[AF] Crash - Draco en Hermelien

Linda Slytherin · 5e jaars Verdiend: 15 Sikkels Woonplaats: With the Malfoys

Hoofdstuk 1

Lief dagboek,

Mijn naam is Hermelien Griffel. Ik ben een heks en net afgestudeerd aan Zweinsteins Hogeschool voor Hekserij en Hocus Pocus. Ik heb je gisteren gekregen van ouders omdat ik vandaag voor het eerst zonder hen op vakantie ga. Ik heb besloten om eerst even goed uit te rusten voor ik aan mijn vervolgopleiding, de Schouwersopleiding begin (die gaan mijn beste vrienden van Zweinstein, Harry en Ron, overigens ook doen). Vandaar dat ik nu samen met Melissa in het vliegtuig zit naar Sharm El-Sheikh, Egypte. Melissa was mijn beste vriendin voordat ik naar Zweinstein ging. Ondanks dat ze een Dreuzel is hebben we al die tijd veel contact gehouden. Voor zover zij weet ben ik na de basisschool naar een tennisinternaat gegaan. Voordat ik naar Zweinstein ging zat ik namelijk op tennis en hadden de trainers me een tennisinternaat aanbevolen omdat ik het talent en de inzet van een professional had...
We verblijven in een vijfsterrenhotel, dat direct aan het strand gelegen is. Daar komt ook nog bij dat het allemaal all-inclusive is (onbeperkt eten en drinken) en het een gigantisch zwembad bevat. Volop genieten aankomende week dus, en niet meer denken aan de chaos die in eigen land heerst. Voldemort is weliswaar verslagen, maar veel Dooddoeners zijn nog steeds op vrije voeten en veroorzaken grote onrust.

Ik zie nu net dat het lampje aangaat dat aangeeft dat je je riem moet vastklikken: we gaan eindelijk landen na een vijf uur durende vlucht. Misschien zal ik deze week niet zoveel schrijven, want ik heb er denk ik helemaal geen tijd voor. Er is daar ook zoveel te doen!

Liefs, Hermelien

Hermelien stopte haar dagboek in haar tasje en klikte de riem vast, waarna het vliegtuig begon te dalen.
“Nog even en dan zitten we in een lekker temperatuurtje van zo’n dertig graden.” zei Melissa, die in de stoel naast Hermelien zat. Melissa was iets kleiner dan Hermelien, had goudblond haar en groene ogen. Hermelien was al met haar bevriend geweest sinds de kleuterklas, en sindsdien is de vriendschap alleen maar sterker geworden, ondanks dat ze elkaar alleen in de zomervakanties zagen. Vandaar dat Hermelien had voorgesteld om samen op vakantie te gaan, lekker luxe met alles erop en eraan.
De landing verliep soepeltjes en terwijl het vliegtuig taxiede naar de juiste gate vulde de stem van de piloot de cabine.
“Dames en heren, dit is uw gezagvoerder Kees van der Hoven. Ik heet u van harte welkom in Sharm El-Sheikh. De temperatuur is hier zo’n dertig graden Celsius en de plaatselijke tijd is kwart over twaalf ’s ochtends. Ik wil u verzoeken uw stoelriemen nog niet los te maken en te blijven zitten totdat het toestel helemaal stilstaat. Ook namens de rest van de bemanning wens ik u een prettig verblijf toe in Sharm El-Sheikh.”

Een half uurtje later stond Hermelien samen met Melissa voor het vliegveld te wachten op de bus die hen naar het hotel zou brengen. Het was alsof er een warme deken op Hermeliens schouders rustte.
“Wel een beetje warm hè?” zei ze tegen Melissa, die ongeduldig om zich heen keek op zoek naar de bus. Melissa haalde haar schouders op. “Tja, welcome to Egypt.” zei ze. “Ah, dat zal onze bus zijn.”
Het was niet ver rijden naar het hotel: het lag op tien minuten afstand van het vliegveld. Hermelien keek uit het raam. Er was hier zo’n tegenstrijdig landschap: aan de ene kant zag ze een rode rotsachtige woestijn en aan de andere kant, waar de kust lag, was alles volgebouwd met gigantische luxe resorts. Toen de bus voor hun hotel stopte keek Hermelien haar ogen uit: alleen de entree al! Ze stapte uit de bus en keek naar het hotel. Het was een prachtig wit gebouw met daarvoor een tuin met de mooiste bloemen. Ze had al veel foto’s van het hotel op internet gezien, maar nu werd pas echt duidelijk hoe mooi alles was aangelegd. Boven de gigantische voordeuren stond in grote gouden letters: Hotel Golden Empire *****. Melissa tikte op haar schouder.
“Als je klaar bent met de buitenkant te bewonderen, kunnen we dan naar binnen gaan? Ik heb nogal honger en ik heb gelezen dat het eten hier echt geweldig is!” zei ze enthousiast tegen Hermelien. Die scheurde haar blik eindelijk los van het hotel en keek even achterom naar de bus.
“En onze bagage dan? Help even mee sjouwen.” Hermelien wilde terug naar de bus lopen, maar Melissa greep haar pols beet.
“Nee, dat doen de mensen van het hotel voor ons. Daar hoef je je geen zorgen om te maken.” zei ze, en ze wees op een paar kleine Egyptische mannetjes die het hotel uit kwamen rennen en als een bezetene de bus begonnen uit te laden. Toen Hermelien ze zo druk bezig zag deden ze haar sterk denken aan de huiselfen op Zweinstein. Met tegenzin volgde ze Melissa die het hotel al was ingelopen en met de papieren bij de receptie stond om in te checken. Hermelien liet haar blik door de grote ruimte glijden. Ook dit was prachtig gebouwd en ingericht. Ondertussen was Melissa klaar met inchecken en kreeg Hermelien de sleutel van de kamer in haar handen gedrukt.
“Als je klaar bent met ook de binnenkant van het hotel te bewonderen kunnen we naar onze kamer gaan, onze spullen uitpakken. Dan gaan we daarna wel wat eten.” zei Melissa terwijl ze Hermeliens koffer naast haar neerzette. “We hebben kamer 256 en dat is in gebouw B, op de tweede verdieping.” zei ze, en ze liep richting het tweede gebouw dat vlabij het zwembad lag. Hermelien pakte haar koffer op en liep achter haar aan.
Het was supermodern ingericht en er stonden twee gigantische bedden aan weerszijden van de kamer. Sprakeloos begon Hermelien haar spullen uit te pakken en hing ze haar kleren in de kast. Melissa had veel meer spullen meegenomen en was dus nog lang niet klaar toen Hermelien haar spullen al uitgepakt had.
Vandaar dat Hermelien even op het balkon ging staan, waar ze een prachtig uitzicht had op het gigantische zwembad. Ze kon precies zien hoe twee kleine kinderen met een strandbal overgooiden, een meisje van de glijbaan ging en twee jongens van ongeveer Hermeliens leeftijd naar het zwembad liepen. Een van de twee jongens kwam Hermelien merkwaardig bekend voor. De lange jongen met het witblonde haar had een handdoek om zijn schouders geslagen en trapte de bal van de kleine kinderen keihard weg.
“Zo zo Hermelien, nu alweer op jacht naar jongens?” Melissa was naast haar komen staan en keek ook even naar ze.
“Die ene is trouwens best knap.”
Typisch Melissa, altijd op zoek naar een volgend vriendje en als Hermelien ook maar één seconde naar een jongen keek dacht Melissa meteen al dat ze hem leuk vond. “Nee, ik ben niet op jacht. Ik ga jouw voorbeeld dus echt niet volgen, volgens mij duurde jouw langste relatie wel anderhalve week...” grapte Hermelien.
“Nietes! Twee volle weken!” riep Melissa verontwaardigd uit.
“Zo, dat is al heel wat! Als je het niet erg vind, ik zoek iets serieuzers dan dat.” zei Hermelien.
“Hermelien, je bent pas achttien! Wil je meteen gaan trouwen ofzo?”
“Heel grappig. Je weet best wat ik bedoel Melis. Een relatie moet voor mij niet alleen bestaan uit ‘lang leve de lol’.”
Hermelien keek even naar het zwembad. De jongen met het witblonde haar was nergens meer te bekennen.
“Heb je dan toch net een geschikte kandidaat gezien?” vroeg Melissa nieuwsgierig.
“Nee, ik dacht net dat ik iemand herkende, maar ik zal het me wel verbeeld hebben.” zuchtte Hermelien.
“Van die tennisschool ofzo?” vroeg Melissa fronsend. Even begreep Hermelien haar niet, maar ze herstelde zich net op tijd.
“Wat-eh, ja zou best kunnen...” zei ze.
“Welke, die blonde?” vroeg Melissa, en Hermelien knikte.
Er verscheen meteen een vrolijke twinkeling in Melissa’s ogen en Hermelien zuchtte vermoeid.
“Ik weet wat je denkt en nee, ik ben niet verliefd op hem. Ik zei toch dat ik niet zeker wist of hem wel herkende?”
Melissa leek teleurgesteld, net zoals een klein kindje dat geen snoepje mocht. Hermelien zuchtte vermoeid bij het zien van Melissa’s reactie.
“Kom op zeg Melis... Laten we wat gaan eten, het is al tien over twee.”

Linda Slytherin · 5e jaars Verdiend: 15 Sikkels Woonplaats: With the Malfoys

Hoofdstuk 2

Het eten was inderdaad geweldig en Hermelien was de rest van de middag veel in het zwembad geweest. Tijdens het zonnen keek ze even naar de mensen die op de tennisbaan stonden.
“Die zijn gek! Wie gaat er nou met zulke hitte tennissen?” zei Hermelien verontwaardigd tegen Melissa, die net terugkwam met twee cocktails.
“Nou, eerlijk gezegd ben ik best benieuwd hoe je nu tennist na die zeven jaar op dat internaat.” zei Melissa.
“Alsjeblieft zeg, niet met deze hitte!” zei Hermelien, en ze nam een slokje van haar cocktail.
“Please? Heel even, morgenochtend. Dan is het nog niet zo heel erg warm...”
Hermelien had al zo’n gevoel dat ze hier toch niet onderuit zou komen, dus stemde ze er maar mee in. Meteen ging Melissa naar de receptie om materiaal en de baan te reserveren voor morgenochtend.
Ondertussen liep Hermelien even naar het mededelingenbord, waar alle activiteiten voor de komende week op stonden. Voor die avond stond er niet veel op het programma, maar ze had wel gehoord dat de discotheek van het hotel erg goed was. Misschien zouden ze daar vanavond naartoe kunnen gaan.
Toen ze weer terugliep naar haar stoel bij het zwembad zag ze dat Melissa al op haar stond te wachten.
“Waar was je net?” vroeg ze toen Hermelien op haar stoel ging zitten.
“Even kijken wat er vanavond te doen is. Hoor eens, zullen we naar die discotheek gaan vanavond. Ik heb gelezen dat die erg goed is.” zei Hermelien.
“Is goed, misschien komt Mr. Blondie ook.” zei Melissa grijnzend, en Hermelien zuchtte vermoeid.

“Hermelien, ik ben mijn mascara kwijt!” gilde Melissa hysterisch door de hotelkamer heen. Hermelien was net bezig met haar haar en zuchtte geërgerd.
“Leen die van mij maar.” zei ze terwijl ze nog even wat haarlak over haar haar spoot.
Hoewel Hermelien nu helemaal klaar was zou het nog lang kunnen gaan duren voordat ze zouden kunnen vertrekken. Meestal was het op het laatste moment zo dat Melissa nog snel even een ander topje aan moest doen of iets aan haar kapsel moest veranderen. Deze keer viel het mee: na ongeveer tien minuten gewacht te hebben was Melissa klaar.
“Hoe zie ik eruit?” vroeg ze terwijl ze een rondje om haar eigen as draaide.
“Goed.” zei Hermelien, die absoluut geen zin had om nog langer te moeten wachten. “Ik snap alleen niet waarom je altijd zo gigantisch veel aandacht besteedt aan je uiterlijk.” zei ze.
Melissa haalde haar schouders op en zei: “Eerste indruk telt. Hetgeen dat mij verbaast is hoe snel jouw haar altijd in model zit.”
Hermelien werd lichtelijk gevleid door die opmerking en werd een beetje rood. Melissa merkte dat niet en zei: “Laten we gaan.”

In de discotheek was het erg warm, maar er werd wel goede muziek gedraaid. Vandaar dat Hermelien en Melissa er nog lang niet wegwilden.
“Kom je mee even wat drinken?” schreeuwde Melissa boven de muziek uit. Hermelien knikte en volgde Melissa naar de bar.
Daar bestelden ze twee colatjes en dronken zwijgend hun drinken op. Na een tijdje zei Melissa: “Die blonde is er ook, en hij zit al een tijdje gebiologeerd naar je te staren.” Hermelien trok haar wenkbrauwen op.
“Ja, vast.”
“Nee echt, serieus!” Hermelien rolde met haar ogen.
“Ik kijk zo wel even, anders valt het te veel op." Ze dronk het bodempje cola dat nog in haar glas zat op en keek achterom. Haar glas viel uit haar handen toen ze zag wie het was.
“JIJ?!” gilde ze.
“Ik dacht al dat ik jou hier ergens had zien rondlopen Griffel.” zei Draco Malfidus met zijn arrogante ijzige stem.
“Dus je kent hem wel?” zei Melissa, en er verscheen weer een merkwaardige twinkeling in haar ogen.
“Dus je hebt me lopen begluren Griffel? Daar wordt dat smerige bloed van je echt niet schoner op hoor.”
“Wat doe jij dan in vredesnaam hier? Ben je niet bang dat je ‘besmet’ raakt tussen al die Dreuzels hier?” snauwde Hermelien terug. Melissa scheen er niets van te begrijpen.
“Waar gaat dit over? Wat zijn ‘druisels’?” Malfidus keek haar minachtend aan.
“Kijk in de spiegel en dan zie je er een.” schamperde hij.
“Flikker toch een eind op, Malfidus!” snauwde Hermelien. Ze griste het glas cola uit Melissa’s hand en gooide de inhoud middenin Malfidus’ gezicht.
“Die krijg je terug, smerig modderbloedje!” schreeuwde hij, maar Hermelien had Melissa’s pols gegrepen en was de discotheek al uitgerend.
“Wie is dat, boze ex?” vroeg Melissa toen ze buiten waren.
“Mijn ex? Dat nooit!” riep Hermelien verhit uit. “Die smerige achterbakse... Waarom moet hij juist hier... Mijn hele vakantie verpest!” brieste ze.
“Kalmeer, zo erg kan hij toch niet zijn?” vroeg Melissa, maar Hermelien knikte vurig.
“Hij heeft me al die jaren op school gigantisch uitgescholden.”
“Waarom dat dan?” vroeg Melissa ongerust. Hermelien wist niet precies hoe ze daar antwoord op moest geven. Ze kon toch moeilijk zeggen dat Malfidus een hekel aan haar had omdat ze een heks was met Dreuzelouders?
Uiteindelijk zei ze maar: “Hij vindt zichzelf altijd beter dan anderen. Geloof me, het is de meest egoïstische en arrogante zak die je maar bedenken kan!”
“Nog een vraag.” zei Melissa. “Wat betekent ‘modderbloedje’?”
“Eh...” Die vraag had Hermelien niet verwacht. “Het is gewoon een scheldwoord bij ons op school...”
“Vreemd, ik had er nog nooit van gehoord.” zei Melissa bedachtzaam, maar toen grijnsde ze even.
“En ik dacht nog wel te kunnen functioneren als een soort koppelaarster tussen jullie.” Hermelien keek haar woedend aan.
“Als je dat maar laat! Ik en Malfidus? Nooit van mijn leven! Ik laat mijn vakantie niet verpesten door hem!”

