Vreemde wendingen

kjell-lovers · 5e jaars Verdiend: 80 Sikkels Woonplaats: belgiÃ«

Hoofdstuk 45

Met een kleine glimlach kijk ik naar het resultaat van mijn werk. De kinderkamer zag er geweldig uit en dat had ik allemaal alleen gedaan. Een grote, sierlijke wieg stond onder het raam. Met verschillende dekentjes van Winnie de Poeh lag het wiegje er nu al vredig bij. Het parkje was bezaaid met kindvriendelijke speeltjes zodat haar kindje zou kunnen spelen zonder zich pijn te doen.
De muren hadden een lichtblauwe kleur en dat wilde ik zo houden. Noch mijn moeder, noch Blaise of Alex kon de kleuren veranderen. Ze wilde niet dat haar dochter of zoontje zou opgroeien in een kamer die zo donker was als de wereld van Sawyer en de andere Dooddoeners.

“Liana?” hoorde ik vragen.
Ik draaide me om en keek in het vriendelijke gezicht van Blaise die me al vele dagen gesteund had. Nu Alex nog steeds niet terug was, konden ze met veel plezier genieten van mijn zwangerschap en de aankomende feestdagen. Ik liep naar Blaise toe en sloeg mijn armen om zijn hals.
“Wat scheelt er schat?” vroeg ik en legde mijn hoofd tegen zijn schouder, “Toch geen slecht nieuws hoop ik?” vroeg ik enigszins bezorgd en keek hem recht aan.

“Nee, ik moest komen vragen van je moeder of je wilde meehelpen met de kerstboom versieren,” antwoordde Blaise en nam me iets steviger vast, “En Alex heeft een uil gestuurd om te laten weten dat hij overmorgen naar huis komt,” vervolde hij nog en nam me mee naar de wieg.
“Stel je voor Liana; over een vijftal maanden ligt hier ons kindje,” zei Blaise zacht in mijn oor. Hij stond achter mij en keek over mijn schouder mee naar de wieg die er nu roerloos bij stond.
“Stel dat het een meisje wordt, dan gaat Alex haar toch niets aandoen hé?” vroeg ik twijfelend aan Blaise en liet mijn hoofd achterover rusten tegen de schouder van mijn grote liefde.
“Natuurlijk niet, schat. Hij is natuurlijk nog altijd in de waan dat het zijn kind is, dus zal hij dat waarschijnlijk niet doen,” antwoordde Blaise lief en ging met zijn handen over mijn buik. “Gaan we beneden de kerstboom gaan versieren?” vroeg Blaise lief en keek me vragend aan. Zijn stem klonk enthousiast en blij. Zo te horen leek het hem ook deugd te doen om eens niet in de buurt te moeten zijn van Alex en Sawyer.
“Ja natuurlijk,” antwoordde ik en ging samen met Blaise naar beneden waar mijn moeder met al haar kerstspullen zat. Slingers lagen over de grond verspreidt en ook de kerstballen lagen in haar schoot, op de vensterbank, op de grond en in de sofa’s.

“Oh, ik ben blij dat jullie willen helpen,” riep mijn moeder en sprong op om mij te omhelzen. Zoals elk jaar met de feestdagen was mijn moeder door het dolle heen en kon ze het niet genoeg versieren naar haar zinnen. De smaak van anderen telde niet voor haar en ze wilde ook nooit ruzie tussen de feestdagen.

“Schatje?” vroeg mijn moeder plots waardoor ik opkeek van mijn doos met kerstballen.
“Ja?”
“Weet je nu eigenlijk al wat hij wordt?” vroeg ze zeurderig, “Ik zou zo graag weten wat ik kan verwachten, kindje,” ging ze verder en keek me zo aan opdat ik zou gaan smelten.
“Moeder,” begon ik en moest me inhouden om niet tegen haar uit te vliegen. Op elk moment van de dag vroeg ze me of ik het al wist of het wilde zeggen. “Ik weet het nog niet en zou het liever niet willen weten voor de geboorte,” besloot ik te zeggen en ging subtiel verder met de ballen op leuke plaatsen te hangen in de boom.
Ik zag hoe mijn moeder zuchtte en ze keek behoorlijk teleurgesteld.

“Wat is Sawyer eigenlijk gaan doen?” vroeg ik subtiel en ging met mijn hand over mijn buik.
“Hij is met Alex weg voor het werk,” antwoordde mijn moeder, “Ze moesten enkele Dooddoeners gaan arresteren.”
Ik grijnsde bij mezelf. “Dan kunnen ze best beginnen met zichzelf,” mompelde ik en negeerde de boze blik van mijn moeder.
Ik kuchte even en glimlachte toen lief naar mijn moeder.
“Wie komt er met Kerstmis?” vroeg ik en hoopte dat het toch een beetje leuk volk zou zijn.
“Ik heb Sawyer kunnen overhalen dat jullie je vrienden mogen uitnodigen,” zei mijn moeder, “Maar maak het niet te bont, wil je?” vroeg ze hopend.

Mijn blik ging naar Blaise die nog steeds tegen de deurpost leunde en mijzelf en mijn moeder in het oog hield.
“Ik neem aan dat mijn vrienden Kerstmis vieren met hun eigen familie,” merkte ik op en dacht aan Ilana, Britney en Hermelien waarmee ik het meeste contact mee had.
“Ik ga maar eens een brief schrijven naar hen,” zei ik toch nog, “Misschien komen ze wel. Wie vraag jij?” vroeg ik aan Blaise die zich de hele tijd afzijdig had gehouden.
“Ik dacht aan Draco, maar dat is vanzelfsprekend want Lucius komt ook,” antwoordde hij.

Mijn gedachten werkten op volle toeren. Misschien was het niet zo’n goed idee om Hermelien uit te nodigen om Kerstmis met ons te vieren. Het zou hier vast wemelen van de Dooddoeners en de meesten konden Hermelien en haar reputatie maar al te goed. Ze had haar hele schooltijd met Harry doorgemaakt en Harry was de meest bekende persoon in de Dooddoeners connecties.

Alsof Blaise mijn gedachten kon lezen stapte hij op me af. “Je was toch niet van plan om Hermelien uit te nodigen hé?” vroeg hij op fluistertoon.
Ik keek hem schattend aan en grijnsde naar de persoon waar ik van hield.
“Ik had er wel al aan gedacht, ja,” lachte ik in stilte.
“Wij moeten even praten,” zei hij en loodste me mee naar de deur die naar de hal leidde, “We zijn zo terug, Marcia,” zei hij tegen mijn moeder die alleen maar knikte en vriendelijk glimlachte.

Eenmaal in de hal keek Blaise me echter serieus aan en leek niet echt in de stemming om grapjes uit te halen.
“Wat?” vroeg ik quasiverbaasd.
“Ik weet wat je van plan bent, Liana,” zei hij en keek me schattend aan.
“Ik weet niet waarover je het hebt,” zei ik en negeerde zijn doordringende blik.
“Je wilt mijn vader en Alex laten onderscheppen door Hermelien en haar vriendjes,” zei hij om mijn geheugen op de helderen en keek me niet al te blij aan.

Verslagen keek ik naar Blaise en hoopte dat hij een grapje maakte wat vast niet zo was.
“Hoe weet je –“ Begon ik, maar werd onderbroken door Blaise.
“Sawyer is dan misschien niet één van de gemakkelijkste, maar hij is mijn vader, Liana,” zei Blaise en keek me gevoelig aan, “Ik sta niet toe dat je ervoor zorgt dat hij in Azkaban belandt. Over Alex maak ik me geen zorgen, maar niet mijn vader,” zei hij en maakte me duidelijk dat ik niet moest verdergaan waarmee ik bezig was.
“Blaise, ik –“
“Nee Liana,” zei hij en keerde me de rug toe, “Zou jij je moeder in de gevangenis willen zien zitten?” vroeg hij en keek me nog steeds serieus aan.
“Nee,” antwoordde ik zuchtend.
“Nou, ik ook niet,” zei hij en ging de woonkamer binnen waar mijn moeder zich ook bevond.
Nadenkend over de woorden van Blaise ging ik naar mijn slaapkamer en nam perkament en inkt.

Hoi,
mijn moeder wilt jullie uitnodigen om Kerstmis met ons te komen vieren. Ik weet niet of jullie al plannen hebben, maar ik hoop dat we de feestdagen samen kunnen doorbrengen.
Jullie laten maar iets weten en liefst zo snel mogelijk,
hopelijk tot snel.
Liana

Snel kopieerde ik de brieven enkele keren en gaf Henry de opdracht om de brieven te bezorgen bij mijn vrienden.

kjell-lovers · 5e jaars Verdiend: 80 Sikkels Woonplaats: belgiÃ«

Hoofdstuk 46; Deel 1

“Liana? Wil je alstublieft opstaan?” vroeg Alex die eindelijk terug was van zijn opdrachten in verband met zijn werk met het ministerie. Nog steeds geloofde ik niet dat het voor het ministerie was dat hij die dagen verdwenen was, maar ik vroeg er maar niet naar. Ik had het zelfs liever dat hij vertrok, dan kon ik genieten van haar tijd met Blaise en ons toekomstige kindje.

“Hmm,” mompelde ik en draaide mijn rug om naar Alex. Ik had nog lang geen zin om op te staan en ik was doodmoe.
Met een luide zucht trok Alex alle dekens van het bed zodat ik meteen in elkaar kromp van de koude. Fronsend en verward keek ik op en zag Alex staan waarna ik met haar ogen draaide.
“Geef mijn dekens terug. Ik wil slapen,” zei ik en legde mijn hoofd terug op mijn kussen. Sinds hij terug was, kon ik met moeite nog een beetje slapen. Elke morgen stond hij naast mijn bed om te naar het ontbijt te krijgen.
“Het is kerstdag,” zei Alex iets luider en gooide de dekens op de grond, “Het is al bijna middag en de gasten komen straks,” vervolgde hij en trok de gordijnen open zodat de tuinen buiten zichtbaar werden. Zoals elk jaar sneeuwde het weer eens niet op kerstdag, maar regende het gewoon.
“Ik kom zometeen wel naar beneden,” mompelde ik en voelde hij mijn haartjes op mijn armen gingen rechtstaan. Het was behoorlijk koud in de kamer en zonder dekens al helemaal, “Ik blijf nog eventjes rusten,” zei ik nog zuchtend en ging op mijn andere zij liggen zodat ik Alex kon aankijken. Meestal sliep ik op mijn buik, maar nu ik zwanger was werd dat een beetje moeilijk.

“Komaan Liana,” zeurde Alex en begon me te porren, “Sawyer komt je straks nog persoonlijk halen en ik wil mijn zoon niet in gevaar brengen.”
Bij die woorden schoten mijn ogen open en keek ik Alex vernietigend aan.
“Jouw zoon?” herhaalde ik en ging nu wel rechtop zitten, “Om te beginnen is het ook mijn kind en het is helemaal niet zeker dat het een jongen wordt,” riep ik voor de hele bovenverdieping. Blaise, Sawyer en mijn moeder zouden ons gesprek vast wel weer kunnen volgen, maar dat werden ze onderhandt al wel gewoon.

“En heb je wel al eens aan mij gedacht? Je wilt het kind niet in gevaar brengen, maar wat hij met mij doet kan je helemaal niets schelen!” Ik was rechtgesprongen en stond nu tegen hem te porren in plaats dat hij dat bij mij deed.
“Egoïstisch persoon dat je bent!” riep ik verder en werd met ieder woord kwader, “Je geeft gewoon niets om andere! Het enige wat je wilt is een zoon zodat die zich kan toevoegen bij die achterlijke groep van jullie! Maar denk maar niet dat ik daar akkoord mee ga! Ik ga me ertegen verzetten! Ik jaag mijn kind de dood niet in!” riep ik, maar voelde hoe mijn hoofd ging draaien en moest even gaan zitten op het bed. Ik was dan nog niet heel erg ver in mijn zwangerschap, maar het was behoorlijk vermoeiend.

“Ga weg,” mompelde ik boos en keek Alex aan. Moesten blikken kunnen doden was hij er nu ongetwijfeld geweest.
Zonder nog iets te zeggen verliet Alex de kamer waarna ik me op het bed liet vallen. Hij was er weer eens in geslaagd om me boos te krijgen. Vermoeid stond ik na enkele minuten op en nam een mooie galajurk uit de kast om naar de badkamer te gaan. Voor deze gelegenheid wilde ik wel een jurk aantrekken, maar dan zou mijn buik ook wat duidelijker zichtbaar zijn.

Vermoeid kwam ik na een half uurtje uiteindelijk toch nog beneden en zag dat alles mooi en rijkelijk versierd was tot de keuken en de hal toe.
“Hey moeder,” zei ik fluisterend en gaf mijn moeder een kus op haar wang, “Sawyer,” zei ik kort en deed hetzelfde.
Eenmaal bij Blaise aanbelandt glimlachte ik naar hem en gaf hem ook een kus op z’n wang. Even dacht ik Alex jaloers te zien kijken, maar dwong die gedachte al snel uit mijn hoofd. Alex was enkel jaloers wanneer het om zijn eigen ging.

