[RPG] At the other side of the world (10)

Nienna · Lid Wikenweegschaar

Samantha weet nu niet of ze juist haar hand open wilt maken of juist niet, na de woorden van Kit. Maar op zich kan ze wel begrijpen dat ze negatief tegen Kit waren. Ze zullen zijn ‘heer’ en ‘meester’ ook wel beu zijn geweest.

Uiteindelijk opent ook Sam haar hand en ze laat haar ogen nieuwsgierig over de lichtjes gaan om te zien of er een haar richting op komt.
‘Oh, kijk!’ ze wijst enthousiast naar een aantal lichtjes die allemaal vlak bij elkaar zijn gaan zweven en nu een bolletje vormen. ‘En er komen er steeds meer samen!’ Ze kijkt even over haar schouder naar Rose en Kit. Haar mond valt een beetje open wanneer ze weer terug kijkt en ziet dat de ‘bol’ van lichtjes nu wel heel groot is geworden. ‘Ze doen toch niks, he?’ Ze zet onwillekeurig een paar stappen terug, richting Kit. De lichtjes zijn ondertussen in beweging gekomen en komen nogal dreigend hun kant op. Samantha vindt de lichtjes plotseling niet meer zo leuk, en loopt snel terug naar Kit. ‘Toch?’ herhaalt ze nog een keer.

Angel · Hotemetoot

“Soms slaat iets een generatie over.” Hij glimlacht en haalt zijn schouders op “Ik steel van de rijken, ze hebben toch teveel en wij te weinig.” Hij weet dat hij geen lieverdje is en dat stelen fout is, maar het was een manier van leven geworden. Hij zou nooit van de armen stelen, noch extreem geweld gebruiken.

De vraag die hij aan Celeste heeft gesteld geeft duidelijk wat stof tot nadenken. Mooi. Hij glimlacht en wacht geduldig op een uitgebreider antwoord. De verandering in haar ogen is duidelijk zichtbaar, een oprechte emotie. “Ik ben niet zo artistiek, maar het lijkt me leuk.” Hij haakt zijn arm vrolijk in de hare “Dus waar is dat atelier? Ik ben reuze benieuwd naar je creatieve uitspattingen.”

Melody · Hotemetoot

Celeste Willow

Er speelt een glimlachje op wanneer Ryan instemt om te gaan schilderen. Het maakt haar bij deze dan ook niet uit dat hij gewoon z'n arm in de hare haakt. "Op de derde - verboden - verdieping." zegt ze met een knipoogje.

Met nog een laatste blik in de oven loopt ze vervolgens met Ryan de keuken uit en de trappen op naar de derde verdieping. Wanneer ze ver genoeg zijn doorgelopen, begeleidt ze Ryan mee één van de kamers in aan de linkerkant van de gang. Wanneer ze de kamer instappen is het er nog donker. Ze laat z'n arm los en loopt in plaats van naar de lichtknop richting de grote lange gordijnen bij de ramen. De schemering van het daglicht gaf altijd een mooier effect dan de originele kandelaarslichten in de kamer. Met twee handen opent ze de grote gordijnen. Terwijl ze dit zelf maar bij een enkel raam doet, vliegen tegelijkertijd met haar beweging van het openen van de gordijnen, alle andere gordijnen ook open.
Met een glimlachje draait ze zich om naar Ryan en loopt vervolgens naar een paar witte doeken, die ze een voor een allemaal eraf haalt. Achter sommigen verschijnen schildersezels, terwijl er achter anderen tegen elkaar aan gestapelde schilderijen tevoorschijn komen. Sommigen zijn nog maar half beschilderd terwijl anderen volledig zijn afgewerkt. Het opvallende is dat er overal vooral veel kleur in zit - er is haast geen zwart gebruikt, behalve voor een enkeling simpele contouren.

Op haar gemakje loopt ze vervolgens naar een tafel toe waar allerlei verschillende kwasten en verf staat uitgestalt. Allemaal in verschillende soorten en groottes, net zoals dat er vele verschillende soorten verf liggen - van vingerverf tot acrylverf en olieverf.
Met een paar kwasten in haar hand en een bordje met verf loopt ze vervolgens naar Ryan toe, die ze voor hem ophoudt. "Tijd om je artistieke zelf te ontdekken." zegt ze.