De volgende ochtend werd Hermelien ruw gewekt door Melissa, die twee tennisrackets in haar handen had.
“Please, laat me nog even uitslapen. Het is vakantie hoor!” mompelde Hermelien terwijl ze zich omdraaide.
“Nope! We hebben het afgesproken en je komt er dus niet onderuit.” zei Melissa vrolijk. Ze liep naar het raam toe en deed de gordijnen open, waardoor er een straal fel zonlicht op Hermeliens gezicht viel.
“Ik heb nog niet eens gegeten!” riep Hermelien uit. Melissa gooide een van de rackets op haar bed.
“Het is kwart voor tien, en ik heb de baan van tien tot elf gereserveerd. Dan had je wat vroeger moeten opstaan zodat je ervoor nog even had kunnen eten. En nu: in de benen!” zei Melissa opgewekt.
Chagrijnig deed Hermelien een topje en een kort broekje aan en griste het racket van het bed. Hoe zou ze zich hier uit moeten redden. Ze zou het tennissen zeker niet verleerd zijn, maar na zeven jaar op een tennisinternaat verwacht je toch wel enige vooruitgang.
“Melis, vind je het echt nodig?” vroeg Hermelien wanhopig.
“Jup.” zei Melissa kortaf, en ze liepen het gebouw uit op weg naar de tennisbaan. Gelukkig was Melissa nooit echt goed in tennis geweest, dus met een beetje geluk zou ze er niets van merken.
Tijdens het inspelen merkte Hermelien dat het eigenlijk nog best goed ging. Ze speelden een paar games en al snel stond Hermelien met vier-nul voor.
Net toen ze weer aan haar eigen servicegame wilde beginnen zei Melissa: “Je grootste fan komt eraan...” Walgend keek Hermelien om en zag hoe Draco Malfidus op het toeschouwerbankje ging zitten.
“Wat doe jij hier?” snauwde Hermelien. “Moet jij geen kleine kinderen in het zwembad pesten ofzo?” Malfidus begon te lachen.
“Nee, ik pest jou veel liever. Jouw woedende reacties zijn leuker om te zien dan die jankende kleine etters die naar hun moeder rennen.”
Hermelien balde haar vuisten en beet op haar lip.
“Nou, laat dan zien hoe goed je wel niet bent in deze belachelijke Dreuzelsport?!” schamperde Malfidus.
“Ik zou die lelijke rotkop van je maar eens dichthouden, of ze zal je eens laten zien hoe goed ze een bal tussen je ogen kan rammen!” zei Melissa boos, en Hermelien was haar ineens ontzettend dankbaar. Malfidus was echter niet onder de indruk.
“Niemand heeft jou iets gevraagd, Dreuzel. Als je slim bent, en dat betwijfel ik echter, meng je je dus niet in deze conversatie.” Melissa was totaal uit het veld geslagen door de manier waarop ze afgewimpeld was en hield woedend haar mond.
“Gewoon negeren, dat heb ik ook altijd gedaan.” zei Hermelien met een wantrouwige blik op Malfidus.
Net toen ze de bal opgooide verbrak Malfidus haar concentratie: “Ga je er ook bij kreunen, net zoals die profs doen? Want in dat geval doe ik mij oren even dicht.” zei hij met een arrogante grijns op zijn gezicht.
Hermelien keek hem woedend aan. Ze gooide de bal op en sloeg hem hard weg. De bal kwam precies in het hoekje en Melissa kwam er niet eens bij: een ace.
“Hmm, toch nog een sport waar je niet slecht in bent. Ik heb me altijd al afgevraagd: hoe kan iemand die zo gruwelijk slecht is in Zwerkbal toch zo’n figuur hebben?” Die opmerking maakte Hermelien echt woedend, maar ze hield zich in. Dat plezier mocht ze hem niet gunnen.
Tijdens de wissel fluisterde Melissa: “Of je het nou leuk vindt of niet, het is overduidelijk dat hij hier gewoon staat te flirten hoor!”
“Ja hoor, dat wil jij gewoon zien.” fluisterde Hermelien woedend terug.
“Hey Griffel, is dat broekje niet een beetje kort?”
“Flikker toch gewoon een eind op, Malfidus! Niemand moet je hier!” snauwde Hermelien. Melissa serveerde en Hermelien was zo kwaad dat ze de bal meters uit sloeg. Tot haar grote ergernis begon Malfidus te lachen.
“Hoort dat soms ook bij deze sport, Griffeltje?” grinnikte hij boosaardig.
“Houd je bek dicht! Zelf sla je nog geen bal goed.” zei Hermelien woedend. Malfidus stond op.
“Dat zullen we nog wel eens zien...” siste hij. “Jij daar!” snauwde hij tegen Melissa. “Geef dat racket hier!”
Melissa keek hulpeloos naar Hermelien, maar Hermelien knikte vurig. Eindelijk zou ze Malfidus een lesje kunnen leren.
Aarzelend gaf Melissa het racket aan hem.

Linda Slytherin · 5e jaars Verdiend: 15 Sikkels Woonplaats: With the Malfoys

Thanks voor je reactie, 1991Nicole!

Hoofdstuk 3

“Begin jij maar met serveren, anders zou het gewoon te makkelijk zijn.” zei Hermelien hatelijk.
“Als een modderbloedje het kan, kan ik het ook.” zei Malfidus met een boosaardige grijns. De vijandige spanning was duidelijk te merken, en Hermelien zag hoe Melissa nerveus langs de kant stond.
“Je wordt van de baan geslagen, Malfidus.” zei Hermelien, en Malfidus serveerde. Tot haar grote verbazing was het eigenlijk een best goede service, maar Hermelien sloeg hem hard en goedgeplaatst terug, waardoor Malfidus in de verdediging werd gedrongen. Hij kwam er nog maar net bij, en Hermelien liep door naar het net. De bal werd hoog aangespeeld, Hermelien smashte en Malfidus was volslagen kansloos.
“Moet je nog verder afgeslacht worden of wil je het nu al opgeven?” vroeg Hermelien hatelijk.
“Opgeven tegen zo’n zwak scharminkel, zo diep zink ik niet.” riep Malfidus.
Dit trok Hermelien echt niet meer. Ze raapte een tennisbal van de grond en sloeg die zo hard mogelijk naar Malfidus, die hem nog maar net wist te ontwijken.
“Hoezo sportief?” zei hij uitdagend, wachtend op de woedende reactie van Hermelien. Hermelien liep echter rustig naar hem toe, en Malfidus keek haar verbaasd aan.
“Wat ga je doen?” vroeg hij toen Hermelien vlak voor zijn neus stil bleef staan. Iedereen was doodstil en je kon een speld horen vallen. Net toen Malfidus dacht dat Hermelien hem niets aan zou doen greep Hermelien haar racket stevig beet en sloeg ze hem daarmee keihard tegen zijn schenen. Hij viel kermend van de pijn op de grond en schreeuwde allerlei verwensingen naar Hermelien. Melissa lag echter dubbel van het lachen.
“Go Hermelien!” riep ze, en Hermelien voelde een vlaag van trots toen ze naar Malfidus keek, die tranen in zijn ogen had van de pijn.
“Daar ga je spijt van krijgen, modderbloedje.” mompelde hij nijdig.
“Ik zou nog van zoveel dingen spijt moeten krijgen volgens jou. Die keer dat ik je had geslagen in ons derde jaar, die cola in je gezicht van gisteren en nu dit. Gek genoeg heb ik nog helemaal nergens spijt van.” zei ze kil, en ze liep ze tennisbaan af.
“Kom terug hier, Griffel! Je kunt me hier toch niet zo achterlaten?” schreeuwde Malfidus. Hermelien draaide zich om.
“Wedden van wel...” zei ze hatelijk, en na nog een laatste minachtende blik op hem liep ze samen met Melissa weg.

“Oke, je had gelijk. Hij is een loser, en ik vond het echt super hoe je hem te grazen nam!” zei Melissa terwijl ze aan het zonnen waren op het strand.
“Bedankt, maar dat heb je vandaag al drie keer gezegd.” zei Hermelien een beetje geërgerd.
“Het spijt me, maar ik vond het gewoon zo mooi om te zien...” zei Melissa.
“Ja ja...” mompelde Hermelien, en ze stond op. “Ik ga even wat te drinken halen, ga je mee?” Melissa deed haar zonnebril af en keek naar Hermelien.
“Nou, ik lig net lekker. Wil je alsjeblieft een colatje voor me meenemen?”
“Is goed, ik zie je zo.” zei Hermelien, en ze liep naar de strandbar.
“Ehm, twee colatjes alsjeblieft.” zei ze tegen de man die achter de bar stond.
“Lijkt me niet zo verstandig, straks raak je dat geweldige figuurtje van je kwijt.” zei een ijzige stem. Hermelien keek om zich heen en zag dat Malfidus aan de andere kant van de bar zat, met een biertje in zijn hand.
“Houd je mond, ben je dronken ofzo?” vroeg Hermelien boos.
“Hoezo dat?” vroeg Malfidus.
“Je zei net dat ik een geweldig figuur had.” zei Hermelien grimmig.
“Dat noemt men sarcasme, Griffel. Dat betekent dat je juist het tegenovergestelde bedoelt.” zei Malfidus simpelweg.
“Zo sarcastisch klonk dat anders niet.” mompelde Hermelien.
“Denk je nou echt dat ik een modderbloedje zoals jij een compliment zou geven?” schamperde hij hatelijk. De barman zette de twee glazen cola voor Hermelien neer.
“Ik zou maar oppassen als ik jou was, aangezien je al eerdere aanvaringen hebt gehad met cola...” zei Hermelien nijdig. Malfidus wierp een vuile blik op de twee glazen cola die Hermelien in haar handen had en liep toen nijdig weg.

“Waarom duurde het zo lang?” vroeg Melissa nieuwsgierig terwijl ze het glas van Hermelien aanpakte.
“Ik raakte aan de praat met een bekende.” zei Hermelien luchtig.
“Mr. Blondie zeker?”
“Noem hem alsjeblieft niet zo, dat klinkt nog redelijk aardig. Als je hem bij zijn achternaam noemt klinkt het gewoon veel vijandiger, zoals het hoort.” zei Hermelien grijnzend.
“Eh, juist. Anyway, wat moest Malfidus nu weer?” Hermelien haalde haar schouders op.
“Eigenlijk niet veel bijzonders. Hij kon het natuurlijk weer niet laten me uit te schelden, maar dat ben ik wel van hem gewend na zeven jaar...”
Hermelien besloot om maar niets tegen haar over die raadselachtige opmerking van Malfidus te zeggen. Ze wist zeker dat Melissa er dan allerlei dingen bij zou denken die helemaal niet waar waren. Zoals tijdens het tennissen vanmorgen: Malfidus met zijn zogenaamd flirterige opmerkingen? Hermelien had alleen de beledigingen eruit kunnen halen. Melissa schudde haar hoofd.
“Sukkel...” mompelde ze. “Precies, en zouden we het nu alsjeblieft ergens anders over kunnen hebben? Het gaat de hele dag al over hem, en ik heb geen zin om nog meer woorden aan hem vuil te maken.” zei Hermelien.
“Ik heb een strandbal in mijn tas. We kunnen wel gaan volleyballen ofzo.” zei Melissa, en ze haalde een strandbal uit haar tas tevoorschijn.
“Ja, is goed.” zuchtte Hemelien, en ze stond op.

“Hoe komt het dat je zo goed bent in volleyball?” vroeg Hermelien terwijl ze de bal wegsloeg.
“Ik zit sinds een paar jaar op volleybal.” zei Melissa blij.
“Dat is inderdaad te merken. Je kunt het een stuk beter dan ik!” zei Hermelien toen ze de zoveelste bal miste. Net toen ze de bal van de grond wilde pakken werd die weggetrapt door een voet met een bleke huid.
“Oh, het spijt me Griffel. Dat was dus wel mijn bedoeling.” zei Malfidus.
“Kun je me niet gewoon met rust laten? Je lijkt wel een stalker ofzo!” zei Hermelien nijdig.
“Je komt echt als een kneusje over, ik weet niet of je het doorhebt...” zei Melissa hatelijk.
“Sommige mensen weten blijkbaar niet wanneer ze hun mond moeten houden.” snauwde Malfidus tegen haar.
“En anderen weten blijkbaar niet wanneer ze mensen met rust moeten laten.” zei Hermelien boos. Ze pakte de bal van de grond en wilde zich omdraaien, maar Malfidus tikte hem uit Hermeliens handen en greep de bal vast.
“Geef hier.” zei Hermelien kortaf.
“Nee.” zei Malfidus uitdagend.
“Geef hier, Malfidus!” riep Hermelien, en ze probeerde de bal weer af te pakken, maar Malfidus hield hem buiten haar bereik.
“Eerst moet je zeggen dat het je spijt.” zei hij.
“Waar zou ik spijt van moeten hebben dan?” vroeg Hermelien chagrijnig. Haar blik viel op Malfidus’ schenen, maar merkwaardig genoeg was daar geen blauwe plek of wat dan ook te zien.
“Heb je-?”
“Opmerkelijk hè, wat je met zo’n klein stokje hout kunt doen.” zei hij grijnzend.
“Dan zie ik ook geen enkele reden om mijn excuses aan te bieden.” zei Hermelien koppig, en ze sloeg haar armen over elkaar. Zo bleef ze een paar minuten staan, met de brandende zon op haar schouders.
“Hier is ook geen bal aan.” mompelde Malfidus, en hij smeet de bal terug naar Hermelien.
“Bedankt.” zei Hermelien sarcastisch, en Malfidus sjokte weg.

Linda Slytherin · 5e jaars Verdiend: 15 Sikkels Woonplaats: With the Malfoys

Hoofdstuk 4

“Schiet op, Melissa! De bus gaat al over tien minuten.” Geërgerd keek Hermelien voor de zoveelste keer op haar horloge. Het was Melissa geweest die er zo op had aangedrongen om naar de binnenstad te gaan shoppen, maar Hermelien stond al een hele tijd op haar te wachten.
“Zo, ik ben al klaar.” zei Melissa.
“Heb je je geld mee?”
“In mijn tas.” antwoordde Hermelien. “Ik neem ook nog wel even mijn iPod mee, het is nog wel een eindje rijden.” zei Hermelien, en ze pakte het ding van tafel en stopte het in haar tas.
Ze liepen het gebouw uit en wachtten voor het hotel op de bus. Ze waren daar echter niet de enigen en Hermelien zag Malfidus ook tussen de vele mensen staan.
“Kom, laten we even daar gaan staan.” zei Hermelien, en ze gebaarde naar een plek vijf meter verderop.
“Waarom dat?” vroeg Melissa verbaasd.
“Ik heb geen zin om zo meteen weer aangesproken te worden door Malfidus!” siste Hermelien, en ze trok Melissa aan haar arm mee.
“Ben je bang voor hem ofzo?” vroeg Melissa.
“Bang? Ik ben niet bang voor Malfidus. Is het zo vreemd dan dat ik niet bij hem in de buurt wil zijn? Hij heeft me al honderden keren uitgescholden.”
“En laatst een paar flirterige opmerkingen gemaakt.” zei Melissa grijnzend.
“Houd je mond, of ik zal jou ook eens uitschelden.” mompelde Hermelien woedend.

De bus arriveerde voor het hotel en Hermelien en Melissa stapten in. Terwijl Hermelien bij het raam ging zitten haalde ze haar iPod uit haar tas en deed hem aan. Melissa tikte op haar schouder.
“Drie keer raden wie er achter ons zit...” zuchtte Melissa geërgerd. Hermelien draaide zich om en keek over de rugleuning van haar stoel. Recht achter haar zat Malfidus, en hij was druk in gesprek met de jongen die naast hem zat. Snel ging Hermelien onderuitgezakt zitten en hoopte ze dat Malfidus haar niet had opgemerkt, maar het was al te laat: “Je hoeft je niet te verbergen hoor Griffel, ik heb je wel gezien. Je zou bijna denken dat je bang voor me bent...” zei Malfidus ijzig. Hermelien draaide zich om.
“Ik, bang voor jou? Laat me niet lachen.” zei ze, maar Malfidus luisterde niet.
“Wat heb jij nou weer in je oren? Oorbellen van Lijpo Leeflang geleend ofzo?” vroeg hij. Eerst had Hermelien geen flauw idee waar hij het over had, maar toen besefte ze dat ze de oortjes van haar iPod nog in had en Malfidus had natuurlijk geen flauw idee van wat dat was.
“Waar ben jij de afgelopen vijf jaar met je hoofd geweest? Dat is een mp3-speler, waar je muziek mee kunt luisteren slimbo!” zei Melissa geërgerd.
“Geef eens.” zei Malfidus, en hij stak gretig zijn hand uit.
“Nee, echt niet!” zei Hermelien, en ze probeerde de iPod buiten Malfidus’ bereik te houden, maar hij griste het ding al uit haar handen.
“Geef terug!” snauwde Hermelien, en ze probeerde haar iPod weer terug te krijgen. Malfidus hield het ding echter met het grootste gemak buiten haar bereik en staarde gefascineerd naar het kleine beeldschermpje.
“Hate that I love you.” mompelde hij.
“Is het iets persoonlijks, Griffel?” vroeg hij met een gemene grijns op zijn gezicht.
“Mocht je willen! Geef terug!” snauwde Hermelien, en ze slaagde er eindelijk in haar iPod terug te pakken. Nijdig plofte ze weer neer in haar stoel.
“Snap je nu wat ik bedoel?” zei ze chagrijnig tegen Melissa.

