Ryan heeft de vorige avond geen druppel gedronken en voelt zich fit. Zeker gezien de omstandigheden, bedenkt hij zich met een frons als hij in een spiegel de wonden op zijn rug probeert te bekijken. Zijn vingers gaan voorzichtig over de ruwe nog ietwat rode plekken die nog het meest weg hebben van klauwen. Hij zucht, haalt zijn schouders op en trekt zijn shirt aan. Hij haalt zijn handen nog even door zijn haar en glimlacht naar zijn eigen spiegelbeeld. Gisteravond had hij een leuke avond gehad, al was hij wel wat eerder gaan slapen dan de rest vanwege de vermoeidheid.

Goed gehumeurd wandelt hij de trap af naar beneden waar hij een blik de feestzaal in werpt. “Goedemorgen Halwende” verspreid zijn stem zich als een vrolijke echo door de zaal. Hij loopt naar de jongen toe en hurkt voor hem neer “Kater?” hij kantelt zijn hoofd iets en bestudeerd de jongen. “Ik weet wel wat je nodig hebt, een stevige maaltijd en wat koffie.”



De stem van Noah doorbreekt de stilte van de kleine bibliotheek. “Hebben we alle boeken onderhand niet al minstens 1x keer gelezen?” hij glimlacht lichtjes en loopt naar Celeste toe. Zijn ogen gaan over de verzameling boeken die de bibliotheek rijk is. Hij stopt zijn handen in zijn zakken en kijkt naar Celeste op. Een warme glimlach verspreid zich over zijn gezicht. Celeste was als het kleine zusje dat hij nooit gehad had. Oke, in het begin waren hun gevoelens voor elkaar wat extremer geweest, een kleine obsessie voor hun beide. Dat was het verleden, ze waren toen beide iemand anders. Twee verdwaalde zielen wanhopig op zoek naar houvast in de vorm van macht. “Maak je je zorgen om Ryan? Hij leek gisteren prima te herstellen.” Hij ploft neer in een grote lederen stoel en draait wat in het rond “Je hebt zijn leven gered, ik weet het zeker. En ook al gaat Ryan zich het voorval herinneren dan weet ik zeker dat ook hij dat uiteindelijk in ziet.” Zijn gedachten dwalen nu iets af “Als Rose mij kan vergeven, dan kan hij dat zeker.”

Ze had hem gisteravond gekust en enigszins verward achtergelaten. De rest van de avond had ze hem namelijk subtiel genegeerd. Het enige positieve was dat ze ook zijn broer had genegeerd. Bedenkelijk wrijft hij over zijn kin, Celeste haar aanwezigheid deels vergeten nu zijn gedachten steeds weer afdwalen naar die kus. Zijn frons wordt dieper als zijn broer zijn gedachten doorkruist. Misschien moest hij Thomas ook alles vergeven, maar hij was te koppig om dat nu toe te geven. Een lichte hoofdpijn verspreid zich in zijn voorhoofd en hij wrijft even over zijn slaap.

Noah kijkt even lachend op “Ik geloof inderdaad wel dat ze het me vergeven heeft, we hebben voor het feest een goed gesprek gehad.” Ze hadden eerlijk tegen elkaar gesproken, voor het eerst in lange tijd voelde het even alsof het allemaal goed zou komen. Dat was tot ze hem de rest van de avond besloot te negeren. Met een flauwe glimlach kijkt hij Celeste aan “De situatie?” iets rebels komt bij hem boven drijven “Ik sta 1-0 voor op Thomas. Ze heeft me gisteren zelf, uit vrije wil, gekust.” Hij klinkt nu bijna trots, na een paar seconden zakken zijn mondhoeken echter al weer naar beneden “Voordat ze me besloot de hele avond te negeren.” Opnieuw begint hij bedenkelijk over zijn kin te wrijven “Maar ze heeft ook nauwelijks met Thomas gesproken.” Concludeert hij hardop. Had hij haar kus dan zo slecht beantwoord? Zijn vingers gaan van zijn kin naar zijn lippen, had hij haar überhaupt wel terug gekust?

Snel laat hij zijn hand weer zakken en glimlacht hij zwakjes naar Celeste.. Niet van plan zijn gedachtes met een meisje te delen en zich enigszins kwetsbaar op te stellen. Gewoon voor de zekerheid, zodat daar geen misverstanden over kunnen ontstaan “ Het lach in elk geval niet aan de kus” probeert hij het wat geforceerd weg te lachen.