“Liana? Zou jij de deur willen openen wanneer het volk komt?” vroeg Sawyer op z’n vriendelijkst aan mij. Ik keek hem licht glimlachend aan en knikte toen. Hoe minder ik zei tegen hem, hoe minder kans er was op ruzie.
“Wie komt er allemaal?” vroeg ik om het niet zo akelig stil te houden in de keuken.
“De mensen die jij uitgenodigd hebt,” antwoordde Sawyer voor mijn moeder daar de kans toe kreeg, “Enkele mensen die bij mij op het ministerie werken en vrienden van Blaise en Alex,” ging hij verder en keek de twee jongens aan. Soms kreeg ik het gevoel dat hij Alex meer als zijn zoon zag dan Blaise.

kjell-lovers · 5e jaars Verdiend: 80 Sikkels Woonplaats: belgiÃ«

Hoofdstuk 46, deel 2

Ik glimlachte opnieuw vriendelijk en ging toen maar naar de hal. Hoe eerder de genodigden er waren, hoe gelukkiger ik ging zijn. Hermelien ging waarschijnlijk ook komen samen met Ron en misschien zou dat wel voor spanningen zorgen. Ook omdat die twee Sawyer achter de tralies wilden zien en Blaise mij duidelijk had gemaakt dat hij dat zeker niet wilde.

Zuchtend keek ik voor de zoveelste keer op mijn horloge en toen naar de voordeur. Dat was dus de reden waarom Sawyer zo graag wilde dat iedereen op tijd kwam.
“Hey,” fluisterde Blaise plots achter mijn rug en drukte een kusje in mijn hals. Met tegenzin zorgde ik ervoor dat er wat plaats tussen ons in kwam te zitten en keek toen naar zijn vragende uitdrukking.
“Er kan elk moment iemand binnenkomen,” zei ik kort en ontweek zijn blik. Telkens ik in die bruine ogen van hem keek, had ik het gevoel dat ik langzaam wegzonk in een zee van emoties. Ik wilde niets liever dan hem hier ter plaatse om de hals te vliegen en hem uitbundig te kussen, maar dat liet Alex niet toe.

“Iedereen zit in de woonkamer,” antwoordde hij glimlachend en sloeg zijn armen om mijn middel. Maar opnieuw maakte ik me los uit zijn omhelzing en bleef met mijn rug naar hem toestaan.
“Wat scheelt er Liana?” vroeg hij me serieus en raakte me deze keer niet aan.
Met waterige ogen draaide ik me naar hem om en staarde naar zijn borst omdat het te moeilijk was om te kijken in zijn ogen.
“Alex ontploft als hij ons samen ziet,” zei ik enkel en kon mijn tranen niet meer bedwingen. Ik had eerder al een teer hartje, maar sinds mijn zwangerschap waren mijn emoties nog meer aangewakkerd, “Hij zei dat hij ons beide iets aandoet als hij me weer met jou betrapt,” fluisterde ik verder en keek naar de grond.
“Ik zou hem je nooit pijn laten doen,” antwoordde Blaise op een manier die me duidelijk zou moeten maken dat ik nooit zou mogen twijfelen aan hem.
“Het gaat me er niet om wat hij met mij doet, Blaise,” fluisterde ik gekwetst en keek hem nu wel recht aan, “Ik wil dat je ons kind ziet opgroeien,” ging ik verder en deed mijn best om mijn stem niet te laten trillen, “Ik wil dat je op de één of andere manier toch betrokken raakt met de zwangerschap,”

Blaise moest zich enorm bedwingen om mij niet tegen zich aan te trekken en allerlei troostende woorden te fluisteren in mijn oor. Maar we wisten allebei dat het niet langer mogelijk was. Alex was in staat om Blaise of mij te kwetsen en niet alleen meer met woorden, maar ook met daden of zijn toverstok. En ook zou het groeiende wezen in mijn buik aangetast worden of zelfs sterven.
Net als Blaise op het punt stond iets terug te zeggen, werd er op de deur geklopt en schrok ik op. Haastig veegde ik de tranen van mijn gezicht en ademde even diep in en uit. Na een glimlach op mijn gezicht te hebben getoverd opende ik de deur.
Draco stond samen met Anton in de deuropening en achter hen stonden Spike en April ook al. Enthousiast begroeten ze Blaise en mijzelf en gingen toen verder naar de eetkamer die ik hen had aangewezen.

“Je kunt beter ook gaan,” fluisterde ik toen tegenover Blaise, maar bleef kijken naar de voordeur.
“Wil je echt dat ik vertrek?” vroeg hij en ging voor mijn zicht staan zodat ik hem wel moest aankijken.
Trillend keek ik op en zag dat hij nog steeds serieus naar me stond te kijken.
“Ja,” antwoordde ik, maar meende het niet, “Ik wil niet dat we dit nog langer verder zetten,”
“Ik weet dat je het niet meent,” zei Blaise, maar vertrok wel. Ik werd alleen achtergelaten in de hal met mijn gevoelens, de feiten en mijn geweten. Ik hield zielsveel van Blaise, maar ik was getrouwd met Alex. Ik wilde zo graag samen praten met Blaise, samen dingen doen, maar dan liep ik het risico dat Alex Blaise iets aandeed. Alles zou tegenwoordig veel simpeler worden; ik nam me voor om Blaise gewoon te negeren en flink te doen wat Alex me zei.

“Ik ben zo jaloers op jou,” zei Charissa en keek bijna verliefd naar mijn buik. Met een opgetrokken wenkbrauw keek ik op mijn buurt naar haar en schoot dan in de lach.
“Geloof me,” zei ik en wees naar mijn buik, “Dit is niets om jaloers op te zijn,” vervolgde ik grinnikend, “Het veroorzaakt enkel problemen en het zit in de weg,” vertelde ik grijnzend en schepte wat gebakken aardappeltjes op.

Iedereen was redelijk op tijd gearriveerd, wat Sawyer geweldig vond, en we zaten gezellig te eten. Rechts van me zat Alex die telkens hebberig mijn kant op keek en links zat Ilana die me medelevend aankeek. Zuchtend probeerde ik die twee blikken te negeren, maar dat was gemakkelijker gezegd dan gedaan.
“Wil je je aandacht even op je vrienden richten?” siste ik en keek Alex scheef aan. Hij mocht er dan wel in geslaagd zijn me weg te houden bij Blaise, maar hij zou me echt niet nog meer commanderen.
“Wil jij dan even minder negatief doen over mijn zoon?” vroeg hij sissend terug en verstrakte zijn greep op mijn pols wat. Geërgerd trok ik me los en schoof mijn stoel wat achteruit.
“Ik moet even naar het toilet,” zei ik kort en tegen niemand in het speciaal en vertrok zo snel mogelijk uit de grote eetkamer.

Zuchtend keek ik even later naar mezelf in de spiegel en plensde wat water in mijn gezicht. Door enkele keren kort in en uit te ademen kreeg ik mezelf opnieuw onder controle en hoorde niet veel later de deurbel, gevolgd door Sawyer die me riep.

“Hermelien!” riep ik toen ik de deur opende en mijn collega in de deuropening zag staan, “Ik ben zo blij om je te zien,” zei ik en omhelsde haar.
“Ik ben ook blij,” antwoordde ze en omhelsde me ook kort maar stevig, “Hoe is de sfeer hier?” vroeg ze toen waardoor mijn stemming meteen wat naar beneden zonk.
“Sawyer valt nog mee,” zei ik en telde mee op mijn vingers, “Alex verbood me om nog een woord met Blaise te wisselen en met Blaise heb ik nu dus al een tijdje niet meer gesproken deze avond,” sloot ik af en haalde mijn schouders op.

Naast Hermelien stond Ron en een onbekende jongen. Hij was lang en slungelig zoals Ron, maar had vuil blond haar en een moderne bril.
“Dit is Louis,” zei Hermelien met een knipoog, “Eigenlijk Harry, maar hij wilde liever zo meekomen,” voegde ze er fluisterend aan toe waardoor mijn grijns opnieuw verscheen.
“Ik begrijp het,” antwoordde ik en knipoogde even naar Harry en liet hun toen naar binnen.

“Wie is die jongen?” vroeg zowel Alex als Ilana me als we ons met z’n vieren in de eetkamer hadden gevoegd. Ik had simpel geantwoord dat het een collega van ons was en dat hij Louis heette. Tegen Ilana had ik de waarheid willen zeggen, maar dat ging nogal moeilijk met Alex naast me.
Er werd veel gelachen aan tafel, veel gegeten en natuurlijk ook wat gedronken. Zoals verwacht zat Lucius aan de rechterkant van Sawyer. Samen zaten ze geregeld te fluisteren en het viel me op dat Harry er ook veel aandacht aan besteedde. Ik wilde hem zeggen dat het nogal opviel, maar ik kon geen woord uitbrengen zonder dat Alex het hoorde.

kjell-lovers · 5e jaars Verdiend: 80 Sikkels Woonplaats: belgiÃ«

Hoofdstuk 46: Alles op een rij

De vooravond verliep op rolletjes en zelfs Sawyer was vriendelijk tegen mijn vrienden wat ik niet van hem verwacht had. De lichten waren ongeveer al een half uurtje gedimd zodat er een leuke sfeer in de woonkamer hing. Sawyer riep de kleine, spitse huiself die meteen naast zijn stoel stond.
“Een aantal flessen champagne en fruitsap voor de liefhebbers,” zei hij gebiedend tegen het wezentje die meteen weg hobbelde en terug kwam met enkele van zijn hulpjes. Allemaal droegen ze mooie, kristallen glazen op hun draagborden en anderen kwamen terug met grote flessen drank of kruiken fruitsap.
Glimlachend nam ik een glas voor het bord en meteen werd er fruitsap voor me ingeschonken. Soms had ik echt medelijden met de huiselfen, maar anders zou ik voor de drank moeten zorgen en daar had ik ook niet echt zin in.
“Voel je je goed?” vroeg Alex plots waardoor ik hem verbaasd aankeek en even woorden zocht om te antwoorden.
“Ja, alles is prima,” antwoordde ik met een klein glimlachje en nam een slokje fruitsap, “Waarom?”
Even leek het alsof Alex niet zou antwoorden, maar toch opende hij zijn mond en nam mijn hand vast die op de leuning van mijn stoel lag.
“We moeten even spreken,” zei hij kort en stond op. Hij gebaarde naar Sawyer dat we even weg moesten en die zei de genodigden plechtig dat we iets moesten doen alsof ik dat zelf niet kon.

“Wat is er?” vroeg ik met een klein piepstemmetje toen we in de hal waren, maar Alex had mijn hand nog steeds vast en trok me mee de trap op. Hij wandelde rustig verder naar de derde verdieping zonder een woord te zeggen en keek me pas aan wanneer we voor een deur stonden. Na gegrijnsd te hebben naar mij opende hij de deur en zei me te gaan zitten op een stoel in het midden van de kamer.
“Ik blijf liever rechtstaan, dank u,” zei ik vriendelijk, maar Alex liet zijn vriendelijkheid varen en duwde me zelf in de stoel. Geschrokken keek ik naar hem en hield de twee leuningen van de stoel vast. Mijn mond hing een beetje open en de woorden die ik wilde zeggen leken maar niet uit mijn mond te willen komen.

Dreigend leunde Alex naar me toe door hem aan de stoel vast te houden en hij leek zijn uiterste best te moeten doen om me niet meteen aan te vallen.
Het leek me het beste om niets te zeggen tot hij dat deed en dus wachtte ik maar tot hij zichzelf tot rust had weten te brengen wat wel een beetje lukte. Hij ijsbeerde eerst enkele minuten door de kamer en keek me dan weer aan op een metertje afstand.

“Ik hou van je,” zei hij plots met een verbazingwekkend rustige stem, “Ik zorg voor je. Ik ben bereid je te helpen met de opvoeding van mijn zoon,” ging hij even rustig verder, maar dat voorlaatste woord beviel me toch niet zo.
“Onze zoon,” hielp ik hem dan maar en keek verveeld uit het raam. Ik had deze speech al talrijke keren moeten horen en net deze avond moet hij hem weer eens houden. Gelukkig dat hij nog niet besloten had om hem beneden te houden. Dan zouden de poppen helemaal aan het dansen zijn geweest.

Op de gang en onder mijn voeten hoorde ik gestommel en zachte stemmen en vroeg me af of de meesten al zouden weg zijn. Sawyer zou nooit toestaan dat ze zomaar door het huis rondliepen of misschien was het Blaise die met zijn vrienden naar zijn kamer was. Maar ergens meende ik toch wel Hermeliens stem te hebben gehoord. Alleen kreeg Alex op dat moment zijn stem terug.

“Of je het nu wilt of niet, schat,” zei hij en leunde weer op mijn stoel zodat ik zijn adem op mijn gezicht kon voelen, “Het kind zal met mij de oorlog voeren tegen die leuke vriendjes van jouw,” zei hij met dreigende stem en streelde met zijn vinger langs mijn wang.
“Ik weet dat je mij achter de tralies probeert te krijgen, maar je mag er zeker van zijn dat het niet zal lukken. Ik heb meer vrienden dan je denkt en die zijn toch een beetje intelligenter dan Potter en zijn achterlijke slaafjes,” Zijn hand was blijven rusten op mijn wang, maar met afschuw sloeg ik hem weg en stond uit de stoel op. De behoefte om met hem in één kamer te zijn was tot de minimumgrens gezakt.

“Waag het niet deze kamer te verlaten, Liana,” siste hij en trok me aan mijn hand terug en draaide me met mijn rug naar hem toe. Tegen zich aan hield hij me vast en begon weer te spreken.
“Deze avond zul jij me alles vertellen en als ik ook maar vermoed dat je Blaise’je opzoek zul je er niet zonder breuken vanaf komen.”

