Haunted Mansion (4) - RPG

miss_sweet · Hotemetoot Verdiend: 0 Sikkels

Faith blijft stil liggen en reageert niet als er opnieuw iemand binnenkomt en deze keer vermoedt ze dat het Robertus is. Ze sluit haar ogen als ze zijn stem hoort en sluit krampachtig haar vingers om het kussen. Het bed zakt een beetje naar beneden als hij gaat zitten en ze blijft koppig liggen met haar rug naar hem toe.

Zwijgend luistert ze naar zijn uitleg en ergens voelt ze opluchting. Natuurlijk gelooft ze hem. Ze heeft geen reden om aan hem te twijfelen. Hij is altijd eerlijk geweest tegen haar. Maar het benauwde gevoel van schuldgevoelens steekt weer op toen hij zei dat hij haar zoiets nooit zou aandoen. Nee, maar zij wel. En meer dan één keer. Al die gevoelens keren terug en ze voelt zich eigenlijk alleen maar slechter.

Een rilling gaat door haar heen als ze zijn hand op haar rug voelt. Hij maakt haar alleen maar nog meer verward. Ze was ervan overtuigd dat ze wist wat haar te doen stond. Een einde maken aan hun relatie, voor eens en altijd. Maar nu blijkt dat hij het zelf niet verwacht of gewild had en het eigenlijk een misverstand is. En ze gelooft hem. Wat moet ze nu doen? Doen alsof er niks gebeurd is en gewoon vergeten? Ze had zoveel verschillende gedachten en nu blijkt daar niks van waar te zijn. Integendeel, ze wordt alleen nog maar eens geconfronteerd met haar eigen ontrouw.

Uiteindelijk draait ze zich om, om hem aan te kijken. Ze kruipt recht en gaat met enige afstand van hem zitten.

"Ik geloof je." zegt ze serieus. In de doodse stilte die volgt kijkt ze hem zwijgend aan.

Miseria · Geplaatst: Do Dec 18, 2008 17:10

Amy kijkt paniekerig op als iemand iets tegen haar zegt. Ze kijkt Lily met een vreemd gevoel na wat ze niet helemaal kan plaatsen. Was Lily net nou een soort van behulpzaam? Soort van, als in: nee! Niet Faith! Snel strompelt Amy verder, Lily's gebod om te blijven staan negerend. Niet Faith! Ze zou haar niet onder ogen kunnen komen. Bovendien zou ze haar vast en zeker vragen wie dit gedaan had. Dat zou ze niet kunnen zeggen. Ze kan het niet. Wat als ze boos wordt? Of ze hen uit elkaar trekt? Wat als zij - of hij - wraak neemt? Nee, ze kan het niet. Ze kan Faith absoluut niet zeggen dat het Robertus was.

Ghosts are transparant.

Robertus voelt een intens gevoel van opluchting door zich heen gaan als Faith zegt dat ze hem gelooft. Hij wil haar nu het liefst knuffelen, zoenen, aaien, wat dan ook, maar gezien het feit dat ze zelf nog afstand houdt, durft hij ook niks te doen. Hij glimlacht zwakjes, en durft niet eens zijn hand op de hare te leggen nu.
"Ik hou van je," fluistert hij, desalniettemin.

Het komt gewoon door het huis. In het 'echt' zou zoiets niet gebeuren. Ze moeten hier weg, zo snel mogelijk weg. Dan kunnen ze normaal, samen leven. Proberen een normale, en innige relatie op te bouwen. Maar Amy is nog steeds niet dood. Hij had het mis. Schuldgevoel knaagt aan zijn maag, maar het feit dat Amy zijn Faith bijna probeerde te vermoorden, rechtvaardigt zijn daden enigzins.

Zijn glimlach wordt wat zwakker.
"Mag ik even gebruik maken van je badkamer?" vraagt hij bedrukt, en zonder op antwoord te wachten snelt hij er al heen en draait de deur in het slot, doende alsof hij misselijk is. Met een zucht doet hij de wcpot dicht en gaat zitten, zijn hand door zijn haar halend. Hoe moet hij Amy nu gaan vermoorden.

Amy lukt het uiteindelijk om boven te komen. Met rijkelijk vloeiende pijntraantjes hijst ze zich naar haar kamer en laat zich op bed ploffen. Ze wil hier weg. Misschien is het maar beter om gewoon dood te gaan, dan is alles voorbij. Ze grijpt naar haar been en jammert het nu mét geluid uit. Voorzichtig haalt ze het verband eraf, en onthult een grote, gapende en ontstoken wond. Dit is niet goed.

