[AF] Broken Heartbeat

GreenxEyed · 5e jaars Verdiend: 124 Sikkels

Het laatste stukje van deel 2/boek 6. Het is wel wat raar op het begin ... & Sorry dat ik deze avond post, maar ik heb morgen echt geen tijd dus ^^"

En verder wil ik nog iedereen die gereageerd heeft bedanken XD
Ook de mensen die het nu pas lezen, waauuw, echt geweldig!
(Oh en btw, het is wel redelijk lang, ik hoop dat jullie dat niet al te erg vinden)

-------------------------------------------------------------------------------------

‘Uit de weg! Ik wil haar zien!’
‘Meneer Wemel, dat gaat niet! Ze is … Ze is …’
‘Ze is wat?!’
‘Meneer Wemel! Nee, meneer Wemel - Kom terug in vredesnaam!’
‘Mens, moei je met je eigen zaken! – Wat … Wat is er met haar?!!’

Stilte. Eindelijk.
Door alle boze stemmen verging Lucy van de pijn. Het leek alsof al haar botten uiteen aan het barsten waren en dat haar schedel in tweeën brak. Waar was ze in godsnaam?
Alles was zwart, ze hoorde alleen maar stemmen, en ze voelde alleen maar pijn. Lucy schreeuwde zo hard ze kon toen een pijnscheut in haar buik voelde. Maar het leek of niemand haar hoorde. De pijn stopte in elk geval niet. Ze spartelde met haar armen, en met haar benen, maar ze voelde helemaal niets. Alsof ze in een niemandsland was, eeuwig bestemd om te blijven rondzweven in de zwarte duisternis. Of helemaal alleen, want ze voelde niets of niemand. Lucy schreeuwde haar ziel uit haar lijf. Haar hoofd deed nog meer dan ooit tevoren en het leek alsof haar schedel weg was, en haar hersenen in brand stonden. Terwijl ze het uitschreeuwde van de pijn hoorde ze allemaal stemmen in haar hoofd, waardoor haar oren op ontploffen stonden. Ze kende de stem van ergens, maar van waar?
Nu ze erover nadacht, ze kon zich niets meer herinneren. Ze herinnerde zich niet wie haar vrienden waren, of familie, maar ze wist zeker dat ze de stemmen kenden. Maar van waar kwamen ze weer?

Waarom brult ze zo de hele tijd?! Heeft ze een hersenbeschadiging?!’
Het leek alsof ze met een toeter in Lucy’s oren toeterden.
Meneer Wemel! Wees nou toch eens kalm!’

Lucy ontspande weer. Deze stem was zacht en kalm. En een tikkeltje bezorgd. Maar wie of wat was Wemel? Ze besloot er niet over na te denken, dan had ze toch te veel pijn. De pijn bleef even weg, en net toen ze dacht dat alles goed was, kreeg ze weer een pijnscheut. In haar longen deze keer. Het leek alsof haar longen samenkrompen, dat haar hart stilstond en het gevoel dat ze elk moment ging stikken. Ze probeerde naar lucht te happen, maar dat lukte niet, alsof er niet eens lucht was, alsof ze een illusie was in een zwarte wereld.
Lucy was bang. Was dit het dan? Ging ze dood?Nu?
Nog voor ze aan iets anders kon denken, voelde ze een onzichtbaar mes door haar buik steken. Ze keek naar haar buik, maar ze zag geen bloed. Ze kon zich niet herinneren dat ze ooit zo’n maagkrampen had gehad. Maar het was iets anders. Maar hoe kon het in godsnaam dat iemand een mes in haar maag stak? Ze was helemaal alleen …
Een andere messteek. Lucy krijste het uit.

Bent u gek? Wat doet u?!
Fred, stop, alsjeblieft…Wees kalm, ze weet wat ze doet. Kom …
Ze martelt haar!
Fred, kom nou … Wees rustig

Fred? Wie was Fred?
Terwijl Lucy verging van de pijn, duizelde de stemmen in haar hoofd. Ze maakte haar bang. De stemmen klonken net hetzelfde, alleen was de ene bang en boos en opgejaagd, en de andere was kalm, maar toch met een tikkeltje onrust. Het voelde alsof ze altijd naar de tweede stem kon blijven luisteren. Nu bleef het stil. Een hele poos. Ze hoorde niets, alleen haar lichaam deed overal pijn. Minder dan daarvoor, maar ze ging niet ontkennen dat het overal pijn deed. Misschien kan ik lopen, ging het door haar hoofd, of zwemmen. Luchtzwemmen.
De pijn werd minder erg bij de gedachte dat mensen in de lucht zouden zwemmen. En kinderen met een zwemband zouden veilig boven de grond blijven. Dat zou leuk zijn.
Ze zwaaide een paar keer met haar armen, maar ze raakte niet vooruit. Lucy ging een paar keer over de kop, maar dat was het dan ook. Huh? Wat was dat?
Elk puntje in haar lichaam begon te tintelen. Van haar grootste en dikste teen, tot haar kortste, zwarte haarsprietje op haar hoofd. Door de lange stilte van daarvoor leek het even of ze bijna doof was, maar nu leek het of ze een traag en langzaam lied hoorde. Even dacht ze dat ze droomde, dat ze het zich gewoon inbeeldde. Lucy voelde alsof ze zweefde. Nee, nog beter. Ze had zich nog nooit zo goed gevoeld. Een zacht en kriebelend gevoel verlichtte al haar pijn. Lucy voelde zich opnieuw geboren worden, het leven werd haar lichaam weer ingeblazen. Nu zweefde ze pas echt. En allemaal herinneringen kwamen plots weer boven. Een tweeling met rood haar, groene lichtstralen overal, een kasteel, een jongen met een litteken, twee meisjes die vriendelijk naar haar lachten, … Het laatste wat ze zag was een grote witte lichtflits …

Lucy keek verdwaald rond. Waar was ze in godsnaam?
Ze lag ergens in een kasteel, in een grote zaal met allemaal bedden met zieke mensen. Ze hadden allemaal hetzelfde uniform, en ze waren allemaal gewond. Een verpleegster in een wit uniform liep van het ene bed naar het andere, en toen ze Lucy opmerkte kwam ze meteen naar haar toe. Lucy keek bang in het rond. Naast haar zat een tweeling. Ze hadden allebei rood haar, en blauwe ogen en sproeten. Aan het bed recht tegenover haar stonden nog een heleboel kinderen met rood haar. Ze kwamen hen allemaal zo bekend voor … Maar wie waren het weer? Eén van de jongens naast haar keek zowel opgelucht als blij en verlangend.
Hij stond meteen recht en sloeg een arm om haar heen.
‘Eindelijk!’ zei hij blij maar zijn gezicht sloeg om toen Lucy hem van haar af duwde.
‘Wie ben jij?’ vroeg ze een tikkeltje bang.
‘Ik ben het! Fred!’ Fred schudde haar door elkaar. Nu kwam ook een roodharig meisje kijken.
‘Meneer Wemel! Laat haar onmiddellijk los!’ brulde de verpleegster en de jongen liet haar geschrokken los.
Ze kwam naar Lucy toe, ze voelde haar hartslag, en ze gaf haar een drankje.
‘Herinner je je iets?’ vroeg ze terwijl Lucy het lichtpaars drankje aannam.
Lucy schudde haar hoofd.
‘Waar ben ik?’ vroeg Lucy verbaasd.
De verpleegster fronste haar voorhoofd en de tweeling en het meisje keken bezorgd toe.
‘Waarom herinnert ze zich niets?’ vroeg het meisje.
Haar stem, die kwam Lucy ook al zo bekend voor.
‘Dat is normaal. Maar als ze morgen niet beter is …’
De verpleegster zei niets meer.
‘Wat dan?’ vroeg één van de jongens gierig.
‘Dan kan het zijn dat ze zich nooit meer iets zal herinneren. Zelfs niet met magie – Vooruit drink op’
Lucy dronk het drankje op. Ze werd helemaal duizelig en ze was even bang dat ze weer in de zwarte ruimte zou komen. Maar dat gebeurde niet, want ze werd weer afgeleid door het gezang dat ze eerder had gehoord. Het klonk nog hemelser dan daarvoor. Droevig, maar toch verhelderend. Langzaam liet ze het lied door zich doordringen. Zachtjes wiegde ze mee en toen het lied luider begon te klinken werd ze overspoeld met allemaal beelden en namen. Ze zag nog scherp hoe ze zichzelf in de armen sloot van Sirius, hoe hij door het gordijn viel, ruzies met Fred, mensen die spreuken op haar afvuurden, haar patronus die wegliep, …
Lucy kon het niet meer aan. Ze had net Sirius weer gezien. Ze had al maanden niet meer aan hem gedacht, en nu zag ze hem opeens, zo scherp, het leek wel echt …Ze slaakte een zucht van ongeloof en ze barste in tranen uit. Als watervallen stroomden ze over haar wangen.
Fred sloeg een arm om haar heen.
‘Ik weet het terug’ huilde ze ‘Ik weet alles. Ik weet het!’
‘Ja … Ja, het is goed’ suste Fred haar ‘Alles komt goed’
Lucy schudde haar hoofd.
Ze keek naar mevrouw Wemel, die huilde, in de armen van Fleur en Tops die werd vastgehouden door Lupos, Hermelien stond bij het
bed van Ron …
Alles werd opeens weer zo duidelijk… Maar ze kon zich niet echt herinneren wat er weer gebeurd was. Ze had alleen het gevoel dat er iets vreselijks te gebeuren stond.
Lucy snikte nog harder.
‘Het komt wel goed…’ stelde Fred haar gerust, maar ze wist dat dat niet waar was.
‘Nee’ zei ze trillend ‘Ik heb het gevoel dat alle hoop in de wereld weg is’
Fred legde zijn zwarte jack van drakenleer over haar schouders en gaf haar een kus op het voorhoofd. Lucy keek naar de sterren, die één voor één voor haar ogen verdwenen. Ze viel als een roos in slaap, maar ze wist dat als ze wakker ging worden, niets meer hetzelfde zou zijn.

--------------------------------------------------------------------

Oh jee, ik zie net dat dit al de 5e pagina is =s
Gelukkig is mijn volgende FF veel korter, want ik schaam de dood dat dit al zo lang is uitgerokken XP

GreenxEyed · 5e jaars Verdiend: 124 Sikkels

Hoi
Eindelijk een nieuw stukje ^^
Sorry, ik was op skireis, en daarom heb ik zo lang niet gepost.
Nouja, dit is het begin van het laatste hoofdstuk. Jullie zullen wel merken waarvoor het begin gaat.
xx

----------------------------------------------

‘Waar blijven ze toch!’ ijsbeerde Lucy.
‘Kalm, ze komen waarschijnlijk zo’ zei Ginny, maar ze wist dat ook zij doodnerveus was.
Om de minuut keek ze op de klok van mevrouw Wemel. Een paar leden van de Orde van de Feniks, Fred en George en nog een paar anderen waren Harry gaan ophalen op zijn adres. Lucy, die intussen bij Fred en George woonde, had flink geprotesteerd. Ze mocht ten eerste al niet meegaan, terwijl Hermelien dat wel mocht, en bovendien mocht ze in de eerste plaats niet eens het appartement van Fred verlaten. Na een lange discussie mocht ze toch mee, naar het Nest weliswaar, om daar te wachten tot de Via via’s één voor één zouden aankomen …
Lucy keek opnieuw op de klok. Nog vijf minuten en dan zou Fred aankomen met meneer Wemel…Als er maar niets verkeerd zou lopen… Er spookten doodsangsten door haar hoofd.
Ze had die avond afscheid genomen, en ze kon zich niet voorstellen hoe ze zich zou voelen als ze hem nooit meer zou zien. Geërgerd sprong Lucy op en neer en ze slaakte een kreet van ergernis.
‘Kalm!’ probeerde Ginny haar te kalmeren. Maar dat hielp niet, want Ginny zat zelf met haar duimen te spelen.
‘Nog drie minuten’ zei Lucy luidop en daarna viel er een stilte. Lucy ging zitten in een rode fauteuil. Nog even, hou nog even vol, zei een stem in haar hoofd. De zenuwen gierden door haar lijf. Het leek alsof ze duizenden vlinders in haar maag had en dat die elk moment naar buiten zouden gaan vliegen. Nog één minuut …
Ze kon zich niet voorstellen dat er gewoon een schoen zou terugkomen, zonder Fred of meneer Wemel…
Lucy begon te seconden af te tellen. Ze was zo gespannen dat vergat recht te staan toen de klok twaalf uur sloeg. Vanaf buiten kwam een lichtblauw licht en mevrouw Wemel en Ginny stormden naar buiten, gevolgd door Lucy.
‘Waar zijn ze?!’ schreeuwde Lucy toen ze niemand zag. De enige die buiten stonden waren mevrouw Wemel en Ginny. Mevrouw Wemel had haar handen voor haar ogen en Ginny keek geschokt naar een schoen die in het midden van het grasveld lag. Geen meneer Wemel. Geen Fred.
‘Rustig blijven iedereen. Ze hebben waarschijnlijk gewoon de Via Via gemist’ zei Ginny met een trillende stem ‘Het komt wel goed’
Lucy hoorde haar niet. Ze had al een brok in haar keel, ze merkte zelfs bijna niet dat de tweede Via Via aankwam. Maar ook daar waren geen mensen bij.
Als ze maar van niets wisten, spookte het door Lucy’s hoofd. Terwijl mevrouw Wemel bang in de lucht keek, wachtend op de rest van de Via Via’s , kon Lucy alleen maar aan Fred denken.
Wat als hij dood was?
Hij is niet dood! Zeg dat niet!
Misschien is hij van zijn bezem gevallen?
Nee, daarvoor vliegt hij te goed.
Waarschijnlijk waren ze gewoon te laat, ja, dat zou het zijn …Het kon niet anders.
Een nieuw blauw licht verscheen, en een grote gedaante kwam tevoorschijn, samen met Harry. Als het de echte Harry was, ten minste.
‘Ben jij de echte Harry?’ hoorde ze mevrouw Wemel zeggen.
‘Ja, ja, waar is de rest?’
Lucy luisterde al niet meer. De volgende Via Via kwam aan, die van Lupos en George. Iedereen was zo met Harry en Hagrid bezig dat Lucy de eerste was die hen zag.
‘Aaaaah!’ Lucy sloeg geschrokken haar handen voor haar mond, en liep toen gehaast naar George, die onder het bloed zat. Al snel kwam mevrouw Wemel aangelopen, met tranen in haar ogen. Zo snel ze konden namen ze hem mee naar binnen. Lupos nam Harry even apart terwijl Lucy en mevrouw Wemel het gat waar vroeger George’s oor was verzorgden.
Romeo kwam binnen, en daartegen was het bloed al iets minder. Lucy bleef bij George, totdat Ginny haastig binnen kwam gelopen na een andere blauwe lichtflits.
‘Hij is daar!’ brulde ze naar Lucy, die aannam dat ze Fred bedoelde.
Ze holde naar de deur, duwde Harry opzij, werd bijna omvergelopen door meneer Wemel, en liep toen naar Fred waarbij langzaam een litteken wegtrok in zijn voorhoofd. Lucy kon wel huilen. Hij had niets! Helemaal niets! Hij was veilig …
Terwijl ze hem smachtend aankeek, liep hij al op haar af om haar te omhelzen. Fred gaf haar een kus op het voorhoofd, en liep toen naar binnen, zo snel hij kon, om zijn broer te zien.
Lucy kon hem horen roepen tot buiten, en na een lange stilte hoorde ze de tweeling uitbundig lachen.
‘Jullie zijn maf’ zei Lucy toen ze binnenkwam, ze omhelsde hen allebei en voegde eraan toe: ‘Laat me alsjeblieft nooit meer zo bezorgd zijn’
‘Is goed’ zei Fred met een brede lach. Hij gaf haar een zoen op de wang.
‘Wat?’ vroeg George ‘Wat zei je Lucy? Ik kon je niet goed horen ’
De tweeling bulderde van het lachen, en ook Lucy moest even haar mondhoeken omkrullen naar boven. Al moest ze toegeven dat er niet echt iets grappigs aan de hand was.
De klok sloeg tien voor één, en bijna iedereen was veilig aangekomen, behalve Levenius Lorrebos en Dwaaloog Dolleman. Terwijl Lucy aan het lachen was met de tweeling kwam Bill binnen met Fleur.
‘Dwaaloog is dood’
De glimlach van Fred, George en Lucy verdween als sneeuw voor de zon.
‘Dat kan toch niet …?’ zei Lucy fluisterend ‘Dolleman is zo …Hoe kan hij nu dood zijn?’
In haar gedachten zag ze de brede en sterke man die constant op hen riep dat ze waakzaam moesten zijn. Fred sloeg een arm om haar heen toen ze begon te trillen.
‘En wat is er gebeurd met Lorrebos?’ vroeg George.
‘Hij is ‘m gesmeerd’ antwoordde Bill en hij wisselde een blik met Lupos ‘Ik weet wat jullie denken …Maar ik denk dat hij gewoon bang was’
Lucy snoof diep en Fred schudde zijn hoofd.
‘Ik geloof er niets van’ mompelde Lucy zelfzeker ‘Wie zou het anders zijn geweest? Iemand moet jullie toch verraden hebben …’
‘Maar ze wisten niet dat we met zeven Potters zouden vliegen, anders had Levenius hen dat toch hebben verteld?’ reageerde Bill meteen.
Lucy zweeg, hij had een punt. Ze pakte een glas aan van mevrouw Wemel en proostte mee met de rest.
‘Op Dolleman’
‘Dolleman …’ zei Lucy stil terwijl ze haar glas ophief. Ze dronk het in één teug leeg, en ging op de schoot van Fred zitten. Het zou nog behoorlijk stil zijn die avond …