Bang hield ik me zo stil mogelijk en probeerde mijn lichaam te doen stoppen met trillen. Ik was altijd bang geweest voor hem, maar dan meer om de reden dat hij Blaise iets zou aandoen. Alleen had hij mij nog nooit zo direct bedreigd en nu was het wel duidelijk dat hij het meende.

Er werd zacht op de deur geklopt en een kleine huiself kwam schuifelend binnen.
“Heb je het?” vroeg Alex snauwend en trok een rokend glas uit de handen van het wezen. Piepend knikte het en maakte zich dan meteen uit de voeten en trok de deur achter zich dicht.
“Ga zitten,” zei Alex met zijn rug naar mij toe.
“Wat is dat?” vroeg ik met overslaande stem en doelde op de beker in zijn handen die een nogal raar geurtje had.
“Ik zeg ga zitten!” riep hij en draaide zich naar me toe. Zijn gezicht was vertrokken van woede en de beker trilde in zijn handen die hij op een klein bijzettafeltje zette.

“Wat ga je doen?” vroeg ik terwijl ik twijfelend ging zitten en Alex noch dat vreemde goedje uit het oog verloor.
“Zoals ik al zei ga jij me alles vertellen wat ik moet weten,” zei hij opnieuw wat rustiger en nam een stoel uit de hoek van de kamer, “Ik ben het beu om jou steeds te zien flirten met Blaise en die Ilana en Hermelien zijn hier niet voor de gezelligheid,”

Zelfzeker ging hij zitten op de stoel nadat hij de beker opnieuw had vastgenomen. Zijn ogen stonden nijdig en zijn handen trilden nog steeds onophoudelijk alsof hij een zeer grote inspanning moest doen.
“Drink op,” zei hij fluisterend en reikte mij de beker terwijl hij in mijn ogen keek.
“Nee, ik vertel het zo ook wel,” antwoordde ik zo normaal mogelijk en hoopte dat er iemand zou binnen komen die me zou redden.
“En me dan weer met leugens wegsturen?” vroeg hij me en trok een wenkbrauw op, “Nee Liana, die tijd is voorbij. Drink die beker leeg of ik doe het zelf,” vervolgde hij en wachtte geduldig tot ik zou doen wat hij me vroeg.
“Dat is niet goed voor de baby,” zei ik bang en legde een hand op mijn buik.
“Denk je nu plots aan de baby? Heb je wel al eens gedacht wat hij ervan zal denken met een moeder die haar man elke dag de deur wijst en troost zoekt bij haar broer?” vroeg hij mij en stond weer recht. Zuchtend ontspande ik weer wat in de stoel en keek naar mijn handen in mijn schoot.

“Waar is Liana?” vroeg Hermelien fluisterend aan Ilana nadat ze haar zacht schopte onder tafel. Ze waren nu al een goede twintig minuten weg en ook Sawyer, Lucius, Draco en Blaise waren verdwenen. Ze hadden zich ver gewaagd door met Harry en Ron naar een Dooddoenerhuis te komen, maar nu konden ze niet meer terug.
“Alex moest haar iets zeggen of vragen, denk ik,” fluistert Ilana terug, maar houdt door al snel mee op wanneer ze een vreemde blik krijgt van Anton en Jean die wat verder zitten.
Harry en Ron deelden enkele bezorgde blikken, maar keken alweer neutraal wanneer de heer des huize binnenkwam en bleef staan bij Harry, Hermelien en Ron.
“Kunnen jullie even helpen in de keuken?” vroeg hij hen drie vriendelijk en wees naar de deur die naar de hal leidde.

kjell-lovers · 5e jaars Verdiend: 80 Sikkels Woonplaats: belgiÃ«

Hoofdstuk 47; Alles op een rij (Deel 2)

Afwachtend zat ik in een klein, leeg en onbewoond kamertje waar Alex me had achtergelaten. Ik wist heel goed dat hij me nooit zou vergeven wat ik gedaan had en zeker niet wat datgene betreft van de baby. Hij keek er naar uit om samen met mij een kind te krijgen en dan nog wel een jongen, maar daar had hij zich dan lelijk in vergist. Het was niet zijn kind en het was ook geen jongen. Jammer genoeg voor mij was hij daar uiteindelijk achter gekomen.

“Ik vraag je nog één keer om gewoon eerlijk te antwoorden, Liana,” begon Alex en leunde scherp voorover. Onze neuzen maakten haast kennis met elkaar en ik voelde hoe zijn warme adem om mijn gezicht brandde. Zou er nu echt niemand binnenkomen om me hieruit te helpen?
“Het is een meisje en dat heb ik je nu al drie keer vertelt,” antwoordde ik rustig en hield de armleuningen van de houten stoel goed vast. Straks gooide hij de stoel van woede nog om met mij erin en dan zou er geen kind komen.
“Je laat me geen keuze,” mompelde hij en nam de beker van het bijzettafeltje. Veel te snel kwam hij op me af en ging achter mij staan. Haastig duwde ik mijn lippen stijf op elkaar en hield mijn adem in. Alleen was Alex veel sterker dan mij en kreeg hij mij zover dat ik mijn mond opende en goot hij het stinkende en slecht smakende goedje in mijn mond. Eerst slikte ik het niet door, maar hij hield mijn neus en mond dicht zodat ik zonder adem kwam te zitten en zodat ik het wel moest doorslikken.
“Ik haat je,” brieste ik kwaad en nu was ik degene die voorover leunde en spuwde in zijn gezicht.
“Dan zijn we nu dan toch al zeker dat het drankje werkt,” sneerde Alex droog en ging weer gehurkt voor mij zitten.
“Heb ik ooit het tegendeel bewezen van dat ik je haat?” vroeg ik en keek nijdig het kleine raampje uit. Wat dacht die wel niet van mij?
“Nee, jammer genoeg niet,” antwoordde Alex schuchter en stond recht, “Nu ga jij me heel normaal vertellen of het een jongen of een meisje is,” ging hij verder en ging op een halve meter van me af staan alsof ik besmettelijke ziekte had.
“Een meisje,” antwoordde ik net als eerder en keek Alex daarbij heel vriendelijk aan. De vriendelijkheid kwam echter niet van twee kanten want enkele seconden later voelde ik hoe mijn wang gloeiend heet werd door in aanraking te komen met de hand van Alex.

Hoofdschuddend liet ik mijn hoofd tegen mijn opgetrokken benen vallen. Het was allemaal de schuld van mijn moeder en Sawyer dat ik nu in deze situatie zat. Ze zouden verliefdheid boven de veertig jaar moeten afschaffen want er komen toch enkel problemen van. De gedachte aan die ontdekking was echter nog niets vergeleken met de gedachte aan hoe hij reageerde toen hij wist dat Blaise de vader was.

Zichzelf proberend te kalmeren ijsbeerde Alex eerst een kwartier door de kleine kamer. Om de zoveel minuten keek hij me vernietigend aan alsof ik er iets aan kon doen dat het een meisje werd en geen jongen. Het is trouwens de mannelijke partner die het geslacht van de baby bepaald, maar ik waagde me er toch niet aan om hem dat te vertellen.
“Goed,” zei hij uiteindelijk en kwam weer voor mij zitten, “Dan krijgen we er een vrouwelijke Dooddoener bij. De Heer van het Duister zou dat ook geapprecieerd hebben,” vervolgde hij en keek me daarbij gemeen aan.
Hij wist goed genoeg dat ik me er met alle macht zou tegen verzetten dat mijn dochter een Dooddoener zou worden.
“Mijn dochter wordt nooit zoals jij,” riep ik en wilde rechtstaan uit de stoel, maar ik werd meteen teruggeduwd door Alex.
“Ik bepaal nog steeds wanneer mijn vrouw rechtstaat en wanneer niet,” zei hij en negeerde mijn eerste woorden, “Jij verlaat deze kamer wanneer ik het zeg en dit gesprek is pas afgelopen wanneer ik het zeg, begrepen?”
Alex wist goed genoeg dat ik op die woorden niet zou ingaan, maar op de volgende was ik verplicht van te antwoordden door dat stomme drankje dat hij me gegeven had.
“Dan heb ik nog een vraagje voor je,” vertelde Alex doornormaal alsof we een alledaags gesprek hadden. Maar voor ons was dit ook een normaal gesprek. Ik kon me niet herinneren dat ik vroeger een conversatie met Alex had gehad waarin ik niet tegen hem schreeuwde.
“Ben ik de vader van het kind?” vroeg hij en kwam weer zó dicht bij de staan dat ik de nijging had om in zijn neus te bijten. Bang keek ik hem aan en schudde toen mijn hoofd. Hetgeen wat hij toen zei heb ik niet kunnen begrijpen want hij schopte woedend tegen de deur die gevaarlijk kraakte.
“Jij –“ begon hij wat duidelijker te praten, maar hij kon blijkbaar niet uit zijn woorden komen, “Hoe kun je me dat aandoen?” vroeg hij woest en liet zijn gebalde vuist hard tegen de muur aankomen. Het zou me trouwens niet verbaasd hebben als er een gat in de muur zou zitten.
“Hoe kon ik je dat aandoen?” vroeg ik nu ook furieus, “Ik ben nog geen seconde gelukkig geweest met jou! Je geeft alleen om je vrienden en meneer Voldemort die toch al lang zijn hoofd onder de grond heeft gestoken! Je zou moeten beschaamd zijn om mij te vragen hoe ik je dat kon aandoen!”
Van hetgeen wat ik toen gezegd heb, zou ik lang spijt hebben. Opnieuw sloeg hij me keihard in mijn gezicht waardoor ik even niet meer wist waar mijn hoofd stond.
“Jij zet geen voet meer uit dit huis zonder mij, je moeder of Sawyer,” riep hij me toe, “Je zegt geen woord meer tegen Blaise, je kijkt zelfs niet meer naar hem zonder dat ik gezien heb of zonder dat je het me vroeg!” brieste hij en keek me woedend aan.
“Heb je dat goed begrepen, mevrouw Liana?” vroeg hij en schudde me doorheen.
Bang knikte ik en keek gewoon naar de grond. Ik had het gevoel dat ik flauw zou vallen wanneer ik naar zijn gezicht zou moeten kijken of gewoon zou moeten overgeven.

Ik zat al een hele dag op die stomme lege kamer zonder iets van de anderen gehoord te hebben. Ik wist niet of de gasten veilig buiten waren geraakt, ik wist niet of ze Harry ontdekt hadden en ik wist al helemaal niet of Alex Sawyer en Blaise op de hoogte had gebracht.

kjell-lovers · 5e jaars Verdiend: 80 Sikkels Woonplaats: belgiÃ«

Hoofdstuk 48

“Alex, ik moet naar het toilet,” siste ik tussen mijn tanden en keek toe hoe ik in mijn gedachten Alex enkele centimeters korter maakte. Zuchtend stond Alex op van aan zijn bureau en keek me geërgerd aan alsof ik enkel een irritante vlieg was die weer eens teveel lawaai maakte.

“Je moet elk half uur naar het toilet,” mompelde hij en trok me aan mijn arm overeind van het bed waar ik al 3 weken doorbracht. Alex had ermee gedreigd om me niet meer alleen te laten, maar ik had nooit gedacht dat hij het ook daadwerkelijk zou doen. Voor het ontbijt, het middageten en het avondeten kwam mijn moeder me halen en dan was Blaise er nog niet aanwezig. Om naar het toilet te gaan ging Alex elke keer mee alsof ik me door het toiletraampje je persen terwijl dat zich nog eens 10 meter boven de grond bevond. En werken moest ik al helemaal niet meer doen. Sawyer had een brief geschreven naar St. Holisto en mijn ontslag geven, met mijn gedwongen handtekening op. Henry, mijn uil, zat al weken opgesloten en mijn lichaamsdelen waren bijna vastgeroest van het vele stilzitten.

Achter Alex zijn rug deed ik alweer allerlei gebaren, maar glimlachte lief toen hij zich omdraaide. Ik was de aanraking met zijn hand echt nog niet vergeten. Ik had dan wel veel over voor mijn vrijheid, ik wist toch wel dat mijn protest niets zou uitmaken.

“Je kunt nu voor de komende twee uur naar het toilet gaan, want ik moet dadelijk weg voor mijn werk,” zei hij nog en duwde me met mijn broek nog aan op de wc-pot.

“Kan het wat rustiger?” vroeg ik en keek hem nijdig aan zodat hij zich omdraaide. Ik moest toegeven dat hij echt geen manieren had, “Hoelang blijf je weg?” vroeg ik heel subtiel en deed mijn broek terug dicht. Ik mocht er niet aan denken dat hij dat ook nog eens zou moeten doen.

“Niet lang genoeg zodat jij zou kunnen wegsluipen,” antwoordde hij verveeld en gooide me terug op het bed alsof ik niet zwanger was, “Trouwens; Sawyer blijft hier en je moeder gaat je ook niet laten ontsnappen,” ging hij verder en stak zijn papieren in zijn koffertje.

“Kortom; ik zou me gewoon rustig houden,” zei hij grijnzend en legde een hand op de deurknop om te vertrekken. Eigenlijk zou ik blij moeten zijn dat ik zijn stomme kop niet meer zag, maar ik ging haast dood van verveling.