Ze loopt zelf vast naar haar onafgemaakte werk en draait zich daar dan weer naar Ryan om. "Ik probeer hier zo vaak mogelijk langs te komen." vertelt ze. "Het geeft je een gevoel alsof je alles kan, alsof je je eigen wereld kan scheppen.. Alsof je helemaal vrij bent." Ze neemt even een pauze en kijkt Ryan aan. Het kon hem geen kwaad om hierover te vertellen. "In ieder geval voor mij dan." voegt ze er met nog een glimlachje aan toe.

Angel · Hotemetoot

“Oeeehh” grinnikt hij sarcastisch als blijkt dat het atelier op de derde verdieping is. Nieuwsgierig naar wat hij zo gaat aantreffen loopt hij met haar mee. Hij houdt zijn hand even voor zijn ogen als Celeste in een simpele beweging alle gordijnen opent. “Wow” verbaasd kijkt hij de kamer rond. Hij weet eigenlijk niet wat hij moet verwachten. Duistere schilderijen met donkere kleuren, ware kleurrijke kunst of gewoon wat simpele vingerverf. Het resultaat is echter verassend kleurrijk.

Glimlachend pakt hij de kwasten aan en loopt hij achter haar aan. “Het is prachtig.” Glimlacht hij als hij over haar schouder mee kijkt naar haar creaties. Bewonderingswaardig loopt hij langs wat andere schilderijen “Je zou ze in het paleis moeten ophangen.” Hij hevelt een schilderij iets naar voren om het exemplaar erachter te kunnen zien “Het zou het hele paleis ontzettend opvrolijken, ze zijn zo kleurrijk.”

Dan is het tijd voor zijn aller eerste eigen schilderij. Het puntje van zijn tong steekt van concentratie uit zijn mond als hij een simpel poppetje schildert. Een rondje als hoofd, stokjes als benen en armen. Trots werpt hij een blik op zijn meesterwerk en schildert hij er een vrolijk gekleurd zonnetje bij. “Ik denk niet dat mijn schilderij in de gang kan worden opgehangen.” Hij grinnikt even en doopt flink wat gele verf op zijn penseel voor de zon. Wat resulteert in een druipende zon op het doek.

"Wat denk jij?" hij houdt zijn penseel even voor zich en knijpt een oog dicht om langs zijn penseel te kijken zoals een echte kunstenaar dat wellicht zou doen "Een regenboog zou niet misstaan.."

Melody · Hotemetoot

Rose Pocock

Rose is achter Kit en Sam stil blijven staan bij het aanzicht van de honderden lichtjes. Het waren de zielen van overleden mensen.. De uitleg van Kit op Sams vraag hoort Rose alleen nog maar lichtjes vanaf de achtergrond. Ze is gefascineerd door het prachtige aanzicht. Het leek wel alsof er honderden vuurvliegjes vlogen.

Voorzichtig reikt ze zelf vervolgens ook naar een van de takken, alleen raakt ze hem nog net niet aan, waardoor ze niet in aanraking komt met de lichtjes. Ze blijft er zelf juist vanaf - niet omdat ze er bang voor is, maar omdat ze een soort van medelijden en waarde voelt voor al deze lichtjes. Dat de zielen van de overledenen hier voor eeuwig bleven hangen als lichtjes.. Zou haar moeder er binnenkort ook eentje van zijn? De gedachte eraan geeft haar kippenvel.

Er verlaat dan ook geen enkel woord haar mond, totdat Samantha opeens een aantal stappen terugzet. Rose haar blik schiet meteen naar de vele lichtjes die zich nu bij elkaar aan het voegen zijn. "Ehm.." verlaat het dan ook aarzelend haar mond, met haar blik op de lichtjes gericht. "Misschien vinden ze het niet zo prettig dat we zo dicht in de buurt komen.." suggereert ze. Zij zou het in ieder geval niet prettig vinden om zelfs in haar dood lastig gevallen te worden. "Misschien moeten we ze in hun "waarde" laten?"

