FanFiction Challenge 1: het begin

Agenia · Headhunter **Woonplaats:** Kruideniersstraat 71

FanFiction Challenge

Welkom bij de eerste FanFiction Challenge!

Het begin
Voor de eerste FanFiction Challenge op het nieuwe HPF hanteren we het thema het begin. De bedoeling is om een HP-gerelateerd kort verhaal te schrijven over het begin. Dit kan het eerste jaar op Zweinstein zijn van een personage, de geboorte van een kind, een nieuwe start, en nog een heleboel andere dingen. Laat je fantasie de vrije loop!

Regels

Het thema moet duidelijk in je stukje naar voren komen;
De inzending moet tussen de 1000 en 2000 woorden bevatten;
Inzendingen worden per PB naar mij verstuurd. De verhalen worden dan door mij in het topic gezet. Je zet dus niet je inzending in dit topic!
Je inzending moet speciaal voor de challenge geschreven zijn;
Inzendingen mogen zowel in het Engels als Nederlands geschreven worden;
Inzendingen kunnen worden ingestuurd tot 24 mei.

Prijzen
Natuurlijk is er ook een mooi sikkelbedrag te verdienen!

60 sikkels voor de eerste plaats
50 sikkels voor de tweede plaats
40 sikkels voor de derde plaats
30 sikkels voor gewone deelnemers

Veel succes!

Agenia · Headhunter **Woonplaats:** Kruideniersstraat 71

Inzending 1

Ook magisch

"Excuseer, ken ik jou niet?" was het eerste wat ik aan haar vroeg. De jongedame keek me niet begrijpend aan.
"Ik heb het gevoel dat ik jou hier al eerder heb gezien," zei ik met een redelijk geforceerde glimlach. Ik moest vertrouwen winnen, maar mocht niet als een engerd overkomen.
De juffrouw bleef me nietszeggend aanstaren. Ik dacht even dat het misschien een toerist was die de taal niet sprak, maar op deze bepaalde plaats een toerist tegenkomen, was even onwaarschijnlijk als een huiself die vakantie nam in Rio.
Nadat ze me nog enkele momenten zwijgzaam observeerde zei ze: "Wat probeer jij te doen?"
"Ik probeer helemaal niets. Ik heb gewoon het gevoel dat ik je al eens eerder gezien heb."
"Spreek jij vaker vreemden aan op een kerkhof?" Ze zette enkele stappen bij me vandaan en begon in haar handtas naar iets te zoeken.
Ik verschoof de toverstok die in mijn mauw verstopt was een beetje. Als deze vrouw mij ging aanvallen had ik de perfecte spreuk klaar. Niemand kon zo snel een toverstok bovenhalen als ik.
"Nee, jij bent de eerste," antwoordde ik.
Na wat zoeken, nam ze een rechthoekig apparaat uit haar handtas, klapte het open en zei: "Ik weet niet wat ik daar precies van moet denken."
Met enige verbazing keek ik naar het toestel. Zoiets had ik nog nooit gezien. De verbazing moest van mijn gezicht af te lezen zijn, want ze vroeg: "Is er iets mis? Bang dat ik de politie bel?"
"Nee," antwoordde ik, hun politie, dat was wel het laatste wat ik vreesde, "ik was gewoon naar dat toestel van je aan het kijken. Zoiets heb ik nog nooit gezien."
Een gewone dreuzel, wat deed zij zo laat op een kerkhof?
"Ben je ermee aan het lachen?"
"Hoe bedoel je?"
"Alsof je niet weet wat een gsm is."
"Wat een wat is? Ooh, dat ding dat je in je hand hebt om de," ik zweeg even, ik moest het goed zeggen, "politie te bellen of wat was het. Nee dat ken ik niet. En hoe moet dat nu werken zonder draad?"
In dreuzelkunde had ik altijd goed opgelet. Zij hadden om te communiceren telefoons, en die hadden draden.
"Van welke planeet kom jij? Eerst probeer je me te versieren op een kerkhof met de domste openingszin die er bestaat en nu doe je of je niet eens weet wat een gsm is?" Ze was nog enkele stappen achteruit gegaan. Iedere keer als ik een stap naar voor zette, ging zij er twee naar achter.
"Pardon," zei ik verbouwereerd, "jou versieren? Waar haal je dat vandaan?" Ik vond haar op dat moment een omhooggevallen stuk pretentie. Oké, toegegeven, ze was niet onaardig om naar te kijken, maar om te denken dat iemand die je aanspreekt je meteen wil versieren.
"Ken ik jou? Heb ik je hier al eerder gezien? Wie zegt er nu zo'n dingen op een kerkhof?"
Ze was ondertussen twee grafstenen verder gaan staan. Ik had zeker gedacht dat ze het al lang op een lopen gezet zou hebben, dat zou het mij alleen maar makkelijker gemaakt hebben, maar om één of andere reden wou ze toch meer van me weten.
"Ik vroeg me gewoon af wat een jonge vrouw zoals jij zo laat op een kerkhof doet."
"Ik kan aan jou hetzelfde vragen," kaatste ze terug.
"Ik ben hier voor mijn werk," antwoordde ik waarheidsgetrouw.
Het was ondertussen heel donker geworden. Ik kon de vrouw nog maar amper onderscheiden tussen de grafstenen.