“Wat moet ik nu weer de hele dag doen?” vroeg ik wanhopig, “Naar buiten kijken tot je terug komt? Henry leren vliegen in zijn kooi? Je kunt me hier niet de rest van mijn leven opsluiten,”

Alex grinnikte en keek me met gevaarlijk glitterende ogen aan. “Nee, dat kan ik niet en dat zou ik ook niet doen. Je blijft hier tot dat kind geboren is zodat ik het meteen kan terugsturen waar het vandaan komt,”

Veel nachtjes later lag ik doodstil in bed en luisterde naar de ademhaling van Alex naast me. Alsof hij me overdag nog niet genoeg lastig viel, kon ik door hem ’s nachts nog niet slapen ook. Gelukkig zat ik toch hele dagen op mijn kamer dus kon ik niet veel meer doen dan rusten, eten en naar het toilet gaan. Jammer genoeg zat hij dan ook elke minuut die hij vrij had op mijn vingers te kijken alsof ik plots in het niets zou opgaan.

Met een diepe zucht sloot ik mijn ogen en draaide me op mijn zij, met mijn rug naar Alex toe, en probeerde voor de zoveelste keer deze nacht in slaap te raken. Jammer genoeg schoot ik al snel terug recht met een hoge gil door een hevige kramp in mijn buik en door het feit dat ik precies in bed geplast had. In volle paniek schudde ik Alex door elkaar. Vloekend draaide hij zich naar me toe en keek me aan met een blik waarvan ik er normaal wel iets van ging gezegd hebben, maar nu moest hij me gewoon wegbrengen en niet liggen zeuren en mopperen over zijn schoonheidsslaapje.

“Wat?” gromde hij gevaarlijk en keek me nog steeds intimiderend aan.
“Ik heb een klein probleempje,” zei ik zacht en hoopte dat hij het snel zou snappen want lang ging ik niet zo willen blijven liggen met die buikpijn die dus weeën voorstelden.

“Een probleempje?” herhaalde hij geërgerd, “Moet je weer eens naar het toilet en lig ik in je weg?” vraagt hij en gaat dan terug liggen.
Woedend nam ik een kussen en sloeg hem ermee op zijn hoofd waardoor hij nu degene was die rechtsprong en me aan mijn pols vastgreep.
“Nu heb je inderdaad een probleempje,” gromde hij weer en trok me half over bed.
“Wil je me wel eens loslaten!” gilde ik en probeerde mijn pols los te trekken, “Je moet me naar het St. Holisto brengen,” zei ik toen en trok met mijn vrije hand de dekens wat meer over me heen.

“Schaam je je voor je echtgenoot, liefste?” vroeg hij op een veel te enge manier en liet me toen los. Ik veronderstelde dat hij zich snel ging omkleden om mij weg te brengen, maar hij liep op zijn dooie gemakjes de gang op en riep iemand waarvan ik nog nooit gehoord had.
“Je beseft het misschien niet, maar ik kan ook rekenen en ik heb al twee weken een verpleegster in huis genomen,” zei hij grijnzend, maar niet aardig grijnzend en hield de deur open zodat er een jonge, slanke vrouw de kamer inkwam.

Met een opgetrokken wenkbrauw keek ik die vrouw aan en liet toen een zuchtje ontsnappen.
“Is dat niet jouw verpleegster?” vroeg ik hem arrogant en keek hem nijdig aan vanuit mijn positie, “Of is dat je werk waarvoor je zoveel weg moet?”
Ik was ervan overtuigd dat ik een klap zou hebben gekregen of een preek van een half uur in ontvangst had mogen nemen wanneer de verpleegster er niet was geweest, maar nu keek hij me gewoon smerig aan en verliet toen de kamer en trok de deur met een klap dicht.
Mijn gezicht vertrok even van de pijn, maar ik vermande me al snel en was niet van plan om toe te geven aan die onnozelaar dat ik veel te kleinzerig was.

Een uur later lag ik bezweet op mijn bed met verse lakens die de verpleegster voor mij getoverd had en met mijn kersverse baby op mijn borst. Diep inademend streelde ik zacht het kleine wangetje van het kindje en keek er vertederd naar. Ik had gewild dat Blaise hierbij zou zijn, maar Alex zou me nog eerder vermoorden of zelf verplegertje gespeeld hebben, dan Blaise hier bij mij te hebben gelaten.

De stemmen op de gang betekenden dat mijn moeder, Sawyer en Alex op weg waren en een eenzame traan liep over mijn wang die ik vlug en ruw wegveegde. Hij ging mijn kind echt niet van me afnemen. Ook al moest het nu zijn kind geweest zijn, de baby kon er niets aan doen dat het zo’n vader ging gehad hebben. Helaas zou ik op de geboorteakte wel moeten tekenen dat het Alex zijn kind is, maar Blaise en ik wisten wel beter en daar zou niemand of niets iets aan veranderen.

“Oh wat een schatje,” riep mijn moeder meteen uit en ging naast mij op het bed zitten. Ik had alleen geen oog voor mij moeder, anders had zij dat trouwens ook niet voor mij, maar keek naar Alex en Sawyer die vanop een afstandje toekeken en het liefst van al hier zouden wegrennen. Ik slikte de krop in mijn keel door en herpakte me. Ik mocht nu niet toegeven aan al die emoties en zeker niet waar mijn ‘lieve’ echtgenoot bij was.

Ik weet niet hoe het gebeurd is, maar Hoofdstuk 27 ontbrak :S Kheb dus alles gewijzigd en ondertussen zijn die irritante tekentjes ook weg Wink

kjell-lovers · 5e jaars Verdiend: 80 Sikkels Woonplaats: belgiÃ«

Hoofdstuk 49

Ik lag rustig op mijn bed met mijn dochtertje van amper drie dagen oud. Ik had haar Fanny genoemd en ik had er geen enkel idee van of Blaise er eigenlijk van op de hoogte was. Hij had nog geen enkele keer gekomen, maar dat kwam dan ook doordat Alex elke dag door de gang patrouilleerde. Maar het was al avond en ik had hem nog maar één keer gezien en dat was deze morgen.
Futloos lag ik op mijn bed en keek ik toe hoe Fanny telkens met haar kleine vuistjes de dekens wilde vastgrijpen. Nog steeds emotioneel bracht ik, zoals de laatste twee maanden, mijn tijd door op mijn kamertje, maar gelukkig was ik nu niet meer alleen. Fronsend stond ik toen echter voorzichtig op, natuurlijk nadat ik er zeker van was dat Fanny niet van het bed kon rollen, en liep naar de deur waar nu een bruine envelop lag.
Niet begrijpend waarom er op dit moment een brief onder de deur geschoven werd, ging ik terug op het bed zitten en aaide Fanny even over haar hoofdje die een kraaiend geluidje maakte. Grinnikend opende ik de brief en mijn verbazing werd alleen maar groter met elk woord die ik las.

Lieve Liana
Ik heb besloten alles op te schrijven omdat je toch niet zou willen luisteren wanneer ik naar je toe kom. En anders zou je me waarschijnlijk weer boos maken zodat praten dan onmogelijk kan. Ik zit nu al drie dagen op zolder te denken wat ik met je moet doen en dan vooral met de baby. Ik was echt dolgelukkig toen ik je tegen Blaise hoorde zeggen dat je zwanger was, maar ik had toen moeten begrijpen hoe de vork in de steel zat.

Ik denk dat we redelijk goed gestart zijn bij de eerste ontmoeting en op je verjaardagsfeest, maar vanaf toen ging het steeds meer berg naar beneden. Ik besef nu ook wel dat ik die vele keren nooit zo had moeten reageren. Maar ik was blind voor jouw gevoelens toen mijn vader me vertelde dat ik met jou ging trouwen. Sinds de eerste keer dat ik je zag, was ik echt gek op jou, maar ik heb het gevoel – en dat is waarschijnlijk ook zo – dat ik je met elk woord verder van me af duw.

Ik kan je verhouding met Blaise zeker niet goedkeuren. Ik kan er gewoon niet tegen wanneer ik je met hem zie omgaan om dan te weten dat je met mij nooit zo zal omgaan. Maar ik kan je niet langer meer vasthouden op die kamer van je. Het enige wat wij delen is het bed en daar blijft het ook bij. Ik zou graag enkele avonden bij jou voor de haard zitten om te praten over alledaagse dingen in plaats van telkens ruzie te maken.

Maar je moet begrijpen dat ik ook mijn verplichtingen heb tegenover de andere Dooddoeners. Voldemort mag dan misschien niet meer onder ons zijn, voor ons – Dooddoeners – is dat anders. Ik vrees dat de baby op een zekere leeftijd zal worden ingewijd, maar ik kan haar geen kwaad doen. Ze is dan misschien van Blaise, voor de buitenwereld is het zowel jouw kind als het mijne. Ik veronderstel dat je vriendinnen weten dat ik niet de vader ben en ze zullen vast wel ongerust over je zijn, maar ik hoop dat we enigszins opnieuw kunnen beginnen.

Alex

Met de brief in mijn handen keek ik naar Fanny. Hij mocht het dan nog zo mooi verwoorden, ze zou een Dooddoener worden als ik niet ging ingrijpen. Waar zijn plotse verandering vandaan kwam, daar maakte ik me geen zorgen over en stelde me er ook geen vragen bij. Het belangrijkste was dat ik eindelijk nog eens zou kunnen gaan winkelen en met mijn vriendinnen zou kunnen afspreken. Ik zou wel een excuus vinden voor mijn afwezigheid en ze zijn dan misschien niet bij de geboorte geweest, maar de doop zouden ze wel mogen meemaken.
Met een zuchtje legde ik de brief op mijn nachtkastje en ging weer op mijn zij liggen om me verder bezig te houden met mijn kleine, kersverse dochter. Ze had precies hetzelfde donkere haar zoals Blaise, maar ze had mijn groene ogen.
“Gelukkig besef jij nog niet hoe alles hier in elkaar zit,” fluisterde ik en streelde met mijn wijsvinger zacht Fanny’s bollige wangetjes.

kjell-lovers · 5e jaars Verdiend: 80 Sikkels Woonplaats: belgiÃ«

Hoofdstuk 50

Rustig ging ik naar beneden met Fanny in mijn armen en hoopte dat ik niemand zou tegenkomen. Ik had een briefje achtergelaten voor Alex en hopelijk was dat genoeg voor het moment. Ik kon ook zonder iets te zeggen zijn weggegaan, maar dat deed ik dus niet om de vrede nog wat te bewaren.

“Wat ga je doen, meisje?” werd me plots gevraagd zodat ik verstijfde in de deuropening van het grote huis waar ik nu al enkele jaren verbleef. Zonder dat ik het goed en wel besefte werd de kracht om mijn eigen leven te leiden, me afgenomen, maar misschien zou het nu allemaal wel weer simpeler gaan.
“Ik ga winkelen,” antwoordde ik. Ik draaide me om en keek in het vriendelijke gezicht van mijn moeder waar ik ooit zoveel van hield en waar ik zoveel voor over had. Maar ook dat was veranderd. Zij had gekozen voor een man die totaal niet overweg kon met mij en daar moest ik me maar bij neerleggen.
“Babyspulletjes halen enzo,” vervolgde ik en plakte een zwakke glimlach op mijn gezicht. Ik ving een glip van zowel Blaise, Sawyer en Alex op in de keuken en wilde hier echt zo snel mogelijk weg. Ik kon de tijd niet meer zeggen wanneer ik nog eens was buitengekomen.
“En wil je dat alleen doen?” vroeg mijn moeder verbaasd en fronsend. Ze keek me aan alsof ik gek geworden was en daar begreep ik toch niet zoveel van. Was het zo raar dat ik alleen ging winkelen? Ik hoefde echt niet alle vijf minuten een bodyguard om me heen.
“Ja, is dat zo raar?” antwoordde ik en zuchtte even, wat bijna onhoorbaar was. Waarom stelden ze zich altijd zoveel vragen bij alles wat ik deed? Alsof ik meteen zou aangerand worden wanneer ik een stap buiten het huis zette. Bij die gedachte moest ik toch wel even slikken. Het was al een tijdje geleden dat ik weer aan die bewuste avond had gedacht.
“Nee, maar ik vraag Alex en Blaise wel even of ze meewillen,” zei mijn moeder zowel vriendelijk als glimlachend. Een wenkbrauw van mezelf ging de lucht in. Als die twee meegingen zou het weer gezellig worden. Alex mocht dan misschien op papier geschreven hebben dat hij het wat rustiger aan wil doen tussen ons, maar met Blaise in de buurt zou dat waarschijnlijk niet het geval worden.

De deur van de keuken werd dichtgedaan zodat ik terug alleen met Fanny in de hal stond, nog steeds met de deur open, en ik had net besloten om alleen te vertrekken wanneer de twee mannen tevoorschijn kwamen. Beide leken ze niet echt blij, maar daar besteedde ik geen aandacht aan. Als ze ruzie wilden maken, dan deden ze dat maar. Ik had voor mezelf besloten dat ik me niet meer ging mengen in hun discussies, ook al gingen ze over mij. Het enige waar ik aan dacht was Fanny. Dat was de belangrijkste persoon in mijn leven. Iemand waar ik veel zou voor opgeven en daar behoorde zelfs Blaise toe. Ik kon niet toestaan dat door mijn liefde voor hem, Alex zijn humeur weer zou keren en hij me weer lekker zou opsluiten.

Het was begin februari dus was het behoorlijk koud. Gelukkig had ik warme kledij voor Fanny en had haar dan ook lekker ingeduffeld. Ikzelf had mijn haren vastgebonden en had een warme jas aangetrokken.

