[AF] Harry Potter en de Onvervloekbare Vloek

Moony · Geplaatst: Zo Jun 06, 2004 18:39

Als aller eerst heb ik een verzoek: Willen jullie niet alleen het 1e hoofdstuk lezen, om het op 1 hoofdstuk te oordelen, vind ik niet echt kunnen. Alsjeblieft lees het hele verhaal, of lees niet wat. Oordelen op een paar hoofdstukken is gewoon simpelweg niet mogelijk, helaas. Alvast bedankt!

Oh, als eerste even *een begin* van mijn voorkant Smile

het is met balpen getekend, omdat je het anders niet goed kunt zien met inscannen. Ik hem hem hier en daar ingekleurd *dat blauwe *. Ik kon helaas niet het hele Document uploaden, dus hier is alleen het plaatje *tot nu toe* .
Hij is een beetje groot, maarja:) daar moeten jullie het maar mee doen;) hihi.
[img] http://img32.imageshack.us/my.php?loc=img32&image=MagnaydiHPedOVV.jpg [/img]
(als hij het niet doet moet je het http adres even kopieren en in de adres balk van internet zetten)
Oke, dat was dus het "klad", dan is hier *tataradaaaaa* de ongeveer echte voorkant !
http://img16.imageshack.us/img16/1682/carine.jpg

*zucht* aangezien het vorige forum een beetje erg *kaduuk* is, zal ik mijn verhaal even opnieuw posten Smile

hihi

deel 1: de eerste dag.

Voor de zoveelste keer schrok Harry zich wild op deze koude zomer avond. Sinds de Duffelingen hun nieuwe bel hadden gemonteerd, had hij niet meer goed kunnen uitrusten. Hij sloop in het schemerduister doro zijn kamer, en tastend met zijn hand naar de lichtknop. Hij ging aan zijn bureau zitten, pakte een stuk perkament, doopte zn veer in de inkt, en begon te schrijven.
Na een tijdje begon het Harry te dagen dat zn pols behoorlijk pijn deed.
hij staarde voor zich uit, en zei zacht:"Wat heb ik in godsnaam misdaan"
nog steeds keek hij voor zich uit, en probeerde zich te bedenken waarom ze hem zo nodig moesten hebben.. "Het was altíjd Harry geweest, die iedereen uit de problemen moest halen, het was áltijd Harry, die Voldemort van zich af moest weten te slaan, zonder er ook maar een grijnte van af te weten... áltijd..." dacht hij in zichzelf.
Het volgende moment smeet hij zn veer aan de kant, stond op, en keek driftig naar het stuk perkament...
Harry keek nog steeds nijdig naar het perkament, toen plots...
Harry greep met zn handen naar zn hoofd, en om de een of andere reden...
"auw!" zei hij, nog bozer wordend... "aaaaaaauw!!! hou op!"schreeuwde hij, hij viel op de grond, kneep zn ogen dicht, en probeerde zich te concentreren, maar door de verschrikkelijke pijn in zn lidteken, wilde het niet...
"Rot ... op!" schreeuwe hij, nadat hij behoorlijk boos begon te worden.
De pijn nam af, Harry lag hijgend op de grond, met zn handen nog steeds tegen zijn hoofd gedrukt.
*bonks bonks bonks* hoorde Harry vaag...
Harry probeerde op te kijken, maar zijn hoofd voelde te zwaar aan, en hij kneep nijdig zn ogen weer dicht.
"Wat in de naam van de Heer is hier aan de hand!!" hoorde Harry een schrille stem zeggen.
"Harry!" zei de stem van Tante Petunia.
"Harry? gaat alles goed?" vroeg ze deze keer voorzichtiger, toen Harry niet reageerde.
"Harry! hou me niet voor de gek! sta op en zeg wat tegen je tante!" zei ze nu strenger...
Maar Harry reageerde niet meer, de pijn was te hevig...
Hij lag nu languit op de grond, en had zijn bewustzijn verloren. Ontdanks dat Tante Petunia een verschrikkelijke hekel aan Harry had, (tenminste, zo leek het) werd ze nu bezorgd en liep voorzichtig naar hem toe, om te kijken was er aan de hand was.
"Harry? a-a-a-lles goed?" stotterde ze. "wat een stomme vraag" dacht ze bij zichzelf, "alles goed, hij lijkt wel dood, ik moet Herman halen, en wel meteen" ze liep snel naar de deur, keek even achterom naar Harry, en rende toen de trap af. Oom Herman zat rustig in de woonkamer de krant te lezen, en was zich van geen goed of kwaad bewust, tot dat haar vrouw binnen vloog.
"H-h-h-arry" bracht ze er moeizaam uit.
"waat?! heeft die linkshandige tovenaar je wat aan gedaan?! aan de kant schat!!" riep hij, terwijl zn gezicht pimpelpaars werd. Hij hobbelde de trap op, zo snel als zijn dikke varkenspootjes hem konden dragen.
Hij had zo te zien geen idee wat hij daar aan zou treffen, waarschijnlijk een irritante Harry, die met zijn toverstok zat te spelen. hij liep de kamer in, toen hij Harry niet zag, liep hij naar het raam, om te kijken of hij er toch vandoor was gegaan.
"au" klonk een erg zwak stemmetje, ergens van beneden.
Oom Herman schrok zich kapot, en deinsde achteruit.
Hij stond tegen de muur, en had zn ene hand op zijn hart gelegd, wat hij altijd deed als hij zich bedreigd voelde, of bang was.
Harry voelde zich licht in zn hoofd, en wreef met zijn hand langs zijn lidteken, dat 5 minuten geleden bijna was opengebarst, voor zijn gevoel.
Hij probeerde overeind te komen, trok zich op aan zijn bedrand.
Bij oom Herman, die nog steeds tegen de muur gedrukt stond, begon iets te dagen.
"wat heeft dit te betekenen?!" zei hij, op een luister-nou-eens toon.
Harry herkende de stem, en draaide zich rustig om.
"nou?!"
"ik... ik was in slaap gevallen." loog Harry.
Oom Herman keek hem smerig aan, draaide zich om, en liep naar beneden.
Harry wachte tot zijn voetstappen waren weggestorven, en plofte neer op bed.
Wat er gebeurd was, wist Harry niet... Hij dacht erover na, maar zijn gedachten werden te zwaar, en hij viel in een diepe slaap.

Greetz Moony[img][/img][/b]

Moony · Geplaatst: Zo Jun 06, 2004 18:41

zoo, dat ging vrij simpel, hier komt deel 2! (reacties zijn nog steeds welkom! Very Happy

)