“Echt, dit is zo anders winkelen dan wat ik gewend ben.” zei Melissa terwijl ze tussen de volgepropte winkeltjes doorliepen.
“Ja, en hier kun je nog een heleboel van de prijs afkrijgen. Afdingen is zo’n beetje een nationale sport hier.” zei Hermelien. “Het enige nadeel is dat ze hier echt alles doen om je hun winkel in te krijgen.” mompelde ze, toen er een klein ventje met een grote snor vanuit zijn winkel naar hen toeliep.
“Hallo mooie dames! Hebben jullie mijn winkel al gezien? Kom mee, kom mee.” zei de onbekende man, en hij probeerde Hermelien aan haar arm mee de winkel in te trekken.
“Nee, bedankt...” stamelde Hermelien, maar het mannetje luisterde niet en begon nog harder aan haar arm te trekken.
“Laat haar los!” snauwde Melissa, en ze probeerde de gluiperige vingers van de man los te trekken van Hermeliens pols.
“Nee, eerst moeten jullie mijn winkel zien.” hield de man stug vol. Zijn greep werd sterker en Hermeliens pols begon nu echt pijn te doen.
“Laat los!” zei ze boos, en ze probeerde zich los te rukken. “Ik wil helemaal niets kopen in die stomme winkel van je!” De man wilde Hermelien echter nog steeds niet loslaten.
“Je hebt haar gehoord. Laat haar met rust!” schreeuwde een bekende stem. Hermelien draaide zich om en zag dat Malfidus op hen af kwam rennen. Hij sloeg de man van Hermelien af en keek hem woedend aan. De ogen van de winkeleigenaar vernauwden zich tot kleine spleetjes.
“Ah, is dat je vriendje ofzo?” Malfidus kreeg een kleine blos op zijn wangen.
“Vr-vriendje?” sputterde hij, maar voor hij nog verder kon protesteren nam Hermelien het woord.
“Ja, en als je me nu niet gauw met rust laat zal hij je helemaal tot moes slaan.” zei ze. Melissa keek haar met grote ogen aan en Malfidus snapte er duidelijk helemaal niets meer van. De man mompelde nog iets in het Arabisch en liep toen chagrijnig weg.
“Oke, wat had dat te betekenen Griffel?” vroeg Malfidus grijnzend.
“Beeld je maar geen dingen in. Ik zei het alleen om die rotvent kwijt te raken.” zei Hermelien woedend.
“Ja ja, dat zeg je nu...” zei Malfidus, en Hermelien merkte dat hij haar niet geloofde.
“Hoor eens, ze moet helemaal niets van je hebben. Wanneer wordt dat eindelijk eens duidelijk bij jou?” zei Melissa.
“Wanneer dringt het eindelijk eens in jouw hoofd door dat ik helemaal niets van haar moet hebben, Dreuzel.” siste Malfidus, en hij keek Melissa minachtend aan.
“Stop dan met het maken van die opmerkingen die die indruk wekken.” zei Hermelien.
“Hoezo, wat voor opmerkingen?” vroeg Malfidus zo nonchalant mogelijk, maar Hermelien wist dat hij wel in de gaten had waarover het ging.
“Je weet best waar ik het over heb Malfidus, en je weet ook dat ik het irritant vind als je die opmerkingen maakt.”
“Daarom maak ik ze ook, omdat je ze irritant vindt.” zei Malfidus simpelweg.
“Mijn god, je bent nog zieliger dan ik dacht.” zei Melissa.
“De enige die hier zielig is ben jij. Je een beetje in lopen beelden dat ik iets zou zien in zo’n modderbloedje...” snauwde Malfidus.
“Waarom hielp je haar net dan?” merkte Melissa op. Het werd een tijdje stil, en Malfidus keek Melissa woedend aan.
“Dat dacht ik al, kom Hermelien.” zei Melissa, en ze trok Hermelien aan haar arm mee. Die keek nog een keer achterom naar Malfidus, die hen vuil nakeek.

Linda Slytherin · 5e jaars Verdiend: 15 Sikkels Woonplaats: With the Malfoys

Hoofdstuk 5

“Je had gelijk over hem Hermelien, het is echt een grote loser...” mompelde Melissa, en ze liepen naar de bushalte toe.
“Ja.” zei Hermelien, maar Malfidus’ actie had haar wel aan het denken gezet. Waarom was hij haar te hulp geschoten? Waarom was zijn reactie zo vreemd toen Hermelien had gezegd dat hij haar vriendje was geweest? Hij wist toch zelf ook wel dat daar niets van waar was? Bovendien had hij glashard ontkend dat hij iets in haar zag, met de nodige beledigingen. Melissa merkte dat Hermelien diep in haar gedachten verzonken was.
“Waar denk je aan?”
“Nergens... Het is alleen- Malfidus doet echt vreemd de laatste tijd... Op school liet hij echt geen gelegenheid voorbijgaan om me te beledigen, maar nu doet hij dat nauwelijks meer. Hij doet zelfs redelijk normaal tegen me voor zijn doen.” Melissa haalde haar schouders op.
“Ik zou er maar niet te veel over nadenken. Wie zegt dat hij je niet in de maling neemt?” Hermelien dacht na.
“Ja, dat zou ook nog kunnen...” mompelde ze, maar ze wist zeker dat als dat waar was, ze dat wel gemerkt zou hebben...
“Nouja, over vier dagen gaan we alweer naar huis. Dan zijn we tenminste van hem af.” zei Melissa.

De volgende ochtend zaten Hermelien en Melissa al vroeg aan hun uitgebreide ontbijt.
“Wat is er vandaag allemaal te doen?” vroeg Hermelien, en ze nipte aan haar thee.
“Ze geven duiklessen in het zwembad, maar daar lijkt me eerlijk gezegd helemaal niets aan. Verder organiseren ze nog een volleybaltoernooi, vanmiddag op het strand. Als we daar nog aan mee willen doen moeten we ons voor elf uur inschrijven bij de receptie.” zei Melissa.
“Dat doen we dan zo meteen wel. Ik neem eerst nog even zo’n chocoladebroodje. Volgens mij ben ik daar verslaafd aan geraakt deze vakantie.” zei Hermelien grijnzend.
Ze stond op en liep naar de buffettafel. Daar stond echter een gigantische rij en toen Hermelien eindelijk bij de schaal met chocoladebroodjes kwam, was er nog maar één over. Hermelien stak haar hand al uit, maar iemand graaide het broodje net voor haar neus weg.
“Hallo zeg! Wie denk je wel niet dat je bent?” zei Hermelien chagrijnig, en ze keek opzij om te zien wie het was. “Oh geweldig. Ik had het kunnen weten. Je doet ook werkelijk alles om me dwars te zitten hè?” zei ze boos. Malfidus grijnsde boosaardig.
“Tja, ik kan niet riskeren dat je dat figuurtje van je kwijtraakt.” zei hij, en hij stak het chocoladebroodje in zijn mond.
“Houd nou eens op met die opmerkingen! Die zijn nog irritanter dan je beledigingen!” zei Hermelien, en ze keek hem vuil aan.
“Daarom doe ik het juist, Griffeltjelief.” zei Malfidus, wetend dat hij Hermelien daarmee woedend zou maken.
“NOEM ME NIET ZO!” Hermelien kon hem wel slaan. Malfidus floot bewonderend.
“Vurig temperament. Houd ik wel van.” Hij pakte nog een gifgroene appel van de fruitschaal en liep weg. Het liefst had Hermelien haar bord naar zijn hoofd gesmeten, maar bedacht zich net op tijd dat de mensen van het hotel daar waarschijnlijk niet zo blij mee zouden zijn.
Ziedend liep ze terug naar haar tafel, waar Melissa argwanend naar Malfidus zat te kijken.
“Ik zag hem net bij je staan. Wat moest hij nu weer?” Hermelien keek vuil naar Malfidus, die het klokhuis van zijn appel op de grond gooide.
“Hij maakte zeker weer van die opmerkingen, of niet soms?” vroeg Melissa.
“Kunnen we het alsjeblieft ergens anders over hebben?” zei Hermelien zuur. Melissa knikte.
“Laten we ons dan maar in gaan schrijven voor dat volleybaltoernooi.” zei ze, en ze liepen naar de receptie toe. Daar lagen de inschrijfformulieren al klaar.
Nadat ze die hadden ingevuld leverde Melissa ze in, terwijl ze vroeg: “Wanneer begint het toernooi precies?” De man pakte de formulieren aan.
“Jullie worden om kwart voor twee op het strand verwacht. Dan worden de teams bekend gemaakt en om twee uur beginnen de wedstrijden.” zei hij. Melissa en Hermelien knikten en liepen weer terug naar het zwembad. Ineens kwam er een vreselijk idee bij Hermelien op.
“gedoe! Wat als Malfidus ook meedoet?” Melissa zuchtte.
“Hermelien, ik snap dat je hem absoluut niet uit kunt staan, maar hoe groot is de kans nou dat hij ook meedoet?”
“Nou, best groot. Hij is best goed in sport en laat dan ook geen mogelijkheid voorbijgaan dat te laten zien.” Melissa haalde haar schouders op.
“Dan zijn er twee mogelijkheden: of je moet met of je moet tegen hem spelen. Als je met hem moet spelen heb je een goede speler in het team zitten en als je tegen hem moet spelen smash je gewoon een bal tegen zijn kop aan.”

Om tien over half twee liepen Hermelien en Melissa richting het strand. Laat Malfidus niet meedoen, laat Malfidus alsjeblieft niet meedoen. Hermelien keek steeds koortsachtig om zich heen, om te zien of Malfidus daar ook ergens rondliep. Net toen ze eindelijk dacht van hem af te zijn tikte Melissa op haar schouder.
“Je had gelijk, daar staat hij.” Hermelien kreeg het gevoel alsof ze moest overgeven toen ze Malfidus zag, midden in de belangstelling en met een hoop zwijmelende meisjes achter zich aan.
“Waarom moet hij die opmerkingen steeds tegen mij maken, en niet tegen één van die hersenloze wijven?” zei Hermelien zuur.
“Omdat hij weet dat jij het niet leuk vindt als hij dat soort dingen zegt.” zei Melissa op een toon alsof ze aan Hermelien uitlegde dat één plus één twee is. “Oh kijk! Ze hangen daar nu de teamindelingen en de wedstrijdschema’s op.” zei Melissa.
Hermelien liep met een naar gevoel in haar maag naar de strandbar toe, waar de teamindelingen op de muur geplakt waren. Ze zag dat Malfidus daar al stond te kijken. Niet bij hem in het team, niet bij hem in het team, dacht Hermelien. Er stonden veel mensen voor, waardoor Hermelien nog niet kon zien bij wie ze in het team zat. Op dat moment draaide Malfidus zich om en keek Hermelien op een bepaalde manier aan, waardoor ze al zo’n idee had bij wie ze in het team zou zitten...
Er kwam een plek vrij zodat Hermelien een blik op het papier kon werpen.

Team A:
Natascha Vaidikov
Olav Montchova
Melissa de Jong
Emin El Youssef
Khalid Mustafa

Team B:
Draco Malfidus
Amy Johnson
Hermelien Griffel
Jacky Morrison
Karim Badr

Hermelien had totaal geen belangstelling meer voor de andere teams. Ze wenste dat ze zich helemaal niet had ingeschreven. Nu zou ze de hele tijd die irritante opmerkingen van hem aan moeten horen.
“Geweldig, er zijn zoveel teams en ik moet uitgerekend bij hem.” mompelde Hermelien woedend tegen Melissa. Die was duidelijk ook niet zo blij met haar team.
“Ik dan, ik zit bij twee gestoorde Russen en twee Egyptische ventjes die alleen maar achter de meiden aanzitten.” Plotseling viel Hermeliens blik op iets dat haar helemaal misselijk maakte. Onder de teamindelingen stond nog een klein regeltje: De mensen die als eerste in het team genoemd staan zijn benoemd tot aanvoerder.
“Nee! Malfidus is aanvoerder!” gilde ze.
“Heel goed Griffeltje, en dus moet jij doen wat ik zeg.” zei een ijzige stem.
Hermelien draaide zich om en zag dat Malfidus met een triomfantelijke uitdrukking op zijn gezicht achter haar stond.
“Ik doe helemaal niets van wat jij zegt. Jij wilt toch altijd zo graag winnen? Nu zeg ik je, als je weer van die opmerkingen begint te maken stap ik uit het team en kun je gewoon niet verder spelen.” zei ze, en Malfidus begon te lachen.
“Gaan we chanteren Griffeltje?” schamperde hij.
“Je laat haar met rust, Malfidus!” zei Melissa. Malfidus trok zijn wenkbrauwen omhoog.
“En als ik dat niet doe?”
“Dan ga je daar spijt van krijgen.” zei ze.
“Ik ben echt niet bang voor een smerige Dreuzel zoals jij.” siste Malfidus nijdig.
“Opzouten!” snauwde Hermelien. Malfidus haalde zijn schouders op.
“Zoals je wilt, maar vergeet niet, om twee uur begint onze eerste wedstrijd...” zei hij, en hij liep weg.
“Ik kijk er nu al naar uit.” mompelde Hermelien sarcastisch.

Linda Slytherin · 5e jaars Verdiend: 15 Sikkels Woonplaats: With the Malfoys

Hoofdstuk 6

“Nou, ik ga maar eens naar mijn teamleden toe...” mompelde Melissa.
“Nee, alsjeblieft. Blijf nog even hier. Ik heb geen zin om nu al naar Malfidus toe te gaan.” smeekte Hermelien.
“Hermelien, de wedstrijden beginnen al over twee minuten. Je kunt hem niet blijven mijden.” zei Melissa. Daar was zo veel van waar dat Hermelien wel gedwongen was naar Malfidus toe te gaan.
“Het spijt me.” mompelde Melissa, en ze liep naar haar teamgenoten.
Hermelien keek om zich heen, op zoek naar Malfidus. Het was niet moeilijk om hem te vinden: hij was best lang en dus zag Hermelien al gauw een witblond hoofd boven de anderen uittorenen. Met tegenzin liep ze naar hem toe. Malfidus grijnsde arrogant toen hij haar chagrijnige houding zag.
“Hello Miss Sunshine!”
Hermelien keek hem vuil aan en zei: “Ik waarschuw je...”
Tot haar grote ergernis zag ze dat Jacky en Amy bij de meisjes hadden gehoord die de hele tijd achter Malfidus aanliepen en Karim was een goede vriend van hem. Niemand in het team dus die ook een hekel had aan Malfidus...
“Oke team. We gaan ze gewoon even zand laten happen. Geen team is sterker dan de onze.”
“Inderdaad.” zei het meisje dat Amy heette en smachtend naar Malfidus keek. Die keek echter walgend op haar neer, waardoor Hermelien in de lach schoot.
“Is er iets, Griffel?” vroeg Malfidus, terwijl hij een grote stap van Amy vandaan zette.
“Nee, niets. Ga vooral verder met je peptalk.” zei Hermelien.
Malfidus keek haar niet-begrijpend aan en zei toen maar: “Zo meteen moeten we tegen team D op veld twee. We meppen ze eraf.” Hij liep richting veld twee.
“Oke, Karim. Jij gaat midvoor. Jacky, jij staat rechtsvoor, Amy linksvoor. Ik sta linksachter en Griffeltje serveert.”
“Waarom spreek je haar als enige met haar achternaam aan?” vroeg Jacky chagrijnig.
“Gewoon, een schoolgewoonte. Maar goed, dan serveert Hermelien wel.” zei Malfidus, met nadruk op haar voornaam.
“Mooi zo. Het is anders net alsof je haar specialer vindt dan ons.” zei Amy.
“Maar ik kan helemaal niet serveren!” riep Hermelien uit.
“Tennis en volleybal. Zit bij het serveren helemaal niet zoveel verschil in. Niet zeuren Hermelien.” zei hij luchtig, en hij gooide de volleybal naar Hermelien.
Ondertussen was het andere team het veld ook op gekomen. De scheidsrechter, een klein Egyptisch mannetje met een gigantische snor, gebaarde dat Hermelien mocht serveren. Hermelien voelde hoe Malfidus naar haar keek en ze kreeg de neiging om de bal die ze in haar handen had naar zijn hoofd te smijten. Dat deed ze echter niet en ze sloeg de bal over het net heen. De tegenstanders kregen de bal moeilijk terug en Karim zag toen de mogelijkheid het punt af te maken met een smash.
In plaats van Karim te complimenteren zei Malfidus tegen Hermelien: “Zie je nou wel? Dat was een hele mooie service!”
Amy en Jacky keken hem vuil aan en Karim krabde verontwaardigd aan zijn hoofd.
Verbaasd maar gevleid sloeg Hermelien voor de tweede keer op. Opnieuw wisten de tegenstanders de bal met moeite terug te spelen. Daardoor kon Karim de bal heel mooi aanspelen naar Jacky, zodat die kon smashen. Jacky miste echter en Malfidus zuchtte geërgerd. Jacky stootte een hoog meisjesachtig lachje uit.
“Oeps, sorry Draco.” giechelde ze, en het was moeilijk om aan Malfidus te zien wat hij erger vond: die gemiste bal of Jacky’s reactie daarop.
Het andere team serveerde, en de bal kwam recht op Amy af. Die raakte hem verkeerd en de bal vloog naar achteren. Hermelien maakte een duik in de hoop de bal nog te kunnen halen, en dat lukte nog maar net. Vervolgens speelde Malfidus de bal snel over het net heen, en de tegenstanders verprutsten die kans. Malfidus liep naar Hermelien toe en stak een hand uit om haar overeind te helpen, maar die sloeg ze af.
“Ik kan heel goed zelf overeind komen hoor!” snauwde Hermelien terwijl ze overeind krabbelde. Ze veegde het zand van haar armen af en voelde hoe een koude hand het zand van haar schouders afveegde. Er liep een rilling over haar rug en ze stapte haastig achteruit.
“Wat zit je nou aan me? Blijf van me af!” snauwde Hermelien.
Malfidus zuchtte en mompelde: “Probeer ik eens een keer beleefd te doen...”
“Ik heb jouw beleefdheid niet nodig.” zei Hermelien chagrijnig.
“Eh, als jullie klaar zijn, kunnen we dan verder met het spel?” vroeg Karim vertwijfeld.

