[AF] Broken Heartbeat

GreenxEyed · 5e jaars Verdiend: 124 Sikkels

Eindelijk een nieuw stukje. Ik weet nog niet of ik zaterdag ga posten, want ik zit midden in de proefwerken/examens. Maar je zal het wel merken tegen dan natuurlijk. Reacties welkom, ook in de topic natuurljk (dat heb ik trouwens liever, dan heb ik een beetje reclame)

Dit stukje gaat over Fred. Jullie zullen julie misschien afvragen hoe het met hem gaat ondertussen.

-----------------------------------------------------------------------------------

‘Wat kom jij hier doen?’ vroeg Fred verrast. Hij stond oog in oog met Angelique Janssens.
George bracht haar koffer naar binnen en ging naast zijn broer staan. Angelique zuchtte diep.
‘Weet je nog dat ik proeftraining deed? Voor een internationaal zwerkbalteam? In Roemenië?’
Fred dacht even na maar knikte toen.
‘En?’ vroeg hij, maar niet bepaald enthousiast.
Angelique zuchtte diep en keek naar de grond. Haar hoofd maakte een vreemde beweging en ze mompelde iets onverstaanbaars.
‘Wat?’ vroeg George verbaasd.
Ze keek op en haar lange vlechten vlogen achter haar schouders.
‘Ik ben aangenomen’ zei ze opgelucht ‘Ik kom … Afscheid nemen’
Fred’s mond viel open van verbazing. Niet omdat ze weg ging, meer omdat ze werd aangenomen bij een internationaal Zwerkbalteam.
‘Dat is geweldig!’ riep hij triomfantelijk ‘Dat je aangenomen bent, bedoel ik’
Angelique keek de tweeling glimlachend aan.
‘Ja …’ zei ze zuchtend ‘Ik vertrek morgen naar Roemenië… Maar ik heb een probleem’
‘Wat dan?’ vroeg George.
‘Nou, normaal zou ik de laatste nacht doorbrengen bij Katja en Alica, maar die zijn op Zweinstein dus … Zou ik bij jullie kunnen logeren?’ Angelique keek verlegen naar de grond.
Fred keek onrustig om zich heen maar George knikte.
‘Geen probleem. De logeerkamer is naast onze kamer. Ik zet je koffer wel even weg’
George nam de koffer en de nieuwe en peperdure Vuurflits en liep de keuken uit, naar de logeerkamer. Normaal gezien was de logeerkamer altijd de lelijkste kamer in huis, maar aangezien de grote omzet van hun winkel, hadden ze er toch iets moois van kunnen maken.
Toen George weg was, heerste er een stilte bij Fred en Angelique, die ondertussen was gaan zitten.
‘Dus morgen vertrek je naar Roemenië? Voorgoed?’
‘Ja’ mompelde Angelique ‘Misschien …’
Fred keek haar vragend aan, maar ook blij omdat ze toch hun gesprek konden verderzetten.
‘Wat?’ vroeg hij.
‘Ik vroeg me af of je het Lucy misschien kon vertellen … We waren niet bepaald vriendinnen maar ik heb toch spijt van de dingen die gebeurd zijn tussen ons. Ze zit nog op Zweinstein en ik ga haar waarschijnlijk niet meer zien’
Fred zweeg en keek haar niet aan.
‘Ik spreek haar niet meer’ zei hij met een prikkelend gevoel in zijn keel.
‘Oh’ zei Angelique, die een blik van hem probeerde op te vangen ‘Hoe komt dat?’
Fred keek haar boos aan en ze deinsde bijna geschrokken achteruit.
‘Het is voorbij tussen ons’ snauwde hij. George kwam binnen en zag de triestige blik van Angelique, en de verwarde ogen van Fred, maar met een boze blik op zijn gezicht.
‘Je kamer is in orde’ zei George zonder naar Fred te kijken. Angelique knikte en liep weg zonder de weg te vragen, alsof ze al altijd in het appartement gewoond had.
‘Ik weet al waarover het gaat’ zei George die de tafel afruimde met zijn toverstok.
Fred stond recht zonder iets te zeggen.
‘Het lukt gewoon geen dag om …’
‘ … Om niet aan haar te denken’ vulde George zijn zin aan ‘Dat weet ik’
Vermoeid streek Fred met zijn vingers door zijn rode haren.
‘Maakt niet uit’ zei hij ‘De zaken staan er goed voor. Ik heb niet voor niets mijn schooljaar opgegeven’
George haalde zijn schouders.
‘Jij moet het weten. Maar misschien als Lucy van school is …’
‘Nee!’ schreeuwde Fred nog voor George zijn zin kon afmaken ‘Ik kan toch niet terugkomen op mijn besluit!’
‘Kalm kalm’ zei George geschrokken.
‘Sorry’ zuchtte Fred ‘Het was gewoon een drukke dag. Wat gestresst. Ik ga nog even goedenacht zeggen tegen Angelique’

‘Ik slaap nog niet’ zei Angelique toen Fred haar dekens zachtjes wegtrok om te kijken of ze nog sliep. Fred zuchtte opgelucht. Hij wist niet waarom, hij had het gevoel dat het goed was om met haar te praten. Hij had haar al lang niet meer gezien, af en toe, als er moeilijke momenten waren dacht hij soms aan de leuke en goede momenten met Angelique. Het zou vast erg zwaar worden als ze naar de andere kant van Europa zou trekken. Maar het was haar grootste droom. Vorig jaar stak ze al haar energie in het zwerkbalteam en nu zou eindelijk professioneel kunnen spelen. Proeftrainingen voor zo’n team waren heel moeilijk en alleen de besten werden gekozen. Eigenlijk kon Fred wel trots zijn …
‘Sorry dat ik zo boos deed tegen je’ mompelde hij fluisterend.
Angelique ging recht zitten in haar bed. Ze had haar vlechten los gemaakt, en nu hing haar zwart haar los over haar schouders.
‘Het is oké’ zei ze kalm ‘Ik vind het heel jammer voor je. Is het moeilijk?’
‘Ja’ zei Fred zonder haar aan te kijken.
Angelique legde haar hand op zijn schouder.
‘Ik … Ik kan gewoon niet stoppen met aan haar te denken’ zei Fred droevig.
Ze knikte begripvol.
‘Waarom maak je het dan niet weer goed?’
‘Ik heb een belangrijke keuze moeten maken’ zuchtte Fred met een brok in zijn keel ‘En ik heb gekozen. Maar … Ik twijfel soms of ik wel juist heb gekozen’
‘Dat’ zei Angelique die haar hand op zijn borst ‘Moet je hier beslissen’
Fred keek haar aan.
‘Bedankt’ Fred gaf haar een zoen op de wang en liep richting de deur.
‘Tot morgen …’
Fred stond bij de deur maar wachtte even om naar buiten te gaan, alsof hij nog iets verwachtte. Hij keek nog naar Angelique, maar die was al uit bed gesprongen. Ze liep naar hem toe en omhelsde hem zo hard ze kon.
‘Ik ga je missen!’ schreeuwde ze hysterisch.
Fred streelde ongemakkelijk door haar zwarte haren. Dit was nu ook niet de bedoeling, dacht hij in zichzelf.
‘Ehm … Ik jou ook wel’ mompelde hij. Hij probeerde zo vriendelijk mogelijk te klinken.
Angelique begon te huilen, en het leek of Fred geen vin meer kon verroeren. Alsof hij aan de grond genageld was. Bij Lucy was dat nooit …
‘Het komt wel goed’ zei hij zonder haar aan te kijken ‘We zullen je wel schrijven …’
Angelique schudde haar hoofd en Fred was nog verwarder dan ooit.
‘Nee’ zei ze en ze veegde haar tranen weg ‘Ik ben hier niet om gewoon te logeren. Ik ben hier om jou te zien, alleen maar jou! Ik hou van je Fred! Is dat zo moeilijk om te begrijpen?! Hoe denk je dat het is om je grote liefde voor altijd achter je te laten?’
Fred schrok en zocht met zijn hand naar de klink toen Angelique hem losliet. Hij probeerde haar niet aan te kijken.
‘Ik dacht’ snikte Angelique ‘nu Lucy weg is, je misschien …’
Angelique begon nog harder te snikken en Fred klopte op haar schouder. Voor hij het wist had Angelique haar lippen al tegen de zijne gedrukt. Hij duwde haar niet weg, maar hij genoot er ook niet van. Toen ze hem weer losliet keek hij uitdrukkelijk opzij om te laten zien dat hij het niet goed vond.
‘Sorry’ zei Angelique ‘Het moest gewoon. Ik …Ik voelde gewoon … Sorry’
‘Het ligt niet aan jou’ zei Fred fluisterend ‘Ik …’
Angelique sperde haar ogen open, maar knikte toen begrijpelijk.
‘Ja’ zei ze, terug gekalmeerd ‘Ik snap het al’
‘Wat?’ zei Fred ‘Weet jij wat er met mij aan de hand is? Ik voel me de laatste tijd zo raar en het lijkt wel of ik nergens geen energie voor heb …Het lijkt of … Er is gewoon een grote leegte in mij tegenwoordig …’
Angelique glimlachte.
‘Ik weet het even goed als jij, Fred’ fluisterde ze ‘Hou je … Hou je nog van Lucy?’
‘Nee …’ antwoordde Fred kortaf, hij opende de deur ‘Slaapwel’
‘Jij ook’
Fred knikte en liep de kamer uit. Verward streek hij door zijn haar en liet zich zakken door zijn knieën.
‘Angelique’ fluisterde hij in zichzelf ‘Sorry… Dat ik loog’

GreenxEyed · 5e jaars Verdiend: 124 Sikkels

Ik voel me echt superschuldig dat dit al de 4e pagina is. En er moet nog zoveel komen .. Nouja, hier het nieuwe stukje. Reacties welkom (ook in de topic). Stemmen op de poll mag natuurlijk ook, en als je het niet goed vind, zeg dan wat ik kan verbeteren.

--------------------------------------------------------------------------

Lucy keek mokkend naar buiten vanaf de ziekenzaal. Het was eindelijk herfstvakantie, en het was het weekend van Zweinsveld. Ze had de afgelopen weken een verkoudheid gehad en een keelontsteking, maar ze had er niets voor gedaan om haar beter te maken. Ze had zelfs niet uitgerust, liet staan dat ze goed kon slapen. Het was alsof een schuldgevoel haar achtervolgde, maar ze wist niet hoe dat kwam. Misschien kwam het omdat ze zoveel met Tim omging, maar altijd aan Fred dacht. En als ze niet aan Fred dacht, dacht ze wel aan Sirius. Maar wat kon zij eraan doen? Hij deed erg aardig, en hij hielp haar vaak met Transfiguratie, het vak waar ze een rasechte hekel aan had en waar ze een hopeloze ramp in was. Lucy was altijd blij als ze een ‘A’ of een ‘B’ kreeg voor haar huiswerk, of opstel, van professor Anderling. Met praktijk had ze niet veel moeite vorig jaar, maar ze besefte dat ze niet alles zo goed kon als Verweer tegen Zwarte Kunsten. En hoewel ze het uitstekend kon, Sneep weigerde haar afdeling te belonen met punten. Twee dagen geleden demonstreerde Lucy een perfecte schildspreuk, non-verbaal, en het enige wat Sneep deed was boos kijken. En nu was het een mooie herfstdag, straks was het Halloweenfeestmaal, en zij lag met griep op de ziekenzaal. Ze keek naar buiten. De rest van de leerlingen zou nu wel aan het ontbijten zijn …Het eten in de Grote zaal was veel lekkerder dan wat zij kreeg op de ziekenzaal. Sandwiches, honderd soorten theezakjes, croissants, taartjes, cakejes, chocolade en chocomelk … Had ik ook maar een huiself, dacht ze chagrijnig toen Madame Plijster haar een dienblad gaf met bruin brood, confituur en een kop thee.
‘En ik lust niet eens bruin boerenbrood’ zei ze mopperend. Ze sloeg het dienblad van tafel. Beroerd keek ze ernaar. Nu had ze al helemaal niets. Ze gaf toe dat ze het van tafel wou gooien, maar ze had er niet aan gedacht dat ze nu geen eten had. Haar maag gromde en om haar honger af te leiden, keek ze op haar horloge. Nog een uur en dan zou iedereen naar Zweinsveld gaan … Lucy werd afgeleid door de deur van de ziekenzaal die open ging. Toen ze zag wie het was, streek ze verlegen haar zwarte haren achter haar ogen. Het was Tim, in gewone kleding, gevolgd door een zwevend dienblad. Het dienblad stond vol met lekkere dingen. Vers geperst fruitsap, een croissant en een stuk toast, een chocolademuffin en een appel. Hij ging op het uiteinde van haar bed zitten.
‘Ik dacht dat je wel honger zou hebben’ zei hij vriendelijk.
Lucy straalde en dronk uit de zilveren beker, gevuld met fruitsap.
‘Ga je naar Zweinsveld?’ vroeg ze.
‘Ja’ antwoordde hij zonder haar aan te kijken ‘met een paar jongens van mijn Zwerkbalteam’
‘Leuk’ zei Lucy. Ze probeerde zijn ogen op te vangen.
‘Ik was graag met jou gegaan’ bekende hij ‘maar omdat je griep hebt’
Lucy voelde een laag van vernedering van zichzelf. Als ze zich de laatste week beter verzorgd had, kon ze nu gezellig met Tim naar Zweinsveld.
‘Ik had dit moeten zijn aankomen’ zei Lucy triest ‘En morgen is waarschijnlijk de griep voorbij. Ik ben het altijd die de dupe moet zijn van alles’
‘Dit is gewoon ongelukkig toeval’ verklaarde Tim alles.
Lucy hoestte en Tim klopte op haar rug.
‘Bedankt, uche uche!’ kuchte ze en ze keek opnieuw op haar horloge ‘Het is bijna tijd, nou, voor jou althans. Ik kan de hele dag lekker in dit bed liggen. Hatsjoem!’
Tim glimlachte toen ze nog drie keer niesde achter elkaar.
‘Weet je wat’ zei ze opeens vrolijk ‘Ik kom je achterna! Ik zoek wel een geheime gang of zo’
Lucy vond het op zich een goed idee, maar Tim schudde ernstig zijn hoofd. Hij legde zijn hand op haar voorhoofd en ze kreeg het nog warmer dan daarvoor.
‘Geen denken aan’ zei hij ‘Je hebt nog koorts en je kan geen volledige zin zeggen zonder erachter te hoesten of te niezen. Jij blijft hier. Ik neem wel een cadeautje mee’
Lucy hoestte. Ze keek hem boos en triest aan, maar ze wist dat het geen zin had, hij had gelijk. Die ochtend had ze zelfs nog gedacht dat ze zich nog nooit zo ziek had gevoeld en daarjuist stond ze op het punt Tim te achtervolgen naar Zweinsveld.
‘Je hebt gelijk’ zei ze, ook al haatte ze het iemand gelijk te geven ‘Veel plezier’
Tim stond recht en haalde iets uit zijn broekszak.
‘Een brief’ zei hij toen hij er een lichtgroene envelop uithaalde ‘Ik moest hem je geven van Lea’
Lucy nam de brief vast en keek naar de achterkant terwijl Tim de ziekenzaal verliet. Ze keek naar de afzender en schrok zich een ongeluk. Angelique Janssens .

