The Bittersweet Symphony of Love

Strongest Wizard · 6e jaars Verdiend: 15 Sikkels Woonplaats: London.

Ik begin ook maar weer eens met een nieuwe fanfic. Ik hoop dat jullie hem een beetje leuk vinden. Hij speelt zich af na het één na laatste hoofdstuk van boek 7, dus er kunnen SPOILERS inzitten. Het verhaal gaat vooral over Harry, maar ook over anderen.
Veel plezier!

EDIT: Ik ga het verhaal een beetje opleuken met fanart en andere plaatjes, dat leest toch wat prettiger. Je kan ook gewoon je eigen fantasie blijven gebruiken natuurlijk!

Hoofdstuk 1 - Let me be your Star
Hoofdstuk 2 - Welcome back, George
Hoofdstuk 3 - Lucy, Light in the Darkness
Hoofdstuk 4 – Bonding of Souls
Hoofdstuk 5 – A Day to Forget
Hoofdstuk 6 – Broken Hearted
Hoofdstuk 7 – Love Potions and Teardrops
Hoofdstuk 8 – Friends with Masks
Hoofdstuk 9 - The Truth

Strongest Wizard · 6e jaars Verdiend: 15 Sikkels Woonplaats: London.

Hoofdstuk 1 - Let me be your Star

‘Wat prachtig kindje, laat eens zien!’ zei mevrouw Wemel enthousiast tegen Harry toen Harry, Ron en Hermelien binnen kwamen.
Om Harry’s nek hing een wit gekleurd lint, met onderaan een grote zilveren medaille met vredesduiven daarop.
‘Prachtig!’
‘Het was geweldig Pa. Er was een optreden van de Witte Wieven, en overal stonden schalen met eten!’ zei Ron tegen zijn vader, die net achter zijn krantje vandaan kwam.
‘Jij ook altijd met je eten’ zei Hermelien, en ze prikte speels in Rons buik.
‘Jullie zijn precies op tijd, het eten is klaar. Of hebben jullie geen trek meer?’ vroeg mevrouw Wemel.
‘Ik wel hoor, ik heb nog wel ergens een gaatje vrij’ zei Ron, die onderzoekend op zijn eigen buik prikte.
Er werd gelachen. Harry voelde zich erg vrolijk. Hij had nu eindelijk rust in zijn leven, hij kon eindelijk genieten. Toch had hij het gevoel dat er iets miste, ondanks alle vrolijkheid droeg hij toch een bepaalde leegte met zich mee. Hij wist precies waarom.
‘Ginny! We gaan eten!’ riep mevrouw Wemel de trap op.
Iedereen zat al aan tafel toen Ginny naar beneden kwam.
‘Ginny kindje, waar bleef je zo lang?’
‘Mam ik was net een brief aan het schrijven naar… oh.. hoi Harry’ zei ze, en ze glimlachte.
‘Naar wie?’ vroeg Ron gretig.
‘Maakt dat uit?’ vroeg Ginny, een tikkeltje zenuwachtig.
‘Nou.. nee, maar ik vroeg het gewoon’ zei Ron, die wel opvallend aandrong.
‘Naar Daan’ antwoordde Ginny kort. Harry at zo nonchalant mogelijk door, maar Ron verslikte zich haast in zijn eten.
‘Daan!? Daan Thomas!?’
‘Ja, die’
‘Wat moet je nou weer met die kwal?’ Ron kon de woede in zijn stem niet onderdrukken. Hij keek hulpeloos naar Harry en Hermelien, maar die gaven geen kick. Meneer en mevrouw Wemel deden alsof ze het over het werk van meneer Wemel hadden, maar mevrouw Wemel luisterde uiteraard mee naar wat er gaande was aan de andere kant van de tafel.
‘Maakt dat uit?’ zei Ginny. Haar stem klonk nu vel.
Ron keek alsof hij een klap in zijn gezicht gehad had. ‘Nou eh.. nee, ik dacht.. Harry..’
‘Harry is er nooit’ zei Ginny kort en vel.
Harry probeerde zich buiten het gesprek te houden, maar het verwijt van Ginny bleef hem niet onopgemerkt. Harry was de enige aan tafel die wist dat Ginny niet boos was, maar teleurgesteld. Ginny hoopte vurig dat zij en Harry weer samen zouden komen, toen Voldemort vorige week verslagen werd. Maar niets bleek minder waar, Harry was bijna elke dag van huis weg. Hier weer een interview, dan daar weer. Hier weer een uitreiking, dan daar weer.
Niemand aan tafel zei meer wat, en iedereen at doodstil zijn maaltijd.
Harry deed geen moeite om zich te verdedigen, want hij wist dat Ginny gelijk had. Hij dacht ook dat hij weer samen kon zijn met Ginny nadat Voldemort verslagen was, maar hij had zoveel te doen.

Na het eten ging Harry een eindje wandelen door het bos achter Het Nest, iets dat hij nu in zijn ééntje kon doen, zonder beveiliging. Hij genoot van het gezelschap, maar hij genoot ook van de momenten alleen. Dan kon hij alles eens rustig op een rijtje zetten.
Aan het einde van het bos, was een grote open vlakte. Daar ging Harry altijd zitten, en dan keek hij naar de sterren. Hij zat er net een kwartiertje, toen Ginny naast hem kwam zitten. Ze zei niets, en staarde voor zich uit.
Na de stilte, opende Ginny het woord. ‘Ik heb Daan helemaal geen brief gestuurd. Ik wilde alleen je reactie weten, als ik het wel gedaan zou hebben. Maar je zei weer eens niets, zoals gewoonlijk’ Ginny klonk weer niet boos, maar teleurgesteld.
‘Ik vond het niet leuk toen je zei dat je weer contact met hem had. Ik voelde me behoorlijk rot, maar ik weet ook dat ik je teleurstel…’ antwoordde Harry.
Ginny ging tegen hem aan zitten. ‘Waarom stel je me dan teleur, als je weet dat je het doet?’
‘Ik heb al die verplichtingen. Ik dacht dat het na Voldemort.. dat het rustiger zou worden. Het spijt me..’
‘Het spijt mij ook. Ik was niet mezelf de laatste tijd, maar ik miste je gewoon.. Ik heb je heel erg gemist dit jaar Harry’
‘Dat weet ik, ik heb jou ook heel erg gemist’ zei Harry.
Harry en Ginny waren als in trance, tot hun lippen elkaar kruisten. Harry voelde het beest in zijn borst tekeer gaan. Hij had er zolang naar uitgeleefd om weer samen te zijn met Ginny.
‘Het begint koud te worden’ zei Ginny, naarmate de avond later werd.
Harry stond op en sloeg zijn mantel om haar heen. ‘Kom, we gaan thuis lekker voor de haard zitten’
Hand in hand liepen ze terug naar Het Nest.

Meneer en mevrouw Wemel waren al naar bed, en Ron en Hermelien zaten samen bij de haard. ‘Kom er gezellig bij’ zei Hermelien vriendelijk. Ron glimlachte ook weer.
Ginny ging in Harry’s armen liggen, en legde haar hoofd op zijn schouder.
‘Ik zie dat jullie het weer goed gemaakt hebben?’ vroeg Ron verbaast.
‘Ja. Ik vond de Hornstaart op Harry’s borst toch aantrekkelijker dan de Hippogrief van Daan’
Harry en Hermelien begonnen te lachen, en Ron kreeg een kleur.
‘Geeft niet hoor Ron, jou Ukkepulk is ook mooi’ grapte Hermelien en ze drukte Ron snel een kus op zijn mond voor die kon tegenstribbelen.
Na een paar boterbiertjes stonden Ron en Hermelien op. ‘Wij gaan naar bed, weltrusten’ zei Ron, en hij liep achter Hermelien de trap op.
‘Ik denk dat ik ook zo naar bed ga’ zei Harry ‘Ik begin behoorlijk moe te worden’.
‘Is goed, ik ga ook’ zei Ginny, en ze gaf Harry nog een kus. Bovenaan de trap gaven ze elkaar nog een lange innige kus, waarna Harry naar de kamer van Ron wilde gaan. ‘Weltrusten’ zei Harry zacht, maar Ginny hield zijn hand vast.
‘Waarom slaap je niet bij mij?’ vroeg ze zacht.
‘Ik weet niet.. ik bedoel.. is dat wel een goed idee?’ vroeg Harry. Hij was totaal verbaasd.
‘Waarom niet? Ron slaapt zowat de hele week al bij Hermelien, en daar zegt ma ook niets van. En anders heb je altijd de onzichtbaarheidsmantel nog’ Ginny grinnikte, kuste Harry, en trok hem achter zich aan haar kamer in.

Strongest Wizard · 6e jaars Verdiend: 15 Sikkels Woonplaats: London.

Bedankt iedereen voor de leuke reacties! Travis Barker in het byzonder voor zijn reactie in het reactietopic! Ik ben erg blij om te zien dat de kijkcijfers voor deze fanfiction zo hoog zijn! Daarom een extra lang stukje;)

Hoofdstuk 2 - Welcome back, George

Met een schok werd Harry wakker, met een plof knalde hij uit het bed op de grond. Voor hij wist wat er gaande was, wierp Ginny de onzichtbaarheidsmantel over hem heen. Hij wreef in zijn slaperige ogen, terwijl mevrouw Wemel de trap op beende.
Met een zwaai ging de deur open, en kwam mevrouw Wemel tevoorschijn in de deuropening. ‘Ginny! Weet jij misschien waar Harry is? Hij was niet op zijn kamer en ik dacht, misschien is hij bij jou’ zei mevrouw Wemel. Ze had een opgeluchte uitdrukking op haar gezicht, en daarmee wilde ze zeggen dat ze blij was dat Harry niet bij Ginny was.
‘Wat moet Harry nou weer op mijn kamer om..’ Ginny keek snel naar de grote zwerkbal klok aan de muur. ‘9 uur ’s Ochtends?’
‘Nou eh..’ Mevrouw Wemel stond met haar mond vol tanden. ‘Ik dacht.. misschien weet jij waar hij is!’
Ginny zuchtte. ‘Hij zal vast wel wat zwerkbal oefeningen aan het doen zijn, of even een stukje wandelen ma. Maak je niet zo druk’
‘Nou.. ja, oke. Het eten staat klaar beneden’ zei mevrouw Wemel, en ze trok de deur achter zich dicht.
Harry gooide de onzichtbaarheidsmantel van zich af, en Ginny drukte snel een kus op zijn mond. ‘Dat was nog maar net op het nippertje’ zei Harry met een glimlach.
‘Wat je zegt, maar je moet nu wel heel stil de gang over naar buiten, anders hebben we een probleem!’

Harry kisses Ginny in her room

Het huis uitsluipen onder zijn inzichtbaarheidsmantel was voor Harry een eitje. Hij had al zovaak met zijn mantel rondgeslopen op Zweinstein, zelfs terwijl er mensen naar hem op zoek waren.
Harry onderschatte de situatie totaal, en doordat hij zo in gedachten was, botste hij op tegen mevrouw Wemel die op de overloop stond.
De onzichtbaarheidsmantel gleed van Harry af toen hij op de grond viel.
‘Pardon’ zei Harry verontschuldigend. ‘Ik wilde een grapje met Ron uithalen’
Mevrouw Wemel keek hem onderzoekend aan. ‘Hmm.. ik zocht je al Harry. Het eten staat klaar’
Harry zuchtte van opluchting terwijl hij de trap afliep. Dat was maar net op het nippertje, dacht hij.
Ron had al twee volle borden op, voor Harry en Ginny aan tafel kwamen. Toen hij Harry zag, stond Ron op en liep met een serieus gezicht op Harry af. ‘Harry, kan ik je even spreken? Onder vier ogen’
Ginny keek vragend naar Hermelien, maar die wist van niets.
‘Ja, maar kan het niet wachten tot na het eten? Ik rammel’ zei Harry.
‘Nee nee, het moet nu even’ Ron liep zonder verdere excuses van Harry aan te horen naar buiten. Harry liep achter hem aan.
Op een klein afstandje van het huis draaide Ron zich plotseling om, hij had een boze uitdrukking op zijn gezicht.
‘Ik weet waar jij vannacht was’
‘Bij Ginny, wat is er dan?’ vroeg Harry, zich van geen kwaad bewust.
‘Precies ja, bij Ginny! Harry, ze is wel mijn zusje hoor, en dit is mijn huis!’
Harry keek Ron verontwaardigd aan. ‘Meen je dit nou Ron? Jij slaapt al de hele week bij Hermelien!’
‘Ja nou, dat is anders! Ze is mijn zusje en-‘
‘Ron, verman jezelf. We slapen alleen, ze vroeg aan mij of ik bij haar wilde slapen en je kent Ginny. Ik had weinig keus, en het is niet jouw huis’ Harry liep terug naar het huis zonder nog wat tegen Ron te zeggen. Hij was al behoorlijk chagrijnig doordat hij zo ruw werd wakker gemaakt, en nu kwam Ron ook nog eens met onzin aan. Waar maakt hij zich in godsnaam druk om, dacht Harry en hij zuchtte.

Toen Harry vertelde aan Ginny en Hermelien wat Ron van hem wilde, waren ze allebei erg ontzet. Ginny kon haar oren niet geloven. ‘Wat!? Was hij daar boos over? Wat een onzin, hij slaapt zelf al de hele week bij Hermelien’
‘Ja, dat zei ik ook al’ zei Harry, die er nu wel weer om kon lachen.
Hermelien werd een beetje rood. ‘Ja, dat vind ik ook wel raar van hem’
Harry maakte er verder geen probleem van, en ging er niet langer over door. Hij wist wel dat Ron blij was dat hij en Ginny samen waren, maar dat broederlijke instinct zou hij nooit kunnen snappen. Hij had geen broertjes of zusjes.
In de middag speelden ze potjes 2 tegen 2 zwerkbal, waarbij Ginny en Harry keer op keer wonnen. Ze hadden er net een potje zwerkbal opzitten en zaten wat te drinken in het gras, toen meneer Wemel aan kwam lopen.
‘Jongelui! Zouden jullie misschien even mee willen komen? Er is iemand die jullie wil spreken’
‘Wie dan pa?’ vroeg Ron.
‘Professor Anderling, ze wil jullie iets vragen’

‘Dag professor’ zei Harry bleefd en hij gaf Anderling een hand.
‘Hallo Harry, hoe is het met je?’ ze glimlachte.
‘Goed professor. U wilde ons iets vragen?’
‘Ja, ga zitten. Hermelien, Ron en Ginny, komen jullie er ook bij?’ vroeg Anderling, en ze gebaarde naar de lege stoelen naast haar en Harry.
‘Ik wilde jullie inderdaad wat vragen. Volgende week word Zweinstein weer geopend voor een nieuw schooljaar. Ginny is uiteraard al ingeschreven, maar ik wilde vragen of jullie drieën’ ze wees naar Harry, Ron en Hermelien ‘erover na wilden denken om alsnog jullie laatste jaar af te maken’
‘Met alle respect professor, ik weet niet of dat nu nog wel nodig is’ zei Ron.
Voordat Anderling iets kon zeggen dook Hermelien er bovenop.
‘Natuurlijk heb je een diploma nodig Ron, zonder diploma kom je nergens!’
‘Precies zoals je zegt Hermelien. En ik wilde jullie nog wat vragen. Ik zal je uitleggen waarom ik graag wil dat jullie je diploma halen. Zweinstein heeft een groot tekort aan leraren, door alle gebeurtenissen van de afgelopen tijd. Ik zou jullie graag willen vragen om, als jullie je diploma’s hebben gehaald, leraar te worden op Zweinstein’ Anderling glimlachte nog steeds.
‘Ik ook professor?’ vroeg Ron onzeker. Harry zou natuurlijk Verweer gaan geven en Hermelien, die was goed in elk overig vak.
‘Jij ook Ronald. Madame Hooch zit helaas nog steeds in het St.Holisto, en jij leek mij de juiste persoon om haar te vervangen’
Harry en Ginny grinnikte. Het was een wonder dat Ron überhaupt op een bezem kon blijven zitten, laat staan les geven in vliegen. Harry kreeg een harde por van Hermelien, die aan de andere kant naast hem zat. ‘Auw!’
‘Dat is geweldig Ron’ zei Hermelien en ze drukte hem een kus op z’n wang.
‘Het lijkt me geweldig professor!’ zei Harry enthousiast. Terwijl hij dat zei keek hij ook even naar Ginny, die hem vrolijk toelachte. Zo kon hij even ontlopen aan de drukte, en toch ook nog samen zijn met Ginny. Leraar op Zweinstein, dat leek hem wel wat. Hij zag het al helemaal voor zich.

