Een Wandeling In Jouw Schoenen

margop · 4e jaars Verdiend: 1 Sikkels Woonplaats: Boutersem

Amnetiaar, deals en een grapje tussendoor.
Part Three

Lily begon net de oorzaak en de gevolgen van de Koboldopstand uit 1789 te beschrijven toen ze weer op haar schouder werd getikt.
“Wat nu?” vroeg ze geïrriteerd. Ze draaide zich om en zag een verwilderde Brian Monaghan met veel perkament in zijn armen.
“Wat is er met jou, Potter?” vroeg hij. Lily rolde haar ogen.
“Oh niets,” zei ze fijntjes. “Het is niet alsof ik in het zesde jaar zit met opstellen die ik moet maken en examens die ik moet leren. En ik heb al helemaal geen tonnen huiswerk dat ik moet afwerken.” Brian lachte naar haar toen hij haar sarcasme opmerkte.
“Sorry,” zei hij. “Maar het duurt maar een paar minuten.” Lily keek hem even aan vooraleer ze haar kladwerk wegzette.
“Wat is er?” zuchtte ze.
“Ik wou alleen er zeker van zijn dat je de veranderingen nog onthouden had.”
“Welke veranderingen?”
“Wel,” zei Brian zorgvuldig kijkend naar haar. “De Zwerkbaltraining.” Lily’s ogen sprongen verwildert open. Daar had ze nog niet aan gedacht. Ze was vergeten dat James Zwerkbal speelde. “Je weet het toch nog?” Lily opende en sloot haar mond maar er kwam niets uit.
“Natuurlijk,” onderbrak James. “James voelt zich alleen…moe. Ga verder.” Brian keek hem vreemd aan voordat hij weer naar Lily keek.
“Juist,” vervolgde hij. “Vergeet het niet, James. De trainingen zijn morgen donderdag en vrijdag van zes tot acht, okay? Ik dacht er ook aan ééntje te doen juist voor de wedstrijd zaterdag maar dat zie je nog wel. Is dat geregeld?” Lily was nog steeds sprakeloos en keek hem gewoon aan. “Ik zie je morgen, Potter. Slaap maar veel zodat je uitgerust bent. Ik wil niet dat mijn beste jager in slaap valt op zijn bezem.” Hij gaf haar een klap op de rug toen hij naar de andere spelers liep. Lily staarde hem geschokt na vooraleer ze terug begon te praten.
“Moet ik Zwerkbal spelen?” vroeg ze ongelovig. “Dat ga ik niet doen, Potter, vergeet het!”
“Jawel hoor,” zei James, hij keek terug naar zijn boek.
“Ik heb hoogtevrees!”
“Geen beter moment om het te overwinnen,” zei hij blij. “Kijk, dit ga je niet winnen, dus laat het gewoon.”
“Maar…” Lily zocht naar een excuus. “Maar ik ga je compleet belachelijk maken bij de trainingen,” maakte ze af. Ze dacht dat James dit erg zou vinden maar helaas was ze fout .
“Wel,” zei James. “Ik zal er wel op toezien dat je me niet te fel vernederd. Daarbij heb ik liever dat je me voor gek zet bij de training dan bij de wedstrijd.” Lily’s ogen sprongen open.
“W-wedstrijd?” stotterde ze. “Er is een wedstrijd?”
“Yep,” zei James vrolijk. “Tegen Ravenklauw. Je doet maar je best want we willen de Zwerkbalcup winnen, dat betekent dat je veel moet scoren. Zij hebben William Baker en Jessica Barns in hun team en zij zijn wel goed. Dus als je punten verliest ga je het veld af onder boe-geroep.” Hij keek vanuit zijn ooghoeken naar Lily, die behoorlijk bleek was geworden. “Niets om je druk over te maken,” voegde hij er grijnzend aan toe.
“Oh, dank je wel voor je bezorgdheid,” zei ze zuur. James grijnsde en pakte zijn boek, Lily deed verder met haar huiswerk. Ze wilde net verder schrijven over de Koboldopstand toen ze voor de derde keer die avond een tik op haar schouder voelde.
“Ik weet niet eens waarom ik het nog probeer,” zei Lily luidop tegen zichzelf en ze legde haar veer neer. Ze keek op en zag dat peter haar curieus aankeek.
“Hey,” zei hij. “Alles goed?”
“Ja,” zuchtte ze. “Ik ben hier bezig met iets en ik word altijd onderbroken. Wat is er?” Peter gooide zichzelf in een zetel en leunde achterover.
“Niets eigenlijk,” antwoordde hij en hij haalde zijn schouders op. “Ik heb in de school rondgewandeld.”
“Wat deed je?” mompelde Lily afgeleid. Ze luisterde maar half omdat ze eigenlijk haar huiswerk maakte. Peter haalde zijn schouders weer op.
“Je weet wel,” zei hij. “Gewoon dingen.” James kwam recht en grijnsde naar Peter.
“Je bent weer eens met die Lesley naar de Astronomietoren geweest, nietwaar?” vroeg hij plagend. “Peter, jij sluwe hond.” Peter keek hem verbaasd aan en hij begon te blozen.
“Hoe weet je dat, Lily?” vroeg hij James. Dan keek hij naar de echte Lily, “James, heb jij dat gezegd?” Lily antwoordde niet. Ze was enorm hard aan het werken aan haar opstel en vergat te antwoorden op haar nieuwe naam. “James!” zei Peter opnieuw.
“Hmm?” Lily keek vragend op. “Wat was dat, Peter?”
“Ik vroeg heb jij…” Maar Lily was al terug bezig met het schrijven op haar perkament. “Oh, laat maar,” zuchtte Peter. Hij draaide zich om en liep de trappen op. “Ik ga slapen.” James keek hem na en dan keek hij weer naar Lily.
“Je weet toch wel,” zei hij haar. “Dat je echt wel meer aandacht moet besteden aan mensen die tegen je praten.”
“Mhhm…”
“Je zou ook niet zo veel moeten snauwen tegen iedereen. Zoals je deed tegen Remus deze namiddag.”
“Geweldig…”
“Als je zo doorgaat heb je geen vrienden meer.”
“Leuk om te weten.”
“En Derek Thomas heeft je date afgezegd.” Lily’s hoofd keek op en haar ogen waren wijdopen.
“Hij wat?” vroeg ze alarmerend. James rolde met zijn ogen en grijnsde. Lily wist niet of ze opgelucht of geïrriteerd moest zijn over zijn grap. Ze besloot voor dat laatste te kiezen en keek hem boos aan. “Niet grappig, Potter.”
“Vond ik wel,” plaagde hij. “Nu heb je toch je aandacht, niet?” Lily kneep haar ogen toe en begon aan haar huiswerk voor Bezweringen.

Het volgende uur was Lily stil bezig en James las zijn boek. Om 9:15 was ze bijna klaar en stoorde James haar door zijn boek scherp dicht te gooien.
“Ik verveel me,” zeurde hij. “En ik heb honger.”
“Goed voor jou,” zei Lily geïrriteerd. Ze keek geconcentreerd naar haar boek.
“Heb je iets om te eten?”
“Nee,” zei ze met opeengeklemde kaken.
“En iets om te drinken?”
“Nee, Potter!”
“Goed dan, ik ga wel naar de keukens—”
“Ben je gek? Je wordt waarschijnlijk gepakt en krijgt strafwerk. Nee.”
“Please?”
“Ben je doof?” snauwde Lily. “Ik zei nee! Stop nu met een baby te spelen en laat me met rust!” James sloeg zijn armen boos over elkaar, ging op de bank liggen en pruilde zijn lippen als een klein kind.
“Goed,” gromde hij. “Jij bent zo saai. Uit alle lichamen moest ik terechtkomen in het lichaam van iemand die geen leven heeft.” Lily rolde haar ogen en werkte weer verder en negeerde James’ gezeur. Een beetje later sloeg ze haar boeken dicht en rekte zich uit.
“Klaar,” geeuwde ze. “Het leek net een eeuwigheid.”
“Het is nog maar 10 uur,” zei James.
“Ik weet het,” zei ze. “Maar het lijkt veel later. Ik ga slapen over enkele minuten.”
“Dat herinnert me eraan,” begon James. “Hoe gaan we sla—” Maar nog voor hij zijn zin kon afmaken kwam Parker erbij zitten. James stopte onmiddellijk met praten om nieuwsgierige blikken te voorkomen.

margop · 4e jaars Verdiend: 1 Sikkels Woonplaats: Boutersem

Amnetiaar, deals en een grapje tussendoor.
Part Four

“Hey Lil,” zei Parker vrolijk.
“Hi,” Lily en James antwoordden tezamen. James keek Lily scherp aan
“Ze had het tegen mij, Potter,” zei hij om haar eraan te herinneren wie ze was op dit moment.
“Oh,” mompelde Lily. “Dat wist ik.” Parker keek hen eerst vreemd aan maar keek dan weer naar James.
“Hoe dan ook,” zei ze traag. “Lily, Kate zoekt haar T-shirt. Ze zei dat jij het had geleend, weet je waar het is?”
James’ wenkbrauwen waren gefronst en voor hij antwoordde had Lily dat al gedaan, “Het steekt in mijn kast onder dat roze topje.” Parker keek verdacht en kruiste haar armen.
“Hoe weet je dat?” zei ze curieus. “James, ben je weer in de slaapzaal geweest toen we weg waren?”
“Dat was maar één keer!” zei James defensief zonder na te denken. “En ik zou er niet zijn geweest als Sirius niet had gezegd dat mijn boxershorts daar lagen, wat niet waar was.” Parker keek nu naar hem, helemaal verward door wat hij zei.
“Lily sinds wanneer draag jij boxershorts? En waarom—” Ze stopte en keek naar hen om uit te zoeken wat er aan de hand was. Lily en James keken elkaar snel aan om een logische smoes te verzinnen. “Laat maar,” zei Parker die haar handen in de lucht hield. “Ik wil het niet weten. Kijk, Lily,” ze draaide naar James. “Je kan beter meekomen en het shirt pakken voor Kate. Ze is bang dat ze verkouden wordt als ze het niet snel vindt.” James’ wenkbrauwen waren nog meer gefronst dan eerst en hij begon te grijnzen. “Ik kijk wel waar James zei,” ze gaf Lily een sceptische blik. “En ik zal Kate waarschuwen zodat ze kan controleren of er niets mis mee is.” Ze draaide zich om en liep de trap op. Halverwege de trap draaide ze zich om en zei, “Oh en Lily? Je kan misschien nu een douche nemen want straks zijn ze allemaal bezet.” Ze liep de slaapzaal in en deed de deur zachtjes achter haar dicht. Een moment later stond James op en deed alsof hij moest gapen.
“Wel,” zei hij grinnikend. “Het wordt laat, vind je niet? Ik ga maar eens. Slaap wel Evers.” Hij maakte een beweging in de richting van de trappen, maar nog voor hij een stap gezet had, voelde hij een scherpe ruk in zijn sweater.
“Zit,” commandeerde Lily. Ze had geen zin om daarop te wachten, dus trok ze hem maar terug op de bank. Ze sloeg haar armen over elkaar en keek hem boos aan. “Ik weet wat je van plan bent,” zei ze met toegeknepen ogen. “Denk je dat ik stom ben?”
“Ja, als je daar het antwoord niet op weet,” antwoordde James nonchalant.
“Wat was je echt van plan?” vroeg Lily die zijn opmerking negeerde.
“Slapen,” zei hij onschuldig. “Misschien douchen.”
“Yeah right,” zei Lily sarcastisch. “Je wil iedereen zich gewoon zien omkleden, pervert.” James haalde zijn schouders op.
“Hey, ik ben een jongen,” zei hij onbezorgd. “Normaal toch. Als er zich een buitenkansje voordoet om meiden met alleen een badhanddoek zien rond te lopen, grijp ik die kans.”
“Niet als het aan mij ligt,” zei ze ferm. “Nu je in mijn lichaam zit, Potter, ga je de meisjesslaapzaal niet binnen zonder mij. Je gaat er zeker niet slapen. Wie weet wat je gaat doen met mijn lichaam.” James deed alsof hij diep beledigd was.
“Zeg je nu dat je me niet vertrouwt?”
“Ik zeg dat je een zestienjarige jongen bent die door hormonen gedreven wordt en meer kijkt naar het lichaam van een meisje dan naar de persoonlijkheid.” James opende zijn mond in protest, maar sloot hem weer toen haar woorden tot hem doordrongen.
“Dat is waar. Okay, waar slapen we?” Lily hief een wenkbrauw op en kruiste haar armen.
“We?” herhaalde ze ongelovig. “Wat we? Ik weet niet wat je bedoelt maar jij slaapt hier op de bank en ik in de jongensslaapzaal.”
“Maar dat is niet eerlijk!” jammerde James. “Jij krijgt een lekker zacht bed en ik moet op een mislukte stoel slapen.”
“Potter, jij slaapt op een zachte sofa met een dik deken van Griffoendor dat ons hele jaar kan bedekken.”
“Maar als ik het koud krijg?” zei James neptriest. “Ik kan ziek worden.”
“Als je niet zo slecht was in bezweringen,” begon Lily droog. “Zou ik een engorgiobezwering aanraden, maar jij blaast alles gewoon op.” James keek kwaad maar zei niets omdat hij wist dat ze niet loog.
“Goed,” zei hij en hij kruiste zijn armen. “Dat mag waar zijn maar hoe weet ik dat jij er geen misbruik van maakt?” Lily keek hem kwaad aan.
“Potter, je zegt nu toch niet dat ik zou gluren naar…” Ze keek neer op het lichaam waar ze in vast zat en rilde. “Dit.” James grijnsde en haalde zijn schouders op, haar opmerking negerend.
“Ik weet niet,” zei hij sceptisch. “Veel meiden zouden het doe, hoe weet ik dat jij niet liegt?”
“Ten eerste,” antwoordde Lily. “Als ik ooit zou doen wat jij denkt dat ik zou doen, dan zou ik getraumatiseerd zijn voor het leven en voor de dood. Ten tweede ben je een egoïstische, zelfingenomen zak.”
“Dat heeft er allebei niets mee te maken,” vervolgde James die lui achterover leunde in de stoel. “Je maakt het jezelf beter comfortabel, Evers.”
“En waarom dat?”
“Omdat jij ook hier zal slapen,” zei hij kalm.
“Geen denken aan!” riep Lily.
“Toch wel,” antwoordde James, die begon te grijnzen.
“Nee!” zei ze opnieuw.
“Hey, het is eerlijk.”
“Heb je ooit gehoord van ‘het leven is niet eerlijk’?!” riep ze.
“Kijk,” zei hij. “We slapen allebei hier of allebei in een slaapzaal, jij kiest.” Lily keek hem kwaad aan. Ze wist dat ze geen keuze had want James zou een kans om haar kamergenoten te begluren niet laten liggen.
“Goed dan,” zei ze geïrriteerd. “Goed, ik slaap hier wel, blij?” James schudde zijn hoofd.
“Niet echt,” zei hij teleurgesteld. “Ik hoopte in de meisjesslaapzaal te slapen. Man, wat ik Sirius dan niet kon vertellen.” Lily rolde haar ogen en gaf hem een blik vol afgunst.
“Jongens,” mompelde ze. “Hoe gaan we eigenlijk douchen?” James grijnsde en opende zijn mond, maar voordat hij iets kon zeggen, zei Lily, “Zwijg, Potter. Ik heb geen zin jouw perverse ideetjes aan te horen.” James sloot zijn mond maar hij grijnsde nog steeds.
“Wacht dacht je hier van,” zei hij. “We douchen in zwemkledij.” Lily begon te protesteren uit gewoonte, maar stopte dan weer. Eigenlijk, dacht ze. Is dat een goed idee...
“Goed,” zei ze. “maar we houden ze ook aan. Duidelijk, Potter?” James keek haar vol afgunst aan.
“Kijk Evers,” zei hij. “Ik ben misschien een zestienjarige jongen door hormonen gedreven maar ik heb mijn principes. Je kan me vertrouwen.” Lily keek hem even aan om er zeker van te zijn dat hij serieus was. Maar er was geen grijns op zijn gezicht of ook maar een grijntje sarcasme in zijn stem. Tot haar verbazing, was James serieus.
“Goed, deal.” Ze schudden de handen als teken dat ze het eens waren. “Okay,” zei Lily. “Ik ga nu douchen, ik ben terug over een kwartiertje.”
“Doe niets wat ik niet zou doen,” grapte James.
“Dan heb ik veel keus, niet?” grapte ze terug. James lachte en keek terug naar zijn boek. Lily ging naar de jongensslaapzaal, zachtjes lachend. Plotseling stopte ze. Was ik juist vriendelijk tegen Potter? Dacht ze verwilderd. Ze zuchtte, schudde haar hoofd en liep de badkamer binnen. Waar gaat dat heen met de wereld?

