[AF] Gryfferin Love

Genner · Bohemian Writer Verdiend: 0 Sikkels Woonplaats: HPF

Hoofdstuk 29
Stevie – Stevie maakte het zichzelf gemakkelijk. Ze leunde tegen Eva, die tegen een boom geleund zat die een zalige schaduw bood. Ze had haar benen gespreid en daar had Stevie zich tussen genesteld. Eva had haar armen om Stevie heen geslagen.
Stevie was blij dat het slechte weer van de wintermaanden over was en dat ze nu konden genieten in de buitenlucht.
Al een paar weken was haar leven voor het eerst sinds tijden rustig. Niets kon fout gaan.
“Daar is Sirius,” wees Eva. Stevie keek nauwelijks op.
“Ja, en?”
“Hij ziet er weer zo treurig uit, als een geslagen hond.”
Stevie glimlachte. “Als jij me zou laten vallen zou ik het niet meer houden.”
Eva leek even te aarzelen. “Ik voel me schuldig.”
“Het was voor een goed doel, toch? Ik bedoel, het is niet alsof je het voor je plezier deed. Als het anders had gekund…”
“Ja, maar toch. Ik denk dat ik hem echt gekwetst hebt.”
“Hij vindt wel een ander. We hebben het over Sirius Zwarts.”
“Ik weet niet…”
Stevie draaide zich half om en kuste Eva. Ze streek even met haar hand langs haar gezicht. Ze streek de krullen weg die de lichte bries voor Eva’s ogen gewaaid had en zei: “Maak je geen zorgen, oké? Laten we het over iets anders hebben. Wist je al dat Lily en James nu een koppel zijn?”
Stevie legde haar hoofd tegen Eva’s schouder. Die woelde in Stevies haar, daar hield ze van.
“Ik wist wel dat James achter Lily aan zat, dat was duidelijk, maar ik dacht dat Lily James niet kon uitstaan?”
“Wel, daar was ik dus ook van overtuigd. Ze sprak wel veel over hem, maar niet altijd op een positieve manier, integendeel.”
“Vreemd. Sommige meisjes zijn zo ingewikkeld.”
“Wij zijn ook niet bepaald simpel. Gedachten lezen enzo.”
“Het is een band, Stevie, het is een teken dat we voor elkaar gemaakt zijn.”
“Ja, want de eerste keer dat ik je zag had je een rood elastiekje in je haar en dat is de kleur van de liefde.”
Eva gaf Stevie een speelse tik. “Je houdt niet meer van me. Mijn haar was los, de eerste keer dat we elkaar ontmoetten.”
Stevie draaide zich weer om en lachte om Eva’s treurige puppy-ogen.
“Arm schaap. Zal ik het goedmaken?” Stevie wachtte het antwoord niet af.
“Hé, jullie twee! Kom eens terug naar Zweinstein!” hoorden ze een bekende stem roepen. Met tegenzin rukte Stevie zich los en keek op. Door het felle zonlicht herkende ze haar niet meteen.
“Het spijt me dat ik jullie stoor in jullie… euhm… bezigheden, maar heb je zin om Yanaïka te ontmoeten?” vroeg Ibe. Ze keek naar Eva.
“Yanaïka?” vroeg Stevie niet-begrijpend.
“Haar vriendin,” legde Eva uit. Toen wendde ze zich tot Ibe: “Natuurlijk, hoezo?”
“In mei is het laatste uitstapje naar Zweinsveld. Ze zal er ook zijn.”
“Fantastisch! Ik kijk ernaar uit.”
Stevie keek Eva, die erg enthousiast leek, onzeker aan. Die leek haar onuitgesproken vraag te begrijpen en zei met haar blik strak op Ibe: “Stevie, jij gaat toch ook mee? Dat is vast geen probleem voor Ibe.”
Ibe aarzelde even. “Nee, geen probleem,” zei ze uiteindelijk. “Nou, Eva, dan zie ik je straks?”
“Als alles goed gaat wel ja,” antwoordde Eva. “Ik zie je later,” benadrukte ze nog eens. Ibe begreep de boodschap en verdween.
“Ik wist niet dat ze een vriendin had,” zei Stevie. “Er zit toch geen Yanaïka op Zweinstein?”
“Nee, Yanaïka trekt rond met haar ouders.”
“Gaat ze dan niet naar school?”
“Laten we het daar een andere keer over hebben.” Eva kuste Stevie in haar nek, die zachtjes gromde van genot. Ze draaide zich nu helemaal om, zodat ze Eva recht aankeek.
“Ben je er zeker van dat je geen uurtje Geschiedenis van de Toverkunst kunt missen?”
“Ik moet volgend jaar m’n PUIST halen. Elke les is belangrijk?”
“Kan je niemand lief vragen om z’n notities over te nemen achteraf?”
“Denk je dat er iemand noteert? Het spijt me, Stevie, ik zou ook liever hier blijven, bij jou.”
Stevie wist dat Eva te koppig was en dat ze haar niet meer zou kunnen ompraten. Ze legde zich erbij neer, stond op en trok Eva recht. Die klopte wat gras van haar gewaad.
“Dan moet je nu gaan.”
“Ik zie je vandaag nog. Spreken we om vijf uur af aan de kassen?”
“Goed, ik zie je dan.”