‘En jongens, weten jullie al of jullie weer terug gaan naar Zweinstein dit jaar?’ vroeg meneer Wemel tijdens het eten.
‘Ja, we gaan allemaal’ zei Hermelien, voordat Harry en Ron konden antwoorden.
‘Hawo, ik heb ew nok nie eenss goe ova nagedach’ sputterde Ron met zijn mond vol tegen.
‘Als je nog een keer praat met je mond vol, vervloek ik je lippen aan elkaar vast Ronald!’ zei mevrouw Wemel streng.
‘Anderling heeft ons allen een baan aangeboden. We kunnen leraren worden op Zweinstein, tenminste, als we slagen’ zei Harry.
‘Maar dat is geweldig!’ zei meneer Wemel enthousiast. Hij keek een beetje onzeker naar zijn zoon.
‘Ja pap, ik ook’ zei Ron verontwaardigd.
‘Maar liefje, welk vak moet jij gaan geven dan?’ vroeg mevrouw Wemel.
‘Máám, ik kan heus wel wat hoor! Ik ga vliegles geven’ zei Ron zelfverzekerd.
Ergens vanuit de achterkamer stak een hard gelach op. ‘Jij, lesgeven? Geloof je het zelf Ronnieponnie?’
‘George!’ Mevrouw Wemel maakte een sprongetje en holde op haar zoon af. ‘Hallo alle-‘ Uiteindelijk kon George aan de houdgreep van mevrouw Wemel ontsnappen, en ging naast z’n vader aan tafel zitten.
Ron keek zijn broer een beetje nors aan, maar hij was toch blij dat zijn broer weer thuis was.
‘Hoe gaat het nu met de fopshop, George?’ vroeg meneer Wemel.
‘Het gaat uitstekend. Het was behoorlijk zwaar in m’n eentje, dus heb ik na lang nadenken toch maar besloten om iemand aan te nemen’ zei George zelfverzekerd.
‘En, heb je al een geschikt iemand gevonden?’ vroeg mevrouw Wemel.
‘Ja, hij begint morgen. Jullie kennen hem geloof ik’ George knikte naar het trio. ‘Lubbermans, Marcel Lubbermans’
‘Wat!? Marcel Lubbermans?’ Dit nieuws leek bij Ron in zijn verkeerde keelgat geschoten te zijn. ‘Misschien wilde ik het wel doen!’
Harry, Ginny en Hermelien lachten. Ze hadden altijd gedacht dat Marcel een heler zou worden, of dat hij professor Stronk op zou volgen bij Kruidenkunde. Het leek Harry een grappig gezicht, Marcel de verkoper.
‘Jij gaat toch al vliegles geven op Zweinstein? Plus dat, jou kennende, Marcel drie keer zo hard werkt’
‘Ik kan ook hard werken’ zei Ron zacht, hij staarde een beetje onzeker naar de grond.
Hermelien barste in lachen uit.
‘Zie je wel Ronnieponnie. Zelfs je vriendin vind dat ik gelijk heb’ George glimlachte van triomf. Hij wist dat hij deze discussie van zijn broer gewonnen had, evenals zovele andere discussies.

Strongest Wizard · 6e jaars Verdiend: 15 Sikkels Woonplaats: London.

Heel erg bedankt voor de reacties! Ik bedank Sophie Wemel en Travis Barker in het speciaal! Veel leesplezier bij dit nieuwe stukje!

Hoofdstuk 3 - Lucy, Light in the Darkness

Daar stond Harry dan, met zijn hutkoffer op zijn karretje. Zijn handen begonnen alweer te tintelen, hij was ontzettend blij dat hij terugkeerde naar Zweinstein. Met volle vaart rende Harry tegen de muur op, het perron op. Op perron 9¾ stond de Zweinstein express al klaar.
Harry was het inmiddels wel gewend dat hij in de trein werd nagekeken. Veel eerstejaars staken zelfs hun hoofd uit het raam, om een glimp op te kunnen vangen van ‘de jongen die bleef leven’. Harry, Hermelien, Ron en Ginny kregen allen nog een knuffel van mevrouw Wemel, en een stevige hand van Arthur, voor ze de trein op gingen.
Toen ze op zoek waren naar een coupé, werden ze gepasseerd door Daan Thomas. Hij liep recht tegenover Harry, en peinsde er niet over om aan de kant te gaan. In het voorbijgaan raakte zijn schouder hard die van Harry. Harry bleef stilstaan en wilde zijn toverstok pakken. ‘Laat hem, kom, we gaan een coupé zoeken’ fluisterde Ginny. Harry liet zijn toverstok in zijn gewaad, maar Ron liet dit niet over zijn kant gaan.
‘Expelliarmus!’ Ron had zijn toverstok wel getrokken, en nu schoof Daan op zijn buik door de trein.
‘Róón, waarom deed je dat nou?’ vroeg Hermelien.
‘Simpel. Hij kwam aan Harry, en Harry deed er niets aan. Dan doe ik het wel voor hem’ Ron grijnsde, en keek nog even naar zijn slachtoffer. Daan krabbelde overeind en maakte een obsceen gebaar met zijn vinger. Ron zette een paar stappen in zijn richting, en Daan rende snel de trein door.
‘Bedankt Ron’ zei Harry nonchalant.
‘Geen probleem’ Ron maakte een diepe buiging. Ginny en Hermelien konden er wel om lachen.

‘Ik hoop dat het snoepkarretje zo komt’ zei Ron toen ze eindelijk een lege coupé hadden gevonden. ‘Ik rammel!’
‘Meneer zal eens geen honger hebben hoor!’ zei Hermelien sarcastisch.
‘Nou ja, ik hou gewoon van eten. Ik kan niet wachten tot we weer op Zweinstein zijn. Ma kan goed koken, maar niet zoals de huiselfen van Zweinstein'.
‘Je ma word tenminste niet gedwongen’ zei Hermelien vel.
Ron besloot dat het nutteloos was om daarop in te gaan. Ron had het niet zo op huiselfen. Frappant was dat Hermelien Ron voor het eerst kuste, toen hij het opnam voor de huiselfen in zijn zesde jaar.
Harry staarde uit het raam. ‘Waar denk je aan?’ vroeg Ginny zacht.
Hij kuste haar en glimlachte. ‘Aan Zweinstein. Ik vind het leuk om weer terug te gaan, plus dat ik nu jou niet hoef te missen’ Harry knipoogde. Dat was een inkoppertje natuurlijk. Ginny glimlachte terug.
Met een zwaai ging de coupédeur open. ‘Sorry dat ik zo binnenval. Maar het is overal vol, kunnen we hier zitten?’ vroeg Loena.
‘Ja natuurlijk Loena’ zei Hermelien vrolijk. ‘Kom er gezellig bij’
‘Ehm.. wie is ‘wij’?’ vroeg Ron, die duidelijk alleen Loena zag staan. Hij keek naar Harry met een ze-heeft-weer-een-denkbeeldig-vriendinnetje-bij-zich blik en grinnikte.
‘Mijn vriendin Stacy is er ook, ze komt dit jaar voor het eerst op Zweinstein. Ze heeft op Klammfels gezeten’
Harry spitste zijn oren. Hoorde hij dat nou goed, Klammfels? Hij zag Ron tegenover hem, die blijkbaar zijn gedachte kon lezen want hij knikte ook.
Klammfels stond bekend als een school waarop veel toekomstige dooddoeners opgeleid worden. Het voormalig schoolhoofd, Igor Karkarov, was zelf ook een dooddoener onder de macht van Heer Voldemort.

Stacy, the Dark Princess

Loena ging naast Ron en Hermelien zitten. Toen kwam Stacy de coupé binnenlopen. ‘Hallo, ik ben Stacy’ zei ze een beetje zenuwachtig en onzeker.
Ze bloosde een beetje toen iedereen zich voorstelde. Stacy was een heel mooi meisje, ze had lang donker haar en hele lichte blauwe ogen. Ondanks dat ze zo onzeker overkwam, had ze ook iets stoers. Ron bleef haar aangapen, maar kreeg toen een harde por van Hermelien. Harry kon ook zijn ogen moeilijk van haar afwenden, maar Ginny wist niet of hij haar nou observeerde omdat ze zo mooi was, of omdat hij misschien dacht dat ze een dooddoener was, of in ieder geval iets in die richting. Hoe dan ook, Hermelien en Ginny mochten haar nu al niet.
Stacy zei weinig in de trein, en luisterde vooral mee met de gesprekken die Loena voerde. Toen het snoepkarretje kwam, stond Harry op om voor iedereen wat te kopen. ‘Wil je ook wat?’ vroeg hij met een glimlach aan Stacy.
‘Ehm.. ik lust wel een chocokikker. Maar ik betaal hem zelf wel hoor!’ zei ze zenuwachtig.
Harry lachte. ‘Nee joh, doe niet zo gek. Ik betaal’
Stacy bloosde en glimlachte. Hermelien keek naar Ginny, en Ginny knikte alsof ze precies wist wat Hermelien bedoelde. Ron keek van Ginny naar Hermelien, en van Hermelien naar Ginny. Vrouwendingen, besloot Ron. Iets wat hij nooit zou snappen.
Toen Stacy haar chocokikker openmaakte, sprong haar kikker eruit. Iets wat Harry ook gebeurde, toen hij voor het eerst naar Zweinstein ging. Toen hij bijna bij het raam was, en zijn laatste sprong maakte, greep Harry hem beet. Met de charme van een echte goede zoeker ving hij het beestje op. Hij beet het beestje een voorpoot af, en gaf hem terug aan Stacy. ´Zo, die zal niet snel meer wegspringen´
´We moeten zo maar eens onze gewaden aan gaan trekken´ zei Hermelien wijs. ´We zijn er zo´

´Wat vinden jullie nou van die Stacy?’ vroeg Hermelien, toen ze weer met zijn vieren in de koets zaten.
‘Aardig meisje hoor’ zei Harry.
‘Ja, ze is wel aardig’ zei Ron op een zo luchtig mogelijke manier.
‘Ik vind haar niks’ zei Ginny vel.
‘Hoezo niet?’ vroeg Harry verbaast.
‘Ik ook niet’ Zei Hermelien.
‘Ohh, ik snap het al’ Zei Ron met een glimlach van oor tot oor. ‘De dames voelen zich een beetje bedreigd door Stacy’
Harry lachte. ‘Menen jullie dat nou serieus?’ Hij keek Ginny vragend aan.
‘Ze is niet lelijk’ zei Ginny, waarop Hermelien zei ‘Ik zag wel hoe jullie naar haar keken’
‘Wat een onzin. Ze is lang niet zo mooi als jou’ zei Ron op een lieve manier tegen Hermelien. Dat leek haar tevreden te stemmen, want ze kuste Ron vol op zijn mond.
‘Je weet toch wel dat ik alleen jou wil’ Fluisterde Harry tegen Ginny.
‘Natuurlijk weet ik dat. Ik stel me ook maar een beetje aan’
Harry kuste Ginny. Hij snapte die jaloersheid maar al te goed. Zijn jaloersheid was nog veel erger geweest toen hij telkens Daan en Ginny samen zag.
Het was erg donker buiten, maar ze konden de lichten van Zweinstein al in de verte zien.
‘Welcome home’ Grapte Harry.
‘Wat je zegt. Het voelt goed om terug te zijn’ zei Ron.
‘Dat het een prachtig jaar mag worden’ zei Harry, die deed alsof hij een glas ophief.
‘Cheers mate!’ zei Ron, en daarna werd er gelachen in de coupé.

Strongest Wizard · 6e jaars Verdiend: 15 Sikkels Woonplaats: London.

Special thanks to Sophie Wemel, Hermelien girl & HermelienGriffel!

Hoofdstuk 4 – Bonding of Souls

Ron schepte net een enorme berg bonen op, toen Stacy naast hem ging zitten. Hij had haar niet zien aankomen, en schrok zich een ongeluk.
‘Goeiemorgen!’ zei ze enthousiast.
De rest lag boven nog te slapen. Het was een lange avond geweest, helemaal voor Ron. Hij had de slaap niet kunnen vatten, want toen hij midden in de nacht wakker werd, trof hij zijn zusje en zijn beste vriend samen aan in bed.
‘Goeiemorgen’ zei Ron kortaf. Hij was bang dat Hermelien elk moment zou kunnen komen, en hem zou zien zitten met Stacy.
‘Heb je een ochtendhumeur? Ik dacht dat je zo’n leuke jongen was’ zei Stacy ze zuchtte teleurgesteld.
‘Wat? Nee-nee, ik heb helemaal geen ochtendhumeur. Ik was gewoon even aan het denken, sorry’ verontschuldigde Ron zich.
‘Oh’ Stacy glimlachte verrast. ‘Waar dacht je aan?’
‘Niets in het byzonder. Ik heb weinig geslapen vannacht’

***

Ginny kreeg de slaap maar niet te pakken. Ze was moe, ze was doodop, maar ze miste iets. Ze piekerde erover dat ze Harry miste, en daardoor kon ze de slaap niet vatten. Ze had het heerlijk gevonden om in Harry’s armen te liggen, terwijl hij zachtjes door haar haren streelde. Elk moment dagdroomde ze over die nacht, en het geweldige wat die nacht gebeurd was. Het was als in een droom. Ginny had het gevoel dat ze sinds die nacht alleen maar hechter geworden waren, als dat mogelijk was. Ginny stond op en liep naar de badkamer. Ze schonk wat water voor zichzelf in en nam een slok. Ze ging weer in bed liggen, het water had geen wonder gedaan zoals ze gehoopt had. Ze miste Harry nog steeds, terwijl hij een aantal meter verderop hetzelfde gevoel had.
Die gedachte bracht Ginny troost, maar ze voelde zich nog steeds ellendig. Ze woelde in haar dekens, en klopte haar kussen vaker op dan nodig was. Het zweet brak haar uit, het was alsof ze ziek was. Hoe was het mogelijk dat je iemand zo kon missen, als diegene even niet bij je was.

Harry ging zitten aan de rand van zijn bed. Hij kon de slaap niet vatten. Ginny liep constant door zijn gedachten, en hij miste haar ontzettend. Wat had hij het fijn gevonden om haar in zijn armen te hebben. Hij zou alles over hebben voor nog een slok Felix Fortunatix, een slok warme geluk. Zelfs een oude klara’s jonge borrel zou er wel ingaan, een slaapmutsje. Hij zette zijn bril af, en ging weer onder de dekens liggen. Hij telde net schaapjes in een wanhopige poging om te gaan slapen, toen er met een zacht plopje iemand naast hem op het bed verschijnselde.
‘Ginny? Wat doe je hier? Hoe-‘
‘Ik weet het niet. Ik miste je zo, ik kon de slaap niet vatten. Je wilde niet uit me gedachten en net toen ik dacht dat ik het niet meer uit zou houden, opende ik mijn ogen en zat ik ineens hier’ fluisterde Ginny.
Harry omhelsde haar en kuste haar op haar hoofd. ‘Ik miste jou ook ontzettend, ik kon de slaap ook niet vatten’ hij merkte dat zijn wangen warmer werden. Gelukkig voor Harry was het donker, en zag Ginny niet dat ze hem in verlegenheid had gebracht. ‘Maar hoe ben je hier verschijnseld? Sinds wanneer kan je verschijnselen?’
‘Ik weet het ook niet. Ik dacht gewoon aan je en ik miste je zo erg, en ineens zat ik hier’
‘Maar, je kan toch helemaal niet verschijnselen binnen Zweinstein. Hoe heb je dat gedaan?’
‘Ik weet het niet. Sorry, ik ga wel weer terug naar m’n slaapzaal’ Ginny klonk verdrietig, alsof ze dacht dat Harry liever niet had dat ze hier was.
‘Ehm.. Ginny’ zei Harry twijfelend toen ze opstond.
Ze draaide zich om, en probeerde te glimlachen. ‘Ja Harry?’
‘Ik zou het fijn vinden als je hierbleef. Ik bedoel, bij mij…’
Ginny had nu geen getoverde glimlach op haar gezicht. Ze straalde het geluk dat ze voelde uit.
‘Meen je dat?’ vroeg ze zacht.
Harry beantwoordde haar vraag met een kus. Ginny kroop bij hem onder de dekens en liet haar hoofd op zijn schouder rusten. Eindelijk konden ze samen de slaap vatten.

***

‘Je hebt toch geen nachtmerrie gehad he?’
‘Nee, eigenlijk meer een levende nachtmerrie. Ik wil er liever niet over praten’ zei Ron.
‘Het heeft zeker met je vrienden te maken?’ vroeg Stacy alsof ze zijn gedachten kon lezen.
‘Ja, hoe weet jij dat?’ vroeg Ron verbaasd.
‘Oh gewoon, een wilde gok’
Ron keek haar vragend aan. ‘Hoe gaat het met je vriendin? Ze lijkt me een lief meisje’
‘Ja eh.. ze is ook heel lief. Alleen..’ Ron stopte. Hij had Stacy al veel te veel verteld, hij kende haar niet eens.
‘Alleen?’
‘Ze ehm.. ze is een beetje jaloers. Misschien kun je beter niet bij me gaan zitten’ Ron schaamde zich een beetje. Ze vond hem nu vast een watje.
Integendeel, ze glimlachte. ‘Ze geeft om je. Weetje wat, als ze komt, dan zeg ik dat ik gepest werd door die vervelende Zwadderichs die daar zitten’ ze knikte in de richting van Malfidus, die Ron een dodelijke blik toewierp. ‘En dat jij zo lief was dat ik bij jou mocht zitten. Dat gelooft ze vast wel’
‘Haha, mooi gevonden’ zei Ron en hij nam een grote hap van zijn bagel.