"Maar papa, je kent mama toch van op school?"
"Natuurlijk liefje."
"Ik dacht dat dit een verhaal was over jou en mama?"
"Dat heb ik toch niet gezegd."
"Oh, ik dacht, wat gebeurde er toen met die vrouw? Heb je haar nog gezien of moeten redden van dooddoeners?"
"Nee, die zijn die avond niet op dat kerkhof geweest en de vrouw heb ik ook nooit meer gezien."
"Dit was een slecht verhaal papa."
"Dat kan, ik wou alleen maar zeggen dat dreuzeltechnologie niet stilstaat."
"Hoezo?"
"Slaapwel poppemie"
"Slaapwel papa"

Stilletjes deed ik haar slaapkamerdeur dicht. Ik had haar altijd al moedig gevonden dat ze het liefst in een heel donkere kamer sliep. Nachtlampjes waren niets voor haar. Dan zou ze schrik krijgen van de schaduwen.
Mijn vrouw zat met haar handen in het haar aan de keukentafel. Letterlijk en figuurlijk. Ik ging bij haar zitten. Het duurde een tijdje voor ze me opmerkte.
"Slaapt ze?"
"Ja."
Ze zweeg weer. Haar gezicht was betraand. Ik schoof mijn stoel wat dichter naar de hare en legde mijn arm om haar. "Zo erg is het toch niet?"
"Niet erg? Hendrik, onze kleine meid mag niet naar Zweinstein. Wat moeten we nu?"
"We zullen haar naar een dreuzelschool moeten sturen."
Ze zuchtte diep. Alsof zoiets het ergste was dat ze ooit had gehoord. Het was niet dat we het niet zagen aankomen. Marissa had nog nooit enige vorm van magie getoond. Toch waren we altijd blijven hopen, tevergeefs.
"Iedereen zal ons uitlachen."
"Niemand, gaat ons uitlachen. Je zou eens moeten weten wat dreuzels tegenwoordig allemaal kunnen zonder toverkracht."
"Ik hoop dat je gelijk hebt. Want Marissa staat voor een heel nieuw avontuur. Eentje waar wij haar niet in kunnen begeleiden."
"Maar we gaan het proberen en zullen er het beste van maken. Het is niet omdat ze geen toverkracht hebben, dat hun wereld niet magisch is."
Voor het eerst in dagen, zag ik een glimlach op het gezicht van mijn vrouw. Ze was gestopt met snikken. Ik moest sterk zijn voor haar. En dat was ik ook. Ik had er alle vertrouwen in dat Marissa het goed zou doen in haar nieuwe school. Een nieuwe wereld. Eentje die wij niet kenden. Een avontuur vol verassingen. En ik wist dat Marissa ons nog versteld zou laten staan van het kunnen van die dreuzels. Ik had het eerst ook niet hoog op met dreuzels. Maar een avond had dat om nog steeds onbegrijpelijke redenen helemaal voor me veranderd. En ik denk dat het mij ook nog zou lukken om mijn vrouw er de positieve kanten van te laten zien. Het was zeker niet allemaal negatief, integendeel!

