[AF] Chocolate Trouble 2

jilly-ann · Geplaatst: Za Sep 13, 2008 10:49

Ik wil graag jackiie, Radijsje, Pumpkinsoup en Amy bedanken voor het reageren ^^

Hoofdstuk 30

Sofie werd wakker met een enorme hoofdpijn en haar gezicht onder het chocolade-ijs. Ze strompelde naar de badkamer, nadat ze haar wekker door de kamer had gekeild. Zes uur. Juk.
Dyrhona gromde, toen ze wakker werd door Sofie en werd langzaam wakker. Het was veel te vroeg.
Sofie douchte snel, kamde haar haar, tekende een potloodlijntje onder haar ogen, poetste haar tanden en liep de badkamer uit. Ze vroeg zich af of er nu al ontbijt zou zijn... Het was inmiddels kwart voor zeven...
Dyrhona strompelde in de badkamer toen Sofie klaar was en ging onder de douche staan. Ze kleedde zich aan, maakte zich netjes en ging bij Sofie staan.
"Klaar?" vroeg Sofie zachtjes, ze had eigenlijk geen zin om iets te zeggen tegen íemand. Maar Dyrhona was een uitzondering... Ze liep naar beneden. Ze liet haar tas staan aangezien ze straks toch terug kwam.
Dyrhona sloeg haar arm om Sofie heen en liep zo naar de Grote Zaal toe. Sofie was belangrijk voor haar.
Sofie zette zich aan tafel en legde haar hoofd op tafel, wachtend op ontbijt wat er dus nog niet was. Ze zuchtte gefrustreerd.
"Het ontbijt komt wel," zei Dyrhona stil. Ze keek vol medelijden naar Sofie toe. Ze vond het zo erg voor haar.
Sofie doezelde zachtjes weer in. Ze had die nacht maar een half uur geslapen voordat die wekker afging.
Dyrhona deed niks om Sofie wakker te maken. Ze had al genoeg aan haar hoofd.
Sofie werd wakker een half uur later toen de Grote Zaal langzaam vol stroomde. Oh nee. Ze begon snel boterhammen te smeren, deze keer eens niet met choco.
Bezorgd keek Dyrhona naar Sofie die de chocolade liet staan. Dit was serieus niet goed!
Sofie nam genoegen met kaas en begon te eten, terwijl ze haastig pompoensap in schonk.
Het liefste wilde Dyrhona een brulbrief sturen naar de ouders van Sofie maar wist dat het dan alleen erger zou worden. Langzaam begon ze daarom aan haar pompoensap en hield Sofie in de gaten in haar ooghoeken.
Sofie had niets in de gaten en hield haar ogen vooral op de tafel gericht. Ze smeerde nog een boterham deze keer één met hesp. De Grote Zaal liep langzaam vol. Hoe lang had ze op die tafel geslapen, joh?
Dyrhona zag niks van de Grote Zaal die volstroomde. Ze was te bezorgd om Sofie. "Gaat het wel?" vroeg ze voorzichtig.
Sofie keek naar Dyrhona, aarzelde even, voordat ze knikte. "Ja, hoor. Alles onder controle," verzekerde ze haar vriendin.
"Je hoeft je voor mij niet groot te houden hé," zei Dyrhona troostend.
Sofie glimlachte. "Ik heb gewoon geen tranen meer over," antwoordde ze. "En even in het midden van de Grote Zaal in elkaar storten is ook niets," vervolgde ze zo opgewekt als ze kon, al klonk het vals in haar oren.
"Wil je terug naar de leerlingenkamer?" vroeg Dyrhona aarzelend.
"Nee," antwoordde Sofie kort.
Draco kwam slaperig de Grote Zaal binnen gesukkeld en plofte ergens neer aan de Zwadderichtafel. Bed, slapen, bed, dacht hij moe.
Dyrhona zuchtte diep. Ze wilde Sofie opvrolijken maar ze wist niet hoe!
Sofie at haar laatste stuk brood op en dronk haar glas pompoensap leeg en keek naar Dyrhona. "Heb je gegeten toen ik sliep?" vroeg ze. Dyrhona had helemaal nog niet gegeten.
Dyrhona knikte, al was het niet de waarheid. Ze had geen honger nu ze zo bezorgd was om haar beste vriendin. Ze had niet eens gezien dat Draco binnen gekomen was.
Sofie aarzelde even, voordat ze bleef zitten en naar Dyrhona's bord wees waar nog niet eens een kruimeltje op lag. "Eet, alsjeblieft? Ik wil jou ook niet nog eens zien verhongeren."
Dyrhona zuchtte terwijl ze een beschuitje nam en die zo opat.
Sofie glimlachte en keek de Grote Zaal rond. Ze besloot zo normaal mogelijk te doen. Ze stompte Dyrhona aan toen ze de halfslapende Draco zag zitten.
Dyrhona glimlachte naar Draco toen ze hem zag zitten. Ze had hem zo gemist! Terwijl ze hem de dag ervoor nog had gezien.
"Waarom ga jij niet met hem praten, terwijl ik mijn tas ga halen en mijn huiswerk maak?" stelde Sofie nonchalant voor.
Dyrhona knikte gehoorzaam, aangezien ze het idee had dat Sofie even alleen wilde zijn en liep naar Draco toe. "Hoi," zei ze glimlachend tegen Draco toen ze bij hem was.
Sofie liep de Grote Zaal uit, richting de leerlingenkamer. Ze nam haar tas vast, stopte daar alles wat ze nodig had en liep naar beneden.
Sofie liep de leerlingenkamer uit en verstopte zich in het lokaal van Kist, waar ze hun eerste les hadden.
Draco keek op. "Hey," geeuwde hij. "Goed geslapen?"
"Ik wel," zei Dyrhona glimlachend. Ze ging naast hem zitten. "Jij ziet eruit alsof je het liefste nog in bed ligt," zei ze grijnzend.
Draco snoof. "Tja," antwoordde hij. Ze moest nou niet echt weten van wie hij bezoek had gehad, toch?
"Weet Korzel al van het huwelijk?" vroeg Dyrhona aarzelend. Ze had te doen met Sofie maar ze vond het ook fijn om eindelijk bij Draco te kunnen zijn.
Draco knikte. "Jup, hij weet het ook sinds gisteren," grinnikte hij. "Gaat het een beetje met haar?" Hij was totaal niet geïnteresseerd maar het leek hem aardig om het haar te vragen.
"Het kan beter," zei Dyrhona met een glimlachje. Ze kon nog steeds maar amper bevatten dat Draco had toegegeven haar leuk te vinden, maar ze kon niet zeggen dat het onprettig was.
Draco haalde zijn schouders op. 'Het kan beter' was voor hem goed genoeg. Hij schonk zichzelf een glas Pompoensap in.
Dyrhona negeerde de starende blikken van de Zwadderaars, alsof het haar wat kon schelen. Al zag ze vanaf de lerarentafel wel Sneep kijken met toegeknepen ogen. Liefjes glimlachte ze naar haar 'favoriete' leraar.
Draco keek op, toen hij Dyrhona naar de lerarentafel zag kijken. Hij schudde met zijn hoofd. "Je moet hem niet zo stangen," glimlachte hij. Sneep kon gemeen zijn hoor!
Dyrhona grijnsde naar Draco toe. "Dan zou ik gewoon mijn hobby moeten opgeven," zei ze quasi-geschokt.
Draco knikte. "En dat zouden we niet willen he," pestte hij haar, voordat hij wat eten at.
"Ik in ieder geval niet," zei Dyrhona liefjes. Ze zwaaide opgewekt naar Sneep toen ze zag dat hij nog steeds keek. Zijn gezicht zag er nog zuurder uit, terwijl ze daarvoor nog kon zweren dat het niet erger kon staan.
Draco, die inmiddels klaar was, geeuwde nog eens. Hij keek op zijn horloge en kreunde. Nog vijf minuten. "Klaar voor de lessen?" vroeg hij, terwijl hij overeind kwam.
Dyrhona knikte, wendde haar blik van Sneep af en stond ook op. Ze haalde haar tas tevoorschijn en glimlachte voor de zoveelste keer naar Draco toe.
Draco grinnikte. "Je bent wel heel vrolijk zo vroeg op de morgen," merkte hij op, terwijl hij richting de lokalen liep.