Beste Lucy,
vandaag vertrek ik naar Roemenië, om te spelen in een internationaal Zwerkbalteam. Dit wou ik niet doen zonder afscheid te nemen, en zonder mij te verontschuldigen voor alles wat tussen mij en Fred en jou is gebeurd. Ik vind het heel jammer dat het over is tussen jullie, hij heeft het me gisterennacht verteld. Ik hoop dat alles nog goed gaat met jou, ik wil je nog succes wensen met je laatste schooljaar en met alles wat je voor de rest daarna gaat doen. In de vakantie kom ik terug, het zou leuk zijn eens bij te praten met jou, Katja en Alicia. Ik hoop nog van je te horen. Het spijt me echt van alles.
Liefs, Angelique

Kuchend ging Lucy naar de Grote Zaal. Er fonkelden honderden sterren aan de hemel en in de lucht zweefden uitgesneden pompoenen. Ze mocht dan nog wel wat ziekjes zijn, van Madame Plijster mocht ze toch naar het feestmaal. Een paar minuten geleden had ze met Daily een brief naar Angelique teruggestuurd. De uil zou even wegblijven, omdat hij zo ver moest vliegen, maar daarna zou ze lang mogen rusten. Ze ging naast Lea zitten, over Katja, maar kreeg eigenlijk niets door haar keel. Misschien was ze toch nog ziek … Ze dronk een kom soep en een kop met rijst met zoutzure saus en toen zat ze vol. Ze verliet het feestmaal met Katja en Lea, en werd op het midden van de trap aangeklampt door Tim.
‘Ik zei toch dat ik een cadeau zou meebrengen’ zei hij grijnzend ‘Voel je je al beter?’
‘Ja, ik voel me goed’ loog Lucy, die gloeide van de koorts.
‘Goed zo!’ zei Tim blij ‘Hier’
Lucy opende het inpakpapier en zag een snaai van suiker. Ze herinnerde zich de armband en het halssnoer dat ze van Sirius kreeg, dat ook versierd was met snaaien.
Ze vroeg zich af wat alle mannen aan Zwerkbal vonden …
‘Wauw’ zei ze niet bepaald onder de indruk ‘Bedankt’
Tim glunderde en liep de trap op, gevolgd door zijn vrienden, en ook Lucy ging naar boven. Ze voelde haar keel branden en de warmte op haar gezicht oplopen. Ze voelde er iets voor om terug naar de ziekenzaal te gaan maar …De leerlingenkamer was op de zevende verdieping en ze had geen zin alle trappen af te gaan. Ze negeerde de verhalen van Katja en Lea uit Zweinsveld, legde een koude, natte doek op haar voorhoofd om af te koelen en ze viel als een blok in slaap.

GreenxEyed · 5e jaars Verdiend: 124 Sikkels

Een nieuw stukje.

------------------------------------------------------------------------

Het was bijna kerstvakantie, en hoewel Lucy een hekel had aan de saaie lessen, keek ze deze keer niet uit naar de vakantie. Mevrouw Wemel had haar uitgenodigd om te komen logeren in de vakantie, samen met Harry. In de eerste plaats had ze glashard geweigerd, ze had geen zin om kerst te vieren met haar meest gehate persoon op dit moment. Fred. Ze besloot op Zweinstein te blijven met Lea en Katja, maar die besloten op de laatste moment nog om naar huis te gaan. Lea zou op skivakantie gaan en Katja zou Angelique gaan bezoeken in Roemenië samen met Alicia, die een opleiding voor Heler volgde. Het was de laatste keer voor het nieuwe jaar, dat verliep op 1 januari, en de drie meisjes liepen door Zweinsveld, door de natte sneeuw. Het was koud buiten, de sneeuw stond tien centimeter hoog, en alsof dat niet erg genoeg was, sneeuwde het nog ook. Aan de huizen hingen ijspegels en sommige winkelruiten waren aangedampt. Als ze iets wilden zien, moesten ze soms de ruit afvegen met hun mouwen, of met hun handschoenen. Omdat het langzamerhand te koud werd, gingen ze naar de Drie Bezemstelen om iets te drinken en zichzelf op te warmen. Ze bestelden drie boterbier en terwijl Katja naar het toilet ging, trok Lucy haar handschoenen van Drakenleer uit en richtte zich tot Lea.
‘Katja is veel leuker zonder Angelique’ zei ze eerlijk.
Lea deed alsof ze haar niet gehoord had en keek naar haar handschoenen.
‘Wat zijn die mooi!’ zuchtte ze en Lucy herinnerde ze zich dat Lea al een tijdje stiekem gluurde nar haar handschoenen.
‘Oh … Ja’ zei Lucy mompelend ‘Die heb ik van Fred gekregen … Vroeger’
‘Oh …’
Het gesprek viel stil en Lucy was blij dat Katja terugkwam. Ze zag er nochtans vreemd uit, ze staarde voor zich uit, niet naar iets speciaals in het bijzonders. Ze had ook iets bij zich, een soort pakje, ingepakt in een soort bruin papier.
‘Wat is dat?’ vroeg Lea nieuwsgierig.
‘Niets’ antwoordde Katja kortaf.
‘Maar, van wie heb je het dan? Je hebt alleen een adelaarsveer gekocht en die ligt … hier’
‘Van niemand!’ krijste Katja. Na haar uitval keek ze weer starend voor zich uit en Lucy en Lea wisselden een bezorgde blik.
‘Is alles wel goed?’ vroeg Lucy ongerust maar die vraag werd niet beantwoord, ze werd onderbroken door Tim.
‘Met mij wel, ben je klaar?’ zei hij grijnzend. Lucy wierp nog een bezorgde blik naar Katja, maar stond toen recht en ging met Tim mee nadat ze ‘dag’ had gezegd tegen Lea.
Tim had haar vorige week meegevraagd, en omdat hij zo opgewonden was, had ze maar toegezegd. Ze had eigenlijk totaal geen zin om nog met jongens om te gaan, de laatste tijd. Vooral niet na de uitnodiging van mevrouw Wemel. Tot Lucy’s verbazing forceerde Tim niets, hij deed vrij kalm, alsof hij haar broer was. Alleen toen ze terugliepen naar het kasteel vroeg hij iets wat hij waarschijnlijk al de hele tijd moest vragen. Hij wist alleen niet hoe …
‘Euhm …’ vroeg hij aarzelend ‘Al eens gehoord van Slakhoorns feestjes?’
Lucy zuchtte. Daar was nog een reden waarom ze niet op Zweinstein bleef, Slakhoorn bleef immers ook. Hij nodigde haar altijd uit voor zijn partijtjes, ze had geen idee waarom, waarschijnlijk omdat hij haar ouders zo mocht, ze ging twee keer, en als ze dan weer uitgenodigd werd verzon ze snel een smoes om niet te gaan. Toen ze hoorde dat Harry het ook deed, was ze blij dat ze niet alleen was.
‘Ja, ik ben al een paar keer geweest. Ik ben ook uitgenodigd voor zijn kerstpartij’
‘Ik ook’ zei Tim en hij lachte breed. Lucy wist meteen waar hij naartoe wou.
‘Ik was niet van plan om te gaan eigenlijk’
‘Oh’ Tim keek teleurgesteld naar de sneeuw waar enkele grassprietjes uitsprongen.
‘Misschien bedenk ik me nog’ zei Lucy in een poging hem op te vrolijken, maar het lukte niet want hij keek nog triestiger dan daarvoor.
‘Maakt niet uit’ zei hij onverschillig. In het kasteel gingen ze ieder hun weg en het schuldgevoel van Lucy werd nog groter toen ze Lea huilend in de leerlingenkamer zag. Ze trilde helemaal, ze zat onder de tranen en ze was helemaal in shock. Omdat ze niet in staat was te vertellen wat er was vertelde Hermelien het. Lucy voelde zich nog erger dan ooit.
Als ze nu niet met Tim was weggeweest had ze misschien kunnen helpen toen Katja in de ban was van de vreemde ketting. Ze hoorde Harry praten over Malfidus, maar volgens Lucy kon hij er onmogelijk iets mee te maken hebben. Ze had hem een paar keer gezien, genegeerd weliswaar, maar dat deed er niet toe. Het was een mager mannetje met een puntig gezicht. Hij was iets groter dan Lucy maar dat maakte haar niet banger. Het leek haar gewoon onmogelijk dat iemand zoals hem zo’n krachtige bezwering zou kunnen uitspreken, bovendien was hij niet in de Drie bezemstelen, dus hoe zou hij het pakje dan aan Katja hebben kunnen geven? Nu Lucy erover nadacht … Ze kon niemand bedenken die het zou hebben gegeven.
Lea ging die avond vroeg naar bed maar Lucy was nog klaarwakker. Ze wou weten wie de ketting aan haar had gegeven. Terwijl ze nadacht keek ze naar Hermelien die met een lange jongen richting het portretgat liep. Ron, die bij een meisje zat dat ze niet kende, keek een beetje jaloers toe. Hermelien stopte even en keek naar Lucy.
‘Ga jij niet naar het feestje?’
Nu kwam ook Harry aangelopen.
‘Nee. Geen zin’ mompelde ze droog ‘Zo leuk zijn die feestjes nou ook weer niet’
Harry grijnsde triomfantelijk maar Hermelien negeerde hem.
‘Jammer. Heb ik je al voorgesteld aan Magnus?’ zei ze luid. Ron keek opnieuw op en ze zag dat dat precies was waar Hermelien op uit was.
‘Nee’ zei ze.
‘Nou, hij is een uitstekende Zwerkballer! En … - Hermelien bloosde – ik ga met hem naar het feestje van Slakhoorn’
‘Leuk voor je. Sorry, ik moet mijn koffer nog maken’
Hermelien keek even afkeurend maar knikte toen.
Lucy liep richting de slaapzaal, maar werd alweer gestoord. Geërgerd draaide ze zich om.
‘Wat nu weer?’ zei ze boos.
‘Nou sorry hoor’ zei Ginny beledigd ‘Er is een uil van thuis, mam wil weten of je nou komt of niet’
‘Ja goed hoor. Zeg maar dat ik kom, als het niet teveel moeite is’ zei Lucy geërgerd en ze liep naar boven.
‘Oké dan’
Ze zag dat Lea al sliep, maar haar kussen was nog nat, en ze verwachte dat ze zichzelf in slaap had gehuild. Lucy vond het vreselijk om te zeggen, maar Lea had echt niets kunnen doen. Ze smeet onwillekeurig al haar spullen in haar hutkoffer. Door haar gegooi ging bijna de kader van haar en Sirius kapot. Ze had alweer spijt dat ze had toegezegd. Nu moest ze wel naar de Wemels … En Fred zou daar zijn. Ze wist dat het niet goed ging lopen, maar dat moest maar even wachten. Aan de ene kant hoopte ze dat alles weer goed zou gaan maar de laatste keer dat ze elkaar zagen maakten ze ruzie. Ze zuchtte en keek naar een foto die mevrouw Wemel haar had gegeven. Ze stond er lachend op samen met Fred. Als ze naar hem keek wist ze wat ze miste. Ze miste alles aan hem. Zijn lach, zijn liefde, zijn grapjes, …
Uitgeput liet ze zich ploffen op haar zachte bed. Voor de laatste keer in december van dat jaar.

Bibberend van de kou vlogen er wolkjes uit de mond toen Lucy praatte met Ginny. Ze liepen door het hek, naar de gehuurde auto van meneer Wemel die hen naar het Nest zou brengen.
Lucy trok haar sjaal iets strakker aan en ging zitten in de auto bij de Wemels. Kerstmis was pas over een paar dagen, of het vredig zou worden wist ze nog niet.

GreenxEyed · 5e jaars Verdiend: 124 Sikkels

Een nieuw stukje (:
Iedereen die gereageerd heeft, bedankt!
Ik heb het zo gepland dat tegen kerst een speciaal stukje komt.
--------------------------------------------------------------------

4 dagen voor kerstmis

De warme kachel brandde en verwarmde de huid van Lucy terwijl ze samen met mevrouw Wemel en Ginny slingers in het huis ophing. De kerstboom zou pas over een paar dagen worden gezet, als de tweeling kwam, samen met Charlie en Bill. Fleur liep ondertussen ook in het Nest rond, maar Lucy negeerde haar de meeste tijd. Ze stopte niet met praten over de grote liefde tussen haar en Bill, liet staan dat ze een minuut zweeg over hun huwelijk. En dat maakte Lucy nog miserabeler dan ze al was. Het Nest riep duizend herinneringen op, en ze kon er geen één goede meer bedenken. Als ze mevrouw Wemel niet hielp met het huishouden ging ze meestal weg, ze verdwijnselde soms naar een rustige plek, waar niemand te zien was. Meestal in de dreuzelwereld. Op een dag was ze zo van streek toen ze een brief van de tweeling moest overhandigen aan mevrouw Wemel dat ze stampvoetend verdwijnselde. Ze had geen idee waarheen, het enige waar ze aan dacht was dat het ver moest zijn. Zo ver ze kon.
Ze belandde ergens midden in een stad waar het regende, vlak voor de deur van een Gouda-kaas winkel. Ze liep in de regen, tot ze doorweekt was. Verscheidene jongens hadden haar hun jas aangeboden, maar ze negeerde hen. Toen ze een jongen met rood haar tegenkwam, en een heleboel sproeten, dacht ze meteen aan Fred, en nog voor hij iets kon zeggen begon ze boos op hem te roepen. Hij mompelde iets wat ze niet kon verstaan, misschien wou ze dat niet.
In een klein straatje verdwijnselde ze uit de stad en kwam weer in de sneeuw terecht bij het Nest. Ze kwam doorweekt het huis binnen, mevrouw Wemel schrok zich een ongeluk en sleurde haar naar de kachel. Ze gaf haar warme thee en een deken en zette de radio op.
Een schelle stem zong ‘Een ketel vol liefde’ en daarna begon het nieuws, gepresenteerd door Jasper Montiers. Lucy luisterde niet, maar richtte toch haar oren toen ze iets over de Weg-Is-Weg hoorde.
‘Gisterenavond zijn er alweer rellen geweest van Dooddoeners op de Weg-Is-Weg. Ze sloegen ruiten van winkels in, en hebben verscheidene mensen en winkeliers in de lucht gehouden met de Levicorpus-spreuk. Ook een paar Dreuzels in de stad Londen en Newcastle werden geterroriseerd. Ze hebben vijf Dreuzels in de lucht laten zweven met Levicorpus en er zijn drie Dreuzels en twee heksen om het leven gekomen. We hebben nog altijd geen nieuws over Olivander, de beroemde toverstokkenmaker, of Florian, bekend van het ijssalon op de Weg-Is-Weg. Nu nog een lijst van vermiste tovenaars of heksen en de mensen die om het leven zijn gekomen. Uriah Rits, tovenaar, 45 jaar, om het leven gekomen door Bellatrix van Detta, Marie van Sloten, heks van halfbloed, 20 jaar, om het leven gekomen in Nederland, moordenaar onbekend, …’
De man rammelde de namen af. Gespannen luisterde Lucy of er niemand bij was die ze kende. Nee, blijkbaar niet, besloot ze toen de laatste heks (Gerda van Wijck) werd genoemd. Lucy merkte dat haar thee op was en ze ging naar de keuken om hem af te wassen. Daar stond mevrouw Wemel, ze keek bezorgd naar buiten. Afwisselend keek ze naar haar klok waar alle wijzers nog op ‘levensgevaar’ stonden, behalve die van meneer Wemel, die stond nog op ‘werk’.
‘Ik hoop maar dat mijn jongens oké zijn’ zei ze zonder Lucy aan te kijken.
Die wist niet wat zeggen. Ze had misschien al drie maanden niets meer goed kunnen zeggen over de tweeling.
‘Ze … Ze redden zich er wel uit’ mompelde ze ‘Je kent ze …Ze zijn slim en … Best wel intelligent, op hun manier’
‘Help je me de tafel dekken?’ vroeg mevrouw Wemel na een tijdje. Lucy wist niet of ze haar gehoord had, maar dat maakte niet uit, ze knikte en trok de dichtstbijzijnde kast open om borden te pakken.
‘Nog een extra bord’ zei mevrouw Wemel toen Lucy de borden op de tafel zette.
‘Hoezo?’
‘Tops komt vanavond’

