The Opposite attract.

Remember · Dreuzel Verdiend: 63 Sikkels

Proloog

Nerveus keek hij in de doffe ogen van het dappere meisje dat voor zijn neus stond.
‘Nu?’ Vroeg hij met een krakerige stem. Zijn keel voelde droog aan en de inhoud van zijn maag konkelde vreemd in zijn maag. Het voelde aan alsof hij elk moment spontaan kon gaan overgeven.
Om hun twee heen vlogen er allemaal verschillende stralen van vloeken die mensen hadden afstuurt, maar terwijl iedereen aan het gillen was en druk bezig waren met met elkaar te vechten leek het hun twee niet te kunnen schelen en bleven ze midden in de gang naar elkaar kijken.
‘Nu..’ fluisterde ze.
Er was een Luide knal op de achtergrond te horen en wat mensen begon nog harder in paniek te gillen, maar ze verroerde zich niet noch draaide ze hun hoofd om om te kijken wat er aan de hand was.
‘Ginny!’ hoorde hij haar broer Ron Wemel roepen ‘Waar denk je dat je mee bezig bent? Ga uit de weg van die Dooddoener!’
Blaise keek haar aan maar Ginny bewoog nog steeds niet. Ze bleef hem aanstaren met dezelfde vastberaden dappere blik die hij eerder op de dag bij haar had gezien.
‘I-ik weet het niet,’ Zei hij. Hij voelde zich beroerd om het feit dat ze dit allemaal door hem moest doormaken en dat omdat hij niet de keuze kon maken die zij wou.
Hij keek over Ginny's hoofd heen naar de blonde hoofd van Malfidus die haastig de trap op rende en er niet van bewust was dat hij gevolgd werd door Sneep.
Toen Blaise haar weer aankeek merkte hij onmiddellijk dat ze niet meer zo zeker van haar zaak leek als een paar minuten geleden.
‘Ginny! Waar denk je dat je mee bezig bent!’ hoorde hij nu Griffel schreeuwen ‘We zitten midden in een gevecht!’
‘Juist!’ schreeuwde Ron weer ‘Je kunt niet heulen met de vijand!’
‘Blaise?’ vroeg ze aarzelend.
Hij deed een stap achteruit en keek haar treurig aan ‘Ga, luister naar je vrienden het is niet veilig hier.’
Ginny liet zich niet zo makkelijk wegsturen en greep zijn handen vast. Ze keek hem met een harde strenge blik aan en zei: ‘Ik ben een grote meid ik kan voor mezelf zorgen, bovendien wat maakt het hier wel veilig voor jou!?’
Blaise deed zijn mond open om te antwoorden maar zag een rode straal hun richting op vliegen. Hij duwde Ginny naar beneden en ze ontweken de vloek net op tijd.
‘Luister,’ zei Blaise bloedserieus ‘Jij en ik zouden niet werken, het is beter zo wij zijn totaal verschillend en er zat geen toekomst in.
Hij probeerde in haar ogen te kijken maar Ginny ontweek zijn blik en staarde naar haar voeten.
‘Gin het spijt me, als onze huidige situaties niet zo verschillend waren had het misschien wel tussen ons gewerkt.’
Ze reageerde er niet op en staarde nog steeds naar haar voeten. Blaise plaatste een vinger onder haar kin en manoeuvreerde haar kin zo dat ze hem wel in zijn ogen moest aankijken.
‘Dus dit was het?’ vroeg ze ‘Dit is je keuze?’
Blaise knikte deed een stap naar voren en kwam met zijn gezicht dicht bij het haren.
Ze keken elkaar zwijgend aan en eventjes leek de tijd stil te staan en vergaten ze dat ze midden op een strijdveld stonden.
Haar broer was laaiend en gilde allemaal dingen terwijl hij haastig met Griffel op zijn hielen hun richting heen liep. Maar Blaise negeerde het en waagde het niet om hun oogcontact te verbreken.
‘Het spijt me,’ fluisterde hij voordat hij de ruimte tussen hun verkleinde en zijn lippen de hare raakte.

zoals jullie al zien is het eerste hoofdstuk wat veranderd..dat komt omdat ik het verhaal een andere draai wou geven en dat ging niet met de andere twee hoofdstukken. Ik hoop in iedergeval dat dit hoofdstuk ook bij jullie in de smaak vallen!

Hoofdstuk 1

Een paar maanden terug..

Het was een koude vochtige zomerdag, de wind gierde en dikke druppels vielen vanuit de hemel naar beneden en spatte op de grond uiteen.
Ergens achter een paar bomen op een enorme weide stuk land verdwijnselde een blondharige jongen tevoorschijn die meteen richting het enorme landhuis een eindje verderop rende en hard met een ijzeren staaf van een soort bel op de deur klopte.
‘Goede avond jongeheer Malfidus, mag Ruby uwe jas aannemen? De Jongsteste Zabini is in de woonkamer.’ Zei een kleine in een soort versleten kussen aangeklede huiself buigend.
De deur ging wat wijder open en in de deuropening verscheen Draco Malfidus die nogal neerbuigend naar de kleine huiself keek.
‘Ja,doe dat maar.’ Zei hij lijzig en hij gooide zijn jas zo over de elf heen dat het de elf helemaal bedekte en zonder nog een blik waardig te gunnen aan de elf liep hij door de eindeloos uitziende gang richting een grote houten deur zo de woonkamer in.

Blaise Zabini een 16jarige Zwadderaar stond voor het haard naar het vrolijk knetterende vuur te kijken.
‘Je bent laat,’ zei hij koel toen hij de deur open hoorde gaan. ‘Laat me nooit meer zo lang wachten.’
Draco Malfidus deed de deur dicht en plofte neer op een groene fauteuil dicht bij het haard. ‘Wind je niet zo erg op wil je? Ik ben er nu toch,’ zei hij luchtig terwijl hij zijn toverstok uit zijn zak haalde en er aandachtig naar begon te staren.
Blaise die al die tijd met zijn rug toegekeerd stond draaide zich om en keek Draco fel aan.
‘We hadden een afspraak, dat betekend jij houd je eraan.’
Blaise stapte naar het raam en trok de rode gordijnen opzij zodat hij uitzicht had op 2 personen die op het terrein met elkaar stonden te praten.
‘Naar wat kijk je?’
‘Me moeder staat weer te praten met die figuur, en dit keer kom ik erachter wie het is en waar ze het over hebben.’
De twee personen op het terrein gaven elkaar een hand en gingen ieder hun eigen richting op. Blaise liet de gordijnen los en draaide zich weer om.
‘Zo doet al sinds het begin van de vakantie zo mysterieus.’
‘Misschien heeft ze gewoon een nieuwe vriend.’ Zei Draco verveeld ‘en wil ze gewoon niet dat jij het weet ofzo.’
‘Blaise rolde met zijn ogen en keek Draco aan alsof hij achterlijk was.
‘Tuurlijk heeft ze die niet, ze zou nooit zo geheimzinnig zijn als ze die had.’
Draco was opgestaan en deed zijn stok in zijn zak.
‘Weet jij wat beters dan he? Ik stel voor dat we nu naar je ma toe gaan en haar hiermee confronteren kijken hoe ze reageert.’
‘Alsof ze het toe zou geven.’
Draco liep naar de deur deed hem open en zei : ‘Dat hoeft ook niet we kijken gewoon hoe ze reageert.’

‘Moeder,’ zei Blaise terwijl hij aanschoof aan de de grote eikenhouten keukentaal.
‘Mevrouw Zabini,’
Draco knikte naar haar en schoof ook aan tafel.
‘Blaise,Draco!’ zei ze vrolijk terwijl ze haar tijdschrift Heks&Haard op tafel neerlegde ‘Hebben jullie soms honger? Moet ik Ruby roepen? Of -‘
Blaise liet haar niet uitpraten en zei : ‘Mam met wie stond je net buiten te praten?’
Zijn moeder bleef een paar seconde stil en toverde toen een kleine glimlach op haar gezicht.
‘Buiten? In dit weer? Ik denk dat je je vergist heb lieverd..ik ben niet buiten geweest.’
Blaise keek zwijgend naar de natte plekken die vanaf de keukendeur een spoor naar haar stoel vormde maar besloot er niet op in te gaan.
‘Heb je een nieuwe vriend ma?’
Blaise wist niet wat het was wat zo grappig was want zijn moeder begon nu heel luid te lachen.
‘Ik ? een nieuwe vriend?’ ze pinkte een traan weg ‘Tuurlijk niet hoe kom je daar nou weer op?’
Blaise wierp vluchtig een triomfantelijke blik richting Draco en zei: ‘Omdat ik je buiten zag staan met iemand.’
Zijn moeder hield abrupt op met lachen en keek hem nerveus aan.
‘Blaise voor de laatste keer ik stond niet buiten, en hou er nu over op oké? Laten we eten. RUBY’
De huiself verscheen met een luidruchtige knal. ‘Kan ik u ergens mee helpen mevrouw?’ vroeg die buigend.
‘We willen graag eten.’
Blaise wierp een achterdochtige blik naar zijn moeder voordat hij zijn mes en vork pakte om zijn vlees te snijden die ondertussen gekomen was

**Smalofski**

Ik heb je posts samengevoegd, omdat elk hoofdstuk (op de proloog na) 1000 woorden moet bevatten en dat was hier niet het geval. Kan je daar op letten?

Remember · Dreuzel Verdiend: 63 Sikkels

Iedereen nog maal bedankt voor de reacties!