jilly-ann · Geplaatst: Za Sep 13, 2008 19:17

Ik kan niemand bedanken! Surprised

Dan zet ik hier maar neer, dat Kelly (duffie) en ik, CT af hebben gemaakt! Very Happy

Hoofdstuk 31

Dyrhona ging naast Draco zitten bij Geschiedenis van de Toverkunst en keek verveeld naar Kist toe. Nou ja, Draco zou tenminste zijn verloren slaap in kunnen halen.
Sofie legde haar hoofd op haar armen en geeuwde, totdat haar mond niet verder open wou. Ze knipperde met haar ogen en probeerde wat te slapen.
Kist was nog maar net begonnen met zeveren, toen Draco al ver in dromenland zat.
Dyrhona grinnikte zachtjes toen ze zag dat in de eerste 10 minuten al verscheidende leerlingen in slaap gevallen waren. Ze besloot zelf ook maar mee te gaan en al snel vielen haar ogen ook dicht.
Sofie schoot overeind toen de bel oorverdovend in haar oren ging. Ze zuchtte. Nu had ze tenminste een beetje geslapen! Al was het maar - ze keek even op haar horloge - een kwartier.
Draco geeuwde luidruchtig en keek verdwaasd rond.
Dyrhona knipperde verbaasd met haar ogen en zag Draco verbaasd rondkijken. "De les is afgelopen," zei ze, met een stem die verraadde dat ze zelf ook geslapen had.
Draco grijnsde. "Yay." Weer een lesuur minder voor vandaag.
Sofie stond op en pakte haar tas. Ze liep het klaslokaal uit. Wat hadden ze nu?
Dyrhona grijnsde terug en ging dicht naast Draco lopen. "Juich maar niet te vroeg, we hebben nu Slakhoorn," zei ze liefjes.
Draco fronste. "Moet dat?" vroeg hij beteuterd. Hij vond Slakhoorn zó niet lief. Hmpf. Hij keek naar Dyrhona - die grijnsde - wat hem ook liet grijnzen.
"Ja dat moet, ik heb al genoeg strafwerk," zei Dyrhona grinnikend.
Draco snoof. "Komt er van als je leerkrachten gaat pesten met hun ondergoed en knappe Zwadderaars verandert in ballerina's," zei hij uit de hoogte.
Dyrhona beet op haar lip, nu voelde ze zich er nog schuldig over ook. Oké, niet over het leraren pesten... "Sorry daarvoor," zei ze zachtjes.
Draco knikte serieus. "Ja, dat hoop ik," antwoordde hij kalm.
Dyrhona keek naar de tafel toe. "Ik meen het echt," zei ze naar waarheid. Voor één van de weinige keren in haar leven loog ze niet tegen hem.
Draco keek alleen maar met een koude blik voor zich. Hij wist niet of hij haar moest geloven of niet. Hij wilde haar wel geloven... Maar stelde hij zich dan niet (alweer) kwetsbaar op?
Dyrhona keek vanuit haar ooghoeken naar Draco toe. De ijskoude blik van hem maakte haar angstig. Hij keek altijd zo als hij haar had willen vervloeken, ernstig vervloeken.
Draco zuchtte. Zijn vader ging hem vermoorden en hij wist het. Hij draaide zich weer naar Dyrhona om. "Ik denk dat wij naar de les moeten," zei hij uiteindelijk, het vorige onderwerp vermijdend als de pest.
"Ik denk het ook," zei Dyrhona. Ze stond op en liep met hem naar de les toe. Ze wilde helemaal geen ruzie. Zeker nu alles net goed was.
Draco grijnsde naar haar, pakte zijn tas en liep het klaslokaal uit. "Hebben we het tweede uur wel samen?"
Dyrhona haalde haar schouders op. "Als je nu die sukkel met de Slakkers hebt dan wel," zei Dyrhona met een zucht.

Harry ging naast Sofie lopen toen hij haar zag lopen. Meteen pakte hij haar hand beet. "Hoi," zei hij vrolijk, omdat hij haar eindelijk weer dicht in de buurt had.
Sofie trok een gezicht, toen iemand haar hand vast pakte. Ze hoefde niet opzij te kijken om te weten dat, dat Harry was. "Hey," antwoordde ze zachtjes terug, terwijl ze haar hand los maakte.
Verbaasd keek Harry naar zijn hand die net nog in die van Sofie gelegen had. "Is er soms wat?" vroeg hij verward. "Heb ik iets verkeerds gedaan?"
Sofie keek hem moeilijk aan. Ging hij zich nu nog schuldig voelen ook. "Nee, Harry, je deed niets verkeerd," glimlachte ze flauwtjes. Ze haatte dit.
"Wat is er dan?" vroeg Harry bezorgd. Alles ging zo goed, toch?
Sofie haalde diep adem, voordat ze Harry mee trok naar een rustig hoekje in de gang. "Wel... Kijk," verder kwam ze niet.
Harry keek Sofie vragend aan. Waarom stopte ze nou? Was het soms zo erg? "Je kan me alles vertellen," zei hij.
Sofie kreeg langzaam aan tranen in haar ogen. "Harry, ik... wij - we," mompelde ze, voordat ze besloot het eruit te dwingen. "Ik ben uitgehuwelijkt."
Verbaasd keek Harry naar Sofie toe. Van alles, was dit wel het laatste wat hij verwacht had. Uitgehuwelijkt? Alsof verhuizen naar Frankrijk al niet genoeg was. Wat moest hij nu zeggen?
Sofie glimlachte flauwtjes naar hem. "Sorry," fluisterde ze, voordat ze weg liep. Ze had de tranen zolang nog kunnen tegenhouden, maar nu liepen ze over haar wangen.
Harry bleef verbaasd staan. Hij wist niet of hij haar achter na moest gaan. Hij besloot het niet te doen omdat hij niet wist wat hij moest zeggen.
Sofie ging op haar gebruikelijke plaats helemaal achterin zitten en had haar vrolijke masker intussen weer opgezet. Wie trapte hier in godsnaam nou in?