margop · 4e jaars Verdiend: 1 Sikkels Woonplaats: Boutersem

Kurken en intense pijn.
Part One

Dinsdagavond was veel te snel gekomen voor Lily. Nog voor ze het wist, was het tijd voor een Zwerkbaltraining. Ze zat samen met James in de kleedkamer om de regels nog eens te overlopen.
“Okay, ben je klaar?” vroeg James haar.
“Nee,” antwoordde Lily.
“Lieve hemel, het is maar training! Niet het Wereldkampioenschap.” Lily beet onzeker op haar lip en keek naar de bezem die ze in haar handen hield.
“Het doet geen pijn, toch?” James rolde zijn ogen.
“Je hebt de wedstrijden gezien, je weet hoe het zit!” zei hij. “Er is niet echt veel aan een training, maar voor de zekerheid, kan je misschien dit aandoen.” Hij iets van plastic vast dat leek op een bekertje met daaraan elastieken.
“Wat is me dat?” vroeg Lily.
“Dit,” zei hij, “is iets waar veel mannelijke Zwerkbalspelers niet zonder kunnen.” Lily’s gezicht veranderde van verwarring tot afgunst als ze doorhad wat James vasthield.
“Geen denken aan!” zei ze hevig hoofdschuddend. “Ik maak genoeg mee als ik naar de wc’s ga, ik moet niet nog meer te zien krijgen!”
“Evers, het is voor je eigen goed,” vertelde James. “Als je echte intense pijn wil voorkomen moet je dit aandoen.”
“Nee.”
“Evers! Ik probeer je te helpen, doe dit aan!”
“Nee!” hield ze stug vol. “Ik doe dat ding niet aan. Jullie overdrijven toch altijd. Het kan niet zo veel pijn doen.” James staarde haar even aan, zuchtte en stak het ding weg.
“Je krijgt er nog spijt van,” zei hij haar. “Als je eens wist wat je net zei. Kom op, je kan maar beter gaan, want anders rukt Brian je kop eraf. De rest zit al op hun bezems. Ik zit op de tribunes, kom gewoon naar me toe als je een vraag hebt.”
“Okay,” zei Lily. Ze zag James de tribunes opklimmen. Na enkele seconden nam Lily diep adem en liep het veld op. Wel, dacht ze. Hier ga ik dan. Ze liep met tegenzin verder het veld op en keek omhoog naar de andere spelers. Ze vliegen zo hoog, dacht ze nerveus. Ik kan niet geloven dat ik dit doe. Brians geroep onderbrak haar gedachten.
“POTTER!” schreeuwde hij. “WAT DOE JE DAAR BENEDEN NOG? KOM NU NAAR BOVEN! WE HEBBEN VEEL TE DOEN!”
“Kom eraan!” riep Lily terug. Ze ging traag op haar bezem zitten en zette zich zachtjes af. Er gebeurde niets. Ze zette zich terug af, maar er gebeurde weer niks.
“Wat doe ik verkeerd?” vroeg ze zich luidop af.
“JE MOET JE HARDER AFZETTEN!” riep James haar toe. Lily zette zich nog eens ongeduldig af. De bezem vloog onmiddellijk de lucht in aan minstens veertig kilometer per uur. Lily kneep haar ogen hard dicht en hield zich stevig vast, alsof haar leven ervan afhing. Ze gilde de longen uit haar lijf, tot James’ grote afschuw.
“AAAAAAAHHHH! OhmijnGodohmijnGodohmijnGod!” gilde ze. James gromde en verborg zijn hoofd in zijn handen.
“Ze zal me ruïneren,” jammerde hij.
Toen de bezem vertraagde opende Lily haar ogen. Ze keek neer op het team dat haar curieus aankeek.
“Hey James,” zei Sirius. “Gaat het wel?” Lily keek naar beneden en wenste vurig dat ze dat niet had gedaan. Ze was ongeveer zestig tot zeventig meter boven de grond, wat niet goed was voor iemand met hoogtevrees.
“Je ziet wat bleekjes,” zei Clark Garrison, een andere Jager.
“Het gaat wel,” zei Lily snel. “Echt waar.”
“Goed dan,” zei Brian verveeld. “Als jullie klaar zijn, zou ik graag beginnen. Ik heb Ravenklauw en ze zijn heel goed.”
“Ze zullen nooit zo goed zijn als wij,” zei Barry Lawson, de Wachter.
“Dat kan wel waar zijn,” zei Brian, lichtjes glimlachend. “Maar we moeten toch oefenen. Ik heb een paar nieuwe opstellingen bedacht die ik wil uitproberen. Lawson, ga naar de doelen. Black, Harrison, ik wil dat jullie oefenen om de beukers weg te slaan naar alle verschillende kanten. Wiseman, jij zoekt naar de snaai en als je hem hebt gevangen tel je tot tien en ga je er weer achteraan. Potter, Garrison, en ik zullen met de Slurk oefenen, en Lawson, jij houd ze tegen. Oké, beginnen iedereen! We hebben al een kwartier verloren.” Ze vlogen allemaal naar hun plaats, behalve Lily die op haar plaats bleef omdat ze niet wist waarheen te gaan. Ze keek naar James die naar rechts wees en met zijn mond de woorden, “Ga naar daar!” vormde. Lily knikte en vloog naar de plaats die James aanwees. Ze wachtte enkele minuten. Waar is de Slurk? dacht ze. Ik dacht dat ze hem naar mij zouden passen.
Ze hoorde zacht gefluit en dan iemand die luid riep, “JAMES, KIJK UIT!” Toen Lily keek vanwaar het geluid kwam, hoorde ze nog een luider gesuis en werd door het ronde voorwerp van haar bezem geduwd.
“Ugh!” zuchtte ze. De wereld draaide precies rond. Ze wiegde gevaarlijk heen en weer, maar kon nog net op tijd haar bezemsteel vastpakken. Lily kneep haar ogen samen en zag wazig dat Brian op haar afvloog.
“Gaat het, Potter?” vroeg hij bezorgd. Lily knikte en voelde een bonkende pijn. Ze vertrok haar gezicht.
“Ja,” mompelde ze. “Ja, het gaat wel. Ik was alleen... Afgeleid.”
“Je moet uitkijken wanneer iemand je de Slurk toegooit, Potter. Kom op, doe mee.” Brian vloog weg en paste de Slurk naar Garrison. Lily gromde en wreef over haar pols. Ik ben nog geen 5 minuten bezig en ik haat dit spel nu al, dacht ze pessimistisch. Ze hoorde gesmoord gelach en draaide zich om naar de tribune. James zat daar zachtjes te grinniken en probeerde het tevergeefs te verbergen. Lily keek hem kwaad aan en vloog langzaam naar hem toe.
“Ha, ha, ha,”zei ze zuur. “Dat vond je grappig, eh Potter?” James keek op en zijn ogen twinkelden.
“Ja,”zei hij onbezorgd. “Eigenlijk wel.”
“Wel, ik vond van niet,” snauwde ze. “Waarschijnlijk was het nog niet in je kleine hoofd opgekomen dat het pijn kon doen?” James beet op zijn lip om nog meer gelach te onderdrukken en zette een heel serieuze blik op.
“Sorry,”zei hij. “Je hebt gelijk, hoe gaat het? Hoeveel vingers steek ik nu in de lucht?” James hield drie vingers op. Er was een moment dat Lily verward keek, Ik dacht dat handen maar vijf vingers hadden, hoe kan Potter er dan zeven opsteken?
“Stop met die onzin!” Ze sloeg zijn hand nijdig weg.
“Potter!” riep Brian. “Wat doe je daar? Flirt later maar en kom nu naar hier!” James grijnsde. Lily gaf hem nog een nijdige blik en vloog toen terug naar haar plaats op het Zwerkbalveld.
“Zak,”mompelde ze binnensmonds.
“James!” riep Clark. “Ik gooi de Slurk naar jou!” Hij gooide de Slurk naar haar toe en Lily kon hem nog net op tijd vangen. Aangezien dit de eerste keer was dat ze een Slurk had gevangen, was ze ontzettend blij. Ontzettend blij.
“Yay!”riep ze opgewonden. “Zag je dat? Ik heb hem gevangen! Ik heb de kurk gevangen!” James kreunde en sloeg zijn hoofd langzaam op de leuning.
“Kurk,” gromde hij. “Ik kan niet geloven dat ze juist Kurk zei.” Bij de doelen leunde Sirius naar Barry.
“Zei hij juist kurk in de plaats van Slurk?”vroeg hij gedempt. Barry knikte.
“Ik denk van wel,” zei hij grimmig. Sirius knikte.
“Ik wou alleen zeker zijn dat ik het niet was.”
“Misschien is het omdat hij die klop heeft gehad,” suggereerde Trisha Wiseman. Ze draaide haar hoofd. “De Slurk heeft waarschijnlijk hem, nu ja, je weet wel, door elkaar gerammeld, het gaat wel over.” Ze knikten alledrie en gingen verder met de training.
Lily vierde nog steeds dat ze de bal had gevangen en merkte daardoor niet dat Brian voor de tweede keer die avond op haar afvloog. De uitdrukking op zijn gezicht was niet blij.
“Potter,”zei hij scherp. “Zou je de Slurk vanavond nog willen terugpassen?” Lily bloosde en keek naar de grond.
“Sorry,”zei ze, een beetje buiten adem. “Um…Ja, hier.”Ze reikte de bal naar Brian maar hij pakte hem niet aan.
“Je moet hem niet gewoon geven,”zei hij verrast. “Gebruik die arm, waarvan ik weet dat je hem hebt en geef een pas.”
“Oh,” stamelde Lily. “Juist, p-passen, natuurlijk.” Brian zuchtte en vloog een eindje verder om de pas te vangen. “Passen,”zei Lily tegen zichzelf. “Goed, dat kan ik.” Ze ademde diep in en keek naar Brian. Terwijl ze met haar linkerhand haar bezemsteel stevig vastgreep, bracht ze haar andere hand naar achteren en gooide de Slurk met al haar kracht naar Brian. Volgens Lily vloog hij wel redelijk ver. 30 meter was toch al een goede afstand. Jammer genoeg was Brian 40 meter van haar verwijderd.