Ghosts are transparant.

En daar ligt ze dan. Naast Finn, wiens arm half over haar heen ligt. Robertus trekt zijn staf en spreekt een slaapspreuk over Finn uit; bij Amy zal het toch niet werken, gezien de ruwe fysieke handelingen haar meteen weer wakker zullen maken en de bezwering zou verbreken. Voorzichtig tilt hij Finns arm op en legt hem naast hem neer. Amy beweegt en kreunt lichtjes in haar slaap; Robertus houdt gespannen zijn adem in.

"Silencio."
Robertus stopt zijn staf weg, en pakt de zak- of, in dit geval, blinddoek uit zijn zak. Zo gauw als hij de lap over haar ogen laat vallen schrikt ze wakker, en er volgt een hele worsteling voor hij er überhaupt in slaagt om het doek vast te knopen. Hij tilt haar, verrassend gemakkelijk, licht als ze is, op, en draagt haar, zonder Finn wakker gemaakt te hebben, naar buiten.

Hij ziet haar lichaam verstijven in het ijskoude water. Zwijgend blijft hij aan de kant toekijken hoe Amy langzaam maar zeker wegzakt in de zwarte duisternis. Hij zucht. Er was niets zwaarder dan een moord plegen, maar morgen maakt het niets meer uit; dan kon hij weg.

[...]

Nerveus kijkt Robertus naar de bezem in zijn hand. Hij is nooit goed in vliegen geweest. Maar de moord die hij op het punt stond te plegen, moest ditmaal lukken. Hij had de inspiratie gehaald uit het boek op Faiths nachtkastje. Zo gauw als hij Amy naar buiten ziet komen, welke afkomt op zijn val, stapt hij op de bezem, afwachtend.

Drie, twee één- Met een bloedgang suist Robertus richting zijn slachtoffer op het open water, en onderschept haar bijna zonder moeite. Bijna. Maar dan raakt hij de controle over de bezem kwijt, en zijn landing is alles behalve zacht. Hij vloekt, terwijl Amy het op een rennen zet. Hij wrijft over zijn arm, en trekt het mes, achter Amy aan rennend.

Ze is snel, verrassend snel voor zo'n klein meisje; hij heeft de grootste moeite haar bij te houden. Als het kleine bos minder dicht begint te worden, werpt hij zich naar voren en plant het mes in Amy's been, die neervalt. Hij krabbelt overeind, en knielt naast Amy. Hij aarzelt even; ze ziet er behoorlijk dood uit. Voorzichtig legt hij zijn vingers in haar nek, op zoek naar een hartslag. Hij merkt dat zijn hart behoorlijk snel slaat, gek van de stress en adrenaline, gespannen hijgend. Hij legt zijn vingers slordig in haar nek, merkt dat hij soms wat schuift, en kan geen hartslag vinden. Na een paar secondes springt hij op, ervan verzekerd dat ze dood is, de mogelijkheid dat hij niet goed gevoeld heeft wegslikkend, en rent terug naar het huis.

Robertus kijkt naar zijn eigen spiegelbeeld in Faiths badkamer. Natuurlijk! Waarom doet hij niet waar hij goed in is!

Amy hijst zich weer overeind en sleept zich naar de badkamer. Ze hijgt en steunt op de wasbak. Ze voelt het zweet over haar voorhoofd langs haar nek kruipen. Ze slaat haar ogen neer, en staart een tijdje naar haar trillende handen op de rand van de wasbak. Als ze opkijkt, ziet ze in de spiegel, achter haar schouder, een zwaar gehavende, soort ondode Robertus staan. Ze slaakt een gilletje, en kijkt geschrokken achterom; niemand.

Ze heeft het zich verbeeld. Ze heeft het zich gewoon verbeeld. Belachelijk dat er een zombie-Robertus achter haar zou staan. Nog meer trillend dan eerder, draait ze zich weer naar de spiegel. Robertus staat daar nog steeds achter haar. Ze knippert eenmaal met haar ogen, en ineens staat hij dichterbij. Ze knippert nogmaals, en hij staat nog dichterbij. Ze wordt overmand door een intens gevoel van angst. Nogmaal knipperen, nog dichterbij. Nog meer. Nog meer. En nog meer. Ze durft niet meer te knipperen. Hij staat nu zo dichtbij, ze voelt hem haast in haar nek hijgen. Ze durft niet achterom te kijken, bang dat hij er nu echt staat.

