[AF] De schade van die onverwachte ontmoeting...

*Tessie* · Geplaatst: Wo Nov 28, 2007 18:14

Hoofdstuk 30
Verkeerd ingeschat…

‘Ik ook van jou.’ fluisterde Hermelien terug.
Glimlachend pakte ze zijn hand vast. ‘Kom, we moeten terug naar het kasteel. Straks wordt het donker en kunnen we niet meer zien waar we uitkomen als we verdwijnselen.’
‘Is goed, hoor.’ Draco kuste haar nogmaals op haar wang. ‘Hoe vond je dit?’
‘Ik- ik vond het fantastisch. Dat je dat voor me gedaan hebt…’ zei Hermelien met een klein en onvast stemmetje. ‘Dankjewel.’
‘Geen dank, je wilt niet weten hoe blij je me hiermee hebt gemaakt.’ Draco schudde ongelovig zijn hoofd en zwaaide met het gedicht voor Hermelien’s neus.
‘Ach, ik kan helemaal niet dichten.’ mompelde Hermelien, flauwtjes glimlachend.
‘Maar toch vond ik het prachtig.’ zei Draco overtuigd.
‘Wat jij wilt.’ Hermelien lachte en pakte ook zijn andere hand vast. ‘Zullen we maar gaan, dan?’
‘Komt goed.’ Draco knipoogde, en samen tolden ze in een wirwar van kleuren van het strand naar Zweinstein. Tenminste, dat was gebeurd als ze het niet verkeerd hadden ingeschat…