Deel 2. *de onheilspellende gebeurtenis.*

Harry wist niet hoe lang hij geslapen had, maar aan de lucht te zien, erg lang. Het was nog grijzer dan het die middag was, of was het soms avond?
Harry draaide zich om, op zoek naar zijn horloge.
Nog voor hij het te pakken had, hoorde hij een zacht geruis, met direct daar achteraan een plof. Hij keek om, en zag dat Hedwig terug was gekomen met een muis in haar bek. Harry had Hedwig al 2 dagen niet gezien, hij had haar weggestuurd omdat hij boos was. Zich afvragend of ze wel weer terug kwam, was hij er toen over in slaap gevallen.
Hij stak zijn arm op, een teken voor Hedwig, dat ze bij hem mocht komen. Maar ze had er duidelijk geen behoefte aan, want ze bleef dom zitten boven op haar kooi, en begon aan haar muis te knabbelen.
"Dan niet! stomme uil!" zei hij.
Hij liet zich zakken in de kussens, die op zijn bed lagen, en begon weer te denken.
Zou het een soort val zijn? Was het een test? dacht hij bij zichzelf.
"Altijd ik..." mompelde hij.
Harry voelde een traan over zijn wang rollen, het was te veel voor een jongen van 15, in één jaar 2 mensen met wie je erg goed bevriend was, te verliezen. Eerst Carlo, wat al een hele schock was, niet alleen voor hem. Daarna Sirius, zijn peetvader...
Hij kon het niet meer, hij hield dit niet langer vol, waarom moest hij altijd nare dingen meemaken?! Waarom niet een keer Ron, of iemand anders, wat kon het hem schelen! Waarom hij!
*Trrrring* galmde het door het huis.
Hedwig schrok, en vloog abrupt het raam uit.
Net zo plotseling als het de vorige keer was verdwenen, keerde de pijn in Harry's lidteken terug. Ondraagbaar was het, twee keer op één dag, was te veel voor hem. Harry drukte opnieuw zijn handen tegen zijn lidteken, maar het leek wel, alsof het daardoor alleen maar erger werd.
Dit keer werd Harry niet bewusteloos, zoals de vorige keer, maar gebeurde er iets wonderlijks.
Harry lag nog steeds op bed, met één hand tegen zijn lidteken gedrukt, met de andere hand hield hij zich vast aan de rand van het bed.
Zijn ogen waren dicht, toen hij plotseling fel geel licht zag, het voelde alsof hij werd opgetild.
Hij klemde zijn hand nog vaster aan de rand, maar zonder dat hij het wilde, liet zijn hand los.
De pijn nam weer af, en Harry probeerde te kijken wat er aan de hand was, hij opende zijn ogen.
Nog steeds zag hij fel geel licht, het maakte niet uit of zijn ogen open of dicht waren.
Harry had geen flauw benul van wat er aan de hand was, hij kon niks zien, behalve het licht, er was geen verschil in waar hij keek, overal was er hetzelfde irriterende licht.
Harry keek naar zijn lichaam, die ineens een groene gloed kreeg, hij snapte er niks meer van.
Net zo plotseling als het licht was gekomen, was het weg, en Harry belande met een plof op zijn bed.
Harry wist het nu zeker, het was altijd hij die ze moesten hebben, hoewel hij er nu geen idee van had wat de betekenis van het licht was, maar dit kon hij niet langer.
Hij keek op zijn horloge, 9 uur 's avonds, een mooie tijd, om een einde aan je leven te maken... dacht hij.
Hij pakte zijn toverstok, en richte het op zichzelf.
Hij dacht nog even goed na, over zijn beslissing.
Maar hij was vastbesloten, hij wilde dit leven niet langer mee maken, hij wilde naar Sirius en zijn vader en moeder, daar kon hij eindelijk een normaal "leven" leiden.
"Ava-" begon Harry, maar kon zijn spreuk niet afmaken, Hedwig was terug gekomen en was precies op zijn toverstok beland.
"Ga weg!"schreewde hij, "ik kan niets meer voor je doen!" zei hij nu.
"ik kan niets meer voor je doen Hedwig, vlieg naar Ron, die zal je vast verzorgen, aan mij heb je niets, treur niet om mij, ga weg, nu." fluisterde hij nu, en hij voelde tranen over zijn wang biggelen.
"vlieg weg Hedwig" zei hij nu strenger.
Hedwig keek Harry nog een keer aan, en vloog weg, zonder zich te beseffen dat ze haar baasje nooit weer zag.

Greetz Moony

Moony · Geplaatst: Zo Jun 06, 2004 18:43

okee! hier komt deel het vervolg van deel 2!

Deel 2: * de onheilspellende gebeurtenis (2)*

Harry keek Hedwig achterna, tot ze een vaag wit grijs vlekje was, en in het niets verdween.
Harry bedacht zich even hoe al zijn vrienden en familie het zouden vinden, als hij dood op bed lag... Het was beter zo, besloot hij.
Toch zat het hem nog niet helemaal lekker, hij dacht aan Tante Petunia, die nooit wat voor hem gevoeld had, aan Ron en Hermelien, zijn beste vrienden, en aan Voldemort, zijn grootste vijand.
"Het moet" mompelde hij, "het moet gewoon"
*tik tik tik* Er klopte iemand op de deur.
Harry gaf geen antwoord, hij had geen zin in een gesprek met Oom Herman, ookal wist hij niet eens of hij het werkelijk was.
*tik tik* klonk het nogmaals.
"Wat moet je van me! Je hebt me altijd behandeld als een smerige zwerver, en nu?! ik kan toch niks goed doen? ga dan weg, je hebt niks aan me!" schreeuwde Harry.
"H-H-arry?" klonk een bibberige stem vanachter de deur.
Harry herkende de stem van zijn neefje, Dirk.
De deurklink bewoog, de deur kraakte iets en ging een paar centimeter open.
Dirks vette gezicht was nauwelijks zichbaar door het smalle lichtstreepje wat uit Harry's kamer kwam.
"Harry? wat ben je aan het doen?" vroeg hij voorzichtig.
"Wat maakt het uit" beet harry terug.
Dirks ogen flitsten van Harry, naar zijn toverstok en weer terug.
"Nou, ga dan weg!" vervolgde Harry, na een korte stilte.
Toen Dirk bleef staan, kreeg Harry er genoeg van, hij liep naar de deur, trok hem open en stond oog in oog met Dirk.
Hij keek Dirk smerig aan, en liep langs hem heen, in een rechte lijn naar de balkon deuren, trok ze open, en smeet ze achter zich dicht, draaide de sleutel om en keek om zich heen.
Hij bedacht zich dat hij zijn toverstok binnen had laten liggen. Hij wilde hem ophalen, maar zag Dirk nog steeds in de deur opening staan, dus dat deed hij toch maar niet.
Harry keek de andere kant op. Hij zag de takken van de bomen zachtjes heen en weer zwiepen, zag de blaadjes voor zijn neus heen waaien.
Hij bedacht zich hoe hij nu aan zijn einde moest komen, zonder toverkracht. Hij stond op het balkon, hij kon eraf springen... een andere mogelijkheid was er nu niet.
Harry legde zijn handen op de leuning en keek voor zich uit.
Zijn voeten zette hij op de eerste stalen balk, zodat hij niet meer op de koude betonnen vloer stond.
Ondertussen was het zachtjes gaan regenen. Harry had het niet door, maar zijn tante wel. Ze haaste zich naar buiten om haar was af te halen, dat ze aan het drogen was.
Harry merkte haar aanwezigheid in de tuin niet, hij keek nog steeds strak voor uit naar de wuivende bomen.
Tante Petunia probeerde bij de bovenste was te komen, die ze bovenop de waslijn had gegooid. Ze keek daarbij iets naarboven, en stopte haar pogingen abrupt. Langzaam liet ze haar handen zakken en liet de was op de grond vallen.
Ze zag Harry op het balkon staan, die inmiddels naar de buitenzijde van de leuning was geklommen.
Haar moeder gevoelens kwamen weer boven, ze schreeuwde naar Harry, "Harry! ga daar weg, straks bezeer je je!" haar stem klonk niet schril en streng, maar laag en bezorgd.
Toen Harry niet reageerde, probeerde ze nog eens zijn aandacht te trekken, ook dat was tevergeefs.
Ze gooide haar was op de grond en rende zo snel naar binnen als haar naaldhakken haar konden dragen. Ze hobbelde de trap op en liep in één streep naar de balkondeuren. "Harry! Ga daar weg, nu!" riep ze bezorgt, terwijl ze op de ramen sloeg, nadat ze merkte dat de deur op slot zat.
Toen ze merkte dat dat tevergeefs was, liep ze snel naar Harry's kamer om te kijken of er iets bruikbaars was om de deur mee open te krijgen.
Dirk stond nog steeds verslagen op de gang te kijken wat er allemaal aan de hand was, het verwende jongentje, was plotseling een het-niet-lievertje- van de familie. Zijn moeder schonk deze minuten helemaal geen aandacht aan hem.
Tante Petunia stond in Harry's kamer, en keek van hot naar her, op zoek naar iets bruikbaars. Het enige wat ze zag liggen, was de toverstok van Harry.
Ze twijfelde even en zei toen "Als hij het kan, kan ik het ook. Er stoomd immers ook tovernaars bloed door mij aderen"
Ze greep de toverstok van het bed af, en rende weer naar de balkondeuren.
Zonder te weten wat ze zei, mompelde ze toch duidelijk "Alahomora".
De deur sprong open en ze rende naar Harry, die op het punt stond te springen. Ze kon hem nog net bij zijn arm beet pakken en sleurde hem over de railing naar binnen.
"Harry! Harry! Alles goed? Je liet me schrikken, doe dat nooit weer jongen van me" Zei ze liefdevol en toch bezorgd.
Harry was versufd van alles wat er net was gebeurd, hij had op het punt gestaan een einde te maken aan zn leven en was "gered" door één van de personen waar hij het totaal niet van verwacht had.
Tante Petunia had zojuist de woorden "mijn jongen" gezegd. Wat bedoelde ze daarmee? Hoe had ze de deur losgekregen?
Wat deed ze met Harry's toverstok in haar hand?
Het waren te veel vragen voor een korte tijd, Harry was suf, en viel in slaap.

