[OS][NON-HP] Stand Alones

Lilly · Lid Wikenweegschaar **Woonplaats:** In mijn eigen fantasie

Spoiler:

#01: Heartbreak

Hand in hand liepen ze over het gras. Het zou het perfecte plaatje geweest zijn. De zon, de bomen en planten begonnen uit te komen, vogels floten prachtige wijsjes, zij met hun tweetjes, maar voor mij was het niet het perfecte plaatje.
Het enige wat ik zag waren de handen die in elkaar gevlochten waren. Het leek alsof ze elkaar nooit meer zouden loslaten.
Een traan rolde genadeloos over mijn wang. Ik nam de moeite niet hem te stoppen. Dat zou niets behelpen, en soms kon het gewoon deugd doen een traan te laten.
Het was alsof de hele wereld tegen mij was. Op school kon ik me maar niet aanpassen, vrienden maakte ik zelden en leerkrachten mochten me niet omdat ik veel te luidruchtig was.
Maar hij… hij zou perfect geweest zijn voor mij. Hij was een van de enigsten die me echt mocht, die om alles lachte, zijn humeur kon vrijwel niet verpest worden, maar het mijne wel.
Wat er ook gebeurde, wat er ook op het spel stond, op het einde van de rit zou alles in mijn nadeel zijn.
Je kunt zeggen dat er voor alles een oplossing is, maar voor dit is er geen.
Liefde. Wanneer je denkt dat je eindelijk gelukkig bent, komt er iets tussen dat alles kapot maakt, zonder het te willen, zonder het te weten.
Het iets, de iemand in dit geval, zou het nooit doen om me te kwetsen of pijn te laten voelen. Ze weet hoeveel pijn ik zou hebben, maar niet hoeveel pijn ik heb. Ze was gewoon eerder en beter.
Hij is gelukkig, zij is gelukkig, en ik zou gelukkig willen zijn voor hen, maar ik kan het niet.
Mensen zeggen altijd dat je gelukkig moet zijn als iemand anders gelukkig is, maar op sommige momenten kun je gewoon niet gelukkig zijn, kun je niet positief denken.
Ik heb het haar nooit durven zeggen, en nu is het te laat. Misschien is het beter dat ik het haar nooit vertelt heb. Ik gun haar hem meer dan wie dan ook, maar ik gun het mezelf ook, hoe egoïstisch dat mag klinken.
Je kunt zo hard willen voor iemand dat die gelukkig is, en tegelijkertijd het jezelf ook gunnen, terwijl je weet dat slechts 1 iemand hem kan hebben.
En zij heeft hem nu, ik niet. Ik zou hem nooit gehad hebben, maar ik had wel hoop, ijdele hoop, zoals ze het zeggen.
Sommige mensen zouden haar haten in zo’n situatie. En eerlijk toegegeven, zou het voor mij ook veel makkelijker zijn moest ik haar kunnen haten. Dan zou ik er gewoon voor kunnen zorgen dat ze ruzie kregen, maar dat is mijn probleem net. Ik kan haar niet haten, ik kan er niet voor zorgen dat ze uit elkaar gaan. Niet na wat ze allemaal voor mij gedaan heeft.
Ik draai me om. Ik wil ze niet meer zien. Niet meer tezamen, hoe hard ik het haar ook gun, hoe hard ik het hem ook gun, ik kan het gewoon niet aan.
Het is te pijnlijk, om mijn eigen zus te zien met hem.

Sarah · Hotemetoot **Woonplaats:** Quidditch Pitch

Sorry, ik heb geen tips haha. Maar ik heb wel een vraag. Tenzij hij te privé is, dan atwoord je gewoon niet. Is dit uit je echte leven?