Ze probeert haar ogen open te houden, maar het lukt niet. Ze knippert een laatste maal, en haar spiegelbeeld is vervangen door dat van Robertus, die haar kil aankijkt. Ineens begint alles te schudden. De kraan draait open, en de gootsteen vult zich, niet met water, niet eens met de gore drab, maar met bloed. De spiegel begint te trillen aan de muur, alsof er een centrifuge aanstaat. De tegeltjes op de muren beginnen er nu af te vallen, en op de lege plekken druipt er bloed over de muur, alsof het wonden zijn. Uit de wasbak rijsen twee handen die Amy vastpakken en stevig vastklemmen. Zelfs als Amy niet te bang was om ook iets te doen, verstijfd van angst, had ze niet kunnen vluchten. Robertus blijft haar kil aan kijken, griezelig kalm. Dan heft hij zijn armen, en reikt naar haar uit. Zijn handen gaan door de spiegel, en niet veel later heeft hij Amy bij haar kraag te pakken. Amy is te bang om tegen te sputteren, om het zelfs maar uit te jammeren van angst. Ademloos laat ze zich meetrekken, de spiegel in.

Robertus draait de deur van het slot, en kijkt nu glimlachend, wat vastberadener om haar op te vrolijken, naar Faith.
"Zullen we iets gaan doen? Om onze gedachtes af te leiden?" stelt hij voor, een zoen op haar kruin drukkend.

Ooc: monsterpost.

Hermelien-fan · Geplaatst: Do Dec 18, 2008 22:53

Melody

Melody kan alleen maar om al het gebeuren lachen wanneer Robertus haar ruw opzij duwt. Ze blijft nog even een poosje op de grond zitten en bekijkt haar zwartgelakte nagels wat. Wanneer haar dat begint te vervelen, besluit ze op te staan en nog even rond te kijken in de kamer. De kleren liggen wat op een hoopje, waar ze naartoe loopt om het vervolgens nog eens uit te zoeken en nog wat meer door de kamer te strooien.

"Boring." verzucht ze dan, met haar handen op haar heupen naar de berg kleren kijkend.

Met nog een laatste blik op de kamer sluit ze de deur weer achter zich en loopt ze alsof er niks gebeurt is naar beneden toe, richting de keuken.

"Goodmorning." zegt ze met een flauw grijnsje, waarna ze zich naar het aanrecht begeeft en voor zichzelf even een kop koffie klaarmaakt. Vervolgens trekt ze zichzelf op en gaat ze op het aanrecht zitten.
Ze kijkt de rest nog even met een flauw glimlachje aan, denkend aan de fun die ze nog gaat beleven, terwijl ze een flinke slok van haar koffie neemt en vervolgens een vies gezicht trekt. "Ik haat koffie." mompelt ze. Ach, daarbij haatte ze Robertus ook, en moet je zien wat daar net mee is gebeurt! Ha. Daarom neemt ze nog een flinke slok. Ah.. Robertus is dus een soort van.. koffie. Right.

Melody bijt eventjes op haar lip wanneer ze een binnenpretje heeft en kijkt de rest dan weer onschuldig aan. Uhu, she's back [a]

miss_sweet · Hotemetoot Verdiend: 0 Sikkels

Faith knikt lichtjes als hij de vier woordjes zegt. Natuurlijk houdt ze ook van hem maar ze voelt zich nog steeds down en verward om fatsoenlijk iets te zeggen. Toch voelt het goed om het te horen. Haar hoofd zit namelijk vol met allerlei pessimistische gedachten die ik hier niet uitgebreid ga neerzetten omdat het a) herhaling is, b) post te lang wordt en c) geen zin heb [a] Dus... Faith zit te piekeren als Robertus naar de badkamer gaat.

Ze kijkt op als hij na en tijdje terug de kamer binnenstapt en knikt weer als hij dan voorstelt iets te gaan doen, ook al heeft ze geen idee wat mogelijk zou zijn voor afleiding. Ze glimlacht flauwtjes als ze een zoen krijgt en schuift op naar de rand van het bed terwijl ze opkijkt naar Robertus.

"Wat had je in gedachten?"

Miseria · Geplaatst: Vr Dec 19, 2008 19:34

Ghosts are transparant.

