[AF] You're My Everything

Miss_Slytherin · Geplaatst: Ma Nov 19, 2007 23:15

Ik ben ook eens begonnen met een fanfic! (Ik ga er verder nog niet te veel over zeggen Razz

) Ik heb al eens vaker verhalen geschreven maar nooit hier gepost, en het probleem is dat ik ze meestal toch niet afmaak... Maar deze zal ik wel proberen af te maken. Smile

Spoilers? Er kunnen/zitten idd wel wat spoilers van boek 7 in, dus als je die nog niet gelezen hebt waarschuw ik je nu Wink

Ik weet niet of ik het verhaal hier dan wel mag posten maar anders moeten jullie hem maar verwijderen! Maar goed, hier komt dan het eerste stukje. Ik hoop dat jullie het leuk vinden Razz

al is het eerste stukje nog niet zo boeiend!

Groetjes Miss_Slytherin

Hoofdstuk 1

SPOILERS!

[selecteer]
Zweinstein

Ongeduldig wachtte Scorpius tot het 7 uur was. Hij kon niet wachten om op te staan. Eindelijk was het dan zover: vandaag zou hij voor het eerst naar Zweinstein gaan! Het was net half 7, maar hij kon niet langer het geduld opbrengen om te wachten en hij sprong uit bed. Het was nog donker en met zijn hand taste hij naar het lichtknopje op de muur. Hij keek er zo naar uit om te leren toveren, dan hoefde hij nooit meer zijn tijd te verspillen door het zoeken naar zo’n stom lichtknopje, maar kon hij gewoon ‘lumos’ roepen zodat de punt van zijn toverstok zou gaan branden. Hij had het stiekem al geprobeerd toen hij met zijn ouders terug kwam van de Wegisweg waar hij zijn toverstok en andere schoolspullen gekregen had, maar het lukte nog niet helemaal. Het puntje van zijn toverstok begon wel een beetje op te lichten maar na enkele seconden ging hij weer uit. Het licht aan doen door middel van knopjes was meer iets voor dreuzels. Hij sjokte naar de badkamer om zich op te frissen en sloop daarna terug naar zijn kamer om zich aan te kleedden. Mercurius, zijn bijna pikzwarte uil zat ongeduldig in zijn kooi te krassen. Terwijl hij hem met zijn grote fel groene ogen brutaal aankeek.
‘Ssst!’ siste Scorpius. Hij wilde niet dat zijn ouders wakker werden en keek de uil waarschuwend aan. Mercurius scheen daar echter niet veel problemen mee te hebben en ging ongestoord verder.
‘Arrogant beest,’ beet Scorpius hem toe terwijl hij naar de kooi toe liep en er een uilenvel in gooide, ook al had Mercurius die zeker niet verdiend. Hij pakte zijn hutkoffer die hij gister al helemaal had ingepakt en met zijn andere hand pakte hij Mercurius’ kooi. Hij besloot zijn spullen alvast naar beneden te brengen. Hij liep langs de slaapkamer van zijn ouder en sjouwde zo voorzichtig mogelijk de trap af.
‘Scorpius, wat ben je aan het doen?’
Scorpius schrok zo dat hij Mercurius bijna van de trap liet vallen. Hij zuchtte opgelucht toen hij de kooi nog net kon tegenhouden.
‘Sorry pap…’ mompelde hij. ‘Ik was… mijn spullen alvast naar beneden aan het brengen.’
‘Het is nog geen eens 7 uur,’ zei zijn vader streng.
‘Maar ik kon niet meer slapen,’ antwoordde Scorpius onschuldig. Hij hoorde dat zijn moeder ook wakker was geworden en liep vlug de trap af, waarna hij zijn hutkoffer en Mercurius op de gang neerzette.

‘Pap, kom nou straks komen we te laat!’
Scorpius stond ongeduldig te wachten tot ze zouden vertrekken.
‘Als jij niet ophoudt met zeuren wel ja,’ antwoordde Draco lichtelijk geërgerd.
Scorpius hielt gehoorzaam zijn mond dicht en was blij toen ze eindelijk vertrokken.
Na een tijdje stonden ze eindelijk bij de muur tussen perron 9 en 10. Scorpius zag dat sommige dreuzels enigszins verbaast of chagrijnig naar Mercurius keken.
‘Nog nooit een uil gezien?’ vroeg hij geïrriteerd aan een passerende vrouw, die hem afkeurend aankeek.
‘Laat dat Scorpius!’ waarschuwde zijn moeder hem. Hij negeerde de andere dreuzels en toen hij dacht dat er niemand meer naar hem keek liet hij zich zo onopvallend mogelijk door de muur tussen perron 9 en 10 vallen. Automatisch sloot hij zijn ogen en toen hij ze weer opende stond hij op het grote perron 9¾. De rode Zweinstein Express stond al klaar. Ze liepen er naar toe en Scorpius keek verwonderd om zich heen.
‘Wees voorzichtig,’ zei zijn moeder bezorgt. ‘In de kerstvakantie zien we je weer.’
‘Ja mam,’ zuchtte Scorpius.
Zijn vader knikte en Scorpius stapte in de rode stoomtrein. De Zweinstein Express begon langzaam te rijden en hij besloot een coupé te zoeken. Uiteindelijk vond hij een lege coupé en ging naar binnen. Hij schoof zijn hutkoffer in het bagagerek en zette Mercurius’ kooi naast hem bij het raam. De trein begon sneller te rijden en het bebouwde gebied ging langzaam over in uitgestrekte weilanden en akkers. Het werd steeds donkerder en niet veel later begon het te regenen. Zodat het landschap er nogal treurig en somber uitzag. Hij wende zijn blik af en besloot zijn gewaad alvast aan te doen zodat hij zich straks niet meer zou hoeven omkleden. Toen hij klaar was plofte hij weer naast Mercurius’ kooi neer en staarde opnieuw verveelt naar buiten. Totdat de deur van de coupé plots werd open geschoven en Scorpius wakker schrok uit zijn overpeinzingen.
‘Ooit van kloppen gehoord?’
‘Sorry,’ antwoordde een jongen met donker haar. ‘Mogen we hier komen zitten? Alle coupés zijn vol.’
Scorpius keek hem even onderzoekend aan maar knikte. De jongen stapte naar binnen en een andere jongen, wat waarschijnlijk zijn broertje was volgde hem.
‘Ik ben James,’ stelde de jongen met het donkere haar zich voor.
‘En ik ben Albus,’ zei de andere opgewekt.
‘Ah, de zoons van de beroemde Harry Potter,’ antwoordde hij koeltjes.
‘En laat me raden: jij bent een van de Malfidussen,’ zei James bitter.
‘Goed geraden, Potter,’ antwoordde Scorpius, terwijl zijn blik van James naar Albus gleed. ‘Scorpius Malfidus.’
James grijnsde en Scorpius wierp hem een vernietigende blik toe.
[/selecteer]

Smalofski: Geen spoilers in fanfics zonder Spoilertags!

Miss_Slytherin · Geplaatst: Di Nov 20, 2007 16:19

SPOILERS!

[selecteer]
‘Dus is dit je eerste jaar?’ vroeg James nieuwsgierig.
‘Ja,’ antwoordde Scorpius.
‘Oh, mijn tweede,’ zei James zelfvoldaan. ‘Maar mijn broertje Albus, gaat ook voor het eerst naar Zweinstein.’ Hij keek Albus pesterig aan. ‘Je zorgt maar dat je in Griffoendor komt!’ vervolgde hij.
‘Griffoendor?’ onderbrak Scorpius hem. ‘Zwadderich is veel beter!’
‘Echt niet!’ riep James verontwaardigd.
‘Echt wel!’ hielt Scorpius vol.
‘Nietes!’
‘Welles!’
‘Niet-’
‘Sorry, dat ik jullie onderbreek,’ zei een meisjesstem. ‘Maar mag ik hier zitten? Een of andere sukkel vond het grappig om een mestbom te laten ontploffen bij onze coupé.’ James en Scorpius richtten verbaast hun aandacht op het meisje dat bij de deur stond.
‘Oh, jij bent het maar,’ zei James. ‘Tuurlijk waarom niet,’ vervolgde hij voordat Scorpius zijn mond open kon doen. Het meisje kwam binnen, schoof de deur van de coupé weer dicht en ging naast Albus zitten. Toen wendde ze zich tot Scorpius:
‘En wie mag jij zijn?’
‘Scorpius,’ antwoordde Scorpius kortaf. ‘Scorpius Malfidus.’
‘Aha, nou… ik ben Roos,’ antwoordde ze terwijl ze haar kastanjebruine haar over haar schouder gooide. Scorpius keek haar onderzoekend aan en wendde toen zijn blik af. De rest van de reis werd er niet veel meer tegen elkaar gezegd. En eindelijk na uren, of zolang leek het in ieder geval, begon de stoomtrein vaart te minderen en uiteindelijk stopte hij. De leerlingen stapten uit en Scorpius keek nieuwsgierig om zich heen. Het was donker maar hij zag de torens van Zweinstein voor zich opdoemen. Gelukkig regende het niet meer, want het was al koud genoeg zonder die regen.
‘Eerstejaars hier heen!’ bulderde een zware stem.
‘Tot zo!’ hoorde hij James tegen Albus zeggen. Scorpius keek op en volgde Albus en Roos.
‘Hé Hagrid!’ groette Albus de halfreus opgewekt.
‘Alles kids, Albus?’ antwoordde die vrolijk. ‘Je broer heb me alles al over je verteld.’
Albus grijnsde.
‘Nou is iedereen d’r?’ vroeg Hagrid ongeduldig. ‘Nou stap allemaal in een bootje en niet meer als 3 personen in per boot!’ Scorpius stapte voorzichtig in een van de kleine houten bootjes die aan de rand van het meer lagen. En even later kreeg hij gezelschap van twee andere jongens. Toen iedereen plaats had genomen begonnen de bootjes uit zichzelf te varen en het water schitterde in het licht van hun lantaarns.
‘Ik hoop dat ik in Zwadderich kom!’ zei een van de jongens. ‘Mijn hele familie zat daar.’
‘Ik ook!’ zei Scorpius zelfvoldaan. ‘En jij?’ vroeg hij aan de andere jongen. Hij zag er nogal nerveus uit.
‘Ik… ik weet niet,’ antwoordde hij onzeker.
‘Hoe kun je dat nou niet weten?’ antwoordde de andere jongen sarcastisch. ‘Je hebt toch wel een voorkeur?’
‘Nou… Niet in… Zwadderich eigenlijk,’ antwoordde de jongen voorzichtig.
‘Nee, jij komt vast in Huffelpuf,’ beet de andere jongen hem toe. ‘Wel… misschien is dat altijd nog beter als Griffoendor.’ Scorpius knikte instemmend.
‘We zijn d’r!’ onderbrak de zware stem van Hagrid hen. ‘Stap voorzichtig uit en volg me.’
Scorpius sprong behendig op de kant en sloot zich aan bij de andere eerstejaars. Enkele minuten later liepen ze door de grote houten voordeuren het kasteel binnen. Zenuwachtig schuifelden de eerste eerstejaars de Grote Zaal binnen, waar ze sorteerceremonie zal plaatsvinden. Scorpius keek zelfverzekerd om zich heen, alle andere leerlingen zaten al aan de lange afdelingstafels. Hij zag de sorteerhoed al op het krukje staan en wachtte gespannen af. Toen begon de hoed te zingen:

‘Ik ben de sorteerhoed van de school,
Dus zet me op je hoofd,
En ik zal zeggen wat het best bij je past, beloofd.
Ben je dapper en moedig?
Dan is Griffoendor waar je thuis hoort, spoedig!
Misschien ben je slim en heb je verstand?
Dan sta je bij Ravenklauw aan de goede kant!
Misschien heb je geduld voor twee?
En blink je uit door trouw,
Dan is Huffelpuf wel wat voor jou!
Of misschien ben je geen van dat allen?
Misschien ben je sluw en zorg je dat je doel wordt bereikt?
Dan is Zwadderich misschien iets dat jou geweldig lijkt!
Maar hoe het ook zij,
Iedereen past natuurlijk wel ergens bij!
Dus maak je niet druk en spring op de kruk,
Dan zal ik je vertellen waar je thuis hoort!’

De hoed stopte met zingen en nam een luid applaus in ontvangst. Toen iedereen uit geapplaudisseerd was verbrak het schoolhoofd de stilte.
‘Laat de sorteerceremonie beginnen!’
Scorpius slikte, hij werd nu toch wel een beetje zenuwachtig.
‘Barsen, Amanda!’ riep de professor dat naast het krukje stond. Een blond meisje liep nerveus naar voren en ging om het krukje zitten. De sorteerhoed werd op haar hoofd gezet en iedereen wachtte gespannen af. Na enkele seconden riep de hoed:
‘Huffelpuf!’ Er rees een groot applaus op vanaf de tafel van Huffelpuf op en het meisje snelde opgelucht naar haar afdelingstafel toe.
‘Noot, Marco!’ een jongen met kort stekeltjes haar stapte naar voren en ging zitten. Vrijwel direct riep de hoed: ‘Zwadderich!’
De leerlingen aan de tafel van Zwadderich klapten goedkeurend. Nadat er nog een stuk of 6 eerstejaars waren ingedeeld, werd dan eindelijk zijn naam geroepen. Vastberaden liep hij naar hij krukje toe en ging zitten. De hoed zakte over zijn hoofd heen en hij wachtte ongeduldig af.
‘Hmm… waar zullen we jouw eens plaatsen?’ hoorde hij de hoed zeggen. ‘Griffoendor misschien?’ Scorpius schudde nerveus zijn hoofd.
‘Echt niet? Diep in je hart weet je dat je het wilt.’
‘Nee!’ antwoordde hij vastbesloten.
‘Niet? Hmm… misschien heb je gelijk,’ zei de sorteerhoed nadenkend. ‘Je zou het waarschijnlijk beter doen bij: Zwadderich!’ Hij slaakte een opgeluchte zucht en sprong overeind om naar de tafel van Zwadderich te lopen, waar hij ontvangen werd door zijn afdelingsgenoten. Die hem enthousiast verwelkomden.
‘Potter, Albus!’ werd er geroepen. Hij zag dat Albus nerveus naar voren schuifelde en ging zitten. Na een tijdje wikken en wegen besloot de hoed hem toch bij Griffoendor in te delen. Hij hoorde de Griffoendors enthousiast juichen en James, Albus’ oudere broer, kwam er boven uit.
‘Wemel, Roos!’ was de laatste naam op de lijst. Het meisje met het lange kastanjebruine haar stapte naar voren. Scorpius wist niet dat ze een van de Wemels was. Hij kon wel raden dat ze bij Griffoendor zou komen en hij had gelijk. De hoed riep enthousiast ‘Griffoendor!’
‘Nu iedereen een eigen afdeling heeft en iedereen waarschijnlijk rammelt van de honger, lijkt het me een goed idee om het feestmaal te beginnen!’ zei het schoolhoofd opgewekt. Onmiddellijk verschenen er schalen vol met lekker op de tafels. Dankbaar begon Scorpius zijn bord vol te scheppen.
[/selecteer]

Miss_Slytherin · Geplaatst: Wo Nov 21, 2007 19:25

Nou het derde stukje dan;
Bedankt nog voor je reactie miss louise Very Happy

Hoofdstuk 2

SPOILERS!

[selecteer]
Zwadderich?