Harry & Ginny

Harry en Ginny liepen hand in hand naar het einde van de tafel van Griffoendor, waar Ron en Stacy zaten.
‘Goedemorgen!’ zei Harry. Ron keek hem kort aan. Haal die grijns van je smoel, dacht Ron. Zijn broederlijk instinct ging even voor de goede vriendschap.
‘Morgen’ gromde Ron. ‘Goeiemorgen’ zei Stacy enthousiast.
Ginny en Harry gingen tegenover Ron en Stacy zitten en het viel Harry op dat Ron geen van hun beiden aankeek.
‘Is er iets Ron?’ vroeg Harry.
‘Wat? Nee hoor. Lange nacht gehad, ik kon niet slapen’
Een schok van paniek schoot door Harry heen. Hij keek Ginny kort aan, die blijkbaar hetzelfde gevoel had.
Hij weet het! zei een stem in Harry’s hoofd. Hij keek even naar Ginny. Hij kon toch echt zweren dat ze dat hardop zei.
Ron vermoord me! dacht Harry. Ginny keek naar Harry, zei hij dat nou hardop?
Ron leek er in ieder geval niets van gemerkt te hebben, want hij at rustig door zonder op of om te kijken.
Kan je mijn gedachtes horen, Harry?
Van schrik sprong Harry op. Hij wreef door zijn haren en prikte met een vinger in zijn oor. Ginny sprak tegen hem, zonder haar lippen ook maar een centimeter te bewegen.
Ik.. ik kan je gedachtes horen. In mijn hoofd!
Ginny’s ogen werden groot, alsof ze net een geest gezien had. Het was jammer voor Ron dat hij hun geen aandacht schonk, want het zag er behoorlijk grappig uit.
Stacy grinnikte. ‘Gaat het wel goed?’ vroeg ze aan Harry en Ginny, die nu beiden keken alsof ze aangevallen werden door honderden Dementors.
‘Ja hoor, een beetje hoofdpijn’ zei Harry. ‘Dat is alles’
Stacy grinnikte weer geamuseerd.
Dit is echt heel erg eng, Harry
Ik weet het. Eerst verschijnsel je op mijn kamer, en nu kunnen we elkaars gedachten lezen
Hermelien was inmiddels ook aan tafel gaan zitten. Ze gaf Ron geen ochtendkus, en ging demonsterend naast Harry en Ginny zitten, tegenover Ron. ‘Hermelien, ik ging zelf naast Ron zitten. Die blonde Zwadderaar en zijn vrienden met overgewicht begonnen mij te pesten, en Ron was de enige die ik kende’ zei Stacy verontschuldigend.
Hermelien bloosde. Ze dacht niet dat Stacy door zou hebben dat ze jaloers was. ‘Oh nou.. oke, goed’ zei Hermelien. Ze maakte geen aanstalten om naast Ron te gaan zitten, en at rustig door.
Harry begon te lachen. ’Vrienden met overgewicht’
Plotseling begon Ginny ook te lachen.
Hermelien keek hun verbaasd aan. ‘Valt er iets te lachen?’ vroeg ze op een leraar-achtige toon.
‘Nee hoor, een binnenpretje’ zei Harry en Ginny grinnikte.
Ik vraag me af of dit ook onder toetsen werkt, dacht Harry.
Ginny glimlachte naar hem. Vast wel

Na het ontbijt schoten Harry en Ginny de bibliotheek in. Ze haalden alle boeken overhoop, van huiselfen magie, tot de zwarte kunsten. Nergens konden ze iets vinden over gedachten lezen, op Occlumensie na.
‘Denk je dat we er met Anderling over moeten praten?’ vroeg Harry.
Ginny dacht na. ‘Ik denk het niet. Misschien verteld ze het de andere professoren, en dan kunnen we ons diploma nooit halen’
‘Daar heb je gelijk in. Ik baal ervan, er moet toch wel iets te vinden zijn!’ Harry werd er bijna wanhopig van.
‘Misschien.. misschien moeten we het aan Hermelien vragen’ stelde Ginny voor.
Die verteld het vast aan Ron, dacht Harry maar hij zei ‘Ja, misschien’
Ik kan je gedachten lezen, weet je nog? Ze verteld het heus niet aan Ron
Precies op dat moment kwam Hermelien de bibliotheek binnen gelopen. ‘Hoi!’ zei de opgewekt, blijkbaar was ze blij om Harry en Ginny in de bibliotheek te zien. Ze keek naar de enorme stapel boeken. ‘Zoeken jullie iets?’
‘Misschien moet je even gaan zitten. Dit kan nogal schokkend zijn Hermelien’ zei Harry.
Hermelien had het gevoel dat ze in de maling genomen werd, maar ging toch zitten.
‘Ginny en ik.. we kunnen sinds vanochtend elkaars gedachten lezen’
Hermelien werd rood en schaterde het toen uit van het lachen. ‘Leuk geprobeerd jongens, maar deze keer trap ik er echt niet in’
‘Ik meen het Hermelien, we kunnen elkaars gedachten echt lezen!’
Hermelien werd geamuseerd door de overtuigende blikken van Harry en Ginny, maar ze gaf niet snel op. ‘Oké, bewijs het’
‘Goed, hoe dan?’ vroeg Harry.
‘Ik ga aan de andere kant van de bibliotheek staan, en fluister dan iets in Ginny’s oor. Als jij dan weet wat ik gezegd heb, zal ik je geloven’
Hermelien grinnikte.
‘Goed’ zei Harry en hij liep naar de andere kant van de bibliotheek. Succes, mompelde hij in gedachten. Jij ook
Toen Harry ver genoeg bij hun vandaag stond, stond Hermelien op en fluisterde in Ginny’s oor. ‘De koosnaam die Ron voor mij gebruikt als we alleen zijn is Griffeleneesje’
Aan de andere kant van de bibliotheek had Harry het niet meer. Hij bulderde van het lachen. ‘Griffeleneesje! Hoe kom je erop!?’
Hermelien versteende. Harry had gelijk. Ze konden echt elkaars gedachten lezen, plus dat hij nu ook nog eens een geheim van haar en Ron wist.
‘Maar.. maar hoe..’ stamelde Hermelien.
‘Geloof je me nu?’ vroeg Harry. Hermelien trok zich een beetje terug. ‘Wees maar niet bang, ik kan jou gedachten niet lezen, alleen die van Ginny’
‘Maar dat is.. hmm.. byzonder’ zei Hermelien en ze begon gelijk met het opzoeken van allerlei boeken. Waar Harry en Ginny zeker wel uren over gedaan hadden, kreeg Hermelien binnen vijf minuten voor elkaar. Driftig bladerde ze door de door haar uitgezochte boeken. ‘Aha, ik dacht al dat ik er eens over gehoord had. Hier staat het!’
‘Wat staat er, Hermelien?’ vroeg Ginny.
‘Maar dat.. nee.. dat kan niet!’
‘Wat dan Hermelien?’ vroeg Harry. Hij forceerde zijn stem een beetje, waardoor hij een beetje nijdig klonk.
‘Nou hier staat het. Het samensmelten van zielen, een liefdes-band scheppen. Het samensmelten van zielen is één van de meest geavanceerde vormen van magie. Het gebeurd alleen wanneer twee zielen zich zo enorm aangetrokken voelen tot elkaar, dat ze niet langer zonder kunnen. Verschijnselen zijn: het lezen van gedachten, het aanvoelen van emoties en het plotselinge verschijnselen bij lange afwezigheid van de andere ziel’
‘Wow..’ was het enige dat Harry uit kon brengen. Hij wist dat hij veel van Ginny hield en zij van hem, maar van zoiets had hij nooit kunnen dromen.
‘Dus wat je zegt is dat, onze zielen zich zo tot elkaar aangetrokken voelen dat ze een soort van, samengesmolten zijn?’
‘Dat staat er’ zei Hermelien kort. ‘Het is een soort van trouwen, maar dan anders’. Hermelien glimlachte. Ze keek naar Harry en Ginny, en Harry wist meteen waarom Hermelien dat deed. Harry wist, net als Ginny, dat Hermelien hun nu wilde bestuderen alsof ze een nieuwe diersoort waren of zo.
Ginny keek geschokt naar Harry, wachtend op zijn reactie.
Harry glimlachte. Aangenaam, Ms. Potter
Ginny lachte terug en wierp zich in zijn armen. Toen gaf ze hem een innige zoen.
Schattebout

Strongest Wizard · 6e jaars Verdiend: 15 Sikkels Woonplaats: London.

Ik wil Sophie Wemel en Kimmetje in het byzonder bedanken voor hun leuke reacties in het reactietopic!

Hoofdstuk 5 – A Day to Forget

Het was vreemd om Ginny’s gedachten te lezen, bizar was er eigenlijk een beter woord voor.
Harry had het gevoel alsof hij indrong op haar privacy, en daardoor schaamde hij zich een beetje. Harry kon ook zweren dat zijn emoties samenhingen met die van Ginny. Was zij down, dan was hij dat ook. Was zij vrolijk, dan was hij dat ook. Het vreemdste gevoel kreeg Harry op de romantische momenten. Hij kon zweren dat hij de liefde van Ginny voelde, plus zijn eigen liefde. Harry kon moeilijk geloven dat mensen zo van elkaar konden houden.
Nu Hermelien het wist, was ze er ook extra alert op dat Ginny Harry niet hielp tijdens toetsen. Natuurlijk zouden ze nu alleen maar tienen kunnen halen, maar dat viel op.
Dat hun emoties samenhingen, was soms erg vervelend. Zo was er een dag waarop Harry het aan de stok kreeg met Draco tijdens een les Verweer, en Ginny op dat moment een oefenpotje Zwerkbal aan het doen was. Plotseling kreeg ze een wild gevoel van agressie door zich heen, en vloog ze iets te hard in op Marcie Vancourt, een nieuweling in het team van Griffoendor.
Probeer je een beetje te beheersen, lieverd, stuurde Harry beleefd naar Ginny. Hij wist natuurlijk wat er gebeurd was.
Misschien laat ik nog wat heel van ons zwerkbalteam, als jij eens niet zoveel ruzie maakt met Malfidus
Harry en Ginny lachten. Ze wisten allebei dat het onmogelijk was voor Harry om geen ruzie met Malfidus te maken.

Stacy probeerde zoveel mogelijk tijd met Ron door te brengen, dit tot kwaadheid van Hermelien. Ron liet de hele leerlingkamer van Griffoendor merken dat zijn scheldwoordenkennis aardig uitgebreid was, hij had ruzie gehad met Hermelien. Harry wist dat het nu vrijwel onmogelijk was om Ron te kalmeren. Hij was een Wemel, en die stonden vooral bekend om hun ondoorgrondelijke driftbuien.
Terwijl Harry op Ron probeerde in te praten, probeerde Ginny dat op Hermelien.
Soms zijn ze echt ongelofelijk, dacht Ginny geamuseerd.
Harry pikte haar gedachte op en reageerde.
Hier zijn toch therapieën voor? ’T Zou ons een hoop tijd en moeite kosten
Ginny lachte. Hermelien keek haar kort aan, zij was in tranen en Ginny lachte erom. Plotseling herinnerde ze zich dat Harry en Ginny een band hadden.
‘Waar lach je om?’ vroeg Hermelien. Ze veegde een paar laatste tranen uit haar gezicht.
‘Niks, een binnenpretje’ Ginny schaamde zich omdat ze hardop had gelachen.
‘Met Harry zeker he? Nou, vertel op’
‘Hij kan jullie soms niet begrijpen. Jullie hebben echt ruzie om de kleinste dingen’
‘Ik heb het helemaal gehad met Ron. En dan die Stacy, die constant Ron z’n hielen likt. Ik ben het spuugzat’ zei Hermelien vel. Ginny had Hermelien nog niet vaak zo kwaad gezien, kennelijk zat ze er echt doorheen.
Hermelien maakte aanstalten om naar de leerlingkamer te gaan, in de hoop Ron daar aan te treffen.
Zet je schrap, stuurde Ginny.
Wat da-, Harry hoefde zijn vraag niet af te maken. Hermelien beende kwaad door het portretgat op Ron af.
‘Ronald, meekomen. We moeten praten!’ Het was geen vraag, meer een bevel.
‘Goed’ bromde Ron kwaad. ‘En noem me geen Ronald!’ Hij beende kwaad achter Hermelien aan.
Denk je dat ze het uit zal maken? Harry voelde Ginny’s angst. Ze was gespannen en zenuwachtig.
Ik weet het niet, ze zag er wel behoorlijk boos uit. En ze heeft ook gelijk, Ron brengt meer tijd door met die Stacy als met Hermelien
Misschien zijn zijn gevoelens voor Hermelien minder, en valt hij nu op Stacy, Harry voelde Ginny’s emotie met een grote schok tot hem komen. Hij wist dat ze dit zei met een onderliggende gedachte.
Lieverd, zelfs een heel leger Glamourgana’s kan niets veranderen aan de liefde die ik voor jou voel, Harry vond de gedachte vrij geslaagd. Ginny kreeg een vrolijke kriebel door zich heen, Harry wist altijd precies wat hij op zulke momenten moest zeggen.
En kom nu hier heen, want ik begin me eenzaam te voelen zo alleen bij de openhaard, voegde Harry er glimlachend aan toe.
Ik kan jou natuurlijk niet laten wachten, lieverd

Harry en Ginny zaten net lekker bij de haard, toen Ron voorzichtig de leerlingkamer instapte. Hij keek Harry kort aan, maar zei niets.
Ron liep meteen door naar de slaapzaal. Harry zag dat zijn ogen rood waren, hij had waarschijnlijk gehuild. Harry wist meteen wat er gebeurd was. Hij had Ron nog nooit zien huilen.
Niet veel later kwam Hermelien binnen. Haar make-up was uitgelopen, en ze had dikke rode ogen.
Ze ging naast Ginny zitten, maar zei niets. Ginny maakte zich los uit de armen van Harry, en sloeg haar armen om Hermelien heen. Hermelien begon zacht te snikken, maar al snel huilde ze tranen met tuiten.
Ik denk dat ik maar even naar Ron ga, dacht Harry. Ginny knikte goedkeurend.
Ron had zich opgesloten in de badkamer. Hij had zich nog nooit zo alleen gevoeld, hij werd er zelfs beroerd van.
Harry hoorde Ron overgeven.
‘Ron..’ begon Harry, en hij probeerde de deurknop. Hij had de deur zo open kunnen maken met een simpele ‘Alohomora’, maar hij dacht dat Ron liever niet zo gezien wilde worden.
‘Lamme met rus’ snikte Ron.
‘Wil je erover praten?’ vroeg Harry voorzichtig.
‘Ga w-weg’ was het korte antwoord van Ron.
Ron heeft zichzelf opgesloten, ik blijf nog even bij hem
Is goed lief, ik probeer Hermelien te kalmeren
Lukt dat een beetje?
Niet echt, ze is ontzettend overstuur

Harry ijsbeerde wat door de leerlingkamer, en ging tenslotte voor de deur zitten. Ron wist dat Harry voor de deur zat, maar geen van beiden zei iets.
Plotseling hoorde Harry een hard geluid, alsof er iets kapot viel. Daarna hoorde hij Ron lachen, en zelf ook met een plof op de grond vallen. Harry sprong op. ‘Alohomora!’, snel opende hij de badkamerdeur. ‘Ron, Ron!’
Harry zag een glas in scherven liggen, en naast Ron lag een grote fles oude klara’s jonge borrel.
In zijn paniek maakte hij Ginny ook wakker. Harry, wat is er?
Ron.. drank.. bewusteloos, pikte ze op uit zijn gedachte.
Harry probeerde Ron op te tillen, maar dat lukte niet.
‘He he, h-hoe komm jij nouw binnuh?’ Ron kon bijna niet normaal praten, en zijn adem rook ontzettend naar alcohol.
In zijn paniek vergat Harry bijna dat hij Ron ook kon laten zweven. Snel trok hij zijn toverstok. ‘Wingardium Leviosa!’
Hij zweefde Ron terug naar zijn bed. Toen hij net lag, kwam Ginny de kamer in rennen.
‘Hoe gaat het met hem?’ vroeg ze Harry toen ze Ron zag liggen.
‘Hij heeft een hele fles oude klara op. Hij zal zich morgen behoorlijk rot voelen’
Ginny keek afkeurend naar haar boer. Hij zou toch beter moeten weten dan dit.
‘Gin, wat d..doe jij h-hier?’ Ron zijn ogen stonden wijd open. ‘He he, Gin. D-dat is l..lekker.. jammie..he he’
Ginny draaide met haar ogen, en Harry kon er nu wel om lachen.
Ik ga alvast naar beneden. Zie ik je zo? stuurde Ginny terwijl ze wegliep.
Uiteraard
‘H..Herm.. herm..’ stamelde Ron. Harry ging op zijn bed zitten.
‘Wat is er Ron?’
‘He he, Herm.. Herm-lien.. uitgemaakt.. jammer..’ pikte Harry op uit Ron’s woorden.
‘Ik weet het Ron, ik weet het’ zei Harry met een ernstig gezicht.
Daarna viel Ron achterover in zijn kussen.