Eva – Eva liep met lichte tred naar het kasteel. Stevie bleef nog even buiten zitten voor ze aan het werk ging.
Ze voelde zich een beetje licht in het hoofd, ze was dan ook dolgelukkig. Ze had helemaal geen zin in Geschiedenis van de Toverkunst. Ze wilde liever bij Stevie blijven, of een bezoekje brengen aan het Verboden Bos.
Ze kwam het lokaal binnen, waar nog niemand zat. Het was mooi weer en Eva betwijfelde of er veel leerlingen zouden opletten. Zelf nam ze plaats helemaal achterin. Ze ging ver van het raam zitten zodat haar gedachten niet afgeleid zouden worden. Professor Kist had haar nog niet opgemerkt.
De leerlingen druppelden één voor één binnen en Ibe ging naast haar zitten.

Eva ging op weg naar het Verboden Bos. Spreuken en Bezweringen was net afgelopen en ze had nog een uur vrij voor het vijf uur was. Ze keek er al erg naar uit. Ze wist dat Stevie nu Transfiguratie had. Het was iets frisser dan vlak na de middag, maar dat was normaal. Eva wist dat ze niet bij het Verboden Bos mocht zijn, maar Hagrid apprecieerde haar interesse in de dieren die er leefden en kneep een oogje dicht. Toen ze langs zijn hut passeerde, merkte ze dat het er merkwaardig stil was. Zou Hagrid slapen? In dat geval maakte ze hem liever niet wakker. Ze liep verder.
Toen ze aan de rand van het bos was, voelde ze een merkwaardige spanning, alsof iets of iemand niet wilde dat ze het Verboden Bos betrad. Ze liet zich niet kennen door angst die waarschijnlijk nergens op sloeg en ging dapper verder. Ze schoot snel achter een boom toen iemand met een wapperend gewaad en een brede grijns op zijn gezicht haar passeerde. Ze herkende tot haar verbazing Severus. Hij hield een flesje in zijn handen met een vreemde substantie erin.
“Boomslanghuid,” fluisterde hij tevreden. Die zou hij vast gebruiken voor één van zijn Toverdranken.
Ze ging verder toen de kust veilig was. De bomen stonden steeds dichter op elkaar en lieten haast geen licht meer toe. Het was muisstil en enkel het gekraak van takjes waar ze op liep waren hoorbaar. Ze had het gevoel dat honderd paar ogen haar loensend aankeken vanuit de struiken, maar ze kon niets ontdekken. Ze schrok zich een ongeluk toen ze plots een vrouw in een lang gewaad met blond haar zag zitten op een steen. Ze wilde zich snel verbergen, maar de vrouw had haar al gezien. Ze glimlachte minzaam.
“Kom maar hier, meisje.”
Eva gehoorzaamde, ze had het gevoel dat ze niet anders kon. Ze voelde zich loom en zwaar. Ze leek niet meer goed in staat om na te denken en de mist in haar hoofd werd dichter naarmate ze de vrouw naderde. Ze wilde terugstappen, maar haar eigen lichaam leek haar tegen te werken. Ze kon niet anders dan naar de vrouw toegaan.
“Wie ben je?” bracht Eva moeizaam uit.
“Amelia Griffoendor. Ik heb nu geen tijd voor uitleg. Je voelt je niet erg goed, he? Daar weet ik wel iets op.”
Er ging geen lichtje branden bij Eva toen ze die naam hoorde. Alles wat de vrouw zei was de waarheid, het was allemaal vanzelfsprekend. Het was heel normaal dat ze begreep hoe Eva zich voelde en haar wilde helpen. Eva keek toe terwijl de vrouw een flesje uit haar gewaad haalde.
“Hier, drink dit maar.”
Eva nam het flesje aan. Ze wilde eigenlijk niet echt, maar voelde zich te zwak om zich te verzetten.
“Drink maar,” moedigde Amelia haar aan. Eva dronk. De vloeistof smaakte naar honing en vervulde haar met warmte. Het leek alsof ze binnenin smolt. Ze bleef drinken, kon niet ophouden.
“Brave meid. Dat kan niet gezegd worden van je vriendin.”
Eva schrok toen de vrouw haar met een duivelse blik in de ogen aankeek. De wazige trance waarin ze heel even verkeerd had, was meteen verbroken. Ze besefte dat ze iets heel verkeerd had gedaan, maar dat er geen weg terug was.
“Wat gebeurt er?”
“Je vriendin gehoorzaamde mij niet. Stevie Hall weigerde haar opdracht te vervullen. Ze hield teveel van je. Typisch.”
“Waar heb je het over? Wat – Waarom?”