Hij volgde met de andere eerstejaars de klassenoudsten naar de leerlingenkamer van Zwadderich, dat zich in de kerkers bevond. Bij een kale stenen muur bleven ze staan.
‘Duivelsstrik’ mompelde een van de klassenoudsten en een onopvallende deur, die zich in de stenenmuur bevond schoof open. Ze gingen naar binnen en kwamen in een donkere kille leerlingenkamer. Er stonden wat zwarte leren banken en fauteuils. De gif groene lampen en de grove stenen muren en plafond gaven een spookachtig maar toch mooi effect.
‘Nou, zoals jullie zien is dit onze leerlingenkamer,’ legde de klassenoudste nogal ongeduldig uit. ‘En boven –hij knikte naar de wenteltrap- is de slaapzaal. Jongens links, meisjes rechts.’ Waarschijnlijk vond hij dat wel genoeg uitleg want hij plofte op een bank neer en een paar andere vijfdejaars volgden zijn voorbeeld. Scorpius sjokte direct naar de jongensslaapzaal. Morgen begonnen de lessen al, dus tijd om uit te slapen zou er niet zijn. Hij opende de deur van de slaapzaal en zag dat zijn spullen al bij een van de bedden stonden. Mercurius begroette hem opgewonden en sloeg met zijn vleugels tegen de tralies van de kooi.
‘Sorry, morgen mag je er uit,’ mompelde Scorpius tegen zijn uil. Hij kleedde zich uit en kroop in bed. Het duurde even voor hij sliep, maar uiteindelijk viel hij rond een uur of 12 in slaap.

De volgende ochtend was hij al vroeg wakker. Hij rekte zich uit en stond op. Hij pakte zijn kleren uit zijn hutkoffer en sloop naar de badkamer om een douche te nemen. Daarna deed hij zijn gewaad aan. En wilde naar de Grote Zaal lopen om te ontbijten.
‘He, wacht even!’
Scorpius bleef staan en een jongen van zijn leeftijd haalde hem in. Hij had zwart haar en fel blauwe ogen. Op de een of andere manier had hij het gevoel of hij hem al eens eerder had gezien, maar hij kon zich niet herinneren waar.
‘Jij bent Scorpius toch?’ vroeg de jongen nogal verwaand.
‘Ja en?’ antwoordde Scorpius ongeïnteresseerd.
‘Ik ben Marcus,’ antwoordde de jongen. ‘Ik heb je al eens eerder gezien bij Zwik en Zwachtel, weet je nog?’
‘Kan wel…’ antwoordde Scorpius langzaam.
‘Dit is ook jouw eerste jaar hè?’ vroeg Marcus nieuwsgierig.
‘Klopt,’ antwoordde Scorpius.
‘Zwadderich hè?’ ging Marcus ongestoord verder, hij scheen de irritatie in Scorpius’ stem niet te horen. ‘Mijn hele familie heeft bij Zwadderich gezeten,’ vervolgde hij trots.
‘Ja, mijne ook,’ antwoordde Scorpius kortaf. Marcus knikte goedkeurend. Ze liepen de Grote Zaal binnen en gingen aan de tafel van Zwadderich zitten. Scorpius pakte wat boterhammen en een beker pompoensap. Daarna gingen hij en Marcus op weg naar de eerste les.
‘We hebben eerst Kruidenkunde met de Griffoendors,’ zei Marcus. ‘Ik haat Kruidenkunde! En Griffoendors trouwens ook.’
‘Hoe weet je dat nou? Dit was toch je eerste jaar?’ vroeg Scorpius lichtelijk geërgerd.
‘Ja, maar het lijkt me vreselijk,’ antwoordde Marcus. ‘Ik heb niks met kruiden, of planten, of wat dan ook.’
‘Ik ook niet,’ zei Scorpius eerlijk. Kruidenkunde zag hij inderdaad ook niet zo zitten.
‘En we krijgen les van Lubbermans,’ vervolgde Marcus. ‘Ik mag hem niet… en hij heeft bij Griffoendor gezeten, geloof ik.’
‘Aha,’ antwoordde Scorpius. ‘Zou je nu alsjeblieft je kop eens willen houden?’ beet hij Marcus toe. En tot zijn verbazing was het de rest van de tijd dat ze naar de kassen liepen stil.

‘Goedemorgen, Ik ben professor Lubbermans en zoals jullie weten geef ik jullie Kruidenkunde,’ zei Lubbermans. ‘Vandaag wil ik het hebben over de Zilveren Roos (Marcus gaapte extra opvallend en uitgebreid) en de speciale eigenschappen van deze plant,’ ging Lubbermans ongestoord verder. ‘Wie weet wat die eigenschappen zijn? Jufrouw Wemel?’
‘De meeldraden van de Zilveren Roos zijn geneeskrachtig en hebben een zuiverende werking op ontstekingen en open wonden. En de Zilveren blaadjes van de bloem worden vaak gebruikt in schoonheidsmiddelen,’ antwoordde Roos in een adem.
‘Helemaal goed,’ glimlachte professor Lubbermans. ‘10 punten voor Griffoendor!’
Marcus snoof en keek verveelt naar de Zilveren Roos die professor Lubbermans tevoorschijn haalde.
‘Wat kan mij het schelen wat die plant doet,’ siste hij. ‘Laat hem die schoonheidsmiddeltjes zelf lekker gebruiken, want die heeft ie wel nodig zo te zien.’
Scorpius grijnsde.

‘Eindelijk,’ zuchtte Marcus toen het lesuur voorbij was. Scorpius knikte en staarde in gedachten verzonken naar Albus en Roos die voor hen liepen. De woorden van de sorteerhoed spookten door zijn hoofd.
‘Diep in je hard weet je dat je het wilt…’
Maar wilde hij het wel? Was Griffoendor wel iets voor hem? Hij moest er niet aan denken wat zijn ouders zouden zeggen als hij bij Griffoendor werd geplaatst. Hij dacht in ieder geval dat ze er niet erg bij mee zouden zijn... Marcus haalde hem uit zijn gedachten door te zeggen dat ze er waren. Verward keek hij op en zag dat ze al bij het Verweer tegen de Zwarte Kunsten lokaal stonden.
‘Kom binnen,’ zei professor Obscura, het afdelingshoofd van Zwadderich.
Marcus en Scorpius knikten en zochten een tafeltje achter in het lokaal. Even later waren ook de andere plekken in het lokaal bezet en professor Obscura begon de les.
‘Zoals de meeste al weten, ben ik professor Obscura. En of je het nou leuk vind of niet, ik geef jullie dit jaar Verweer tegen de Zwarte Kunsten.’
Er klonk wat gemompel in het lokaal.
‘Stilte!’ sneerde professor Obscura. ‘Deze les wil ik gebruiken om jullie eerst de basisprincipes te leren, dat zullen de meeste van jullie hard nodig hebben.’
Albus zuchtte en vanuit zijn ooghoeken zag hij Marcus verontwaardigd naar Obscura kijken. Met tegenzin pakten de leerlingen hun boeken uit hun tas en sloegen dat open.

Toen het laatste uur achter de rug was sjokte Scorpius vermoeid naar de leerlingenkamer.
‘Wat ga je doen?’ riep Marcus, die hem achterna sprintte. Scorpius haalde zijn schouders op. Bij de stenen muur mompelde hij het wachtwoord en de deur schoof open. Hij ging de leerlingen kamer binnen en ging in een zwarte fauteuil zitten. Marcus volgde zijn voorbeeld. Scorpius vroeg zich af of hij ooit zelf iets kon bedenken om te gaan doen, in plaats van de hele dag als een huiself achter iedereen aan te huppelen. Wel… misschien kon hij nog eens van pas komen. Hij bedacht dat Mercurius ook nog steeds opgesloten zat in zijn kooi. Hij stond op en hoopte dat Marcus hem even met rust zou laten. Vlug liep hij de stenen trap op naar de slaapzaal. Mercurius schrok wakker toen hij de deur van de slaapzaal opende en keek hem chagrijnig aan.
‘Ja, je mag er al uit,’ mompelde Scorpius terwijl hij de kooi open maakte waarna Mercurius op zijn arm ging zitten. Hij liep haastig door de gangen op weg naar de Westertoren, waar de uilenvleugel zich bevond. Mercurius zat ongeduldig op zijn arm, maar vloog niet weg. Uiteindelijk waren ze boven in de Westertoren. Dankbaar strekte Mercurius zijn vleugels en vloog door het venster naar buiten. Scorpius keek hem nieuwsgierig na, tot er alleen nog een klein zwart stipje over was. Het hele terrein van Zweinstein was te zien vanaf deze hoogte: het verboden bos, het meer en de oude beukwilg. Maar na een paar minuten had hij het wel gezien en hij besloot terug te gaan naar de leerlingenkamer. Op de gang liep hij James, Albus en Roos tegen het lijf. Zijn blik bleef even op Roos rusten, maar James en Albus keken hem vijandelijk aan. Vlug wendde hij zijn blik af.
[/selecteer]

Miss_Slytherin · Geplaatst: Do Nov 22, 2007 21:14

SPOILERS!

[selecteer]
Even later was hij terug in de leerlingenkamer van Zwadderich. Marcus zat met een andere jongen te praten en hij ging verveelt bij hen zitten.
‘En jij bent?’ onderbrak Scorpius hen nogal onbeleefd.
De jongen wierp hem een geïrriteerde blik toe.
‘Corvus Zabini,’ antwoordde hij laatdunkend. ‘En jij bent Scorpius Malfidus, is het niet?’
‘Goed geraden,’ antwoordde Scorpius sarcastisch. ‘Nou, ik weet niet hoe het met jullie zit maar ik ga naar de Grote Zaal, het avondmaal begint zo.’
Marcus knikte instemmend en Zabini stond ook op. Bij de Grote Zaal aangekomen waren de schalen al gevuld en de meeste leerlingen zaten al te eten. Snel namen ze plaats aan de afdelingstafel. En voordat ze klaar waren, werden de schalen alweer geleegd en verschenen er allerlei overheerlijke desserts.
‘Nou zeg…’ zei Marcus verontwaardigd, terwijl hij een stuk pompoentaart pakte. Na het eten krabbelde Scorpius snel zijn huiswerk van Verweer tegen de Zwarte Kunsten op een stuk perkament en praatte daarna nog een tijdje met Zabini en Marcus.

Zo gingen er maanden voorbij en de kerst kwam steeds dichterbij. In de kerstvakantie zou hij naar huis gaan, om daar de kerstdagen door te brengen. Scorpius zuchtte, stiekem bleef hij liever op Zweinstein. Hij staarde door de hoge ramen naar buiten en de eerste sneeuwvlokjes dwarrelden uit de grijze lucht naar beneden.
‘Meneer Malfidus!’
Geschrokken keek Scorpius op: ‘Ja? Professor…’
‘Wat was de spreuk om objecten te laten zweven ook alweer?’ vroeg professor Sinistra bijna dreigend.
‘Eh…’ stammelde Scorpius terwijl deed zijn best om het zich te herinneren. ‘Wingardia? Nee… Wingardium? Levie-’
‘Leviosa!’ fluisterde iemand.
‘Wingardium Leviosa,’ herhaalde Scorpius onzeker.
‘Dank u wel mevrouw Wemel, maar ik vroeg het aan meneer Malfidus,’ antwoordde professor Sinistra koeltjes. Er verscheen een lichte blos op Roos’ wangen en ze staarde snel het raam uit. Scorpius hoorde Albus afkeurend sissen: ‘Waarom help je hem?’
‘Oké, pak allemaal je toverstok!’ zei professor Sinistra. ‘En iedereen heeft één veer?’
Iedereen knikte en de weinige leerlingen die hun toverstok nog niet gepakt hadden haalden hem uit de binnenzak van hun gewaad. Professor Sinistra deed duidelijk voor wat precies de bedoeling was en liet de handbeweging zien die bij de spreuk hoorde.
‘Nou ga je gang!’ zei ze tegen de eerstejaars.
Scorpius pakte zijn toverstok en richtte hem op de veer, hij herhaalde de handbeweging van Sinistra en riep: ‘Wingardium Leviosa!’ Hij deed zijn uiterste best om zich zo goed mogelijk te concentreren, maar de veer bewoog niet eens.
‘Wingardium Leviosa!’
Zijn veer steeg enkele centimeters op en zakte toen weer naar beneden.
‘Goed zo, juffrouw Wemel!’ zei professor Sinistra opgewekt. Jaloers keek hij naar Roos, die haar veer al boven de hoofden van de andere leerlingen liet zweven. Hij concentreerde zich weer op zijn eigen veer en riep vastbesloten:
‘Wingardium Leviosa!’
Zijn veer kwam langzaam los van de tafel en hij liet hem hoger en hoger zweven.
‘Goed gedaan, meneer Malfidus,’ hoorde hij professor Sinistra zeggen. Trots liet hij zijn veer weer naar beneden zakken. Hij keek hooghartig naar Marcus, die zijn veer nog steeds bewegingsloos op de tafel had liggen. Alleen had zijn voorheen witte veer, nu een mysterieuze zilveren gloed.
‘Hé, hoe deed je dat?’ vroeg hij nieuwsgierig.
Marcus haalde zijn schouders op. ‘Geen idee, maar het is wel mooi hè?’
Scorpius knikte. ‘Nu groen er nog bij,’ antwoordde hij grijnzend.
‘Goed idee!’ zei Marcus enthousiast, terwijl hij zijn aandacht weer op zijn veer richtte. Scorpius zag dat Zabini er ook eindelijk in slaagde om zijn nogal verfomfaaide veer de lucht in te krijgen.

Hoofdstuk 3

Vrolijk kerstmis!

Hij opende zijn ogen, het was vandaag eindelijk kerst! Hij sprong zo snel mogelijk zijn eigen vertrouwde bed uit en rende de trap af naar beneden. Hij opende de keukendeur en zag zijn cadeaus op de tafel liggen. Zonder te wachten op zijn ouders begon hij het eerste en grootste pakje open te maken. Hij scheurde het papier eraf en er werd een splinternieuwe bezem zichtbaar. Het donkere hout glansde en in de steel stond met sierlijke gouden letters de naam ‘Gouden Pijl’ gegraveerd. Hij streek voorzichtig met zijn hand over de blinkende bezemsteel. Hij kon niet wachten om hem te proberen, ook al wist hij dat de eerstejaars eigenlijk nog geen bezems in hun bezit mochten hebben. En hij wist zeker dat de oude bezems op Zweinstein niks waren vergeleken met een echte Gouden Pijl!
‘En wat vind je er van?’
Geschrokken keek Scorpius om, hij vroeg zich af waarom zijn vader hem altijd zo moest laten schrikken.
‘Hij is geweldig,’ zei Scorpius zacht, nog steeds onder de indruk van zijn nieuwe bezem.
‘Dank u wel!’
Draco glimlachte en Scorpius begon het tweede pakje open te maken. Aan het nette priegelige handschrift te zien, was het van Zabini. Het bleek een doos vol met chocokikkers en knalbonbons te zijn. En net toen hij aan het laatste pakje wou beginnen bonkte er iets tegen het raam aan. Hij keek verbaast op en zag een nogal slordige, besneeuwde, zwarte kerkuil op het venster zitten. Eerst dacht hij dat het Mercurius was, maar hij bedacht zich dat die nog op Zweinstein was. Zijn vader opende het raam en de uil vloog brutaal naar binnen. Hij landde op de tafel en begon bijdehand aan het pakje aan zijn poot te pulken. Scorpius maakte het pakje ongeduldig los, waarna de uil onhandig terug naar buiten vloog. Hij opende de aan hem geadresseerde brief die aan het pakje bevestigd zat en las hem snel door.