Lucy merkte dat Tops eenzaam was. Ze zag er nog magerder uit dan toen ze haar in de zomer had gezien. Als er iets grappigs werd gezegd, lachte ze meestal mee, maar wel geforceerd.
Ze bleven tot laat op, en Tops wachtte precies op het juiste moment om een uitbarsting te krijgen over Lupos. Niemand was nog wakker, alleen mevrouw Wemel, Lucy en Tops. Meneer Wemel was eerder thuisgekomen, maar was zo moe dat hij alleen een stuk brood at, en daarna meteen in bed dook, tot de spijt van mevrouw Wemel.
‘Waarom kom je met Kerst niet hier dineren?’ vroeg mevrouw Wemel aan Tops die half snikkend aan tafel zat.
‘Komt Lupos?’
‘Waarschijnlijk’
‘Ik denk dat ik dan beter Kerst vier bij mijn familie’ zei Tops triest.
‘Maar liefje …’
‘Toe nou Tops’ zei Lucy, dan zou er toch iemand zijn die hetzelfde doormaakte als zij ‘Het is veel leuker met jou erbij’
Tops glimlachte geforceerd.
‘Ik zie wel’ zei ze, maar Lucy zag dat ze loog.
Opeens schorste mevrouw Wemel haar keel.
‘Overmorgen komt Fred’ zei ze kalm.
‘Oh’ zei Lucy. Als ze aan Fred dacht kon ze alleen maar aan hun ruzies denken.
‘Misschien als het Kerst is, dat jullie wat … kunnen bijleggen of zo?’
Zo te horen wou mevrouw Wemel het duizend keer liever dan Lucy zelf.
‘Ik denk niet dat dat zo’n goed idee is’ zei Lucy koppig.
‘Jij kunt het ten minste nog proberen. Ik wou dat ik jou was. Hoe jij vroeger met Fred omging was gewoon echte liefde’ zei Tops en ze begon nog harder te snikken.
‘Ja, nou …’
Mevrouw Wemel keek op haar klok en Lucy begreep dat als een hint dat ze misschien maar eens moest gaan slapen.
‘Ik ga slapen’ mompelde ze. Ze knikte beleefd naar Tops en glimlachte naar mevrouw Wemel.
‘Tot morgen’ zei mevrouw Wemel en ze bukte zich voorover Tops om haar te troosten.
Stil liep Lucy de trap op, maar ze merkte al snel dat niet iedereen sliep, want ze hoorde stemmen uit de kamer van Harry. Zij liep helemaal naar de zolder en plofte daar op haar kampeerbed neer. Ze wist niet waarom, ze had een vreemd gevoel over zich. Soms dacht ze dat zij er erg aan toe was, maar als ze Tops zag …En dan nog een paar dagen voordat Fred kwam …Misschien moest ze naar mevrouw Wemel luisteren en misschien nog eens praten, maar misschien zou dat niet werken. Lucy kon niet slapen van al haar moeizame gedachten.

GreenxEyed · 5e jaars Verdiend: 124 Sikkels

Wauw. Bijna mijn 50ste post. Bedankt voor de reacties ^^
Die zijn nog steeds welkom (ook in de topic)

----------------------------------------------------------------------------
3 dagen voor kerstmis
Lucy liep al de hele dag ijsberend door het huis, met trillende benen. Morgen was het zover. Dan kwam Fred naar het Nest om kerst te vieren met zijn familie. En George kwam natuurlijk ook mee. Ondertussen ergerde Lucy zich aan Fleur, die kerstversiering wou die paste bij haar kledij. Omdat haar gezeur op den duur zo vervelend werd, ging Lucy met mevrouw Wemel naar de dreuzelstad om inkopen te doen voor het kerstdiner. Mevrouw Wemel had het nog een beetje moeilijk met ponden, gelukkig kon Lucy haar helpen. Terwijl ze door de winkelstraten liepen, kon Lucy maar aan één ding denken, en dat was aan Fred. De winkels waren versierd met lichtjes en slingers en bij sommige winkels stonden kerstbomen aan de deur. Soms hing er ergens maretak, en als ze dan mensen zag knuffelen of zoenen, keek ze snel weg om niet te denken aan haar en Fred. Vaak kwam er zelfs een jaloers gevoel opborrelen, zelfs als ze alleen maar mensen arm in arm zag lopen. Rond vier uur in de namiddag kwamen ze terug in het Nest, en daar stond een verassing op hen te wachten. Een fractie van een seconde dacht ze dat Fred in de keuken stond, maar toen ze hem zag lachen, kon het niet anders dan George zijn.
‘Jullie kwamen toch morgen pas?’ vroeg Lucy die de boodschappen neerzette.
‘Dat is ook zo’ antwoordde George die zijn handen in zijn zakken stak ‘Ik kom alleen dit even brengen’
Mevrouw Wemel nam de plastieken zak aan van George.
‘Ah!’ zei ze blij ‘De kalkoen! Goed zo!’
Mevrouw Wemel zette de zak op tafel en liep meteen naar de lade, waar het bestek in lag. Ze nam een groot mes en begon in de kalkoen te snijden terwijl Lucy thee zette.
Ze ging met George in de salon zitten. Zij schonk thee in en George zette de radio op en liet de haard branden met zijn toverstok.
‘Is Fred er ook al?’ was het eerste wat Lucy vroeg.
George schudde zijn hoofd.
‘We komen morgen, ik kom alleen de kalkoen brengen, ik was toevallig in de buurt’
‘En … Hoe gaan de zaken?’ Lucy schraapte haar keel.
‘Wat?’ George was blijkbaar verbaasd over die vraag ‘Oh, goed hoor. Het is heel druk, zeker nu het kerst is enzo’
‘Oh. Leuk voor jullie’
Het was even stil en even dacht Lucy dat George weg zou gaan, want hij boog zich voorover.
‘Ga je weg?’ vroeg Lucy geschrokken.
‘Ehm nee’ zei George nogal verward ‘Ik wou gewoon mijn kop thee neerzetten’
‘Oh. Sorry, ik stel je bezoek erg op prijs, dat is alles’
George glimlachte.
‘Ben je zenuwachtig?’ vroeg George. Hij ging weer rechtzitten.
Eerst wist Lucy niet wat hij bedoelde maar ze snapte het na een veel betekende blik van George.
‘Een beetje denk ik’ mompelde ze. Ze staarde naar haar thee die ronddraaide in het witte kopje.
‘Aha’ George wist blijkbaar niets beters om te kunnen zeggen ‘Ik ga maar weer eens’
George stond recht en uit beleefheid liep Lucy met hem mee naar de deur om hem uit te laten.
‘Ehm’ vroeg ze aarzelend in de deuropening ‘Weet Fred dat ik hier ben?’
‘Nee … Ik geloof van niet. Nou, tot morgen’
‘Ja, tot morgen’
Lucy zuchtte toen ze George zag verdwijnselen. Met een beangstigend gevoel trok ze de deur dicht.

2 dagen voor kerst
Toen Lucy besefte welke dag het was, sperde ze haar ogen open. Vandaag was het zover.
In een ruk ging ze rechtop zitten op haar bed en merkte plots dat er een extra bed stond. Kwam er dan nog iemand? Misschien heeft Tops besloten toch nog te komen, dacht Lucy terwijl ze rechtstond. Het was nog vroeg, maar ze was klaarwakker. Ze keek uit het zolderraam. De sneeuw was nog lang niet gesmolten, integendeel. Elke dag werd het pak sneeuw dikker en dikker. Zelfs op de takken van de bomen lag zo’n pak sneeuw dat ze bijna begonnen af te breken. Meestal tikte mevrouw Wemel erop met haar toverstok en dan verdween de laag sneeuw. Maar dat had geen zin, elke dag lag er een nieuw pak dikke glinsterende sneeuw. Lucy vond het altijd leuk om naar de sneeuw te kijken als de zon er op scheen en allemaal sterretjes op liet schijnen. Ze trok haar kleren aan, een jeans en een groene trui, en liep de trap af. Mevrouw Wemel had de tafel al gedekt en was bezig de broodjes op tafel te zetten. Het leek alsof Lucy een deel van het gezin was. Ze ging gewoon naar de keuken, nam de eerste theepot die ze zag en begon thee te zetten. Ginny was de eerste die opstond, samen met Fleur, en rond tien uur kwamen Harry en Ron ook naar beneden.
‘Komt Hermelien ook met kerst?’ vroeg Lucy toen ze twee extra borden zag.
‘Nee. Die wou bij haar ouders zijn’ zei Ginny droog en ze keek boos naar Ron, die zijn schouders ophaalde.
‘Voor wie zijn die borden dan?’ vroeg Lucy aarzelend. Ze zag mevrouw Wemel naar haar klok kijken en zag dat de namen van Fred en George op ‘op reis’ stonden.
Beangstigend keek ze naar de hal. Niemand te zien. Een krop kroop in haar keel, kropte zich op, ze had niet verwacht dat ze nu al zouden komen … Eerder tegen de avond.
Ze hoopte ergens dat George het Fred had verteld dat zij hier was, dan was de shock minder groot voor hem als hij haar hier zag zitten. Ze schrok en ging in een reflex rechtop zitten.
Ding-dong. De deurbel ging alweer. Ding-dong.
‘Ehm, ik zal wel open doen’ zei mevrouw Wemel toen ze Lucy’s gezicht zag.
‘Eindelijk!’ hoorde ze een verveelde stem zeggen ‘We bevroren bijna! Hier dit is een cadeau voor Ginny, ja, George geef jij die andere even aan?’
Lucy slikte. Het was zolang geleden dat ze Fred’s stem had gehoord. En daar was hij. Hij liep de keuken in met een stapel dozen van. Maar die liet hij vallen toen hij Lucy zag.

GreenxEyed · 5e jaars Verdiend: 124 Sikkels

Wauw. De volgende post is mijn 50ste. (Er zit nog een bericht van een mod tussen Smile

) De 50ste wordt trouwens iets speciaals voor kerst enzo. En dat komt trouwens maandag . Nouja, je zal wel zien. Bedankt voor alle positieve reacties btw *^^*
Mijn proefwerken waren een ramp, dus misschien kan ik nog schrijfster worden met jullie tips XP
----------------------------------------------------------------------

De dag voor kerstavond

Lucy kwam gapend de trap af. Ze had haar roze pyjama nog aan. Hij was van een dikke stof, die warm was in de winter. Hij was bedekt met allemaal kleine witte sterretjes. Ze was zo moe dat haar voeten bijna uit haar pantoffels sloften. Beneden zat iedereen al aan de ontbijttafel. Lucy keek geschokt naar de tweeling, ze was al vergeten dat ze er waren. Ze hadden haar de hele avond zo goed als ontweken, liet staan dat ze iets zeiden. Toen ze ging slapen had ze zichzelf wijsgemaakt dat het een droom was, of dat ze het zich had ingebeeld. Ze waren immers meteen naar boven gegaan, na al hun dozen te hebben neergezet, en nadat ze gegeten hadden. Lucy was het zelfs bijna vergeten, tot ze de twee broers hoorde praten over haar terwijl ze op haar bed een opstel schreef voor professor Slakhoorn. Ze ging over Harry zitten, naast Ginny, zo ver mogelijk van Fred en George. Ze probeerde hen te negeren, maar ze merkte dat Fred dikwijls vanuit zijn ooghoeken naar haar keek. Maar als hij merkte dat Lucy het zag, keek hij snel weg.
‘Heb je geen honger liefje?’ vroeg mevrouw Wemel bezorgd.
‘Nee, niet echt’ zei Lucy. Ze zag het bedrukte gezicht van mevrouw Wemel en ze voelde zich plots erg ondankbaar. Er stond immers een groot ontbijt op tafel …
‘Ehm …’ mompelde ze verlegen ‘Ik zal wel wat proberen te eten’
Met tegenzin propte ze hap voor hap een kop cornflakes in haar mond. Ze deed chocomelk over haar cornflakes zodat het beter smaakte. Toen ze klein was had ze een hekel aan melk, en daarom moest ze chocomelk drinken van haar moeder.
‘Ron’ zei mevrouw Wemel plotseling streng ‘Snij straks de spruiten even, wil je?’
‘Wat?’ zei Ron verontwaardigd ‘Waarom ik? Laat hén het doen!’
Ron wees op de tweeling.
‘Ze zijn hier pas! Geen denken aan’
‘Ik help wel Ron’ zei Harry glimlachend.
Maar dat beurde Rons humeur niet op.

’…Dan weet je ten minste eens hoe dreuzels en snullen het hebben’
‘Maar jullie kunnen met één zwiepje …!’
Lucy keek geërgerd op. Ron en Harry waren met de spruiten bezig terwijl Fred en George gapend met hun benen op tafel zaten toe te kijken. Ze had door hun ‘gesprek’ nog maar één zin kunnen lezen uit haar boek.
‘Aaah!’
Ron had een mes gegooid naar Fred, maar mevrouw Wemel had het in een papieren vliegtuigje veranderd. Lucy bukte zich om haar boek op te rapen. Ze was zo hard geschrokken dat ze het in een reflex liet vallen. Onder de tafel hoorde ze mevrouw Wemel boze dingen zeggen tegen Ron, maar ze kon niet verstaan wat. Toen ze weer rechtkwam zei Fred:
‘Oké George. Laten we dat mooie meisje opzoeken. Ze vind me best wel leuk, denk ik …’
Lucy kon het niet laten diep te snuiven en Fred kon het niet laten erop in te gaan.
‘Wat?’ snauwde hij.
‘Niets’ loog Lucy ‘Ik zei toch niets’
‘Fred kom op nou’ zei George een tikkeltje aandringend.
‘Nee. Ik wil weten wat haar probleem is. Kan je er soms niet tegen dat iemand mij leuk vind?’
‘Dat zal mij een zorg zijn’ zei Lucy maar ze keek hem niet aan.
‘Oh goed. Want tussen ons zal er nooit meer iets zijn’
‘Neen. Dat zouden we ook niet willen hé’ Lucy’s sarcasme kon niet harder onderdrukt worden.
‘Inderdaad. Nou, dan ga ik nu naar dat leuke meisje. En laat mij het woord doen George, ik denk dat ze me érg leuk vind’ Fred’s ogen weken niet van Lucy af.
Ze voelde tranen opborrelen, dus ze verborg zich achter haar boek. Deed hij dit nou om haar te pesten of had hij echt bijna een nieuwe vriendin? Ze mocht er niet aan denken dat Fred op kerstavond met iemand anders zat te zoenen …Blijkbaar wist George wat ze dacht.
‘Fred kappen. Kom, we gaan’ zei hij op een scherpe toon. Maar daar had Fred geen zin in.
‘Goed dan’ zei hij op een kalme toon ‘Het uitzicht bevalt me hier niet’
Lucy zei niets. Het lukte niet met de brok in haar keel. Ze deed alsof ze in haar boek keek, maar ze kreeg geen woord gelezen. Fred leek even medelijden te hebben, en hij keek haar aan alsof hij haar elk moment ging troosten, maar hij richtte zich op en herpakte zich meteen.
‘Kom George. Wegwezen van die huilebalk’
‘Dat is in elk geval beter dan een groot ego en een verwaand mens’ zei Lucy met een snik.
‘Hoe noemde je mij?!’
George hield Fred vast voor het geval hij haar te lijf wou gaan.
‘Wat gebeurt hier?’ zei een schelle stem. Mevrouw Wemel kwam de trap af.
‘Zij … Zij!’ wees Fred boos.
‘Ik zal wel even met hem praten. Onderweg .’ zei George benadrukkend.
George sleurde Fred mee naar buiten terwijl Lucy de trap opliep.

