[AF] Killing Love

miss louise · Geplaatst: Za Dec 22, 2007 19:29

Hoofdstuk 15
‘Goed,’ zei Sneep koeltjes. ‘Ik denk dat het tijd wordt om jullie werkstukken over de twaalf toepassingen van drakenbloed in te leveren. Het maakt niet uit wanneer, als het maar deze les gebeurd. Anders heb je een extra uur aan je broek.’
Sommige mensen uit de klas reageerden geschokt: ze hadden absoluut geen zin in een ‘extra uur aan hun broek’. Hermelien was dan ook heel erg blij dat zij en Malfidus hun project succesvol hadden afgerond. Malfidus stond op uit zijn zitbank, en liep met een enorme stapel perkament naar Sneeps bureau. Sneep bekeek het werkstuk even en knikte goedkeurend. Zelfvoldaan liep Malfidus terug naar zijn plaats, en in het voorbijgaan knipoogde hij naar haar. Hermelien voelde dat ze rood werd en keek gauw de andere kant uit. Harry, die naast haar zat, keek somber naar Belinda. Hermelien wist dat hij en Belinda nauwelijks samengewerkt hadden en hoogstwaarschijnlijk een uur moesten nablijven bij Sneep, maar dat kon haar op een of andere manier niks schelen. Toen de bel ging tikte Malfidus haar zo onopvallend mogelijk aan, en fluisterde in haar oor: ‘Morgenochtend, half acht in de Astronomietoren.’
Vervolgens liep hij met arrogante passen verder, alsof er niks gebeurd was. Hermelien glimlachte zwakjes. Zo ging het nu al dagen: stiekem afspraakjes, stiekem met elkaar praten. Tot Hermeliens ontsteltenis was Harry al erg achterdochtig geworden. Hij vroeg voortdurend waar Hermelien heen ging en hij had ook al verscheidende keren opgemerkt dat Malfidus haar niet meer uitjouwde, hoewel ze elkaar nog steeds (welliswaar geacteerde) vuile blikken toewierpen.
‘Wat zei hij tegen jou?’ vroeg Harry wantrouwig.
‘Niks,’ zei Hermelien snel, waarop Harry zijn wenkbrauwen optrok. ‘Hij zei… niks.’
‘Nee, natuurlijk niet,’ zei Harry sarcastisch.
‘Merlijn, Harry! Laat me toch eens met rust!’ zei Hermelien geagiteerd.
‘Ik wil gewoon weten wat hij zei!’ protesteerde Harry. ‘Waarom mag ik het niet weten?’
‘Gewoon,’ zei Hermelien ontwijkend. ‘Het is niks belangrijks.’
‘Als het niks belangrijks is,’ zei Harry, die abrupt stopte met lopen. ‘Waarom doe je er dan zo moeilijk over om tegen mij te zeggen waar het over gaat?’
‘Ik –‘ zei Hermelien, duidelijk niet wetend hoe ze zichzelf hieruit moest redden. Maar gelukkig hoefde ze zichzelf er niet uit te redden, want precies op dat moment passeerde Ron haar. Hermelien slikte en keek hem stilzwijgend aan.
‘Hallo, Harry,’ zei Ron bruusk, totaal door Hermelien heen kijkend.
‘Hoi Ron,’ zei Harry, die niet erg op zijn gemak was.
Er viel een gespannen stilte en Ron had een kwade frons op zijn voorhoofd.
‘Hadden jullie het over mij?’ vroeg Ron dreigend.
Hermelien en Harry keken elkaar veelbetekenend aan. Ze hadden het absoluut niet over Ron gehad, maar die indruk maakten ze natuurlijk wel. Hermelien hield haar lippen stijf op elkaar en keek zorgvuldig de andere kant op.
‘Ja dus,’ zei Ron, die zijn armen over elkaar sloeg. ‘Zeg het maar. Jullie hoeven er niet om te liegen.’
‘Ron,’ zei Harry serieus. ‘We hadden het helemaal niet over jou, echt niet. We hadden het over Hermelien en –‘
Harry keek haar vragend aan, en ze schudde haar hoofd. Ron hoefde al helemaal niet te weten dat zij en Malfidus verdachte dingen uithaalden in Harry’s ogen.
‘Over Hermelien en?’ vroeg Ron, die zijn ogen samengeknepen had tot twee kleine spleetjes. Hermelien en Harry antwoordden allebei niet en Ron stampte ongeduldig met zijn voet op de grond.
‘Jullie liegen!’ snauwde hij. ‘Jullie hadden het wel over mij! Anders reageren mensen niet zo! Nou, vertel op!’