Ik hoop dat deze vervloekte uil het pakje op tijd heeft gebracht, anders sorry.
Nou ja, vrolijk kerstfeest! En ik zie je wel weer op Zweinstein.

Marcus Parck

Grijnzend maakte hij het pakketje open, dat een grote doos Smekkies in alle Smaken bevatte en een grote zilveren suikerveer. In het laatste pakje bevond zich een boek over Zwerkbal, dat hij al een tijd had willen hebben. Nieuwsgierig bladerde hij het door, er stonden prachtige foto’s en weetjes in. Hij bedankte zijn ouders opnieuw en bracht zijn cadeaus naar zijn kamer. Opnieuw bewonderde hij zijn Gouden Pijl en daarna staarde hij naar buiten. Niet het beste weer om zijn bezem te proberen: alles was bedekt met een dikke laag zuiver wit sneeuw en er dwarrelden nog steeds dikke sneeuwvlokken naar beneden.
[/selecteer]

[Btw; ik weet dat prof. Sinistra geen bezweringen geeft, het ging me gewoon even om de naam enzo]

Miss_Slytherin · Geplaatst: Wo Nov 28, 2007 20:43

Eindelijk een nieuw stukje:

SPOILERS!

[selecteer]
Buiten waren er een aantal dreuzelkinderen sneeuwballen aan het gooien. Hij vroeg zich af wat ze zo leuk vonden aan een sneeuwbalgevecht, als ze geen eens magie konden gebruiken. Maar ja, als je niet anders wist… Verder woonden er gelukkig niet veel dreuzels in de buurt, maar echt vrienden had hij hier ook niet. Zuchtend liet hij zich op zijn bed vallen, stiekem miste hij Zweinstein toch wel een beetje. Daar hoefde hij zich in ieder geval niet te vervelen en voelde hij zich nooit eenzaam. Maar over een paar dagen zou hij al weer terug gaan, dus lang hoefde hij niet meer te wachten. Hij pakte een chocokikker van de gigantische stapel en haalde hem uit het doosje. Lichtelijk benieuwd bekeek hij het verzamelkaartje dat erbij zat: Harry Potter. Het zou ook niet. Ongeïnteresseerd gooide hij het kaartje op zijn nachtkastje en at de chocokikker op.

‘Hé!’ riep Scorpius verontwaardigd, terwijl hij de sneeuw van zijn gewaad veegde. Marcus keek hem hooghartig aan, met zijn tweede sneeuwbal al in de aanslag. Scorpius pakte ook een hand vol sneeuw en maakte er een ronde bol van. Die door middel van een spreuk keihard op Marcus afzoefde. Marcus die net even niet oplette kreeg hem volop tegen zijn hoofd aan.
‘Au! Idioot!’ schreeuwde die geschrokken.
Scorpius grinnikte, ‘stel je niet zo aan! En je begon zelf trouwens!’ Hij ontweek een volgende sneeuwbal van Marcus en keek hem minachtend aan.
‘Hé, waar is Zabini eigenlijk?’ vervolgde hij.
‘Hoe moet ik dat weten?’ antwoordde Marcus schouderophalend. ‘Ik ga naar binnen als je het niet erg vindt, ik ben half bevroren.’
‘Ja, wacht op mij!’ riep Scorpius hem na. Ze liepen terug naar het kasteel en gingen naar binnen. Rillend van de kou liepen ze naar de leerlingenkamer. Al was het in de kerkers niet veel beter dan buiten.
‘Hé, kijk eens uit waar je loopt!’ riep Scorpius verontwaardigd toen er iemand tegen hem aan botste. Hij keek op en tot zijn verbazing was het Albus.
‘Potter? Wat doe jij hier?’ vroeg hij fel.
‘Net alsof jou dat iets aan gaat, Malfidus,’ antwoordde Albus hatelijk. Hij wierp hem een waarschuwende blik toe en passeerde hem. Scorpius keek hem verbaast na.
‘Wat moet hij hier nou?’
Marcus haalde ongeïnteresseerd zijn schouders op en mompelde het wachtwoord bij de verborgen doorgang. Die schoof langzaam open en ze gingen de overvolle leerlingenkamer binnen. Ze namen plaats in de fauteuils bij het haardvuur, dat lekker warm was.
‘gedoe, ik moet mijn huiswerk voor toverdranken ook nog maken,’ kreunde Marcus. Scorpius werd er ook weer aan herinnerd dat hij zijn huiswerk ook nog niet af had en morgen zouden de lessen alweer beginnen.
‘Ja, ik ook nog,’ antwoordde hij zuchtend.
‘Misschien kunnen we beter naar de bieb gaan?’ stelde Marcus voor.
Scorpius was in het hele schooljaar nog geen enkele keer in de bibliotheek geweest, op de een of andere manier had hij er een hekel aan.
‘Misschien,’ antwoordde hij aarzelend, maar toen Marcus nog wat doordramde besloot hij toch maar (tegen zijn zin in) om mee te gaan. Ze stonden op, haalden hun tassen en sjouwden door de gangen richting de bibliotheek. Daar aangekomen vonden ze al snel een aantal boeken die goed van past konden komen. Ze gingen aan een tafel zitten en schreven snel een opstel over het brouwen van Slinksap. Toen ze daarmee klaar waren verlieten ze de bibliotheek en gingen naar de Grote Zaal voor het avondmaal. Op de hal liepen ze Albus en Roos tegen het lijf en op de een of andere manier voelde Scorpius een vlaag van jaloezie toen Albus zijn arm om Roos heen sloeg. Hij probeerde hen te negeren en richtte zich op de afdelingstafel van Zwadderich.
‘Zabini is er ook weer,’ mompelde hij tegen Marcus.
‘Ja, ik vraag me af waar die is geweest,’ antwoordde Marcus nieuwsgierig terwijl hij naar Zabini toe liep en naast hem ging zitten. ‘Hé, waar ben jij geweest?’
Zabini keek op, ‘Zwerkbaltraining,’ antwoordde hij zelfvoldaan.
Marcus staarde hem ongelovig aan.
‘Zit jij al in het Zwerkbalteam? Maar je bent pas eerstejaars,’ zei Scorpius lichtelijk verontwaardigd en hij kon de jaloerse ondertoon in zijn stem moeilijk verbergen.
‘Wel… ze hadden een goede jager nodig,’ antwoordde Zabini hooghartig.
‘Aha,’ antwoordde Scorpius kortaf. Gepikeerd ging hij naast Marcus zitten. Zo goed was Zabini helemaal niet, misschien was hij zelfs nog wel beter. Hij besefte ineens dat hij eigenlijk helemaal geen honger had en stond weer op. Marcus keek hem verbaast aan.
‘Wa ga je doen?’ vroeg hij met volle mond.
‘Eindje lopen,’ antwoordde Scorpius schouderophalend. Hij draaide zich om en liep de Grote Zaal uit.

Verveelt sjokte hij door de gangen. De harnassen wierpen spookachtige schaduwen over de stenen vloer en leken soms zelfs te bewegen. Hij hoorde zacht gesnurk wat afkomstig was van de personen in de schilderijen die al sliepen. Buiten was het al donker, door de ramen ving hij een glimp op van de maan. Maar hij had nog geen zin om terug naar de leerlingenkamer te gaan, hij wilde gewoon even alleen zijn. Langzaam drong het tot hem door dat hij dit deel van het kasteel niet echt herkende. Alles leek nogal verouderd en verlaten, hij vroeg zich af waar hij was. Automatisch ging hij wat sneller lopen en besloot om toch maar eens terug te gaan naar de leerlingenkamer of de slaapzaal. Als hij nu betrapt werd had hij een probleem, dacht hij. Abrupt bleef hij staan toen hij in de rechterwand van de gang een oude houten deur zag. Er ging een koude rilling over zijn rug toen hij naar de vervallen deur keek. Misschien was het slimmer geweest om door te lopen maar hij wilde zo graag weten wat zich achter die deur bevond. Twijfelend staarde hij naar de zwarte deurknop, die glansde in het zwakke maanlicht. Uiteindelijk won zijn nieuwsgierigheid het van zijn angst en zelfverzekerd stapte op de deur af, voorzichtig legde hij zijn hand op de koude deurknop.
‘‘s Avonds door de gangen dwalen, meneer Malfidus?’
Hij maakte een sprongetje van schrik en liet direct de deurknop weer los. Langzaam draaide hij zich om en stond oog in oog met professor Serafinus, het afdelingshoofd van Griffoendor.
‘Ik was-’ begon hij, maar toen realiseerde hij zich dat hij geen goede verklaring kon geven om ’s avonds door de gangen de zwerven en hielt zijn mond maar.
‘Ik stel voor dat u nu naar uw slaapzaal gaat,’ vervolgde professor Serafinus. ‘Maar ik trek 10 punten van Zwadderich af omdat u nu in uw bed hoort te liggen!’
‘Je doet maar…’ mompelde Scorpius geërgerd.
‘Wat zei u?’
‘Niks.’
Hij draaide zich om en sjokte met tegenzin terug naar de slaapzaal. Hij ging er van uit dat hij de goede kant op liep want professor Serafinus riep hem tot zijn opluchting niet terug. En inderdaad was hij na ruim een kwartier lopen weer terug in de leerlingenkamer. Die bijna leeg was op enkele oudere leerlingen na. Tot zijn verbazing was het al bijna 10 uur en hij besloot maar naar bed te gaan, aangezien de vakantie morgen voorbij zou zijn.
[/selecteer]

Xx Miss_Slytherin Wink

Miss_Slytherin · Geplaatst: Do Nov 29, 2007 20:18

Nou een nieuw stukje! Maar om bepaalde redenen heb ik het ongeveer 3 / 4 jaar vooruit gespoeld, haha Razz

Maar ja, enjoy Cool

Groetjes,
Miss_Slytherin

Ps; Bedankt voor je pb LadyBird Wink

Reacties zijn altijd welkom Very Happy

En op m'n poll stemmen mag ook angel

Hoofdstuk 4

SPOILERS!

[selecteer]
3 jaar later

‘Ga eens aan de kant!’ snauwde Scorpius tegen een eerstejaars uit Huffelpuf. Die sprong angstig opzij en Scorpius haastte zich door de gangen op weg naar Transfiguratie. Waarom moest hij zich ook weer verslapen? Eindelijk kwam hij bij het lokaal aan en ruw duwde hij de deur open.
‘U bent te laat, meneer Malfidus,’ zei professor Serafinus koeltjes.
‘Ja, zover was ik zelf ook al,’ mopperde Scorpius geïrriteerd. Professor Serafinus hoorde hem niet, of ze reageerde gewoon niet. ‘Sorry, verslapen,’ voegde hij er een stuk beleefder aan toe. Vlug liep hij naar het lege tafeltje naast Marcus en ging zitten.
‘Bedankt dat je me wakker hebt gemaakt,’ siste hij chagrijnig.
‘Ik heb je nog geroepen!’ antwoordde Marcus verontwaardigd. Scorpius negeerde hem en richtte zijn aandacht op professor Serafinus, die vertelde dat ze een kever moesten laten verdwijnen door middel van een verdwijnspreuk. Ze kregen allemaal een grote donkerblauwe kever, die ze moesten laten verdwijnen. Dat was in ieder geval de bedoeling, alleen moest hij wel tien keer op de kever richten voordat hij hem ook echt raakte omdat hij als een bezetene over het tafelblad rende.
‘Petrificus Totalus!’
Tot zijn verbazing raakte zijn vloek de kever ook nog en hij bleef bewegingsloos op de tafel liggen.
‘De bedoeling was om uw kever te laten verdwijnen niet te verstenen, meneer Malfidus,’ zei professor Serafinus lichtelijk geïrriteerd.
‘Sorry, hij wilde niet stil blijven zitten, professor,’ antwoordde Scorpius nonchalant. Zabini grijnsde en Marcus die het allemaal niet mee kreeg riep opgewekt: ‘Het is me gelukt!’
Zabini keek hem afgunstig aan en Scorpius wendde zich ook tot Marcus.
‘Hij zit op je arm,’ antwoordde hij schamper.
‘Oh,’ antwoordde Marcus teleurgesteld, terwijl hij de kever weer op zijn tafel neerzette. ‘Dan heb ik hem in ieder geval naar mijn arm getoverd,’ voegde hij er opgewekt aan toe.
‘Nee, zo’n ding heeft vleugels,’ antwoordde Scorpius sarcastisch. Marcus wierp hem een chagrijnige blik toe en Scorpius kon het niet laten om te grijnzen.
‘Houd je kop,’ beet Marcus hem toe.
Scorpius concentreerde zich weer op zijn eigen kever die nog steeds roerloos op zijn rug lag.
‘Evanesco!’
De kever was verdwenen en Scorpius keek trots naar de plek waar zijn kever enkele seconden geleden nog gelegen had. ‘Gelukt!’ zei hij zelfvoldaan.
‘Mij ook!’ antwoordde Marcus opgetogen.
‘Er ligt nog een pootje,’ zei Scorpius achteloos.
‘Nou en!’ snauwde Marcus die kwaad begon te worden.
‘Nee, bij zo’n kevertje maakt het misschien niet uit, maar bij iets anders…’
‘Ik zou maar uit kijken,’ grijnsde Zabini terwijl hij naar Marcus knikte. Die blijkbaar moeite moest doen om Scorpius geen klap te verkopen. Scorpius haalde zijn schouders op, maar was blij toen het lesuur eindelijk voorbij was. Hij stond op en liep met Zabini het lokaal uit, Marcus die nog kwaad was, was al weg. Ze liepen naar de kassen voor hun volgende les: Kruidenkunde. Scorpius begon zich al te vervelen bij de gedachte eraan. Een heel uur gebrabbel van Lubbermans aanhoren over planten. Ze deden dan ook niet echt hun best om op tijd te komen en Zabini moest onderweg wel drie keer zijn veters weer vastknopen (zonder behulp van toverkracht). Zodat ze ruim een kwartier te laat bij de kassen aankwamen.
‘Sorry, dat we te laat zijn professor, maar we zagen onderweg een prachtige Fladderbladstruik, die we natuurlijk niet zomaar voorbij konden lopen!’ zei Scorpius grijnzend. Hij hoorde de Zwadderaars grinniken en Zabini moest moeite doen om niet in lachen uit te basten. ‘Hoe verzin je het,’ fluisterde hij.
Scorpius keek minachtend naar professor Lubbermans.
‘Als je hier alleen maar bent om de les te verzieken, flikker je maar op, Malfidus!’
Een meisje uit Griffoendor kwam nijdig op hem af lopen en Scorpius trok verbaast één wenkbrauw op.
‘Ah, Wemel. Moet jij je er ook weer mee bemoeien?’ vroeg hij schamper.
Roos keek hem woedend aan en even leek het alsof ze haar toverstok wilde pakken.
‘Malfidus en Zabini, jullie kunnen vertrekken! Ik wil spreek jullie na de les nog wel!’ zei Lubbermans bitter.
‘Oehhh…’ zei Zabini, die deed alsof hij bang werd. Scorpius grijnsde en ze liepen samen weer terug naar buiten. Vanuit zijn ooghoeken zag hij dat Roos hem furieus nakeek.
‘Nou dat was de kortste les die ik ooit hem gehad, geloof ik,’ grinnikte Zabini. Scorpius knikte instemmend. ‘Natuurlijk moest dat Wemel kreng zich er ook weer mee bemoeien.’
Zabini knikte, ‘ik had verwacht dat Potter zijn bek ook wel open zou trekken, maar daar is hij blijkbaar te schijterig voor.’
Scorpius grijnsde en ze liepen terug naar het kasteel. Boven het terrein zag hij een aantal uilen vliegen.
‘Hé, ik heb Mercurius ook al weken niet meer gezien,’ zei hij nadenkend.
‘Wie?’ vroeg Zabini.
‘M’n uil,’ antwoordde Scorpius.
‘O ja,’ zei Zabini afwezig. ‘Misschien is ze wel dood?’
‘Zou best eens kunnen,’ antwoordde Scorpius schouderophalend.
Ze liepen door de eikenhouten voordeuren naar binnen en gingen naar de leerlingenkamer. Bij de verborgen doorgang mompelde Zabini het wachtwoord en ongeduldig wachtten ze tot hij open schoof, maar tot hun verbazing gebeurde dat niet.
‘Sisseltong!’ herhaalde Scorpius duidelijk, maar weer gebeurde er niets. ‘Wat heeft dat ding?’ snauwde hij geïrriteerd.
‘Het wachtwoord is vast veranderd,’ mompelde Zabini.
‘Nou lekker is dat,’ antwoordde Scorpius geërgerd.
‘Hé Ancus, wat is het nieuwe wachtwoord?’ riep Zabini naar een andere Zwadderaar, die toevallig kwam aanlopen. Ancus kwam naar hen toe en Scorpius keek hem hoopvol aan.
‘Nou?’ vroeg hij ongeduldig.
‘Veritaserum,’ zei Ancus, de doorgang werd geopend en ze gingen naar binnen.
‘Bedankt,’ mompelde Zabini. Ancus knikte en klom de stenen trap op, richting de slaapzaal. Waarschijnlijk om iets op te halen. Scorpius en Zabini gooiden hun tassen op de grond en ploften op een luxe sofa neer.
‘Wat hebben we het volgende uur eigenlijk?’ vroeg Scorpius verveeld.
‘Eh… Toverdranken?’ antwoordde Zabini onzeker.
‘O ja, klopt,’ zei Scorpius, die een geeuw onderdrukte. ‘Wel… misschien is het slim om het huiswerk voor Geschiedenis van de Toverkunst ook eens te maken?’ vervolgde hij.
‘Ik loop namelijk gigantisch achter.’ Zabini knikte en opende zijn tas waar hij zijn boek, inkt, veer en een rol perkament uithaalde. Scorpius volgde zijn voorbeeld en opende zijn boek om de tekst door te lezen, maar op de een of andere manier drongen de woorden niet echt tot hem door. Zabini daarentegen begon al snel een heel verhaal te schrijven. Afwezig staarde Scorpius naar de muur, waar een grote slang van Zwadderich op afgebeeld was. Hij werd uit zijn overpeinzingen gehaald door Ancus die weer de trap af kwam en even later ook de leerlingenkamer weer verliet.
Zabini stond even later ook op en mompelde: ‘Toverdranken begint zo.’
‘O ja, oké,’ mompelde Scorpius terug. Hij stopte zijn boek en lege stuk perkament terug in zijn tas en ze stonden op om naar het Toverdrankenlokaal te lopen, wat gelukkig niet ver weg was.
[/selecteer]

