 Geplaatst: ma jul 15, 2013 22:32
HOOFDSTUK 1
Daar sta ik dan. Zonder broertje of zusje. Zonder klusje. Alleen. Niet helemaal, maar met de rest van District 13. Op het grote plein voor het Gerechtsgebouw.
Het is de dag van de boete, de dag van de Herdenking van de verschrikkelijke Hongerspelen. Eigenlijk zou nu de 100ste Hongerspelen worden gehouden, de 4de Kwartstelling, maar Panem had het geluk dat ze Katniss Everdeen hadden. Zij, de Spotgaai, had ervoor gezorgd dat het Capitool verwoest werd, dat de Hongerspelen er niet meer waren.
Als herdenking aan die vreselijke tijd van het jaar en hoe dankbaar de Districten aan Katniss mochten zijn, werd er nog één Hongerspelen gehouden.
Maar Katniss zelf is het er niet mee eens. Ze heeft allerlei dingen geprobeerd. Maar het heeft niet geholpen. De Hongerspelen gaan toch door.
Er komt een mevrouw met wit haar en een paarse jurk het podium op gehuppeld. Ik weet niet hoe ze heet. Het enige wat ik van haar weet is dat ze de jongens- en meisjestribuut van District 13 gaat trekken, plús de mentor.
'Welkom! Welkom!' zegt ze blij. 'Ik ben hier om één jongen en één meisje tussen de 12 en 18 jaar te trekken die mee moeten doen aan de Herdenking!'
De stemming is om te snijden. Ik dacht dat niemand blij was met nóg een Hongerspelen, maar zij is daar duidelijk een uitzondering van.
'We hebben de slagzin veranderd, net als de titel, dus ik zeg maar "Welkom bij de Herdenking, herdenk de doden, herdenk de Hongerspelen!"'
Stilte. De vrouw kucht, en steekt haar hand in één van de drie glazen kommen. Ze haalt er een briefje uit en vouwt het open. Ze strijkt het plat.
'De mentor, die de tributen van District 13 gaat begeleiden, is...' zegt ze. 'Gaya Pork!'
"Nee..." denk ik. "Niet dat mens. Dan worden de tributen van District 13 sowieso niet de winnaars."
'Kom maar! Kom hierheen!' zegt de vrouw met een gemaakt zoete stem.
Er komt een hip uitziende vrouw met bruine dreadlocks en een paars shirt blij naar voren. Ze passen wel bij elkaar, Gaya en de trekker.
De vrouw op het podium wenkt Gaya en die komt glimlachend omhoog.
'Gefeliciteerd!' zegt de mevrouw tegen Gaya.
'Dank u! Dank u!' antwoord Gaya vrolijk.
'En die gaat dit' -de trekker grist een papiertje uit de kom- 'meisje begleiden.'
Ze vouwt het briefje open en leest het voor:
'Noah Berksen!'
En dat is, zoals ik heel goed weet, mijn naam.
'Waar ben je...' vraagt de trekker zich hardop af, terwijl haar dik opgemaakte ogen het plein afspeuren.
De kinderen om me heen kijken me medelijdend aan en doen een stap opzij.
'Kom naar voren, schat!' zegt de vrouw.
"En wat als ik weiger?" denk ik, maar ik weet best wat er dan gebeurt. Ik doe een stap naar voren. En nog een. En nog een. Tot dat ik bij het podium ben. Ik word misselijk en voel het braaksel achter in mijn keel. Als ik er ben vraagt ze hoe oud ik ben.
'Ik ben 14.' zeg ik rustig, ik ben nog steeds aan het verwerken dat ik getrokken ben.
'En de jongenstribuut word...' Ze zit alweer met haar hand in de andere kom. 'Barco Remos!'
Ik ken hem niet, maar zie al meteen dat hij niet mijn type is als hij uit de mensenmassa stapt. Hij is een beetje mollig, met zwart haar. Hij waggelt een beetje terwijl hij op het podium afloopt, en zit met zijn gedachten waarschijnlijk nog bij een of ander zoet broodje dat hij net op heeft.
'Ben jij Barco? Ja? Kom maar naar voren schat...' zegt de mevrouw.
"En dat is de jongenstribuut van District 13? Dat loopt goed af... Niet dus." denk ik. Deze Spelen, of eerder Herdenking, worden de ergste ooit.
'Hoe oud ben je?' vraagt de vrouw met de witte pruik.