Draco grinnikte. "Je hebt geluk," zei hij opgewekt. Hallo? Griffoendor en Zwadderich hebben altijd samen toverdranken, dat hoorde ze ondertussen toch wel te weten...
"Behalve als Korzel zijn drank weer laat ontploffen," zei ze, terwijl ze met haar ogen draaide. Oké, meestal waren Sofie en zij de schuldige ervan, maar niet altijd!
"Hmm. Waarschijnlijk moet Sofie hem daar dan maar mee helpen," haalde Draco zijn schouders op. Hij was er best zeker van dat Korzel iets met Sofie ging uithalen...
"Wacht maar tot jij uitgehuwelijkt word," zei Dyrhona plagend naar Draco toe. Ze kon natuurlijk niet van Draco verwachtten dat hij aardig zou zijn tegenover Sofie. Het was al een wonder dat hij dat was tegenover haar!
Draco snoof. "Too late," antwoordde hij. Hij was al uitgehuwelijkt aan Park sinds zijn derde? Ja, zoiets. Alsof hij echt met die koe ging trouwen. Hij rolde met zijn ogen. Zij was zo'n laatste keuze, weet je wel? Als alle andere meisjes opeens opgegeten waren door van die grote reuzachtige slakken, met van die enorme roze voelsprieten (ja, een jongen heeft veel fantasie!)... Dan pas zou hij met iemand gelijk Park trouwen.
Dyrhona grinnikte. Al voelde ze een teleurstelling haar lichaam invloeien. Het geluk zat ook nooit mee. "Arme jongen," zei ze grinnikend. Zelf was ze nog nooit uitgehuwelijkt maar ze had zo het vermoeden dat haar ouders er niet lang meer op zich zouden laten wachten.
Draco zette zijn zieligste gezichtje op. "Kijk dat vind ik nou ook," jammerde hij dramatisch.
Dyrhona begon nog harder te grinniken door het zielige gezicht. "Dan ben ik niet de enigste die je zielig vind."

jilly-ann · Geplaatst: Ma Sep 15, 2008 15:52

Bedankt voor de reacties ^^ Ik zal hier ook maar even zeggen: Het gaat tot Hoofdstuk 36, dus voor nu hebben jullie nog niks te vrezen ^^'

Hoofdstuk 32

Draco stapte het klaslokaal binnen en glimlachte naar Dyrhona. "Als je het niet erg vind ga ik even bij Zabini zitten. Hij wilde me gisteren over iets spreken, maar ik had toen geen tijd," haalde hij zijn schouders vaag op.
Dyrhona glimlachte naar Draco en ging naast Sofie zitten, die helemaal alleen zat. "Weet je zeker dat het gaat?" vroeg ze bezorgd. Sofie, zag er nou niet bepaald gelukkig uit.
"Hmpf," mompelde Sofie. "Nee. Het gaat niet goed. Ik ga langzaam dood en voel mezelf alsof ik in een balzaal vol met mensen sta en op de toppen van mijn longen gil en er niemand opkijkt," snoof ze, voordat ze met haar hoofd op de bank bonkte. Would someone shoot her, already?
Troostend sloeg Dyrhona haar armen om Sofie heen. Hoewel hun toverdrankleraar gecharmeerd was geweest in het verleden, was het tegenovergestelde het geval in het heden. Dyrhona vermoedde dat het kwam omdat haar ouders dooddoeners waren. "Zouden de dames achterin willen ophouden met praten, zodat ik de les kan beginnen?"
Sofie vernauwde haar ogen naar de professor. Sorry als ze niet in de mood was om op te letten hoor. Goh... Ze zou echt niet weten hoe het kwam. Misschien door het feit dat heel haar leven naar de pannenkoeken was?! Ze keek geïrriteerd op, toen iemand of iets tegen het raam tikte.
Dyrhona keek verbaasd op naar het raam. Toen ze zag dat het de uil was van haar ouders, voelde haar maag als lood aan. "Ik wil het niet zien," zei ze fluisterend. Ze wierp een onschuldige blik op Slakhoorn, toen de uil naar haar vloog, zodra het raam open gedaan werd. Met trillende handen pakte ze de brief beet.
Sofie ondersteunde haar hoofd en keek naar Dyrhona die met trillende handen de brief beet nam.
Dyrhona maakte met gesloten ogen de brief open. Ze wilde hem niet zien. Ze wilde hem absoluut niet zien. "Is het erg?" vroeg ze aan Sofie. Toch deed ze haar ogen open, nog voor ze hem aan Sofie kon geven.
Sofie leunde dichter naar Dyrhona toe en liet haar ogen over de brief van Dyrhona glijden. Ze werd lijkbleek, voordat ze furieus werd. "Merlijn in een bezemkast met Perkamentus!" gilde ze van frustratie, voordat ze Dyrhona aankeek, alsof die het haar kon verklaren waarom zíj zo'n cutie als Blaise Zabini kreeg met al die Italiaanse trekjes en zij die straatveger van een Korzel met zijn varkenstrekjes!
Dyrhona keek verbaasd naar het perkament toe. "Ik denk niet dat Merlijn en Perkamentus zo goed samen gaan," zei ze. Haar ogen zochten Zabini, om erachter te komen of hij het ook al wist.
Sofie vernauwde haar ogen en ging verder met het beuken van een gat in haar hoofd. Niet. Eerlijk. Niet. Eerlijk. Niet. Eerlijk. Met een lichte schedelbreuk - zo voelde het echt! - stopte ze met bonken en keek miserabel voor zich uit.
Dyrhona keek verbaasd naar Sofie toe. "Ik wil niet met Zabini trouwen hoor," zei ze licht geschokt naar haar vriendin toe.
Sofie trok een wenkbrauw op en keek heel traag naar Dyrhona. "Danoon. Zet. Zabini. En. Korzel. Eens. Naast. Elkaar," zei ze.
"Oké," zei Dyrhona traag. "Zabini is wel leuker, maar ik voel niks voor hem," zei ze zuchtend. Daarbij voelde ze wel wat voor heel iemand anders…
"Ja. Maar het kon erger," fluisterde Sofie boos terug. Het was allemaal Dyrhona's schuld. Na!
"Ik heb niet gezegd tegen je ouders dat ze je aan Korzel moesten koppelen," beet Dyrhona haar toe. "Als ik had gekozen, had je veel beter gekregen."
"Ja! Maar jij koos niet! En je had er maar voor moeten zorgen dat je koos!" riep Sofie door de hele klas.
Dyrhona keek verbaasd naar Sofie toe, voor ze ook boos werd. "Natuurlijk! Wanneer had ik dat moeten doen? Voor of na ze kozen naar Frankrijk te verhuizen, wat jij mooi verzwegen had!"
Sofie vernauwde haar ogen. "Ga nou niet zo beginnen, juffer! Het is niet alsof jij alles op tafel gooit!"
"Nee, natuurlijk niet!" riep Dyrhona ontzet uit. "Ik zeg het tenminste als ik spijbel! Ik zeg het tenminste als ik iemand vertel wat we doen als we onze haren kleuren! Ik overleg alles met je!"
Slakhoorn, was de kibbelende meiden zat. Aangezien hij les wilde geven. Hij gooide de deur open en begon te brullen. "Ga de les maar uit! Jullie kunnen je duidelijk niet beheersen!"
"GRAAG!" riep Sofie tegen Slakkie, voordat ze dramatisch haar schoudertas over haar schouder gooide en het lokaal uit paradeerde. "Bitch," mopperde ze zachtjes. Pas twee verdiepingen lager bleef ze stilstaan. Waar ging ze eigenlijk heen?
Dyrhona haar mond zakte een klein stukje open. "Wat je zegt ben je zelf!" schreeuwde ze Sofie achterna. Niet eens zeker of ze het wel hoorde. Daarna keek ze woedend naar Slakhoorn toe. "Blij toe dat ik weg moet, met die omvang van U is er toch haast geen ruimte hier." Na die woorden liep ze ook boos het lokaal uit.
Sofie zakte tegen de muur neer en sommeerde heel veel chocolade. Nu moest ze naar de minder prettig Fransen, had ze ruzie met haar beste vriendin, was het uit met haar vriendje en was ze uitgehuwelijkt aan een walvis. Was het leven niet geweldig?
Dyrhona ging op boos op de trap zitten vlak voor het lokaal van toverdranken. Wat kon het haar wat schelen als iemand over haar heen zou vallen?