Harry – Later die avond
‘Harry’ zei mevrouw Wemel ‘Zou je die klok naar boven willen brengen? Normaal zou Fred het doen maar …’ Ze zweeg abrupt en concentreerde zich weer op de wortels. Harry knikte en nam een oude koekoeksklok vast.
‘Ja hoor mevrouw Wemel’ zei hij en hij liep de trap op. Mevrouw Wemel vond het verschrikkelijk dat Fred niets meer had met Lucy en dat ze voortdurend zaten te ruziën. Persoonlijk kreeg Harry er ook hoofdpijn van. En Lucy kon Fred nog in toom houden …
Harry liep langs de kamer van Fred en George waar hij die zomer had geslapen. Fred zat op bed met zijn hoofd in zijn handen en George zat op de grond in kleermakerszit.
‘- Nou Fred, ik vind niet dat je-‘ George zweeg toen hij Harry zag. Hij grijnsde naar Harry en wachtte tot hij weg was om verder te praten. Even twijfelde Harry. Hij deed alsof hij de trap opliep maar bleef gewoon op de tweede tree trappelen. Daarna ging hij aan de deur staan.
‘Laat maar George. Ze ziet me niet eens meer staan!’ jammerde Fred. Harry hoopte dat het maar niet over het meisje uit de winkel ging.
‘Natuurlijk wel! Ze houdt toch hartstikke veel van je! Waarom zou ze anders zo … verlegen doen?’ Harry snapte er niets van.
‘Verlegen?’ riep Fred uit.
‘Ze durft gewoon niet toe te geven, nog even doorbijten’ bemoedigde George hem. Harry’s vermoeden werden groter. Als Fred echt verliefd was op het meisje in de winkel kon Lucy beter naar een depressiekliniek gaan.
‘Hé, wat doe je daar Ha-‘ Harry legde zijn vinger op zijn lippen om Ginny te laten zwijgen.
‘Het is voorbij George. Allemaal verprutst. Misschien met een liefdesdrankje dat ik …’ Fred’s stem dempte weg. ‘Nee … Dat zou niet eerlijk zijn’ mompelde hij. Er viel een lange stilte en Harry hoorde iemand naar de deur komen. Nog voor ze konden weglopen deed George de deur open. Fred lag op zijn bed met zijn hoofd in zijn kussen. George deed voorzichtig de deur dicht en zei op fluistertoon: ‘Waren jullie ons aan het afluisteren?’ Ginny zei niets en keek naar Harry.
‘Nee, we kwamen net naar beneden’ loog Harry. George trok zijn wenkbrauwen op.
‘Waarom heb je dan die klok nog vast?’ Harry voelde zich betrapt maar keek George nog recht in de ogen. ‘Het was niet expres hoor. Over wie was het?’ zei hij al was dat er per ongeluk uitgeflapt.
‘Zijn je zaken niet. En wat doe jij hier?’ vroeg hij aan Ginny maar die negeerde zijn vraag.
‘Ik hoop maar dat het over Lucy ging. Ze is vreselijk, zelfs Zeur gedraagt zich menselijk’
George zag er plots nerveus uit. ‘Hoezo?’
Ginny keek treurig voor zich uit.
‘Gisteren, nadat jullie naar dat winkeltje vertrokken, is ze huilend op bed gerend Ze heeft vandaag nog bijna niets gegeten en …’ zei ze met een vreemde blik.
‘En wat?’ vroeg George gierig.
‘Ze heeft daarstraks al haar foto’s met haar en Fred kapot gegooid en ze riep dingen als ‘ik haat hem’ en ‘ik wil hem nooit meer zien’’ ging Ginny verder. George keek haar geschrokken aan.
‘Ik dacht dat ze nog van hem hield?’ zei hij met een fronsend voorhoofd. Harry keek nieuwsgierig naar Ginny.
‘Natuurlijk doet ze dat! Waarom zou ze anders zo verdrietig zijn?Stel je voor dat Fred iemand anders heeft … Ze zou het niet overleven’ zei ze ‘Ik denk dat ik maar ga kijken hoe het met haar is. Oh en George?’ George keek haar vragend aan.
‘Nou het is jullie schuld’ zei ze boos en ze liep de trap op. George riep ‘Nou ja!’ en sloeg met een klap de deur open en dicht. Harry keek verward naar de koekoeksklok.

GreenxEyed · 5e jaars Verdiend: 124 Sikkels

Eerst en vooral iedereen een leuke kerstavond gewenst. Reacties zijn welkom, de vaste lezers gaan dit best wel leuk vinden.

---------------------------------------------------------------

24 december

De spanning was te snijden aan de ontbijttafel. Het was doodstil. Lucy zat recht over Fred, en ze keken afwisselend op om naar elkaar te kijken. Fred had zijn broer nog smekend aangekeken, ze waren laat opgestaan en er was nog maar weinig plaats. George was snel naast Harry gaan zitten en had doordringend naar Fred gekeken. Iedereen verwachtte een uitbarsting, of kritiek op elkaar, maar geen van beide zei iets. Uiteindelijk was het mevrouw Wemel die de stilte verbrak. Ze opende haar mond om iets te zeggen en alle ogen waren op haar gericht.
‘Jullie vader heeft een boom gehaald voor straks. Als jullie hem nou …’
‘Ja, is al goed’ zei Fred ‘Ik zorg wel voor de piek bovenop de boom’
Hij grijnsde mysterieus naar George.
‘Prima’ zei mevrouw Wemel goedkeurend ‘En Lucy en Ginny helpen mij met het diner’
‘En iek?’ kirde Fleur opeens ‘Iek wil ook ‘elpen!’
‘Ja ja’ zei mevrouw Wemel geërgerd en ze draaide zich weer om, richting de kalkoen.
Na het ontbijt gingen Fred, Harry, George en Ron naar buiten om voor ‘kerstversiering’ te zorgen, maar Lucy wist bijna zeker dat ze één van de tweelingbroers achter een tuinkabouter zag lopen. Ze vertelde het niet tegen mevrouw Wemel, die was trouwens te druk bezig met een gesprek met Fleur over het diner. Uiteindelijk kreeg mevrouw Wemel het laatste woord, en werd er niets meer gezegd tot het uiteindelijk avond was. Lupos kwam langs (volgens Lucy de reden waarom Tops er niet was) en die avond was ook meneer Wemel thuis. Hij zag er erg vermoeid uit. Hij was bleek en magerder dan tevoren, en hij had bovendien nog wallen onder zijn ogen van te weinig slaap. Lupos zag er ook niet erg goed uit. Lucy dacht even aan Tops, maar ze hoorde van meneer Wemel dat hij was ondergedoken bij zijn ‘soortgenoten’.
Hoewel Fleur had geklaagd over de ijsbergsla uit de moestuin van een boer vlakbij, was het toch lekker, dankzij de kook kunsten van Lucy. Door haar verblijf bij de Wemels in het Nest, leerde ze veel meer te koken. Fleur wou ook altijd helpen maar mevrouw Wemel apprecieerde dat meer van Lucy. Ook zij ergerde zich soms aan Fleur. Ze voerde kalkoenstukjes aan Bill, en ze deed haar best om er niet naar te kijken of geïrriteerd met haar tong te klakken.
Deze keer was ze ver weg van Fred gaan zitten, al had ze het gevoel dat het weer goed was. Ze hadden vandaag nog geen ruzie gemaakt, of discussies gehad …Toch bleef ze niet hopen.
En hoewel Fred geen ruzie maakte met haar, hij had die dag wel veel problemen met George. Hij wou dat Fred iets deed, iets wat moest want anders zou er iets ergs gebeuren. Dat was tenminste wat Ginny zei die middag. Na het diner luisterden ze naar de favoriete zangeres van mevrouw Wemel. Ze zong luidkeels mee en trok zich niks aan van de rest van de familie die lelijke gezichten trokken bij de valse noten van mevrouw Wemel. Lucy zuchtte opgelucht toen het concert gedaan was. Fred had tegelijkertijd hetzelfde gedaan en toen ze dat merkten kregen ze allebei een rode blos op hun wangen. George merkte dat, en terwijl Fleur de zangeres imiteerde (tot ergernis van mevrouw Wemel) tikte hij Fred aan en fluisterde iets in zijn oor. Die fluisterde dan weer iets in het oor van Bill, die iets fluisterde tegen Fleur, die stopte met zingen.
‘Ehm’ George schraapte zijn keel en iedereen keek zijn kant op ‘Fred wil iets zeggen’
‘Nee, jij zou het zeggen!’
‘Wat? Geen denken aan!’
‘Het was jou idee!’
‘Wat?’ vroeg mevrouw Wemel bruut.
‘Ehm … Nou … Wij hebben een verassing, en aangezien het al donker is …’ mompelde George.
‘Nou?’ vroeg Ginny benieuwd, ze keek rond, ‘Waar is het?’
‘Buiten’ antwoordde Fred zenuwachtig.
Iedereen volgde de tweeling naar buiten. Het was koud, Lucy stond met haar enkels tot in de sneeuw.
‘Wat is de verassing?’ vroeg Ginny, die bibberde van de kou.
Pfjoooeeew.
Een gigantische vuurpijl schoot de lucht in, en maakte een kerstman in de donkere lucht die ‘Ho ho ho’ begon te roepen.
Pfjoooeeew.
Een grote draak vloog door de lucht terwijl George boos praatte tegen Fred.
‘Zeg het!’ zei hij boos.
‘Ja ja, straks …’
Pfjoooeeew.
Een groot vuurwerk van allemaal verschillende kleuren spatte uiteen. Mevrouw Wemel kuste haar zonen op beide wangen en ging toen weer naast haar man staan om te genieten van het vuurwerk. Ieders ogen fonkelden en ook Lucy kon niet ontkennen dat het mooi was. Het deed haar denken aan het vuurwerk toen ze op Zweinstein waren. Ze lachte toen ze Omber weer voor zich zag lopen door de gangen om het vuurwerk te verwijderen uit de school.
Pfjoooeeew.
Kleine beren met rode strikken rond hun nek begonnen allemaal te jodelen in cano.
Lucy vergat bijna hoe koud ze het had. Opeens voelde ze iemand naast haar staan. Ze stond helemaal achteraan, achter Fleur en Bill. Toen ze omkeek zag ze dat het Fred en George waren. Fred deed alsof hij geïnteresseerd was in de struiken achter zich en George glimlachte. Er was nog één grote vuurpijl over, die stond klaar om afgeschoten te worden.
Ginny liep naar hen toe, en omdat de tweeling afgeleid was, lukte het Lucy ergens anders te gaan staan.
‘Waarvoor is die pijl?’ vroeg ze.
‘Dat is een verassing’ zei George kortaf.
‘Voor wie?’
‘Dat zal je wel zien. En nu wegwezen’
Verontwaardigd liep Ginny terug naar Ron en Harry.
‘Het is tijd voor de laatste pijl!’ riep George vrolijk, maar Fred zag er helemaal niet blij uit. Hij zag er meer bang uit, alsof hij bang was dat er iets ergs ging gebeuren. Lucy stond minstens tien meter van hem vanaf, maar zijn blik sprak zelfs vandaar boekdelen.
‘Iedereen klaar? Drie, twee, ééén …’
George lichtte het lontje op met zijn toverstok en iedereen keek gespannen naar de pijl.
Het leek een eeuwigheid voor de pijl eindelijk de lucht in vloog. Er kwamen geen figuren uit dit keer, alleen maar een tekst. Het .
‘Wat is dat?’ vroeg Ron verbaasd.
spijt .
Lucy hield haar hoofd schuin om het beter te kunnen zien en sprong op en neer om over de hoofden te kijken.
me.
‘Oh!’ riep Ginny uit ‘Kijk!’
Lucy duwde Fleur opzij en kwam naast Ginny staan. Haar mond viel open van verbazing.
En toen vielen alle stukjes op z’n plaats. De boodschap was voor haar.
Het spijt me, Lucy. Ik hou van je. Nog steeds, en voor altijd . De boodschap werd ondertekend met Fred’s naam en daarachter vormde zich nog een hartje van rood vuurwerk.
Lucy keek naar Fred die zich verborg achter zijn tweelingbroer.
‘Kom op nou!’ mompelde George die Fred voor zich uit duwde. En hij had geen tijd meer om zich weg te stoppen. Lucy was al naar hem toe gelopen en ze kuste hem vol op de mond. Hoewel Lucy het niet merkte, iedereen keek dolgelukkig naar hen. Fred kuste haar gelukkig terug, hefte haar van de grond en draaide haar in het rond. Mevrouw Wemel en Ginny waren helemaal in tranen, maar dat kon Lucy niet schelen. Er was maar één woord dat door haar hoofd spookte toen ze hem omhelsde. Eindelijk .