‘We hadden het niet over jou!’ zei Harry boos. ‘Waarom denk je dat!’
‘Omdat jullie kennelijk niet kunnen zeggen waarover jullie het wel hadden,’ zei Ron. ‘Daarom denk ik dat! Is het zo erg om het aan mij te vertellen? Ik –‘
‘Ik, ik, IK!’ snauwde Hermelien. ‘Ben je nou echt zo egocentrisch? Ronald Wemel, je denkt alleen maar aan jezelf en je kunt niet accepteren dat andere mensen het wel eens over dingen hebben waar jij niks mee te maken hebt!’
‘Ach, hou toch je mond!’ zei Ron, wiens oren vuurrood werden.
Hij stormde Harry en Hermelien voorbij en duwde daarbij verscheidende tweedejaars opzij.
‘Ron!’ blafte Harry. ‘Kom terug!’
Ron maakte een onduidelijk gebaar en liep ongestoord verder. Hermelien zuchtte. Wat Ron zich allemaal wel niet in zijn hoofd haalde! Werd hij nou werkelijk zo gek in zijn hoofd dat hij dacht dat Hermelien het dag en nacht over hem had? Harry leek net zo ontdaan als Hermelien en had een sombere uitdrukking op zijn gezicht. Gezamenlijk liepen ze terug naar de leerlingenkamer en toen Hermelien het onderwerp ‘Ron’ aan de orde bracht hakten ze daar zo diep op in dat Rons beschuldigingen op dat moment terecht zouden zijn geweest. Na een halfuur gepraat te hebben was het onderwerp al weer behoorlijk uitgemolken en wisten ze niet meer wat ze moesten vertellen. Harry verdeed zijn tijd vervolgens door een opblaasbaar kaartenhuis te maken en Hermelien pakte haar boek. Na een tijdje had ze echter alweer genoeg van het lezen en stond op.
‘Ik ga even wandelen,’ zei Hermelien afwezig, naar het portretgat lopend.
Ze liet Harry achter in de leerlingenkamer en begon aan een lange, doelloze tocht door het kasteel. De woorden van Ron bleven maar door haar hoofd galmen en Hermelien vroeg zich verwoed af waarom ze zich nou zoveel van hem aantrok. Waarom zou ze Ron uberhaupt nog een kans geven? Stiekem wast ze best trots op zichzelf. Ze had Ron behoorlijk op zijn nummer gezet door hem te vertellen dat hij een egocentrische zak was.
Plotseling viel haar oog op iemand die een paar meter voor haar liep. Het was Draco, en tot Hermeliens ongerustheid liep hij behoorlijk kreupel. Zijn Zwerkbalgewaad was helemaal gescheurd en hij was zich zo aan het concentreren op zijn bestemming dat hij Hermelien helemaal niet zag. Met een slappe hand bonkte hij op de deur van de Ziekenzaal, waarna hij door een verontrustte madame Pleister binnengelaten werd.
‘Allemachtig!’ zei madame Pleister, die met haar tong klakte toen ze Draco’s gescheurde gewaad zag. ‘Kom gauw binnen, jongen!’
Hermelien, die brandde van nieuwsgierigheid, liep op haar tenen naar de ziekenzaal en gluurde om de deur. Daar werd Draco nogal ruw op een bed geduwd door madame Pleister, die hem vervolgens grondig onderzocht.
‘Waar doet het pijn?’ vroeg madame Pleister.
‘Hier,’ zei Draco, die over zijn borstkas wreef. ‘Volgens mij heb ik daar een grote wond zitten… En mijn voet is volgens mij gekneusd.’
‘Zwerkbal!’ zei madame Pleister, die dat woord haast uitspuugde. ‘Ik ben er nooit voor geweest! Die sport is veel te gevaarlijk! Jij blijft hier liggen, dan haal ik een bloedstelper.’
Madame Pleister marcheerde naar haar kantoortje en Draco zuchtte verveeld. Hermelien glipte naar binnen en keek hem medelijdend aan.
‘Hermelien?’ zei Draco verbaasd. ‘Mijn god, wat doe jij hier?’
‘Ik zag je hier naar binnen lopen,’ zei Hermelien eerlijk. ‘Ik wilde kijken of er iets was…’
‘Natuurlijk is er iets,’ zei Draco schamper. ‘Anders ga ik niet naar de ziekenzaal. En ik denken dat jij zo slim was!’
‘Wat is er gebeurd?’ vroeg Hermelien snibbig, Draco’s kleinerende opmerking negerend. ‘Ben je van je bezem afgedonderd?’
‘Ik? Van mijn bezem afdonderen?’ zei Draco verontwaardigd, terwijl hij even ging verzitten. ‘Ik donder nooit van mijn bezem af.’