Na een klein stukje wandelen hadden we met z’n vieren de stad bereikt en stonden we in de Lekke Ketel. Alex en Blaise hadden de voorkeur gegeven aan Verdwijnselen, voor een keer waren ze het eens geweest, maar ik riskeerde dat toch niet met Fanny. Dus hadden we, hoewel het verschrikkelijk koud was, een goed stukje gewandeld en konden we onszelf opwarmen in de kroeg.
Zoals verwacht vroeg zowel Blaise als Alex een vuurwhisky en vroeg ik een fruitsapje. Het was al een hele tijd akelig stil en dat begon me nu wel aardig op mijn zenuwen te werken. Ik wilde net wat zeggen wanneer de deur openging en er een groep mensen binnenkwam. Ik kreunde zacht toen ik enkele van hen veel te goed herkende en zakte weg in mijn stoel. Ik merkte dat Alex me met opgetrokken wenkbrauwen aankeek, maar ik had me nu eenmaal voorbereidt op een rustig middagje shoppen en niet op een hele dag leugens.

“Hé, Liana,” werd er geroepen en al snel zat ons tafeltje boordevol en keek ik hen allemaal even moeilijk aan. Ze konden ook de beste momenten uitkiezen om me tegen het lijf te lopen. Ik stond er niet bij stil waarom de vrienden van Alex en Blaise zich bij de vrienden van mij bevonden, maar dat interesseerde me ook niet. Dat hield Ilana echter niet tegen om het meteen voor heel de kroeg te roepen.

Anton, Jean en Draco waren naast en tussen Alex en Blaise gaan zitten. Charissa, Silke, April, Britney, Spike, Dimitri en Ilana zaten naast mij. Maar het viel me op dat, naast die acht, er nog vier mensen aanwezig waren. Harry, Hermelien, Ron en Ginny waren ook de Lekke Ketel binnengekomen en stonden onwennig naast onze tafel te kijken naar Alex, Blaise en mij.
“Hey,” zei ik zacht en dronk van mijn fruitsap om niets te moeten zeggen. Op het feit dat ik bevallen was, zei geen van allen iets. Ze konden het namelijk goed genoeg zien.
“Hé, ga je niet zitten?” werd er aan Hermelien, Ron, Harry en Ginny gevraagd. Ik keek opzij en zag dat Ilana hen vragend aankeek. Hermelien knikte, maar ik had de indruk dat de andere drie liever wegvluchten dan te gaan zitten. Maar ze konden niet veel meer doen, dus gingen ze maar ver uit de buurt van de jongens zitten.

Tevreden richtte Ilana zich nu weer op mij en ik merkte dat iedereen blijkbaar naar mij aan het kijken was.
“Wat?” bracht ik dan ook vragend en geërgerd uit. Alsof er niet genoeg mensen aanwezig waren om naar te zitten kijken, “Het is onbeleefd om mensen zo aan te gapen, weet je?” vervolgde ik en zuchtte even. Ik keek naar Fanny die in slaap gevallen was in haar maxi cosi. Ik bleef even naar de baby staren, maar concentreerde me toen noodgedwongen weer op de andere mensen om me heen.
“Zo, wat heb jij allemaal gedaan?” vroeg Silke alsof er niets aan de hand was, “We hebben een tijdje niets meer van je gehoord en je gaat ook niet meer werken,” vervolgde ze en dronk van haar boterbiertje.
Ik keek haar even met mijn mond half open aan.
“Zie ik eruit alsof ik kan werken dan?” vroeg ik onverschillig en zakte weer wat door op mijn stoel. Er was niemand die nog iets zij voor de volgende seconden, maar dat kon ik ze niet echt kwalijk nemen.
“Ik had gewoon geen tijd en ik had nogal last van een zware zwangerschap,” antwoordde ik wat normaler en vroeg nog iets om te drinken voor zover dat mogelijk was. Het was behoorlijk druk in de Lekke Ketel zodat het me niet zou verbaasd hebben dat de ober het niet zou gehoord hebben.

Silke knikte, net zoals de anderen, en Charissa schakelde toen over op een ander onderwerp.
“April date sinds vorige week Dimitri,” zei deze opgewekt en dat leverde haar dan ook een mep op van April. Ik grinnikte even en keek toen uit het raam. Er dwarrelden sneeuwvlokjes uit de lucht en het leek zo verleidelijk om buiten te gaan wandelen. Helaas zat ik nu wel vast voor enkele uren bij die bende.

“We wilden eigenlijk wel gaan winkelen,” zei ik dan ook na een uurtje en deed aanstalten om op te staan. Ik kreeg alleen hevige krampen in mijn buik waardoor ik weer ging zitten en een arm om mijn buik sloeg. Ik sloot mijn ogen even en slikte enkele keren om mijn gezicht weer normaal te krijgen. Gelukkig was iedereen druk in de weer met wat Anton aan het vertellen was, dus hadden alleen Ilana, Blaise en Alex door dat er wat scheelde.
“Het spijt me jongens, maar wij moeten door,” zei Alex luid genoeg zodat ze het allemaal zouden gehoord hebben en stond toen op. Hij schoof zijn stoel onder tafel en nam Fanny van me over zodat ik haar niet zou moeten dragen.
Ik zei iedereen snel gedag en ging toen meteen achter de twee jongens aan.
“Ze lijkt op jou,” zei Ilana achter mij waardoor ik me omdraaide en Ilana en Hermelien zag staan.
“Dank je, maar ik moet echt door,” zei ik vriendelijk, maar gehaast en gaf hen beide een kus op hun wang, “ We spreken nog wel eens af om bij te praten,”
“Beloof je dat?” vroeg Hermelien waardoor ik toch even moest lachen.
“Ja, dat beloof ik,” antwoordde ik en wuifde nog even naar de anderen, “Zo snel mogelijk,”

Om zes uur kwam ik uitgeput thuis met Fanny en de twee jongens die achter kwamen en met hopen zakken zeulden. Mijn moeder verwelkomde me meteen en sloot me in haar armen.
“Ik ben zo blij dat het weer goed met je gaat, schat,” fluisterde ze en moest moeite doen om haar tranen in bedwang te houden.
“Het is altijd goed met me gegaan, moeder,” zei ik fronsend en ging toen naar de keuken om iets warms te drinken. Fanny sliep nog steeds, wat niet echt ongewoon is voor een baby, en merkte er niets van dat we alweer thuis waren.
“Heb je iets gevonden?” vroeg Sawyer die opkeek van een stapel papieren, maar ik had de kans niet om te antwoorden.
“Iets?” vroeg Alex ongelovig, “Ze heeft haast heel de WegIsWeg opgekocht,” vervolgde hij en liet vermoeid al de zakken op de grond vallen.
Ik haalde alleen mijn schouders onschuldig op en genoot van de warme chocolademelk.

kjell-lovers · 5e jaars Verdiend: 80 Sikkels Woonplaats: belgiÃ«

Hoofdstuk 51

Moe lag ik op mijn bed met Fanny in mijn armen. Natuurlijk lag ze alweer lekker te slapen en kreeg ik kramp in mijn armen. Het verbaasde me echt dat ze zo goed sliep. De meeste mensen vertelden weleens dat baby’s enorm lastig zijn en je elke nacht wakker houden. Maar Fanny is ondertussen al een maand oud en veel last had ik niet van haar.

Alex had, de dagen die op zijn briefje volgden, goed zijn best voor mij gedaan. Hij had onze slaapkamer volledig anders ingericht zodat ik me er wat meer thuis zou voelen. Zo had hij de muren een lichtblauwe kleur gegeven en zelfs de kasten waren minder donker. De groene gordijnen had hij vervangen voor gele en hij had de grond laten bedekken met een zacht tapijt.
Zelfs ik was geschrokken van zijn plotse veranderingen en heel diep vanbinnen was ik wel wat bedaard tegenover hem. Ik kon bijvoorbeeld al wat meer verdragen dat hij met Fanny speelde en dat hij wat dichter bij mij lag in bed. Hij wist goed genoeg dat hij niet veel meer moest proberen dus bleef hij flink van me af.

Net zoals voor de bevallig had ik nog altijd geen goed contact gehad met Blaise, maar daar had ik me allang bij neer gelegd. Ik had liever dat ik hem niet meer zag, maar dat hij gezond en wel was, dan dat ik hem wel zag en Alex hem half vermoorde.

Mijn ogen zakten lichtjes dicht en net wanneer ik dacht dat ik rustig zou kunnen slapen hoorde ik de deur opengaan. Vermoeid keek ik op en zag enkele hoofden langs de deur heen kijken. Met een flauwe glimlach grinnikte ik even wat een teken voor hen was om binnen te komen.

“Hoe gaat het met jou?” werd me vrijwel meteen gevraagd door Hermelien die voorzichtig naast me was komen zitten. Ilana zat nu voor mij en keek haast verliefd naar Fanny. Met een zuchtje ging ik wat rechter zitten en gaf de baby aan Ilana die meteen ervandoor ging en in de leunstoel ging zitten. Tevreden aaide ze wat over de wangetjes van Fanny en was ze blijkbaar blij dat ze zich nu niet hoefde te mengen in het gesprek. Want zoals altijd had ik al gemerkt aan het gezicht van Hermelien dat er een goed gesprek op komst was.
“Goed en met jullie?” antwoordde ik en kaatste de vraag heel normaal terug. Het ging inderdaad beter met mij. Ik kon de laatste tijd weer doen waar ik zin in had en hoefde niet meer voor alles toestemming te vragen.
“Goed, toch beter dan met jou,” zei Hermelien en liet haar blik even rusten op Ilana die druk in de weer was met Fanny en niets liever wilde dan de kamer te verlaten.
“Wat bedoel je daarmee?” vroeg ik vrij rustig en sloeg een deken om mijn schouders om geen koud te hebben. Het mocht dan misschien middag zijn, erg warm is het niet. En de verwarming ligt dan nog aan.
“Ik bedoel daarmee dat we je nooit meer zien,” antwoordde Hermelien en leek niet door te hebben dat ik helemaal geen zin had in dit gesprek. Of misschien had ze het wel door, maar wilde ze het niet zien.
“Zoals je ziet heb ik het nogal druk aangezien ik nu moeder ben,’ zei ik en zuchtte even vooraleer ik verder ging, “Ik heb niet echt zin meer om uit te gaan en te winkelen,”
“Ik heb het niet over winkelen of uitgaan, Liana. Ik wil gewoon dat we zoals vroeger normaal kunnen praten over allerlei dingen,” vertelde Hermelien en ze leek eigenlijk best hopeloos.
“Hermelien, ik heb er op dit moment gewoon niet echt veel tijd voor,” antwoordde ik, “Maar ik ga binnenkort wel weer wat stabieler zijn en dan wordt alles wel weer normaal,”
“Normaal? Jouw toestand zal nooit normaal worden: Je bent getrouwd met iemand die je niet kan luchten, je moeder laat je vallen voor een arrogante kwal, je bent verliefd op je stiefbroer en je hebt een kind,” somde Hermelien op waarvan ik eigenlijk best wel nijdig kwam. Zoals zij het vertelde leek het alsof mijn leven één grote hel was.
Oké, dat was ook wel zo, maar alles was veranderd. Zelfs Alex en dat wilde heel wat zeggen.
“Wat noem jij dan normaal?” vroeg Hermelien mij en keek me aan alsof ze elk moment in huilen kon uitbarsten.
“Alex is veranderd Hermelien,” mompelde ik zacht en hoopte eigenlijk dat ze me niet gehoord had.
“Veranderd?” herhaalde ze en keek me aan op een manier waarmee ze wilde vragen of ik enkele keren met mijn hoofd tegen de muur was gelopen, “Wat bedoel je met veranderd?”
“Gewoon veranderd, Hermelien,” zei ik vermoeid en liet me terug zakken in de kussens. Ik zou echt nooit meer beginnen aan een tweede kind. Niet dat ik niet hield van Fanny, maar het is gewoon nogal zwaar.
“Hij zorgt ervoor dat ik me wat meer thuis voel en hij doet Fanny zelfs niets,” vervolgde ik en wilde dat ze het eindelijk zou snappen.
“Dat doet hij om je te manipuleren, Liana,” begon Hermelien alweer met haar tegenwoord, “Je weet goed genoeg dat hij Fanny wil laten opnemen als een Dooddoener wanneer ze daar de leeftijd toe heeft. En jij gaat daar echt niets toe te zeggen hebben,”

Met een bonkend hoofd keek ik Hermelien schuin aan en wilde dat ze vertrok.
“Ik wil het hier niet over hebben, Hermelien. Zoals je zelf zegt: ik weet het, maar het is nog niet zover dus hoef ik me er nog geen zorgen over te maken,”
“Je kunt toch zo naïef zijn,” zei Hermelien en draaide met haar ogen, “Vlucht toch gewoon. Kom bij mij en Ron wonen of desnoods bij Harry. Zijn huis is groot genoeg om jullie twee daar nog bij te nemen,”
“Vluchten? Ik heb geen zin in vluchten. Ik wil mijn leven leiden zoals ik het wil, voor zover het kan,” voegde ik er snel aan toe voor ze weer ging beginnen over het feit dat Alex de grote lijnen in mijn leven besliste.
“Trouwens: als ik vlucht en hij vindt mij, dan ben ik nog verder van huis dan dat ik nu ben. Hij laat me met rust en volgens mij koestert hij zelfs liefde tegenover Fanny. Ik kan nu niet meer weggaan,”

Hermelien zuchtte en nam Fanny over van Ilana die een protesterend geluidje maakte.
“Kijk naar haar Liana,” zei Hermelien en ging met Fanny voor mijn neus zitten.
“Dat doe ik elke dag,” mompelde ik nijdig en wist nu al waar ze op uit was.
“Ze lijkt totaal niet op Alex. Jullie zijn allebei blond en Fanny heeft bijna zwart haar,” zei Hermelien en streek even door de weinige haartjes van mijn kind, “De mensen zullen snel genoeg zien dat ze niet op Alex lijkt, maar op jou en vooral op Blaise. Het is namelijk nogal logisch dat Fanny blond zou moeten zijn en trouwens ook geen zo’n donkere ogen zou moeten hebben,”
“Wat heeft dat daar nu allemaal mee te maken? Niemand, behalve jullie, weet dat Fanny van Blaise is. Dus als jullie gewoon jullie mondjes dichthouden, hoeft niemand dat te weten,” antwoordde ik en nam Fanny zelf terug.
“Alex gaat zich er met de tijd aan ergeren, Liana,” probeerde Hermelien nog, maar echt hielp het niet.
“Hij heeft het verleden geaccepteerd, Hermelien. En je weet evengoed als ik dat we dat niet kunnen veranderen,”
“Toch wel,” antwoordde ze met ophalende schouders.
“Ik denk er nog niet aan. En ik mag hopen dat jij het ook zo houdt,”

“Wat kwam Hermelien doen?”
Ik was rustig aan het strijken en keek net op wanneer Alex onze privé-woonkamer binnenkwam. Hij kwam naast me staan en ik kon aan zijn manieren zien dat hij moeite moest doen om me niet even vast te nemen. Ik beet op mijn lip en niets te zeggen wat ik niet wilde zeggen en ging verder met mijn huishoudelijke taken.
“Ze wilde weten waarom ze mij niet meer zoveel ziet als vroeger,” antwoordde ik eerlijk. Ik had namelijk besloten om niet meer te liegen over zulke kleine zaken. Hij kon er toch niets kwaads van denken om zo’n stomme vraag.
“En wat heb je daarop geantwoord?” vroeg Alex en ging nu achter me staan.
“De waarheid,” zei ik rustig en voelde hem precies ietsje verstijven. Ik draaide me om en keek hem onschuldig aan, “Dat ik werk genoeg heb met Fanny en dat ik niet echt zin heb om te winkelen of om uit te gaan,” vervolgde ik.

