Kelly Terces, dooddoener of niet?

Miss Davina* · Dreuzel Verdiend: 58 Sikkels

Hellooo ^^

De fanfic die ik hier ga posten heb ik al zo'n drie hoofdstukken van liggen, ik heb 'm hier namelijk eerder gepost, maar ik ben door omstandigheden een tijd niet op dit forum geweest en daardoor is mijn fanfic verwijderd.
Maar nu ben ik weer een stuk actiever op het forum, dus kan ik het verhaal afmaken, als de fic tenminste een beetje gelezen wordt (anders kap ik ermee)

Maargoed, ik post nu de proloog en vanavond post ik het eerste hoofdstuk.
En ik zou het leuk vinden als je een pb'tje wilt sturen als het verhaal je aanspreekt Smile

Davina

Proloog:

Zijn bijna spierwitte vingers sloten zich krachtig om haar arm.
‘Nee, doe het niet,’ fluisterde Kelly.
‘Binnenkort ben je blij dat je je bij mij hebt aangesloten en bovendien zullen je ouders trots zijn,’ Voldermort stootte een harde humorloze lach uit. ‘Ik weet zeer zeker dat jij een van mijn trouwe volgelingen wordt. Trouwens, het lijkt me beter voor jou zelf dat je mijn opdrachten opvolgt, want ik weet je te vinden als je faalt. Faal niet, falen is voor mislukkelingen,’ zijn stem klonk verbitterd.
‘Ik moet aan het idee wennen,’ gaf Kelly toe. ‘Maar straf me alstublieft niet meteen met een marteling als ik faal bij mijn eerste opdracht,’
‘Falen is martelen. Zo simpel is het,’ zei Voldermort kil. ‘Vanaf nu doe je wat ík je beveel,’
De aanrakingen van zijn vingertoppen tegen Kelly’s huid lieten tintelingen achter.
Hij verstevigde zijn greep en tikte met zijn toverstok die hij in zijn andere hand hield op haar huid en sprak fluisterend een toverspreuk uit.
Kelly klemde haar kiezen opeen toen ze de huid op haar arm zag verschroeien en uiteindelijk een zwartgeblakerd teken achterliet.
‘Dat deed pijn, is het niet?’ zei Voldermort zacht. ‘Kom morgen terug, zelfde plek, zelfde tijd. Morgen krijg je je eerste opdracht,’
Kelly trok haar arm uit zijn greep, deinsde achteruit en rende toen de kille, donkere nacht in.

Miss Davina* · Dreuzel Verdiend: 58 Sikkels

Nieuw stukje!
Bedankt voor de stem op mijn poll.
En een reactie in een pb'tje zou ik leuk vinden Wink

