verliefd bent op Hermione en het niet toe wilt en/ of durft te geven,” zei Bill vastberaden.

Charlie keek Bill aan en sloeg zijn ogen neer.
“Ik had het, aan je, moeten zien want ik ken je al wat langer dan vandaag en dat verklaart je gedrag van de laatste tijd ook maar Fleur leidde me af. Ik heb gelijk of niet soms,” zei Bill, “je bent verliefd op Hermione en zij weet van niets.”
Charlie zei niets maar knikte langzaam met zijn hoofd.

Even dacht Bill na en zei ineens: ”Hoe lang ben je al verliefd en waarom heb je haar niet verteld, jullie zijn zulke goede vrienden of durfde je niet?”

Charlie zocht even naar de juiste woorden en antwoordde:” Echt verliefd ben ik, ongeveer, een jaar of zo. Ik heb haar altijd al leuk gevonden, al vanaf het moment dat ze, giechelend met Ginny, de keuken bij pa en ma binnen kwam maar de verliefdheid is langzaam gegroeid. Misschien is het ijdele hoop maar ik denk dat ze mij ook wel leuk vind. Ik had het eigenlijk, gisteravond, tijdens het bal willen laten merken, door met haar te dansen en dan voorzichtig te kussen maar er kwam iemand tussen en daar heeft ze nu dus die date mee.”

Bij de laatste zin, balde Charlie onbewust zijn vuisten.
Bill zag het en begreep donders goed dat Charlie nu ontzettend baalde.
Hij (Bill) probeerde het luchtig te houden.
“O, dat is die onbekende vogel, die Mistery man of zoiets.”
Charlie knikte.

“Ja, ik hoorde ma en Ginny erover maar dit is nu even rot voor je. Toch geloof ik niet dat je er iets aan hebt om nu naar die date te gaan. Wat wilde je daar gaan doen dan? Haar je liefde verklaren of wilde je toekijken en hopen dat het niet klikt? Nee, je zou jezelf een berg pijn doen, het bij haar verpesten en jezelf compleet voor gek zetten,” zei Bill vastberaden.

“Zoals altijd zul je wel gelijk hebben maar het is zo, pfffft, ik weet het niet,” zuchtte Charlie.
“Ik heb gelijk,” zei Bill serieus, “maar ik denk dat jij aan Hermione moet vertellen hoe de vork aan de steel zit, dus met je billen bloot moet gaan, en dan de keuze bij haar laten want die onbekende vind haar ook leuk, tenminste daar ga ik wel vanuit, en zij zal de beslissing maken wie van jullie zij leuk vind. Ik denk dat ze dat ook heel goed kan maar dan zal ze het wel moeten weten, Charlie!”

“Ja, ja, ik ga morgenochtend naar haar toe en dan probeer ik eerlijk te zijn,” zei Charlie hoopvol terwijl hij zichzelf moed insprak.
Bill knikte.
Terwijl hij naar Charlie keek, zei hij:” Klinkt goed maar hou er wel rekening mee dat de date geen ramp hoeft te zijn geweest. Ik waarschuw je alvast.”

Charlie stond op en bedankte Bill door hem even te omhelzen. Terwijl hij naar de deur liep, wenste hij Bill een goedenacht.
Halverwege de kamer kwam hij Fleur tegen en ze bedankte hem voor de was.
Hij lachte even en liep toen door naar zijn kamer.
Daaraan gekomen kleedde Charlie zich uit, trok zijn pyjama aan, poetste zijn tanden en kroop in bed.
Hij ging op zijn zij liggen en keek even naar de kast maar al gauw vielen zijn ogen dicht.

Mrs Charlie Weasley · Geplaatst: Vr Nov 30, 2007 21:52

Oke, lieve luitjes, nu komt het hoofdstuk waar jullie allemaal opgewacht hebben, namelijk de onthulling van wie de Mysterie Man is.
Hierna komt er nog een klein hoofdstukje, dat ook gelijk de afsluiter is.

Hoofdstuk 12

Regelmatig keek ze op haar dreuzelhorloge en zag dat de tijd zeer maar dan ook zeer langzaam vooruit krop. Na weer een blik geworpen te hebben, zag ze dat het bijna 21.00 uur was.
De kriebels in haar maag namen toe, het zweet brak haar aan alle kanten uit en de zenuwen kon ze bijna niet meer onderdrukken. Het was maar goed dat ze al op een stoel zat want ze was gegarandeerd door haar knieën gezakt.
Elke keer als de deur open ging maakt haar hart een sprongetje.

Opeens verscheen er, uit het niets, aan haar rechterzijde een hand met daarin een rode roos.
“Goede avond, my Lady,” klonk de donkere stem.
Hermione schrok want ze had niets of niemand aan zien komen.
Pas toen ze van de schrik bekomen was, draaide ze zich met een ruk om en keek recht in het gezicht van: Fred Weasley.