‘Nee, nee,’ zei Hermelien ongelovig. ‘Ik denk dat zelfs Harry –‘
‘Potter,’ verbeterde Draco haar met opeengeklemde kaken.
‘Wat? Ik ga Harry geen ‘Potter’ noemen hoor!’ sputterde Hermelien tegen.
‘Wel in mijn bijzijn.’
‘Doe toch normaal!’
‘Ik doe toch normaal?’
Er viel een stilte en tot Hermeliens ergernis lachte Draco gnuivend.
‘Wat lach je nou!’ zei Hermelien gepikeerd.
‘We hebben nog steeds meningsverschillen,’ zei Draco grijnzend.
‘Goh! Hoe zou dat komen?’ zei Hermelien zuur. ‘Als jij me nu ook nog gaat dwingen om Harry bij zijn achternaam te noemen zijn de Hippogriefen al helemaal aan het dansen –‘
‘Wil je nou nog weten waarom ik zo toegetakeld ben?’ vroeg Draco ongeduldig.
‘Dat was waar dit gesprek om begon,’ zei Hermelien.
‘Goed dan,’ zei Draco, die aan zijn gezichtsuitdrukking te zien diep vernederd was door die toetakeling. ‘Ik kwam Wezel tegen en –‘
‘Wat?’ zei Hermelien verbijsterd. ‘Heeft Ron dit gedaan? Maar hoe – dat is echt niks voor Ron! Heb je hem beledigd ofzo?’
‘Ik beledig hem altijd,’ zei Draco, die arrogant door zijn haar streek. ‘Maar dit keer kreeg ik de kans er geen eens voor.’
‘Waarom dan niet?’
‘Die idioot was agressief ofzo!’ zei Draco verdedigend. ‘Ik kwam van het Zwerkbalveld af en toen vloog hij me aan! Kan ik er wat aan doen!’
‘Gewoon zomaar?’
‘Blijkbaar,’ zei Draco, die chagerijnig voor zich uit keek.
De deur van het kantoortje vloog open en madame Pleister kwam met een enorme verzameling flesjes en toverdranken aangehold.
‘Vooruit!’ zei madame Pleister, die kennelijk alles zo snel mogelijk wilde afhandelen. ‘Doet u alstublieft uw gewaad uit, dan kan ik u behandelen!’
‘Pardon?’ zei Draco, wiens bleke gezicht een beschaamde blos had gekregen.
‘Uw gewaad! Schiet op!’ zei madame Pleister ongeduldig.
Draco keek Hermelien wanhopig aan, alsof hij verwachtte dat Hermelien met een goede reden op de proppen zou komen dat hij niet zijn gewaad uit hoefde te doen. Ze wendde haar blik verlegen af toen Draco uiteindelijk zijn Zwerkbalgewaad over zijn hoofd trok.
‘Gut, dat ziet er niet goed uit,’ zei madame Pleister, die Draco grondig bestudeerde.
Hermelien wierp vlug een blik op Malfidus, en zag tot haar afschuw dat Draco een grote, rauwe wond had die zijn borstkas ontsierde. Ze kon zich niet voorstellen dat Ron zoiets gedaan had. Hoe had dat nou kunnen gebeuren?
‘Dit zal vast en zeker helpen,’ zei madame Pleister, die een onsmakelijk groen middeltje op de rode wond smeerde.
‘Au! Verdorie, mens! Kijk uit met die rotzooi!’ snauwde Draco, die de hand van madame Pleister op een nogal onbeleefde manier wegsloeg.
‘Stil zitten!’ beval madame Pleister, die ongestoord doorging met het verzorgen van Draco’s wonden. ‘En geen commentaar, anders mag je vertrekken!’
Draco hield de rest van de behandeling zijn lippen stijf op elkaar en hij slaakte een zucht van verlichting toen madame Pleister eindelijk opstond en zich weer opsloot in haar kantoortje.
‘Die is weg,’ zei hij resoluut.
Hermelien knikte en dacht ondertussen na over Ron. Ze wist dat het op moment niet goed met hem ging, maar dat hij zelfs zo laag zou zinken dat hij Malfidus te lijf ging had ze zachtjes uitgedrukt niet verwacht.
‘Je gaat toch geen wraak nemen op Ron, of wel soms?’ vroeg Hermelien voorzichtig.
‘Wat denk jij dan?’ zei Draco meteen. ‘Als ik nog had kunnen lopen had ik dat al meteen gedaan. Stomme Wezel…’
Hij maakte een achteloos gebaartje naar zijn voet, die in een nogal rare hoek lag.