GreenxEyed · 5e jaars Verdiend: 124 Sikkels

Pompom, hier is een nieuw stukje. Ik denk dat ik in het vervolg niet op reis meer moet gaan want ik heb niet zo veel reacties gehad ^^"
Maar degene die wel hebben gereageerd (Martine & Bellatrixvandetta) een super bedankje XD
En het stukje is wel 200 woorden langer, ik hoop dat jullie dat niet erg vinden (:

--------------------------------------------------------------

‘Ik zie er niet uit!’
‘Tuurlijk wel, je ziet er heel sexy uit’
‘Helemaal niet'
Lucy trok de das van Fred strak rond zijn nek. Vandaag was de trouwerij van Bill en Fleur, en omdat de familie Delacour langskwam, moest iedereen er piekfijn uitzien. Het Nest was van kop tot teen gepoetst de laatste dagen, de tuinkabouters waren weggejaagd, en de overtollige rommel had Lucy in bloemen veranderd, die nu in bloei stonden bij het huis.
Fred en George stonden van kop tot teen in een chique pak, en Lucy droeg een lichtpaarse jurk, die ze van Fred had gekregen omdat hij haar daar zo mooi in vond.
‘Als er vandaag maar niets misloopt’ had Lucy gezegd toen ze de kamer was ingewandeld.
Ze was even bang geweest dat de tent werd overstroomd door vloeken en dooddoeners, maar Fred had haar gerustgesteld. De hele plaats was beschermd met schildspreuken, en alle spreuken die je maar kon hebben als bescherming waren in werking gezet. Bovendien waren er mensen van het ministerie overal aanwezig. Ze gingen naar beneden om de gasten te verwelkomen, en toen Lucy het niet zag, trok Fred zijn das weer vele losser. Grijnzend stak hij zijn duim op naar George, die daarna hetzelfde deed.
Lucy zag het toen ze beneden waren, maar ze bracht er niets tegenin. Dat had waarschijnlijk toch geen zin. De familie Delacour was aardiger dan ze had gedacht. Lucy had hen in gedachten voorgesteld als erg chique mensen, die veel luxe gewend waren en met niet veel tevreden waren. Maar dat was niet zo, integendeel. Ze waren heel erg aardig, ook tegen Lucy, die nog niet eens echt familie was. Ze gaven haar twee zoenen op elke wang, en toen Lucy vertelde dat ze op BeauxBatons had gezeten, begonnen ze haar vragen te stellen. Over hoe het kwam dat ze teruggekomen was naar Zweinstein en of ze het naar haar zin had in Frankrijk …
Veel tijd om te praten was er niet. De plechtigheid begon al snel. Fleur was niet de enige die er prachtig uitzag, ook Ginny en Fleur’s zusje zagen er mooi uit. Terwijl Fleur en Bill elkaar het ja-woord gaven droomde Lucy al weg. Ze zag zichzelf staan voor het altaar met Fred, en hij zou volmondig ‘ja’ zeggen, met een grote grijns. En Lucy zou de gelukkigste vrouw op de wereld zijn, want dan wist ze dat Fred alleen van haar was. En daarna zouden er kleine kinderen rondlopen, miniversies van Lucy en Fred.
‘Nou voor mij hoeft al dit gedoe niet’ zei Fred, die naast haar zat. Hij pulkte aan zijn smoking.
‘Op mijn huwelijk mag iedereen dragen wat hij of zij wil’ zei hij vast besloten. Lucy’s droomhuwelijk viel als een gras in elkaar. Maar toen ze voor zich zag hoe kleurrijk hun huwelijk dan wel zou zijn, glimlachte ze.
‘Óns huwelijk schat’ bracht ze nog uit voor Bill en Fleur elkaar kuste.
‘Dat zei ik toch!’ zei Fred verontwaardigd. Lucy zei niets, ze glimlachte en gaf hem een zoen op de wang, terwijl Bill Fleur in het rond draaide. Lucy zag dat George vanuit zijn ooghoeken naar Lucy en Fred keek, en toen hij zag dat Lucy dat merkte, glimlachte ze. Lucy nam Fred’s hand vast, en ze zag hoe Fleur en Bill stralend werden gefeliciteerd. Na de plechtigheid was er een groot feestmaal en nog een groot dansfeest. Er hingen lampionen in de tuin, in alle mogelijke kleuren, en meneer Wemel had een lokaal bandje ingehuurd.
Lucy danste met Fred onder de rode en groene lampionnen, en ze was opgelucht toen ze even een langzamer liedje begonnen te spelen. Ze was kapot van het dansen, en kalm sloeg ze haar armen rond Fred heen, om met hem te slowen. Maar die had al iets anders in gedachten. Hij nam meteen haar hand vast en begon te walsen. Lucy snapte niet hoe het kwam dat iemand zoveel energie kon hebben. Na de wals greep ze meteen naar een glas champagne om haar dorst te lessen. Het was al haar derde glas. Of was het haar vierde? Het maakte Lucy niet uit, ze was toch nog niet dronken … Ze keek Fred na die nu met Ginny aan het dansen was. Ze dronk zo snel mogelijk haar glas op en ging terug naar Fred toen ze één van haar favoriete deuntjes hoorde. Maar ze was nog maar net aan het dansen of iemand tikte op haar schouder.
Verbaasd draaide Lucy zich om. Het was George.
‘Mag ik even overnemen?’
Fred gromde een beetje.
‘Natuurlijk’ zei Lucy vrolijk en ze wierp zich bijna in George’s armen, maar die scheen dat niet zo erg te vinden.
‘Ik ben zo terug’ zei Lucy een beetje grijnzend toen ze Fred’s beteuterd gezicht zag.
Ze draaide onder George’s arm heen en danste met hem in het rond. Door alle champagne die ze al had gedronken voelde het net alsof ze zweefde. Even vergat ze zelfs bijna dat ze met George aan het dansen was, en gaf ze George een zoen op de wang. George trok zich er niets van aan, en hij danste met haar verder. Op een bepaald moment werd het Lucy toch even te veel, en struikelde ze bijna over haar eigen voeten. George liet haar even op een stoel zitten, en al snel kwam Fred erbij. Hijgend plofte hij neer. Hij had net gedanst met één van de nichtjes van Fleur.
‘Wauw, heb je die Violette ontmoet? Wat is dat een lekker ding zeg!’ zei hij enthousiast tegen George.
Lucy snoof.
‘Fantastisch’ riep George door de muziek heen, niet bijster enthousiast.
Opeens stopte de muziek en Lucy keek verbaasd om zich heen.
‘Het is toch nog niet zo laat? Waarom stoppen ze?’
Ze liepen alledrie naar alle mensen die in een kring rond een witte patronus stonden.
‘Een lynx?’ vroeg Lucy verbaasd maar ze zweeg toen meneer Wemel een ssht-geluid maakte.
Schobbejak is dood. Het ministerie is gevallen. Vlucht .
Iedereen begon in het rond te rennen, helemaal in paniek, maar Lucy snapte er niets van.
‘Lucy kom op!’ brulde Fred, die al een paar meter verderop stond met George.
Lucy liep langzaam op de tweeling af, terwijl ze bang naar iedereen keek. Nu vlogen er overal lichtstralen door de lucht, en toen ze net een rode straal ontweek, liep ze zo snel ze kon naar de tweeling toe.
‘Paralitis!’
Een dooddoener achter haar rug verstijfde en viel op de grond door een spreuk van George.
‘Bedankt’ hijgde ze, maar nog voor ze hem kon bedanken sleurde Fred haar al mee, naar het stuk bos dat bij het Nest lag. Ze liepen zo snel ze konden, tot ze ver weg waren van de gevechten.
‘Wat was dat?’ Lucy was helemaal buiten adem.
‘Zo te zien hebben ze ons gevonden, en nu Jeweetwel de macht heeft over het ministerie …’
‘En nu? Waar moeten we nu heen?’ jammerde Lucy, ze keek van Fred naar George.
‘Ik denk dat we beter even weg gaan’ stelde George voor.
‘De Korrel?’ vroeg Fred.
George knikte.
‘De wat?’ zei Lucy verbaasd.
‘De Korrel is een appartement in het zuiden van Frankrijk dat we hebben gekocht met de opbrengst van de winkel’ antwoordde Fred.
‘Daar zijn ze!’ bulderde iemand in de verte ‘Kom mee!’
Verlichtte toverstokken kwamen hun richting uit.
‘We moeten nu gaan. Klaar?’
‘Wacht! Ik moet mee verdwijnselen’ Lucy nam de hand van George, die stond het dichtste bij.
‘Goed, oké, één, twee … Drie!’

GreenxEyed · 5e jaars Verdiend: 124 Sikkels

Hier is al het stukje voor morgen. Ik post het nu al want ik ga morgen echt geen tijd hebben, druk druk druk XD
Nouja, veel plezier ermee.

btw, bij het volgende stukje (woensdag, 20-02) ben ik jarig, dus reacties zyn meer dan welkom als cadeaus ^^

--------------------------------------------------------------------

‘Eerst en vooral moeten we een patronus sturen om te zeggen dat alles goed is’ zei Lucy terwijl Fred de deur van het appartement open deed. George keek op zijn gouden horloge, die hij had gekregen toen hij meerderjarig werd.
‘Laten we nog even wachten’ stelde hij voor. Met een ongerust hart ging Lucy naar binnen, ze had George’s hand nog vast, maar dat merkte ze niet. Het appartement was groter dan ze had gedacht. Er was een kleine salon, een aparte keuken waar ze ook konden eten, drie slaapkamers en een badkamer. Fred knipte het licht aan en Lucy keek aandachtig rond. Toen ze een paar keer geknipperd had met haar ogen merkte ze op dat er een televisie was.
‘Een tv?’ vroeg ze nogal verbaasd.
‘Ja, we hebben het bemeubeld gekocht’ antwoordde Fred, zijn blik dwaalde af naar beneden.
Toen hij zijn blik niet afwendde, keek Lucy waar hij naar keek. Ze schrok. Haar vingers waren helemaal verstrengeld in die van George, en dat was helemaal niet de bedoeling. Maar als ze eerlijk moest zijn, vond ze het niet erg. Hij had mooie en zachte handen, en er kwam een warme gloed van af. Ofwel lag dat aan haar …
‘Oh, sorry’ mompelde hij en hij liet meteen haar hand los, met een blos op zijn wangen. Alsof Fred bang was om Lucy te verliezen aan George, ging hij bij haar staan.
‘Ga jij maar slapen …Ik en George zorgen er wel voor dat de ramen dicht zijn enzo. Het is goed, ga maar! We zijn veilig hier’
Fred gaf haar een kus op het voorhoofd en duwde haar richting het kleine gangetje, waar de deuren waren naar de kamers. Voor ze zich naar één van de slaapkamers begaf, ging ze eerst naar de badkamer. Lucy zag er niet uit. Ze moest twee keer kijken voor ze zichzelf herkende. Ze had nog steeds de feestjurk aan, met scheuren weliswaar, haar haren staken alle kanten op, ze had een paar pukkeltjes op haar gezicht, haar ogen waren bloeddoorlopen, de eyeliner was uitgelopen en door in haar ogen te wrijven waren er zwarte kringen rond haar ogen.
Lucy friste zich op en veranderde haar jurk in een pyjama. Hij had nog steeds dezelfde kleur, maar daar kon ze niets aan doen, ze was nooit echt goed geweest in Transfiguratie. Vroeger hielp Tim haar daar altijd bij, maar nu kon dat niet meer. Ze hield nog regelmatig contact met hem op, ze stuurden brieven naar elkaar en soms gingen ze ook wel eens iets drinken. Maar als ze echt ergens in Frankrijk zat …Fred zou het in elk geval niet erg vinden dat ze hem niet meer zag. De eerste keer dat ze met hem iets was gaan drinken in de Lekke Ketel, was hij al bijna achter hen aangegaan om hen te bespioneren. George kon hem nog tegenhouden. Lucy werd afgeleid door iemand die op de deur klopte.
Het was George.
‘Oh sorry’ mompelde hij verlegen, hij wendde zijn blik af ‘Ik dacht dat je al sliep’
‘Het is goed’ zei Lucy die langs hem liep ‘Ik was net klaar’
George knikte, ging naar binnen en sloot de deur achter zich. Lucy keek een beetje verdwaald op de lege gang toen George weg was.
‘Slaap je nog niet?’ vroeg Fred die aan kwam lopen. Lucy zuchtte.
Hij komt ook altijd op tijd, als hij niet perfect is, dacht ze vol bewondering.
‘Nee, ik was nog in de badkamer’ Lucy trok aan het hemd van haar pyjama en Fred knikte.
‘Ehm, nou, ik deel normaal een kamer met George en … Er zijn geen tweepersoonsbedden hier, dus …’ Fred staarde naar de grond ‘Vind je het erg om alleen te slapen?’
‘Oh’ zei Lucy teleurgesteld ‘Nee, dat is wel oké. En het is niet alsof we hier voor altijd gaan blijven, toch?’
‘Ooit gaan we wel terug naar de winkel, ja’ antwoordde Fred, niet echt overtuigend en daaruit maakte Lucy uit dat ze wel even hier zouden blijven.
‘Nou, Frankrijk is best leuk in de zomer’ probeerde ze de situatie veel leuker te maken.
‘Als je de taal ten minste begrijpt, de vorige keer toen we hier waren stond hier een vrouw te raaskallen in het Frans. Ze was helemaal over haar toeren, en het enige wat we gedaan hadden was wat vuurwerk achter haar kat gestuurd. De vuurpijl bleef dat mormel de hele dag achtervolgen …’ Lucy glimlachte toen ze Fred zag grijnzen.
‘Ga maar slapen. Ik en George sturen wel een boodschap om te laten weten dat alles in orde is’ Fred gaf haar een kus op het voorhoofd en bracht haar naar de deur naast die van de badkamer.
‘Slaapwel, my darling ’