Giving up on Love?

‘Hoe gaat het met Hermelien?’ vroeg Harry toen hij beneden kwam.
‘Ja, redelijk. Ze stopte maar niet met huilen’
Harry hield Ginny stevig tegen zich aan. Ze legde haar hoofd op zijn schouder.
‘Waarom maakt ze het dan ook uit?’
‘Ze zei dat Ron teveel met Stacy omging, en geen tijd meer had voor haar. Ron gedraagt zich de laatste tijd ook raar’
‘Ja, maar om het nou gelijk uit te maken. Misschien had ze er beter eerst met Ron over kunnen praten?’ vroeg Harry.
‘Dat heeft ze geprobeerd, maar die vond het onzin. Hij zei dat ze zich aanstelde en dat ze niet zo jaloers moest zijn’
‘En toen?’ vroeg Harry.
‘En toen kregen ze ruzie, en heeft Hermelien het uitgemaakt’ Harry voelde dat Ginny zich door deze plotselinge gebeurtenis vooral bang en verdrietig voelde. Harry kon uit haar gedachten oppikken dat ze erover nadacht hoe het ooit tussen Harry en haar uit zou gaan.
Harry kuste haar op haar hoofd, en hij rook de heerlijke geur van haar rode haren.
Maak je niet druk lieverd, ik zal er altijd voor je zijn
Ginny’s gedachten werden vrolijker. Ze kuste Harry vurig, en Harry kuste terug. Het was een gevoel alsof de tijd even stilstond, en ze kregen een gevoel alsof ze van binnen honderden vlinders hadden. Harry wist dat de band hun emoties versterkte, maar van dit gevoel had hij alleen maar kunnen dromen.

Strongest Wizard · 6e jaars Verdiend: 15 Sikkels Woonplaats: London.

Hoofdstuk 6 – Broken Hearted

Al steentjes-gooiend liep Ron langs de rand van het grote meer. Hij was extra vroeg opgestaan om te eten, zodat hij Hermelien niet tegen het lijf zou lopen. Hij had geen zin in al dat gezellige gedoe, en het kleffe gedoe van Harry en Ginny. Gelukkig had hij geen last meer van hoofdpijn, mevrouw Pleister had hem een goed middeltje gegeven. Hij vervloekte Zweinstein, het Zweinstein waar hij zes geweldige jaren les gehad had. Plotseling voelde Zweinstein niet meer als thuis, maar als een donkere eenzame kerker. Hij voelde zich ontzettend alleen, en hij had een leeg gevoel in zijn maag. Ron, de jongen die altijd zo sterk in zijn schoenen stond, was gebroken, mentaal gebroken.

‘Ron, wat is er met je?’ vroeg Stacy, die plotseling naast hem liep.
Je weet heus wel wat er is, dacht hij. ‘Niks, ik voel me gewoon niet zo goed’ Ron wuifde haar weg, hij wilde alleen zijn.
‘Niks? Weet je het zeker?’ drong ze aan.
‘Goed dan, ik voel me ontzettend klote! Zo goed?’ zei Ron nors.
‘Sorry..’ Stacy ging een beetje onzeker verder. ‘Wil je erover praten?’
‘Het is uit met Hermelien. Ze heeft me gedumpt’ Ron stopte met lopen en plofte neer in het gras. Zijn benen werden plotseling zwaar, en hij had een enorme brok in zijn keel. Stacy ging naast hem zitten, en keek zoekend om zich heen. Op zo’n twintig meter afstand van waar zij en Ron zaten, liepen Ginny en Hermelien. Ze wierp Hermelien een dodelijke blik toe, voor ze Ron, die Hermelien nog niet gezien had, op haar schouder liet uithuilen.
Het kon Ron niet schelen dat hij huilde. Hij huilde nooit, maar nu was dat het enige juiste wat hij voelde dat hij moest doen. Alles eruit huilen. Hermelien had hem gedumpt en zijn leven zou nooit meer hetzelfde worden. Hij wist dat hij de realiteit moest accepteren, maar hij wilde het simpelweg niet.
Stacy sprak Ron moed in, maar met weinig succes.
‘Kom vanavond om middernacht naar de kamer van hoge nood, als je Hermelien terugwil’ zei Stacy zacht, en ze wilde opstaan.
Ron schudde zijn hoofd. ‘H-hoe weet jij van de kamer van-‘ Stacy legde een vinger op zijn mond.
‘Middernacht’ ze knipoogde en glipte tussen de eikenhouten deuren door. Ron bleef verbaasd achter.

Ginny zag dat Hermelien zich sterk probeerde te houden toen ze Ron en Stacy samen zag. Zij had een arm om hem heen, en Ron had zijn hoofd op haar schouder gelegd. Ze streelde hem zachtjes door zijn haar. Al haar verdenkingen werden hier bevestigd. Ron vond Stacy leuk, het drong tot haar door en het was alsof een pijl haar hart doorboorde. Wat Hermelien echter niet kon zien van deze afstand, was dat Ron huilde. Zijn schouders schokten en zijn ogen waren rood.
Hermelien maakte rechtsomkeert, en liep bijna tegen Ginny op.
‘Hermelien, niet zo sn’… ‘Auw’
Ginny zag Ron in de verte en snapte waarom Hermelien zich plotseling omdraaide. Tranen brandde achter de ogen van Hermelien, en ze begon plotseling te rennen. Ginny holde achter haar aan.
‘Hermelien, wacht even!’
Wat is er? vroeg Harry, die het had gevolgd.
Hermelien zag Ron en Stacy en nu rent ze weg
Ginny hoorde Harry lachen in gedachten. Het gezicht van een rennende Hermelien en Ginny amuseerde hem.
Het is niet om te lachen Harry
Weet ik, weet ik. Maar ze stellen zich allebei gewoon aan. Morgen is alles vast weer goed
Dat hoop ik maar, ik weet niet hoelang ik dit vol ga houden. Hermelien trouwens ook niet, ze heeft sinds gisteravond niets meer gegeten
Ik kom wel naar jullie toe, en ik verzin er wel wat op

Ron stond al even te wachten bij de kamer van hoge nood, toen Stacy eraan kwam. Ze mompelde iets, en trok hem toen mee naar binnen. Binnen zag het eruit als een grote woonkamer, met een openhaard en een bank. Het leek heel erg op een leerlingkamer, maar dan luxer. ‘Kom binnen Ron’
Volgens Ron kwam Stacy hier vaker, want ze voelde zich er erg thuis en wist precies wat waar stond. Boven het vuur hing een grote ketel, waarin zacht iets borrelde. Ron boog zich over de rand van de ketel, en zag een rood-achtige drank. De geur deed hem denken aan wisseldrank, maar toch net iets anders.
‘Dat is voor een schoolproject’ zei Stacy toen ze Ron boven de ketel zag staan.
‘Oké’ zei Ron droog. ‘Wat is het?’
Stacy leek even naar woorden te zoeken. ‘Een soort ehm.. humeurwisselingen drank, niets byzonders’ Ron voelde zich zo slecht, dat hij niet eens doorhad dat Stacy tegen hem loog. Normaal zou zoiets hem meteen opgevallen zijn.
Ron plofte neer in een grote stoel, je kon er makkelijk met z’n tweeën inzitten, en hij was nog reuze comfortabel ook.
‘Ik heb iets voor je gemaakt, het heeft ook met die drank te maken. Het is niet alleen een schoolproject’ Stacy haalde een soort buidelzakje tevoorschijn.
Ron keek geobsedeerd naar het zakje, alsof het hem hypnotiseerde.
‘Wat dan?’ vroeg hij gretig.
‘Ik voelde me zo rot toen ik jou vanochtend zo rot zag, dat ik opgezocht heb hoe je deze maakt. Deze pilletjes zullen ervoor zorgen dat je je niet zo down meer voelt, maar vrolijk’ Stacy glimlachte.
Zonder na te denken pakte Ron een pilletje. Hij slikte en vrijwel meteen voelde hij zich beter. Zijn hoofd tolde even, en plotseling registreerde Ron vrijwel elke beweging van Stacy. Zijn hart maakte een sprongetje, en hij voelde zich totaal niet rot meer. Hij dacht zelfs niet meer aan Hermelien.
‘En, werkt het?’ vroeg Stacy zacht.
‘Goed denk ik, ik voel me prima. Het lijkt wel alsof al het verdriet weg is. Ik voel me niet eens rot meer over Hermelien!’ zei Ron enthousiast. De glimlach op zijn gezicht werd steeds breder.
‘Waarom zou je je ook rot voelen? Zij heeft jou toch gedumpt. Zij mist iets, jij niet. Je bent een ontzettend leuke jongen!’
Ron bloosde een beetje. ‘Vind.. vind je dat echt?’
Stacy knipperde met haar ogen. Ron leek te smelten. Haar ogen waren perfect, en haar wimpers waren goddelijk. Hij wist dat ze mooi was, maar zo mooi had hij haar nog nooit gezien.
Stacy kwam dichterbij. ‘Neem er elke ochtend ééntje, en al je zorgen zijn weg’ ze knipoogde en stopte het buidelzakje in Ron’s broekzak.
Stacy wilde de kamer uitlopen, maar toen ze vlakbij de deur stond kon Ron zich niet meer inhouden. Hij werd verscheurd door honderden emoties en hormonen. Hij liep op haar af, en kuste haar. Tot zijn verbazing kuste ze terug. Seconden, minuten, uren leken voorbij te strijken voor Stacy de kus afbrak. ‘Ik moet nu echt gaan’ fluisterde ze zacht.
‘Ik zal je missen’ fluisterde Ron. Ze wierp hem een handkus toe en sloot de deur achter zich. Ron tolde even op zijn benen, en viel toen met een plof neer in de heerlijke stoel. ‘Een boterbiertje zou er nu wel ingaan’ zei hij triomfantelijk tegen zichzelf. En plotseling had hij een boterbiertje in zijn hand.
‘Geweldig deze kamer. Dat ik daar niet eerder aan gedacht heb!’ Ron sloeg met zijn hand op de bank. De grijns op zijn gezicht leek nooit af te sterven.

Met een zelfvoldane grijns zat Ron aan tafel. Hij had een uitgebreid ontbijt genomen, en genoot nu van zijn thee, die nog nooit zo lekker smaakte.
Hermelien keek ongelukkig naar Ron. Hoe kan hij nu plotseling zo vrolijk zijn?
Haar ergste nachtmerrie werd waarheid, toen Stacy de zaal in kwam lopen. Ze negeerde alles en iedereen, ging naast Ron zitten en kuste hem vol op de mond. ‘Goeiemorgen lieverd’ zei ze overdreven, ze keek vanuit haar ooghoeken naar Hermelien. Die stond op en rende de zaal uit. Ron keek haar niet na. Terwijl ze wegrende, botste ze bijna tegen Ginny en Harry op, die de zaal net inkwamen om te ontbijten. Wat heeft die? vroeg Harry zich af.
Harry had al antwoord op zijn vraag voor Ginny iets kon zeggen of denken. Aan het eind van de tafel van Griffoendor, zaten Ron en Stacy uitgebreid te zoenen. Vooral Ron zoende alsof zijn leven er vanaf hing.
Ginny’s bloed begon te koken. Hoe kan hij dit nou doen!?
Harry keek verbaasd. Ik snap het niet, nog geen twee dagen geleden dronk hij zich bijna te pletter zo rot voelde hij zich, en nu met Stacy?
Iets klopt niet, stelde Ginny vast.
‘Misschien probeert hij Hermelien jaloers te maken?’ vroeg Harry hardop.
‘Zo goed kan Ron niet acteren, er moet is mis zijn’

Strongest Wizard · 6e jaars Verdiend: 15 Sikkels Woonplaats: London.

Weer een nieuw stukje, enjoy! Special thanks to: kimmetje, _hp-gek_ en Sophie Wemel

Hoofdstuk 7 – Love Potions and Teardrops

‘Ik ga even naar Hermelien, neem jij maar alvast wat te eten’ zei Ginny. Ze kuste Harry en holde toen haastig achter Hermelien aan.
Harry stak zijn handen in zijn zakken, en liep nonchalant op Ron af. Hij tikte Ron op zijn schouder. Ron keek boos op, blijkbaar wilde hij niet onderbroken worden. ‘Wa-.. oh, jij bent het Harry’ Ron glimlachte. ‘Ik dacht dat je..- laat ook maar. Wat is er?’
Harry wende zich tot Stacy. ‘Stacy, zou ik Ron heel even van je mogen lenen?’
Stacy trok een gezicht van opluchting maar zei: ‘Als je maar opschiet’, zo hard dat Ron het ook kon horen.
Harry wierp haar een vragende blik toe, maar die werd niet beantwoord. Ron stond op en liep met Harry mee naar buiten. Als je niet afgeluisterd wilde worden, of even privé iets wilden bespreken, dan was het grote meer de beste plek. Je kon ver om het meer lopen, en overal kon je prima zitten aan de bosrand. Toen ze een eindje gelopen hadden, kreeg Harry de indruk dat Ron snel weer naar Stacy wilde.
‘Ik snap jou echt niet!’ zei Harry, bijna boos.
Ron fronste zijn wenkbrauwen. ‘Hoe bedoel je?’
‘Nog geen twee dagen geleden drink je je kapot, en nu ben je plotseling helemaal verliefd op die Stacy. Jij bent wel heel erg snel over Hermelien heen’
‘Stacy is lief voor me. Ze zorgt ervoor dat ik me niet meer rot voel, ze maakt me vrolijk. En wat dan nog, het is niet alsof het Hermelien iets kan schelen’ Harry voelde dat Ron zich groot hield.
‘Dat heb je dan mis. Wanneer was de laatste keer dat je haar zag eten?’ Ron wilde net iets zeggen, maar Harry raasde door. ‘Precies, drie dagen geleden. Ze is er kapot van, ze kan alleen maar huilen. Dus stop met dat gedoe met Stacy, en maak het goed met Hermelien’
‘Ik hou van Stacy’ zei Ron. Hij keek naar de grond.
‘Je.. je maakt een grapje?’ vroeg Harry. Hij kon de sarcasme in zijn stem niet onderdrukken.
‘Nee, ik hou van haar’ zei Ron. Harry merkte aan zijn stem dat hij het meende. Het was alsof er plotseling een heel andere Ron voor hem stond. Deze Ron was zijn vriend niet, hij kende deze Ron niet. Harry werd er moedeloos van.
´En Hermelien dan? Hermelien houdt van je!’
Even leek het alsof Ron iets wilde zeggen. Hij opende zijn mond, maar deed hem toen weer dicht. Het was alsof hij een innerlijke tweestrijd voerde. Ron kon niet bepalen wat, of sterker nog wie, hij precies wilde.
‘Anders maakt ze het toch niet uit? Bemoei je verdomme met je eigen zaken!’ schreeuwde Ron en hij beende kwaad weg.
Waar ging dat allemaal over? vroeg Ginny, die het gesprek blijkbaar gevolgd had.
Met je broer valt niet te praten. Hij zei dat hij van Stacy houdt
Wat!? Hij is gek geworden! Harry voelde Ginny boos worden door de band.
Ik ga die Stacy zoeken. Zij weet wat er is met Ron. Zorg dat hij uit een andere beker drinkt, ik denk dat ik zo een vermoeden heb
Uiteraard wist Ginny nu ook wat dat vermoeden was. Ik denk het ook

‘V-vincent, wat doe je hier? I-k d-dacht dat je n-nog in Azkaban zat!’ stotterde Stacy.
Vincent zag er kil uit. Hij droeg een zwart pak met daarover een apart rood gewaad. Hij was gespierd, en had een gouden handschoen om zijn linker hand, waar nu zijn toverstok in rustte. Hij droeg een rode band om zijn hoofd, en zijn gezicht had geen uitdrukking. Hij zag er wit uit, en had in zijn gezicht wel iets weg van Voldemort. Diezelfde kille uitdrukking, geen geluk in zijn ogen.
‘Kom nou toch zusje, dacht je echt dat Azkaban mij tegen kon houden?’
‘M-maar, er is nog n-nooit iemand ontsnapt uit Azkaban. Op Sirius Zwarts na’
‘Precies. Als een armoedige Zwarts al kon ontsnappen uit Azkaban, geloof je toch zeker niet dat een echte Valentine dat niet kan?’ Vincent praatte op een spottende manier, maar nog steeds in dezelfde kille toon.
Stacy overkwam de schrik, en kreeg haar stem weer onder controle. Dat nam niet weg dat ze ontzettend bang voor Vincent was.
‘Vincent, ik had je zo graag willen opzoeken maar pappa-‘ ‘Zwijg!’
Vincent wierp haar een blik vol minachting toe. ‘Pa is getrouwd met een Modderbloedje. Hij heeft geen recht van spreken. Bespaar me je zielige excuses’
Stacy viel op haar knieën. ‘Het spijt me’
‘Hoe staat het met de opdracht die ik je gegeven had?’
‘Goed. Wemel neemt de pilletjes elke dag. Hij spreekt het Modderbloedje niet meer, en nu beginnen ook zijn zusje en Potter zich tegen hem te keren’
‘Mooi, mooi’ Vincent kreeg een angstaanjagende grijns op zijn gezicht. ‘Het zal niet lang meer duren’
Met een plopgeluidje was Vincent weer weg. Het enige dat achterbleef was een donkerrode roos. Stacy pakte de roos op. Ze wist niet waarom haar broer dat deed, maar altijd als hij verdwijnselde of een moord pleegde, liet hij een roos achter.
Ze schrok toen plotseling alles donker werd. Ron had zijn handen voor haar ogen gedaan.
‘Wat heb je daar?’ vroeg Ron, duidelijk geamuseerd.
Stacy speelde het spelletje mee. Ze kuste Ron gaf hem de roos. ‘Voor jou’
Ron kuste haar opnieuw. ‘Wat ben je toch een schat!’ Stacy had voor Ron het tegenovergestelde effect van een Dementor. Waar de Dementor juist al het geluk wegzoog, leek Stacy het geluk hem in te blazen. Hij voelde zich ongelofelijk sterk en gelukkig als hij bij Stacy was.

