 Geplaatst: do jan 05, 2012 20:19
Deze one-shot heb ik geschreven toen ik 16 of 17 was. Ik heb inmiddels wat meer ervaring met het schrijven, maar ik wilde dit toch met jullie delen. Dit is mijn idee van wat er is gebeurd na de epiloog die J.K. Rowling heeft geschreven.
Het Vervolg
Het was een grote rommel in huis. Overal lagen kledingstukken, oude rollen perkament, kapotte veren, lege potjes inkt, volle potjes inkt en borden met een half opgegeten ontbijt er op. Tussen alle chaos door probeerde Harry zijn kinderen tot rust te manen. Iets waar hij niet in slaagde. Hij slaakte een diepe zucht en liet zich achteruit op de bank vallen, waarbij hij op iets puntigs landde.
“Au! Lily, hier ligt je spreukenboek!” Riep hij naar zijn dochter, die hij de trap voor de zevende keer op hoorde stormen. Lily draaide zich om en kwam de woonkamer binnen gelopen. Ze graaide het boek uit zijn handen en liep door naar de keuken, waar ze uit de grote kast een ketel pakte en die in haar hutkoffer deed.
“Dank je, pap!” Riep ze nog, voordat ze alsnog de trap op rende. Harry zuchtte opnieuw en ging half overeind zitten. Zijn blik gleed door de woonkamer en een glimlach vormde zich op zijn gezicht. Het zal de vloek van de Wemels wel zijn, dacht hij. Iedere eerste van september was het hetzelfde verhaal. Op het laatste moment moest iedereen zijn spullen nog bij elkaar zoeken, wat leidde tot een grote chaos en een nog grotere puinhoop. Hij had liever iets anders geërfd van de familie van zijn vrouw.
De keukendeur ging open en Ginny kwam de woonkamer binnen, met een grote bos bloemen onder haar arm. Harry keek haar vragend aan terwijl ze de bloemen op de toch al zo volle keukentafel legde en naar hem toe kwam lopen.
“Marcel vindt het vast niet erg om een bos bloemen te krijgen voor zijn eerste jaar als Afdelingshoofd van Griffoendor,” grijnsde ze.
“Ik moet eerlijk zeggen dat ik nog steeds blij verrast ben. Als je terugdenkt aan onze tijd op Zweinstein had je nooit ook maar kunnen drómen dat Marcel leraar op Zweinstein werd. Laat staan Afdelingshoofd van Griffoendor!”
“Harry, niet zo negatief. Bij de Slag om Zweinstein heeft hij laten zien dat hij een ware Griffoendor is.”
“Wie is een ware Griffoendor?” Klonk de stem van James vanuit de gang.
“Jij in ieder geval niet, als je het lef hebt om ons nog eens af te luisteren,” grapte Ginny. James trok een gezicht en sloeg zijn hutkoffer, die in de hoek van de woonkamer stond, met een klap dicht.
“Ik ben klaar.”
“Dat is mooi. Dan kun je Albus en Lily gaan helpen,” opperde Harry. James lachte. Hij nam plaats op de stoel tegenover de bank waar Harry en Ginny op zaten en sloeg zijn armen over elkaar heen.
“Hun helpen mij ook niet! En ik heb wel wat beters te doen.”
“Zoals dat opstel schrijven wat Professor Patil je heeft opgegeven?” James keek zijn moeder kwaad aan. Ginny glimlachte en keek terug. Na een korte stilte gaf James zich al gewonnen, wetende dat zijn moeder er op zou blijven aandringen. Hij deed zijn hutkoffer weer open en diepte een veer en een stuk perkament op.
“Kom op, James,” zei Ginny bemoedigend. “Het is maar 20 centimeter. Je hebt er de hele vakantie de tijd voor gehad, dus niet zo aanstellen.”
“Maar mam…” probeerde James nog.
“Niks. Ik zal de tafel even voor je vrij maken.” Ginny pakte haar toverstok en begon met behulp van wat simpele spreuken de tafel op te ruimen. Huishoudspreuken waren niet haar beste dingen, dat talent had ze helaas niet van haar moeder overgenomen, dus alles wat ze probeerde op te ruimen verdween net niet helemaal. Pannen haalden het aanrecht, maar niet de wasbak. Voedselresten haalden de prullenbak, maar die ging niet open waardoor het eten uiteindelijk over de hele vloer rond de prullenbak verspreid lag. Een diepe zucht, gevolgd door een spottend lachje van James. Voor Harry was dit het teken om zich te mengen in de situatie tussen James en zijn moeder.