Agenia · Headhunter **Woonplaats:** Kruideniersstraat 71

Inzending 2

Back to the Start

Finally, my first year at Hogwarts was going to start. I was tired of seeing my brothers going every year and come back, talking about what they learned. Fred and George wouldn't stop talking about the pranks they played on teachers, which of course made my mother pretty angry – but that's why they brag about it, and I just wanted to be there so badly! I will not hear I'm too young, ever again. Well, I probably will, but they can't hurt me anymore. I'm going to learn magic, so I can take them. I want to see their faces if I play a prank on them for a change.

"Ron, we need to leave!"

"Coming, mum!" I quickly pushed some more candy into my already stuffed trunk and dragged it down the stairs with me. Mum already had this impatient look on her face. Ginny was clinging to her arm, looking at me with big, sad eyes.

"Ron, you cannot leave. I don't want to stay here alone!"

I forced a smile on my face. "Ginny, I need to go to school. It's just one more year. Then you will get your letter and we can go to school together." It wasn't like I would find anyone else to hang out with than my family, anyway. My words seemed to cheer my sister up a bit, though she insisted on coming along to the station, so she could wave as I left. I figured that wouldn't be such a problem.

When we arrived at King's Cross, I instantly wanted to run to the wall to see how it felt to walk through it. I had seen my brothers do it so many times, but my mother told me it was dangerous for little boys to try it. But this year I was allowed to walk through it. A freaking wall. How crazy is that? Anyway, I wanted to rush towards it, but my mother grabbed me by my shirt. Of course she had more things to tell me.

"Ronald, you're going to behave, you hear me? Do not pick Fred and George as your examples, please. It would be better if you stayed close to Percy. He's a prefect, you know."

I let out a sigh and made a face. Of course I knew that. Wasn't like she told us about three hundred times how proud she was of Percy already. Also, Charlie and Bill, for that matter. But, honestly, I'd rather take my twin brothers as an example. They seemed to have a lot more fun. And who the hell wanted to end up like Percy? But I nodded, so she would let me go.

She actually did let me go, apparently seeing something, and I frowned, following her gaze. She was looking at a skinny, black-haired boy, who looked totally Muggle, but he seemed to be searching for something. Would that be one of the Muggle kids that was going to be in my year? He looked a bit poor, though. I instantly shook my head. What even were those thoughts? Like I was bloody rich.

Mum was already making her way towards the boy. I decided to hang around in the background, not sure what to say or do. I could already disappear through the wall, but a certain member of my family would kill me if I left without saying goodbye. I'm telling you, that woman would storm after me and drag me back by my trousers or something.

I took my time to study the small boy. He looked about the same age as me, maybe a bit younger. His black hair was messy and he was wearing these huge glasses. I chuckled softly, but felt ashamed of my action almost instantly. I shouldn't make fun of a kid I didn't know. Maybe he had some rare eye-disease. That was not something to make fun of, now was it? His clothes looked baggy, as if they belonged to someone a lot fatter than the fragile boy. I couldn't help but to feel sorry for him. I certainly hoped his robes were less big; he would drown in those things.

Then my mother called me. Introduction time, then? I walked over, closer to the boy. The first thing I noticed was his bright green eyes. They made my heart skip a beat. Beautiful. That was all I could think. I blinked and smiled a bit clumsily, before introducing myself as Ron. He replied by saying his name was Harry. I tried not to laugh. Such a silly name. What kind of parents did he have? Dressing him like that and giving him that name. I didn't ask, though. I wouldn't want to ruin a potential friendship right after introducing myself.

I walked through the wall with Harry. After saying goodbye to my parents and Ginny, we got into the train. It took us a while to find an empty compartment. As soon as we had taken a seat across from each other, I found myself looking at him once again. His eyes were hypnotizing. I quickly blinked, so he wouldn't catch me staring. But Harry just smiled a bit shyly at me.