‘Hermelien, je moet echt iets eten’ drong Harry aan. ‘Je gaat het niet lang volhouden zo’
Hermelien schudde haar hoofd.
‘Komop Hermelien, je moet echt even wat eten’
Het heeft geen zin, sprak Ginny in zijn hoofd. Ik probeer het de hele dag al, maar ze wil het niet
Ze gaat het niet lang volhouden zo. We moeten iets doen, stuurde Harry terug.
Hermelien nam een slok van haar pompoensap, maar raakte haar eten niet aan. Ze keek vol verdriet naar Ron, die naast Stacy aan de tafel van Zwadderich zat.
‘Laat hem je niet kleinkrijgen’ zei Ginny vel. ‘Hij probeert je gewoon jaloers te maken’
‘Ik had nooit gedacht dat het zo moeilijk zou zijn’ Hermelien zuchtte.
‘Ik moet zeggen dat hij het spelletje wel heel overtuigend speelt. Maar kom op zeg, Ron dineren aan de tafel van Zwadderich?’ Dit zouden Fred en George moesten weten
Ginny lachte zwakjes naar hem. Toen realiseerde hij zich zijn fout.
Sorry.. ik bedoelde George..
Het geeft niet. Ik mis hem ook. Fred zou hem afgemaakt hebben
Ginny moest lachen om de gedachte. Ze herinnerde zich in een flits al die keren dat de tweeling Ron te pakken hadden gekregen. Harry keek mee, en glimlachte. Je kon de tweeling maar beter aan je zijde hebben.
Plotseling kwamen er honderden uilen de zaal binnen gevlogen. Hier en daar vingen mensen pakketjes en brieven. Hermelien kreeg een brief, die ze nog even bewaarde. Ze maakte eerst de ochtendprofeet los van haar uiltje, sloeg hem open, en begon te lezen.
Haar ogen bleven steken op de voorpagina. Daar stond een gespierde man met lang haar. Even dacht Harry dat ze de jongen mooi vond, maar toen las hij de kop. Vincent Valentine ontsnapt uit Azkaban
‘Geef eens’ zei Harry toen Hermelien het artikel gelezen had. Zijn ogen flitsten over de tekst.

Vincent Valentine ontsnapt uit Azkaban

Gisternacht is Vincent Valentine ontsnapt uit de hoogbeveiligde tovenaarsgevangenis Azkaban. Valentine zat was in Azkaban wegens het gebruik maken van illegale magie. Valentine was een volger van Hij-Die-Niet-Genoemd-Mag-Worden en is extreem gevaarlijk. Het is hoogstwaarschijnlijk dat hij het gemunt heeft op Harry Potter, de jongen die eerder dit jaar Hij-Die-Niet-Genoemd-Mag-Worden versloeg.

Door: Rick Rozenveldt

Vincent Valentine

Harry lachte.
‘Wat? Het is niet grappig Harry, hij is echt gevaarlijk!’ zei Hermelien.
‘Ik vind het gewoon grappig dat ze in de krant nog steeds niet gewoon Voldemort zetten. Ik snap niet dat je nu nog bang kan zijn voor een tovenaar die dood is. Dat is alles, plus dat Valentine mij echt niet wil tegenkomen’ zei Harry zelfverzekerd.
‘Harry heeft Voldemort verslagen. Ik denk eerder dat Valentine bang is voor Harry’ zei Ginny tegen Hermelien.
‘Ginny, dat weet ik ook wel. Maar, wees gewoon voorzichtig oké Harry? Dat is alles’
Ze heeft wel gelijk. Ik wil niet dat je iets overkomt
Rustig maar, mij overkomt niets
‘Bedankt voor jullie bezorgdheid, maar ik kan Valentijn heus wel aan. Hij staat er in principe alleen voor, dus ik zou het knap vinden als hij bij me in de buurt kan komen’
‘Alles is mogelijk Harry. Dat zei je ook in het vierde jaar, maar toen bleek Dollemans ineens een ander te zijn’
Harry snapte niet waarom Hermelien plotseling zo bezorgd was. Misschien omdat ze Harry en Ginny nu harder nodig had dan ooit, aangezien Ron duidelijk had gemaakt niet meer met hun om te willen gaan door aan de tafel van Zwadderich te gaan zitten. In de ogen van alle Griffoendors was dat verraad, en de Zwadderaars vonden het prachtig. Zelfs Malfidus keek geamuseerd naar Ron.
Het moet er nog eens bijkomen dat die twee beste vrienden worden, stuurde Ginny geërgerd naar Harry, toen ze zijn blik langs de tafel van Zwadderich zag glijden.
Het zou me niks verbazen, Ron doet de laatste tijd zo raar.
Hij draait wel bij, Ginny probeerde hem gerust te stellen. Harry glimlachte en kuste haar.
Ron en Stacy zoenden elkaar weer alsof hun leven er vanaf hing. Blijkbaar had Stacy gemerkt dat half Griffoendor hun kant op keek, en vond ze het zonde om geen gebruik te maken van dit moment. Uiteraard stribbelde Ron niet tegen toen ze hem vurig zoende.
Harry zag dat Hermelien weer op uitbarsten stond. Zullen we haar maar vertellen wat we denken? Harry vond het zo zielig voor Hermelien, hij wilde haar graag een beetje opvrolijken.
Ja, misschien knapt ze daar van op
‘Hermelien..’ begon Harry. Met vochtige ogen keek ze hem aan. ‘Ginny en ik denken dat Stacy misschien liefdesdrank gebruikt’
Hermelien schudde haar hoofd. ‘Waarom zou ze dat doen? En waarom precies bij Ron?’ Ze schudde opnieuw haar hoofd. ‘Ik denk het niet’
‘Dat weten we ook niet, maar alle symptomen zijn er. Ik denk dat ik maar eens met Loena ga praten over Stacy’ zei Ginny.
‘Valt het jullie ook niet op dat Loena en Stacy niet meer met elkaar om lijken te gaan? Heel vreemd allemaal’
‘Loena zei vandaag tegen me dat ze het rot voor me vind. Waarschijnlijk praat ze daarom niet meer met Stacy’ zei Hermelien.
Hermelien stond op en stopte de nog ongeopende brief in haar zak ‘Ik vind het heel lief van jullie jongens, maar Ron is gewoon verliefd op Stacy. Hij neemt echt niet iedere dag een drankje of zo. Maar in ieder geval bedankt’ Hermelien glimlachte zwakjes en liep de zaal uit. Ze wankelde en alles werd zwart voor haar ogen. Ze had al vier dagen lang niets gegeten.
Harry kon nog maar net haar hoofd opvangen, voor die op de stenen vloer kletterde. Ongeruste blikken kwamen van elke kant, en Harry tilde haar snel op. Ik breng haar wel even naar Madame Plijster, dit kan zo niet
Zal ik meegaan? vroeg Ginny.
Nee joh, het lukt wel. Ik zie je zo wel bij het meer
Harry tilde Hermelien de zaal uit. Vanuit zijn ooghoeken zag hij dat Ron bezorgd zijn kant op keek. Harry negeerde Ron’s bezorgde blik, evenals Ginny.
Oh, en Ginny? dacht Harry, toen hij de zaal uitliep.
Ja lieverd?
Neem nog zo’n lekker kaascroissantje voor me mee als het lukt

Strongest Wizard · 6e jaars Verdiend: 15 Sikkels Woonplaats: London.

Weer een nieuw stukje, enjoy! Ik wil: Travis Barker, Sweet14, Sophie Wemel & Hermelien girl bedanken voor hun leuke reacties!

Hoofdstuk 8 – Friends with Masks

‘Vort vort, weg nu. De patiënt moet rusten!’ Madame Plijster maakte een wegwerp gebaar en werkte Harry de zaal uit. ‘Ze is in goede handen’ voegde ze er nog aan toe voor de deur voor Harry’s neus dichtging.
Harry haalde z’n schouders op, draaide zich om en was net op weg naar buiten toen een maar al te bekende stem hem nariep.
‘Wemel is verstandig geworden, Potter. Nu jij nog’ zei Draco op een geamuseerde toon.
Harry draaide zich om. Naast Malfidus stonden Korzel en Kwast klaar met hun toverstokken. Het was drie tegen één, Malfidus wist dat hij alleen tegen Harry geen schijn van kans had.
Harry voelde zijn toverstok in zijn zak. Hij klemde hem stevig vast met zijn hand.
‘Potter, het heeft geen zin om nu de held uit te hangen. Geef het op, het is drie tegen één’ merkte Draco op.
‘Ik kan zelf nog prima tellen, Malfidus’ zei Harry op koele toon.
Ik kom er aan, stuurde Ginny.
Het lukt wel, Korzel en Kwast kunnen sowieso niet duelleren, dus dan blijven alleen ik en Malfidus over, stuurde Harry zelfverzekerd.
Wat ben je toch sexy als je ruzie met Draco hebt
Harry voelde door de band dat Ginny grinnikte. Hij grinnikte zelf ook, en werd een beetje rood.
‘Wat sta je te lachen Potter? Hoor je weer eens stemmetjes in je hoofd?’ zei Malfidus op spottende toon. Hij keek Korzel en Kwast aan, wat zij gelijk snapte als een bevel om te lachen om zijn grap.
Stemmetjes in mijn hoofd. Hij moest eens weten, dacht Harry geamuseerd.
‘Expelliarmus! Expelliarmus!’
Draco keek verwilderd om zich heen. Hij balde zijn nog vrije vuist. ‘Arrghh.. ik heb ook niets aan jullie!’ zei hij, terwijl zijn woedende blik gleed over Korzel en Kwast, die beiden op de grond lagen.
Draco en Harry draaiden rondjes om elkaar, wachtende tot één van de twee zou aanvallen.
Net op dat moment kwamen Ron en Stacy lachend de hoek om. Harry was even afgeleid, en Draco vuurde een vloek op hem af.
PAS OP! dreunde Ginny in zijn hoofd.
Harry dook zomaar een kant op. De vloek ketste af op de muur achter hem, en miste hem op een haartje.
Bedankt
Graag gedaan
Harry merkte door de band dat Ginny zuchtte, waarschijnlijk van opluchting.
‘Verdomme!’ brulde Malfidus. Hij kon niet geloven dat Harry die vloek ontweek, zelfs toen hij afgeleid was.
Ron en Stacy waren ook verrast door Harry. Stacy trok haar toverstok en ging aan Draco’s kant staan. Harry keek Ron vragend aan.
OH ALS HIJ JOU KANT NIET KIEST VERVLOEK IK HEM! denderde Ginny weer in zijn hoofd.
‘Komop Ron, of wil je dat ik vervloekt word?’ vroeg Stacy. Ze klonk opeens anders, een stuk liever. Zo klonk ze altijd als ze wilde dat Ron iets voor haar deed.
‘Harry…’ zei Ron zacht.
‘Je hebt geen keus Ron. Trek je toverstok of ik vervloek je’ zei Harry op een kille manier. Al het respect dat hij voor Ron had, leek nu te vervagen. Zijn beste vriend, die hem liet stikken voor een meisje. Ron struikelde bijna over zijn eigen voeten toen hij naar Stacy liep. Hij werd gek, langzaam gek. Hoe kon hij zo verliefd zijn, dat hij samen met Draco tegen Harry duelleerde?

Draco lachte kwaadaardig. ‘Potter, in de steek gelaten door zijn vriend de Wezel. Wie moet je nu komen redden Potter? Je behaarde reuzenvrind? Het Modderbloedje?’ Ron balde zijn vuisten terwijl Draco dat zei. Stacy keek hem lachend aan. Alle woede leek uit Ron te vloeien, hij brak als Stacy naar hem glimlachte. Het was alsof hij betoverd werd door Stacy.
‘Zeg het niet, Draco’ zei Harry rustig. Het was een bevel, geen vraag. De haat droop van Harry’s stem af, maar hij was rustig.
Draco’s ogen schoten katachtig verder open. Hij kwetste Potter, en dat gaf hem een geweldig gevoel van macht.
‘Of het zusje van Wezel, die echt alles doet om wat centen bij elkaar te rapen voor haar miezerige familie’ Draco lachte spottend. Harry liet hem echter niet uitlachen.
Hij voelde door de band de haat van Ginny, en toen die zich vermengde met zijn eigen haat kon Harry zich niet meer koel houden.
‘SILENCIO!’ bulderde Harry, en Draco was stil. Met zijn keel probeerde hij geluiden te maken, maar het werd Stacy niet duidelijk wat hij wilde.
Uiteindelijk snapte ze hem, en sprak ze de tegenbezwering uit.
‘Kun je het niet meer aanhoren Pottertje!?’ Draco lachte opnieuw op een akelige manier. Harry kookte, hij moest zich inhouden om geen erge vloek te gebruiken.
‘Confundo!’ Harry raakte Stacy in haar maag. Plotseling was ze enorm in de war, en sloeg ze haar armen om een kleine eerstejaars heen. De eerstejaars kreeg gelijk een kleur en Ron probeerde Stacy bedwang te houden.
Harry lachte om het tafereel. Het zag er nogal belachelijk uit hoe Stacy wanhopig probeerde de eerstejaars te zoenen, terwijl Ron zijn best deed om haar weg te halen bij de eerstejaars.
Draco snoof en richtte zijn concentratie weer op Harry.
‘Zo’n zwakke spreuk heeft bij mij geen zin Potter’
‘Niet? Je zou toch denken dat de Malfidussen een zwakke geest hebben. Ze zijn makkelijk beïnvloedbaar’ Nu was het Harry’s beurt.
‘Wat!? Hoe durf je mijn eerbiedige naam te bespotten, Pótter!’ Het laatste sprak Draco op een misselijkmakende manier uit.
‘Zo eerbiedig is die naam niet. Als ik die naam hoor, denk ik gelijk aan een lafaard. Dan denk ik aan jou vader, die tegen de grond geslagen werd door Dobby de huiself, dan denk ik aan een slijmbal die constant de kant kiest van de winnende partij. Noem jij dat eerbiedig? Nee, dat is láf’
De woede en het verdriet waren af te lezen van het gezicht van Draco. Dit had hem diep geraakt, helemaal omdat hij wist dat Harry gelijk had.
Even leek het alsof Draco ging huilen, maar toen herpakte hij zich. ‘Genoeg! Ik maak je af, Potter!’
‘Eerst zien, dan geloven’ zei Harry koel.
‘Crucio!’ brulde Draco. Harry dook opzij, en de spreuk ketste af op de muur.
‘Crucio, Crucio!’ brulde Draco weer, en Harry ontweek met enige moeite beide spreuken.
Inmiddels hadden meerdere leerlingen zich verzameld in de hal waar Harry en Draco duelleerden.
‘Sectumsempra!’ brulde Malfidus. ‘Protego!’ De spreuk ketste af op de schildspreuk van Harry en knalde tegen het plafond.
‘Is dat alles wat je hebt, Malfidus?’ daagde Harry uit.
Draco werd hoe langer hoe bozer.
‘Rictusempra!’ riep Harry en Malfidus dook aan de kant.
De vervloekingen vlogen over en weer, er leek geen einde aan het duel te komen.

