[af] De heenweg naar zweinstein.

chrissiej94 · Dreuzel Verdiend: 31 Sikkels Woonplaats: Boskoop

Ik sta te wachten op het teken. Als ik dat heb gehad, mag ik naar buiten, op mijn bezem richting het Nest vertrekken. Dan is het veilig. Zo te merken is het nog niet veilig, ik ben al 30 minuten aan het wachten. Ik hoop dat er niks gebeurt. Als ze allemaal dood gaan om mij…. Dat wil ik niet! Ik zie wat oplichten aan de overkant van de straat. Het is een witte koe. Hij komt naar mij toe. Dat is het teken, ik kan gaan. Ik stap naar buiten. Maar voor ik op mijn bezem zit, begint de koe te praten.
‘Harry, ga niet naar boven. Blijf waar je bent. Dooddoeners cirkelen boven het huis. Ze willen je meenemen. Wij zijn veilig bij Het Nest aangekomen, we hebben ze kunnen afschudden. Pak brandstof en ga via de haard. Die is veilig. ‘
Het was de stem van meneer Wemel. Ik ging snel naar binnen. Er stond een potje brandstof op de tafel. Hoe was die hier gekomen? De Duffelingen hadden nooit brandstof… Het zal wel via een spreuk gekomen zijn. Ik pakte brandstof en ging in de haard staan. Ik liet het vallen en zij duidelijk: ‘Het Nest!’ Ik tolde en tolde, en toen kwam ik aan bij Het Nest. Alle Wemels stonden te wachten, samen met Tops en Dolleman. Ze begonnen te lachen toen ik aan kwam. ‘Fijn dat je er bent, jongen. Ga zitten, pak een paar boterhammen en een boterbier.’ Ik deed wat me gezegd werd. Ik ging zitten en begon te eten. Door die zenuwen heb ik honger gekregen. Toen ik 4 boterhammen en een flesje boterbier ophad ging ik naar boven om te slapen. Morgen is het tijd om naar zweinstein te gaan. Daar ben ik veilig, omdat Perkamentus er is.

Ik loop op straat. Het is donker, en ik zie weinig. Opeens word het koud, en ik voel me zo rot, alsof ik nooit meer vrolijk kan zijn. Ik dachtdat het een dementor was. Ik pakte mijn stok, dacht aan dat vrolijke moment, en sprak de spreuk: ‘Expecto Patronus!’ Er kwam een hert, maar die luisterde niet naar mij. Hij hielp juist die dementor. Hij kwam dichterbij. Ik probeerde nog een keer een bevel te geven, maar het lukte niet. Ik viel op de grond. Hij kwam steeds dichterbij met zijn mond. Ik kreeg het zo koud, dat het leek alsof ik bevroren was. Opeens werd ik wakker. Het was 3 uur. Ik had nog een halve nacht te gaan. Ik stapte uit bed. Ik ging naar de badkamer, en plensde water in mijn gezicht. Ik dronk wat, en ging weer liggen. Ik viel weer in slaap.

De volgende morgen werd ik gewekt door Ron. Hij zag er nog slaperig uit. We kleedde ons aan, en gingen naar beneden om te eten. Ik nam 3 boterhammen. Toen iedereen klaar was, pakte we onze hutkoffers, en we reden met de betoverde auto van meneer Wemel naar het station. We liepen naar door de muur tussen station 9 en 10. We gingen met z’n alle in een coupe zitten, we waren een keer optijd, zodat we nog een hele coupe voor onszelf hadden. Na een tijdje kwamen Marcel en Luna er nog bij zitten. Na een tijdje kwam het karretje en ik kocht een paar chocokikkers en smekkies in alle smaken. Na een uur of 3 rijden kwamen we bij zweinstein. We moesten alleen nog met de karren met de onzichtbare beesten ervoor. Toen we er waren, stond professor Perkamentus voor de deur. De andere keren stond hij nooit voor de deur… Wat zou er zijn? Iedereen werd stil. Hij begon te praten. ‘Beste leerlingen. Sorry voor dit ongemak, maar ik denk dat we niet in het kasteel kunnen slapen vannacht. Ik denk dat iedereen wel weet, dat er dooddoeners vrij zijn.’
Dat was zó oud nieuws, dat had 10.000 keer in de ochtendprofeet gestaan.
‘Er zijn nu, 3 van de 5 dooddoeners, in het kasteel gesignaleerd. Er zijn nu dementors binnen, om ze op te sporen. Maar we kunnen niet naar binnen. Wij gaan nu weer terug naar de trein, en gaan allemaal weer naar huis. Als de kust vrij is, krijgen jullie een brief met de tijd en datum wanneer de trein vertrekt. Nogmaals sorry voor het ongemak.’
Het werd rumoerig. Ron kreeg rode oren. ‘Waarom gaan die dooddoeners juist nu naar binnen? Wat heeft dat voor zin?’ Ja, dat is de vraag natuurlijk… We keerden om, en gingen terug naar de trein. Toen we in de trein zaten, pakte ik perkament en een veer. Ik begon een brief aan meneer en mevrouw Wemel te schrijven:
Beste meneer en mevrouw Wemel.
Er zijn dooddoeners gesignaleerd in het kasteel, en daarom gaam we nu weer terug met de trein. Het zou fijn zijn als jullie ons op komen halen.
Groetjes wij allemaal.
Ik gaf de brief aan Hedwig, en zij dat hij naar meneer en mevrouw Wemel moest. Iedereen was stil. We zaten allemaal te denken over wat we net gehoord hadden. Ginny verbrak de stilte. ‘Welke dooddoeners zouden er in het kasteel zijn? Ik denk dat Bellatrix van Detta er wel bijzit…’
‘Ik heb geen idee… Maar ze zijn allemaal gevaarlijk. Alleen het nadeel is, dat we nu alsnog niet veilig zijn. Ik bedoel, bij Perkamentus ben je veilig, maar dat zijn we nu niet…’
Het werd weer stil. Na ongeveer 1½ uur kwam Hedwig weer aangevlogen, met een brief aan haar poot. Ik maakte hem los, en las hardop voor:
Beste allemaal.
Wij gaan meteen weg om jullie op te halen. Pas op jullie zelf, en we horen meer als jullie er zijn.
‘We horen meer als jullie terug zijn…. Meer valt er niet te vertellen.’ Ik pakte chocokikkers en begon uit te delen. Iedereen zoog op een chocokikker. Het werd ineens koud, en de ruiten besloegen. Wat doen dementors hier? Ik pakte mijn toverstok. Ineens dacht ik aan mijn droom vanacht. Ik raakte in paniek. Straks lukt het echt niet… Was die droom een waarschuwing? Maar ik bedwong mezelf. Het is nu niet het juiste moment om in paniek te raken. De dementor kwam binnen. Ik dacht aan het moment. Ik sprak de spreuk: ‘Expecto Patronum!’ Het hert kwam uit mijn stok gesproken, en verjoeg de dementor. Iedereen leek opgelucht. Het was zo’n koel moment…. De trein was gestopt, en er werd door de conducteur gesproken: ‘Het is weer veilig op Zweinstein, wij keren terug.
Ik pakte mijn perkament en veer weer, en begon te schrijven.
Het is weer veilig op zweinstein, wij gaan weer terug. Er valt niet veel te vertellen over de situatie. Schrijf anders een brief aan Perkamentus…
We gingen weer terug. Dit was de raarste heenweg naar zweinstein…