GreenxEyed · 5e jaars Verdiend: 124 Sikkels

Een nieuw stukje *Juicht* ^^
Reacties zijn nog altijd welkom.
Bedankt aan Martine voor haar reactie(s), lees ook eens haar FF (die ik beta-read); A new adventure.
http://www.harrypotterforum.nl/hpf1/viewtopic.php?t=13045

------------------------------------------------------------------------

Lucy strekte zich uit terwijl er op de vensterbank een vogel floot. Even vroeg ze zich af waar ze was, maar toen ze de roodharige persoon in een blauwe pyjama zag, kwam het weer naar boven. Hij sliep nog, net zoals zijn broer, maar zijn hemd stond een beetje open.
‘Fred?’ vroeg Lucy zo zacht mogelijk.
Fred sliep verder. Lucy gaf hem een kusje in zijn nek en ging recht zitten. Ze sprong van het bed, dat gisteren vergroot werd met behulp van een tikje met Fred’s toverstok.
Ze gaapte en keek even naar George, om te kijken of hij nog sliep. George sliep aan de andere kant van de kamer, met zijn bed tegen het raam.
‘Aah!’ Lucy werd door iets achteruit getrokken, terug op het bed ‘Wat …?’
Ze stopte met praten en glimlachte toen ze Fred zag. Hij zat rechtop en had Lucy teruggetrokken. De armen van Fred die rond haar middel waren gebonden hielden haar extra goed vast.
‘Niet weggaaan’ smeekte hij en hij gaf haar een kusje in haar nek.
‘Ik ga je moeder helpen suffie’ glimlachte ze en ze worstelde zich uit zijn armen. Ze stond recht en schudde met haar hoofd zodat haar haren weer goed lagen. Ze bekeek zichzelf in de spiegel. Ze mocht wel eens iets aan haar wallen doen, dacht ze. Maar wat kon zij eraan doen dat ze bijna een week niet had geslapen.
‘Je bent mooi’
Lucy draaide zich om en keek naar Fred die haar vol bewondering en dromerig aankeek.
‘Wat?’
‘Ehm … Niets’ mompelde hij ‘Ik kom zodadelijk naar beneden …’
Lucy glimlachte. Ze nam haar kamerjas en liep de trap af. In de keuken was mevrouw Wemel al druk bezig. Toen ze Lucy opmerkte barste ze weer bijna in tranen uit van geluk. Ze omhelsde haar en pinkte toch een klein traantje weg toen ze zei dat ze speciaal was opgestaan om te komen helpen. Lucy zette de broodjes op tafel, en dekte de tafel terwijl mevrouw Wemel omeletten maakte en spek en daarna begonnen ze allebei aan de afwas van het kerstdiner van de avond ervoor. Rond tien uur stond iedereen op om te ontbijten. Lucy ging tussen Ginny en Fred zitten, en ze glunderde toen Ginny zei dat ze (Lucy en Fred) allebei straalden. Ze waren in het midden van het ontbijt toen ze een grote verassing kregen, het was de minister van Toverkunst, Rufus Schobbejack, en nog een zoon van de Wemels, iemand die Lucy nog nooit had ontmoet, Percy Wemel. Mevrouw Wemel barstte in tranen uit toen hij haar een prettige kerst wenste, al schenen Fred en George dat niet op prijs te stellen. De tweeling en Ginny bekogelden hem met broodjes (onder geprotesteer van Lucy en mevrouw Wemel) en hij stormde woedend het huis uit. Mevrouw Wemel begon weer te huilen, al was dat niet te zeggen of het verdriet was of woede. Lucy troostte haar een beetje, maar dat lukte niet, tot gevolg dat Lucy Fred boos aankeek, alsof het allemaal zijn schuld was. Maar toen hij haar omhelsde en zei dat het hem speet kon ze alleen maar lachen. Het was alsof haar leven weer een sprookje was. Als ze naar buiten gingen in de sneeuw, en ze had het te koud, dan stond Fred meteen paraat om ofwel zijn jas af te staan, of binnen een sjaal te gaan halen of zijn eigen sjaal te geven die hij kreeg voor kerst van zijn moeder. De dagen na kerst vlogen voorbij, het leek of elke minuut met Fred maar een seconde hadden geduurd op het einde van de dag. Bovendien had hij de winkel de hele vakantie gesloten, speciaal voor Lucy. En ze wist dat de winkel heel belangrijk was voor de tweeling. Op oudjaar werd er opnieuw vuurwerk afgeschoten, zonder speciale verassingen deze keer en het werd aftellen om terug naar school te gaan. Lucy had er nog nooit zo tegenop gekeken op terug te gaan. Het was nog erger dan op het begin van het schooljaar. En dan zou ze iedereen nog kunnen of moeten vertellen hoe het zat tussen haar en Fred … En dan dacht ze vooral aan Tim … Ze stond arm in arm met Fred op een besneeuwde heuvel, te genieten van het landschap. Nog twee dagen, en Fred moest de winkel heropenen en Lucy moest terug naar school. Harry, Ron en Ginny moesten terug met het haardrooster, Lucy mocht van mevrouw Wemel met de Zweinsteinexpres, als ze wilde. Ze besloot met de vuurrode trein te gaan, dan kon ze eveneens bijpraten met Lea, en dan kon ze met Fred en George meegaan, die naar Londen moesten, hun winkel was immers op de Weg-Is-Weg.
‘Ik ga je missen’ zei Lucy terwijl ze een zwarte vogel nakeek die wegvloog.
‘Hmmm’
Lucy keek Fred grijnzend aan.
‘Wat?’ vroeg ze bijna lachend.
‘Ik vroeg me af hoe je zou reageren als ik je van de grond zou tillen’ Fred’s ogen blonken van plezier.
‘Wat zei je?’ zei Lucy die dacht dat ze het verkeerd had verstaan ‘Whaaaa!’
Fred had haar al vast genomen van onder haar benen, alsof hij haar ging dragen als ze juist getrouwd waren. Hij liep met haar de heuvel af zo snel hij kon, maar hield het niet, en ze vielen allebei in de sneeuw. Lucy viel bovenop Fred, maar dat vond hij niet erg. Ook al lag hij in de natte sneeuw, hij lachte nog steeds. Wat is hij mooi, dacht Lucy. En dat had ze de laatste dagen meer dan één keer gedacht. Als ze bij hem in zijn bed lag en zijn hemd stond wat open, net zoals die ochtend, kon ze wel uren naar hem kijken. De fotokaders die ze eerder stuk had gegooid, had ze weer gerepareerd met haar toverstok en lagen nu al in haar hutkoffer klaar om mee te nemen.
‘Ik hou van je’ Fred kuste haar.
‘Ik wil nog niet weggaan’
‘Als je van school afbent kom je bij mij op de Weg-Is-Weg wonen. En dan zijn we voor altijd bij elkaar’ Fred zag even over het hoofd dat George er ook nog was.
‘Ik kan niet wachten’ Lucy gaf hem een kusje en stond recht.
‘Laten we maar terug gaan, het is bijna tijd om te eten’
Fred stond zo snel hij kon recht en stak gebiedend zijn arm uit.
‘Mag ik, mooie dame?’
Lucy glimlachte.
‘Natuurlijk, edele jonkheer’
Ze haakte haar arm in de zijne en ze liepen nat van de sneeuw het kleine stukje heuvel nog af.

GreenxEyed · 5e jaars Verdiend: 124 Sikkels

Eerst en vooral wil ik alle lezers een gelukkig nieuwjaar wensen ^^
En verder wil ik de volgende mensen bedanken:
xMartine.
Kirstenxx
Amanda
LadyBird
amytjuuuh
... En de rest die ooit gestemd of gereageerd heeft ^^
En verder; Veel leesplezier!

-------------------------------------------------------------------

‘Ik wou dat ik zo bofte als jij’
Lucy zat recht tegenover Lea in de Zweinsteinexpress. Na een lang en traag afscheid van Fred was het haar eindelijk gelukt om hem toch los te laten en in de trein te stappen. Het duurde even voor ze Lea gevonden had, want ze zat in de andere kant van de trein. Lucy had zich nog nooit beangstigend gevoeld als toen. Misschien mocht Lea niet meer komen van haar ouders omdat het te gevaarlijk was. Lea’s ouders waren geen heksen of tovenaars, en dat was erg gevaarlijk. Ze werd een beetje gerustgesteld toen ze het zusje van Lea tegenkwam in één van de coupés, maar je wist niets zeker in deze tijd. Katja mocht (volgens Lea) niet met de trein komen van haar ouders, en kwam ook via de haardroosters. Zodra Lea had verteld wat zij in de vakantie allemaal gedaan had, vertelde Lucy terug over haar en Fred. Lea zei dat ze blij was en dat ze bofte met iemand zoals hem, en dat was alles wat Lucy hoefde te weten.
Toch zag ze dat er iets veranderd was aan Lea, al kon ze niet goed zien wat. Ze zag er magerder uit dan anders en het leek alsof ze ergens mee zat, maar het niet onder woorden konden vertellen. Lucy vroeg verschillende keren wat er was, maar dan antwoordde ze dat ze nog niets had gegeten en dat ze wat hoofdpijn had. Verschillende keren hoorde ze de maag van Lea grommen, maar daar zei ze niets van. Zij daarentegen had bij de Wemels in het Nest een uitgebreid ontbijt gekregen én snoep en eten voor onderweg in de trein. Toen ze al een paar uur onderweg waren, kwam de heks met haar snoepkarretje. Lucy kocht een Droptoverstok en Lea kocht niets, iets wat haar zorgen maakte.
‘Maar je hebt zo’n honger!’ protesteerde Lucy ‘Je mag wel wat van mij hoor …’
Ze stopte met praten toen ze iemand hoorde klappen in de deuropening van de coupé. Het waren een paar Zwadderaars, met Rick vooraan, die stopte met klappen toen Lucy keek.
‘Wat?’ vroeg Lucy achterdochtig ‘Wat wil je van …’
Rick liet haar niet eens uitspreken.
‘Zo zo, hebben de Griffoendors honger? – Tja, sommigen onder ons hebben vast niet het geld genoeg daarvoor. Om goed eten te kopen, bedoel ik’
De Zwadderaars begonnen te lachen. Lucy wist dat hij op Lea doelde, maar die deed alsof er niets aan de hand was.
‘Wat moet je Rick?’ snauwde Lucy.
‘Ho-Ho’ zei Rick honend ‘Gaat het vriendinnetje van de vuile Wemels iets zeggen? Heb je kerst gevierd in dat vieze krot van hen?’
Negeer. Negeer het! Lucy probeerde te luisteren naar de stemmen in haar hoofd maar ze had haar vingers al rond haar toverstok gekruld.
‘En jíj? Heerlijk oud en nieuw gevierd in de bergen met je vieze ouders en dat vuile modderbloedje, dat je zus is?’
Lea zei niets en dat hoefde ook niet want Lucy had haar toverstok al vast en richtte die op de borst van Rick. Hij was ondertussen een kop groter dan Lucy, maar het was zijn blik die ze zo eng vond. Zijn vrienden lachten nog harder dan daarvoor.
‘Lucy stop’ zei Lea met een bevende stem ‘Alsjeblieft. Lucy stop!’
De vonken sprongen al uit de punt van Lucy’s toverstok. Ze draaide zich om en keek naar Lea. Haar ogen stonden vol met tranen en ze zag eruit alsof ze elk moment in tranen ging uitbarsten. Lucy liet even haar toverstok zakken. Wat was er met haar?
‘Wegwezen. Ik hoef hààr niet te zien huilen’ zei Rick kortaf. Hij schoof de deur dicht en liep weg met zijn vrienden.
‘Waarom deed je dat nou Luce?’ Lea trilde van kop tot teen.
‘Heb je soms niet gehoord wat hij zei? Ben je doof of zo? Lea … Waarom ben je nou zo bang? Je hebt me toch wel eerder zien toveren?’
‘Ja maar … Nee, laat maar zitten. Ik ga eten … Ehm, ik bedoel, naar het toilet, ik ben zo terug’

‘Wat is er toch met haar?’ vroeg Katja ongerust. Ze zaten in de Grote Zaal te dineren maar Lea at bijna niets. En ze zei ook niets. En als haar iets gevraagd werd, dan antwoordde ze niet of ontweek ze de vraag. Katja was ondertussen ook veilig aangekomen. Ze was bij de haard uitgestapt bij professor Anderling en zo te horen was ze niet alleen. Er waren veel mensen die langs de haardroosters kwamen, omdat ze niet met de trein mochten. Er waren ook veel minder leerlingen in de Grote Zaal dan anders.
‘Ik weet niet het. Ze doet al zo vreemd sinds we in de trein zaten …’
‘Je hoeft je niets aan te trekken van Rick, Lea. Hij is een eikel’ overtuigde Katja haar.
‘En waarom eet je niets? Je hebt al de hele dag niets gegeten’ zei Lucy bezorgd en ze stak haar een stuk brood toe.
Opeens keek Lea haar recht in de ogen. Boos en kil.
‘Ik heb geen honger’ zei ze met een vreemde ondertoon.
‘Maar je moet toch iets eten’ protesteerde Katja.
‘Ik wil niet eten!’ krijste Lea. Een paar leerlingen keken verontwaardigd naar de tafel van Griffoendor.
‘Maar …’
‘Wil je me soms vet mesten?’ brulde Lea.
‘Wat? We zijn gewoon bezorgd!’ zei Lucy verontwaardigd.
Lea schudde ongelovig haar hoofd. Ze schreeuwde boos (‘Aargh!’) op Lucy en Katja en stormde toen de Grote Zaal uit. Tot de grote ergernis van Lucy en Katja keek bijna iedereen hun kant op en alsof dat niet genoeg was kwam professor Anderling aangestormd.
‘Wat is hier aan de hand?’ Anderlings stem klonk nog luider dan anders.
Nog voor Lucy of Katja iets kon zeggen ging professor Anderling al verder.
‘Vijftien punten aftrek voor Griffoendor!’
‘Wat?’ zei Katja boos ‘We hebben niet eens iets gedaan!’
‘Jullie hebben lawaai gemaakt in de Grote Zaal zonder reden. En eet nu verder, jullie moeten bijna terug naar de leerlingenkamer’
Met grote passen liep professor Anderling weg. Lucy gromde en keek boos naar de tafel van Zwadderich. Ze lachten allemaal, en Rick nog het hardst van allemaal.
‘Niet op letten’ zei Katja nijdig toen ze de trap opliepen en een groepje Zwadderaars hen uitlachten.
‘Waarom deed ze nou zo?’
Het wou Lucy maar niet loslaten.
‘Misschien is ze ziek of zo – Alcoholvrij!’
Het portret van de Dikke Dame zwaaide open.
‘Dat mag ik hopen, ja!’ hoorde Lucy de Dikke Dame zeggen toen ze door het portretgat kroop.
‘Ik zie Lea nergens …’ mompelde Lucy.
‘Misschien is ze al boven’ zei Katja die ook rondkeek ‘Kijk daar heb je Ginny’
Ginny kwam inderdaad aangelopen. Ze had bij de haard gezeten, maar kwam nu naar Lucy en Katja. Ze had een envelop bij zich.
‘Een brief van Fred’ Ginny gaf de envelop aan Lucy.
‘Bedankt’ Lucy bloosde. Ze keek naar de envelop.
Voor Lucy. (Die helemaal van mij is) . En daarnaast stond een hartje.
Katja staarde er naar vol verbazing. Ze nam Lucy bij de arm en ze trok haar mee naar de sofas. Ze gingen allebei zitten en Katja keek haar nieuwsgierig en grijnzend aan.
‘Nou? Vertel!’
Lucy begon blozend te vertellen.