Ginny rende zo hard als ze kon naar de ziekenzaal. Daar duelleerde Harry met Draco. Ze kon het hele gevecht volgen, waardoor een enorme paniek door haar heen schoot. Haar paniek werd bijna verdreven door de enorme woede die ze voelde, ze kon het niet geloven dat Ron tegen Harry duelleerde. Ze sloeg de hoek om en zag allemaal leerlingen staan. Ze worstelde zich door de menigte en zag hoe Harry net een spreuk ontweek. Harry knipoogde toen hij haar zag, en ze liep snel richting Ron en Stacy. Ze vervloekte Ron met één van haar beste Vleddervleerspreuken. Plotseling draaide Malfidus zich om naar Ginny. Duiken, nu! stuurde Harry nog, maar het was al te laat. Ginny werd in haar rug geraakt met de Cruciatus vloek. Ze slaakte een kreet van pijn uit en viel op de grond.
Draco grijnsde zelfvoldaan, maar al snel veranderde die grijns in een uitdrukking alsof hij net een geest gezien had.
Hij had Harry nog nooit zo boos gezien. ‘EXPELLIARMUS!’
Draco werd vol in zijn buik getroffen en hij knalde tegen de vlakte. Harry liep naar hem toe en zette zijn toverstok tegen zijn keel. Draco keek bang uit zijn ogen, zou Potter hem echt iets aandoen?
‘Als je dat nog één keer doet, zal het je laatste spreuk ooit zijn’ beet Harry hem toe. Draco slikte toen Harry doorliep naar Ginny.
Ron kreeg de Vleddervleerspreuk uiteindelijk onder controle, en hij keek schuldig naar zijn zusje. Harry tilde Ginny op om haar naar de ziekenzaal te brengen. Hij negeerde het applaus van sommige leerlingen om zijn uitstekende houding tijdens het duel, maar wierp Ron nog wel een dodelijke blik toe. Toen stapte hij de ziekenzaal binnen, om vervolgens Ginny over te laten aan een Madame Plijster die ontzettend in paniek was.
Het komt wel goed, Ginny, liefje
Even dacht Harry dat hij Ginny zag lachen, maar dat had hij zich ook kunnen verbeelden.

Langzaam opende Hermelien haar ogen. Ze speurde rond, en merkte op dat ze in de ziekenzaal lag. In tegenstelling tot eerdere dagen voelde haar maag nu weer goed, ze had geen leeg gevoel. Ze kon zich niet herinneren dat ze iets gegeten had.
‘Gelukkig, je bent weer bij bewustzijn’ zei Madame Plijster, die aan haar voeteneind stond. ‘Je mag weer terug naar de leerlingkamer, maar ik heb met Professor Anderling besproken dat je deze week nog geen lessen volgt. Je moet goed uitrusten, en je moet ook goed blijven eten!’
Hermelien knikte.
Madame Plijster leek haar niet te geloven. ‘Als je niet eet, lig je hier zo weer! Neem in ieder geval fruit, fruit is heel gezond voor je!’
Hermelien knikte opnieuw, ze had geen fut om te praten.
‘Oh, deze zat nog in je gewaad’ Madame Plijster overhandigde haar de envelop. Hermelien draaide de envelop snel om. ‘Rustig maar, ik heb hem niet gelezen’
Hermelien glimlachte naar Madame Plijster, en liep de ziekenzaal uit. Ze had niet opgemerkt dat Ginny ook op de ziekenzaal lag, ze was te druk bezig met haar brief. Het handschrift herkende ze meteen. Het was slordig, bijna nog slechter dan het handschrift van Ron. Ron… meteen vormde er zich weer een brok in haar keel. Ze slikte, en probeerde tranen te voorkomen.

Gelukkig was het in de bibliotheek erg rustig. Hier kon ze altijd komen om na te denken, en dit was ook de enige plek waarvan ze zeker wist dat ze Ron niet tegen het lijf zou lopen. Ze ging aan een tafeltje zitten en stak een kaarsje aan. Daarna toverde ze een glas water voor zichzelf, om de tranen te onderdrukken. Langzaam opende ze de brief. De brief bevatte nog een lichte hint van zijn geur, en de brief met zijn handschrift was het kostbaarste wat ze in bezit had.
Al lange tijd had hij niets meer gestuurd. Misschien omdat hij wist dat ze met Ron was, misschien omdat hij een ander meisje had ontmoet. Ze had er nachtenlang over nagedacht, maar ze had hem nooit meer iets teruggestuurd. Hij had haar nog een paar keer kaartjes opgestuurd voor zijn zwerkbalwedstrijden, maar die had ze allen weggegeven. Maar nu plotseling, toen ze zich zo ontzettend down voelde, was hij daar weer.

Lieve Cherm-o-line,

je chebt al lange tijd niet geantwoord op mijn brieven.
Iek choorde dat je iets chebt met Ron Wemel?
Ies dat misschien de reden vaarom je nieks terugstuurde?
Iek denk heel vaak aan jou, iek vil je graag veer zien.
Iek logeer tijdelijk in Sveinsveld. Iek hoop dat jij me vilt ontmoeten bij de Drie Bwezemstelen, als jij volgende veek met school naar Sveinsveld gaat.
Iek zal op je vachten.

Liefs,
Viktor

Viktor had de brief betoverd op zijn gebruikelijke manier. Hij had elke zin, elk woordje ook daadwerkelijk uitgesproken. Zo kwam de brief veel persoonlijker over. Het koste veel tijd en moeite, maar dat bewonderde ze zo aan hem. Hij was net als Harry immens populair in de toverwereld, maar hij bleef zo normaal, zo nuchter. Ze had al heel lang niet meer aan hem gedacht, maar nu was hij daar opeens. Hij was daar op precies het juiste moment, en langzaam begon ze te twijfelen of dit het lot was.

Strongest Wizard · 6e jaars Verdiend: 15 Sikkels Woonplaats: London.

Ik wil Yoshiro, Sophie Wemel & Hermelien Girl in het byzonder bedanken voor de leuke reacties!

Hoofdstuk 9 - The Truth

Hermelien zuchtte en er liep een koude rilling over haar rug. Het was koud buiten, maar dat was niet de reden.
Ginny sloeg een arm om haar schouder. ‘Wil je dat Harry en ik meegaan?’
Hermelien aarzelde even. ‘Nee, dat hoeft niet’ ze glimlachte zwakjes.
‘Nou als je ons nodig hebt dan zijn we bij de shop van George. Veel plezier’
Hermelien glimlachte weer. ‘Jullie ook’ zei ze zacht, voor ze de Drie Bezemstelen inging.
‘Denk je dat we er goed aandoen door haar alleen te laten gaan?’ vroeg Ginny.
‘Natuurlijk, ze is met Viktor. Ik denk dat ze zich prima zal vermaken’ stelde Harry haar gerust. ‘Kom, we gaan naar George’

Aarzelend stapte Hermelien de Drie Bezemstelen binnen. Ze tuurde rond, en al snel zag ze Viktor. Achterin een hoekje, waar het rustiger was. Hij straalde toen hij haar zag en glimlachte vrolijk. Hij deelde net een handtekening uit aan een klein meisje.
‘Mama, mama! Ik heb een handtekening, van Viktor Kruml!’ riep het meisje vrolijk, terwijl ze weer naar de tafel van haar moeder ging.
Viktor stond op en kuste Hermelien haar hand. Hij schoof haar stoel aan, voor hij zelf weer ging zitten.
Hermelien had geen idee wat ze moest zeggen of doen. Ze merkte dat Viktor ook aarzelde, alsof hij zijn woorden afwoog. Gelukkig werd ze stilte verbroken door een serveerster.
‘Willen jullie misschien wat drinken?’ Hermelien zag dat haar ogen groter werden toen ze merkte dat voor haar Viktor Kruml zat.
‘Tvee pompoensap, alstublieft’
De serveerster haalde twee glazen tevoorschijn, waar binnen een flits van een seconde pompoensap in zat. De serveester liep door naar een ander tafeltje, en de stilte viel weer.
‘Choe ies chet met je?’ vroeg Viktor aarzelend.
‘Het gaat wel’ zei Hermelien zwakjes.
Viktor maakte stond op en maakte aanstalten om weg te gaan. ‘Chet spijt mij, iek chad je chier niet moeten vragen’
Hermelien was verrast door zijn onzekere reactie. Viktor leek altijd zo zeker als het maar kon, en hij had ook alle redenen om zeker over zichzelf te zijn.
‘Nee nee, dat is het niet. Ga zitten Viktor, alsjeblieft’ verontschuldigde Hermelien zich.
Even leek Viktor uit het veld geslagen, maar hij ging snel weer zitten.
‘Het is net een tijdje uit tussen Ron en mij, daarom reageer ik soms wel eens anders als dat ik bedoel. Sorry..’
‘Chet geeft nieks. Iek ken chet’
Hermelien glimlachte schuldig. Ze wist dat Viktor bedoelde dat hij ook zo deed tegen anderen, toen zij niets meer van zich liet horen.
Het bleef weer lange tijd stil, voor Viktor de stilte verbrak.
‘Vaarom cheb je nieks teruggestuurd op mijn brieven?’
Hermelien twijfelde. Ze had geen idee wat ze moest zeggen, ze had geen idee waarom ze Viktor nooit teruggeschreven had.
‘Ik weet het niet. Tijdens de strijd met Voldemort ben ik heel veel opgetrokken met Ron. We waren praktisch dag en nacht samen’ Hermelien zag dat Viktor een moeilijk gezicht trok. ‘Ehm.. met Harry samen natuurlijk’ Viktor ontspande zich weer een beetje.
‘Ik dacht gewoon dat.. ik kon gewoon niet geloven dat je zoveel om me gaf. Ik dacht dat je misschien al een ander meisje had, en dat ik gewoon een betere kans maakte met Ron..’ Plotseling voelde ze zich ontzettend schuldig. Ze had Viktor, de jongen die zo zijn best deed, gewoon laten stikken voor Ron.
Het was alsof Viktor begreep wat ze dacht.
‘Jij kon niet veten dat Ron zou veranderen’
Hermelien klaarde op van zijn troostende woorden. Viktor begreep haar, terwijl ze niets van hem begreep. Plotseling snapte ze ook niets meer van haar eigen gevoel, hoe kon het zijn dat ze nog zoveel om Ron gaf terwijl er zo’n lieve jongen voor haar zat?
Plotseling zag ze Viktors lieve blik verharden, hij bleef naar de deur staren. Ze draaide zich om en zag Ron en Stacy binnenkomen.
‘Vil je hier veg?’ vroeg Viktor.
Hermelien schudde haar hoofd van verwarring. ‘Nee.. nee het gaat wel’ dit kon een mooi moment zijn om Ron terug te pakken, en ze kon Viktor nu niet weer in de steek laten.

Ron leek plotseling versteend te zijn. Het was alsof iemand hem geraakt had met een lamstraal, zo stond hij te kijken naar Viktor en Hermelien.
‘Dar heb je Viktor Kruml’ zei Stacy nors. Ook zij verstijfde even toen ze zag dat Viktor met Hermelien aan tafel zat.
‘Samen met dat Modderbloedje!’ Ron trok een moeilijk gezicht bij het woord Modderbloedje.
Ze trok Ron achter zich aan en stopte bij de tafel van Viktor en Hermelien.
‘Kruml’ zei Stacy, en ze verbrak het gemaakte oogcontact met Viktor niet.
‘Valentine’ zei Viktor kil.
‘Gezellig even iets drinken met een Modderbloedje?’ Het was wel duidelijk dat Stacy zich amuseerde.
Viktor knipperde niet eens met zijn ogen. Het was duidelijk te zien dat hij boos was, maar hij hield zich in.
‘Iek ben iets aan chet drinken met mijn vriendin, als je dat bedoelt?’
‘Nog steeds even bijdehand merk ik. Pas maar op dat je m’n broer niet tegen het lijf loopt’
Stacy leek geschokt dat Viktor niet bang werd. ‘Iek hoop dat iek hem tegenkom. Dat soort mensen choort in Azkaban thuis’
Stacy stond op ontploffen. Ron probeerde oogcontact met Hermelien te maken, maar Hermelien hield haar ogen gericht op Viktor. Even balde Ron zijn vuist, maar ontspande zich al snel weer.
‘Stik erin’ zei Stacy, wijzend naar de pompoensap die voor Viktor stond. Daarna draaide ze zich om en beende ze boos weg.
Tot ieders verbazing, bleef Ron staan. Hij staarde vol ongeloof van Viktor naar Hermelien.
‘Ies er iets?’ vroeg Viktor.
Ron ontwaakte uit zijn trance. ‘Nee eh.. niets..’ zei Ron. Hij wierp nog kort een blik op Hermelien, en holde toen achter Tracy aan.

‘Harry, maat! Kom binnen!’ zei George enthousiast en hij klopte Harry op z’n rug. ‘Oh, en welke Glamourgana heb je nu weer meegenomen?’ zei hij, met een plagende blik naar Ginny.
Ginny kon er wel om lachen. ‘Pas maar op dat ik je niet vervloek’ waarschuwde ze hem. Ze had hem in lange tijd niet meer zo vrolijk gezien.
George lachte luid. ‘Dat vind ik knap, als je de eigenaar van dé fopshop durft te vervloeken’
Harry lachte. Hij snapte zijn punt.
‘Dé fopshop? Je bent niet de enige met een fopshop George’ zei Ginny.
‘Nee, je verstond me goed. Dé fopshop. Wacht..’ George ging naar achteren en kwam terug met een grote beker. ‘Gewonnen’ zei hij met een glimlach van oor tot oor.
Harry pakte de beker aan.

Fopshop van het jaar 2008
Wegens uitstekende en baanbrekende
Fopshopartikelen

‘Gefeliciteerd George!’ zei Harry.
Ginny staarde nog vol ongeloof naar de beker.
‘Ik moet jou bedanken Harry. Zonder insteek was het Fred en mij, en nu Marcel, nooit gelukt om zo’n mooi project op te starten. En daarom heb ik iets speciaals voor jullie, ik ben er meteen aan begonnen toen jullie mij schreven wat voor een snul Ronald is geworden’ Er flitste een boosaardige twinkeling in George’s ogen.
Ginny en Harry zwaaide nog even naar Marcel, die druk bezig was in de winkel, voor ze achter George aanliepen.
‘Wat drinken, jongelui?’ vroeg George op volwassen toon.
Het bleef hun niet ongemerkt dat George enorm opgewonden was. Ze waren blij voor hem. George was ontzettend eenzaam toen Fred overleed, het was niet om aan te zien. Toch kon hij al het negatieve omzetten en zwoor hij bij Fred’s naam dat hij alles zou doen om mensen te laten lachen. Dat was hij zijn broer verschuldigd.
George wachtte niet op antwoord, en toverde drie boterbiertjes op tafel.
‘Wat ik jullie nu ga laten zien, is echt topgeheim!’ George glunderde terwijl hij een soort haar-gel achtig potje op tafel toverde.
‘En… wat doet het precies?’ vroeg Ginny, die niet kon geloven dat dit potje zo speciaal was.
Zou hij ons in de maling nemen? vroeg ze aan Harry.
Ik zou het niet weten. Het zou wel een goede grap zijn
‘Als je dit op iemand smeert, heeft hij de volgende morgen op die plek een tatoeage van de persoon die hij het meest haat’ George glunderde nog steeds. ‘Moet je Ron’s kop voorstellen als hij wakker word met een tatoeage van Malfidus!’
Harry en Ginny lachten. ‘Gaat die tatoeage ook nog weg?’ vroeg Harry.
‘Na twee dagen trekt hij weer langzaam weg. Kijk maar’ George stroopte zijn mauw op en daar op zijn bovenarm zat een tatoeage van Voldemort.
‘Nu loop ik hiermee, maarja, het is het waard. Ik denk dat dit als warme broodjes over de toonbank gaat!’
Harry kon er wel om lachen. ‘Te gek!’
George gaf het potje aan Harry. ‘Maak er goed gebruik van’ zei hij met een knipoog.

