[RPG] At the other side of the world (10)

Trijn · Opperste Hotemetoot

Kit onderdrukt een zucht terwijl hij luistert naar de uitleg van Noah.
Hij trekt de deur achter zich dicht maar langs de andere kant waardoor hij nu helemaal in de kamer van zijn Heer staat.
'Luister. Ik heb altijd voor je klaar gestaan, al meteen van het begin. Ik ben zonder twijfelen met je mee gegaan naar Between en nog altijd sta ik aan je zijde.'

Hij zet een paar stappen dichter naar Noah waardoor hij nu in het midden van de kamer staat.
'Mij mag je aandoen wat je wil, ik heb toch geen leven buiten hier. Maar wat je juffrouw Rose aandoet... Dat is gewoon gemeen. Terwijl ze zo van je houdt.'
Moet hij zwijgen of moet hij gewoon verder gaan tot Noah ontploft?
'Verman jezelf, Heer. Geniet toch van het feit dat ze hier is...Speciaal voor jou!' Hij slikt. Zou hij het zeggen dat Rose en Sam iets van plan zijn om hem te kwetsen?

Nienna · Lid Wikenweegschaar

Samantha fronst even verbaasd wanneer blijkt dat Rose ook geen spijt heeft. Als Sam in haar schoenen had gestaan, en haar moeder zou nu sterven, weet ze vrijwel zeker dat ze spijt zou hebben om hier nu nutteloos te moeten zitten. Blijkbaar speelt Noah voor haar een grotere rol in haar leven dan Sam in eerste instantie had gedacht.

Ze knikt even zo nu en dan terwijl Rose door praat. Het beste in hem naar boven te halen: Dat is dan duidelijk niet gelukt. Samantha moet even glimlachen om haar eigen defensieve gedachtegang over Rose. Zelfs nu Noah niet bij hen in de buurt was en dus eigenlijk ook geen rol speelt, is er een kant in Sam die nog steeds wilt ‘concurreren’ met Rose. Terwijl ze nog maar een slokje wijn neemt, spreekt ze zichzelf even streng toe; Jullie werken nu samen. Het is alleen maar een voordeel dat je een keer naast Rose staat en niet recht tegenover haar.

Haar aandacht gaat weer terug naar Rose. ‘We zullen wel uitvinden hoe immuun hij is..’ ze glimlacht even, ‘Misschien valt het nog wel mee, en laat hij jou wel teruggaan om je moeder te zien. En anders.. ik heb in ieder geval niks te verliezen.’ Ze haalt haar schouders achteloos op, ‘Daarbij, hij wilt volgens mij niet nog meer doden om zich heen, dus het ergste wat kan gebeuren, is dat hij ons opsluit in de kerkers. En hoe erg kunnen die zijn, als je kijkt naar de ondergrondse badkamer,’ ze knipoogt even. ‘Trouwens.. Ik denk dat ik anders niet meer geleefd zou hebben, hij heeft daar vannacht zijn kans voor gehad.’ Goh, dat was vannacht pas. De tijd in Between lijkt wel extra traag te gaan..

Melody · Hotemetoot

Rose Pocock

Rose knikt eventjes lichtjes wanneer Sam zegt dat ze er wel achter zullen komen hoe immuun hij is geworden. Wanneer ze haar moeder weer naar boven haalt, neemt ze heel gepast nog een slok van haar wijn. Het deed nog steeds pijn om daaraan te denken. Ze kan nog steeds niet geloven dat Noah haar dit aandoet. Zo immuun was hij in ieder geval wel geworden. Hun gesprek van vanochtend komt meteen weer op in haar gedachten en het voelt alsof er een mes door haar hart wordt gestoken. Het doet meteen haar woede richting Noah opwakkeren.
"Ik denk helaas wel dat er een verschil zit tussen ondergrondse badkamers en kerkers." zegt ze met een flauw glimlachje, wat al gauw weer afzwakt. Ze schenkt nog wat wijn in en drinkt er nog wat van.

[...]