Uiteindelijk wonnen ze en versloegen ze ook nog team C. De enige wedstrijd die ze dus nog moesten spelen was tegen team A, het team waar Melissa in zat. Tijdens de pauze liep Hermelien naar Melissa toe.
“Hoe is het bij jullie gegaan?” vroeg ze.
“Goed, we hebben tot nu toe alles gewonnen, maar die mensjes uit Rusland denken echt dat ze alles zijn. En bij jullie?” vroeg Melissa.
“Sla straks alsjeblieft een bal tegen Malfidus’ kop aan. Hij is echt irritant.” zei Hermelien, en ze begon te vertellen hoe hij het zand van haar schouders had gehaald.
“Creepy... Ik had die reacties van die Jacky en Amy wel willen zien.” zei Melissa grijnzend.
“Nou, ze keken niet bepaald blij. In ieder geval irriteert Malfidus me mateloos. Ik had gehoopt dat hij nu wat volwassener zou zijn, maar nee hoor! Het is nog steeds dezelfde etter als vroeger.” zei Hermelien boos.
“Misschien was het waar wat hij zei, en wilde hij echt beleefd tegen je doen...” zei Melissa voorzichtig.
“Malfidus beleefd? Kom nou zeg! hij doet het gewoon expres om mij te irriteren.” zei Hermelien. Melissa besloot om op een ander onderwerp over te stappen.
“Op welk veld moeten we zo spelen?” vroeg ze. Hermelien dacht even na.
“Veld één geloof ik.” zei ze. Op dat moment hoorde Hermelien haar naam.
“Hermelien!” Karim kwam op haar afrennen.
“Wat is er?” vroeg ze.
“Heb jij Jacky en Amy gezien? Meestal lopen ze achter Draco aan, maar daar zijn ze nu niet en we moeten zo spelen.” zei Karim.
“Nee, het spijt me. Ik heb ze niet gezien.” zei Hermelien.
“Oke, dan zoek ik nog wel even verder.” zei hij, en hij liep weer weg.
“Wie is dat?” vroeg Melissa, terwijl ze Karim geïnteresseerd nakeek.
“Karim. Hij zit bij mij in het team en is een vriend van Malfidus.”
“Oh, laat dan maar zitten...” mompelde Melissa teleurgesteld.
“Hij is niet zoals Malfidus hoor. Ik ken Karim pas net, maar volgens mij is hij wel aardig.” zei Hermelien.
Melissa klaarde weer een beetje op en zei opgewekt: “Kom, laten we naar het veld gaan. Het is al bijna tijd.”

Toen ze het veld opliepen zag Hermelien dat Karim Jacky en Amy inmiddels gevonden had. Amy had diepe wallen onder haar ogen, alsof ze gehuild had en Jacky had een troostende arm om haar heen geslagen.
“Wat is er met haar aan de hand?” vroeg Hermelien aan Karim.
“Volgens mij vond ze het op zijn zachtst gezegd niet zo leuk toen Draco dat zand van je schouder veegde.” zei hij.
“Ze is niet de enige...” mompelde Hermelien zuur.
“Ach joh. Draco is een goeie gozer, maar ik zou me maar niet te veel van hem aantrekken van wat hij doet als ik jou was. Dat is zijn manier van indruk maken denk ik.” zei Karim. Indruk maken, probeerde Malfidus indruk op haar te maken?
Ze liepen naar Malfidus, die het team bij elkaar riep.
“Oke, dezelfde beginopstelling als altijd. Karim, gewoon zo veel mogelijk smashen als altijd. Hermelien, nog een paar van die spectaculaire reddingen-” Malfidus stopte even omdat Amy en Jacky er doorheen snikten, maar ging toen weer verder.
“Amy en Jacky, stel je niet zo aan.” Hij keek de twee meisjes minachtend aan en liep naar zijn plek. Ook Hermelien ging op haar plek staan. Melissa stond op precies dezelfde plek als zij, maar dan aan de overkant en serveerde. Het was een mooie service, maar Malfidus speelde hem met het grootste gemak naar Karim. Het viel Hermelien nu pas op hoe gespierd Malfidus’ armen waren. Ze vroeg zich al af hoe het kon dat hij goed was in zo’n beetje alle sporten.
Ze werd wakker geschud toen een lange Egyptische jongen de bal naar hun helft smashte. Hermelien dook naar de bal, en zag vanuit haar ooghoek dat Malfidus hetzelfde deed. Het lukte Hermelien nog maar net om de bal omhoog te tikken, maar Malfidus was iets te laat waardoor hij tegen Hermelien opknalde en ze samen op de grond vielen. Chagrijnig keek Hermelien opzij, recht in Malfidus’ grijze ogen. Haastig stond ze op en Malfidus lachte om haar reactie.
“Ik snap niet wat er nou te lachen valt.” zei ze zuur.
“Laat maar, Griffel.”
Hermelien keek even naar Karim, die zo’n blik had van: daar gaat hij weer.

Linda Slytherin · 5e jaars Verdiend: 15 Sikkels Woonplaats: With the Malfoys

1991Nicole, {L}una, bedankt voor de reacties!!!!

Hoofdstuk 7

Na tien minuten stond het team van Hermelien flink voor. Hermelien serveerde, en Malfidus zei meteen: “Mooie bal!” maar hij had niet in de gaten dat de tegenstander de service nog terug had en Melissa smashte de bal keihard in Malfidus’ gezicht.
“Zo, dat is een flinke deuk in je ego hè?” zei ze triomfantelijk.
Malfidus kneep zijn neus dicht, want het bloed stroomde eruit. Hermelien liep snel naar hem toe: zo had ze het ook weer niet bedoeld toen ze dat aan Melissa vroeg.
“Ik loop wel even met hem mee naar de E.H.B.O.” zei ze tegen de scheidsrechter, die knikte.
Melissa keek haar niet-begrijpend aan, en Hermelien had al wel door dat ze straks heel wat uit te leggen had. Ze negeerde de vragende blikken van Melissa en Karim en liep met Malfidus naar het gebouw waarin de E.H.B.O. gevestigd was.

Ze liepen naar binnen.
“Sla hier linksaf.” zei Malfidus plotseling, en hij gebaarde naar een verlaten gang.
“Wat? Maar we moeten rechtd-”
“Linksaf.” beval Malfidus.
Hermelien zuchtte, haalde haar schouders op en sloeg linksaf.
“Is deze gang echt leeg?” vroeg Malfidus, en hij keek om zich heen.
“Ja.” zei Hermelien verveeld, hoewel ze zich eigenlijk best ongemakkelijk voelde, zo samen met Malfidus in een uitgestorven gang. Malfidus keek nog een keer om zich heen en haalde toen zijn toverstok uit de zak van zijn surfshort.
“Hallo, ben je GEK ofzo?!” riep Hermelien uit.
“Ja, kan het nog harder?” zei Malfidus geërgerd.
“Je gaat toch niet echt je toverstok gebruiken hè?” vroeg Hermelien ongerust.
“Nee, dat ga jij doen.” zei hij. Er viel een korte stilte.
“Ik? Waarom doe je het zelf niet?” vroeg Hermelien. Malfidus deed alsof hij nadacht.
“Eens kijken… Mijn rechterhand zit onder het bloed en met links kan ik niet toveren.”
Hermelien zuchtte en pakte zijn toverstok aan. Die voelde tot haar verbazing nog redelijk vriendelijk aan.
“Is er soms iets mis?” vroeg Malfidus terwijl hij zijn wenkbrauwen optrok.
"N-nee.” zei Hermelien, en ze richtte de toverstok op Malfidus. “Balsemio.” zei ze, en ze wilde de toverstok alweer teruggeven.
“Ben je blind ofzo? Ik zit nog steeds onder het bloed.” zei Malfidus geërgerd.
“Je mag het ook zelf uitzoeken hoor, en zeker als je zo’n toon tegen me aanslaat.” snauwde Hermelien. “Hygiëna.” zei ze, en het bloed verdween.
“Was dat nou zo moeilijk, Griffeltjelief?”
Hermelien richtte de toverstok meteen dreigend op Malfidus. Die bond meteen in: “Ho ho, het was maar een grapje. Ik bedoelde niet-”
“Ik ben die grapjes van jou meer dan beu, Malfidus.” zei Hermelien woedend.
“Ja, en je wilt zeker ook beweren dat dit jouw dat dit jouw werk niet was.” schamperde Malfidus, en hij wees op zijn neus.
“Wat-hoe bedoel-”
“Kom op zeg, waarom zou je anders met me meegelopen zijn? De enige reden die ik kan bedenken is dat je je toch gruwelijk schuldig begon te voelen.”
Hier had Hermelien niets op te zeggen. Malfidus had precies geraden hoe de vork in de steel zat en keek haar nu triomfantelijk aan.
“Dus, Griffeltje, geef me nu maar mijn toverstok terug. Dan winnen we die wedstrijd nog even en dan zie ik je vanavond wel op het strandfeest.” zei hij, en hij strekte zijn hand uit. Met tegenzin gaf Hermelien hem zijn toverstok terug. Snel liep ze het gebouw uit, terug naar het volleybalveld.

Op het volleybalveld stond iedereen verder al te wachten. Karim zag hoe chagrijnig Hermelien keek en zei: “Ik moet straks even iets tegen je zeggen.”
“Wat dan?” vroeg Hermelien.
“Niet nu, straks. Na de wedstrijd.”zei hij, met een blik op Malfidus. Hermelien knikte en ging op haar plek staan. Gelukkig hadden ze nog maar vijf punten nodig om te winnen, zodat Hermelien niet al te lang meer in het gezelschap van Malfidus hoefde te zijn.

Nadat hij de wedstrijd beëindigde met een mooie smash liep Malfidus naar Hermelien toe en zei: “Zeg eens eerlijk Griffel. Zo erg vond je het toch niet om bij mij in het team te zitten? We hebben alles dik gewonnen.”
“Het gaat mij niet om het winnen.” zei Hermelien grimmig. “Het gaat erom of je het naar je zin hebt, en ik kan je verzekeren dat dat bij mij niet het geval was.” Malfidus sloeg zijn ogen ten hemel.
“Het is ook nooit goed genoeg voor jou…” mompelde hij, en hij liep weg.

Ineens zag Hermelien Karim staan.
“Karim, hé Karim!” riep ze. Karim draaide zich om en liep naar haar toe.
“Waarover moest je me spreken?” vroeg Hermelien.
“Ik wil je iets belangrijks vertellen, of beter gezegd waarschuwen.” zei hij ernstig.
“Hoezo dat?” vroeg Hermelien ongerust.
“Draco is een van mijn beste vrienden, maar ik vind dat ik je moet waarschuwen voor hem. Hij is gewend dat hij de meiden met het grootste gemak achter zich aankrijgt, maar als hij een oogje heeft op een meisje waarbij dat niet zo snel lukt, laat hij er geen gras over groeien.” zei hij ernstig.
“Oke… Maar ik volg je niet helemaal.” mompelde Hermelien. Karim leek naar andere woorden te zoeken.
“Laat ik het zo zeggen: als Draco achter een meisje aanzit dat hem niet leuk vindt, zal hij haar niet met rust laten totdat ze ook verliefd op hem wordt.”
“Oke, ik snap het nu. Ik begrijp alleen niet wat dat met mij te maken heeft.” zei Hermelien met opgetrokken wenkbrauw. Karim zuchtte diep.
“Heb je het dan nog niet door? Hij is op jou uit.” Hermeliens mond viel open en haar binnenste voelde aan als ijs.
“Je maakt een grapje.” bracht ze er uiteindelijk uit, maar Karim schudde zijn hoofd.
“Ik ken Draco, en-”
“Ik ken hem ook! Ik heb zeven jaar bij hem op school gezeten en ik weet wel zeker dat hij niets in mij ziet! Hij heeft een hekel aan mij, en ik aan hem! Ik geloof je echt niet.” zei Hermelien hoofdschuddend.
“Hij zal echt niets ergs doen ofzo, maar hij zal je ook niet met rust laten.” zei Karim ernstig.
“Ik geloof je echt niet.” zei Hermelien opnieuw. Ze rende weg, terwijl Karims woorden nog door haar hoofd spookten: Als Draco achter een meisje aanzit dat hem niet leuk vindt, zal hij haar niet met rust laten totdat ze ook verliefd op hem wordt…

Linda Slytherin · 5e jaars Verdiend: 15 Sikkels Woonplaats: With the Malfoys

Hoofdstuk 7

“Oh mijn god, heeft Karim dat echt gezegd?” vroeg Melissa verontwaardigd. Hermelien gaf een triest knikje en het at het laatste beetje spaghetti dat nog op haar bord lag op.
“Maar Malfidus is een van zijn beste vrienden. Dan denk ik niet dat Karim gelogen heeft.” zei Melissa.
“Volgens mij wil ik het gewoon niet geloven, Melis. Het klinkt gewoon allemaal zo vreemd.” Melissa bekeek Malfidus uitvoerig, die een paar tafeltjes verderop zat.
“Nouja, hij is in ieder geval niet lelijk.” zei Melissa.
“Allemachtig Melis, denk je nou echt dat ik verliefd op Malfidus zal worden?” vroeg Hermelien verontwaardigd, en ze stond op. Ze liep naar de tafel waar de toetjes op stonden en pakte een plakje chocoladecake.
“Toch weer aan de chocolade, Griffel? Na alles wat ik heb gezegd?” zei een ijzige stem.
“Laat me toch eens met rust, Malfidus! Je lijkt net een stalker.” zei Hermelien geërgerd. Ze keerde hem de rug toe en liep weer naar haar tafeltje.
“En als hij dan toch van plan is me te versieren pakt hij het wel héél erg verkeerd aan.” mompelde Hermelien nijdig tegen Melissa.
“Ach joh. Laat hem maar. Ga je straks mee naar het strandfeest?” vroeg Melissa opgewekt. Er kwam een akelige herinnering bij Hermelien op: ... en dan zie ik je vanavond wel op het strandfeest.
“Nee,” zei ze somber, “Malfidus komt ook.”
“Je laat je toch niet afschrikken door hem? Blijf anders gewoon bij mij en Karim.”
Hermelien twijfelde: aan de ene kant had ze al lang uitgekeken naar het strandfeest, maar aan de andere kant wilde ze het liefst zo ver mogelijk bij Malfidus uit de buurt blijven...
“Kom op Hermelien! Laat die loser je vakantie niet bederven!” zei Melissa.
“Oke dan, ik ga mee.” zei Hermelien uiteindelijk.
“Mooi zo. Dan gaan we over een uurtje weg.” zei Melissa.
Hermelien veegde haar mond af met haar servet en liep toen naar haar kamer, om zich om te kleden.

Een uurtje later stonden Hermelien, Melissa en Karim al op het strand. Er was een groot vuur gemaakt en er werd luide muziek gedraaid.
“Ik ben wel blij dat ik toch met jullie mee ben gegaan.” schreeuwde Hermelien boven de muziek uit.
“Juich niet te vroeg.” schreeuwde Melissa, en ze wees op Malfidus, die ook het strand op kwam lopen, vergezeld door een grote groep vrienden. Het viel Hermelien op dat hij zelfs in Dreuzelkleren kleding van de duurste merken aan had. Ze rolde met haar ogen toen ze zag dat Malfidus hun kant op kwam lopen.
“Hé Karim! Dus je was er al?”
“Yo maat! Ik had geen zin om op jou te wachten, dus had ik maar afgesproken met deze twee.” zei Karim, en hij gebaarde naar Melissa en Hermelien.
Malfidus keek hen een voor een aan, en zijn blik leek net wat langer op Hermelien te rusten. Ze sloeg haar ogen neer en hoorde Malfidus zeggen: “Ik ga wat te drinken halen. Kom even mee Karim, ik kan die glazen niet allemaal alleen dragen.”
Hermelien zag hoe hij en Karim wegliepen en Melissa sloeg haar hard tegen haar hoofd.
“Aauw! Waar was dat nou weer voor nodig?” snauwde Hermelien, en ze wreef over de pijnlijke plek op haar achterhoofd.
“Dat moet je juist niet doen, je ogen neerslaan als hij naar je kijkt. Je moet hem juist aankijken met zo’n blik van: wat moet je nou? Straks gaat hij nog denken dat je hem werkelijk leuk vindt...” siste Melissa.
Op dat moment kwamen Malfidus en Karim weer terug, met elk een biertje en een breezer in de hand.
“Zo, een breezer voor de dames.” zei Karim, en hij gaf het flesje breezer aan Melissa. Met tegenzin pakte Hermelien het flesje van Malfidus aan.
“Bedankt.” mompelde ze chagrijnig, en ze nam een slokje.
“Zo, nog steeds een goed humeur Griffeltje?” vroeg Malfidus grijnzend.
“Ja, en je maakt het er echt niet beter op...” mompelde Hermelien zuur. De spanning was duidelijk te merken, en daarom Karim zei maar: “Eh, dansen?”
Melissa stemde er meteen mee in, en omdat Hermelien wist dat Malfidus ook zou weigeren als zij dat deed, stemde ze er mee in.