Alex keek me haast tevreden aan met wat ik zei, maar ergens wist ik ook wel dat hij niet overtuigd was. Iedereen wist dat Hermelien beste vriendjes was met Harry en dat ik hen allemaal zo naar Azkaban kon laten sturen. Maar iets had ervoor gezorgd dat ik dat niet deed. Op dat ogenblik toch nog niet.
“Misschien wordt je het nog wel eens perfect gewoon om met mij te leven,” zei hij ietsje arrogant en ging wat dichter tegen me aan staan.
“Misschien wordt jij dan misschien de echtgenoot die ik wil hebben,” antwoordde ik met een schijnheilige glimlach en voelde zijn antwoordt maar al te goed op mijn wang branden.

“Waar was dat goed voor?” vroeg ik geschrokken en voelde aan mijn wang die waarschijnlijk rood zag en verschrikkelijk gloeide.
“Voor het feit dat je me weer eens beledigde terwijl ik zo mijn best probeer te doen voor jou en omdat je plannetjes zit te smeden met Hermelien om me achter slot en grendel te krijgen,” viel hij tegen me uit en stond eigenlijk veel te dicht bij mij. Mijn mond was opengevallen en ik keek hem aan alsof hij totaal zijn verstand verloren had.
“Oh ja natuurlijk,” merkte ik dan sarcastisch op wanneer ik mijn stem teruggevonden had, “Jij ben degene die de kleinerende opmerkingen mag geven, ik niet,” ging ik verder en draaide met mijn ogen terwijl ik mijn handen op mijn heupen had gezet.
“En hoe kom je erbij dat ik je in Azkaban wil krijgen?” vroeg ik dan verontwaardigd. Dat hij zoiets nog maar durfde te denken van mij. Hij had dan misschien ooit met de gedachte gespeeld mij te vermoorden, maar dat was niet wederzijds. Hoewel hij daar overduidelijk op zijn plaats zou zitten tussen die gezellige dementortjes.

“Aha, zie je wel? Ik heb het woord Azkaban niet eens gebruikt,” riep hij voor, waarschijnlijk, het hele huis en hield me aan mijn schouders vast.
“Je bent echt ziek in je hoofd,” gilde ik en probeerde me los te trekken, “En laat me los! Je doet me pijn,” ging ik verder en wilde hem schoppen, maar hij was me te snel af.
“Ik doe jou pijn?” herhaalde hij met een vreugdeloos lachje, “Heb je er misschien ooit al eens bij stilgestaan dat je mij kwetst met al hetgeen wat je hele dagen tegen mij staat te roepen?”
Ik zweeg en keek hem enkel nijdig aan. Hij had het recht niet om over mij te oordelen en zeker niet om mij te slaan. Ik hoorde hoe Fanny zacht geluidjes maakte, dus dat betekende dat ze wakker was geworden. Dat was ook niet zo moeilijk wanneer er een hysterische Alex staat ze roepen en te tieren in de kamer naast die waar Fanny sliep.
“Ik heb de laatste weken alles geprobeerd om je wat te doen inzien dat ik niet zó slecht ben zoals je altijd maar over mij denkt, Liana,” ging hij verder en kneep nog harder in mijn schouders. Ik was ervan overtuigd dat daar morgen grote blauwe plekken zouden te zien zijn.
“Ik heb geen enkel kwaad woord over Fanny gezegd terwijl ik heel goed weet hoe alles in elkaar zit. Ik heb heel de kamer laten herinrichten zodat mevrouw zich wat beter zou gaan voelen. Maar nog steeds wil je mij niet toelaten in je leven. Je blijft me negeren en kleineren!” zei hij op veel te luide toon. Ik kneep mijn ogen wat dicht en staarde naar de grond om zijn boze gezicht niet te hoeven zien, maar hij dwong me om hem aan te kijken door mijn hoofd omhoog te duwen.

“Ik ga weg,” mompelde ik zacht en voelde hoe de tranen alweer opkwamen. Ik wilde niet huilen waar hij bijwas. Ik wilde niet laten zien dat ik kwetsbaar was door wat hij allemaal zei en ik wilde niet dat hij nog meer troeven in handen had door mijn zwakke kanten te laten zien, maar dat alles was al te laat. Want zoals altijd ging er hem niets voorbij.
“Oh natuurlijk ga je weg,” zei hij alweer sarcastisch en liet me nu wel los, “Ik kan de tel al niet meer bijhouden van hoeveel keer je me dat al vertelt hebt. En je gaat nu toch niet beginnen janken hé?” sneerde hij en grinnikte op zijn eigen stomme manier.
“Liana toont dat ze toch een hart heeft,” ging hij giftig verder.
Maar ik had er echt genoeg van deze keer. Hij kon me niet voor altijd blijven beschuldigen voor de dingen die ik fout deed in het verleden en hij kan me niet blijven slaan om iets wat ik nooit gezegd had of toch nog niet gezegd had.
“Ik heb geen hart?” herhaalde ik cynisch, “We gaan binnenkort wel eens zien of jij een hart hebt, meneer Deraeve. En je mag me dan nog zo graag hier houden, maar ik houd het hier geen minuut meer langer uit met jou,” zei ik en ging met elk woord luider praten.

“Je gaat hier niet weg Liana. Over mijn lijk,” zei hij standvastig en blokkeerde mijn doorgang naar de slaapkamer waar Fanny ondertussen zacht lag te huilen.
“Als het moet zal ik dat doen ja,” antwoordde ik met een vurige blik. De dagen dat hij mij kon slaan zonder dat ik er nog iets op zei, waren voorbij. Ik moest beginnen denken aan Fanny en niet aan mijn moeder die toch niets meer voor mij kon opbrengen dat alleen te denken dat ik ziek was.
“Ik ga hier weg tot je je hersenen hebt gevonden en misschien eindelijk gelooft dat ik je niet in Azkaban wilde krijgen, maar tot die tijd zie je mij hier niet meer,” zei ik en duwde hem opzij wat verbazingwekkend goed ging. Hij keek me verbaasd na toen ik de slaapkamer inging en Fanny vast nam.
Ik suste haar wat en legde haar toen weer in haar wiegje om mijn spullen bijeen te zoeken. Mijn grote hutkoffer die ik ooit had gebruikt om naar Zweinstein te gaan stond tussen mijn kleerkast en de muur en daar trok ik hem nu weg. Boos gooide ik hem op mijn bed en deed hem open.

“Waar wilde je dan heengaan? Toch niet naar Hermelien en haar vriendje?” vroeg Alex rustig in de deuropening en keek me aan alsof ik met de normaalste dingen van de wereld bezig was. En hij deed ook nog eens alsof we net geen ruzie hadden gehad.
“Dat gaat je niets aan,” antwoordde ik en gooide al mijn normale kledij in de grote hutkoffer. Dus al de jurken liet ik gewoon in de kast hangen. Behalve de jurk van mijn verjaardag en mijn trouwjurk. Ik was dan wel met een kwal getrouwd, maar daar kon die jurk niets aan doen.
Ook stopte ik alle spulletjes van Fanny tussen mijn kledij en moest tegen het einde toe nogal goed duwen om alles erin te krijgen.
“Ik vind je toch wel,” zei Alex op een toon alsof het hem totaal niets kon schelen.

Ik maakte enkel een vreemd geluidje en ging op de hutkoffer zitten om de slotjes dicht te krijgen. Ik legde Fanny in haar maxi cosi en keek hem standvastig aan.
Hij kwam de slaapkamer in en gebaarde dat ik kon vertrekken. Ietsje argwanend keek ik hem aan en verliet toen de kamer, voor hopelijk de laatste keer, met Fanny en mijn hutkoffer die veel te zwaar woog. Ik keek nog eens over mijn schouder, maar Alex was ontspannen op het bed gaan liggen en trok zich er niets van aan dat ik dus echt op het punt stond om te vertrekken.

Zo snel als ik kon met die hutkoffer en de maxi cosi liep ik door de gangen van de 2e verdieping en liet mijn hutkoffer uiteindelijk voor me uit zweven om niet veel lawaai te maken op de trappen. Het was ongeveer 6 uur ’s avonds dus zat mijn moeder vast met Sawyer in de woonkamer op de gelijkvloers.
Met een trillende hand klopte ik op de deur van Blaise en hoopte dat hij er zou zijn. Al na enkele seconden ging de deur open en keek Blaise me verbaasd aan. Zijn blik viel op mijn hutkoffer, op mij en uiteindelijk op Fanny waar hij zwijgend naar bleef kijken.
“Waar ga je heen?” vroeg hij uiteindelijk met een stem die niet echt tot hem behoorde.
“Ik weet het nog niet. Ik kan hier niet meer blijven. Ik ben het beu dat Alex me slaat om iets waar ik niet eens over geloven heb en omdat hij denkt dat ik hem wil aangeven,” vertelde ik in topsnelheid en zag zijn blik veranderen bij dat laatste.
“Ja dat was ik ook ooit van plan, maar dat kon ik de laatste maanden gewoon niet meer,” voegde ik eraan toe en keek Blaise wanhopig aan.
“Wat wil je dan van mij als je hier wilt vertrekken?” probeerde hij op zo’n normaal mogelijk toon te vragen, maar ergens hoorde ik dat er hem iets dwarszat.
“Ik wil dat je me verdwijnselt naar de winkelstraat,” zei ik haast onhoorbaar en keek hem smekend aan, “Ik ga langs het St. Holisto en vraag aan Hermelien of ik niet kan ingaan op haar aanbod om bij haar of Harry te gaan wonen. Voor een tijdje dan toch,” vervolgde ik en slikte de krop in mijn keel door.

Blaise knikte kort en trok snel een shirt aan. Het was me niet eens opgevallen dat hij enkel een spijkerbroek had aangehad. Enkele minuutjes, enkele minuutjes teveel, later kwam hij uit zijn kamer en ik dacht dat ik hem even triest naar mij zag kijken. Dat negeerde ik maar en ging naar beneden.
“Naar het St. Holisto dus?” vroeg Blaise en keek me aan.
In plaats van te antwoorden knikte ik gewoon en hield de maxi cosi van Fanny stevig vast. Ik zag dat ook Blaise even twijfelde over het verdwijnselen, maar hij deed het toch maar.

Zo kwam het dat ik enkele seconden later gewoon in de drukke wachtzaal van het St. Holisto stond. Met Fanny nog steeds in mijn armen en met Blaise naast mij.
“Ik ga Hermelien even zoeken. Kun jij hier wachten met Fanny?” vroeg ik hem en overhandigde hem de baby waar hij moeilijk naar keek. Toch knikte hij en ging op een stoel zitten. Hij liet de hutkoffer tot bij hem zweven en richtte zijn aandacht toen op de kleine Fanny die gelukkig niet besefte wat voor onnozele vent ze had voor een (stief)vader.
Blaise haalde de, alweer, slapende Fanny uit de maxi cosi waar ze, naar zijn weten, nu al veel te lang in lag en hield haar voorzichtig in zijn armen.

Ondertussen liep ik snel naar de balie waar ik eerder met Hermelien had samengewerkt, maar ze was er nergens te bekennen. Wat paniekerig keek ik naar de vrouw die op Hermeliens plaats zat.
“Op welke afdeling werkt Hermelien Griffel nu?” vroeg ik snel en wreef mijn handen wat in elkaar van de zenuwen.
“Zou u gewoon op uw beurt willen wachten, mevrouw?” vroeg die onbeleefde del gewoon waardoor ik haar beledigd aankeek.
“Het kan me niet schelen hoeveel mensen er hier moeten wachten op hun beurt, maar ik moet gewoon weten waar Hermelien op dit eigenste moment zit!” riep ik hysterisch en zwaaide wild met mijn armen, “En hoe langer je wacht met antwoorden, hoe meer mensen er zullen moeten wachten en dan ga je heel pissige tovenaartjes op je dak krijgen, zoals ik dus,” ging ik geërgerd verder, “Dus als je het niet erg vindt; zou ik nu gewoon willen weten waar Hermelien zit!” beëindigde ik mijn speech en keek de arrogante, jonge vrouw aan die plots wat minder noten op haar zang had.