Voor Rose haar gevoel lijkt het alsof er al een aantal weken voorbij zijn, terwijl het toch echt nog maar een week maximum anderhalve week geleden is dat ze hier voor het gemaskerde bal zijn gekomen.
Overdag heeft ze haar tijd vaak doorgebracht met Sam, Kit en Ryan. Hoewel ze liever helemaal alleen zou willen zijn op sommige momenten, zoekt ze expres het gezelschap van de anderen op om haar gedachten te kunnen verzetten. Vaak komt er dan ook wat drank van te pas.
Het zijn echter de avonden en nachten waar ze het meest voor vreest. Hoewel ze overdag vaak een glaasje drank naar binnen giet, doet ze dit 's nachts juist helemaal nooit. Dat zijn de momenten dat ze volledig helder haar gedachten de vrije loop kan laten. Vaak kan ze uren geen oog dicht doen en ligt ze met haar rug richting de anderen toe in haar bed. Haar gedachten dwalen dan vaak af naar de andere kant van de brug, naar haar moeder en haar gezondheid. Ze vraagt zich vaak af of ze dan ook nog wel leeft of hoeveel dagen ze nog voor zich heeft. Ze valt dan pas in slaap tegen de ochtend, soms met nachtmerries, soms zonder.
Eén keertje heeft ze de moed op kunnen brengen om 's nachts wanneer ze er zeker van was dat iedereen sliep, het kasteel te verlaten en richting de lichtjes te gaan die Kit hun had laten zien. Uit nieuwsgierigheid. Uit angst dat haar moeder er ook eentje van zou zijn geworden. En hoewel ze het niet toe durft te geven, begint ze wel oprecht spijt te krijgen dat ze hier is gekomen. Ze begint er met de dag meer spijt van te krijgen dat ze nog zo in Noah had geloofd. Met elke dag die vordert beseft ze dat dat er weer eentje minder voor haar moeder is, waar ze Noah elke dag weer beetje bij beetje meer voor begint te haten.

Met het vorderen van de dagen en het verliezen van de hoop is ze ook samen met Sam begonnen om een manier te bedenken en voorbereidingen te treffen om Noah in te laten zien waar hij mee bezig was - hoewel het voor Sam misschien wraak is, heeft Rose alleen het gevoel dat ze hem nu op wat voor manier dan ook pijn wil doen. Ze wil hem pijn doen dat hij juist zo gevoelloos is geworden, dat hij misschien zelfs daar gevoelloos voor is geworden.

Rose knijpt haar ogen dicht en trekt de deken nog wat verder over haar hoofd heen wanneer ze wakker begint te worden. Hoewel de zon hier niet opkomt zoals dat in Alusia deed met z'n warme zonnestralen, is er nog wel enigszins tijdsbesef. Ze is pas weer tegen de ochtend in slaap gevallen en ze heeft het gevoel alsof het nu alweer richting de middag is.
Ze deed geen moeite om 's ochtends op te staan om op tijd te komen voor het ontbijt, of ook maar op tijd te komen voor iets anders dat geregeld werd. Daarom draait ze zich onder haar deken nog maar eens een keertje om.

Nienna · Lid Wikenweegschaar

[…]

Samantha laat haar blik even op de klok in de hal vallen wanneer ze vlug de trappen omhoog rent. Nog 10 minuten voordat het ontbijt begint. Om haar gedachten wat te verzetten, gaat ze de laatste paar dagen voor het ontbijt een stukje paardrijden. Niet dat ze veel van de omgeving kan verkennen, de kans is te groot dat ze verdwaald en waarschijnlijk zal Noah geen zoektocht voor haar organiseren. Maar het is in ieder geval iets om te doen. Ze zijn nu al een tijdje hier en de dagen zijn lang en er gebeurd niet veel.

Zoals ze al verwacht had, ligt Rose nog in bed. Sinds Noah Rose had vertelt dat haar moeder stervende is, was Rose met de dag iets meer afweziger geworden. Wanneer Sam bijvoorbeeld nog wat met Kit en Ryan, soms was Celeste er zelfs bij, ging doen ’s avonds -al was het alleen maar om de tijd wat sneller voorbij te laten gaan- dan ging Rose of maar heel even mee of zogenaamd vroeg naar bed. De eerste paar dagen heeft ze nog pogingen gedaan om Rose mee te krijgen naar het ontbijt om iets te eten, maar daar is ze ook mee gestopt.

Wanneer Samantha weer fris uit de douche stapt en aangekleed is, maakt ze met een gebaar de gordijnen open en wat licht in de kamer te creëren. Haar manier van zeggen: tijd om op te staan.