Hoofdstuk 2

‘M-meneer Zabini? M-meneer?’
Geïrriteerd keek Blaise op van de ochtendprofeet om naar het kleine stotterend blondharige ventje te kijken die in de deuropening stond met een grote witte envelop in zijn hand.
‘M-meneer Zabini?’ herhaalde hij aarzelend.
‘Wat moet je?’ snauwde Blaise terwijl hij vol afkeer naar het Huffelpuf embleem op het uniform van de kleine tweedejaars Huffelpuffer keek.
‘B-bent u m-meneer Zabini?’
‘Ja dat ben ik,’ zei hij ongeduldig ‘Vertel wat je moet of donder op.’
Het jongetje deed dapper een stap verder de coupé in maar werd lijkbleek toen hij zag hoe veel zwadderaars er in de coupé zaten.
‘I-ik heb h-hier e-een brief v-van Professor Slakhoorn..meneer.’
Bij het woord meneer begon Blaise geniepig te grijnzen, dat was gewoonweg te makkelijk. Veel te makkelijk.
Het ventje stond te bibberen en Blaise wist zeker dat het niet van de kou kwam, bovendien stond hij erbij alsof hij elk moment van de angst flauw kon vallen.
Blaise keek de jongen met een opgetrokken wenkbrauw aan en toen de jongen op zijn plek bleef staan en hem onzeker aanstaarde zei hij: ‘De brief?’
‘Oh j-juist ja.’ Piepte hij angstig voor hij echter in beweging kwam.
Hij liep langzaam naar Blaise toe en gaf toen de brief aarzelend aan hem. Maar in plaats van meteen weg te lopen bleef hij voor Blaise staan en staarde hij nieuwsgierig naar de envelop.
‘Wat die je nog hier?’ zei Blaise verveeld ‘Ga weg voordat ik niet meer in zo’n goeie bui ben en jou laat voelen wat de definitie pijn inhoud..WEG.’
Het ventje sprong bijna een gat in de lucht van de schrik draaide zich om en rende half huilend de coupé vol lachende zwadderaars uit.

‘Dus Blaise,’ zei Draco langzaam een paar minuten later toen iedereen uitgelachen was en er weer een doodse stilte hing ‘Ga je de brief nou nog lezen of hoe zit het?’
Blaise keek de nieuwsgierige zwadderaars een voor een aan en keek toen weer terug naar zijn brief.
‘Wat moet Professor slakhoorn nou weer van mij, ik zal toch niet nu alweer in de problemen zitten?’ mompelde hij hardop tegen zichzelf.
‘Ik weet bijna zeker dat je alle antwoorden op je vragen krijg als je de envelop openmaak en je brief leest,’ Zei Noot droog.
Blaise wierp een vernietigende blik naar Noot die hem grijnzend aan het aankijken was voor hij de envelop openmaakte en de brief eruit haalde.
Hij las de brief vluchtig door plaatste het terug in de envelop en pakte toen de ochtendprofeet weer om verder te lezen.
‘ahum’ kuchte Noot geïrriteerd ‘Ga je ons nog vertellen wat erin staat.’
‘Niks bijzonders eigenlijk,’ zei Blaise ongeïnteresseerd ‘Ik ben uitgenodigd voor Slakhoorns “kleine feestje” straks..hij noemde het de slakkenclub ofzo.’
Patty Park gilde opgewonden en zei toen : ‘De slakkenclub? Ben jij daarvoor uitgenodigd?’
‘Blijkbaar,’ zei Blaise koel.
Patty klapte opgewonden in haar handen terwijl Draco nieuwsgierig vroeg : ‘Wat is er zo bijzonder aan de slakkenclub?’
‘De mensen die naar de slakkenclub gaan,’ zei Margriet Bullemans jaloers ‘worden ook wel de slakkers genoemd, dat zijn de mensen die uitgenodigd worden voor zijn feesten, meestal worden er alleen maar bekende mensen of mensen met talent uitgenodigd voor zulke dingen.’
‘Dan zal mijn brief zeker ook zo wel komen, want ik ben tenslotte een Malfidus.’ Zei Draco arrogant.
Blaise keek vanuit zijn ooghoeken naar Draco en zag dat Draco met vernauwde ogen naar hem staarde. Maar toen Draco merkte dat Blaise hem aankeek draaide hij zijn hoofd vlug om en keek hij ingespannen naar de deur.
Park maakte meteen gebruik van de gelegenheid en hield zijn hand vast terwijl ze met haar andere hand door zijn haar streelde.
‘Ik weet zeker dat jij je brief ook nog krijg, Drakiepoe’
Draco’s gezicht vertrok even toen hij de bijnaam hoorde die Park voor hem had maar reageerde er niet op en ging met zijn hoofd op Parks benen liggen.
‘Ja,het zal zo wel komen.’ Zei Draco zelfverzekerd.

Toen het een paar uur verder was en het tijd was om te gaan had Draco zijn brief nog steeds niet gekregen en doordat Draco woedend was hing er een gespanne sfeer in de coupé.
Bijna niemand durfde zijn mond open te doen uit angst uitgescholden te worden door Draco.
Blaise stond chagrijnig op en zei mokkend : ‘Nou ik ga maar is kijken wie er nog meer is uitgenodigd.’
Tot Parks grote teleurstelling ging Draco rechtop zitten om Blaise beter te kunnen aankijken.
‘Wedde dat Potje ook uitgenodigd is? Vast wel..de oh zo heilige wonderboy..Potje de jongen die bleef leven.’
Blaise staarde Draco emotieloos en zwijgend aan, Hij had allang geleerd dat als Draco in zo’n bui was, je beter je mond kon houden.
Blijkbaar had Korzel die les nooit geleerd of was hij gewoon te dom om het te onthouden want hij zei : ‘Ja, ik denk wel dat Potter er is.’
Korzel merkte Draco’s kille blik niet en ging nadenkend verder : ‘Alleen bekende mensen of mensen die talent hadden mochten komen toch?’
Blaise besloot nog wijs te zwijgen maar was toch enigszins verbaasd om het feit dat Korzel zo’n lange zin had gezegd en dan nog zonder fouten, misschien was er toch hoop voor hem.’
‘Bekende mensen, mensen die wat betekenen toch? Maar Draco waarom mag jij dan niet? Ben je niet uitgenodigd voor de slakkende slakhoorn club ofzo.’
Of toch niet..hij was dus toch verloren.
‘Korzel,’ brulde Malfidus witheet ‘Hou je mond..er is vast en zeker een fout gemaakt ja dat zal het vast wel zijn.’
Hij liet zich werd zakken en vrijwel meteen begonnen Parks handen in Draco’s haar te wroeten.
‘Waarschijnlijk komt Slakhoorn straks zijn excuses aanbieden omdat hij mij vergeten is, Want natuurlijk moet ik uitgenodigd zijn..ik ben een Malfidus! Hij zal zo vast wel komen,Denk je ook niet Blaise?’
Blaise haalde zijn schouders op en schoof de deur open, ‘Dat zullen we straks wel merken denk je ook niet?’
En voor dat Draco erop had kunnen reageren liep hij de coupé haastig uit en schoof hij de deur dicht.

Remember · Dreuzel Verdiend: 63 Sikkels

Nog bedankt voor de reacties.
En dit nieuwe hoofdstuk is mededankzij me betareader Kirstenxx !

Hoofdstuk 3

‘Geweldig! Absoluut geweldig!’
Blaise liep de coupé in en werd meteen verwelkomt door een enthousiaste professor Slakhoorn.
‘Hildebrand Slakhoorn. Laat me raden, jij bent zeker Blaise Zabini?’
Slakhoorn pakte Blaise hand stevig vast en begon overdreven hard te schudden.
‘Aangenaam, wat geweldig dat ik je eindelijk ontmoet! Wist je dat ik je moeder ook les had gegeven toen ze op Zweinstein zat?’
Maar voor Blaise kon reageren werd hij alweer bij zijn arm vastgehouden en begeleide Slakhoorn hem naar een tafel waar al drie personen aan zaten.
‘Ik stel je even voor aan de rest.’
De twee jongens Magnus Stoker en Alfons Gasthuis kwamen Blaise absoluut niet bekend voor, maar toen ze voor een roodharig meisje stilstonden ging er wel een belletje bij Blaise rinkelen.
‘En dit is Ginny Wemel’
Blaise trok een wenkbrauw op en staarde haar koel aan.
Wat had een Wemel nou weer hier te zoeken? Hij kon zich totaal niet voorstellen wat voor een talent zij moest hebben. Wereldrecord grootste en armste gezin in de tovenaargeschiedenis?
Ginny keek hem ook niet bepaald vriendelijk aan, ze keek naar hem alsof ze iets vies zag.
Terwijl Blaise zeker wist dat als er hier iets vies was, zij het wel was.
Slakhoorn zelf merkte niks van de ongemakkelijke sfeer die zich ondertussen gecreëerd had en duwde Blaise op de stoel naast Ginny.
‘Ah, ik zie dat jullie het wel met elkaar kunnen vinden. Prachtig! Ik zal weggaan zodat jullie elkaar beter leren kennen! Bovendien moet ik toch kijken hoe het met de rest gaat.’
Slakhoorn keek met een trotste blik naar de Griffoendor en de Zwadderaar voor hij wegliep en zich in het gesprek van de twee andere jongens mengde.
Nadat Slakhoorn weg was, draaide Ginny zich weer om en keek ze Blaise met een onzekere blik aan. Het was alsof ze niet zeker wist of ze de moeite wel moest doen om tegen hem te praten.
Maar aangezien Blaise zich verveelde verloste hij haar uit haar lijden door als eerst zijn mond open te doen.

