[AF] De vondst van het eeuwenoude stuk

*Tessie* · Geplaatst: Do Nov 29, 2007 20:52

Hallo, hier ben ik weer met een nieuwe fanfiction!^^
Het is een vervolg op mijn vorige fanfic, De schade van die onverwachte ontmoeting.
Maar ook als je dat verhaal niet hebt gelezen kun je het gemakkelijk lezen.
Ik heb geen zin in een proloog; ik begin gelijk aan het eerste hoofdstuk!
Het gaat by the way over Draco en Hermelien die inmiddels getrouwd en gesetteld zijn in hun prachtige villa. Ze hebben een huiself, die het huis altijd opruimt en schoonmaakt, maar op een dag als de elf zich ziek voelt, gaat Hermelien zelf aan de slag om het huis op te ruimen en te soppen op een dreuzelmanier. Als ze de slaapkamer van Draco en haar aan het opruimen is doet ze een vreemde ontdekking…

Hoofdstuk 1
Onverwacht bezoek…
‘Wat hebben we toch een leuk leven, hè Draco?’ zei Hermelien stralend. Ze hield Draco’s hand vast en zat samen met hem in de woonkamer op de bank.
Het huis, De Tegenpool, hadden ze een aantal jaren geleden gekocht en op laten knappen. Van een complete bouwval was het huis veranderd naar een gezellig en knus huis waar het gezin Malfidus woonde.
Ze woonden in een villa in een afgelegen deel van het land, waar ze het al vier jaar prima naar hun zin hadden.
Draco en Hermelien woonden samen met hun dochtertje Lynn, twee uilen; Grif en Zwad en hun hond Spirit. Ook hadden ze een huiself, genaamd Spiritus, die Hermelien uiterst zorgzaam behandelde.
Lynn was vier jaar en inmiddels steeds veeleisender geworden, ze werd nogal verwend door haar ouders en des te moeilijker was het voor haar als ze haar zin niet kreeg. Qua uiterlijk had ze iets van haar beide ouders weg; het blonde haar van Draco en de bruine ogen van Hermelien, wat haar een knap en vrolijk gezichtje gaf.
Draco en Hermelien waren vlak nadat ze het huis gekocht hadden getrouwd. Ze hadden geen feest gegeven, omdat ze midden in de verbouwing zaten en geen behoefte hadden aan nog meer drukte en stress om hen heen.
‘Ik vind dat we het geweldig getroffen hebben met elkaar.’ Draco glimlachte. ‘Wacht, volgens mij hoor ik Lynn huilen.’ zijn gezicht vertrok en hij voegde er direct dreigend aan toe; ‘Je hebt haar toch niet weer zo’n spookverhaal verteld?’
‘Nee echt niet, deze keer niet!’ zei Hermelien. ‘Ik ga wel even bij haar kijken, misschien hoorde ze Spiritus, die de badkamer aan het schoonmaken is. Ik roep hem gelijk wel naar beneden, dan kan hij nog wat drinken.’
Draco grijnsde; ‘Het lijkt af en toe wel alsof je meer van die elf houdt dan van mij.’
‘Ach hou toch op.’ lachte Hermelien. ‘Ik ga even bij Lynn kijken, ik kijk wel of ik haar nog in slaap krijg en anders mag ze nog wel even mee naar beneden.’
‘Nee, lees haar dan nog maar een verhaaltje voor, maar als je haar meeneemt naar beneden wilt ze straks niet meer terug.’ protesteerde Draco. ‘En ze moet morgen goed uitgerust zijn, want dan zou ik een bezem voor haar gaan kopen op de Wegisweg.’
‘Ik ben benieuwd of ze jouw talent geërfd heeft, wat Zwerkbal betreft. Maar stel dat ze valt en wat breekt?’
‘Zo ver is het nog lang niet, ik spreek wel een zweefspreuk over haar uit. Ga nou maar naar haar toe, want ze begint steeds harder te huilen.’ Draco wees ongeduldig naar de trap.
Hermelien zuchtte, stond op en vertrok naar boven.
Halverwege de trap voelde ze iets tegen haar enkel aankomen, ze schrok en keek naar haar voeten.
‘Spirit! Ga maar naar beneden, je krijgt vast nog wel een lekkere kluif van de baas.’ Hermelien kriebelde de hond achter zijn oren. Ze was gek op Spirit; het was haar trouwe maatje, en samen met hem kon ze uren wandelen in het uitgestorven landschap.
‘Mama! Ik kan niet meer slapen. Ik hoor steeds een eng gekras uit de badkamer.’ Lynn stond pruilend voor Hermelien, met tranen in haar donkere ogen.
‘Kom maar mee naar je kamertje, mama leest je nog wel een verhaaltje voor.’ glimlachte Hermelien. Ze tilde Lynn op en liep met haar naar Lynn’s slaapkamer. Deze was groot en helemaal rood en groen ingericht, de kleuren van Griffoendor en Zwadderich. Boven haar bed hing een rode hemel met gouden, fonkelende sterren en boven haar ramen hingen sierlijke dromenvangers.
‘Maar ik ben bang! Misschien is er wel een dief in de badkamer, die probeert mijn nieuwe badschuim te stelen.’ Lynn keek Hermelien triest aan, alsof haar badschuim haar alles waard was.
‘Nee gekkie, het was Spiritus maar. Hij is de badkamer aan het schoonmaken, zodat jij morgen weer lekker in bad kunt.’ zei Hermelien.
‘Dan is het goed. Spiritus is heel lief voor me, iedere keer ruimt hij mijn kamer weer op.’ zei Lynn opgetogen.
‘Dat is erg aardig van hem dat hij je kamer op wilt ruimen.’ glimlachte Hermelien. Teder streek ze met haar handen over Lynn’s lange, blonde haren.
‘Ga je dan nu het verhaaltje voorlezen? Die ene van het elfje en de Hippogrief, oké?’ Lynn haalde het boek tevoorschijn en hield het stralend aan Hermelien voor.
‘Is goed.’ zuchtte Hermelien. Ze sloeg het boek open en begon voor de tiende keer in dezelfde week het verhaal opnieuw voor te lezen.

Toen ze klaar was gaf ze Lynn een kus op haar wang.
‘Nu lekker slapen, oké? Welterusten, elfje.’ Hermelien streek nog voor een laatste keer door haar haren en liep toen geruisloos de kamer uit.
Eenmaal beneden zag ze dat Draco een glas pompoensap voor haar had neergezet.
‘Draco, wat lief van je!’ zei Hermelien blij. ‘Heb jij Spirit nog een kluif gegeven?’ informeerde ze.
‘Ja, hij stond zo bedelend voor me. Ik dacht dat je toch nog wel genoeg had om een hele kennel mee te voeren.’ Draco gebaarde naar de opbergkast.
Hermelien glimlachte. Toen ze zacht geschuifel hoorde keek ze op. ‘Hé Spiritus! Ga maar zitten, je zult wel moe zijn van het schoonmaken. Wil je iets te drinken?’
Spiritus was gewend aan de goede zorgen van Hermelien, maar toch ging hij altijd op zijn huiself instinct af; dienen en niet gediend worden.
‘Nee, dank u.’ De elf schudde nederig zijn hoofd. ‘Spiritus gaat het zelf halen, hij is de huiself, en niet u!’ Vrolijk sprong de elf overeind en kwam even later terug met een glas water.
‘Drink smakelijk.’ grijnsde Draco naar Spiritus, die voorzichtig het water zijn mond binnengoot.
‘Dank u, meester.’ De elf boog en nam opnieuw een slokje.
‘Wat was dat trouwens met Lynn?’ informeerde Draco.
‘Je had gelijk, ze hoorde Spiritus bezig in de badkamer. Maar nadat ik haar een verhaaltje had voorgelezen viel ze vrijwel meteen in slaap.’ glimlachte Hermelien.
Hermelien schoof naar Draco toe op de bank en ging tegen hem aan hangen.
‘Oh, ik ben zo moe.’ ze gaapte. ‘En vanmiddag ben ik nog uren bezig geweest om te oefenen op een spreuk om mijn haar glad te krijgen, en toen lukte dat eindelijk en toen ging ik naar buiten om met Spirit te wandelen en toen ging het regenen. Gelijk mijn haar verziekt.’
Ze keek dramatisch en trok aan haar lange haren.
‘Niet moeilijk doen, het zit prachtig.’ verzekerde Draco haar. ‘En waarom zou je überhaupt nog moeilijk doen? We gaan zo meteen naar bed, of had je nog afspraken, soms?’
‘Nee, natuurlijk niet. Er is niet eens iemand waarmee ik kán afspreken. Van Harry en Ron heb ik nooit meer wat gehoord. Afschuwelijk! Ik dacht echt dat ze nog zouden schrijven of iets dergelijks, maar ze hebben nooit meer iets laten horen. Maargoed, ik had geen afspraken.’ zuchtte Hermelien verslagen.
‘Zie je wel, Potter en Wemel zijn niet te vertrouwen.’ zei Draco furieus. ‘Ik heb mensenkennis, weet je…’
Hermelien glimlachte. ‘Trouwens, niemand weet ons huis te vinden en-’
Ze stopte abrupt haar zin en verstijfde toen de deurbel ging.