‘Snel, we moeten hier zo snel mogelijk weer weg.’ mompelde Draco schichtig. Hij probeerde Hermelien haar handen weer vast te pakken, maar voor hij daar de kans voor kreeg hoorde hij een stem; ‘Lucius?’ zei de koele stem vanuit de woonkamer. ‘Je weet dat ik het niet fijn vind als je steeds verschijnselt en verdwijnselt in ons huis.’
‘Waar zijn we?’ bracht Hermelien zacht uit.
‘Nee, het kan niet waar zijn! Het is verkeerd gegaan, we hebben het verkeerd ingeschat, we moeten hier weg! We zijn bij míj thuis. Maar mijn moeder heeft ons al gehoord.’ zei hij mistroostig.
Deze keer pakte hij haar linkerhand, maar voordat ze konden verdwijnselen werd een reusachtige deur opengetrokken.
‘Draco!’ schalde de stem van Narcissa door het huis. ‘Wat doe je hier met…’ Haar stem sloeg over en ze schreeuwde het uit; ‘Mijn huis uit! Ik wil geen halfbloeden in mijn huis!’
Narcissa scheen volkomen in paniek te raken en riep zo hard als ze kon; ‘Lucius, Lucius, LUCIUS! Help me!’
Als verstijfd keken Draco en Hermelien naar de trap, waar Draco’s vader met zelfverzekerde en arrogante passen vanaf stapte.
‘Aah, wie hebben we hier?’ zei Lucius kil. ‘Draco.’ Hij knikte snel en wendde zich tot Hermelien. ‘En… Een modderbloedje, is het niet?’
Hermelien, die als aan de grond genageld stond, knikte eventjes. ‘Hallo meneer Malfidus.’
Probeerde ze, in een poging om beleefd te zijn.
‘Praat niet tegen hem.’ krijste Narcissa. ‘Lucius, doe iets met haar, martel haar of lever haar over aan de Heer, maar doe iets.’ zei ze wanhopig. ‘Kijk dan, mijn huiselfen boenen hier de godganse dag en dan komt een Halfbloed mijn huis bezoedelen.’
‘Rustig Narcissa.’ zei Lucius kil. ‘Roep Rubbish.’
Angstig vroeg Hermelien zich af wie of wat Rubbish was, maar ze hoefde niet lang te wachten om te zien wie Narcissa had moeten roepen.
‘Meester! Alles doet Rubbish voor u, alles. Zegt u maar wat ik moet doen?’ een kleine huiself knielde neer voor Lucius Malfidus, die de elf hardhandig omhoogtrok.
‘Jij brengt deze twee naar de keuken, laat ze op een van rijkelijk bewerkte stoelen zitten en wacht dan totdat ík arriveer. Begrepen?’
De elf knikte kruiperig en wendde zich tot Draco en Hermelien. ‘Meneer, juffrouw, komt u mee naar de keuken.’ De elf boog en Hermelien onderdrukte net op tijd een gil toen Lucius de elf door elkaar rammelde.
‘Je hoeft ze niet als visite te behandelen, doe maar alsof ze van je eigen soort zijn.’ schamperde hij. ‘Vooruit, loop achter onze gloednieuwe elf aan.’ beet hij Draco en Hermelien toe.
Beiden liepen achter de elf aan, bang voor wat er zou gaan gebeuren.
Na een stuk lopen door het grote landhuis kwamen ze eindelijk bij de keuken aan.
‘Gaat u zitten.’ piepte de elf. Hij wees naar twee van de acht prachtige stoelen die rond een grote eettafel stonden.
‘Draco, kom ik hier ooit nog levend vandaan?’ mompelde Hermelien bang.
‘Rustig maar, het komt goed.’ Draco klopte haar op haar arm, maar trok deze verschrikt weg toen zijn vader binnenstapte. Hij nam plaats tegenover de twee en trok zijn wenkbrauwen omhoog.
‘Laat ik eens beginnen.’ begon hij koel. ‘Wat houdt dit in vredesnaam in? Draco, ik zou een verklarend antwoord prefereren als ik je vraag wat jij met een modderbloedje in ons huis doet?’
Dat was zeker de eerste en de moeilijkste vraag die Hermelien had verwacht, ze besloot de schuld op zich te nemen. ‘Meneer Malfidus, het is mijn schuld, want-’
‘Houd je kop dicht.’ siste Draco tegen Hermelien.
Even uit het veld geslagen keek Hermelien Draco aan. Snel wendde ze haar blik af en richtte deze op haar schoenen.
‘Snel een beetje, ik wil een eerlijk antwoord.’ snauwde Lucius ineens.
‘Ik, nee, eh… Hermelien en ik hebben verkering.’ gooide Draco er ineens uit.
Lucius sperde zijn ogen wijd open en schudde treurig zijn hoofd.
‘De Heer zal diep teleurgesteld zijn in je Draco, dat je je met Halfbloeden inlaat.’
‘Ik- ik sprak de waarheid, dat wilde u!’ riep Draco uit. ‘Laat ons nu gaan.’
‘Aah, jullie laten gaan? Dat zal ik straks wel doen, zeker wel. En denk niet dat jij het huis ooit nog met een voet zult betreden. Zonde dat dit zo moest gaan, we zullen je moeten schrappen uit het familietestament.’
‘Zal best wel.’ mompelde Draco afwezig. Hij had meer aandacht voor Rubbish, de elf, die verwoed achter Lucius’ rug om naar een zilveren kettinkje wees op het aanrecht.
‘Jij,’ Lucius wees op Draco. ‘Jij gaat terug naar school, en na je school zoek je het zelf maar uit. Je hoeft niet bij je familie aan te kloppen. Je hebt een schande begaan. Ga nu.’ Hij wees naar de deur en wendde zich toen tot Hermelien.
‘Met jou ben ik nog niet klaar.’ grijnsde hij gemeen.
Draco stond op en liep naar de elf toe, zijn vader had alleen nog interesse in Hermelien, schijnbaar bedacht hij op welke manier hij haar zou vergiftigen of iets in die richting.
‘Viavia!’ fluisterde de elf opgewonden.
Draco’s mond zakte vol ongeloof open. Hij boog zich lang zijn vader heen en greep Hermelien haar hand, terwijl zijn vader zijn toverstok greep en die op Hermelien richtte.
Hermelien duwde haar nagels van de spanning in Draco zijn hand, waar rode krasjes verschenen.
Draco aarzelde een moment, maar greep toen het zilveren kettinkje vast. Hij hoorde Hermelien naast zich gillen en hij zag nog net zijn vader naar zijn voeten duiken toen hij duizelig en schokkend werd verplaatst door de ketting.

Sorry voor het wachten, maar hier was dus het stukje! Razz

Bedankt voor jullie pb’tjes!
Liefs, Tess

*Tessie* · Geplaatst: Do Nov 29, 2007 19:32

Hallo mensen!
Dit keer schrijf ik het stukje wat ik meestal onderaan schrijf bovenaan.
Namelijk omdat dit verhaal ten einde is! Ik heb hier het laatste hoofdstuk van dit verhaal geschreven, je kunt het zien als een soort epiloog. Maar no worries; ik ga een vervolg schrijven op dit verhaal! Very Happy

De mensen die dit verhaal volgden; Héél erg bedankt!
De pb'tjes waren fantastisch om te ontvangen en met een aantal mensen heb ik er echt leuke gesprekken aan overgehouden Very Happy

