[AF] De verdere avonturen van Fred en George

Pottergirl · Geplaatst: Di Aug 24, 2004 19:55

HOOFDSTUK 15

Fred werd wakker en liep slaperig naar beneden.
Het duurde even voordat alles wat er was gebeurd tot hem doordrong.
Hij kwam de woonkamer binnen en zag daar veel mensen zitten.
Hij keek rond en zag Tonks, Lupos, Dolleman, Wolkenveld en zijn vader en moeder.
Ze stopten abrupt met praten toen hij binnenkwam.
Fred wist bijna zeker dat ze over hem hadden gepraat tot hij beneden kwam.
'Fred, liefje, er staat eten in de keuken. Ik heb ontbijt voor je gemaakt.', zei zijn moeder zacht.
Hij knikte en liep naar de keuken.
Hij at zijn ontbijt (gebakken eieren en toast) en liep zonder iets te zeggen weer naar boven.
Hij kleedde zich aan.
Toen bedacht hij zich dat het woensdag was.
Hij moest naar de winkel!
Dat was de enige bron van inkomsten, hij moest werken!
Zonder iemand te waarschuwen waar hij heenging Verdwijnselde hij naar de Fopshop.
Hj draaide het bordje ''Gesloten'' om en zodra hij achter de toonbank wat spullen klaarmaakte kwamen de eerste mensen de winkel binnen.
Fred zette een nogal gemaakte glimlach op en bediende de mensen.
Opeens kwam er een oude bekende van hem binnen.
'He Fred!', riep ze.
'Hallo Hermelien.', zei hij, en glimlachte zijn nep-glimlach weer.
'Waar is George?'
Fred moest een smoes verzinnen, hij moest vertellen dat George ziek was of zo...
Hij kon het niet.
'Wacht even.', zei hij.
Het was 12 uur 's middags, een goede reden om het bordje weer om te draaien zodat er weer ''Gesloten'' tevoorschijn kwam.
'Kom even mee naar het magazijn.'
Hermelien volgde hem.
'Fred, wat is er? Er is iets aan de hand, nietwaar?', zei ze, en haar stem klonk bezorgd.
'Ja.'
De brok in zijn keel werd groter zodra hij weer aan de gebeurtenissen van de vorige dag dacht.
Hij ging tegen de muur zitten en Hermelien ging naast hem zitten.
Hij vertelde alles en Hermelien luisterde geduldig en met grote ogen naar zijn verhaal.
Toen hij klaar was zei ze: 'O Fred, dat is verschrikkelijk.'
Ze fluisterde het bijna.
Een traan gleed uit haar rechteroog.
Fred kon zich niet meer bedwingen.
De tranen stroomden weer over zijn wangen.
Hermelien omhelsde hem spontaan.
'Fred, rustig Fred.', zei ze zacht.
'Alles komt goed.'
Zo bleven ze een tijdje zitten.
Fred maakte zich voorzichtig los uit haar omhelzing.
'Bedankt voor het luisteren.', fluisterde hij.
'Natuurlijk luister ik naar je. Je moet dit toch kwijt!', zei ze.
Ze omhelsde hem weer.
'Kom mee, we gaan even wat eten.', zei ze, en ze trok hem overeind.
Ze gaf hem een kus op zijn wang.
Hij schrok er even van, maar toen voelde hij een intens gevoel van vertrouwen voor haar.
Ze hield zijn hand vast en leidde hem mee naar buiten.
Voor het eerst in een paar dagen glimlachte Fred weer.
Hij had eindelijk het gevoel dat hij weer ergens voor leefde.

EINDE