“Lang geleden, toen ik nog leefde, heb ik een opdracht gekregen. Een bijzondere opdracht die niet iedereen zomaar kan krijgen. Maar eens in de duizend jaar wordt er een meisje geboren die het kan.”
Eva begreep er niks van en wilde Amelia vragen waar ze het over had, maar ze kon niet meer spreken. Het drankje had een vreemde werking waar ze de vinger niet op kon leggen.
“Ik ben niet zoals Goderic. Hij was altijd de held, de dapperling. Ik ben niet verdraagzaam aangelegd. Hij zou je zelfs helpen, maar ik niet. Ik zie jou liever lijden. Ja, ik haat je.” Dat laatste zei Amelia na een korte pauze. Eva hoefde geen vragen te stellen, en dat lukte haar ook niet.
“Ik haat je omdat jij alles zou zijn geworden wat ik niet ben. Jij zou de toverwereld veranderen, jij zou de taak uitvoeren die mij eerst opgelegd was. Als ik faal, zal niemand anders slagen. Daar zorg ik persoonlijk voor. Jij krijgt nooit wat mij toekomt en daar heb ik net voor gezorgd.”
Eva luisterde niet meer. Ze voelde hoe ze slap werd, ze voelde hoe haar hart steeds langzamer ging kloppen.
“Als ik de toverwereld en de Dreuzelwereld niet heb kunnen verenigen, zal niemand dat in mijn plaats doen,” siste de vrouw. Eva gleed weg in een oneindig duister. Ze zag niets meer, hoorde niets meer. Ze voelde hoe ze los leek te komen van zichzelf. Ze wilde kwaad zijn op de vrouw, maar leek daar niet toe in staat. Ze voelde zich vredig, rustig. Maar ze moest terug. Ze moest nog heel even vechten. Met tegenzin kroop ze terug in haar aardse lichaam. Ze had moeite om zich recht te houden, verzamelde al haar kracht en nam haar toverstok. Amelia keek haar spottend aan.
“Het zal niet werken.” De vrouw loste op in het niets.
Met helse pijn strompelde Eva naar het terrein van Zweinstein toe. Haar borst stond in brand en ze kon haast niet lopen. Het duurde een eeuwigheid voor ze de rand van het Verboden Bos had bereikt. Ze zweette hevig en kreunde van de pijn, maar ze moest blijven gaan, niet stoppen. Het voelde alsof ze kilometers gelopen had toen ze eindelijk bij de kassen kwam. Daar stond Stevie al. Eva strompelde vooruit. Stevie had haar opgemerkt en keek haar vragend aan. Toen ze Eva beter zag, werden haar ogen groot. Eva hoorde niks meer, maar zag hoe Stevies mond zich opensperde in een kreet.
Eva kwam met een klap op de grond terecht. Ze duizelde weer, voelde het zwarte weer aankomen. Ze verliet haar lichaam voor de tweede keer en ging niet terug.
Ze voelde zich veilig, vreemd rustig. Ze kon weer horen en haar zicht was scherp. Ze legde haar hand, die doorschijnend was met een zilverachtige gloed, op Stevies schouder.
“Maak je geen zorgen, Stevie. Ik hou van je.” Ze liet haar vinger over Stevies wang gaan en streek haar tranen weg. “Ik zal altijd van je houden.”
“Waarom?” snikte Stevie. “Wat moet ik doen? Ik… ik ga hulp halen!”
“Het is te laat, lieverd. Het is te laat.”
“Nee!” krijste Stevie. Ze wilde zich aan Eva vastklampen, maar dat lukte niet. Haar armen ging dwars door haar heen.
“Stevie, ik hou van je.” Eva kreeg een krop in haar keel. “Het is goed zo. We zien elkaar nog, dat ben ik zeker. Ik zal je opzoeken in je dromen.” Ze besefte dat ze ook zichzelf troostte.
Eva hield haar hand nog een laatste keer bij Stevies hand en pakte die vast, voor zover dat mogelijk was.
“Alles komt goed. Wordt alsjeblieft gelukkig, voor mij. Alles komt goed.”
“Waar ga je nu heen?” vroeg Stevie met gesmoorde stem. Haar gezicht zat onder de rode plekken en de wanhoop was in haar ogen te lezen.
“Op weg naar een nieuw avontuur. Ik blijf aan je denken.”
“Maar ik hou van je!”
Het voelde alsof er iets in haar brak toen ze Stevie zo zag en ze wist dat ze moest gaan. Ze steeg zachtjes op en zag Stevie langzaamaan kleiner worden, een stip in de verte. Ze voelde zich leeg, maar tegelijk ook vreugdevol.
“Ik hou van je,” dacht ze, haar geest volledig op Stevie gericht. “Zoveel.”