‘Maar dan kom je ongelofelijk in de problemen!’ zei Hermelien geschokt. ‘Als de leraren daar achter komen dan kunnen ze het je nog behoorlijk lastig maken!’
‘Ach, hou je kop,’ zei Draco grijnzend. ‘Dat interesseert me geen reet.’
‘Maar –‘
‘Mond dicht en kom bij me liggen,’ zei Draco gebiedend.
Onwillekeurig snakte Hermelien naar adem toen Draco haar vastgreep en op het bed duwde. Hij drukte Hermelien tegen de kussens aan en ging bovenop haar liggen.
‘Wat doe je?’ zei Hermelien giechelend, terwijl Draco met zijn handen door haar haren woelde. ‘Je mag helemaal niet – je bent –‘
‘Ik mag alles,’ zei Draco, die haar in haar hals kuste.
Hermeliens wangen gingen op een aangename manier gloeien toen Draco haar kuste. Een zielsgelukkig gevoel overspoelde haar, totdat –
‘Je gaat natuurlijk weer zielig doen en bij je lieve pappie klagen, Malfidus. Maar in feite is het gewoon je eigen schuld. Je bent een idioot en –‘
Ron was de ziekenzaal binnengekomen en hield abrupt op met praten toen hij Hermelien en Draco in die ongepaste houding aantrof. De tijd leek op dat moment wel stil te staan. Rons uitdrukking, die eerst nog gepikeerd was geweest, transformeerde tot een onmiskenbare grimas. Draco kroop langzaam van Hermelien af en keek Ron haast uitdagend aan. Hermelien voelde hoe de blos in haar wangen wegtrok en haar handen trilden. Ze had het vreselijk onbehaaglijke gevoel dat ze betrapt was, wat niet te ontkennen viel. Ron draaide zich zonder iets te zeggen om en liet de deur met een klap achter zich dichtvallen.

miss louise · Geplaatst: Zo Dec 23, 2007 21:08

Hoofdstuk 16
Die ochtend stond Hermelien met een naar gevoel in haar buik op. Waarom, waarom was juist Ron gisteravond de ziekenzaal binnen gewandeld? Dan had ze nog liever gewild dat Perkamentus naar binnen wandelde, of professor Sneep… Niet dat die ervaringen erg plezant geweest zouden zijn, maar toch alles liever dan Ron. Ze kon zijn gezicht toen hij haar en Draco betrapte maar niet uit haar hoofd zetten, zo gekweld had het eruit gezien. Ze was die nacht dan ook voortdurend achtervolgd door onrustige dromen, waarin die gezichtsuitdrukking de hoofdrol speelde…
Met een slaperige kop liep ze de trap af en betreedde de leerlingenkamer. Meteen werd ze overspoeld door een orkaan van geluid. Mensen joelden en floten, en een zevendejaars brulde: ‘Hé Griffel! Als je het ook nog een keer met iemand anders wilt doen hoef je maar een seintje te geven!’
Sommige mensen lachten en Hermelien wist zeker dat haar hele gezicht vuurrood werd.
‘Hallo bimbo,’ zei een vijfdejaars die ze alleen van gezicht kende en haar een vette knipoog gaf.
Ze stormde terug naar de meisjesslaapzalen en ging met een bonzend hart op haar bed zitten. Pas na een minuut of vijf viel het haar op dat Parvati en Belinda al wakker waren en haar doordringend aanstaarden.
‘Wat!’ snauwde Hermelien, die de grote behoefte voelde om een kussen naar hun hoofden te gooien.
‘Is het waar wat Ron zegt over jou en Malfidus?’ vroeg Parvati, serieus en geïntereseerd tegelijk.
‘Vast niet,’ snoof Hermelien, die nu meteen wist waarom ze op die manier werd begroet door de leerlingenkamer. ‘Ron heeft vast allemaal verhaaltjes rondgestrooid, alleen maar om mij zwart te maken en –‘
‘Wat zei Ron nou nog meer?’ vroeg Parvati aan een sikkeneurige Belinda, Hermelien op een onbeleefde manier onderbrekend. ‘Volgens hem had Malfidus zijn shirt al uitgetrokken toen hij Hermelien en Malfidus betrapte –‘
‘Allemachtig!’ zei Hermelien, die nu echt boos begon te worden. ‘Mal – Draco had zijn shirt alleen maar uitgedaan omdat dat moest van madame Pleister! We waren alleen maar aan het dollen, het was heus niet om te –‘
Hermelien stopte abrupt met praten toen alle gebeurtenissen van gisteravond zich in een flits in haar hoofd afspeelden. Een withete woede overspoelde haar. Ron had aan iedereen verteld dat Hermelien iets met Draco had. Ron had haar voor gek gezet voor heel Griffoendor. Ze balde haar vuisten samen. Ze haatte Ron, op een manier zoals ze nog nooit iemand gehaat had.