Bij het ontbijt neemt ze plaats tegenover Celeste. ‘Goedemorgen, Celeste,’ ze glimlacht en schenkt zichzelf een sapje in. ‘Lekker geslapen?’
Rose en Sam hadden hun plan al wat uitgewerkt en daarmee ook de nodige voorbereidingen getroffen. Zo ook ‘vriendelijk’ doen tegen Celeste. Ze lacht even in zichzelf. Celeste zal niet weten wat haar overkomt..

Melody · Hotemetoot

Celeste Willow

Celeste heeft na die ene dag weer haar oude kalme zelf hervat. Ze heeft de afgelopen dagen weer al haar geduld naar boven gehaald omtrent Noah. Hoewel ze die dag een soort van felle ruzie hadden gehad, was het sinds de dag erna weer redelijk rustig. Tuurlijk beviel het Noah nog steeds niet dat Celeste graag wat tijd wil doorbrengen met de levenden onder hun. Vooral sinds Noah zich volledig heeft teruggetrokken in zijn kamer, alsof hij voor eenzame opsluiting had gekozen. Zelfs Celeste zag hem nauwelijks meer.

Zo heeft Celeste echter wel veel tijd gehad om na te denken over alles. Ze is wat meer om beginnen te gaan met Rose, Sam en Ryan - de personen waarmee al het drama sinds de avond van het gemaskerde bal leek begonnen te zijn. Elk van hen heeft ze apart bestudeerd. Hun bewegingen, hun handelen, hun lachjes of hun hopeloze zuchten - alles heeft ze goed in zich opgenomen. Een enkele aanraking zo nu en dan is voldoende om te zien dat gevoelens van pijn, ongeloof, hopeloosheid, haat en spijt nog altijd een rol spelen. Het laat haar maar al te goed zien dat ze niet hebben gekregen waar ze voor zijn gekomen - Noah. En dan zitten ze ook nog eens vast hier.

Celeste kijkt op van haar ontbijt wanneer Samantha tegenover haar komt zitten. Weeral is er geen Rose. Die leek wel vaker liever het ontbijt over te slaan om vervolgens tegen de middag iets in de keukens te gaan eten.
"Goeiemorgen." glimlacht ze vriendelijk terug tegen Sam. "Ja heerlijk, zoals altijd." antwoordt ze, waarna ze een mandje met broodjes richting Samantha reikt. "Jij ook, mag ik hopen? In het begin is het vaak even wennen om hier een goede nachtrust te krijgen, ik hoop dat jij daar geen last van hebt."

Celeste glimlacht nog eens een keer en neemt vervolgens wat van haar thee, waarna haar blik richting de ramen gaat. Hoewel de eerste dagen redelijk grauw en duister waren geweest overdag, leek het nu iets meer op de dagen van Alusia te lijken. Niet dat de lucht even helderblauw en het gras even groen was zoals in Alusia, nee - helemaal niet. Maar de grijze wolken die er eerst heersten leken verdwenen te zijn en de kleur van de lucht hing tussen licht en donkerblauw in. Het aanzicht van het donkere meer en bos is echter niks verandert en er vliegen nog lang geen vrolijk tjilpende vogeltjes. Het is nog steeds Between.
"Het is een mooie dag vandaag." zegt ze, waarna ze zich weer op haar bord richt. Ze stopt het laatste stukje van haar cracker in haar mond. "Ideaal om buiten door te brengen." glimlacht ze.

Angel · Hotemetoot

Ryan blijft ondanks alles vrolijk en onbezorgd. Hij heeft totaal geen weet van de snode plannen van Sam en Rose. Hij heeft zijn eigen snode plannen. Zacht fluitend houdt hij een groot Canvas doek van Celeste recht. Hij kijkt de lange verlaten gang even door en blikt tevreden terug op haar kleurrijke creatie. De hele gang hangt er vol mee en naar zijn mening knapt het er erg van op.

Met een ondeugende glimlach betreedt hij de eetzaal met onder zijn arm het laatste schilderij geklemd. "Goedemorgen" begroet hij vrolijk de aanwezigen. Voordat hij plaats neem haalt hij een donker stilleven van de muur en verwisseld hij deze voor een ander schilderij. Met een grijns ploft hij aan tafel neer en schenkt hij een groot glas jus'd orange in.