Hopelijk was het leuk, groetjes Moony

Moony · Geplaatst: Zo Jun 06, 2004 18:44

Deel 3 komt eraan *vrrroemmm*

Deel 3. *Leugens en de waarheid.

Harry wist niet waardoor hij wakker was geworden, maar voelde zich warm en doezelig. Voorzichtig opende hij een oog.
Harry zag de grote eiken kast staan, dat betekende dat hij op zijn eigen kamer was. Maar hoe kwam hij hier? Hij kon zich niet veel herinneren van gisteravond. Hij keek om zich heen en schrok zich wild. Tante Petunia zat op de rand van het bed, vlak naast hem.
Harry ging overeind zitten, en zei: "Tante Petunia! Wat doet u hier?"
Nog voordat ze kon antwoorden, had Harry al wat terug gezegd. Hij wist ineens weer wat er gisteren was gebeurd, hij wilde dit leven niet langer en wilde van het balkon springen, maar zijn o zo geliefde tante had hem ervan weerstaan.
"Waarom heeft u me niet gewoon laten springen, ik beteken toch niets voor u?" vroeg hij, met een lichte irritatie in zijn stem.
Harry liet haar geen mogelijkheid toe te antwoorden, hij vuurde alle vragen op haar af, die ze gister al had moeten beantwoorden.
"Hoe kon u de deur open krijgen? Wat deed u met mijn toverstok, Waarom heeft u me zowiezo gered!" zei Harry nu geïrriteerd.
Tante Petunia zei niks, ze keek naar de grond.
Na een korte stilte begon ze toch te praten.
"Harry, ik..." begon ze. Harry wachte tot ze haar verhaal af had gemaakt en viel haar niet in de rede.
"Ik weet het niet." besloot ze.
"Hoezo u weet het niet! U heeft altijd alles uit mij willen persen, op de kleine detail na, nu bent u zelf aan de beurt!" schreeuwde harry, die inmiddels rechtop in bed zat. "Verteld u verder." vervolgde hij op een rustige toon.
Petunia keek Harry even schuldig aan en keek vervolgens weer naar de grond, waarna ze haar verhaal vervolgde.
"Om een lang verhaal kort te maken..." begon ze.
"Ik zag je daar staan op het balkon, ik rende naar binnen en probeerde de deur los te krijgen, wat niet lukte, daarna ging ik naar je kamer om te kijken of er iets bruikbaars lag om de deur mee open te krijgen. Het enige wat ik zag, was je toverstok. Dat was op het moment je enige redmiddel, dus ik liep naar de deur en mompelde iets, waarna de deur openvloog en ik jou van het balkon hees... De rest weet je."
"Maar waaróm? U heeft nooit van me gehouden en zou alleen maar blij moeten zijn dat ik eindelijk dood was.
Tante Petunia keek Harry nu strak aan en begon weer te vertellen.
"Nee Harry, je hebt het verkeerd gezien. Toen je vader en moeder nog leefden, kwam ik vaak bij ze om je te verzorgen. Je ouders werkten allebei, dus je was vaak alleen. Tovernaars bloed heeft altijd door mijn aderen gestroomd, dus daarom was ik niet bang voor ze. Op een gegeven moment ben ik je een klein beetje gaan beschouwen als mijn eigen kind." ze stopte even.
"En oom Herman? Die had een hekel aan Tovernaars!" Zei Harry, die het gevoel had dat het verhaal niet helemaal klopte.
"Herman had inderdaad een hekel aan ze, maar dat kon mij niet weerhouden, bovendien wist hij niet eens dat ik je steeds bezocht, ik was dan "Naar mijn werk".
Toen je ouder werden vermoord, moesten wij je verder opvoeden, Herman was er natuurlijk totaal niet blij mee, maar ik integendeel wel.
In het bijzijn van je Herman, kon ik nooit duidelijk maken dat ik iets voor je voelde, hij zou me afranzelen. Ik was bang en zei daarom niks tegen hem."
Harry was met stomheid geslagen, voelde ze wel degelijk wat voor hem?
Het was even stil. Harry dacht na, dit klopte niet.
"Maar als u een tovernaar bent, waarom heeft u dan nooit op Zweinstein gezeten?"
Tante Petunia zuchte, maar vervolgde haar verhaal wel.
"Ik heb het afgeslagen, ookal was ik jong, ik was al samen met Herman. Als hij zou weten dat ik naar die school ging, zou hij bij me weggaan."
Harry grijnsde."Dat was toch niet zo'n punt geweest? Zo aardig is hij niet."
Tante Petunia keek Harry boos aan. "Harry, ik wil niet dat je je verder bemoeid met de relatie tussen mij en Herman. Je weet nu hoe het zit met dat gedoe van gister en voor de rest, hou je je stil."
Ze stond op, en liep de deur uit.
Harry plofte neer op het kussen en dacht na. Nog voor hij ook maar gedacht had dat er weer iets gebeurde, kwam tante Petunia weer binnen, nog geen minuut later.
"O en Harry, doe dat alsjeblieft nooit weer."
"Wat?" vroeg Harry, die geen idee had waar ze het over had.
"Dat van gisteravond. Bedenk je de gevolgen eens in. En hou je stil tegenover oom Herman, wij hebben niet gepraat, er is niks gebeurd." zei ze kortaf en ging naar beneden.
Harry was weer alleen op zijn kamer en dacht na over wat er net allemaal over hem heen was gekomen.
Voelde ze werkelijk wat voor hem? Toch had harry het idee dat er iets niet klopte. Hij keek op zijn horloge, tien voor acht, hij moest er maar eens uit gaan.
Harry kleede zich aan en maakte zijn bed op. Hij liep langs de spiegel, de gang op. Plotseling realiseerde hij zich dat hij niet zichzelf zag in de spiegel, en draaide zich om, om weer naar zijn kamer te lopen. Hij ging recht voor de spiegel staan en keek er in. Nu zag hij wel degelijk zichzelf, hoewel hij er vrijwel zeker van was, dat hij Sirius had gezien. Harry zag toevallig de kalender hangen, naast de spiegel en keek erop.
23 juni. Over precies een week mocht hij weer naar Zweinstein. Met die vrolijke gedachtes liep hij naar beneden. Bleef staan voor de deur en legde zijn hand op de deurklink. Hij was benieuwd wat hij hier beneden zou aantreffen. Hij drukte de klink naar beneden en liep de kamer in.

Greetz Moony

Moony · Geplaatst: Zo Jun 06, 2004 18:44

Deel 4. * de nieuwe UItgang Maker.