Pb'tjes welkom! Very Happy

Liefs, Tess

*Tessie* · Geplaatst: Vr Nov 30, 2007 14:33

Hoofdstuk 2
Na al die jaren…

Met ingehouden adem trok Hermelien de deur open en staarde in het gezicht van de jonge vrouw die tegenover haar stond.
‘Aaaaaaaaaaaaaaaaaaaaah, GINNY!’ gilde Hermelien hysterisch.
‘Moordenaars, inbrekers, plunderaars?’ gromde Draco vanuit de woonkamer.
‘Nee, het is goed.’ riep Hermelien terug. ‘Mijn god… Ginny!’ ongelovig schudde ze haar hoofd.
Ginny keek haar verdrietig aan. ‘Hermelien! Ik heb nooit meer de kans gekregen om het goed te maken.’ Ginny schudde triest haar hoofd. ‘Had ik maar nooit zo gedaan.’
‘Het spijt me zo, ik was zo dom bezig.’ fluisterde Hermelien.
‘Het spijt mij ook. Ik heb ongeveer een jaar in het St. Holisto gelegen, en ik kreeg gewoon de kans niet om je op te zoeken.’
Snikkend vielen ze elkaar in de armen.
‘Hé, wat is hier nou aan de hand?’ Draco stapte geïrriteerd de hal binnen.
‘Hè, Wemel?’ vroeg hij verbaasd. ‘Wat zijn jullie aan het doen? En wat doe jij hier?’ zei hij met een afgemeten knikje naar Ginny.
‘Dat leg ik zo wel uit.’ zei Ginny glimlachend. Ze veegde haar tranen weg en voordat ze het wist werd ze door Hermelien de woonkamer ingetrokken en op een grote bank neergeduwd.
‘Wil je wat drinken?’ vroeg Draco, die zijn best probeerde te doen om aardig te zijn.
‘Graag, heb je een glas water?’ Ginny wendde zich tot Hermelien. ‘Jee, wat heb ik jou gemist zeg. Geen wonder dat ik mijn examens niet haalde.’ ze grijnsde.
‘Heb je ook nog examens moeten doen dan, nadat je uit St. Holisto kwam?’ zei Hermelien verwonderd.
‘Ja zeker wel. Ze vonden dat ik toch iets moest leren.’ Ginny pauzeerde even. ‘Maar ik heb geen salaris nodig, Harry verdient genoeg voor ons samen.’
‘WÁT!’ riep Hermelien uit. ‘Dus toch met Harry, geweldig!’
Ineens klonk een klein stemmetje op vanuit de gang; ‘Mama, zijn er nou toch inbrekers?’
De deur schoof een klein stukje open en Lynn gluurde met een oog naar binnen.
‘Kom maar, meisje. Het was je moeder die zo gilde, ik denk dat ze weer eens een spin gezien heeft.’ zei Draco beschuldigend. Hij zette het glas water voor Ginny neer, liep naar de gang en kwam even later met Lynn in zijn armen weer naar binnen.
‘Aaah, jullie hebben kinderen!’ riep Ginny verbaasd, maar blij uit.
‘Eentje maar.’ grijnsde Draco. ‘Dit is Lynn, onze grootste trots. Zie je hoeveel ze op ons lijkt? Hermelien haar ogen, en mijn haar, alleen met Hermelien haar structuur.’
Ginny’s mond viel even open en ze keek vriendelijk naar Lynn. ‘Wat is ze lief.’ fluisterde ze zacht tegen Hermelien.
Hermelien grijnsde en nam haar dochter van Draco over.
‘Kijk Lynn, deze mevrouw.’ ze stopte even en lachte toen ze Ginny’s zure gezicht zag. ‘Is een vriendin van mama. Ze is heel lief en ze is vast gek op je.’
Hermelien grijnsde naar Ginny.
‘Hallo mevrouw.’ Lynn lachte vrolijk en stak haar handje uit naar Ginny.
Ginny pakte haar handje aan en schudde hem lachend. ‘Noem me maar gewoon Gin. Oh wacht, dat lijkt teveel op Lynn. Zeg dan maar gewoon Ginny.’ Ginny glimlachte warm en keek toen naar Hermelien en Draco. Ze zaten hand in hand op de bank en keken elkaar in en in gelukkig aan. Even voelde Ginny een steek vanbinnen, nu ze Hermelien en Draco zo gelukkig naar elkaar zag kijken voelde ze zo sterk dat ze Harry erg miste. Hij was met een aantal andere mensen van het ministerie naar Duitsland vertrokken voor drie weken om onderzoeken te verrichten waar hij later rapporten over zou moeten gaan maken.
‘Hoe is het met Ron en Loena?’ die vraag brandde al een tijd op Hermelien haar lippen, maar pas nu durfde ze het te vragen.
‘Het gaat niet zo goed met ze, tenminste; financieel niet. Ze moeten rondkomen van het minimale bedrag dat Loena verdient met een tijdschrift wat ze uitbrengt. En ik kan je zeggen dat dat niet veel is.’ Ginny schudde somber haar hoofd. ‘En Ron is pasgeleden ontslagen uit het St. Holisto.’
‘Wát, was hij heler?’ vroeg Hermelien verbaasd. Ze kon zich bijna niet voorstellen dat Ron het was gelukt om een baan te krijgen in het St. Holisto.
‘Klopt, hij was altijd druk bezig, totdat hij perrongeluk een keer een patiënt een verkeerd drankje had toegediend. De patiënt is in coma geraakt en daar nooit meer uit ontwaakt. Het was een sterk drankje en als je het toegediend kreeg mocht je er hoogstens tien milliliter van drinken, Ron had het verward met het flesje dat op die plek had horen te staan en had dus een beker vol gegeven. En je kunt je voorstellen dat dat niet goed afloopt…’ Ginny haalde diep adem en vervolgde haar verhaal; ‘Ron deed zijn best nog en probeerde een bezoar te vinden, hij dacht dat de patiënt vergiftigd was. De bezoar kon hij niet vinden en hij heeft de patiënt niet meer kunnen redden. Het hoofd van het St. Holisto kwam erachter en heeft hem op staande voet ontslagen. Het was afschuwelijk om Ron zo te zien; vol verdriet en lusteloos. Hij wist niet meer wat hij moest doen; er was een van zijn patiënten overleden, door zijn fout en hij was ontslagen. Voor die tijd had hij een goed inkomen, hij verdiende veel als heler en hij had plezier in zijn werk. Op dit moment solliciteert hij naar de functie van chauffeur van de Zweinstein express. Ik hoop voor hem dat hij aan de eisen voldoet en dat hij wordt aangenomen, dan kunnen ze in hun huis blijven wonen, in een ander geval zijn ze noodgedwongen om te verhuizen.’