In ieder geval wil ik
Miss Louise
slytherin89
xMartine
1991Nicole

Heel erg bedanken, ze stuurden ongeveer na ieder hoofdstuk een pb'tje, en het was altijd even super om ze te lezen. Special thanks!
Ook alle andere mensen die me af en toe een pb'tje hebben gestuurd; jullie ook heel erg bedankt. Geweldig was het om ze iedere keer weer te mogen lezen!
Maar, laat ik niet vergeten hier het laatste hoofdstuk te posten Razz

Hoofdstuk 31/ epiloog
Het einde!
Inmiddels was het een paar maanden later, het schooljaar was bijna afgelopen en de examens stonden voor de deur. Hermelien en Draco waren nog steeds een gelukkig setje en het leek alsof Ron en Loena voor elkaar gemaakt waren. Harry en Ginny hadden echter nog niets, mede door Ginny’s onzekerheid...

‘Harry!’ Hermelien rende naar hem toe, Ron negerend, die naast hem stond.
‘Hermelien, leuk je te zien.’ zei Harry glimlachend. ‘Ben je al zenuwachtig voor de examens?’
‘Ach, het lukt wel.’ Hermelien kwam zelfverzekerder over dan dat ze was, eigenlijk zonk de moed haar in de schoenen als ze aan de examens dacht, en vooral Transfiguratie.
‘Pff, wat lukt jou niet...’ Hoorde ze Ron verbitterd mompelen.
Verbaasd trok Hermelien haar wenkbrauwen op. ‘Ook iets te zeggen, soms?’ zei ze bits.
De ruzie tussen haar en Ron was niet opgelost in de tussenliggende maanden, maar ook niet verergerd. Ze hadden elkaar alleen maar genegeerd. Met Ginny was het bijna hetzelfde verlopen; af en toe hadden ze elkaar een dodelijke blik toegeworpen, maar verder hadden ze elkaar koud gelaten. Al had ze Ginny de laatste weken niet meer gezien…
‘Ach, waarom ook niet…’ zei Ron verveeld. ‘Over een week is het schooljaar afgelopen.’
‘Dus?’ antwoordde Hermelien bruusk. ‘Het schooljaar is over een week afgelopen, en dan heb jij ineens iets te vertellen? Ik ben benieuwd, laat maar eens horen.’ Spottend sloeg ze haar armen over elkaar en ze keek hoe Ron de woorden en zinnen die hij in zijn hoofd had goed probeerde te formuleren.
‘Nou, laat ik het zo zeggen.’ zei Ron nadenkend. ‘Ik had niet moeten zeggen dat je een slet was. Het was je eigen keuze natuurlijk om met Draco te gaan.’
‘Inderdaad. Klopt.’ zei Hermelien bot. Plotseling was ze zich er van bewust dat ze Ron het zou moeten vergeven, hij had iets gezegd, zij had iets wat erger was gedaan…
‘Dus… Het spijt me.’ Ron haalde onhandig zijn schouders op en keek een beetje triest voor zich uit.
‘Ron, ik had het nooit moeten doen, ik… Hoe kon ik!’ de tranen sprongen Hermelien in haar ogen en ze omhelsde Ron, die haar een beetje moedeloos op haar schokkende rug klopte.
‘Ik had eerlijk moeten zijn, je zou het me nooit kunnen-’
‘Kan ik wel!’ grijnsde Ron.
Hermelien liet hem los en keek hem met betraande ogen aan. ‘Nee, je kunt me niet vergeven. Ik verdien het niet.’
‘Jawel, doe niet zo moeilijk. Zeven jaar lange kostbare vriendschap houdt niet ineens op na een klein voorval.’ zei Ron fel.
Hermelien keek hem sprakeloos aan. ‘Denk je echt-’
‘Ja, dat weet ik zeker!’ viel Ron haar in de rede.
‘Ooh Ron, dankjewel!’ Hermelien viel hem in de armen en de tranen liepen over haar wangen terwijl ze hem omhelsde.
‘Ach, het is al goed, je hebt Ron gehoord.’ zei Harry stralend.
‘Harry, we… We moeten contact houden na school. En Ron, wij ook.’ Hermelien glimlachte en langzaam aan begon ook zij te stralen.
‘Inderdaad, daar zijn we vrienden voor.’ zei Ron zo plechtig, dat de andere twee moesten lachen.
‘Nog één probleem; Ginny…’ zei Hermelien aarzelend. Ze had een hol gevoel in haar maag als ze terugdacht aan Ginny. Meteen flitsten er beelden door haar hoofd, de gesprekken, het lachen, het huilen en ten laatste dat Ginny haar goed met haar neus op de feiten drukte.