Miss_Slytherin · Geplaatst: Vr Nov 30, 2007 21:05

Eén wat langer stukje Smile

SPOILERS!

[selecteer]
‘Hé idioot, kijk uit waar je die beuker heen slaat!’ vloekte Scorpius kwaad tegen één van de drijvers van Zwadderich. ‘We zitten in het zelfde team, weet je nog? Sla maar iemand van Griffoendor van zijn bezem af!’
‘Malfidus, loop niet iedereen af te zeiken en zoek die vervloekte Snaai!’ schreeuwde Totelaer, de aanvoerder van het Zwerbalteam.
Scorpius wierp hem een waarschuwende blik toe, hij zocht zelf wel uit wat hij wel en niet deed! Maar hij gehoorzaamde Totelaer toch maar en ging wat hoger vliegen zodat hij een beter overzicht over het veld zou hebben. Geagiteerd probeerde hij een glimp van het bliksemsnelle gouden balletje op te vangen, maar die was nergens te bekennen. Aan de andere kant van het veld vloog Potter, de zoeker van Griffoendor, nauwlettend boven de tribunes.
'Griffoendor is in Slurkbezit en… Abeel scoort! Het is 30 – 20 voor Griffoendor!’
Er rees een luid gejuich op vanaf de tribune van Griffoendor en Scorpius zuchtte geïrriteerd. Hij moest die snaai vinden, anders konden ze het wel vergeten om te winnen.
Hij cirkelde ongeduldig boven het veld en opeens zag hij iets glimmen vlak boven de grond. Hij vloog wat naar beneden maar kwam tot de conclusie dat het gewoon een glasscherf was dat in het gras lag en het zonlicht weerkaatste. Gefrustreerd begon hij de rest van het veld af te zoeken. Plotseling zag hij dat Potter onverwacht een duikvlucht inzette. Zonder er verder bij na te denken volgde hij zijn voorbeeld en bij één van de doelpalen van Zwadderich zag hij het glanzende gouden balletje, de Gouden Snaai! Hij zette zich schrap en zag de snaai steeds dichter bijkomen. Zijn hart bonkte in zijn borstkas en hij strekte zijn arm uit, reikend naar de snaai. Net toen hij zijn vingers om het tegenstribbelde balletje wilde sluiten, maakte die een onverwachte bocht en Potter die naast hem vloog strekte vliegensvlug zijn hand uit en wist de Snaai op het nippertje te grijpen.
'James Potter heeft de snaai bemachtigd, Griffoendor wint!’
Scorpius merkte nu pas dat hij nog maar een paar meter van de doelpaal verwijderd was. Geschrokken probeerde hij hem te ontwijken, maar hij schaafde alsnog langs de zijkant van de metalen paal en verloor zijn evenwicht, waardoor hij de laatste paar meters naar beneden tuimelde en op zijn rug in het zand belandde. De Griffoendors juichten en schreeuwen nog steeds van blijdschap en hadden waarschijnlijk niets gemerkt. Hij bleef roerloos in het zand liggen, ze hadden verloren! En hij was nog maar een paar centimeter van de Snaai verwijderd geweest.
‘Alles oké, Malfidus?’ hoorde hij Potter vragen, die naar hem toe liep. De gouden snaai vastgeklemd in zijn rechterhand.
‘Kan niet beter…’ antwoordde Scorpius met op elkaar geklemde kaken. Hij probeerde overeind te krabbelen, maar zakte net zo snel weer neer toen er een stekende pijn door zijn been heen schoot.
‘Oh geweldig,’ vervolgde hij sarcastisch.
Zabini en Totelaer kwamen ook naar hem toe lopen en hielpen hem overeind.
‘Ziekenzaal dus…’ mompelde Totelaer. Zabini knikte en ze ondersteunden hem terwijl ze van het Zwerbalveld af liepen. De rest van de weg zeiden Zabini en Totelaer niets meer. Ze waren ook razend omdat ze verloren hadden. Scorpius voelde zich nog ellendiger, het kwam tenslotte door hem. Nou ja, dat was niet helemaal waar eigenlijk kwam het door die vreselijke Potter en door die vervloekte Snaai. Hij balde woedend zijn vuisten en had niet eens gemerkt dat ze al bij de deur van de ziekenzaal stonden. Ze gingen naar binnen waar madame Pleister hem direct kwam helpen. Zabini en Totelaer brachten hem naar een van de bedden en verlieten de ziekenzaal even later weer.
‘Dus wat scheelt eraan?’ vroeg madame Pleister lichtelijk bezorgt.
Scorpius vond dat een nogal onzinnige vraag ze kon zelf toch ook wel zien dat hij last van zijn rechterbeen had.
‘Wat denkt u zelf?’ vroeg hij geërgerd.
‘U heeft last van uw been?’ zei madame Pleister koeltjes.
‘Ja, waarom vraagt u het dan?’ antwoordde Scorpius nijdig.
Madame Pleister negeerde hem mompelde iets al: ‘Hij is niet gebroken dus…’
‘Hoe weet u dat nou?’ onderbrak Scorpius haar.
‘Anders was u hier vast niet lopend gekomen.’
‘Ik hinkte,’ antwoordde Scorpius schamper. ‘En Zabini en Totelaer hebben me ondersteund.’
‘Ik heb al honderden van die soort gevallen gehad, dus geloof me nou maar,’ bitste madame Pleister. ‘Nou drink dit op en je blijft sowieso tot morgen hier!’ Ze gaf hem een drankje dat Scorpius met tegenzin opdronk. Het smaakte niet bepaald lekker, maar hij hielt zijn mond. Madame Pleister knikte goedkeurend en pakte het lege glas weer van hem aan, waarna ze terug naar haar kantoortje liep. Hij vroeg zich af wat hij hier de hele dag moest doen. Hij lag er nog maar een paar minuten en hij verveelde zich nu al. Nadenkend staarde hij naar het witte plafond, als hij terug dacht aan de wedstrijd voelde hij gelijk de woede weer opkomen. Je kunt er niets meer aan doen, je hebt nou eenmaal verloren dus accepteer dat nou maar, sprak hij zichzelf hardnekkig toe. Hij vroeg zich af of zijn bezem nog heel was, daar had hij niet meer naar gekeken. En hij had hem niet eens mee genomen. Gelukkig ging even later de deur van de ziekenzaal open en kwam Marcus binnen.
‘Oh hé,’ begroette Scorpius hem niet erg enthousiast.
‘Hoe is het?’ vroeg Marcus.
‘Het gaat wel,’ antwoordde Scorpius kortaf. ‘Maar hoe is het met mijn bezem?’ voegde hij er snel aan toe.
‘Wel… de zijkant van de steel was licht beschadigd,’ begon Marcus langzaam. Scorpius slaakte een gefrustreerde zucht. ‘Maar maak je niet druk, hij is wel te repareren,’ zei Marcus snel. Al vond Scorpius het niet al te overtuigend klinken.
‘Weet je dat zeker?’ vroeg hij.
Marcus knikte.
‘Oké,’ antwoordde Scorpius, iets zekerder over het antwoord.
Marcus grijnsde en gaf hem een mega grote zak snoep.
‘Ik dacht dat je je hier wel dood zou vervelen, dus nu heb je in ieder geval wat te doen,’ zei hij opgewekt.
‘Bedankt,’ zei Scorpius terwijl hij zwakjes glimlachte.
Op dat moment kwam madame Pleister haar kantoortje weer uit en eiste dat Marcus over vijf minuten weg zou gaan.
‘Meneer Malfidus heeft zijn rust hard nodig!’ zei ze pinnig.
‘Wat! Rust? Ik ben helemaal niet moe!’ protesteerde Scorpius verontwaardigd. ‘Ik verveel me alleen maar dood hier!’
Madame Pleister ging er niet op in en keek Marcus waarschuwend aan.
‘Sorry,’ mompelde die. ‘Ik ga maar terug naar de leerlingenkamer dan,’ zei hij tegen Scorpius. ‘Je hoeft maar tot morgen te blijven, dat overleef je wel.’
‘Ik hoop het,’ antwoordde Scorpius zuchtend.
‘Tuurlijk wel, stel je niet zo aan!’ zei Marcus, terwijl hij de ziekenzaal verliet en de deur achter zich dicht trok. Onwillekeurig moest Scorpius grijnzen, al die keren dat hij beweerd had dat Marcus zich aanstelde. Hij staarde weer afwezig naar het plafond en even later viel hij toch in slaap, al was dat meer uit verveling dan uit vermoeidheid.
[/selecteer]

Groetjes,
Miss Slytherin

Miss_Slytherin · Geplaatst: Za Dec 01, 2007 12:13

Ik heb het laatste stukje van de vorige post hier ff gepost (was hoofdstuk 5 even vergeten -_-')

Hoofdstuk 5

SPOILERS!

[selecteer]
Ziekenzaal

Abrupt schrok hij wakker en ging onhandig overeind zitten. Waar was hij? Hij keek om zich heen maar zag nauwelijks wat, het was pikdonker. Ineens herinnerde hij zich weer dat hij op de ziekenzaal lag. Hij rekte zich uit en zag dat het pas vijf uur was, hij vroeg zich af waar hij wakker van was geworden. Plots hoorde hij zacht getik op het raam en twee grote groene ogen keken hem brutaal aan. Die ogen herkende hij uit duizenden, er was geen enkele uil die hem zo brutaal en arrogant aan kon kijken. Hij stapte uit bed en strompelde naar het raam om zijn pikzwarte uil binnen te laten, lichtelijk opgelucht dat hem toch niets overkomen was. Mercurius vloog geruisloos naar binnen en landde op de rand van zijn bed. Scorpius zag nu pas dat hij een brief aan zijn poot had. Hij hinkte onhandig terug naar zijn bed en wilde de brief snel los maken, maar onverwacht beet Mercurius hem in zijn hand en Scorpius trok hem geschrokken terug.
‘Hé, wat doe je?’ riep hij verontwaardigd terwijl hij over zijn pijnlijke hand wreef. Mercurius verroerde zich niet en keek hem fel aan.
‘Oké, dat heb ik verdiend,’ gaf hij langzaam toe. ‘Het spijt me dat ik je de laatste tijd geen aandacht meer heb gegeven.’
Hij aaide Mercurius even over zijn kop en probeerde opnieuw op de brief los te maken, wat hij tot zijn verbazing ook nog toe liet. Hij scheurde de brief open en haalde er een stuk perkament uit. Aan het handschrift zag hij dat het van zijn moeder was en hij had al zo’n idee dat hij wist waar het over zou gaan.

Beste Scorpius,

We hebben gehoord wat er is gebeurd met de Zwerkbalwedstrijd. En natuurlijk konden we wel raden dat de zoon van de ‘beroemde’ Harry Potter er iets mee te maken zou hebben. Maar wat belangrijker is: hoe is het nu met je been? En voel je je verder wel goed? Je weet dat je altijd naar huis kunt komen als ze je op Zweinstein niet goed behandelen. We kunnen je dan gewoon weer terug brengen, als je weer beter bent.
Je vader zal onmiddellijk maatregelen nemen en we laten het hier zeker niet bij zitten. Je had wel dood kunnen zijn! En lieverd maak je geen zorgen over je bezem, je krijgt wel een nieuwe van ons toe gestuurd!

Je moeder

Typisch een brief van zijn moeder, altijd overbezorgd. Hij pakte inkt en een veer en krabbelde snel een briefje terug.

Beste moeder en vader,

Ja, het was inderdaad wel een beetje Potters schuld. Mijn been doet nog steeds pijn, maar het gaat al wat beter. Verder voel ik me wel goed en ik blijf gewoon hier op Zweinstein. Zo snel ben ik ook weer niet dood hoor en Marcus zei dat mijn bezem nog wel gerepareerd kon worden.