‘Mijn god, wat erg voor hem. En ik me altijd maar afvragen waarom hij nooit meer had geschreven.’ Hermelien had haar handen voor haar mond geslagen en toen Ginny klaar was met haar verhaal haalde ze even diep en trillerig adem.
‘Inderdaad, het is afschuwelijk.’ Ginny veegde langs haar voorhoofd. ‘En Harry is ook drie weken weg, nu ben ik een tijd dus alleen in dat grote huis. Ik heb nog gevraagd of Ron en Loena wilden komen logeren, maar ze wilden liever thuis blijven, zodat Loena in haar kantoortje kon werken aan haar tijdschrift en Ron informatie op kon duiken over banen in de magische wereld.’ Ginny trok een triest gezicht.
‘Koekie?’ Lynn hield Ginny een chocoladekoekje voor. Toen Ginny haar hoofd glimlachend ophief zag Lynn dat Ginny tranen in haar ogen had. ‘Niet huilen Ginny, je mag dit koekje van Lynn hebben.’
‘Dankjewel.’ Ginny pakte glimlachend het koekje aan en nam er een hapje van, eerst vertrok haar gezicht, maar ze probeerde krampachtig te glimlachen; ‘ Het is lekker hoor, Lynn. Heb je ze zelf gemaakt?’
‘Nee, mama heeft ze gisteren gekookt.’ zei Lynn trots. ‘Papa, mag ik bij je zitten?’
Draco die zich nogal op de achtergrond had gehouden trok Lynn lachend bij zich op schoot.
Toen Ginny merkte dat Lynn tegen Draco praatte wendde ze zich snel tot Hermelien.
‘Dus jij hebt die koekjes gemaakt; verklaart dat dat ze naar zand smaken?’ Ginny’s gezicht trok samen toen ze de rest van het koekje in haar mond stopte.
‘Ach…’ Hermelien grijnsde zwakjes. ‘Ik ben niet zo’n keukenprinses. Daar ben ik wel achter gekomen nadat ik wat eten had opgebakken en ik het Draco had voorgezet. En Draco zei met een nogal zuur gezicht dat het nog best wel te eten was, maar dat het gehakt misschien iets over de datum heen was. Toen ik terugliep naar de keuken en op het pakje keek dat ik voor gehakt aan had gezien kwam ik erachter dat het Spirit’s voer was.’
‘Wie is Spirit?’ vroeg Ginny nieuwsgierig.
‘Onze hond.’ antwoordde Hermelien droog. ‘Snap je nu dat we Spiritus het eten laten maken? Alleen als hij ziek is maak ik het eten klaar, en dat is meestal een dag voordat Draco ziek wordt, snap je?’ Hermelien grijnsde.
‘Wie is Spiritus dan?’ vroeg Ginny verbaasd.
‘Dat is onze huiself, kijk, hij is nu bezig met de ramen van de keuken te zemen.’ Hermelien wees naar de keuken.
‘Wat, heb jij een huiself?’ grijnsde Ginny. ‘Dat had ik nou werkelijk nooit achter je gezocht. Jij vroeger altijd met dat s.h.i.t gedoe, en dan loop je gewoon zo’n tien jaar later zelf met een huiself in je huis rond.’
‘Hij is heel lief, en hij heeft zijn eigen slaapkamer, en als hij ziek is verzorg ik hem heel goed.’ protesteerde Hermelien.
Ginny gierde het uit. ‘Die elf moet jou verzorgen, jij hem niet.’
‘Nou, als hij ziek is hoeft hij echt niet voor me te gaan strijken. Dat had sowieso niet gehoeven, maar Draco vond dat ik het niet kon.’ zei Hermelien terwijl ze Draco geïrriteerd aankeek.
‘Wat?’ zei Draco, die zich in het gesprek mengde; ‘Vind je het gek, iedere keer als jij een shirt van me had gestreken en ik het aan wilde trekken kwam ik erachter dat er een soort driehoek ter hoogte van mijn borst was uitgebrand. De zwarte randen zaten er nog omheen!’
‘Beter bij hem dan bij jou.’ mompelde Ginny grijnzend, wat haar op een mep op haar arm en een bestraffende blik van Hermelien kwam te staan. ‘Maar eigenlijk best wel triest Hermelien, je kan niet koken en niet strijken.’ Ginny grijnsde. ‘Maar ach, in het begin dat ik het huishouden deed ging het ook wel eens fout, ik heb een keer perrongeluk waspoeder in het zoutvaatje gedaan. Harry was al enthousiast omdat hij dacht dat er een nieuwe kleur zout was uitgevonden. Maar al doende leert men.’ zei Ginny wijs. ‘Hij heeft volgens mij drie kwartier zijn tanden staan poetsen.’
‘Waarom blijf je niet slapen eigenlijk?’ zei Draco opeens. Hij gebaarde naar Lynn die op zijn schoot zat dat ze stil moest zijn en keek Ginny vragend aan.
Hermelien keek hem verwonderd aan en Ginny morste een plens water op haar shirt.
‘Als dat mag van jullie dan-’ begon ze voorzichtig.
‘Ik vind het een geweldig idee!’ reageerde Hermelien enthousiast. ‘Ik ben blij dat ik je na al die jaren weer zie, ik heb je ontzettend gemist.’
‘Ik jou ook!’ antwoordde Ginny meteen. ‘Maarre, morgenochtend wel een ontbijt van Spiritus, goed? Ik heb geen trek in hondenbrokken.’
Ze lachten allemaal.
‘Komt voor elkaar!’ piepte Spiritus blij vanuit de keuken.

