Voorwoordje van mezelf
Dit zijn fragmenten uit Tripjes met Trollen. Ik schreef dit een aantal jaar geleden dus er zijn niet echt plannen om nog meer stukjes te schrijven.
Persoonlijk vind ik dit één van mijn leukste projecten.
Vooral het mij in de huid van Gladjanus Smalhart verplaatsen was zeer grappig.
Hopelijk vinden jullie het ook aangenaam om te lezen.


Tripje met Trollen

Inleiding
Hier zat u al lang op te wachten: "˜tripjes met trollen', sowieso het boek van het jaar!!! Aangezien ik (naast al mijn andere avonturen) al massa's incidentjes met trollen heb gehad, dacht ik terwijl ik nog eens met heimwee terugdacht aan enkele trollenervaringen:"Waarom laat ik mijn fans niet meegenieten?" En ziehier het resultaat: een ongelooflijk spannend boek vol met gebeurtenissen waar je voordien nog niet eens van durfde dromen!


Hoofdstuk 5: de Trol van Longa

Na mijn bezoek aan Iberius Sachta, die mij overigens heel dankbaar was voor het vervloeken van de trol, ging ik op mijn net gepolijste bezem (een nimbus 2000) op weg naar Longa. Iberius Sachta had me namelijk gesmeekt de Trol die daar huisde ook te verslagen:
"O Smalhart, wees genadig en versla alstublieft ook de Trol van Longa." Ik keek beminnelijk en schudde mijn haar naar achteren waardoor er een vlaag Pinkspray Haarlak Essence de lucht in dwarrelde. "Waarom mijn beste, waarom zou ik op weg gaan naar Longa om mijn 25ste trol te verslaan (met die van London erbij 26ste)?"
Iberius Sachta viel aan mijn voeten keek omhoog: "Omdat u zo goed en zo knap bent natuurlijk. Ik heb gehoord van uw overwinningen in Dover, Birmingham, Lichtenstein en nog op veel meer plaatsen. Toen ik zelf last kreeg van een trol versloeg u ook deze en nu vraag ik u: Versla de Trol in Longa want mijn familie heeft al jaren last van deze Trol." Ik knikte, ik zag in dat zijn familie dringend nood had aan een slimme, bedachtzame en doortastende tovenaar om hun Trol op te ruimen. Na nog een exemplaar achter te hebben gelaten van "˜Mijn Betoverende Ik', een boek dat ik iedereen van harte toewens en dat gaat over mij en mijn dagelijkse leven, vertrok ik dus naar Longa.

Longa, een klein dorpje in de Alpen in Italií« kwam al tevoorschijn over de bergtoppen. Een dorpje dat best lieflijk had kunnen zijn en mijn prachtige persoonlijkheid prachtig tot zijn recht had kunnen laten komen, maar er was iets mis, ik zag het meteen: beneden op het dorpsplein zag ik een stipje heen en weer hollen en alles kapotslaan. Ik besefte dat mijn hulp dringend was. Ik drukte mijn bezem omlaag en begon razendsnel te dalen zodat ik algauw een flitsende streep aan de hemel werd. Toen ik met een elegante landing op het dorpsplein aankwam keek ik op mijn gouden horloge van Tink & Twinkels met ingebouwde automatisch chronometer voor alle zaken: Ik had amper een halve minuut gedaan over de afdaling. Wat knap van mij dacht ik bij mezelf. Toen ik rond me keek zag ik het, hoe afschuwelijk; de Trol had een dame vast die gillend in zijn hand zat en uit alle macht op zijn arm roffelde. Gentleman als ik ben, trok ik snel mijn toverstok, aangevuurd door de gedachte dat er een dame in nood was. Ik richtte mijn toverstok, maar helaas het was te laat: ik kreeg een geweldige schop van de trol en vloog tussen het puin van wat een uurtje geleden nog een mooi gemeentehuis had
kunnen zijn. Nog altijd denkend aan de vrouw in nood, kroop ik half versuft onder het puin uit. Nogmaals richtte ik mijn toverstok, maar deze keer niet op de trol. Ik wees naar een brokstuk van het gemeentehuis, daarna naar de trol en riep: "Gommibommi". Ik keek met nog altijd een wazig zicht naar de Trol: het rotsblok suisde als een kanonskogel op de trol af en trof hem in zijn buik waardoor hij in duizend stukken uiteenspatte. Wat een geluk dat ik de dame niet had geraakt. Geluk!? Wat schrijf ik nu, natuurlijk had ik de vrouw nooit kunnen raken dankzij mijn uitstekend spreukwerk. De trol wankelde, kokhalsde waarbij er een stroom van zijn maaginhoud uit zijn mond pletste en viel met een doffe klap in zijn eigen braaksel. Snel liep ik naar dame en bevrijdde haar voorzichtig uit de slappe hand van de Trol. Opeens viel me de geur op van trollenbraaksel, afschuwelijk! Haastig rommelde ik in mijn zakken en vond wat ik zocht: "˜Dorothea's Duel Deodarant' (voor onaangename geurtjes na een duel). Ik spoot een paar keer in het rond en ademde gerustgesteld de frisse lucht in. Daarna keek ik naar de dame die tot mijn grote spijt huilde.