Sofie, die haar haar inmiddels zwart had geverfd en er serieus over nadacht om Goth te worden, roerde wat met haar vork in haar aardappelenpuree. Ze ondersteunde haar hoofd met haar linkerhand en zuchtte gefrustreerd.
Dyrhona was nijdig aan de Zwadderich tafel gaan zitten, naast Draco. Ze kon zich best redden zonder Sofie. Zomaar ruzie lopen maken, om iets waar ze niks aan kon doen!
Draco keek Dyrhona zuchtend aan. Er was niets meer met haar aan te vangen. Ze keek de hele tijd boos voor zich uit. "Dyrhona, wil je me even het zout geven?" vroeg hij liefjes.
Sofie vernauwde haar ogen en besloot dat ze misschien al even goed nu naar Frankrijk kon vertrekken... Ze zal het schooljaar daar toch moeten overdoen. En ze kan niet eens Frans! Dat werd een ramp...
Dyrhona pakte het zout zonder te kijken, waardoor het zout de peper geworden was, en zette die nors voor Draco neer. "Alsjeblieft."
"En een glimlach is ook niet verkeerd," mompelde Draco
Dyrhona glimlachte geforceerd, voor ze weer naar de tafel van Griffoendor keek. Ze zag Sofie al meteen zitten. Voor ze naar Draco keek. "Ik snap haar niet," zei ze gefrustreerd.
"Wat snap je niet?" vroeg Draco, die zijn best deed om zijn geduld niet te verliezen. Dit was zo niets voor hem.
"Ze doet net alsof het mijn schuld is, dat ze uitgehuwelijkt is," zei Dyrhona zuchtend. "Alsof ik er wat aan kan doen, dat ik Zabini gekoppeld ben en zij aan Korzel!"
Draco grinnikte. "Amusant is het wel," lachte hij zachtjes.
"Zo grappig is het anders niet," zei Dyrhona nors, die haar armen over elkaar heen sloeg en Draco doordringend aankeek met een woeste blik.
Draco trok zijn gezicht met moeite weer in de plooi. "Het spijt me," zei hij, niet totaal gemeend.
Dyrhona toverde een klein glimlachje op haar gezicht. "Sorry, dat ik zo boos doe," zei ze zachtjes.
Draco knipoogde naar haar. "Zorg nou maar dat jullie weer overeen komen," zei hij heel niet-Zwadderichachtig.
Dyrhona schudde haar hoofd. "Zij is het begonnen, dus mag ze het ook goed maken," zei ze koppig.
"Vrouwen," zuchtte Draco, voordat hij zijn eten op schrokte.
"Hé, ik klaag toch ook niet over jou," zei Dyrhona grinnikend.
"Dat komt, lieve schat, omdat wij mannen zo perfect zijn," beweerde Draco.
"Niemand is perfect lieverd," zei Dyrhona liefjes. "Zelfs mannen niet."

jilly-ann · Geplaatst: Do Sep 18, 2008 15:08

Hoofdstuk 33

Sofie ging met een ruk overeind zitten. Er was iemand hysterisch aan het gillen. What the hell? Sofie wreef in haar ogen en deed haar roze pantoffels aan. Opeens herkende ze de stem! Dyrhona? Waarom zou zij nou gillen? Het hoort me niet te interesseren, sprak Sofie streng tegen zichzelf. We hebben nu al meer dan twee weken ruzie, het hoort me niet te interesseren, herhaalde ze.
Dyrhona was ondertussen helemaal in paniek geraakt. Ze had Draco nu al minstens een paar dagen niet gezien! Dat was helemaal niks voor hem. Ze was gewend geraakt aan het feit dat hij elke vrije minuut die hij had bij haar doorbracht! Zonder na te denken was ze de leerlingenkamer ingestormd op zoek naar Sofie. Zodra ze deze vond in de slaapkamer begon ze paniekerig tegen haar te praten. "Hij is weg," zei ze hysterisch. "Wie weet hebben zijn ouders hem gevonden."
Sofie keek Dyrhona met grote ogen aan. "Wie is er weg?" vroeg ze bezorgd, terwijl ze Dyrhona probeerde te kalmeren, door haar een knuffel te geven. "Doe even rustig. Hysterie gaat je niet helpen. Wiens ouders hebben wie gevonden?"
"Draco is weg!" riep Dyrhona, die totaal niet kalmeerde. "Wat als er iets gebeurd is?"
"Dyrhona! Rustig!" beveelde Sofie, die Dyrhona mee de slaapzaal uitnam, voordat ze iedereen wakker maakte. Het was nog maar acht uur op een zaterdagmorgen, hoor! "Ik ben er zeker van dat hij in orde is... Heb je heel het kasteel al afgezocht?" vroeg zij nu ook een tikkeltje bezorgd.
"Ik zoek hem nu al voor 2 dagen," zei Dyrhona peinzend. "Ik weet het echt niet meer."
Sofie keek Dyrhona ongerust aan. Als ze zo bleef verder doen, kreeg ze straks misschien een zenuwinzinking! "Ik ga wel met Harry praten," zuchtte Sofie met een baalgezicht. "Misschien mogen we even op de Sluipwegwijzer kijken..." In haar hoofd was ze al een discussie met zichzelf aan het voeren. Naar Harry gaan, of gillen en wegrennen?
"Kan ik anders niet beter gaan?" vroeg Dyrhona bezorgd. Ze wilde niet dat Sofie nog meer verdriet zou krijgen. "Mij zal hij vast niet af gaan snauwen, omdat ik tegen hem gelogen zou hebben."
Sofie trok een moeilijk gezicht. "Ja, misschien beter wel," zei ze een tikkeltje opgelucht. Nu moest zij tenminste niet meer ruzie maken met zichzelf. "Ben je zeker dat ik niet hoef?" vroeg ze toch maar voor de vorm.