GreenxEyed · 5e jaars Verdiend: 124 Sikkels

Een nieuw stukje ^^

---------------------------------------------------------------

De volgende dag was Lea al veel kalmer, ze bood zelfs haar excuses aan en een paar cakejes die ze had gekregen van haar ouders per uil. Ze gaf er iedereen één, en de laatste ging ze zelf opeten na de pauze, zei ze. Lucy vertrouwde het niet helemaal, maar omdat ze geen ruzie wou met Lea zweeg ze erover. Bovendien wou ze niet meer problemen dan ze al had. Ze ontweek Tim nu al twee dagen, om maar niet te hoeven vertellen hoe het zat met haar en Fred.
‘Je kan hem niet blijven negeren, ooit zal je het hem vertellen’ zei Katja toen Lucy uit de meisjeswc kwam, daar mocht hij immers niet komen.
‘Straks vertel ik het hem’ zei Lucy zelfzeker ‘Bij Transfiguratie’
‘Goed’ zei Katja tevreden.
Maar Lucy hoefde zelfs niet te wachten om hem te spreken. Tijdens de lunch kwam hij zelf al naar haar toe. Ze propte snel iets in haar mond, ze had geen idee wat, het zal de spanning wel geweest zijn.
‘Ik dacht dat jij niet tegen pikant eten kon’ Tim kwam naast haar zitten terwijl Lucy naar iets te drinken zocht. Ze had net een rode peper in haar mond gestoken, ze dacht dat het rode paprika was. Al sinds kind kon ze niet tegen pikant eten. Anders kreeg ze problemen met haar maag … Water! Lucy zag water staan, helemaal aan de andere kant van de tafel. Ze wees er heftig heen, maar ze zag iedereen verbaasd kijken. Geërgerd zuchtte ze. Ze nam haar toverstok en liet de kan water overvliegen door een non-verbale spreuk. Ze slikte het laatste stukje peper door en dronk toen een heel glas water leeg zonder te stoppen.
‘Aha. Ik heb blijkbaar juist gedacht’
Lucy keek Tim verlegen aan. Ze schaamde zich dood.
‘Luister, Tim’ zei Lucy kalm na een bemoedigende blik van Katja ‘Ik moet iets vertellen …’
‘Hé! Wie we hier hebben’
Rick kwam hun tafel voorbij en kon het niet laten te stoppen.
‘Rot op eikel’ mopperde Lucy.
Rick mompelde iets en al zijn vrienden begonnen te lachen.
‘Wat?’ vroeg Lucy maar Tim stak zijn hand op om haar te doen zwijgen.
‘Negeer hem. Je weet dat je aan hem geen woorden wil verspillen’
‘Wil je dit misschien op de gang bespreken kerel?’ Rick kraakte met zijn vingers en keek Tim uitdagend aan. Tim stond recht.
‘Wat is je probleem man?’
‘En dat van jou? Denk je dat je slim bent? Dom mannetje …’
Lucy trok aan Tims gewaad om hem tegen te houden. Rick wierp hen allebei een vuile blik toe en liep toen weg met een laatste blik op Lea die bekrompen aan tafel zat.
Tim trok zich los van Lucy en beende weg, naar het lokaal van Transfiguratie, zei hij. Katja had een bemoedigende arm rond Lea geslagen, die er nogal bleek uitzag.
Lucy bood haar nog iets te eten aan, maar ze zei dat ze geen honger had. Toen het bijna tijd was voor hun volgende les, liepen Katja en Lucy naar boven, naar het lokaal van professor Anderling, maar Lea liep de andere kant uit.
‘Waar ga jij heen?’ vroeg Lucy die zich herinnerde dat Lea voor haar PUIST-Transfiguratie ging.
‘Ehm, naar de ziekenzaal, ik voel me niet zo lekker’
‘Oké’ zei Lucy, ook al wist ze dat ze loog.
Ze waren nog maar net op tijd voor Transfiguratie en omdat Tim al naast een jongen uit Huffelpuf zat, die ze herkende van het Zwerkbalteam van Huffelpuf, ging ze naast Katja zitten.
Toen Lucy het lokaal verliet, werd ze al moe bij het denken van wat voor huiswerk ze moest doen. Bovendien snapte ze er helemaal niets van. Ze moesten een opstel schrijven van 45 centimeter over de theorie van Carlijn Pevensie. Zij had een theorie gemaakt over eten ‘zomaar’ tevoorschijn toveren, iets wat natuurlijk niet kon. Het waren heel moeilijke berekeningen en die moest ze allemaal uit uitleggen.
Omdat ze voor de rest van de dag geen lessen meer had, ging ze met Katja terug naar de leerlingenkamer. Maar dat was niet erg. Lucy had de brief van Fred nog niet beantwoord. Onderweg werden de twee meisjes ingehaald door Tim.
‘Hé Lucy! Kom je straks naar het Zwerkbalveld? Dan kan je me zien Zwerkballen, ik ben erg verbeterd in de vakantie’
‘Misschien’ zei Lucy die met haar gedachten bij Fred zat.
‘Doe het. Dan kan je het meteen vertellen van jou en Fred!’ siste Katja in haar oor.
‘Ehm’ aarzelde Lucy ‘Oké. Ik zie je straks wel’
Tim stak lachend zijn duim omhoog en liep de andere kant uit.
Katja was blij geweest voor Lucy die avond ervoor. Voor de kerstvakantie was ze echt een wrak geweest, maar nu was ze veel leuker om mee om te gaan, had Katja nog gezegd.
Ze gingen door het portretgat, nadat Katja ‘alchoholvrij’ had gezegd, en Lucy was meteen aan tafel gaan zitten. Ze nam een leeg stuk perkament en een gevlekte ganzenveer, die ze had gekregen van Ginny. Daarnaast legde ze het briefje van Fred om het nog eens te herlezen, ook al kende ze het bijna vanbuiten.

Lieve schat
Ik ben nog maar net terug van perron 9 ¾ , maar ik heb me voorgenomen je niet te verwaarlozen dus schrijf ik meteen maar een brief. Sinds je weg bent gegaan met de trein voel ik me leeg. In mijn hart en in mijn maag. Want ik had honger. Zo meteen moet ik George gaan helpen in de winkel, want het is uitverkoop en het is heel druk. Maar eerst ga ik nog iets eten. Maar het kan ook zijn dat ik honger heb omdat ik jou niet meer heb. Ik hoop dat je het goed hebt op Zweinstein, anders stuur ik wel wat vuurwerk om je te vermaken. Ach bah, ik moet de brief afmaken want George roept net dat Nicole het niet aankan. Maar omdat deze brief zo kort is betekent niet dat ik minder van je hou. Honderd kussen voor jou, van kop tot teen en heel veel liefde.
Fred.

Lucy glimlachte en dopte haar veer in haar inktpot.

GreenxEyed · 5e jaars Verdiend: 124 Sikkels

Iedereen die gereageerd heeft; bedankt!
Hier is een nieuw stukje. Tim komt eindelijk te weten wat er aan de hand is.

------------------------------------------------------------------------------

Met tegenzin slofte Lucy over het bordes naar het Zwerkbalveld. Na haar brief geschreven te hebben,had ze tientallen keren haar zinnetjes ingeoefend. Ze zou wachten tot de training voorbij was, en daarna zou ze meteen naar Tim gaan en het zeggen. En hij zou luisteren. Nee,
hij moest luisteren. Ze zou hem niet laten gaan voordat ze het verteld had.
Toen ze in het stadion aankwam zag ze dat er meer spelers waren dan in een gewoon team. Al snel werd duidelijk waarom. Eén van de Drijvers was gestopt met spelen, dat moest omdat hij geen goede punten had, en daarom moest Tim, die aanvoerder was, een nieuwe zoeken. Lucy vond dat er niet veel soeps bijzat, ze kreeg zelfs bijna een beuker in haar gezicht. Tim werd boos, en die jongen kon meteen oprotten. Uiteindelijk werd het een breed meisje, van bijna twee meter lang. Het had ongeveer een uur geduurd voor ze haar hadden gekozen en daarna trainden ze nog aan halfuurtje. Zoals te verwachten bleef Tim als laatste over, maar hij kon maar niet zwijgen over Zwerkbal en hoe leuk het wel niet was om te vliegen. Moedeloos keerde Lucy terug naar de leerlingenkamer waar Katja meteen vroeg hoe hij reageerde. Teleurgesteld gingen ze allebei naar bed. Als het zo ging doorgaan zou ze het nooit op tijd kunnen vertellen en zou hij het misschien via iemand anders te weten komen. Katja vond hem egoïstisch toen Lucy had verteld dat hij alleen maar over Zwerkbal wou praten, en niet wou luisteren naar Lucy.

Zoals gewoonlijk at Lea alleen maar een klein stukje brood die ochtend, en groene thee, terwijl Lucy en Katja allebei heel wat meer aten. Katja had energie nodig voor hun Zwerkbaltraining straks (Harry had weer een extra training in moeten lassen wegens een feestje van Slakhoorn) en Lucy at deze keer uit pure frustratie. Vandaag moest ze het vertellen, als ze hem zag zou ze het meteen zeggen. Het moest gewoon. Ze had net haar chocomelk opgedronken toen hij naast haar kwam zitten.
‘Goedemorgen!’ zei hij vrolijk en Lucy’s gezicht betrok toen ze Katja’s gezicht zag.
‘Ik ga naar het toilet’ zei Lea nogal ongemakkelijk.
‘Ja, ik ook’ reageerde Katja meteen maar Lea keek haar plots boos aan.
‘Nee!’ riep ze, luider dan ze bedoelde en ze liep zo snel ze kon weg. Katja fronste ongerust haar voorhoofd en ging haar meteen achterna. Tim staarde hen een beetje gefascineerd na.
‘Jee, wat is er met haar? Is ze ziek of zo?’
‘Ik denk het …’ zei Lucy.
Ze had al vermoedens met wat er met Lea aan de hand was, maar ze kon het niet echt plaatsen. En ze kon zich niet herinneren dat ze iets ergs was gebeurd met haar … Alhoewel, Rick deed de laatste tijd wel erg gemeen. Soms toch.
‘Oh kijk. Is dat niet jouw uil Luce?’ Lucy slikte en verkrampte meteen. Dat was inderdaad haar uil, en ze wist meteen van wie de brief was. Ze had gisterennacht nog hard geoefend maar nu het zover was, was ze alles vergeten en wist ze niet meer wat zeggen.
Door haar gedachten zag ze niet dat haar brief op de grond viel.
‘Ik raap hem wel op’ zei Tim die zich bukte om de envelop op te rapen.
Lucy kreunde toen ze Tim fronsend naar de envelop zag kijken.
‘Van wie is hij?’ vroeg Lucy, ook al wist ze het.
‘Van Angelique Janssen’
‘Wat?’ Lucy schrok zich een ongeluk, ook al was ze opgelucht.
Toch, ze wist bijna zeker dat ze Daily naar Fred had gestuurd. En Angelique zat toch in Roemenië?
‘Ik moet naar de les’ zei Tim kil. Hij smeet de envelop voor haar neus en stapte weg met gebalde vuisten. De voorkant van de envelop viel meteen op. Het was versierd met hartjes en tekstjes zoals ‘kusjes overal’ en ‘ik mis je!’ en ‘I love you baby’ en in de hoek stond het adres van Fred en George’s winkel. Lucy keek naar de envelop alsof het een droom was, maar toen ze weer even aan Tim dacht stopte ze de envelop in haar binnenzak en holde naar het lokaal van Bezweringen waar Tim al in de rij stond.
‘Ik kan het uitleggen’ hijgde ze toen ze naar hem toe kwam.
‘Oh. Wat dan?’ vroeg hij zonder haar aan te kijken.
‘Ik wou het vertellen van mij en Fred! Maar jij wou nooit luisteren!’ zei Lucy ontdaan.
‘Kom kom, iedereen naar binnen’ zei een piepstem van onderaan.
Lucy keek professor Banning bijna vernietigend aan, terwijl Tim kalm naar binnen liep.
‘Heeft u een probleem juffrouw Menken?’
‘Nee professor’ loog Lucy.
Maar toen ze het lokaal binnenliep merkte ze nog een ander probleem op. Lea was er niet. Misschien is ze toch ziek, dacht Lucy twijfelend. Ze had een al een paar keer gedacht aan iets dat ze misschien zou kunnen hebben, maar als ze Lea zag eten twijfelde ze toch. Het was daarom niet moeilijk dat ze er bij de les niet bij was. Ze overwoog zelfs even om het volgende lesuur te spijbelen, bovendien had ze geen zin in Sneep, maar uiteindelijk besloot ze toch zichzelf ernaar toe te sloffen, al was het maar om met Tim te praten.
‘Waarom heb je niet verteld dat je weer samen was met Fred?!’
‘Ik kreeg de kans niet eens van jou! Gisteren bleef je maar praten over Zwerkbal …’
‘Oh ja? Nou, je hebt me mooi aan het lijntje gehouden deze dagen!’
‘Nee, ik wou gewoon …’
‘Wanneer was je het van plan te vertellen? Als je met hem getrouwd bent?’
‘Tim stop! Ik wou het de hele tijd al vertellen!’
Lucy hoopte dat Tim eindelijk zou bijdraaien, even leek het daar op, want hij ontspande zijn gezicht, maar toen kwam Sneep ertussen.
‘Vijftien punten aftrek voor Ravenklauw en twintig voor Griffoendor. En nu mijn klas binnen’
‘Wat?!’ zei Lucy boos ‘Waarom zit daar vijf punten verschil tussen?’
‘Geen tegenspraak mevrouw Menken. En nu naar binnen of u krijgt strafwerk’
Mopperend liep Lucy naar binnen. Misschien zou ze zich toch nog ziek melden vandaag …

GreenxEyed · 5e jaars Verdiend: 124 Sikkels

* Yay * Een nieuw stukje Smile

Iedereen die gereageerd heeft; bedankt!
Ik ben ook al bezig aan een nieuwe FF, iets totaal anders, voor als deze afgelopen is. mocht het jullie interesseren Wink

@ de lezers van boek 7: Ik krijg echt superveel reacties over het fred-gaat-dood gedoe. Ik wil even zeggen dat het einde al helemaal is uitgestippeld is (en sommige stukken ook al geschreven) en dat dit allemaal gebeurd is vóór boek 7 uitkwam. En dus wordt het einde nog een verassing (voor jullie alleszins).

--------------------------------------------------------------------------------

2 maart – Deel 1

Het was begin maart, twee maart om precies te zijn toen Lea voor het eerst in haar leven een les oversloeg. Dat was een teken aan de wand voor Lucy en Katja. Ze vonden al dat Lea vreemd deed, maar ze had nog nooit een les overgeslagen. Integendeel, als iemand van hen kon zeuren over huiswerk en leren en school, dan was het Lea wel. Bovendien vergat ze de laatste tijd vaak haar huiswerk te maken, en het koste Lucy en Katja moeite om haar ’s ochtends wakker te krijgen. En het was niet zo dat ze laat ging slapen, meestal ging ze na het avondeten naar de wc, daar bleef ze dan een halfuur, en daarna ging ze meteen slapen. Lucy had geen idee wat ze ging doen, maar omdat zij vrij had (Lucy ging niet voor haar PUIST van Oude Runen) ging ze haar zoeken met Katja. Ze was nergens te bespeuren, en omdat het bijna tijd was voor hun volgende les, moesten ze hun speurtocht aflassen. Ook bij Transfiguratie kwam ze niet opdagen, en ze was niet alleen, ook Rick was weg, en Tim was ook nergens te bespeuren. Lucy had hem al een paar dagen niet gezien, niet meer sinds hij erachter was gekomen van haar en Fred. Maar ze mocht nog van geluk spreken, hij had de brief niet gelezen. Dat zou pas erg geweest zijn. De tekst was omringd door allemaal hartjes, en de tekst zelf stond in een groot hart dat betoverd was (het begon te kloppen als je de brief openvouwde). Ze had de brief een paar dagen na het voorval met Tim gelezen, ze had er eigenlijk helemaal niet meer aan gedacht. Het enige wat ze wou was weten of Tim boos was op haar. Misschien is hij wel ziek, had Katja gezegd. Maar door haar toon, die ze alleen gebruikte om iemand op te beuren, wist ze dat het niet waar was. Ook zijn vrienden wilden niets loslaten. Lucy probeerde vaak haar gedachten te herzetten door huiswerk te maken of te lezen, wat geen van beide lukte, omdat ze zich niet concentreren. Bij Bezweringen, de laatste les van de dag (zonder Lea, Rick en Tim weliswaar), was ze helemaal uit haar concentratie en las ze uit pure verveling de brief van Fred. Voor de tweede keer, maar dat maakte niet uit, er stond goed nieuws in, en dat beurde haar altijd wel op.