Robertus haalt zijn schouders op.
"Ach, geen idee... wandelen, schaken? de letterlijke betekenis hiervan, niet de vieze" stelt hij voor. Met een beetje een zwakke glimlach pakt hij haar hand vast en trekt haar overeind. "Gewoon. Iets. Iets normaals."
Hij laat zijn blik over de kamer gaan, maar kan er niets ter inspiratie vinden. Maar dan ziet hij een schaakbord wat een boeiende post he jongens XD liggen, en hij pakt het op. Stiekem, is hij heel goed in schaken (het bordspel!) maar natuurlijk laat hij Faith winnen, zoals het hoort ^^ Hij pakt het op, en houdt het voorstellend omhoog.

miss_sweet · Hotemetoot Verdiend: 0 Sikkels

Faith kijkt overwegend als Robertus bepaalde suggesties doet. Het lijkt haar inderdaad wel goeie afleiding. Ze laat zich overeind trekken en glimlacht eventjes. Iets normaals voor de verandering mag wel eens. Ze pakt het spel uit zijn handen als hij het omhoog houdt en plaats het netjes op het bed terwijl ze alles klaar legt.

"Ik ben wit." zegt ze, en lacht dan eventjes om haar plotse enthousiasme. Vroeger heeft ze het vaak met Maddie gespeeld, maar de laatste tijd had ze amper tijd voor. Ze gaat in kleermakerszit op het bed zitten en zet al een eerste zet terwijl ze eventjes glimlacht naar Robertus. Yay, schaken.

jilly-ann · Geplaatst: Vr Dec 19, 2008 20:15

Madison laat Faith netjes alleen in haar kamer en loopt naar beneden toe. Ze gaat de keuken binnen en ziet daar Jack, Dermot en Liz (en als ik iemand ben vergeten ziet ze die ook). Ze herinnert zich meteen vanmorgen weer. Haar woorden zijn haar mond al uit zonder na te denken. "Dermot?" vraagt ze. "Kan ik je onder vier ogen spreken?"

Legolas · The Lunatic One Verdiend: 311 Sikkels

Dermot kijkt af en toe eens op als er mensen binnenkomen en knikt eventjes. Hij hoort Melody klagen over koffie. Like... drink het dan niet. Wat een aandachtzoekerij toch... Maar nu je het over Melody hebt. Zij is ook wel niet mis. Hij laat zijn blik over haar lichaam glijden als ze op het aanrecht gaat zitten en moet dan opkijken als Maddie hem roept. Hij wil eerst een dubbelzinnige opmerking maken als: "Jij mag wel wat meer met me doen onder vier ogen" maar beseft dat Liz erbij zit en laat het dan maar.

"Sure..." mompelt hij en gaat alvast naar de gang.

jilly-ann · Geplaatst: Vr Dec 19, 2008 21:12

Madison loopt achter Dermot aan de gang in en slaat haar armen over elkaar heen in de hoop een klein beetje intimiderend over te komen. Ze denkt niet dat het gaat lukken, daarvoor geeft Dermot niet genoeg om de mening van andere, maar ze kan het proberen.

"Ik vind niet dat je Liz aan het lijntje kan houden," zegt ze recht voor zijn raap. Ze vind het zo oneerlijk van hem dat hij dat doet. "Als je niks om Liz geeft moet je haar dat gewoon zeggen, in plaats van haar in de waan te laten."

Ze neemt een hap lucht. "Ik heb je vanmorgen wel met Faith gehoord en ik vind dat je een keuze moet maken, je speelt met de gevoelens van Faith en Liz, dat is oneerlijk."

Legolas · The Lunatic One Verdiend: 311 Sikkels

Dermot kijkt met opgetrokken wenkbrauwen naar Maddie als die intimiderend probeert te doen. Like... ze is twee koppen kleiner dan hem, hoe kan ze ooit intimiderend overkomen? Dan hoort hij haar en kan het niet laten om met zijn ogen te rollen. Waar bemoeit ze zich eigenlijk mee.

"Je kletst uit je nek. ik speel met niemands gevoelens..." zegt hij met een klein glimlachje en slaat zijn armen dan over elkaar. Who's intimidating now huh? Mwuhahahaha!

"Tenzij je iets kan bewijzen natuurlijk, en trouwens. Het zijn je zaken niet dus hou je er maar gewoon buiten." zegt hij op een koele, coole bodyguardtoon.

jilly-ann · Geplaatst: Vr Dec 19, 2008 21:39

Madison kijkt boos naar Dermot als hij haar intimideerd en het hem nog aardig lukt ook! Niet dat Madison zich hierdoor nooit heeft laten wegslaan. Ze steekt haar vinger naar hem uit en tikt hem daarmee op de borst. Ooit had ze dat ergens gezien en het leek haar wel een beetje intimiderend.