Davina

Hoofdstuk 1
De treinreis

Kelly trok de deur van de coupé open. ‘Daar ben je dus,’ ze snoof en liet zich naast haar vriendin Sophie op de bank zakken.
‘Ook hallo,’ grijnsde Sophie. ‘Kel, je ziet er niet uit met die donkere kringen rondom je ogen,’
Kelly haalde haar schouders op. ‘Jammer dan. De eerste de beste die daar een opmerking over maakt ziet er al heel snel slechter uit rondom zijn ogen dan ik,’
Sophie begon te lachen. ‘Weet je, Kel? In de coupé hierachter zitten Mark en Melissa, je weet wel, die sukkels uit Griffoendor,’
‘Hm,’ Kelly knikte langzaam met haar hoofd. ‘Ik zag Kim daarstraks ook nog, toen ik jou zocht. Ze keek me vuil aan en liep toen snel door. Schijnbaar leren ze nooit dat Zwadderich beter is,’ Kelly slaakte een overdreven zucht en rolde met haar ogen.
‘Laten we naar Mark en Melissa gaan?’ zei Sophie bijna smekend. ‘Ik heb behoefte aan lol op dit moment en dat kan ik krijgen door een paar Griffoendors uit te jouwen,’
‘Ga je gang, ik houd je niet tegen,’ Kelly gebaarde naar de deur terwijl ze verveeld uit het raam keek naar het dodelijk saaie landschap dat aan haar voorbij flitste.
‘Kel, ga mee?’ vroeg Sophie.
Kelly zuchtte. ‘Goed dan,’ Ze sprong op en volgde een uiterst blije Sophie naar de volgende coupé.
Sophie aarzelde bij de deur van de coupé waar de Griffoendors schijnbaar in zaten.
Kelly wrong zich langs haar vriendin door en rukte de deur open, zodat een aantal Griffoendors haar geschokt aankeken.
‘Zo doe je dat,’ zei Kelly fijntjes tegen Sophie.
‘Kelly! Ga weg hier!’ Melissa sprong op en keek Kelly met vuurspuwende ogen aan.
‘Ach, houd je mond toch, mager scharminkel,’ Achteloos duwde Kelly Melissa op bank, waar ze versuft bleef zitten. ‘Kom Sophie, wij vinden een beetje gezelschap wel gezellig. Jij niet soms?’ knikte ze naar Melissa.
‘Moet jij geen dooddoenervergadering organiseren?’ zei Melissa sarcastisch tegen Kelly.
Kelly slikte, dat was tegen het zere been. Niemand moest het over dooddoeners hebben in haar bijzijn en al helemaal Melissa Grave niet. Ze wierp haar een dodelijk blik toe en trok haar toverstok.
Melissa verroerde geen vin. ‘Ga je me vervloeken?’ zei ze haast uitdagend.
Net toen Kelly de eerste de beste spreuk wilde uitroepen die in haar opkwam zag ze de vrouw met haar karretje met eten bij hun in de coupé staan.
‘Willen jullie iets van mijn karretje?’ vroeg ze vriendelijk.
‘Nee, dank u,’ zei Melissa glimlachend.
De vrouw keek de rest van de inzittenden vragend aan. ‘Willen jullie niets?’
Eerst had Kelly de verkoopster toe willen snauwen dat ze niets hoefde, maar ze besloot dat ze toch wel iets moest eten deze treinreis.
‘Ja, doe maar twee ketelkoeken, twee pompoentaartjes, smekkies, en chocokikkers,’ Kelly haalde een aantal galjoenen uit haar broekzak en wachtte totdat de vrouw had uitgerekend voor hoeveel Kelly aan eten had gekocht.
Ze noemde het aantal en Kelly drukte het geld in haar hand. De vrouw bedankte en duwde haar gammele etenskarretje verder het gangpad in.
‘Een voor jou, een voor mij, een voor jou en een voor mij,’ Kelly pakte een ketelkoek en een pompoentaartje van haar schoot en gaf ze aan Sophie. ‘Willen jullie een smekkie?’
Ze hield Mark en Melissa het zakje met kleurige snoepjes voor.
Melissa keek er wantrouwig naar, maar haalde er uiteindelijk een felgeel gekleurd snoepje uit dat ze eerst inspecteerde voordat ze het in haar mond stak.
‘Dankjewel, Kelly,’ zei Sophie sarcastisch. Ze rolde met haar ogen en nam een hap van haar ketelkoek.
‘Dankjewel, Kelly,’ herhaalde Melissa met een enigszins zure uitdrukking op haar gezicht.
Sophie grijnsde arrogant. ‘Kijk eens aan, het gaat al beter. Kel, ik denk dat ze nog wel een smekkie mag, of niet?’
‘Wat voor smaak had je, Melis?’ grijnsde Kelly toen ze Melissa’s gezichtsuitdrukking zag.
‘Onbestemd,’ mompelde Melissa. ‘Ik denk iets van citroen, het was behoorlijk bitter.’
‘Ah, bitter…’ zei Sophie overdreven glimlachend. ‘Misschien gele witlof?’
Melissa wierp haar een vernietigende blik toe.
‘Smekkie?’ Kelly hield haar het zakje snoepjes opnieuw voor en even dacht ze een klein glimlachje te ontdekken op Melissa’s gezicht.
‘Ach, waarom niet?’ Melissa haalde haar schouders op en nam opnieuw een snoepje uit de zak. ‘Hm, groen.’
‘Wat zou het zijn?’ zei Sophie mysterieus. ‘Sperzieboon, doperwt of misschien wel snot?’
Melissa trok haar neus op en stopte het groengekleurde snoepje in haar mond. Ze zoog en kauwde en er verscheen een merkwaardige uitdrukking op haar gezicht. ‘Ik zou het niet weten, het is smaakloos.’
‘Dat moet schimmel zijn,’ zei Kelly beslist. ‘Mark, wat houdt je je op de achtergrond, neem ook een smekkie.’
Mark keek verontrust van het zakje met smekkies naar Melissa die net haar laatste snoepje doorslikte.
‘Kom op, niet zo saai,’ commandeerde Kelly. ‘,Vreet op!’ Ze boog iets naar voren en duwde Mark een snoepje in zijn hand. Bij het geven van het snoepje schoof haar mouw iets omhoog.
‘Wat heb jij op je arm?’ vroeg Melissa geschokt. Ze wees naar Kelly’s arm, terwijl Kelly haar mouw al nonchalant naar beneden had geschoven.
‘Verbrand,’ zei Kelly met opeengeklemde kiezen. ‘Je weet wel, met hout in de open haard gooien. Helaas gooide ik mis…’ Al snel besefte ze dat haar gestamel de andere er niets wijzer op maakte.
‘Laat nog eens zien,’ zei Melissa zacht. Ze probeerde Kelly’s mouw iets omhoog te schuiven.
‘Blijf van me af, kreng!’ schoot Kelly uit haar slof. Ze sprong op met haar eten in haar handen en liep regelrecht de coupé uit. ‘Sophie!’ riep ze woedend. ‘Kom mee!’
Sophie wierp een laatste, niet-begrijpende blik op Melissa, haalde haar schouders op en liep achter haar vriendin aan.
‘Kel, wat was er nou met-’ fluisterde Sophie ongerust.
‘Houd je kop dicht!’ snauwde Kelly meteen terug.
‘Laat ook maar zitten, wat het ook moge zijn. Maar ga in ieder geval als we op school zijn naar Madam Pleister, die brandwond is na een halfuur weg met een van haar speciale zalfjes.’
Kelly’s gezicht klaarde op, blij dat ze door Sophie’s idee een smoes had om haar Duistere Teken te kunnen verzwijgen.