margop · 4e jaars Verdiend: 1 Sikkels Woonplaats: Boutersem

Kurken en intense pijn
Part Two

De rest van de training ging goed vooruit volgens Lily. Er waren goede punten en slechte punten geweest. Na enkele passen kon Lily de afstand steeds maar vergroten. Maar ze had ook Sirius zijn neus geraakt en Brians achterhoofd. Ook al had ze sorry gezegd, Brian was toch zo kwaad dat hij zich hees had geschreeuwd. Zelf was ze niet in het gezicht geraakt maar wel op haar schouder en haar knie. Ze was ook al tegen één van de doelpalen gebotst. James had niet veel geholpen. Hij had een soort van mix van emoties. De ene minuut lag hij dubbel van het lachen, door al haar stommiteiten. De volgende minuut moest hij moeite doen om niet uit te barsten van frustratie. Toen 8 uur eindelijk in zicht kwam was Lily helemaal uitgeput. Ze wou alleen nog maar douchen en slapen voor de komende tien jaar.
“Goed, team,” riep Brian. “Goede training! Niet vergeten dat de volgende op donderdag is, zelfde uur. Nu iedereen gaan slapen!” Ze bogen allemaal voorover en vlogen al wat dichter tegen de grond. Lily was juist aan het uitzoeken hoe ze dat zou doen toen Brian naar haar toe vloog.
“James,” zei hij ernstig. “Ik hoop dat donderdag beter speelt.” Lily knikte.
“Ja,”zei ze. “Maak je geen zorgen.”
“Ik vond dat het opviel dat je veel slechter speelde dan normaal. Je speelt als een beginner! Is er iets dat je zou kunnen afleiden?”
“Nee,” loog Lily snel. “Helemaal niets.” Brian bekeek haar even.
“Goed dan,”zuchtte hij en hij krabde aan zijn achterhoofd. “Waarom ga je niet even slapen? Ik dank dat dat alles is, ik zie je morgen, oké?” Lily knikte en Brian vloog naar beneden. Toen hij weg was vroeg ze zich luidop af, “Okay, hoe geraak ik nu beneden?” Ze dacht even na en probeerde toen met al haar gewicht de bezem naar beneden te drukken. De bezem bewoog een beetje, maar bleef in de lucht. Lily probeerde het nog een keer, maar er gebeurde nog steeds niets.
“Problemen?” riep James droog vanaf de tribunes.
“Nee,” zei ze geschokt. “Ik kan dit zelf wel, Potter. Ik ben niet helemaal van je afhankelijk, dat weet je.” James grijnsde en kruiste zijn armen.
“Niet helemaal,” zei hij. “Je kunt best eens proberen wat naar voren te leunen. Dat is wat normaal werkt. Ik zie je beneden.” Lily keek hem kwaad aan maar volgde zijn voorstel.
Toen ze bijna beneden aankwam, probeerde ze haar maaltijd binnen te houden. Ik haat vliegen, dacht ze kwaad. Ik vergeef Potter nooit. Ze landde met een zachte plof en draaide zich naar James die lui tegen de muur leunde.
“Dat duurde lang genoeg,” lachte hij. Lily liep langs hem en stompte tegen zijn schouder.
“Stop maar, Potter,” snauwde ze. “Ik ben niet goed gezind. Wil je weten waarom?”
“Het kan me echt niet schelen,” zei James verveeld. Lily negeerde hem.
“Ik heb juist twee uur op een bezem gezeten. Mijn kont heeft kou, mijn armen doen pijn en ik moet dit elke week doen! Erger nog, ik moet dit zaterdag doen terwijl er duizenden mensen op mijn vingers staan te kijken! Ik ben niet blij, Potter. Je staat bij mij in het krijt!”
“Waarom?” vroeg hij. “Ik ben degene die met een jongen uit moet gaan vrijdag! Nieuwtje, Evers, dat doe ik ook niet voor mijn plezier!”
“Als je dat gisteren had afgezegd zoals ik voorstelde zat je niet met probleem hé, Potter?” zei ze geïrriteerd. “Maar nee! Je wou gaan en maakte alles nog moeilijker zodat mijn leven een hel op aarde wordt!”
“Het is niet altijd leuk om jou te zijn Evers!” riep James terug. Nog voor Lily kon terugschreeuwen, onderbrak iemand haar.
“Hey James!” Toen hoorde Lily een fluitend geluid.
Een heel bekend geluid, voor haar.
“JAMES, KIJK UIT!” riep iemand.
“GA UIT DE WEG!” Om dat ze probeerde te achterhalen vanwaar het geluid kwam, zag Lily de Beuker niet die op haar af kwam.
“Wat?” vroeg ze. “Wat is—” Maar ze kon haar zin niet afmaken. Het volgende dat ze wist was dat ze heel veel pijn had. De ergste pijn die ze ooit al had gevoeld.
“Ooh,” zei iemand meelevend. “Ik voel met hem mee.”
Ze voelde een kloppende pijn tussen haar benen, het deed zoveel pijn dat ze niet kon praten. Toen wist ze wat er was. Ze was geraakt in haar kruis geraakt. Zij, Lily Evers was geraakt door een beuker in haar kruis. Elke mannelijke aanwezige kromp ineen.
“Ouch,” zei Barry, hij vertrok zijn gezicht alsof hij zelf was geraakt.
“Dat moet pijn doen,” zei Sirius meelevend. Hij ging bij haar staan en klopte op haar rug. “Gaat het?” Lily beet op haar lip om niet te huilen.
“Ja,” piepte ze. “Het gaat wel.”
“Zeker?” vroeg Brian. “Moeten we je naar de ziekenzaal dragen? Kan je lopen?” Lily verdraaide haar ogen van de pijn.
“Nee,” bracht ze moeizaam uit. “Nee, het gaat.”
“Als je donderdag niet op een bezem kan zitten, begrijp ik dat volkomen,” vervolgde Brian. “Eigenlijk, als je het kan, zou ik verwonderd zijn.” Lily schudde haar hoofd. Na een tijdje drong het tot haar door dat James zo hard lachte dat hij voorover gebogen stond en tegen de muur leunde voor steun.
Terwijl ze hen kwaad aan keek zei ze, “Het is—niet—grappig, Evers.”
“James heeft gelijk, Lily,” zei Sirius. “Geraakt worden in je kruis, en dan vooral door een beuker, is geen lachertje. Je zal nooit begrijpen hoe dat voelt.” James stond op en veegde de tranen van zijn ogen.
“Oh, je zou verrast zijn hoe goed ik dit wel begrijp, Sirius,” lachte hij. Sirius schudde zijn hoofd. Hij keerde terug naar Lily en zei, “Ben je zeker dat het gaat, Gaffel? Moet ik wat ijs gaan halen?” Lily wou ja zeggen. De pijn ging niet over. Maar ze had nog nooit een jongen zien rondlopen met ijs als hij geraakt was. Dus zou zij dat ook niet doen.
“Nee, het gaat wel,” zei ze nog steeds moeizaam. “Het lukt wel.” Sirius keek twijfelend aan maar knikte.
“Okay. Ik zie je later.” Hij liep naar de kleedkamers en liet James en Lily achter.
“Ik zei nog dat je dat ding moest aandoen,” zei James grijnzend. “Maar luisterde je? Ik kan door jou misschien nooit nog kinderen krijgen.” Lily keek hem woest aan. “Hoe voelt het?”
“Intens,” kermde ze.
“Ik zei het je toch,” zei hij verwaand. “Nu weet je wat wij meemaken.”
“Gaat het ooit weg?” vroeg Lily.
“Wat, het risico?”
“Nee,” zei Lily met opeengeklemde kaken. “De pijn.”
“Oh dat,” zei James nonchalant. “Ja, uiteindelijk wel. Adem diep in en uit.” Lily maakte een luid, snikkend geluid en sloot haar ogen. James’ gezicht vertrok bij het horen van dat geluid. “Je gaat toch niet huilen?” vroeg hij snel. “Weet je wat er zou gebeuren, moesten ze mij zien huilen?! Dat zou een ramp zijn!”
“Rustig maar,” zei Lily. Ze beet op haar lip. “Ik ga niet huilen, het doet alleen ontzettend veel pijn.”
“Je raakt er aan gewend.”
“Liever niet,” antwoordde ze ijzig.
James zweeg even, zijn gezicht leek bezorgd te kijken. “Gaat het wel?” Lily schudde haar hoofd.
“Het gaat maar niet weg,” zei ze, nog steeds met haar ogen toe.
“Nah, dat lijkt alleen zo. Vind je nog steeds dat ik overdreef?” Lily schudde hevig haar hoofd. “Dacht ik wel,” zei James en hij begon weer te lachen. Lily keek hem boos aan en ging recht staan. Oh, ik vervloek het man zijn, dacht ze verbitterd. Ik heb pijn.
“Zwijg, Potter, en help me tot aan de ziekenzaal. Ik denk dat ik dat ijspak nodig heb.”

margop · 4e jaars Verdiend: 1 Sikkels Woonplaats: Boutersem

Volle Maan
Part One

De volgende dag was het woensdag en Lily had nog steeds pijn van de Zwerkbaltraining van de vorige dag. Elk deel van haar lichaam deed pijn, van haar hoofd (aangezien ze daar met de Slurk was geraakt) tot...ehm..naja. Hoe dan ook, onder andere door al het bovenstaande, wilde Lily niet uit haar bed komen (of in haar geval, van de bank).
Toen ze om zeven uur wakker werd door het geluid van de andere leerlingen die naar beneden gingen om te ontbijten, overwoog ze even om ook op te staan, maar draaide ze zich vervolgens om en sliep verder. Lily lag net weer vredig te slapen, toen ze een kussen tegen haar hoofd aan geslingerd kreeg, waardoor ze wakker werd. Lily gromde, maar hield haar ogen dicht. Toen ze verder geen antwoord gaf, gaf de persoon haar nog een klap.
'Opstaan, zonneschijn!' riep een stem opgewekt. Lily kreunde en wist maar al te goed wie dat was.
'Ga weg Potter,' jammerde ze. 'Laat me met rust.' James plofte neer op de bank, en landde expres op haar voeten. 'Au,' mompelde Lily geërgerd. Ze probeerde James te slaan, maar hij ontweek haar.
'Kom op, Evers,' zei James en schudde haar door elkaar. 'Laten we gaan, het is bijna tien over half acht.'
'En?' vroeg Lily mat en opende haar ogen nog steeds niet.
'En, straks heb je iets dat 'les' genoemd wordt, dus je moet je nu klaarmaken. Schiet op, anders kom je te laat! Hey, ik had nooit gedacht dat ik dat nog eens tegen jou zou kunnen zeggen,' voegde hij er grijnzend aan toe.
'Ha, ha, ha,' zei Lily zuur. James gaf een klopje op haar voet en stond op.
'Kom op nou, Evers. Opstaan!' Hij greep haar armen vast, negeerde haar protest en trok haar overeind. Lily opende eindelijk haar ogen en keek James boos aan.
'Oké, best,' snauwde ze en sloeg zijn hand weg. 'Ik kan zelf opstaan, weet je.'
'Zoals je net hebt bewezen,' mompelde James. Lily wierp hem een boze blik. Ze stond op en strekte zich uit, maar kromp weer ineen toen ze een stekende pijn in haar schouder voelde.
'Au,' mompelde ze en wreef zachtjes over haar schouder.
'Wat is er?' vroeg James.
'Mijn schouder doet pijn,' antwoordde ze fronzend. 'En mijn heupen, mijn armen, mijn rug, mijn elleboog-' Tot nu toe had James haar gezeur genegeerd en had zijn nagels bestudeerd, maar toen Lily haar elleboog noemde keek hij op.
'Jouw elleboog?' vroeg hij nieuwgierig. 'Waarom zou jouw elleboog pijn doen? Je gebruikt die niet eens bij Zwerkbal! Nu we het er toch over hebben, volgens mij geldt dat voor bijna alle sporten.' Lily keek naar de grond en begon rood te worden.
'Ik weet het...,' zei ze schaapachtig.
'Dus..?' drong James aan. Lily kuchte en frommelde aan haar deken.
'Ik knalde met mijn elleboog tegen die hoepel toen ik tegen de doelpaal aanvloog,' zei ze zachtjes. James proestte het uit van het lachen. 'Het is niet grappig!' gilde Lily verontwaardigd. 'Ik had echt het gevoel alsof alles wat ik deed verkeerd was!'
'Misschien was dat ook wel zo.'
'Toen ik probeerde op te stijgen ging ik veel te hoog,' vervolgde ze en negeerde zijn opmerking. 'Toen ik de kurk-'
'Slurk,' verbeterde James.
'-probeerde te gooien kwam hij niet ver genoeg, en toen ik een doelpunt wilde maken liet ik die stomme bal niet op tijd los en kwam mijn arm vast te zitten in die stomme hoepel,' eindigde ze ellendig.
'Dat was het grappigste dat ik ooit heb gezien,' lachte James. 'De manier waarop je gilde was hilarisch!' Lily keek hem zuur aan.
'Nou, ik ben blij dat één van ons het tenminste leuk vond,' zei ze pissig. James snoof en sloeg zijn armen over elkaar.
'Jij denkt dat ik het leuk vond?' vroeg hij ongelovig. Lily keek hem sarcastisch aan.
'Ja.'
'Nou,' grijnsde James. 'Oké, je hebt gelijk, ik vond het leuk. Maar niet alles!' voegde hij er verdedigend aan toe. 'Hoe denk je dat ik me voel? Al mijn teamgenoten zullen denken dat ik helemaal gek geworden ben! De Slurk niet op een redelijke afstand kunnen werpen, gillen als een-'
'Waag het niet om 'meisje' te zeggen,' fluisterde Lily gevaarlijk.
'- vrouwelijk iemand bij het opstijgen, en - Jezus, Evers! Je noemde de Slurk een kurk!'
'Hoe moet ik nou weer weten hoe dat stomme ding heet?!' gilde Lily.
'Je hebt vaak genoeg een wedstrijd bijgewoond!' schreeuwde James terug.
'Schreeuw niet zo tegen me!'
'IK SCHREEUW NIET!'
'Oh, hou je kop,' zei een vijfdejaars die net langsliep op een toon alsof hij hen de tijd vertelde. Lily en James staarden hem aan, maar hij liep rustig door en verdween door het portretgat. James wendde zich weer tot Lily en haalde diep adem.
'Oké,' zei hij en dwong zichzelf om kalm te blijven. 'Het is duidelijk dat je wat extra oefening nodig hebt.'
'Je meent het,' sneerde Lily.
'Dus ik dacht dat wij tweetjes vanavond maar eens wat extra moeten trainen.' Lily rolde haar ogen.
'Ik kan niet wachten.'
'Ik bied je aan om je te helpen!'
'Ik ben je zo dankbaar.' James zuchtte. Ze is nog koppiger dan een Hippogrief, dacht hij.
'Dat is je geraden ook. Als je het al niet meent, zou je tenminste wel kunnen doen alsof je het meent, weet je.'
'Sorry dat ik je moet teleurstellen, Potter,' zei Lily en sloeg haar armen over elkaar. 'Maar ik ben nou eenmaal geen actrice.' James staarde haar aan.
'Erg grappig,' zei hij droog. Lily grijnsde. 'Kijk, je hebt echt geen keuze, Evers. Ik laat jou mij niet voor gek zetten voor de hele school aanstaande zaterdag. Vanavond gaan wij naar buiten en zullen we aan een paar dingen werken, oké?'
'Geen Beukers,' zei Lily mat. James glimlachte en hield zijn hand uit.
'Geen Beukers,' herhaalde hij. Lily keek even bedenkelijk naar zijn uitgestoken hand voordat ze hem schudde en zo hun deal bevestigde.
'Oké,' zei James en keek naar de klok. 'Je kan je beter snel klaarmaken, het is al kwart voor acht. Aangezien jij toch de hele tijd door meiden wordt opgehouden, kunnen we beter vroeg gaan zodat we genoeg tijd hebben om de Grote Zaal te bereiken.' Lily gaf hem een speels duwtje toen hij grinnikte.
'Verwaand joch,' grapte ze. 'Ik ben zo terug.' Lily draaide zich om en liep naar de trap, maar voordat ze die kon bereiken hield een stevige arm haar tegen.