Celeste Willow

Er speelt een glimlachje om haar lippen en ze bijt eventjes op haar lip terwijl ze zelf ook meekijkt naar de schilderijen. Ryan scheen er redelijk van onder de indruk te zijn en zijn reacties vleien haar dan ook.
"Ik denk dat ze een beetje uit de toon zouden vallen vergeleken met de sfeer hier." zegt ze met een lichte schouderophaal. Ze had tot nu toe dan ook nog nooit eens een keer iets opgehangen. Alles lag hier in deze kamer verborgen.

Wanneer Ryan vervolgens met zijn eigen allereerste schilderij aan de slag gaat, laat Celeste haar eigen schilderij voor wat het is en kijkt ze toe hoe hij in opperste concentratie bezig is. Ze moet er eventjes zachtjes om lachen wanneer ze hem zo geconcentreerd bezig ziet met het tekenen van.. een stokpoppetje.
Er verlaat dan ook een lach haar mond bij zijn opmerking. "Een regenboog met een pot met goud eronder zou inderdaad een goede toevoeging zijn, hij is nog een beetje kaal maar zeker niet slecht voor een eerste keer. Misschien ook nog een roze paardje erbij?" stelt ze voor. "En dan zou ik zeggen dat hij klaar is om opgehangen te worden, gewoon in de eetzaal, precies achter het hoofdeind waar Noah zit." "Dat zal hij vast leuk vinden" weet ze nog net binnen te houden. Hij hoefde niet te weten dat ze niet altijd het beste met Noah voor heeft.

"Hier, wacht.." zegt ze dan, waarna ze een groot doek van wit canvas afhaalt dat tegen de muur staat. Het canvas is gigantisch vergeleken met de rest, het is wel twee meter hoog en drie meter breed. Ze wenkt hem vervolgens en legt wat verfpotten op de grond neer. "Ik denk dat je wel klaar bent voor het grotere werk." grijnst ze.
"Hier, ik help je wel even.." Ze pakt zijn penseel en doopt die vervolgens in de pot met rode verf. Ze geeft hem de penseel terug maar gaat vervolgens naast hem staan en pakt dan z'n hand vast. "Klaar?" Er spelen pretlichtjes in haar ogen op. Dit was het leukste wat er was, je uitleven op een groot totaal wit canvas. De rode verf begint zels al een beetje van de penseel te druipen, waardoor hun handen nu ook rood worden. "Daar gaan we." zegt ze nog, waarna ze met zijn hand het penseel op het canvas drukt en een flinke diagonale streep van rode verf helemaal van linksonder naar rechtsboven trekt en vervolgens in een wirwar weer over het doek naar beneden haalt.

Angel · Hotemetoot

Ryan grijnst “Het zou het aanzicht wel aanzienlijk verbeteren” grijnst hij als Celeste voorstelt zijn schilderij achter Noah te hangen. Verbaasd kijkt hij toe hoe ze nu een enorm canvas pakt. “Is dat niet zonde?” mompelt hij vertwijfeld.

Hij begint te lachen als ze zijn hand pakt en het penseel over het doek beweegt. “Aha! Ik ging gewoon veels te gecoördineerd te werk.” Eigenlijk mag hij er gewoon een zooitje van maken, een wirwar van kleuren. De een na de andere kleur volgt en het doek krijgt steeds meer kleur en diepte. Ryan geniet met volle teugen, al moet hij toegeven dat dit ook geen nieuwe hobby werd. Aan de andere kant, dit was misschien wel het leukste wat je in Between kon doen. Hij doopt een kwast in een felblauwe pot verf en drukt de penseel in haar handen. Ze zaten nu toch al onder de ver spetters, een beetje mee kon ook geen kwaad. “Wacht even..” met een grijns gaat hij achter haar staan waarna hij haar van de grond tilt. Nu kan zelfs Celeste bij de bovenste rand van het schilderij “Deze wil ik als souvenir meenemen” hij blaast haar blonde haren even uit zijn gezicht en wankelt even wat op zijn benen.