De kamer was niet groot. Er stond een eenpersoonsbed, met een rood dekbed, met daarnaast een donker hout nachtkastje. In de hoek stond nog een kleerkast. Net zoals de rest van het appartement was alles ingericht zoals bij dreuzelgezinnen. Niet dat dat erg was, Lucy was dat wel gewend. Lucy liep naar het raam om de gordijnen dicht te doen, en uit pure nieuwsgierigheid keek ze naar buiten. Ze zaten behoorlijk hoog, op de vijfde verdieping of zo, en ze zag dat ze op een hoek stonden, bij een kruispunt. Nu was het behoorlijk rustig op de baan, maar waarschijnlijk was het overdag veel drukker. In gedachten zag ze de boze chauffeurs, die aan het toeteren waren tot er eindelijk iemand zou doorrijden.
De hele stad was verlicht, en Lucy staarde naar alle gekleurde lichtjes van reclameborden en lantaarnpalen en …Een molen? De Moulin Rouge? Ze zaten toch niet in Parijs? Nee, dat kon niet. Parijs lag toch niet in het zuiden van Frankrijk? Maar Fred en George praten niet eens Frans, of wel soms? Lucy zag het niet echt zitten om lang in Parijs te blijven, als dat was waar ze waren ten minste. En morgen moesten ze boodschappen doen want de koelkast was leeg en … Lucy vloekte. Ze hadden geen dreuzelgeld! Hoe konden ze daar nu niet aan gedacht hebben?En met wat betaalden ze ook al weer in de andere Europese landen? Niet in ponden, maar wat was het ook al weer?
‘Euros!’ zei Lucy enthousiast ‘Ja, dat was het!’
Ze had net een bestelauto gezien met in grote letters ‘euro bank’ op.
‘Wat is Euros?’ vroeg iemand vanuit de deuropening. Lucy draaide zich om en ze zag Fred in de deuropening staan.
‘Wat doe jij hier?’ vroeg Lucy een beetje geërgerd. Kon ze dan niet even alleen zijn?
‘Ik kwam je gewoon slaapwel wensen’ zei Fred verontwaardigd ‘Maar goed …’
Lucy zag dat hij er niet goed gezind op werd.
‘Sorry liefje’ mompelde ze, ze gaf hem een zoen op de wang.
‘Goed dan, ik kwam gewoon zeggen dat George zojuist een patronus heeft gestuurd’
‘Prima, maar ik wil nu even alleen zijn’
‘Moet ik me zorgen maken?’
Lucy schudde haar hoofd ‘Het is in orde, ga nou maar’
Fred haalde zijn schouders op en liep weg.
Eindelijk, zei een stem in Lucy’s hoofd, alleen.
Ze plofte op haar bed. Niet te hard, niet te zacht, juist goed …Toch kon ze de slaap niet vatten. Ze kon zichzelf niet stoppen met afvragen of de rest wel in orde was, en wat er zou zijn gebeurd als ze gewoon bij de dooddoeners was blijven staan …En wat ze zich vooral afvroeg was of dat er geen dooddoener was die hen gevolgd was…
Na een uur viel ze eindelijk in slaap, met de gordijnen nog open, zodat de lichtjes over haar zouden waken. Lucy werd bijna om de twee uur wakker, maar uiteindelijk lukte het haar toch de slaap te vatten. Ze merkte niet dat er een uil op haar vensterbank zat, met een brief om haar pootje gebonden.

GreenxEyed · 5e jaars Verdiend: 124 Sikkels

Hier een nieuw stukje. Sorry dat het zo laat op de avond is, maar ik ben namelijk jarig vandaag dus ... ^^"
Nouja, veel leesplezier & even een super super bedankje aan Martine <3
Reacties zijn nog altijd welkom, het lijkt wel of ik er steeds minder krijg ...

------------------------

Lucy keek boos de rode Ford na. De chauffeur had haar bijna omver gereden toen ze de straat wilde oversteken met haar fiets. George had gisteren een tafel omgetoverd in een fiets, het was vrij goed gelukt, en daarmee was Lucy naar de supermarkt gereden. Ondertussen wist ze ook waar ze was. Een stadje dichtbij Bordeaux. Het bord met de molen was gewoon maar een reclamebord voor de Moulin Rouge, dus ze zaten toch niet in Parijs. Lucy draaide de straat van hun appartement in, die was rustiger dan alle straten, het was immers maar een klein steegje. Ze zette haar fiets tegen de kant, deed die op slot, en liep met goed gevulde bruine zakken naar boven. Toen ze boven aankwam, checkte ze of niemand op de gang was en liet toen met de toverstok de voordeur open gaan. Fred was druk bezig met bezweringen uit te spreken over het raam. De vorige nacht had iemand proberen binnen te komen in hun appartement, ze hadden geen idee wie, en omdat ze zeker wilden spelen verhoogden ze de veiligheidsmaatregelen. Lucy zette de boodschappen op tafel. Vandaag stond er spaghetti op het menu, dat kon Lucy gemakkelijk klaarmaken.
‘Waar is George?’ merkte ze op toen ze rondkeek in het appartement.
‘Ik ben hier’ zei George voor Fred kon antwoorden. Hij kwam aangelopen vanuit de badkamer.Lucy glimlachte naar hem.
‘De kraan was kapot, ik heb hem net gerepareerd’ ging George verder, breed glimlachend naar Lucy.
‘Geweldig’ zei Lucy zuchtend. Ze draaide zich om toen Fred naast haar stond.
‘Nou, ik zie dat jullie allebei klaar zijn. Dan kunnen jullie al beginnen met koken. Nee – Fred pas op! Dat is een elektrisch vuur!’ Lucy zuchtte ‘George, kan jij al beginnen met die groenten? Ik ben zo terug’
Lucy liep weg uit de keuken, ze vertrouwde erop dat de jongens zouden doen wat ze vroeg. Ze wilde even naar haar slaapkamer om tot rust te komen. Haar oren toeterden nog van het drukke verkeer. Soms had ze gewoon zin om alle mensen en alle auto’s te verstenen, en gewoon te genieten van de stilte. En nu was het nog altijd niet helemaal stil. Ze hoorde Fred en George kibbelen vanuit de keuken. Lucy voelde onder haar kussen waar ze een envelop had verstopt. Toen ze de eerste morgen wakker werd in het appartement, zat er een kerkuil op haar vensterbank te wachten. Eerst was Lucy geschrokken, maar toen ze haar naam zag in een bekend handschrift kon ze wel bijna juichen. Een brief van Tim? En de uil was haar helemaal gevolgd tot in Frankrijk? Ze had de brief veilig verstopt onder haar kussen zodat Fred hem niet zou vinden. Lucy had hem meteen die avond teruggestuurd. Ze opende de envelop en las de brief van Tim voor de derde keer opnieuw. Ze wist niet waarom, het leek alsof ze verwachtte dat er altijd iets anders in de brief zou staan.

Hoi Lucy,
ik hoop dat alles goed gaat me je. Met mij is alles prima. Buiten dat er tegenwoordig overal Dooddoeners op de loer liggen die me willen vermoorden. Deze brief is net verstuurd uit Duitsland. Ja ja, je leest het goed en het is ook geen schrijffout. Sinds het ministerie is gevallen ben ik meteen verdwijnseld naar mijn tante in Aachen. Ik weet dat het in Duitsland ook niet echt veilig is, het is nergens meer veilig. Maar toch … Trouwens, ik weet niet waar je bent of zo, ik weet ook niet of je veilig bent, maar ik weet dat mijn uil je zal weten te vinden.
Ik hoop dat alles goed is, ook met jou en Fred, en George en ik hoop nog van je te horen.
Liefs, Tim

Lucy stopte net met lezen toen George binnenkwam. Zo snel ze kon moffelde ze de brief weg. Ze wist niet of George het gezien had, ze kon het ook niet van zijn gezicht afleiden.
‘Eh – Het eten is klaar’ stamelde hij, en hij liep weg. Lucy kon de geur van de spaghetti saus ruiken tot in haar kamer. Zonder te kijken waar ze liep, ging ze op de geur af. De tweeling had de tafel al gedekt, en het eten stond klaar op tafel. Fred hield een stoel achteruit, en gebaarde dat ze kon gaan zitten.
‘Juffrouw. Gaat u zitten’ zei hij beleefd en hij duwde haar stoel onder de tafel toen ze eenmaal zat. Lucy grinnikte.
‘De saus ruikt zo lekker. Jullie hebben je best gedaan zo te zien’ zei ze.
‘George heeft de saus gemaakt. Ik heb gewoon voor de pasta gezorgd’ zei Fred terwijl hij zijn spaghetti rond zijn vork draaide.
‘Oh’ zei Lucy verbluft ‘Nou – Hmm – Het is heel lekker George’
George glimlachte maar zei voor de rest niets. Lucy stoorde zich er niet aan, ze keek hoe Fred zijn spaghettisliert naar binnen slurpte. Ze lachte.
Na het eten ruimde Lucy af, samen met Fred, en daarna deed ze de afwas terwijl Fred en George probeerden naar tv te kijken. Het duurde even voor ze door hadden hoe het werkte, maar toen ze het eenmaal snapte (Lucy was daar een reden voor) keken ze naar het nieuws en zapten ze alle posten af, van nummer 1 tot 99. Het journaal was afgelopen en terwijl George de posten nog wat afzapte (hij hield halt bij BBC One) kwam Fred haar helpen de afwas af te drogen.
‘Fred stop’ giechelde Lucy toen hij haar begon te kussen in de nek. Ze droogde het laatste glas af en liet zich toen meesleuren met Fred naar de tafel. Hij bedekte haar hele gezicht met kusjes, ze merkten allebei niet dat George de keuken binnen wandelde. Maar George liet per ongeluk een glas vallen, dat Lucy net had afgedroogd en het romantisch moment van Fred en Lucy was meteen verstoord. Fred keek een beetje geërgerd op.
‘Geen probleem’ probeerde Lucy het probleem uit de wereld te helpen ‘Reparo’
Het glas werd weer heel.
‘Nou, dan ga ik maar slapen’ Lucy gaf Fred een zoen en George een knuffel en liep toen richting haar slaapkamer met een slecht gehumeurde Fred achter haar.

GreenxEyed · 5e jaars Verdiend: 124 Sikkels

Hoi (:
Sorry dat het zo laat op de avond is, maar ik heb een nieuw Sims-spelletje (Eiland verhalen) en dat is echt zó verslavend XD
Dus hier een nieuw stukje.

En een bedankje aan iedereen die een reactie heeft gegeven <3

-----------------------------------------------------------------------------------

Met een brede glimlach kwam Lucy de kapperszaak van Mario buiten. Hij had het precies geknipt zoals zij het wilde. Haar zwarte haren kwamen tot aan haar schouders, en haar froefroe was bijgeknipt. Het had lang geduurd voor ze eindelijk de kapperszaak was binnen gestapt. Het zag er allemaal heel chique uit, er waren vijf kappers tegelijk bezig aan de luxe kappersstoelen. Lucy kon haar nieuw kapsel zelfs in de vloer bekijken, zo proper was het. Als er ergens haren lagen, werden die meteen weggedaan. Ze was benieuwd wat Fred ervan zou vinden. Lucy had zin om met haar nieuwe kapsel overal te pronken. Ze liep voorbij een paar winkels, ze nam daarom wel een omweg, en in elke etalage keek ze nog eens naar haar kapsel. Het was niet goedkoop, maar het resultaat mocht gezien worden en voor één keertje zou het nu ook niet uitmaken … Als ze echt in geldnood zaten konden ze nog altijd planten veranderen in iets om op te eten. Bovendien gingen Fred en George kijken of ze misschien wat werk konden vinden. Lucy had ook ontdekt dat er nog een heks in de appartementblok zat. Ze was rond de veertig, en als Lucy of de tweeling een probleem zouden hebben, zou ze hen komen helpen. Lucy was al één keer in haar appartement geweest, toen ze haar hielp met boodschappen dragen. Het was heel anders ingericht dan het appartement van de tweeling en Lucy. Er stonden dure meubelen, en het was er ook heel proper, er lag geen laagje stof. Ze had ook een piano, en als ze eens tijd had zou ze Lucy leren hoe ze moest spelen.
‘Ben je naar de kapper geweest?’ vroeg Chantal,want dat was haar naam, toen Lucy haar tegenkwam op de benedenverdieping.
‘ Oui ’ antwoordde Lucy in het Frans.
‘Het ziet er mooi uit. Ik hoop dat je vriendje het ook mooi vind – En ehm, ze maken nogal veel lawaai dus kan je ervoor zorgen dat het niet meer voorvalt? Een oude dreuzel van hierboven kwam daarstraks klagen bij mij’ zei Chantal en ze duwde op het liftknopje.
‘Ja, dat is goed. Ik zal het hen zeggen’
Lucy stapte met Chantal de lift in en ze duwde op het knopje drie. De lift begon naar boven te gaan, en Chantal vroeg of ze hun appartement wel goed beveiligd hadden.
‘Nou, we hebben de beste schildspreuken gebruikt die er zijn, dus … Ik denk dat de beveiliging niet zo een probleem is’
Chantal knikte goedkeurend, en toen ze boven waren vroeg ze of ze misschien even binnen wilde komen voor een kop thee. Lucy stemde toe. Ze voelde zich een beetje ongemakkelijk in het appartement van Chantal. Het was er zó proper dat ze bijna niets durfde aan te raken.
Daarom keek ze maar gewoon rond terwijl Chantal thee zette. Op de schouw stonden allemaal fotokaders. Ze zag een jonge Chantal, met haar vriendinnen op Beauxbatons, terwijl ze vrolijk zwaaide met een diploma in haar hand, Chantal met een man die Lucy niet kende en nog een paar familiefoto’s. Ze veronderstelde dat de man op de foto haar man was, maar ze had nog niet gemerkt dat Chantal een ring droeg, en er liep ook geen man rond in haar
huis ... Chantal kwam met een glanzend dienblad aangelopen, met porseleinen kopjes erop met daarnaast koekjes en chocolade muffins. Ze gingen zitten in het salon, en toen Lucy eenmaal haar kopje had, vroeg ze wie de man op de foto was.
‘Mevrouw – Chantal, bedoel ik’ herpakte ze zich, ze was vergeten dat ze gewoon ‘Chantal’ mocht zeggen van haar ‘Bent u alleen? Ik bedoel, heeft u geen echtgenoot?’
Het duurde even voor Chantal antwoordde.
‘Neen. Niet meer’
‘Oh. Want ik zag u samen met een man op een foto, daar zo …’
Chantal dronk kalm van haar thee alsof ze Lucy niet eens hoorde.
‘Ja, dat is Henry. Mijn echtgenoot’
‘Oh, maar u zei net dat u geen echtgenoot had’ zei Lucy nogal verward.
‘Niet meer, neen. Hij is een paar jaar geleden gestorven, een auto-ongeluk’
‘Wat erg voor u’ Lucy had spijt dat ze erover was blijven doordringen.
‘Het is lang geleden’ zei Chantal rustig. Ze verroerde geen vin, en haar gezichtsuitdrukking was nog hetzelfde als daarvoor. Lucy vroeg zich af hoe dat kwam, maar ze durfde het niet te vragen. Dat hoefde ook niet, blijkbaar kon Chantal het in haar ogen lezen.
‘Weet je’ verklaarde Chantal ‘Het is best moeilijk geweest maar … Op den duur verslijt het, en je moet het langzamerhand accepteren. Je moet de dood gewoon leren accepteren. Als je jong bent is dat moeilijk, maar naarmate je ouder wordt begin je langzaam te beseffen dat er niets aan te doen valt’
Lucy zei niets. Ze moest denken aan Sirius. Opeens dacht ze ook weer aan de foto’s die nog in het appartement boven de winkel stonden …
‘Ik zie dat je ook al iemand belangrijk hebt verloren?’ zei Chantal alsof ze haar gedachten kon lezen.
‘Ja, ja, mijn ouders en nog een hele goede vriend’ antwoordde Lucy. Ze werd bang dat Chantal misschien een legilimens was.
Lucy dronk haar thee uit en besloot toen weg te gaan. Ze zette het kopje terug op het dienblad en at uit beleefdheid nog een koekje.
‘Het spijt me echt, maar ik moet echt terug. Voor ze me gaan missen’ zei Lucy nadat haar koekje op was.
‘Natuurlijk’ zei Chantal met een kort knikje.
Chantal liep met Lucy mee naar de deur, maar blijkbaar moest ze nog iets zeggen. Ze wachtte waarschijnlijk gewoon op het juiste moment.
‘Vindt hij het niet erg? De tweelingbroer van je vriendje?’ vroeg Chantal. Lucy schrok van haar vraag. Vond George het erg? Vond hij het erg dat Lucy en Fred samen waren?
‘Nee. Ik denk van niet’ zei Lucy een beetje verward. Waarom vroeg ze dat nou?
‘Het spijt me. Ik moet nu echt weg’ zei Lucy als excuus om geen deftig antwoord te hoeven geven.
‘Vanzelfsprekend’ zei Chantal.
Met hoofd vol vreemde vragen ging Lucy naar haar eigen appartement. Ze besloot niet veel meer om te gaan met Chantal. Wat als ze echt een legilimens was? Het leek haar eng om te weten dat iemand in haar gedachten kon kijken. Eens ze weer binnen was in haar eigen appartement gaf ze Fred een zoen, en voor het eerst keek ze rond om te kijken waar George was.
‘Die is naar de winkel, groenten kopen of zo. Waarom wil je dat weten?’ vroeg Fred. Hij was zo te zien meer geïnteresseerd in Lucy dan in George want hij begon haar nek te verkennen met zijn lippen en zijn neus.
‘Nee, gewoon’ mompelde Lucy. Ze duwde Fred van zich af.
‘Wat? Is er iets?’ vroeg hij teleurgesteld.
‘Eh? – Oh nee, alles is goed. Gewoon de tijd van de maand denk ik. Ik ben zo terug – Echt wààr’ voegde ze eraan toe om hem gerust te stellen.
Met een grote zucht ging ze haar kamer binnen. Opeens herinnerde ze zich iets. De dood accepteren …Ze moest meteen aan Sirius denken. Ze wist meteen wat ze de volgende dag zou gaan doen.