Een paar uur en dus ook een paar breezertjes later voelde Hermelien zich al meer op haar gemak, en ze begon Malfidus zelfs redelijk aardig te vinden.
“Echt, en toen pleurde hij zò op de grond.” zei Hermelien lachend.
Malfidus was nog wel nuchter, en zei: “Eh, misschien moet je even gaan zitten.” Het viertal liep naar de bankjes die rond het grote vuur waren neergezet en iedereen ging zitten.
“Maar we hebben wel gewonnen hè?” zei Hermelien.
“Oh, dus je hebt het nu over het volleybaltoernooi?” zei Melissa terwijl ze haar wenkbrauwen optrok.
“Ik heb dorst.” zei Hermelien ineens.
“Alweer? Je hebt net twee flesjes breezer op!” zei Malfidus verontwaardigd.
“Als ik zeg dat ik dorst heb, dan heb ik ook dorst!” zei Hermelien agressief. Malfidus zuchtte en stond op.
“Ik haal nog wel wat.” zei hij, en hij liep weg.
“Het is net een slaaf hè?” zei Hermelien blij.
“Eh, ja...” zei Karim, terwijl hij en Melissa elkaar een beetje vreemd aankeken. Even later kwam Malfidus terug met nog een flesje breezer voor Hermelien.
“Zo, dat werd tijd.” zei ze, en ze griste het flesje uit zijn handen en wilde het in een teug leegdrinken.
Melissa pakte het flesje echter af en zei: “Ik denk dat dit wel genoeg drank is voor de rest van de avond, Hermelien.” Hermelien keek haar beteuterd aan.
“Dat is ook niet eerlijk...” mompelde ze boos, en ze sloeg haar armen over elkaar.
“Je moet ook nog terug naar het hotel kunnen lopen hè?” zei Karim.
“Ik kan heel goed lopen hoor!” zei Hermelien verontwaardigd, en ze stond op en liep een klein stukje naar de zee toe. Ze liep weer terug en begon weer een beetje nuchter te worden.
“Je hebt gelijk, misschien toch een beetje te veel gedronken...” zei ze.
“Ik ben blij dat je dat zelf ook doorhebt.” zei Melissa opgelucht.
Hermelien ging vermoeid weer zitten, en legde haar hoofd op Malfidus’ schouder. Die keek haar verbaasd aan en Karim zei: “Die is echt nog niet nuchter hoor!”
“Hermelien, Hermelien!” zei Melissa, en ze zwaaide met haar handen voor Hermeliens gezicht. Hermelien schrok wakker en ging recht overeind zitten.
“Wat?” vroeg ze. Melissa zuchtte en schudde haar hoofd.
“Wat is er met haar aan de hand?” vroeg Hermelien verbaasd aan Malfidus.
“Eh, nou, ik weet niet...” mompelde hij.
“Wat zijn jullie vreemd zeg!” zei Hermelien terwijl ze hen ongeloofwaardig aankeek. Ze stond op en liep naar het einde van het strand, waar de zee begon.

Even later kwam Malfidus naast haar staan.
“Waar zijn die andere twee vage mensjes?” vroeg Hermelien.
“Weer wat te drinken halen.” zei Malfidus, en hij keek even achterom.
“En dan zeggen zij dat ik dronken ben.” zei Hermelien, en ze schudde haar hoofd.
“Weet je Griffel, ik heb je eigenlijk nooit echt bedankt voor het helen van mijn neus...” zei Malfidus plotseling.
“Heb ik dat gedaan?” vroeg Hermelien gretig. Malfidus leek even uit het veld geslagen.
“Eh, ja. Ook al heb je er zelf min of meer voor gezorgd dat die gebroken was...”
Hermelien schaterde het uit, en Malfidus lachte ook even, omdat hij niet echt wist wat hij hiermee aan moest. “Maar in ieder geval, ik wilde je daarvoor nog even bedanken.”
“Ach joh, dat was niets. Graag gedaan.” zei Hermelien, en ze lachte nog even.
“Nee, ik meen het.” zei Malfidus.
Hij deed een paar stappen naar Hermelien toe, tot hij wel héél dicht op haar stond...

Linda Slytherin · 5e jaars Verdiend: 15 Sikkels Woonplaats: With the Malfoys

Hoofdstuk 9

De volgende dag werd Hermelien wakker met knallende koppijn.
“Goeiemorgen.” zei Melissa opgewekt terwijl ze de gordijnen open deed en er een straal fel zonlicht op Hermeliens gezicht viel.
“Doe dicht! Ik heb al hoofdpijn!” zei ze vermoeid.
“Dat verbaast me niets, als je nagaat hoe dronken je gisteravond was.” zei Melissa.
“Was ik gisteravond echt zo dronken dan?” vroeg Hermelien ongerust, en ze wreef vermoeid over haar voorhoofd.
Melissa knikte en zei: “Over gisteravond gesproken... Ben je dan toch gevallen voor zijn charmes?”
“Sorry, ik volg je niet helemaal... Over wie heb je het?” vroeg Hermelien slaperig.
“Over jou en Malfidus.”
“WAT?!” Hermelien schoot overeind.
“Je wilt toch niet zeggen dat je het niet meer weet hè?” vroeg Melissa verbaasd.
“Dat ik wat niet meer weet?!”
“Allemachtig zeg, weet je het echt niet meer? Jullie vraten elkaar bijna op!” zei Melissa. Hermelien gilde.
“Heb ik gezoend met Malfidus?” vroeg ze walgend. Melissa knikte.
Meteen rende Hermelien naar de badkamer en begon ze uitgebreid haar mond te spoelen. Toen begon ze zich iets van de vorige avond te herinneren. Malfidus was plotseling heel dicht op haar komen staan, en tot haar grote ergernis merkte ze dat ze dat helemaal niet zo erg gevonden had...
“Waar is hij?” vroeg Hermelien woedend. Melissa haalde haar schouders op.
“Bij het zwembad denk ik.” Ziedend trok ze een shirtje en een rokje aan. Ziedend op Malfidus, maar ook ziedend op zichzelf, omdat ze dit had laten gebeuren.
Snel rende ze naar het zwembad, waar Malfidus onderuit lag op een ligstoel. Karim tikte hem op zijn schouder toen Hermelien woedend op hen af kwam rennen.
“JIJ VUILE, SMERIGE, ARROGANTE ROTZAK!” schreeuwde ze, en ze sloeg Malfidus keihard in zijn gezicht.
“Waar is dat voor nodig Hermelien?” vroeg hij verontwaardigd, maar kalm terwijl hij over de rode plek wreef waar Hermelien hem zojuist geslagen had. Plotseling verscheen er een arrogante grijns op zijn gezicht.
“Gaat het soms over gisteravond?” zei hij, en hij keek Hermelien bijna schattend aan.
“LOSER! Je hebt gewoon misbruik gemaakt van de hele situatie!”
“Ja, tuurlijk. Het is ook echt mijn schuld dat jij de ene breezer na de andere achterover sloeg.” zei Malfidus sarcastisch.
“Alsjeblieft zeg, jij bent degene die me dronken heeft gevoerd! Je had dit gewoon al van te voren gepland, zak!” schreeuwde Hermelien, en ze duwde Malfidus het zwembad in. Zo snel als hij kon klom hij het koude water weer uit.
“Toe nou Hermelien, het was één kus. Waar maak je je zo druk om?” zei Malfidus. Alle mensen in en rond het zwembad leken nu mee te luisteren, maar dat kon Hermelien niets schelen.
“Waar ik me zo druk om maak? Om het feit dat ik alsnog in je list getrapt ben, terwijl hij me nog gewaarschuwd heeft voor jou!” riep ze woedend, en ze wees op Karim.
“Karim?” bracht Malfidus vol ongeloof uit.
“Eh...” Karim probeerde een uitweg te vinden. “Ik eh, nou-”
“Hier praat jij je niet zomaar uit!” siste Malfidus.
“Jij anders ook niet!” zei Hermelien zuur.
“Wat moet je horen dan? Je leek het gisteravond anders niet eens zo erg te vinden...” zei Malfidus, en hoewel Hermelien wist dat hij gelijk had riep ze: “Hoe kun je zoiets vaststellen als je diegene net volgegoten hebt met alcohol?!”
“Dat zie ik aan iemand, Griffel.” zei Malfidus, en hij keek haar doordringend aan. Toen draaide hij zich om en liep hij weg.

Lief dagboek,

Ik moet even bij iemand toevlucht zoeken: deze vakantie is echt een regelrechte ramp! Malfidus, die gigantische arrogante sukkel waar ik bij op school heb gezeten, verblijft in hetzelfde hotel! Ik lijk hem ineens overal tegen te komen en dan slingert hij iedere keer weer van die irritante opmerkingen naar mijn hoofd. Maar goed, gisteravond was er een feest op het strand. Ik had al zo mijn twijfels of ik wel zou gaan, omdat Malfidus ook zou komen. Toch wist Melissa me over te halen en in het begin was het best gezellig, maar toen kwam hij opdagen... Ik weet er niet veel meer van, alleen dat ik volgens mij nogal wat breezers op had en Malfidus in een keer heel dicht bij me kwam staan. Werd ik vanmorgen wakker met knallende koppijn, zegt Melissa ineens dat ik gezoend zou hebben met MALFIDUS! Ik ben meteen mijn mond gaan spoelen, maar het allerergste is nog dat ik het volgens mij niet eens zo erg vond... Ik probeer mezelf nog wel voor te houden dat dat kwam door de alcohol, maar hoe meer ik erover nadenk, des te stommer ik me begin te voelen. Maar goed, ik heb Malfidus net in zijn gezicht geslagen en het zwembad ingeduwd. Als hij het waagt om zelfs nog maar bij me in de buurt te komen...

Liefs Hermelien

Chagrijnig smeet Hermelien haar dagboek op haar bed. Waarom moest alles weer zo verpest worden? Ze had nog liever gehad dat hij haar gewoon had uitgescholden, zoals op de eerste dag van de vakantie. De vijandige Malfidus was verre te verkiezen boven de Malfidus die ze deze vakantie had leren kennen. Het joeg haar zelfs bijna angst aan, zo veel als Malfidus in die paar weken dat ze elkaar niet hadden gezien veranderd was.
Er werd luid op de deur geklopt.
“Hermelien, doe eens open! Je hebt jezelf daar nu al een uur lang opgesloten.” hoorde ze de stem van Melissa roepen. Hermelien zuchtte diep en deed de deur open.
“Zeg alsjeblieft dat dit een nachtmerrie is.” zei ze toen Melissa de kamer binnenliep. Die schudde haar hoofd en Hermelien zuchtte opnieuw. Plotseling kwam er iets bij Hermelien op, iets dat ze zich al heel lang had afgevraagd.
“Hoe wist jij dat trouwens, dat van mij en Malfidus? Heb je me bespioneerd ofzo?” Melissa schudde haar hoofd.
“Nee, ik zag Malfidus toevallig naar je toelopen, en ik vertrouwde het niet helemaal en dus bleef ik voor de zekerheid maar even kijken...”
“Maar waarom greep je dan niet in? Je had hem desnoods van me af kunnen slaan!” zei Hermelien, en ze begon een beetje boos te worden. Melissa voelde de bui al hangen.
“Nou, dat was ik eerst ook van plan, maar...” Melissa zweeg even en keek naar de grond. “Het leek er nou niet echt bepaald op dat je tegen je zin met hem zoende...” zei ze voorzichtig.
“WAT?! Maar je weet hoe ik over hem denk! Ik heb cola in zijn gezicht gegooid, hem afgesnauwd en met een tennisracket tegen zijn schenen geslagen! Hoe kon je dan in vredesnaam denken dat ik hem toch leuk vind?!” riep Hermelien woedend uit.
“Ik vertel je alleen wat ik zag en dacht...” zei Melissa somber.
“Oh geweldig, daar heb ik veel aan.” zei Hermelien sarcastisch. Ze griste haar dagboek van het bed en smeet het woedend tegen de muur.

Linda Slytherin · 5e jaars Verdiend: 15 Sikkels Woonplaats: With the Malfoys

Hoofdstuk 10

De rest van de dag had Malfidus Hermelien zo veel mogelijk ontlopen, alsof hij bang was voor nog een woede-uitbarsting van haar. Hermelien klaagde niet: eindelijk was het eens niet zo dat ze hem overal leek tegen te komen. Wel werd ze voortdurend aan hem herinnerd dankzij Melissa: “En, hoe zoende hij? Wat ga je doen als je hem weer ziet? Reageer je dan boos of blij?”
“Ik weet er helemaal niets meer van, hoe vaak moet ik dat nou nog zeggen? En stel dat ik het me nog wel zou herinneren, dan zou ik nu waarschijnlijk alle mogelijke moeite doen om het uit mijn geheugen te verdringen.” zei Hermelien grimmig. “Heb je Karim trouwens nog gezien? Ik hoop niet dat hij erg in de problemen is gekomen dankzij mij...” voegde ze er somber aan toe.
“Nee, nu je het zegt. Ik heb hem inderdaad niet meer gezien. Normaal gesproken zie je hem wel ergens rondlopen ofzo...” zei Melissa. Hermelien besloot op een ander onderwerp over te stappen.
“Nog twee dagen en dan gaan wel alweer naar huis.” zei ze met een pruillipje. Melissa trok haar wenkbrauwen op.
“Ik dacht dat je daar juist naar uitkeek, en zeker na wat er gisteren gebeurd is met Malfidus.” zei ze, en ze keek Hermelien doordringend aan.
“Dat was ook wel zo.” zei Hermelien. “Maar jij en Malfidus hadden eigenlijk wel gelijk. Ik moet mijn vakantie niet laten verpesten door hem en het was toch maar één zoen. Wat stelt het eigenlijk voor?” Melissa trok opnieuw haar wenkbrauwen op.
“Oke, ik had liever gehad dat het niet gebeurd was.” zei Hermelien snel, om te voorkomen dat Melissa weer de verkeerde dingen ging denken. “Maar ik moet me er denk ik niet zo druk over maken.” zei ze tenslotte.
“Tja, de tijd kun je helaas niet terugdraaien.” zei Melissa. Hermelien dacht daar heel anders over, met haar gedachten nog bij de Tijdverdrijver die ze tijdens haar derde jaar had gebruikt. Jammer genoeg had ze die aan het einde van het schooljaar weer in moeten leveren bij professor Anderling, want het was een erg nuttig ding geweest, en zeker in deze situatie.
Op dat moment kwam Karim naar hen toelopen.
“Hey Karim, hoe ging het met Malfidus? Ik hoop niet dat je in de problemen bent gekomen dankzij mij...” zei Hermelien somber. Karim pakte er een stoel bij en ging zitten.
“Nou, op zijn zachtst gezegd is hij nogal pissed, maar verder zei hij er niet veel over. Volgens mij heeft hij zelf ook wel door dat hij fout zat.” zei Karim.
“Dat zou dan ook de eerste keer in zijn leven zijn...” mompelde Hermelien zuur.
“Waar is hij nu?” vroeg ze.
“Voetballen op het strand met een paar gasten, hoezo?” vroeg Karim. Hermelien keek argwanend om zich heen, alsof ze verwachtte dat Malfidus op ieder moment tevoorschijn zou kunnen springen.
“Ik wil er gewoon zeker van zijn dat Malfidus zo niet ergens opduikt. Ik heb er nu echt even geen behoefte aan om hem onder ogen te komen.” zei ze, en Karim knikte begripvol.
“Nou, ik ga weer, kijken of Draco weer een beetje is afgekoeld...” zei hij, en hij stond op en liep weer weg.
“Volgens mij heeft hij zelf ook wel door dat hij fout zat.” mompelde Hermelien nijdig. “Alsjeblieft zeg, als daar ook maar één woord van waar zou zijn...”

Een uurtje later lag Hermelien te zonnen bij het zwembad, en terwijl ze de felle zon op haar rug voelde branden vroeg ze zich af hoe Malfidus de rest van de vakantie tegen haar zou doen. Zou hij haar opnieuw proberen in te palmen of was hij van plan haar weer te gaan pesten, zoals hij al die jaren op school had gedaan?
Dat hoefde ze zich echter niet lang af te vragen... Ineens hoorde ze een grote plons en toen voelde ze koude waterdruppels op haar rug kletteren. Ze schoot overeind en hoorde een ijzige stem.
“Och, dat spijt me nou echt niet, Griffel.” zei Malfidus vanuit het zwembad, en hij veegde het natte witblonde haar uit zijn gezicht. Hermelien keek even naar Melissa, die niets gemerkt had omdat ze met haar ogen dicht muziek luisterde met haar mp3.
“Kleuter...” mompelde Hermelien nijdig, en ze besloot om verder maar geen aandacht aan hem te besteden. Dat bleek echter onmogelijk. Malfidus kwam het zwembad uit, maakte een kommetje van zijn handen en schepte daarmee wat water uit het zwembad. Vervolgens liep hij naar Hermelien toe en gooide het koude water over haar hoofd heen.
“Verdomme!” riep ze woedend uit, en ze sprong overeind. “Sodemieter op! Kun je weer niets beters verzinnen?” zei ze geërgerd.
“Jawel hoor.” zei Malfidus luchtig, en zonder enige waarschuwing pakte hij haar vast en tilde hij haar op.
“Laat me los!” schreeuwde Hermelien. De andere mensen bij het zwembad dachten waarschijnlijk dat het allemaal een spelletje was, en besteedden er verder geen aandacht meer aan. Hermelien probeerde zich los te rukken, maar Malfidus was vele malen sterker dan haar en ze voelde zich weerlozer dan ooit. Hij liep naar het zwembad toe en gooide haar erin. Hermelien ging helemaal kopje onder en kwam hoestend en proestend weer boven.
“Die kreeg je nog terug.” zei Malfidus met een triomfantelijke grijns op zijn gezicht. Woedend kwam Hermelien het zwembad uit, griste haar handdoek van haar stoel en ze sloeg die meteen stevig om zich heen.
“Ik kan je er natuurlijk gewoon nog een keer in gooien, met handdoek en al... Wil je dat, Griffeltje?” vroeg Malfidus. Hermelien wist gewoon dat hij haar opnieuw het zwembad in zou gooien. Of ze nou ja of nee zei, dat zou Malfidus niets uitmaken. Daarom besloot ze maar te zwijgen, en het enige dat ze verder deed was hem vuil aankijken.
“Tong verloren? Of ben je soms boos, Griffeltje?” zei Malfidus met een boosaardige grijns, en hij zette uitdagend een stap naar voren. Daar had Hermelien op gewacht: ze haalde flink uit naar zijn gezicht en ze voelde hoe haar nagels over Malfidus’ wang krasten.
“Auw man! Houd die klauwen van je thuis, smerig modderbloedje!” riep hij uit, terwijl hij zijn hand op de schrammen op zijn wang hield.
“Eigen schuld! Had je maar met je tengels van me af moeten blijven!” zei Hermelien zuur. De mensen bij het zwembad beseften nu dat het wel menens was, en keken nu allemaal naar Malfidus en Hermelien. Malfidus keek even arrogant om zich heen, en wierp daarna een vuile blik op Hermelien. Toen liep hij eindelijk weg, en met een diepe zucht ging Hermelien weer zitten. Ze vond de Malfidus van het volleybaltoernooi ineens een stuk minder erg...