Ze wees met een trillende hand naar iets of iemand achter mij en wanneer ik me omdraaide viel er meteen een hele last van me af.
“Eindelijk,” mompelde ik en trok Hermelien aan haar arm mee naar een klein kantoortje waar niemand op dit eigenste moment zat.
“Ik ben veranderd van gedacht,” zei ik enkel en sloeg mijn armen over elkaar. Ik had geen zin in Hermeliens blije gezicht en haar opmerkingen over het feit dat ze gelijk had, en keek dus gewoon naar buiten alsof er geen vuiltje aan de lucht was.
“Dat werd dan tijd,” zei Hermelien opgelucht met een grote zucht en een brede grijns, “Kom, ik breng je meteen naar Harry,” vervolgde ze en trok me terug het kantoortje uit.
“Wacht, Blaise en Fanny nog,” riep ik tegenstribbelend en liep razendsnel naar de wachtkamer waar ik verstijfd in de deuropening bleef staan.

Blaise zat er namelijk niet hoe ik hem had achtergelaten. Hij zat Fanny zacht te wiegen en ik meende zelfs sporen van tranen te zien op zijn wangen. Zacht ging ik naar hem toe en hurkte voor hem neer.
“Gaat het?” vroeg ik twijfelend en meteen keek hij op. Hij legde Fanny voorzichtig terug in de maxi cosi en deed een vreemd gebaar naar Hermelien dat moest betekenen dat ze bij Fanny moest blijven.

Blaise zelf trok me mee de wachtkamer uit en zocht een kamertje waar we rustig konden praten. In hetzelfde kantoor waar ik net met Hermelien had zitten praten ging hij tegen de bureau leunen en trok me in zijn armen. Ik wist niet wat ik moest zeggen, dus zweeg ik maar en voelde hoe zijn hart een beetje te snel tekeer ging.
“Ze is prachtig, Liana,” fluisterde hij plots en hield me wat van zich af om me te kunnen aankijken, “Ze is echt prachtig,” herhaalde hij en trok me opnieuw tegen zich aan.

Ik bleef nog steeds zwijgen en had mijn armen ondertussen om hem heen geslagen.
“Ik hou van je Blaise,” mompelde ik uiteindelijk en bevrijde mezelf uit zijn omhelzing, “Het spijt me dat je niet bij de bevalling kon zijn,” ging ik verder en liet mijn hoofd hangen, “En het spijt me dat ik zo weinig heb gedaan om je te kunnen zien,” eindigde ik en voelde hoe ik toch nog was beginnen huilen.

“Je hebt gedaan wat je moest doen, Liana,” fluisterde Blaise enkel terug, “Onze dochter beschermen. En dat heb je heel goed gedaan. Ik ben trots op je,”

kjell-lovers · 5e jaars Verdiend: 80 Sikkels Woonplaats: belgiÃ«

Hoofdstuk 52

Moe keek ik toe hoe Fanny op de grond zat te spelen met de spulletjes die ik voor haar had meegenomen. Het waren er niet veel, maar zoveel besef had ze er nog niet van. We waren twee weken verder sinds mijn vertrek uit mijn ‘ouderlijk’ huis en nog steeds had ik niets gehoord van Alex of Sawyer.
Hermelien zei me elke dag dat ik daar niet meer moest over nadenken en verdergaan met mijn leven, maar het baarde me toch zorgen. Ik heb nooit begrepen waarom Alex me toen zomaar liet gaan zonder ook maar enige moeite te doen om me tegen te houden. Misschien kwam het voor het allemaal gunstiger uit dat ik verdween en een kind opvoeden is ook niet één van zijn sterkste kanten. Of hij kon er zich niet overzetten dat Fanny niet van hem was.
Blaise was één keer langsgekomen in de eerste week van mijn vertrek, maar sinds die dag had ik ook hem niet meer gehoord. Geen briefje, geen telefoontje – ik had hem geleerd hoe dat ik zijn werk ging – geen bezoekje, niets.
Enkel de vragen die zich in mijn hoofd opstapelden en ze moesten nodig vervangen worden door informatie. Ik snakte ernaar om te weten wat Alex aan het uitspoken was en Blaise was de enige die me dat kon vertellen.
Ik zat vast tussen vier muren en voelde me meer dan ooit gevangen. Ik begon elke dag meer en meer te twijfelen of ik er wel goed aan had gedaan om te vertrekken, maar ik mijn visie was dit het beste voor Fanny.
Maar dit huis was zeker geen alternatief. Het was veel te groot en het wemelde er van de onbekenden. Daar kwam dan nog eens bij dat de meesten me bekeken alsof ik Voldemort ieder moment van onder mijn jas kon toveren.
Hermelien probeerde me ervan te overtuigen dat het niet zo was, maar zo stom was ik nu ook niet.
Gisteren had de familie Wemel me durven vragen of ik wilde getuigen tegen Sawyer en zijn vriendjes die ik kende van naam, maar daar hoorde de familie Malfidus ook bij en ik wist heel goed dat Draco geen Dooddoener was. Dat probeerden ze hier natuurlijk te ontkennen en dat enkel en alleen omdat hij nu niet echt een leuke klasgenoot was op Zweinstein.
Blaise zou het me trouwens nooit vergeven als ik er voor zorgde dat zijn beste vriend in Azkaban terecht kwam.
Alleen hadden deze mensen daar totaal geen oren naar en wilde ze ook Draco achter de tralies krijgen. De enige oplossing leek mij om Draco en Blaise te waarschuwen vooraleer ik de Orde liet binnenvallen, maar dan zou geen van beide nog met me willen praten omwille van hun vaders. Dus waren al mijn beslissingen gebaseerd op Blaise en zijn vrienden. Hoe ik het ook draaide of keerde, ik kon de beide partijen niet tevreden stellen. Om nog maar te zwijgen van het feit dat ik mijn moeder ook zou kwijtraken.
“Liana?”
Ik keek op en zag Hermelien staan met een brief in haar hand. Mijn blik ging heel even naar haar buik die mooie rondingen begon te krijgen, maar het leek me beter om me eerst met die brief bezig te houden.
“Een brief van de kinderbescherming,” zei ze toen ze mijn vragende blik zag.
Ik fronste en vroeg me ondertussen af waarom die mensen me een brief stuurden. Normaal liet ik alles via het St. Holisto regelen. Naarmate ik de brief verder doornam, werd mijn verbazing steeds groter en was Hermelien aan de buurt om me verbaasd en nieuwsgierig aan te kijken.
“Hij wilt een zaak laten starten om het volledig ouderschap van Fanny te krijgen,” zei ik bijna geluidloos en gaf het stuk papier aan Hermelien. Die laatste keek me gewoon medelevend aan en fluisterde dat het wel goed zou komen.
“Het komt niet goed,” antwoordde ik en staarde naar Fanny die gefrustreerd raakte op haar sokje, “Die mensen zijn harteloos. Alex heeft een eigen huis, heeft een goed inkomen en heeft de nodige overtuigingskracht,” ratelde ik af en voelde me met ieder woord moedelozer, “Er is dan nog één goede reden waarom hij het op een dreuzelmanier wilt laten regelen; die mensen kan hij vervloeken en volgens mij zitten er nog steeds geen Ordeleden bij de kinderbescherming,”
Hermelien dacht er blijkbaar ook zo over of ze had geen goede argumenten om tegen me in te gaan. Maar ze zweeg en keek me enkel op een enorm irritante manier aan.
“Wie weet wat hij hen allemaal heeft wijsgemaakt,” fluisterde ik nog binnensmond en tilde Fanny op om met haar in de sofa te gaan liggen. Wat zou dat kind allemaal niet moeten doorstaan met een vader als hij. Waarschijnlijk gedoemd worden om bij die vervloekte Dooddoeners te stappen en uitgehuwelijkt worden met één of andere onnozelaar die evenveel manieren had als Alex zelf.
“Dan denk ik dat het tijd worden om tot actie over te gaan. Denk aan je dochter en niet aan Blaise en zijn vrienden,” zei ze en ging naast me op de sofa zitten zodat ik opnieuw recht moest komen en mijn benen van de sofa te tillen.
“Blaise kan voor zichzelf zorgen, Fanny is amper drie maanden oud. Het wordt tijd dat je voor jezelf gaat uitmaken of je voor je dochter kiest of je grote liefde die je al enige tijd niet meer hebt gehoord,” drukte ze me nog maar eens met de neus op de feiten.
Paniekerig begon ik na te denken en kreeg die brief maar niet uit mijn hoofd.
“Het moet dan wel binnen vijf dagen want anders komt dat serpent hier de boel controleren of ik Fanny niet mishandel. En hoe weten die mensen waar ik ben? Ik dacht dat hier een geheimhouding op dit huis lag,”
“Dat is ook zo, maar elke dag ga ik naar het postkantoor voor eventuele brieven van mijn ouders. Ik weet alleen niet hoe ze weten hoe je hier verblijft. En die vijf dagen; daarin kun je veel geregeld krijgen. Vooral als het van Harry afhangt,”
“Maar Blaise en Draco worden niet opgesloten,”
“Liana, je weet evengoed als ik dat ze sowieso zullen opgepakt worden en als ze echt onschuldig zijn gaan ze vrijuit gaan,”
“Ze zijn onschuldig, maar ik ben er niet zo zeker van dat ze vrijuit zullen gaan,”
“Maar je daar nu maar geen zorgen over. Ik ga Harry en de anderen inlichten,”
Ik ging er niet meer tegenin, maar ik zou Blaise toch schrijven. Ik wilde niet dat de vader van mijn kind onschuldig achter slot en grendel zou vliegen.

kjell-lovers · 5e jaars Verdiend: 80 Sikkels Woonplaats: belgiÃ«

Hoofdstuk 52 deel 2

Afwachtend keek ik naar Harry die druk bezig was met de laatste loodjes te leggen voor de aanval in Sawyers huis. Het leek me eerlijk gezegd interessanter om hem op het werk te pakken te nemen, maar niemand wilde mijn mening horen dus zweeg ik maar. Ergens was ik er niet gerust in, maar het was het beste. Ik verwachte eigenlijk niet dat ze hen te pakken gingen krijgen. Sawyer mocht dan wel een klootzak zijn, hij was zeker niet dom.
Mijn hoofd stond de laatste dagen al op springen en dan deed Fanny ook nog eens zo moeilijk de afgelopen twee dagen. Twee nachten was ze al aan het huilen geweest en ik wist niet meer wat te doen. Niets leek te helpen en dan keken de anderen me boos aan omdat ze wakker werden door haar.
Jammer genoeg kon ik mijn moeder niet om hulp vragen want die hield meer van een moordenaar dan van haar dochter die haar nu meer dan ooit nodig had.
Hermelien had voorgesteld om Molly om hulp te vragen, maar ik stond niet echt te springen om iemand van hier te hulp te vragen. En Hermelien zelf zou het enorm druk krijgen wanneer ze zelf zou gaan bevallen. Het enige verschil tussen ons was dat ik met de gedachte moest leven dat mijn dochter nooit haar vader zou kennen en dat Hermelien een gelukkig gezinnetje kon beginnen met Ron en hun eerste kindje dat op komst was.
Zwijgend volgde ik half hetgeen wat Harry zei tegen de anderen. In mijn gedachten zat ik op een strand met een gloeiend hete zon boven mijn hoofd, ver weg bij al die problemen die ik de laatste jaren op mijn nek had gehaald.
“Liana? Hoe komen we binnen?” vroeg Ron duidelijk geïrriteerd omdat hij het vast al meerdere malen gevraagd had.
“Langs de voordeur?” antwoordde ik niet begrijpen en was totaal niet meer mee met het gesprek. Het leek me ook niet echt van belang want de meesten deden alsof ik niet bestond.
“Zover was ik ook, maar ik denk niet dat Sawyer ons gaat opwachten met koffie en koekjes,”
“En wat moet ik daar aan doen?”
“Nou, je zou terug kunnen gaan langs de voordeur en dan kunnen wij binnenglippen onder een onzichtbaarheidsmantel,”
“Je wilt dat ik terugga? Dan ben je goed gek! Ik ga daar echt niet meer binnen,”
“Als je Fanny wilt houden zul je toch ook iets moeten doen en ik betwijfel het of we daar kunnen verschijnselen,”
“Oh, je bedoelt dat ik niets doe om te helpen?” zei ik bedachtzaam en keek van de één naar de ander, “Het is nog altijd mijn familie en mijn moeder en Blaise zijn daar nog, dus sorry dat ik niet sta te springen over het feit dat je hen wilt opsluiten terwijl ze niets misdaan hebben,”
“Ze zijn medeplichtig,”
“Waaraan?”
“Ze wonen voor zover ik weet onder Sawyer’s dak en hebben niets ondernomen om hem achter de tralies te krijgen,”
“Is dat niet een klein beetje logisch? Mijn moeder houdt van hem en voor Blaise is het nog steeds zijn vader,”
“Dat zullen we op de rechtbank wel uitmaken,”
“Dus je wilt onschuldige mensen veroordelen,” het was niet als een vraag bedoeld, meer om bevestiging te krijgen.
“Als ze onschuldig zijn hoef je je geen zorgen te maken,”
“Dat hoorde ik al eerder ja,” mompelde ik sarcastisch en stond op. Ik zou ze alle twee wel weglokken op het moment van Harry zijn plannen.
“Hebben jullie een krant?” vroeg ik en wilde dat ze niet zo stom keken.
“In de keuken. Maar we hebben je hier nodig om te bespreken hoe we het gaan aanpakken,” pruttelde Harry tegen. Het was duidelijk dat hij de voorzitter was van deze leuke vergadering.
“Jullie hadden anders nergens mijn mening voor nodig. En ik ga wel voor lokaas spelen voor jullie stom plan, maak je maar geen zorgen,” antwoordde ik zoetjes en ging zo snel mogelijk naar de keuken. Het werd tijd dat ik eens op zoek zou gaan naar een eigen huis en vast werk waar Alex niets vanaf wist. Hermelien mocht dan een goede vriendin zijn, haar vrienden stonden mij niet bepaald aan. Ik begreep dat ze Dooddoeners wilden vangen, maar niet ten koste van anderen.