Thanks for reading! Pb'tjes zijn welkom & bedankt voor de pb'tjes die ik al heb gehad!
Liefs, Tess

*Tessie* · Geplaatst: Za Dec 01, 2007 19:38

Hoofdstuk 3
Gebroken nachten

Draco kreunde en draaide zich om in zijn slaap, maar zelfs in zijn slaap voelde hij dat er steeds iets tegen zijn rug aan kwam. Langzaam werd hij wakker en hij besefte dat hetgeen wat hij voelde handen waren.
‘Hermelien, hou op.’ siste hij nijdig.
Hij had zijn ogen nog dicht en draaide zich weer om, dit maal kreeg hij een klap op zijn hoofd.
Draco gromde wat en sloeg zonder te kijken naar rechts.
‘Draco, doe normaal.’ snerpte Hermelien woedend.
Ineens zat ze rechtop in haar bed en ze keek Draco kwaad aan. ‘Bedankt, ik heb een rotweek achter de rug qua slapen en nu verpest jij deze nacht, het is de eerste keer sinds vier jaar volgens mij dat ik in een ruk door slaap tot drie uur, dat is me nog nooit gebeurd in dit huis.’ snoof ze.
‘Wat!’ sputterde Draco. ‘Jij zat de hele tijd met je handen tegen mijn rug aan en daarnet kreeg ik een klap op mijn hoofd.’
‘Pardon?’ zei Hermelien dreigend. ‘Ík lag in tegenstelling tot jou te slapen. Eindelijk eens.’
Draco wilde er net heftig tegenin gaan, toen hij een klein stemmetje naast zich hoorde; ‘Papa, ben je eindelijk wakker?’
Draco zuchtte en draaide zijn hoofd langzaam van Lynn naar Hermelien. ‘Sorry.’ mompelde hij.
‘Hè hè, hij komt erachter dat ik het niet was, hoor.’ snauwde Hermelien. ‘Lynn, wat doe jij hier?’
Lynn schrok van Hermelien’s boze toon en begon te huilen.
‘Shh, zo bedoelde ik het niet. Straks wordt Ginny wakker.’ Hermelien zuchtte en trok Lynn naar zich toe, ze troostte haar dochtertje en keek geïrriteerd naar Draco. ‘Een beetje meer hulp van de vaderskant zou ook niet erg zijn.’
‘Doe nou eens rustig, mens.’ snauwde Draco. Hij pakte zijn wekker van zijn nachtkastje en gooide deze met kracht tegen de muur achter Hermelien, waar het ding uiteen viel. ‘Ik werd net wakker.’
‘Ja, ik ook. DOOR JOU!’ krijste Hermelien. ‘Fijn voorbeeld ben jij voor je dochter, ik wed dat ze volgend jaar als haar iets niet zint dat we mogen vrezen voor de inrichting van ons huis.’
‘Slaap lekker.’ Draco knipte het lichtknopje uit en draaide zich weer om.
‘Egoïstische zak, die je er bent.’ mompelde Hermelien. ‘Ik ga wel ergens anders liggen. Welterusten.’
‘Slaap lekker, liefje.’ zei Draco grijnzend.
Hermelien wierp hem een dodelijke blik toe en liep met Lynn op haar arm de kamer uit.
Voorzichtig legde ze Lynn weer in haar bed. ‘Lekker slapen, over een paar uur gaan we nieuw speelgoed voor je kopen, goed?’
Lynn knikte en veegde de tranen uit haar ogen. ‘Slaap lekker, mama.’ Lynn sloeg haar armpjes om Hermelien haar hals heen en klemde zich aan haar vast.
Op een gegeven moment slaagde Hermelien erin om haar knuistjes los te wrikken en haar neer te leggen.
Hermelien sloop de kamer uit en bleef in de hal even staan, ze kon natuurlijk teruggaan naar Draco, maar ze had geen zin om weer een nachtelijke discussie met hem te hebben, dus sloop ze op haar tenen naar de logeerkamer. Voorzichtig trok ze de deur open en slaakte een zucht van verlichting. Het was heerlijk warm in de kamer, en een stuk rustiger zonder Lynn en Draco.
‘Hermelien?’ fluisterde een stem.
‘Hè, dat was ik vergeten.’ verzuchtte Hermelien geïrriteerd. ‘Sorry Ginny, ga maar weer slapen, ik ga wel terug naar Draco.’
‘Nee, blijf hier.’ Ginny klonk haast smekend. ‘Ik heb de laatste paar maanden met niemand kunnen praten, met Harry was onze enige woordenwisseling “Goedemorgen en welterusten”
meer niet.’
Hermelien legde zich bij het feit neer dat ze de rest van de nacht door zou moeten gaan halen met Ginny, omdat ze ook niet durfde te weigeren.
Ze ging aan het voeteneinde van Ginny’s bed zitten en slaakte een zucht, van vermoeidheid dit keer.
‘Je hebt wel gelijk. Ik heb ook nooit meer écht gepraat. Ik praat wel veel met Draco, en ik heb Lynn natuurlijk ook als gezelschap, maar een echt gesprek zit er bij allebei niet in.’ Hermelien leunde achterover. ‘Ik ben helemaal gebroken, ik slaap iedere nacht nog maar een paar uur, en overdag ben ik alleen maar bezig. In het weekend met Lynn en help ik Spiritus met het huishouden en-’
Ginny moest onwillekeurig giechelen. ‘Dus je hebt die huiself ook alleen maar als gezelschap?’
Hermelien knikte en vervolgde; ‘En doordeweeks werk ik.’
‘Wat doe je voor werk?’ vroeg Ginny nieuwsgierig.
‘Ik werk in het St. Holisto.’ zei Hermelien.
Ginny’s ogen werden groot van verbazing. ‘Dan moet je contact hebben gehad met Ron!’
Triest schudde Hermelien haar hoofd. ‘Was het maar zo. Op welke verdieping werkte hij?’
‘Op de derde.’ zei Ginny.
‘Dat meen je niet!’ reageerde Hermelien geschokt. ‘Ik op de vierde, en ik heb hem nooit gezien en ik wist niet eens dat hij er werkte.’
‘Jee, wat een stom toeval. En echt stom.’ Ginny schudde verbijsterd haar hoofd. ‘Hoe is het mogelijk…’
Al die jaren had ze er verdriet van gehad dat ze Ron niet meer gezien had, en dat terwijl hij op zo’n honderd meter afstand van haar werkte, bedacht Hermelien verdrietig.
‘En hebben jij en Draco wel vaker ruzie?’ vroeg Ginny, plots achterdochtig.
‘Wat? Nee, niet echt.’ mompelde Hermelien.
‘Je schreeuwde behoorlijk hard net, volgens mij was je nogal boos.’
‘Goed gezien.’ zei Hermelien kortaf.
‘Het lijkt me een redelijk stressvolle situatie voor jou.’ zei Ginny zacht. ‘Veel werken, geen contact meer met vrienden –tot gisteravond– en een klein dochtertje om voor te zorgen. En je staat er alleen voor.’
‘Dat is niet waar, Draco doet ook veel.’ protesteerde Hermelien. Maar diep van binnen wist ze dat Ginny wederom gelijk had. Draco was erg lief voor Lynn en hij zou van alles voor haar doen, maar het met het opvoeden van haar hield hij zich niet echt bezig.
‘Je hebt gelijk! We hebben de laatste tijd wel vaker ruzie, maar het is nooit echt erg.’ gooide Hermelien eruit. Achterdochtig voegde ze er aan toe; ‘Hoe weet jij trouwens dat ik er alleen voor sta?’
‘Als je wilt dat ik dat niet had geweten had je iets minder hard moeten praten.’ zei Ginny met een flauwe glimlach. ‘Weet je, Lynn is trouwens echt lief! Alleen haar uiterlijk al; lichtblonde haartjes met jouw pluisstructuur,’ Ginny grijnsde toen ze Hermelien’s gezicht zag. ‘,en donkere ogen. Zo schattig!’
‘Ze ziet er inderdaad lief uit, maar af en toe word ik gek van haar. Al mijn nachten zijn gebroken, al vier jaar lang.’
‘Je ziet er ook niet echt goed uit.’ zei Ginny tactloos terwijl ze naar Hermelien’s gezicht keek.
‘Nou, dankjewel.’ zei Hermelien mat.
‘Wat! Ik heb gelijk! Heb je wel eens naar je eigen ogen gekeken?’ zei Ginny fel. ‘Je ziet eruit alsof je ieder moment in huilen uit kan barsten!’
‘Ja, ik weet het.’ zuchtte Hermelien. ‘Vind je het gek, ik heb geen enkele nacht in een keer uit kunnen slapen.’
‘Pff, moeilijk zeg. Ik moet er niet aan denken.’ zei Ginny. ‘Wat gooide Draco trouwens?’
‘Een wekker.’ mompelde Hermelien geërgerd. ‘Hij kon zich weer eens niet inhouden.’
‘Ach, het had erger kunnen zijn. Hij zou je ook kunnen mishandelen.’ zei Ginny.
‘Ha! Dat zou hij moeten proberen, ik sla hem zo alle tanden uit zijn mond.’ zei Hermelien, met een kwaadaardige schittering in haar ogen.
‘Wat ben je weer agressief. Net als toen bij Ron met dat inktpotje, het begin van die ruzie.’ grijnsde Ginny.
‘Hou je mond over die ruzie, dat is op dit moment het laatste waar ik aan wil denken.’ zei Hermelien geïrriteerd.
‘Sorry.’ fluisterde Ginny. ‘Mag ik trouwens mee als je met Draco naar de Wegisweg gaat vandaag?’
‘Ja, gezellig!’ reageerde Hermelien meteen enthousiast.
‘Vind Draco dat dan niet erg denk je?’ vroeg Ginny voorzichtig.
‘Ach, ik ben allang blij als ik een beetje afleiding heb.’ grijnsde Hermelien. ‘En ik vind dat Lynn nieuwe kleren nodig heeft.’
Ginny lachte. ‘Ik vind Lynn echt zó lief! Is Lynn trouwens een afkorting van een naam of heet ze echt zo?’
‘Nee, het is een afkorting. Haar volledige naam is Lynndi Louise Malfidus. Maar Lynn is haar roepnaam.’
‘Leuke namen hoor.’ zei Ginny. ‘Ik ben trouwens moe, jij niet?’
‘Wat denk je zelf?’ zuchtte Hermelien. Maar ondanks haar vermoeidheid moest ze lachen.
‘Aan je ogen te zien ben je moe.’ grijnsde Ginny.
‘Ik ga wel terug naar Draco, ik hoop dat hij slaapt, dan kan ik tenminste rustig naast hem gaan liggen. Ik kan trouwens ook nog mijn bed naar de andere kant van de kamer schuiven.’ zei Hermelien grimmig.
‘Nee, blijf hier!’ smeekte Ginny.
‘Ja, vast. En zeker naast jou gaan liggen?’ zei Hermelien sarcastisch.
‘Waarom niet? Dat bed is groot genoeg.’ zei Ginny verontwaardigd. ‘Hier, ga liggen.’
Ginny schoof een stuk op, zodat Hermelien naast haar kon gaan liggen.
Hermelien zuchtte en stapte in het bed.
‘Het is in ieder geval beter dan naast Draco.’ zuchtte ze. ‘Op dit moment…’

Bedankt voor het lezen en pb'tjes!
Pb'tjes blijven welkom Wink

xxx Tess

*Tessie* · Geplaatst: Ma Dec 03, 2007 15:38

Hallo!!

Hier weer een nieuw stukje, sorry voor het wachten *vervloekt pc*
Net viel mijn verbinding weg of iets dergelijks, ik had het hoofdstuk nl een uur geleden al willen posten.
But, enjoy! Wink

xxx Tessie

[b]Hoofdstuk 4
Ochtendgesprekken & ochtendhumeuren/b]

