|
 Geplaatst: ma jul 04, 2011 21:30
Hoofdstuk 15:
Driemaal getrotseerd
Het nieuwe jaar werd ingeluid en Lily kon niet geloven dat het al 1980 was, hun leven was in een iets rustiger vaarwater terecht gekomen nadat ze waren gestopt met hun werk. Hun werk bij de Orde nam veel van hun tijd in beslag, maar dat vond ze niet onprettig, ze hield er niet van om niks te doen te hebben.
De regen roffelde hard tegen de ramen aan, Lily en James zaten dicht tegen elkaar aan op de bank, zij met een dreuzel boek in haar handen en James met een boek over vervloekingen die van pas konden komen tijdens een eventueel gevecht. Ze schrokken beide op toen er op de deur werd gebonkt.
‘Wie kan dat zijn?’ vroeg James verbaasd, hij stond zuchtend op en liep naar de deur. ‘Wie is daar?’
‘Gaffel, ik ben het!’ James vergat zijn hele deur ritueel toen hij de stem van Sirius hoorde, Lily legde meteen haar boek neer, zij had het ook gehoord. Zijn stem klonk gebroken van verdriet.
James gooide de deur wagenwijd open, Sirius stond als een verzopen kat voor de deur. Door de regen op zijn gezicht kon je de tranen ervan niet onderscheiden, maar zijn ogen waren bloeddoorlopen, en dat zei al genoeg.
‘Wat is er gebeurd?’ vroeg James bezorgd en ondersteunde zijn beste vriend naar de dichtstbijzijnde stoel.
‘Hij is weg, James…’ fluisterde Sirius gesmoord. ‘Regelus is verdwenen, dood.’
‘Regelus?’ vroeg James iets wat verbaasd.
‘Ja, moeder schreef het me, moet je je is indenken hoe ongerust ze moet zijn geweest dat ze mijn om hulp heeft gevraagd,’ dat laatste droop van sarcasme. ‘Ze had hem in geen maand gezien en ze wist niet meer wat ze moest doen.’ Hij viel stil.
‘En?’ spoorde Lily hem aan.
Verschrikt keek hij op. ‘Eigenlijk wou ik het niet doen, maar weet je, het blijft toch mijn broer…’ en zacht voegde hij eraan toe. ‘En ergens heb ik altijd het gevoel dat het mijn schuld was dat hij de verkeerde kant op ging, ik was teveel met me eigen bezig op school om me ook maar om hem te bekommeren. Ik zag te laat in hoe slecht hij bezig was…’
‘Daar kon jij niks aan doen, sluipvoet,’ zei James gerustellend. ‘Regelus heeft zijn beslissingen gemaakt, jij had hem niet tegen kunnen houden, daar ben ik van overtuigd.’
‘Dat maakt niet uit,’ zei Sirius. ‘Ik had me met hem bezig moeten houden, ik had meer aandacht aan hem moeten besteden, ik had hem bij ons moeten betrekken. Misschien had hij dan gezien dat het niet hoefde op de manier van onze ouders.’
‘Sirius, je mag je eigen dit niet kwalijk nemen,’ zei Lily sussend. ‘Kijk hoe vaak ik Severus heb gewezen op wat Voldemort deed, hij trok zich er niks van aan, hij wou het niet horen net als dat Regelus het niet wou horen.’
Dat leek hem iets gerust te stellen en James keek haar dankbaar aan.
‘Hoe ben je erachter gekomen, want ik neem aan dat je er niet zomaar van uitgaat dat hij is verdwenen?’ vroeg James.
‘Ik ben een niets zeggende dooddoener gevolgd en heb het hem gevraagd.’
‘En hij gaf zomaar antwoord?’ vroeg Lily verbaasd.
‘Natuurlijk niet, ik heb hem gedwongen.’
‘Hoe?’ vroeg ze geschrokken.
Hij haalde zijn schouders op. ‘Ik heb hem gemarteld en daarna zijn geheugen gewist,’ toen hij haar geschrokken gezicht zag zei hij verdedigend; ‘Ik moest het weten, Lils!’