We tried to start a conversation and it actually went pretty well. Then a girl with a freaking lot of hair walked in. I was just staring at her, but she didn't pay me much attention. She sat down next to me, probably so she could talk to Harry more easily. I felt a bit uncomfortable. There was a girl sitting next to me, her hair practically in my face, and she had stolen the attention from Harry. His green eyes were no longer on me and I felt jealous.

The girl introduced herself as Hermione Granger. I couldn't care less. My eyes were almost fixated on the boy in front of me. He just smiled shyly again and said his name was Harry Potter. Something hit me at that name. Did he actually know what he just said? If that was a joke, it was a really bad one. Again, my heart skipped a beat, but this time with excitement.

"Oh my God, are you really Harry Potter? The Harry Potter?" I managed to ask. The green eyes were on me again, filled with confusion. "Er.. Yes?" He looked at me, questioning. Next to me, Hermione was jumping up and down on her seat, rambling about how she read about him. I didn't even hear what she was saying. "Do you have.. that scar?" I forced myself to speak, it was hard to form a normal sentence. Harry freaking Potter.

He was staring at the both of us and brushed some hair out of his face, so we could see the famous scar. It was even cooler than I had ever imagined. I had to resist the urge to lean over and touch it. "Wicked.." I breathed, with an insanely large grin on my face. I got dragged back into reality by a blink of the green eyes. I could see the confusion that was still haunting the boy. I smiled at him. I would explain it all later.

When the candy arrived, we were back into our conversation. I couldn't help but let some words slip about Harry's past – Something he apparently didn't know anything about. He told us some stories about his living with his uncle and aunt. Excitement was still rushing through my body. This year was going to be totally awesome.

Agenia · Headhunter **Woonplaats:** Kruideniersstraat 71

Verwijderd op verzoek van de auteur.

Agenia · Headhunter **Woonplaats:** Kruideniersstraat 71

Inzending 4

The master's rebirth

Bone of the father,
unknowingly given,
you will renew your son.

My name is Tom Riddle, sr. I am a respectable man of respectable ancestry. My family has always been generous to the community, both in money and in service. Apparently, this, as well as my physical appearance, seemed appealing to that Gaunt girl. Our family always avoided hers, as they were known as violent, filthy and poor, as well as inbred. Not the kind of people my family wanted to get mixed up with. But that stupid girl got obsessed with me. And then, she revealed her darkest, dirtiest secrets of all by cursing me, that witch. She put me under so I couldn't do a thing. She made me fall in love with her, much to the dismay of my parents, of course. But I was unable to do anything, as she apparently proved to be a witch so powerful she could keep me under control for a considerable length of time. We even got married.
At last, she got pregnant. I no longer had her undivided attention, and when I was finally able to come up for air and to get the truth out, I left her immediately. I made sure she would never be able to come near me again. Imagine the shame, the talk! I told everyone the truth about the Gaunts, and about the horrific way I was deceived. I never saw the cursed child the girl brought into this world and I don't regret a thing of what I did. A filthy witch, that's what she was.

Flesh of the servant,
willingly given,
you will revive your master.

They call me Wormtail. It's a nickname I've had for quite some time now, and I've grown accustomed to it. Like my rat form, it's become part of who I am. Once, when I was young and foolish, I belonged to a close group of friends. One of them was a werewolf. Stupidly, the other three, myself included, decided that it would be a great idea to keep him company during his monthly agony. Of course, we would be unable to do so in our human form. That's why we became Animagi. Unregistered Animagi, since nobody was to know what we were up to. That was always the strong point of our operations – complete and utter secrecy. I became rather good at it, if I may say so myself.
However stupid and useless our venture now may seem, it did provide me with the perfect faí§ade. After I finally got some sense knocked into me by my Lord Voldemort, my life had a new purpose. I helped my Lord to destroy the Potters. Unfortunately, the little boy survived and my Lord had to retreat to save his fading strength. Of course, my loyalty never wavered, and I decided to go undercover and wait for his commands. When I finally found him again, weak and helpless, I nursed him back to some of his former powers. He told me he needed a loyal servant to get back his body. I never hesitated for a moment. I would do anything for my Lord, he need not even ask. I gladly gave my hand for him. If I had to give my other hand as well, he would have it before his lips formed the question. My Lord, the most powerful wizard of all times, will prevail!