‘Zo, is jouw nachthumeur over?’ grijnsde Draco. Hij zat met een glas water in zijn handen op de bank en keek Hermelien grijnzend aan toen ze de kamer binnenstapte.
‘Hoor wie het zegt.’ snoof Hermelien. ‘En denk trouwens maar niet dat ik je wakker ga maken als je moet werken.’
‘Relax meid.’ Draco gaapte. ‘We gaan toch naar de Wegisweg? Dan kunnen we mooi een nieuwe wekker kopen, ik vond die andere toch niet mooi.’
‘Oh, en dat is dus een reden om dat ding kapot te gooien?’ Hermelien haar ogen spoten vuur. ‘En we moeten weer onnodig geld uitgeven.’
Draco lachte. ‘Ga vooral moeilijk doen over geld. Een ding van drie galjoenen en een knoet. Heb jij wel eens nagedacht over wat wij verdienen in een maand? We hebben een hartstikke goed salaris allebei, en jij gaat moeilijk doen over een nieuwe wekker.’ Draco rolde met zijn ogen. ‘Is roodkopje trouwens al wakker?’
‘Noem haar niet zo.’ beet Hermelien hem toe. ‘En nee, ze ligt nog te slapen.’
‘Aha! Weet je, ik heb je wel gemist vannacht.’ zei Draco. Hij glimlachte en knipperde overdreven met zijn ogen.
‘Hou op Draco, straks ga ik nog denken dat je het meent.’ snoof Hermelien. Onwillekeurig glimlachte ze.
‘Kom nou eens gezellig naast me zitten.’ Draco trok haar lachend aan haar arm op de bank.
‘Doe eens rustig, ik ben net wakker!’ zei Hermelien.
‘Het lijkt wel alsof jij geen lol in je leven hebt.’ Draco rolde opnieuw met zijn ogen.
‘Af en toe niet, vooral s’ nachts niet.’ zuchtte Hermelien. ‘ s’ Nachts kun je maar beter niet irriteren.’
‘Dat weet ik wel, na vannacht.’ mompelde Draco. ‘Waarom kwam je trouwens niet meer terug, nadat je Lynndi op bed had gelegd?’
‘Ik had even geen zin meer in je.’ mompelde Hermelien. ‘Hé Draco, het spijt me van die rotnacht, maar kunnen we misschien ergens anders over beginnen?’
‘Natuurlijk.’ Draco keek Hermelien verrast aan, het gebeurde niet vaak dat ze haar excuses aanbood en toegaf dat ze fout was. ‘Hoe laat zullen we naar de Wegisweg gaan?’
‘Misschien zijn we over een uurtje klaar allemaal?’ zei Hermelien. Ze keek op de klok die aan de wand tegenover haar hing.
‘Het is een wonder dat Lynn nog slaapt.’ zei Draco toen hij ook op de klok keek en verwonderd zag dat het al negen uur was.
‘Zeg dat wel! Maar ik ben allang blij.’ verzuchtte Hermelien. ‘Dan gaan we straks nieuwe kleren kopen, ik kan trouwens ook wel wat anders gebruiken.’ Ze bekeek haar zwarte shirtje en zwarte broek die ze aanhad. ‘Dit is allemaal versleten zooi, ik wil nieuwe kleding. En ik wil dat Lynn ook nieuwe kleren krijgt, en jij wilde nog een speelgoedbezem voor haar gaan kopen.’ Hermelien dacht na of ze nog iets anders wilde hebben.
‘En een wekker.’ mompelde Draco haast onverstaanbaar.
Hermelien had het schijnbaar toch gehoord, want ze wierp hem een vuile blik toe.
‘Wil je iets drinken?’ vroeg ze aan Draco, in een poging om vriendelijk te doen.
‘Nee bedankt, ik heb nog.’ Draco hief glimlachend zijn glas op.
‘Waarom gaan we eigenlijk niet eens winkelen in een dreuzelstad?’ zei Hermelien, plots enthousiast. ‘Daar hebben ze hele andere dingen dan hier. Denk aan boeken, schrijfmaterialen, haarverf, make-up.’
‘Wat!’ Draco sperde zijn ogen open. ‘Ben je gek geworden of zoiets? Ik heb geen zin om straks met een of andere opmaakpop in huis te zitten.’
‘Ik kan het proberen, toch?’ Hermelien pakte een pluk van haar haren en keek er triest naar. ‘Je gaat me niet vertellen dat je deze kleur mooi vindt, en de structuur al helemaal niet.’
‘Ik zeg ook niet dat ik het mooi vindt.’ Draco keek even angstig toen hij Hermelien haar zure blik zag. ‘Maar ik bedoel dat dan niemand meer kan zien of Lynn op je lijkt of niet.’ vervolgde hij snel.
‘Alsof we contact hebben met mensen.’ schamperde Hermelien. ‘Wat dacht je ervan als ik mijn haar laat knippen, en dan bij een dreuzelkapper?’
‘Wat is een kapper?’ vroeg Draco verbaasd.
‘Jee Draco! Voor jou was het echt een goed idee geweest om Dreuzelkunde te volgen op Zweinstein.’ Hermelien keek hem verwonderd aan.
‘Nee bedankt, ik hoef niets te weten over dat rare volk.’ Draco trok zijn neus op en keek hardnekkig voor zich uit.
‘Bedankt.’ Hermelien keek hem gekwetst aan.
‘Sorry.’ mompelde Draco beschaamd. ‘Jij bent gewoon een uitzondering.’
Hermelien leek weer tevreden. ‘Afijn, een kapper is iemand die je haar knipt of verft en dat soort dingen.’
‘Het klinkt nogal ingewikkeld. Is het niet handiger als je zelf een recept maakt voor een soort haarverf?’ opperde Draco.
‘Ja vast, en het perrongeluk groen laten worden.’ zei Hermelien sarcastisch. ‘Nee, als ik het doe doe ik het goed.’
‘Je doet maar.’ zei Draco. ‘En jij denkt dat ze sikkels of knoeten aannemen bij zoiets waar jij het over had? Ik denk dat ze eerder sieraden gaan maken van onze betaalmiddelen.’
‘Dat is waar.’ gaf Hermelien toe. ‘Maar ik heb nog wel dreuzelgeld.’
‘En dat houd jij al die jaren verborgen voor me?’ Draco keek haar quasi gekwetst aan.
‘Alsof jij daarin in geïnteresseerd bent. En ik dacht er niet eens aan.’ verzuchtte Hermelien.
‘Ik vind het best, maar ik ga niet mee.’ zei Draco.
‘Dat had ik al verwacht.’ zei Hermelien geërgerd. ‘Ik ga morgen wel met Ginny en dan blijf jij bij Lynn.’
‘Oh werkelijk?’ zei Draco spottend. ‘En dan moet ik zeker ook nog eten gaan maken?’
‘Dat kan je Spiritus laten doen. Maar denk erom dat je aardig voor hem bent.’ siste Hermelien dreigend. ‘Laat ik het niet merken dat je hem commandeert. Als je iets wilt vraag je het maar vriendelijk aan hem. Begrepen?’
‘Dat beest is ziek, dus hij zal wel niet mogen werken van je.’ spotte Draco.
‘Ach, is hij ziek?’ Hermelien keek triest. ‘Ik ga zo wel wat eten voor hem maken, arme Spiritus…’
‘Fijn, dan kan ik dus morgen gaan koken.’ Draco keek moe en geërgerd in de richting van de keuken.
‘Nou, dat is erg! Je mag inderdaad wel eens wat meer doen in het huishouden.’ brieste Hermelien woedend. ‘Je doet niets, alleen maar kranten en stomme tijdschriften lezen, en af en toe speel je met Lynn. Ik sta er gewoon alleen voor! Je doet niets aan de opvoeding en je zal ook nooit eens alleen maar een bed opmaken.’
‘Nou zeg, ik werk.’ zei Draco geïrriteerd.
‘Dus je werkt…’ zei Hermelien bedachtzaam. Abrupt begon ze te schreeuwen; ‘Je werkt, NATUURLIJK WERK JE! IK OOK! Dat je werkt neemt niet weg dat je me af en toe ergens mee zou kunnen helpen. Ik werk trouwens een dag meer in de week dan jij, en hoor je me klagen soms? NATUURLIJK NIET, ZO GAAT HET IN HET LEVEN!’
‘Zal best.’ zei Draco verveeld. ‘Ik ga Lynn wakker maken, anders slaapt ze vanavond weer niet.’ Hij stond op en liep naar de deur, net toen hij deze open wilde trekken, werd er aan de andere kant van de deur geduwd. Draco, die niets in de gaten had wilde de gang in lopen maar liep pardoes tegen Ginny op. Hij stootte een gil van schrik uit en liep daarna geïrriteerd om Ginny heen.
‘Goeiemorgen Hermelien.’ Ginny glimlachte.
‘Hé Ginny.’ Hermelien klonk moe. ‘Wil je iets eten?’
‘Nee dankjewel, ik heb niet zo’n trek.’ mompelde Ginny. Ineens pakte ze Hermelien bij haar arm beet en fluisterde; ‘Je had weer ruzie met Draco, toch?’
Hermelien knikte. ‘Dus?’
‘Dus; je moet hem eens goed op de waarheid wijzen.’ zei Ginny schouderophalend. ‘En dan niet hoe je dat daarstraks deed, ik hoorde je geschreeuw boven. Maar schrijf hem een brief of iets dergelijks. Het is zonde als je relatie stukloopt.’
‘Zo snel gaat het niet kapot tussen ons, we zijn al zo’n vijf jaar bij elkaar. En een ruzie heeft iedereen wel eens, en dit was maar een kleine woordenwisseling.’
‘Dan wil ik niet weten hoe jullie ruzies eruit zien.’ Ginny glimlachte flauwtjes. ‘En om eerlijk te zijn; Harry en ik hebben nooit een woordenwisseling of ruzie of iets in die trant. Maar we spreken elkaar ook nauwelijks, hij is altijd aan het werk.’
Het was wel het laatste waar Hermelien behoefte aan had om te horen; dat het tussen Ginny en Harry altijd perfect ging. ‘Dat zal best, maar dit is over een kwartier ook weer over.’ snauwde ze.
Ginny sloeg verdedigend haar armen over elkaar. ‘En toch denk ik dat je hem eens een brief moet schrijven.’ zei ze koppig.
Hermelien, die inmiddels ietwat gekalmeerd was haalde haar schouders op. ‘Misschien vanavond.’