GreenxEyed · 5e jaars Verdiend: 124 Sikkels

Pompom. Hier een nieuw stukje. Ik ben er zelf niet tevreden over maarja .. xx
------------------------------------------------------------------------

Met een grote plof belandde Lucy achter een rek met Spijbelsmuldozen. Ze had lang getwijfeld, maar uiteindelijk had ze het toch gedurfd van op haar kamer te verdwijnselen naar de winkel van Fred en George op de Weg-Is-Weg. Ze had gewacht tot Fred de deur uit was, had toen een briefje neergelegd en was toen verdwenen. Eigenlijk wilde ze wachten tot de volgende dag, maar dat ging niet. Het was alsof een onzichtbare kracht haar naar de winkel sleurde. Nu stond ze met een nieuwe coupe in het midden van de winkel, maar die zag er helemaal anders uit dan de vorige keer. Rekken waren vernield, overal lagen lege dozen op de grond, de lade van de kassa stond open, overlag lag stof en het glas van de kapotte ramen lag overal rond te slingeren. Lucy stapte over de lege dozen die in de weg lagen, en liep richting het rode gordijn achter de toonbank. Daar was een trap naar hun appartement. Toen ze aankwam bij de deur van hun appartementje schrok ze wel even. De deur was er niet meer, die was ingebeukt of weggeblazen met een Bombarda-spreuk. Lucy liep met een tikkeltje angst over de weggeblazen deur heen. Binnenin was gelukkig niet zo veel schade. Een paar vazen waren kapot, een paar boeken lagen verspreid over de grond, …Zo te zien was het hele appartement doorzocht. Lucy ruimde een beetje op met haar toverstok, en ging toen rechtstreeks naar haar slaapkamer. Ze liep voorbij de kamer van Fred en George, en ze moest toegeven dat ze het miste om bij Fred te slapen. In het Nest moest ze altijd bij Fred in een bed slapen omdat er niet genoeg bedden waren. Nu kon dat niet meer. In Frankrijk was er wel nog een slaapkamer, met een tweepersoonsbed, maar Lucy vond het zo moeilijk om te vragen of ze daar eens konden slapen. En het zou ook zo zielig zijn voor George …Lucy schrapte George’s naam even uit haar geheugen. Sinds de uitspraak van Chantal daarstraks, kon ze niet stoppen met aan hem te denken. Lucy had er eigenlijk nooit over nagedacht. Ze had bijna altijd oog voor Fred, in plaats van voor George, dus ze had nooit echt aandacht aan hem besteed. Maar zou hij het erg vinden van haar en Fred? Nou, ze kon zich voorstellen dat het niet leuk was dat je altijd op twee kussende mensen moest kijken… Ze liep voorbij een gescheurde foto van het Zwerkbalteam van Griffoendor, en toen ze Angelique zag, moest ze meteen denken aan de kus van Angelique en Fred. Terwijl ze bijna blindelings naar de slaapkamer ging probeerde ze het beeld uit haar geheugen te wissen. Een tikkeltje zenuwachtig liep ze de kamer binnen. Als er maar niets overhoop was gehaald, of dat er iets kapot was. Met haar toverstok liet ze de deur opengaan. Lucy moest een paar keer knipperen met haar ogen toen ze haar kamer zag. Ze liet zelfs bijna haar toverstok vallen. Haar kamer was helemaal overhoop gehaald, de dekens waren van haar bed gerukt, de deuren van de kasten stonden open, kleren lagen op de grond, …Maar zo te zien was er niets verdwenen. Buiten een beetje geld misschien, maar dat interesseerde haar niet. Een bezoekje aan de kluis van Fred en George bij Goudgrijp, en ze hadden het zo geregeld. Lucy keek rond. Waar moest ze in godsnaam zoeken? Overal lag rommel. Ze richtte haar toverstok omhoog in het midden van de kamer.
‘Accio.’
Binnen een paar seconden had ze wat ze wilde hebben. Ze keek naar drie fotokaders die ze in haar handen had. Eén van haar en Sirius, één van haar en Fred en nog een derde van Lucy, Fred en George op het huwelijk van Bill en Fleur. De fotokaders waren alledrie beschadigd. Het glas was gebroken, het leek of iemand met de kaders had gegooid. Hard had gegooid.
Lucy mopperde. ‘Reparo.’ De kaders werden allemaal weer heel, maar ze herinnerde zich nog iets. Na een tweede sommerspreuk kreeg ze een rood fotoboek in haar handen dat ze ook nog wilde hebben. Zou ze ook nog kleren meenemen? Nee, ze moest nu ook niet gaan overdrijven. Trouwens, ze kon nog altijd terugkomen …Ze wilde net weer weggaan, maar ze hoorde stemmen op de gang. Maar dat kon toch niet? Of was Fred haar achterna gekomen?
‘… Ravenwoud, ik heb het je al gezegd! Hier is niets te zien! Die bloedverraders zijn weg!’ hoorde Lucy iemand zeggen. Haar hart sprong op toen ze ‘Ravenwoud’ hoorde. Dooddoeners?
‘En waarom brandt er dan plots licht hierbinnen?Al over nagedacht Jeegers?’ snauwde Ravenwoud terug. Jeegers mompelde iets, Lucy kon niet horen wat. Het kon haar niet schelen ook niet, ze moest hier weg. Maar als ze verdwijnselde zouden ze het horen en dan zouden ze meteen weten dat er iemand was. Ze kon hen ook proberen te vervloeken natuurlijk. Waar was haar toverstok nu weer? Lucy had haar toverstok in haar achterzak van haar broek gestoken omdat ze al zoveel fotokaders in haar handen had. En een album.
‘Hé Ravenwoud!’ brulde Jeegers, hij stond nu voor de deur van Lucy’s kamer ‘Hier zijn we nog niet geweest!’
Met grote en zware passen kwam Ravenwoud aan.
‘Willen we weer slim lijken?’ gromde hij. Jeegers antwoordde niet en Ravenwoud opende ongeïnteresseerd de deur. Lucy had zich in een kast verstopt, tussen de kleren die er nog hingen. Ze durfde niet te ademen, want in de kast klonk haar ademhaling luider en ze was bang dat zij het ook zouden horen.
‘Zie je wel,’ hoorde ze Ravenwoud boos zeggen ‘Tijdsverspilling. Hier niemand.’
De twee Dooddoeners verlieten de kamer, één van hen klapte boos de deur dicht. Lucy wachtte even tot ze zeker wisten dat ze weg waren, en daarna kroop ze uit de kast.
Ze liep door de gang, haar handen vol met fotokaders en het album, maar bleef verstijfd staan bij het raam in de gang. Lucy vloekte. De twee dooddoeners stonden buiten op de straat, en als ze het goed gezien had, had Jeegers haar opgemerkt. Het duurde niet lang of de twee mannen stonden boven. Lucy had zich verstopt in de badkamer, met de deur op slot, maar ze wist dat ze dat niet lang zou uithouden …
‘Bombarda!’ brulde iemand.
De witte badkamerdeur vloog tegen het bad en brak in duizend stukjes.
‘Zie je wel!’ riep Jeegers hysterisch vanuit de deuropening. Ravenwoud luisterde niet, hij had zijn toverstok al op Lucy gericht. Die greep echter meteen al haar spullen bij elkaar, concentreerde zich op een plaats, en ze plofte weg. Maar er was iets vreemds… Ze had nog nooit zo verschijnseld, het was alsof er een zware tas aan haar arm hing. Lucy voelde zich draaien, en ze belandde ergens midden in een bos. Het duurde even voor ze wist waar ze was, maar na even denken herinnerde ze zich het terug. Ze kwam in dit bos altijd wandelen met haar dreuzelouders …
‘En nu is het onder ons, meisje.’ Lucy draaide zich geschrokken om. Ravenwoud? Lucy’s hoofd stond op ontploffen. Hij was meeverschijnseld!
Maar Lucy had haar handen vol en ze kon niet aan haar toverstok… Bang liep ze weg, ze ontweek de groene lichtstralen van Ravenwoud. Na een tijdje lopen was ze doodop. Bovendien waren haar kleren kapot van achter de takken te blijven haken, van haar nieuw kapsel bleef niets meer over en ze had een paar doorns in haar vingers. Ze zag dat Ravenwoud haar zocht, en ze bukte zich achter een bankje. Als ze nu … Nee, dat was te gevaarlijk… En als het mislukte zou hij meteen weten waar ze was. Maar had ze een keuze?
Lucy legde de spullen neer en nam haar toverstok uit haar achterzak. Ze had de stok nog maar even vast of ze kreeg een beter idee. Ze richtte de toverstok op Ravenwoud, die haar nog steeds zocht, en vuurde non-verbaal een verlamspreuk af. Het werkte!
Zonder na te denken nam Lucy haar spullen en verdwijnselde ze naar het appartement van Fred en George. Met een bonzend hart belandde ze met een plof in de zetel. Opgelucht haalde ze adem. Lucy keek rond. Er was niemand, maar er was ten minste niemand meeverschijnseld.
Ze keek naar haar foto’s. Niets was beschadigd.
‘Lucy? Lucy?’
Lucy keek verbaasd op. Ze was zo verdiept in de foto van haar en Sirius dat ze niet hoorde dat iemand haar naam riep. Het was George.
‘Is alles goed? Wat is er gebeurd?’ vroeg hij ongerust.
‘Oh,’ antwoordde Lucy ‘Ik zal het straks uitleggen, ik ga eerst even douchen.’
Lucy stond op, legde de kaders en het album op de salontafel, en liep richting de badkamer.
Ze werd tegengehouden door George.
‘Ik dacht dat je naar de kapper ging vandaag, niet naar een gevecht.Ach, even wassen en het is zo weer alsof je net van de kapper komt. Het is in elk geval een stuk korter’ George grijnsde een beetje. Lucy lachte en ging de badkamer binnen. Maar toen ze in de douche stond kon ze maar aan één ding denken.
Fred had niets gezegd over haar nieuw kapsel … .

GreenxEyed · 5e jaars Verdiend: 124 Sikkels

Pompom. Hier een nieuw deel.
Nog eens bedankt voor jullie reactie & voor het stemmen op de poll (luv you Wink

<3) xx
-------------------------------------------------------------------------------

Het was dinsdagavond, een paar dagen nadat Lucy was ontsnapt van de Dooddoeners. Ze had er niets over verteld tegen Fred en George, die zouden zich toch alleen maar zorgen maken. De foto’s had ze ergens verstopt onder haar bed, maar om eerlijk te zijn begon ze het heel erg stom te vinden dat ze altijd alleen in een lege kamer lag. Ze had besloten er met Fred over te praten, ze wachtte alleen het moment af. George sliep al, hij ging de laatste tijd vroeg slapen, en Lucy zat naast Fred voor de televisie. Omdat Fred nog niet goed kon werken met alle knopjes op de afstandsbediening, had Lucy die vast. Vorige keer wilde hij het volume hoger zetten, maar toen had hij in plaats daarvan de televisie afgezet. Fred had een cakeje vast, Chantal had cakejes gebakken en was er een paar komen afgeven. Fred had het laatste genomen, met toestemming van Lucy. George sliep toch al, dus het zou hem toch niet uitmaken. Met een hopeloze zucht zapte Lucy naar een ander kanaal. Er was alweer een hele dreuzelfamilie ‘verdwenen’ en de politie vond geen enkel spoor. Op het andere kanaal was ook niet veel te zien. Een soort politieke talkshow. Lucy duwde op het plusje op de zapper om nog eens van post te veranderen. Een soap. Moedeloos zette Lucy de televisie uit.
‘Ik denk dat ik dan maar eens ga slapen.’ zei Fred na zijn laatste hap. Hij stond recht.
‘Fred, wacht!’ riep Lucy toen hij al halverwege was.
Fred draaide zich om.
‘Sorry, vergeten,’ Zei hij vrolijk en hij gaf Lucy een zoen ‘Welterusten’
‘Dat bedoelde ik niet.’ Lucy trok aan Fred’s arm en hij kwam naast haar zitten op de bank.
‘Ik vroeg me af, nou, … Je weet wel … Het is niet zo leuk om, nou ja, alleen te slapen, zeg maar.’ verduidelijkte ze bij zijn verwarde blik.
Het duurde even voordat Fred het door had.
‘Je bedoelt dat je liever bij mij slaapt dan alleen?’
‘Nou, ja.’
Er viel een stilte.
‘Ik ook,’ verbrak Fred de stilte ‘Maar …’
‘Wat?’ spoorde Lucy hem aan.
‘Nu je er toch over begint om in één bed te slapen, dacht ik dat… Je weet wel’ Fred kreeg een blos en Lucy’s maag draaide om. Ze merkte dat Fred zag dat ze zich er nogal ongemakkelijk bij voelde.
‘Nee, laat maar zitten. Het is gewoon, we zijn al, volwassen en ik … Nee,laat het, ik wil je niet dwingen.’
Fred gaf haar nog een kus op het voorhoofd en liep richting de gang. Hij werd ingehaald door Lucy…