Blood of the enemy,
forcibly taken,
you will resurrect your foe.

I usually don't have to introduce myself. People know who I am, their eyes darting towards my forehead, meeting the confirmation of the lightning bolt scar. The one who gave it to me almost died when he used that Killing Curse. Pretty much everyone thought him dead, anyway. But now he's back. And I have to tell everyone that He-Who-Must-Not-Be-Named has returned.
I have to tell Cho and Mr. Diggory that Cedric is dead, and I have to tell my friends, my family and everyone I know that the one thing they fear the most has actually happened. I guess I knew it would happen all along. But that doesn't make it any less of a tragedy. He took my blood, you know. To get stronger. It worked. He could touch me without getting blown to pieces, like he did when he lived as a parasite under Professor Quirrell's turban. He called up all his old friends and tried to kill me the same night he rose again. Fortunately, he failed.
The thing is: I'm pretty sure it will get to a confrontation like this again, eventually. It will be between him and me. Me and him. Just the two of us, no old friends or new friends or anyone else. And I have to be ready. Everytime I think about everything that will depend on that confrontation, I feel sick. I shouldn't be the one to carry this enormous responsibility. Yet, at the same time, it's always been me. From the moment he decided to kill me and my parents and reduced himself to ghost-like status, fleeing from the burning ruin that was once the house my family lived in – it's been me. And even if there weren't any personal issues involved, I'd still do it. Because I need to protect my friends. Ron and Hermione. They won't understand, but I need to do this for them. I need to do this for Sirius and Hagrid and Dobby and Dumbledore. I know they won't admit it but they all depend on me. And that's okay. Because that's how it's supposed to go. Because I, Harry Potter, am a wizard.

*

Tom Marvolo Riddle.
I am Lord Voldemort.

I succesfully defeated death. Here I am, alive and well, with a body of my own. Fingers and toes and everything. I suppose I should thank these people, seeing as they made it possible for me to actually be here right now. So thank you, father, for being dead for so long it didn't cost me any effort at all to get to your dusty Muggle skeleton. Thank you, loyal servant, for generously donating your four-fingered rat claw. And last but not least: thank you, Harry Potter, for carrying your mommy's noble blood in your veins. No, I'm serious. If it hadn't been for her, I wouldn't be here today.
I finally have my body back. Frustration and rage gripped me for the last couple of months, having to let Wormtail do everything. I've never seen anyone work slower. He's a stupid Squib, useless without me. But now I can finally do what I was always meant for – live forever. Even though he escaped from that wretched graveyard, I will kill Harry Potter and be done with him. Nobody's going to stop me now, for I have only just begun to explore the limits of my powers. I am Lord Voldemort.

Agenia · Headhunter **Woonplaats:** Kruideniersstraat 71

Wat vertraagd door de examens, mijn excuses! Het stemmen kan beginnen. Vanwege de vertraging kan er wat langer gestemd worden, tot 2 juli.

Stemmen kan met het volgende formulier:

Code:

[b][u]Eerste stem[/u][/b]
[b]Inzending:[/b]
[b]Titel:[/b]
[b]Reden:[/b]

[b][u]Tweede stem[/u][/b]
[b]Inzending:[/b]
[b]Titel:[/b]
[b]Reden:[/b]

Je bent verplicht op twee inzendingen te stemmen. Je eerste stem krijg 2 punten toegekend, en je tweede stem 1 punt.

Veel succes!

Pieper · Zielig Dichtertje

Eerste stem
Inzending: 3
Titel: The house of a Wizard called Oz
Reden: Omdat het een origineel verhaal is. Met een leuke insteek. De stijl waarin het geschreven is, vind ik niet zo aangenaam om te lezen, maar het verhaal op zich was wel leuk bedacht.