"Wat is er?" Vroeg ik met mijn "˜Tovenaars Charmantste Glimlach' blik.
"U bent zo knap, u redde me van deze trol, o wat bent u bekwaam!"
Ik glimlachte nog een keer: "Ach ja."
"Kom hier," en ze gaf me een kus op beide wangen,
"wat een eer dat ik u hier mag ontmoeten, Gladianus Smalhart."
Ik keek verbaasd: "U kent me?"
"Natuurlijk ken ik u, half de tovenaarswereld kent u!"
"Vergeten" zei ik met een verontschuldigend gebaar:
" Vind u het erg dat ik de Trol nog even voorgoed uitschakel, het kan vrij gruwelijk zijn, gaat u nu maar naar huis. Als u wil kom ik nog even een kopje thee drinken bij u thuis, geef me uw adres maar."
De dame keek blij verrast en deed wat ik had gevraagd. Toen ze weg was begon ik aan het karwei. Eerst brouwde ik mijn befaamde Trolloslevensdrank en goot dit in de Trol zodat hij begon te krimpen en met een plop verdween. Daarna zwaaide ik met sierlijke bogen in het rond met mijn toverstok zodat heel het pleintje weer opgeruimd was en tenslotte deed ik nog een paar hersenspoelingen op Dreuzels die getuige waren geweest van dit schouwspel. Roem reikt ver maar om ook nog beroemd te geraken in de Dreuzelwereld, nee, laat dat maar over aan Dreuzelvrienden. Niet dat ik niet goed kan opschieten met Dreuzels, ik redde ooit een hele groep toeristen van een trol, maar dat is voor later.
Ik keek nog eens tevreden in het rond en zag een haar voor mijn gezicht hangen dat mijn beeld onnodig in tweeí«n deelde. Ik greep naar mijn koboldgesmeden verzilvert haarschaartje ( te verkrijgen in Saartjes Schoonheidssalon, Wegisweg 17) en met één soepele knip verwijderde ik de boosdoener. Mijn bezem trilde nog in de lucht waar ik hem had achtergelaten. Opgelaten dacht ik: "Zelfs mijn bezem wil verder op zoek naar roem en dames in nood!" Maar eerst moest ik nog bij de geredde dame van eerder op die dag langs. Ze had me op een keurig perkamenten blaadje haar adres gegeven, hierdoor besefte ik dat het een heks moest zijn geweest en misschien wel familie was van Iberius Sachta. Ik pakte mijn bezem, haalde hem uit de lucht en ging te voet op zoek naar AlbaLongastraat 24.(zo trainde ik mijn gestroomlijnde lichaam nog een keer)
Na vijf minuutjes joggen kwam ik aan in de Albalongastraat, ik vertraagde en voelde mijn spieren tegenwerken. Zo'n tempo was ik helemaal niet gewoon, normaal gezien ga ik veel sneller. Al stappend kwam ik aan bij nummer 24. Ik stapte naar de voordeur en zag mezelf weerspiegelen in het ruitje van de groengeschilderde eikenhouten deur. Oei, wat was er met mijn haar gebeurd? Angstig keek ik in het rond, gelukkig had niemand mij in deze staat gezien. Misschien had ik niet genoeg van "˜Patricia's Permanente Haarlak' opgedaan die ochtend. Ik grabbelde in mijn "˜Tasje van Alles' (een tasje waar je werkelijk alles in krijgt maar dat altijd even licht en groot blijft) waar ik al mijn spullen in bewaar.