Lucy schepte soep op en nam een stuk brood aan van George. Het was al een paar dagen later. Lucy en Fred hadden niets aan George verteld over dinsdagnacht, maar blijkbaar had hij het zelf al geraden. En toen ze hem vertelden dat ze vanaf toen samen zouden slapen, had hij geforceerd gelachen en gezegd: ‘Ja, best.’ Lucy was blij dat hij het zo goed opnam. Hij deed de laatste tijd erg afstandelijk tegenover Lucy.
Fred strekte zich uit en geeuwde breed.
‘Nou, vandaag is het jullie beurt.’ zei hij en hij glimlachte bij het feit dat hij vanavond lui in de zetel kon zitten. Lucy knikte en glimlachte naar George, die meteen wegkeek toen hij zag dat Lucy keek.
‘Ik ga alvast naar de woonkamer.’ zei Fred, hij stond recht en liep naar Lucy. Hij kuste haar in de nek en zijn lippen gingen kussend naar boven naar haar wang.
‘Ik wacht op je.’ fluisterde hij.
‘Ja ja.’ zei Lucy die een blos op haar wangen kreeg. Ze stond recht en nam haar bord om de borden te beginnen op te stapelen, maar Fred had haar al vanachter vast.
‘Ik kan niet afruimen als jij me blijft vasthouden.’
‘Hmm-hmm.’ Lucy werd overstroomd door kussen van Fred.
‘Fred stop. Nee, nu is het genoeg. Fred!’
Fred grijnsde, maar knikte toen.
‘Oké.’ gaf hij toe, hij liep uit de keuken.
George had de hele tijd starend voor zich uitgekeken zonder aandacht te schenken aan de twee tortelduifjes. Hij zag er veel bleker uit en hij durfde amper te kijken naar Fred of naar Lucy. Zij had ondertussen bijna de hele tafel afgeruimd en normaal zou ze samen met George de afwas doen. Met George vlotte het een beetje, als ze het met Fred moest doen ging het voor geen meter vooruit. De vorige keer dat ze met Fred afwaste waren ze allebei bijna volledig bedekt met schuim en Lucy had een grote zuigplek in haar nek.
‘George is alles wel goed?’
‘Wat? – Oh had je het tegen mij?’
George had met zijn hoofd in zijn handen gezeten en nu keek hij Lucy bijna verdrietig en bijna huilend aan.
‘ Ik … Ik voel me niet zo goed.’ mompelde hij zonder haar aan te kijken. Lucy kwam naar hem toe en ze legde haar arm over zijn schouder. Ze voelde aan zijn voorhoofd of hij misschien koorts had.
‘Je voelt zo warm aan.’ zei Lucy zacht.
‘Ja … Ja.’ zuchtte George en hij keek haar voor het eerst terug aan. Zijn gezicht was nu helemaal rood in plaats van bleek. Lucy gaf hem een kus op het voorhoofd en trok hem van zijn stoel recht. Hij zag nog roder dan ze hem ooit had gezien.
‘Misschien moet je maar gaan rusten. Je ziet er niet zo – ehm – gezond uit.’
‘Ja … Ja, mooi.’
‘Wat?’ vroeg Lucy verbaasd.
‘Jij bent … Nee niets, ik –ehm- ga rusten. Ja …’
George verliet een beetje draaierig de keuken.

‘Ik maak me zorgen over George.’
Lucy zat onder de beschermende arm van Fred, terwijl de televisie een dagelijkse soap draaide.
‘George?Hoezo?’ vroeg Fred fronsend. Als het over George ging luisterde hij altijd. Of dan was hij toch meer aandachtig dan anders.
‘Ik weet niet … Hij voelde warm aan en hij kijkt altijd zo vreemd als wij tweeën samen zijn en … En ik dénk dat hij zei dat ik mooi was of zo.’ zei Lucy nogal aarzelend.
‘Dat ben je ook.’ zei Fred, terug kalm, al klonk hij toch wat vreemd.
Opeens schoot Lucy recht uit de zetel. Was dat nu een …?
‘Wat is er?’ vroeg Fred geschrokken.
‘Ehm, niets. Ik ben zo terug. Badkamer.’ loog Lucy.
Meteen haastte ze zich terug naar haar eenpersoonskamer. De uil van Tim zat kirrend op de vensterbank.
--------------------------------------------------------------------------------

EDIT: Ik heb Lucy, Fred & George in Sims-vorm gemaakt. Als je ze wil zien, de link staat hieronder ^^
http://img.photobucket.com/albums/v202/Caroliinevr1/WemelSims2.jpg

GreenxEyed · 5e jaars Verdiend: 124 Sikkels

Wauw. Mijn FF is al bijna afgelopen. Maar voor de liefhebbers ben ik ook al aan een andere bezig. Mja, have fun met het nieuwe stukjes XD . En je hoeft ook niet bang zijn om te reageren ofzo.
-------------------------------------------------------------------

Hoi Luce,
bedankt voor je brief. Ik kan het niet lang maken, ik kan ook niet veel vertellen. Mijn schuilplaats in Duitsland is ontdekt, ik zit nu weer ergens anders. Ik heb een paar dagen geleden een halfbloed verdedigd tegen een paar dooddoeners, en sindsdien zitten achter me aan. Normaal gezien ben ik nu veilig. Lea is er ook, samen met Katja. Wees gerust, we zijn veilig, en we hebben alle mogelijke spreuken gebruikt die er zijn. Zorg alleen dat deze brief niet in verkeerde handen valt. Met Lea en Katja is ook alles goed, maar –

Lucy had de afgescheurde brief al drie keer gelezen. Het einde was afgescheurd, en dat deel miste dus. Aangezien de uil gewond was, wist ze dat iemand de brief had proberen onderscheppen. Ze wilde niet weten wie. Het enige wat haar nu interesseerde was wat er was met Lea en Katja. Maar, maar …Maar wat? Wat was er met hen? Waren ze gewond?
Haar gedachten werden verstoord door de uil. Hij kraste zo luid dat ze het op de benedenverdieping vast konden horen.
‘Hou je snavel, stom beest!’ zei Lucy geërgerd. Ze stak haar elleboog op en de uil ging boos op haar arm zitten. Ze had de brieven tot nu toe altijd verstopt, maar nu moest ze de uil verzorgen en Fred zou het zeker moest het dier blijven krassen. Zonder na te denken liep ze met de uil terug naar de salon waar Fred nog altijd zat te wachten.
‘Een uil?’ vroeg hij verbaasd ‘Van wie is die?’
‘Ehm – Je kent Tim zeker nog?’
‘Ja, wat was me dat voor een iemand! Waarom vraag je …?’ Fred stopte halverwege zijn zin alsof hij even wachtte tot zijn hersenen waren gestopt met info te verwerken.
‘Is dat Tim’s uil?’ riep hij geschrokken.
‘Stil, straks wordt George wakker.’ siste Lucy. Dat kon Fred duidelijk niet schelen.
‘Hoe komt het dat … Waarom is zijn uil hier?’
‘Misschien omdat ik en Tim elkaar schrijven.’ antwoordde Lucy kortaf.
‘Silencio!’ De uil stopte met krassen ‘Waarom heb je me dat niet verteld?’
Lucy keek Fred in de ogen, het duurde even voor ze iets zei.
‘Nou,’ verdedigde ze zichzelf ‘Je hoeft toch niet alles te weten.’
Fred snoof en stak zijn toverstok weg. Nog voor hij iets kon zeggen werd hij onderbroken door George. Zijn haren waren helemaal in de war, hij zag er moe uit, en je kon goed zien dat hij net uit zijn bed kwam.
‘Wat nu weer?’ vroeg hij gapend ‘Oh, ik zie het al.’
‘Wist George ervan?’ zei Fred boos.
‘Wat?’ riep Lucy geschrokken ‘Nee!’
Fred snoof nog harder dan daarvoor. Hij keek Lucy een hele tijd boos aan, George zag dat en kwam tussen hen in staan.
‘Kalm nu,’ zei George geërgerd en hij duwde Lucy en Fred bijna tegen elkaar toen hij hun handen nam en hen dichter naar elkaar toe wilde brengen ‘Verzorg eerst die uil. Trouwens, Lucy mag toch wel een pennenvriend hebben.’
‘Die gast wil niet alleen maar vrienden zijn, dat weet je best.’ siste Fred boos tegen George terwijl Lucy de uil verzorgde. George rolde met zijn ogen.
‘Hij is best aardig, doe nu niet zo koppig..’ siste hij terug.
Fred keek zijn tweelingbroer boos aan, maar zei verder niets. Hij kwam naar Lucy.
‘Lukt het?’
‘Ja, het gaat wel.’ mompelde Lucy zonder op te kijken. De uil kraste gelukkig toen hij weer kon vliegen. De uil vloog meteen de kamer rond en George’s was nog meer geërgerd dan ooit tevoren.
‘Sorry schat,’ mompelde Fred, hij krabde door zijn haar ‘Tim is best aardig, en je mag hem inderdaad schrijven en ik mag niet zo jaloers zijn in het vervolg.’
Lucy’s mondhoeken krulden een beetje om toen ze dat laatste hoorde maar ze wilde nog niet zo snel toegeven.
‘Dat zeg je alleen maar omdat George dat zegt.’
‘Helemaal niet!’
Nu kon Lucy helemaal niet stoppen met boos kijken.
‘Het is al goed.’ glimlachte ze.
‘Pardon? Dat heb ik volgens mij niet goed verstaan.’
Lucy glimlachte nog harder, ze wist dat hij dat expres deed.
‘Je hebt me wel gehoord.’ grijnsde ze, en ze schaterde het uit toen Fred haar begon te kietelen.
‘Nou, slaapwel dan hoor,’ zei George geïrriteerd ‘En wees alsjeblieft stil.’

‘Wat was dat nu weer met hem?’ vroeg Fred toen hij met Lucy in de zetel zat. De televisie stond op, en de nieuwslezer vertelde het late avondnieuws van die dag.
Lucy haalde haar schouders op en liet Fred proeven van het chocolade ijsje dat ze net uit de koelkast had genomen. Hij glimlachte en Lucy wist dat dat betekende dat hij het lekker vond.
‘Ik weet het niet.’ mompelde Lucy die niet merkte dat Fred nog eens likte.
‘Lekker. Bijna zo lekker als jou.’
‘Wat? – Oh, ach, niet overdrijven.’ Lucy bloosde en om haar aandacht af te leiden keek ze naar de televisie waar nu reclame van een nieuw soort waspoeder op was.
Fred kuste haar grijnzend op de wang en Lucy begon te giechelen.
‘Wat is dat toch met meiden? Waarom giechelen die toch altijd?’ vroeg Fred zich luidop.
‘Nou, omdat …’ Lucy kreeg de kans niet om haar zin af te maken, want de deurbel ging. Fred sprong meteen recht, zijn grijns smolt als sneeuw voor zon. Hij nam zijn toverstok en ging beschermend voor Lucy staan. Ook George kwam uit zijn kamer met zijn stok in zijn hand, hij zag er opeens klaarwakker uit.
‘Wie komt er op dit uur nog?’ zei Fred wantrouwig toen de bel nog eens ging.
‘Misschien is het Chantal.’
‘Op dit uur?’ vroeg Fred die nog eens op zijn horloge keek ‘Dat kan toch niet.’
Langzaam liep de tweeling op de deur af gevolgd door Lucy.
‘Ik doe open.’ mompelde Fred maar nog voor hij zijn hand op de deurknop had gelegd had Lucy hem al tegengehouden.
‘Niet doen, wat als het een dooddoener is?’
‘Dan vluchten we. Niet bang zijn.’ stelde George haar gerust.
‘Inderdaad. We zien alledrie gewapend, er kan niets gebeuren.’
De persoon achter de deur begon hard te bonken op de deur en Lucy deed geschrokken een stap achteruit. Ook de tweeling ging achteruit.
‘Klaar?’ vroeg Fred aan Lucy en George. Ze knikten allebei. Fred richtte zijn stok op de deur.
‘Goed, één, twee, drie …!’
Lucy sloeg haar handen voor haar mond van verbazing en de twee broers lieten meteen hun staf zakken.

---------------------------------------------------------------

GreenxEyed · 5e jaars Verdiend: 124 Sikkels

Eindelijk nog eens een stukje. Ik heb het snel even november gemaakt in dit deel, dat is makkelijker voor mij en de stukjes die hierop volgen. Dus nouja, het is maar dat jullie het weten. En, het zijn nog +/- 6 à 7 stukjes. Oh, btw, sorry dat het er nu pas is, maar ik heb de laatste weken echt geen tijd gehad. x .

-----------------------------------------------------------------------

‘Wat kom jij hier doen?’ vroeg Lucy zwakjes. Haar vraag werd niet beantwoord, Fred en George waren al op de persoon afgelopen en hadden hem omhelsd. Met zijn donkere huid en bruine dreadlocks wisten ze meteen wie het was.
‘Ehm –‘ begon Leo aarzelend ‘Ik ben, hoe zal ik het zeggen, een soort van gevlucht ben.’
Lucy kon zien dat hij al een tijdje op de vlucht was. Hij zag er veel magerder uit, en hij hadden grote wallen onder zijn ogen. Lucy duwde de deur open als teken dat hij welkom was. Mankend kwam hij naar binnen, hij zette zich op een keukenstoel. Fred en George zette zich bij hem en Lucy zette thee. Omdat hij er niet bepaald kalm uitzag, nam ze kamille thee.
‘Dit is rustgevende thee.’ zei ze nogal aarzelend toen ze de rode theepot op tafel zette. Leo knikte en dronk meteen van zijn kopje.
‘Hoe heb je ons hier gevonden?’ vroeg Fred die naar Lucy’s achterwerk keek. Ze had zich gebukt om koekjes te pakken in één van de witte keukenkastjes.
‘Lang verhaal.’ hoorde Lucy Leo zeggen terwijl ze een schaal met koekjes op tafel zetten. Leo propte zich vol.
‘Misschien,’ begon Lucy ‘moet je dat morgen maar vertellen. Je ziet er nogal … moe uit.’
Leo stak zijn duim omhoog.
‘Hij kan wel bij mij slapen,’ zei George ‘Ik was toch van plan terug in mijn bed te kruipen.’
‘Dat is dan geregeld.’ zei Fred ook al wist Lucy dat Fred toch bij haar zou blijven liggen.
‘We zien jullie morgen wel.’ knikte Lucy volmondig.
Gapend gingen de twee naar hun kamer, wat later werden ze gevolgd door Fred en Lucy.
‘Denk je dat iemand ontdekt heeft dat we in Frankrijk zitten?’ vroeg Lucy toen ze onder de dekens kroop naast Fred.
‘Ik weet het niet. Misschien heeft hij het van pa of zo.’
‘Misschien hadden we hem moeten checken. Ik bedoel, het kan even goed een dooddoener zijn. Wij gingen er maar vanuit dat het Leo was maar …’
Lucy’s zin werd niet afgemaakt.
‘Ja ja, ik weet het.’ zei Fred. Hij wist dat ze gelijk had, dus hij ging er niet verder op in.
‘Maar,’ Fred trok de dekens over zich ‘We kunnen nu moeilijk de kamer van Leo en George binnenstormen om hem te checken. Of wel soms?’
‘Nou, nee.’ antwoordde Lucy. Maar in de feite dacht ze aan iets anders. Wat als ze de volgende ochtend George dood in zijn kamer zouden vinden?