Harry stapte de kamer in.
Oom Herman zat op de bank een krant te lezen, Tante Petunia was de was aan het opvouwen en Dirk was nergens te bekennen.
Ook Herman keek op van zijn krant, om te kijken wie er binnen kwam.
"O, ben jij het. Ik dacht dat mijn lievelings zoontje binnen kwam." zei hij grijnzend en verborg zijn gezicht weer achter de krant.
"Het brood ligt op het aanrecht." zei Tante Petunia ijzig.
Harry keek haar even aan en liep toen naar de keuken en smeerde zichzelf een boterham. Hij nam niet de moeite om een bord te pakken, hij at zijn brood op zn vuist, en liep naar buiten.
"Wat ben jij van plan?" Hoorde Harry een stem achter zich zeggen.
"igganaabuije" mompelde hij, met zijn mond vol brood.
"Pardon?"
Harry deed grootste moeite om zn brood door te slikken en zei uiteindelijk "Ik ga naar buiten"
Hij opende de deur en trok zich niks aan van het feit dat oom Herman nog steeds tegen hem praatte en deed de deur weer achter zich dicht.
Harry voelde de zomerwind door zijn haren blazen en keek om zich heen, om een vaag geluid te identifyceren.
Uiteindelijk zag Harry dat er een grote auto voor de deur was geparkeerd en er een dikke man uitstapte en richting de voordeur liep.
*Triingg* klonk het.
De pijn in harry's litteken bloeide weer op. Het was een stekende pijn, maar minder erg dan de vorige keren.
Zo snel als het was gekomen, was het ook weer weg. Het litteken tintelde nog een beetje.
Harry hoorde gepraat voor aan de weg. Wat na 5 minuten weer was weggestorven.
Harry slenterde door de tuin, er lagen overal nog plassen van die vorige avond omdat het had geregend. Harry keek in een plas. Tot zijn grote schrik zag hij niet zichzelf, maar Sirius, net zoals vanmorgen op zijn kamer. Harry knielde en boog zich over de plas. Sirius was weg.
Harry staarde nog steeds in de plas, "Zou hij contact zoeken?" dacht hij.
Harry stond op, liep een stukje verder en ging op de oude schommel van Dirk zitten.
Hij dacht weer na over alles wat er dit jaar was gebeurd.
Beelden flitsten door zijn hoofd, Sirius, Ron, Tante Petunia, Cho, Voldemort, alles kwam terug. Vooral het beeld van Voldemort bleef hangen.
Hoe had hij zo stom kunnen zijn om een einde te maken aan zn leven! Hij had Voldemort al meerdere keren verslagen, als hij er niet meer was, wat zou er dan zijn gebeurd?
Harry bleef denken over alles. Toen hij daar zo zat te piekeren, had hij niet door dat er iemand naar hem toe was gelopen. Geruisloos.
4 meter was het van Harry af, 3 meter, 2 meter, Harry had nog steeds niks door.

nouja, groetjes Smile

Moony · Geplaatst: Zo Jun 06, 2004 18:45

Het vervolg van deel 4 Smile

(bedankt voor de reacties! Very Happy

)

Deel 4.*De nieuwe Uitgang maker. (2)

Harry keek naar de grond, terwijl het nog steeds dichterbij kwam. Hij had niks door.
De wind ging harder waaien, Harry keek op. Hij schrok zich kapot.
Er stond een lang iets voor hem, met een lange donkere cape.
Harry dacht dat het een Dementor was, en zocht naar zijn toverstok. Harry viel achterover de schommel af, terwijl het dichterbij kwam.Op dat moment kwamen er twee armen uit de cape, en deed het zijn muts af.
Harry haalde opgelucht adem, "Hey Ron! laat me niet weer zo schrikken wil je!"
Ron grijnsde,"Lang niet gezien Harry van me" zei hij, en gaf Harry een hand, zodat hij hem kon optrekken. "
Toen ze allebei stonden, zei Harry "Ron, hoe kom je hier eigenlijk? toch niet weer met die auto van je vader?"
"Lang verhaal Harry, laat ik het zo stellen, mijn vader heeft een machine uitgevonden waarmee je honderden kilometer kunt reizen, en uitstappen waar en waneer je maar wilt." antwoorde Ron.
"Een soort tijdmachine?" vroeg Harry.
"Haha, dat is een dreuzelnaam, mijn vader noemt het De Nieuwe uitgang maker." grijnsde Ron.
Harry dacht even, de Nieuwe uitgang maker? Hij moest lachen bij het idee.
"Maar Ron, waar staat dat ding?"
"Oh die staat... uhm... " Ron's gezicht vertrok.
Harry lag slap van het lachen, Ron wist niet eens waar De Nieuwe uitgang maker stond!
"H-h-hoe kom je weer thuis dan?" lachte Harry nog steeds.
Ron zei niks en keek naar de grond. "Dat had hij me niet gezegd" zei hij uiteindelijk.
"En nu?" Zei Harry, die Ron een beetje voorzichtig aankeek.
"Ik heb geen idee..."
"Hoe kom je nou weer bij Het Nest?" vroeg Harry.
"Dat weet ik ook niet..." Antwoorde Ron. "Hopen dat ze merken dat ik weg ben en kijken waar de Nieuwe Uitgang Maker als laatste heen is gegaan, en ons ophalen.
"Ons?"
"Ja ons, je wist toch dat ik vandaag zou komen halen? We moeten ons voorbereiden op het schooljaar, bovendien is er een Zwerkbal toernooi waar we aan mee moeten doen, dus we moeten trainen" Zei Ron.
Toen hij door had, dat Harry er niks van af wist, vervolgde hij voorzichtig: " Je uhh, je wist toch wel dat ik kwam, toch? Ik had een uil gestuurd"
"Niet dus" Zei Harry. "Maar ik weet misschien wel een manier om bij het nest te komen. Heb je toevallig Brandstof bij je?"
"Ron graaide in zijn zakken, uiteindelijk haalde hij een klein groen zakje uit zijn broekzak. "Voila" zei hij opgetogen.
"Maar hoe komen we aan een haard?"
Harry dacht na, de haard bij zijn oom en tante was dicht, die konden ze onmogelijk open krijgen en bovendien, ze zaten er nog.
"Kom mee Ron" zei Harry en hij liep voor Ron uit, naar de schutting.
"Wat gaan we doen?" Zei Ron, die haastig achter Harry aanliep.
Harry klom de schutting over en belande met een zachte plof in het natte zand aan de andere kant.
Ron stak zijn hoofd over de schutting heen en vroeg nogmaals wat ze gingen doen. Ron ging een beetje moeilijk over de schutting heen en belande uiteindelijk midden in een plas water.
"Getver! Als ik diegene te pakken krijg die..." Begon Ron, maar Harry liep door en zei tegen Ron dat hij moest opschieten.
"Waar gaan we heen?" Zei Ron, die ongerust achter Harry aan tippelde.
"Mevrouw Vaals" zei Harry kortaf.
"Waarom naar dát mens?! Er zijn hier toch wel meer haarden?"
"Die zijn niet aangesloten op het haardrooster, Ron. Mevrouw Vaals is de enige in de buurt die een haard heeft waardoor je wel kunt reizen."
Ron knikte, en volgde Harry naar een klein, donker huisje, waar hij aanbelde. Er werd niet open gedaan. Wanhopig drukte Ron nogmaals op de bel, terwijl Harry voorzichtig rond het huis liep op zoek naar een raam om door naar binnen te kijken.
"Er doet niemand open, volgensmij is ze niet thuis"
"Tot die conclusie was ik al gekomen Ron" zei Harry grijnzend, en sprak een Allohomora spreuk uit over de achterdeur, die met een piepend geluid open sprong en de twee binnenliet.
"Weet je zeker dat dit goed is?" zei Ron wijfelend.
"Weet je iets beters?"
"Nee, maar -
"Ga jij maar eerst." Harry pakte het kleine groene zakje van Ron, na een beetje op Ron's hand achter te hebben gelaten.
Ron knikte. Hij stapte in de haard, die nogal aan de kleine kant was, slikte en riep:" Het nest!"
Grote groene vlammen baanden zich een weg om Ron heen, tot ze hem op hadden geslokt en Ron was verdwenen. Nog voor Harry zelf de haard in stapte, deed hij de buitendeur dicht en vergrendelde hem weer.
Hij nam een hand brandstof, en sprak luid en duidelijk:" Het Nest!"
De groene vlammen gloeiden hoog op, en tollend namen ze hem mee, en smeten hem het volgende moment op een koude vloer, die eigendom was van Het Nest.