Dyrhona knikte. Ze liep de trap op van de jongenslaapkamers. Ze klopte op de deur en ging naar binnen toe. "Harry?" vroeg ze. "Ben je wakker?"
"Nee," mompelde Harry slaperig, die het hoofdkussen op zijn gezicht drukte. Hij had maar bitterweinig geslapen vannacht...
"Je antwoord," zei Dyrhona bijdehand. Ze liep naar zijn bed toe en trok de gordijnen opzij. "Ik heb je hulp nodig. Heel hard nodig."
Harry gromde. Iedereen had zijn hulp nodig! Het was gisteren laat geworden in Perkamentus' kantoor hoor. Met al die herinneringen... Hij had zijn slaap hard nodig! "Waarmee?" kon hij het niet laten te vragen. Was er misschien iets mis met Sofie?!
"Ik heb de sluipwegwijzer nodig," zei Dyrhona op een zeurende toon. "Ik moet... iemand zoeken." Ze kreeg hem vast niet als ze zei dat ze Draco zoeken moest.
Harry zuchtte en ging overeind zitten. Hij leende de Sluipwegwijzer niet graag uit... "Heb je hem dríngend nodig?"
"Zou ik hier anders zijn?" vroeg Dyrhona met een zucht.
"Wie moet je hebben?" vroeg Harry uiteindelijk toegeeflijk, die zijn bed uitklom en de Sluipwegwijzer van zijn nachtkastje haalde.
"Ik denk niet dat je dat weten wil," zei Dyrhona, die op haar lip beet. Ze keek Harry heel onschuldig aan.
Harry haalde uiteindelijk zijn schouders op en gaf Dyrhona dan maar de Sluipwegwijzer. "Ik wil hem wel voor de lunch terug," zei hij nog, voordat hij terug ging liggen.
"Ik zal mijn best doen," zei Dyrhona liefjes, voor ze weer naar Sofie toe rende. "Ik heb het."
Sofie keek op en glimlachte opgelucht naar Dyrhona. "Okay. Laten we op Zwadderaarjacht gaan," stelde ze voor.
"En maar hopen dat we hem vinden," zei Dyrhona. Ze vouwde het perkament uit en zette haar toverstok erop. "Ik zweer dat ik snode plannen heb."
"Ja, ik ook," mompelde Sofie afwezig op het ik zweer gedeelte. Uiteindelijk legde ze de kaart helemaal open op de bank en zocht naar de naam van Draco.
"In de leerlingenkamer is hij niet," zei Dyrhona, die met haar vinger over de plaats ging. "Hij is ook al niet buiten."
Sofie mompelde wat onverstaanbaars en ging met haar vinger de zevende verdieping af. "Hier!" riep ze, toen ze hem had gevonden.
Blij keek Dyrhona op, en pakte het perkament op. "Snode plannen uitgevoerd," mompelde ze. Ze vouwde het op, en stak het in haar gewaad. "Kom dan gaan we naar hem toe!"
Sofie knikte en sommeerde haar badjas. In een oversized T-shirt ging ze echt niet de hele school door huppelen!
Dyrhona spurtte naar de zevende verdieping, terwijl Sofie achter haar aan rende. "Links of rechts?" vroeg ze toen ze er was en bovenaan de trap stond.
Sofie dacht even na, voordat ze "rechts" zei. Draco was in de buurt van de Kamer van Hoge Nood.
Dyrhona rende naar rechts toe, totdat ze iemand zag die op de grond zat. "Draco," riep ze naar het hoopje.
Sofie kwam slippend tot stilstand en struikelde bijna over het blonde geval.
Draco keek verbaasd op, voordat hij zijn blik weer koel en gereserveerd maakte. "Dyrhona," antwoordde hij.
Dyrhona liet zich zakken op haar knieën en sloeg haar armen om hem heen. "Ik was zo ongerust," zei ze eerlijk. Ze liet hem los en zag toen het bloed op zijn gewaad en op zijn huid. "Wat is er gebeurd?"
Draco klom met de hulp van Sofie overeind. "Niets." Zijn stem klonk een beetje onvast, maar dat zou je niet zeggen als je alleen naar zijn ijskoude gezicht keek.
Sofie trok een wenkbrauw op, wat had hij?
Dyrhona trok haar wenkbrauw op. "Dus dat bloed komt er zomaar uit het niets?" vroeg ze sarcastisch.
"Jaaa. Inderdaad," zei Draco een beetje botter dan nodig was.
Sofie gaf hem een stomp. "Wie heb je nou weer gemarteld, Malfidus? Kom op, vertel op." Sofie kreeg al medelijden met het kleine eerstejaarsje.
Dyrhona schudde haar hoofd. Alhoewel ze nog steeds bezorgd naar hem keek. "Heb je soms ergens pijn?"
Draco schudde zijn hoofd. "Nee." Hij had wel striemen op zijn rug, maar die hoefde niemand te zien.
Dyrhona sloeg haar armen weer om Draco heen en was vastbesloten hem nooit meer los te laten. "Blaise was ook bezorgd om je," zei ze tegen hem. Ze had veel met Blaise opgetrokken omdat ze ruzie had gehad met Sofie.
"Ohw ja?" vroeg Draco nonchalant. "Hij wist nochtans waar ik was," zuchtte hij, terwijl hij zo weinig mogelijk op Dyrhona steunde.
"Ik wist het," siste Dyrhona, die de ontkenningen van Blaise al de hele tijd niet had geloofd.
"Kon hij het dan niet gewoon aan Dyrhona zeggen?" vroeg Sofie geërgerd.
Draco negeerde haar en liep de trappen af, op weg naar beneden.