‘Het verbaasd me dat Potter hier niet is,’ zei hij zogenaamd verrast. ‘Heeft hij hier geen tijd voor? Is hij te druk met de wereld te redden? Of is hij gewoon niet uitgenodigd?’
Ginny keek hem kwaad aan maar zei op een geforceerd rustige toon: ‘Harry zal vast wel zo komen. Waarom ben jij eigenlijk uitgenodigd? Wie moest je daarvoor vervloeken?’
Blaise grijnsde mysterieus en zei fluisterend: ‘Niet doorvertellen hoor, maar het heeft een groot gedeelte te maken met het feit waarom onze wonderjongen er nu niet is.’
Ginny staarde hem eerst ongelovig aan maar vernauwde haar ogen algauw en zei sarcastisch: ‘Grappig hoor Zabini.’
‘En wat moest jij doen om hier te komen? Liegen over dat je de nieuwe vriendin van wonderjongen bent? En Merlijn weet hoe graag jij zijn vriendin wel niet wil zijn.’
‘Als je het zo graag wil weten!’ snauwde Ginny terwijl ze een lichte blos kreeg ‘Hij zag mij een leerling vervloeken waaraan ik me irriteerde en nodigde me daardoor uit.’
‘Ah, de ironie! Hier beschuldig je mij dat ik hier alleen mocht komen door iemand te vervloeken, terwijl jij zelf zo bent uitgenodigd.’ zei Blaise geamuseerd.
‘Zwadderaars staan erom bekend om geniepige dingen te doen!’
‘Dan ben ik er heilig van overtuigd dat de sorteerhoed jou verkeerd gesorteerd heeft.’
Ginny zweeg en staarde hem fel aan en Blaise besloot hetzelfde te doen. Toevallig was hij een kampioen in staarwedstrijden, zelfs Draco kon hem niet aan.
Blaise leunde nonchalant wat naar achter en weigerde hun oogcontact te verbreken, terwijl Ginny moeite had met volhouden.
Na een tijdje stopte ze dan ook en mompelde ze kwaad: ‘Kinderachtig hoor!’
‘Je kan gewoon niet tegen je verlies!’ zei Blaise grijnzend, ‘Je bent alleen maar kwaad omdat jij onze staarwedstrijd heb verloren.’
‘We deden niet eens een wedstrijd!’
‘Echt wel, jij daagde me uit door me aan te staren!’
Ginny slaakte een diepe zucht.
‘Ik hoop maar dat Harry snel komt zodat hij mij van jou kan verlossen!’
‘Jou redder in nood.’
‘Waarom haal je Harry zo naar beneden? Hij heeft jullie Zwadderaars nooit onterecht behandeld! En jou heeft hij niet eens wat aangedaan!’ zei ze woedend.
Blaise keek haar koel aan maar zei rustig: ‘Het feit dat hij leeft is al genoeg.’
‘Waarom? Wat heeft hij gedaan dat zo ernstig is? Jullie Heer verslagen? Vuile Dooddoener dat je bent!’
Blaise vernauwde zijn ogen en keek haar kil aan. Hij voelde het bloed naar boven stromen en hij had moeite om haar niet ter plekke te vervloeken.
‘Noem mij nooit meer een Dooddoener begrepen?’ zei hij op een vervaarlijk lage toon, ‘Omdat ik in Zwadderich zit, betekent het niet gelijk dat ik een dooddoener ben.’
Ginny trok een wenkbrauw op en staarde hem achterdochtig aan.
‘Nou, zo gedraag je je anders wel!’
‘Omdat ik een hekel heb aan Modderbloedjes zoals jou Modderbloed vriendin Griffel? Ja, dat maakt mij een echte Dooddoener,’ zei hij sarcastisch.
‘Hermelien is geen Modderbloedje!’
‘Nou, ze is ook niet bepaald halfbloed of een Puurbloed toch?’ zei hij kalm.
‘Hermelien is een tien keer betere heks dan jij ooit zal zijn,’ siste Ginny kwaad.
‘Geloof je het zelf?’
Ginny stond op het punt haar mond open te doen maar werd onderbroken door Slakhoorn, die nog steeds aan de andere kant van de coupé stond.
‘Ik zie dat jullie je vermaken! Prachtig, gewoonweg Prachtig!’ riep hij joviaal. Blijkbaar viel hem de dodelijke blikken die Ginny en Blaise naar elkaar wierpen niet op.
‘Ik stoor jullie vast! Ik zal mijn mond houden. Ga maar verder!’
Blaise staarde woedend de andere kant uit, hij had nu wel weer genoeg van het gesprek.
Hoe had hij ooit kunnen denken dat er met een armoedzalige rat zoals haar te praten viel.
Griffel een wel tien keer betere heks dan hem? Ha! Wacht tot Draco dit hoort, hij zou zich doodlachen.
Vanuit zijn ooghoeken keek Blaise stiekem naar Ginny en merkte dat ook zij stug de andere kant op keek.
Hij ging weer rechtop zitten en staarde verveeld naar de deur. Hoelang zou het nog duren voordat hij hier weg kon? Het was hier namelijk dodelijk saai.
En net toen Blaise bij zichzelf dacht dat het niet erger kon worden, ging de deur open en kwamen Potter en Lubbermans binnen lopen.
Blaise zag dat Ginny’s kwade bui meteen over was en ze nu overdreven vrolijk naar Potter aan het zwaaien was.
Ondanks dat Blaise niet wist waardoor, ergerde hij zich er dood aan en had hij zin om Potter naar de volgende dag te vervloeken.
Slakhoorn was toen hij Potter zag meteen opgestaan en op hem afgestormd, terwijl Lubbermans wat onzeker achter hem stond.
Wacht maar als Draco dit hoort, hij zou helemaal gek worden. Lubbermans boven Draco.
Slakhoorn ging met Potter en Lubbermans aan de tafel zitten en algauw snapte Blaise waarom iedereen die hier zat uitgenodigd was. Het ging om hun talenten en over hoe bekend ze waren.
Slakhoorn ging de tafel nogal snel rond, maar toen hij bij Potter kwam leek er geen eind meer aan te komen. Zelfs nadat Blaise geprobeerd had Slakhoorn bruut te onderbreken ging hij gewoon verder alsof er niks gebeurd was.
‘Harry, is het waar dat je de Uitverkorene bent?’
Blaise zuchtte verveeld en liet zijn hoofd op zijn armen rusten. Dit beloofde nog een lange dag te worden.

Remember · Dreuzel Verdiend: 63 Sikkels

Hoofdstuk 4

‘Mijn vader vertelde mij dat het een eer was, maar dat het natuurlijk te verwachten was dat als iemand het verdiende om een opdracht te krijgen van de Heer zelf, ik het wel was. Ik bedoel, ik ben tenslotte een Malfidus en een Malfidus verdiend eigenlijk alleen maar het beste.’
Blaise wierp een geïrriteerde blik naar Draco die vol trots aan het opscheppen was aan een paar bewonderende vierdejaars, voordat hij zijn beker oppakte en een slok van zijn pompoensap nam.
Het was nu een dag verder sinds het kleine ‘feestje’ van Slakhoorn en op dit moment probeerde hij rustig te genieten van zijn lunch voordat hij aan zijn volgende les moest beginnen.
‘Ja,’ klonk de lijzige stem van Draco arrogant luid, ‘Mijn vader zei dat ik een van de jongste daar ben en dat ik echt trots op mezelf kan zijn. De Heer ziet potentie in mij… tenminste, dat zegt mijn vader. Maar ik ben er zelf ook van overtuigd dat het zo is.’
‘En je kreeg een opdracht van de Heer zelf?’ vroeg een klein donker getint meisje met twee enorme vlechten in haar haar opgewonden aan Draco.
Draco keek het meisje geïrriteerd en zei snauwend: ‘Natuurlijk, dat zei ik net toch? Denk je dat ik lieg? Een Malfidus?’
Blaise stond op het punt te reageren op Draco, maar besloot zijn mond te houden toen Sneep aan kwam lopen en bleef achter Draco bleef staan.
‘Je zou moeten oppassen waar en wanneer je zulke gesprekken voert Draco,’ zei hij op een rustige kille toon.
Draco knikte stijfjes en Blaise merkte dat Draco het oogcontact met Sneep probeerde te vermijden.
Sneep bleef zwijgend Draco aankijken en toen ze na een tijdje oogcontact hadden gekregen keek Sneep hem kil aan en zei hij : ‘Meld je na de lessen bij mij Draco.’ voordat hij iedereen even koel aankeek en met een zwierige zwaai omdraaide en de Grote Zaal uit liep.
‘Geweldig,’ mopperde Draco sarcastisch, ‘Echt iets waarop ik zat te wachten.’
Blaise dronk zijn sap in een teug op, pakte zijn tas en stond op.
‘Eigen schuld, moest je maar niet zo hard opscheppen over je opdracht.’
Draco jaagde geïrriteerd alle kinderen die nog steeds om hem heen stonden weg en stond met een diepe zucht op.
‘Ik schep niet op Blaise, hoe vaak moet ik je dat nog zeggen? Een Malfidus verlaagd zich niet tot dat niveau.’
Blaise liep samen met Draco de Grote Zaal uit richting hun volgende blokuur Geschiedenis van de Toverkunst.
‘Sorry, ik was dat even vergeten,’ reageerde Blaise luchtig terwijl hij staarde naar de gedaante die voor zijn neus liep.
Draco reageerde niet op Blaise zijn antwoord, wat Blaise wat tijd gaf om ongestoord naar het vrolijk dansende zwarte haar te kijken van Kate Martens, een vijfdejaars Zwadderaar.
Blaise had, sinds hij haar wat beter had leren kennen in de zomer, een soort van interesse voor haar. Het was niet dat hij haar helemaal geweldig vond, maar hij zag wel wat in haar.
Hij bleef nog een tijdje kijken tot Draco hem geïrriteerd aantikte.
‘Luister je? Ik zei dat ik me afvroeg waar Korzel en Kwast waren.’
Blaise scheurde zijn aandacht van Kate en keek Draco geërgerd aan.
‘Ik weet niet waar ze uithangen, ze waren er niet tijdens de lunch.’
Draco liep bedachtzaam het klaslokaal in en ging aan de rechterkant helemaal achteraan zitten.
Blaise volgde hem en liet zich naast hem neervallen.
‘Ik denk dat ze gewoon in de keuken waren of zo.’
Draco knikte en begon een gesprek aan met Noot die naast Blaise en Draco als enige Zwadderaars de klas gehaald had. Blaise pakte zijn spullen erbij zodra Professor Kist aanstalten maakte om met de les te beginnen. Dat werd weer twee uur lang poppetjes tekenen.