Miss Davina* · Dreuzel Verdiend: 58 Sikkels

Een nieuw stukje!
Pb'tjes en stemmen blijven welkom Wink

Hoofdstuk 2
Op Zweinstein aangekomen.

‘Kelly, wat ga jij nou doen?’ vroeg Sophie verbaasd. Ze keek toe hoe haar vriendin haar bord met onaangeroerde voedsel aan de kant schoof en opstond.
‘Naar de ziekenzaal,’ antwoordde Kelly nonchalant. ‘Dat wondje brandt nogal.’
‘Oh,’ zei Sophie met een pruillip. ‘Maar wacht dan tot na het eten, dan loop ik met je mee.’
‘Nee, ik wil het zo snel mogelijk genezen hebben.’ zei Kelly. Voordat Sophie nog iets kon zeggen liep ze de Grote Zaal uit. Ze slenterde een beetje door de gangen en besloot uiteindelijk naar haar slaapzaal te gaan. Dat ze naar de ziekenzaal zou gaan was een keiharde leugen geweest, ze mankeerde niets afgezien van haar zwartgekleurde tatoeage die ze absoluut niet had willen hebben…

Kelly liet zich op haar hemelbed neervallen, het voelde goed om even alleen te zijn, privacy te hebben. Na even van haar rust genoten te hebben, ging ze weer rechtop zitten en besloot ze haar gevoelens op papier te zetten. Ze pakte haar dagboek van het nachtkastje dat naast haar stond en sloeg het boekje open. Ze doopte haar veer in de inkt en begon te schrijven;
‘Lief dagboek,
Ik ben Kelly Terces, ik ben zeventien jaar en zit in mijn zevende jaar van Zweinstein. Mijn ouders zijn dooddoeners (= volgeling van de Heer van het Duister) en ik ben dat sinds een aantal weken ook. Of ik blij ben? Absoluut niet, maar dat hoeft niemand te weten. Al had ik graag gewild dat ik het iemand kon vertellen. Sophie is mijn beste vriendin, maar ik durf mijn toverstok er om te verwedden dat ze doodsbang voor me is als ik het vertel en dat ze niets meer met me te maken wil hebben. De mensen in Zwadderich zijn sluw en sarcastisch, maar allemaal hebben ze een hekel aan de Heer van het Duister, daardoor staan we wel meer op gelijke voet met de andere afdelingen en uit de dingen die me zijn verteld door leraren begrijp ik dat het ook wel eens anders is geweest.
Volgens mij ben ik de enige dooddoener hier op school, een dooddoener die ik niet wil zijn...’ Kelly stopte met schrijven toen ze merkte dat de tranen in haar ogen stonden. Woedend veegde ze haar tranen weg, ze wilde niet huilen, ze wilde geen zwakkeling zijn.
Maar ook geen dooddoener, zei een klein stemmetje in haar hoofd.
Kelly schoof voorzichtig de mouw van haar gewaad omhoog en keek aandachtig naar de tatoeage op haar arm. Het leek alsof het Duistere Teken als het ware in haar huid gekerfd, maar in feite was het op haar arm aangebracht door een simpele toverspreuk. Tenminste… Simpel? Vast wel, wel voor de Heer van het Duister.
Kelly zuchtte en besloot dat ze niet verder zou gaan schrijven; ze zou zich alleen maar rotter voelen door haar gevoelens te uiten. Ze kon beter denken aan hoe ze haar opdracht zou gaan vervullen… Het was weliswaar een simpele opdracht; een van de Hippogriefen van de terreinknecht doden. Maar als Kelly er alleen al aan dacht keerde haar maag om en kreeg ze aandrang om over te geven. Ze was een moordenaar als ze de weerloze Hippogrief zou doden.