Genner · Bohemian Writer Verdiend: 0 Sikkels Woonplaats: HPF

Hoofdstuk 30
Stevie – Stevie dwaalde verdwaasd door de gangen van Zweinstein. Ze kon het nog steeds niet vatten, ze kon niet geloven dat ze Eva nooit meer zou spreken, haar nooit meer zou vasthouden. Ze voelde de pijn letterlijk aan haar hart.
Waar ze ook aan dacht, ze kwam uit op Eva. Het verdriet verstikte haar, ze kreeg moeite met ademhalen, ze huilde zo erg dat het leek alsof ze nooit zou kunnen ophouden. Waarom Eva?
Professor Anderling had iets gezegd over een zeldzaam gif, maar ze had niet echt geluisterd. Ze zou het toch niet onthouden.
Zelfs Claire kon haar niet troosten, ook al deed ze zo haar best. Ze wist niet hoe ze verder moest, hoe ze het schooljaar moest afmaken.
Als ze te ver in de toekomst dacht, raakte ze in paniek. Ze kon zich niet voorstellen om op Zweinstein te zijn zonder Eva, hoewel dat vier jaar zo was geweest. Eva was er wel, maar zij kende haar niet. Ze kon zich haar leven zonder Eva nauwelijks meer herinneren.
Ze wist dat Ibe ook veel verdriet had, maar die liet dat maar weinig zien. Ze wist dat er een moment zou komen waarop ze Ibe moest spreken. Ze was haar beste vriendin geweest, ze had haar het allerbest gekend.
Stevie pakte soms haar hutkoffer met in het vooruitzicht de school te verlaten en niet meer terug te keren. Een baantje zoeken in een kroeg om rond te komen leek haar genoeg. Weggaan van Zweinstein, dat haar zo herinnerde aan Eva. Weg van de andere leerlingen, die haar gekend hadden, gezien hadden, geweten hadden wie ze was. Leerlingen die haar misschien bewonderd hadden of jaloers op haar waren geweest. Ze zag Eva’s gezicht nog haarscherp voor zich, ze kon haar geur nog ruiken. Ze voelde haar handen nog over haar lichaam, haar lippen op de hare.
Die eerste ontmoeting bleef zich maar afspelen in haar hoofd, Eva’s nonchalance, Stevies verwondering. De keren dat ze elkaar ontmoetten op de gang en de wereld leek stil te staan. Die allereerste kus in de ziekenzaal, haar straf omdat ze Eva had meegenomen. Die eerste keer dat ze samen sliepen in de Lekke Ketel, en de keren daarna.
Toen ze het goed hadden gemaakt bij de kassen, en dat Eva haar had tegengehouden. De laatste keer dat ze samen waren geweest en Eva per se naar de les wilde. De tranen welden op. Eva wilde zo graag haar PUISTen behalen en iets bereiken in haar leven.
Zonder het goed en wel te beseffen had ze zich de rest van haar leven samen met Eva voorgesteld. Stevie kwam bij de bibliotheek. Ze ging naar binnen en zag Ibe aan een tafeltje zitten, haar handen over een boek strijkend, haar blik afwezig. Stevie slikte even en liep naar haar toe. Ze ging aan de tafel zitten, tegenover Ibe. Stevie dacht niet dat het meisje haar opgemerkt had, maar daarin had ze zich vergist.
“Dit was haar favoriete boek. Ze heeft het duizenden keren gelezen.” Ibes stem klonk verwrongen van verdriet. Het leek koud in de bibliotheek, koud en leeg. Het hele kasteel leek anders. Haar hele leven was anders. Een traan rolde over Ibes wang en Stevie boog zich over de tafel heen. Ze streek de traan weg en werd getroffen door Ibes blik, die haar van haar stuk bracht.
“Eva zou niet willen dat we huilen,” zei Stevie moeizaam. “Ze zou willen dat we verdergaan, niet blijven stilstaan. Dat we de doelen die we voor ogen hadden zouden bereiken.”
“Ik weet het,” knikte Ibe. “Maar ik kan het niet geloven. Ik ken haar al zo lang. Ik herinner me haar nog, aan het begin van het eerste jaar. Ik zie haar nog op het krukje vooraan in de Grote Zaal zitten toen ze gesorteerd werd. Ik herinner me onze eerste nacht samen nog.”