‘Viktor, zei je nou net Valentine?’ vroeg Hermelien verbaasd, toen Ron weggelopen was.
‘Ehm.. ja, zo cheet zij’
‘Is ze familie van Vincent Valentine?’ vroeg Hermelien.
‘Ja, dat ies chaar broer. Iek cheb al lange tijd ruzie met chem. Chij zat bij mij op school’
Hermelien slikte. Haar hersenen leken overuren te maken. Misschien zou Vincent proberen om via Stacy dichter bij Harry te komen. Maar dat sloeg nergens op, waarom zou Stacy dan juist met Ron gaan en niet proberen om Harry om haar vinger te winden? Het sloeg helemaal nergens op.
‘Rustig maar. Chij zal jou niet aanraken, Cherm-o-line’ Viktor glimlachte zelfverzekerd. Ze wist dat hij het meende, Viktor zou haar beschermen. Een warm gevoel steeg in haar op.
Viktor leunde voorover en hij kwam dichterbij. Als in trance kwam Hermelien ook dichterbij. Ze stonden net op het moment om te kussen, toen Hermelien haar hoofd afwendde.
‘Sorry..’ zei ze. Ze voelde de tranen branden, en al snel kreeg ze vochtige ogen. ‘Ik kan het niet, het is te snel’
Ze had een verontwaardigde of zelfs boze reactie van Viktor verwacht, maar die bleef uit. Hij bleef even begripvol als altijd, al zag ze wel dat hij het moeilijk vond.
‘Chet cheeft niets. Iek snap chet’ zei hij en hij glimlachte. Wel pakte hij Hermelien d’r hand. ‘Vij kunnen rustig aan doen. Stapje voor stapje’
‘Dat zou ik fijn vinden, Viktor’ zei Hermelien. Ze was enorm blij dat Viktor zo begripvol was, en dat hij haar zo goed begreep. Wat ze niet gezien hadden was dat de deur openvloog op het moment dat hun lippen elkaar bijna kruisten.

‘Nou hartstikke bedankt voor de spullen George. We komen snel weer langs’ zei Harry en hij gaf George een hand. ‘Tot ziens Marcel!’ Ginny zei de jongens gedag en stapte achter Harry aan de kou in. De sneeuw kwam tot over hun enkels, en kraakte onder hun voetstappen. Plotseling hoorden ze Ron een eindje verderop in een steegje ontzettend tekeergaan. Harry haalde snel zijn ontzichtbaarheidsmantel tevoorschijn uit zijn rugzak, en sloeg die over hem en Ginny heen.
Eens kijken waarom Ron zo boos is
Ik hoop dat hij een fikse ruzie heeft met Stacy, stuurde Ginny terug. Harry voelde dat ze genoot van de gedachte dat Ron mentale pijn leed of zou gaan lijden.

‘-domme! Waarom flik je me nou zoiets!?’
‘Ron, doe niet zo belachelijk. Ik heb al wekenlang gevoelens voor Draco’ zei Stacy.
‘Dat heb ik gezien ja!’ schreeuwde Ron kwaad. ‘En wat wij hebben dan!?’
‘Hadden Ron, hadden. We zijn niet meer bij elkaar’
‘Malfidus! Verdomme, waarom in godsnaam Malfidus!?’
‘Wij passen bij elkaar. Draco houdt van me’
‘Malfidus houdt helemaal niet van je! Hij geniet er verdomme van dat je broer een Dooddoener is! En ik dan, hou ik niet van je!?’ Ron was over zijn toeren.
‘Helemaal niet!’ Stacy werd nu ook boos. ‘Draco houdt van me! En jij houdt niet van me, dat denk je alleen maar!’
‘Hoe bedoel je dat?’ vroeg Ron, duidelijk uit het veld geslagen.
‘Die pilletjes, weetje nog? Die dingen bevatten de sterkste liefdesdrank die er is, maar nog steeds kan jij je ogen niet van dat Modderbloedje afhouden! Maar dat maakt niet uit, mijn plan is geslaagd. Potter en je zusje moeten je niet meer en het Modderbloedje is nu met Kruml’ Stacy lachte kwaadaardig. Op dat moment mengde Draco zich in het gesprek.
‘Haha, moet je die kop zien! Prachtig Wezel!’ schaterde Draco.
‘Dus.. dus eigenlijk ben ik Hermelien, mijn beste vriend en mijn zusje verloren door jou vuile spelletjes?’
‘Onze vuile spelletjes Wezel, wij zijn samen’ zei Draco, en hij kuste Stacy op haar wang.
Ron greep in zijn hand naar zijn toverstok. ‘Waag het niet Wezel. Je kan het toch niet winnen’ zei Draco, die zijn toverstok al op Ron gericht had.
Ginny voelde dat Harry het gevoel had dat hij iets moest doen.
Na alles wat ze gehoord hadden, konden ze niet langer boos zijn op Ron. Hij was betoverd, alles wat hij deed, deed hij omdat hij gedwongen werd door de liefdesdrank.
Harry stond net op het punt om in te grijpen, maar dat was al niet meer nodig. Ze hadden Ron nog nooit zo gezien. In een flits trok hij zijn toverstok. Hij deed het zo snel, dat zelfs Harry ervan slikte.
‘Flipendo!’
Draco werd geraakt in zijn maag en klapte achterover de sneeuw in.
Stacy knielde bij Draco neer, die pijn leed, maar nog meer gekrenkt was in zijn ego doordat hij er nu zo bijlag door Ron.
Ron draaide zich om, en holde richting de Drie Bezemstelen. Hij had zich als een idioot gedragen, en dat was nog zwak uitgedrukt. Hij moest naar Hermelien toe, hij moest dit rechtzetten.
Wat hij niet wist, was dat Harry en Ginny hem op de voet volgden, maar hij was te snel. Ze hadden Ron nog nooit zo zien sprinten.
Ron hijgde en haalde naar adem, langzaam opende hij de deur van de Drie Bezemstelen. Net op dat moment boog Viktor zijn hoofd naar Hermelien om te kussen. Hij liet de deur met een klap dichtvallen en rende zo hard hij kon weg uit Zweinsveld. Hij hoorde niet dat Harry en Ginny hem riepen vanuit de verte.

‘Ik vond het heel prettig vandaag, Viktor’ zei Hermelien. Ze bloosde een beetje. ‘Echt heel prettig’
‘Iek vond chet ook prettig. Iek vil je graag veer snel zien’
‘Dat lijkt me leuk. Ik beloof dat ik je zal schrijven’ Hermelien glimlachte. Deze keer zou ze hem niet in de steek laten.
‘Iek beloof dat iek zal antvoorden’ Viktor lachte. ‘Iek ga maar eens terug naar huis’
Hermelien wilde Viktor drie zoenen op zijn wang geven, maar Viktor hield zijn hoofd stil. Hij gaf Hermelien zacht een kus op haar lippen.
Hermelien hoopte vurig dat ze niet zou blozen, gelukkig waren haar wangen al rood van de kou. Ze glimlachte zwakjes.
‘Dag Viktor’
‘Veltrusten, Cherm-o-line’
Met een zacht plopje verdwijnselde Viktor. Hermelien zuchtte van blijdschap, en liep toen terug naar Zweinstein.

Ron stopte eindelijk met rennen toen hij bij het grote meer aankwam. Daar liet hij zich op zijn knieën zakken in de sneeuw. Al snel begroef hij zijn handen ook in de sneeuw. Warme tranen gleden over zijn koude wangen, en drupten in de sneeuw.
‘Verdomme!’ was het enige wat Ron uit kon brengen, gevolgd door een enorme massa tranen. Hij kon zich niet herinneren dat hij ooit zo gehuild had. Hij veegde zijn tranen af met zijn mouw. Ik mag niet huilen
Tevergeefs, want een nieuwe set tranen prikkelde alweer in zijn ogen.
Hij sloeg met zijn vuist in de sneeuw. Hij wist dat hij het had verpest. Hermelien was nu met Viktor, en tegen Viktor kon hij niets beginnen. Viktor had alles wat hij niet had. Viktor was knap, Viktor was gespierd, Viktor was populair…
‘Arm klein jongetje’ zei een kille stem plotseling achter hem. Ron veegde zijn tranen af en draaide zich om…

Strongest Wizard · 6e jaars Verdiend: 15 Sikkels Woonplaats: London.

SPANNEND!

Hoofdstuk 10 - A True Hero

‘Wat moet je van me?’ vroeg Ron boos. Ron was totaal niet bang, zijn boosheid had de boventoon genomen.
‘Ik wil Harry Potter, en jíj gaat me daarmee helpen’ zei Vincent.
‘Ik ga Harry niet verraden. Ik zal jou nooit helpen!’
‘Dit kan goedschiks of dit kan kwaadschiks. Wees geen dwaas, Wemel’ Vincent was het niet gewend dat iemand zo tegen hem sprak, en al snel begon het hem te irriteren.
‘Ik ga niets, maar dan ook níets voor jou doen’ zei Ron vel. Vincent had hem op een verkeerd moment getroffen.
‘Ik zie dat mijn zusje haar huiswerk niet goed gedaan heeft..’ Vincent wreef over zijn kin en rolde zijn toverstok tussen zijn duim en wijsvinger. ‘Maargoed, geen probleem. Ik reken later wel met haar af. Als jij mij niet helpt met Potter, Wemel, dan zal je dat Modderbloedje nooit meer terugzien’
Ron slikte. Hij werd alleen maar bozer en bozer, maar hij wist ook dat Vincent een uiterst getalenteerde tovenaar was. Vincent was tot alles in staat.
‘Denk je dat je me daarmee kan pakken? Dan moet je bij Viktor Kruml zijn, ze is met hem’ Ron zag Vincent een spier vertrekken bij het horen van de naam: Viktor Kruml.
‘Jullie maken het wel heel makkelijk voor me. Twee vliegen in één klap. Wemel, jij weet net zo goed als ik dat je om dat Modderbloedje geeft. Je huilt zelfs om haar’ Vincent begon te lachen, hard en kil. Hij kon niet geloven dat iemand ooit iets om een Modderbloedje kon geven.
Ron beet op zijn wang. Hij had inderdaad gehuild, maar dat hoefde niemand te weten.
‘Nee’
Vincent stopte met lachen. ‘Wat nee?’
‘Nee, ik zal jou nooit helpen’ zei Ron dapper.
‘Denk je nu dat je de held bent, Wemel? Denk je dat je dapper bent? Je bent dom. Je hebt altijd al in de schaduw gestaan van Potter, en Viktor Kruml gaat er met je meisje vandoor. Help mij, en ik zal ze uit de weg ruimen’
‘Nee. Dood me maar als je dat nodig vind, het kan mij weinig schelen’ zei Ron, en hij haalde zijn schouders op. Zowel Vincent als Ron schrokken van zijn reactie. Wat deed hij nou? Hij voelde zich zo rot, dat het hem niets kon schelen of hij leefde of doodging.
Vincent wist dat hij het meende. Hij schoot er niets mee op als hij Ron vervloekte. Dood had hij niets aan hem.
Vincent vuurde een vloek op Ron af, en Ron deed niets om die vloek af te weren. Ron verwachtte een helse pijn, of een wit licht dat hem kwam ophalen. Er gebeurde niets, hij voelde zich niet anders en hij stond nog steeds op zijn benen.
Ineens werden zijn pupillen groter, en hoorde hij Vincent’s stem in zijn hoofd. Volg me
Ron probeerde zich te verzetten, maar de stem in zijn hoofd had de totale controle over zijn lichaam. Hij probeerde zijn benen stijf te houden, maar begon automatisch achter Vincent aan te lopen. Hoe meer hij zich verzette, hoe meer controle Vincent over hem kreeg.

‘Molly, ik verzeker je dat ik alles doe wat in mijn macht ligt om Ronald te vinden. Hagrid heeft het hele donkere bos uitgekamd, het ministerie zoekt overal, zelfs Dementors houden het in de gaten. Door heel Zweinsveld hangen posters, maar er is niets wat ik meer voor je kan doen op dit moment. Het spijt me’
Anderling keek meelevend naar Molly Wemel, die huilend tegen de schouder van haar man Arthur aanleunde. Plotseling werd het Harry duidelijk waarom hij bij het gesprek gehaald was.
‘Meneer Potter, heeft U enig idee waar meneer Ronald Wemel kan zijn?’
‘Ik heb geen idee, professor’ antwoordde Harry oprecht. Hij wist niet waar zijn vriend was, hij had hem al sinds Zweinsveld niet meer gezien.
‘Wat zouden motieven voor meneer Ronald kunnen zijn om weg te lopen?’ vroeg Anderling. De vraag was naar allen gericht, maar Harry antwoordde.
‘Geen idee professor. Het enige wat ik zou kunnen bedenken is…’ Harry woog zijn woorden af. Hij wilde professor Anderling niet alle details geven over Stacy. Ze zou hem vast nooit meer naar Zweinsveld laten gaan.
Laat het Stacy gedeelte gewoon achter, stuurde Ginny hem via de band.
Plotseling kwam er een rare twinkeling in de ogen van professor Anderling. Ze keek Harry aan, alsof ze net de grootste ontdekking van de eeuw gedaan had.
‘Het is uit tussen hem en Hermelien, daar voelde hij zich behoorlijk rot over’
Professor Anderling keek hem nog steeds ondoordringend aan, alsof ze wist dat hij iets verborg. Hij voelde dat ze probeerde zijn gedachten te lezen. Waren de lessen met Sneep toch nog ergens goed voor. Harry voelde dat Ginny grinnikte.
‘Klopt het niet dat meneer Ronald een verhouding had met Juffrouw Stacy Valentine?’ vroeg Anderling.
Mevrouw Wemel keek verschrikt op. ‘V-valentine? Als in..’
‘Ja Molly. De zus van’ antwoordde Anderling.
Plotseling was mevrouw Wemel niet verdrietig of wanhopig meer, maar boos. ‘Ik zal hem eens leren als hij terugkomt, Hermelien dumpen voor zo’n.. zo’n.. arrghhh’ Mevrouw Wemel kleurde rood aan. ‘Ja Molly’ zei meneer Wemel een beetje angstig.
‘Ehm.. eigenlijk heeft Hermelien het uitgemaakt met Ron’ zei Harry zacht.
Mevrouw Wemel deed alsof ze Harry niet gehoord had. ‘Minerva, hoe kan dat soort tuig toegelaten worden!?’
‘Beste Molly, wij kunnen leerlingen niet weigeren op basis van het feit dat er ergens in hun familie een dooddoener aanwezig is. Het zou oneerlijk zijn’
Molly zuchtte en mompelde iets wat klonk als ‘tuig’ en ‘Merlijn’s baard’

Ginny liep naar buiten door de eikenhouten deuren. Het sneeuwde, en het grote meer was op sommige plekken bevroren. Ze besloot om maar wat te gaan wandelen, het zou nog wel even duren voor Harry klaar was.
Ze had geen idee waar Ron was, en waar Harry dacht dat het wel goed zou komen, zat het bij haar totaal niet lekker. Harry zal wel gelijk hebben
Harry pikte haar losse gedachte op.
Ik heb altijd gelijk, stuurde Harry speels.
Je bent natuurlijk ook de Jongen die Bleef Leven, hoe kan jij nou ongelijk hebben? Ginny kon dat spelletje ook spelen.
Pas maar op, Juffrouw Potter-Wemel
Ginny glimlachte. Ze vond het leuk als Harry haar zo noemde. Ze voelde een lichte prikkeling door de band heen vloeien.
Ik zal je zo opwachten in de leerlingenkamer, ik ga even Hermelien zoeken
Als ik maar niet te lang alleen bij het haardvuur moet zitten
Ginny liep nog een eindje, en uiteindelijk zag ze Hermelien. Hermelien had een boek voor zich, en was druk aan het lezen.
‘Hoi Hermelien’
Hermelien kwam op uit haar boek. ‘Oh hoi Ginny’ antwoordde ze vrolijk. Ginny had haar al in tijden niet meer zo vrolijk gezien.
‘Wat lees je?’
‘Zwerkbal: door de eeuwen heen, Viktor heeft het opgestuurd’ Ze bloosde, Ginny grinnikte. Blijkbaar vond Viktor ook dat ze niets van zwerkbal afwist.
Al snel stopte Ginny met grinniken, ze herinnerde zich weer waarom ze naar Hermelien opzoek was.
‘Hermelien.. Ron is spoorloos’
Plotseling kreeg Ginny alle aandacht. ‘Wat!?’ Hermelien schrok van haar eigen reactie. ‘Oh ik eh.. hoe bedoel je spoorloos?’
‘Hij is nooit meer teruggekeerd uit Zweinsveld. Ze denken dat hij is weggelopen’ Ginny voelde de paniek weer opkomen.
Geen zorgen, het komt wel weer goed. Ik kom er nu aan, stuurde Harry.
Ginny zwijmelde even. Je bent zó lief
‘Hoezo weggelopen? Zeker met Stacy’ zei Hermelien. Haar stem droeg een hatelijke ondertoon met zich mee.
‘Daar wilde ik-‘ ze werd onderbroken door Harry, die aangesneld kwam.
‘Maak daar maar we van’
‘Daar wilden we het met je over hebben’ zei Ginny snel, voordat Harry een kus op haar mond drukte.
‘Hoezo? Ik wil er niet over praten’ zei Hermelien en ze begon weer te lezen.
‘Hermelien, ik weet net zogoed als jou dat je dat boek niet interessant vind. Zwerkbal is juist het enige wat je níet interessant vind. Ik denk dat het belangrijk is dat je luistert naar wat Ginny te zeggen heeft’
Hermelien zuchtte en sloot haar boek. ‘Goed dan’
‘Mooi. Wij hebben een ruzie tussen Ron en Stacy overhoort in Zweinsveld. Na die discussie heeft ze het uitgemaakt met Ron’
Hermelien haalde haar schouders op. ‘Dus?’
‘Hermelien, Stacy gebruikte al die tijd liefdesdrank. Ze gaf Ron een soort liefdespilletjes, waardoor hij zich beter zou gaan voelen. Hij voelde zich zo ontzettend rot dat jij het uitgemaakt had met hem. Door die pilletjes richtte hij ze gevoel op Stacy, terwijl hij helemaal niets in haar ziet. Die pilletjes werkten niet eens helemaal, omdat hij zo ontzettend veel van je houdt’
Hermelien kreeg vochtige ogen, maar dwong zichzelf Harry en Ginny niet aan te kijken. ‘Ik geloof er niks van’ ze klonk niet overtuigend.
‘Stacy heeft geprobeerd om dichterbij Harry te komen via Ron. Waarom weten we niet precies, maar we denken dat het iets te maken heeft met haar broer, Vincent. Stacy is nu met Malfidus’
Toen sprong Harry in. ‘Echt, je had het moeten zien Hermelien. Ze noemde je een Modderbloedje en hij had het niet meer, hij vervloekte Draco veilloos!’ zei Harry enthousiast.
Hermelien keek op van verbazing. Ron was geen meester in het duelleren.
‘Toen rende hij plotseling naar de Drie Bezemstelen toe’ zei Ginny.
‘Waar hij jou met Viktor zag’ sloot Harry af.
Hermelien richtte haar ogen op de grond. Tranen biggelden over haar wangen.
‘Oh nee…’ was het enige wat ze uit kon brengen.
‘Hij rende weg en sindsdien hebben we hem niet meer gezien’
Ginny sloeg een arm om Hermelien heen. ‘Rustig maar, je kon het niet weten’
Harry voelde zich ook rot. Het was nooit leuk om één van zijn vrienden zo te zien, en dat gebeurde de laatste tijd vaker.
‘Hou je van Viktor?’ vroeg Harry. Zowel Hermelien als Ginny waren verrast door zijn vraag.
‘Ik.. ik weet het niet’ snikte Hermelien. ‘Hij.. hij is lief en.. en leuk.. maar houden van..’
‘Hou je van Ron?’
Het antwoord was af te lezen van het gezicht van Hermelien. Er biggelden weer nieuwe tranen over haar wang. ‘Ja’ antwoordde ze kort. Harry wisselde een tevreden blik uit met Ginny.