Wat een ramp! Ik had mijn haarlak niet bij. Zo kon ik echt niet voor een heks verschijnen. Ik nam een zeer verstandig besluit: met een sierlijke zwaai om mijn eigen as en verschijnselde naar de Wegisweg. Interlandelijk verschijnselen is zeer moeilijk maar natuurlijk dankzij mijn overvloedige tovertalent kwam ik perfect aan voor de winkel waar ik zijn moest: Saartjes Schoonheidssalon, wegisweg 17. Onmiddellijk nadat ik aangekomen was dook ik achter een ton. Oef, niemand had me in deze toestand gezien. Terwijl ik wachtte tot ik kon binnenglippen in de winkel zonder gezien te worden, keek ik even om me heen. Ik zag een heks langskomen met een nette groene fluwelen mantel en dito hoed, haar haar was zo te zien net opgekruld bij de kapper en op haar gezicht waren de juiste lijnen met schmink of een toverspreuk weggehaald en de andere lijnen benadrukt. Wat een deftige dame dacht ik, echt een beschaafde heks. Ik keek in haar boodschappentas, benieuwd wat zulke heks zou kopen op de Wegisweg. Maar natuurlijk! Vanuit haar tas zag ik mezelf naar me glimlachen met een uiterst charmante glimlach vanop de kaft van "˜ Een jaar met de yeti.'( te verkrijgen in 15 talen inclusief centaurs en kobolds, boek van het jaar in 1999,2000 en 2001, daarna kwam "˜Mijn grote ongediertegids uit.) Net een boek voor deftige tovenaars en heksen. Tevreden glimlacht ik terug naar de kaft van het boek. Hierdoor even afgeleid, zag ik bijna het gat dat ontstaan was tussen de heks en een groepje norse kobolden niet. Net op tijd, de kobolden hadden hun gesprek blijkbaar beí«indigd en schudden elkaar nu de hand, sprong ik met een soepele boog over de ton recht in de winkel van Saartje. Er stond iemand voor de toonbank maar die kon me gelukkig niet zien. Saartje daarentegen had me wel gezien en ze glimlachte bijna maar ik drukte mijn wijsvinger op mijn mond. "Ja ja,"zei de vrouw voor de toonbank, "en weet je wat die tovenaar toen zei? He, je moet nog niet lachen, de mop moet nog komen!" Oef, ik zuchtte geluidloos, gelukkig had de vrouw niet gekeken want dan had ze mijn haar gezien en hoe vervelend was dat geweest, ik kon me de ochtendprofeet al voorstellen: "Gladianus Smalhart verschijnt op de Wegisweg met belachelijk haar." of "Gladianus Smalhart, een smerige man?"
Ik lipte naar Saartje: "noodgeval". Hierna wees ik naar een pot met flubberwurmenextract (zeer goed voor de gevoelige plekken op de huid) en zei Wingarium Leviosa. Na een perfecte uitvoering van de spreuk liet ik de glazen pot tot vlak naast de vrouw zweven en beí«indigde toen de spreuk met een kort zwiepje van mijn toverstok. Met een harde klap kwam de pot op de grond terecht en versplinterde. Flubberwurmenextract spatte alle kanten op. De vrouw gaf een gilletje en op hetzelfde moment dat zij opzij keek naar de andere kant glipte ik haar voorbij. Hierna kwam ik naar Saartje en wees naar achteren, naar de deur achter de toonbank. Daar woonde ze en ik was er al zo dikwijls geweest dat ik met niet geneerde om eerst binnen te gaan, trouwens, wie zou niet zo hoffelijk willen zijn tegenover Gladianus Smalhart?
Binnengekomen in haar oud uitziend groenfluwelen salon zei ze met te gaan zitten in een gemakkelijke leunstoel en weg was ze, terug de winkel in om even de klant die er stond te bedienen.
Na nog geen minuut was ze terug, ze wilde natuurlijk zeer snelt terug bij mij zijn, zoals alle andere Heksen denk ik.
Terwijl ze een helrode glimmende koffer van Drakenleer tevoorschijn haalde begon ik haar de vertellen over de trol die ik net verslagen had. Nadat ik haar adem even hoorde stokken bij het stuk van het gevecht zelf (Wat mij wel wat flatteerde, het is moeilijk voor een mens zoals ik om bescheiden te blijven.), opende ze de koffer en begon allerlei stofjes bij elkaar te voegen in een zilveren flacon. En tegen dat ik alles verteld had was zij ook net klaar, perfect getimed van mij.