In dit geval gold; doden of gemarteld worden. Hoewel ze zichzelf liever zou laten martelen dan de Hippogrief vermoorden, wist ze dat ze toch voor zichzelf moest kiezen, want voor de Heer van het Duister maakte het niet uit of hij haar zou martelen of doden, behalve dat hij dan een volgeling minder zou hebben. Maar Kelly was een volgeling van niets, dat wist ze zelf ook wel.
Uit een soort “vriendelijkheid” had de Heer van het Duister het haar gemakkelijk gemaakt voor de eerste keer, want een dier doden is gemakkelijker dan een mens van het leven te beroven. Maar alsnog; ze zou een moordenaar zijn…
Kelly bonkte uit frustratie en onmacht met haar handen tegen de massieve muur achter haar. Toen ze haar dagboek en schrijfmaterialen op wilde bergen zag ze dat haar handen rood en geschaafd waren. Het kon haar niets schelen, sterker nog; ze voelde de pijn niet eens.
Ze bonkte snikkend nog een aantal keren tegen de muur aan en schreeuwde haar frustraties weg. Toen ze ietwat minder overstuur was liet ze zich weer op haar bed vallen.
‘Kelly?’ klonk een gedempte stem vanuit de deuropening.
Kelly schrok en keek op.
‘Kelly, gaat het een beetje?’ Sophie’s stem leek van heel ver te komen, al kwam ze langzaamaan steeds dichter naar haar vriendin toelopen.
Kelly draaide zich koppig om, ze wilde niet dat Sophie de blinkende tranen in haar ogen zag.
Sophie sloeg een arm om Kelly heen. ‘Kel, wat is er met je?’
Kelly wendde haar gezicht af. ‘Ga weg.’ zei ze gesmoord.
‘Nee, ik blijf,’ zei Sophie meteen. ‘Ik laat je niet alleen.’
Diep vanbinnen was Kelly blij met de aanwezigheid van haar vriendin en ze besloot dat ze dat dus ook moest laten blijken, ze keerde zich op haar andere zij, zodat ze Sophie aankeek.
‘Wil je hetgeen dat je dwars zit vertellen?’ vroeg Sophie.
Kelly schudde haar hoofd. ‘Ik voel me gewoon niet goed op dit moment.’
‘Ik begrijp het,’ zei Sophie met een zwak glimlachje. ‘Maar waarom ben je niet naar de ziekenzaal gegaan?’
Die vraag had Kelly verwacht en ze had dus ook een passend antwoord klaar; ‘Ik ben wel al geweest en heb het zalfje meegekregen.’
Sophie keek verrast op. ‘Gelukkig maar, ik hoop dat het nu snel geneest!’ zei ze.
Kelly knikte. ‘Ik wil hier weg. Zullen we nog een stukje gaan lopen, of naar de bibliotheek gaan?’
Sophie leek even na te denken. ‘Laten we een stukje gaan lopen, dat is een stuk beter dan in die muffe bieb rondhangen terwijl we niet eens huiswerk hebben.’
‘Dat kwam inderdaad een beetje levenloos over.’ zei Kelly grinnikend.
‘Nou, dat kan je wel zeggen,’ bevestigde Sophie grijnzend. ‘Naar de bieb gaan terwijl je geen huiswerk hebt, te triest voor woorden,’ Lachend schudde ze haar hoofd.
‘Laten nu naar buiten gaan, een Verboden Bos- wandeling zie ik wel zitten.’ zei Kelly, die zich een stuk blijer voelde dan een kwartier voordat Sophie binnenkwam.

Huiverend trok Kelly haar jas dichter om haar lichaam heen. Het leek alsof de snijdende kou doordrong in haar magere lijf en haar verkleumde tot op het bot, maar ondanks de kou voelde het goed om buiten te zijn. Ze zoog de frisse lucht naar binnen die ze vervolgens met kleine rookwolkjes uitblies.
‘Au!’ klonk een nijdige stem naast haar.
Kelly keek verbaasd op. ‘Gaat het, Soof?’
‘Ik zwikte alleen maar mijn enkel,’ mompelde Sophie. ‘Het gaat wel weer.’
Beiden deden ze er het zwijgen toe, zodat er op het kraaien van een haan na, een doodse stilte heerste op het schoolterrein…