‘Cherm-o-line, ik moest je zien’ zei Viktor, terwijl hij Hermelien in zijn armen nam.
‘Sst.. Viktor, ik wil niet dat iemand ons hoort’
‘Sorry, iek vind chet fijn je te zien’ verontschuldigde Viktor zich.
Hermelien glimlachte. Viktor was een beer met een klein hartje. Des te moeilijker was het om hem te vertellen wat ze hem wilde vertellen.
‘Viktor..ik.. ik weet niet hoe ik je dit moet zeggen. Ik kan niets beginnen, ik hou van Ron’ Hermelien keek naar de grond.
Viktor slikte. Hij kon zijn oren niet geloven, maar bleef toch respectvol.
Hij glimlachte schamper. ‘Iek zal nooit snappen vat je in hem ziet’
Hermelien glimlachte. ‘Ik snap het ook niet. Het spijt me ontzettend Viktor, maar ik hoop dat we goede vrienden zullen blijven. Ik beloof dat ik je zal blijven schrijven’
Viktor glimlachte weer kort, maar kreeg al snel weer een strak gezicht. ‘Chet geeft niet. Iek vil niet dat je iets tegen je zin in doet’
‘Viktor, ik geef echt om je. Maar gewoon niet op die manier. Het spijt me verschrikkelijk, ik wil je niet kwetsen’ Hermelien voelde tranen opkomen. Ze snikte zacht in Viktor’s armen. ‘D-dit is gewoon zó moeilijk. Ik wil je echt niet kwetsen’
Viktor verstevigde zijn grip op Hermelien. ‘Chet geeft niet, iek bevonder je eerlijkheid’
‘Laat haar los!’ schreeuwde plotseling een stem achter hun.
Verschrikt lieten Hermelien en Viktor elkaar los. ‘Ron!?’ riep Hermelien verrast.
Ze wilde Ron in haar armen nemen, ze wilde dat hij haar kuste en haar toefluisterde dat alles wel goed kwam. Ze verzette echter geen stap toen ze zag dat Ron zijn toverstok op hun gericht had, met name op Viktor.
‘Jíj’ zei hij boos. ‘Jíj hebt mijn vriendin afgepakt’
‘Ron, we zijn gewoon vrienden! Viktor was er voor me toen ik me zo rot voelde’
‘Bespaar me de details Hermelien. Ik weet dat je vond dat ik niet goed genoeg voor je was’
De tranen stroomden over Hermelien haar wang. ‘Nee Ron, echt niet! Je ziet het verkeerd!’
Maar Ron was veranderd, ontzettend veranderd. Hij zag lijkbleek, en hij droeg niet geen gewaad, maar een donkere trui met zijn capuchon op.
Vervloek hem!
Nee!
Dood hem!
Ik kan het niet, nee!
’NEE!’ schreeuwde Ron plotseling hardop. Hermelien en Viktor schrokken ervan.
‘Zwakkeling!’ schreeuwde een nieuwe stem achter Ron. Het gezicht van Vincent kwam tevoorschijn in het maanlicht.
‘Ik kan hem niet vervloeken’ zei Ron, en hij zakte op zijn knieën. Hij was blijkbaar uitgeput van het verzet.
Plotseling wist Hermelien wat er aan de hand was. Ze had al veel gelezen over de Imperius-vloek, en Ron had alle symptomen.
‘Jij nutteloos stuk vuil. Niets heb ik aan je, níets!’
Viktor zette een stap naar voren, en stond nu voor Hermelien.
‘Jij doet chem niets’
‘Viktor, aan de kant. Ik reken zo wel met jou af’
‘Jij doet chem niets’ zei Viktor en hij zette nog een stap naar voren.
‘Goed dan’ zei Vincent zacht. ‘AVADA KEDAVRA!

IK WIL(!): Hermelien girl, _hp-gek_ & Sophie Wemel heel erg bedanken voor hun leuke reactie!

Strongest Wizard · 6e jaars Verdiend: 15 Sikkels Woonplaats: London.

Het duurde even, maar dan toch weer een nieuw hoofdstuk!

Hoofdstuk 11 - White Light

Met een doffe klap kwam Viktor neer op de grond. Hermelien knielde huilend naast hem neer. ‘Viktor, Viktor!’ Ze kneep in zijn hand, maar er kwam geen reactie. De blik in zijn ogen stond op oneindig, er was geen weg meer terug. Viktor Kruml was dood, hij leefde niet meer.
Ron keek met open mond naar Viktor. Had Viktor Kruml zojuist zichzelf opgeofferd om hem te redden?
Vincent begon kwaadaardig te lachen. ‘Dwaas. Ik heb hem nog gewaarschuwd’ hij was duidelijk geamuseerd. De tranen van Hermelien maakte het geheel alleen nog maar mooier voor Vincent. ‘Ik snap niet dat je zoveel kan geven om dat stuk vreten’
Nu stond Hermelien op en trok haar toverstok. Haar ogen waren rood, en haar gezicht stond op ontploffen. De laatste keer dat Ron Hermelien zo had gezien, was vlak voor ze Draco een harde dreuzelklap in het gezicht gaf.
‘Jij zal nooit worden wat Viktor was!’ schreeuwde ze.
‘Tut-tut. Ik kan misschien niet zo goed zwerkballen, maar het is duidelijk dat ik Viktor overklast heb met magie’ Vincent lachte weer. Hij had de touwtjes in handen. Ron was bijna niet meer in staat om verzet te bieden tegen zijn Imperius-vloek, en Hermelien was een modderbloedje.
‘Als je weet wat goed voor je is, laat je je toverstok zakken’ beet Vincent haar toe.
‘Expelliarmus!’
‘Protego!’
De schildspreuk van Vincent was niet sterk genoeg, en Vincent viel achterover op de grond. Als een kat dook hij achter zijn toverstok aan. ‘Crucio!’
Hermelien krijste het uit van de pijn en viel op de grond.
Ze probeerde overeind te krabbelen, maar had niet genoeg kracht meer. Ze stak haar hand uit naar Ron. ‘Ron…help..’ toen werd het zwart voor haar ogen.
Vincent lachte weer op zijn gewoonlijke manier. De lach was nóg vervelender dan de lach van Malfidus. Deze lach dreef de spot met je aan, daagde je uit.
‘Misschien heb ik dat Modderbloedje toch onderschat. Maar een Modderbloedje is een Modderbloedje, dood haar’ beviel hij Ron.
Ron had bijna geen kracht meer over. Hij kon Hermelien niet vermoorden, hij hield van haar!
Zijn toverstok richtte zich al op Hermelien, en hij kneep zijn lippen stevig op elkaar. De strijd putte hem uit, en als hij zich verzette kreeg Vincent alleen maar meer macht over hem. Hij kneep zijn ogen tot spleetjes en beet op zijn onderlip.
Plotseling werd alles zwart.

***

‘Fred?’ vroeg Ron verbaast.
‘Goeiemorgen Ronald!’ zei Fred vrolijk.
Langzaam stond Ron op, hij lag op de grond.
‘Ben ik dood?’
Fred lachte. ‘Nee beste broer, je bent niet dood’
‘Maar.. maar jij bent.. waar ben ik?’
‘Je bent waar je wilt zijn, dit is jouw droom’
‘Ben jij echt?’ vroeg Ron en hij wreef in zijn ogen.
‘Zo echt als jij maar wil Ron’ antwoordde Fred.
‘Hoe is het met Hermelien, leeft ze nog?’ vroeg Ron, die plotslijk in paniek was.
Fred lachte opnieuw. ‘Rustig maar broertje. Hermelien leeft nog, ze is in pijn, maar ze leeft nog. Daarom moet jij terug om haar te redden’
Ron ging zitten, en trok een somber gezicht. ‘Ik weet niet of ze wel wil dat ik haar red’
Fred fronste zijn wenkbrauwen. ‘Wie wil er nou niet gered worden!? Voor Hermelien is dat vast een droom die uitkomt’
Ron schudde zijn hoofd. ‘Ze houdt niet meer van me’
Fred lachte uit volle borst. Hij lachte alsof hij nog nooit zoiets stoms gehoord had.
‘En dat denk jij? Zal ik je is iets vertellen. Hermelien is smoorverliefd op je, alleen jij bent zo blind dat je dat niet ziet’
Ron leek al wat vrolijker. ‘Hoe weet jij dat?’
‘Jaaaaa.. dat is nu niet belangrijk. Ga, je moet Hermelien redden’
Ron stond op, klaar om wakker te worden uit zijn droom.
‘Fred?’
‘Ja?’
Ron wist niet wat hij moest zeggen tegen Fred, hij deed iets wat hij nog nooit eerder had gedaan. Hij omhelsde zijn grote broer.
Fred lachte een beetje ongemakkelijk. ‘Ja, zo is het wel weer genoeg. Ga je vriendin redden!’

***

Ron opende zijn ogen. Hij zag Vincent naast Hermelien gebogen staan, onderzoekend of ze nog leefde. Plotseling merkte hij Ron op.
‘Je bent eindelijk wakker zwakkeling. Je moet je niet verzetten, dat heeft geen zin. Nu, zorg dat ze dood is’
‘Nee’ antwoordde Ron meteen.
‘Wat zei je?’ vroeg Vincent uit het veld geslagen. Hij kon niet geloven dat Ron nog weerstand kon bieden.
‘Ik zei nee. Ik doe het niet’ zei Ron vastberaden.
‘DOOD HAAR!’ brulde Vincent.
Het was duidelijk voor Vincent dat Ron haar niet ging vermoorden. ‘Dan doe ik het zelf wel! Jij bent de volgende!’
‘Avada-..’
‘CRUCIO!’
‘AARRGHHH!’ schreeuwde Vincent. Hij rolde meters verder door het gras. Vincent krabbelde overeind, maar toen hij opkeek keek hij naar de punt van Ron’s toverstok.
‘Jij.. ik vervloek je!’
‘Ik wil het je zien proberen’ antwoordde Ron zelfverzekerd.
Vincent balde zijn vuisten. ‘Ik krijg jou nog wel!’ toen verdwijnselde hij.
Ron schopte door het gras. Hij was kwaad op zichzelf dat hij Vincent had laten lopen, maar al snel verdween die boosheid. Hij knielde naast Hermelien neer en tranen gleden over zijn wangen.
‘Lieverd… ik.. ik..’
Langzaam opende Hermelien even haar ogen. ‘Het is al goed’ toen glimlachte ze en viel weer weg.
Ron drukte een kus op haar mond en tilde haar op. Zo snel hij kon rende hij met Hermelien in zijn armen naar de ziekenzaal.

‘Meneer Wemel, het is misschien beter dat U ook even gaat slapen. We hebben er niets aan als er straks twee liggen’ zei Madame Plijster.
Ron wreef in zijn ogen, hij was wel moe. Desondanks wilde hij Hermelien niet alleen laten, nu bij haar blijven was wel het minste wat hij kon doen.
‘Nee, ik wil bij haar blijven’
Madame Plijster zuchtte. ‘Oh goed dan, ik maak wel een bed hier voor U klaar. U moet echt even gaan liggen’
Ron had de energie niet om te protesteren, het was een ontzettend lange dag geweest. Eerst met Viktor Kruml, Vincent, toen alle vragen van Professor Anderling, mensen van het ministerie, zijn ouders, Harry en Ginny. Harry en Ginny hadden hem ontzettend gesteund. Hij had het bijgelegd met Harry, en ook Ginny sprak weer met hem. Zijn ouders waren in paniek, vooral zijn moeder, maar toch ook weer trots.
Ondanks alle complimenten die hij gekregen had, voelde hij zich toch ontzettend schuldig. Dankzij hem was Viktor Kruml nu dood. Zwerkbal zou nooit meer hetzelfde zijn.
Eigenlijk was het grappig hoe het allemaal gegaan was, Ron kon de ironie ervan inzien. Viktor Kruml was één van de redenen waarom hij zwerkbal zo geweldig vond, hoe hij kon vliegen, hoe hij kon manoeuvreren. En zelfs terwijl hij nog een groot fan van hem was, haatte hij hem tot op het bot. Het was zijn grootste concurrent geweest, en één van de rotste dagen van zijn leven was vast en zeker de dag waarop ze besloot met Viktor naar het kerstbal te gaan. Dat was nu inmiddels al vier jaar geleden. Al piekerend en nadenkend, viel Ron uiteindelijk in een diepe slaap.

‘Professor, wij zijn er zelf bijgeweest! Wij hebben het gesprek tussen haar en Malfidus gehoord, ze aanbid die broer van haar!’ zei Harry, de kwade ondertoon in zijn stem was duidelijk hoorbaar.
‘Dat kan wel zijn meneer Potter, maar het is geen bewijs om iets te beginnen. Ik kan juffrouw Valentine niet zomaar van school sturen’ antwoordde professor Anderling.
Deze keer sprong Ginny voor hem op de bres. ‘Professor, ze willen Harry vermoorden!’
‘Zoals ik al zei juffvrouw Wemel, zonder bewijs kan ik niets beginnen. Het spijt me’ verontschuldigde professor Anderling zich.
‘Oké, ik snap het’ zei Harry.
Ginny ging er tot Harry’s verbazing echter nog verder op door.
‘Ik snap het niet! Harry heeft Voldemort verslagen, en U denkt dat Harry ergens over liegt!?’
‘Juffrouw Wemel, kalmeer een beetje. Het feit dat meneer Potter Voldemort heeft verslagen, heeft niets te maken met het verwijderen van een leerling van Zweinstein. Ik snap uw punt, maar zonder bewijs kan ik niets’ legde Anderling uit.
Laat het, dacht Harry. Het heeft geen zin om je zo druk te maken als ze ons toch niet gaat helpen, straks krijg je nog strafwerk
Die ouwe heks, ik vervloek haar nog eens, dacht Ginny. Met haar woorden kwam een beeld mee van hoe Ginny één van haar pittigste Vleddervleerspreuken gebruikte tegen professor Anderling. Harry grinnikte.
Professor Anderling keek hun onderzoekend aan.
Laten we maar snel gaan, voor ze iets door heeft
Of voor ik haar iets aandoe, voegde Ginny eraan toe.
‘Wij gaan weer. In ieder geval bedankt professor’ zei Harry en hij draaide zich om.