Greetz Moony

EDIT: Ik heb mn stukje aangepast omdat er een fout inzat. Dus als je je afvraagt waarom het anders is Razz

daar heb je je reden ^^

Moony · Geplaatst: Wo Jun 09, 2004 17:38

Eej zeg bedankt voor jullie reacties, en blijf ze sturen! Very Happy

Deel 5. * In het Nest.

Harry keek naar zijn handen, die onder het stof zaten. Hij hoorde een bekende stem naast zich, "Harry? Gaat het?" vroeg Ron.
Harry keek suf op, "Ja...ja, het gaat wel" en stond op.
Hij zag dat hij in de woonkamer van het nest was, wat niet zo verwonderlijk was, maar het was veranderd.
Overal lag stof, maar er stonden ook nieuwe meubels. Het was vies en mooi tegelijk. Ron zag dat Harry keek. "Me pa heeft nieuwe meubels gekocht, omdat hij promotie heeft gekregen op het Minesterie." zei hij vlug. "Waarom is het hier dan zo smerig?" vroeg Harry.
"Oh, ma is op vakantie, samen met Ginny. Ze willen Percy opzoeken, dus maakt er op het ogenblik niemand schoon." Antwoorde Ron, alsof het de gewoonste zaak van de wereld was.
De achterdeur ging los en Harry zag George en Fred binnenkomen.
"Heeej Harry!" riep Fred. "Lang nie gezien jonge!" Zei George.
"Hey jongens, hoe is het met jullie Fopshop?" vroeg Harry.
"Haha, wat denk je zelf? Het loopt als een trein dankzij j..." Fred stopte abrupt. "Danzij wie?" Vroeg Ron, die merkte dat er iets aan de hand was.
"Oh, dankzij Lorrebos, die ons ehh... ingredienten gaf." Loog George.
"Zegge Harry, we moeste maar weer eens gaan. Dag broertje" Zei Fred met een knipoog. "Je moet je wel gedragen op school he?" Zei George voor ze de deur achter zich dicht deden.
"Zal ik doen!" Schreeuwde Ron ze achterna.
"Zo, wat zullen we gaan doen? Potje zwerkballen?"
"Ja is goed." Antwoorde Harry.
Ron wilde naar buiten lopen. "Uhh Ron?"
"Ja?"
"Hoe wilde je gaan zwerkballen? Ik heb niet eens een bezem, die ligt nog in de Ligusterlaan, net als mijn andere spullen" Zei Harry met een grijns op zijn gezicht.
"Daar zit wat in, Kom we sturen pa een uil en vragen wel of hij op de terug weg van zn werk even langs je oom en tante te gaan, oke?" Zei Ron simpel.
Harry en Ron gingen aan tafel zitten en besloten dan maar een spelletje toverschaak te spelen. Nadat Ron drie keer had gewonnen, stopten ze ermee.
"Echt super dat we na ons 5e jaar mogen toveren in de vakanties, vind je ook niet, Harry?" Zei Ron.
Harry was een beetje van slag over het plotselinge onderwerp van Ron.
"Ehm, ja tuurlijk is dat fijn" Zei hij na een korte stilte.
Harry dacht even na, over het feit dat hij in de ligusterlaan had getoverd. Het was een uitkomst dat ze mochten toveren in deze vakantie, anders werd hij waarschijnlijk echt van school gestuurd.
Met die vrolijke gedachte gingen Harry en Ron naar buiten. Ze liepen even de tuin door en kwamen uiteindelijk bij de vijver aan.
Ze relaxten even en gingen weer naar binnen.
Tot hun grote verbazing zagen ze Meneer Wemel met een schort voor aan het schoonmaken.
Ron stond met open mond toe te kijken, Harry was net zo verbaasd.
"Oh Hoi Ron, Hoi Harry!" Zei hij vrolijk en ging weer verder.
"Pap? Voel je je wel goed?" Vroeg Ron voorzichtig.
" Ja hoor, waarom niet? Een beetje schoonmaken kan geen kwaad, het is hier een zweinenstal door jullie!" Antwoorde Meneer Wemel al vegend.
Ron keek naar Harry, nog steeds met een open mond.
Harry moest lachen, om de al schoonmakende Meneer Wemel en de verbaasde smoel van Ron.
"Wat?" Vroeg Ron. "Niks" Antwoordde Harry, nog steeds lachend. "Laten we maar naar boven gaan"
"Oh Harry? Je spullen staan boven, ik hoop dat ik alles heb, veel tijd om alles in te pakken had ik niet, je oom was woedend!" Grijnsde meneer Wemel. "Oke" Zei Harry simpel en liep achter Ron aan, die al halverwege de trap stond en zei dat Harry moest opschieten.

Greetz Moony

Moony · Geplaatst: Wo Jun 09, 2004 17:41

Het volgende deeltje:

Deel 6. *Het geheime pakje.

Harry vroeg zich af waarom Ron ineens zo'n haast had en liep rustig achter hem aan.
"Kom nou Harry, we hebben niet de hele dag de tijd!"
Harry staarde suf voor zich uit terwijl hij de trap op liep. Té suf blijkbaar, want hij zag dat stuk hout niet liggen en ging ouderuit.
"Harry! Gaat het?" Vroeg Ron voor de tweede keer vandaag.
"ja.. het gaat wel" Antwoorde Harry, maar hij had geen zin in een heel gesprek, dus stond op en volgde Ron naar zijn kamer.
Ron deed de deur los, stapte naar binnen en plofte neer op zijn bed.
Harry volgde zijn voorbeeld, "Wat was er nou zo dringend" vroeg Harry afwezig.
"Ik zal het je laten zien!" antwoorde Ron enthousiast.
Ron sprong van zijn bed af, nadat hij er nog geen minuut op had gezeten, rommelde in zijn la achter het bed en haalde een pakje tevoorschijn.
Hij liep ermee naar Harry en zei: "Alsjeblieft" daarna liep hij weer naar zijn bed en ging liggen.
Harry was met stomheid geslagen, hij kreeg een vies oud pakje in zijn handen gedrukt en had geen idee wat erin zat.
Harry staarde naar het pakje, "Nou, maak dan open!" moedigde Ron hem aan "Ik weet ook niet wat erin zit, jou naam stond erop en het pakje is verzegeld"
Harry zag inderdaad met grote zwarte letters zijn naam achterop het pakje staan, met daaronder een stempel. Harry kon niet zien wat erin zat hij rammelde ermee, maar hoorde niks. Hij slikte een keer, keek naar Ron en trok aan de flap van het papier, zodat het losliet en de inhoud liet zien.

Moony

Moony · Geplaatst: Wo Jun 09, 2004 17:42

Zoo, het vervolg " Razz

Deel 6.*Het geheime pakje* (2)