Dat was niet zo. Toen Lucy de volgende ochtend opstond, was de tafel al helemaal gedekt. Leo en George zaten er al aan en Fred was zich nog aan het omkleden. In een geruit hemd kwam hij de kamer uit, met de alle knoopjes in de verkeerde gaatjes geknoopt. Grinnikend knoopte Lucy de knoopjes terug los. Heel langzaam, genietend van zijn bovenlijf, knoopte ze zijn hemd weer toe. Fred gaf haar lachend een zoen op het voorhoofd en schoof aan tafel.
Lucy ging naast hem zitten, maar ze verroerde geen vin. Er werd niets gezegd, en Lucy porde expres Fred in zijn maag. Fred liet bijna zijn croissant vallen en keek Lucy aan met een gezichtsuitdrukking die ze maar al te goed kennen. Zijn ogen stonden op ‘Wat nu weer?’ en Lucy antwoordde daarop met ‘Je weet wel.’ .
‘Ehm,’ Fred schraapte zijn keel ‘Hoe ben je nou eigenlijk hier gekomen, Leo?’
Lucy keek tevreden naar Leo, die verbaasd opkeek. George staarde intussen droevig naar zijn thee maar Lucy schonk geen aandacht aan hem.
‘Nou, dat is eigenlijk wel een lang – ‘
‘Dat geeft niet. Vertel maar.’ onderbrak Lucy hem.
Leo keek een beetje bedrukt.
‘Na de begrafenis van Perkamentus moest ik meteen naar huis gaan. Bezorgde ouders enzo. Dus ik ging met mijn ouders mee terug naar Newcastle. Ik schat dat – wie zal het zeggen? – eind deze maand we gevolgd werden. Mijn ouders en ik zijn elk een andere kant opgegaan, ik heb onderdak gevonden bij Romeo. Voor even dan. Hij moest weg, voor werk, dus dan ben ik even bij Lupos geweest. Maar dat zorgde dan ook weer voor problemen en toen …’
‘Kom ter zake Leo.’ zei Lucy geërgerd. Fred keek haar boos aan vanuit zijn ooghoeken.
‘Omdat ik nergens terecht kon, ben ik maar naar hier gekomen.’
‘Hoe heb je ons dan gevonden?’ vroeg George ‘Bijna niemand weet dat we hier zijn.’
‘Van Tim. Die jongen van Ravenklauw, die vroeger bij ons op Zweinstein zat. Jullie hebben er nog tegen moeten Zwerkballen, weet je dat nog? Hij –‘
‘Ja, we weten allemaal wie hij is, bedankt.’ zei Fred boos. Nu was het Lucy die Fred boos aankeek. Er viel even een stilte, alleen de regendruppels die op het raam kletterden maakten nog geluid.
‘Tim heeft samen met een paar anderen een soort van club opgericht, en ze hebben ook een radiozender.’
‘Een radiozender?’ herhaalde George.
‘Ja,’ vertelde Leo opgewonden ‘De Ochtendprofeet post alleen nog maar dingen die Jeweetwel wil, daarom hebben ze een piratenzender opgericht die de dingen vertellen die er écht gaande zijn. Verdwijningen, doden, … Romeo en Lupos zijn er ook van op de hoogte.’
Niet alleen Leo zag er opgewonden uit, ook Fred en George hadden pretlichtjes in hun ogen.
‘Hoelang ga je hier blijven, Leo?’ vroeg Lucy na een korte stilte.
Hij haalde zijn schouders op.
‘Het is al bijna november dus … Ik denk eraan met kerst, of erna, terug te gaan naar de rest.’
Lucy hoopte dat het voor kerst zou worden. Eigenlijk wilde ze kerst alleen maar met Fred en George vieren. Verzonken in gedachten, dat ze een kerst moest vieren met drie jongens die dronken de hele tijd zaten te lachen, hoorde ze niet dat Leo haar naam riep. Pas toen Fred haar porde keek ze op.
‘Lucy, het is niet echt iets persoonlijks, maar … Zou ik Fred en George even alleen kunnen spreken?’
Lucy knipperde even met haar ogen.
‘Ja, ik ga wel even wat wandelen of zo.’ Lucy nam haar jas van de kapstok en toverde een theepot om in een paraplu. Die had nog dezelfde kleur als de theepot, de tekening stond er zelfs nog op, maar dat maakte haar niet echt uit.
‘Bedankt!’ riep Leo haar nog na maar Lucy hoorde hem niet meer. Voor ze het wist stond ze in de regen, zonder dat ze dat eigenlijk zelf wilde.

GreenxEyed · 5e jaars Verdiend: 124 Sikkels

Een nieuw stukje. & Omdat ik volgende week alweer en weekje weg ben, is het extra lang. (1600 woorden ^^ )
-----------------------------------------------------------------------------

‘Ik vind dit nog altijd geen goed idee. Als jullie dat maar weten!’
Lucy stond met haar armen gekruist in de deuropening. Het was de eerste week van december, maar ze wist nog precies wanneer Fred het haar vertelde. Het was een paar dagen na de aankomst van Leo.
‘ Ik denk dat het een goed idee is om met Leo mee te gaan. ’
Lucy was er helemaal niet mee akkoord. Ze waren veilig waar ze waren, en ze had helemaal geen zin om kerst te vieren met een tiental andere mensen. Ze had gehoopt om eindelijk eens een kerst samen te zijn met Fred en George, en nu kwam het er alweer niet van.
Bovendien ging Tim er zijn, en ze wilde geen spanningen tussen hem en Fred…
Lucy ging opzij staan toen George haar passeerde met een sporttas.
‘Ja, dat heb je nu al honderd keer gezegd.’ zei Fred geërgerd toen hij op de gang stond.
‘Kom op Lucy,’ zei Leo vrolijk, hij volgde Fred naar de gang ‘Het wordt vast geweldig!’
Zonder nog een woord te zeggen liep Lucy boos de trappen af.
‘Ze draait wel bij.’ hoorde ze Fred boven nog zeggen. Mopperend slenterde ze de laatste treden naar beneden. Het weer was verschrikkelijk buiten. Het was donker en dikke regendruppels vielen naar beneden. Nog steeds boos leunde ze tegen de muur en ze wachtte tot de tweeling en Leo naar beneden kwamen. Na tien minuten wachten waren ze eindelijk daar. George had nog steeds de blauwe tas vast, met hun spullen in, en Leo en Fred droegen elk een rugzak.
‘Hoe gaan we?’ vroeg Lucy aan Leo ‘We kunnen niet via haardrooster en we hebben ook geen bezems …’
‘We kunnen ook niet verdwijnselen van hieruit. Lupos heeft een soort schild boven de plaats getoverd.’
Lucy keek nog bozer dan daarvoor.
‘Hoe zijn jullie dan van plan daarheen te gaan?’
‘Jullie?’ herhaalde George ‘Jij gaat toch ook mee?’
‘Onderbreek me niet!’
George deinsde geschrokken achteruit.
‘Lucy, wees toch eens niet zo opgejaagd!’ kalmeerde Fred haar, hij legde een arm om haar schouder maar Lucy duwde die weg.
‘We gaan zomaar ergens heen zonder dat jullie een plan hebben?!’ riep ze boos uit.
‘Natuurlijk hebben we wel een plan!’ verdedigde Leo zich. Hij keek op zijn horloge.
‘Alleen moeten we ons nu haasten. We gaan per Viavia, en als we niet op tijd zijn kunnen er andere mensen achterkomen .’ verklaarde George terwijl Fred een taxi tegenhield.
‘ La Rue de Pain, s’il vous plaît.’ zei Fred toen ze de taxi instapten.
‘ Pas de problème !’ zei de taxichauffeur vrolijk. Waarschijnlijk was die straat en heel eind rijden en konden ze op het einde van de rit veel betalen. Lucy hoopte maar dat één iemand geld zou bijhebben. In dodelijke stilte bleven ze bijna een uur in de taxi zitten, die ondertussen over hobbelige kasseien reed. Op het einde van een doodlopende straat bleef de taxi staan.
‘ C’est ici. Ca est 38 euros.’
Fred duwde hem een briefje van vijftig euro in zijn handen en stapte uit samen met de rest. Er was buiten niets te zien, buiten een paar vuilbakken en een muur die ervoor zorgde dat de straat tot een einde kwam. Lucy zag dat George aandachtig rond keek, Fred was ondertussen al op de vuilbakken afgestapt. Hij wachtte tot de taxi helemaal uit het zicht verdwenen was en nam toen het deksel van de middelste vuilbak. Hij haalde een oud fanta-blikje uit de vuilbak en zette het op de grond. Hij bleef er een poos naar staren en George keek ondertussen naar zijn horloge.
‘Ja, nog een halve minuut. Iedereen in positie.’ zei hij na een tijdje. De vier namen elk een stuk van het blikje vast, maar er gebeurde niets.
‘Waarom gebeurt er niets? Is er iets fout gelopen?’ vroeg Lucy bezorgd.
‘Ik weet het niet.’ antwoordde Fred en hij wierp George een blik toe die daarna meteen naar zijn horloge keek.
‘We zijn al drie seconden over tijd.’ mompelde George zenuwachtig.
Lucy wilde het blikje loslaten, maar dat ging niet want de Viavia was eindelijk in werking gegaan. Het voelde alsof ze een ring in haar navel had, en dat iemand daaraan trok. Langzaam, rond een gedachte te hebben, tuimelde ze in een zwart gat naar beneden. Net als andere keren was ze bang dat ze hard op de grond ging vallen, maar ze bereidde zich voor. Hoewel ze gewichtloos was, en ze zich niet in een houding kon plaatsen, ging ze toch proberen veilig op haar voeten te landen. Maar voor ze het wist vloog ze uit de wazige draaikolk en viel ze pardoes op een donkerrood tapijt. Lucy keek op om te kijken waar ze waren. Het leek op de leerlingenkamer van Griffoendor. Alleen waren er niet de kleuren van Griffoendor, eigenlijk van geen één afdeling. Het leek op een soort klein huis, met een open haard met daar rond zetels, in de hoek lagen allemaal slaapzakken, er waren twee deuren naast elkaar, en nog een deur in een gele kleur. Boven hen hing een grote luster. Het was er warm en gezellig en er heerste een vredige en kalme sfeer.
‘Lucy! Is alles wel goed?’ Lucy keek naar de persoon die voor haar stond met uitgestoken hand. Buiten een paar stoppels herkende ze hem meteen, Tim. Ze nam zijn hand en Tim hielp haar recht. Nu ze recht stond zag ze dat er ook nog een paar kasten stonden. Nog voor ze goed kon rondkijken kwamen er allemaal personen aangelopen. Lucy herkende ze allemaal. Lea, Katja, Lupos, Romeo, … Ze waren er allemaal. Lea en Katja omhelsden haar en daarna kreeg ze nog een hand van Lupos en Romeo. Toch voelde ze dat ze iets miste, maar ze wist niet wat. Ze keek rond en zag ook dat Fred, George en Leo aangekomen waren. Die werden verwelkomd door Lupos en Romeo. Tim nam haar mee voor een rondleiding.
‘Ik denk dat je wel weet waarom we hier zijn. Wij zijn mensen die proberen mensen op de hoogte te houden wat er écht gebeurd in de wereld. Jeweetwel zit voor het ogenblik niet in Europa, dus voorlopig zijn we veilig, maar we moeten nog wel oppassen voor zijn Dooddoeners. Gelukkig hebben we de beste schildspreuken en we hebben over de hele tent een camouflagespreuk uitgesproken.’
‘Zitten we in een tent?’
‘Ja, een betoverende tent natuurlijk. Niet zo eentje als dreuzels hebben. Achter die twee deuren zijn badkamers en achter de gele deur is de uitgang. Hij is wel beschermd met spreuken, en het is ook niet echt veilig om nu naar buiten te gaan. We gaan alleen maar als we boodschappen moeten doen of zo.’ Tim knikte in de richting van de andere kant van de tent. Er was nog een keukentje, en een tafel waar mensen konden eten. Een jongen van ongeveer hun leeftijd was de tafel aan het afruimen samen met een roodharig meisje.
‘Oh ja, jij kent ze natuurlijk niet. Dat zijn Stijn en Rose. Ze helpen ons ook. Ze zaten in ons jaar, in Huffelpuf en bij mij, in Ravenklauw.We gebruiken trouwens geen uilen. We proberen zo weinig mogelijk berichten rond te sturen, en als we het toch doen, doen we het met een patronus.’
Lucy knikte als teken dat ze het begreep. Ze zag Tim naar Fred kijken en toen hij zag dat hij op verre afstand stond zei hij: ‘Ik ben blij dat je hier bent Lucy. En ik ben zo gelukkig dat je veilig bent. Ik was doodongerust.’
‘Tim,’ begon Lucy ‘Dat is heel lief, maar….’ Lucy werd onderbroken door Fred.
Hij begroette Tim met een kort knikje.
‘Alles goed lieverd?’
‘Ja, prima.’ antwoordde Lucy kortaf. Ze wist dat Fred slijmerig en lief deed als Tim in de buurt was.
‘Ehm – Ik ga even Lea gedag zeggen.’ mompelde Lucy toen er een stilte viel tussen de drie. De twee jongens knikten allebei, en toen Lucy weg was keken ze elkaar vijandig aan.
Lea zat in de zetel, maar toen Lucy erop afkwam omhelsde ze haar nog eens en ging ze bij haar zitten op de matrassen waar de slaapzakken oplagen.
‘Alles in orde?’
Lucy knikte.
‘Ben je hier al lang?’ vroeg Lucy haar om de tijd wat in te schatten.
‘Redelijk,’ antwoordde Lea ‘En hoe is het met jou? Jij zat met Fred in Frankrijk, dat zei Tim ten minste toch.’
‘Ja nou, George was er ook bij.’
Lucy wierp een blik op George toen ze dat zei, en ze zag dat hij naar haar staarde. Toen George merkte dat Lucy hem had aangekeken praatte hij verder met Lupos en Leo, alsof hij dat al de hele tijd aan het doen was.
‘Dat vond hij niet echt erg lijkt me.’ fluisterde Lea haar toe.
‘Nou, als ik eerlijk moet zijn, hij deed de laatste tijd wel heel erg raar.’
Lucy gaapte.
‘Oh sorry!’ zei Lea verontschuldigend ‘Hoe kon ik daar nu niet aan denken! Ik maar praten terwijl jij doodmoe bent!’
‘Oh, maar zo moe ben ik ook niet hoor.’ glimlachte Lucy flauwtjes.
Lea zwaaide haar excuses weg.
‘Het is oké, we praten morgen weer verder. Wacht … Ziezo, een slaapzak naast die van mij!’
Lea had net een verdubbelspreuk gebruikt, Lucy was er nooit echt in geslaagd om het perfect te kunnen. Gapend ging Lucy in de slaapzak liggen. Maar ze kon niet slapen, ze kon het niet helpen, de vijandige blik tussen Fred en Tim was niet goed overgekomen bij haar. Bovendien kon ze de blik van George niet vergeten, die bleef plakken in haar geheugen…

GreenxEyed · 5e jaars Verdiend: 124 Sikkels

Hier een nieuw stukje. Sorry dat het zo lang duurde (:
Reacties zijn nog altijd welkom, ik krijg er eigenlijk geen meer, dus is het ook niet zo leuk meer om nog altijd te posten en zo..
Nja, veel leesplezier ^^

(het kan zijn dat er nog fouten instaan, het is laat op de avond geschreven)
---------------------------------------------------------------------------