Linda Slytherin · 5e jaars Verdiend: 15 Sikkels Woonplaats: With the Malfoys

Hoofdstuk 11

“Hermelien, Hermelien!” Geërgerd keek Hermelien op van haar tijdschrift. Melissa kwam de kamer binnenstormen en bleef staan bij de stoel waarin Hermelien zat.
“Wat nu weer?” zuchtte Hermelien verveeld.
“Je moet even meekomen, ik moet je iets laten zien!” zei Melissa.
“Kan dat niet wachten tot morgen? Ik zat net zo lekker te lezen.” zuchtte Hermelien. Melissa schudde haar hoofd.
“Het is echt belangrijk.” zei ze ernstig. Met tegenzin stond Hermelien op.
“Wat is het eigenlijk dat je me zo dringend moet laten zien?” vroeg ze nieuwsgierig toen ze Melissa volgde.
“Ik denk niet dat je het leuk zult vinden, maar je moet het in ieder geval gezien hebben voordat Malfidus dat doet.” zei Melissa.
“Maar wat is het?” vroeg Hermelien.
“Zie zelf maar.” zei Melissa kortaf. Ze waren in de grote hal aangekomen bij de receptie en Hermelien zag dat aan een van de muren een heleboel foto’s hingen. Toen ze ze eens beter bekeek zag ze dat het foto’s waren die tijdens het volleybaltoernooi waren genomen.
“Leuk! Foto’s van het volleyballen!” zei Hermelien enthousiast, en ze begon ze stuk voor stuk te bekijken.
“Niet alleen van het volleyballen...” mompelde Melissa. Toen zag Hermelien ook foto’s van het strandfeest. Lachende mensen, dansende mensen, drinkende mensen.
Plotseling viel haar oog op een foto van een meisje met lang bruin haar en een lange witblonde jongen...
“Mijn god, hebben ze daar ook een foto van gemaakt?!” vroeg ze vol walging.
“Die ga je zeker inlijsten, hè Griffel. Ik denk niet dat je ooit nog zult zoenen met iemand die knapper is dan ik.” sneerde Malfidus, die inmiddels ook naar de foto’s was komen kijken. Hermelien wendde zich even tot Melissa.
“Heb je een aansteker?” siste ze. Aarzelend haalde Melissa de aansteker uit haar zak. Die dacht waarschijnlijk dat Hermelien Malfidus in de fik wilde steken, maar toch overhandigde ze het ding aan Hermelien. Meteen griste Hermelien de foto van de muur.
“Jammer voor je. Kun je die niet meer boven je bed hangen, Malfidus.” zei Hermelien kil, en ze stak de foto in brand. “Dit is nou precies wat ik van jou en die hele gebeurtenis vind.” De foto ging in zijn geheel in vlammen op. Even zag Hermelien een vlaag van kille woede in Malfidus’ grijze ogen, maar toen werd hij weer zijn arrogante zelf.
“Ik snap al wat je probeert uit te beelden, Griffel. Vurige liefde voor mij.” zei hij arrogant.
“En Karim zei dat hij wel doorhad dat hij fout zat? Het is ook echt te merken dat het hem spijt...” mompelde Hermelien sarcastisch tegen Melissa, iets harder dan gepland en dus kon Malfidus het ook horen.
“Hebben jullie het weer over mij gehad? Tja, over wie moet je het ook anders hebben hè?” zei hij, en de eigendunk droop er vanaf.
“Jij kunt het ook alleen maar over jezelf hebben hè?” vroeg Melissa geërgerd.
“Eigenlijk wel ja. Er is blijkbaar geen interessanter gespreksonderwerp.” zei Malfidus, en hij streek door zijn witblonde haar.
“Ga een leven zoeken!” snauwde Hermelien. Ze trok Melissa aan haar arm en liep nijdig weg.
“Wat een egoïstische loser zeg, ik draai hem nog een keer zijn nek om!” brieste Hermelien. Melissa lachte even.
“Ik zal je niet tegenhouden.” grinnikte ze.

Die nacht spookte de foto nog steeds door Hermeliens hoofd. Hondsbrutaal vond ze het dat die fotograaf daar foto’s van had zitten maken. Toch was ze aan de andere kant wel blij dat ze de foto gezien had, want nu wist ze tenminste hoe het eruit gezien had. Eigenlijk vond ze het een hele schattige foto, afgezien van de persoon waarmee ze had staan zoenen.

De volgende ochtend werd Hermelien vroeg wakker. Omdat ze al erge honger had maar Melissa niet wakker wilde maken ging ze in haar eentje naar de eetzaal. Er waren nog niet veel mensen op: ze zag alleen een gezinnetje met twee kleine kinderen en twee meisjes van een jaar of twintig, die Hermelien herkende als Jacky en Amy. Beiden keken Hermelien vuil aan, en ze kreeg zo’n vermoeden dat ook zij de foto van haar en Malfidus al hadden gezien... Ze negeerde de vijandige blikken en legde een croissantje op haar bord.

Na haar ontbijt ging Hermelien terug naar de kamer om te zien of Melissa al wakker was. Net toen ze het gebouw in wilde lopen hoorde ze haar naam.
“Hermelien, wacht!” Ze zag hoe Malfidus vanuit het andere gebouw naar haar toe kwam rennen. Eigenlijk wilde ze gewoon zo snel mogelijk terug naar haar kamer, maar het was haar niet onopgemerkt gebleven dat ze nu weer met haar voornaam werd aangesproken...
“Wat?” vroeg ze agressief.
“Ik wil-”
“Het is altijd ‘ik wil’ bij jou. Echt altijd ik wil dit, ik wil dat.” viel Hermelien hem in de rede. Malfidus rolde even met zijn ogen.
“Ik zou graag willen dat we gewoon normaal tegen elkaar deden op de laatste dag. Ik ga morgen weer terug en ik heb geen zin om mijn vakantie op deze manier af te sluiten.” zei hij.
“Nu doe je net alsof het mijn schuld is!” riep Hermelien verontwaardigd uit.
“Natuurlijk! Het is ook j- eh, ik bedoel...” Malfidus zuchtte even. “Kunnen we niet gewoon normaal tegen elkaar doen, Griffel? Is dat nou echt teveel gevraagd?” Was dit Malfidus? De Malfidus die altijd respect afdwong bij andere mensen?
“Eh, nee...” zei Hermelien langzaam. “Ik ben alleen erg verbaasd om dat uit jouw mond te horen.” voegde ze eraan toe.
“Aha... Nou, ik zie je wel weer.” zei hij, en hij wilde zich omdraaien.
“Wacht!” riep Hermelien. “Als jij morgen ook weggaat... Hebben wij dan dezelfde vlucht?” vroeg ze. Malfidus dacht even na.
“Die van kwart over twaalf geloof ik.” zei hij.
“Jij ook?” Hermelien knikte.
“Aha...” zei Malfidus opnieuw. “Ik – eh – ga maar weer eens. Karim wacht vast op me...” zei hij. Malfidus liep echter niet weg, alsof er nog iets was dat hij wilde zeggen.
“Is er iets?” vroeg Hermelien. Malfidus schudde zijn hoofd.
“Nee, niets.” zei hij, en uiteindelijk liep hij weg.

De volgende dag stond Hermelien om half tien met haar koffers voor het hotel. Ze had net telefoonnummers uitgewisseld met Karim en nog een paar anderen die ze had leren kennen op de vakantie. Karim ging de dag erna pas weg. Nadat ook Melissa het telefoonnummer van Karim had legde Hermelien haar koffers in het laadruim van de bus en stapte ze in. Ze zocht een plaatsje bij het raam uit, zodat ze de laatste minuten nog volop van het Egyptische landschap kon genieten.
Melissa nam plaats in de stoel naast haar.
“De vakantie is echt snel gegaan hè?” vroeg ze.
“Ja.” zei Hermelien afwezig. Malfidus liep door het gangpad van de bus en ging een paar plaatsen verderop zitten.
“Ik dacht dat je weer een gruwelijke hekel aan hem had?” vroeg Melissa nieuwsgierig toen Malfidus naar Hermelien glimlachte.
“We hebben het tijdelijk bijgelegd.” zei Hermelien. “Niet dat we nu vrienden zijn ofzo, dat zullen we toch nooit worden.”
“Ik snap het...” zei Melissa, en op dat moment begon de bus te rijden.

Zo’n vijf uur later zat Hermelien in het vliegtuig. Nog ruim anderhalf uur en dan zou ze weer met beide voeten op de vaste aardbodem staan. Het was absoluut niet zo dat ze bang was om te vliegen, maar toch stond ze liever met beide benen veilig op de grond dan in zo’n kleine cabine op tien kilometer hoogte. Hermelien zat in de linkerrij, vlakbij het raam en net achter de vleugel. Melissa zat op de stoel naast haar en toevallig zat Malfidus naast hen in de rechterrij. Hermelien keek aandachtig naar alle mensen in het vliegtuig. Plotseling hoorde ze Melissa iets tegen haar zeggen, en ze klonk doodsbang.
“He-herm-” bracht Melissa angstig uit, en ze wees op iets buiten het vliegtuig. Hermelien keek even uit het raampje, en haar blik viel op een feloranje schijnsel. Meteen voelde ze haar hart in haar keel zitten en van angst liepen ze zweetdruppels over haar voorhoofd. Ze kon en wilde haar ogen niet geloven. De motor van het vliegtuig - in brand?

Linda Slytherin · 5e jaars Verdiend: 15 Sikkels Woonplaats: With the Malfoys

Thanks voor de reacties, Celia en Rylane

Hoofdstuk 12

Melissa klampte zich angstig aan Hermelien vast. Die staarde nog steeds doodsbang naar buiten. Haar gedachten werkten op topsnelheid. De motor staat in brand, brandstof loopt door de vleugels. Van afschuw deed ze het luikje dat voor het raampje zat dicht, zodat ze het angstaanjagende tafereel niet langer hoefde te zien. Als ze de brandende motor niet had gezien, had ze nooit kunnen vermoeden dat er iets gruwelijk mis was. Het vliegtuig vloog immers gewoon door en maakte geen vreemd geluid of schudde niet. Daardoor begon Hermelien langzaam te beseffen dat de piloten waarschijnlijk geen idee hadden van wat er gaande was.
Zo snel als ze kon stond ze op en wenkte haastig een stewardess.
“Waarmee kan ik u van dienst zijn?” vroeg de nietsvermoedende stewardess.
“De motor staat in brand! De piloten moeten dit weten!” zei Hermelien paniekerig, en ze schoof het luikje voor het raam open, zodat ze verlicht werden door het feloranje schijnsel.
Hoewel de stewardess een geschokte uitdrukking op haar gezicht kreeg, bleef ze professioneel en zei ze: “Maakt u zich geen zorgen. Ik zal het aan de piloten doorgeven. Zij zijn zeer bekwaam in hun vak en zorgen er wel voor dat alles weer goed komt.”
Het lukte Hermelien redelijk om te kalmeren, maar bij Melissa lukte dat duidelijk niet.
“Wat als we zo neerstorten? We gaan dood, we storten neer...” zei ze met tranen in haar ogen. Op dat moment klonk er een piepje en zag Hermelien dat het lampje was aangedaan dat aangaf dat je je stoelriem moest vastmaken. De stewardess had het dus doorgegeven aan de piloten.
“Wat is er aan de hand?” vroeg Malfidus terwijl hij de riem vastklikte.
“De motor staat in brand.” zei Hermelien ongerust.
“Ja, en wat is daar zo erg aan?” vroeg Malfidus.
In een andere situatie had Hermelien zich een breuk gelachen om Malfidus’ beduidend ontbrekende kennis over vliegtuigen, maar op dat moment was het zeker niet grappig.
“Vliegtuigen worden aangedreven door motoren. Dit vliegtuig heeft er onder iedere vleugel een zitten. Dankzij die motoren kan het vliegtuig voldoende vaart maken om in de lucht te blijven.” legde ze in het kort uit.
Malfidus dacht even na, en na een tijdje zei hij: “Maar daarvan is er één dus onbruikbaar... Hoe kan dit loodzware ding dan in vredesnaam in de lucht blijven?” vroeg hij verbijsterd, en ook Melissa keek Hermelien vragend aan.
“Vliegtuigen kunnen met één motor door blijven vliegen en een veilige landing maken, zelfs als het normaal gesproken vier motoren gebruikt. Hetgeen waar ik me het meest zorgen over maak is de brandstof. Die wordt via buizen in de vleugels naar de motoren geleid. Als die in aanraking komt met het vuur ontploft de zaak en denk ik niet dat we het kunnen navertellen... Misschien kunnen de piloten dat voorkomen door de motor uit te schakelen en de brandstoftoevoer af te sluiten.” zei Hermelien bedachtzaam. Malfidus en Melissa keken haar met open mond aan.
“Hoe weet je dat allemaal?” vroeg Melissa verontwaardigd.
“Ik heb veel van die aircrash-series gezien.” zei Hermelien luchtig. “Daar steek je wel het een en ander van op.”
Malfidus wierp een wantrouwige blik op het raampje waarachter de brandende motor zich bevond en zei: “Laten we hopen dat wij niet het onderwerp zijn voor de volgende aflevering...”

Plotseling klonk er een harde knal, die klonk als het geluid van afbrekend metaal. Meteen schoof Hermelien het luikje omhoog. Vol afschuw zag ze hoe de brandende motor onder de vleugel bungelde. Het ding zat nog maar met een klein stukje metaal vast aan de vleugel, en kon ieder moment compleet afbreken.
“Wat was dat?” vroeg Melissa paniekerig.
Tijd om antwoord te geven kreeg Hermelien niet, want op dat moment klonk er een tweede knal en brak de motor in zijn geheel af. Hermelien gilde, want de zag dat de motor ook een stuk van de vleugel had meegenomen. Het leek wel alsof er een gigantische hap uit de vleugel was genomen.
Onmiddellijk begon het vliegtuig hevig te schudden en met een ongelofelijke snelheid te dalen. Er klonk een oorverdovend lawaai en tranen begonnen over Hermeliens wangen te lopen. Melissa gilde het uit van angst en had haar armen over haar hoofd heen geslagen. Hermelien keek even naar Malfidus, die ernstig om zich heen keek, maar bij hem was geen spoortje van angst te bekennen. Aan de ene kant kon Hermelien dat ook wel begrijpen, want hij snapte waarschijnlijk niets van wat er gebeurde, en had dus waarschijnlijk ook niet door hoe ernstig de situatie was. Aan de andere kant had ze Malfidus ook nog nooit echt bang gezien... Even plots als dat de controle over het vliegtuig verloren was, kregen de piloten die weer terug, en hoewel het vliegtuig nog wel vreemde geluiden maakte, vloog het nu stabiel. Hermelien keek uit het raam, om te kijken hoeveel hoogte ze hadden verloren. Ze negeerde het gapende gat in de vleugel en zag dat ze wel héél veel gedaald waren.
“Hoe hoog zitten we?” piepte Melissa.
“Geen idee, misschien op twee kilometer?” zei Hermelien doodsbang. Ze kon de huizenblokken tellen, wat haar erge angst aanjaagde. Ze keek angstig naar Malfidus, die haar geruststellend aankeek. Daardoor kalmeerde Hermelien weer wat, en ze dwong zichzelf om rustig adem te halen. Ze merkte dat de piloten weer voorzichtig het vliegtuig lieten stijgen, nog steeds op hun hoede voor eventueel controleverlies.
Opgelucht zag Hermelien dat de huizenblokken steeds kleiner werden. Op dat moment galmde de stem van de piloot door de cabine.
“Dames en heren, maakt u zich geen zorgen, wij hebben het vliegtuig weer volledig onder controle. Op dit moment proberen wij de verloren hoogte weer te winnen, dus blijf alstublieft in uw stoel zitten en laat de riemen vast.” Wat een gigantisch overbodige opmerking, dacht Hermelien nijdig. Alsof iemand nu zou durven de riem los te maken...