‘Wezel! Jij ook weer hier? Wat moest je doen om dit jaar je spullen te betalen? Je huis verkopen?’
Alle lessen waren voorbij en Blaise liep samen met Draco en nog wat Zwadderaars doelloos door de gangen mensen te irriteren.
Wemel zijn oren kleurde langzaam rood en hij keek Draco woedend aan maar deed zijn mond niet open, in plaats daarvan deed Potter die naast hem stond zijn mond open.
‘Hou je mond Malfidus, ga iemand anders vervelen.’
Draco maakte een spottend geluid en begon humorloos te lachen.
‘En wat nou als ik dat niet wil?’
Potter deed zijn mond open om te reageren maar Griffel onderbrak hem.
‘Dan heb je een probleem, want wij gaan weg.’
Ze duwde Wemel als teken dat ze weggingen en ze liepen van de Zwadderaars vandaan.
‘Hoe durf je tegen me te praten Modderbloedje!’ gilde hij haar kil na, ‘Ik krijg je nog wel!’
Blaise bleef nog tien minuten staan kijken hoe Draco Modderbloedjes en eerstejaars lastig viel, voordat hij wegliep van de muur waar hij tegen aangeleund stond met als excuus dat hij wat ging studeren.
Maar in plaats van richting de kerkers te lopen liep hij naar de astronomietoren en ging hij zo zitten dat hij naar de lucht kon staren.
Blaise was er achtergekomen dat Kate ervan hield om rond deze tijd naar de astronomietoren te komen, omdat het rond deze tijd rustig was en er bijna niemand kwam.
De minuten vlogen voorbij en Blaise staarde naar de lucht die ondertussen oranje was gekleurd.
Het irriteerde hem totaal niet dat hij misschien voor niets hierheen was gekomen, omdat het hier inderdaad rustig was en hij hier rustig kon nadenken over dingen die hem dwars zaten.
Bijvoorbeeld de zaak met zijn moeder, wat ze van plan was en waarom ze het verborgen hield voor hem.
Nadat hij geprobeerd had zijn moeder ermee te confronteren en het mislukt was, had hij niet meer de kans gekregen om het nogmaals te proberen en nu hij op school zat kon zijn moeder ongestoord doen wat ze wou.
Het ergerde hem enorm dat zijn moeder hem niet kon vertellen wat het was en het volop ontkende, terwijl als er vroeger wat was, ze het hem altijd vertelde hoe erg het ook was.
Blaise was zo diep in gedachten verzonken dat hij niet eens had gemerkt dat iemand de deur had open gedaan en binnen was komen.
‘Wat doe jij nou weer hier?’ klonk er verbijsterd vanachter hem vandaan.
Bij het horen van de stem draaide Blaise zich om in de hoop Kate te zien maar zag in plaats van Kate, iemand die hij totaal niet verwachtte en van zijn part helemaal niet hoefde te zien ook.
Namelijk Ginny Wemel.

Remember · Dreuzel Verdiend: 63 Sikkels

Hoofdstuk 5

‘Wat doe jij nou weer hier?’
Blaise draaide zich om, om recht in het gezicht van een verbaasde Ginny Wemel in te kijken.
‘Wat gaat jou het nou weer aan wat ik hier doe? Bemoei je met je eigen zaken wil je,’ snauwde Blaise geïrriteerd voordat hij Ginny de rug toekeerde en weer naar de oranjekleurige lucht aan het staren was.
Minutenlang bleef hij zwijgend voor zich uitkijken en doordat het zo stil bleef, had hij verwacht dat Ginny Wemel allang vertrokken was, maar het tegendeel was bewezen toen hij na een tijdje de deur dicht hoorde vallen en Ginny Wemel aan de andere kant van de toren ging zitten.
‘Ik dacht dat je vertrokken was?’ vroeg Blaise iets wat geïrriteerd aan Ginny.
Ginny haalde haar schouders nonchalant op en zei alleen maar: ‘Ik kwam hier om rustig na te denken en ik laat me niet wegjagen omdat er hier een of andere Zwadderaar zit.’
‘Ik ben gevlijd,’ mompelde Blaise sarcastisch.
Er viel een ongemakkelijke stilte tussen hun twee en Blaise richtte al zijn aandacht op het uitzicht dat vanaf de astronomietoren te zien was. Het kalmeerde hem op een of andere manier en Blaise maakte een mentale notitie dat hij hier vaker langs zou komen.
Kate kwam die avond nooit opdagen, maar dat stoorde Blaise niet meer, het feit dat Ginny op een paar meter afstand zat stoorde hem ook niet. Op dit moment was hij allang blij dat hij een plek had gevonden waar hij niet geheel ongestoord, maar rustig kon nadenken.

‘Waar was jij al die tijd? Ik dacht dat je huiswerk ging maken?’
Blaise had nog geen drie passen in de leerlingenkamer gedaan of hij werd alweer geconfronteerd met Draco Malfidus die hem achterdochtig aanstaarde vanaf de fauteuil waarop hij zat.
‘Ik besloot om even een rondje door het kasteel te lopen.’
Draco, die met zijn benen over de leuning hing, ging rechtop zitten om Blaise beter aan te kunnen kijken en zei: ‘Door het kasteel? Een rondje lopen? Heb je het kasteel niet vaak genoeg gezien?’
Blaise liep naar de bank tegenover Draco en plofte daarop neer.
‘Ik had gewoon zin om een rondje te lopen, oké? Hoe was het trouwens bij Sneep.’
‘Afschuwelijk, het ging over datgene wat ik vanochtend aan het vertellen was. Blijkbaar had hij het gehoord ofzo.’
‘Problemen?’
Draco keek hem geamuseerd aan en zei: ‘Problemen? Natuurlijk niet, iedereen weet dat Sneep zelf ook een Dooddoener is, hoe hij het ook probeert te verschuilen.’
Blaise zuchtte.
‘En hij vroeg je ook niet wat je opdracht was?’
‘Het enige wat hij zei was dat ik er niet zo over moest opscheppen, voordat verkeerde mensen het zouden horen. Je weet wel, Potter en zijn belachelijke vriendjes.’
Blaise knikte begrijpend.
‘Hij zou alles voor je kunnen verpesten, dat besef je toch wel?’
Draco staarde hem een paar seconden geïrriteerd aan en zei toen beledigd: ‘Alsof hij beter dan mij is. Hij heeft geluk dat hij nog leeft, dat was het Geluk. Hij kan niks voor me verpesten. Let maar op.’
Blaise besloot te zwijgen. Op dit moment viel er niet veel meer te zeggen. Draco was geïrriteerd en zou toch niet positief reageren op iets wat hij nu zou zeggen.
‘Ik denk dat ik maar eens ga slapen, morgen een lange dag,’ zei Blaise langzaam.
Hij stond op om richting de jongensslaapzaal te lopen, maar toen Draco ook op stond bleef hij stilstaan en keek hij hem vragend aan.
‘Ik ga denk ik maar beginnen aan mijn opdracht, ik moet het eigenlijk met kerst klaar hebben.’
‘Succes.’
Blaise keek toe hoe Draco zich omdraaide en de leerlingenkamer uit liep. Persoonlijk vond hij het maar niks wat Draco zich op zijn hals haalde en hij wist dan ook zeker dat het allemaal niet zo goed als gepland zou lopen. Maar met iemand zo koppig als Draco wist je dat dan ook nooit.
Hij bleef een aantal minuten zwijgend naar het haardvuur kijken, maar toen er een eerstejaars verstrooid naar beneden kwam om zijn toverstok te zoeken, besloot Blaise naar boven te gaan om niet meer aan Draco en zijn opdracht te denken, maar om in zijn bed te duiken en te genieten van zijn welverdiende nachtrust.

De dagen vlogen voorbij en afgezien dat Draco bijna elke avond weg ging om aan zijn opdracht te werken gebeurde er niets raars.
De Zwadderaars probeerden het leven van Potter en de andere Griffoendors nog steeds te verpesten, Korzel en Kwast waren nog altijd even dom en Blaise bemoeide zich liever nog steeds niet met al die zaken die over de Duistere Heer gingen.
Hij ging tegenwoordig bijna elke avond naar de astronomietoren toe en hij kwam Ginny Wemel meestal tegen als hij op het punt stond om weg te gaan.
Ze spraken niet tegen elkaar en bemoeiden zich ook niet met elkaar als ze er toevallig tegelijk waren. Het was een soort afspraak die ze zwijgend met elkaar hadden gemaakt.
De andere Zwadderaars vroegen zich wel af waar Blaise telkens heen ging en zo laat vandaan kwam, maar bemoeiden zich er niet echt mee. Tenminste, iedereen op Draco na.
Draco had er wel een paar keer naar gevraagd maar als Blaise vroeg wat de opdracht precies inhield, hield Draco erover op.
In deze paar dagen had Blaise de moeite gedaan om weer eens met Kate Martens te praten en haar nog wat beter te leren kennen.
Op dit moment zelf zat hij met haar in de bieb, hij had beloofd haar te helpen met een Geschiedenis van de Toverkunst opstel over Reuzenoorlog waar ze moeite mee had.