“James, kun jij het soms beter? Als je niet oppast zorg ik ervoor dat je de trein niet haalt en dat je het hele jaar hier komt schoonmaken en opruimen. Dan weten we in ieder geval zeker dat jij deze spreuken later wél onder de knie hebt.” James keek zijn vader aan en zag dat hij lachte, dus niet écht boos was. Maar het was wel duidelijk dat hij het meende, dus James pakte zijn veer en doopte die in een potje inkt wat op de tafel was blijven staan.
“Sorry, ik begin al,” zei hij. Ginny zuchtte geagiteerd.
“Waarom luistert hij nou wel naar jou en nooit naar mij?”
“Ik weet het niet. Ik ben gewoon veel beter denk ik,” grapte Harry, waarna hij moest bukken om een stel in elkaar gerolde sokken te ontwijken. “Ik ga even bij Lily en Albus kijken!” Riep hij lachend vanuit de gang terwijl hij met twee treden tegelijk de trap opliep.
“Laat los, Albus! Au!”
“Laat jij maar los!”
“Albus!”
“Hou op!”
“Zo is het genoeg. Jullie willen toch nog wel haar overhouden?” Waarschuwde Harry zijn kinderen, die allebei een pluk haar van de ander in hun hand hadden en er om het hardst aan trokken. “Wat is er aan de hand?”
“Lily gooide expres een fluimsteen tegen mijn hoofd!” Riep Albus.
“Helemaal niet! Jij ging voor mijn hutkoffer staan, dan kan ik er niks aan doen dat hij jou dikke hoofd raakt!” Riep Lily boos terug.
“Jij hebt een dik hoofd!”
“Nee, jij!” Lily deed haar arm omhoog om opnieuw naar een pluk haar van Albus te grijpen, maar Harry greep haar pols vast en keek haar aan. Hij ging een beetje door zijn knieën zodat hij op gelijke hoogte was met zijn beide kinderen.
“Het maakt niet uit wie wat heeft gedaan. Het gaat er om dat jullie geen ruzie moeten maken. Wees blij met je broer,” zei hij terwijl hij naar Lily keek, “en wees blij met je zusje,” zei hij tegen Albus. “Lily, je weet wat je moet doen,” vervolgde hij, terwijl hij haar polsje los liet en weer opstond.
“Sorry, Albus,” mompelde ze.
“Sorry, Lily,” mompelde ook Albus. Harry glimlachte. Ze konden het wel! Die hele poging tot opvoeden was niet voor niks geweest.
“Nou, hebben jullie al jullie spullen? Kunnen we dan gaan? Het is half elf en ik ga er vanuit dat jullie wel op tijd willen zijn!” Lily en Albus sprongen op en vlogen van hun slaapkamer naar de badkamer en van de badkamer naar het rommelhok om al hun spullen bij elkaar te zoeken.
Tien minuten later stond het hele gezin met hutkoffer, uil en al voor de voordeur. Harry deed de deur goed dicht en wees zijn kinderen naar de auto, zodat ze vast konden gaan zitten. Ginny rende nog een keer naar binnen, om toch nog wat vergeten spullen op te halen terwijl Harry de kinderen hielp hun hutkoffers in de auto te krijgen. Toen hij instapte, zat Ginny al naast hem en glimlachte naar hem. Een glimlach vol betekenis, en Harry snapte hem. Het was zover. Lily ging naar Zweinstein, James begon aan zijn tweede jaar als Jager en Albus had zo veel mogelijk keuzevakken genomen, omdat hij zeker wilde weten dat hij alles had gedaan wat nodig was voor zijn loopbaan in de Tovenaarswereld. Ondanks dat Harry hem verzekerd had dat je echt niet alle vakken hoefde te doen, koos Albus daar toch voor. Harry glimlachte ook en draaide de sleutel om. De motor begon te ronken en het gezin reed het erf af, op weg naar het station.
_________________
|