“Oef” hij zet haar weer met beide benen op de grond en kijkt naar het resultaat. “We moeten wel onze handtekening eronder zetten.” Met een jongensachtige grijns doopt hij zijn hand iets in de verf en plaatst hij zijn hand in de rechterhoek van het schilderij. Hij trekt haar kort in een omhelzing en legt zijn, met verf besmeurde hand om haar arm heen om zo ook daar een mooie handafdruk achter te laten “Zo, prachtig nietwaar. Nu jij nog.”

Melody · Hotemetoot

Celeste Willow

Lachend laat Celeste zich door Ryan een beetje omhoog tillen zodat ze met de penseel nog flink wat blauwe verf bovenaan op het doek kan schilderen. Wanneer hij haar weer terug neerzet zet ze een stapje naar achteren om het resultaat te bekijken. Het leek wel of al de potten verf op het doek waren gevallen, alhoewel het doek tegen de muur aan stond.

Met een grijnsje kijkt ze toe hoe hij vervolgens zijn "hand"tekening neerzet. Het grijnsje zwakt echter wat af en ze kijkt Ryan dan ook kort met half opgetrokken wenkbrauwen aan wanneer hij haar in een omhelzing trekt. Ze moet echter weer lachen wanneer ze zijn nat aanvoelende hand op haar arm voelt, die nu dus onder de verf zit.

Op haar beurt dipt ze dan lichtjes haar vlakke hand in de oranje verf om vervolgens haar handafdruk naast die van hem te plaatsen. Wanneer ze zich weer naar hem omkijkt, kijkt ze hem doodnormaal aan. Alsof er niks aan de hand is.
Ze kan echter haar grijnsje niet verbergen wanneer ze al naar hem toestapt. "Je zit helemaal onder!" zegt ze, waarna ze "behulpzaam" even met haar vingers langs z'n wang gaat - die eerst nog schoon was. Lachend kijkt ze hem aan. "Oh, het wordt alleen maar erger." zegt ze, terwijl ze het zogenaamd weg probeert te vegen met haar oranje geverfde hand.

Celeste heeft oprecht plezier, iets wat ze in een lange - heel lange - tijd niet meer heeft gehad.

Angel · Hotemetoot

Ryan trekt even zijn neus op als ze met haar vinger op zijn wang gaat. Ze kleeft! Hij begint te grinniken wanneer ze zijn wang alleen maar meer onder smeert. “Oranje is niet echt mijn kleur” pruilt hij nu zijn hele wang oranje kleur “Blauw past echter heel mooi bij je ogen” hij zet twee indianen strepen op haar wang en tikt nog even kort met zijn wijsvinger haar neus aan. “Prachtig!” Smaalt hij.

Dan plots betrekt zijn gezicht. Ernstig, een gezichtsuitdrukking die we bij Ryan niet zo vaak zien, kijkt hij om zich heen. Bij een blik op de klok springt hij iets op. “De taart!” Met de plakkende verf nog onder zijn schoenen rent hij het atelier uit de trappen af naar beneden. Voor de oven komt hij piepend tot stilstand. Ontredderd blijft hij staan, de taart is nog niet aangebrand. Nog niet. Hij wappert even met zijn handen en loopt zoekend de keuken door. Een doek biedt uitkomst en voorkomt dat zijn verf handen met de keuken of de taart in aanraking komen. Snel haalt hij de taart uit de oven en zet hij hem op het aanrecht. Nu pas dringt de heerlijke zoete geur zijn neusgaten binnen. Het was gelukt!

Melody · Hotemetoot

Celeste Willow

Celeste grinnikt eventjes om Ryan totdat hij opeens een ernstig gezicht trekt. Dan opeens komt het verlossende woord. De taart. Ohja! Die hadden ze nog in de oven staan. Lachend kijkt ze hem dan ook na wanneer hij het atelier uitrent. Zelf heeft ze echter niet zo'n haast.