Afbeelding

Noah gedraagt zich als een kluizenaar. Hij spendeert het grootste gedeelte van zijn dag op zijn slaapkamer en betreedt alleen de gangen op tijdstippen dat het onwaarschijnlijk is om iemand tegen te komen. Soms, heel soms, dineert hij mee. Spaarzame momenten waarbij hij nauwelijks contact maakt met de anderen. Ook Celeste haar gezelschap zoekt hij niet meer zo vaak op, al stuurt hij haar vaak verzoeningsoffers om niet geheel het contact te verbreken. Kleine geschenken, nieuwe kwasten voor haar schilderwerk of vers fruit. Wanneer hij wel met haar afspreekt doet hij dat onder vier ogen, ver weg van de anderen. Kit heeft beduidend minder werk, voornamelijk omdat Noah nu alles zelf doet en zijn hulp niet langer inschakelt. Want ook bij Kit had hij gezwegen, dat was makkelijker.

Melody · Hotemetoot

Rose Pocock

Nadat Sam de gordijnen open heeft gedaan, heeft Rose haar kussen nog even over haar hoofd heen getrokken en is ze zo nog een poosje blijven liggen. Ze heeft echter de slaap niet meer te pakken gekregen trekt daarom met een zucht de lakens van over haar hoofd vandaan. Ze blijft even naar het plafond staren en fronst eventjes. Ze wil hier weg. Ze vindt het genoeg geweest.

[...]

Even later loopt Rose door de gangen heen richting de eetzaal. Onderweg kijkt ze de gangen even door, want iets lijkt er anders te zijn. Als ze meer op de decoratie van het hele kasteel had gelet de laatste tijd, had ze misschien nog wel het verschil van de schilderijen opgemerkt, ze weet nu echter het verschil niet zo te plaatsen. Bovendien had ze belangrijkere dingen aan haar hoofd. Ze wilde hier weg en de laatste keer dat ze het bij Noah gecheckt had, had ze haar kansen verspilt.

In de eetzaal gaat ze naast Samantha zitten. “Goeiemorgen.” zegt ze. Ze glimlacht even kort richting Celeste en pakt vervolgens een glaasje met verse jus. Veel zin in eten of praten heeft ze niet echt.
Zwijgend drinkt ze wat van haar jus d’orange en kijkt vervolgens richting Sam, die ze even een licht knikje richting de deuren geeft. Ze moesten praten.

Celeste Willow

Celeste eet rustig verder aan haar ontbijt wanneer opeens Ryan vrolijk de eetzaal betreedt. Hij leek erg in z’n nopjes te zijn - alhoewel hij altijd wel redelijk vrolijk leek te zijn, ondanks dat hij hier vast zat.
“Goedemorgen.” glimlacht ze dan ook naar hem. Een oprecht glimlachje. Net zoals ze af en toe met de anderen tijd heeft doorgebracht, heeft ze dat ook met hem gedaan en z’n vrolijkheid leek haar af en toe toch nog wel eens achter haar schild vandaan te hallen. Ze hadden geen gesprekken meer gehad over haar verleden of achtergrond, daar leek hij al een poos niet naar te vragen. Celeste zelf haalde het onderwerp zelf sowieso nauwelijks aan.

Haar oog valt dan op hetgeen wat hij onder z’n arm geklemd houdt. Ze fronst eventjes en kijkt even beter naar het voorwerp. Was dat een schilderij? Was hij het kasteel opnieuw aan het decoreren?
Wanneer hij uiteindelijk het stilleven heeft verandert voor hetgeen wat hij onder z’n arm geklemd had, ziet ze dat het een van haar schilderijen is. Haar wenkbrauwen schieten meteen kort omhoog en haar blik zoekt hem meteen op. Ze probeert de vrolijke blik op z’n gezicht te doorgronden. Was dit een grapje? Had hij dit overal gedaan?

Ze kijkt op wanneer Rose ook de zaal binnen komt gelopen. Ze glimlacht even kort naar haar. Ze heeft geen idee van hetgeen wat er in Rose op het moment omgaat: dat ze er genoeg van heeft en dat Sam en zij snel genoeg hun zet zullen doen.
Haar blik dwaalt vervolgens langzaam weer af naar het schilderij. Wat zou Noah ervan vinden? Als hij wist dat Ryan het had gedaan, zou hij ze vast en zeker allemaal weer naar beneden halen. Ryan was geen goed onderwerp om het met Noah over te hebben.