margop · 4e jaars Verdiend: 1 Sikkels Woonplaats: Boutersem

Volle Maan
Part Two

'Wat?' vroeg ze en draaide zich om. Ze had het nogal geïrriteerd gereageerd, omdat de pijn door haar heen schoot toen die arm haar tegenhield. 'Oh, jij bent het. Wat is er, Sirius?' Sirius lachte en ging in een stoel zitten die naast hen stond.
'Ook goedemorgen, James,' zei hij vrolijk. 'Goed geslapen?'
'Nee,' zei Lily eerlijk. James had de afgelopen nacht onrustig geslapen en had Lily uit haar slaap gehouden met zijn gemompel.
'Nou, dat is geen wonder,' zei Sirius. 'Ik bedoel, de bank is niet zo comfortabel, nietwaar?'
'Oh, het heeft niks met de bank te maken.'
'Waarom slaap je eigenlijk hier beneden?' vroeg hij en keek om zich heen. 'Wat is er verkeerd met je bed? Kan je niet slapen door Peters gesnurk? Ik dacht dat je daar inmiddels wel aan gewend was.' Lily zweeg even en probeerde snel een reden te bedenken.
'Ik viel een paar nachten geleden op de bank in slaap, en het lag zo lekker dat ik besloot het nog eens te doen.' Sirius hief nieuwsgierig zijn wenkbrauw en keek Lily raar aan.
'Juist,' zei hij langzaam. 'Hoe dan ook, het gaat wel door, hè, vanavond?'
'Waar heb je het over?' vroeg Lily verward. 'Wat is er dan vanavond?' Sirius gaf haar een klap tegen haar hoofd.
'Auwww....,' jammerde Lily.
'Dat was voor je tekort aan verstand,' zei hij rustig. 'Je weet heus wel wat er vanavond is! Remus is al naar de Ziekenzaal gegaan en madame Plijster heeft hem al naar de Wilg gebracht.' Als Lily had omgekeken, had ze gezien dat James inmiddels behoorlijk bleek was geworden. 'Dus Peter en ik ontmoeten je vanavond op de vaste tijd, oké? Vergeet je mantel niet mee te nemen.'
'Ehm..,' zei Lily verbijsterd. 'Oké...' Sirius glimlachte en gaf haar een klap op haar rug. Hij merkte niet dat Lily ineen kromp van de pijn.
'Oké dan! Luister, ik zie je in de les wel. Ik moet nu naar beneden gaan om Mary op te halen. Ik heb haar beloofd dat we samen zouden eten. Ik spreek je later!' Hij verliet haastig de Leerlingenkamer en liet een verdwaasde Lily achter. Hmm..,dacht ze terwijl ze langzaam de trap opliep. Dat was... interessant. Waar had hij het in vredesnaam over? En wat voor mantel bedoelde hij? Lily dacht nog steeds na over Sirius' woorden en merkte niet dat James achter haar aankwam, totdat hij haar pols vastgreep en haar stopte.
'Wat?' vroeg ze. James keek om zich heen en fluisterde toen zachtjes, 'We moeten praten.' Lily zuchtte wanhopig en maakte zich los uit zijn greep.
'Nu?' vroeg ze geërgerd. 'Kan het niet wachten? Ik moet me aankleden, ik moet ontbijten en ik wil niet te laat zijn, zoals je zelf al zei.' Ze wilde verder lopen, maar James hield haar weer tegen en keek recht in haar ogen. Voor de tweede keer in haar leven zag Lily dat hij doodserieus was.
'Dat kan, en zal, allemaal wachten,' zei hij, nog zachter dan eerst. 'We moeten praten. Nu.
Minder dan vijf minuten later zat Lily op een bureau in een leeg klaslokaal en keek naar James, die nerveus door de kamer ijsbeerde. Lily was slecht gehumeurd en had bovendien erge honger. Nadat ze James enkele minuten zwijgend had bestudeerd en hij nog niks had gezegd, besloot ze de stilte te verbreken.
‘Is er een reden waarom je me hierheen hebt gesleept?’ vroeg ze ongeduldig. ‘We zijn al veel te laat voor het ontbijt en als je op deze manier doorgaat komen we ook veel te laat bij onze eerste les.’ James ademde diep in en ging tegenover haar zitten. Toen stond hij weer op en begon weer te ijsberen. ‘En zou je daarmee op willen houden?!’ snauwde Lily en duwde hem op een stoel. ‘Mijn nek begint pijn te doen.’
‘Sorry,’ mompelde James afwezig. Hij nam nog een keer diep adem en keek haar eindelijk aan. ‘Oké, luister. Ik ga je nu iets vertellen dat absoluut niemand mag weten. Beloof je me dat je hier met niemand over zal praten als ik het je vertel? Ook niet met Parker en Kate?’ Lily rolde haar ogen.
‘Je kan me vertrouwen, Potter,’ zei ze. James snoof.
‘Ik vertel je dit niet omdat ik je vertrouw. Ik vertel het alleen omdat ik geen andere keuze heb.’
‘Oh, bedankt,’ zei Lily zuur.
‘Ik meen het Evers,’ zei James met een vleugje wanhoop in zijn stem. ‘Je mag het echt tegen niemand zeggen. Beloof je dat?’
‘Wat heb ik net gezegd?’
‘Beloof het, Evers!’
‘Best, best! Ik beloof het,’ zuchtte Lily. ‘Ik bedoel, hoe erg kan het zijn. Vertel het nou maar.’ James kuchte.
‘Oké. Het begon allemaal een paar jaar geleden, aan het einde van ons eerste schooljaar. Op een avond zaten we met z ‘n allen rond het haardvuur in de leerlingenkamer en ik merkte opeens dat Remus nogal bleek was. Hij zag er de hele dag al niet zo goed uit. We vroegen hem of hij zich wel goed voelde en hij vertelde ons dat hij gewoon erg moe was. Even later stond hij op en zei hij dat hij wel even naar de Ziekenzaal ging om een Slaapdrankje te halen.
Nou, nadat hij weg was en Sirius en Peter al naar bed waren gegaan, zat ik in de leerlingenkamer op hem te wachten en dacht ik over de hele zaak na. Ik herinnerde me dat dit niet de eerste keer was dat zoiets was voorgevallen en hoe langer ik erover nadacht, hoe merkwaardiger ik het vond. Elke maand werd Remus moe, bleek en kortaf en verdween hij een paar dagen. En elke keer kwam hij na een tijdje weer terug en vertelde hij ons dat zijn oma onverwachts ziek was geworden, of een tante, of een ander familielid. Maar toen ik erover nadacht herinnerde ik me dat hij ons ooit had verteld dat allebei zijn ouders enig kind waren geweest en dat hij helemaal geen ooms of tantes had!
Toen ik me dat allemaal realiseerde, pakte ik één van boeken die ik voor kerst had gekregen. Het heette ‘Het Grote Boek Vol Fabeldieren ’. Na even zoeken vond ik het. Alle symptomen die ik had opgemerkt stonden op de pagina. Er was nog één ding dat mijn theorie zou bevestigen. Ik rende naar het raam en keek naar buiten. Daar was het. Toen wist ik het… Het was volle maan.’ Lily gaf een gilletje en sloeg haar hand voor haar mond. Op het moment dat James de volle maan had genoemd, besefte ze waar hij het over had.
Ze merkte dat James nog niet klaar was, dus besloot ze haar vragen voor later te bewaren. James zuchtte en wreef over zijn voorhoofd. ‘Hoe dan ook, het was opeens allemaal zo logisch. Remus was een weerwolf. Ik vertelde Sirius en Peter wat ik had ontdekt, en ongeveer een week later vertelden we Remus dat we het wisten. Toen kwam het hele verhaal eruit. Elke maand werd Remus door Madam Plijster naar het Krijsende Krot gebracht en zodra hij weer normaal was kwam hij weer terug naar school. Op het begin dacht Remus dat we nu niks meer met hem te maken wilden hebben. Hij had nooit echte vrienden gehad, weet je. Maar we konden hem ervan overtuigen dat we dat helemaal niet wilden. ‘Eens een Marauder, altijd een Marauder,’ zei Sirius nog.’ James stopte even en glimlachte toen hij daaraan dacht.
Lily fronsde haar wenkbrauwen en bestudeerde hem. Ze had geen idee dat James ook een gevoelige kant had. Blijkbaar was hij toch meer dan een door hormonen gedreven zestien jaar oude jongen.
‘Dus we bedachten een plan, werkten eraan, en uiteindelijk, in ons vijfde jaar, werden we...’ James zweeg. Hij keek Lily vluchtig aan en keek toen weer naar de grond terwijl hij onduidelijk iets mompelde.
‘Wat?’ vroeg Lily ongerust. James kuchte.
‘Sirius, Peter en ik… werden Faunaten.’