*Tessie* · Geplaatst: Ma Dec 03, 2007 20:25

Hoofdstuk 5
Op de Wegisweg

‘Ben je een beetje gekalmeerd?’
Hermelien draaide zich met een ruk om toen ze een hand op haar schouder voelde. ‘Wat!’ riep ze verschrikt uit.
‘Rustig, ik ben het maar.’ Draco schonk haar een warme glimlach, in de hoop dat ze een beetje was bijgedraaid.
‘Ach waarom ook niet.’ Hermelien haalde haar schouders op.
Draco klopte haar op haar arm. ‘Kom, dan gaan we nu gezellig naar de Wegisweg.’
Hermelien glimlachte en wendde zich tot Ginny. ‘Jij wilde ook mee, toch?’
Ginny knikte en keek Draco toen voorzichtig aan. ‘Vind je dat erg?’
‘Nee hoor, helemaal niet. Maar ga me niet vervelen met dreuzelhakkers.’
Hermelien proestte het uit en Draco en Ginny keken haar vreemd aan.
‘Het zijn kappers, Draco. Geen hakkers.’ Hermelien grijnsde. ‘Gin, heb jij zin om morgen mee te gaan naar een stad waar dreuzels winkelen?’
Ginny keek Hermelien verrast aan. ‘Daar ben ik altijd al nieuwsgierig naar geweest, hoe dreuzels winkelen!’
‘Heb je zin om morgen te gaan, dan?’ vroeg Hermelien ongeduldig.
‘Ja, is prima.’ Ginny grijnsde.
‘Zullen we nu naar de Wegisweg gaan?’ zei Draco, ongeduldig op zijn horloge kijkend.
‘Zullen we met brandstof gaan of zullen we verschijnselen?’ zei Hermelien bedenkelijk.
‘We verschijnselen natuurlijk. Ik ben jouw actie in die tunnel vier á vijf jaar geleden niet vergeten, en aangezien een haard nog smaller is dan een tunnel…’ Draco grijnsde. ‘Als je in een haard flauwvalt is het iets moeilijker om je te vinden.’
‘Houd je mond daarover.’ Hermelien lachte beschaamd. ‘Ik kan er ook niets aan doen dat ik niet tegen kleine ruimtes kan.’
‘Daarom verschijnselen we dus, ha!’ zei Draco triomfantelijk.
‘Ik snap…’ mompelde Hermelien.
‘Mama, papa! Jullie gaan mij toch niet vergeten?’ Lynn stond ineens boos voor haar ouders. ‘Jullie zijn gemeen, jullie willen zonder mij weg. Jullie zijn gemeen!´ Lynn stampvoette en keek haar ouders boos aan.
´Rustig meisje, met wie wil je meeverschijnselen?’ Draco knielde voor haar neer en streek over haar lichtblonde, pluizige haartjes.
Lynn keek alleen maar bozer en sloeg Draco in zijn gezicht. ‘Met háár!’
‘Met wie dan, liefje? Met mama? Dan moet je wel-’
‘Met Ginny!’ stampvoette Lynn woedend. ‘Zij is tenminste lief, toch Ginny?’ Ze trok een engelachtig gezichtje en klampte zich aan Ginny vast.
‘Is ook goed, doen jullie wel voorzichtig?’ zei Hermelien.
‘Jaha, natuurlijk zijn we voorzichtig. Ginny is veel leuker dat jij bent.’ Lynn keek haar moeder boos aan.
‘Ga dan maar met Ginny mee.’ glimlachte Hermelien.
‘Ja! Ginny lief!’ Lynn sloeg haar armen om Ginny’s been en keek Hermelien boos aan.
‘Zullen we maar gaan?’ zei Draco. Hij tikte ongeduldig met zijn voet op de grond.
‘Een, twee, drie, NU!’ riep Hermelien.

Een beetje bibberig hield Hermelien zich aan Draco vast toen ze voelde dat ze weer vaste grond onder haar voeten had gekregen.
‘Dat ging snel, nog een keer.’ Lynn klapte in haar handjes, nadat Ginny haar op de grond had neergezet.
‘Nee, eerst gaan we winkelen.’ glimlachte Draco. ‘Wat wil je eerst hebben; nieuwe kleren of speelgoed?’
‘Speelgoed!’ juichte Lynn.
‘Bij Zwik en Zwachtel’s Zwerkbalpaleis hebben ze vast een mooie bezem, dat is leuk hè, Lynn?’ zei Draco blij. Hij pakte Lynn haar hand en trok haar mee in de richting van het Zwerkbalpaleis.
Hermelien en Ginny volgden en keken hun ogen uit bij alle verschillende soorten bezems.
‘Wauw, wat een prachtig ding, die Bliksemssteel.’ verzuchtte Ginny terwijl ze op het nieuwste soort bezem wees. De bezem lag te blinken in een vitrinekast, met naast het uiteinde van de steel een bordje met het opschrift; ‘Bliksemsteel’
‘Het is inderdaad wel een mooie bezem, maar ik zou er niet meer mee doen dan mijn huiskamer er mee aanvegen.’ zei Hermelien.
‘Maar jij bent gek!’ riep Ginny uit. ‘Wauw, wat zou ik dat ding graag willen hebben, daar kan je vast goed Zwerkbal op spelen.’ Met een dromerige blik keek ze naar de bezemsteel. ‘Mijn god! Dat ding is zoveel galjoenen waard!’
‘Tja, je moet er maar van houden.’ zei Hermelien, haar schouders ophalend. ‘Ik ga even kijken waar Draco met Lynn naar toe is gegaan. Loop je mee?’
Ginny knikte en volgde Hermelien door de winkel heen.
‘Mama, ik krijg een Vuurflits van papa!’ zei Lynn glunderend toen ze Hermelien zag.
‘Nee Draco, kom op zeg, dat kind moet nog vijf worden.’ zei Hermelien geïrriteerd. ‘Kan je geen speelgoedbezem kopen van tien galjoenen?’
‘Doe niet zo moeilijk, als je iets koopt, doe het dan goed.’ zei Draco vrolijk.
‘Dan mag je de Bliksemsteel wel kopen.’ zei Ginny grijnzend. ‘De beste en de nieuwste die nu uit is, heb je ‘m al gezien, Draco?’
‘Nee, ik ga straks wel even kijken, ik kan zelf namelijk ook wel een nieuwe bezem gebruiken.’ zei Draco. Hij gaf een handvol galjoenen aan de vrouw achter de kassa die de goudstukken zorgvuldig natelde.
Nadat de vrouw Draco bedankt had voor zijn aankoop sloeg hij de bezem over zijn schouder. ‘Kom, we gaan.’
Hermelien en Ginny besloten hem te volgen, terwijl Lynn vrolijk voor hen uit huppelde.
‘Waarom gaan jullie niet een ijsje eten bij Florian Fanielje?’ stelde Draco voor. ‘Dan kan ik gelijk nog, eh-’ Hij keek even ongemakkelijk. ‘Ik moet gewoon nog iets, ehm, ik moet gewoon nog iets hebben.’ besloot hij onhandig met een rood hoofd zijn zin.
‘Hm, oké.’ zei Hermelien achterdochtig. ‘Dan gaan wij wel. Kom als je klaar bent maar naar die ijssalon, afgesproken?’
‘Is prima!’ Draco leek in zijn nopjes nu Hermelien niet bleef doorzagen over wat hij wilde gaan doen. Hij greep de nieuwe bezem van Lynn goed vast en toen hij zag dat Hermelien, Ginny en Lynn te ver uit zicht waren om te kunnen zien wat hij zou gaan doen, schoot hij de Verdonkerde Maansteeg in.

Thank you!! Very Happy

xxx Tessie

PS; miss louise, xMartine, Strongest Wizard, Frie, Miss Slytherin & de anderen die me een pb'tje hebben gestuurd; special thanks Wink

*Tessie* · Geplaatst: Ma Dec 03, 2007 22:03

Hoofdstuk 6
Leugens

Een beetje onzeker stapte Draco Odius & Oorlof in. Hij zag dat Odius een van zijn zilveren stukken aan het poetsen was en besloot hem subtiel te laten merken dat hij was binnengekomen. Hij schraapte zijn keel en kuchte een beetje.
Odius keek verschrikt op toen hij het gekuch en geschraap hoorde, maar toen hij zag wie het was verdween zijn verschrikte uitdrukking als sneeuw voor de zon.
‘Malfidus, beste jongen, dat is lang geleden!’ Kruiperig pratend kwam Odius op Draco aflopen. ‘Hoe gaat het met uw vader?’
‘Geen idee, misschien is hij wel dood.’ Draco haalde onverschillig zijn schouders op. ‘Odius, hoor eens; ik kom hier niet om over mijn vader te praten, maar voor dit;’
Zacht fluisterend legde Draco een verhaal uit wat hem al een tijdje dwars zat. Toen hij zijn verhaal had afgesloten keek Odius hem geschokt aan.
‘Maar meneer Malfidus, dat is een uiterst kostbaar voorwerp! Hoe lang weet u dit al?’ vroeg hij met dezelfde geschokte uitdrukking op zijn gezicht.
‘Hoe lang ik dit al weet doet er niet toe.’ zei Draco kil. ‘Het gaat mij erom dat u niets verder vertelt. U zou mij en mijn gezin ernstig in gevaar kunnen brengen als dit uitlekt. Maar gaat u gerust uw gang; ik ken een aantal effectieve vervloekingen.’ Draco grijnsde boosaardig.
‘Maar meneer, natuurlijk niet! Ik zou niet durven, u bent mijn grote voorbeeld, u bent.-’
‘Ja, en u bent een kruiperig en slijmend geval.’ snauwde Draco.
‘Mijn excuses meneer Malfidus. Mijn excuses…’ Hij maakt een lompe buiging en toen hij weer overeind kwam keek hij schattend naar Draco’s gezicht.
‘Wat kijk je me nou aan?’ zei Draco geërgerd.
‘Pardon meneer Malfidus, het spijt me ten zeerste.’ Odius, die zo te zien nogal gesteld was op Draco vervolgde het poetsen van een zilveren beeldje.
‘Ik stap op.’ zei Draco bruusk. ‘Er zorg er voor dat er niets uitlekt.’
‘Dat had u al gezegd, meneer Malfidus. Maar ik doe mijn best om het geheim te houden.’ zei Odius stijfjes.
‘Een gewaarschuwd mens telt voor twee.’ zei Draco dreigend. Met die woorden verliet hij de winken van Odius & Oorlof.