‘Zo moeilijk was het toch niet?’ zei Blaise grijnzend terwijl hij zijn perkament en zijn veren weer terug in zijn tas deed.
Kate bladerde wat door het boek voordat ze het boek in haar tas deed en Blaise dankbaar aankeek.
‘Natuurlijk wel, maar met jouw hulp was het wat makkelijker.’
‘Als dat geen voldoende is.’
Kate begon te lachen en deed wat van haar zwarte haar achter haar oor.
‘Vast wel.’
Het was de eerste keer dat Blaise haar eindelijk alleen had gekregen, zelfs toen hij met haar sprak en haar voorstelde om haar te helpen met haar huiswerk stond haar groepje giechelende vriendinnen erbij.
Patty Park die er “toevallig” bijstond had er geen minuut mee kunnen wachten om het aan iedereen die het maar wou horen vertellen dat Blaise een studie date had met Kate Martens.
Zelf kon het hem niet zoveel schelen hoe ze het samen studeren noemde, het enige wat hem ergerde is dat Park haar abnormale grote neus er weer eens in moest steken.
‘Dus,’ zei Kate toen ze klaar was met opruimen en opgestaan was, ‘bedankt dat je me hielp.’
Blaise stond ook op en keek haar grijnzend aan: ‘Natuurlijk, het was niks.’
Kate gaf hem een vlugge kus op zijn wang, knipoogde naar hem en liep toen haastig de bibliotheek uit.
Waarschijnlijk om haar vriendinnen gelijk te vertellen hoe het studeren was of zoiets.
Als het aan hem lag snapte hij meiden niet. Meiden konden zich volgens hem zo opwinden over niks. Als je met een meisje ging studeren had je tegenwoordig al een date.
Blaise pakte zijn tas en liep de bieb uit, hij had vandaag besloten om maar eens niet naar de toren te gaan en de brief die hij vanochtend geschreven had naar zijn moeder op te sturen.
Maar terwijl hij richting de Uilentoren liep, kwam hij Draco tegen die samen met Patty Park in een innige omhelzing was.
Hij probeerde er gewoon voorbij te lopen en de twee hun gang te laten gaan, want eerlijk gezegd vond hij hun twee samen zoenend geen gezicht.
Maar zodra Draco merkte dat Blaise voorbij was gelopen, hij liet tot Parks grote teleurstelling los en riep Blaise terug.
‘Dus hoe was je “Studie Date” met Martens?’ vroeg Draco grijnzend terwijl hij doorliep en Park gewoon verbaasd achterliet.
‘Het was geen studie date, ik hielp haar gewoon met haar opstel,’ reageerde Blaise geïrriteerd.
‘Natuurlijk,’ zei Draco nog steeds grijnzend, ‘noem het maar zoals je het wil noemen.’
‘Heb jij niet wat beters te doen?’ vroeg Blaise geërgerd, ‘zoals Parks gezicht opeten ofzo?’
Draco wuifde met zijn hand en zei nonchalant: ‘Geen behoefte, maar heb jij nog wat meer gedaan dan studeren?’
Blaise zweeg en staarde voor zich uit, hij hield er niet van om over zijn relaties te praten en ook al was dit geen relatie, tenminste nog niet als het aan hem lag, dan wilde hij er nog niks over kwijt.
Draco bleef heel de weg naar de Uilentoren en de weg naar de Zwadderich leerlingenkamer erom zeuren.
Zelfs toen ze naar de slaapzaal gingen en zich klaarmaakten om te gaan slapen, was Draco nog bezig.
‘Vertel het me nou,’ commandeerde Draco geïrriteerd, ‘ik wil het weten.’
Normaal gesproken liet Draco deze zeurende, bijna smekende kant van hem bijna nooit zien, omdat volgens hem een Malfidus nooit zeurt.
Maar als Draco het liet zien was het alleen Blaise die het zag, omdat hij voor de rest van de wereld een reputatie had om hoog te houden.
Niemand kende Draco zo goed als Blaise hem kende, soms was Blaise er zelfs heilig van overtuigd dat hij Draco nog beter dan Draco zichzelf kende.
‘Welterusten hè Draco.’
Draco wierp Blaise alleen een koele blik, maar knikte als teken dat hij het gehoord had.
Blaise deed de gordijnen om zijn hemelbed dicht en sloot zijn ogen, maar voor hij in slaap viel, hoorde hij Draco van zijn bed af gaan en de slaapzaal uitgaan. Waarschijnlijk om verder te gaan aan zijn opdracht.
Hij besloot er nu niet aan te denken en Draco er morgen maar opnieuw mee te confronteren, ondanks dat hij wist dat het weinig zin had.

Remember · Dreuzel Verdiend: 63 Sikkels

Iedereen nog bedankt voor hun reacties!

Hoofdstuk 6

Het was de volgende dag en Blaise verveelde zich enorm, het was zaterdagmiddag en er was geen enkele Zwadderaar te bekennen.
Hij stond zoals gewoonlijk weer als laatst op en hij wist niet waar iedereen uithing, zelfs Kate was niet te vinden.
Dus had hij het opgegeven en zat hij wat vroeger dan hij normaal deed in de astronomie toren naar buiten te staren.
Buiten was het weer ook somber, het regende, het waaide hard en op de halfreus Hagrid na die nu naar zijn huis toe rende, was er niemand te bekennen.
Blaise zuchtte stond weer op en was van plan de astronomietoren uit te gaan en door het kasteel de dwalen, maar hij liep tegen Ginny aan, die net binnen kwam lopen en op de grond viel.
‘Kijk uit waar je loop, idioot,’ mompelde ze terwijl ze een pijnlijk gezicht trok en langzaam overeind kwam.
‘Jij kan zelf anders ook wel uitkijken,’ zei hij koel.
Ginny stak haar tong kinderachtig uit en liep Blaise voorbij.
‘Waarom ben je hier zo vroeg? Ben je verwaarloosd door je Zwadderaar vrienden.’
‘Weetje dat ik precies hetzelfde aan jou kan vragen?’ hij keek even naar haar gezicht die eruit zag alsof ze net gehuild had en ging toen verder, ‘Of ben je gedumpt door je vriend? Hebben jullie soms ruzie is dat het?’ zei hij geheel emotieloos.
Ginny staarde hem enkele seconde verbaasd aan voordat ze hem woedend aan keek.
‘Dat gaat jou niks aan!’ bitste ze.
Blaise trots dat hij een gevoelige snaar had geraakt, deed een stap in haar richting en keek haar zelfvoldaan aan.
‘Dus dat is het? Of heeft Potter je weer eens afgewezen? Ben je nog steeds niet over onze heilige?’
‘Niet dat het je wat aan gaat Zabini,’ zei ze woedend, ‘maar ik heb gewoon ruzie met Daan.’
‘Het andere modderbloedje? Dat was hij toch? Is hij er eindelijk achtergekomen dat je niks waard bent?’
Blaise wist niet waarom hij zo door ging met haar beledigen, maar iets in hem irriteerde zich werkelijk dood aan het feit dat ze zich druk maakte over Daan Thomas.
‘Dat was laag Zabini, zelfs voor jou,’ siste ze vervaarlijk, ‘waarom ben je hier eigenlijk nog? Ik dacht dat je wegging?’
‘Ik heb me bedacht,’ zei hij simpelweg.
Ginny maakte een kreet van frustratie en haalde haar stok uit haar zak.
‘Het maak me niet uit, daag me niet uit.’
‘Of anders?’
Ze hief haar stok dreigend op en zei met een geniepige grijns: ‘Anders maak je kennis met mijn vleddervleervloek.’
Blaise ging nonchalant tegen de muur leunen, rolde met zijn ogen en zei: ‘Waarom was je niet in Zwadderich gesorteerd?’
‘Omdat ik,’ ze plaatste haar stok weer in haar zak, ‘een hart heb, en wel geef om andere mensen.’
Blaise plaatste zijn hand op zijn hart en zei: ‘Over laag gesproken, dat doet pas pijn.’
‘Eigen schuld.’
‘Goed, ik zal je niet uitdagen vandaag, maar dat is ook alleen maar omdat ik je beruchte vleddervleervloek niet van dichtbij wil zien.’
Ginny ging in kleermakerszit op de grond zitten, staarde naar buiten en mompelde afwezig: ‘Nooit gedacht dat Zwadderaars humor konden hebben.’

Het was een uur later en hij en Ginny waren de astronomietoren uitgegaan, hij keek even toe hoe ze uit zijn zicht verdween en draaide zich toen om, om in het achterdochtige gezicht van Draco Malfidus te kijken.
‘Keek jij nou net hoe Wezelin wegliep?’ zei hij lichtelijk verbaasd en met opgetrokken wenkbrauwen.
‘Natuurlijk niet, waarom zou ik dat nou weer doen?’
‘Geen idee, vertel jij het mij maar.’
Blaise rolde met zijn ogen en begon richting de trappen te lopen.
Draco volgde Blaise en liet het onderwerp niet zo makkelijk vallen.
‘Nou Blaise?’
‘Hou erover op Draco, als iemand een hekel heeft aan de Wemels dan ben ik het wel, toch?’
‘Ja..’
‘Waarom zou ik dan naar een Wemel kijken?’
‘Goed punt.’
Ze kwamen aan bij de trappen en Blaise bleef daar stilstaan.
‘Waar ging je naartoe?’
‘Zevende verdieping,’ zei Draco schouderophalend, ‘ik heb Korzel en Kwast daar achtergelaten.’
Blaise staarde hem achterdochtig aan.
‘Wat doe je daar?’
Draco grijnsde mysterieus en rende toen de trap op.
‘Niks bijzonders, Martens vroeg nog naar je!’
Blaise bleef enkele seconde staan, hij probeerde het gevoel om Draco te volgen te onderdrukken.
Hij wou weten waar Draco mee bezig was, aangezien Draco hem normaal alles vertelde, moest dit wel met de opdracht te maken hebben. Maar waarom zou hij Korzel en Kwast hun hulp nodig hebben dan? De twee domste jongens die hier in de tovenaarwereld rondlopen?
Hij gaf het op en besloot maar opzoek te gaan naar Kate, die pas na 30 minuten flink zoeken alleen in de Grote Zaal zat.
‘Kate,’ zei hij glimlachend voordat hij naast haar ging zitten.
‘Blaise! Eindelijk, ik vroeg me af waar je was!’
‘O ja? Waarom dan?’ zei hij zo nonchalant mogelijk.
Kate grijnsde verlegen voordat ze zei: ‘Ik vroeg me af of we iets leuks konden doen of zo,’
‘Nu?’
‘Als je tijd en zin heb tenminste,’ zei ze nu minder zelfverzekerd.
Blaise stond op en stak zijn hand uit die ze gelukzalig aannam.
‘Natuurlijk zou ik zin hebben, waarom niet?’
Ze liepen samen de Grote Zaal uit en bleven eventjes stil in de hal staan.
‘Weet je, als het niet regende zou ik maar al te graag met je naar buiten gaan,’ mompelde hij wat teleurgesteld.
‘Astronomietoren dan maar?’ grijnsde Kate ondeugend.
Blaise zag het beeld van Kate en hij alleen in de astronomietoren al voor zich en knikte meteen.
‘Oké.’
Ze liepen zwijgend en hand in hand richting de astronomietoren maar toen ze voor de open deur stonden merkten ze dat zij niet de enige waren die het idee hadden om voor wat privacy naar de astronomietoren te gaan.
“Blijkbaar heeft die Wemel het goed gemaakt met haar achterlijk vriend,” dacht Blaise geïrriteerd bij zichzelf.
Het koppel merkte niet dat er naar hun gekeken werd en bleven in een innige omhelzing staan.
Blaise zelf bleef kijken tot hij Kate zachtjes aan zijn hand voelde trekken.
‘Ja?’
Met een ongeduldige blik keek hij naar Kate haar nieuwsgierig kijkende gezicht.
‘Hier zijn duidelijk al mensen, laten we ergens anders naar toe gaan,’ zei ze terwijl ze knikte naar Ginny en Daan Thomas. Blaise knikte.
‘Is goed.’
En met een laatste blik op het koppel liep Blaise met Kate weg op zoek naar een andere plek, niet wetend waarom hij ineens zo slechtgehumeurd was.