Celeste veegt haar oranje hand af aan een natte doek en veegt er ook even mee over haar gezicht. Dan neemt ze nog eventjes tijd om het atelier in zich op te nemen. Een enkeling van de gordijnen sluit ze vervolgens weer, terwijl ze er eentje open laat staan. Wanneer ze uiteindelijk bij de deur staat, kijkt ze nog een keer achterom naar het schilderij van Ryan op de schildersezel. Het aanzicht van het stokpoppetje zorgt ervoor dat er een melancholisch glimlachje opspeelt.

Op haar gemakje loopt ze vervolgens weer richting de keukens toe. Zelfs een vreemde zou die op het moment kunnen vinden. Niet met behulp van de geuren die van de keuken afkomen - wat immers ook een verdieping lager is - maar door middel van hier en daar een verfspetter die Ryan heeft achtergelaten op de vloer.

Wanneer ze uiteindelijk in de keuken aankomt sluit ze even genietend haar ogen om de geur in zich op te nemen. Dat rook wel heel lekker! "Heb je hem weten te redden?" vraagt ze hem.
Ze neemt plaats op een van de krukken aan de andere kant van het aanrecht en steunt met haar ellebogen op het aanrecht zodat ze met haar hoofd op haar handen kan steunen. Ze kijkt even naar de taart in de bakvorm. Hij zag er nog redelijk warm uit. "Hij ruikt lekker." glimlacht ze.

Vervolgens blijft ze Ryan eventjes aankijken. Ze is in de veronderstelling dat hun activiteiten erop zitten en dat hij nu waarschijnlijk gewoon weer zou willen gaan slapen of met Rose en Sam zou afspreken. "Je zou straks ook maar twee stukjes voor je vriendinnetjes mee moeten nemen." suggereert ze dan ook.

Angel · Hotemetoot

“Ja, ik was net op tijd” overdrijft hij. Hij wrijft een denkbeeldige druppel zweet van zijn voorhoofd en kijkt omhoog. Nu zit er op zijn voorhoofd ook nog eens wat blauwe verf. Met een theedoek en wat water maakt hij zijn handen en voorhoofd schoon, al blijven er lichte blauwe vegen op voorhoofd en handen staan. “Oh? Ik heb honger hoor.” Glimlacht hij suggererend dat hij straks bijna de hele taart op eet.

Hij schuift de kruk naast haar naar achteren en neemt erop plaats. Hij snuift nog even genietend de versgebakken lucht op. “Mmmm..” glimlacht hij als hij de taart in stukjes snijdt. “Ik vond het leuk je artistieke kant te leren kennen.” Hij schuift haar bordje haar kant op en glimlacht hartelijk “Om [/i]jou[/i] wat beter te leren kennen.” Glimlachend prikt hij zijn vork in het stukje taart en hapt hij het van zijn vork. “Je zou Noah wat vaker je kleurrijke kant moeten laten zien.”

“Jullie lijken elkaar niet echt goed aan te vullen, ondanks dat jullie samen iets delen.” Hij glimlacht verontschuldigend “Ik wil me nergens mee bemoeien, sorry.” Hij eet nog wat van zijn taart en grinnikt even zachtjes om een gedachte die bij hem op komt. “Ik bedenk me net dat mijn zusjes een eigen atelier geweldig zouden vinden. Als ik terug ben, dan koop ik direct verf en kwasten voor ze.”

Melody · Hotemetoot

Celeste Willow

Celeste kijkt toe hoe Ryan de taart in stukjes begint te snijden. Met een bedankje neemt ze dan ook haar bordje aan en neemt genietend een hapje. Bij zijn woorden kijkt ze naar hem op. Hij vond het leuk om haar te leren kennen? Zijn woorden die erna komen, zetten haar aan het denken. Terwijl hij vrolijk verder praat over zijn zusjes roept het deze keer echter geen lach bij haar op. Ze prikt juist alleen wat in haar stukje taart. Uiteindelijk brengt ze dan toch maar een stuk naar haar mond, wat ze na even kauwen doorslikt.