'14.' antwoord Barco. Langs zijn mondhoeken zitten nog bruine vlekken van chocola. "Ik kan het nog." denk ik. "Ik kan nog wegrennen." Maar ik blijf staan.
'Dan ben ik trots om u de tributen van District 13 te presenteren!' schalt de stem van de afschuwelijke trekker door de zaal. 'Een applaus voor Barco en Noah!' Niemand klapt. We lopen met zijn vieren het podium af, naar een auto die ons naar de trein brengt. Voordat wij, Barco, Gaya en ik, gaan vertrekken informeert de trekker Gaya over het werk als mentor. Dat is volgens haar heel "vermoeiend", en dan weet ik opeens wie die vrouw is. Het is de dochter van Effie Prul, die Katniss mede begeleidde.
Na vele minuten verspild te hebben aan het geklets van Effie Prul Jr. vertrekken ze dan eindelijk.
De hele reis wordt gemaakt in stilte, doodse stilte. Gaya is te vrolijk om iets te zeggen, en Barco en ik te verschrikt, hij heeft intussen al door dat hij getrokken is.
We komen aan bij het kleine station van District 13, dat samen met het Gerechtsgebouw en een halve meter bebouwing het enige stuk van het District bovengronds is.
Er komt een trein aan razen en de zilveren deuren van het voertuig klappen naar buiten.
De president, president Black, komt naar buiten. Na de dramatische dood van president heeft Black diens baan overgenomen.
'Gefeliciteerd...' zegt hij. 'Al zou ik niet weten waarom.' Ik besef meteen dat Black anders is als president Snow. Ik wist wel dat hij gif in heel Panem verboden had, maar dat hij écht een goed man was...
Één zin kan eigenlijk niet veel zeggen, maar ik heb echt een goed gevoel bij hem.
Gaya lijkt diep beledigt.
'Volg me.' zegt Black.
De rest van het team volgt de president naar de trein, die van binnen heel luxe bleek te zijn. Hij gaat ons naar één van de 13 coupés, de laatste om precies te zijn. Ik bedenk dat elk coupé wel voor een District bedoeld is. Dat is anders dan de andere Hongerspelen, maar dit is dan ook de Herdenking.
'Zo, dus jullie zijn de ongelukkige tributen uit District 13? Ik zou maar wat gelukkiger kijken, anders betwijfel ik het ten zeerste of jullie District ook maar één sponsor krijgt.' zegt de president. Gaya kucht.
'Dat is mijn taak!' zegt ze.
'Sorry.' zegt de president totaal niet geïnteresseerd. 'Maar goed, ik ben hier om jullie één tip over de Herdenking te geven, elk District heeft één tip, en als al die hints bij elkaar worden gelegd kan je weleens achter de omgeving die je in de arena te wachten staat komen. Nou, jullie tip is: blauw.' Black staat op en verlaat de kamer.
'Lekker dan. Volgens mij heeft de president ons de moeilijkste tip gegeven. Blauw. Wat hebben we daar nou weer aan? Alles kan blauw zijn, van een of ander idioot kapsel tot een schoen, de lucht, alles!' zeg ik kwaad.
'Bekijk het van de positieve kant, Noah!' zegt Gaya vriendelijk.
'De positieve kant!?' gil ik. 'Ja, ik ben heel blij dat ik ben getrokken, en zeker dat ik binnen nu en een dikke twee weken zeker weten dood ben! De positieve kant! Ja, en jij bent er zeker heel blij mee om met 2 kinderen om te gaan die straks dood zijn!?' Ik gil alles wat ik heb opgepropt eruit.
Nu lijkt zelfs Barco een beetje verbaasd, hij was net van het eten dat is uitgestald aan het proeven. Ik wend me nu tot hem.
'En jij Barco!? Laat je dat allemaal gebeuren?'
'Noah...' onderbreekt Gaya mij.
'Niks te Noah! Waar is mijn kamer?' vraag ik schor.
'Die heb je niet.' antwoord Gaya zwakjes.
Ik plof neer op een poef en pak een kippenboutje, om mezelf te dimmen.
Gaya waagt een poging om de hint te bespreken.
'Wat kan er allemaal blauw zijn, en te maken hebben met de arena?' vraagt ze zachtjes, ze probeert duidelijk mij rustig te houden.
'Nou, misschien moeten we vechten met blauwe lolly's?' oppert Barco.