Haar mond viel open van verbazing en even wist ze totaal niets te zeggen.
Voor haar neus stond Fred Weasley met een rode roos in zijn hand.
Ze had van alles en iedereen verwacht maar niet dit, niet Fred.
Hij was wel de laatste die ze verwacht had.

Fred keek naar haar en zei, met trillende stem:” Vind je het goed als ik even ga zitten, mijn knieën bibberen nogal.”
Vlug herstelde ze zich en antwoordde vriendelijk:”Ja Tuurlijk, dat is goed. Sorry voor mijn late en enigszins botte reactie maar ik had jou hier helemaal niet verwacht.”
“Dat weet ik,” zei Fred somber,” men verwacht nooit eens een serieuze actie van mij. Het enige wat ze zien is dat ik een clown, een grapjas ben maar dat ik ook gevoelens heb, word vaak vergeten.”

Even was er een kleine stilte maar Fred vervolgde:” Ja, ik weet het, ik ben nauwelijks je type maar ik besloot toch mijn kans te wagen, misschien vind je het leuk om mij wat beter te leren kennen en samen wat leuke dingen te gaan doen.”
Fred zijn stem klonk al wat minder onvast maar toch was hij nog best wel onzeker. Het was makkelijk om je achter een clownsmasker of je tweelingbroer te verstoppen.
“Ik hoop dat ik je gisteravond niet heb beledigd want dat was absoluut niet mijn bedoeling,”mompelde hij zacht.

Toen viel er een ongemakkelijke stilte waarin Hermione al Fred zijn woorden liet bezinken en zelf koortsachtig zocht om de juiste woorden te vinden.
Ze keek hem aan, dacht even na en zei toen aarzelend: “Je overvalt me er nogal mee en ik weet niet goed wat ik moet zeggen. Ik was hier totaal niet op voor bereid. Sorry.”
Fred grimaste even.
“Je ziet er geweldig uit vanavond en ik snap heel goed dat ik je hiermee overval. Dat kan ik begrijpen en hoewel ik eigenlijk een complete liefdesverklaring had verwacht, nee grapje, maar ik ehhhh.”
Hij viel stil en werd vuurrood.

Weer viel er een stilte en geen van beide wist nog wat ze tegen elkaar moesten zeggen.
Hermione zat wat ongemakkelijk op haar stoel heen en weer te schuiven. Fred zat schaapachtig om zich heen te kijken.
Hermione vond het niet leuk dat ze het moest gaan zeggen maar nadat ze van de verbazing bij was gekomen, was de opwinding en de spanning voorbij.
Hoewel ze Fred heel aardig vond, kon ze zich een toekomst met hem niet voorstellen. Er was zo weinig dat ze samen deelde, zo weinig gezamenlijke interesses dat het een kwestie van tijd was, dat de irritaties zouden komen en de bom zou barsten.

Fred had ook de tijd gehad om even na te denken en hij zag ook de twijfel bij Hermione.
“Mensen nemen mij vaak niet serieus maar ik weet wanneer er geen toekomst in iets zit en ondanks dat ik jou ontzettend leuk vind, ben ik ook bang dat het tussen jou en mij niet gaat werken omdat we te verschillend zijn. Ik zie de twijfel in je ogen en ik denk dat het beter is als we er gewoon een leuke avond van maken. Het is jammer maar ik denk dat we beter vrienden kunnen blijven. Wat denk je er zelf van?” vroeg hij langzaam.
Opgelucht haalde ze adem.
“Ik denk dat het inderdaad beter is als we gewoon vrienden blijven, ik zal niets tegen jouw familieleden zeggen want dan zul je het lang aan moeten horen,” zei ze glimlachend, “maar ik denk dat ik het toch wel aan Charlie vertel.”
“En dat,” zei Fred bezorgd,” is nu juist degene waarvan ik liever heb dat hij het niet weet. Hij is ook niet vies van een geintje.”

Hermione schoot in de lach en keek Fred vrolijk aan.
De spanning was weg en het werd een hele gezellige avond.
Om 01.10 bracht Fred haar naar huis, Hermione bedankte hem voor de gezellige avond en hij gaf haar bij de voordeur nog een kus op de wang.
Moe ging ze naar bed.

Mrs Charlie Weasley · Geplaatst: Za Dec 01, 2007 21:02

Nou liefjes, dit is het laatste hoofdstuk. Ik wil iedereen die gereageerd heeft op mijn verhaal heel erg bedanken. Tevens wil ik ook de mensen die gelezen hebben maar geen reactie hebben gegeven ook bedanken.

Ik weet niet of ik een vervolg schrijf op dit verhaal.