Ineens begon het vliegtuig opnieuw snel te dalen. Met een noodvaart verloor het opnieuw hoogte, en het plotselinge drukverschil was duidelijk te merken in de cabine. Overal om haar heen zag Hermelien mensen bewusteloos raken. Toen ze zag dat Melissa ook moeite kreeg om bij bewustzijn te blijven begon Hermelien wanhopig tegen het luikje boven haar stoel te rammen.
“Kom op! Waarom komen die zuurstofmaskers niet naar beneden?!” Ze vloekte hard en staakte haar pogingen om een zuurstofmasker te krijgen. Ze keek opzij en zag dat Melissa nu volledig bewusteloos was.
“Nee! Wordt wakker! Melis!” Ze rammelde Melissa door elkaar en sloeg haar wanhopig in haar gezicht, zodat ze misschien weer bij bewustzijn zou raken. Ze voelde aan Melissa’s pols, en tot haar opluchting voelde ze nog een hartslag. Zelf had Hermelien ook steeds meer moeite om bij bewustzijn te blijven, en ze werd een beetje draaierig. Had ze nu maar haar toverstok gehad, dan konden zij en Melissa gewoon Verdwijnselen. Haar toverstok lag nu echter op haar nachtkastje. Die had ze expres niet meegenomen, omdat ze een laatste vakantie wilde zonder toverkracht.
Ze keek uit het raam, en zag dat de grond steeds dichterbij kwam. Steden werden groter, huizenblokken kwamen steeds dichterbij. Een traan liep over haar wang. De daken van de huizen leken op haar af te komen, en toen verdween de stad en vlogen ze boven een weiland. De bomen bewogen heen en weer vanwege de snelheid waarmee het vliegtuig voorbij vloog. Hermelien kon de koeien in het weiland tellen. Ze bereidde zich al voor op de klap. Ze dacht aan haar ouders, haar vrienden, en zelfs aan Malfidus.
Nog een laatste keer keek ze uit het raam. Ze waren nu nog geen vijf meter van de grond verwijderd. Hermelien gilde het uit van angst en verdriet. Op dat moment werd ze beetgegrepen door een sterke hand en kreeg ze het gevoel dat ze door een dwangbuis geperst werd...

Linda Slytherin · 5e jaars Verdiend: 15 Sikkels Woonplaats: With the Malfoys

Thanks voor de reacties, Rogue en 1991Nicole!

Hoofdstuk 13

Toen Hermelien weer met beide voeten op de grond stond dacht ze frisse lucht in te kunnen ademen, maar het enige dat ze binnenkreeg was rook. Hoestend deed ze haar ogen open en keek ze om zich heen. Het was vreselijk: overal was vuur en rook, en overal lagen brokstukken van het vliegtuig.
“MELISSA!” gilde Hermelien. Ze keek wanhopig om zich heen, naar een teken van leven tussen al het puin. “Melissa!”
Ze rende tussen de brokstukken door, maar toen werd haar hand vastgegrepen door iemand.
“Hermelien, we moeten hier weg!” schreeuwde iemand. Hermelien draaide zich om en zag dat Malfidus degene was die haar gered had.
“Nee, we moeten Melissa zoeken!” riep ze, hoewel iets in haar op dat moment besefte dat Melissa dit onmogelijk overleefd kon hebben.
“We moeten hier echt weg!” zei Malfidus, en hij pakte Hermeliens hand wat steviger beet. Hij loodste de hevig tegenstribbelende Hermelien weg van het wrak.
“LAAT ME LOS! WE MOETEN MELISSA ZOEKEN! MISSCHIEN LEEFT ZE NOG!” schreeuwde Hermelien. Ze probeerde haar hand los te trekken, maar Malfidus liet haar niet los en trok haar mee, weg van het vuur en de rook. Toen keek hij even om en bleef hij abrupt staan. Hermelien draaide zich ook om en kon de omvang van de ramp nu pas goed zien. Het vliegtuig had een krater in de grond geslagen, en het was nu één grote vuurzee. Boven de krater hing een gigantische dikke zwarte rookwolk.
Melissa kon dit met geen mogelijkheid overleefd hebben.
“WAAROM HEB JE MELISSA NIET OOK GERED?! WAAROM HEB JE HAAR DOOD LATEN GAAN?!” schreeuwde Hermelien tegen Malfidus.
Op dat moment haatte ze alles aan hem, van zijn witblonde haar tot aan de manier waarop hij verslagen naar haar keek. Toen overmande het verdriet haar en begon ze tegen hem aan te huilen.
“H-het spijt me.” snikte ze, en Malfidus wreef troostend met zijn hand over haar rug.
Hermelien keek over zijn schouder heen en zag dat er inmiddels zo’n twintig Dreuzels naar het brandende wrak van het vliegtuig keken. Ze hadden allemaal hun handen voor hun mond geslagen van afschuw of zaten met de handen in het haar. Ook was er een man bij die geschrokken een videocamera in zijn hand had. Hermelien probeerde zich voor te stellen wat die mensen hadden gezien. Een vliegtuig dat met een oorverdovend lawaai vlak over hun huizen was geraasd en vervolgens neer was gestort in een nabijliggend weiland...
Een oud vrouwtje met witgrijs haar en een wandelstok was naar hen toe komen lopen.
“Is alles goed met jullie? Kan ik iets voor jullie betekenen?” vroeg ze behulpzaam. Zwijgend schudde Hermelien haar hoofd. Ze hoorde harde sirenes en zag dat er verscheidene brandweerwagens, ambulances en politiewagens aan kwamen rijden. Ook was er een tv-ploeg gearriveerd, die live verslag kwam brengen van de crash.
“Ik wil naar huis.” snikte Hermelien. Het oude vrouwtje deed haar mond open om iets te zeggen, maar Malfidus zei al: “Ik breng haar wel.”
Hermelien liep weg van de menigte, die steeds groter begon te worden.
“Ramptoerisme...” mompelde Malfidus nijdig terwijl hij naar de grote groep mensen keek. Hermelien liep een verlaten landweggetje in en controleerde even of niemand hen gevolgd was.
“Weet je echt zeker dat je naar huis wilt?” vroeg Malfidus ernstig. Hermelien knikte.
“Straks dan komen al die reporters op me af, die me dan dwingen de hele gebeurtenis opnieuw te beleven.” zei ze, en een traan liep over haar wang. Malfidus knikte begripvol en gaf haar zijn toverstok.
“Hier, ik weet niet waar je woont. Ik Verschijnsel wel bij.” zei hij. Hermelien pakte de toverstok van hem aan, en Malfidus pakte haar arm beet. Ze concentreerde zich uit alle macht op haar huis en kreeg weer het gevoel dat ze door een dwangbuis geperst werd.

Het volgende moment stond ze in de woonkamer van haar huis.
“Woon je nog bij je ouders?” vroeg Malfidus terwijl hij rondkeek. Hermelien schudde haar hoofd en ging stilletjes op de bank zitten. Ze kon nog steeds niet echt geloven wat er nou gebeurd was. Ze pakte de afstandsbediening en deed de televisie aan, om er zeker van te zijn dat dit geen nachtmerrie was. Meteen zag ze live-beelden van het brandende wrak.

“Hier ziet u dus live-beelden van het neergestorte vliegtuig. De oorzaak van de crash is nog niet gevonden. Thomas, is er al iets bekend van eventuele overlevenden?”

Hermelien ging iets meer rechtop zitten toen de journalist die ter plaatse was het woord nam.

“Hoe onwaarschijnlijk het ook lijkt, er zijn inderdaad twee overlevenden gesignaleerd. Jullie zien als het goed is nu een filmpje dat gemaakt is door een van de omwonenden, waarop te zien is hoe twee mensen de vuurzee uitkomen.”

Hermeliens mond viel open: op het beeldscherm waren beelden te zien van hoe zij en Malfidus wegrenden van het wrak. Dat had die man met die videocamera natuurlijk allemaal gefilmd!
“Zijn wij dat?” vroeg Malfidus verbijsterd.
“Stil!” siste Hermelien. Ze wilde weten wat er nog meer uitgezonden werd.

“Ongelofelijk zeg! Heeft iemand die mensen al gesproken? Die kunnen ons wellicht meer vertellen over de oorzaak van deze ramp.”

“Nee, we hebben beelden waarop te zien is hoe ze het weiland verlaten, maar onze ploeg kwam net te laat. Toen wij arriveerden waren ze al weg.”

“Oke, bedankt Thomas. Ik denk dat we op dit moment de beelden te zien krijgen van het neerstortende vliegtuig. Dit filmpje is ook gemaakt door een omwonende.”

Hermeliens mond viel opnieuw open. Iemand had het voor elkaar gekregen om de crash helemaal te filmen. Op de beelden was te zien hoe het vliegtuig laag over de huizen was geraasd en hoe het zich vervolgens in de grond had geboord. Het moest vreselijk geweest zijn om te zien. Het waren afschuwelijke beelden. Ze schakelde snel over naar een andere zender, maar daarop werd ook volop aandacht besteed aan de ramp.
Ineens zag Hermelien een foto van haar en Melissa op een tafeltje staan. Ze pakte de foto op en hield hem stevig vast. Ze voelde de tranen opnieuw opwellen in haar ogen.
“Eh...” Malfidus wist duidelijk niet wat hij moest doen. “Zal ik anders iets te drinken voor je inschenken?” vroeg hij.
Hermelien knikte, en op dat moment ging de telefoon. Hermelien stond op en zag aan de nummerherkenning dat het Harry was. Ze vroeg zich af of hij het Dreuzelnieuws ook had gezien...
“Hermelien Griffel.”
“Hermelien! Godzijdank, je leeft nog!” hoorde ze Harry zeggen.
“Ik heb je overal geprobeerd te bereiken, toen ik op je mobiel geen gehoor kreeg had ik de hoop al bijna opgegeven.” “Heb je het Dreuzelnieuws op de televisie nog niet gezien dan?” vroeg Hermelien.
“Nee, ik hoorde iets op de radio over een crash met een vliegtuig vanuit Egypte, en ik wist dat jij vandaag zou terugkomen. Ben ik blij dat het jouw vlucht niet was. Ik dacht dat je vandaag zou terugkomen, maar je bent dus al vroeger terug?” hoorde ze Harry zeggen.
“Zet de televisie maar aan, dat scheelt mij een hoop uitleg en ellende.” zei Hermelien. Ze had geen zin om alles nog te moeten navertellen. Ze hoorde door de telefoon hoe Harry de tv aanzette en wachtte op zijn reactie.
“Ben jij dat op de tv? En is dat - Malfidus? Hoe kan - je bent ongedeerd, maar je vlucht...” Het werd even stil. Ondertussen kwam Malfidus de woonkamer weer binnengelopen met een glas drinken.
“Wie is dat?” vroeg hij nieuwsgierig terwijl hij het glas op de tafel zette.
“Zat je in dat vliegtuig? Maar hoe kan het dan dat je niets overkomen is? Ik heb de beelden op tv gezien, het is onmogelijk dat je zoiets overleeft! En wat deed Malfidus daar in vredesnaam?” hoorde ze Harry aan de andere kant van de lijn zeggen.
“Hij heeft me uit het vliegtuig gered.” zei Hermelien, en ze zag dat Malfidus naar haar keek. “Hoor eens, kunnen we dit een andere keer bespreken? Ik heb op dit moment niet zo’n zin om erover te praten...” zei ze, en ze hoorde Harry zuchten aan de andere kant van de lijn.
“Ja, is goed. Ik snap het wel. Anders kom ik morgen nog wel even bij je langs met Ron ofzo...” zei Harry.
“Is goed. Dag.” zei Hermelien.
“Dag.”
Hermelien legde de telefoon neer en ging weer op de bank zitten. Ze pakte het glas van tafel en dronk eruit.
“Bedankt.” zei ze toen ze het leeg had, en ze zette het weer terug op tafel.
“Ik kan je verzekeren dat er geen breezer in zat.” zei Malfidus in een poging haar weer een beetje op te beuren. Hermelien glimlachte even.
“Wie was dat net? Potter? Wemel?” vroeg hij nieuwsgierig.
“Harry. Hij komt waarschijnlijk morgen even langs...” mompelde Hermelien.
“Waarom ben je eigenlijk met het vliegtuig naar Egypte gegaan?” vroeg ze ineens. “Ik dacht dat jij zo anti-Dreuzel was als het maar zijn kon...”
“Ik wilde eerst gewoon Verschijnselen, maar dat vonden mijn ouders niet goed omdat het te ver was en vader kon geen legale Viavia krijgen, dus ik was min of meer gedwongen met het Dreuzelvervoer te reizen. Het is ook meteen de laatste keer geweest wat mij betreft.” zei hij, en hij keek even naar de televisie, waarop nog steeds beelden van de crash te zien waren.
“Het zal denk ik ook nog wel een tijdje duren voordat ik het vliegtuig weer in stap... En waarom Verschijnselde je naar de plek waar het vliegtuig neerstortte?" vroeg Hermelien.
"Ten eerste kunnen die Dreuzels nagaan op de lijst met alle passagiers wie er in het vliegtuig hebben gezeten. Ze moeten dus wel weten dat wij het overleefd hebben, want anders denken ze dat wij dood zijn en zijn al die mensen zo verbaasd als je gewoon over straat loopt. Ten tweede had ik me waarschijnlijk toch niet goed genoeg kunnen concentreren op een andere plek. Het enige waar ik aan kon denken was het neerstortende vliegtuig..."
Op dat moment ging opnieuw de telefoon.
“M’n ouders.” zei Hermelien toen ze op het schermpje keek. Malfidus stond op.
“Dan ga ik maar.” zei hij.
“Nee, ik bel ze later wel terug.” zei Hermelien snel, al had ze geen idee waarom. Malfidus schudde lachend zijn hoofd.
“Je moet gewoon opnemen. Ze zijn vast doodongerust en willen weten hoe het met je gaat.” zei hij, en hij pakte zijn toverstok van tafel. Hermelien slikte even.
“Nou, eh... Tot ziens dan maar, Malfidus...” zei ze somber.
“Je mag me ook best bij mijn voornaam noemen hoor.” zei Malfidus grimmig. Hij maakte aanstalten om te Verschijnselen, maar Hermelien hield hem tegen.
“Draco!” Malfidus keek even om.
“Ja?”
“Eh...” Hermelien keek even naar de grond, en toen weer naar hem.
“Nog bedankt voor, nou eh... jeweetwel.” Malfidus glimlachte even, en Hermelien voelde dat ze begon te blozen.
Toen Verdwijnselde hij en bleef Hermelien alleen achter, veilig maar verward...

Linda Slytherin · 5e jaars Verdiend: 15 Sikkels Woonplaats: With the Malfoys

Hoofdstuk 14

De volgende ochtend werd Hermelien vroeg wakker. Ze had niet goed kunnen slapen: de gebeurtenissen van de vorige dag spookten nog steeds door haar hoofd. Het gesprek met Melissa’s ouders was vreselijk geweest: haar moeder had onophoudelijk gesnikt en haar vader was de hele tijd erg stil, terwijl het normaal gesproken zo’n vrolijke en spontane man was. Hermelien had ze het hele verhaal verteld, behalve hoe Malfidus haar gered had natuurlijk. “Dus ze was bewusteloos? Dan moet ze weinig tot geen pijn hebben geleden, Henk.” had Melissa’s moeder na afloop van Hermeliens verhaal gezegd. Melissa’s vader had alleen maar geknikt en somber voor zich uit gestaard. Hermelien was blij dat ze geen vragen hadden gesteld over hoe haar het lot van hun dochter bespaard was gebleven. Waarschijnlijk waren ze zo druk bezig met het verlies te verwerken dat ze het niet op konden brengen om erover te beginnen hoe Hermelien het wél had overleefd...

Plotseling werd Hermelien afgeleid door iets dat bewoog bij het raam. Een prachtige grote oehoe was door het open raam naar binnen gevlogen en zat nu op de vensterbank. Hermelien liep naar de uil toe en het dier stak statig zijn poot uit, waaraan een klein stukje perkament gebonden zat. Ze peuterde het briefje los en las wat erop stond, geschreven in een schuin en netjes jongenshandschrift.

Lieve Hermelien,

Hoe is het nu met je? Hoe ging het gesprek met je ouders gisteren?

Draco.

Hermelien herlas het briefje nog eens, en nog eens. Ze pakte een stukje papier van haar bureau om te antwoorden, maar toen deed zich het eerste probleem al voor: Malfidus had ‘Lieve Hermelien’ geschreven. Er zat vast geen achterliggende gedachte achter, maar toch leek het Hermelien niet slim om ‘Lieve Draco’ op te schrijven...

Hoi,

Het gaat nu redelijk. Het gesprek met Melissa’s ouders was echt vreselijk, dat van mijn eigen ouders viel wel mee. Ze waren allebei dolblij dat ik nog leefde, maar begonnen zich later wel steeds meer af te vragen wie die ‘witblonde jongeman’ was die ze op tv hadden gezien. Ze komen vandaag denk ik nog wel langs, net zoals Harry en Ron. Jij nog bezorgde familieleden/vrienden over je heen gehad?