Scorpius

Hij gaf de brief weer aan Mercurius, die hem stevig tussen zijn snavel klemde.
‘Goed vasthouden hè?’ mompelde hij tegen de uil. ‘Breng hem maar naar huis.’
Hij bracht de uil naar het raam en opende dat voorzichtig. Mercurius spreidde zijn vleugels en vloog terug de duisternis in. Scorpius keek hem even na en sloot toen het raam weer. Hij liep langzaam terug naar zijn bed en kroop weer onder de warme dekens. Hij probeerde nog wat te slapen, maar hij was inmiddels klaar wakker. Ongeduldig wachtte hij tot het licht werd buiten, aan de horizon verschenen de eerste zonnestralen al. Hij vroeg zich af wanneer hij hier weg mocht. Zijn been deed dan nog wel pijn, maar hij was niet van plan hier nog een minuut langer te blijven dan nodig was. Zabini zou nog wel kwaad op hem zijn en hij hoopte dat Totelaer hem niet uit het Zwerkbalteam zou schoppen. Nou ja, dat zou ook wel weer mee vallen, een betere zoeker zouden ze toch niet krijgen. Hij herinnerde zich dat Lubbermans hen ook nog steeds moest spreken, maar hij was niet van plan om bij hem na te komen, strafregels te schrijven of wat dan ook. De tijd tikte langzaam voorbij en tegen een uur of 7 kwam madame Pleister weer met het verschrikkelijke drankje aanzetten. Hij dronk het met een vies gezicht op. Gelukkig kreeg hij ook een ontbijt, zodat hij zijn glas pompoensap er gelijk achteraan kon opdrinken.
‘En wanneer mag ik weg?’ vroeg hij ongeduldig.
‘Als je weer normaal kunt lopen,’ antwoordde madame Pleister kortaf.
‘Ik kan normaal lopen,’ antwoordde Scorpius. ‘Kijk maar!’
Hij sprong uit bed en liep een stukje door de ziekenzaal. Hij deed zo goed mogelijk zijn best om de pijn te negeren en zijn gezicht niet te vertrekken. Blijkbaar lukte dat hem want madame Pleister zei dat hij vanmiddag wel weg mocht. Opgewekt ging hij weer op bed liggen en wachtte tot de ochtend voorbij was. Tegen half 12 hoorde hij opnieuw getik tegen de ruit en hij zag mercurius weer op het venster zitten. Hij had geen brief maar wilde blijkbaar alleen even laten weten dat hij weer terug was, want toen hij het raam open wilde doen vloog hij weer weg richting de Uilenvleugel. Hij had zelf ook geen zin om langer te wachten en besloot weg te gaan uit de verschrikkelijk saaie ziekenzaal. Hij liep stilletjes naar de deur en opende hem.
‘Waar gaat u heen?’
Hij zuchtte en draaide zich weer om, madame Pleister keek hem streng aan.
‘Weg, ik ben beter en heb het wel gezien hier,’ antwoordde Scorpius. ‘Dus bedankt voor de goede zorgen en tot ziens!’ Hij glipte de gang op en voor madame Pleister iets kon zeggen had hij de deur al achter zich dicht getrokken.
‘Nou eindelijk vrij,’ mompelde hij tegen zichzelf, alsof hij een maand in Azkaban opgesloten had gezeten. Hij liep de gang uit en natuurlijk moest hij om de hoek Roos tegen het lijf lopen. Tot zijn verbazing was ze alleen…
‘Al weer beter, Malfidus?’ vroeg ze koeltjes.
Hij haalde zijn schouders op: ‘Nou ja beter? Ik had gewoon geen zin meer om op die vervloekte ziekenzaal te liggen.’
‘Aha,’ antwoordde Roos ongeïnteresseerd.
‘Waar zijn de twee Potters trouwens?’ vervolgde Scorpius sarcastisch.
‘Wat gaat jou dat aan?’ beet Roos hem toe. ‘En trouwens in kan best zonder hun!’
‘Oh ja?’ antwoordde Scorpius schamper.
‘Ja!’ antwoordde ze bits. ‘En dat moet jij zeggen trouwens, Zabini en Parck lopen als slaafjes achter je aan.’
‘Wel… Dan zie jij blijkbaar dingen die ik niet zie, Wemel,’ beet hij haar toe, terwijl hij zoekend om zich heen keek.
‘Ha ha,’ antwoordde Roos toonloos, ze draaide zich om een beende geïrriteerd weg.
‘Je maak maar dat je weg komt,’ mompelde Scorpius, meer tegen zichzelf dan tegen Roos. Hij strompelde de wenteltrap af, wat nog moeilijker ging dan normaal lopen en was bij toen hij eindelijk in de kerkers was.
‘Veritaserum,’ mompelde hij bij de muur en de doorgang opende zich langzaam. Hij stapte de leerlingenkamer binnen en werd begroet door Marcus, die bij de haard met Zabini en Ancus zat te praten.
[/selecteer]

Reacties / pb's zijn welkom

Miss_Slytherin · Geplaatst: Za Dec 01, 2007 20:26

SPOILERS!

[selecteer]
‘Weer beter?’ vroeg Zabini kortaf.
‘Bijna,’ antwoordde Scorpius toonloos.
Hij ging niet bij hen zitten, maar klom met moeite de trap op naar de slaapzaal. Hij pakte schone kleren en een handdoek en besloot eens een ontspannend bad te nemen. Dat kon hij wel gebruiken naar al dat gedoe... Hij liep naar de badkamer die de klassenoudsten van Zwadderich meestal gebruikten, daar had Ancus hem eens over vertelt. Bij de ingang mompelde hij het wachtwoord, opende de deur en ging naar binnen. De deur viel langzaam achter hem dicht en hij bewonderde de gigantische badkamer. Het was ongelofelijk mooi ingericht. De marmeren vloer glansde en het bad had makkelijk voor een groot zwembad door kunnen gaan. Aan de wand bevonden zich honderden kranen in de vorm van slangen. Ze hadden allemaal een andere inhoud en hij draaide er geamuseerd zoveel mogelijk open. Het bad was verbazingwekkend snel gevuld en hij kleedde zich vlug uit. Langzaam liet hij zich in het warme water zakken en genoot van de rust en ontspanning. Het schuim leek alle kleuren van de regenboog te hebben en gigantische blauw gekleurde bellen zweefden boven het wateroppervlak. Hij leunde relaxed tegen de rand van het bad en sloot zijn ogen. Voor het eerst voelde hij de stekende pijn in zijn been niet meer en hij hoopte dat het snel helemaal zou genezen. Na ruim een halfuur klom hij met tegenzin uit het warme water, want het avondmaal zou zo beginnen en hij rammelde van de honger. Vlug droogde hij zich af en kleedde zich aan, daarna verliet hij de badkamer. Vervolgens liep hij richting de Grote Zaal, die al vol stond met allerlei overheerlijk eten. Hij ging aan de afdelingstafel zitten en begon hongerig zijn bord vol te scheppen, die hij bijna net zo snel weer leeg had.
‘Wat een rare tijd voor de post…’ hoorde hij een leerling verrast mompelden.
Hij keek omhoog en zag een gigantische bruine uil de Grote Zaal binnen vliegen. Aan zijn poot droeg hij een merkwaardig langwerpig pak. De uil vloog recht op hem af en landde midden op de tafel zodat hij verscheidene borden en schalen op de grond gooide. Een aantal leerlingen keken hem nogal kwaad aan. Scorpius herkende het beest nu pas: het was de grote oehoe van zijn vader, Ninox. Hij keek Scorpius afwachtend aan terwijl die de uil bevrijdde van zijn last. Ninox kraste dankbaar en spreidde zijn gigantisch vleugels weer, waardoor een paar eerstejaars bijna achterover vielen. Hij vloog geruisloos door een luik terug de buitenlucht in. Scorpius begon het ongeduldig het papier van zijn pakje af te scheuren, ook al hij wist al wat het moest zijn. Toen het laatste stuk papier verwijderd was, wist hij dat hij gelijk had. Er lag een gloednieuwe bezem op de tafel.
De beste en nieuwste versie van de Nimbus! Een groot deel van de Zwadderaars keek hem jaloers aan en het viel Scorpius nu pas op dat er ook nog een brief bij lag. Hij scheurde hem hardhandig open en las hem snel door.

Beste Scorpius,

Je vader en ik vonden dat je deze bezem wel verdiend had, aangezien de oude beschadigd is en je hem al 3 jaar hebt. Zorg ervoor dat je de volgende wedstrijden wint, zodat jullie aan het einde van het jaar de Zwerbalcup hebben. Heel veel succes met je nieuwe bezem!

Je ouders

Scorpius vouwde de brief dubbel en bekeek zijn bezem opnieuw. De steel was van zwart glanzend hout en de twijgjes aan de onderkant waren perfect recht en werden bij elkaar gehouden door een mooie zilveren ring. Op de perfect gevormde steel stond met sierlijke bijpassende letters ‘Nimbus 2500’. Scorpius hoorde een aantal leerlingen onder de indruk met elkaar fluisteren.
‘Wauw, een echte Nimbus 2500!’
‘Ik wou dat ik zo een had!’
‘Wat een verwaand kind zeg,’ zei een klein jongetje van Ravenklauw, die de bezem ook opgemerkt had.
‘Ja, jij moet het zeker nog met een Vallende Ster doen?’ beet Scorpius hem toe. Het jongentje beet verontwaardigd op zijn lip, hij moest blijkbaar zijn best doen om niet in huilen uit te barsten.
‘Durf je wel tegen een eerstejaars?’ snauwde iemand.
Scorpius keek recht in de ogen van Roos Wemel.
‘Oh, jij weer…’ antwoordde hij toonloos.
Roos keek hem fel aan en als hij niet beter wist zou hij bang van haar worden.
‘Laat hem toch lekker Roos, hij is het niet waard.’
James Potter kwam ook aanlopen en zijn oog viel direct op de splinternieuwe Nimbus 2500.
‘Mooi hè, Potter?’ spotte Scorpius. ‘Daar kan jij niet tegenop met je oude Vuurflitsje, deze is véél sneller en vliegt nóg beter.’
‘Dat zullen we nog wel eens zien, Malfidus,’ antwoordde James koeltjes. ‘Misschien kun je het dan beter bij je Gouden Ster houden, want als je met deze tegen een doelpaal aanvliegt komt het nog harder aan.’
De Griffoendors lachten en een aantal Zwadderaars keken hen woedend aan.
Nou dat betekende dat ze in ieder geval nog aan zijn kant stonden, dacht Scorpius opgelucht.
‘Wel, we zullen zien wie er dit jaar de Zwerkbalcup wint,’ antwoordde hij kil.
‘Zwadderich in ieder geval niet,’ beet Roos hem toe en Scorpius wendde zich weer tot haar. ‘Dan zou Zwadderich alle andere wedstrijden moeten winnen, wat jullie toch niet lukt,’ vervolgde ze.
‘Oh, denk je niet, Wemel?’ vroeg Scorpius sarcastisch.
‘Dat weet ik zeker,’ antwoordde ze zelfverzekerd. Scorpius grijnsde gemeen, pakte zijn bezem van de afdelingstafel en liep weg.
‘Daar komen we aan het eind van het jaar wel op terug!’ riep hij haar nog toe.
Hij liep naar de slaapzaal om zijn bezem op de bergen en krabbelde haastig een briefje waarin hij zijn ouders bedankte voor zijn cadeau. Daarna ging hij naar de Uilenvleugel om Mercurius op te zoeken. Het was tot zijn ergernis wel een heel eind lopen wat de pijn er niet minder op maakte. En toen hij er eindelijk was bleek Mercurius er ook nog eens niet te zijn. Ongeduldig wachtte hij af en net toen hij de brief aan de poot van een kerkuil van de school wilde binden, kwam Mercurius door het openraam naar binnen vliegen. Hij landde naast de kerkuil en trok de brief brutaal uit Scorpius’ handen.
‘Oké, als jij het zo graag wil doen,’ mompelde die verbaast.
Mercurius draaide zich om en vloog weer door het tochtige raam naar buiten. Scorpius verliet de Uilenvleugel en nam rustig de tijd om terug te lopen naar de leerlingenkamer.
‘Scorpius, wacht even!’
Scorpius bleef ongeduldig staan.
‘Wat wil je?’ vroeg hij fel. ‘Oh jij bent het maar,’ vervolgde hij toen Marcus hem inhaalde.
‘Waar kom jij vandaan?’ vroeg die lichtelijk verbaast.
‘Uilenvleugel,’ antwoordde Scorpius. ‘Jij dan?’
‘Bieb…’ antwoordde Marcus zuchtend. ‘Ik heb eindelijk al mijn huiswerk af!’
‘Gefeliciteerd,’ gromde Scorpius.
Marcus deed niet de moeite om daar op in te gaan en ze liepen zwijgend terug naar de leerlingenkamer.
[/selecteer]

xxx,
Miss Slytherin

Miss_Slytherin · Geplaatst: Zo Dec 02, 2007 17:51

Hoofdstuk 6

SPOILERS!

[selecteer]
Een vreemde droom

Scorpius liet zich moe op zijn hemelbed vallen en wierp een laatste blik op zijn nieuwe bezem, voor hij zijn ogen sloot. Hij zakte weg in een diepe, maar onrustige slaap.

Hij liep door de door fakkels verlichtte gangen van Zweinstein en keek schichtig om zich heen. Hij wist zeker dat hij zonet voetstappen had gehoord en het was al half 10 geweest, dus hij mocht eigenlijk niet meer op de gangen ronddwalen…
Scorpius versnelde zijn pas en liep de hoek om, toen plots iemand tegen hem op knalde.
‘Kijk uit waar je loopt!’ snauwde hij kwaad.
‘Kijk zelf uit!’ bitste een meisjesstem terug.
Tot zijn ergernis was hij tegen Roos Wemel aangelopen en ze keek hem kwaad aan.
‘Sorry…’ mompelde hij aarzelend. Sorry? Waarom bood hij in Merlijnsnaam zijn excuses aan? Het was tenslotte haar eigen schuld…
Roos leek ook even uit het veld geslagen te zijn en mompelde ontzet: ‘Oh… oké, het geeft niet.’
Scorpius keek haar afwachtend aan, het viel hem op dat Wemel eigenlijk best wel knap was met haar golvende kastanjebruine haar dat altijd een mooie rode glans leek te hebben en haar sprekende lichtbruine ogen, waarin het licht van de fakkels weerspiegeld werd. Langzaam boog hij naar haar toe en haar lippen raakten de zijne bijna…

‘Scorpius, SCORPIUS!’
Hij vloog geschrokken overeind en keek verdwaast om zich heen.
‘We zijn bijna te laat!’ riep Marcus, terwijl hij zich razendsnel aankleedde.
‘Wat?’ antwoordde Scorpius slaapdronken. De droom spookte nog door zijn hoofd en hij staarde glazig voor zich uit.
‘Ik bedoel dat Waarzeggerij over 10 minuten begint!’ snauwde Marcus. ‘Nou schiet op en kleed je aan!’
Scorpius deed wat hem gezegd werd en enkele minuten later stormden ze door de gangen, op weg naar lokaal 11 waar Waarzeggerij werd gegeven. Tot zijn verbazing waren ze ook nog redelijk op tijd. Vlug gingen ze het lokaal binnen, dat verbazingwekkend veel weg had van het Verboden Bos: de grond was bedekt met een dikke laag mos en er stonden een aantal bomen en struiken. De donkere lucht was versierd met honderden fonkelende sterren en je hoorde zelfs krekels tjirpen.
‘Goedemorgen,’ begroette een gevlekte Centaur hen, zijn fel blauwe ogen keken hen enigszins kil aan. Scorpius knikte stijfjes, hij mocht Firenze niet echt. En wie haalt het nou in zijn hoofd om een Centaur Waarzeggerij te laten geven?
Met tegenzin namen Marcus en hij plaats bij de andere leerlingen op de zachte bosgrond. Hij onderdrukte een geeuw; van deze omgeving werd hij niet veel wakkerder, vooral omdat het nog steeds nacht leek te zijn. En Waarzeggerij was ook niet het leukste vak wat hij kon verzinnen, meestal snapte hij er niet veel van. Hoe kan iemand de toekomst nou aflezen door naar de hemel te kijken en dat soort onzin…
Even later dwaalden zijn gedachten weer af naar de droom. Hij snapte het niet…
Hij was helemaal niet verliefd op Roos, of beter gezegd: hij kon haar niet uitstaan en dat was wederzijds. Maar toch was hij enigszins chagrijnig, omdat Marcus hem wakker had gemaakt, ook al wist hij dat hij hem ook niets kwalijk kon nemen.
Firenze haalde hem onverwachts uit zijn overpeinzingen door de les te beginnen.