‘Draco, waar ben jij al die tijd geweest?’ Hermelien wenkte hem vanuit haar stoel op het terras bij de ijssalon.
‘Ik was even bij… Goudgrijp!’ verzon hij snel. Schattend keek hij Hermelien aan, zou ze het geloven?
‘Aha, vandaar.’ Hermelien wist een begripvolle lach op te brengen, maar Draco was er zeker van dat toen Ginny niet keek, ze haar ogen tot spleetjes kneep. Alsof ze hem met haar ogen dwong de waarheid te vertellen. Draco voelde zich ongemakkelijk door haar blik; hij wist dat ze het feilloos aan kon voelen als er iets niet in de haak was. Was het wel verstandig geweest om te liegen tegen haar? Of zou hij het verhaal moeten vertellen? Draco plofte bedenkelijk neer op een de stoel tegenover Hermelien. Goudgrijp was nog niet eens een slecht idee geweest, als hij het stuk wilde verbergen.
‘Papa hapje?’
Draco zuchtte en keek naar Lynn die hem haar lepel met een beetje ijs er op voorhield.
‘Nee dankjewel Lynn, papa heeft even niet zo’n trek.’ Draco slaagde erin om te glimlachen naar haar voordat hij verder ging met denken en zijn hoofd breken over het stuk dat hem dwars zat. Toen hij zijn hoofd ophief zag hij dat Hermelien iets in Ginny haar oor fluisterde.
Dat kon nooit iets goeds voorspellen…
Ginny knikte en fluisterde; ‘Is goed.’
‘Draco, ik wil jou even onder vier ogen spreken.’ De toon van Hermelien haar stem was zó dwingend dat Draco niet eens durfde te weigeren.
‘Is goed, als we thuis zijn-’
‘Nu!’ commandeerde Hermelien hem. ‘Loop met me mee.’
Draco stond op en liep met Hermelien mee, bang voor wat ze zou gaan zeggen.
Toen ze eenmaal op een rustig stukje van de Wegisweg waren beland keek Hermelien hem dreigend aan. ‘Wat heb jij gedaan, bij goudgrijp?’ zei ze spottend.
‘Wat is dat nou weer voor vraag.’ Draco had besloten zich van de domme te houden, hij zou haar binnenkort toch het geheim al moeten vertellen, ze liep gevaar, even als zijn dochter. ‘Ik heb gedaan wat jij ook zou doen bij goudgrijp; wat geld op laten nemen uit mijn kluis.’
‘Waarom…’ Hermelien haar stemtoon was onheilspellend, en dat beloofde niet veel goeds. ‘Heb ik zo sterk het gevoel dat je tegen me liegt?’
Draco stootte een gnuivende lach uit. ‘Waarom zou ik liegen? Ik had net mijn laatste losgeld uitgegeven aan die bezem voor Lynn, dus besloot ik wat nieuw losgeld op te laten nemen uit mijn kluis. Klinkt het niet logisch, soms?’
Hermelien keek even bedachtzaam en knikte toen langzaam. ‘Je hebt gelijk, ik was die bezem even vergeten. Waar heb je die bezem trouwens gelaten?’ Ze keek twijfelend naar Draco’s schouder, waar een half uur geleden de bezem nog overheen lag.
‘Ehm juist-’ Draco voelde de grond bijna letterlijk onder zijn voeten wegzakken. Hij wenste op dat moment dat dat ook echt was gebeurd, want hij had het gevoel dat hij helemaal in leugens verstrikt raakte. Hij wist dat Odius de bezem voor hem had bewaard totdat hij hem op zou komen halen. ‘Die heb ik even in mijn kluis gelegd.’
‘Een bezem, laten bewaken door kobolden?’ Hermelien trok een wenkbrauw op. ‘Waarom… Heb ik nu nog sterker het gevoel dat dit niet de waarheid is die je vertelt?’ zei ze met haar kiezen opeen geklemd.

Bedankt voor het lezen & pb'tjes & reacties in het reactietopic & stemmen in mijn poll Smile

* Hele waslijst, maar ach*
xxx Tess

*Tessie* · Geplaatst: Di Dec 04, 2007 21:55

Nieuw stukje! Enjoy! Very Happy

Thanks voor de pb'tjes & stemmen & reacties Wink

Hoofdstuk 7
De ontdekking

‘Odius! Had je niet even kunnen zeggen dat ik mijn bezem had laten staan?’ Draco stapte furieus de winkel van Odius en Oorlof binnen.
‘Meneer Malfidus, mijn excuses. Ik heb ‘m nog wel opgepoetst voor u.’
‘Dat had niet gehoeven, ik heb dat ding namelijk net gekocht. Maar bedankt.’ zei Draco kil. Hij greep de bezem, sloeg het ding weer over zijn schouder en vertrok zonder Odius gedag te zeggen.
Traag liep hij naar Hermelien, die nog steeds met Ginny en Lynn op het terras zat, waar Lynn probeerde haar enorme ijscoupe weg te werken.
Achter een grote plantenbak bleef hij even staan, zodat hij door de takken van de plant net Hermelien haar gezicht kon ontcijferen. Triest keek hij haar aan; ze was zijn alles, zijn geluk, zijn liefde, wat zou hij zonder haar moeten beginnen? Als de leden van de sekte erachter kwamen dat hij het stuk had, liep Hermelien groot gevaar, en Lynn ook. Het werd voor Draco steeds moeilijker om iedere keer opnieuw een uurtje weg te gaan, naar de bijeenkomst van de sekte, omdat Hermelien ook door begon te krijgen dat er iets niet klopte. En natuurlijk moest hij oppassen met de formulieren, deze slingerden nu ergens in het huis rond, en hij wist niet eens meer waar hij ze had gelaten. Hij nam zich voor om het Hermelien vanavond nog te gaan vertellen. Hij zou er wel voor zorgen dat Ginny en Lynn zich met elkaar bezighielden, zodat hij Hermelien rustig onder vier ogen kon spreken. Hij zou vertellen dat het stuk nu bij Goudgrijp in zijn kluis lag, en-
‘Draco! Wat sta jij me nou weer te begluren?’ riep Hermelien verbaasd uit toen ze Draco’s lichte haren achter de plant in de hoge bak uit zag pieken.
‘Ik wilde je laten schrikken.’ verzon Draco meteen.
‘Ha! Dan was ik je dus mooi eerder af.’ zei Hermelien triomfantelijk.
Draco glimlachte en liep op haar af. ‘Kom, we gaan naar huis.’
‘En de kleren dan? Ik wilde kleren gaan kopen voor mezelf, en voor Lynn.’ protesteerde Hermelien.
‘Weet je, dan ga je morgen gezellig met Ginny naar Londen, om te winkelen tussen dreuzels en dan blijf ik bij Lynn.’ glimlachte Draco. ‘En ja; ik zal gaan koken.’
‘Geweldig van je!’ Hermelien sprong op en kuste Draco op zijn wang.
‘Wauw, dat was lang geleden.’ grijnsde Draco. Hij pakte haar hand en keek hoe Ginny Lynn bij haar hand vast pakte. ‘We verschijnselen gewoon naar ons huis.’
De anderen knikten met hun hoofd en nog geen minuut later stonden ze allemaal in de villa van Draco en Hermelien.
‘Papa, ik wil mijn nieuwe bezem uitproberen!’ zei Lynn die vrolijk om Draco heen huppelde.
Draco, die horendol werd van het gewiebel van Lynn voor zijn ogen gaf uit eindelijk toe en besloot om samen met haar naar hun tuin te gaan, zodat hij haar kon leren vliegen.
‘Mag ik mee?’ zei Ginny enthousiast.
‘Jaaa, Ginny mee!’ riep Lynn opgetogen uit. Ze greep Ginny’s hand vast en probeerde haar mee naar buiten te trekken.
‘Is goed hoor Ginny, in de schuur hebben we nog een aantal bezems staan.’ zei Draco. Hij gebaarde naar een klein huisje naast het terras in hun tuin.

‘Ginny, welke wil jij? De Helleveeg of Nimbus 2000?’
‘Doe mij die Helleveeg maar, die ben ik gewend.’ Ginny glimlachte flauwtjes.
Draco overhandigde haar de bezem en liep toen naar het grote grasveld, dat als deel van zijn tuin bedoeld was.
‘Laten we beginnen!’ riep Ginny fel uit. Ze steeg op op haar bezem en cirkelde een rondje boven het veld. ‘Mooi uitzicht!’