Liefs, Hermelien

De afsluiting had Hermelien al opgeschreven voordat ze doorhad waar ze mee bezig was: ze sloot haar brieven altijd op deze manier af. Eerst wilde ze het nog doorkrassen, maar bedacht zich dat dat misschien wel een beetje vreemd stond, dus liet ze het maar staan. Waarschijnlijk zou het hem toch niet opvallen, dacht Hermelien terwijl ze het briefje aan de poot van de uil vastmaakte.

Toen Hermelien later die ochtend in de supermarkt was om boodschappen te doen had ze er spijt van dat ze zichzelf niet onherkenbaar had gemaakt. Een heleboel mensen hadden de nieuwsuitzendingen natuurlijk op de voet gevolgd en herkenden Hermelien van de beelden. Ze probeerde de starende blikken zo veel mogelijk te negeren, maar ze raakte toch wel behoorlijk geïrriteerd toen een volslagen onbekend vrouwtje haar ineens aansprak en haar probeerde uit te horen. Hermelien gaf op geen van de vragen antwoord en vroeg zich af of dit ook bij Malfidus gebeurde. Misschien had hij al teruggeschreven en zou zijn uil al op haar wachten als ze thuiskwam.
Ineens ging er een klein jongetje van een jaar of zes voor haar neus staan.
“Kun je het zien?” vroeg Hermelien, iets agressiever dan ze bedoeld had. Het jongetje leek echter niet uit het veld geslagen door die opmerking.
“Jij bent toch het meisje van de vliegtuigbotsing?” vroeg hij brutaal.
“Nee.” zei Hermelien nors. Het jongetje kreeg een kleine twinkeling in zijn oogjes.
“Jawelles.” zei hij.
“Nietes!” hield Hermelien stug vol.
“Je mag niet jokken!” zei hij, en met een beschuldigend vingertje wees hij naar Hermelien.
“Ga toch lekker met je stomme brandweerauto’s spelen ofzo!” snauwde Hermelien.
Het jongetje staarde haar beledigd aan en Hermelien keerde hem de rug toe. Ze kon het eigenlijk niet geloven dat ze zojuist een klein kind van zes had afgesnauwd. Anders was ze altijd zo vriendelijk en behulpzaam tegenover kleine kinderen. Toch was ze al die starende mensen en vragende blikken meer dan zat, waardoor haar schuldgevoel al meteen een stuk minder werd...

Toen Hermelien thuiskwam zag ze dat Malfidus’ uil inderdaad al op haar wachtte.
“Die schrijft snel terug. Zeker niets beters te doen...” mompelde Hermelien terwijl ze het stukje perkament van de poot van de uil af haalde. Ze zuchtte even vermoeid bij het zien van de aanhef.

Lieve Hermelien,

Ik moest even lachen toen ik las hoe jouw ouders mij hadden genoemd.
Bij mij geen familieleden of vrienden die helemaal overstuur waren. Ze volgen allemaal het Dreuzelnieuws niet en er staat ook niets in de Profeet... Verder hebben ze geloof ik geen flauw benul van wat een vliegtuig is...

Draco.

Eigenlijk had Hermelien wel verwacht dat er in Malfidus’ familie niemand iets van de vliegtuigramp afwist. Zijn familie was zo anti-Dreuzel als het maar zijn kon en hadden dus als vanzelfsprekend geen tv of Dreuzelkrant. Ze begon aan haar antwoord:

Hay,

Ben jij ook al herkend? Ik ging net naar de supermarkt en werd ineens aangesproken door wildvreemde mensen! Ik krijg eerlijk gezegd wel het vermoeden dat we nog een keer ondervraagd worden, want ze zijn al druk bezig met het onderzoek.

Hermelien

Ze bond het briefje vast aan de poot van de uil en keek hoe het dier wegvloog en in de horizon verdween. Op dat moment klonken er twee luide knallen die uit de woonkamer kwamen. Hermelien legde het briefje van Malfidus op de eettafel en liep naar de woonkamer. Daar stonden Harry en Ron, die een beetje verdwaasd om zich heen keken.
“We vroegen ons al af waar je bleef.” zei Harry, en Ron liep naar Hermelien toe.
“We waren echt zo blij toen we hoorden dat je nog leefde.” zei hij, en hij omhelsde Hermelien stevig. Hermelien begon zich daardoor nogal ongemakkelijk te voelen en maakte zich los uit Rons greep.
“Wat? Mag ik niet blij zijn dat je nog leeft?” vroeg hij verbaasd.
“Jawel, maar je brak mijn ribben bijna.” verzon Hermelien snel. Zelf wist ze eigenlijk ook niet waarom ze zich zo stom voelde, maar onwillekeurig viel haar blik even op Malfidus’ briefje dat op de eettafel lag. Harry en Ron merkten het niet en Harry vroeg naar wat er nou gebeurd was in het vliegtuig.
“Ineens zag Melissa dat de motor brandde.” zei Hermelien. Ze slikte even, omdat het nog steeds moeilijk was om over haar te praten.
“Maar goed. Na een tijdje brak de motor af en nam het een stuk vleugel mee. Toen begon het vliegtuig snel hoogte te verliezen, en net toen de piloten de controle weer terugkregen, viel het opnieuw naar beneden...” zei Hermelien, en er liep een rilling over haar rug. Het bleef een tijdje stil, totdat Ron de stilte uiteindelijk verbrak.
“Wat deed Malfidus daar?” vroeg hij argwanend. “Jullie waren wel erg intiem op tv...” zei hij, en hij kneep zijn ogen tot spleetjes.
“Sorry?!” riep Hermelien verbaasd uit. “Hij had net mijn leven gered!”
“Zat Malfidus ook in het vliegtuig?” vroeg Harry verbaasd.
“Ja, wat denk je anders dat hij daar deed? Hij zat zelfs in hetzelfde hotel.” mompelde Hermelien.
“Waarom zou hij je leven redden?” vroeg Ron wantrouwig.
“Wat?! Had je liever gehad dat ik was omgekomen ofzo?!” riep Hermelien woedend uit.
Ron bond meteen in: “Nee, dat-ik bedoelde het niet zo...” Hij sjokte nors naar de keuken. Harry schudde even zijn hoofd.
“Hij doet de laatste tijd een beetje vreemd, let maar niet op hem...” mompelde hij. Hermelien staarde Ron nog even woedend aan, en richtte zich toen weer tot Harry.
“Net voordat het vliegtuig neerstortte greep hij me vast en Verdwijnselde hij.”
“Dat had ik echt nooit van hem gedacht, dat hij jou zou redden.” zei Harry.
Er klonk een woedende stem vanuit de eetkamer: “En ik dit ook niet!”
Ron liep de woonkamer binnen, met de brief van Malfidus in zijn trillende handen vastgeklemd...

Linda Slytherin · 5e jaars Verdiend: 15 Sikkels Woonplaats: With the Malfoys

Hoofdstuk 15

“Wat is dat?” vroeg Harry, maar Ron gaf geen antwoord. Hij staarde nog steeds woedend naar Hermelien.
“Het is niets persoonlijks! Hij wilde gewoon weten hoe het nu met me ging!” zei Hermelien, maar ze zag dat Ron haar niet geloofde.
“Niets persoonlijks.” schamperde hij. “Lieve Hermelien. Ik moest lachen toen ik las hoe jouw ouders mij hadden genoemd.” las Ron voor. “Dus hij heeft zijn aanstaande schoonouders al ontmoet?”
Hermelien griste de brief uit zijn handen. “Waar heb je het in vredesnaam over? Het slaat echt totaal nergens op!” zei ze woedend.
“Hoe wilde je dan verklaren wat er in die brief staat?” merkte Ron op. Harry begreep er niets van.
“Waar gaat dit over?”
“Ron heeft mijn brieven zitten lezen.” zei Hermelien beschuldigend, en ze drukte de brief stevig tegen zich aan.
“Hermelien gaat met Malfidus.” zei Ron op zijn beurt, en Harry keek verontwaardigd naar Hermelien.
“WAT?! Dat is niet waar! Hoe kun je zoiets zeggen?” riep Hermelien uit.
“Nou, die brief lijkt me anders duidelijk genoeg.” zei Ron nors.
“Geef die brief eens.” zei Harry, maar Hermelien schudde haar hoofd.
“Dat is privé.” zei ze. Op dat moment vloog de uil van Malfidus door een open raam naar binnen.
“Ach kijk, je volgende liefdesbrief.” zei Ron pesterig. Hermelien liep naar de uil toe om de brief snel te pakken, maar Harry was haar voor en begon de brief te lezen. Terwijl hij las kropen zijn wenkbrauwen steeds verder omhoog, en Hermelien begon zich steeds meer af te vragen wat er in die brief stond...
“Breezer-incident?” vroeg hij toen hij de brief helemaal gelezen had.
“Geef hier!” snauwde Hermelien, en ze griste de brief uit Harry’s handen.

Lieve Hermelien,

Nee, ik ben het huis nog niet uitgeweest vandaag, en dus ook nog niet herkend. Ik heb eerlijk gezegd ook niet zo’n zin om nog ondervraagd te worden door al die mensen van dat onderzoek. Ik heb alleen wel het gevoel dat we daar toch niet onderuit zullen komen. Ik werd trouwens net gebeld door Karim (ja, ik heb een mobieltje, hoe ongeloofwaardig het ook klinkt). Hij was vandaag teruggekomen en had de beelden op tv gezien. Vandaar dat hij vanavond even wilde bijpraten in de kroeg, en ik vroeg me af of je zin had om mee te gaan. Tenminste, als je dat nog met me aandurft na het breezer-incident...

Draco.

Hermelien glimlachte even. Misschien had hij dan toch enige vorm van spijt, gezien de manier waarop hij het had geschreven. Ze krabbelde snel Ja, is goed op een briefje, en gaf dat mee aan de uil.
“Breezer-incident?” vroeg Harry nogmaals.
“Lang verhaal.” zei Hermelien, en ze weigerde om er nog verder op in te gaan. Ron keek haar nog steeds chagrijnig aan. “Als je niets beters te doen hebt dan mij boos aan te zitten kijken raad ik je aan gewoon weg te gaan.” zei Hermelien kil tegen hem.
“Jongens...” zei Harry sussend, maar Ron was al woedend weggelopen.
“Hermelien, ik weet niet-” begon Harry, maar Hermelien was hem al in de rede gevallen.
“Zeg niet dat ik normaal moet doen, want de enige die hier gestoord doet is Ron. En al zou ik samen zijn met Malfidus, dan nog zijn het zijn zaken niet!” Harry’s ogen werden groot.
“Ben je dan wel samen met hem dan?” vroeg hij verontwaardigd.
“Nee!” zuchtte Hermelien vermoeid.
“Ik ga maar eens kijken waar Ron uithangt...” zei Harry. Hermelien knikte.
“Fijn dat jullie even langs zijn geweest.” mompelde ze, niet helemaal waarheidsgetrouw. Harry zwaaide nog even, liep toen weg en deed de deur achter zich met een klap dicht.
Waarom had Ron zo vreemd gereageerd? Oke, Hermelien had ook geen vrolijke reactie gegeven als bleek dat hij met Patty Park ging, maar zo extreem? En bovendien was ze niet eens samen met Malfidus, dus waarover maakte Ron zich zo druk? Was hij soms jaloers? Hermelien wist het niet, maar ze was blij dat in ieder geval Harry nog enig begrip had kunnen opbrengen. Begrip voor iets dat er niet eens was, of toch wel?

In zijn antwoord had Malfidus geschreven dat hij haar om zeven uur zou komen ophalen. Hermelien zat verveeld op de bank toen plotseling de telefoon ging. Snel nam ze op, zonder te kijken wie het was.
“Met Hermelien Griffel.” zei ze.
“Ron Wemel.” gromde iemand aan de andere kant van de lijn. “Ik wilde even mijn excuses aanbieden voor-”
“Voor je volslagen idiote gedrag van vandaag?” viel Hermelien hem in de rede.
Ze hoorde Ron iets grommen en nam maar aan dat dat een ‘ja’ betekende.
“Mooi zo, dan zie je nu dus blijkbaar in wat voor een gigantische onzin dat was. Ik en Malfidus, kom op zeg.” zei Hermelien. Op dat moment klonk er een luide knal en Verschijnselde Draco Malfidus vlak voor haar neus, en Hermelien slaakte een gilletje.
“Wat gebeurt daar?” hoorde ze Ron wantrouwig roepen.
“Ik heb je toch niet bang gemaakt, of wel soms?” vroeg Malfidus grijnzend.
“Wat is daar- Is dat de stem van Malfidus?!” riep Ron door de telefoon. Hermelien werd vuurrood, en ze was blij dat Ron haar niet kon zien.
“Ja, nee, ik-” begon ze, maar Ron had al opgehangen. Met een diepe zucht legde ze de telefoon neer.
“Wie was dat?” vroeg Malfidus nieuwsgierig.
“Stel alsjeblieft geen vragen.” zei Hermelien vermoeid.
“Potje? Wezelmans?” ging Malfidus onverstoorbaar verder, en toen hij Hermeliens reactie bij ‘Wezelmans’ zag verscheen er een arrogante grijns op zijn gezicht.
“Wat had Wezeltje nu weer te zeiken?” vroeg hij.
“Wat had ik nou gezegd?!” zei Hermelien agressief.
“Oke oke, ik stop al.” zei Malfidus sussend. Hermelien keek op haar horloge en zag dat het pas vijf voor zeven was.
“Je bent te vroeg. Waarom?” vroeg ze chagrijnig. Malfidus trok sarcastisch zijn wenkbrauwen op.
“Wat is er met jou aan de hand? Is een paar minuten te vroeg komen nu ook al verboden? Maar goed, als het zo vreselijk belangrijk voor je is wil ik nog wel een paar minuten buiten blijven wachten hoor. Dan bel ik om zeven uur precies wel aan.” zei hij, en hij wilde de kamer al uitlopen.
“Waarom doe je zo stom?”
“Waarom doe jij zo stom?”
Het bleef een tijdje stil, maar toen barstte Hermelien plotseling in lachen uit.
“Hoor ons nou! Kibbelen om niets, als een pasgetrouwd stel.” proestte ze.
“En daar bedoel ik verder niets mee hoor.” zei ze grimmig toen Malfidus haar verwachtingsvol had aangekeken. Een heel klein moment dacht ze iets van teleurstelling in zijn ogen te zien, maar bedacht zich toen dat ze het zich wel verbeeld moest hebben.
“Zullen we maar gaan dan? Misschien is Karim er al.” zei Malfidus.
Hermelien knikte en liep de trap op. “Waar denk jij heen te gaan?” vroeg Malfidus wantrouwig. Hermelien rolde met haar ogen.
“Waar denk je dat ik heen ga? Ik moet toch eerst mijn toverstok pakken, of niet soms?” zei ze geïrriteerd, en ze rende de trap op. Ze liep haar slaapkamer in en rommelde in de lades van haar nachtkastje, op zoek naar haar toverstok. “Mooie - eh - slaapkamer...” mompelde Malfidus. Hermelien had er geen idee van dat hij haar gevolgd was.
“Je had ook gewoon beneden kunnen blijven wachten hoor.” snauwde ze.
“Wat? Vind je het soms erg dat ik zie waar je slaapt?” schamperde Malfidus.
“Nee, je had gewoon beneden kunnen blijven omdat dat beleefd is.” mompelde ze. Malfidus leek niet uit het veld geslagen door Hermeliens chagrijnige ondertoon.
“Juist. Mag ik je er dan uit beleefdheid op wijzen dat de toverstok waarnaar je al zo lang op zoek bent gewoon op je nachtkastje ligt?”
Hermelien keek naar haar nachtkastje, en zag tot haar grote ergernis dat haar toverstok daar inderdaad lag. Hoe had ze die over het hoofd kunnen zien?
Met een gezicht dat rood was van schaamte griste ze haar toverstok van het kastje en snauwde: “Haal alsjeblieft die triomfantelijke grijns van je gezicht af, want ik word er niet goed van.” Malfidus trok even een wenkbrauw op, maar liet toen de arrogante grijns van zijn gezicht verdwijnen.
“Waar is die kroeg ergens?” vroeg Hermelien, en ze maakte zich klaar om te Verschijnselen.
“Ik wil je ook wel leiden hoor.” zei Malfidus, en hij stak behulpzaam zijn hand uit.
“En dan ergens in de rimboe belanden? Ik dacht het niet. Ik weet heus wel hoe ik moet Verschijnselen hoor!”
“Jij weet toch niet waar die tent is?”
“Je kunt toch ook gewoon zeggen waar het is?!” riep Hermelien verhit uit.
“Jezus, Griffel! Ik probeer alleen maar te helpen!” zei Malfidus woedend.
“Dus nu spreek je me weer met ‘Griffel’ aan? Ik heb je hulp trouwens helemaal niet nodig, Malfidus.” Malfidus vloekte hard, en Hermelien deed angstig een paar stappen achteruit.
“Laat ook maar! Sodemieter toch gewoon op, smerig modderbloedje! Ik zal verdomme nog eens je leven redden, ondankbare trut!” tierde hij.
Van die woorden werd Hermelien niet warm of koud, zijn blik die een en al kille woede uitstraalde joeg haar echter wel angst aan...