"Hoe kun je er nog steeds vanuit blijven gaan dat je terug gaat?" vraagt ze hem, terwijl haar blik geconcentreerd op haar stukje taart gericht is. Haar goede humeur van net lijkt verdwenen te zijn nu er geen glimlachje of grijnsje meer op haar gezicht staat. Ze blijft naar haar stuk taart staren.
"We vullen elkaar beter aan dan je zou denken." zegt ze uiteindelijk wanneer ze naar hem opkijkt. "En een beetje meer of minder kleur hier in deze wereld van Between maakt geen verschil, dus wat maakt het uiteindelijk uit?" zegt ze. "Het is niet voor niets dat het verscholen gaat in een van de achterste kamers van een verboden verdieping. Het hoort hier niet."

"Dankjewel voor de taart, en het schilderen." zegt ze dan, waarbij ze van haar krukje afstapt en haar bordje met het half opgegeten stuk iets naar achteren schuift. "Ik denk dat ik beter maar weer kan gaan."

Angel · Hotemetoot

Ryan eet rustig verder, niet onder de indruk van haar plotseling ommezwaai. Hij had het ergens wel verwacht. Er waren twee reacties mogelijk, 50% kans. “Je zei zelf dat je in het atelier vrij kon zijn, je eigen wereld kon creëren. Ik denk dat Between er zo somber uitziet, omdat het Noah zijn gemoedstand weerspiegelt. Bloemen bloeien niet het onweert vaker dan gebruikelijk is. Natuurlijk is een leven hier niet voor ons weggelegd, maar je maakt je eigen wereld en je eigen geluk.” Hij schept het laatste stukje van zijn taart naar binnen en veegt de kruimels op zijn bord bij elkaar “Ik ga er vanuit dat ik terugkeer naar Alusia. Ik heb hoop. En hoop is, als het je niet volledig consumeert, het meest krachtige wat je bij je kunt dragen.”

Hij draait zich om op zijn kruk en kijkt haar aan “Ik weet wel dat ik na 1 dag in Between makkelijk praten heb, maar ik geloof in mijn eigen theorie. Jij gaat nu alleen weg omdat het gesprek te confronterend wordt, omdat het van jou meer openheid vereist. Omdat je de harde realiteit bezit van je laat nemen en niet gewoon dat zorgeloze lieve meisje kan zijn. Want dat is het meisje dat wel hoopt op een beter leven, wat haar toekomst zet op een groot stuk canvas.” Met een glimlach kijkt hij haar aan waarna hij zich van de kruk laat zakken en de lege borden opruimt.

Trijn · Opperste Hotemetoot

Kit kijkt zwijgend naar Sam die een paar stappen dichter zet naar de lichtbollen en algauw is ze dan ook laaiend enthousiast als het blijkt dat ze reageren op haar aanwezigheid. Hij probeert niet te lachen en doet een vergeefse poging om zijn gezicht in de plooi te houden als verscheidene lichtjes zich samen gaan vormen tot één lichtbol wat natuurlijk voor onzekerheid zorgt bij de twee dames.

Algauw staat Sam weer naast hem en vraagt ze of ze niets doen.
'Tuurlijk niet. Waarom zouden ze?'
Hij kijkt om naar Rose als ze zegt dat ze beter de lichtjes in hun waarde laten.
'Rose, geloof me. Er zijn veel overledenen die blij zijn met onze aanwezigheid-' hij grijpt naar zijn keel en begint panisch te happen naar adem terwijl zijn ogen wijd open staan. 'Wa- Help-' murmelt hij terwijl hij zijn blik op de grote bol lichtjes gevestigd houdt. Dit wordt lachen.

Melody · Hotemetoot

Celeste Willow

Ze gaat inderdaad het gesprek uit de weg omdat het confronterend begint te worden. Zijn woorden confronteren haar met zichzelf. Zichzelf en het leven dat ze niet heeft. Dat ze nooit heeft gehad. Net zoals ze nooit de hoop heeft gehad waar hij over spreekt. Net zoals ze nooit een toekomst zal hebben waar hij het over heeft. Hij zou eens moeten weten.