Remember · Dreuzel Verdiend: 63 Sikkels

Hoofdstuk 7

Het was inmiddels al donker en ver na de avondklok, toen de twee hand in hand terug liepen naar de Zwadderich leerlingenkamer.
Kate liep dromerig te grijnzen en trok af en toe zachtjes aan Blaise hand, aangezien Blaise nogal langzaam liep en zij geen zin had om betrapt te worden.
De twee liepen zwijgend door de gangen en toen ze in de kerkers aankwamen hoorde Blaise een bekende stem, hij kon alleen nog net niet de puntjes op de i zetten en zeggen wie de eigenaar was van de stem.
Blaise duwde Kate richting het donkere gedeelte van de gang en daar bleven ze onopvallend staan.
Toen de persoon dichterbij kwam werd er al snel duidelijk van wie die lijzige stem was en dat hij niet alleen was.
‘Korzel, als ik zeg dat jij dit op moet drinken, dan drink je dit ook op! Begrepen?’
Korzel kreeg een merkwaardige frons op zijn voorhoofd en staarde met uitpuilende ogen naar het minuscule flesje dat Draco in zijn hand had.
‘Maar Draco..’ zei Korzel langzaam, ‘waarom moet er een haar in?’
Kwast mengde zich nu ook in het gesprek.
‘Juist! En nog wel het haar van een, een meisje!’ zei Kwast met enigszins walging.
De drie waren nu weer uit het zicht en het gesprek was nu ook niet meer te volgen. Blaise die toch wel benieuwd was waarom Draco Korzel en Kwast door middel van wisseldrank in meisjes wou veranderen, drukte haastig een kus op Kate’s mond en fluisterde: ‘Ga alvast naar de leerlingenkamer oké? Ik moet nog snel iets doen.’
Kate staarde hem enkele seconden verontwaardigd voordat ze knikte, hem stevig omhelsde en daarna wegliep.
Blaise draaide zich om en liep op een versneld tempo de kerkers uit waar hij Draco midden in de hal nog zag staan.
‘Korzel! Voor de laatste keer stop met zeuren en drink het nou maar gewoon op.’
Blaise liep zachtjes naar de drietal toe en was er getuige van hoe Korzel langzaam in een meisje veranderde nadat hij de wisseldrank gedronken had.
‘Jouw beurt Kwast.’
Draco duwde het andere flesje in Kwast zijn handen en tikte ongeduldig met zijn voet op de vloer.
‘Hallo daar, Draco, Kwast en Korzel!’
De drie draaiden zich geschrokken om en Kwast leek enigszins opgelucht dat hij het drinken van de wisseldrank even kon uitstellen.
‘Ben je het man zijn beu Korzel? Wil je proeven wat de voordelen van het andere geslacht zijn, Korzel?’ Blaise trok spottend een wenkbrauw op en ging minachtend verder: ‘En jij Kwast? Je staat op het punt om het te ontdekken, ik stoorde je? Ga je gang, ik wacht.’
Draco zweeg en staarde betrapt naar zijn keurig gepoetste zwarte schoenen. Kwast keek van Draco naar Blaise en toen hij merkte dat Draco niet van plan was zijn vragende blik te beantwoorden keek hij enigszins angstig naar het flesje.
‘Drink dan.’
Kwast staarde walgend naar het drankje voor hij het in een teug op dronk en langzaam in een meisje veranderde die merkwaardig veel weg had van Kwast zelf.
‘En bevalt het je? Waar is jou drankje trouwens, Draco?’
Draco mompelde iets onverstaanbaars.
‘Draco?’
‘Ik heb geen drankje, we wilden simpelweg meemaken hoe wisseldrank te werk ging, meer niet.’
Blaise staarde Draco enigszins teleurgesteld aan, hij had verwacht dat Draco nu wel zou vertellen waarmee hij bezig was. Maar blijkbaar vertrouwde hij Korzel en Kwast domme verstand meer.
‘Ik ga slapen, veel succes nog verder met het ervaren van het andere geslacht.’
Blaise draaide zich slechtgehumeurd om maar werd tegengehouden door Draco die zijn naam riep.
‘Ja?’
‘Laat maar.’
Blaise knikte draaide zich weer om en liep met grote passen zwijgend terug naar de leerlingenkamer.

De dagen vlogen voorbij na het gesprek dat had plaatsgevonden tussen Blaise en Draco.
De twee spraken sindsdien niet tegen elkaar; Draco sprak niet met Blaise, omdat hij wist dat Blaise wist dat hij gelogen had en zich er (zover het voor een Malfidus mogelijk was) schuldig voelde, en Blaise had het gedoe rond Draco voor zover het kon opgegeven.
Tijdens de lessen op Zweinstein gebeurde er ook niet zoveel, het enige vreemde wat er gaande was, was dat Potter ineens een kei in Toverdranken was terwijl hij vorig jaar niet eens een fatsoenlijke slinksap kon maken.
De herfst was nu bijna voorbij en maakte ondertussen alweer plaats voor de winter.
Op het meer lag een dun laagje ijs en in de bomen was geen enkel blaadje te verkennen.
Leerlingen van Zweinstein waren nu alweer aan het plannen met wat ze in de kerstvakantie gingen doen en als ze het al wisten waren ze er opgetogen en in geuren en kleuren over aan het opscheppen.
Blaise zelf zat momenteel in de leerlingenkamer voor het haardvuur op een groene bank met Kate, die met haar hoofd op Blaise zijn borstkast leunde.

‘Ik ga dit jaar met me ouders naar Zwitserland, weet jij al wat jij gaat doen in de vakantie?’
Blaise staarde verveeld naar het vuur, ‘Ik weet nog niet, waarschijnlijk gewoon naar huis, naar m’n ma.’
Kate knikte begrijpend.
De muur waar ook de ingang van de Zwadderich leerlingenkamer was ging open en een vermoeide Draco kwam binnen stappen.
Hij zag er met de dagen slechter uit. Wat de opdracht ook was, het putte Draco helemaal uit.
Draco was een stuk magerder en bleker en absoluut in een slechte bui, hij snauwde en beledigde iedereen een stuk meer.
Blaise keek hoe Draco binnen kwam lopen, hem geen aandacht schonk en aan de andere kant van de ruimte bij Noot, Korzel en Kwast ging zitten.
‘Draco ziet er wel beroerd uit hè?’ merkte Kate op.
Zonder zijn blik van Draco weg te halen probeerde Blaise zo ongeïnteresseerd mogelijk te zeggen: ‘Ik denk het..’
‘Jullie waren toch vrienden? Weet jij niet wat er met hem aan de hand is?’
‘Geen idee, we praten niet meer zo veel tegen elkaar,’ zei Blaise bitter.
Kate begreep dat Blaise het er niet over wilde hebben en zweeg meteen. Weer kwam er iemand de leerlingenkamer in en dit keer was het een vierdejaars die Blaise kende onder de naam David Carter.
‘Zabini,’ zei Carter terwijl hij voor Blaise ging staan en hem zelfvoldaan aankeek.
‘Carter.’
‘Ik moest je dit geven van Slakhoorn.’
Blaise die ondertussen al vermoedde wat hij moest geven van Slakhoorn nam de envelop aan.
Nadat hij het had aangenomen draaide Carter zich vrijwel onmiddellijk om en ging hij bij zijn leeftijdsgenoten verderop staan.
Vanuit Blaise zijn ooghoeken kon hij zien dat Draco het woord Slakhoorn gehoord had, aangezien hij nu met een ziekelijk jaloerse blik Blaises kant opstaarde.
‘Maak open dan!’ zei Kate opgewonden.
Blaise maakte het open en las het kaartje vluchtig door.
‘Ik ben weer eens uitgenodigd voor een van zijn feestjes,’ zei hij zuur, ‘en ik mag zo te zien iemand meenemen.’
Kate glunderde en keek hem poeslief aan: ‘Wanneer is het feest?’
‘In de kerstvakantie.’
Meteen verviel haar gezicht en keek ze chagrijnig voor zich uit, ‘Weet je al wie je meeneemt?’
‘Ik ga denk ik niet eens.’
‘Maar je moet gaan! Alleen mensen die wat betekenen worden hiervoor uitgenodigd.’
Blaise rolde met zijn ogen.
‘Je bedoeld Potter en Lubbermans? Nee bedankt.’
‘Denk er in ieder geval over na.’
Blaise zag er het nut niet van maar knikte instemmend om van het gezeur af te zijn.
‘Dus Zwitserland hé?’ mompelde hij om van het gezeur af te zijn.
‘Ja!’
Kate ging rechtop zitten en keek Blaise beteuterd aan.
‘We gaan elkaar twee weken lang niet zien! Ga je me niet missen? Want ik ga jou wel missen hoor.’
Blaise grijnsde en leunde wat naar voren, ‘Natuurlijk,’ mompelde hij voordat hij verder naar voren boog en een kus op haar mond drukte.