Stevie liet haar hoofd hangen. Al die momenten had zij niet meegemaakt, maar waren haar herinneringen aan Eva daarom minder waard?
Stevie nam Ibes hand vast. “Je hebt Yanaïka toch?”
“Dat is niet hetzelfde, Stevie. Eva gaat dieper. Ik ben verliefd op Yanaïka, maar… het is anders.” Weer keek Ibe recht in Stevies ogen. Ze aarzelde even en zei toen: “Ik hield van Eva, Stevie. Ik heb zolang van haar gehouden zoals jij van haar hield.”
Ergens verbaasde het Stevie niet. Ze was er niet kwaad om, hoe kon ze ook? Het was een gevoel dat je niet kon tegenhouden en ze kon nu niet boos zijn om zoiets.
Ze zag madame Romella aankomen. Het leek erop dat ze een preek zouden krijgen. Madame Romella kwam dichterbij en zag welke leerlingen er zaten. De hele school wist ervan. Natuurlijk.
“Meisjes, ik begrijp dat jullie het moeilijk hebben. Eva was een goede studente en ik heb haar vaak in mijn bib gehad.” Madame Romella slikte even, ze leek het echt te meen. “Maar kunnen jullie het gesprek niet buiten verder zetten?”
Stevie was zo verbaasd over madame Romella’s vriendelijke aanpak dat ze opstond en teken naar Ibe deed dat die hetzelfde moest doen.
Ze nam Ibes hand vast en samen liepen ze door de gangen van het kasteel. Het was alsof ze dichter bij Eva was nu ze Ibes hand vasthield.
“Weet je, Stevie, ik mocht je niet. Jij pakte Eva van me af, het meisje waar ik zielsveel van hield.”
“Ik vond al dat je vaak vreemd tegen me deed. Ik vroeg me af wat ik misdaan had.”
Soms kwamen ze langs een groepje leerlingen die snel hun hoofd afwendden en druk begonnen te fluisteren. Een enkele keer meende Stevie het woord ‘koppel’ te horen, en ‘gaat snel over’, maar ze liet het niet aan haar hart komen. Ze liet enkel Eva aan haar hart komen.
Ze kwamen in de hal. De deuren stonden wijdopen en de zon goot haar gouden stralen naar binnen. Ze gingen naar buiten. De planten bloeiden in alle kleuren en onwillekeurig dacht Stevie aan Eva. Ze hield zoveel van planten en dieren.
In de verte zag ze iemand staan. Ibe liet haar hand los en liep naar het meisje toe. Stevie naderde langzamer. Het meisje had zwart haar dat nogal wild geknipt was. Het piekte alle kanten uit. Ze had een lippiercing die blonk in het zonlicht en was niet erg groot. Ze hield Ibe stevig vast en kuste haar op haar mond, liet haar hand langs Ibes gezicht strijken en suste haar woorden toe. Dit moest Yanaïka zijn. Ibes lichaam schokte en Yanaïka bleef haar vasthouden. Iets in Stevie brak. Het besef donderde op haar neer, bliksemde op haar in. Ze zou Eva nooit meer knuffelen, kussen, ze zouden nooit meer praten, nooit meer samen lachen en samen huilen omdat ze van elkaar hielden, ze zouden nooit meer vrijen. Nooit meer.
Opeens werd ze zich een zekere aanwezigheid waar. Ze keek opzij en zag een zilverachtige schim die doorzichtig was.
“Eva,” fluisterde ze. Eva ging dichter naast haar staan en nam haar hand vast.
“Ibe zal gelukkig worden,” zei Eva. Haar stem klonk ver weg. Ze keerde zich naar Stevie toe en legde haar hand op haar linkerborst, boven haar hart. “Wordt ook gelukkig, lieverd.”
Stevie knikte en kon de tranen weer niet tegenhouden. Ze probeerde haar snikken te smoren.
“Ik hou van je, Eva. Ga niet weg, alsjeblieft, blijf bij mij.”
“Ik kan niet, schat, ik moet weg.”
“Ik zal je nooit vergeten, al die herinneringen…”
“Ik hou van je, maak je geen zorgen, alles komt goed. Ik zal altijd bij je blijven, daar.” Eva drukte haar hand wat steviger op Stevies hart. “Ik ga nooit helemaal weg. Ik hou van je.”
De schim loste op tot enkel glinsterde, parelachtige, kolkende bolletjes overbleven en wegzweefden, naar de zon toe.
“Tijd om nieuwe herinneringen te maken,” fluisterde Stevie. “Ik denk aan je, Eva.”