‘Dus jij en Malfidus zijn wel samen!’ zei Belinda, die een gretige schittering in haar ogen had gekregen. ‘Wauw!’
‘En ze noemt hem al bij zijn voornaam. Draco! Woeh!’ zei Parvati opgewonden.
De meisjes stootten een paar meisjesachtige giechels uit, waarvan Hermeliens nekhaartjes recht overeind gingen staan.
‘Ach, hou je mond!’ zei Hermelien, wiens ogen vuur spuwden.
Ze keerde Parvati en Belinda de rug toe en liep met moedige passen terug naar de leerlingenkamer. Alweer smeten mensen allerlei beledigingen en snerende opmerkingen naar haar hoofd, maar dit keer was ze erop voorbereid. Zonder ook maar iemand een blik waardig te keuren duwde ze het portretgat open en stapte naar buiten. Zelfs al wist de halve school nu van haar stiekeme activiteiten, weerhield dat haar niet ervan om naar haar afspraken te gaan. Ze snelde naar de Astronomietoren en trof daar Draco aan, die tot haar verbazing enorm vrolijk was.
‘Hermelien!’ zei hij, waarna hij haar zo stevig beetgreep dat ze kon zweren dat ze haar botten hoorde kraken.
‘Hoi,’ zei Hermelien dof, zichzelf zo snel mogelijk uit Draco’s armen bevrijdend.
‘Hoi?’ zei Draco, die een geagiteerde frons kreeg op zijn voorhoofd. ‘Wat is dat nou weer voor een magere begroeting?’
‘Jij hebt ‘die magere begroeting’ anders ook tientallen keren gebruikt, hoor,’ brieste Hermelien. Haar humeur stond op zo een laag pitje dat zelfs een gesprek met Draco haar niet kon opvrolijken.
‘Ben je nog steeds chagerijnig over gister?’ schamperde Draco. ‘Ik heb toch al gezegd dat ik er niks aan kon doen dat die Wezel zo nodig naar binnen moest stormen?’
‘Ik was en ben ook niet boos op jou!’ zei Hermelien gepikeerd. ‘Het is Ron, verdorie! Hij heeft gewoonweg aan iedereen in Griffoendor verteld dat wij –‘
Hermelien wendde gegeneerd haar blik af om Draco’s reactie niet te hoeven zien.
‘Wezel heeft wat?’ hoorde ze Draco’s stem woedend zeggen. Zonder nog op een antwoord van Hermelien te wachten zei hij: ‘Meekomen.’
‘Wat?’ piepte Hermelien, toen Draco haar pols vastgreep.
‘Meekomen,’ gromde Draco.
Ze werd met de kracht van een beer meegesleurd uit de Astronomietoren. Draco liep zo snel dat Hermelien het nauwelijks kon bijhouden. Ze vroeg zich verwoed af wat Draco van plan was, hoewel ze al een vermoeden had.
‘Draco!’ zei Hermelien met overslaande stem. ‘Wat ga je doen!’
‘Ik – hak – hem – in – tienduizend – stukjes!’ zei hij moeizaam.
Ze stormden twee marmeren trappen af en passeerden het portret van heer Palagon.
‘Stop schurftige boef, en verweer je!’ brulde heer Palagon.
Draco negeerde het portret straal en liep met grote, ijzige passen verder. Hij hield Hermelien nog steeds vast, maar aangezien hij zo woest was durfde Hermelien niet te klagen dat haar hand behoorlijk pijn deed. Ze kwamen in de hal terecht en werden daar begroet door de mensen van de overige afdelingen, die het nieuws kennelijk al door hadden gekregen. Stik, dacht Hermelien. Het was natuurlijk als een lopend vuurtje door de school gegaan. Een bloedzuivere, trotse Malfidus die heulde met een Modderbloedje. Alweer besteedde Draco geen aandacht naar de dingen die naar hem geroepen werden en eenmaal aangekomen in de zaal liep hij met grote passen naar de tafel van Griffoendor, waar Harry met zijn groene ogen wijd opengesperd hen aanstaarde. Sommige mensen lachten en Hermelien kon dat enerzijds ook wel begrijpen. Het moest er natuurlijk heel stom uit zien: Draco die naar de Griffoendortafel liep en Hermelien als een hondje aan de lijn meetrok.
‘POTTER!’ schreeuwde Draco tegen Harry. ‘WAAR IS WEZEL!’