Hermelien was zuchtend naar haar slaapkamer vertrokken. Nu de anderen buiten waren had ze de kans om haar slaapkamer op te ruimen zonder ongezellig te lijken.
Ze besloot om te beginnen met de kledingkast. Ze trok de deur van haar eigen deel van de kast open en zag tot haar tevredenheid dat haar deel van de kast er netjes uit zag.
Toen ze Draco’s kastdeur open trok keek ze minder blij; T-shirts en spijkerbroeken lagen door elkaar en alles lag op een grote stapel, waar ze hier en daar nog een schoen kon zien liggen.
Zuchtend knielde ze neer en gooide de berg kleding uit de kast, als ze die eerst zou gaan sorteren zou ze het gelijk op de planken kunnen leggen.
Ze pakte een paar sokken op en wilde het op de stapel kleding gooien, maar voordat ze dat deed zag ze dat er een opgerold papiertje in de sok zat.
Nieuwsgierig vouwde ze het open, en haar gezicht vertrok toen ze het las.
Ze verfrommelde het briefje toen ze het gelezen had en keek in de spiegel naast haar aan de wand; ze zag dat ze bleek was van schrik en haar ogen stonden wijd open gesperd.
Ze raapte het briefje op en las het opnieuw;

‘Draco Malfidus; woensdag avond om elf uur. We denken dat u betrokken bent bij de verdwijning van het eeuwenoude stuk, weet dat u, uw vrouw en dochter ernstig gevaar lopen als u leugens blijft verspreiden. Wij tolereren alleen waarheid, anders…’
Hermelien schudde gedachteloos haar hoofd. Dit kon niet waar zijn! Zij en haar gezin liepen gevaar, door iets wat Draco waarschijnlijk verborgen hield. Deed hij daarom de laatste tijd zo vreemd? Was hij daarom de laatste tijd steeds weg? Er kwamen steeds meer vragen in Hermelien haar hoofd op, totdat ze ergens in het hoekje van de kast een zwarte hoes van iets zag liggen. Ze besloot het op te pakken. Haar handen sloten zich om het massieve voorwerp in het fluwelen hoesje heen. Langzaam trok ze het hoesje van het voorwerp af. Haar adem stokte toen ze zag dat ze een blinkend lemmet in haar handen hield.

*Tessie* · Geplaatst: Wo Dec 05, 2007 21:49

Hallo^^
Mijn fanfiction is afgelopen, misschien lijkt het nogal afgezaagd, (en dat vind ik het zelf ook) maar er viel gewoon niets meer te schrijven… Ik begin wel weer een nieuw verhaal, en waarschijnlijk een vervolg op Lynn op Zweinstein ^^
In ieder geval heel erg bedankt voor het lezen & de pb’tjes, stemmen en reacties die ik kreeg!
Liefs, Tess

Hoofdstuk 8
Het einde

Hermelien gaf een ijselijke gil toen ze besefte wat ze nu werkelijk in haar handen hield.
Net toen ze in staat was het mes met trillende handen op het bed te leggen kwam Draco de kamer binnen.
‘Waarom schreeuwde je zo, wat is-’ zijn gezicht verbleekte toen hij zag dat Hermelien het mes ontdekt had.
‘Ik denk dat jij me dat beter uit kan leggen, wat hier aan de hand is.’ zei Hermelien met een trillende stem. ‘Waar zijn Ginny en Lynn?’
‘Die zijn nog samen buiten. Toevallig wilde ik net iets gaan drinken en toen hoorde ik je gillen.’ Draco haalde diep adem. ‘Kom even op bed zitten, het is een lang verhaal.’
Hermelien liet zich op het bed neervallen, maar ging meteen rechtop zitten toen ze zag dat Draco ook rechtop zat.
‘Jaren geleden, jaren terug, was Zalazar Zwadderich een machtig persoon. Je zult ongetwijfeld weten dat hij een van de stichters van Zweinstein was, de afdeling is naar hem genoemd, en je weet ook van de Geheime Kamer. Hij heeft samen met Goderic Griffoendor iets ontworpen, namelijk de Spiegel van Neregeb, maar dan in het klein. Het is een kleine handspiegel, maar geslepen uit echte diamanten. Het frame is bezet met robijnen en saffieren en de zijkant van het frame is bezet met briljanten. Behoorlijk kostbaar dus.’ Draco liet zuchtend zijn hoofd hangen.
‘Wat hebben wij daar mee te maken?’ vroeg Hermelien fluisterend.
Draco negeerde haar vraag en vervolgde zijn verhaal. ‘Nu is de ruzie tussen Zwadderich en Griffoendor gekomen om die spiegel. Ooit waren ze beste vrienden, maar nadat ze de spiegel hadden gemaakt kregen ze ruzie om wie hem uiteindelijk mocht houden. Iedereen denkt dat ze ruzie kregen over de afkomst van leerlingen, maar dat zijn leugens. De waarheid is de dat de ruzie begon om de spiegel. Maar heel weinig mensen weten van de spiegel, het is een eeuwenoud en kostbaar stuk. Maar Goderic Griffoendor overleed een aantal jaren later, Zwadderich bleef leven. Zwadderich had het stuk in zijn bezit, en nadat hij overleed ging het stuk verder van vader op zoon. Een van zijn achterkleinzoons heeft zijn naam laten veranderen, hij schaamde zich omdat hij Zwadderich heette, aangezien hij in Griffoendor geplaatst werd. Zijn vader was inmiddels overleden en hij had het stuk in zijn bezit gekregen.
Steeds meer mensen wisten van het bestaan van het stuk af, al waren dat nog steeds weinig mensen. Op dit moment is er een sekte die probeert informatie op te diepen over de spiegel, het lukt ze aardig, want anders had ik dit ook nooit kunnen weten.’ hij glimlachte.
‘Dus jij beweert… Dat je bij die sekte zit?’ Hermelien haar mond viel open.
‘Ja, dat klopt. En die laatste Zwadderich, had zijn naam veranderd in Malfidus.’ Draco draaide zijn hoofd weg, zodat hij Hermelien niet aan hoefde te kijken.
‘Dus, je bent een afstammeling van Zwadderich?’ riep Hermelien uit. Ze sloeg haar handen voor haar mond en keek naar Draco, die nog altijd hardnekkig de andere kant uit keek.
Draco draaide zijn hoofd om, zodat hij Hermelien aankeek. ‘Klopt.’ zei hij triest. In zijn ogen blonk een traan, die al snel op zijn wang drupte. ‘Ik had nooit in Zwadderich willen zitten, maar de sorteerhoed wist van mijn afkomst af en deelde me dus bij Zwadderich in. Misschien had ik hem nog wel zo ver kunnen krijgen dat ik ergens anders ingedeeld werd, maar ik had er met mijn vader,’ zijn gezicht vertrok toen hij het woord “vader” uitsprak. ‘, al lang over gehad. Hij zei dat hij er op stond dat ik in Zwadderich zou komen, dat ik anders de familie schande aan zou doen en al dat soort dingen. Nu zou ik beter weten en doen wat ik zelf zou willen, maar toentertijd was ik bang voor hem, en deed ik alles wat hij me opdroeg, uit angst dat hij me uit zou leveren aan Voldemort.’ zijn gezicht vertrok opnieuw.
‘Jee Draco, wat erg voor je.’ fluisterde Hermelien. Ze sloeg haar armen om Draco’s schouders en drukte haar gezicht tegen zijn schouder aan. Een tijdje bleven ze roerloos tegen elkaar aan zitten, zonder een woord te zeggen of om alleen maar de stilte te verbreken.
Hermelien verbrak als eerste de stilte, met een zacht fluisterende stem; ‘Waar is de spiegel nu?’
Draco keek haar verbitterd aan en zei toen; ‘In mijn kluis bij goudgrijp.’
‘Wat!’ gilde Hermelien. ‘Dat meen je niet!’
‘Helaas wel, want ik wil het ding absoluut niet hebben. De leden van de sekte bedreigen mij en ze willen jou of Lynn om zeep brengen als ze te weten komen dat het in mijn handen is.’ Draco keek haar verbitterd aan.
‘En dat zeg je nu pas, er ligt een fortuin in je kluis! En als ik het goed begrijp heb je de spiegel vanmiddag nog in je kluis gelegd?’ zei Hermelien flauwtjes glimlachend.
‘Klopt. Ik wil er vanaf, maar ik zou niet weten hoe ik er vanaf moet komen.’ Draco keek bedenkelijk. ‘Ik ben bang dat als de leden van de sekte te weten krijgen dat ik dat eeuwenoude ding in handen had, terwijl ik deed alsof ik er niets vanaf wist… Dat ze ons leven tot een puinhoop gaan maken.’
‘Het komt vast wel goed.’ probeerde Hermelien Draco te troosten. ‘Waarom zeg je niet dat zij de spiegel mogen hebben als ze ons verder met rust laten?’
Draco keek opgetogen. ‘Dat is een geweldig idee! Je bent fantastisch om dat te bedenken!’
Hermelien bloosde en glimlachte. ‘Ach, het valt te proberen, hé.’
‘Ik denk dat ze dat aanbod wel aan zullen nemen, als zij de spiegel krijgen, en wij rust in ons leven…’ Draco grijnsde. ‘Ik vind het een geweldig idee!’
Hij sloeg zijn armen om Hermelien haar middel en keek haar stralend aan. ‘Nu komt het vast goed.’
Hermelien glimlachte en kuste hem op zijn wang. Daarna zei ze met een knipoog; ‘Laten we het hopen.’