Lily besefte dat ze niet in de positie was om hem te veroordelen en knikte. Wat zei Perkamentus ook alweer altijd? Het doel heiligt de middelen. Ze nam aan dat het hier wel van op toepassing was.
Er viel een lange stilte die niemand verbrak, James vulde twee glazen met Oude Klare’s Jonge Borrel nadat Lily met een handgebaar kenbaar had gemaakt dat ze niet hoefde en die dronken ze alle twee peinzend en in hun eigen wereld op.
‘Wist de dooddoener waarom hij was vermoord?’
Sirius zuchtte. ‘Het gerucht gaat dat Regelus bang werd toen hij besefte wat hij allemaal moest doen om een dooddoener te worden. Hij wou zich terug trekken…’ verstrooid haalde hij zijn hand door zijn haar. ‘Wat natuurlijk niet kon, de dwaas.’
‘Het spijt me heel erg, Sluipvoet.’ Mompelde James na een tijdje, het stak hem dat Regelus was gedood net nadat hij voor het eerst in jaren is een goede beslissing nam.
‘Ik weet het…’ zei Sirius en zijn gezicht leek jaren ouder met het verdriet dat er nu op stond. ‘Ik was niet echt op hem gesteld, maar dit verdiende hij niet.’
Lily wist precies wat hij bedoelde, Petunia haalde ook het bloed onder haar nagels vandaan, maar dit, nee, dit gunde je niemand. En ze wist zeker dat Sirius op een bepaalde manier altijd van Regelus was blijven houden, net zoals zij dat deed met Petunia.
Mathilda en Lily zaten samen aan de keukentafel met een flesje boterbier in hun hand.
‘Hoe gaat het met je nieuwe boek?’
De oude vrouw haalde haar schouders op, ‘Niet zo goed,’ bekende ze. ‘Het vlot niet echt, ik ben bang dat ik het aan het verleren ben,’ ze grijnsde. ‘ik word hier te oud voor.’
‘Onzin,’ zei Lily bemoedigend. ‘Je bent nog helder van geest en zeer levendig, gewoon de volgende dag weer opnieuw beginnen en dan lukt het vanzelf.’
Mathilde glimlachte naar haar en ze keuvelde nog even verder. Lily was zeer gesteld geraakt op Mathilda en kon zich een leven niet voorstellen zonder dat de oude vrouw een paar keer per week langs wipte.
De deur werd open gemaakt en weer dicht gegooid. ‘Lil!’ het was James natuurlijk. ‘Waar ben je?’
‘In de keuken!’ riep ze terug.
James kwam binnen gerent, ‘We moeten gaan er is…’ op dat moment vloog de Patronus van Perkamentus binnen en opende zijn bek; ‘Kom onmiddellijk naar Sherwood forest!’
Lily sprong op. ‘Wat is er gebeurt!?’
‘Een gevecht, kom we moeten gaan.’
Lily keek Mathilda aan. ‘Maak je niet druk op mij, kind, ik sluit alles wel af, ga maar snel!’
Ze rende naar buiten en verdwijnselde in een steegje.
Ze kwamen uit in een groot oud bos, even raakte ze in paniek, want het was er immens en ze wisten niet precies waar het was maar dat gevoel zakte weg, ze hoorde de knallen van de toverspreuken op grote afstand en ze rende er op af. Het leek eeuwenlang te duren voor ze op de plek waren, in werkelijkheid was het maar een paar minuten.
Het gevecht was al in volle gang en ze werden er meteen ingetrokken toen er een vloek op hun af werd gevuurd. James riep net op tijd een schildspreuk op en daar ketste die op af, twee dooddoeners kwamen op hun afrennen en toen begon een gevecht in wie de sterkste was.
Lily vond het fascinerend hoeveel ze had geleerd sinds ze van school af was, eerst was ze onzeker geweest maar nu voelde ze alleen maar vastberadenheid, spreuken schoten als vanzelf uit haar stok. Ze zag uit haar ooghoek dat Frank en Lies ook aan kwamen gerent en zichzelf in het gevecht gooide.