'Nou, dat denk ik niet, Barco.' zegt Gaya in een poging vriendelijk te klinken. 'Noah?' Ik dwing mezelf antwoord te geven.
'We kunnen in de zee worden gegooid, of iets met lucht, al zou ik niet weten wat.' zeg ik stijf.
'Ik ben het met je eens over die zee. Kunnen jullie zwemmen?' vraagt Gaya.
'Mwee.' zegt Barco met zijn mond vol pastei.
'Dat is dan niet echt in ons voordeel. Noah, kan jij zwemmen?' zegt Gaya.
'Nee.' antwoord ik nors. Gaya kijkt ons schattend aan.
'Sinds het Capitool verslagen is is er toch een zwembad gebouwd in ons District?' zegt ze verbaasd.
'Zie ik eruit alsof ik daar ga zwemmen?' vraag ik brutaal. Ik ben echt een een slecht humeur.
'Ik zeg al niets meer.' zegt Gaya bars. Barco is daar blijkbaar blij mee, nu kan hij "rustig eten". Gaya en Barco zijn niet echt fijn gezelschap, dus ga ik de dames badkamer in en zie dat er een bad met een wel heel diepe kuip is. Voor de rest is alles met luxe niveau 0 gebouwd.
Ik draai de deur in het slot en kleed me uit. Met een zwaai van mijn been stap ik in het bad en zet de kraan aan.
Dan pak ik een douchegel in een roodkleurige tube en giet er de helft van de inhoud door het water. Ik zwaai mijn andere been ook over de rand en zak weg in het warme water.
Nu pas besef ik wat er gebeurd is.
"Noah Berksen is de meisjestribuut van District 13..." Langzaam drint die zin tot me door.
"Ik ben de meisjestribuut van District 13!"
Ik doe mijn ogen dicht en ga even onder water.
Als ik weer boven kom besef ik hoe graag ik wil winnen, voor mijn zusje en broertje, moeder en vader, maar vooral voor mezelf. Haar moeder zal door haar ziekte niet eens weten dat ze gekozen is voor de Hongerspelen, ze weet niet wie ik ben, niet wat de Hongerspelen is, maar ik doe het voor mijn oude lieve mama.
Mijn vader zal het wel weten, en zou het alleen maar vervelend vinden omdat hij nu al zijn techniek werk thuis moet doen, hij moet immers voor Meike en Toby zorgen.
Ik kan maar door 2 dingen winnen: sponsors en bondgenoten.
'Barco!' fluister ik en ik klim abrupt uit de badkuip. Ik sla een handdoek om mijn lijf en ren de andere coupé in. Barco zelf kijkt niet eens op en Gaya kijkt me aan alsof ik afval ben.
'Doe toch kleren aan-' begint ze maar ik onderbreek haar.
'Barco, stop met eten!' commandeer ik. Hij kijkt nu wel verbaasd op en staart naar me.
'Huh?' vraagt hij met zijn mond nog vol frikadel.
'We moeten praten over de Hongerspelen, hoe we moeten overleven en zo.' zeg ik en Gaya's gezicht klaart op.
'Kijk Barco, Noah is ten minste nog verstandig!' roept ze uit.
'Ja ja.' brabbel ik. 'In ieder geval, Barco, we moeten bondgenoten worden!'
'Moet?' vraagt Barco en hij slikt de frikadel door.
'Ja, moet, Barco. Kom zitten.' zeg ik en Barco komt kwaad naast Gaya zitten. Ik ga ook zitten, op een rode poef.
'Wil je winnen Barco?' vraag ik.
'Whut?' Hij kijkt me raar aan.
'Van de Hongerspelen, weet je wel?' zeg ik vermoeid.
'Oh, ja.' antwoord Barco ongeïnteresseerd.
'Dan moeten we bondgenoten worden.' zeg ik.
'En dan?' vraagt hij. 'Moeten we elkaar dan vermoorden?' Daar heeft hij een punt, maar ik wil voorbereid overkomen.
'Dat zien we dan wel.' antwoord ik maar. Barco stemt uiteindelijk maar in.
'Oké, ik doe het.'
'Goed zo! Gaya, blijf hier maar rustig zitten, wij gaan bij de andere districten hun tips vragen.' zeg ik. Gaya wil tegensputteren, maar ik ben al op weg naar de badkamer om mijn kleren aan te trekken. Barco waggelt richting de deur. Als ik een fluwelen jurkje aan heb getrokken ga ik ook naar de gang.