"Je hebt geen idee hoe het hier in elkaar zit." zegt ze dan ook. Ze loopt nu niet weg. "Hoe Between is heeft niks met Noah te maken. Het is hier altijd zo geweest - nog lang voor Noah hierheen werd verbannen. Zonder bloemetjes, zonder vrolijke vogeltjes, zonder regenbogen - somber." Het irriteert haar dat hij gewoon achteloos normaal de borden begint op te ruimen, alsof er helemaal niks mis was met deze wereld.
"Ik laat inderdaad de harde realiteit bezit van me nemen." geeft ze vervolgens toe, terwijl haar stem nog altijd verbeten klinkt. "Omdat er geen andere realiteit voor mij is. Er is hier geen hoop Ryan, geen toekomst. Niet voor mij." Het frustreert haar dat hij zo confronterend is. "Ik kan geen vrolijk zorgeloos naïef meisje zijn - dan zou ik alleen mezelf voor de gek houden."

"Ik zou je je hoop niet willen ontnemen. Hopelijk heb je gelijk en kun je terug naar je eigen wereld, maar dat is niet voor mij weggeled. Want wanneer jullie hier weg kunnen, zullen wij weer achterblijven. Dat is de harde realiteit voor ons." zegt ze. "En een beetje schilderen en af en toe wat levenden verwelkomen is het beste wat ons hier kan overkomen en het enige wat we kunnen doen - verder is het niks anders dan sombere eenzaamheid." De harde waarheid waar ze zich keer op keer weer aan over moet geven.

Rose Pocock

Rose haar wenkbrauwen schieten omhoog wanneer Kit opeens naar zijn keel grijpt. Wat gebeurde er? Haar blik schiet meteen naar Sam toe en weer terug naar Kit.
"Wat is er aan de hand? Wat gebeurt er?" vraagt ze dan ook meteen. Ze ziet hoe zijn blik gericht is op de bol met lichtjes - zouden ze hem iets aandoen? Ze heeft geen idee hoe het hier werkt.

Snel loopt ze naar hem toe en wappert ze vervolgens met haar handen richting de lichtjes die zich tot een bol aan het vormen zijn, waardoor ze nu weer uit elkaar beginnen te zweven - gestoord door de bewegingen van haar hand. Snel kijkt ze weer naar Kit. "Kit?" Ze kijkt hem vragend aan. Was hij in orde?

Angel · Hotemetoot

Celeste hapt toe en verlaat de kamer niet. Ryan laat de borden voor wat het is en draait zich naar haar toe. Met zijn armen over elkaar gevouwen luistert hij naar wat ze te vertellen heeft. Hij onderbreekt haar niet, hij laat haar even gaan.

“Waarom zou jij dan achterblijven? Je loyaliteit moet grenzen kennen, Noah is verbannen niet jij…” zodra de woorden zijn mond verlaten realiseert hij zich haar woordkeuze. Hij fronst even en kijkt haar onderzoekend aan “Ben ook jij verbannen?” het is alsof hij een puzzel hardop oplost, want ook de puzzelstukjes van haar eerdere versprekingen lijken nu aan te sluiten op zijn huidige scenario. “Je bent hier al veel langer dan Noah.” Hij is verbaasd om de context van zijn eigen conclusie. Between was volgens haar altijd al zo geweest, nog lang voor Noah hierheen werd verbannen. Hoelang?

“Je zei dat je hier ongeveer drie jaar was..” zijn ogen staren onderzoekend in de hare “Je bent hier al veel langer, nietwaar? Heel veel langer dan Noah.” Medelijden overheerst nu, maar hij laat het niet teveel de overhand krijgen. Er waren namelijk ook nog vervolg vragen, zoals waarom ze verbannen was. Er was nog zoveel over Celeste wat hij niet wist. “En toch, geloof ik dat zelfs jij gered zou kunnen worden.” Zijn glimlach is warm en oprecht “Zolang er tenminste iemand is die dat blijft geloven, blijft er een kans bestaan dat het waar is.” Hij schuift het halve stukje taart dat ze heeft laten staan uitnodigend iets haar kant op “Tot die tijd, denk ik tot het mijn plicht is – onze plicht – om het je zoveel mogelijk naar je zin te maken.”

[RPG] At the other side of the world (10)

Wie is er online