jilly-ann · Geplaatst: Di Sep 23, 2008 18:51

Ik wil Amy voor haar enthousiasme bedanken Razz

Hoofdstuk 34

Dyrhona liep achter Draco aan, terwijl ze naar Sofie een gebaar maakte dat ze moest blijven staan. Sowieso zou Draco haar niks vertellen met Sofie in de buurt. "Je weet toch, dat je me kan vertrouwen?" vroeg Dyrhona aan Draco, zodra ze hem ingehaald had.
Draco haalde zijn schouders op, voordat hij voor het eerst weer naar Dyrhona glimlachte. "Maak je niet druk, schat," zei hij en hij gaf Dyrhona een zoen.
Dyrhona glimlachte terug naar Draco en trok zich toen weer terug van de zoen. "Oké," gaf ze in.
Draco knipoogde naar haar. "Ik denk dat ik Blaise maar eens ga zoeken," meldde hij.
"Is goed," zei Dyrhona met een glimlach. "Dan ga ik weer naar Sofie en ga ik naar Pofni toe om zijn perkament terug te geven."
"Pofni's perkament?" vroeg Draco nieuwsgierig.
"Lang verhaal," zei Dyrhona plagend. "Ga jij Blaise nou maar zoeken."
"Nee, vertel maar," drong Draco aan nieuwsgierig aan. Potters perkament? Waarom zou ze perkament van Potter lenen? Hij bestudeerde Dyrhona aandachtig.
"Ik denk niet dat hij het leuk vind als ik dat vertel," zei Dyrhona, die geen zin had in nog meer ruzie met mensen.
Draco trok een pruillip. "Zelfs niet tegen mij?" vroeg hij met een stem zo zacht als fluweel.
"Sorry," zei Dyrhona, die inmiddels alweer bezig was om de trap op te gaan.
Draco haalde uiteindelijk zijn schouders op, hij kwam er nog wel achter!
Dyrhona liep weer terug naar de plaats waar ze Sofie achter gelaten had en glimlachte. "Kom, dan gaan we naar de leerlingenkamer, voordat Harry me nog wat aandoet als ik er niet ben als de lunch begint."
Sofie glimlachte flauwtjes. "Alsof hij je wat aan zou doen," zei ze. Harry zou zoiets dus nooit doen, daar was ze van overtuigd. Ze liep weer terug naar de leerlingenkamer. "Het spijt me, weet je," zuchtte ze uiteindelijk. Ze had Dyrhona wel gemist. Je moest weten... Ron Wemel was nou niet bepaald een groot licht om mee op te trekken...
"Mij ook," zei Dyrhona zachtjes. Ze had niet express de laatste dagen met Blaise opgetrokken, maar het kwam gewoon omdat hij de beste vriend is van Draco.
Sofie grimaste. "En wat heb jij allemaal uitgespookt?" vroeg ze, voordat ze 'Flipballen' tegen de Oude Dame zei en naar binnenliep.
"Een beetje dreuzeltjes wezen pesten met Draco en Blaise," zei Dyrhona liefjes. Draco was maar 2 dagen van de 14 vermist geweest.
Sofie trok een malle grijns. "Ja, zoiets dacht ik al," grinnikte ze.
"Moesten ze maar niet naar Zweinstein gaan," zei Dyrhona die haar schouders ophaalde. Omgaan met Zwadderich bracht nou niet bepaald het beste in je naar boven.
Sofie zette zich neer in de sofa en keek even in het haardvuur. Ze had geen zin om zich om te kleden.
"Ik breng dit weer terug," zei Dyrhona met een glimlach tegen Sofie, zodra ze Harry aan de andere kant van de leerlingenkamer zag zitten. Ze liep naar Harry toe en plofte naast hem neer. Hermelien en Ron zaten er zoals gebruikelijk ook weer bij. "Bedankt voor het lenen," zei ze poeslief en gaf de sluipwegwijzer terug.
Sofie kon het niet laten om Dyrhona te volgen met haar blik en vervolgens haar blik op Harry te laten hangen.
Harry keek op en glimlachte naar Dyrhona. "Graag gedaan," antwoordde hij en pakte de Sluipwegwijzer weer aan.
Hermelien trok een vragende wenkbrauw naar Harry op. Sinds wanneer leende hij die dingen uit?
Met een glimlach stond Dyrhona weer op en botste daarbij 'per ongeluk' tegen Hermelien op die van haar stoel af viel. "Oeps," zei ze niet gemeend en liep terug naar Sofie toe. Onschuldig ging ze naast haar vriendin zitten.
Sofie hield een hand voor haar mond om het niet te hard te laten opvallen dat ze Griffelwicht uitlachte. Wahahaha. Moest je haar zien zitten op de grond, helemaal gedesoriënteerd.
Dyrhona grinnikte gewoon, om het zien van Hermelien die haar inmiddels aankeek. "Mevrouw het klassenoudje is boos," zei ze met leedvermaak.
"Zie maar uit dat ze je geen strafwerk ofzo bezorgd," grinnikte Sofie opgewekt.
"Alsof ik van haar strafwerk ga maken," zei Dyrhona die met haar ogen rolde. Daarna draaide ze zich serieus om, zodat ze nu oog in oog zat met Sofie. "Ben jij nog naar het meer geweest, om te checken?"
Sofie knikte somber. "Nog steeds geen kat," zuchtte ze.
"Daar was ik al bang voor," zei Dyrhona. "Dan zullen we toch naar Perkamentus moeten gaan." Ze twijfelde. "Toch?"
Sofie knikte. "Vandaag?" vroeg ze zachtjes, omdat er leerlingen voorbij kwamen.
Dyrhona keek ook om zich heen en knikte toen naar haar vriendin toe, ze zou pas verbaal zijn als ze zeker wist dat niemand mee kon luisteren. "We zouden ook nu al meteen kunnen gaan," fluisterde ze zachtjes.
Sofie dacht daar even over na, voordat ze haar schouders op haalde. Waarom niet? Het was niet alsof ze iets beters te doen had. "Laten we gaan," zei Sofie weer op normale toon. Niemand uit hun omgeving kon weten, waarheen ze zouden gaan dus het maakte niet uit om nog te fluisteren.
Dyrhona liep naar het kantoortje van Perkamentus toe en probeerde weer het wachtwoord wat tot nu toe elke keer gewerkt had, alleen deze keer had het geen effect. "Hij heeft het wachtwoord veranderd!" riep ze verontwaardigd.
Sofie deed haar best om haar lach in te houden, die ze kreeg door Dyrhona's verontwaardigde toon. "Danoon, dat gebeurt nou eenmaal. Wachtwoorden veranderen." Ze gaf haar vriendin een troostend klopje op haar schouder, voordat ze zich tot een portret, dat in de gang hing, wendde. "Ik heb hier echt geen tijd voor, weet je. Dyrhona trouwens ook niet. Dus hef je kont op en ga naar Perkie om te zeggen dat we hem willen spreken en dat het belangrijk is," zei ze bazig, met haar handen op haar heupen.
Dyrhona grinnikte toen de vrouw op het schilderij boos naar Sofie keek. Ze deed al snel haar mond open toen ze zag dat de vrouw protest wilde maken aan de bazige wijze van Sofie. "Het is echt heel belangrijk, en let maar niet op Sofie, ze bedoeld het goed," zei ze vriendelijk, waarna ze een boze blik naar Sofie stuurde die haar moest waarschuwen het niet te gaan ontkennen.
Sofie fronste. Nou ja! Ze stak heel erg volwassen haar tong uit naar de portretdame. Dat kind moest haar meerdere kennen, als ze het zag! Tenslotte zat Sofie niet vast in een kadertje en kon ze die dame daar meteen uit schudden als ze wilde! De vrouw keek nog eens boos naar hen allebei voor ze verdween.
Dyrhona grinnikte toen de vrouw verdwenen was. "Die denkt echt dat ze heel wat is," giechelde ze. Daarna wende ze zich tot Sofie. "Hoe gaan we eigenlijk Perkie uitleggen hóe we het weten?"