Eindelijk ging de bel en ze stonden op. Scorpius rekte zich uit en stapte het lokaal uit, gevolgd door Marcus. Het was een raar gevoel om zomaar vanuit het Verboden Bos, weer op de kale gang te staan.
‘Wat hebben we nu?’ vroeg Scorpius loom.
‘Weet ik veel,’ antwoordde Marcus gapend. ‘Laten we de rest maar gewoon volgen…’
Scorpius knikte en ze sjokten achter de andere Zwadderaars aan. Waarschijnlijk hadden ze Transfiguratie, want ze kwamen ergens op de tweede verdieping uit.
‘Transfiguratie dus…’ mompelde Marcus zuchtend. Scorpius knikte. Zoals gewoonlijk hadden ze Transfiguratie met de Griffoendors.
‘Kom binnen,’ commandeerde Serafinus hen.
Ze slenterden het simpele lokaal binnen en gingen aan hen gebruikelijke tafeltjes zitten.
‘Goedemorgen,’ zei Serafinus en een paar leerlingen mompelden niet erg enthousiast ‘goedemorgen’ terug. We gaan deze les verder met de verdwijnspreuken. -Marcus slaagde een diepe zucht- Vorige keer is het de meeste leerlingen wel gelukt om hen kever te laten verdwijnen en vandaag gaan we verder met iets van een wat groter formaat, om precies te zijn muizen.’
Roos’ hand schoot omhoog en Serafinus keek haar vragend aan.
‘Nu al een vraag, mevrouw Wemel?’
‘Nou… ja, normaal moeten we toch pas muizen kunnen laten verdwijnen in het vijfdejaar, professor?’ vroeg Roos voorzichtig. ‘Niet dat ik het te moeilijk vindt…’ voegde ze er snel aan toe.
‘Dat klopt,’ antwoordde Serafinus. ‘Maar omdat het een redelijk moeilijk onderwerp is voor de meeste leerlingen, hebben we besloten er wat eerder mee te beginnen. Zodat het examen wat minder moeilijk zou worden.’
‘Oké,’ knikte Roos.
‘Verder nog vragen?’ vroeg Serafinus terwijl ze haar blik door de klas liet gaan. ‘Niet? Oké, dan gaan we verder. Iedereen krijgt één muis en probeert die te laten verdwijnen door middel van de verdwijnspreuk: Evanesco. Ik verwacht niet dat het direct lukt, maar ik verwacht wel dat iedereen zijn best doet!’ zei ze streng. ‘En meneer Malfidus, het is niet de bedoeling om uw muis te verstenen.’
Een aantal Griffoendors grijnsden en Scorpius keek op.
‘Oké, als het niet van die hyperactieve beesten zijn als die kevers, dan zal ik me proberen in te houden,’ antwoordde hij sarcastisch. Nu was het aan de Zwadderaars om te lachen en Serafinus keek hen waarschuwend aan.
‘Nou, pak allemaal een muis en succes!’ zei ze kortaf.
Scorpius stond op en liep naar Serafinus’ bureau om een muis te halen. Hij pakte de enige witte, maar hij liet hem bijna vallen toen het beest agressief zijn tanden in zijn vinger zette.
‘Hé, hij beet me!’ riep hij verontwaardigd, terwijl hij naar zijn bloedende vinger keek. Marcus moest moeite doen om niet te lachen en Scorpius mompelde geïrriteerd: ‘Houd je kop toch.’
‘Nou, kun je zelfs nog geen muis aan, Malfidus?’ vroeg Roos spottend.
Voor Scorpius iets kon zeggen, snauwde Zabini: ‘Jij bent zeker wel gewend aan die beesten, Wemel? Bij jullie in huis zal het wel niet zo schoon zijn…’ gemeen grijnzend keek hij haar aan en Scorpius wierp hem een waarschuwende blik toe. Zabini trok verbaast één wenkbrauw op en liep vervolgens terug naar zijn tafel. Scorpius volgde zijn voorbeeld nadat hij Roos en Albus een minachtende blik had toegeworpen.
‘Wat had dat te betekenen?’ snauwde Zabini toen Scorpius langs zijn tafel liep.
‘Wat had wat te betekenen?’ vroeg die verbaast, ook al wist hij precies waar Zabini op doelde.
‘Nou, het leek nogal of je opkwam voor dat betwetertje…’ zei Zabini koeltjes.
Scorpius keek hem aan alsof hij compleet gestoord was, ‘ja, droom maar lekker verder,’ vervolgde hij schamper terwijl hij naar zijn eigen plek toe liep. Zabini keek hem nijdig na en Scorpius zette ruw zijn bijna geplette muis op zijn eigen tafel naast Marcus.
‘Soms haat ik hem écht!’ mompelde Scorpius woedend.
‘Wie?’ antwoordde Marcus fronsend.
‘Zabini natuurlijk,’ snauwde Scorpius furieus. Hij pakte zijn toverstok en Marcus deinsde geschrokken een stukje achteruit.
‘Wel… je kunt hem inderdaad vervloeken maar-’
‘Dat was ik niet van plan, maar goed idee trouwens,’ snauwde Scorpius. ‘Alleen lijkt het me niet zo slim om dat midden in de klas te doen…’
Hij richtte zijn toverstok op zijn halfbewusteloze muis en riep: ‘Evanesco!’
Tot zijn verbazing verdween de muis ook nog, blijkbaar werkte het beter als hij kwaad was…
[/selecteer]

Nou dat was het nieuwe stukje...

xxx,
Miss Slytherin

Miss_Slytherin · Geplaatst: Ma Dec 03, 2007 21:51

SPOILERS!

[selecteer]
‘Meneer Malfidus is het al gelukt!’ zei Serafinus opgewekt. Roos wierp hem een afgunstige blik toe en Scorpius keek zelfvoldaan terug.
‘Hoe doe je dat toch?’ mompelde Marcus. Hij concentreerde zich zo goed mogelijk maar zijn muis zat nog steeds op het tafelblad.
‘Misschien moet je me eerst boos maken?’ stelde hij voor.
Scorpius grijnsde. ‘Oké, wel…’ hij dacht even na. ‘Parck, je bent echt hopeloos! Waarom zit je eigenlijk bij Zwadderich? Dat ben je echt niet waard! Jij hoort gewoon bij Huffelpuf thuis, of beter gezegd op een dreuzelschool! Als je geen eens een muis kan laten verdwijnen…’ hij keek Marcus hooghartig aan. ‘Waarom besta je überhaupt?’
‘EVANESCO!’
‘En? Werkt het?’ vroeg Scorpius hoopvol.
‘Nou… gedeeltelijk,’ mompelde Marcus lichtelijk geïrriteerd. Hij staarde naar de kop van de muis die nog op de tafel lag, wat niet echt een lekker gezicht was…

‘Wat ga je doen?’ vroeg Marcus verbaast, toen Scorpius opstond.
Ze zaten in de leerlingenkamer terwijl buiten de regen hard tegen de ramen kletterde.
‘Zwerkbaltraining, weet je nog?’ antwoordde Scorpius.
‘Met dit weer?’ vroeg Marcus terwijl hij fronsend een blik naar buiten wierp.
‘Ja, Totelaer weer met zijn goede planningen…’ mompelde Scorpius sarcastisch.
‘Nou oké,’ antwoordde Marcus langzaam. ‘Dan zie ik je straks wel weer…’
Scorpius knikte en liep naar de trap om zijn bezem op te halen en zich om te kleedden.
Ondanks het slechte weer had hij er erg veel zin in, eindelijk kon hij zijn nieuwe bezem uitproberen! Ook al had hij hem gister pas gekregen…
Hij opende de deur van de slaapzaal en kleedde zich haastig om, daarna verliet hij de slaapzaal met zijn Nimbus.
‘Nou succes dan,’ riep Marcus hem na terwijl hij door de verborgen doorgang slenterde.
Zwerkbal boeide Marcus niet echt, wat Scorpius zich niet echt kon voorstellen.
Maar goed, ieder zijn eigen hobby’s…
Hij sjouwde de trap op en liep uit eindelijk het stenen bordes af in de richting van het Zwerkbalveld. De rest van het team was er al en Totalaer had de irritante gewoonte om iedereen die ook maar 1 minuut te laat kwam, de rest van de training gigantisch lopen af te kraken.
‘Kun je nooit eens op tijd komen?’ snauwde hij direct.
Scorpius draaide met zijn ogen, ‘kun je nooit eens je kop houden?’ snauwde hij terug.
Hij had nu absoluut geen zin in het gezeik van Totelaer.
‘Ik zou maar eens oppassen!’ waarschuwde Totelaer hem en aan zijn uitdrukking was te zien dat hij dat meende. Scorpius keek Totelaer minachtend aan: ‘Voor jou zeker?’ besloot hij nog een stapje verder te gaan.
‘Misschien kunnen we beter een andere zoeker nemen?’ stelde Zabini voor, die zich er ook mee ging bemoeien.
‘Een betere krijg je toch niet,’ antwoordde Scorpius zelfvoldaan. Zabini keek hem nijdig aan: ‘Iedereen is beter dan jou!’
‘Oké, ik wil beginnen!’ onderbrak Totelaer hen. ‘Of anders sodemieter je allebei maar op!’
Scorpius besloot zijn mond maar te houden en Zabini deed het zelfde. Toen Totelaer uitgelegd had wat hij van plan was deze training, kon hij eindelijk zijn bezem uitproberen. Hij stapte op zijn Nimbus 2500 en zette zich af. Onmiddellijk vloog hij door de lucht en de regen kletterde zo hard in zijn gezicht dat het pijn begon te doen.
Hij vloog een paar rondjes op topsnelheid en alsnog was de bezem zeer soepel en wendbaar. Hij vloog nog beter en comfortabeler dan zijn Gouden Ster. Beneden had Totelaer de Snaai los gelaten en Scorpius deed zijn best om hem te vinden, al was dat niet makkelijk in dit noodweer. Uiteindelijk ving hij een glimp van het gevleugelde balletje op bij een van de lege tribunes en hij spurtte er zo snel als hij kon op af. Hij kwam steeds dichter bij en hij probeerde de Snaai niet uit het oog te verliezen. Uiteindelijk strekte hij zijn arm uit en sloot zijn vingers om het tegenstribbelende balletje heen, bijna glipte hij weer uit zijn hand omdat hij kleddernat was van de regen, maar hij wist hem nog net tegen te houden.
‘Goed gevangen!’ riep Totelaer opgetogen, ook al was de irritatie van zonet nog in zijn stem te horen.
Scorpius keek hem een beetje verrast aan en mompelde: ‘bedankt.’

Toen de training voorbij was liep hij zo snel als hij kon terug naar het kasteel, waar hij helemaal doorweekt en huiverend van de kou aankwam. Tot zijn ergernis kwam hij in de hal Lubbermans tegen, die er niet al te vrolijk uitzag. Scorpius hoopte even dat hij hem niet gezien had en liep snel door.
‘Malfidus!’
Geërgerd bleef hij staan en draaide zich langzaam om.
‘Ja?’
‘Ik wil dat je een opstel schrijft over Duivelsstrik van minimaal 50 centimeter lang!’ zei professor Lubbermans consequent.
‘50 centimer?’ mompelde Scorpius.
‘Inderdaad, en zou je dat ook aan meneer Zabini kunnen doorgeven?’ antwoordde professor Lubbermans koeltjes.
‘Waarom doet u dat zelf niet?’ vroeg Scorpius bijdehand, hij draaide zich om en liet Lubbermans lichtelijk verbijsterd achter. Hij was niet van plan Zabini ook maar een blik waardig te gunnen, laat staan hem zijn ‘huiswerk’ door geven. En natuurlijk was die Lubbermans zelf te lui om hem even op te zoeken. Scorpius stampte geïrriteerd de wenteltrap af en ging terug naar de leerlingenkamer, waar Marcus met nog wat andere Zwadderaars zat. Scorpius besloot eerst zijn doorweekte zwerkbalgewaad uit te doen en deed een droog schoolgewaad aan. Daarna plofte hij uitgeput in een fauteuil bij het haardvuur neer.
‘Hoe was Zwerkbaltraining?’ vroeg Marcus.
‘Wel oké,’ antwoordde Scorpius koel. ‘Maar van Lubbermans moet ik een of ander dom opstel schrijven, van tenminste 50cm lang. Ik háát die gast echt!’ voegde hij er bitter aan toe.
‘Waarover?’ vroeg Marcus langzaam.
‘Eh… Duivelsstrik,’ antwoordde Scorpius schamper.
‘Aha, en dat ga je ook nog doen?’
‘Nee, jij mag het ook wel maken,’ antwoordde Scorpius spottend.
‘Ik dacht het niet!’ zei Marcus.
‘Wel… het was te proberen,’ antwoordde Scorpius schouderophalend.
Hij stond op zuchtend op, ‘ik ben zo weer terug.’
Voor de zoveelste keer liep hij naar boven en kwam terug met een stuk perkament, inkt en een veer. Snel begon hij alles wat hij wist over Duivelsstrik op te schrijven (in een zo groot mogelijk handschrift) en maakte er een passend verhaaltje van. Na een kwartiertje vond hij het wel best en bracht alles weer naar boven. Daarna volgde hij Marcus naar de Grote Zaal.
[/selecteer]

Miss_Slytherin · Geplaatst: Zo Dec 09, 2007 13:35

Eindelijk weer een nieuw stukje... En de mensen die pb's hebben gestuurd nog bedankt Wink

Hoofdstuk 7

SPOILERS!