"Kijk," zei ze, "hierin zit een drankje dat, wanneer je het opdringt, je haar terug in z'n normale (ze grinnikte even met een verliefd ondertoontje) oogverblindende coupe brengt." Ik trok mijn wenkbrauwen op even op, ik ben zulke complimentjes wel gewoon, maar dit klonk als een half huwelijksaanzoek. Verlegen gaf ze me het drankje en schuifelde weer naar haar winkel waar weer een klant was aangekomen


Hoofdstuk 8: Trollenbezoek op Halloween

Het was dat jaar in oktober extreem koud; toverdranken bevroren terwijl je erin roerde en vliegen met de bezem was onmogelijk indien je al je ledematen wou behouden. Daarom zat ik 's avonds met Halloween dan ook binnen voor de haard die mijn dienstertje met alle plezier voor me had aangestoken. Buiten stond een pompoen van drie meter groot, waarin ik zelf minutieus een griezelig gezicht had gemaakt. Gemakkelijk was het niet, want ik ben natuurlijk gewoon mijn eigen volmaakte gezicht in de spiegel te zien maar gelukkig hielp de gedachte aan sommige andere tovenaars (De bediende van de Uilenboetiek op de Wegisweg bijvoorbeeld. )met er toch iets griezeligs van te maken. En terwijl buiten dit prachtig kunstwerk griezelig stond te wezen zat ik binnen, niets te doen. Niets doen is niet mijn gewoonte, maar zelfs een held moet weten wanneer hij best binnenblijft. Nu ja, niets doen, ik was aan het schrijven aan mijn "˜Grote Ongediertegids' (te koop in de betere boekhandel) terwijl ik keek hoe de sneeuw met vlagen tegen de buitenkant van het raam werd geslagen.
Op het sierpleisteren plafond vielen de schaduwen van het haardvuur en er klonk een zacht geknetter en af en toe leidde een vonk mij af. En als ik afgeleid wordt, kan dat een vervelend gevolg hebben voor mijn lezers, omdat ik altijd goed moet nadenken hoe ik de uitleg het best zou formuleren zodat iedereen het snapt, want mijn gedachtegang is natuurlijk superieur sneller aan die van de meeste andere tovenaars en heksen. Daarom lees ik elke hoofdstuk dat ik af heb altijd eerst voor aan mijn dienstertje.(Esmara Volga, een Oost-Europese heks, komt ook voor in mijn autobiografie) De gelukzak! Duizenden heksen staan telkens uren aan te schuiven voor mijn nieuwste boeken, en zij krijgt ze zomaar eventjes voorgelezen door de held zelf, ik, Gladianus Smalhart, vijfvoudig winnaar van...
Terug naar het verhaal, maar ja, alles aan mijn leven is gewoon geweldig interessant. Ik had dus net een hoofdstuk af en riep mijn dienstertje die nog geen seconde later al tegenover me zat, alsof ze had gewacht achter de deur tot ik haar weer zou roepen voor een nieuw geweldig hoofdstuk. Nu ja, laat die alsof maar weg. Ze kon haar zenuwen en nieuwsgierigheid bijna niet te baas. Nu ja, laat die bijna ook maar weg. Ze had haast krampachtig de leuning van haar stoel vastgegrepen. Ik haalde diep adem, zag hoe ze helemaal rood werd van de spanning, en begon te vertellen:
"U heeft er vast allemaal wel eens last van: die vreselijk Boelana's die uw kostbaarheden verstoppen. Maar wist u dat er ook een remedie tegen dit ongedierte bestaat..."
Ik begon net goed op dreef te komen en de kaakspieren van Esmara hadden het al begeven (haar mond hing nu halfopen van verbazing hoe mooi, gevarieerd en uiterst correct mijn taalgebruik wel niets is) toen er opeens een geklop tot in de woonkamer doordrong. Op een miliseconde had ik uitgemaakt dat het geluid van de voordeur kwam en ik steurde Esmare eropaf. Ik hoorde haar nog zeggen: "Goedenavond, wat kan ik..." en toen niets meer.
Snel greep ik mijn toverstok en ik begon naar de voordeur te sluipen, maar het was niet meer nodig want de voordeur kwam naar mij. Met een geweldige kracht vloog mijn massiefeikenhouten, donkerbruin gelakte voordeur tegen mijn lichaam. Ik werd achteruitgeslingerd maar kon de landing met behulp van een perfect uitgevoerde spreuk afremmen en op praktisch hetzelfde moment kon ik ook nog de deur zacht laten landen, weliswaar op mij. Maar dat hoorde bij mijn tactiek: "˜Zolang je niet weet waar je voorstaat, moet je zorgen de je de confrontatie niet aangaat.'(een van mijn slagzinnen, voor meer slagzinnen zie mijn boek: Slagen in toverkunst met slagzinnen van GM) En toen, terwijl ik nog altijd geplet werd doorde zware deur, kwam er een trol binnen, welja, hij ramde de binnendeur van de woonkamer eruit en liet daardoor ook de halve wand instorten. Hij zag er vreselijk smerig uit, (trollen zien er altijd vreselijk smerig uit) maar deze keer was het anders smerig: de trol was besmeurd met pompoenbrokken en vanuit zijn mondhoek droop een straaltje pompoensap naar beneden. Maar natuurlijk, dankzij mijn buitengewoon redeneervermogen wist ik het meteen: het ging om een mannelijke bergtrol uit Soedan en die reageren buitengewoon gewelddadig op alles wat oranje is. Meteen na deze conclusie te hebben getrokken tekende ik met behulp van mijn toverstok een groot oranje kruis op de muur. En ja hoor, de stomme trol trapte in mijn list. Eerst bekeek hij het kruis argwanend en toen hij merkte dat het oranje was werd hij woest, nam hij een aanloop en... botste hij met zijn volle gewicht van driehonderd kilogram tegen de muur.