jilly-ann · Geplaatst: Do Sep 25, 2008 15:24

Amy bedankt voor je reactie Smile

Hier volgt het één na laatste hoofdstuk Smile

Hoofdstuk 35

Sofie haalde haar schouders op. "We konden die stukken van knappe meermannen niet weerstaan en zijn het meer ingedoken, waarna ze ons allemaal aanbeden en ons smeekte nog eens terug te komen. Toen we nog eens gingen zwemmen bleek dat ze weg waren," stelde Sofie ijverig voor.
Dyrhona grinnikte. "Is dat het beste waarmee we kunnen komen?" vroeg ze. Ze dacht even na, maar niks kwam in haar op. Tenminste niets dat beter was als hetgeen van Sofie. "Je hebt gelijk, Perkie moet het maar slikken."
Sofie glimlachte liefjes. "Zo komen we tenminste nog over als een stelletje femme fatales. Wat ik natuurlijk niet erg vind. Zolang het maar niets met mijn aanstaande te maken heeft." Ze trok een gezicht. Was het al te laat om zich te laten omtoveren in een vent door dreuzelchirurgie? Dan zou die eikel haar waarschijnlijk niet meer moeten hebben... Ze moest het er maar eens over hebben met haar ma (niet dat die dat zou gaan toestaan, maar het was dat of Goudgrijp overvallen).
Dyrhona moest moeite doen het niet uit te proesten omdat de portretdame alweer terug was. Straks dacht die nog dat ze haar aan het uitlachen was! Hooghartig keek de portretdame de twee vriendinnen aan. Dyrhona verbaasde zich ook niet zo zeer over het hoge stemgeluid van de vrouw. "Professor Perkamentus, verzoekt jullie binnen te komen." Voor Dyrhona kon vragen hoe, ging de opening al open.
Sofie glimlachte zoetjes naar het portret. "Ik ga niet zeggen bedankt, want je hebt mijn dag verpest, maar toch zal ik aan Perkie vragen om je opslag te geven," snoof ze, voordat ze met een air van een ex-Zwadderaar naar Perkamentus' kantoor liep.
Dyrhona zei helemaal niks tegen het schilderij, gooide met veel air een lok haar die voor haar gezicht hing naar achter en keerde zich toen arrogant om, terwijl ze moeite deed haar lach in te houden. Daarna liep ze ook de trap op en klopte maar netjes op de deur van Perkie.
Sofie deed de moeite niet om te wachten. Pff. Er bestond zoiets als een koninklijke entree. Ze stapte gewoon zijn kantoor binnen, haar ogen gingen wijd staan, ze draaide zich om en duwde Dyrhona ook naar buiten, voordat die iets kon zien. Juk. Gadver. Ze deed de deur dicht en klopte heeel luid op de deur.
Dyrhona staarde verbaasd naar de deur toe, die weer gesloten was. Nieuwsgierig keek ze naar haar vriendin toe. "Wat zag je?" vroeg ze verbaasd.
Sofie schudde haar hoofd. "Iets waar ik weken lang nachtmerries van ga krijgen," mompelde ze. Alsjeblieft laat ze aangekleed zijn, alsjelieft laat ze - "Binnen," klonk het bedeesd. Sofie opende traag de deur.
"Dat zijn heel veel dingen," zei Dyrhona eigenwijs. Ze liet een zucht ontsnappen. Ze keek gespannen naar de deur die langzaam open ging, iets te langzaam naar Dyrhona's zin.
Sofie kneep haar ogen dicht, terwijl ze naar binnen stapte. "Mag ik ze open doen?" vroeg ze.
Perkamentus, lichtelijk beschaamd, keek van het ene meisje naar de andere. Hij was zichzelf er net van aan het verzekeren dat ze niets gezien hadden en trok zijn gewaad weer wat rechter. "Ja, doe ze maar open," glimlachte hij naar Sofie, al zijn hoop op het ze-hebben-niets-gezien-gedeelte vervlogen.
"Die vraag naar opslag kan ze dus mooi vergeten," zei Dyrhona uit de hoogte. Die niet vergeten was dat het schilderij ervoor had gezorgd dat ze naar binnen konden. Ze wilde liever niet denken aan... Niet aan denken! "We kwamen hier voor een vermissing," zei Dyrhona, die hoopte dat ze de gedachte weg kon halen uit haar hoofd, zodra er een normaal gespreksonderwerp was.
Sofie hapte daar gretig op toe. "Jaa. De meermensen zijn verdwenen," barstte ze los. "Allemaal!" Drama, drama!
Perkamentus' wenkbrauwen schoten omhoog. "Professor, u kunt gaan," zei hij tegen Slakhoorn en zodra die buiten was keek hij weer naar Dyrhona en Sofie. "Wanneer is het de laatste keer dat je hen hebt gezien?" vroeg hij serieus.
Dyrhona deed haastig een stapje opzij toen Slakhoorn langs haar heen liep. Nee, dit zou ze nooit meer kunnen vergeten. "Iets langer als twee weken geleden," zei ze beschaamd, vooral omdat ze er zo lang mee hadden gewacht.
Perkamentus keek Dyrhona nu onderzoekend aan. "En hoe komt het dat jullie de meermensen kennen?" vroeg hij geïnteresseerd.
Dyrhona was helemaal het verhaal kwijt dat Sofie gezegd had, omdat het beeld nog steeds door haar hoofd heen maalde. "Sofie?" vroeg ze onzeker.
"Nou kijk," begon Sofie, terwijl ze handgebaren begon te maken. "We waren dus aan het zwemmen en toen trok er zo'n super sexy meermannetje ons onder. Ze konden ons gewoon niet weerstaan en smeekte om de volgende keer terug te komen naar hen," haalde ze haar schouders op. "En toen we ook echt naar hen gingen zoeken, waren ze weg," fronste ze.
Dyrhona knikte. "Eerst dachten we nog dat we verkeerd gezwommen waren, maar we hebben vandaag eindelijk de hoop opgegeven," verzon ze ter plekke erachter aan.
Sofie knikte snel.
Perkamentus zuchtte. "Dit is erg verontrustend," mompelde hij, terwijl hij een stuk perkament pakte. Daarop stond heel duidelijk beschreven hoe de meermensen graag mensen werden.
Dyrhona probeerde nieuwsgierig mee te kijken op het stuk perkament. "Wat staat daar op, meneer?" vroeg ze beleefd. Beleefdheid was meestal beter, dan brutaliteit, vooral bij leraren.
Perkamentus zuchtte. "Dat ik denk dat ik weet wat de meermensen willen," antwoordde hij, voordat hij het perkament in zijn zak stak en hen aankeek. "Zouden jullie het erg vinden om hier tegen niemand iets over te zeggen? Dat is uiterst belangrijk."
Dyrhona knikte beleefd. "Niemand zal er iets van te horen krijgen," beloofde ze Perkamentus.
"Mooi. Bedankt om me dit te komen zeggen, meisjes." Dat meende hij, anders had hij hier waarschijnlijk nooit van geweten...
"Dus wat staat er op?" vroeg Dyrhona nieuwsgierig. Ze keek Perkamentus geduldig aan.
"Niets waar jullie je zorgen over moeten maken," verzekerde hij hen, voordat hij zijn kantoor gewoonweg uit liep. Normaal zou hij niemand er alleen in laten, buiten mensen die hij echt vertrouwde, maar hij had nu geen keuze.
"Nou ja!" riep Dyrhona verontwaardigd uit. Ze keek Sofie aan. "Hij loopt gewoon weg! Hij zegt niet eens wat er aan de hand is, hij loopt gewoon weg!"
Sofie fronste alleen maar bezorgd. "Hij is uit zijn doen," mompelde ze tegen Dyrhona. Er moest echt wel iets mis zijn. "Kom op, we gaan ons mengen met een heleboel mensen," zuchtte ze. Ze had het gevoel dat er iets enorm mis ging gaan.
"Waarom gaan we ons mengen?" vroeg Dyrhona niet begrijpend. Ze liep naar de deur toe en deed deze open.
"Voel jij het dan niet?" vroeg Sofie verbaasd. "Ik heb precies het gevoel dat ik moet overgeven en moet gaan rennen tegelijk," haalde ze vaag haar schouders op. Zij begreep het ook niet goed.
Dyrhona schudde haar hoofd. "Al heb ik wel ineens heel veel energie," zei ze. Ze haalde ook haar schouders op. "Laten we hier maar weg gaan."
Sofie knikte, maar kon het niet laten om een snoepje uit de snoepschaal te pakken en dan naar beneden te lopen.

jilly-ann · Geplaatst: Za Sep 27, 2008 15:46

Ik wil Amy bedanken voor het reageren Very Happy

En iedereen die het gelezen heeft of het nog gaat lezen! Ik ga Chocolate Trouble erg missen ^^

Hoofdstuk 36

Dyrhona liep zo snel mogelijk het kantoortje uit. Ze was er gewoon zeker van dat ze zich zo raar voelde door het kantoortje van Perkamentus, en door de beelden die nog steeds niet haar hoofd hadden verlaten. "Met wie gaan we ons mengen?"
"Niet met Korzel," mompelde Sofie duister, voordat ze een drukke gang uit zocht. Ze duwde Dyrhona het volk in. "Voila, we zijn gemengd," zei Sofie opgewekt.
"Niemand wilt zich vrijwillig met Korzel mengen," zei Dyrhona wijs. Ze keek naar de mensen toe op zoek of ze ook nog een bekend iemand zag.
Sofie trok opeens Dyrhona voor haar neus. "Blijven staan en niet bewegen," mompelde ze. Help, zong ze in haar hoofd.
"Maar ik wil weten of er nog iemand staat die we kennen," zei Dyrhona zeurend als een klein kind. Ze vocht tegen de drang om zich om te draaien. "Waarom moet ik nou weer hier gaan staan?"
"Omdat er iemand is die we kennen, oké?" vroeg Soffie verhit. Ze had hier zo geen zin in. Toen het geweldige trio passeerde draaide ze met Dyrhona rond. Ron zag haar en ze knipoogde naar hem, voordat ze een vinger op haar lippen legde.
"Wie dan?" vroeg Dyrhona verbaasd. Ze draaide zich toch om toen ze Sofie zag knipogen. Zo snel als ze kon draaide ze weer terug toen ze het trio zag. "Oké, ik snap je punt."
"Dank je," fluisterde Sofie en ging weer normaal staan zodra ze dacht dat het trio weg was. "Ik kan dit echt niet volhouden, weet je."
"Ik weet het," zei Dyrhona begrijpend. Ze liet haar ogen weer over de mensen gaan op zoek naar mensen waarmee ze zouden kunnen praten, ze had echt zwaar behoefte aan afleiding.
Sofie ging op haar tippen staan om mee te zoeken, voordat iemand aan haar kraag trok. "Hey!" protesteerde ze boos. "Laat dat eens!"
Dyrhona was ondertussen naar voren gelopen, omdat ze ergens blond haar zag. Al snel kwam ze erachter dat het één of andere Ravenklauw iemand was. Een zucht van frustratie kwam uit haar mond.
Sofie wilde over haar schouder kijken, maar beseft dat dat niet lukte om de één of andere reden. "Dyrh-" begon ze maar stopte al snel, wanneer er iemand een hand op haar mond drukte.