Harry trok sarcastisch één wenkbrauw op.
‘Waarom wil je dat weten?’ vroeg hij koeltjes.
‘VERTEL OP!’ snauwde Draco.
Harry keek Hermelien vragend aan, en die knikte vurig. Draco wilde wraak nemen op Ron en dat juichte ze van harte toe. Het zou jammer zijn als Harry hem op dit moment zou stoppen.
‘Ik denk – buiten volgens mij –‘ zei Harry aarzelend.
‘Wat doen?’ vroeg Draco bruusk.
‘Luchtje scheppen, ofzo,’ zei Harry schouderophalend. ‘Maar wat – Hé! MALFIDUS! WAAR GA JE HEEN EN WAT GA JE IN GODSNAAM DOEN!’
Draco had Hermelien in alle haast losgelaten en stormde de Grote Zaal uit. Hermelien gaf een ruk aan Harry’s schouder, als teken dat hij met haar mee moest rennen. Sommige mensen stonden nieuwsgierig op van hun afdelingstafels om te kijken wat Hermelien en Harry gingen doen. Ze holden naar buiten en werden daar meteen begroet door een doordringend geschreeuw.
‘JE GAAT HIER VOOR BOETEN, WEMEL!’ hoorden ze Draco brullen.
Het feit dat Draco, Harry en Hermelien allemaal naar buiten waren gerend was niet onopgemerkt gebleven: vele nieuwsgierige toeschouwers hadden hun afdelingstafels verlaten en waren zo snel mogelijk naar buiten gelopen. Het waren voornamelijk Griffoendors en Zwadderaars, maar ook de Huffelpuffers en Ravenklauwers waren groots vertegenwoordigd. En toen zag Hermelien ze: Draco trok aan Rons haar en drukte hem hardhandig tegen de grond aan. Sommige Zwadderaars joelden, maar de rest van het publiek reageerde bovenal geschokt.
‘AU! AU!’ gilde Ron, die verwoed spartelde. ‘Blijf van me af – jij –‘
Hij gaf Draco een onverwachte schop tegen zijn schenen en rende zo snel mogelijk over het glooiende gras richting het grote meer –
‘WAAG HET NIET OM WEG TE RENNEN, WEZEL!’ Malfidus rende met enorme snelheid achter Ron aan en leek nonstop energie te hebben.
Ron rende zo mogelijk nog harder en duwde op een ruwe, onbeschofte manier een eerstejaars opzij. Hij botste tegen verscheidende mensen op en struikelde over vele boomwortels.
‘AAN DE KANT! AAN DE KANT!’ blafte Ron met overslaande stem.
Malfidus duwde precies dezelfde eerstejaars, die net geagiteerd overeind was gekrabbeld, weer omver en sprintte met verblinde woede achter Ron aan.
‘Pak aan Wezel!’ zei hij triomfantelijk, terwijl hij ervoor zorgde dat Ron zijn evenwicht verloor door een van zijn benen vast te pakken.
Draco duwde hem agressief in de richting van meer en Ron probeerde zich paniekerig los te rukken. Hij sloeg Draco hard in zijn gezicht en sputterde: ‘Nee! Merlijns boxer – ik ga niet dat – smerige – WATER – in!’
‘KNOKKEN, KNOKKEN!’
Hermelien keek om naar de mensen die strijdkreten riepen en zag tot alle hilariteit dat het dezelfde Huffelpuffers waren geweest die hadden geroepen dat Hermelien en Draco moesten gaan zoenen.
Ron had zich eindelijk uit Draco’s greep losgewerkt, en ging nu zelf over tot de aanval. Hij pakte Draco vast bij zijn middel en tilde hem nogal onhandig op.
‘JE GAAT D’RIN! MALFIDUS!’
‘Oh ja?’ zei Draco spottend, hoewel zijn stem enigszins trilde. ‘Als ik erin ga – dan – dan ga jij met me mee, Wezelmans!’
Ze stonden nu aan de rand van het meer en de menigte raakte steeds meer opgetogen. Iedereen brulde strijdkreten door elkaar heen, totdat Ron een misstap maakte. Hij duwde Draco met een enorme plons het water in, verloor zijn evenwicht en –
PLONS!
‘GADVERDAMME!’ zei Draco walgend, die boven water was gekomen en een hele golf water uitspuwde. ‘Opstaan, Wezel! OPSTAAN!’
Ron kwam hoestend en proestend boven water, met een gezicht dat helemaal rood was van schaamte en vernedering. Hij gaf Draco een venijnige duw, en terwijl de twee heren elkaar hatelijk aankeken hoorde Hermelien vaag hoe het publiek op de achtergrond lachte en joelde. Plotseling wrongen twee mensen zich langs haar heen en pas na een paar seconden besefte Hermelien dat het de afdelingshoofden waren: Sneep en Anderling.