Celeste staat op en gaat vervolgens op de plaats naast Ryan zitten. Ze glimlacht even naar hem. “Waar heb je je eigen schilderij opgehangen?” vraagt ze hem. Ze pakt een mandje met broodjes en legt hem naast z’n bord neer. “Boven Noah’s bed?”

Angel · Hotemetoot

Ryan kijkt even schuin op van zijn boterham “Dat is nog eens een goed idee” smaalt hij. Hij grijnst even bij de gedachte aan zijn schilderij boven Noah zijn bed “Ik vond dat mijn schilderij teveel de aandacht van de anderen schilderijen zou afhalen, dus heb ik hem laten staan. Maar als jij hem boven je eigen bed wil hangen dan mag dat natuurlijk.” Zijn blik gaat even richting de deur, nog altijd geen Noah. Zou hij ook deze ochtend alleen ontbijten? Het zou de sfeer in elk geval een stuk minder gecompliceerd maken. De enkele keer dat hij hem op de gang was tegen gekomen had hij ernstige blikken toegeworpen gekregen. Hij vermoedde dat het met Celeste te maken had, al deed Noah tegen niemand echt vriendelijk.

Zijn blik glijdt even over Sam en Rose. Met name Rose was een schaduw van zichzelf geworden. Ze begon er met de dag slechter uit te zien. “Dus..” hij draait zich weer richting Celeste “Hoe ziet jouw dag er vandaag uit, nog plannen?” hij glimlacht “Afspraakjes?” Ryan gedroeg zich het liefst zo normaal mogelijk, alsof ze inderdaad nog meer hadden dan alleen elkaar. Alsof hun grenzen niet binnen de kasteelmuren en Between lagen. Want hij begon het leven buiten Between stiekem toch al een beetje te missen. De drukke markten van Alusia met hun vrolijke straatmuzikanten. Zijn zusjes. De lange nachten en het wisselende landschap. Dat liet hij aan Celeste nooit blijken. Het was een gedachte die hij probeerde te verdringen en vervangen met leuke activiteiten hier. Door te blijven glimlachen, zelfs op de wat zwaardere momenten.

Melody · Hotemetoot

Celeste Willow

Teveel de aandacht van de anderen schilderijen zou afhalen. "Je hebt ze allemaal opgehangen?" spreekt ze dan ook haar gedachten van eerder uit. Ze kijkt hem met een ongelovig lachje aan. De gangen zouden er nu waarschijnlijk heel anders uitzien. Haar blik gaat naar het schilderij dat hij zojuist heeft opgehangen. Heel anders. "Ik zou hem graag een ereplaatsje in m'n kamer willen geven." De gedachte aan het stokpoppetje en het zonnetje doet haar glimlachen.

"M'n agenda staat eigenlijk helemaal vol. Het schijnt dat er is besloten dat heel het kasteel opnieuw ingericht wordt en dat nu waarschijnlijk ook allerlei kleurrijk meubilair geregeld moet worden." zegt ze geamuseerd. "Verder geen plannen. Het is op zich wel een mooie dag om buiten door te brengen. Misschien iets leuks vinden om te doen.." antwoordt ze dan wat serieuzer op z'n vraag.
Het was voor haar weeral een dag zoals het altijd was geweest de afgelopen jaren. Ze verlangde er eigenlijk naar om hier weg te gaan en terug naar haar eigen "thuis" te gaan. De aanwezigheid van de mensen weerhoudt haar daar echter van. "En wat voor plannen heb jij?"

Angel · Hotemetoot

“Natuurlijk” glimlacht hij voldaan “De rest hangt in de hal.” Glimlachend smeert hij nog een boterham “Dan zal ik mijn schilderij straks bij je afleveren.” Tevreden neemt hij een hap van zijn boterham en kijkt hij genietend in het rond.