margop · 4e jaars Verdiend: 1 Sikkels Woonplaats: Boutersem

Volle Maan
Part Three

Opeens was het doodstil in de kamer. De stilte leek wel eeuwig te duren terwijl Lily deze informatie verwerkte. Toen besefte ze wat hij net had gezegd en was ze alles behalve stil.
‘WAT?!’ brulde ze en sprong op. ‘Jullie werden Faunaten?!’ Dit keer probeerde James haar blik niet te ontwijken, maar keek haar vastberaden aan.
‘Ja,’ antwoordde hij net zo krachtig. ‘Ja, inderdaad.’ Lily liep door de kamer en zwaaide wild met haar armen door de lucht.
‘Ik kan niet geloven dat je dat hebt gedaan!’ raasde ze. ‘Dat is illegaal, Potter! Dat is echt typisch iets voor jullie! Jullie doen altijd van die onverantwoordelijke dingen zonder na te denken! Weet je dat het de meeste tovenaars niet eens lukt?! Blijkbaar heb je nog nooit van gevallen gehoord waarin mensen uiteindelijk overblijven met een half menselijk en half dierlijk lichaam! Dat is precies hetgene dat verkeerd is met jou, Potter! Je denkt nooit aan de consequenties!’ Lily raasde maar door en merkte niet dat James wit wegtrok van woede. ‘Maar ik wil wedden dat je dat niet hebt gedaan! Er konden zoveel dingen misgaan. Je had de verkeerde toverdrank kunnen brouwen en jezelf hebben vergiftigd; jullie hadden allemaal permanente schade kunnen oplopen en..UGH! Ik wil wedden dat het ook nog eens jouw idee was, nietwaar?!’ Tot nu toe was James stil gebleven, maar nu had zijn woede het kookpunt bereikt. Hij had er genoeg van.
‘Weet je wat, Evers?’ schreeuwde hij kwaad en stond op. ‘Je hebt gelijk! Het was mijn idee! En weet je wat nog? Ik heb er geen moment spijt van! Ik zou het zo nog een keer doen, zelfs als het risico duizend keer hoger was dan eerst! Weet je waarom?! Omdat ik Remus mijn vriend is! Ik wist dat hij eenzaam was, Evers! Ik begreep het! Ik weet hoe het voelt om anders en eenzaam te zijn! Ja, inderdaad!’ voegde hij er luid aan toe toen Lily haar wenkbrauw verbaasd hief. ‘Ik ben ook eenzaam geweest. Verassing, Evers! Ik ben een mens! Dus waag het niet om te denken, of zelfs te suggereren dat ik ooit met opzet iets zou doen om mijn vrienden te kwetsen of in gevaar te brengen! Zoiets zou ik nooit doen. Is dat duidelijk?!’ Op James’ snelle ademhaling na, was het doodstil in de kamer. Lily was zo geschokt door zijn plotselinge woede-uitbarsting dat ze geen woord over haar lippen kon brengen.
James stapte dreigend op haar af, zodat ze nog maar enkele millimeters van elkaar verwijderd waren.
‘Ik vroeg,’ zei hij op een gevaarlijke, zachte toon. ‘Is dat duidelijk?’ Lily knikte en nam een stap achteruit. Tot haar verbazing merkte ze dat ze op het moment echt bang was voor James Potter.
‘J-ja,’ stamelde ze. ‘H-het is duidelijk.’ James staarde haar nog even aan voordat hij zich abrupt omdraaide en zijn armen over elkaar sloeg.
Lily ademde opgelucht uit en ging rechtop staan. Haar hart klopte hevig. Ze had nooit geweten dat James zo kon uitvallen. Het leek onmogelijk dat iemand die zoveel grapjes maakte zo boos kon worden. Nou, dacht ze. Blijkbaar mag ik dat soort dingen voortaan niet meer zomaar aannemen. Een deel van haar was dankbaar dat James en zij van lichaam hadden verwisseld, want als zestien jaar oude jongen was James nog angstaanjagender geweest.
Eindelijk draaide James zich weer om en leek veel kalmer dan vijf minuten geleden.
‘Kijk,’ zei hij vermoeid en wreef over zijn voorhoofd. ‘De reden waarom ik je dit verteld heb, is dat het vanavond volle maan is. Elke keer als het volle maan is transformeren Sirius, Peter en ik zodat we Remus gezelschap kunnen houden.’ Lily keek hem ontzet aan.
‘Bedoel je,’ zei ze onzeker, ‘dat ik in een dier moet transformeren?’ James knikte. ‘Dat kan ik niet!’ gilde ze. ‘Ik weet niet hoe dat moet!’
‘Daarom zijn we ook hier,’ zei James kalm. ‘We blijven hier totdat jij het wel kan. Aangezien je in mijn lichaam zit, zal het waarschijnlijk niet teveel problemen opleveren.’
‘Maar..onze lessen dan?’
‘Daar maken we ons later wel zorgen over. Je moet je nu hierop concentreren.’
‘Wat voor dier ben jij?’ vroeg ze nieuwsgierig.
‘Een hert,’ antwoordde James. ‘Ik vertel je daar later meer over, oké? Het enige dat je nu moet doen is even nergens aan denken. Dat zou niet zo moeilijk voor je moeten zijn,’ voegde hij er grinnikend aan toe. Lily grijnsde. Blijkbaar was de oude James weer terug.
‘Inderdaad,’ antwoordde ze. ‘Aangezien ik jouw hersens nu heb, wel.’
‘Heeft iemand jou ooit verteld dat jouw sarcasme echt ver onder niveau is?’ vroeg James haar.
‘Vergeef me, ik probeerde dit gesprek alleen maar wat naar beneden, op jouw niveau, te brengen.’ James grijnsde.
‘Touché,’ zei hij zachtjes. ‘Oké, alle gekheid op een stokje nu, Evers. Sluit je ogen en denk nergens aan.’ Lily gehoorzaamde en hoorde hem zeggen, ‘Denk aan het lichaam van een hert; denk aan elke centimeter van zijn wezen. Elk botje, elke hoef, elk haartje op zijn lichaam en elk vlekje op zijn gewei.’ Lily glimlachte. Hij klinkt bijna poëtisch, dacht ze. Stel je voor. ‘Oké, denk je daaraan?’ Lily knikte. ‘Goed. Dit is het moeilijkste en meest belangrijkste deel, Evers. Je moet geconcentreerd blijven, anders werkt het niet. Oké?’
‘Oké,’ antwoordde ze.
‘Goed,’ vervolgde James. ‘Stel jezelf voor, in het lichaam van een hert. Denk aan je voeten en handen, die in hoeven veranderen, je oren die groeien, je huid die verandert in een vacht. Je gezicht wordt langer, je neus wordt koud, langzaam groeit er een gewei uit je hoofd…’ Lily fronsde haar wenkbrauwen van concentratie terwijl ze de woorden tot zich door liet dringen. Terwijl ze luisterde werd zijn stem langzaamaan luider en voelde ze een tintelend gevoel in haar oren. Waarom schreeuwt hij zo? vroeg ze zich af. Lily had geen tijd om daar lang over na te denken, omdat haar rug zich op dat moment naar voren boog en ze voelde hoe haar botten langer werden. Haar armen groeiden, net zoals haar benen, en op haar voorhoofd prikkelde iets. Langzaam opende Lily haar ogen. Ze zag dat James haar glimlachend bestudeerde.
‘Goed gedaan,’ zei hij. Lily draaide haar hoofd om en bestudeerde haar nieuwe lichaam. Het is me gelukt! dacht ze blij. Het is me daadwerkelijk gelukt! Ze ademde diep in. Ze rook zoveel verschillende geuren dat het haar deed duizelen. Het was fantastisch. Ze kon zelfs de geur ruiken van de leerling die als laatste aan het tafeltje naast haar had gezeten. Ook kon ze de leraar horen die in het lokaal daarnaast lesgaf, ook al waren de deuren dicht.
‘Wow,’ zei ze. Ze hoorde echter niet haar eigen stem (of beter gezegd, die van James), maar een soort gegrom. ‘Wat was dat?’ probeerde ze nog eens. Maar weer hoorde ze slechts een soort gegrom. James lachte en aaide haar over haar kop.
‘Nou, nou. Jij bent ook een luidruchtig kereltje, niet?’ grapte hij. Lily snoof boos en gaf hem een duwtje met haar gewei. ‘Hmm, nog een behoorlijk temperament ook,’ voegde James eraan toe. ‘Ik denk dat dat niet veranderd is... Oké, nu je getransformeerd bent, probeer eens wat rond te lopen. Het duurt even voordat je gewend bent om op vier poten te lopen.’ Lily maakte een geluidje om te laten merken dat ze het begreep, en deed een stap vooruit.
Toen viel ze.
‘Au!’ gilde ze (voor James was dit uiteraard ook gegrom).
‘Shhh!’ siste James. ‘Niet zo luid, anders horen ze je. Probeer het nog een keer. Zet je voorste rechterhoef op hetzelfde moment naar voren als je je achterste linkerhoef naar voren zet. Doe daarna hetzelfde met je voorste linker- en achterste rechterhoef.’ Langzaam deed Lily wat hij had gezegd.
Na ongeveer tien minuten oefenen kon ze op een normaal tempo door de kamer lopen.
‘Goed,’ zei James en gaf haar een klopje op haar rug. ‘Goed gedaan. Oké, nu moet je weer in een menselijke vorm veranderen. Dat is makkelijker aangezien je al weet hoe dat zich aanvoelt. Denk gewoon aan elk deel van de mens en stel jezelf als mens voor.’ Lily deed dat en langzaam voelde ze zichzelf weer mens worden. Haar hoeven werden vingers en geleidelijk werd ook de geluidssterkte weer normaal. Ze ging rechtop staan en strekte zich uit, blij dat ze weer een mens was, hoewel ze alle geuren toch wel ergens miste.
‘Zo,’ zei James. ‘Wat vond je ervan?’