"Faith heeft zeker voor niks gehuild. Robertus en zij hebben zeker voor niks ruzie gehad?" vraagt ze sarcastisch. Een wenkbrauw gaat omhoog. "Faith zijn mijn zaken of je het nou wilt of niet, van Liz heb je gelijk, maar het neemt niet weg dat ik Liz aardig vind." Ze doet haar vinger weer omlaag.

Miseria · Geplaatst: Vr Dec 19, 2008 23:07

Ghosts are transparant.

Robertus glimlacht, en zet de zwarte stukken aan zijn kant klaar als Faith verklaart wit te willen zijn. Hij doet een zet, een intelligent gezicht trekkend XD Hij probeert het spel zo lang mogelijk te rekken, voor zover hij kan, zodat ze zo lang mogelijk afgeleid zijn. Na een tijdje glimlacht hij, en stoot zijn koning om.
"Verslagen," zegt hij. Hij trekt eventjes een pruillipje maar glimlacht dan weer. Hij legt zijn hand even in een soort geruststellend gebaar op Faiths knie, heel kalm, en tegelijkertijd vrolijk.
"We gaan naar huis," zegt hij, vastberaden. Ja, ze gaan naar huis. Hij weet het zeker. Ze gaan naar huis nu Amy dood is.

miss_sweet · Hotemetoot Verdiend: 0 Sikkels

Faith zit geconcentreerd met haar blik gefixeerd op het spel. Als hij uiteindelijk zijn koning omstoot, glimlacht ze triomfantelijk. Yes! Ze grijnst eventjes als hij zegt dat hij verslagen is. Duh, ze is hier goed in =D Het heeft in ieder geval wel geholpen want ze was zo bezig met het spel dat haar gedachten een hele poos afgeleid waren. Ze kijkt hem aan als hij zijn hand op haar been legt en zucht. Ze ruimt alles op, legt het op het nachtkastje en gaat gaat dan dicht tegen Robertus zitten met haar hoofd tegen zijn borst. Ze luistert naar zijn regelmatige hartslag en dat geeft haar een kalmerend gevoel. Ze vleit zich dichter tegen hem aan als hij zegt dat ze naar huis gaan. Dit is de eerste keer dat hij het zo letterlijk zegt en het klinkt bijna alsof hij er echt zeker van is.

"Hoe weet je dat zo zeker?" vraagt ze somber, ervan overtuigd dat ze nog een hele poos vastzitten hier.

Miseria · Geplaatst: Za Dec 20, 2008 10:04

Ghosts are transparant.

Robertus glimlacht, en drukt Faith stevig tegen zich aan. Bij haar vraag zwijgt hij even, zijn hand door haar haar halend.
"Ik weet het gewoon," fluistert hij. "Ik weet het zeker. Dan is alles voorbij."

Hij slaakt een kreetje als hij een kakkerlak over de vloer ziet kruipen, en hij springt op, zo ver mogelijk van het insect wegkruipend over het bed. Zijn blik schiet naar Faith, en hij wordt rood.
"Eh..."
Voorzichtig kruipt hij weer wat dichter naar Faith, en drukt haar tegen zich aan, de levensgevaarlijke kakkerlak goed in de gaten houdend :3

miss_sweet · Hotemetoot Verdiend: 0 Sikkels

by Gen =D

Door zijn overtuigende woorden, begint Faith weer een sprankeltje hoop te krijgen. Hij lijkt er zo zeker van te zijn en ze voelt een intens gevoel van geluk als ze denkt aan het moment dat ze terugkeren naar de bewoonde wereld. Ze kijkt geschrokken op als Robertus een kreetje slaakt en volgt zijn blik. Op de vloer ziet ze een kakkerlak kruipen. Ze ziet hoe Robertus plots opspringt en ver wegkruipt. Ze onderdrukt een giechel en staat dan op om het insect in een zakdoekje te moffelen en uit het raam te gooien. Ze ploft weer op het bed en lacht zachtjes.

"Het gevaar is geweken." plaagt ze. Ze neemt zijn hand vast en speelt met zijn vingers waarna ze hem aankijkt.

"Heb je altijd zo'n afschuw gehad voor insecten?" vraagt ze neutraal. Gewoon omdat ze benieuwd is.