Genner · Bohemian Writer Verdiend: 0 Sikkels Woonplaats: HPF

Nawoord

Stevie heeft gedaan wat Eva van haar verlangde: ze is gelukkig geworden. Ze maakte haar school af, behaalde haar PUISTen en haalde een diploma Helerkunde. Ze heeft na haar opleiding een jaar rondgereist in het Verenigd Koninkrijk. Toen heeft ze gesollicteerd naar een baan in het St. – Holisto, waar ze nog steeds werkt. Eenmaal terug in Londen na haar rondreis heeft ze zich daar gevestigd. Ze leerde een hele lieve vrouw kennen, Nina, die als twee druppels water op Eva lijkt.
Ze is Eva nooit vergeten en denkt nog elke dag aan haar. Na een aantal jaar heeft ze een paar gedichten geschreven over haar verwerking. Dit is haar laatste eerbetoon aan Eva:

I remember when we met
And all the things you said to me
It’s all still so clear to me
When you spoke my name
It sounded somehow different
Do you believe in destiny

In my life I’ve been so many places
And I have seen so many faces
But tomorrow holds uncertainties
There’s no place I’d rather be
Than with someone to hold, someone to laugh with

When this world has got me down
Let me have your faith and strength around me
Thank you for this love you’ve given me*

_________________________________________________________

*tekst van Robin Adell
Dit laatste stuk is bewust geplaatst in de kleur die gebruikt werd voor Eva's POV in het verhaal.