Harry had alles verwacht, maar dit niet, ookal wist hij niet echt wat het was. Hij keek naar Ron, die de inhoud nog niet duidelijk gezien had en naast hem kwam zitten om te kijken.
Zijn mond viel open van verbazing.
Hij keek Harry aan, vol verbazing.
"H-h-arry? Weet je wel wat dat is?" zei Ron en wees naar een gouden medaillon met een diep rode en een smaragd groen juweel, dat net uit het pakje verscheen.
Harry scheen niet te begrijpen waarom Ron zo verbaasd was en antwoorde dat hij geen idee had. "Mooie ketting, toch?" zei hij grijnzend.
"Harry! Dit is niet zomaar een ketting!" antwoorde Ron, die nu staarde naar Harry.
"Wat is het dan wel?" vroeg Harry, die nu nieuwsgierig begon te worden "En van wie is he"t afkomstig?"
Ron slikte en rukte zijn ogen af van Harry en naar het medaillon begon te staren. Hij slikte nogmaals en begon te vertellen.
"Harry, dit is het Idivida Medaillon, dat eens van een hele goede Minister van Toverkunst was." hij stopte even om zijn keel te schrapen.
"Dus?" vroeg Harry. "Wat moet ik er mee?"
"Dus?! Harry, snap je het niet? Heb je nog nooit van het Idivida medaillon gehoord?" toen Harry niet antwoorde, vertelde Ron verder.
"Zoals ik al zei, het Invida Medaillon is van een goede Minister van Toverkunst geweest, het medaillon had ongekende krachten, niemand wist wat, behalve de Minister zelf. Voldemort wilde het Medaillon hebben en vermoorde de Minister. Door een onverklaarbare reden is het medaillon toen plots verdwenen en nooit meer terug gezien. Men zegt dat de Minister het mee heeft genomen naar zijn graf, maar dat blijkt dus niet waar te zijn Harry! Jij hebt het Medaillon nu in je bezit!" Zei Ron, die nog steeds naar de Invida staarde.
"Maar wat moet ík ermee? Ik ken die hele Minister niet! Waarom is het medaillon naar mij gegaan?" Zei Harry, die een beetje geïrriteerd begon te raken, maar toch ook opgewonden.
Na een korte stilte hervatte Ron het gesprek. "Ik denk, dat we het beste Hermelien om raad kunnen vragen, die weet er vast wel wat over te vertellen. Perkamentus lijkt me ook geen slechte om het te laten weten."
"Maar hoe komen we op Zweinstein?" Vroeg Harry verslagen.
Ron dacht even na en grijnsde daarna. "De Nieuwe Uitgang Maker maar weer?"
Harry grijnsde nu ook en zei "Goed idee, maar hoe komen we weer hier? En hoe zullen je ouder reageren als je ineens weg bent?"
"Oh, moeten we weer hier komen dan? We moeten er toch snel zijn, dus 6 dagen eerder maakt ook niet uit. Bovendien kunnen we met de Zweinstein express gewoon weer naar huis." Het was even stil.
"En we verzinnen wel een smoes om eerder weg te kunnen, zwerbal training?" vervolgde Ron.
Harry dacht even na, zijn spullen waren al ingepakt dus dat moest geen probleem zijn.
"Ik heb mijn spullen al ingepakt" Zei Ron vlug, die zag dat Harry naar zijn hutkoffer keek.
Harry twijfelde nog even, waarom gooide hij dat medaillon niet gewoon weg, zo haalde hij nog meer hijsa aan zijn hoofd. Dan was het medaillon weer verdwenen, niemand die het merkte.
"En waag het niet dat ding weg te doen! Het is nu jou verantwoordelijkheid, stel je voor dat V-Voldemort hem vind, dan zit de hele tovenaars wereld in de problemen! Wie weet wat voor krachten dat ding heeft!" Zei Ron.
Harry schrok, het leek wel of Ron zijn gedachtes kon lezen, maar hij had hem wel overgehaald.
Harry pakte het Medaillon, hield het in de lucht en deed het om zijn nek.
Plotseling zag Harry hetzelfde gele licht weer voor zijn ogen, wat hij even geleden in de Ligusterlaan ook had gezien. Hij voelde zich machtig, anders dan de laatste keer. Na een paar secondes was het licht weer weg en alles leek weer normaal. Ron leek er niets van gemerkt te hebben. Harry's nagels hadden een gele gloed gekregen, maar ook dat leek Ron niet te zien.
"Laten we gaan" Zei Harry nogal onzeker, maar hij wilde niet langer wachten.
Ze sleepten hun hutkoffers naar beneden en deden speciale zwarte lange gewaden aan, Ron zei dat het je lichaam beschermde tegen het felle licht wat er vrij kwam als je met de Nieuwe Uitgang Maker ging.
Harry keek naar het Idivida Medaillon en verborg het onder het gewaad, daar leek het veilig.
Ron toverde een papiertje op de tafel, want zijn vader was nergens te bekennen. "Vast boodschappen doen" Zei Ron met een grijns.
Ron liep de deur uit, gevolgd door Harry. Ze liepen naar een grote zwarte kast, die Harry nog niet was opgevallen toen ze eerder deze middag door de tuin liepen. Ron deed de deur los zei dat Harry naar binnen moest gaan, Harry stapte naar binnen. Het was ruimer dan het er van buiten uit zag. Ron kwam ook naar binnen en zette zijn hutkoffer neer. Hij liep naar een bord met allemaal kleine knopjes en een schermpje, toeste wat in en zei: "Harry, doe je kap op en sluit je ogen, het licht is erg fel. Ik heb de Nieuwe Uitgang Maker ingesteld op de leerlingen kamer van Griffoendor, dus daar zullen we over enkele secondes zijn als ik de start knop indruk."
Harry luisterde aandachtig en deed wat Ron zei. Hij zette de kap op en sloot zijn ogen. Ron drukte op de start knop en alles begon te tollen. Harry had geen last van het felle licht, maar kneep zijn ogen toch maar dicht.
En inderdaad, met een paar secondes rook Harry de geur van een knapperend haardvuur en voelde de gezelligheid van Zweinstein, hij opende zijn ogen en zag dat Ron naast hem stond.

Moony · Geplaatst: Wo Jun 09, 2004 17:44

Nog een klein deeltje, helaas..:S

Deel 7* De vroege terugkeer op Zweinstein.

"Zo, daar zijn we dan" Zei Ron, toen ze aanwaren gekomen in de leerlingen kamer van Griffoendor. Het was stil en verlaten, wat niet zo verwonderlijk was omdat de school nog niet begonnen was.
Ron wreef in zn handen door het goede nieuws van de Idivida en de terugkomst op Zweinstein.
"Wat zullen we eerst gaan doen, onze spullen naar boven brengen en het ons gemakkelijk maken, of direct naar Perkamentus stappen en hem over het Medaillon vertellen?" Vroeg Ron aan Harry.
Harry moest even wennen aan de lucht van het haardvuur en de hele school, het was alweer een tijdje geleden dat ze hier voor het laatst waren geweest.
"Nou?" vroeg Ron, nadat Harry weer niet reageerde.

Groeten Moony

Moony · Geplaatst: Wo Jun 09, 2004 17:46

En het vervolg Smile

Deel 7. * De vroege terugkeer op Zweinstein.* (2)