‘Confringo!’ de spreuk die James uitsprak ontplofte recht voor de voeten van de twee dooddoeners, ze schreeuwde en werden door de kracht achteruit gesmeten, ze kregen allebei zo’n klap dat ze bewusteloos bleven liggen. Ze keken elkaar even hijgend aan, ‘succes,’ ze zag dat de lippen van James dat woord uitsprak maar hoorde het niet door het lawaai om hun heen, ze glimlachte en rende toen naar Marlene omdat ze zag dat die moeite had met haar dooddoener. Samen hadden ze hem binnen een paar minuten uitgeschakeld. Ze keek om zich heen en zag voor het eerst het effect van het gevecht, verschillende bomen waren ontwricht en lagen verspreid over de open plek, ze zag Perkamentus duelleren met 4 verschillende dooddoeners die zich in een kring om hem heen hadden gesloten, ze grinnikte even toen ze zag dat hij ze met gemak aankon en dat er om de zoveel tijd wel een of twee naar achter werden geblazen waarna die zich weer verbeten in de strijd gooide. Sirius, James vochten samen tegen Bellatrix en Roselier, een van de weinige die geen masker op hadden. Peter lag iets verder op de grond, ze wou hem gaan helpen maar zag op dat moment net een dooddoener die zijn ogen op haar fixeerde. Ze draaide zich naar hem toe en grijnsde. Zijn mond bewoog en de spreuk kwam sneller dan ze hem verwacht had maar ze ontweek hem door soepel weg te duiken. Ze kwam op haar buik neer en vuurde zo snel als ze kon een spreuk op hem af die hij met een zwiep van zijn toverstok afweerde, ze sprong weer op.
‘Reducto!’ de dooddoener ontweek hem maar Lily zag tot haar genoegen dat hij wel doel raakte bij Alecto Kragge, die meters verder weer neer kwam en ook bleef liggen. Ze riep een schildspreuk op die de vloek tegenhield die haar dooddoener op haar afstuurde en stuurde vervolgens de vloek van totale verstijving op hem af, deze keer was hij te laat met ontwijken en hij viel verstijfd op de grond neer. Op dat moment gebeurde er weer hetzelfde als bij de vorige gevechten, in het midden van al de tumult verscheen Voldemort. Voor een ogenblik viel het gevecht stil, maar geleerd van hun vorige misstap, vuurde vrijwel alle Orde leden hun vervloeking vrijwel onmiddellijk naar hun tegenstander zodat ze niet als de vorige keer konden verdwijnen. In een razendsnel reflex hield ze de spreuk van de Dooddoener tegen en vuurde ze bijna gelijktijdig een spreuk om hem af, compleet verast viel hij neer. Ze rende naar Peter die weer opgestaan was maar het moeilijk scheen te hebben met zijn tegenstander en ze vervolgde samen het gevecht.
Vanuit haar ooghoek zag ze dat Sirius geraakt werd door twee verschillende spreuken die hem vol raakte waarna hij meters de lucht in werd gesmeten en tegen een boom tot stilstand kwam waar hij bewusteloos naar beneden zakte, James die naast hem had gestaan schreeuwde van pure razernij en vuurde een vloek op Bellatrix van Detta die hem lachend pareerde en schreeuwde: ‘Is dat alles wat je in je mars hebt, Potter?’ Vervolgens werd hij geraakt door een vloek van Roselier, hij sloeg dubbel en leek naar adem te happen en kon nog net op tijd een schildspreuk oproepen om hem te beschermen tegen de vloek die Bellatrix in zijn moment van zwakte op hem afstuurde.
Na nog een vloek op haar tegenstander af te vuren waardoor hij neerviel riep ze naar Peter: ‘Ik ben zo terug!’ en rende vervolgens naar James toe, onderweg de vloeken ontwijkend die op haar af werden gevuurd.
Bij James kwam ze tot stilstand. ‘Ach, kijk wie we hier hebben,’ sneerde Roselier. ‘Modderbloedje slash reddende engel, kon je het niet alleen af, Potter?’
Woedend keek James naar Roselier.
‘Oeh, nu is hij boos Roselier! Let maar op,’ spotte Bellatrix geamuseerd. ‘Hou je niet van dat woord, Potter? Want dat is toch wat ze is, een modderbloedje?’
Op Lily had dat woord allang geen impact meer maar James kon er nog steeds razend om worden.