Remember · Dreuzel Verdiend: 63 Sikkels

Hoofdstuk 8

‘En, weet je al wie je gaat meenemen?’ fluisterde Patty Park tijdens Verweer Tegen De Zwarte Kunsten.
Vandaag was de laatste schooldag voor de vakantie en dit was hun laatste les.
Al sinds Park gehoord had dat je iemand mee kon nemen naar Slakhoorns feest en Kate niet mee kon, probeerde ze al haar charmes uit op Blaise, om hem over te kunnen halen om haar mee te nemen.
Blaise schoof zijn stoel ongemakkelijk naar voren en siste: ‘Park, voor de zoveelste keer nee! Laat me met rust.’
Park maakte een beledigend geluid, leunde weer naar achter en ging toen kwaad fluisterend tekeer tegen Margriet Bullemans die naast haar zat.
Sneep had hun de opdracht gegeven om in alle stilte verder te werken aan hun huiswerk en zat zelf achter zijn bureau hevig op een stuk perkament te pennen.
Af en toe als hij een geluid hoorde, keek hij duister op om te kijken wie het durfde het stukje in alle stilte van zijn bevel te negeren.
Draco zat met Noot voor Blaise, ze spraken nog steeds niet met elkaar. Soms leek het alsof Draco op het punt stond iets tegen hem te zeggen als ze elkaar in de gangen tegen kwamen, of als ze alleen in de slaapzaal stonden. Maar als hij dan zijn mond open deed om wat te zeggen leek hij weer te beseffen dat de twee niet met elkaar spraken.
Het waren de andere Zwadderaars ondertussen ook al opgevallen dat de twee niet meer met elkaar omgingen en Blaise werd bestookt door vragen van de nieuwsgierige Zwadderaars.
Verveeld legde hij zijn veer op de tafel en keek naar de andere kant van het lokaal waar er achter enkele Ravenklauwers Potter naast Griffel zat.
Potter leek zich ook te vervelen en probeerde wanhopig aandacht van Griffel te krijgen, maar Griffel liet zich niet afleiden en bleef zich hevig concentreren op het stuk perkament.
‘Ruim jullie spullen maar op,’ galmde het door het lokaal, ‘En denk eraan dat ik het huiswerk na de vakantie wil hebben!’
Blaise stond op en volgde de andere Zwadderaars naar buiten.
‘Hé Wemel!’ riep Draco boven het geluid van de andere leerlingen uit, ‘blijf je dit jaar op Zweinstein of gaan jullie terug naar het wrak wat jullie thuis noemen?’
Al het kleur van Ron trok langzaam weg en zo te zien had hij moeite zich te bedwingen.
‘Bemoei je met je eigen zaken, Malfidus!’ riep hij witheet terug.
‘Ik zou op Zweinstein blijven, voor jou zou dat pure luxe zijn, of niet?’
Griffel keek Draco met een waarschuwende blik aan en zei: ‘Laat Ron met rust Malfidus!’
Draco negeerde Griffel en ging doodleuk verder alsof hij nooit onderbroken was.
‘Ik bedoel hier heb je alles wat je hartje je begeert en wat je daar niet hebt. Fatsoenlijk eten, een normaal dak boven je hoofd, een bed.’
‘Ron nee!’
Potter hield Wemel met veel moeite tegen om te verkomen dat hij Draco niet ter plekke zou wurgen.
‘Flikker toch is een eind op Malfidus.’
Draco grijnsde alleen hooghartig en liep het drietal met de rest van de Zwadderaars met een boog voorbij.

‘De lef van dat Modderbloedje om tegen jou te praten! He Draco?’ zei Park poeslief. Ze ging naast Draco lopen en probeerde haar arm met die van Draco te haken. Maar Draco trok zijn arm meteen terug en wierp haar een minachtende blik.
‘Zag je hoe die Wemel reageerde? Prachtig gewoon,’ zei Noot geamuseerd en hij klopte Draco op zijn schouders, ‘gewoonweg briljant.’
Ze waren onderhand in de grote zaal aangekomen en Blaise liet zich naast Kate zakken die al in de grote zaal was en druk in gesprek was met haar vriendin.
‘Hallo,’ mompelde Blaise afwezig.
Hij schonk zijn beker vol met pompoensap.
‘Blaise!’
Kate drukte een kus op zijn wang en keek hem stralend aan, ‘Hoe was je dag?’
‘Gewoon,’ antwoordde hij simpelweg voordat hij een slok nam van zijn pompoensap.
Kate knikte begrijpend en deed wat haar zwarte haar achter haar oor.
‘Gaan wij vanavond nog wat doen?’ vroeg ze hoopvol, ‘morgen ga ik namelijk naar huis.’
‘Hmm,’ mompelde Blaise afwezig.
Hij hoorde hoe Kate een zucht slaakte en haar poging tot een gesprek liet varen voor ze zich weer volledig stortte op haar vriendin naast haar.
Aan de andere kant van Blaise zat Noot nog steeds geamuseerd in gesprek met Draco die alsnog bezig was de Wemels af te kraken.
‘En over slechte smaak gesproken, heeft Broom soms poep in haar ogen?’
Bijna iedereen die aandachtig naar Draco aan het luisteren was begon te lachen over zijn opmerking.
‘Ik bedoel,’ zei Draco lijzig, ‘kom op zeg, Wezel? Ik wist dat ze hopeloos was… Maar zo hopeloos?’
Vanaf waar Blaise zat kon hij precies zien wat er aan de Griffoendor tafel volgde en hij zag ook meteen waar Draco het over had.
Walgelijk, dat was het. Blaise kon het niet anders noemen. Het leek net alsof Broom probeerde Wemels gezicht op te eten of zo iets.
Draco rolde met zijn ogen, ‘Wie neemt er nou wat met een Wezel? Bij Merlijns baard. Hoe diep kun je zinken.’
Automatisch liet Blaise zijn blik hangen bij Ginny, die naast Daan Thomas zat. De twee spraken geamuseerd met elkaar en toen Blaise zag hoe Thomas een pluk van Ginny’s haar achter haar oor deed, kreeg hij een raar gevoel in zijn maag.
Hij bleef naar de koppel staren totdat Noot zijn blik volgde en hardop zei : ‘Ik wist niet dat die twee nog steeds bij elkaar waren.’
Algauw had niemand het meer over Wezel en Broom en begon Draco nu aan zijn lading beledigingen over Ginny.
‘Ah de vrouwelijke Wezel,’ zei hij kil en hij wierp een minachtende blik voordat hij verder ging, ‘de heilige bloedverrader, blijkbaar is ze over haar misselijke bevlieging gekomen en is ze nu gedegradeerd tot Modderbloed liefhebber. Hoewel ik het niet echt een degradatie kan noemen.’
Park wierp een jaloerse blik naar Ginny en zei : ‘Nou, ik snap sowieso niet dat mannen naar haar kijken. Persoonlijk vind ik haar oerlelijk.’
Noot trok een wenkbrauw op en keek haar spottend aan. ‘Zij lelijk? Ik vind het nogal jammer dat ze een bloedverrader is want anders -’
‘Walgelijk Noot, absoluut walgelijk.’ zei Draco walgend, ‘hoe kun je nou zo iets zeggen over dat daar?’
Hij knikte met zijn hoofd richting Ginny en keek haar minachtend aan.
Noot haalde zijn schouders op en tikte Blaise aan.
‘Wat vind jij?’
Blaise keek de Zwadderaars een voor een aan en merkte dat ze nu allemaal nieuwsgierig naar hem keken in afwachting op zijn antwoord. Zelfs Kate hield op met praten en staarde Blaise afwachtend aan.
‘Wat moet ik van haar vinden?’ reageerde hij kalm, ‘het is een arme bloedverrader, haar familie staat een rank hoger dan de Modderbloedjes.’
Ondanks dat hij dit hardop zei was hij het er zelf niet mee eens.
Kate leek opgelucht, maar Noot was niet tevreden met het antwoord.
‘Ja maar ik bedoel, als je voorbij dat keek en stel dat ze geen bloedverrader was, dan was ze toch echt een -’
‘Ik wil het echt niet weten,’ onderbrak Draco hem, ‘dat jij je zulke dingen in je hoofd haalt. Je hoort niet eens zo over haar te denken, afschuwelijk’
Blaise was blij dat Draco Noot onderbroken had want op dit moment had hij een sterke drang om Noot een flink lesje te leren.
‘Blaise?’
Blaise haalde zijn hand uit zijn zak die hij onderbewust erin had gedaan om zijn toverstok te pakken en Noot ter plekken te vermoeden en keek Kate vragend aan.
‘Zullen we een snelle wandeling maken over het terrein voor we gaan eten?’
Aangezien hij geen zin meer had in het gesprek over de Wemels knikte hij, stond hij op en stak hij een hand uit om Kate overeind te helpen.
‘Laten we gaan.’
Kate pakte zijn hand dankbaar aan en ze liepen samen richting de uitgang van de Grote Zaal, maar terwijl ze liepen voelde Blaise dat hij aangestaard werd door iemand, dus draaide hij zich om en merkte hij dat Ginny Wemel hem met een vreemde blik aanstaarde.
Zonder er echter verdere aandacht aan te schenken, draaide hij zijn hoofd weer om, fluisterde hij wat in Kate’s oor waardoor ze begon te giechelen en liep Blaise met een nerveus gevoel samen met Kate de zaal uit.