Dyrhona draaide zich om, zodra ze voor de helft haar naam hoorde. Ze kon er echter niet achter komen, wáár het geluid vandaan kwam. Daarom draaide ze in het rond om te zoeken.
Draco zag Dyrhona rond draaien en fronste. "Hee, sexy," groette hij haar opgewekt.
Dyrhona glimlacht naar Draco toe. "Hoi," zei ze opgewekt. Daarna keek ze hem vragend aan. "Weet jij wie me net riep?"
Draco fronste. "Nee," aarzelde hij. "Ik was het in ieder geval niet," vertelde hij haar met een rare blik in zijn ogen.
"Ach, als het belangrijk is, roept diegene nog maar een keer," zei ze schouderophalend. Ze sloeg haar armen om Draco heen en knuffelde hem.
Draco knuffelde terug en gaf haar een zoen in haar hals.
Dyrhona glimlachte. "Hier kan ik best aan wennen," zei ze zachtjes.
Draco grijnsde. "Uhu. Ik ook hoor," vertrouwde hij haar toe, voordat zijn arm begon te branden. gedoe, niet nu, dacht hij boos.
Dyrhona gaf hem een kusje op zijn neus, voor ze zijn gezicht zag betrekken. "Is er soms iets?" vroeg ze bezorgd.
"Ik moet weg," excuseerde hij zich, Dyrhona nog een laatste kus gevend. "Ik zie je straks wel!" Hij rende weg. Als hij nog maar op tijd in de Kamer van Hoge Nood geraakte, dacht hij.
Verward bleef Dyrhona staan op de plek waar Draco haar had achter gelaten. Waar ging hij nou weer heen? Ze haalde haar schouders op en begon te zoeken waar Sofie gebleven was.

Sofie schopte naar achteren, terwijl iemand haar mee sleurde naar een verlaten klaslokaal. Ze worstelde om vrij te komen maar tevergeefs.
Sofie gaf haar aanvaller een harde stomp in zijn maag en worstelde zichzelf vrij. Ze draaide zich snel om en hapte naar adem om wie ze daar zag. "Leo?"
Langzaam kwam er een persoon uit de schaduw gestapt. "En ik," klonk de harde stem van Kim. "Jullie weten teveel."
Sofie's ogen gingen wijd staan. "Hoezo wij weten te veel? Waarom sleuren jullie me hierheen, Kim? Als je met me wilde praten had je het gewoon kunnen vragen," haalde ze haar schouders op met een glimlach. Het was fijn om Kim weer te zien!
"Als het bij alleen praten zou blijven, had ik je graag gevraagd om te komen," zei Kim als uitleg. "Het probleem is dan dat er mensen zouden zijn geweest die wisten waar je heen ging."
Sofie fronste. "En dat zou een probleem zijn omdat...?" vroeg ze verward. Wat was er mis met hun?
"Zoals ik al zei, jullie weten teveel," zei Kim doodsimpel. "Als we hadden gewild dat er meer mensen van onze plannen wilden weten, waren we wel gebleven."
Sofie fronste. Welke plannen? stond ze op het punt te vragen, maar toen ving haar blik de boosaardige grijns van Leo. Onwillekeurig zette ze een stap achteruit. "Kim? Wat is er aan de hand? Welke plannen?" vroeg ze om de één of andere reden doodsbang.
"Ach kom op Sofie," zei Kim betuttelend. "We weten allemaal dat je niet zo dom bent, denk eens goed na."
Sofie schudde haar hoofd. Ze vertrouwde dat toontje helemaal niet. Ze nam haar toverstok en sprak in haar gedachten de bezwering uit die zij en Dyrhona al meer dan drie jaar niet meer gebruikt hadden. DYRHONA, gilde ze in haar hoofd, hopend dat Dyrhona het zou horen. "Jullie zijn bang dat Perkie jullie terug stuurt naar het meer," concludeerde Sofie.
Dyrhona glimlachte opgelucht toen ze Sofie in haar gedachte hoorde, waar ben je?
"Niet zo heel erg," zei Kim luchtig, al was dat wel één van de redenen. "Je bent vaker met iemand in het meer geweest, we hebben een volledige geheimhouding nodig." Ze stopte om de woorden tot Sofie door te laten dringen. "We nemen het zekere voor het onzekere."
In een leeg lokaal... Ik denk dat het in de buurt is van dat van Anderling? aarzelde Sofie, ze wist het niet zeker. Er is iets mis met Kim en Leo, voegde ze eraan toe. Sofie's ogen werden groot. Volledige geheimhouding? Merlijns baard! "Je kan niet serieus zijn," zei ze verschrikt, nog een stap achteruit zettend.
Dyrhona rende zo snel als ze kon naar de gang van Anderling toe. Ik kom eraan, verzekerde ze Sofie ervan.
"Helaas ben ik dat wel," zei Kim, diens toon helemaal niet klonk alsof ze het erg vond. Ze wendde zich tot Leo. "Ga je gang."
Oh gedoe, dacht Sofie naar Dyrhona toe, terwijl Leo op haar af stapte. Sofie bleef achteruit wandelen, totdat ze met haar rug tegen de muur stond. Ze richtte haar toverstok op Leo en begon allerlei vervloekingen te prevelen. Als ze neer ging, nam ze op zijn minst iemand mee.
Wat gebeurd er? Dyrhona knalde elk lokaal open dat ze tegenkwam, maar nergens zag ze Sofie.
Kim stond nonchalant tegen de muur aan gedrukt. "Hebben ze je nooit verteld dat meermensen bestand zijn tegen magie?" vroeg ze ongeïnteresseerd.
Sofie's ogen werden nog groter, terwijl ze alleen maar naar Leo kon staren. Ze konden dit toch niet menen? Dyrhona, piepte ze in haar hoofd, terwijl ze naar de deur racete.
Kim stak haar voet uit, zodat Sofie erover heen kon vallen. Niet dat Sofie haar ook maar bij de deur vandaan zou weten te krijgen.
Je bent niet in de buurt van Anderling, seinde Dyrhona in gedachte. Ze had elk lokaal echt gehad!
Voordat Sofie nog maar kon vallen, trok Leo haar terug voordat ze zijn handen om haar nek voelde. Ze voelde zich overspoelt worden door angst. Ze begon tegen Dyrhona te zeggen dat ze Leo en Kim niet mocht vertrouwen, maar voor ze die zin kon afmaken voelde ze een scherpe pijn in haar nek en toen... niets meer.
Gefrustreerd keek Dyrhona om zich heen, voor ze besefte dat ze Anderlings lokaal nog niet geprobeerd had! Misschien had Sofie zich vergist. Met een knal, deed ze de deur open en zag daar Sofie op de grond liggen. Slap. "Is... is ze dood?" vroeg Dyrhona met onvaste stem.
Kim keek Dyrhona grijnzend aan. "Dyrhona!" groette ze opgewekt, voordat ze met een ongeïnteresseerde blik naar Sofie keek. "Daar lijkt het wel op hé?" Ze gebaarde naar Leo dat hij dichter bij Dyrhona moest geraken.
"Wat is er gebeurd?" vroeg ze verbaasd. "Ze kan toch niet zomaar weg zijn."
"Ik denk dat ze gestruikeld is," haalde Kim haar schouders op en deed een stap naar Dyrhona toe met een vriendelijke glimlach op haar gezicht.
"Hebben jullie haar net gevonden?" vroeg Dyrhona, die nu zo kwetsbaar was, dat ze alles toch wel geloofde wat tegen haar gezegd werd.
Kim knikte. "Ja," bevestigde ze, terwijl ze nog dichterbij Dyrhona kwam.
Dyrhona zakte neer op de grond, ze kon het niet bevatten. Sofie, ze was er niet meer. "Wat moet ik nou doen," vroeg ze zichzelf zachtjes af.
Kim grijnsde. "Ach, kom op nou Dyrhona," zei ze een tikkeltje gemeen. "Je ziet haar zo weer," verzekerde ze haar. Ze stond nu vlak naast Dyrhona en knikte naar Leo. "Doe maar."
"Hoe bedoel je?" vroeg Dyrhona, maar al snel voelde ze ook een pijn in haar nek voor alles zwart werd, de rest van haar lichaam viel ook op de grond.

Einde angel

Please don’t kill me