Had ik maar geluisterd naar haar… Dacht Hermelien mistroostig.
‘Ginny is al twee weken thuis.’ zei Ron vertwijfeld. ‘Ze was erg ziek en al had ze op de ziekenzaal gebleven, madam Plijster kon niets meer voor haar doen.’
‘Nee!’ riep Hermelien uit. ‘Dat kan niet waar zijn.’
‘Begrijp ons niet verkeerd, Hermelien.’ zei Harry. ‘Ze is niet dodelijk ziek, maar de genezing die ze nodig had lag boven madam Plijster’s vermogen, volgens haar was het psychisch en daar kon ze niets mee. Ze ligt nu al drie weken in het St. Holisto en we gaan haar zo snel mogelijk opzoeken, ik ben benieuwd hoe het nu met haar is.’
‘Psychisch…’ mompelde Hermelien verbouwereerd. ‘Dat klinkt niet echt goed.’
‘Nee, het ging ook niet goed meer, maar ze zal er wel weer bovenop komen.’ zei Ron.
‘Ik had het nog goed met haar willen maken voordat ik haar niet meer zou zien.’ fluisterde Hermelien, met waterige ogen.
‘Daar krijg je echt de kans nog wel voor, geloof me.’ zei Ron.
‘Vandaar dat ik haar dus al een tijd niet meer had gezien.’ zei Hermelien zwak glimlachend.
‘Hermelien.’ klonk ineens een stem op achter haar. Vlug draaide ze zich om, Draco stond achter haar.
‘Draco!’ zei ze opgetogen. Ze glimlachte naar hem en hij sloeg een arm om haar schouders.
‘Wemel, Potter.’ zei hij met een knikje. ‘Er zijn nu zeven jaren voorbij, Hermelien en ik gaan samenwonen en aangezien jullie vast wel eens op bezoek zullen komen heb ik geen zin in ruzies of iets dergelijks. Onze kindertijd ligt achter ons, laten we ons volwassen gedragen en hierbij een punt zetten achter het nutteloze gedoe van voorgaande jaren.’
Hermelien glimlachte, het feit dat Draco haar vrienden wilde accepteren was voor haar het toppunt van perfectie.
‘Malfidus, wat je net zei klopt helemaal. Bij deze kunnen we het afsluiten.’ Harry stak zijn rechterhand uit.
Draco pakte hem aan en grijnsde naar Ron.
Ron grijnsde terug en sloeg met zijn rechterhand tegen de vrije hand van Draco aan.
‘Nu is alles helemaal goed.’ zei Draco opgetogen. ‘Ik kan met een gerust hart mijn nieuwe leven ingaan, is het niet, Hermelien?’
‘Alleen de examens nog.’ zei Hermelien aarzelend.
De andere drie lachten. ‘Allemachtig, we hebben het over samenwonen, en jij begint over examens.’ zei Draco met een grijns van oor tot oor.
‘Ach, je weet hoe ik ben.’ zei Hermelien verlegen.
‘Klopt, en dat is helemaal perfect.’ Draco kuste haar op haar wang.
‘Wacht, ik heb nog een paar munten over van de SVP, die kunnen we gebruiken om te communiceren.’ zei Hermelien opgewonden. ‘Wacht, ik ben zo terug.’
Ze stormde weg en liet de drie lachende jongens achter.
Even later kwam ze terug met twee munten die ze aan Harry en Ron gaf.
‘Jullie weten hoe het werkt toch?’ vroeg ze aarzelend.
De jongens knikten en stopten de munt in hun zak.
‘Maar ik ga, Geschiedenis van Toverkunst leren, je weet wel, die saaie uittreksels.’ mompelde Ron.
‘Ik ga met Ron mee, ik heb het nog niet eens doorgekeken en maandag hebben we het examen.’ zei Harry ongerust. ‘Ik zie jullie later.’
Harry en Ron liepen samen naar de leerlingenkamer van Griffoendor en Hermelien en Draco bleven samen achter.
‘Ik kan echt niet wachten om een huis te gaan zoeken.’ zei Hermelien blij. ‘Ik heb er echt zin in! En we hebben al ongeveer een jaar iets met elkaar, geweldig toch?’
Draco glimlachte alleen maar en zei toen met zijn handen om Hermelien haar middel geslagen; ‘Dit is de eerste dag van de rest van ons leven.’

Nogmaals bedankt!
Heel veel liefs van Tessie! Very Happy