[selecteer]
Hij schrok wakker en zat direct recht overeind. Waarschijnlijk een nachtmerrie, dacht Scorpius, ook al kon hij het zich niet echt meer herinneren. Hij keek hoe laat het was: 4 uur. Zuchtend liet hij zich weer achterover vallen en probeerde weer in slaap te komen, maar op de een of andere manier was hij opeens klaarwakker. Hij besloot maar op te staan en friste zich op in de badkamer. Daarna deed hij zijn schoolgewaad aan en sjokte naar beneden, waar hij in een kille verlaten leerlingenkamer terechtkwam. Hij besloot maar een stukje te gaan lopen en verliet de kerkers, misschien viel er buiten nog iets te beleven. Net toen hij in de hal stond en naar buiten wilde glippen hoorde hij voetstappen. Even dat hij dat het de conciërge was of een leraar, maar toen zag hij dat het Roos was en haalde opgelucht adem.
‘Wat doe jij hier?’ vroeg hij lijzig.
‘Dat kan ik ook aan jou vragen…’ antwoordde Roos nonchalant.
Scorpius haalde zijn schouders op: ‘Dat gaat je niets aan,’ snauwde hij.
Hij opende de deur en ging naar buiten. Er stond een zacht briesje en aan de lucht stonden honderden, of misschien wel duizenden sterren. Hij liep in de richting van het meer, dat rustig golfde in het maanlicht.
Abrupt bleef hij staan, ‘waarom volg je me?’
‘Ik volg je niet,’ ontkende Roos. ‘Ik kon alleen niet slapen en toen besloot ik maar een eindje te gaan wandelen of zo.’
‘Oh,’ antwoordde Scorpius langzaam. ‘Ik ook eigenlijk…’
Roos liep naar de rand van het meer en ging in het gras zitten.
Scorpius twijfelde even, maar volgde toen haar voorbeeld.
‘Wat is het zwarte meer mooi ’s nachts,’ zei Roos bewonderend, terwijl ze haar blik liet rusten op het glinsterende meer.
Scorpius knikte instemmend.
Het was inderdaad prachtig en rustgevend. In de verte hoorde hij een uil krassen en het water klotste zachtjes tegen de rand van het meer.
‘Je bent echt arrogant en gemeen, weet je dat!’ verbrak Roos de stilte.
Scorpius trok verbaast één wenkbrauw op.
‘Je denkt alleen maar aan jezelf en beledigd iedereen die je niet aanstaat, zoals: professor Lubbermans, Albus en James en alle andere leerlingen die je niet mag,’ vervolgde Roos kwaad. ‘En soms zelfs de Zwadderaars, dat kan ik nog begrijpen maar toch…’
Scorpius leek uit het veld geslagen te zijn en keek haar ontzet aan. Eerst deed ze zo aardig, of aardiger dan normaal in ieder geval en dan deed ze ineens weer zo.
‘Net of jij zo geweldig bent,’ beet hij haar toe.
‘Dat zeg ik ook niet!’ antwoordde Roos bits.
‘Daar komt het wel op neer!’ snauwde Scorpius.
‘Niet!’
‘Wel!’
‘Ik ga terug naar het kasteel,’ zei Roos koeltjes. ‘Veel plezier hier in je eentje!’
Ze stond verontwaardigd op en liep stampend weg.
‘Beter alléén dan met jóu!’ sneerde Scorpius.
‘Jij was anders degene die bij me kwam zitten!’ riep Roos over haar schouder.
Scorpius wist dat ze daar gelijk in had en hield zijn mond. Kwaad smeet hij een steentje naar het meer, dat met een luide plons in het donkere water terechtkwam. Hij snapte er echt niets meer van, van Wemel niet en van zichzelf niet. En het kon hem ook niet schelen wat ze van hem vond! Ze bekijkt het maar lekker! Boos stond hij op en beende ook terug naar het kasteel. Hij liep door de hal naar de Grote Zaal om te ontbijten, waar hij Marcus tegen het lijf liep.
‘Waar ben jij geweest?’ vroeg die verbaast.
‘Eindje gelopen,’ antwoordde Scorpius grimmig.
‘’s Ochtends?’ vroeg Marcus fronsend.
‘Ja? Problemen mee?’ antwoordde Scorpius fel.
‘Je beledigd iedereen die je niet aanstaat… zelfs de Zwadderaars…’ die woorden bleven maar in zijn hoofd hangen.
‘Sorry, maar ik zit gewoon niet lekker in m’n vel, oké?’ mompelde Scorpius binnensmonds. ‘Ja, ik snap het wel…’ antwoordde Marcus lichtelijk ontdaan door Scorpius’ excuses.
Ik weet zeker dat je het niet snapt, ik snap het zelfs niet eens, dacht Scorpius verwoed. Hij ging aan de tafel van Zwadderich zitten, om te ontbijten, maar kreeg nauwelijks een hap door zijn keel. Gefrustreerd stond hij weer op een liep terug naar de slaapzaal om zijn boeken te halen, voor de lessen.

‘Meneer Malfidus, u bent te laat, alweer!’
Scorpius haalde ongeïnteresseerd zijn schouders op.
‘Gaat u zich maar bij het schoolhoofd melden,’ vervolgde Lubbermans.
‘Wat?’
‘Je hebt me wel gehoord, Malfidus!’
Scorpius trok beledigd één wenkbrauw op en draaide zich vervolgens om, hij sloeg de deur van de kas zo hard achter zich dicht, dat het glas begon te trillen. Máár 5 minuten te laat en dan kon hij zich natuurlijk alweer gaan melden! Hij balde woedend zijn vuisten, daar kreeg Lubbermans spijt van!
Hij stampte kwaad naar het kasteel, op weg naar het kantoortje van professor Ferdinandus, het schoolhoofd. Hij stopte abrupt bij de oude waterspuwers, die hem dreigend aanstaarden. Het wachtwoord, dacht hij fronsend. Natuurlijk wist hij die niet…
‘Ik moet het schoolhoofd spreken,’ zei hij dan maar. Tot zijn verbazing schoven de waterspuwers opzij zodat een lange wenteltrap trap onthuld werd. Hij zette zijn voet op de eerste trede, aarzelde even en liep toen naar boven. Eenmaal boven, klopte hij op de houten deur waarna een vriendelijke stem ‘kom binnen’ mompelde.
Scopius opende de deur en stapte een klein rond kamertje binnen, aan de muur hingen verscheidene schilderijen van andere schoolhoofden, die hem afwachtend aankeken.
‘Ah, meneer Malfidus, gaat u zitten,’ zei professor Ferdinandus, terwijl hij op een stoel voor zijn bureau wees.
Scorpius gehoorzaamde en ging ongemakkelijk op de stoel zitten.
‘Ik- ik moest me van Lubbermans bij u melden,’ begon hij voorzichtig.
‘En had professor Lubbermans daar een reden voor?’ vroeg Ferdinandus rustig.
‘Nee! Nou ja, misschien,’ antwoordde Scorpius terwijl het vloerkleed grondig inspecteerde. ‘Ik was te laat.’
‘En u hebt daarvoor uw excuses aangeboden, neem ik aan?’
Scopius trok zijn blik los van het vloerkleed en keek Ferdinandus lichtelijk beschamend aan. ‘Niet echt… Professor,’ antwoordde hij eerlijk, snel wendde hij zijn blik weer af.
‘En misschien had het ook wel iets met het voorval van 2 week geleden te maken, met meneer Zabini?’ ging Ferdinandus verder.
‘Dat zal wel,’ antwoordde Scopius iets minder beleefd. Hij wierp een blik op de klok die aan de al overvolle wand hing en zag dat er nog maar 5 minuten voorbij waren, ook al voelde het als één uur.
‘Misschien is het een idee om uw excuses aan te bieden en er met meneer Lubbermans over te praten?’ zei Ferdinandus. ‘En zorg dat u voor de volgende lessen op tijd bent.’
‘Ja, professor,’ antwoordde Scorpius stug. ‘Mag ik nu gaan?’
Ferdinandus knikte Scorpius sprong opgelucht overeind.
Hij verliet het kantoortje en slenterde de wenteltrap af naar beneden tot hij weer in de gang stond. Nou, zijn excuses aan Lubbermans aanbieden… Echt niet! Nooit niet!
De rest van het uur bracht hij in de bibliotheek door, waar hij de gelegenheid had om zijn opstel voor Verweer tegen de Zwarte Kunsten af te maken.
Hij pakte een oud stoffig boek uit een van de al net zo oude grote boekenkasten en liet het met een plof op tafel vallen. Het boek was getiteld: ‘Vampiers’.
Scorpius sloeg het boek open en begon het ongeduldig door te bladeren opzoek naar wat standaard informatie over vampiers. Net toen hij zijn veer op zijn perkament wilde zetten hoorde hij gerommel achter een van de boekenkasten vandaan. Hij keek op maar zag niemand. Zelfverzekerd stond hij op om te kijken waar het geluid vandaan kwam…
[/selecteer]

Groetjes,
Miss Slytherin

Miss_Slytherin · Geplaatst: Zo Dec 09, 2007 21:26

SPOILERS!

[selecteer]
‘Oh, jij bent het maar,’ zei Scorpius toonloos, terwijl hij tegen de boekenkast aan leunde. Een meisje dat iets jonger dan hem was keek geschrokken op. Ze zette haar boek weer terug in de kast en keek hem lichtelijk verontwaardigd aan.
‘Wat had je dan verwacht?’ beet ze hem toe.
‘Nou… alles is beter dan jou, Potter,’ zei Scorpius lijzig.
Lily wierp hem een vuile blik toe en Scorpius grijnsde hooghartig.
‘Trouwens waarom heb je geen Kruidenkunde, Malfidus?’ vroeg ze. ‘Of heeft professor Lubbermans je er weer uigezet? Groot gelijk heeft hij trouwens…’
‘Waarom zou ik jou dat vertellen?’ antwoordde Scorpius minachtend. ‘Hoe weet je trouwens dat ik Kruidenkunde heb, Potter?’
‘Albus en Roos hebben een blokuur Kruidenkunde, met de vierdejaars van Zwadderich,’ zei Lily. ‘En daar hoor jij ook bij, weet je nog?’
‘Nee, ik had eerlijk gezegd geen flauw idee dat ik in het vierde jaar van Zwadderich zat,’ zei Scorpius sarcastisch.
Lily draaide zich geïrriteerd om en verliet de bibliotheek zodat Scorpius alleen achter bleef. Hij liep weer terug naar de tafel en begon de eerste bladzijde van het boek snel even door te lezen.
De vampier is een mythisch wezen dat voor zijn voortbestaan afhankelijk is van het drinken van menselijk of dierlijk bloed.
Nou dat is mooi, dacht Scorpius verveeld. Hij schreef het zinnetje op in zijn eigen woorden en begon de rest van het verhaaltje te lezen. Toen de bel ging stopte hij alles weer in zijn tas en slenterde naar het Toverdrankenlokaal.

‘En wat zei Ferdinandus?’ fluisterde Marcus, terwijl hij in de inhoud van zijn ketel roerde.
‘Ik moest gewoon mijn excuses aan gaan bieden,’ antwoordde Scorpius schamper. ‘Nou vergeet het maar!’
Hij gooide ongeïnteresseerd een zilveren eenhoornhaar in zijn ketel. De vloeistof kreeg een zilveren gloed en begon dreigend te borrelen. Hij roerde 10x tegen de klok in en de vloeistof stopte met borrelen en het werd wat dikker. Het leek een beetje op dezelfde vloeistof als dat in een hersenpan. Hij keek naar de inhoud van Marcus’ ketel en zag dat dat er bijna net zo uitzag als dat van hem. Tevreden las hij het volgende ingrediënt en voegde dat toe. Aan het eind van de les deed hij een beetje van zijn toverdrank in een flacon en ruimde de rest op. Hij leverde het in bij professor Victo en verliet het lokaal samen met Marcus.
‘Wat hebben we nu?’ vroeg Michiel Noot, ook een vierdejaars van Zwadderich.
‘Een tussenuur!’ zei Scorpius opgewekt. ‘Sinistra is ziek, dus Bezweringen valt uit.’
‘Mooi,’ zei Noot tevreden en Marcus knikte.

Hoofdstuk 8
Zweinsveld

‘Scorpius! SCORPIUS! Malfidus, word eens wakker!’
‘Laat me met rust!’ kreunde Scorpius slaperig. ‘Zeg maar tegen Victo dat ik me niet lekker voel…’
Hij draaide zich om en viel weer in slaap.
Marcus grijnsde, ‘we hebben helemaal geen Toverdranken! Het is weekend en we mogen vanmiddag naar Zweinsveld!’
‘Oh,’ antwoordde Scorpius slaapdronken. ‘Oké, ik kom al!’
Hij stapte uit bed, pakte nog half slapend zijn kleren en strompelde naar de badkamer. Hij douchte zich en kleedde zich aan. Daarna sjokte hij de trap af en ging naar de Grote Zaal, waar Marcus en Noot al zaten te wachten.
‘Eindelijk,’ zei Marcus ongeduldig.
‘Eindelijk? We hebben nog ruim één uur,’ zei Scorpius. Marcus haalde zijn schouders op en wendde zich weer tot Noot.
Scorpius nam alle tijd om te ontbijten en slenterde daarna naar de Uilenvleugel met een brief voor zijn ouders, die blijkbaar vonden dat hij hen niet genoeg schreef.
Daar aangekomen kwam Mercurius direct enthousiast op hem af vliegen en landde op zijn schouder. Scorpius aaide hem even over zijn kop en zette hem op het venster. Hij gaf hem zijn brief en Mercurius die blijkbaar direct wist waar hij heen moest vloog weg.
Hij verliet de tochtige Uilenvleugel weer en liep langzaam terug door de gang.
‘Wemel, jou heb ik lang niet meer gezien!’ zei Scorpius gemeen grijnzend, toen hij Roos voor hem zag lopen. Die bleef geschrokken staan en wierp hem een nijdige blik toe.
‘Ik zou bijna bang van je worden, Wemel,’ schamperde Scorpius.
Roos negeerde hem en wilde doorlopen maar Scorpius pakte haar pols beet.
‘Wat doe je? Laat me los, Malfidus!’ zei Roos dreigend, maar met een vleugje paniek in haar stem. Scorpius keek haar sarcastisch aan.
‘Ik meen het, Malfidus! Laat me alsjeblieft los!’
Het klonk bijna smekend en Scorpius voelde dat er een rilling door haar heen ging. Automatisch liet hij haar los en Roos duwde hem fel weg.
‘Laat me alsjeblieft eens met rust!’ riep ze terwijl ze de gang uit holde.
Scorpius keek haar verward na.
‘Goed gedaan…’ mompelde hij tegen zichzelf en hij kreeg op de aan of andere manier medelijden met Roos. Terug in de hal stonden Marcus en Noot al op hem te wachten.
‘Daar ben je!’ zei Marcus opgelucht. ‘Waar was je de hele tijd?’
‘Uilenvleugel,’ mompelde Scorpius afwezig.
‘Zo lang?’
‘Ja.’
‘Nou, zullen we gaan?’ vroeg Noot ongeduldig, hij merkte blijkbaar niets aan hem.
‘Oké,’ antwoordde Scorpius langzaam, ook al had hij eigenlijk niet echt zin meer had om mee te gaan. Ze verlieten het kasteel met de andere leerlingen die naar Zweinsveld gingen en liepen het stenen bordes af. Zweinsveld lag heel dichtbij en na een klein stukje lopen waren ze er al. Marcus en Noot wilden naar Zacharinus’ Zoetwarenhuis dus sjokte Scorpius maar met hen mee. Ze stapten de grote snoepwinkel binnen en Marcus en Noot schepten allebei een grote zak met allerlei soorten snoep vol. Scorpius liep nogal doelloos door de winkel en bleef nieuwsgierig staan bij ‘Zacharinus’ 100 beroemde soorten chocolade’. Hij las de lijst met de honderd verschillende soorten chocolade even vlug door. Kaas-chocolade? Wie verzint nou zoiets? Hij werd al misselijk bij de gedachte… Net zoals bij kiewwier- en zure chocolade.
Snel liep hij terug naar Marcus en Noot en wachtte ongeduldig tot ze hun snoep hadden afgerekend. Daarna liepen ze richting De Drie Bezemstelen om wat te gaan drinken.
Net toen Scorpius zijn voet op de drempel wilde zetten hoorde hij een bekende stem:
‘Nee, ik wacht hier wel gaan jullie maar.’
‘Zeker weten?’ vroeg iemand anders.
‘Ja, tot zo!’
Scorpius keek om en zag Roos staan, Lily en een ander meisje dat hij niet echt kende verdwenen net in een winkel.
‘Ik kom er zo aan, ik moet nog even iets doen…’ zei Scorpius tegen Marcus en Noot, die hem vragend aankeken.
[/selecteer]

Miss_Slytherin · Geplaatst: Za Dec 15, 2007 20:15

Ik heb een tijdje niet echt meer geschreven, i.v.m. toetsweek -_-'
Maar nu een nieuw stukje;

SPOILERS!