Lilly · Lid Wikenweegschaar **Woonplaats:** In mijn eigen fantasie

#02: Lost Autumn

Lieve Suzanne,
Wellicht heb je nooit geheel begrepen wat je voor me betekent hebt. Je was de best vriendin die een mens zich kan voorstellen, en wellicht ook de ergste vijand die een mens zich kan inbeelden.
Ik ben er trots op dat ik je vriendin heb mogen zijn, dat ik je heb leren kennen. Er zijn heel veel mensen op deze aardbol die je niet hebben mogen kennen, die dat geluk niet gehad hebben.
Ik heb dat geluk wel gehad. Ik heb je mogen leren kennen, ik heb je vriendin mogen zijn en ik heb plezier met je mogen maken.
Vurig hoop ik voor jou dat er echt een hemel bestaat, dat je echt kunt verder leven waar je altijd over gedroomd hebt.
Er is niemand die dat meer verdiend dan jij. Jij, die mij altijd gesteund heeft in situaties als deze. Jij, die me altijd kon opfleuren, gelijk in welke stemming ik was. Jij. Ja, jij. Jij, die mijn leven was. En jij, die nu mijn tranen zijn.
Jij, die altijd in mij zal voortleven.

Rust in vrede, lieve Suzanne.
Ik zal je missen.

De tranen vloeiden genadeloos over Helena’s wangen, waarna ze in duizenden stukjes uit elkaar spatten op de mat. Net zoals glas zou doen, maar het was anders. Glas zou sporen nalaten, deze druppels verdwenen in het niets. Je zou ze nooit zien liggen op een mat als deze.
De halve brief was ondergedompeld in tranen, onleesbaar, maar dat nam de betekenis niet weg. Haar hart klopte sneller dan het ooit te voren gedaan had. Net alsof de tranen naar binnen stroomden en haar hart onder water zetten. Lieten verdrinken in haar verdriet.
Twee maanden geleden was het gebeurd. 2 oktober.
Misschien was het de regen die haar pijn gestild had. De regen die heel zacht in haar oren fluisterde dat het leven verder ging, om zich daarna subtiel bij haar tranen te voegen.
Misschien waren het de bladeren geweest die haar pijn gestild hadden. De oranje-bruine bladeren die exact dezelfde kleur vertoonden als Suzannes ogen gedaan hadden.
Of misschien zelfs de subtiele, onopmerkzame zonnestralen. Diegene die je niet zag als je er geen aandacht aan besteedde, maar die die er wel waren. Die die er altijd zouden zijn, al waren ze slechts vaag.
Ondergedompeld in de tranen liep ze naar buiten, met de brief in haar hand gekneld.
De rukwinden woelden door haar haren en sleurden de brief bijna uit haar handen.
Ze knelde hem nu nog harder vast. Ze zou het enkel loslaten op haar moment, wanneer ze het zelf wilde, en dat was niet dit moment. Nu zou ze Suzanne nog niet loslaten. Ze moest haar nog even bij haar hebben voor ze haar zou verlaten.
Vergeten zou ze nooit. Daarvoor was ze te speciaal geweest in haar leven, daarvoor had ze te veel betekent.
Maar misschien zou ze de herinneringen kunnen loslaten. De goede en de slechte, zodat er slechts één over zou blijven. De mooiste herinnering. De eerste herinnering.
Met gesloten ogen verslapte ze de greep op de brief, klaar om hem los te laten. Klaar om haar los te laten, zodat Suzanne zou kunnen meereizen met de wind. Naar Joost-mag-weten-waar.
Naar ergens, naar het goede.

Lilly · Lid Wikenweegschaar **Woonplaats:** In mijn eigen fantasie

Citaat:

Oké, eens over een andere boeg. Geen fantasie, fanfiction,... deze keer, ik heb geprobeerd horror te schrijven.
Het is mijn eerste verhaal naar die kant toe, dus het kan zijn dat er delen in zitten die niet erg goed zijn (:

#03. Cold Corpses

De kou vloeide haar lichaam binnen. Het hele huis gaf een koude en afstandelijke indruk. Hier was het gebeurd. Hier hadden ze haar gevonden. Haar bevroren lijk. En alle andere bevroren lijken, van allen die hier binnen geweest waren.
De beelden schoten ongecontroleerd door haar hoofd. Ze voelde de kou die ze had gevoeld bij het vinden van het lijk. De pijn die ze had gevoeld bij het lezen van de krantenartikelen over haar dood. De tranen die over haar gezicht gestroomd hadden. De wraak die ze gevoeld had voor diegene die schuldig was aan het bloedverlies.
Wat haar oorspronkelijke bedoeling geweest was toen ze het huis binnenging, was men nooit te weten gekomen.
Het huis des dood. Zo noemden de inwoners van de stad het liever dan er rechtstreeks over te praten. Iedereen die het huis betreden had, had het daglicht nooit meer mogen aanschouwen.
Hun bevroren bloed lag overal uitgespreid.
Haar lichaam was gevonden aan de poort van het huis des doods. De angst stond letterlijk op haar gezicht.
Het was net alsof ze geprobeerd had te vluchten. Geen mens op aarde was dat huis ooit binnen geweest. Enkel mensen onder de aarde.
Enkel mensen die nu niet meer in staat waren te vertellen wat er binnen in het huis zat. Wat er daar gebeurd was. Hoe ze gestorven waren.
De dromen van elke inwoner van de stad werden door het huis beïnvloed. Dromen over hoe ze het huis binnengingen. Dromen over hoe er een witte gedaante op hen te wachten stond. Dromen hoe hun kelen werden opengereten door een alreeds bebloed mes. Dromen over hoe men het zoveelste slachtoffer van het huis werd. En dan wakker worden, en tot de conclusie komen dat het misschien allemaal geen droom was. Dat er op het moment misschien echt iemands keel opengereten werd. Dat er op het moment misschien echt het huis binnenstapt in de waan er levend uit te komen.
Haar hand reikte naar de klink van de deur. Bevroren, maar beweegbaar.
Met gesloten ogen opende ze de deur. Elke vezel in haar hele lichaam schreeuwde haar toe dat ze het niet moest doen, maar dat negeerde ze. Ze zou naar binnen gaan.
De kilheid nam de overhand vanaf het moment dat ze een stap in het huis zette. Alsof ze onwelkom was. Heel onwelkom.
Het was donker binnen. Niet donker dat je niets meer zag. Donker dat je alles zag, maar je de kilheid van de muurwanden en de treden door je heen kon voelen vloeien.
Alsof elk simpel stofje nood had aan de warmte die ze in zich hield. Alsof alle warmte uit haar gesleurd werd omdat de wanden en treden er zoveel nood aan hadden.
Een hand sloot zich om haar keel.
‘Ik wist dat je ging komen.’ Haar ogen werden groot. Hoe ijzig de stem ook was, deze zou ze uit duizenden herkennen. ‘Wat is er? Wie had je wel verwacht dat ik zou zijn?’ de grijns op het gezicht was duidelijker dan ooit. ‘Marieke misschien? Fren?’ ze weigerde ook maar één traan te lossen. Dat zou ze haar niet gunnen. ‘Uiteindelijk was het allemaal helder, niet? Want het was ik tenslotte die zei dat het Gods wil wel zou zijn. Enkel was het niet de wil van jóuw god, maar die van de mijne. En was ik het ook niet die zei dat er nog overlijdensberichten gingen komen, zolang de mensheid zo dom was dat huis binnen te gaan.
Hoe had ik dat kunnen weten, als ik zélf het huis niet binnen gegaan was? Wat ben je toch een dwaas, Hanne.
Vertrouwde je me echt? Nu kun je me in elk geval vertrouwen. Op het feit dat er vannacht een lijk aan de poort gaat liggen. En dat er morgenvroeg een overlijdensbericht in de krant gaat staan. Vaarwel, Hanne.’ Er vloeide iets langs haar wang heen, waarna het door gleed naar haar nek. Een traan was het niet. Daar was het te koud voor. Te metaalachtig.

[OS][NON-HP] Stand Alones

Wie is er online