Goedemorgen my darling.
Het is al zes uur ’s ochtends en ik ben al wakker. Drie uur voor dat ik normaal opsta.
Ach, kan ik eraan doen dat ik niet kan slapen als jij niet bij mij ligt? En ik kan niet slapen omdat George tegenwoordig snurkt. Ik denk dat hij je ook mist (:
Maaar, daar komt verandering in! Ik en George komen ergens in maart eens in Zweinsveld voor een paar onderhandelingen. Misschien kom ik je wel eens bezoeken. Of ik neem een geheime gang. Als ik maar bij jou ben.
Ik hou nog meer van je elke dag. Nee, dat is geen goede zin volgens mij, maakt niet uit. Ik hou super super super super veel van je, elke dag meer.

Het zou geweldig zijn geweest als Fred langs zou komen. Méér dan geweldig zelfs. Al wist Lucy niet of iedereen dat zo fijn zou vinden. Na Bezweringen gingen Katja en Lucy meteen terug naar de leerlingenkamer. Als professor Banning hen geen huiswerk had gegeven, hadden de leerlingen bijna geen huiswerk gehad. Ze moesten de theorie beschrijven van een patronus bezwering, en hoewel Lucy die wel kon, was het in theorie veel moeilijker. In de leeringenkamer wachtte hen echter nog een verassing. Lea zat aan het raam, ze las een brief, met een kleine glimlach.
‘Waar was je vandaag?’ vroeg Lucy zonder eerst ‘hallo’ of ‘hoi’ te zeggen.
Het duurde even voor Lea iets zei, ze was nogal verdiept in haar brief. Lucy kon door de achterkant zien dat er helemaal onderaan een hartje stond, maar de naam was onleesbaar.
Lea keek verbaasd op, en pas toen zag Lucy hoe veranderd ze was. Haar gezicht was veel smaller, en haar gewaad leek wel tien keer zo groot als anders.
‘Wat? Oh – ik voelde me niet zo goed’ Lea keek meteen weer naar de brief, alsof ze niet kon stoppen met ernaar te kijken.
‘Van wie is die brief?’
‘Van – Niemand’ voegde Lea eraan toe, toen ze bijna verklapte van wie de brief was.
‘Je hebt belangrijke lessen gemist vandaag’ probeerde Lucy haar aan het praten te krijgen, maar Lea luisterde niet, waarschijnlijk had ze het niet eens gehoord.
‘En Tim was er ook niet’ ging Lucy verder. Maar Lea gaf geen reactie.
‘En Rick was ook nergens te bekennen vandaag’ vervolgde Lucy luid.
Lea keek geschrokken op, en staarde haar even aan, maar omdat Lucy niets zei keek ze weer naar haar brief.
‘Ik dacht dat jij tegen spijbelen was! Als ik eens niet naar de les wou, gaf je alleen maar afkeurende commentaar! En nu zit je zelf hier!’
‘Stop Lucy’ zei Lea scherp en ze stond recht. Lucy schrok een beetje. Lea was de hele tijd stil geweest en nu daagde ze haar bijna uit.
‘Je weet helemaal niet of Rick gespijbeld heeft, dus stop met hem te beschuldigen!’
Nu vond Lucy het helemaal genoeg.
‘Dat zei ik niet eens! Het ging over jou! Lea … Een les missen is niets voor jou, en kijk nou naar jezelf’
Lea sperde haar ogen wijd open.
‘Wat? Ben ik lelijk?’
‘Nee, nee … Maar …’
‘Vind je me soms dik?’ krijste Lea plotseling, en verscheidene leerlingen keken hun kant op. Nu kwam ook Katja hun kant op.
‘Je bent helemaal niet dik!’ zei ze verontwaardigd ‘Kijk eens naar jezelf!’
Lea krijste een zucht van afgunst en liep naar de achterkant van het portret. Lucy liep haar achterna. Ze kroop door het portretgat en keek verdwaald rond in de gang. Waar was Lea? Ze was nergens te zien. Lucy liep even de trappen af, helemaal naar beneden in de hal, maar daar was ze ook niet. Alleen een groepje Huffelpuffers die uit de Grote Zaal kwamen.
Even blikte ze vanuit de hal een blik op de zandlopers. Zonder Lea stond Griffoendor enorm achter, ook al deed Hermelien zo haar best. Ze was in een soort trance, dus ze merkte niet dat iemand haar naam riep. Pas toen iemand haar door elkaar schudde keek ze om.
Ze keek in een paar bruine ogen en toen naar zijn mond die zei: ‘Wie zoek je?’

GreenxEyed · 5e jaars Verdiend: 124 Sikkels

Haay ^^
Sorry dat het zo laat is, maar ik deed mee aan een wedstrijd (wiskunde) vandaag, en ik was nogal laat thuis. Dus hier het nieuwe stuk.
En iedereen die gereageerd heeft bedankt XD Luv yu.

Btw, ik weet dat dit gemeen is, maar, ik heb al een paar stukken van het einde geschreven en ik kan niet wachten om het te posten. Ghaha, het wordt zo verassend en anders. Maar dat wou ik niet zeggen, dit wel: Dus ik denk dat dit deel bna gedaan is => Er komen spoilers in het laatste deel, niet veel, maar wle een paar.

------------------------------------------------------------------------

2 maart – Deel 2

‘Professor Slakhoorn …?’ bracht Lucy moeizaam uit ‘Ik zoek Lea, ze liep weg uit de leerlingenkamer’
Professor Slakhoorn liet haar los, en ze zag dat er nog iemand anders achter hem stond. Ze boog haar hoofd een beetje (professor Slakhoorn was zo breed dat ze de persoon niet kon zien) maar toen zag ze dat het Tim was.
‘Nou’ zei Slakhoorn en hij duwde Tim en Lucy haast tegen elkaar ‘Dan kan je nu met twee zoeken. En ik hoop dat je binnenkort nog eens naar m’n partijtje komt juffrouw Menken! Het lijkt wel of je me ontloopt! En als je je vriendin vindt, nodig haar dan ook nog eens uit’
‘Ja professor’
Lucy zag hoe Slakhoorn weg wandelde. Ze ergerde zich niet echt aan Tim, maar meer over het eerstvolgende partijtje waarvoor ze zou worden uitgenodigd.
‘Zo – ehm, problemen met Lea?’ vroeg Tim nogal ongemakkelijk, maar nog voor ze kon antwoorden ging hij al verder ‘Lucy, sorry dat ik zo stom deed. Ik … ‘
Lucy glimlachte, maar haar gedachten waren alweer bij Lea.
‘Ja, het is al goed maar ik moet nu echt Lea zoeken’
‘Ik help wel’
Ze liep met Tim naar alle deuren in de hal. Een berging, een gang met nog allemaal lege lokalen, die sloegen ze over, en de Grote Zaal. Ze was niet in de Grote zaal, en ook niet ergens anders, en hoewel Lucy bezorgd was, ze had geen zin om alle lokalen door te zoeken. Dat zou eeuwig duren, en het was al zo laat. Zij en Tim besloten de eerste vijf lokalen te doen, maar daar was niemand te zien.
‘Het is hopeloos!’ zei Lucy triest.
Tim zei niets, waarschijnlijk omdat Lucy gelijk had.
‘Laten we er nog eentje doen’ zei Tim bemoedigend. Lucy knikte en liet met haar toverstok ze de deur open gaan. Ze keken even rond, maar er was niemand te zien.
‘Misschien is ze al terug in de leerlingenkamer’ vrolijkte Tim haar op.
Lucy veronderstelde dat het dat wel zou zijn, dus ze liep met Tim de gang uit. Maar ze waren nog maar halverwege, of ze hoorde een schreeuw. Geschrokken draaide ze zich om.
Ze wierp Tim een geschrokken blik toe, maar van zijn gezicht viel niet veel af te lezen. De gil was gekomen van ergens op het einde van de gang, die deuren hadden ze niet gecontroleerd.
‘Hoorde ik dat nu echt?’ vroeg Tim fronsend terwijl Lucy naar het einde van de gang liep.
Tim liep haar achterna en zag Lucy twijfelend naar de deuren kijken. Was het de linkse of de rechtse?
‘Check ze allebei. Allohomora!’
Even later kwam Tim schouderophalend terug naar de gang, en zonder twijfelen opende Lucy de krakende deur. Ze keek rond, maar ze zag alleen maar een jongen met blond haar. Even wou ze vragen wie het was, maar ze zag het al, het was Rick. En…
‘Whaaaa!’
Lea lag voor zijn voeten op de grond, onbeweegelijk. Ze maakte enge geluiden, alsof ze aan het stikken was. Haar ogen waren ver uit gesperd en Lucy’s hart stond bijna stil.
‘Doe iets!’ kraste ze. Maar niemand wist wat te doen. Lucy liep naar Lea, en Tim duwde Rick opzij.
‘Wat heb je gedaan, loser!’ brulde hij. Rick botste hard tegen de stenen muur aan.
‘Ga hulp halen! Heb je niet al genoeg gedaan!’
Rick liep het lokaal onder het gesnik van Lucy.

Lucy zat snikkend aan het ziekenbed van Lea samen met Tim en Rick, die helemaal in een hoekje van de ziekenzaal. Madame Plijster had ervoor gezorgd dat Lea weer normaal ademde, ook al ademde ze alsof ze een heel eind gelopen had. Sinds Madame Plijster het lokaal was binnengelopen, had Rick niets meer gezegd, alleen maar geschokt gekeken. Ze waren niet de enige op de ziekenzaal. Ook Hermelien was er, met Harry en Ginny, en Ron lag in het ziekenbed. Harry zei dat hij vergiftigd was en dan was er nog iets met een liefdesdrank, Lucy had het niet echt helemaal goed begrepen, ze maakte zich meer bezorgd over Lea.
‘Madame Plijster, wat is er met haar?’ vroeg Lucy ongerust toen Madame Plijster Lea een soort drankje gaf. Het kwam uit een fles die er nogal rond uitzag, het was ook niet echt water, meer een soort dikke pap. Lea slikte één hap door, maar de rest wou ze niet opdrinken.
‘Meisje, je moet echt eten’ zei Madame Plijster een beetje geërgerd ‘Zijn jullie haar vrienden?’
Lucy knikte en Madame Plijster keek haar een beetje boos aan.
‘Eet ze genoeg?’
‘Ik denk van wel’ loog Lucy meteen.
‘Dat is nochtans niet te merken. Ze is duidelijk flauwgevallen omdat ze de laatste dagen, misschien wel weken niets gegeten heeft’
‘Nou’ aarzelde Lucy ‘Soms dachten we wel dat … Ik weet niet, ze anorexi a zou hebben of zo. Maar keek eens naar haar’
Lucy wees naar haar buik. Nu haar gewaad uit was, en ze alleen nog haar wit hemd aanhad (de das was uitgedaan voor haar ademhaling), en haar buik zag er redelijk normaal uit. Er staken toch geen botten uit alleszins. Madame Plijster trok haar hemd een beetje omhoog en tikte met haar toverstok op haar buik. Opeens veranderde die, en ze veranderde in iets wat op een skelet leek. Je kon de ribben zien, die uitstaken uit haar buik. Lucy maakte een geluidje van angst en afschuw.
‘Een zwelspreuk. Ze moet hier blijven, zoveel mogelijk eten’ zei Madame Plijster en ze liep naar Ron. Lucy begon nog harder te snikken.
‘Het is mijn schuld! Ik had vermoedens … Maar … Ik had toch iets moeten doen! Maar nee, ik was teveel met mezelf bezig!’
‘Natuurlijk niet. Wij konden dit toch ook niet zien aankomen’ zei Tim geruststellend. Hij legde zijn arm over haar schouder. Door Lucy’s wazige ogen kon ze niet dat twee roodharige personen de ziekenzaal binnenkwamen. Ze probeerde te zien wie het was, maar het lukte niet. Snikkend veeg ze haar tranen weg.
‘Fred? George?’ vroeg ze verbaasd.
Ze stond recht, en liep in de armen van Fred, die allemaal dozen in kleurrijk inpakpapier uit zijn handen liet vallen.
‘Wat is er gebeurd?’ vroeg hij fluisterend terwijl hij door haar zwarte haren aaide. Tim keek een beetje ongemakkelijk de andere kant op.
Lucy zei niets. Dat lukte trouwens niet eens. Ze had een grote brok in haar keel. Door haar lag Lea hier, ze was bijna dood geweest. Ze had veel beter moeten opletten! Waarom zag ze het niet?
‘Het … Het komt wel goed’ zei Fred, ook al had hij geen idee waarover het ging. Hij kuste haar op het voorhoofd en wiegde zachtjes met haar. Tim verliet met Rick de ziekenzaal, maar dat merkte ze niet. Ze wou alleen maar bij Fred zijn. Of misschien ook niet, als ze al niet op Lea kan letten, waarom dan wel op Fred? En misschien zou het bij hem nog slechter aflopen dan bij haar …Ze had gelijk. Waarschijnlijk kon ze niet eens op zichzelf passen.
Ze liet Fred los en liep de ziekenzaal uit, maar dat had geen zin. Ze werd al snel gevolgd.
Schreeuwend van angst werd ze getroost door twee armen van Fred.