margop · 4e jaars Verdiend: 1 Sikkels Woonplaats: Boutersem

Volle Maan
Part Four

‘Geweldig,’ zei Lily onder de indruk. ‘Het was alsof…alsof..’
‘Alsof je alles voor het eerst zag, voor het eerst hoorde en voor het eerst rook?’ eindigde James grijnzend. Lily knikte en glimlachte terug.
‘Ja,’ beaamde Lily. ‘Precies zo.’ James haalde zijn schouders op en keek naar beneden om de kleur te verbergen die zich langzaam over zijn wangen verspreidde. Hij had geen idee waarom hij bloosde.
‘Nou,’ zei hij. ‘Zo voelde ik me ook toen ik voor het eerst transformeerde. Wacht maar tot je naar buiten gaat, dan word je al helemaal gebombardeerd met allerlei dingen.’
‘Hmm,’ zei Lily peinzend. ‘Ik begin al wat zin te krijgen in vanavond.’
‘Ja, normaal gesproken is het altijd heel gezellig als wij viertjes samen zijn.’
‘Ik zou bijna wensen dat ik..’ Lily stopte abrupt toen ze besefte wat ze wilde zeggen. James besefte dat ook, glimlachte en sloeg zijn armen over elkaar.
‘Kijk eens aan,’ zei hij zelfvoldaan. ‘Zou juffrouw Evers stiekem ook bij de Marauders willen horen?’
‘Nee!’ zei ze snel. ‘Ik zou gewoon… ooit misschien ook een Faunaat willen zijn.’
‘Nou, je weet het nooit. Het is alleen wel veel moeilijker voor je als je weer in je eigen lichaam zit. Wie weet leer ik het je wel, als we weer normaal zijn. Tenminste..’ James grijnsde. ‘Als je denkt dat je het wel aankunt. De druk is behoorlijk hoog als je vaak regels breekt.’ Lily maakte een spottend geluid en rolde haar ogen.
‘Ja, ik weet zeker dat dat erg moeilijk is,’ zei ze ironisch.
‘Ik meen het,’ zei James grijnzend. ‘Men moet een bepaald talent hebben. Bovendien zijn er drie zeer belangrijke regels. Eén, laat geen bewijs achter. Twee, zorg dat je nooit gepakt wordt. En drie, als dat wel gebeurt, geef iemand anders de schuld.’
‘Dat is typisch iets voor jou,’ lachte Lily. ‘Waarschijnlijk heb je die regels zelf verzonnen.’
‘Bedankt,’ zei hij en veegde zijn nagels ‘netjes’ schoon aan zijn shirt. ‘Ik ben blij dat je het werk van een genie kan herkennen.’
‘Ja, hoor,’ spotte Lily. ‘Kijk, we hebben onze eerste les inmiddels waarschijnlijk gemist. Hoe laat is het?’ James keek op zijn horloge.
‘Bijna kwart voor negen,’ antwoordde hij. ‘We hebben nog een kwartier voordat Transfiguratie begint en het heeft geen nut om nog naar Kruidenkunde te gaan, aangezien die les bijna afgelopen is. Heb je nog steeds honger?’ Lily knikte.
‘Ik sterf haast van de honger,’ gromde ze. ‘En de lunch begint pas om half één!’
‘Wie zegt dat we zolang moeten wachten?’ Lily keek hem nieuwsgierig aan.
‘Wat ben je van plan?’
‘Ik stel voor dat we naar de keukens gaan om iets te eten. Ik bedoel, het is nooit goed om met een lege maag te werken.’
‘Dat kan ik niet doen!’ zei Lily ontzet en schudde hevig haar hoofd. ‘Ten eerste is dat tegen de regels en ten tweede zou ik te laat komen voor Transfiguratie, bovendien-’ James zuchtte, schudde zijn hoofd en keek naar het plafond.
‘En jij denkt nog wel dat je het aankan een Faunaat te zijn,’ zei hij, half tegen zichzelf. ‘Kijk, we hebben al een les gemist. Waarom blijven we niet gewoon nog wat langer weg en gaan we ontbijten? Vertel me niet dat je geen honger hebt, want ik weet dat dat niet waar is.’ Lily opende boos haar mond en sloot hem weer, terwijl ze probeerde te bedenken wat ze nu kon zeggen.
‘En ons huiswerk dan? Misschien geeft ze in de les wel wat belangrijks op.’
‘Vraag het later aan Kate,’ antwoordde James eenvoudig. Lily beet op haar tong. Zo langzamerhand kon ze geen smoesjes meer bedenken en James wist dat. Eerlijk gezegd klonk een lekker ontbijt erg aanlokkelijk. Maar ze peinsde er niet over om James te vertellen dat ze het met hem eens was. Dan zou ze dat altijd weer moeten aanhoren.
‘Het is het waarschijnlijk niet waard,’ zei ze. ‘Ik zou geen les missen voor een maaltijd, behalve als ik drie pannenkoeken met gesmolten kaas, twee plakken gebraden ham, twee worstjes en twee gebakken eieren zou krijgen. Bovendien zou ik daar dan nog een glas fris gepersde sinaasappelsap bij willen, zonder pitjes erin.
‘Oh, is dat alles?’ vroeg James ongelovig. ‘Dat is absoluut geen probleem voor de huiselfen, hoor,’ voegde hij er grijnzend aan toe. Lily’s mond viel open. Ze had dat alleen maar gezegd omdat ze dacht dat het onmogelijk was om dat allemaal te krijgen. Damn, dacht ze. Nu heb ik geen keus. James greep haar pols en trok haar mee naar de keukens.
‘Kom op, Evers,’ zei hij. ‘Het is niet erg. Ik heb zo vaak gespijbeld, en kijk naar mij. Er is niks mis met mij.’
‘Dat,’ zei Lily hoofdschuddend terwijl ze zich door James liet leiden, ‘is maar hoe je erover denkt.’
Veertig minuten later zat Lily in de keukens en wreef ze over haar buik terwijl ze gemakkelijk achterover leunde op haar stoel. James en zij waren naar beneden gegaan en ze had precies hetzelfde gegeten als ze beschreven had.
Terwijl ze at, zat James haar de hele tijd te plagen over haar eetlust. Ze had zich helaas niet kunnen verdedigen, omdat haar mond vol zat met gesmolten kaas.
Tegen de tijd dat ze klaar waren, was Transfiguratie alweer bijna afgelopen. Raar genoeg had Lily absoluut geen spijt van wat ze gedaan had, ook al had ze een belangrijke regel gebroken door te spijbelen. Het was echt gezellig geweest. Bovendien had James de sinaasappelsap omver gegooid, waarvan het grootste gedeelte op zijn shirt was terechtgekomen, dus het was het allemaal waard geweest.
Lily zuchtte tevreden en sloot haar ogen.
‘Dit was echt heerlijk,’ zei ze terwijl de huiselfen om hen heenliepen en de tafel afruimden, ‘maar ik ben nu echt misselijk.’ James nam een slok van zijn koffie.
‘Vind je het gek?’ lachte hij. ‘Ik kan niet geloven dat je het allemaal hebt opgegeten! Ik ben verbaasd dat je op dit moment niet alles eruit aan het kotsen bent!’ Lily kreunde.
‘Dat is zo goor,’ zei ze. ‘Moet je dat soort dingen zeggen als ik net gegeten heb?’
‘Vind je het erg?’
‘Ja.’
‘Dan ja, dat moet ik dan inderdaad zeggen,’ antwoordde James grijnzend. Hij hief een hand en een huiself haastte zich naar hem toe.
‘Is er iets dat Binky voor u kan doen, mevrouw?’ vroeg hij.
‘Ja,’ antwoordde James beleefd. ‘Zou ik asjeblieft nog een kopje koffie mogen, Binky?’ Binky boog diep.
‘Natuurlijk, mevrouw,’ zei hij blij. ‘Binky haalt het meteen.’ Hij rende weg om het te halen. Lily rolde haar ogen.
‘Nog ééntje?’ vroeg ze ongelovig. ‘Potter, dat is je derde kopje koffie! Denk je niet dat je genoeg hebt gehad?’ James schudde zijn hoofd en op dat moment bracht Binky hem de koffie.
‘Nee,’ zei hij simpelweg. Hij hief het kopje en nam een gulzige slok. Toen hij het kopje weer neerzette, sloot hij zijn ogen en ademde hij diep in. ‘Aahh,’ zei hij tegen zichzelf. ‘Heerlijk.’
‘God,’ snoof Lily. ‘Je bent verslaafd, Potter.’
‘En jij bent irritant,’ antwoordde hij voordat hij nog een slok nam. Lily wachtte ongeduldig terwijl hij zijn koffie dronk. Ze keek op haar horloge en zag dat ze nog maar vijf minuten hadden voordat Toverdranken begon.
‘Kunnen we gaan, Potter?’ vroeg ze. ‘Toverdranken begint zo en ik denk niet dat het slim is om te laat te komen.’
‘Rustig nou maar,’ zei hij opgewekt. ‘We hebben zeeën van tijd.’
‘We hebben maar vijf minuten,’ zei ze ernstig. ‘Voordat we er zijn zullen er alweer drie minuten voorbij zijn en je weet hoe Lynden is! Hij vindt altijd wel een reden om punten van Griffoendor af te trekken.’ James haalde onverschillig zijn schouders op en nam een hap van een beschuitje.
‘Dan maakte het dus geen verschil of we een paar minuten te laat komen. Je zegt het net zelf, ook al komen we op tijd, hij vindt heus wel een reden om punten van ons af te trekken,’ redeneerde James. Lily knarsetandde. ‘Kom op, leef een beetje.’
‘Potter,’ zei ze zachtjes en sloot haar ogen. ‘Ik heb al twee lessen gemist en bij één daarvan kon ik het me eigenlijk absoluut niet veroorloven. Kunnen we nu asjeblieft gaan, zodat ik niet nog meer lessen mis?’
‘Waarom wil je eigenlijk naar Toverdranken gaan?’ vroeg James. ‘Je brengt dan veertig minuten door in een kamer vol Zwadderaars.’ Lily gooide een ijsblokje naar zijn hoofd en hij dook lachend weg. ‘Oké, best! We gaan,’ zei hij grinnikend. ‘Jemig, jij kan ook niet tegen een grapje, hè?’
‘Het zal wel,’ mompelde Lily en stond op. ‘Laten we nou maar gewoon gaan, oké?’ Ze draaide zich om naar de huiselfen die druk bezig waren. ‘Bedankt allemaal, voor het heerlijke ontbijt,’ zei ze aardig.
‘Graag gedaan, meneer,’ zei één huiself gretig. ‘Kom astublieft nog een keer.’
‘Zal ik doen,’ lachte ze. ‘Tot ziens!’ James zwaaide naar hen en volgde haar door het portret.

margop · 4e jaars Verdiend: 1 Sikkels Woonplaats: Boutersem

Volle Maan
Part Five

Toen het portret achter hen sloot, zei hij zachtjes, ‘hm.’ Hij zei het echter niet zacht genoeg zodat Lily het niet kon horen.
‘Wat was dat?’ vroeg ze.
‘Wat?’ vroeg hij en keek haar onschuldig aan.
‘Je zei ‘hm’,’ zei ze achterdochtig.
‘Dus?’ vroeg hij. ‘Kan ik niet gewoon ‘hm’ zeggen zonder een reden te hebben?’
‘Nee,’ zei Lily simpelweg. ‘Wat bedoel je met ‘hm’ ?’
‘Oh, niks,’ zei James nonchalant en hij haalde zijn schouders op. ‘Ik vond het alleen interessant dat je de huiselfen beloofde dat je nog een keer zou komen. Ik dacht dat je het niet leuk vond om regels te overtreden.’
‘Ik heb het niet beloofd,’ zei Lily defensief. ‘Ik zei gewoon dat ik nog een keer zou komen.’ James hief zijn wenkbrauw.
‘Aha,’ zei hij zachtjes. ‘Maar het punt is, dat je zei dat je zou komen. Niet misschien, niet waarschijnlijk, maar je zou gewoon komen.’
‘Is er een reden waarom je zo doet alsof je alle geheimen van de wereld kent?’ vroeg ze licht geïrriteerd.
‘Ik denk dat je het leuk vond om naar de keukens te gaan.’
‘Dus?’ vroeg Lily.
‘Nou,’ zei James langzaam. ‘Het is gewoon zo dat het tegen de regels is om naar de keukens te gaan. Blijkbaar ben je bereid het risico te nemen om betrapt te worden, aangezien je nog een keer naar de keukens wilt gaan. Je hoort me te bedanken.’ Ze liepen op de kerkers af.
‘Nooit van m’n leven!’ spotte Lily. ‘Dit was gewoon éénmalig, Potter. Ik ga het niet nog een keer doen. Ik ben klassenoudste, en een klassenoudste-’
‘-hoort zijn of haar taken te vervullen en moet een voorbeeld zijn voor alle leerlingen onder zijn of haar leiding,’ eindigde hij verveeld. ‘Ik weet het, Evers, ik weet het. Ik heb het handboek gelezen, weet je.’
‘Je drijft me echt tot waanzin, weet je dat?’ zei Lily en ging op haar stoel zitten.
‘Natuurlijk weet ik dat,’ zei hij vrolijk. Lily rolde haar ogen terwijl ook andere leerlingen het lokaal binnenkwamen. Sirius en Peter kwamen binnen, gevolgd door Kate en Parker.
Sirius gaf Lily een por in haar ribben en ging naast haar zitten.
‘Waar was je?’ fluisterde hij. ‘Je was niet aanwezig bij Kruidenkunde en ook niet bij Transfiguratie. Anderling was echt woedend toen ze erachter kwam dat Evers en jij afwezig waren.’
‘Echt waar?’ vroeg Lily bezorgd. Ze kreunde en bonkte haar hoofd op de tafel. ‘Ik wist dat ik niet had moeten gaan, ik wist het gewoon!’
‘Waarheen?’ vroeg Peter.
‘Waarheen denk je, Wormstaart,’ zei Sirius en hij gaf Lily een knipoog. ‘In een bezemkast, natuurlijk. Is het je eindelijk gelukt om Evers te verleiden, Gaffel? Ha! Ik wist wel dat het slechts een kwestie van tijd zou zijn!’ Lily trok een vies gezicht.
‘Nee!’ riep ze onthutst. ‘Dat is afschuwelijk, Sirius!’
‘Waar ben je dan heengegaan?’ vroeg hij. Lily keek naar James en zag dat hij dezelfde preek kreeg van Kate en Parker. Hij glimlachte slechts en leunde lui achterover. God, ik hoop dat hij niks stoms zal zeggen, dacht ze. Wie houd ik voor de gek? Het is James Potter. Natuurlijk zal hij dat doen!
‘James?’ zei Peter. Hij zwaaide zijn hand voor haar gezicht. ‘Is er iemand ?’ Lily schudde haar hoofd en keek hem aan.
‘Wat?’ vroeg ze verward. ‘Sorry Peter, wat was er?’
‘Er is iets gebeurd tussen jou en Lily,’ zei Sirius blij. Zijn bruine ogen fonkelden van plezier. ‘Wat is er gebeurd? Asjeblieft, vertel het!’
‘Er is niks gebeurd,’ zei Lily streng en staarde hem aan. Sirius knikte.
‘Hm, hm,’ zei hij en keek haar sceptisch aan. Lily rolde haar ogen; het was duidelijk dat hij haar niet geloofde. ‘Dus, vertel eens, kan ze goed zoenen?’
‘Sirius!’ riep ze. ‘We hebben niks gedaan!’
‘Juist. Trouwens, legt ze haar handen in je nek of in je haar? Het maakt nogal een verschil, weet je.’ Lily sloot haar ogen en deed haar best de jongen naast haar niet te wurgen.
‘Sirius!’ Sirius hief zijn handen en gaf zich over.
‘Oké, best,’ lachte hij. ‘Dus, als er niks gebeurd is, waar waren jullie twee?’
‘In een leeg klaslokaal,’ antwoordde ze. Sirius hief zijn wenkbrauw en een grijns verspreidde zich over zijn gezicht. Lily sloeg haar hand voor haar mond.
Dat was er absoluut verkeerd uitgekomen.
Ik heb dit net niet gezegd, ik heb dit net niet gezegd! dacht ze paniekerig. Ze schoof onrustig heen en weer. ‘D-dat is niet wat ik bedoelde,’ zei ze snel. ‘Het was absoluut niet zoals je nu denkt.’ Sirius knikte langzaam en pakte zijn boeken.
‘Juist,’ zei hij cynisch.
‘Ik zweer het!’ zei Lily. ‘Het kwam er gewoon verkeerd uit!’ Sirius haalde zijn schouders op.
‘Best.’
‘We waren aan het praten!’
‘Ik wist niet dat men het tegenwoordig ‘praten’ noemde,’ grinnikte Sirius. ‘Je zal wel gezwollen lippen hebben van al je..ehm..’ Hij keek haar aan. ‘..gepraat.’
‘Ik meen het, Sirius,’ vertelde Lily hem ernstig. ‘We hebben alleen maar gepraat.’
‘Bijna twee uur lang?’ vroeg Sirius en hief zijn wenkbrauw sceptisch. ‘Zonder elkaar in de haren te vliegen?’
‘Ja! Ik bedoel, nee! Tijdens het eerste uur hebben we gepraat, maar aangezien we daardoor het ontbijt hadden gemist, zijn we daarna naar de keukens gegaan om iets te eten en het duurt natuurlijk even voordat zoiets is klaar gemaakt en toen we ons eten kregen was het behoorlijk veel dus het duurde lang om alles te eten en Potter- Ik bedoel Evers nam drie koppen koffie dus ik vertelde haar dat ze op moest schieten omdat we naar onze les moesten maar zij zei dat we genoeg tijd hadden dus vijf minuten later gingen we eindelijk weg en nu zit ik hier en vertel ik jou dat er niks is gebeurd tussen ons en dat er ook nooit iets zal gebeurden tussen ons en trouwens heb je het huiswerk van Transfiguratie toevallig opgeschreven?’ Sirius knipperde met zijn ogen. Lily haalde diep adem. Ze had zo snel gepraat dat ze buiten adem was.
‘Oké,’ zei Sirius en keek haar voorzichtig aan. ‘Ten eerste, ik begreep geen woord van wat je net zei. Ten tweede, neem je drugs?’ Lily kreunde en legde haar hoofd op haar armen.
‘Ik begin het te overwegen,’ mompelde ze. Ze hadden geen kans om nog iets te zeggen, want op dat moment betrad professor Lynden het lokaal.