[selecteer]
‘Eh, oké,’ antwoordde Marcus onzeker en hij stapte twijfelachtig het café binnen, gevolgd door Noot. Scorpius hoopte dat ze niet terug zouden komen en liep aarzelend naar Roos toe, die geschrokken achteruit deinsde toen ze zag wie haar benaderde.
‘Opzouten, Malfidus!’ beet ze hem toe, maar Scorpius negeerde haar.
Ze stonden net om het hoekje van de winkel waar Lily en haar vriendin in waren verdwenen, en net uit het zicht van De Drie Bezemstelen, dacht Scorpius. Of dat hoopte hij in ieder geval…
Hij deed aan stap naar voren een vrijwel direct deed Roos een stap achteruit, maar veel verder kon ze niet voor ze tegen de muur aan stond.
Onwillekeurig moest Scorpius grijnzen en Roos keek hem geërgerd aan.
‘Wat?’ snauwde ze.
‘Ik- ik wou alleen zeggen dat het me spijt van zonet,’ mompelde Scorpius ongemakkelijk. Roos staarde hem verbijsterd aan.
‘Ja, dat zal wel…’ antwoordde ze. ‘En ik ben de kerstman.’
‘Nee, ik meen het!’ zei Scorpius volhoudend.
‘Oké… dan…’ antwoordde Roos langzaam en ze keek hem onderzoekend aan.
Scorpius zag aan haar ogen dat ze hem nog steeds niet geloofde.
‘Echt waar,’ herhaalde hij. ‘Ik wilde je echt niets aan doen of zo, ik snap niet wat me bezielde en-’
‘Oké, ik snap het, Malfidus,’ onderbrak Roos hem ongeduldig. ‘Maar Lily en Katy wachten op me, denk ik…’
Ze beende haastig weg, Scorpius alleen achterlatend. Hij zuchtte teleurgesteld, want hij wist zeker dat ze hem toch niet serieus nam. Hij liep bedenkelijk terug naar De Drie Bezemstelen wat zich aan de overkant van de straat bevond en ging met tegenzin naar binnen, al was hij als het aan hem lag gewoon terug naar Zweinstein gelopen. Marcus en Noot zaten ergens achterin aan een tafeltje met allebei een flesje boterbier. Scorpius bestelde er zelf ook maar een en ging bij hen zitten.
Marcus en Noot keken hem wantrouwig aan, maar vroegen allebei niets, blijkbaar wisten ze toch wel dat het hen niets aanging…

Hoofdstuk 9

‘Malfidus, ik waarschuw je! Laat me met rust!’
Roos haar stem galmde door de verlaten gangen.
‘Ben je doof?’ schreeuwde ze nijdig, toen ze geen reactie kreeg.
‘Nee,’ antwoordde Scorpius grijnzend.
‘Ik wist het wel, je bent geen steek veranderd!’ snauwde Roos geïrriteerd. Ze keek hem furieus aan.
‘Ik wil ook niet veranderen,’ antwoordde Scorpius schamper.
‘Nee, natuurlijk ben je al helemaal geweldig,’ snauwde Roos sarcastisch. ‘Wil je nu aan de kant gaan?’
‘Precies én nee,’ antwoordde Scorpius zelfvoldaan.
Roos zuchtte geërgerd en draaide met haar ogen. Scorpius deed nog een stap naar voren en kon nu de sproetjes op haar neus bijna tellen. Roos keek hem waarschuwend aan, maar ze deinsde niet weer achteruit.
‘Wat denk je dat je-’
Onverwacht drukte Scorpius zijn lippen op de hare en zoende haar. Hij voelde Roos’ zachte lippen tegen de zijne, maar netzo plotseling duwde Roos hem weg en keek hem verbijsterd aan.
‘Wat!?’ was blijkbaar het enige wat ze kon uitbrengen.
‘Ik- vergeet het!’ snauwde Scorpius. ‘Ga dan weg, dat wilde je toch zo graag?’
Roos deed langzaam een stap naar achteren en keerde hem de rug toe. Scorpius bleef teleurgesteld en boos achter. Hij draaide zich nijdig om en liep zelf de andere kant uit. Hij wilde gewoon even alleen zijn. Na een tijdje doelloos door de gangen te hebben gejouwd kwam uiteindelijk bij een oude houten deur uit. Zonder na te denken opende hij hem en sjokte naar binnen. De openhaard brandde en het was heerlijk warm. Er stonden een paar mooie meubels en op de vloer lag een luxe vloerkleed. De Kamer Van Hoge Nood, dacht hij direct, daar had hij wel eens vaker van gehoord…
Hij plofte dankbaar op een van de zachte fauteuils neer en dwong zichzelf om aan wat anders te denken in plaats van Roos. De volgende Zwerkbalwedstrijd was al over een kleine maand en hij had de laatste tijd eigenlijk niet echt veel meer getraind, maar ze moesten tegen Huffelpuf dus dat moest te doen zijn. Morgenavond zou hij wel gaan trainen, als het weer mee zat in ieder geval.

Scorpius glipte door de grote eikenhouten voordeuren naar buiten. Het was net 7 uur geweest en hij verveelde zich dood. Marcus, Noot en Zabini, die de laatste tijd ook weer redelijk normaal deed zaten in de leerlingenkamer, maar daar was het ook zo saai. Hij sloeg zijn warme mantel wat dichter om hem heen en liep het stenen bordes af. Het was al donker en de bijna volle maan verlichtte het terrein. De laatste tijd was het nogal saai, zelf op Zweinstein. Ze kregen steeds meer huiswerk en moesten opeens behoorlijk veel opstellen schrijven. Zijn blik viel op het mysterieuze Verboden bos, hij vroeg zich af of daar nog iets te beleven viel. Een paar zwarte vogels, of daar leken ze in ieder geval op, vlogen luidruchtig op vanuit de hoge boomtoppen en er ging een koude rilling over zijn rug. Hij scheurde zijn blik los van het de vogels en liep richting het meer. Toen hij dichterbij kwam realiseerde hij zich dat er al iemand zat. Hij liep langzaam verder en herkende het golvende rood/bruine haar van Roos Wemel. Hij vroeg zich af wat ze altijd buiten deed…
‘Hoor jij niet op bed te liggen, Wemel?’ vroeg hij pesterig.
‘Ga weg!’ bitste Roos dreigend, maar met een opvallend trillende stem.
Ze zat met haar rug naar hem toe en keek zelfs niet om. Ze staarde alleen naar maar naar de grond.
‘Ach, heb ik je bang gemaakt, Wemel?’ zei Scorpius grijnzend, terwijl hij naar haar toe liep. Roos antwoordde niet en negeerde hem compleet.
‘Tong verloren?’ vroeg Scorpius schamper.
Pas toen zag hij dat er tranen over haar gezicht liepen en Roos keek snel de andere kant op.
‘Sorry, ik…’ stammelde Scorpius verbijsterd.
Even bleef het stil en alleen het geritsel van de blaadjes van de grote beuk naast hen was nog hoorbaar.
‘Het komt niet door jou,’ zei Roos uiteindelijk, nog steeds met een trillende ondertoon in haar stem. Verward ging Scorpius naast haar zitten, ‘wat is het dan?’ vroeg hij bezorgd. Al verwachtte hij niet dat Roos dat tegen hém zou zeggen, maar tot zijn verbazing begon ze toch te vertellen…
[/selecteer]

xxx,
Miss Slytherin

Miss_Slytherin · Geplaatst: Wo Dec 19, 2007 19:35

Nou, nu de spoilermaatregelen zijn opgeheven, gaan we niet meer moeilijk doen over spoilertags xD

‘Het gaat om mijn moeder,’ begon Roos snikkend. Scorpius keek haar vol medeleven aan en sloeg voorzichtig zijn arm om haar heen. ‘Ze heeft een ongeluk gehad,’ ging Roos verdrietig verder. ‘Ze ligt nu in het St. Holisto en ik weet zeker dat ze er wel weer bovenop komt, maar toch…’
‘Ik snap het wel,’ antwoordde Scorpius rustig.
Roos keek hem enigszins verbaast aan, alsof ze er nu pas achter kwam dat hij ook gevoelens had.
‘Meen je dat?’
‘Natuurlijk, ik zou ook ongerust zijn als mijn moeder zoiets zou overkomen,’ antwoordde Scorpius lichtelijk verontwaardigd.
Roos keek hem nog steeds een beetje ontdaan aan.
‘Ik hoop echt dat het weer goed met haar komt,’ vervolgde ze zachtjes.
‘De helers weten haar wel te genezen,’ antwoordde Scorpius hoopgevend.
Hij keek in Roos haar mooie lichtbruine ogen en ze boog langzaam naar hem toe.
Voor hij het wist voelde hij haar fluweelzachte lippen tegen de zijne.
Roos Wemel die hém zoende? Die gedachte spookte onrealistisch door zijn hoofd heen, maar toen sloot hij zijn ogen en zoende haar terug.

Na wat een eeuwigheid leek te duren, maar misschien maar een halve minuut was trok Roos zich terug en Scorpius keek haar met een lichtelijk teleurgestelde blik aan. Maar die blik maakte snel plaats voor een veel zelfvoldanere blik. Ze had hém gezoend, dus hij had uiteindelijk toch gekregen wat hij wilde!
Roos keek hem even fronsend aan en stond toen op.
‘Ik ga maar eens terug naar binnen, Lily en Katy vragen zich vast af waar ik blijf. Ga je mee of was je van plan de hele nacht hier te blijven zitten?’ vroeg ze ongeduldig.
‘Ja, ik ga mee,’ antwoordde Scorpius verrast.
Hij stond ook op en samen liepen ze terug naar het kasteel, waar ze in de hal afscheid namen. Roos ging terug naar de leerlingenkamer van Griffoendor en Scorpius bleef alleen achter. Hij besloot ook maar terug te gaan naar de leerlingenkamer, waar het gelukkig een stuk warmer was.
Marcus begroette hem opgewekt toen hij binnenkwam en hij plofte bij hen op een van de leren fauteuils neer. Hij kreeg gelukkig geen vragen over wat hij had gedaan óf waar hij was geweest.
‘Zeg Malfidus, zou je niet eens gaan trainen? De Zwerkbalwedstrijd is al over drie week. En als we niet winnen dan-’
‘Zeg Zabini, ík beslis zélf wel wanneer ik train!’ onderbrak Scorpius hem nijdig.
‘Natuurlijk,’ antwoordde Zabini koeltjes.
Scorpius staarde grimmig naar de grond.
Hij had vorige week inderdaad niet getraind, maar dat was omdat hij zich niet lekker voelde… En verder had hij er gewoon niet echt tijd voor gehad met al dat huiswerk.
Oké, dat was niet helemaal waar, hij wist zelf ook niet echt waarom hij Zwerkbal zo verwaarloosde…
‘Ik ga naar bed.’
Hij stond op en liep in de richting van de slaapzaal.

Met zijn bezem in zijn hand sjouwde hij naar het Zwerkbalveld, als het goed was had niemand het gereserveerd voor deze middag. In zijn rechterhand had hij een glanzende Gouden Snaai. Hij liet het hyperactieve balletje los en sprong op zijn bezem. Hij zette zich af en zoefde de frisse lucht in. Waarna hij de snaai weer opzocht. Na enkele minuten kwam die weer inzicht en Scorpius racete er achteraan. Niet veel later had hij de Snaai stevig in zijn handpalm geklemd. Trots op zichzelf dat hij hem in enkele minuten had gevangen, liet hij hem opnieuw los. Dit keer kreeg de Snaai een paar minuutjes voorsprong. Na die minuutjes speurde hij het veld af om een glimp op te vangen van het vliegensvlugge gouden balletje, maar hoe lang hij ook zocht hij kon hem niet terug vinden. Opeens ving hij een glimp op van iemand die beneden op het Zwerkbalveld stond. Scorpius zetten geïrriteerd een duikvlucht in en hij landde in het zachte gras.
‘Zocht je deze, Malfidus?’ vroeg een triomfantelijk grijnzende James Potter. Hij had de Snaai trots in zijn rechterhand geklemd en leunde met zijn andere arm op zijn bezem.
Scorpius keek hem hatelijk aan en griste de snaai uit zijn uitgestoken hand.
‘Ik was hier aan het trainen, Potter,’ antwoordde hij kil, terwijl hij de snaai opnieuw losliet.
‘Jammer voor jou,’ antwoordde James kortaf. Hij stapte op zijn bezem en steeg op.
Scorpius keek hem nijdig na. Waarom moest die idioot hem altijd lastig vallen?
Hij stapte ook op zijn bezem en zette zich krachtig af.
‘Ik vind hem toch eerder,’ riep James over zijn schouder.
‘Vergeet het, Potter,’ antwoordde Scorpius geërgerd, terwijl hij het veld afzocht naar de Snaai. Zijn blik viel op een gouden glimp bij een van de lege tribunes. Zo snel hij kon schoot hij erop af en James volgde zijn voorbeeld. De Snaai zoefde enkele centimeters boven de tribune van Zwadderich en Scorpius remde wat af om er niet tegen op te knallen. James nam die kans op hem in te halen en kwam naast hem vliegen. Scorpius stak reikend zijn arm uit die nog nauwelijks twee meter van de Snaai verwijderd was.
Maar net toen hij hem wilde grijpen maakte die een onverwachte bocht en hij greep mis, maar natuurlijk kon James hem nog net vangen. Scorpius deed zijn best om de niet tegen de tribune aan te botsen en kon hem nog net op het nippertje ontwijken.
James grijnsde en keek hem hooghartig aan.
‘Moeilijk hè, op je bezem blijven zitten?’
Scorpius wierp hem een vuile blik toe en pakte dreigend zijn toverstok vast, die hij in de zak van zijn Zwerkbalgewaad had gedaan.
‘Ik bedoel, je bent een waardeloze zoeker maar zelfs een dreuzelkind van 5 kan-’
‘Paralitis!’
Een fel rode straal raakte James recht in zijn borst en hij tuimelde vervaarlijk naar beneden. Eigenschuld, dacht Scorpius hatelijk, maar net voordat James de grond raakte riep iemand: ‘Enervatio!’
De verlammingsspreuk werd opgeheven maar James kon niet voorkomen dat hij als nog hard tegen de grond sloeg. Scorpius keek zoekend naar beneden, waar kwam die spreuk vandaan, of beter gezegd van wie?
‘MALFIDUS, IDIOOT DAT JE BENT!’
‘Aha, dat was te verwachten,’ mompelde Scorpius sarcastisch.
Roos wierp hem een woedende blik toe.
‘HIJ HAD WEL DOOD KUNNEN ZIJN!’
Malfidus vloog naar benden en stapte van zijn bezem.
‘Het was zijn verdiende loon,’ antwoordde hij schouderophalend.
‘Je bent echt een ARROGANTE, EGOÏSTISCHE KWAL, weet je dat!’ riep Roos furieus.
Ze stond dreigend tegenover hem en Scorpius keek haar schattend aan.
‘Dat vond je gister anders niet, Wemel,’ antwoordde hij grijnzend.
Roos gaf hem een duw en Scorpius strompelde een paar passen achteruit.
‘Dat heb ik altijd al gevonden, Malfidus,’ siste ze dreigend. ‘Voor het geval je dat nog niet door had!’
Ze rende naar James toe en hurkte bezorgd bij hem neer.
_____________________________________________________________

WOEW, blauw!! Mr. Green

Ps: Bedankt voor je pb's LadyBird Very Happy

xXx