Minderwaardigheidscomplex

Frog Choir

Of jullie zelf een minderwaardigheidscomplex hebben?

Ja, en niet zo'n klein beetje ook. Ik geef eerlijk toe dat ik mezelf heel vaak haat, dat ik zo negatief mogelijk denk over mezelf, ik ben hartstikke hard tegen mezelf..

Of jullie mensen kennen die dat hebben?

Ook dat.. Ik heb aardig wat 'vrienden' op het internet, daar hebben sommige personen ook wel een beetje ene minderwaardigheidscomplex, hoeveel het daar niet ernstig is.

Hoe gaan jullie er mee om?

Tegen mezelf heb ik nodig wat ik in de buurt niet heb: vrienden. Maar alsnog, bij mij krijg je het er niet snel uit, ik werk er zelf aan maar eht lukt niet, er hangen te veel psychische dingen samen..

Wat moet men doen om geen minderwaardigheidscomplex te hebben?

Voor zichzelf opkomen, en eventueel voorzichtig en kleine arrogante gedachten bij jezelf hebben. Wink

Sophie Wemel

Witch_Eva schreef:

@Tarantallegra Ik weet het ik denk soms echt heel slecht over mensen.. Van : Die mag mij echt niet" terwijl dat helemaal niet zo is..

Maar nu is het wel wat minder maar eerder werd ik gewoon nergens gerespecteert/geaccepteert... Ik werd als enige van ons "groepje" nooit uitgenodigt voor verjaardagen enz. Ik ben altijd lief tegen mensen.. Ik bedoel ik wil lief doen tegen mensen, maar iedereen negeerde me gewoon.. Niemand praatte tegen mij.. En dan zei je wat tegen hun en dan zeiden ze gewoon maar 1 woordje terug.. En dan kijken ze je lekker arrogant aan van: "Wat is dat nou weer voor dom kind"..

In het begin moest het initiatief altijd van anderen komen.. Ik moest altijd gebeld worden voor dingen.. Ik ben er achter gekomen dat ik daardood nooit ergens voor gevraagt werd... Dus toen deed ik het maar..

Maar ja ze wouden me dan nog niet mee nemen.. "We weten niet wat we dit weekend gaan doen"
En achteraf waren er allang plannen gemaakt en gingen ze met de groep winkelen ofzo,en mij wouden ze niet mee hebben.. Of ze zeiden dat ze me erg nieuwsgierig vonden ofzo.. Ja vind je het gek anders kom ik er nooit achter wat er gebeurt..

Maar ja ik ben dus altijd aardig tegen mensen.. Ik zal zelf niemand zo behandelen... En je gaat je dan echt slecht voelen als mensen dat wel tegen jou doen... Dan denk je echt "Wat doe ik verkeerd?"

Ik heb het zelf een keer gehoort van een meisje dat ze me haatte omdat ik "te overdreven aardig" was... Nou dan voel je je echt wel erg klote...

Zoiets heb ik nu ook een beetje. Vroeger (nog niet zo lang geleden eigelijk) maakte ik deel uit van een groepje die langzaamaan werd werd geleid door een meisje die de groep het best kon leiden. Mijn vrienden werden na korte tijd heel erg wild omdat hun "leidster" ook zo was. Ze dachten waarschijnlijk: "Als K. ook wild is, kunnen wij dat ook zijn." Maar ik deed niet mee met hun spelletjes. Ik was zowat de enige die niet meedeed, alleen nog een ander meisje deed ook niet echt mee, maar ze werd wel geaccepteert in de groep. Ik niet dus. Ik bleef liever rustig dan met hun wilde spelletjes mee te doen. Maar na een tijdje kwam het. De leidster zei tegen me dat de groep op mij had gestemt om ze te verlaten. Alleen als ik wat wilder en met ze mee zou doen, zouden ze me weer bij de groep laten komen, zoniet, dan kon ik beter ergens anders gaan staan. Dat maakte me gewoon ziek van verdriet. Ik dacht dat ze me hadden geaccepteert, maar dat was het helemaal niet. Volgens sommige was ik voor hun groepje te saai en te stil. Dat maakte me nog meer ongelukkiger

En meestal word er ook over me geroddeld over mijn karakter enzo. Dat is natuurlijk niet zo fijn. Ik ben er dan ook achtergekomen dat de hele klas over me aan het roddelen was, nu nog zelfs. Maar soms staan ze ook gewoon te roddelen waar ik bij sta. In de klas hoor ik dan overal mijn naam fluisteren enzo. Dat maakt me erg onzeker en soms heb ik echt het gevoel dat niemand me accepteert zoals ik ben. Ik ben niet echt stil hoor, maar alleen als ik me goed voel trek ik mijn mond wel open. Verlegen ben ik ook niet. Ik ben wel rustig, ik hou niet echt van wilde dingen. Dus ja, door die groep en de klas waar ik nu nog in zit heeft het me toch een soort van minderwaardigheidscomplex gegeven. Ik ben er nu wel wat overeen, maar toch blijft er iets in me knagen dat zegt dat ik een verkeerd karakter heb. Maar ik probeer nu alleen met mensen om te gaan waar ik me goed bij voel. Zonder Ã©chte vrienden zou ik me heel eenzaam voelen en ongelukkig.

Helen · Geplaatst: Di Dec 16, 2008 20:54

*kickt topic omhoog*

Ja, ik heb er last van. Ik weet dat ik eerder verteld heb dat het wel meevalt, maar niks is minder waar. Ik voel het wel hoor. Juist nu.
Ik uhm .. heb iemand leren kennen die ik erg leuk vind, en dan merk ik weer dat ik helemaal geen lef heb om te laten blijken dàt ik hem meer dan gewoon aardig vind. Ik wilde hem ook niet binnen laten in mijn veilige dik bemuurde persoonlijkheid maar op een of andere manier is hij de muur aan het afbrokkelen. Maar zodra er weer wat is. Hij zegt iets dat ik als een persoonlijke aanval zie, wat misschien helemaal niet zo is, bouw ik die muur weer op en die weer afstandelijk. Ook pak ik jou voordat jij mij kan pakken. bijvoorbeeld met een belediging. Het is een soort beveiliging voor mezelf.

Een paar week geleden heb ik een tijdje met ´m staan praten, en er is me toen heel wat duidelijk geworden waarom hij zo tegen mij deed. hij heeft het niet echt hardop gezegd, maar ook hij is erg onzeker. Onzeker over zijn innerlijk èn over zijn uiterlijk. Ik vind dat niet nodig want ik vind ´m erg aardig, grappig en hij ziet er erg goed uit (vind ik) maar hij ziet het zelf niet. En ook dat kan ik weer snappen, want zo ben ik zelf ook. Niemand heeft ooit tegen mij gezegd dat ik er goed uitzag. Wel dat ik lelijk was. En dat hoor je dan als je tussen de 12 en 18 bent.

Tussen mij en hem gaat het verder wel vrij goed, hij is nog niet weggerend en zwaait (verlegen) als hij mij in de stad ziet lopen, dus ik krijg er wel steeds meer zelfvertrouwen door, maar er hoeft maar ìets te gebeuren en ik voel me weer niks waard en verdwijn liever van de aardbodem. Gewoon er niet meer zijn. Niemand mist mij toch.