“Wat ben je aan het doen kind?” vroeg er plots iemand die waarschijnlijk achter mij stond want ik zag niet meteen iemand staan. En ik had momenteel ook geen behoefte aan een vriendelijk en moederlijk gesprek.
“Onderdak en werk zoeken,” antwoordde ik en keek niet op, maar ging verder met het aankruisen en bolletjes trekken in de krant.
“Waarom? Je wilt nu toch niet vertrekken?” vroeg Molly verbaasd en trok de stoel voor mij achteruit om plaats te nemen.
“Daar lijkt het anders wel op. Ik heb geen zin meer om hier mijn tijd te moeten spenderen bij mensen die me liever zien gaan dan komen. Ik kom ooit wel op mijn pootjes terecht,” antwoordde ik en probeerde niet te gaan huilen. Boven hoorde ik alweer een baby huilen en er ontsnapte toch een zachte zucht aan mijn lippen.
“Ik ga haar wel even halen,” fluisterde Molly en vertrok geruisloos, maar kwam niet veel later alweer terug. Ik nam Fanny van haar over en wiegde haar zachtjes terwijl ik doorging met de krant te doorbladeren.
“Die theorie klopt niet helemaal liefje,” begon Molly, maar haar stem klonk toch niet helemaal toonvast, “Sommigen wantrouwen je gewoon omdat je nu niet bepaald uit een normale familie komt,”
“Kan ik daar iets aan doen? Tot over vier jaar ging mijn leven heel goed,” antwoordde ik iets strenger en luider dan dat ik het gewild had, “Sorry, maar dit is niet de plaats die ik in gedachten had om Fanny te laten opgroeien. Jullie zullen allemaal beter af zijn als ik over enkele dagen vertrek,”
Molly zei niets meer en keek me nog enkele seconden aan vooraleer ze knikkend de keuken verliet. Ik hoorde de trap kraken wat aangaf dat ze naar boven ging. Zuchtend toverde ik een pagina uit de krant leeg en liet een veer naar me toe zweven.

Beste Blaise,

Ik weet niet waarom ik niets meer van je hoor, maar daar wil ik toch even verandering in brengen. Zou je me over twee dagen kunnen ontmoeten op de Weg-Is-Weg? Ik heb zin in wat winkelen en een praatje met jou en mijn moeder. Dus zou je haar misschien ook kunnen meebrengen?

Laat snel iets weten,

Liana,
Xxx

Niet echt tevreden keek ik naar het veel te grote blad qua de tekst die erop stond, maar ik plooide het snel samen en begaf me naar mijn kamer waar Henry op mijn kleerkast zat.
“Breng deze maar naar Blaise en zorg dat je niet onderschept wordt,” fluisterde ik tegen de uil en opende het raam. Ik keek hem even na en richtte mijn aandacht toen op Fanny die ik daarnet op mijn bed had gelegd.
Ze keek me enkel met grote ogen aan. Ik wilde dat ze me kon vertellen wat er scheelde, maar jammer genoeg ging dat nog niet. Gefrustreerd begon ik een flesje voor haar klaar te maken en wachtte tot ze beneden klaar waren met vergaderen. Ik had al besloten om Fanny niet mee te nemen. Stel je voor wat er zou gaan gebeuren.

kjell-lovers · 5e jaars Verdiend: 80 Sikkels Woonplaats: belgiÃ«

Hoofdstuk 53

“Hermelien? Stuur je een sms als er iets scheelt?” vroeg ik. We stonden op het punt te vertrekken, maar ik had er alles behalve zin in.
“Ja, maar je nu maar geen zorgen en Fanny is in goeie handen,” antwoordde ze zonder om te kijken. Ik gokte dat dat was omdat er vast tranen in haar ogen stonden. Ze hield er niet van wanneer Ron en hun vrienden de problemen opzochten.
Zonder verder nog iets te zeggen liep ik naar beneden voor het geval ik me terug zou bedenken.
“Doe gewoon alsof je nog wat kledij gaat halen,” mompelde Harry die onzichtbaar naast me liep. Het voelde zo stom om tegen iemand te praten die ik niet kon zien.
“Voor mij is dat geen enkel probleem, maar er gaan anderen zijn die er een probleem zullen van maken,” zei ik onverschillig. Ik had me er al bij neergelegd dat er vast weer ruzie zou ontstaan.
“Doe nu maar normaal,” zei hij en het leek alsof hij nog korter tegen me deed dan voordien terwijl ik in geen duizend jaar wist wat ik verkeerd deed. Ik kon er niet aan doen dat ik hem nog een klein beetje wilde voorbereiden.
“Alsof dat zo gemakkelijk is,” mompelde ik nog kort en bijna fluisterend voor ik de sleutel in het slot stak en hem omdraaide.
Ik voelde verschillende keren een licht briesje langs me heengaan, dus dat betekende dat de meeste al naar binnen waren geschoten. Twijfelend stapte ik door de hal en hoorde mijn schoenen galmen. Er was geen stemmetje te horen en dat verontruste me eigenlijk wel. Met een bevende hand duwde ik de deurknop naar beneden en opende de deur die naar de woonkamer leidde. Ik durfde haast niet naar binnen te kijken en de enkele seconden dat ik dat wel deed, deden me verstijven in het deurgat. Het was niet Sawyer of Alex die ik daar aantrof, maar net de andere twee mensen die hier niet moesten zijn. Mijn moeder zat aan tafel naar foto’s te kijken die waarschijnlijk allemaal met mij te maken hadden en ik zag haar zachtjes schudden. En Blaise zat in de sofa zichzelf te zijn, maar geen van de twee leek me in de gaten te krijgen. Ik voelde een zacht geprik in min arm, maar wanneer ik me omdraaide merkte ik niemand op. Maar dat was ook maar normaal aangezien ze nog steeds die onzichtbaarheidsmantels omhadden.
Ik stond op het punt om mijn moeder en Blaise te vragen wat ze in nog deden, maar dat leek me geen goed idee met Harry en Ron in de buurt. Mijn moeder slaakte een kreet wat erop moest wijzen dat ze me eindelijk in het oog gekregen had, maar ik had met mezelf net afgesproken om me aan het plan te houden.
Mijn voeten droegen me terug de hal in en ik had het gevoel dat ik niet alleen was. Wat sneller ging ik de trap op en vloog mijn kamer in. Er was zoveel gebeurd in dit gedeelte van het huis. En dan waren de herinneringen aan Blaise me vooral bijgebleven. Ik haalde eens diep adem en merkte toen dat er een vierkante doos op het bed lag. Ik liep ernaartoe en zag dat er een stuk papier op lag met mijn naam op. Met trillende vingers haalde ik het deksel van de kist en voelde meteen de inhoud van mijn maag terug omhoog komen. Ik snelde naar de badkamer die grensde aan mijn kamer en bleef daar enkele minuten boven het toilet hangen. Het werd nu duidelijk waarom die twee beneden niet op de WegIsWeg zaten en waarom Sawyer en Alex er niet waren. Ik had mijn uil al van toen ik nog op Zweinstein zat en nu had Sawyer, die mij al zoveel had afgepakt, ervoor gezorgd dat hij er niet meer was. Waarom had ik dan ook een brief willen sturen naar Blaise. Het had niets opgeleverd, integendeel: Sawyer en Alex hadden de benen genomen en mijn uil was dood.
“Gaat het?”
Ginny stond in de deuropening van de badkamer en keek me op een andere manier aan dan dat ze dat de afgelopen dagen had gedaan.
“Ja, het gaat wel,” antwoordde ik niet echt overtuigd en spoelde snel door, “Hoe gaat het beneden?” wilde ik weten en stond recht.
“Ze zijn Marcia en Blaise aan het ondervragen, maar ze werken goed mee, dus je hoeft je er momenteel geen zorgen over te maken,” zei Ginny en volgde me naar de woonkamer die voor mij en Alex bestemd was.
“Wat zeggen ze over Sawyer?”
“Marcia zegt dat hij op zakenreis moest en Blaise dat hij een tijdje verdwenen is,”
Mijn gezicht betrok en ik voelde me met de minuut zenuwachtiger worden.
“En wie geloven ze?” vroeg ik enigszins verbaasd en met een droge mond. Dat die wee elkaar tegenspreken kon niet echt kloppen. Of misschien zag Blaise zijn vader liever dan dat hij op het eerste gezicht liet blijken.
“Allebei,” antwoordde Ginny half grijnzend en ging op een stoel zitten.
“Hoezo?” vroeg ik nog verbaasder dan voordien.
“Ze gaven hen veritaserum nadat ze hen eerst zonder hadden ondervraagd. En het bleek dat ze twee keer hetzelfde zeiden. Marcia vertelde dat Sawyer weg moest voor zaken en snel terug zou komen en Blaise vertelde dat hij zo snel mogelijk vertrokken is. Sawyer gaat Marcia waarschijnlijk voorgelogen hebben en Blaise de waarheid vertelt hebben,”
“Dat lijkt me niet echt logisch. Blaise is gewoon veel slimmer dan mijn moeder en die geloofd zijn leugentjes niet,”
“Dat klinkt inderdaad veel beter dan mijn theorie,” gaf Ginny toe.
Ik haalde mijn schouders op en ging in de sofa zitten met een glas wijn.
“Wil je ook wat?” vroeg ik vriendelijk, maar Ginny sloeg het net iets te snel af, “Wat gaat er nu gebeuren?” vroeg ik en staarde naar de deur.
“Dat weet ik niet. Met wat geluk kunnen ze hier blijven, maar dat hangt volledig van de Orde af,”
“Dan moet ik niet al te veel hoop hebben dat ze hier daadwerkelijk kunnen blijven,” zei ik neerslachtig.
“Harry is niet zo hard hoor,” verdedigde Ginny haar vriend en leider.
“Misschien niet voor jullie, maar voor Blaise wel omdat hij hem verdenkt van Dooddoener,”
“Ze zullen nu wel ontdekt hebben dat hij geen Dooddoener is,”
Ik maakte een instemmend geluidje en dronk de rest van mijn glas leeg in plaats van te antwoordden. Er klonk wat gestommel beneden, maar verder bleef het stil. Harry zou vast een theorie verzinnen dat Blaise de waarheidsdrank omzeilt heeft.
“Wat ga je doen als dit alles voorbij is? Mijn moeder vertelde dat je op zoek was naar een eigen huis,” verbrak Ginny de stilte en keek me met haar grote bruine ogen aan.
“Ja, ik zou graag wat zelfstandiger gaan leven,” zei ik kort en wilde er niet verder op ingaan, maar Ginny dacht er beslist anders over.
“Ik doelde eigenlijk een beetje op Blaise. Volgens Hermelien waren jullie heel close,”
“Ja, zo zou je het kunnen zeggen, maar ik denk niet dat dat nog altijd zo zal zijn na vandaag,” antwoordde ik op mijn beurt en vulde mijn glas wijn nog wat bij.
“Omwille van zijn vader? Maar hij is hier niet eens,”
“Alleen al om het feit dat ik geprobeerd heb om Sawyer aangehouden te krijgen gaat voor hem genoeg zijn om kwaad op mij te zijn,”
“Waarom heeft hij zijn vader nooit gevolgd als Dooddoener?”
“Dit lijkt meer en meer op een ondervraging, weetje. Maar hij zei ooit dat Draco en hijzelf liever neutraal bleven. Sawyer werd trouwens razend toen hij ontdekte dat ik wist van zijn Dooddoener zijn,”
“Dat kan ik goed begrijpen ja,” zei Ginny instemmend, “Maar dat Draco geen Dooddoener is, dat begrijp ik niet heel goed. En zeker niet dat Lucius daar zomaar mee akkoord gaat,”
“Draco zijn historie ken ik ook niet hoor,” zei ik schouderophalend en dronk weer het laatste van mijn wijn uit.
Deze keer was het de trap die de stilte verbrak en meteen leek mijn lichaam tien keer meer gespannen dan voordien. De deur werd geopend en met z’n tweeën keken we met ingehouden adem toe. Mijn longen vulden zich opnieuw met lucht toen ik Blaise zag verschijnen.
“Ik laat jullie wel even alleen,” zei Ginny luchtig en verliet zo snel mogelijk de veel te donkere kamer. Het was duidelijk dat Alex had geprobeerd alles wat te herinrichten, maar hij had zeker geen smaak.
“Waarom ben je teruggekomen?” was het eerste wat Blaise me vroeg.