‘WAT IS DIT NOU WEER VOOR ONBESCHOFT GEDRAG!’ krijste professor Anderling. ‘JULLIE ZIJN NIET TWEE HONDSDOLLE PITBULLS! KOM NU ONMIDDELLIJK DAT WATER UIT!’
Draco gaf Ron een laatste schop, en klom daarna glibberend en doorweekt het water uit. Zijn blonde haar druipte onophoudelijk, en zijn schoolgewaad maakte een soppend geluid bij iedere beweging die hij maakte. Kasper Krauwel, die Harry voor het eerst geen blik waardig keurde, klikte erop los met zijn camera en had een opgetogen uitdrukking op zijn muisachtige gezicht. Ron liep als verdoofd achter Draco aan en rilde van de natheid en de kou.
‘IK WIL HIER WEL NU METEEN EEN VERKLARING VOOR!’ zei professor Anderling, wiens normaal zo nette knotje nu piekte en klitte. Ze was zo woedend dat ze bijna gestoord leek. Sneep, die eerst van een afstandje had zitten kijken kwam op het toneel en zei zacht: ‘Ik denk niet dat we een verklaring hoeven, Minerva.’
‘En hoezo dan niet?’ blafte Anderling tegen professor Sneep, alsof hij zojuist lekker mee had zitten knokken met Malfidus en Ron.
‘Het is toch duidelijk waarom deze twee heren vochten,’ zei Sneep, die een onaangename grijns op zijn gezicht had gekregen. ‘Ze zijn allebei horendol van iemand die al eerder bekend stond om haar wilde liefdesleven. Eerst werden meneer Kruml en Potter erin geluisd, en nu zijn Malfidus en Wemel de slachtoffers. Juffrouw Griffel, wilt u uzelf prijsgeven?’
Hermeliens handen trilden van onderdrukte woede. Sneep wist haar altijd maar weer voor gek te zitten, en dit keer was het in bijzijn van de hele school! Harry kneep waarschuwend in haar arm, en Hermelien besefte dat ze maar beter haar lippen stijf op elkaar kon houden.
‘Jullie krijgen straf, allebei!’ zei Anderling boos, wiens lippen nog nooit zo dun waren geweest. Draco gaapte verveeld en deed alsof het hem allemaal geen reet kon schelen, en Ron keek zachtjes uitgedrukt diep verontwaardigd.
‘Straf?’ vroeg hij zwakjes. ‘Maar hij begon! Hij ging me schoppen, en toen –‘
‘Ik wil geen uitleg!’ zei Anderling pinnig. ‘Jullie doen wat jullie gezegd word!’
Ze wendde zich tot de leerlingen, die allemaal hun ontbijt hadden laten staan om het gevecht te bekijken, en zei: ‘Vooruit! Naar binnen!’
Zoals Anderling opgedragen had draaide iedereen zich om, en liep opgewonden pratend en lachend naar binnen. Hermelien voelde zich daarintegen een stuk minder vrolijk, en aan Harry’s gezicht te zien had hij dit voorval ook alles behalve amusant gevonden.

I know, I know. Gebasseerd op de vechtscene uit Bridget Jones, the edge of reason. Maar ik zag het laatst op DVD en ik dacht: OMG! RON EN DRACO! Hé, wat is vechten eigenlijk vies en onbeschoft, maar het is zo grappig om erover te schrijven ^^. Bedankt voor alle reacties, iedereen die gereageerd heeft! Ik vind het allemaal ontzettend leuk om te lezen! Enne, hier die vechtscene, moet je maar bekijken, het vult het helemaal aan: http://www.youtube.com/watch?v=QlhAqFKBEBs&feature=related

miss louise · Geplaatst: Ma Dec 24, 2007 10:59

Epiloog
‘Ik denk dat ik mijn lesje wel geleerd heb,’ mompelde Ron bitter, terwijl hij zijn arm liet verbinden door madame Pleister.
‘Dat dacht ik ook,’ zei Hermelien koeltjes.
Dit was al de tweede keer in twee dagen dat ze iemand op de ziekenzaal bezocht, en madame Pleister was er niet bepaald vrolijker op geworden.
‘Hup! Opdrinken!’ snauwde madame Pleister, terwijl ze een vies uitziend drankje in Rons handen duwde.