De volgende ochtend werd Lucy wakker naast een lege slaapzak. Gapend kroop ze overeind, en ze zag bijna iedereen al aan tafel zitten. Toen Lucy een lege stoel tussen Tim en George zag, kon ze niet anders dan zuchten. Een beetje tegen haar zin ging ze tussen de twee jongens zitten.
‘Goed geslapen?’ vroeg Tim voor Fred iets kon zeggen.
‘Dat ging wel.’ zei Lucy met een boze blik gericht op Fred, die Tim jaloers aankeek.
‘Je raakt het hier wel gewend. Fruitsap?’
Lucy knikte.
‘Waar zijn Lupos en Romeo naartoe?’ merkte ze op.
‘Die zijn al weg,’ antwoordde Fred die haar een sandwich toewierp ‘belangrijke zaken of zo.’
Lucy ving het broodje handig op en nam er meteen een hap van. Ze hoopte maar dat Lupos voorzichtig zou zijn. Het was bijna volle maan en als hij dan zou veranderen in de weerwolf…
Ze wist niet of hij wel een drankje zou hebben of niet. Maar misschien ging hij onderduiken.
Lucy knikte heftig bij dat idee. Dat zou goed zijn, dacht ze.
‘Is er iets?’ vroeg George die haar nogal raar bekeek.
‘Nee, waarom?’
‘Je zit hier te knikken met je ogen dicht.’
Lucy glimlachte en George wendde meteen zijn blik af. Ze boog zich naar het oor van George en fluisterde: ‘Het is bijna volle maan, ik maakte me zorgen over Lupos.’
‘Oh,’ antwoordde George ‘maak je geen zorgen. Hij is vanochtend vertrokken om onder te duiken.’
‘Ik denk dat het een romantische kerst gaat worden, met de volle maan.’ zei Tim die de woorden ‘volle’ en ‘maan’ had horen vallen. Hij zei het op een soort van mysterieuze toon, waardoor Fred nog jaloerser keek dan daarvoor. Lucy keek hem boos aan, en hij ging weer recht zitten en deed alsof er niets aan de hand was. Na het ontbijt gingen George, Fred en Leo een kerstboom halen ergens uit het bos, die Lucy, Lea en Katja mochten die daarna versieren met wat rommel die ze hadden tevoorschijn getoverd. Ze veranderden takken in slingers en bladeren in sneeuwballen. De kerstboom zorgde meteen voor een heel andere sfeer in de tent. Het werd er gezelliger en kleurrijker. ’s Middags deed Lucy de afwas samen met Lea terwijl ze luisterden naar Leo, die het nieuws op de radio bracht.
‘… En ten slotte hebben we nog Marijke Boeyaert, veertien jaar, vermoord door Jeegers op de Weg-is-Weg. Laten we een paar minuten stilte houden voor deze sterfgevallen.’
Er waren die dag vijf doden gevallen, allemaal mensen onder de achttien jaar, en ze waren bijna allemaal van halfbloed. Lea hield bevend de kopjes vast die ze moest afdrogen en Lucy zag dat ze erg bang was. Lea had dreuzelouders, en ze was doodsbang dat hen iets zou overkomen. Volgens Katja werd ze af en toe zelfs wakker in haar slaap, of kreunde of praatte ze in haar slaap. Ze moesten haar dan altijd kalmeren, maar ondertussen was iedereen er gewoon aan, en lieten ze haar gewoon slapen. Fred deed nog slijmeriger dan ooit tevoren bij het avondmaal, en dat was duidelijk te merken. Lea en Katja zaten de hele tijd te grinniken en George en Tim rolden bijna altijd met hun ogen als Fred iets liefs tegen Lucy zei. Ze begon het zelf ook behoorlijk beu te worden. Op een gegeven moment had ze er genoeg van (Fred begon voor de zoveelste keer zijn zin met ‘liefste’) en wisselde ze van plaats. Ze ging tussen Lea en George zitten, die dat helemaal niet erg vonden. Lea vertelde dat ze haar ouders op reis had gestuurd, haar zusje zat nog op Zweinstein. Eerst stuurden ze nog brieven naar elkaar, maar daar moesten ze mee stoppen. De uilen werden onderschept en het werd veel te gevaarlijk om brieven naar Zweinstein te sturen, of te ontvangen. Volgens haar zusje was het verschrikkelijk op Zweinstein, met Sneep als schoolhoofd, maar ze was blij dat professor Banning er nog was. Het zusje van Lea was in Ravenklauw ingedeeld, en hun afdelingshoofd deed zo goed mogelijk zijn best om het naar hun zin te maken. Ook de oudere leerlingen deden hun best om jonge leerlingen op te fleuren als ze in de put zaten. Ze toverden vlinders tevoorschijn of lieten vuurwerk uit hun toverstokken spuiten. Als iemand jarig was, versierden ze de hele leerlingenkamer, en lieten ze de huiselfen een grote taart bakken in de afdelingskleuren. Dat was één van de leukste dagen geweest, had het zusje van Lea nog geschreven. Lucy was blij dat de oudere leerlingen zo hun best deden voor de anderen. Ze wist dat het moeilijk was, ze vond het al zo moeilijk met Omber, liet staan dat ze het met Sneep en een paar dooddoeners kon vinden. Lea had alle brieven van haar zus bewaard, en las die regelmatig nog eens na. Omdat Lucy, Fred en George er nog maar pas waren, en omdat Lucy zich niet wilde opdringen en ze graag wou helpen, deed ze opnieuw de afwas, samen met George deze keer. Lucy droogde af en George waste de borden af, die bedekt waren met restjes spaghettisaus. George had het eten klaargemaakt samen met Fred, het was heel lekker geweest, niemand had nog gedacht na zijn harde werk dat hij nog zou afwassen. Maar zoals hij daarvoor al zei: ‘Het werk van een goede kok is nooit gedaan.’
Lucy voelde zich toch helemaal niet op haar gemak toen ze de borden moest afdrogen. Ze voelde steeds een paar ogen in haar rug, die van Fred en die van Tim, die haar de hele tijd in de gaten hielden. De afwas verliep langzaam, alsof ze allebei niet wilden stoppen met naast elkaar te staan en borden aan te geven. Maar voor Lucy ging het niet om George, ze had gewoon geen zin om tussen Fred en Tim te gaan zitten.
Toen de afwas eindelijk gedaan was, besloot ze dan toch maar naast Fred te gaan zitten.
‘Dat duurde lang.’ zei hij meteen en hij sloeg een arm om haar schouder. Lucy’s ogen flitsten naar George maar die zei niets en tuurde naar de grond.
‘Ach, het ging sneller dan als ik het met jou doe.’ Lucy tikte met haar wijsvinger op Fred’s neus. Hij lachte en gaf haar een kusje op de mond. Toen Tim hoestte en een beetje opschoof, ging Lucy weer recht zitten en deed ze alsof er niets aan de hand was.
‘Ik ga slapen.’ zei ze toen ze Lea zag opstaan, ze gaf Fred nog een klein kusje en liep toen met Lea mee naar de slaapzakken.
‘Je bent helemaal nog niet moe hé?’ fluisterde die haar toe toen ze naast elkaar lagen op hun slaapzakken.
‘Neen,’ antwoordde Lucy stil ‘maar ik kan er niet tegen dat ofwel Fred boos is, ofwel Tim.’
Lea knikte.
‘Tja ach, met kerst zal het wel ophouden. Dan is iedereen wat vergevingsgezind.’
‘Ik hoop het.’ zei Lucy ook al was ze er niet helemaal gerust in. Ze wist dat ze weer een onrustige nacht zou hebben, en dat was niet omdat Lea zou liggen roepen in haar slaap …

GreenxEyed · 5e jaars Verdiend: 124 Sikkels

Een nieuw stukje. Iedereen die een reactie heeft gegeven, bedankt ^^ Die zijn trouwens nog steeds welkom.
Btw, dit is laat op de avond geschreven en het is nogal een waas, dus ik weet niet of er nog fouten instaan ^^"
---------------------------------------------------------------------------

Fred deed de laatste tijd nogal vreemd en Lucy was niet de enige die dat opmerkte, Lea zag het ook. Het verdachte gedrag bleef duren, tot op kerstochtend.
‘Ik heb een verassing voor straks.’ fluisterde hij nadat hij een stuk kerstbrood had genomen.
‘Echt? Ik had geen idee.’ zei Lucy sarcastisch, ook al was ze benieuwd wat hij in petto had. Alleen Lucy, Lea en Katja wisten niets van de verassing af (waarschijnlijk Tim ook niet, als Lucy Fred goed kende). Ze probeerden zelfs iets los te krijgen bij George, maar zelfs hij wou niets zeggen. Het leek wel of hij niets durfde zeggen, hij klapte toe of hij moest ‘plots’ iets gaan doen. ’s Avonds stond er een gezellige kerstavond op het menu. Lucy werkte de hele dag met Lea en Katja voor het diner, Fred ging zijn verassing voorbereiden met George, ergens buiten de tent, en Tim zorgde voor een paar nieuwe spreuken om hen te beschermen, en daarna ging hij naar de winkels om wat dingen te kopen. De meisjes hadden beloofd om kalkoen te bereiden, maar Tim was vergeten er eentje mee te brengen van de winkel. Dus zorgden ze eerst voor de groenten. Om de beurt mocht er iemand naar buiten, alleen of met z’n twee. Dat hadden ze afgesproken omdat ze dan toch een cadeautje zouden kunnen kopen.
Een week voor kerstavond hadden ze kaartjes getrokken met daarop de naam voor wie ze iets moesten kopen. Het moest uit een dreuzelwinkel komen, in de toverwereld was het nog te gevaarlijk. Lucy had Leo getrokken, en ze had geen idee wat ze voor hem moest kopen. Ze kon ook geen raad vragen aan Fred of George, want het moest een verassing zijn voor die persoon. Niemand mocht weten wie wie had getrokken, maar Lucy had het vage vermoeden dat Tim of George haar had getrokken. Fred was het in elk geval niet, hij had meteen een cadeau gevonden en als het voor Lucy was geweest, had het vast langer geduurd om iets te zoeken. Fred zorgde altijd voor het ‘perfecte cadeau’. Uiteindelijk kocht ze voor Leo dictafoon en een tweedehands walkman. Hij kon met de dictafoon lege cassettes opnemen, en met de walkman die beluisteren. Omdat iedereen tegenwoordig een mp3-speler had, kon ze het kopen voor weinig geld. Dat moest ook, want ze had bijna niets. En met Galjoenen of Knoeten kon ze niets aanvangen in de dreuzelwereld. Lucy wist niet voor wie Lea iets moest kopen, maar ze wist wel dat ze veel zakken snoep had gekocht. Tegen de avond werd Lucy toch zenuwachtig. Ze hoopte een beetje op een mooi cadeau, maar ze hoopte dat het niet van George zou komen. Ze wist niet hoe het kwam, maar als ze bij hem in de buurt was voelde ze zich zenuwachtig. Het leek wel alsof ze niets meer durfde te zeggen, soms durfde ze zelfs niet meer te bewegen. Als ze naast hem zat bij het ontbijt, zoals die ochtend, verstijfde ze zelfs helemaal. Lucy moest er niet aan denken hoe ze moest reageren als ze iets van George zou krijgen … Ze had er nog met niemand over gesproken. Ze wilde het aan Lea vertellen maar ze werd onderbroken door Fred. Hij porde haar in de zij, Lucy schrok en liet een mes vallen, en fluisterde iets in haar oor.
‘De verassing is klaar, liefje.’
Lucy bukte zich om het mes op te rapen en ze voelde dat Fred zijn blik op haar achterwerk richtte.
‘Ik ben benieuwd.’ zei Lucy vrolijk. Ze kon er niets aan doen, ze wilde dolgraag weten wat het was.
Voor de verassing moest ze wachten tot het einde van de avond. Eerst dineerden ze allemaal, meneer en mevrouw Wemel kwamen ook, ze waren blij dat iedereen veilig was. Mevrouw Wemel vertelde ook iets vreemds over Ron. Hij had een soort ziekte, en kon daarom niet komen. Volgens haar zat hij de hele dag in zijn kamer, in zijn bed. Het diner was fantastisch. Iedereen loofde de drie meisjes, want het was heerlijk. Na het diner gingen meneer en mevrouw Wemel naar huis, net zoals Lupos en Romeo, dus bleven ze alleen nog maar over met Lucy, Lea, Katja, Leo, Tim en Fred en George. Na een wit wijntje gingen ze allemaal rond de kerstboom zitten om de cadeau’s om te wisselen. Het snoep van Lea was voor Fred, Leo was blij met het cadeautje van Lucy, Katja en Tim hadden blijkbaar elkaar getrokken, Fred kocht iets voor George en, zoals Lucy verwachtte, moest George iets voor haar kopen. Alsof ze geen enkele spier meer kon bewegen nam ze het pakje aan en trillend deed ze het open. Het was een armband, met allemaal fonkelende steentjes. Het budget was vijftien pond, maar Lucy wilde niet weten wat die armband had gekost. Vast over de honderd pond, misschien wel vijfhonderd.
‘George!’ zei ze blij ‘Dit is … Dit is prachtig! Wat moet ik zeggen?’
Ze deed de armband om haar pols en daarna omhelsde ze hem terwijl Tim en Fred vanuit hun ooghoeken verlangend naar Lucy keken en jaloers naar George. Maar die keek alleen maar naar de grond.
‘Het was echt niets hoor.’ mompelde hij bijna onverstaanbaar.
‘Ben je gek? Dit is – Wauw!’ Lucy kon haar ogen niet afhouden van de witte steentjes.
Alsof Fred wilde laten zien dat Lucy van hem was, sloeg hij zijn arm om haar heen. Zij schonk echter geen aandacht aan hem, het enige waar ze naar keek was de armband en naar George.
Ze bleven laat op, tot na middernacht, en toen iedereen ging slapen, besloot Fred zijn verassing te laten zien. Hij had een extra deur laten verschijnen in één van de muren, een blauwe met op de deur ‘Lucy’ erop geschilderd. Moe wenste ze iedereen slaapwel, en ze volgde Fred door de deur. Ze was nog maar net de kamer binnen, of ze voelde zich weer klaarwakker. Het was niet groot, maar het was prachtig. Er stond een groot tweepersoonsbed, met daarop rozenblaadjes in de vorm van een hart met de letters F en L, en in de kamer stonden ook nog theelichtjes.
‘En?’ vroeg Fred toen Lucy niets zei ‘Vind je het … Mooi?’
Lucy’s glimlach reikte tot aan haar oren en de vlammetjes van de theelichtjes dansten in haar ogen.
‘Ja, het is prachtig.’ zuchtte Lucy. Dit was veruit de beste kerst die ze ooit had gehad.
Fred zuchtte opgelucht.
‘Gelukkig,’ zei hij ‘ik was al bang dat je die armband leuker zou vinden.’
Lucy schudde haar hoofd met bijna tranen van geluk in haar glanzende ogen.
‘Niets kan tippen aan jou.’ fluisterde ze en ze gaf hem een kus op de mond.
‘Niemand kan binnen, er is een speciale bezwering uitgesproken over de deur.’ zei Fred toen Lucy naar de deur keek.
Ze grijnsde een beetje en duwde hem kussend op het bed…

GreenxEyed · 5e jaars Verdiend: 124 Sikkels

Een nieuw stukje ^^
Reacties zijn nog altijd welkom btw *kykt met smekende puppyogen*
------------------------------------------------------------

