Noah ziet de blik van zijn broer en schudt zijn hoofd. Alsof het daadwerkelijk onzin was wat Thomas suggereerde. Ergens had hij gelijk. Als alles anders was gelopen dan had hij er alles aan gedaan om Rose voor zich te winnen, maar zo was het niet gegaan.
âDie niet zo stom Thomas. Heb je al eens goed om je heen gekeken? Dit is nou niet de meest romantische plek op aarde.â Bijt hij van zich af. Dat hij Rose ontzettend veel pijn heeft gedaan laat hij achterwege, Between had geen verdere toelichting nodig. Zijn blik glijdt even af naar Rose waarna hij snel weer zijn ogen op zijn broertje focused.
âIk had je liever na twee weken hier gehad dan dat je een jaar lang op zoek ging naar een oplossing.â Hij kijkt hem indringend aan
âIk had geen oplossing nodig, ik had jou nodig. Iemand die me sturing en richting zou geven. Iemand die ervoor zou zorgen dat op het moment dat er wel een oplossing was ik die ongeschonden had kunnen aanvaren.â Hij knijpt zijn ogen toe
âIk heb vreselijke dingen gedaan. De verhalen aan de andere zijde zijn geen fabels meer. Ik vraag me soms oprecht af of het niet beter is om hier te blijven. De Alusianen kunnen mijn bloed wel drinken. Op het moment dat ik ook maar een voet buiten Between zet zullen ze me in de diepste put gooien.â Hij richt zich weer tot Rose
âVraag het haar maar. Want ik heb zelfs haar angst aan gejaagd.â Alles opbiechten voelde goed, bijna bevrijdend. Tegelijkertijd was het een herinnering dat alles nooit meer zou worden hoe het was. Soms was hij daadwerkelijk bang voor wat er zou gebeuren wanneer hij zou terug keren naar Alusia. Bang voor een terug val. Bang om Rose opnieuw teleur te stellen en te kwetsen.
âDus ja, ik maak veel verwijten.â Emotie breekt door in zijn verharde gezichtsuitdrukking â
Want dat is het enige wat ik nog heb.â De negatieve emoties. Jaloezie, haar, wraakzucht, hebzucht, pijn, verdriet, schuld en heel soms, dat sprankje hoop en liefde dat Rose bij hem deed oplaaien. Blijdschap bij het gezelschap van de anderen.