Harry voelde zich niet helemaal goed. Er was vandaag veel te veel gebeurd. Gister had hij een eind aan zijn leven willen maken en kwam erachter dat zijn "Geliefde" Tante Petunia wel degelijk van hem hield. Vanmorgen had hij Sirius gezien, wat bijna onmogelijk was. Hij had Ron zijn tuin in zien stappen. De Individa was aan hem toegewezen.
Op het ogenblik had hij weinig zin om lekker te relaxen, hoewel hij er ook wel aan toe was. Maar hij wilde liever weten wat de Individa kon en waarom het bij hem was gekomen.
Uiteindelijk antwoorde Harry: "Ron, zullen we nu naar Perkamentus gaan, daar heb ik meer behoefte aan."
Harry wachte geen antwoord van Ron af en liep naar het portret gat.
"Harry, wacht!" riep Ron hem na. Harry ging even stil staan, en keek over zijn schouder naar Ron, die plotseling in Harry's koffer aan het trekken was. Eventjes later haalde Ron er een glanzend grijs witte cape uit, die zo zacht en glad was dat hij bijna uit zijn handen gleed. harry herkende het, maar zag het nut van de Onzichtbaarheidsmantel niet in.
"Het lijkt me niet echt verstandig om zo door school te dwalen en dan een Sneep tegen het lijf te lopen. De school is nog niet begonnen, dus eigenlijk mogen we hier nog helemaal niet zijn." Zei Ron, die zag dat Harry naar de mantel in zijn handen keek.
Ron sloeg de mantel om en Harry zag de muur waar Ron net voor had gestaan. Ron stond blijkbaar ineens naast hem want Harry voelde de gladde mantel over hem heen glijden. Hij zag Ron naast zich.
"Laten we dan nu gaan." Zei Harry.
Samen liepen ze naar het portret gat, verborgen onder de mantel.
Er was gelukkig niemand te bekennen op de gangen, maar toch zeiden ze geen woord tegen elkaar.
Ze sloegen links af en zagen aan het einde van de gang de grote vuurspuwer staan. Ron keek naar Harry, die strak voor zich uit staarde en niet doorhad dat zijn vriend naar hem keek.
Ze stopten precies voor het beeld van de vuurspuwers, daarna fluisterde Harry haast onverstaanbaar:" Weet jij het wachtwoord?"
Het duurde even voor de zachte woorden doordrongen bij Ron.
Ron dacht na, voor de vakantie was het wachtwoord Zak met zuurtjes, maar of het dat nu ook nog was, wist hij niet.
"Zak met zuurtjes?" fluisterde hij op zijn beurt heel zachtjes tegen het beeld. Het beeld veroerde zich niet.
"Dan maar gokken" mompelde Harry.
Zo ging het een tijdje door, al het snoepgoed dat Harry en Ron kenden hadden ze al geprobeerd, maar blijkbaar had Perkamentus het wachtwoord dit keer moeilijker gemaakt.
Ze zaten al een tijdje naast het beeld en probeerden tevergeefs al het drinken als wachtwoord.
Harry en Ron schrokken zich kapot, toen plotseling de vuurspuwer aan de kant ging en de grote draaiende trap onthulde.
Ron keek Harry aan, "Azuur sap? Dat lust hij helemaal niet"
Harry luisterde maar half en keek naar de trap. Hij hoorde wat, hij hoorde voetstappen. Harry keek haastig om zich heen, maar zag niemand. Hij keek weer naar de trap en was er nu bijna zeker van dat het geluid van boven kwam.
Hij maakte een gebaar naar Ron dat hij stil moest zijn, want hij brabbelde nog steeds over het azuursap als wachtwoord.
Harry zag een schaduw over de treden komen en tot zijn schrik zag Hij dat Perkamentus de trap afdaalde.
Harry ging staan, waardoor de Onzichtbaarheidsmantel van hem afgleed en op de grond viel.
Perkamentus was duidelijk verast om Harry te zien.
Hij keek naar Harry en wilde zijn mond open doen om iets te zeggen, maar Harry was hem al voor.
"Ik wil met u praten, Perkamentus" "
Perkamentus maakte een gebaar dat hij naar boven kon gaan.
Ron zag nu ook dat Albus de trap af was gekomen en was ook gaan staan, maar hield de mantel om. Hij schoot achter Harry aan en tikte hem zachtjes op zijn rug waardoor hij merkte dat Ron er ook was. Perkamentus ging op een tree staan en werd naar boven gedragen.
De grote vuurspuwer sloot de doorgang en het was weer net zo stil als het even geleden geweest was op de gangen.
Harry wachte bovenaan de trap tot Perkamentus ook gearriveerd was.
Die liep hem voorbij en opende de deur van zijn werkkamer, ging zitten op zijn stoel en vouwde zijn handen over elkaar. Hij knikte naar de stoelen die voor het bureau stonden en vroeg. "Wat is er zo dringend, Harry...Potter..." Zijn altijd zo kalme en warme stem was nu gespannen.
Harry keek even om zich heen, ook Perkamentus had zijn kamertje iets veranderd, de muren hadden een licht beige kleur en alle Portretten hingen nu recht onder elkaar.
"Vertel maar Harry, ik neem aan dat je niet voor niets te vroeg op Zweintstein bent gekomen voor een gezellig praatje"
Harry schraapte zijn keel, maar zei niks. Zijn hand bewoog zich rustig naar zijn hals en haalde het glinsterende gouden Individa Medaillon tevoorschijn.
Blijkbaar had Perkamentus genoeg gezien om Harry's verhaal niet te horen. Hij liep naar hem toe en deed voorzichtig het Medaillon af. Harry voelde een steek door zijn litteken, maar liet het niet merken.
Perkamentus liep weer naar zijn bureau en bestudeerde het Medaillon een tijdje, daarna keek hij naar Harry.
"Hoe kom je hier aan, Harry?" Vroeg hij.
Harry dacht even na, hoe kwam hij eraan. Hij kreeg een paketje waar het in zat, zei hij uiteindelijk.
Perkamentus ging weer staan en gaf Harry het medaillon terug en begon te vertellen.

Moony · Geplaatst: Wo Jun 09, 2004 17:49

Deel 8. *Het Misterie van het Idivida Medaillon.

"Tientallen jaren geleden, leefde er een erg bekwame Minister van Toverkunst, Ingor Marsheall.
Hij ontdekte een paar enorme kristallen en verwerkte ze in een medaillon. Onwetend kregen de samengevoegde kristallen een ongekende kracht. Ingor had het doorgekregen en voelde zich oppermachtig, hij haalde het mediallon nooit van zijn nek en noemde het, het Individa Medaillon. Alleen Marsheall wist de kracht van het Medaillon, maar heeft het nooit ter gehore kunnen brengen." Begon Perkamentus, die inmiddels was gaan ijsberen door zijn kamer en ondertussen vertelde.
"Iedereen wilde de Individa hebben, maar natuurlijk gaf Ingor het niet af. Hij sprak een vloek uit over het Medaillon. Welke vloek wist niemand.
Ook Hij-die-niet-genoemd-mag-worden kreeg een oog op het Medaillon, maar wist dat het vervloekt was. Hij wist ook dat de meeste vloeken vergaan als de persoon die het uit heeft gesproken overleden is. Dus hij vermoorde Ingor Marsheall waarna het Medaillon plots verdween en het lijk van Ingor... is nooit terug gevonden.
Tot op de dag van vandaag is het Medaillon nooit terug gezien."
Harry en Ron zaten gespannen te luisteren.
Harry vroeg zich af waarom hij het Medaillon had gekregen en hoe het zowiezo bij hem was gekomen.
"Waarom heb ik het Individa Medaillon?" vroeg Harry, toen hij zag dat Perkamentus niet verder vertelde.
Perkamentus dacht even na. Uiteindelijk zei hij:"Harry... Eigenlijk heb ik daar maar één goede reden voor. Het enige wat ik kan bedenken is dat jij familie van hem bent en hij op de een of andere manier kon voelen en voorspellen dat jij het moest hebben en het niet zou misbruiken." Zei Perkamentus kalm maar gespannen.
Ron hield zich stil, zoals Harry van hem verwachte. Maar het liefst zou Ron het uitschreeuwen.
Harry snapte het niet, waarom zou iemand hem dat Medaillon geven? Hij had niks, behalve een sterke wil.

Zo, weer een deel(tje) Smile

Groetjes, Moony
Reacties en tips zijn welkom! Very Happy

Moony · Geplaatst: Wo Jun 09, 2004 17:50

Zo, het vervolg:)

Deel 8.* Het Misterie van het Idivida Medaillon.