Remember · Dreuzel Verdiend: 63 Sikkels

Hoofdstuk 9

De volgende dag was een kille waaierige winterdag. De sombere kille sfeer die er hing in de grote zaal was duidelijk te merken voor iedereen die binnen kwam lopen.
Blaise zat helemaal alleen achteraan de Zwadderich tafel zwijgend zijn beboterde boterham met een dikke laag jam te smeren en las aandachtig het nieuws van de ochtendprofeet.
De andere leerlingen die met de trein terug zouden gaan om hun vakantie thuis te vieren waren alweer vertrokken, en Blaise had s’ochtends vroeg nog even snel afscheid genomen van Kate.
Nu zaten op Blaise na in totaal 7 andere leerlingen van andere afdelingen en Hagrid die bezig was met de grote zaal te versieren, in de grote zaal zelf. in de zaal.
Af en toe kwamen er nog wat eerstejaars binnen stormen die de halfreus hielp met de versieringen op te hangen, maar dat was het dan ook.
Als de enige Zwadderaar die tot nu toe wakker was, en overduidelijk geen zin had in een confrontatie met de andere Zwadderaars en een in het bijzonder namelijk Draco, schrokte hij zijn eten nogal snel naar binnen, vouwde hij zijn krant op, dronk zijn thee in een keer op en stond op om naar de bibliotheek te gaan, waar hij zijn huiswerk in stilte af kon maken.
Blaise liep in stilte over de gangen richting de bieb en kwam niemand in de hallen tegen. Zelfs tot zijn grote verbazing merkte hij dat hij niet de enige in de bieb was, want Griffel zat er namelijk ook.
Tuurlijk iedere leerling was dat de bibliotheek waarschijnlijk de meest favoriete plek is van haar, maar om haar zo vroeg in de bieb te zien verbaasde hem zelfs.
Blaise liep haar voorbij en keek haar niet een keer aan, voor hem was zij waarschijnlijk gewoon lucht.
Hij gooide de ochtendprofeet op de tafel helemaal achterin en verscholen tussen wat boekenkasten en pakte zijn schoolboeken, perkament, inkt en een veer uit zijn leren tas.

Blaise was nog wel enkele uren zoet aan zijn huiswerk en toen hij eindelijk klaar was en zijn spullen opruimde merkte hij dat Griffel weg was en dat Ginny Wemel samen met Daan Thomas niet ver van hem vandaan zat.
Ondanks dat hij er niet aan toe wou geven verslechterde zijn al sombere humeur en liep hij Ginny zonder een blik waardig te gunnen met opgeheven hoofd zo nonchalant mogelijk voorbij.
Hij was nog niet eens de bieb uit, om om de hoek te gaan of hij liep alweer tegen Draco Malfidus aan.
‘Geweldig,’ bromde Blaise geïrriteerd terwijl hij met zijn rechterhand pijnlijk over zijn hoofd heen wreef. ‘Net was ik nodig had, dit maakt mijn dag werkelijk goed.’
‘Alsof ik het zo leuk vind,’ zei Draco met een diepe frons. Hij had nergens pijn en zag er absoluut niet uit alsof hij net tegen iemand opgebotst was, eerder alsof hij net van een of andere vergadering afkwam, in zijn keurige zwarte pak, gepolijste schoenen en zijn groene stropdas.
‘Waar ga jij nou weer naar toe? Een vergadering?’ vroeg Blaise zuur terwijl hij Draco met opgetrokken wenkbrauwen aankeek.
‘Nee, maar als je het echt wil weten.’ Draco zette zijn stropdas even goed voor hij verder ging. ‘Ik moet even langs Slakhoorn voor een gesprek.’
Blaise staarde Draco enkele seconde verontwaardig aan voordat hij zich niet meer kon helpen en letterlijk bijna op de grond viel van het lachen.
‘Je bent toch niet nog steeds bezig met smeken en slijmen om eens eindelijk uitgenodigd te worden op Slakhoorns feest?’ vroeg Blaise geamuseerd.
‘’Voor het geval dat je het vergeten ben, een Malfidus slijmt of smeekt nooit. En ik weet zeker dat er een verklaring is waardoor ik niet ben uitgenodigd, ik ben tenslotte een Malfidus.’
Draco trok zijn kraag omhoog en straalde een en al pure arrogantie uit.
‘Nou als je niet zo’n arrogante kwal was geweest, of een waardeloze vriend dan had ik je vast meegenomen naar Slakhoorns feest.’
‘Alsof ik mee zou willen gaan met jou,’ zei Draco beledigd, ‘Ik kom zelf wel binnen, ik word vast en zeker uitgenodigd als ik hem vraag waarom ik niet ben uitgenodigd.’
‘Je doet maar.’ Zei Blaise ongeïnteresseerd.
‘Ik zei net ook dat ik het zou doen,’ zei Draco zo nuchter mogelijk.
‘Best.’ Bromde Blaise.
‘Fijn,’
Beide jongens stonden woedend voor elkaar en keken stug de andere kant op. Voor iedereen die voorbij zou lopen zou het eerder lijken op een kinderachtige tafereel dan op een serieuze discussie tussen twee zestienjarige jongens.
‘Je gedraag je echt kinderachtig Draco,’ zei Blaise op een geforceerde kalme toon.
‘Jij niet wou je zeggen?’ vroeg Draco woedend. ‘Jij word boos omdat ik je niet alles vertel wat ik mee maak in me leven! Wat denk je wel niet dat je bent? Mijn moeder?’
De normaal perfect in staat om zijn emoties te camoufleren Draco zag er nu werkelijk uit alsof hij net een marathon gelopen had. En als Blaise niet zo woedend was had hij er zeker om kunnen lachen.
‘Natuurlijk denk ik dat niet, dat is werkelijk absurd! En weet je wat als je niet eens weet waarom ik kwaad ben wil ik het niet eens met je discussiëren.’
Blaise draaide zich om en liep langzaam van Draco weg.
‘BEST!’ hoorde hij Draco achter hem nog brullen.
‘FIJN!’ brulde Blaise woedend terug voor hij zijn looptempo versnelde en richting de astronomietoren liep.
‘Wie – denkt – die – Draco – wel – niet – dat – hij – is!’ mompelde Blaise kwaad terwijl hij woedend de trap op stampte.
‘ Hij – is – Merlijn niet!’
Blaise trapte de deur open maar kreeg meteen een golf spijt over hem heen gewalst aangezien hij nu een enorme stekende pijn aan zijn teen voelde.
‘Bij Merlijns baard!’ gromde Blaise terwijl hij met zijn rechterhand zijn linkervoet vast hield en op zijn rechterbeen aan het springen was.
‘Met wat voor dans ben jij nou weer bezig?’ klonk er geamuseerd.
Blaise keek chagrijnig op en zag Ginny Wemel nonchalant tegen een muur aan leunen.
‘Oh jij bent het maar.’ Zei hij verveeld voordat hij weer recht ging staan en de stekende pijn in zijn voet probeerde te negeren.
‘Volgens mij heb je je voet best wel ernstig geblesseerd, ga anders langs bij Poppy?’
‘Wat maakt jou het nou weer uit of ik me voet blesseer of niet, ‘snauwde Blaise. ‘Ga iemand anders lastig vallen.’
Ginny die richting Blaise aan het lopen was stopte in haar passen en keek hem beledigend aan.
‘Wat is jou probleem eigenlijk?’
‘Nee wat is jou probleem! Moet je je vriendje niet gaan lastig vallen ofzo?’
‘Nou misschien doe ik dat wel.’
‘Doe dat.’
Blaise hinkelde naar de dichtstbijzijnde muur en liet zich daar op de grond vallen zodat hij met zijn rug tegen de muur kon leunen.
Ginny leek te aarzelen of ze weg moest maar liep toch naar Blaise toe om naast hem te zitten.
‘Ik dacht dat je wegging.’ Mompelde hij bitter.
Hij had op dit moment echt geen behoefte aan iemand, het liefst zou hij gewoon alleen zitten en heel de dag naar buiten staren.
‘Ik was het van plan maar je bent duidelijk overstuur over iets, en ik dacht misschien voel je je beter als je erover praat.’
Blaise begon humorloos te lachen en zei daarna: ‘Jullie vervloekte Griffoendoren altijd.’
Ginny negeerde de opmerking en ging ongestoord verder.
‘Dus wat zit je dwars, je kunt me heus wel vertrouwen ofzo.’
‘Als je in Zwadderich zit leer je dat je niemand kunt vertrouwen.’ Zei hij stuurs.
Ginny glimlachte en zei kalm : ‘Maar ik zit niet in Zwadderich.’
Blaise zweeg en keek vanuit zijn ooghoeken naar Ginny die afwezig met een rode pluk haar speelde.
Ondanks dat Blaise wist dat hij niet zo over haar mocht denken kon hij niet anders dan toegeven dat ze er echt mooi uitzag.
Gelukkig wist hij wel beter dan het hardop te zeggen, wat moest de buitenwereld er wel niet van denken.
‘En het was niet alsof hij haar leuk vond ofzo toch? Hij vond haar alleen maar knap.’
Blaise bleef nog enkele seconden kijken en voelde al het drang om alleen te zijn langzaam weggaan.
‘Ik ben blij dat je toch gebleven ben.’
Ginny knipperde even onzeker met haar ogen en keek hem toen grijnzend aan.
‘Ik ook.’