margop · 4e jaars Verdiend: 1 Sikkels Woonplaats: Boutersem

Volle Maan
Part Six

‘Dat is genoeg,’ zei hij scherp en opeens stierf al het geluid weg. ‘Vijf punten aftrek voor Griffoendor vanwege het geklets.’ De Griffoendors kreunden zachtjes, maar ze wisten dat ze er beter niet tegenin konden gaan. Iedereen wist dat als iemand stom genoeg was om tegen professor Lynden te protesteren, hij de rest van zijn schooltijd met strafwerk zat opgezadeld. ‘Vandaag gaan we aan de Antideprinicus Toverdrank werken. De drank zorgt ervoor dat je blij wordt en wordt vaak toegepast op mensen die zwaar depressief zijn. In 1854 werd hij voor het eerst gebrouwen. Nou? WAAROM SCHRIJVEN JULLIE DIT NIET OP?!’ Opeens zocht iedereen een veer en een stuk papier, terwijl Lynden verderging met zijn verhaal.
Vijftien minuten later was het tijd om met de toverdrank te beginnen.
‘Oké,’ zei hij bars. ‘Ik ga zometeen de paren oplezen. Wanneer ik je naam noem ga je bij je partner zitten. De instructies-’ Hij wees zijn toverstok naar het bord en opeens verschenen er woorden. ‘- staan op het bord. Wanneer je klaar bent wil ik dat iedereen een slok van zijn of haar drank neemt. En ik bedoel een echte slok. Als je het niet doet zal ik tien punten van je huis aftrekken en krijg je een D.’
‘P-professor,’ fluisterde een verlegen meisje voorin het lokaal. ‘Hoe weet u of we wel een hele slok nemen?’ Professor Lynden gooide zijn boek op zijn bureau.
‘Vijf punten aftrek voor Griffoendor omdat u uw hand niet opsteekt, juffrouw Lawson,’ zei hij geïrriteerd. ‘En nog eens vijf punten aftrek omdat u een onzinnige vraag stelt.’ De Zwadderaars grinnikten. ‘Als je alle aanwijzingen volgt die op het bord staan, zal je maar een paar minuten lachen. Maar..’ Zijn koude, blauwe ogen keken naar de richting waar de Griffoendors zaten. ‘..ik betwijfel of dat ook daadwerkelijk zal gebeuren, aangezien de hoeveelheid talent in deze klas.’ De Zwadderaars lachten weer en Lucius Malfidus lachte veruit het hardst. James keek hem vol afschuw aan en deed zijn best hem niet te vervloeken. Het zou erg onbeleefd zijn om de leraar te onderbreken. Hij zou wel wachten tot hij buiten de les de kans kreeg om Malfidus te vervloeken.
Professor Lynden trok een lang stuk perkament uit zijn tas en begon de paartjes op te noemen.
‘Dunphy en Kirkoff..’ Parker kreunde en keek naar de sullige Zwadderaar die haar met open mond aankeek. ‘…Zwarts en Powers..’ Sirius haalde opgelucht adem. Hij had geluk omdat hij met één van de aardigere meisjes uit Zwadderich was opgedeeld. Ze werd als aardig beschouwd omdat ze alleen maar leerlingen uit de eerste en tweede pestte. ‘…Winters en Yeats… Colombino en O’Hagan…’ Kate rolde haar ogen en verzamelde met tegenzin haar spullen ‘…Evers en Wheatley..’ James zuchtte diep. Het is tenminste niet Malfidus, dacht hij. Ik heb echt medelijden met diegene die die zak als partner krijgt. ‘…Pippeling en Hapur…’ Peter slikte terwijl hij angstig naar het grote meisje liep die haar knokkels dreigend tegen elkaar sloeg. ‘..Wiseman en Drewson..Potter en Malfidus. Aan het werk!’ Professor Lynden verdween in zijn kantoor en liet de leerlingen alleen.
Lily fronsde en keek minachtend naar Malfidus die zijn armen over elkaar had geslagen en haar priemend aankeek. Geweldig, dacht ze. Precies wat ik nodig heb. James kwam terug van de voorraadkast en had zijn armen vol kruiden. ‘Ouch,’ zei hij meelevend toen hij langs Lily liep. ‘Pech gehad, Evers. Ik kan je zeggen, deze les zal twintig keer langer lijken nu je hem als partner hebt.’ Lily liet zich dieper in haar stoel zakken.
‘Alsof ik dat niet weet,’ gromde ze.
‘Potter,’ zei Malfidus lijzig. ‘Kom hierheen, ik ga niet de hele dag op je wachten.’ Lily zuchtte en stond op. Hoe eerder we beginnen, dacht ze. Hoe eerder ik eraf ben.
Een half uur later liepen de leerlingen het lokaal uit. Sommigen hadden tranen in hun ogen van het lachen. Toen iedereen een slok had genomen van de drank, begon iedereen te lachen en brak er een chaos uit. Dit was gedeeltelijk Lily’s fout. Ze had per ongeluk (en dit was echt een ongeluk) te veel helleborussiroop aan de drank toegevoegd, waardoor Malfidus uiteindelijk een kwartier lang aan het lachen was, ongeveer vijf keer langer dan de bedoeling was. Gelukkig had hij de drank eerst geproefd, en aangezien hij veel harder lachte dan de anderen, concludeerde Lily dat de drank niet zo was zoals hij hoorde te zijn.
Professor Lynden was behoorlijk kwaad geworden. Griffoendor kreeg twintig punten aftrek en Lily kreeg een ‘D’ voor de opdracht. Lily vond de situatie alles behalve grappig, maar James en Sirius dachten daar anders over.
‘Dat was geweldig!’ brulde Sirius en leunde tegen de muur voor steun. ‘Ik bedoel, zag je hoe Malfidus die pot met inktvispoten omver gooide toen hij probeerde op te staan?Ha-ha-ha! Ik piste zowat in m’n broek van het lachen!’
‘Ik weet het!’ lachte James. ‘En toen hij Sneep vastpakte om zijn evenwicht te houden, maar Sneep zijn evenwicht zelf verloor en met zijn hand in die pot met gloeiend heet water terechtkwam! Oh mijn God, ik lachte zo hard dat je zou denken dat ik die toverdrank had gedronken!’ Sirius keek James nieuwsgierig aan.
‘Niet dat ik het erg vind ofzo, Lily,’ zei hij, terwijl hij eindelijk weer kalmeerde, ‘maar waarom vind jij dit zo grappig? Normaal gesproken zou je woedend zijn als James zoveel punten had verloren.’ James haalde zijn schouders op en grijnsde.
‘Nou,’ zei hij. ‘Ik vind gewoon dat ik wel wat minder serieus mag zijn. Weet je? Van het leven genieten.’ Sirius gaf hem een klap op zijn rug en glimlachte breed.
‘Zo mag ik het horen, Lily,’ zei hij opgewekt. Toen draaide hij zich om naar de echte Lily, die uitdrukkingsloos voor zich uitstaarde, alsof ze in een soort trance was. ‘Hey, Gaffel?’ Sirius zwaaide zijn hand voor haar gezicht. ‘Ey, Gaffel. Alles oké?’ Lily draaide haar hoofd langzaam naar hem toe.
‘Ik kan niet geloven dat ik dat heb gedaan,’ zei ze schor. ‘Ik heb zoveel punten verloren! Ik ben verbaasd dat ik geen strafwerk heb gekregen! Oh man, ik ga mijn cijfer nooit meer ophalen na deze actie!’
‘Wat is er met jou aan de hand?’ vroeg Sirius verbaasd en keek haar raar aan. ‘Je hebt er net voor gezorgd dat Malfidus vijftien minuten moest lachen, een bak met inktvispoten omver gooide en je zag hoe Sneep zijn hand verbrandde, en je maakt je zorgen over je cijfer? Voel je je wel goed?’ Hij legde zijn hand op Lily’s voorhoofd, maar zij sloeg hem boos weg.
‘Ik meen het!’ zei ze. ‘Ik ben nog verbaasd dat ik geen ergere straf heb gekregen!’
‘Je hebt geluk gehad, James,’ zei Parker.
‘Ja,’ beaamde Kate. ‘Wees blij.’ Ze keek op haar horloge. ‘Oké, ik ga alvast naar Voorspellend Rekenen. Ik zie jullie later weer!’ Ze liep snel weg en verdween om de hoek.
‘Wij moeten naar Geschiedenis van de Toverkunst gaan,’ zei Parker met tegenzin. ‘Ik heb er echt spijt van dat ik het niet heb laten vallen, zoals Kate heeft gedaan.’ Sirius, Peter en zij begonnen richting het klaslokaal te lopen, maar ze stopten toen Lily en James hen niet volgden. ‘Komen jullie twee niet?’
‘Jawel,’ zei James. ‘Zometeen.’ Sirius keek naar Lily en knipoogde.
‘Neem je haar mee naar een klaslokaal om met haar te praten, Gaffel?’ vroeg hij sluw. James keek verward, maar Lily rolde haar ogen.
‘Ik zei je toch, Sirius,’ gromde ze. ‘Er is niks gebeurd! Luister eens naar wat ik zeg!’ Sirius lachte en schudde zijn hoofd.
‘Ja, het zal wel,’ zei hij. ‘Veel plezier, kinderen!’ Hij liep samen met de anderen naar het klaslokaal en terwijl ze wegliepen hoorde Lily dat Parker zeggen, ‘Alsof zij ooit iets met elkaar zouden hebben, Sirius! We hebben het toevallig wel over twee mensen die met elkaar ruzieën alsof het Griffoendor en Zwadderich hoogstpersoonlijk zijn!’