Ron pakte het met een walgend gezicht aan, en na één slok genomen te hebben was hij al aan het hoesten en het proesten. Hermelien pakte snel de beker uit zijn hand, om te voorkomen dat het op de grond zou vallen. Madame Pleister slaakte een overdreven zucht en liep met grote passen terug naar haar kantoortje. Hermelien wilde de beker weer teruggeven aan Ron, maar die gebaarde dat ze het op zijn nachtkastje moest zetten.
‘Iedereen lachte,’ zei Ron, wiens oren vuurrood waren.
‘Ja, het zag er ook stom uit,’ zei Hermelien terechtwijzend. Ze had haar armen over elkaar geslagen en keek Ron streng aan. Ze had het hem nog steeds niet vergeven, en dat zou ze voorlopig ook niet doen.
‘Dus – dus jij bent echt met Malfidus?’ vroeg Ron, voorzichtig en verafschuwd tegelijk.
‘Ja,’ zei Hermelien.
‘En daar valt niks meer aan te doen?’
‘Nee.’
Er viel een stilte en Ron keek somber voor zich uit. Hermelien keek hem aan en had stiekem wel medelijden met Ron. Ondanks zijn slechte gedrag van de laatste tijd wist ze zeker dat hij het allemaal goed bedoeld had, ook al kwam dat soms niet zo over. Iemand klopte op de deur en een paar seconden later kwam Harry naar binnen. Hij had een ernstige uitdrukking op zijn gezicht, maar Hermelien dacht dat er héél even een glimlach rond zijn lippen speelde toen hij Ron zo zuur zag kijken.
‘Ha, die Ron,’ zei Harry, niet bijster enthousiast.
‘Harry,’ zei Ron met een schijnheilig knikje. ‘Leuk dat je er bent.’
Harry pakte een stoel bij een ander bed vandaan, en schoof aan bij Rons ziekenhuis bed.
‘En? Kom je me nog uitlachen?’ vroeg Ron dreigend, met zijn armen over elkaar geslagen.
‘Eh – waarom zou ik je uitlachen?’ vroeg Harry niet-begrijpend.
‘Dat kwam je toch doen!’ zei Ron gepikeerd. ‘Toe maar! Lach me maar uit! Ik heb mijn arm toch in het verband, dus ik kan niks terugdoen en –‘
‘Ron,’ zei Harry serieus. ‘We zijn vrienden, ik lach je niet uit.’
Ron, die duidelijk niet tevreden was met dat antwoord, snoof sarcastisch. Uiteindelijk haalde hij diep adem, en vroeg zachtjes: ‘Vergeven jullie het me?’
Harry en Hermelien keken elkaar veelbetekenend aan, en knikten toen allebei.
‘We vergeven het je, Ron,’ zei Hermelien. ‘Ooit.’
‘Ooit,’ herhaalde Harry resoluut, waarna hij grijnsde. ‘Ook al heb je je als een enorme – ontzettende – ongelofelijke idioot gedragen!’
‘En ook al ging je met Belinda,’ voegde Hermelien daaraan toe.
‘We zullen het je ooit wel weer vergeven!’
‘Ooit?’ zei Ron verontwaardigd. ‘Nu!’
‘Morgen misschien,’ zei Hermelien, die het bijzonder amusant vond om Ron eens lekker te sarren.
‘Geintje,’ zei Harry. ‘We vergeven het je wel.’
Ron leek opgelucht en opgetogen tegelijk.
‘Fijn!’ zei hij, terwijl hij aan het verband om zijn arm pulkte. ‘Dat is – heel – heel fijn!’
‘Dat dacht ik ook,’ zei Harry. ‘We hebben de laatste tijd hatelijk genoeg gedaan.’
Hermelien glimlachte. Zij vond het ook fijn dat ze eindelijk weer eens met zijn drietjes konden kletsen en dollen. De rest van die middag werd er dan ook veel gelachen en geklierd.
‘Trouwens, Hermelien,’ zei Harry ernstig, nadat hij uitgebreid had zitten lachen om een lompe actie van Ron. ‘Over jou en Malfidus…’

Jup, jup. Dat was het dan mensen. Het was - voor mijn doen - maar een kort verhaal, want ik had verder niet een plot uitbedacht, enzo. Ik wil best weer iets nieuws schrijven, want het is per slot van rekening vakantie Cool

, maar ik heb echt geen idee wat dat moet zijn! Ik heb wel een paar opties, maar ik wil best wat tips en ideeën van jullie krijgen! Nog een Draco/Hermelien verhaal? Of een andere ship, Draco/Harry? XD Een vervolg van euh... hun 'dochter' Cissy? Iets totaal anders? Of moet ik gewoon helemaal oprotten met mijn verhalen Razz

? Het mag allemaal

Fijne feestdagen!
xxx,
Louise