Als bij wonder bleef die overeind, maar de trol viel om, recht door de vloer de kelder in. Nadat de laatste stukken hout neergedaald waren, wachtte ik nog een paar tellen alvorens vanonder mijn voordeur te komen. Ik keek even in de kelder door het gat dat ontstaan was door de val van de trol en gerustgesteld dat de Trol wel degelijk verslagen was, begon ik mijn woonkamer terug op te ruimen. Na dit gedaan te hebben zette ik me terug neer in mijn stoel voor de haard en begon verder te schrijven aan mijn boek maar telkens zei een stemmetje in mijn achterhoofd dat ik iets vergeten was.
Eigenlijk was ik twee dingen vergeten en dat komt uiterst zelden voor met mijn overbegaafde hersenen. Het eerste merkte ik al toen ik nog even in de spiegel wou kijken voor het slapengaan, een vast ritueel bij mij. Mijn haard sloeg een slag over, er stond nog een trol achter mij. Maar toen ik beter keek zag ik, tot mijn grote schaamte, dat ik het was. In al mijn haast om nog een hoofdstuk te schrijven van mijn fantastische boek, was ik vergeten mijn uiterlijk terug in orde te brengen. Het zag er werkelijk afschuwelijk uit. Ik besloot dan maar meteen het grondig aan te pakken: ik stuurde een patronus vooraf om aan te kondigen dat ik zou komen en stapte op mijn bezem om naar Saartjes Schoonheidssalon te gaan voor een volledige behandeling. Toen ik daar na tien uur intens oppoetswerk van al mijn lichaamsdelen terug buitenkwam voelde ik me weer lekker in mijn vel. Ondertussen was het al ochtend en aangezien de eerste winkeltjes op de Wegisweg begonnen open te gaan, besloot ik eerst nog maar even iets te drinken.
Ik koos een plaatsje binnen bij Tante Theresa's Tearoom en snel vernietigde ik met behulp van mijn toverstok alle pompoenen in de buurt. Tja, uit je fouten moet je leren, hoewel, fouten. Wat deed een Soedanese Bergtrol eigenlijk in Engeland? Daar klopte toch iets niet aan. Maar voor ik verder kon piekeren kwam Theresa er al aan. "En, wat zal het zijn?" "Het gewoonlijke", antwoordde ik en iedere fan van mij weet natuurlijk wat ik bedoel met
"˜het gewoonlijke' als ik in Tante Theresa's Tearoom zit. (een kopje witte thee van maximaal 15 cl met een kwart klontje suiker en twee druppels citroensap) Het was er gezellig: wat handtekeningen uitdelen, een kopje thee, wat moet een held zoals ik nu nog meer hebben? Tegen 12 uur besloot ik dat het toch maar welletjes was geweest en vertrok ik op mijn bezem naar huis en daar merkte ik het tweede wat ik vergeten was: Emera, mijn dienstertje lag nog altijd bewusteloos op de grond. Gauw bracht ik haar naar St_hostilo waar ze werd onderzocht. Twee weken rusten luidde het verdict. Goed dat ik dat niet moest, iemand als ik kan toch niet stilzitten terwijl er overal in de wereld nog toverongelukken gebeuren die vermeden kunnen worden door deskundige uitleg door mij of een genie (zoals ik) die het probleem uit de weg ruimt. 's Avonds bereidde ik mijn eten dan maar zelf en het was zeer lekker, misschien nog wel lekkerder dan had mijn dienstertje het klaargemaakt. En terwijl ik van de heerlijke maaltijd genoot dacht ik na over die ene cruciale vraag die erom smeekte opgelost te worden: Wat doet een Soedanese Bergtrol in Engeland?