Tweede stem
Inzending: 2
Titel: Back to the Start
Reden:Nog wel leuk. Niet bijster origineel. Makkelijk geschreven, leest vlot. Jammer dat er zoveel alinea's zijn. Iets te veel vind ik zelf. Het staat als geheel daarom ook een beetje onoverzichtelijk. Maar ik vind dat bij dit verhaal het Engels niet echt meerwaarde gaf aan het geheel. Iets dat de andere twee ( !) Engelse verhalen wel hadden.

Jessica · Heir of Slytherin **Woonplaats:** Slytherin Dungeon

Eerste stem
Inzending: 3
Titel: The house of a Wizard called Oz
Reden: In tegenstelling tot Pieper, vond ik deze stijl wel lekker lezen. Al hoe het het begint: ''one must know''. Heerlijk bekakt Engels is dat. Mijn leraar noemt dat altijd Prince Charles-taal x'D Ik vind dit verhaal heel origineel en leuk. Absoluut mijn eerste stem.

Tweede stem
Inzending: 4
Titel: The Master's Rebirth
Reden: Ik vond het niet allemaal even goed IC, maar dat even terzijde. Ook dit vond ik erg leuk bedacht en het leest makkelijk. Ik heb wel het idee dat sommige zinnen soms een beetje wringen/niet lekker lopen. Maar voor de rest een vermakelijke fanfic met meerdere kanten!

Michelle · Volleerd Tovenaar

Eerste stem
Inzending: 3
Titel: The house of a Wizard called Oz
Reden: Het las wel goed weg en ik vond de stijl wel echt leuk. Ik vind het "once upon a time stukje" in het midden leuk bedacht en het past er wel bij, al vind ik zo'n lang stuk tekst in italics lezen wel wat vervelend. En ja, 'the new laws'... het is een nieuw begin en dat is de opdracht.

Tweede stem
Inzending: 4
Titel: The master's rebirth
Reden: Ik hou van Voldemort en ik vind het super dat je die citaten hebt gebruikt "bone of the father unknowingly given" en zo. Ik vond dat echt een heel vet stuk in het vierde boek, dus leuk dat je dit hebt gekozen! Ik moet wel zeggen dat ik niet het idee had dat ik echt de personages las die het hadden moeten zijn - vooral bij Harry en Voldemort zelf - maar goed, dat neem ik maar even voor lief. Ik vind het wel de op één na beste fic.

Sjar · Citizen of the World **Woonplaats:** At ALL the parties.

Eerste stem
Inzending: 2
Titel: Back to the Start
Reden: Ik vind het erg knap dat iemand een stukje van J.K. Rowling's verhaal van een ander pov kan schrijven. Ook vond ik het best IC vanuit Ron en dat vind ik altijd lastig te oordelen. Het enigste nadeel waren de miniscule spellings foutjes en dat niet alles even uitgebreid werd beschreven. Verder vond ik het vlot en interessant.

Tweede stem
Inzending: 4
Titel: The master's rebirth
Reden: Een origineel concept, ook weer gebasseerd op het verhaal zelf. Helaas niet altijd even IC, zoals de tweede inzending. Ik vond het dan wel weer gepast om in dit verhaal de Engelse taal ipv de Nederlandse taal te gebruiken. Over het algemeen gewoon een leuke, korte fic.

Agenia · Headhunter **Woonplaats:** Kruideniersstraat 71

Dan nu eindelijk de langverwachte uitslag!

Op de eerste plaats The House of a Wizard Called Oz door Sjar met 6 punten!

Op een gedeelde tweede plaats Back to the Start door Alice en The Master's Rebirth door Pottergirl met 3 punten!

Sjar - 60 sikkels
Alice en Pottergirl - 50 sikkels
Pieper - 30 sikkels

Een overzicht van de inzendingen:

Ook magisch door Pieper
Back to the Start door Alice
The House of a Wizard Called Oz door Sjar
The Master's Rebirth door Pottergirl

Iedereen bedankt voor het deelnemen! De sikkels worden meteen overgemaakt!

FanFiction Challenge 1: het begin

Wie is er online