margop · 4e jaars Verdiend: 1 Sikkels Woonplaats: Boutersem

Volle Maan
Part Seven

‘Waar ging dat over?’ vroeg James toen ze buiten gehoor waren. ‘Wat bedoelde hij met praten?’
‘Oh, niks,’ zei Lily en haalde haar schouders op. ‘Hij denkt gewoon dat we hebben ‘gepraat’, in plaats van gepraat.’ James keek haar even verward aan. Toen besefte hij wat ze bedoelde.
‘Oh,’ zei hij snel. ‘Nou, Sirius is altijd al een idioot geweest. Trek je er niks van aan. En maak je nou niet zoveel zorgen over Toverdranken! Zo erg was het niet en bovendien was het hilarisch. Hoe heb je het trouwens gedaan? Ik had nooit gedacht dat je het in je had.’
‘Ik heb het ook niet in me,’ snoof Lily terwijl ze door de gang liepen. ‘Het was een ongeluk.’
‘Nee, serieus,’ zei James. ‘Waarom heb je het gedaan?’
‘Het was geen grapje, Potter!’ snauwde ze. ‘Ik deed het niet expres!’
‘Oh… wat gebeurde er dan?’ Lily keek naar beneden en beet op haar lip.
‘Ehm.. ik had er per ongeluk twaalf druppels helleborussiroop in gedaan, in plaats van twee,’ mompelde ze. James schoot in de lach, maar deed snel alsof hij hoestte toen hij Lily’s gezicht zag.
‘Waarom dacht je dat er twaalf druppels in moesten?’ vroeg hij en deed zijn best niet te grijnzen.
‘Het leek op een twaalf, oké?’ zei defensief.
‘Geen wonder dat Malfidus zo hard moest lachen! Jemig, die bril hoort ervoor te zorgen dat je iets kan zien, weet je? Bovendien zat je ook nog eens vooraan!’
‘Kijk, als die stomme vlek ervoor niet op een één had geleken, was dit allemaal niet gebeurd!’
‘Of als je wat beter was geweest in Toverdranken,’ grinnikte James terwijl ze het klaslokaal binnenliepen. ‘Herinner me eraan dat ik nooit een Toverdrank proef die jij gemaakt hebt. God, jouw kookkunst zal ook wel vreselijk zijn.’
‘Nou,’ snoof Lily. ‘Ik kan verdomd goede appeltaarten maken, hoor.’
‘Zijn de appels die je daarvoor gebruikt vergiftigd?’ vroeg James. Lily staarde hem boos aan terwijl ze haar boeken op de tafel gooide.
‘En jij dan? Ik wil wedden dat je geeneens een toast kan maken!’
‘Dat kan ik ook niet,’ zei James onbeschaamd. ‘Ik heb het één keer geprobeerd, maar toen stonden de gordijnen in lichterlaaie toen ik klaar was. Maar ik kan wel cornflakes klaarmaken.’
‘Cornflakes,’ spotte Lily. ‘Kom op zeg.’
‘Het is moeilijk om precies de juiste hoeveelheden te krijgen,’ vervolgde hij. ‘De ene helft is melk, de andere helft cornflakes. Dan doe je het in een grote kom. Het kan ook in iets anders, maar een kom is het handigst. Alhoewel, ik heb weleens een hoed gebruikt omdat alle kommetjes vies waren. Het was voordat ik naar Zweinstein kwam, dus ik wist nog geen spreuk om de kommen schoon te maken.’ Ook al deed Lily haar best hem te negeren, ze moest toch zachtjes lachen. Aangemoedigd door haar reactie ging James door. ‘Vervolgens meng je het door elkaar. Met bijvoorbeeld een lepel. Oh, en je mag het speciale ingrediënt absoluut niet vergeten! Ik bedoel, de hele maaltijd hangt ervan af. Je moet er een theelepel suiker aan toevoegen. Het is cruciaal.’ Achter hen keken Sirius en Parker de twee verward, maar geamuseerd, toe.
‘Hey Sirius,’ fluisterde Parker. ‘Zie jij wat ik zie?’ Sirius knikt langzaam.
‘Ik zie iets dat niemand zou geloven als ik het hen zou vertellen..’
‘Heeft het misschien met Lily en James te maken, die met elkaar omgaan alsof ze oude vrienden zijn?’
‘Ja....’
‘Ik denk dat we een kamer moeten boeken bij St. Holisto’s. Meteen,’ zei Parker flauwtjes. Sirius leunde naar haar toe en fluisterde, ‘Als dat betekent dat ik in een kamer wordt opgesloten met zo een prachtig meisje als jij, waarom zouden we dan nog langer wachten?’ Parker rolde haar ogen en duwde Sirius weg.
‘Oh, asjeblieft zeg,’ snoof ze. ‘Je moet echt aan je versiertechnieken werken. Denk je nou echt dat ik voor die onzin val?’ Sirius trok een zielig gezicht en legde zijn hand op z’n hart.
‘Betekent dat dat je me weigert, liefste?’ vroeg hij en deed alsof hij gekwetst was. ‘Maar hoe kan je mij weerstaan?’
‘Er is niks moeilijks aan, geloof me,’ zei Parker zelfverzekerd en pakte een veer uit haar tas. Sirius kreeg een ondeugende blik op zijn gezicht. Oh, God, dacht Parker. Ik haat die blik!
‘Zelfs als ik dit doe?’ Sirius leunde naar haar toe en gaf haar een zacht kusje op haar wang, iets waar de meeste meisjes hun leven voor zouden geven. Maar zonder ook maar een spier te vertrekken, duwde Parker hem weg, alsof hij een irritante mug was.
‘Dat maakt het alleen maar makkelijker,’ zei ze simpelweg. Sirius was nu echt geshockeerd. Zijn methode had tot nu toe altijd gewerkt. Meestal begon het meisje te giechelen als een hyena en nam ze hem mee in een bezemkast. Hmm.. dacht hij. Begin ik het soms te verleren? Ach wat.. Ze is gewoon koppig. Interessant..
‘Oh echt?’ vroeg hij en hief een wenkbrauw. ‘Het is goed hoor, Parker. Ik houd wel van een uitdaging.’ Hij gaf haar een knipoog. Parker rolde haar ogen weer en schudde haar hoofd.
‘Je hebt hulp nodig,’ zei ze. ‘En veel.’ Sirius lachte en pakte een stuk perkament uit zijn tas terwijl professor Kist door de muur naar binnen vloog.
Parker haalde diep adem en keek expres de andere kant op, zodat Sirius niet kon zien dat ze zo rood was als een tomaat. Hij had geen idee, en dat wilde ze graag zo houden.
Ten slotte wist iedereen dat als je een jongen liet weten dat je hem leuk vond, zijn ego alleen maar nog groter werd.

margop · 4e jaars Verdiend: 1 Sikkels Woonplaats: Boutersem

Volle Maan
Part Eight

Later die avond zat James in een hoek van de leerlingenkamer en legde Lily alles uit wat ze voor die avond moest weten. Hij opende zijn tas en pakte er een zilverachtige mantel uit.
‘Oké, Evers,’ zei hij. ‘Dit is iets dat je vanavond absoluut niet mag vergeten, anders wordt je zeker gepakt.’ Lily streek met haar hand over de gladde stof.
‘Ik weet dat een mantel mij warm zal houden, Potter,’ zei ze. ‘Maar deze mantel is zo licht dat mensen het in het donker zullen zien.’ James schudde zijn hoofd. Grijnzend trok hij de mantel over zijn arm, die onmiddellijk verdween. ‘Oh mijn God,’ zei Lily verbijsterd en staarde naar de plek waar zijn arm net nog was geweest. ‘Wat is er gebeurd? Waar is je arm?’
‘Op dezelfde plek als net,’ antwoordde hij. ‘Je kan hem alleen niet zien.’ Lily keek hem sceptisch aan. ‘Het is een onzichtbaarheidsmantel,’ legde James uit. ‘Bedek Sirius, Peter en jezelf ermee, en je zal niet gezien worden.’ Lily trok een bedenkelijk gezicht.
‘Zo groot is het niet, Potter.’
‘Evers,’ zei hij. ‘Ik heb deze mantel al zes jaar. De anderen en ik zijn al zo vaak ‘s nachts weggegaan, en we zijn nog nooit gepakt.’
‘Precies, nog niet.’ James rolde zijn ogen.
‘Jezus, jij bent zo paranoïde,’ snoof hij. ‘Het past wel, oké?’
‘Maar wat als-’ begon Lily.
‘Het past wel,’ herhaalde James. Lily zweeg even en keek hem peinzend aan.
‘Wacht eens even,’ zei ze langzaam. Lily’s mond viel open en ze wees met haar wijsvinger naar James. ‘Aha!’ gilde ze. ‘Dus zo doe je het! Zo doe je het elke keer, en daarom word je nooit gepakt!’
‘Klopt,’ zei James rustig.
‘Ik wil wedden dat jij achter zoveel dingen streken zit die nooit opgelost zijn,’ vervolgde Lily kwaad. ‘En je bent er nooit voor gestraft. Ughh! Een onzichtbaarheidsmantel! Je zou voor de rest van je leven strafwerk moeten krijgen, Potter. Dit is echt iets voor jou, om er tussenuit te knijpen voordat je gepakt wordt!’
‘Evers,’ zei James op een verveelde toon en hij rolde zijn ogen. ‘Als we hier over al mijn talenten gaan praten, zitten we hier nog tot ons eindexamen. Vind je het erg als we verdergaan?’ Lily sloeg haar armen over elkaar en leunde achterover, terwijl ze James boos aankeek.
‘Typisch,’ mompelde ze boos. ‘Echt typisch. Jij bent zo een sukkel.’ James grijnsde.
‘Dat is een compliment als het van jou komt,’ zei hij. ‘Normaal gesproken ben ik een door hormonen gedreven zestien jaar oude perverseling, of iemand met een hoofd waar meer lucht inzit dan in een ballon, of, mijn persoonlijke favoriet, een egoïstische klootzak die zo weinig verstand heeft, dat het nog een wonder is dat hij het alfabet kent.’
‘Huh,’ zei Lily hardop. ‘Ik wist niet dat je die laatste had gehoord.’
‘Natuurlijk heb ik die gehoord!’ riep James. ‘Hoe zou ik het niet gehoord kunnen hebben? Je schreeuwde het recht in m’n oor nadat ik jouw eten een paar maanden geleden in je gezicht had laten ontploffen. Het was het wel waard, trouwens,’ voegde hij er bedachtzaam aan toe. ‘Hoe dan ook, daar hadden we het niet over. Sirius en Peter zullen jou voor het portretgat ontmoeten. Jullie lopen onder de mantel naar de Beukwilg waar- ’
‘Ik kom echt niet in de buurt van dat ding!’ riep Lily angstig. ‘Ik zou graag ongeschonden terug willen komen, als je het niet erg vindt, Potter. Zelfs als ik maar in de buurt zou komen van een takje van die boom, zou ik meer verwondingen oplopen dan bij de vorige Zwerkbaltraining.’
‘Maak je geen zorgen,’ stelde James haar gerust. ‘Die boom is daar alleen maar geplant zodat mensen uit de buurt van die plek zouden blijven, en trouwens- ’
‘En ik wil uit de buurt blijven!’ onderbrak Lily hem luid. ‘Ik dacht dat je uiteindelijk terug wilde keren naar je eigen lichaam, Potter. En raad eens? Je kan niet meer naar je eigen lichaam terugkeren als ik dood ben!’
‘Ssstt!’ siste James, terwijl hij bezorgt om zich heen keek. ‘Schreeuw niet zo! Waarom zet je het niet meteen op de voorpagina van de Ochtendprofeet als je toch bezig bent?! Als je me had laten uitpraten, zou ik je verteld hebben dat we een manier kennen om die boom te laten stoppen met bewegen!’
‘Oh?’ zei Lily droog. ‘Een paar honderd menselijke botten zouden daar misschien wel voor kunnen zorgen, denk je niet? Briljant, Potter.’ James kneep zijn ogen samen en staarde haar aan.
‘Nee,’ zei hij bot. ‘Ter informatie, op de stam bevindt zich een kleine knoest. Peter drukt daarop en dan zal de Beukwilg letterlijk geen blaadje meer verroeren.’
‘Oh, dus je offert Peter dan maar op?’ vroeg Lily. James ademde diep in en verborg zijn gezicht in zijn handen. Hij bleef even zo zitten, en Lily dacht een paar zeer kleurrijke woorden te horen. Toen James weer opkeek, had hij zijn kaken stevig op elkaar gedrukt, alsof hij zijn best deed om de woorden die hij eigenlijk wilde zeggen voor zichzelf te houden.
‘Evers,’ zei hij gespannen. ‘Laat ik het eens uitleggen, zodat ook minder intelligente mensen zoals jij het begrijpen. Ik ben een Faunaat. Sirius is een Faunaat. Peter is een Faunaat. Volg je het tot nu toe?’ Lily knikte en deed haar best niet in lachen uit te barsten.
‘Tot nu toe,’ grinnikte ze.
‘Het dier waar Peter in verandert is een rat,’ vervolgde James langzaam, alsof hij het tegen een kleuter had. ‘Een rat is erg klein. Kleine dieren, zoals een rat, zijn klein genoeg om een gewelddadige boom te bereiken zonder gewond te raken. Laten we voor de lol eens aannemen, dat deze boom ‘Beukwilg’ heet. Denk nu eens na, Evers. Als Peter een rat is, en een rat klein genoeg is om ongeschonden bij de Beukwilg te komen, wat betekent dat dan?’ Lily besloot om James te plagen door zich extra gek aan te stellen.
‘Dat weet ik, dat weet ik!’ riep ze enthousiast, terwijl ze opgewonden op en neer sprong in haar stoel. James keek haar lang aan en knikte langzaam. Toen zei Lily: ‘Als je eerst iemand anders opoffert, heeft de boom geen honger meer en laat hij de anderen langs. Klopt mijn theorie, professor Potter?’ James keek haar boos aan toen ze zachtjes begon te lachen.
‘Dat is niet grappig,’ zei hij slechtgehumeurd. ‘Echt niet.’ Lily beet op haar lip en probeerde weer serieus te kijken.
‘Vond ik wel,’ mompelde ze.
‘Nou, leuk voor jou,’ zei James kortaf.
‘Oh, stel je niet aan!’ zei Lily grijnzend. ‘Het was een grapje! Je hoeft er niet meteen een heel drama van te maken!’
‘Ik maak er geen drama van!’ protesteerde James kinderachtig.
‘Doe je wel,’ zei ze rustig. James stak zijn tong uit, omdat hij niks anders kon bedenken. ‘Oh, dat is pas volwassen,’ snoof Lily. ‘Ben je zestien of zes?’ James staarde haar boos aan.
‘Je ergert me expres, nietwaar?’ vroeg hij. Lily sloeg haar armen over elkaar.
‘Herinner ik je misschien aan iemand?’ vroeg Lily scherp.
‘Zeker niet aan mezelf, als je dat bedoelt. Weet je, Evers, als je niet wilt dat mensen achter ons kleine dilemma komen moet je je wel zoals mij gedragen. Dus gedraag je iets minder als… nou, jezelf, en wees wat vriendelijker en beleefder.’ Lily rolde haar ogen en snoof.
‘Wie denk je wel niet dat je bent? De koningin ofzo?’ James hief een wenkbrauw en begon te grijnzen.
‘Zij heeft alles van mij geleerd,’ zei hij lijzig.
‘Je bent een hopeloos geval,’ zei Lily hoofdschuddend.
‘Wow, bedankt. Jemig, je wordt echt met de minuut beter met complimenteren. Heb je een cursus gevolgd?’ Lily lachte kort, stopte toen abrupt en zei, ‘Nee.’ James grinnikte zachtjes.