Hij verbrak met een zwiep het schild dat hem had beschermd en James en Lily vuurde op hetzelfde moment hun spreuken af, nog steeds kon ze verbaasd staan over de kracht die ze er de afgelopen jaren vanaf hun vertrek van school bij hadden ontwikkeld. Maar hun tegenstanders ontweken de vloek alsof het een irritant vliegje was. Ze waren sterk maar als ze het slim speelde konden ze winnen, dat was al eerder gebeurd en dat zou weer gebeuren. Ze moest denken aan hun vorige gevechten en viel terug op de oude tactiek die haar de vorige keer ook had geholpen.
‘Snaternix!’ ze vuurde haar vloek op Roselier af die net als Sneep op dat moment even compleet verrast werd waarna ze haar volgende vloek op hem afstuurde. Hij zakte in elkaar. ‘Goed zo!’ riep James trots boven het rumoer uit wat hem een grijns van Lily opleverde. De lach op Bellatrix gezicht vervaagde en haar gezicht werd grimmig toen ze haar vervloekingen op hun beide begon af te vuren, minuten lang leek ze sterker en ontweek of pareerde elke vervloeking, slechts één keer werd geraakt door een vloek van James maar hoewel Lily het moeilijk vond om het toe te geven ze herstelde zich wonderwel snel. Slechts een keer maakte ze een fout en dat werd haar ondergang, ze werd geraakt door twee tegelijkertijd afgevuurde vloeken van James en Lily en onderging hetzelfde lot als Sirius. Met een blik van complete verbazing viel ze met haar gezicht in het zand. Een ogenblik keken ze elkaar aan maar die blik werd bruut verstoort door een vloek die op hen afgevuurd werd en waarvoor James hun maar net behoede door haar mee naar beneden te trekken. ‘Succes,’ fluisterde hij, ze zag het woord dat zijn lippen vormde maar door het vele geschreeuw hoorde ze het niet, ze glimlachte en rende vervolgens naar een gemaskerde dooddoener die in het wilde weg vervloekingen aan het afsturen was naar alle Orde leden die hij in het oog kreeg, ze rende met haar toverstok geheven naar hem toe en hij kreeg haar net op tijd in het oog, één seconde later en ze had hem in haar bereik gehad.
Ze pareerde zijn eerste vervloeking die op haar afkwam toen ze tot stilstand kwam en begon verwoed vloeken op hem af te vuren, minuten lang pareerde ze elkaars vloeken en allebei werden ze steeds gefrustreerder. Toen zag ze van achter hem een groene lichtflits hun kant op komen, hij werd in zijn rug geraakt en werd het slachtoffer van de doodsvloek die eigenlijk voor Gideon bedoelt was maar die miste door slechte timing en slecht richtingsgevoel. Even voelde ze triomf maar vrijwel direct daarna berouw, alweer een nodeloos slachtoffer van een in haar ogen onnodige oorlog maar ze besefte ook dat haar tegenstanders geen berouw zouden tonen over haar dood, toch bleef het snijden. In een ogenblik zag ze de schade van vanavond, Peter en Sirius lagen bewusteloos tegen de vlakte, Gideon en Fabian hadden het zwaar, Marlene werd op dat moment geraakt en probeerde kruipend weer naar het toverstok toe te komen die ze had losgelaten op het moment dat ze viel, Lily vuurde een vloek af op de gemaskerde dooddoener die Marlene had geraakt en op wie hij zijn toverstok weer had gericht, ze raakte hem vanaf de zijkant in zijn gezicht en hij zakte door zijn knieën. De rest van de Orde leden waren nog in gevecht, bij de dooddoeners ontbraken er verschillende. Perkamentus was weer in gevecht met Voldemort, dat was het laatste wat ze in zich opnam want vervolgens zag ze uit haar ooghoek een blauwe lichtflits van Malfidus op zich afkomen, het werd zwart voor haar ogen en ze voelde al niet meer dat ze de grond raakte.
_________________
Blessed is the heart that bends; it can never be broken.
Laatst bijgewerkt door Lily_flower op wo jan 04, 2012 16:19, in totaal 1 keer bewerkt.
|
|