‘Kon het niet vlugger?’ zei Katja geïrriteerd toen Lucy een halfuur later uit de badkamer kwam.
‘Sorry, ik voelde me gewoon niet zo goed. Oké?’ antwoordde Lucy pinnig.
Katja snoof, duwde haar opzij en liep de badkamer in met een boos gezicht. Lucy schonk geen aandacht aan haar. Dat ging trouwens niet, Lea trok aan de kraag van Lucy’s T-shirt en begon in haar oor te fluisteren.
‘Dat heb je de laatste tijd wel héél erg vaak, niet?’
‘Nee, helemaal niet.’ zei Lucy meteen. Maar dat was niet waar. Het was al maart, en ze was de laatste tijd wel heel erg misselijk. Bovendien was ze veel bijgekomen sinds het kerstdiner, en de kilo’s wilden er maar niet af. Elke dag deed ze buikspieroefeningen, het hielp niet veel, maar het was beter dan helemaal niets doen.
‘Nou, als jij het zegt.’ zei Lea, maar Lucy zag dat ze helemaal niet overtuigd was. Nog voor Lea bij George was hield Lucy haar tegen.
‘Je hebt gelijk, oké?’ fluisterde Lucy stil ‘Maar zwijg alsjeblieft tegen Fred, anders maakt hij zich meteen zorgen. Ik ben gewoon wat ziek, het zal zo wel over zijn.’
‘Nou, ik vind –’
Lucy kwam er niet achter wat Lea’s mening was, want hun fluistergesprek werd onderbroken door Tim.
‘Het is niet dat ik me wil moeien met jullie geheimpjes of zo, maar het is jullie beurt om boodschappen te doen.’
Lucy wist niet of ze blij moest zijn of niet dat ze met Lea boodschappen moest doen. Er hing een spannende stilte tussen hen. Bovendien ‘hoestte’ Lea altijd als ze voorbij het huis van een dokter kwamen. Nog voor ze bij de supermarkt aankwamen, stopte Lucy bij de apotheker voor medicijnen tegen hoofdpijn en misselijkheid. Maar aan Lea’s gezicht te zien was dat nog niet genoeg. Lucy negeerde haar gezeur en liep de dichtstbijzijnde supermarkt binnen.
Ze kochten het gewoonlijke. Pasta, brood, choco, koeken, groenten en fruit, …
Als ze ijs kochten of andere diepvriesproducten, spraken ze een spreuk over hun draagtassen als niemand het zag, dan kon het niet smelten. Onderweg gingen ze iets drinken in een café. Lucy voelde zich eindelijk weer goed. Normaal gezien voelde ze zich de hele dag misselijk, maar nu viel het wel mee. Alleen toen ze haar cola ophad, voelde ze het weer borrelen in haar maag.
‘Ik ga even naar het toilet.’ zei ze zo nonchalant mogelijk. Ze wilde niet dat Lea weer begon met zeuren.
‘Je doet maar,’ mompelde ze ‘maar neem dit dan mee.’ Lea duwde haar het zakje met pilletjes in haar handen.
‘Ja, bedankt.’
Op de toiletten slikte Lucy zoveel mogelijk pillen door en smeet daarna het pakje weg. Soms had ze vage vermoedens met wat er aan de hand was met haar, maar ze durfde er niet over praten. Alsof er niets was gebeurd kwam ze het café terug binnen. Ze dacht na over haar vermoedens, en als ze dacht aan iedereen in de tent, was het toch Lea met wie ze eventueel zou willen praten. Katja zou niet echt luisteren, liet staan dat ze met George of Fred zou kunnen praten over dit onderwerp. Bedrukt ging ze terug bij Lea zitten, en die zag meteen dat er iets was.
‘Ik denk dat ik … Jeweetwel …’ mompelde Lucy toen Lea vroeg wat er was ‘Ik heb vermoedens dat ik misschien … zwanger zou zijn of zo.’
Lea zei even niets, en dat maakte Lucy bang.
‘Heb je al een test gedaan?’
Lucy schudde haar hoofd en keek verbaasd op toen ze Lea zag grijnzen. Ze haalde een rechthoekig doosje uit haar handtas en gaf het onder de tafel door aan Lucy.
Verbaasd keek ze naar Lea, maar toen ze het woord ‘zwangerschapstest’ zag staan glimlachte ze.
‘Bedankt Lea! Je bent een schat!’
Lucy haastte zich naar de toiletten.

Met een bonzend hart ging Lucy terug bij Lea zitten. Ze zat er nog even kalm als daarvoor, en ze dronk rustig van haar thee.
‘En?’ vroeg ze zonder op te kijken.
Het duurde even voor Lucy antwoordde.
‘Positief.’
Nu keek Lea op. Ze had een bezorgde blik op haar gezicht maar niet zo bezorgd als die van Lucy.
‘Ik kan toch niet zwanger zijn!’ siste ze ‘Het is oorlog, ik kan nu toch geen baby krijgen!’
‘Rustig!’ kalmeerde Lea haar ‘Aangezien je voor de laatste keer bij Fred hebt geslapen toen het kerst was…Het duurt nog minstens 6 maanden! Trouwens, zo’n test kan altijd vals zijn, ja toch?’
Lucy knikte trillend. Als ze echt zwanger was … Ze had geen idee hoe ze het Fred moest vertellen. Hij zou vast nog bezorgder zijn dan ooit tevoren. Waarschijnlijk zou hij haar niets eens meer naar de winkel laten gaan.
‘Ehm –’ zei Lea toen ze weer over straat liepen ‘Misschien kun je beter een dokter raadplegen. Op het einde van de straat is er een.’
‘Ja,’ zei Lucy afwezig. Ze zag voor zich al een kleine vorm van Fred rondlopen en ze vroeg zich af hoe ze zo dom kon zijn. Ze stopten bij een wit rijhuis, waar naast de voordeur een gouden bordje hing met ‘dokter Caine’. Lucy vroeg of Lea mee naar binnen wilde, om met haar te wachten, en toen het eindelijk zover was, ging ze alleen en met een bonzend hart het kantoor van de dokter binnen. Ze legde uit wat er aan de hand was en hij onderzocht haar meteen.
‘Dat ziet er allemaal goed uit.’ mompelde hij toen hij haar had gewogen en gemeten.
Ze namen nog een zwangerschapstest bij haar af, het enige wat ze toen kon doen was afwachten.
‘Goed goed, nog even u bloeddruk … Prima, perfect in orde.’
‘Dus ik ben niet zwanger?’ vroeg Lucy een beetje hoopvol. Haar glimlach verdween toen ze het verontwaardigde gezicht van de dokter zag.
‘Moet ik hieruit begrijpen dat u niet zwanger wíl zijn?’ vroeg hij fronsend.
‘Ehm, ik en mijn vriend hebben nogal probleempjes.’ zei Lucy snel.
‘Aha… Nou, als u echt problemen heeft, kan u altijd terecht in tehuizen voor …’
‘Dus ik ben zwanger?’ onderbrak Lucy hem.
De dokter keek haar glimlachend aan.

Lucy wist niet wat ze moest zeggen, ook al was dit alles wat ze altijd al wilde. Een baby van de man waarvan ze hield, en na de oorlog samen gaan wonen in een huisje op het platteland…Tranen sprongen in haar ogen en in een opwelling omhelsde ze de dokter.
‘Wat fantastisch!’ zei ze blij. Lucy dacht niet na bij het feit dat ze het ook aan Fred moest vertellen.
‘Ik krijg een kind! Een écht levend kind!’
‘Ja,’ zei de dokter glimlachend ‘dat zal wel zo zijn. U bloeddruk is volkomen normaal en u leidt ook niet aan ernstige ziektes. Als u zich niet overspant zal alles goed komen. U moet natuurlijk wel nog afspraken maken met de gynaecoloog en ...’
Het duurde even voordat Lucy weer buiten was bij de dokter. Hij had haar medicijnen voorgeschreven voor als ze zich echt misselijk zou voelen. Ze kon er niets aan doen, even vond ze het nog erg dat ze een kind zou krijgen, maar nu … Het feit dat ze eindelijk gelukkig zou zijn samen met Fred, met haar eigen gezin…Ze vertelde Lea het goede nieuws, en ze liep met de breedste glimlach terug met haar naar het bos waar de tent stond.
Maar nog voor ze binnenging kreeg ze een benauwd gevoel. Want nu moest ze het nog aan Fred vertellen …

GreenxEyed · 5e jaars Verdiend: 124 Sikkels

Een nieuw stukje XD
Martine & Rylane bedankt voor jullie reacties ^^
Het zijn trouwens nog 4/5 stukjes en dan is het afgelopen. Nja veel leesplezier (;
--------------------------------------------------------------------------

Fred floot toen de twee meisjes de tent binnenkwamen.
‘Dat duurde lang,’ mompelde hij ‘toch geen knappe jongens tegengekomen en daarbij blijven plakken?’
Hij liep op Lucy af en gaf haar een knuffel. Hij tokkelde even met zijn vingers op haar buik en ze voelde het bloed naar haar hoofd stijgen. Ze keek wanhopig naar Lea, maar die was al aan het uitpakken.
‘Niemand is knapper dan jij.’ zei Lucy en ze gaf hem een kusje op zijn neus. Fred grijnsde en ging George helpen met een spiegel op te hangen.
‘Wanneer ga je het hem vertellen?’ fluisterde Lea toen ze een doos rijst in de kast zette.
‘Dat weet ik nog niet.’ siste Lucy boos terug.
Ze bleven de hele tijd zwijgen, tot Tim bij hen kwam staan. Hij kwam opvallend dicht bij Lucy staan, en dat maakte haar nog ongemakkelijker dan eerst. Hij kwam zelfs zo dicht dat ze hem bijna in haar nek voelde ademen.
‘Kan ik helpen?’ vroeg hij bijna fluisterend tegen Lucy.
Lea negeerde hem en zette rustig een pot aardbeienijs in de koelkast.
‘Neen, dat hoeft niet,’ zei Lucy een tikkeltje zenuwachtig ‘en ik zou het fijn vinden als je niet zo dichtbij kwam staan.’
‘Oh,’ zei Tim verbluft ‘goed dan.’
Teleurgesteld ging Tim naar Leo, die een stoel aan het maken was. Een paar dagen geleden was hij op die stoel gaan zitten, maar omdat Lucy een foutje had gemaakt met het toveren, zakte de stoel ineen en viel Leo op de grond. Leo maakte van de stoel bijna een tafel, tot dat Tim eraan kwam en met één zwiep van zijn toverstok de stoel weer tot een geheel maakte.
Lucy en Katja zorgden voor de lunch en rond vier uur ’s avonds begonnen Fred en Leo aan het avondeten. Bij hen duurde het altijd veel langer, omdat ze nog niet zo handig waren in de keuken. Ondertussen zat Lucy bij George in de zetel, Lea las een boek en Tim zat met Katja in een hoek te praten. Lucy had het vaag vermoeden dat het over haar ging, want ze keken voortdurend haar kant op.
’Ze zijn vast bezig over hoeveel ik ben bijgekomen. Tim gaat kapot als hij weet dat ik zwanger ben van Fred … ’ dacht Lucy. Ze moest er niet aan denken hoe hij zou reageren. Ze was zo diep verzonken in haar gedachten dat ze per ongeluk haar handtas liet vallen. Even dacht ze dat het geen probleem was, tot ze eraan dacht dat ze de zwangerschapstest gewoon terug in haar tas had gestoken. Haar tas viel op de grond en alle spullen vielen eruit. Gechoqueerd raapte Lucy haar spullen bijeen. George had zich ondertussen ook gebukt om haar te helpen. Lucy stak alles zo snel mogelijk in haar tas, ze had alles behalve één ding …
Ze keek zenuwachtig naar George die haar een doosje toestak. Hij keek niet verbaasd, meer bezorgd en vragend. Lucy pakte het aan en zonder hem aan te kijken stak ze het weg. Maar George was nog niet klaar met haar, hij sleurde haar mee naar de andere kant van de kamer.
‘Zeg het nog niet tegen Fred. Ik wil het zelf doen.’ was Lucy’s eerste reactie.
‘Dus je bent zwanger?’ George praatte stiller toen Lucy haar vinger op haar lippen legde en een ssht-geluid maakte ‘Wat ga je nu doen?’
‘Dat weet ik nog niet. Fred weet het nog niet eens.’
‘Vertel het hem snel. Trouwens, proficiat Luce.’ George omhelsde haar en dat bleef niet onopgemerkt aan Fred.
‘Wat doen jullie?’ vroeg hij scherp vanaf het aanrecht.
George liet Lucy los met een blos op zijn wangen. ‘Niets hoor!’
Met een lichte grijns ging hij terug op de bank zitten bij Lucy, die besloot om na het eten met Fred te praten. Ze wist niet wat zijn reactie ging zijn, maar omdat George zijn tweelingbroer was en hij goed reageerde, verwachtte ze van Fred ongeveer hetzelfde. Hoewel het avondeten niet zo lekker was, at Lucy zoveel ze kon. Dan leek het alsof het door het eten kwam dat ze misschien wat dikker was. Na het eten nam ze Fred meteen met haar, in een hoek van de tent. De zenuwen borrelde door haar lijf. Nu ging ze het zeggen. Het was nu of nooit.
‘Wat is er liefje?’ vroeg Fred ‘Het gaat toch niet over mij hé?’
‘Wat?’ zei Lucy geschrokken ‘Hoezo?’
‘Ik weet wel dat jij en George niets hebben. Ik ben niet boos op je, als je dat zou denken.’
Lucy glimlachte een beetje, ook al was er niet echt iets grappigs aan de situatie.
‘Nee, daar gaat het niet over. Trouwens, ik was niet boos.’
‘Wat is er dan?’
‘Nou, ik ben daarstraks naar de dokter geweest en – ’
‘Fred!’
Lucy keek geërgerd naar Katja. Ze stond aan de eettafel.
‘Wat?’ riep Fred terug.
‘Het is onze beurt om af te ruimen en af te wassen!’
Lucy was waarschijnlijk nog nooit zo boos geweest op Katja. Haar gezicht was een en al ergernis.
‘We praten straks verder, goed?’ Fred gaf haar een zoen op de neus en liep toen naar Katja.
Lucy ging geërgerd naast Lea zitten op de bank.
‘En?’ vroeg Lea nieuwsgierig.
‘Hij moet afruimen en afwassen. Blijkbaar was dat belangrijker.’ Lucy keek vanuit haar ooghoeken boos naar Katja. Lea giechelde.
‘Dat is niet grappig.’ zei Lucy boos.
‘Neen, maar de manier waarop je het zei was grappig.’
Lucy zei die avond niets meer. Ze wachtte tot Fred klaar was en tot hij naast haar kwam zitten.
‘Afwassen is veel leuker samen met jou hoor, snoes.’ Fred gaf haar een zoen op de wang en bleef tegen haar aanvleien door met zijn neus tegen haar wang te strelen.
‘Wat moest je me trouwens nog vertellen?’ vroeg hij plotseling. Iedereen zat ondertussen in de zetels, en iedereen keek haar aan.
‘Nee, laat maar zitten, het was ook niet zo belangrijk.’
Lucy zag dat Lea haar boos aankeek, maar ze negeerde haar en glimlachte naar Fred alsof er niets aan de hand was. Iedereen bleef de hele avond gezellig doorbabbelen totdat ze opeens een verdacht geluid hoorden bij de ingang van de tent.
Fred, George en Leo gingen meteen met hun toverstok in de aanslag naar de ingang van de tent, maar ze werden tegengehouden door Lupos. Hij ging voorop, toverstok in de aanslag, met de drie jongens achter hem. Lucy kwam achter Fred staan, die beschermend voor haar kwam staan. De ingang van de tent ging open en een gedaante in een donkerblauwe mantel kwam binnen, gevolgd door nog een tweede gedaante in dezelfde mantel. Aan de gedaanten te zien waren het twee vrouwen.
‘Maak je bekend.’ zei Lupos kalm. Lucy snapte niet waarom hij zo kalm kon blijven.
De twee meisjes deden hun kap af en zodra iedereen ze herkende liet iedereen zijn staf zakken, behalve Lupos.
‘Angelique?’ vroeg Fred verbaasd. Lucy hoorde een vrolijkheid in zijn stem en dat maakte haar kwaad.
‘Alicia? Wat komen jullie hier doen?’ vroeg Leo verrast. Lupos stak zijn hand op, en de jongens stopten met praten.
‘Bewijs dat jullie Angelique en Alicia zijn.’
‘Mijn patronus is een kat.’ antwoordde Angelique en ze spoot een zilverkleurige kat uit haar staf.
‘De mijne een schildpad.’ Een zilveren schildpad kroop door de tent.
Lupos knikte tevreden en liet zijn staf zakken. Pas toen viel het op dat de meisjes er bedrukt en gehaast uitzagen.
‘Wat is er?’ vroeg Katja bezorgd nadat ze de twee meisjes had omhelsd. Zij hoorde ten slotte bij hun Zwerkbalteam.
‘Zijn jullie gevolgd?’ vroeg Lupos scherp en hij liep naar de ingang van de tent.
‘Neen,’ zei Angelique ‘dat hoop ik toch niet.’
‘Wat is er dan? Een lange reis gehad? We zullen wel thee zetten …’ zei Lea en ze liep al richting het aanrecht.
‘Nee!’ onderbrak Angelique haar meteen ‘We zijn hier omdat we jullie hulp nodig hebben!’
‘Hoezo?’ vroeg Lucy en ze kwam naast Fred staan. Ze wisselde een bezorgde blik met hem.
Alicia nam diep adem.
‘Zweinstein is aangevallen door Jeweetwel. We moeten meteen iets doen, of anders …’
Een donderslag buiten verbrak de dodelijke stilte …