GreenxEyed · 5e jaars Verdiend: 124 Sikkels

Yay, een nieuw stukje ^^
Het is wel redelijk lang, srry daarvoor, maar het kon niet anders.
& Thx at Amanda voor haar reactie.
xx

--------------------------------------------------------------------

Fred was weg. George was weg. De familie Wemel was weg, en ook Harry en Perkamentus waren weg. Voor Lucy voelde het alsof alle veiligheid in de wereld verdwenen was. Ze bezocht elke dag Lea, in de ziekenzaal, en ze zag dat ze elke dag weer vordering maakte.
Nog een paar daagjes en ze zou worden ontslagen uit de ziekenzaal. Al was Lucy niet van plan haar zomaar naar de wc te laten gaan. Katja, die soms met Lucy meeging, ging daar mee akkoord, maar bleef zich afvragen hoe het kwam dat ze er zo erg aan toe was geweest. Maar als ze daar over begonnen, klapte Lea meteen dicht. Waar Lucy zich ook vragen bij stelde, was dat Rick vaak rondhing in de buurt van de ziekenzaal, en in sommige lessen was hij ook nergens te bespeuren. Donderdagavond, na het avondmaal, ging Lucy (hopelijk) voor de laatste keer naar de ziekenzaal, want Lea mocht eindelijk weg. Toen Lucy aankwam, zag ze dat Lea haar spullen al had gepakt, haar boeken lagen op het bed, maar ze stond nog te praten met iemand. Ze kon niet zien wie het was, Lea sliep achter een gordijn. Ze zag alleen een pluk blond haar, en dat het een nogal lange jongen was. Hij omhelsde haar en gaf haar een zoen op het voorhoofd en liep toen weg. Even dacht Lucy dat ze droomde. Ze zag Rick voorbij haar passeren. Verbaasd staarde ze voor zich uit, had ze dat nu echt gezien?
Lucy draaide zich nog eens om, om nog eens goed te kijken, maar daar kon ze niets uit afleiden. Misschien had ze het verkeerd gezien, en trouwens, ze had nu ook niet bepaald de kleuren van Zwadderich gezien, of wel? En er liepen zoveel blonde jongens rond op Zweinstein. Misschien was het iemand van Ravenklauw? Ja, dat kon wel, Ravenklauw had trouwens ook grijs in zijn afdelingskleuren. Vastberaden ging ze naar Lea, die toch een beetje geschrokken was.
‘Ben je er nu al?’
‘Ja, is dat erg?’ vroeg Lucy aarzelend. Ze zag dat Lea weer veel was bijgekomen. Madame Plijster had haar volgepropt met eten, met daarbij vitaminedrankjes en magische drankjes die hielpen om bij te komen. Lucy was blij dat ze er weer gezond uitzag.
‘Nee, natuurlijk niet’ glimlachte Lea ‘Kom, ik heb echt zin om terug naar de torens van Griffoendor te gaan. Oh, kijk wat ik heb gekregen van mijn zusje!’
Lea liet een zakje zien met een stuk of tien muffins.
‘Ze wist niet goed wat ik allemaal lustte, dus ze heeft met rozijnen gemaakt en aardbeienjam erin. Wil je één?’
Lucy twijfelde en Lea zag dat.
‘Toe maar’ zei ze een beetje doordringend ‘Lucy, het is goed! Ik heb mezelf beloofd dat ik zeker de helft zelf opeet. Behalve die met die rozijnen, dat lust ik niet’
Lucy zag dat er maar twee met rozijnen waren, en ze besloot die te pakken, en de andere met rozijnen moest Katja maar nemen.
‘Weet je wat’ zei Lea toen ze bij het portretgat stonden.
‘Wat?’
‘Nou, professor Anderling heeft mijn ouders gecontacteerd, met wat er gebeurd is enzo, en als ik goed zou blijven, en gezond ben op het einde van het schooljaar, ga ik met mijn ouders en mijn zusje misschien naar Roemenië! Om naar de draken te gaan kijken. Is dat niet geweldig?’
Het enthousiasme van Lea straalde ervan af, en het was lang geleden dat Lucy haar zo had gezien.
‘Ja, super’ zei Lucy glimlachend, ook al maakte het haar niet veel uit. Toch, als ze dacht wat haar deze zomer te wachten stond… Ze wist niet eens wat ze voor opleiding wou. Misschien ga ik gewoon helpen in de winkel, dacht ze. Met Fred en George, ja, dat zou leuk zijn.
Ze klommen door het portretgat en werden welgekomen door Katja. Dankzij Lucy koos ook zij voor de rozijnenmuffin.
‘Wist jij dat Lea een vriendje had?’ vroeg Lucy toen Lea eindelijk ging slapen. Ze had speciaal op dit moment gewacht om het aan Katja te vragen. Die keek nogal verrast.
‘Nee, is dat zo dan?’ zei ze ‘Wie? Wie is het?Vast en zeker Tim ofzo’
‘Ik’ begon Lucy aarzelend ‘Ik denk dat het Rick is’
Katja verslikte zich bijna in een rozijn.
‘Pardon?’ kuchte ze.
‘Nou, ik ging toch naar Lea, om haar op te halen? Er was ook nog een jongen en hij kuste haar en … Nou, toen kwam hij vanachter dat gordijn tevoorschijn, en ik denk dat hij het was. Maar het was allemaal nogal snel. Dus …?’
‘Dus wat?’ zei Katja een beetje lachend ‘Het kan natuurlijk, maar, ach, misschien moet je het haar zelf vragen. Kijk, daar is ze!’
Lucy keek om. Lea stond inderdaad in haar kamerjas beneden. Ze glimlachte.
‘Ehm – ik ga even naar het toilet’ aarzelde ze.
‘Oh, wacht. Ik ga mee’ zei Lucy meteen.
Lea keek een beetje argwanend, maar knikte toen. Ze gingen terug naar het portretgat, en liepen de trappen af, naar de gang met de toiletten. Het was nogal stil op de gangen, de enige die ze tegenkwamen, waren een paar Zwadderaars. Ook in de toiletten was niemand te zien. Hoewel Lucy niet naar het toilet moest, ze wachtte geduldig tot Lea klaar was. Ze was goedgekeurd toen het niet zo lang duurde als anders. Toen ze terug op de gang waren, leek het donkerder dan anders. Lucy trok haar toverstok, gelijk met Lea.
‘Lumos Maxima!’
Met verlichtte toverstokken liepen ze terug naar de leerlingenkamer, maar daar werden ze bijna omver gelopen door Ginny, Ron en Hermelien.
‘Ginny! Wat is er aan de hand?’ schreeuwde Lucy toen Ginny op het punt stond om door het portretgat te kruipen.
‘Er zijn problemen! Er zijn dooddoeners in het kasteel en … Sommigen zeggen dat ze vanuit de slaapzalen het Teken hebben gezien!’
Even dacht Lucy dat het een grap was, maar toen ze Ginny’s ernstige gezicht zag, en toen Lupos door het portretgat kwam, wist ze dat het menens was.
‘Lupos?’ vroeg Lucy verbaasd. Hij zag er nog ouder en vermoeiender uit dan ooit.
‘Lucy! Gelukkig!’ zei hij bijna opgelucht ‘We hebben je nodig. Nu! Stuur een patronus naar Molly. En kom daarna helpen beneden! Het kasteel zit vol met dooddoeners, en Perkamentus is nergens te bekennen! We hebben je hulp meer dan nodig, zo …’ Lupos zweeg even en pakte haar bij haar schouders vast. Lea keek bezorgd toe vanaf de trap naar hun slaapkamer.
‘Sirius had altijd zoveel lof over je. Ik weet gewoon dat je één van de beste bent.
Als er iemand is die ook kan meehelpen, ben jij het. Sirius wou het zo, dat weet je toch hé?’
Lucy zei niets, ze snapte er niets van. Droomde ze?
Waarom begon hij nu over Sirius? Wou hij haar laten merken dat het menens was? Of moest ze gewoon een klik in haar hoofd maken, om mee te vechten, zonder zich schuldig te voelen?
‘Ik stuur een patronus. Ga beneden de anderen al helpen’
‘Nu zie ik waarom Sirius niet kon stoppen met over je te praten’ zei Lupos 'Fantastisch, ik zie waarom je in Griffoendor zit, en denk eraan, niemand mag de toren verlaten'
Hij knikte en ze zag dat hij erg dankbaar was.
‘Ga dan!’ riep Lucy terwijl Lupos door het portretgat kroop. Ze richtte haar toverstok op de vloer, mompelde iets, en er spoot een zilverachtige wolf uit. Die ging er als een haas vandoor, terwijl verscheidene leerlingen bang rond zich heen keken.
‘Is Perkamentus weg?’ vroeg een eerstejaars.
‘Zijn er echt dooddoeners?
Een klein meisje trok aan het gewaad van Lucy, die bijna een zenuwinzinking kreeg. Als ze niet maakte dat ze beneden was …
‘Luister iedereen!’ riep ze luid ‘Iedereen moet onmiddellijk naar de slaapzalen. Nu! En kom er niet uit, het is gevaarlijk hier! Katja, jij kan ook helpen. Kom mee!’
‘En ik?’ vroeg Lea die naar hen toeliep.
‘Jij moet nog rusten Lea’ zei Katja kalm.
‘Maar ik kan helpen. Toe Luce, ik weet dat niet zo goed ben als jij in schildspreuken en vervloekingen, maar ik kan ook helpen!’
Lucy keek onrustig.
‘Ja, goed, jij blijft hier’ besloot ze ‘Ik wil dat je zorgt voor de rest van de leerlingen, Lea luister goed, niemand, maar dan ook niemand mag de toren verlaten, begrepen?’
Lea knikte en liep naar de dichtstbijzijnde Griffoendors.
‘Kom mee’ mompelde ze tegen Katja en ze liep naar het portretgat. Ze klom erdoor, en liep op de hand tastend door de zwarte duisternis. Het duurde maar even, en ze was Katja al meteen
uit het oog verloren.

GreenxEyed · 5e jaars Verdiend: 124 Sikkels

Het voorlaatste stukje van dit deel. En sorry dat ik woensdag niet heb gepost, maar ik heb het echt ontzettend druk met school enzo, en ik ben eigenlijk al meer bezig met een andere FF dan deze ^^"
(maar don't worry, eerst wordt deze afgemaakt ^^)

---------------------------------------------------

‘Lumos! Lumos! LUMOS MAXIMA!’
Wat Lucy ook probeerde, niets lukte om licht te maken in de zwarte duisternis. Beangstigend keek ze om zich heen. Ze had geen idee waar ze was, en ze hoorde allemaal tovenaars en heksen spreuken roepen zoals Paralitis of Crucio. Ze wist niet waarom, ze had het gevoel dat ze verantwoordelijk was voor de Griffoendors in de toren. Terwijl ze verder liep, reikend met haar hand naar voor om te voelen of ze nergens tegen zou botsen, dacht ze aan Katja. Een paar minuten geleden had ze haar hand nog vastgehouden, maar die was weggeglipt toen iemand een blauwe straal op haar had afgestuurd. Vanaf toen kon ze haar niet meer vinden.
Ze schreeuwde zo hard ze kon, ze voelde over de grond, aan de muren, maar het leek alsof ze in het niets verdwenen was. Lucy voelde iets glads met haar hand en ze hapte naar lucht. Even dacht ze aan een soort kwal, maar het leek haar erg onwaarschijnlijk dat er een kwal in Zweinstein was. Lucy zuchtte opgelucht. Het was de trapleuning. Maar hoe kwam het dat hij zo glad was? Het was een soort vloeistof dat over de leuning was gegoten. Misschien een soort toverdrank?Lucy had geen tijd om erover na te denken want iemand riep om hulp. Zonder na te denken liep ze op het geroep af. Ze vergat zelfs voor zich uit te voelen. Ze had haar toverstok al in de hand, en ze liep zo snel ze kon. Soms botste ze tegen een muur op en dan moest ze weer even voelen waar ze was, maar langzamerhand kwam de stem dichterbij.
‘Help! Help, iemand?!’
‘Ik kom!’ schreeuwde Lucy. Ik heb licht nodig, spookte het door haar hoofd.
De stem kwam steeds dichter en dichter, en nu begon Lucy de stem te herkennen. Het leek op Hermelien, maar dat leek zo onwaarschijnlijk …
Het was nog maar een paar stappen … Sneller, sneller!
‘Auw!’ Lucy botste op tegen een stuk muur. Was ze verkeerd gelopen? Ze wist zeker van niet.
Onrustig voelde ze en klopte ze op de muur. Lucy was op het einde van een gang gekomen, maar ze wist honderd procent zeker dat de stem van achter de muur kwam. Ze voelde naar een klink van een deur, maar dat was er ook al niet. Blaas de deur op, zei een stem in haar hoofd. Het voorstel klonk aanlokkelijk maar wat zou Perkamentus daarvan zeggen? Of professor Anderling? De punten van Griffoendor stonden al zo laag. Aan de andere kant kon dit een geval van leven of dood zijn. Lucy besloot voor het laatste te kiezen. Ze zette een paar stappen achteruit (of opzij, ze wist het niet, ze kon niets zien) en richtte haar toverstok richting de muur.
‘Bombarda!’
De muur brak in stukken en een fel licht scheen op haar gezicht. Maar zelfs dat kon de gang niet verlichten. Dat maakte even niet uit, ze wist eindelijk waar ze was, het kantoor van professor Banning. Hij lag plat en verstijfd op de grond, alsof hij dood was, of verstijfd, en Hermelien zat hurkend naast hem neer terwijl Ginny naar Lucy toeliep.
‘Oh, eindelijk! Snel, er is iets met professor Banning, Sneep zei dat hij flauwviel van de stress of zo’ zei Ginny trillend, en ze sleurde haar mee naar Banning.
Lucy moest maar een seconde kijken om te zien wat er aan de hand was.
‘Sneep zei je dat hij was flauwgevallen?’
Hermelien knikte en Lucy begon spottend te lachen.
‘Hij is verlamd’ zei ze kalm en Hermelien hapte naar lucht.
‘Hoe kon ik dat nou niet zien! Sneep heeft hem vast verlamd toen …’
Lucy legde haar het zwijgen op met haar hand op te steken.
‘Het is niet erg. Waar ik me meer zorgen over maak is over die duisternis in de gangen’
‘Dat is een product van Fred en George, het zou normaal zodadelijk zijn uitgewerkt’ zei Ginny en Lucy wist dat het eerste wat ze ging doen als ze Fred zag, hem zeggen dat hij niet spullen aan zomaar iedereen mocht verkopen. Terwijl ze daaraan dacht richtte ze haar toverstok op professor Banning.
‘Wat ga je doen! Dit is een leerkracht!’ kraste Hermelien terwijl Ginny haar ervan weerhield om Banning te beschermen.
‘De vloek opheffen Hermelien’ zei Lucy droog ‘Enervatio!’
Langzaam kwam professor Banning overeind.
‘Zorgen jullie voor hem? Ik ga de rest helpen’
Lucy liep door het gat in de muur, de gang op, waar ondertussen de duisternis al wat weg was. Zo hard ze kon liep ze naar de hal, waar ze nog maar net een eerstejaars uit Huffelpuf kon beschermen van een dooddoener.
‘Maak dat je in je leerlingenkamer bent! En kom er niet uit voor ze zeggen dat het mag! Begrepen? Ga, nu!’ zei Lucy doordringend. Het kleine meisje liet zich dat geen twee keer zeggen. Spreuken vlogen in het rond, en vanaf het dak hoorde ze veel lawaai en gebonk.
Ze zag Lupos en Tops, en een paar dooddoeners. Hoewel Lupos druk bezig was met zichzelf te beschermen deed hij een teken naar de hoek van de hal. Verward keek Lucy om, maar toen zag ze waar hij op doelde. Er stonden allemaal leerlingen in de hoek, ze waren doodsbang, en ze hadden geen idee waar ze naartoe moesten. Lucy liep naar hen toe, en ze zag dat de problemen nog erger werden. Ze waren allemaal van een verschillende afdeling (buiten Zwadderich) en ze had geen idee hoe ze ze allemaal in veiligheid moest brengen. Ze kon hen toch moeilijk naar hun leerlingenkamer sturen? Ze keek om zich heen, en ze zag hoe één voor één de dooddoeners het kasteel uit vluchtten.
‘Het is gebeurd!’ brulde een dooddoener naar een andere ‘Severus heeft ervoor gezorgd!’
Ze liepen weg en Lucy liep hen achterna met haar toverstok in haar hand. Eén van de mannen gaf een teken dat de andere mocht doorlopen en dat hij het zou afhandelen.
‘Paralitis!’ brulde hij.
‘Protego!’
De rode flits kaatste terug, maar de dooddoener ontweek die.
‘Lucy! Help!’
Lucy draaide zich geschrokken om. Dat klonk Katja wel. Ze moest terug, het moest gewoon.
Maar nog voor ze kon weglopen, doofde het laatste puntje licht voor haar ogen, en viel ze op de grond.