'Zullen we dan maar eerst naar 12 gaan?' vraag ik en Barco knikt loom, volgens mij niet helemaal begrijpend waarmee hij instemt.
Ik schuif de deur naar het coupé van District 12 open en tref daar één jongen en een meisje aan, allebei met bruin haar, grijze ogen en een bleke huid. De jongen is schat ik 15 jaar en het meisje 13.
In de hoek zit een vrouw met precies hetzelfde uiterlijk als het meisje, maar dan ouder, een tijdschrift te lezen.
'Eh, zullen we misschien tips uitwisselen?' vraag ik onzeker.
'Nee, wij houden onze tips voor ons.' zegt het meisje meteen.
Ik en Barco vertrekken weer en gaan het coupé van District 11 binnen. Ik tref daar iets aan waardoor ik abrupt duizelig wordt.
Een jongen blond haar en een zomerse huidskleur probeert een meisje met donker haar en net zo een huidskleur als de jongen te troosten - Daphne, een van mijn vriendinnen uit District 11.
'Nee... Daphne!' fluister ik en ze draait zich om, ziet me staan.
'Noah!' zegt ze snikkend en ze vliegt in mijn armen. 'Noah...'
Ik probeer haar te troosten en maak me dan los uit haar greep.
'Daphne, als jij niet wint, dan is er een fout in de arena.' zeg ik.
Ze lacht tussen een snik door.
'Noah, als jij niet wint, dan doe ik dat, voor jou.' zegt ze.
'Haha, dan ga jij winnen.' zeg ik. 'Maar wil je jou tip uitwisselen?' Daphne knikt haar hoofd.
'"Wit."' zegt ze.
'Wit?' vraag ik.
'Wit.' herhaalt Daphne.
'Blauw en wit. Dat zegt genoeg, volgens mij betekent dat dat de arena uit wolken en lucht bestaat.' zeg ik.
'Tja. Het zou kunnen, weet je. We zien wel. Tot ziens!' zegt Daphne.
'Dankjewel! Doei!' zeg ik. Barco en ik lopen weer weg.
'Zo. Jij draagt ook veel bij zeg.' zeg ik nors.
'Moet dat?' vraagt Barco.
"Daphne." denk ik. "Waarom jij?" Ik maak veel vriendinnen, ook uit andere districten, dus ik moest inzien dat de kans groot was dat er vriendinnen van mij werden getrokken.
'Kom, dan gaan we naar het volgende District.' Had ik dat maar niet gezegd, want in het volgende coupé tref ik Leah, haar districtgenoot en haar mentor aan. Leah is ook al mijn vriendin.
'Leah.' zeg ik zachtjes. 'Leah,' Nu met stemverheffing. Leah kijkt me met grote ogen aan.
'Jij ook al? Daphne, Hanne, en nu jij?' zegt ze geschokt.
'Hanne?' Ik knipper met mijn ogen. 'Hanne Quon, uit District 9?'
Leah bevestigd me.
Lieve Hanne, die ik als een zus beschouwde? Ondeugende Hanne, met wie ik de wortels stiekem stal uit de boerderij van haar District? Behulpzame Hanne, wie me hielp met mijn familieproblemen? Dat kan niet. Er ontstaat een brok in mijn keel.
'Hints?' vraag ik.
'Die van ons is "Hoog" en die van District 9 is "Water". Wat zijn jou tips?' zegt ze.
'"Blauw" en "Wit". Ik weet al wat de arena is. De lucht, we worden op de wolken gegooid.' zeg ik. Water van wolken, wit van wolken, blauw van lucht, hoog van lucht. Ik leg het uit aan Leah.
'Water is een vloeistof, daar kan je niet op staan.' zegt Leah als ik uitgepraat ben.
'Bloedzoekers zijn wespen, die kunnen je niet dood maken.' doet Barco een duit in het zakje. 'Je kent de technieken, niet?'
'Oké, maar bloedzoekers zijn mulitanten. Maar ik denk erover na.' zegt Leah. Barco en ik gaan weer terug naar onze eigen coupé, bang welke vrienden nog meer getrokken zijn.
Ik leg de situatie aan Gaya uit en komt totaal ongeïnteresseerd over. Als ik ben uitgepraat zegt ze:
'Heel fijn allemaal, maar ik heb hier je zusje aan de lijn.'
_________________
Questions don't have to make sense. But answers do.
|