Het leek alsof Perkamentus Harry's gedachtes kon lezen.
"De reden dat Ingor Marsheall jou het Medaillon heeft toevertrouwd, weet ik niet zeker. Maar er lijkt een aanwijzing te zijn." Vertelde Perkamentus.
Harry had eigenlijk geen idee waar Perkamentus het over had, een aanwijzing?
"Zoals ik al zei..." Vervolgde Perkamentus op een ernstige toon.
"Marsheall zal een goede reden hebben gehad om het Medaillon jou te geven en als het mijn keuze zou zijn geweest, had ik waarschijnlijk hetzelfde gedaan."
"Maar welke aanwijzing bedoeld u?" Vroeg Harry, die er nog minder van snapte.
"Dat lijkt me vrij duidelijk Harry, jij staat sterk tegenover Voldemort, je hebt de liefde van je moeder als schild over je en de kracht van je vader. En dat is gebleken, hoevaak heb je al tegenover Voldemort gestaan? Al tamelijk wat keren lijkt mij zo... en je hebt het nog altijd overleefd." Antwoorde Perkamentus.
Harry dacht na, inderdaad, hij had Voldemort alle keren overleefd, maar hoe wist die Marsheall dat hij zo tegenover Voldemort zou staan? Hoe wist hij dat Harry zou komen? Het was immers een hele tijd geleden gebeurd.
Harry wilde net zijn mond opendoen, toen Felix binnenkwam gevlogen door het open raam. Harry had Felix de Fenix al een tijd niet meer gezien. De prachtige vogel lande elegant op zijn stok en maakte een tevreden geluidje. Harry wachte even met zijn vraag, alle aandacht was immers toch even gericht op Felix.
Toen Harry voor de tweede keer zijn vraag wilde stellen begon Felix waarschuwend te krijsen. Harry stopte weer, en keek naar Felix.
Felix zat op zijn stok en krijsde uit alle macht.
Het leek alsof Perkamentus de geluiden die Felix maakte begreep,
"Harry, maak dat je weg komt" Zei Perkamentus op een strenge toon.
"Er komt iemand de trap op, ga bij je vriend onder de onzichtbaarheids mantel zitten en hou je stil!" Vervolgde Perkamentus.
Harry's mond sloeg open van verbazing, maar deed wat Perkamentus hem opdroeg. Hij zocht Ron, die nog steeds naast hem zat en nu de mantel optilde, zodat Harry eronder kon kruipen. Ze renden naar de hoek van de kamer en hielden zich stil.
*Tik tik*
"Binnen" Zei de inmiddels weer kalme stem van Perkamentus.
Harry keek naar Ron, wiens ogen gericht waren op de open deur waarin nu een beeldschone vrouw stond.
Perkamentus leek totaal niet verbaasd en knikte, zodat de vrouw binnen liep en op de stoel ging zitten waar nog geen tien secondes geleden Harry nog had gezeten.

Groeten moi.

Moony · Geplaatst: Wo Jun 09, 2004 17:52

Deel 9.* De onvergetelijke Nimfershiff.

Perkamentus legde zijn pen neer en keek verwachtingsvol naar de vrouw die tegenover hem was gaan zitten.
De vrouw stak haar hand uit naar Perkamentus en zei: "De naam is Nicoleine Nimfershiff, ik had u een uil gestuurd over de baan Verweer tegen de Zwartekunsten, ik wilde graag proberen of het me bevalt."
"Maar natuurlijk" Zei Perkamentus geintresseerd. "Heeft u enige ervaring?"
"Natuurlijk, wat dacht u dan, anders kwam ik hier heus niet." Beet Nimfershiff hem toe en begon haar nagels te vijlen.
"Nicoleine, ik neem aan dat je je taak serieus neemt." Antwoorde Perkamentus nu strenger. "Anders kunt u beter meteen vertrekken.
Hij ging staan en liep naar het raam, met zijn rug naar Nimfershiff toe, en begon weer te praten. "U kunt over enkele dagen beginnen, uw gewaden worden naar uw kamer gebracht. U slaapt naast de kamer van Anderling, de lesroosters worden nog rondgedeeld, het lokaal wordt u vanzelf gewezen."
Nicoleine Nimfershiff keek nog een keer naar Perkamentus en liep naar de deur, om die vervolgens te openen en de trap af te dalen.
Perkamentus deed de deur achter haar dicht, nadat ze weg was en ging weer aan zijn bureau zitten.
Harry en Ron keken elkaar stom verbaasd aan, nog steeds in het hoekje zittend.
"Kom maar weer hoor, Professor Nimfershiff is weg." Zei Perkamentus met zijn kalme en warme stem.
Harry ging weer op de stoel zitten voor het bureau.

Moony · Geplaatst: Wo Jun 09, 2004 17:53

Deel 9. * de onvergetelijke Nimfershiff.(2)

Harry keek stijfjes naar de deur, waar net nog een beeldschone lerares uit was gelopen en legde het medaillon afwezig op tafel.
Ron was ook naast hem gaan zitten en legde de onzichtbaarheidsmantel naast zich neer op de grond, Perkamentus wist toch al dat hij er was, dus de mantel was niet meer nodig.
Perkamentus pakte het Medaillon dat voor Harry op de tafel lag en draaide het in zijn vingers rond.
Het licht fonkelde op de robijn rode en de fel groene stenen die duidelijk te zien waren, overal op de muur waren kleine rode en groene lichtjes zichtbaar.

Deel 9.*de onvergetelijke Nimfershiff.

Ron keek gefacineerd naar het Medaillon, evenals Perkamentus, die het bestudeerde. Harry staarde nog steeds naar de deuropening, totdat de deur plosteling dichtklapte en Harry zn gedachtes er weer bij haalde.
"Harry?" zei de kalme stem van Perkamentus vervolgens.
Harry draaide zich om en keek in de heldere ogen van Perkamentus.
"Ja professor?" antwoorde Harry, die iets naar achteren ging, om niet recht in zijn ogen te hoeven kijken.
"Als je het niet erg zou vinden, zou ik het Medaillon even hier willen houden om het te bestuderen, er is immers weinig over bekend. Zou je het daar mee eens kunnen zijn?"
Daar hoefde harry niet lang over na te denken. Het medaillon bezat dan wel magishe krachten, maar hij hoefde die niet te hebben. Bang voor Voldemort was hij nooit echt geweest, maar door hem worden gedood omdat hij een één of andere ketting bij zich had, wilde hij ook niet.
"Altijd Professor" antwoorde hij.
"Dan verzoek ik jullie nu om naar jullie slaapzalen te gaan en verder niet rond te dwalen door het kasteel, jullie horen hier immers nog niet te zijn. Als een van de leraren jullie betrapt, hebben jullie een probleem, en veel uit te leggen."
Ron raapte de mantel van de grond af, stond op en deed de deur voor Harry los.
Harry zat echter nog op de stoel, en keek afwezig naar het Medaillon.
"Professor, mag ik?..." vroeg Harry en stak zijn hand naar het Individa Medaillon uit.
Perkamentus knikte met zijn hoofd, en gaf het medaillon weer aan Harry, die het op zijn beurt aandachtig bekeek.
Plotseling zag Harry weer het felle gele licht, en liet van schrik het medaillon vallen dat met een luide 'kling' op de vloer terecht kwam. Net zo direct als het licht gekomen was, was het ook weer weg. Harry's nagels gloeiden en waren geel.
Het leek alsof Perkamentus en Ron niets door hadden gehad, en het gele licht niet hadden gezien, want ze leken totaal niet verbaasd.
Harry keek naar hun vragende gezichten, en zei:" Oh, niks hoor"
Hij keek naar het Medaillon, wat hem sterk aantrok.
Zijn vingers gleden over de fel gekleurde stenen heen, en zijn ogen volgden zijn vingers. Perkamentus pakte het Medaillon van Harrys handen af en legde het in een kistje achter hem.
"Ik wil jullie nu voor de tweede keer verzoeken naar jullie slaapzaal te gaan... nog een fijne dag" zei Perkamentus ruwer.
Ron stond nog steeds in de deuropening en wenkte Harry, die nu opstond, naar de deur slofte, en Perkamentus vragend aankeek. De deur sloot zodra Harry zijn voeten over de drempel had gezet.
"Kom op harry, we gaan." Zei Ron, en mikte de onzichbaarheids mantel over Harry heen, samen daalden ze de trap af. Er was niemand te zien op de gang, toen ze een paar keer de bocht om waren gegaan, zag Harry dat het donker was buiten, het was vast al laat, waren ze zo lang bij Perkamentus geweest?
Ze liepen door tot ze bij het portret van de Dikke dame kwamen, die nog op een kier stond en gingen naar binnen. Tot hier hadden ze nog geen woord meer tegen elkaar gezegt, "Ik ga naar boven" zei Harry, zonder op antwoord te wachten van Ron liep hij de trap op die leide naar de slaapzaal. Harry plofte op bed en viel vrijwel gelijk in slaap

Greetz moi, Moony