Het laatste hoofdstukje:

Charlie was de volgende ochtend al vroeg wakker en moest gelijk aan Hermione denken. Hoe zou het gegaan zijn, zouden ze nu een relatie hebben en zou zijn kans voorbij zijn?
Hij sprong uit bed, douchte zich lang en uitgebreid met Bill’s favo doucheschuim en rende zowat de trap af. Hij stuiterde bijna de keuken in waar Bill en Fleur hem met een opgetrokken wenkbrauw aankeken.
“Morge,” riep Charlie vrolijk.
Fleur lachte. “Nou Charlie, jij bent vrolijk.”
Bill schudde zijn hoofd maar er verscheen wel een kleine glimlach op zijn gezicht.
Vlug pakte Charlie het broodje wat Bill net had opgesmeerd en stak het in zijn eigen mond. Voor Bill kon protesteren, liep Charlie de keuken uit en riep bij de deur: “Ik zie jullie vanmiddag wel in Het Nest!!!!!”

Hij klopte bij Hermione op de deur. Na wat gemompel en wat gerammel werd de deur open gedaan en Hermione deed de deur open.
Ze was inmiddels aangekleed.
“Goedemorgen! ,” zei Charlie vrolijk.

****

Hermione werd op tijd wakker en kleedde zich aan. Vanmiddag moesten ze eigenlijk naar Het Nest voor de verjaardag van de tweeling maar daar had ze nu echt geen zin in.
Een klop op de deur deed haar uit haar gedachten opschrikken.
Toen ze de deur opendeed, zag ze Charlie staan.

Charlie bij wie ze altijd terechtkon, Charlie voor wie ze eigenlijk meer voelde dan alleen vriendschap, Charlie die voor haar onbereikbaar was, Charlie waarvan ze stiekem hoopte dat hij haar ook leuk vond.

Hij groette haar vrolijk en ze groette hem vriendelijk terug.
“Ik was benieuwd hoe het gisteren gegaan was, met je afspraakje?” zei hij nieuwsgierig.
Ze lachte en ging een stapje opzij zodat Charlie binnen kon komen.

Eenmaal binnen zette Hermione thee en Charlie ging in de kamer zitten, vol spanning.
Ze kwam terug met 2 mokken en liep naar hem toe.
“Het was heel gezellig maar het is niet mijn type en het is dus niets geworden.”
“Wat jammer voor je,” zei Charlie medelevend,”je had je er best op verheugd.”
Diep van binnen was hij opgelucht. Nu had hij tenminste nog een kans.
Ze glimlachte en zei: “Ach, eigenlijk heb ik iemand anders op het oog dus zo jammer is het niet.”

Charlie stikte bijna in zijn thee en keek verschrikt op.
“O nee, nog een concurrent, Merlijn, dit overleef ik niet,” dacht hij licht in paniek.

Charlie zette zijn mok op de eetkamertafel en richtte zich naar Hermione.
“Ik moet je iets vertellen en ik hoop dat je me de kans geeft om uit te praten.”
Hij wachtte totdat ze knikte en ging toen verder.

“Ik wil open kaart met je spelen hoewel ik besef dat dit grote invloed op onze vriendschap kan hebben. Ik vind je leuk en ben verliefd op je. Ik besefte het eigenlijk pas toen je gisteren je afspraakje met Fred had. Ja, ik wist dat het Fred was. Het spijt me maar ik vond dat je het moest weten.”
Charlie haalde rustig adem en wachtte haar reactie af. Nu kon hij niets meer doen dan afwachten, hij had het verteld en zij zou hem waarschijnlijk uitlachen.

Hermione staarde hem aan en liet van schrik haar mok uit haar handen vallen.
“Had ze het nu goed verstaan, zei hij nou dat hij verliefd op haar was, o nee, wat moet ik nu? “dacht ze compleet in paniek.
“Mione, alsjeblieft zeg iets,” zei Charlie zacht.

Ze haalde diep adem en flapte er toen uit:”Ikbenookverliefdopjou.”
Charlie keek haar verbaasd aan.
“Wat zei je? Het ging zo vlug dat ik het gewoon niet kon verstaan.”
Met zenuwen die haar keel dichtnepen, zei ze met een hoog piepstemmetje:”Ik ben ook verliefd op jou.”

Charlie begon lachen. Hij boog zich naar haar toe, nam haar gezicht in zijn handen en kuste haar zachtjes op haar mond.
Langzaam deed ze haar mond open en beantwoordde zijn kus.
Toen de kus verbroken werd door Charlie, keek hij haar aan.
“Wil je verkering met me?” vroeg hij zachtjes terwijl hij haar aankeek.
“Ja, dolgraag maar waarom heb je niet gezegd dat het Fred was?”

Charlie snoof.
“Daar gaan we weer,” dacht hij.
Hij trok Hermione naar zich toe en kuste haar opnieuw.

EINDE