“Ik?” mompelt hij waarna hij het brood weg spoelt met een paar slokken thee. “Ik heb eigenlijk ook nog wat dingen te doen vandaag.” Bijna schuldbewust haalt hij zijn schouders iets op “Maar het is inderdaad een mooie dag. De zon lijkt achter de wolken verscholen te gaan.” Er speelt een lichte grijns om zijn lippen wanneer hij haar blik weer vangt “Ik ga straks eerst het schilderij bij je langs brengen en daarna ga ik een hele leuke middag tegemoet. “ Hij plaatst zijn hand met een dag dromerige blik onder zijn kin en leunt op de tafel. “Ik ga als het mooi weer blijft met een vlot over de rivier varen, picknicken en vliegeren.” Hij glimlacht en roert wat afwezig in zijn kom thee “En als kers op de taart ga ik dat alles ondernemen met een heel mooi meisje aan mijn zijde.” Zijn blik gaat even naar Sam voor hij zich weer tot Celeste richt. Met speelse pretogen kijkt hij haar aan en vouwt hij zijn handen achter zijn hoofd terwijl hij gevaarlijk wat naar achter leunt op zijn stoel. Sinds een dag was hij zijn dagen aan het vullen met geflirt. Zowel naar Sam, waarbij hij iets directer kon zijn. Als naar Celeste, bij wie hij voorzichtig de grenzen moest aftasten. Rose, die liet hij met rust. Rose was als een extra zusje hier, eentje die extra aandacht nodig had en van tijd tot tijd een stevige knuffel.

Melody · Hotemetoot

Celeste Willow

Celeste luistert met een glimlachje naar zijn plannen voor de dag. Ze trekt echter haar wenkbrauwen een beetje op wanneer hij zegt dat hij dat alles met een heel mooi meisje aan zijn zijde zal gaan doen. Zijn blik naar Sam valt haar overduidelijk op. Haar eigen blik blijft dan ook even bij haar hangen. "Well, smaken verschillen." mompelt ze dan ook terwijl ze kort haar wenkbrauwen optrekt. Het had haar ook wel leuk geleken. Wanneer ze echter weer naar Ryan kijkt, merkt ze zijn speelse blik op. Aha.

Haar blik schiet even kort naar zijn stoel. Eigenlijk zou het mooi zijn om hem nu onderuit te zien gaan, gewoon om zijn spelletje met haar. Daar weet ze zich echter nog wel van te weerhouden.
"Ze is misschien wel mooi, maar zeker niet de mooiste. Je zou er spijt van krijgen als je dat allemaal van plan bent met haar te doen - of uberhaupt iemand anders." zegt ze met een schouderophaal. "Want dan zou je moeten missen hoe leuk die dingen pas echt zijn om bijvoorbeeld met mij te doen." Ze glimlacht even flauwtjes.

Angel · Hotemetoot

Ryan laat de eetkamerstoel weer op vier poten rusten en kijkt Celeste gebiologeerd aan. Ze intrigeerde hem nog steeds, elke dag weer. Hij beantwoord haar flauwe glimlach met een zuinige glimlach. “Jaloezie siert je niet.” Concludeert hij even oprecht en recht door zee als altijd. Hij neemt de diepe blauwe ogen even in zich op waarna zijn glimlach iets breder wordt.

“Laat ik het er maar op houden dat je een goede dosis zelfverzekerdheid bezit.” Hij staat op en biedt haar zijn hand aan. Minder hoffelijk dan Noah dat zou doen, maar toch met enig fatsoen. “Ik heb niks aan een meisje dat vandaag alleen maar mooi kan zitten zijn, je zult je handen uit de mouwen moeten steken. Gezien je woordkeuze van zojuist heb je wat te bewijzen.” Hij grijnst breed “Ik ben nu voorbereid op en buitengewone bijzondere dag.”

Nienna · Lid Wikenweegschaar

‘Goedemorgen,’ ze glimlacht even hoofdschuddend als Ryan binnen komt gelopen met een schilderij. Die jongen verzon ook altijd wel weer wat.
Het gesprek met Celeste was gauw afgelopen, dat werd helemaal duidelijk toen Celeste de voorkeur eraan gaf om naast Ryan te gaan zitten. Over manieren gesproken.

Lang zit ze echter niet alleen, want Rose komt de zaal binnen. Hoewel Rose duidelijk laat blijken dat ze het liefst ook weer zo snel mogelijk weg gaat, gaat Samantha rustig door met haar ontbijt. Ze pakt een wit broodje en legt dat vervolgens op Rose haar bord. ‘Eet wat,’ ze knikt richting het broodje, ‘Daarna gaan we.’

Haar aandacht wordt getrokken wanneer ze Ryan’s blik opvangt, waarna ook Celesta haar aankijkt. Ze kijkt Ryan niet begrijpend aan wanneer Celeste concludeert dat smaken verschillen. Ze neemt een slokje van haar jus en verslikt zich dan bijna wanneer Celeste blijkbaar beweert dat ze niet de mooiste is en dat Ryan spijt zou krijgen. Bitch. Celeste heeft echt geen sociale vaardigheden.
Bij haar volgende opmerking kan Sam een grinnik niet binnenhouden, hoezo cliché. Tja, Sam hoefde jongens tenminste niet zo te overtuigen om iets met haar te gaan doen.. Ach, zelfs Noah is haar al beu geworden.

Ze richt haar blik weer op Rose. ‘Klaar?’ ze glimlacht even, pakt twee appels en staat alvast op.

Melody · Hotemetoot

Rose Pocock

Rose slaakt even een zuchtje wanneer Sam een broodje op haar bord legt. Met tegenzin smeert ze er vervolgens maar wat op om er een enkele hap van te nemen. Wanneer Sam richting Ryan en Celeste kijkt, glijdt haar blik automatisch ook die kant op. Het gesprek van de twee gaat echter langs haar af.

Rose neemt nog een hap van het broodje, waarna Sam gelukkig klaar lijkt te zijn. “Ja, laten we gaan.” knikt ze. Ze neemt nog een slok van haar jus d’orange en staat vervolgens op en loopt dan met Sam de eetzaal uit.

Heel even is ze stil, maar al snel spreekt ze haar gedachten uit. “Ik kan er niet meer tegen, Sam.” zegt ze. “Laten we doen wat er ook maar nodig is - ik wil hier weg.” De frustratie is in haar stem te horen. Ze kon het hier niet langer meer uithouden.

Celeste Willow

Haar glimlachtje zakt lichtjes weg wanneer Ryan zegt dat jaloezie haar niet siert. Ze had zichzelf er inderdaad op betrapt dat ze teleurgesteld was dat hij zojuist eerst naar Sam had gekeken. Ze had alleen niet beseft dat het te bestempelen was als jaloezie - dat was voor haar onbekend. Ze had gewild dat hij haar had genoemd of gevraagd, ze had gewild dat zij de leuke dingen kon doen - in plaats van dat iemand anders dat plezier zou hebben. Jaloezie. Die goede dosis zelfvertrouwen waar hij het over heeft was de enige manier geweest om zichzelf niet gewonnen te geven en zich te hervatten.

Ze kijkt naar hem op wanneer hij opstaat en haar vervolgens zijn hand aanbiedt. Zijn brede grijns werkt aanstekelijk en ze neemt zijn hand dan ook aan. Met een lachje haalt ze haar schouders op wanneer hij zegt dat ze wat te bewijzen heeft. “Laten we dan maar opschieten, we hebben nog genoeg te doen.” glimlacht ze, waarna ze hem aan z’n hand mee de eetzaal uit neemt.

Ze glimlacht even kort naar Sam en Rose die nu samen op de gang staan, waarna ze met Ryan gewoon weer doorloopt. “We moeten eerst jouw schilderij nog halen en vervolgens nog even langs de keukens. Ik heb ehm..” ze aarzelt even. “Koekjes gemaakt gisteravond - ofja, geprobeerd te maken.” Ze glimlacht even snel. “Dus die kunnen dan mee voor die picknick waar je het over had.”

Eenmaal bij de trappen blijft ze staan en draait ze zich naar hem om. “Oh, en neem een warme trui mee.” glimlacht ze. “Zie ik je dan zo?”

Nienna · Lid Wikenweegschaar

Samantha legt haar hand even bemoedigend op Rose haar schouder. ‘Weet je het zeker?’ ze kijkt Rose aan, ‘Zoals we besproken hebben, ligt het nu allemaal net wat gecompliceerder doordat Noah zo weinig van zich laat zien. We zullen misschien verder moeten gaan dan we gehoopt hadden.. En er is geen weg meer terug daarna.’
Ze stopt even met praten wanneer Celeste en Ryan hand in hand voorbij komen lopen.

‘En we zullen rekening moeten houden met Ryan..’ ze glimlacht even bij de gedachte, Ryan zou nog wel eens in de weg kunnen lopen met hun plannen. ‘Wanneer wil je het in gang zetten?’

Rose en Sam hadden het plan in grote lijnen wel besproken, maar wanneer was nog altijd een vraagteken geweest. Ook hoe ze Celeste nu precies naar de kerkers zouden krijgen, was nog een bespreekbaar punt. Rose wilde het dan liever met een smoesje voor elkaar krijgen, terwijl Sam daar wat directere ideeën over had.

[RPG] At the other side of the world (10)

Wie is er online